Opsluiting, uitwijzing, beveiligde vluchten… Het afwijzen van mensen die dramatische situaties ontvlucht zijn en opvang zoeken in ons ‘democratisch’ systeem, in onze ‘ontwikkelde landen’, is volop aan de gang.
De dirigenten van ons Fort Europa wenden alle repressieve middelen aan om de ‘invasie’ van migranten op de europese territoria te verhinderen en om zich te ontdoen van diegenen die toch hun kans willen wagen.
Deze repressieve manier van werken wordt zelfs ge-externaliseerd naar andere landen (en niet noodzakelijk de landen van herkomst) met onder meer terugleidingsakkoorden. Er wordt uitgewezen naar landen zonder de minste zorg voor de manier waarop de uitgewezene zal opgevangen worden in die landen. ‘Uit het oog, uit het hart’, dat is het motto van de terugleidingsakkoorden.
Om dit bekend te maken en om op te roepen tot verzet tegen deze moorddadige gekte, verzamelen we getuigenissen, en proberen we zoveel mogelijk te helpen bij het verzet tegen uitwijzingspogingen. Sommigen proberen op juridisch vlak bij te dragen, andere mensen doen bezoeken, anderen klagen zaken aan, nog anderen tenslotte gaan over tot aktie.
Wij blijven ons verzetten tegen deze gekte, en roepen op om samen te werken (met ons), om de gevolgen van de migratiepolitiek bekend te maken, en om de strijd van opgesloten mensen te ondersteunen. WIj roepen op om na te denken over hoe we deze repressieve politiek kunnen stoppen, door elke stap van deze moorddadige keten van opsluiting en uitwijzing aan te vallen.
- De gebeurtenissen die hieronder staan zijn verzameld door een onophoudelijke solidariteit met opgesloten en uitgewezen mensen.
- UITWIJZINGEN:
– De akkoorden tussen de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) en de luchtvaartmaatschappijen:
We hebben vernomen dat de DVZ een contract getekend heeft met de luchtvaartmaatschappij KLM: ze reserveren zes plaatsen op de eerste vlucht tussen Brussel en Schiphol, elke dag!
– De gedwongen uitwijzingen onder escorte:
Sinds verschillende maanden stellen we vast dat bij de tweede uitwijzingspoging de gedeporteerde vergezeld wordt van 3 tot 7 politieagenten die verschillende malen per dag een gedeporteerde uitwijzen naar landen. Voor enkelen wordt een ‘uitgebreide’ escorte voorzien. Gezien het aantal vluchten (heen en terug) die zo plaatsvinden, kunnen we ons vragen stellen naar het budget dat voor deze uitwijzingen word voorzien.
– De uitwijzingspogingen met geweld:
We hebben verschillende getuigenissen verzameld over erg gewelddadige uitwijzingspogingen.
Een Kongolees die naar Kinshasa werd uitgewezen is in Kinshasa aangekomen met breuken aan de voeten. De Congolese gemeenschap werd gemobiliseerd om deze uitwijzing te stoppen, zij gingen naar de luchthaven tijdens een van de uitwijzingspogingen: Getuigenis hier
Een Iranees werd tijdens een eerste uitwijzingspoging erg gewelddadig aangepakt. Ze hebben hem serieus gewond naar het gesloten centrum van Merksplas teruggebracht. De andere gevangenen wilden over zijn toestand getuigen, maar er werden enorme inspanningen gedaan om alle getuigenissen te verhinderen: de vluchteling werd erg rap ge-isoleerd en dan toch uitgewezen, twee dagen later: getuigenis hier
Dit is natuurlijk maar het topje van de ijsberg. Hoeveel anderen kennen hetzelfde lot? Alle uitwijzingen gebeuren in totale stilte, zonder externe getuigen met medeweten van onze politici, NGO’s,.. die blijkbaar geen enkel idee hebben hoe ze moeten ‘tussenkomen’. Hun stilzwijgen is soms verdacht.
– Uitwijzingen naar transitlanden:
Sinds enkele maanden neemt de DVZ de gewoonte aan om hun werking niet nodeloos ingewikkeld te maken: Eerder dan de nodige stappen te ondernemen om de kandidaat migrant naar zijn land van origine terug te sturen (paspoort, laisser passer…) geven ze de migrant terug aan de luchtvaartmaatschappijen die hem/haar binnenbrachten, zodat de migrant wordt teruggevlogen naar het laatste transitland op zijn migratietraject (zich beroepend op de conventie van Chicago van 1944?).
Zo vinden de uitgewezenen zich terug in een hen onbekend land waar hun ontvangst problematischer is. Een voorbeeld: een Congolees werd naar Marokko uitgewezen, een Camaroenees naar Bénin of Algerije enz… Het meest extreme geval: een jonge Malinees die naar China werd uitgewezen: OPROEP hier
– Ui!twijzingen naar ‘oorlogslanden’:
Verschillende jonge afghanen werden uitgewezen naar Afghanistan. Anderen wachten op hun uitwijzing in de gesloten centra. Deze uitwijzingen leidden tot sterke debatten in de media en in de actuele politiek. Deze uitwijzingen, naar onstabiele landen, gaan niet enkel over Afghanistan. Andere uitwijzingen betreffen onder meer politieke opposanten naar instabiele landen (Somalië, Congo, Guinée, Iran,…). Nogmaals, de DVZ neemt slechts zelden de persoonlijke situatie en de situatie in het land waarnaar wordt uitgewezen in rekening.
– Beveiligde vluchten:
Volgens onze verzamelde getuigenissen, is er minstens één gegroepeerde beveiligde vlucht per maand georganiseerd door de DVZ in samenwerking met onze militairen. Congo en Guinée lijken de geprefereerde landen te zijn. Op 26 juni was er een beveiligde vlucht met aan boord 4 guinéers, 3 senegalezen en 26 politieagenten. Ze zijn gestopt in Niger, Conakry en Dakar. De 26 politieagenten zijn de volledige reis meegegaan! Er was geen fysiek geweld, maar veel ‘gewaagd’ verbaal geweld, volgens een van de uitgewezenen uit Guinée.
-Gedwongen vrijwillige terugkeer:
Na vele maanden detentie in gesloten centra en uitwijzingspogingen of dreigen met uitwijzing, aanvaarden sommige migranten hun vrijwillige terugkeer, moegemaakt door de pesterijen van DVZ. Wij noemen dit een gedwongen vrijwillige terugkeer.
Zo werd een jongen uit Benin die werd opgepakt in de luchthaven en een asielaanvraag deed, opgesloten in het nieuw gesloten centrum ‘Caricole’, daarna in Vottem.. Na meerdere dagen hongerstaking om een volledige behandeling van zijn asielaanvraag af te dwingen en na meerdere uitwijzingspogingen, besloot hij uiteindelijk zijn ‘vrijwillige’ terugkeer te aanvaarden. Ondanks zijn ‘vrijwillige’ terugkeer werd hij onder escorte begeleid tot in Bénin. Oproep hier
- DE GESLOTEN CENTRA:
– Het nieuw gesloten centrum ‘caricole’: we zijn getuige van de nieuwe ‘versnelde’ asielprocedures: we hebben regelmatig contact met personen die worden opgesloten in “de caricole’. De meerderheid onder hen werd opgepakt op de luchthaven naar aanleiding van hun asielaanvraag: Vanaf hun aankomst in het nieuwe ‘moderne’ centrum, werd een hongerstaking begonnen door een twintigtal gevangenen om een rechtvaardige behandeling van hun dossier af te dwingen. Ze hadden gemerkt dat hun dossiers slechts oppervlakig werden onderzocht, en dat de behandeling van hun asielaanvraag willekeurig was, een echte lotterij. Er was een grote solidariteit in het centrum. Sindsdien werd de meerderheid onder hen gedeporteerd, anderen werden overgebracht naar andere gesloten centra.
Goed om te weten voor hen die er nog in geloven: Het arbitragehof heeft de ‘versnelde asielprocedure’ op 12/07/12 gedeeltelijk vernietigd: La libre
– Repressie en intimidatie:
Er was opnieuw een algemene fouillering in 127 Bis. Zoals elke maand werden de gevangenen onderworpen aan een complete fouillering, in het midden van de koer van het gesloten centrum geplaatst voor meerdere uren, waarbij ondertussen hun kamers werden onderzocht.
Regelmatige dreigementen met isolatie, beveiligde vluchten, gedwongen uitwijzingen… Een klein filmpje wordt getoond aan de gevangenen om hen uit te leggen hoe een gedwongen terugkeer plaatsvind (diegene die het filmpje te pakken krijgt: we zijn geïntereseerd!)
Isolatie: isolatie is een veelgebruikte praktijk in de centra: voor ongehoorzaamheid, weerspannigheid, en ook voor diegenen die denken of zelfmoordneigingen hebben. Deze isolaties (de gevangenen zeggen ‘ het cachot’) kunnen verschillende dagen duren, tot zelfs meer dan tien dagen !
Zelfmoordpogingen: Er werd ons verteld over verschillende zelfmoordpogingen. De medegedetineerden zijn zeer geëmotioneerd door deze wanhoopsdaden. Meestal wordt diegene die zelfmoord probeerde te plegen naar het ziekenhuis gebracht, waarna hij in isolatie gaat bij zijn terugkeer in het centrum.
– Opsluiting van een zwangere vrouw:
Zeer regelmatig worden zwangere vrouwen opgesloten in de gesloten centra: momenteel wordt een Camaroeneese vrouw, die op de luchthaven werd gearresteerd en opgesloten werd in de ‘Caricole’, opgesloten in 127 Bis. Door het weigeren van een gedwongen huwelijk werd ze verstoten door haar familie. Ze vluchte naar Bénin. Ze heeft reeds meerdere uitwijzingspogingen naar Béning ondergaan (of dreigementen met uitwijzingen). Bénin is het transitland. De vrouw is erg angstig en de zwangerschap is meer en meer gecompliceerd.
VERDER NOG:
– Schijnhuwelijk, afgebroken liefdesverhalen:
Vier maanden in een gesloten centrum, een uitwijzing onder escorte en een gescheiden familie als resultaat:
Ze zijn 45 en 52 jaar, en ze beleefden de liefde van hun leven. Ze hebben een huwelijksaanvraag gedaan die werd geweigerd. N werd opgepakt op het moment van de huwelijksaanvraag, op de gemeente, onder verdenking van schijnhuwelijk. Hij heeft vier maanden in het gesloten centrum van Merksplas doorgebracht. Zijn geliefde kwam hem regelmatig bezoeken en hadden het recht om twee uur per maand in een isolatiecel te verblijven voor ‘meer intieme relaties’: Getuigenis Hier
Na verschillende beroepen en een langdurige lijdensweg van zijn toekomstige echtgenote en de kinderen, heeft N zijn gedwongen uitwijzing met escore ‘aanvaard’. Dit is allemaal nietzo erg voor hen, het koppel zal een andere mogelijkheid vinden om hun liefdesdroom te vervolmaken. Maar is het echt nodig en nuttig om een liefdesverhaal zo af te breken? En hoeveel liefdesverhalen werden zo al niet de kop ingedrukt.
– HARDLEERSHEID TOT OP HET EINDE:
Een iraneese familie werd met een onbegrijpelijke koppigheid geconfronteerd: de man werd uitgewezen na meerdere gewelddadige uitwijzingspoginen: Getuigenis Hier
Nu word de vrouw en haar zoon met dezelfde koppigheid aangepakt. Een petitie verzameld handtekeningen om te protesteren tegen deze doordrammerij en deze blijft actueel,
dus TEKEN EN VERSPREID! http://11668.lapetition.be/
– GEEN RACISME ZEI U?
Een Fransman met een donkere huidskleur had zijn papieren verloren. Hij wou een aangifte doen van het verlies van zijn papieren op een politiecomissariaat in Brussel, hij werd echter opgesloten in het gesloten centrum van Merksplas gedurende 15 dagen, en vervolgens uitgewezen naar zijn herkomstland: Frankrijk!
-SMS’en uit de gesloten centra:
‘Hier wordt alles door elkaar gesmeten: zotten, zieken, erge delinkwenten en lieve mensen, zoals ik. Ik ben een vriendelijke mens, maar mijn vriendelijkheid heeft zijn grenzen!’
‘Vrijheid is een kostbaar iets, wat ze mij ontnomen hebben’
‘iedereen is triest hier, er is geen vrijheid, enkel twee uurtjes luchten op een koer waarbij je een beetje de hemel kan zien; de mensen beginnen hier te kraken.. We worden behandeld als criminelen, als gespuis, we hebben hier geen rechten en geen waardigheid, zelfs niet het recht om een waardigheid te hebben.. en de belgische politici weten wat er in Congo en elders inde wereld gebeurd, net zoals hier!! ah, het recht om het land te verlaten !! enorm bedankt!’
‘Ze voeren me nu naar de luchthaven’
‘Ik werd hier in Vottem opgesloten, dus ik zal de nacht hier dorobrengen en s’ochtends naar de luchthaven gaan. Om middernacht probeerde ik mezelf te doden, maar de bewakers kwamen met redden… Ze hebben het koord doorgesneden en hebben me in een andere kamer, met een camera, ondergebracht. Er hebben me geen pijnstiller gegeven en ik heb pijn over mijn ganse nek…’
