Na een wandeling ter ondersteuning van de gedetineerden van het gesloten centrum 127 bis, hebben wij getuigenissen kunnen verzamelen van de gedetineerden. De levens- en opsluitingsomstandigheden zijn alarmerend:
– Een Ghanese man is al meer dan een maand in hongerstaking en bevindt zich in een zeer slechte toestand. Op 3 oktober waarschuwden medegedetineerden ons voor zijn situatie: “Hij kan niet meer lopen, hij is net een skelet. Hij gaat sterven. Op 4 oktober vernamen we dat hij in het ziekenhuis was opgenomen wegens zijn gezondheidstoestand en we zullen proberen zo snel mogelijk nieuws over hem te krijgen.
– Tien anderen zijn al 5 dagen in hongerstaking (zie link op onze website)
– Een man uit Mali, met een verblijfsvergunning in Spanje die geldig is tot 2024, is mishandeld en geslagen door zijn escorte van zes politieagenten tijdens een poging om hem uit te zetten naar Mali.
– Terwijl de temperatuur daalt, is er geen verwarming en is de toegang tot internet, die essentieel is voor veel administratieve en juridische procedures, al minstens een maand zeer beperkt.
– Een dialoog met de directie van het centrum is niet mogelijk.
– Het eten is zoals gewoonlijk van zeer slechte kwaliteit en de porties zijn beperkt.
Dit onrecht, de herhaalde en dagelijkse mishandelingen, de verslechtering van de gezondheidstoestand in de gesloten centra versterken het gevoel van woede onder de opgeslotenen. De gedetineerden zijn mentaal gebroken en boos op de gevangenissen waarin zij zich bevinden.
Velen kunnen geen woorden vinden om de situatie te beschrijven of hebben het gevoel dat zij niet langer als menselijke wezens worden beschouwd. “Wij zijn geen dieren”, hoorden activisten zondag. Zij begrijpen niet waarom zij worden vastgehouden en waarom zij worden weggevoerd uit een land dat zij als het hunne beschouwen.
Er zijn ook mensen die al vele maanden opgesloten zitten en het einde ervan niet meer zien.
Deze mensen worden dagelijks vergeten, gemarginaliseerd, en toch bestaan ze en vragen ze alleen maar om gehoord te worden, zodat we eindelijk kunnen beseffen wat er achter de hekken van de gesloten centra gebeurt: migranten worden opgesloten, de mond gesnoerd, geslagen, beledigd en soms vermoord. Een gedetineerde schreeuwde door de hekken van zijn kamer: “We kunnen hier sterven, niemand zal het weten, niemand geeft erom”.
Het is hoog tijd dat iedereen zich bewust wordt van het geweld van onze racistische grenzen en van het migratiebeleid dat wordt opgelegd door de staat en zijn administratie, de politie die optreedt aan de grenzen en op het grondgebied, en de zogenaamde bevoegde rechtbanken van het land.
Laten we ervoor blijven zorgen dat deze mensen door iedereen gehoord kunnen worden en laten we alle middelen aanwenden om dit te bereiken.
Zij zijn zeer solidair met elkaar in het centrum en eisen vrijheid voor allen. Velen van hen vertellen ons dat ze willen dat hun eisen en hun levensomstandigheden, of zelfs hun overleving, dringend door journalisten worden behandeld.
Enkele woorden van de gedetineerden:
– “Het is hier niet normaal meer, we zijn geen mensen meer”.
– “Ik heb geen woorden om de situatie aan u te beschrijven”.
– “De man die al een maand in hongerstaking is, is een geraamte. Hij ruikt naar de dood”.
– “We zijn in Europa, in BelgiÔ, het rijkste land ter wereld? Land van de mensenrechten?”
– “8 maanden in een gesloten centrum en mijn land geeft geen reispas. Ze weten het heel goed.”
– “Zij die weg willen, laten we hier, zij die niet weg willen, zetten we het land uit.”
– “We worden mishandeld omdat we buitenlanders zijn, waarom mishandeld?
– “Onze enige oplossing is een hongerstaking?
– “Je moet praten met de mensenrechten.”
– “We zullen het niet vergeten, het doet pijn, we zullen sterven.”
– “We zijn mentaal gebroken! Wat kunnen wij doen? Wat kunt u doen?”
– “Bel alstublieft de media”.
en in Franrijk :Weerstand tegen een uitzetting : https://abaslescra.noblogs.org/resistance-collective-a-une-expulsion-dans-le-cra-de-vincennes/
