25 oktober 2019
ALLES WAT nu nog ONTBREEKT IS HET KUSSEN!
STOP MET EEN NIEUWE MOORDSTAAT….
Nadat we door verschillende bronnen gealarmeerd waren over de onmenselijke behandeling van minstens twee vrouwen, geweld en wreedheid gebruikt door de politie tijdens uitzettingspogingen, gingen we naar Holsbeek, een gesloten centrum voor vrouwen, dat in juli 2019 werd geopend.
Het is een voormalig Formule 1-hotel gelegen aan het einde van een industrieterrein. Op dit moment zijn er 28 mensen opgesloten, de totale geplande capaciteit is 58 personen.
We ontmoeten een vrouw die al een aantal weken opgesloten zit en die uitlegt dat ze om 6 uur ‘s morgens door de politie is gearresteerd. Verbaasd geeft ze haar oranje kaart die nog 4 maanden geldig is en haar paspoort aan de politie. Hoewel ze de moeder is van een 6-jarig kind, wordt ze meegenomen zonder dat ze een reden van de politie krijgt of een document waarin de redenen voor haar arrestatie worden vermeld. Geen tolk of advocaat in dit stadium. Sinds deze 1/10/2019 heeft ze haar zoon niet meer gezien.
Haar verhaal wordt voortdurend onderbroken door tranen en stiltes.Ze is in een betreurenswaardige psychologische toestand _ vertelt over gewelddaden die plaatsvonden tijdens de poging tot uitzetting via de luchthaven van Charleroi op vrijdag 18 oktober 2019. geboeid naar het politiebureau van de luchthaven, vertelde de politie haar “dat ze moest terugkeren”, maar ze wilde niet worden uitgezet en huilde. Ze voelde zich ziek, viel en werd geschopt door de politie, die haar “Marokkaanse cinema” zei .In tranen vertelt ze hen dat ze een kind heeft, dat de gewelddadige behandeling door de politieagenten die haar schoppen en zeggen “je bent een grote baby, je bent een grote baby” voortging
De drie mannelijke politieagenten houden de handboeien vast en beseffen plots dat er een camera in de kamer was. Ze verlaten onmiddellijk de kamer waar ze nog steeds op de grond ligt, en blijven haar aan de andere kant van de deur vernederen. De chauffeur die haar toen kwam ophalen en haar terug naar het detentiecentrum bracht, was getuige van alles.
Tot 18 sporen van geweld en wreedheid zijn zichtbaar op haar lichaam. Ze vertelt ons dat ze ook in het gezicht geraakt is. We zagen blauwe plekken op de polsen en andere sporen van slagen. Sindsdien heeft ze niet meer kunnen eten.
In een zeer zorgwekkende psychologische toestand, stortte in tranen , vooral toen we over haar zoon praten. Ze vreest dat hij op school gearresteerd zal worden door de politie.
Dit verhaal toont de extreme wreedheid die politieagenten graag zonder gevolgen voor hen begaan. Dit geweld tegen een persoon die zich op het terrein in een uiterst kwetsbare situatie bevindt, gaat gepaard met minachtende en beledigende opmerkingen. Dit kan worden omschreven als marteling.
We ontmoeten ook een andere dame uit Afrika die getuigt van haar ervaringen bioj haar tweede uitzettingspoging.
Het vondt plaats op de luchthaven van Brussel-Nationaal in Zaventem. Als voorbereiding op een uitzetting wordt deze vrouw meegenomen en vastgehouden in een kamer zonder ramen “zoals in de gevangenis”, met een toilet en een camera, en bevindt zich alleen voor vijf politieagenten in uniform. Een “Marokkaanse” vrouwelijke politieagente en vier mannen. Ze zeggen dat ze al haar kleren uit moet doen, haar kleren zijn afgescheurd, haar bh en broek zijn gescheurd. Ze vragen haar waarom ze in België is:ze antwoord dat ze met haar partner wil trouwen en dat ze niet weggestuurd wil worden, waarop ze antwoorden: “Je moet vertrekken”. Geboeid, zeer stevig in de nek gegrepen, haar voeten vastgebonden, haar handen op haar buik vastgebonden, wordt ze als een pak naar het vliegtuig gedragen. Een aan de linkerkant, een aan de rechterkant en een die haar bij de voeten draagt. Ze merkt op dat politieagenten de omgeving voortdurend in de gaten houden zodat niemand ze ziet. Het is duidelijk dat ze zich verstoppen.
Toen ze bij het vliegtuig aankwam, werd ze achterin geplaatst, op de laatste rij, met links en rechts een agent. Ze is altijd vastgebonden, inclusief haar voeten. Een politieagent pakt haar nek vast en buigt haar lichaam naar voren om haar hoofd tussen de benen van de politieagent naast haar te klemmen. Ze wordt altijd met geweld bij de nek vastgehouden. Als ze probeert te schreeuwen “Alsjeblieft help me” grijpt een politieagent haar mond en wurgt haar. Ze voelt dat ze stikt en geraakt in paniek.Ze blijft daar een uur lang hoesten, stikken en op zoek naar lucht .De politieagenten blijven druk uitoefenen op haar hele lichaam en vooral op haar keel, en slaan tegen haar mond en neus, zodra ze “God help me” roept.
De andere politieagenten staan in een kring rond haar zodat ze niet gezien worden door de passagiers. Het vliegpersoneel zien alles maar schrikken niet terug, ze zeggen niets. “Ze hebben alles gezien.” Na ongeveer een uur (!) komt de commandant met de politie praten en stopt de uitzetting. Ze verlaten het vliegtuig, de beenboeien worden verwijderd.
Daarna zit zij weer eens met dezelfde vijf politieagenten in de luchthavenkamer waar ze vraagt: “Is het omdat ik geen papieren heb dat je me wilt vermoorden? Antwoord: “Ja, ga terug naar Afrika”. Steeds weer wordt ze geslagen en geslagen, ook in het gezicht, omdat ze weigert te gaan zitten.
Het is ongeveer 12:00 uur en ze blijft daar tot ongeveer 6:00 uur. Na het verlaten van het centrum rond 7 uur ‘s morgens, kreeg ze geen eten of water meer, zelfs niet toen ze het vroeg.
We zien de sporen van de slagen, van de handboeien en haar nek is volledig gezwollen.
Wij veroordelen deze schandelijke en onuitsprekelijke daden van overheidsfunctionarissen, die worden betaald om hun racistische en ziekelijke daden tegen mensen in extreem kwetsbare situaties te laten uitvoeren. Uit het zicht, zonder enige externe controle. Het is ook duidelijk dat als dit ongeremde gedrag plaatsvindt, dit komt doordat het past bij hun hiërarchie en omdat de autoriteiten, waarvan deze beulen afhankelijk zijn, hun ogen willen sluiten.
Wij veroordelen dit institutionele racisme en eisen dat er een einde komt aan deze praktijken en dat er onmiddellijk en onomkeerbaar sancties worden opgelegd.
STOP Een NIEUWE STAATSMOORD volgens dezelfde praktijken als die welke 21 jaar geleden gebruikt werden tegen Semira Adamu !
