Aan jou de keuze tussen leven of sterven!

Geschreven getuigenis van een dame die werd uitgewezen op 06/10/2013.

Sinds mijn aankomst in het gesloten centrum te Brugge, op de ochtend van 06/10, is alles verschrikkelijk. Geen ontbijt zoals gewoonlijk en dit met kwaad opzet, opdat ik zo zwak mogelijk zou zijn. Alles zag er naar uit dat ik naar de elektrische stoel gebracht zou worden, zonder dat ik iets verkeerd gedaan had. Ik ben aangekomen op de luchthaven van Zaventem met een angstig gevoel in mijn maag. Er viel geen minuut te verliezen, alles was nauwkeurig gepland. De woorden die ik hoorde en de gezichten die ik zag die ochtend, vergeet ik nooit meer – wat ik ook zal doen. 

“Je keert vandaag niet terug naar het centrum”, zei een federale politie-agent tegen mij. Hij besloot met de woorden: “Het is gedaan voor jou. Het is aan jou te kiezen tussen leven en dood door kalm te blijven in het vliegtuig. In elk geval: ik heb mijn orders gekregen. Het zal echt een vreselijke dag worden voor jou, een die je nooit meer zal kunnen vergeten? Wij hebben bij alle vliegtuigmaatschappijen een plaats voor jou gereserveerd, en drie agenten zullen zorgen voor jouw escorte naar Togo.”. Hij ging nog door: “Als je uit één vliegtuig zou kunnen ontsnappen, dan zetten we je op een ander. Zelfs al zou het betekenen dat je twee dagen hier op Zaventem zou moeten doorbrengen, we zullen ervoor zorgen dat je terugkeert naar Togo en daar kunnen we niet over onderhandelen.”. Hierop heb ik rustig gevraagd of ik de toelating kreeg om mijn advocaat te bellen. Uiteindelijk kwam één van de politieagenten naar mij met een laissez-passer. Ik dacht er aan na te kijken of de vlag van mijn land, of op zijn minst de handtekening en naam van de ambassadeur van Togo in België vermeld waren. In de plaats ervan zag ik het logo van de EU. Ik zei tegen mezelf dat ik wist dat ze me naar Afrika zouden uitwijzen, of misschien zouden ze me doorheen Europa laten reizen.

Bij het aankleden, na gefouileerd te zijn, deden twee agenten me een pamper aan. Omdat ik tijdens mijn laatste deportatie in het vliegtuig zou geplast hebben. Ik vroeg hen wat dat mij zou hebben opgeleverd om in mijn broek te plassen in het vliegtuig…

De uitzetting

De woorden van S op de luchthaven van Lomé gericht aan het hoofd van het escorteteam: “Jullie hebben me vastgebonden met – laten we zeggen – een ‘Franse gordel’ en het me onmogelijk gemaakt om zelfstandig te wandelen; jullie hebben me ondersteund en waren met twee om dat te doen! Eén keer in het vliegtuig, was het zelfs niet genoeg om me vast te binden; jullie hebben zelfs mijn voeten en handen aan die van jullie vastgemaakt en aan de zetel om me zo te immobiliseren. Maar het verschrikkelijkste was mijn nek (een zeer gevoelig deel van het lichaam), jullie hebben met al jullie krachten mijn hoofd naar beneden geduwd, zodat jullie mijn woorden, mijn kreten, mijn verhaal en jullie ontvoering verborgen zouden blijven. Dit is afschuwelijk! Jullie waren met z’n elven in het vliegtuig met mij. Er moest een stewardess tussenkomen om te zeggen dat “de passagiers beginnen in te stappen, en alleen zij die haar begeleiden in de lucht mogen blijven.” Maar zodra ik zei dat jullie me vastbonden, en dat ik eigenlijk ontvoerd was, zijn de  agenten weergekeerd om te voorkomen dat passagiers foto’s zouden nemen en de scène filmen. De commissaris van de luchthaven was er ook, en hij was het die de passagiers vertelde “het is niet waar wat ze zegt, ze doet dit om jullie aandacht te trekken.” Zelfs een stewardess heeft gereageerd door op hem toe te stappen en zacht te zeggen (en dit heeft mij erg verbaasd) “Ze zegt dat er een klacht loopt, en dat je haar uitzet om geen reactie op deze klacht te hebben. Als het waar is wat ze zegt, heeft u niet het recht.” En jullie hebben allen geantwoord dat ik onzin vertelde, gewoon omdat ik niet terug naar huis wilde gaan.

En jullie gingen ver deze keer: de passagiers die mij verdedigden, die jullie methode vreselijk noemden, en die eisten dat ik uit het vliegtuig werd gelaten, werden op hun beurt uit het vliegtuig gezet. Een stewardess kwam terug en zei: “Goed, de luidruchtige passagiers zijn eruit gezet, zij vormen normaal gesproken geen probleem meer. Binnenkort sluiten we de deur”. Ik kon er mijn leven bij verliezen!

Die 6 oktober heb ik nog gezien en beseft hoe anti-vreemdelingenzaken tekeergaat tegen een persoon, hoe ze bereid zijn illegaal te werk te gaan, te bedriegen, om elke regel en wet met de voeten te treden; met als doel : naar mijn land terugkeren, dood of levend. Ze leggen zich geen beperkingen op. Het ministerie van buitenlandse zaken beschuldigt ons van illegaal te zijn, maar wat ze op die zondag 6 oktober 2013 deden, is veel meer illegaal.

In Lomé

Ik kwam aan in Lomé (Togo) om 3u27 ‘s morgens lokale tijd, met een escorte van drie agenten (2 mannen en 1 vrouw). Eenmaal in de lobby van de internationale luchthaven van Lome waar de controle plaatsvindt, zag een officier van de Togolese politie die de registratie doet, dat ik leed. Hij  verliet zijn post, kwam naar me toe en vroeg wat er gebeurd was. Ik bleef zwijgen. Ik was erg bang,  bang dat hij me direct naar de gevangenis zou sturen omdat mijn paspoort verlopen was. Hij drong aan en zei, “Voordat we de escorte laten weggaan, moet ik weten waarom je pijn hebt, want je kan je nek nauwelijks bewegen.” Verzwakt liet ik hem de sporen van de aanval op mijn onderarmen zien. Geschokt wendde hij zich tot de drie escorte-agenten en zei: “Ik begrijp dat u haar uitzet uit uw land , maar haar op die manier verwonden, daar sta ik versteld van. Het is hier geen vuilbak waar jullie je geweld kunnen veroorloven en onze burgers trauma’s bezorgen en ze hier achterlaten,”  vervolgde hij droog. “Ik moet uw paspoort in beslag te nemen,” zei hij. “Jullie brengen de vrouw naar het ziekenhuis voor verzorging, ofwel keren jullie terug met haar naar België.”

Ik kon het bijna niet geloven, eindelijk iemand die durft te spreken… iemand die de waarheid in hun  gezicht vertelde, dat ze niet het recht hebben, dat ze geen rechten mogen schenden. “Neem haar mee naar het ziekenhuis.” Een escorte-agent, waarschijnlijk het hoofd van de missie, opent zijn koffertje en haalt er een medisch formulier uit dat hij aan de politieman geeft terwijl hij zegt: “Een arts werd geraadpleegd en ze is kerngezond. ” En de politieman antwoordde zonder een blik te werpen op het medisch dossier: “Wanneer werd de dokter geraadpleegd?” Het hoofd van de missie antwoordde: “Aan de voet van het vliegtuig.” “Pure leugens,” fluisterde ik.

Later wanneer ik het medisch dossier in kwestie las, zag ik dat het gedateerd was op 4 oktober, terwijl ik in Lomé aankwam op 7 oktober. Geen enkele dokter had me onderzocht, noch in het centrum ‘s ochtends voor het vertrek, noch aan de de voet van het vliegtuig, zoals de escorte-agent beweerde.

De escorte-agent voelde dat de politieagent echt vastbesloten was om me naar het ziekenhuis te laten brengen. Hij doorzoekt zijn zakken en zegt aan de politieagent: “Ik zal u geld geven.”  Geërgerd antwoordde de Togolese politieagent: “Ik heb geen geld nodig, en wat ik u al 40 minuten vraag, is niets anders dan zorg te dragen voor deze dame die u ongetwijfeld mishandeld hebt, anders zou u niet proberen om me om te kopen. Het is verschrikkelijk wat u doet, weet u dat? “. Ik begrijp dat u haar uitzet, maar in dergelijke omstandigheden is het ondenkbaar, onaanvaardbaar en krankzinnig!” besluit hij. “Ik werk hier in Togo in de immigratiedienst, en ik weet tot wat jullie in staat zijn.”

Het hoofd van de missie van de escorte slaat een andere toon aan en zegt: “Wil u zien waarmee we haar hebben vastgebonden? Het is een riem,” en hij haalt de riem uit zijn koffer. Geïrriteerd kon ik mezelf niet inhouden:

“Het is waar! Het was zo gewelddadig dat uw schoen kapot ging, en dat u andere schoenen moest  aantrekken voordat we in Casablanca aankwamen. Jullie lachten alle drie in plaats van te huilen. Jullie waren zelfs bereid om mijn leven af te nemen, en waarom? Het verliezen van een verblijfsvergunning of het ontbreken ervan?”

De politieagent is volledig verbijsterd, en zegt: “Ze is toch legaal naar België gekomen, ik heb het visum in het paspoort gezien, en u brengt haar terug in deze toestand? Dat is onwaardig voor een rechtsstaat zoals België. Brussel geeft ons lessen van post-electoraal gedrag en mensenrechten, Brussel berispt ons over geweld na de verkiezingen in Togo… Van datzelfde Brussel komt een landgenote helemaal overhoop terug, beschadigd, misbruikt en getraumatiseerd? Ongelofelijk. Met alle respect: ofwel laten jullie haar verzorgen, ofwel keren jullie met haar terug naar België voor een behandeling”, en hij ging naar zijn kantoor, waar hij me plaats liet nemen. Het hoofd van de missie kwam terug naar ons en zei: “Ik moet contact opnemen met onze ambassade die alles zal regelen.”

De ere-consul van België in Togo kwam aan in de luchthaven van Lomé rond 6u lokale tijd. Ze stelt zich voor en zegt dat ze garant staat om me naar het ziekenhuis te brengen.

Om 6u20 precies kwamen we aan bij de dokter van de luchthaven met de consul en de politieagent. De dokter ontvangt mij en verwijst mij naar een gynaecoloog en een trauma-arts voor meer passende zorg. 

Een gynaecoloog omdat tijdens het fouilleren een federale agent haar vinger in mijn vagina stak. Ze droeg een latex handschoen. Ik vraag me af wat ze daar zocht.

Het is onmenselijke en vernederende behandeling die mijn verstand te boven gaat.

Een paar minuten later worden we naar de Togolese nationale politie geleid met de consul. Daar word ik gehoord. Ik heb zelfs klacht ingediend tegen de drie federale agenten van de escorte waarvan ik de namen nu ken voor recidive.

De drie agenten van de escorte zullen de volgende ochtend worden opgeroepen door de Togolese nationale politie voor hun getuigenis.

Duizend en een vragen tollen in mijn hoofd. Waarom zoveel geld verspillen voor één uitzetting, terwijl de persoon niet veel kost aan het land? Ik leefde bijna 6 maanden in het gesloten centrum van Brugge waar ik dagelijks een indrukwekkende som geld kostte aan de Belgische Staat. Wat is het nut van deze verspilling? Is het doel van de uitzetting om de wet toe te passen ten koste van het verliezen van de waarden van een rechtsstaat zoals België? Ik heb een vriendin in het detentiecentrum van Brugge die placht te zeggen: “Als een mens illegaal wordt bevonden op aarde, waar is dan zijn plaats?”