Ze waren met 18 in blok 3 van het detentiecentrum in Merksplas.
Ze eisten:
– Degelijk eten;
– Betrouwbare advocaten om het recht op te eisen om zichzelf te kunnen verdedigen;
– Een einde te maken aan het racisme van bepaalde personeelsleden;
– Fatsoenlijke medische zorg.
“Het is shit wat we te eten krijgen. Een hond zou dit weigeren.”
“Het centrum geeft ons advocaten die nooit antwoorden. We proberen wanhopig te bellen, zetten al ons krediet op de telefoon en krijgen nooit antwoord.”
“Ik was ziek: de verpleegster bood me een snelle Covid-test aan en weigerde me naar een dokter te laten gaan.”
“De directie zei tegen me: jullie Noord-Afrikanen zijn slaven van Europa. Zwarten zijn slaven van de Verenigde Staten.”
Deze vrijdag 15/04/2022, was er sprake van een hongerstaking uit protest.
Na bedreigingen van het personeel over deze actie, ging alles in stroomversnelling: sommige gevangenen sloopten meubilair, een van hen kopte een bewaker met het hoofd. Iedereen schreeuwde en gooide met dingen.
Twee gevangenen probeerden de boel te kalmeren. Ze wilden samenkomen om te praten:
“We gaan het niet redden met zenuwen”
“Laten we samenkomen en samen beslissen.”
Een van hen praatte met de directie, maar het enige antwoord dat hij kreeg was de dreiging tot eenzame opsluiting.
Naar aanleiding van de opstand arriveerden zes gewapende en gehelmde politieagenten, opgeroepen door de directie.
Negen gedetineerden werden zonder enig verzet in een isoleercel (het ‘cachot’) opgesloten; deze ingreep gebeurde in alle discretie, zonder geschreeuw en zonder geweld, zodat andere gedetineerden in de andere vleugels niets zagen of hoorden. “Zelfs de ramen hebben ze afgeschermd.”
Op 18/04 werden de eerste twee gedetineerden uit de isoleercel gehaald en naar een isolatievleugel gebracht (een “comfortabelere” cel, met TV).
Op 19/04 werd een van de gedetineerden uit de isoleercel gek omdat ze hem wilden overbrengen zonder zijn bezittingen. Hij brak allerlei dingen en stak zijn matras in brand. Gewapende politieagenten stormen twee keer die dag binnen in deze isolatievleugel. de gedtineerde werd terug in de “cachot” gezet.
Op 19/04 zitten negen mensen in isolatie en sommigen zitten nog in de cachot (aantal onbekend).
Verschillende transfers zijn aangekondigd.
Op 20/04 werden alle vermeende relschoppers overgebracht naar andere gesloten centra.
Opgesloten worden om zuiver administratieve redenen, gewoon omdat je niet de “juiste papieren” hebt, is een toestand die door gedetineerden als zeer onrechtvaardig wordt ervaren. In het geval van “dubbele bestraffingen“, mensen die hun straf hebben uitgezeten en van de tralies van de gevangenis naar die van het detentiecentrum gaan, en die vaak ver van hun familie en vrienden worden gedeporteerd naar een land dat zij niet meer kennen, is de situatie nauwelijks benijdenswaardiger te noemen.
Voor wie zouden het gebrek aan vooruitzichten, de bijna onbeperkte duur van de detentie en de absolute willekeur in de centra geen dagelijkse foltering zijn? Het gebrek aan toegang tot hun rechten, de onzichtbaarheid, de deplorabele omstandigheden van detentie, de absolute macht van de bewakers en de veelvuldige racistische opmerkingen (dit zijn hun woorden) van bepaalde personeelsleden leiden duidelijk voor opstand.
Rendez vous/afspraak/ meeting 19 h 35 Rue van Elewijck 1050 bruxelles ( Flagey )
FR/NL/ENGL
Jeudi 23 septembre, Getting The Voice Out vous invite à une soirée pour se rencontrer et faire découvrir le collectif à celles et ceux qui souhaiteraient rejoindre et/ou nous soutenir.
Getting the voice out est un collectif de lutte contre les centres fermés qui s’oppose à l’existence des frontières et à toutes les formes d’enfermement et d’encampement.
Un des objectifs du collectif est de soutenir les luttes existantes à l’intérieur des centres en gardant un contact avec les détenu.e.s dans les centres fermés, en les soutenant dans leurs démarches et notamment en récoltant des témoignages.
Les enfermements en centres fermés ne décroissent pas et les violences des politiques migratoires sont toujours plus abjectes. Le collectif a besoin de soutien, (téléphonistes, traducteurs.trices dans toutes les langues… et bien d’autres!).Nous vous attendons le 23/09/2021 à 19 h!
La discussion sera suivie d’une p’tite bouffe conviviale, boissons bienvenues.Rendez vous ce 23 septembre 19 heure
Op donderdag 23 september nodigt Getting The Voice Out u uit voor een avond om kennis te maken en het collectief voor te stellen aan hen die zich bij ons willen aansluiten en/of ons willen steunen.
Getting the voice out is een collectief dat zich verzet tegen de gesloten centra en tegen het bestaan van grenzen en alle vormen van opsluiting en kampen.
Een van de doelstellingen van de groep is de lopende strijd binnen de centra te ondersteunen door contact te houden met de gedetineerden in de gesloten centra, door hen te steunen bij hun acties en door getuigenissen te verzamelen.
Detentie in gesloten centra neemt niet af en het geweld van het migratiebeleid wordt steeds schrijnender. Het collectief heeft behoefte aan ondersteuning, telefoonoperatoren en vertalers in alle talen.
We wachten op u op 23/09/2021 om 19 uur!De discussie wordt gevolgd door een gezellige maaltijd, drankjes zijn welkom.
On Thursday 23 September, Getting The Voice Out invites you to an evening to get informed and introduce the collective to those who would like to join us and/or support us.
Getting the Voice Out is a collective that is resisting against closed centres and , borders and all forms of confinement and camps.
One of the aims of the group is to support the ongoing struggle within the centres by keeping in touch with detainees in the closed centers, supporting them in their actions and collecting testimonies.
Detention in closed centres is not decreasing and the violence of the migration policy is becoming more and more apparent. The collective needs support, (telephone operators and translators in all languages,…).
We are waiting for you on 23/09/2021 at 7 pm!The discussion will be followed by a nice meal, drinks are welcome.Appointment on 23 September at 7pm.To get the address, send an email to : info@gettingthevoiceout.org or via facebook.For more info on the collective: https://www.gettingthevoiceout.org/
Ze waren met 18 in blok 3 van het detentiecentrum in Merksplas.
Ze eisten:
– Degelijk eten;
– Betrouwbare advocaten om het recht op te eisen om zichzelf te kunnen verdedigen;
– Een einde te maken aan het racisme van bepaalde personeelsleden;
– Fatsoenlijke medische zorg.
“Het is shit wat we te eten krijgen. Een hond zou dit weigeren.”
“Het centrum geeft ons advocaten die nooit antwoorden. We proberen wanhopig te bellen, zetten al ons krediet op de telefoon en krijgen nooit antwoord.”
“Ik was ziek: de verpleegster bood me een snelle Covid-test aan en weigerde me naar een dokter te laten gaan.”
“De directie zei tegen me: jullie Noord-Afrikanen zijn slaven van Europa. Zwarten zijn slaven van de Verenigde Staten.”
Deze vrijdag 15/04/2022, was er sprake van een hongerstaking uit protest.
Na bedreigingen van het personeel over deze actie, ging alles in stroomversnelling: sommige gevangenen sloopten meubilair, een van hen kopte een bewaker met het hoofd. Iedereen schreeuwde en gooide met dingen.
Twee gevangenen probeerden de boel te kalmeren. Ze wilden samenkomen om te praten:
“We gaan het niet redden met zenuwen”
“Laten we samenkomen en samen beslissen.”
Een van hen praatte met de directie, maar het enige antwoord dat hij kreeg was de dreiging tot eenzame opsluiting.
Naar aanleiding van de opstand arriveerden zes gewapende en gehelmde politieagenten, opgeroepen door de directie.
Negen gedetineerden werden zonder enig verzet in een isoleercel (het ‘cachot’) opgesloten; deze ingreep gebeurde in alle discretie, zonder geschreeuw en zonder geweld, zodat andere gedetineerden in de andere vleugels niets zagen of hoorden. “Zelfs de ramen hebben ze afgeschermd.”
Op 18/04 werden de eerste twee gedetineerden uit de isoleercel gehaald en naar een isolatievleugel gebracht (een “comfortabelere” cel, met TV).
Op 19/04 werd een van de gedetineerden uit de isoleercel gek omdat ze hem wilden overbrengen zonder zijn bezittingen. Hij brak allerlei dingen en stak zijn matras in brand. Gewapende politieagenten stormen twee keer die dag binnen in deze isolatievleugel. de gedtineerde werd terug in de “cachot” gezet.
Op 19/04 zitten negen mensen in isolatie en sommigen zitten nog in de cachot (aantal onbekend).
Verschillende transfers zijn aangekondigd.
Op 20/04 werden alle vermeende relschoppers overgebracht naar andere gesloten centra.
Opgesloten worden om zuiver administratieve redenen, gewoon omdat je niet de “juiste papieren” hebt, is een toestand die door gedetineerden als zeer onrechtvaardig wordt ervaren. In het geval van “dubbele bestraffingen“, mensen die hun straf hebben uitgezeten en van de tralies van de gevangenis naar die van het detentiecentrum gaan, en die vaak ver van hun familie en vrienden worden gedeporteerd naar een land dat zij niet meer kennen, is de situatie nauwelijks benijdenswaardiger te noemen.
Voor wie zouden het gebrek aan vooruitzichten, de bijna onbeperkte duur van de detentie en de absolute willekeur in de centra geen dagelijkse foltering zijn? Het gebrek aan toegang tot hun rechten, de onzichtbaarheid, de deplorabele omstandigheden van detentie, de absolute macht van de bewakers en de veelvuldige racistische opmerkingen (dit zijn hun woorden) van bepaalde personeelsleden leiden duidelijk voor opstand.
Rendez vous/afspraak/ meeting 19 h 35 Rue van Elewijck 1050 bruxelles ( Flagey )
FR/NL/ENGL
Jeudi 23 septembre, Getting The Voice Out vous invite à une soirée pour se rencontrer et faire découvrir le collectif à celles et ceux qui souhaiteraient rejoindre et/ou nous soutenir.
Getting the voice out est un collectif de lutte contre les centres fermés qui s’oppose à l’existence des frontières et à toutes les formes d’enfermement et d’encampement.
Un des objectifs du collectif est de soutenir les luttes existantes à l’intérieur des centres en gardant un contact avec les détenu.e.s dans les centres fermés, en les soutenant dans leurs démarches et notamment en récoltant des témoignages.
Les enfermements en centres fermés ne décroissent pas et les violences des politiques migratoires sont toujours plus abjectes. Le collectif a besoin de soutien, (téléphonistes, traducteurs.trices dans toutes les langues… et bien d’autres!).Nous vous attendons le 23/09/2021 à 19 h!
La discussion sera suivie d’une p’tite bouffe conviviale, boissons bienvenues.Rendez vous ce 23 septembre 19 heure
Op donderdag 23 september nodigt Getting The Voice Out u uit voor een avond om kennis te maken en het collectief voor te stellen aan hen die zich bij ons willen aansluiten en/of ons willen steunen.
Getting the voice out is een collectief dat zich verzet tegen de gesloten centra en tegen het bestaan van grenzen en alle vormen van opsluiting en kampen.
Een van de doelstellingen van de groep is de lopende strijd binnen de centra te ondersteunen door contact te houden met de gedetineerden in de gesloten centra, door hen te steunen bij hun acties en door getuigenissen te verzamelen.
Detentie in gesloten centra neemt niet af en het geweld van het migratiebeleid wordt steeds schrijnender. Het collectief heeft behoefte aan ondersteuning, telefoonoperatoren en vertalers in alle talen.
We wachten op u op 23/09/2021 om 19 uur!De discussie wordt gevolgd door een gezellige maaltijd, drankjes zijn welkom.
On Thursday 23 September, Getting The Voice Out invites you to an evening to get informed and introduce the collective to those who would like to join us and/or support us.
Getting the Voice Out is a collective that is resisting against closed centres and , borders and all forms of confinement and camps.
One of the aims of the group is to support the ongoing struggle within the centres by keeping in touch with detainees in the closed centers, supporting them in their actions and collecting testimonies.
Detention in closed centres is not decreasing and the violence of the migration policy is becoming more and more apparent. The collective needs support, (telephone operators and translators in all languages,…).
We are waiting for you on 23/09/2021 at 7 pm!The discussion will be followed by a nice meal, drinks are welcome.Appointment on 23 September at 7pm.To get the address, send an email to : info@gettingthevoiceout.org or via facebook.For more info on the collective: https://www.gettingthevoiceout.org/
De voorbije weken werd de hele Belgische samenleving gereorganiseerd om de sanitaire maatregelen te volgen die door de regering werden beslist. De hele Belgische samenleving, nou ja… bijna. In gesloten centra, gevangenissen, psychiatrische ziekenhuizen en voor daklozen zijn de genomen maatregelen niet hetzelfde. De vergeten mensen van deze kapitalistische samenleving zijn nog steeds en nog meer onderhevig aan sociale ongelijkheden, waaronder de ongelijkheden tussen mannen en vrouwen en tussen de rassen.
“We zijn aan onszelf overgeleverd”, verklaart een gevangene in het gesloten centrum van Merksplas.
Sinds de overdracht van het virus gebeurt via druppels, hetzij door hoesten, niezen en/of het aanraken van voorwerpen zoals deurkrukken, voedsel, bestek, enz., zijn de door de Belgische sanitaire diensten voorgeschreven maatregelen erop gericht om zoveel mogelijk te vermijden dat te veel mensen zich in dezelfde ruimte bevinden, dezelfde voorwerpen aanraken, in de gemeenschappelijke leefruimtes vertoeven.
Getuigenis 01-04-2020:
In geval van koorts wordt je in een isoleercel geplaatst.
Vorige week in Merksplas had een man 39°C koorts. Ze hebben hem 5 dagen opgesloten in een isolatiecel, hoewel er niet eens een tafel is om te eten en er geen ventilatiesysteem is. Ze hebben hem eruit gehaald en weer bij de anderen geplaatst zonder enige test.
Nog steeds in Merskpas, in blok 3, een man vertelt ons: er is geen afstand van 1,5 meter, water in de douche is koud, er is geen zeep om je handen te wassen. We zijn met 4 per kamer, de bewakers respecteren de afstand ook niet en dragen geen maskers.
Vandaag, op de vloer boven blok 3, controleerden zemensen, ze namen al hun kleren (zelfs hun ondergoed) zogenaamd nadat er medicijnen waren gestolen, maar ze konden niets vinden. Ze brachten mensen naar de douches om ze daar te doorzoeken. Deze man zegt dat het centrum moet worden gesloten en dat het zal worden gesloten.
Wat de collectieve instellingen betreft, is het wassen van handen, voorwerpen, oppervlakken en het dragen van een masker ten zeerste aanbevolen om met name de risicogroepen te beschermen (personen die lijden aan chronische aandoeningen van de luchtwegen, hartziekten, nierziekten of diabetes) die bij het oplopen van het virus ademhalingscomplicaties zouden kunnen krijgen. In gesloten centra zijn risicopersonen echter niet opgespoord en op 6 april 2020 zijn er geen preventiemaatregelen genomen.
Getuigenis 30/03/2020:
“Nu kunnen mijn vrouw en zonen me niet meer komen bezoeken. Ik zit in blok nr. 3 in het gesloten centrum en het is een zeer kritieke en gevaarlijke situatie, het is als de hel. We zijn met z’n drieën in elke kamer en gebruiken dezelfde toiletten en douche en 20 mensen zitten dicht bij elkaar in dit blok. Er wordt niets gedaan om ons te beschermen tegen het virus, we eten en spelen samen, we raken dezelfde deuren aan en we roken in dezelfde kamer. Er werken veel mensen in en uit dit blok. Niemand draagt hier maskers en er is geen machine om het virus te controleren.
We zagen op TV dat 2 gevangenen in de gevangenis van Merksplas werden getroffen door het virus. Als iedereen ziek wordt, wat gaan ze dan doen? Nu blijf ik altijd in mijn kamer omdat ik ook bang ben voor mijn familie. Ik ben zo gestrest dat ik maar 2 keer per dag eet.
Ze moeten het centrum leegmaken en sluiten zodat iedereen gezond kan blijven!
Ik zag op TV dat er mensen doodgaan, ik wil met mijn familie op stap. Elke dag belt mijn vrouw me op en huilt, ze is alleen aan het werk en zorgt voor de kinderen.”
De gevangenen zijn onderworpen aan een hiërarchische institutionele macht, waartegen ze maar weinig actiemiddelen hebben.
Sommigen proberen te reageren op het voortdurende geweld en onrecht waarmee ze geconfronteerd worden door zich collectief op verschillende manieren te organiseren, door in opstand te komen, door te proberen met de directeur van het centrum te spreken, of door hun getuigenissen te delen.
De onderdrukking van hun daden en hun pogingen om hun stem te laten horen en hun keuzes te laten horen, is telkens weer zeer hard om elke vorm van solidariteit te smoren
Getuigenis 01-04-2020: Demonstratie en isoleercellen!
Staking begon boven in blok 3 : Twee weken geleden begonnen de mensen van boven in blok 3 met een demonstratie en schreeuwden omdat ze weigerden om na de lunch terug naar binnen te gaan vanwege het coronavirus.
Iedereen beneden schreewde mee in solidariteit, maar ze deden niet mee aan de staking.
De politie kwam, 6 jongens van boven werden in isoleercellen gezet en 4 jongens van beneden ook voor 3, 4 en 5 dagen : ” we hebben niet gevochten en hebben niemand aangeraakt !”
Gisteren 27/03/2020: na de lunch, die nog steeds in de refter plaatsheeft, hebben de gedetineerden een actie gevoerd.Ze weigerden de zaal te verlaten totdat ze met de directeur konden spreken.
A. heeft met de directeur gesproken en hem gezegd dat het de Belgen absoluut niets zou kosten om de gesloten centra in deze crisisperiode te legen, dat ze hoe dan ook thuis zouden worden opgesloten, en vooral dat ze over 3 maanden, na de crisis, nog genoeg ‘illegalen’ zouden kunnen vinden om de gesloten centra weer op te vullen…”.
De directeur zei uiteindelijk dat hij het nieuws of de informatie uit Brussel zou onderzoeken/afwachten.
De opgeslotenen zijn klaar om meteen weer te beginnen, ze wachten op nieuws begin volgende week. Als er maandag of dinsdag niets komt, vragen ze woensdag weer om de directeur te spreken. A. staat erop dat de gesprekken vreedzaam en zonder geweld zullen verlopen.
Getuigenis 30/03/2020:
“In de gevangenis ernaast, in Turnhout, werd één persoon positief getest op het coronavirus, ik maak me zorgen, dat zag ik op TV. Ook in de gevangenis van Vorst. Iedereen hier maakt zich zorgen, want er zijn hier zeker besmette mensen. 60 mensen werken elke dag hier in het centrum. De situatie is echt gevaarlijk. We krijgen geen informatie, ze vertellen ons niets. Ze laten bepaalde mensen vrij omdat ze de aantallen moeten verminderen, maar anderen blijven hier, we weten niet waarom, hoewel we niets verkeerds hebben gedaan”, vertelt een man in Merksplas. (…) volgen jullie sanitaire maatregelen? Echt, er is hier niets veranderd sinds de uitbraak van het virus. Business as usual, in de refter dragen de mensen die het voedsel serveren maskers en handschoenen. De bewakers zeggen geen woord, ze dragen geen maskers. We staan voortdurend bloot aan gevaar, iedereen. We hebben vanmorgen met de directeur gesproken omdat we allemaal het centrum moeten verlaten, het is te gevaarlijk. (…) Niets veranderd, we gaan naar onze kamers van 22.00 tot 7.45 uur, ze sluiten ons op. Ze komen terug om 7.45 uur, we gaan ontbijten. In de refter zitten we zoals gewoonlijk, dan gaan we naar de veranda waar de snooker is, de babyfoot, we spelen daar zoals gewoonlijk. We kunnen er allemaal tegelijk zijn, op dit moment zijn we met 20 personen. In de slaapkamers zijn we nu met z’n drieën, vroeger waren we er met 5, maar verder is er niets veranderd (…) Alsjeblieft, er moet iets gebeuren, anders gaan we hier allemaal dood.
De personen die in deze centra worden vastgehouden, hebben dus geen toegang tot adequate sanitaire maatregelen en worden geconfronteerd met de verergering van institutioneel geweld. Sinds de uitbraak van het coronavirus worden zij nog meer vergeten. In afwachting van gevangenisstraf en meer geweld worden steeds meer retainees zwakker, ontwikkelen ze posttraumatische en psychosomatische symptomen (amenorroe of zware menstruatieperiodes voor veel vrouwen; braken, hoofdpijn of traumatische verwondingen, ernstige depressies, zelfs depersonalisatiesymptomen) of brengen ze dit geweld tegen zichzelf in (escalatie van zelfverminkingen).
De bezoeken zijn opgeschort, maar de werknemers van de gesloten centra zijn gedoemd om de instelling elke dag te verlaten en hebben veel contact met veel andere mensen, in tegenstelling tot de personen die worden vastgehouden.
Zij worden nooit op de hoogte gebracht van de institutionele besluiten met betrekking tot mogelijke maatregelen en bestaande gevallen en worden al blootgesteld aan een traumatisch systeem (dreiging van deportatie, gevangenschap, promiscuïteit, verlies van oriëntatiepunten, institutioneel geweld, enz. )
Het (niet-)beheer van de coronavirusepidemie in gesloten centra versterkt deze prioriteitstelling.
Er zijn mensen die hun leven verdienen om verzorgd te worden en… de anderen… de opgeslotenen van welke aard dan ook (gevangenissen, gesloten centra, psychiatrische ziekenhuizen, fabrieksarbeiders, etc.)
Wij zijn diep verontwaardigd, in opstand gekomen en gekant tegen dat onmenselijke, ongelijke, racistische en kapitalistische systeem dat door de Belgische autoriteiten wordt gesteund.
Wij vragen de opening van alle gesloten centra, de vrijlating van alle retainees en de terbeschikkingstelling van opvangplaatsen.
Op dinsdag 14 oktober, terwijl diezelfde dag 180.000 mensen hun woede uitten in de straten van Brussel tijdens de demonstratie tegen Arizona, kwam een vleugel van het gesloten centrum 127bis in opstand.
In de ochtend merkten de gedetineerden een sterke politieaanwezigheid rond het centrum, zonder dat hen de reden daarvoor werd meegedeeld.
Later op de avond ontdekten gedetineerden dat er bedwantsen waren in de kamers. De afgelopen maanden was er al meerdere keren geprotesteerd tegen bedwantsenplagen. Toch heeft de directie van het centrum nooit adequate maatregelen genomen. Het ontdekken van deze besmetting leidde tot een indrukwekkende opstand. De gedetineerden in de aangrenzende vleugel, die de gebeurtenissen vanuit de ramen konden zien, beschrijven een grote “uitbarsting”: de gedetineerden zouden “alles vernield” hebben, het meubilair, de televisies, de bedden, … Zo erg zelfs dat deze vleugel momenteel niet meer functioneel zou zijn.
In de loop van de avond kwam de politie massaal in actie, met meer dan 20 combi’s. Vervolgens zouden alle gedetineerden uit de betreffende vleugel per bus zijn overgebracht. Sommigen zouden in de isoleercel zitten, anderen in het gesloten centrum van Brugge.
De volgende dag (15 oktober) weigerde 127bis elk bezoek.
Tot op heden weten we niet of er gewonden zijn gevallen. We wachten op meer nieuws.
Twee weken na de tragische dood van Mahmoud blijft het gesloten centrum een plaats van dood, geweld en lijden. Laten we onze ogen openhouden, op de hoogte blijven en ons blijven inzetten voor de mensen die de Belgische staat vasthoudt, opsluit en mishandelt in deze centra des doods.
Precies zeven jaar geleden vernamen we het overlijden van Gebre Mariam, een 36-jarige man van Eritrese afkomst, die toen al vier maanden opgesloten zat in het gesloten centrum van Vottem (te Luik). De herdenking van de dood van Gebre doet denken aan de zelfmoord van Mahmoud, die slechts enkele dagen geleden plaatsvond. Zeven jaar later zijn gesloten centra nog steeds even destructief.
Gebre werd door de Belgische staat met uitzetting bedreigd naar Bulgarije, het land waar hij asiel had gekregen en waarnaar hij weigerde te worden gedeporteerd. Hij had een vrijlatingbevel gekregen van de Raadkamer, maar de Dienst Vreemdelingenzaken ging in beroep tegen deze vrijlating. Hij bleef dus opgesloten, met de angst voor nieuwe pogingen tot uitzetting. Hij had in Bulgarije al te maken gehad met fysiek en racistisch geweld en vreesde voor zijn leven.
Grebre leed enorm onder zijn detentie. Enkele uren voor zijn zelfmoord meldden zijn medegevangenen aan het CRACPE (Collectif de Résistance aux Centres pour Étrangers) dat hij om onbekende redenen door het personeel van het centrum naar een andere vleugel was overgebracht en daar in een kamer in isolatie werd gehouden.
Het nieuws over de tragische dood van Gebre heeft zijn medegevangenen en andere mensen van Eritrese afkomst in de centra diep geschokt en ontdaan. Vier dagen na zijn dood kwamen 400 mensen bijeen voor het gesloten centrum van Vottem om hem te herdenken. Sommigen hadden rode verf op hun handen, met een duidelijke boodschap: “De staat heeft bloed aan zijn handen”.
Laten we niet vergeten dat zelfmoordpogingen helaas niet zeldzaam zijn in de extreem gewelddadige context van detentie. We denken bijvoorbeeld aan de heer A., van Ethiopische afkomst, die in maart 2024 in 127bis een einde aan zijn leven maakte, terwijl zijn psychische problemen welbekend waren bij het personeel van het centrum. We denken aan alle anderen, van wie we soms niet eens de naam kennen, die de dood als enige uitweg zagen om een einde te maken aan de vervolging door de Dienst Vreemdelingenzaken. We herdenken ook diegenen, die een zelfmoordpoging doen om hun leiden en wanhoop te uiten als gevolg van het Belgische en Europese migratiebeleid.
Zelfmoorden in gesloten centra en gevangenissen zijn geen gewone daden. Elk jaar berooft de staat duizenden mensen van hun leven, hun omgeving en hun toekomst. De staat en de mensen die het vertegenwoordigen moeten zich schamen!
We denken aan Gebre, aan Mawda, aan Baudouin, aan Semira, aan Tamazi, aan Mahmoud en aan de talloze (en maar al te vaak naamloze) mensen die zijn gestorven als gevolg van grenzen en gevangenissen.
Vandaag, zeven jaar later, zijn we je niet vergeten, Gebre. We vergeven hen niet.
Sinds de dood van Mahmoud, gisteren in het gesloten centrum 127bis (te Zaventem), werden vijf van zijn kameraden in isolatie geplaatst om vervolgens onder dwang overgebracht te worden naar drie verschillende centra: twee in Brugge, twee in Vottem (Luik) en één in Caricole (ook te Zaventem). Hun telefoons werden in beslag genomen en ze mogen met niemand contact opnemen. Het centrum doet niets om hen in vrede te laten rouwen, integendeel.
Het is een poging van het centrum en de Dienst Vreemdelingenzaken om het verzet van binnenuit te ontmoedigen en gedetineerden het zwijgen op te leggen.
De vijf overgebrachte personen waren degenen met wie Mahmoud het nauwst verbonden was en die de meeste banden hadden met de Palestijnse gemeenschap buiten het centrum.
Mahmouds kameraden waren in rouw en waren samen een hongerstaking begonnen. Een gedetineerde vertelde ons gisteren dat ongeveer 80% van de gedetineerden van 127bis in hongerstaking waren.
Diezelfde middag werden ze in de isoleercel geplaatst en overgebracht, ver weg van hun kameraden.
‘s Avonds verzamelde een kleine groep mensen zich voor het centrum om hun solidariteit met de gedetineerden te betuigen. Er werden woorden van steun en woede geuit. Naar aanleiding van de verzameling, organiseerde het personeel van het centrum een controle in alle kamers, waardoor de sfeer van onderdrukking nog werd versterkt.
De dood van Mahmoud is een onbeschrijfelijke tragedie en de Belgische staat heeft bloed aan zijn handen.
Schaam jullie!
Het verzet organiseert zich, het volk vergeet niet.
Laten we niet vergeten dat mensen in deze dodelijke centra nog opgesloten zitten, sommigen al maanden, anderen al meerdere jaren.
Of je nu van Palestina afkomstig bent of van elders, we denken aan jullie.
De gedetineerden van 127bis hebben ons vanochtend opgebeld om te melden dat een man vannacht zelfmoord heeft gepleegd in het centrum. Het gaat om Mahmoud Ezzat Farag Allah, een Palestijnse man die al drie maanden in het centrum vastzat.
Zijn medegevangenen vertellen ons dat Mahmouds moeder net was overleden in Palestina,juist voor hij in het gesloten centrum aankwam. De rest van zijn familie is nog steeds in Palestina: onze gedachten gaan naar hen uit.
Zijn medegevangenen zijn verontwaardigd. Ze zijn in het centrum in hongerstaking gegaan en hebben een spandoek gemaakt met zijn naam. Ze zeggen ons: “Vandaag is het Mahmoud, morgen is het iemand anders. Er moet iets gebeuren, de beveiliging lacht ons uit. Er moet iets gebeuren.”
Elk jaar melden de gedetineerden ons gemiddeld 2-3 sterfgevallen in de gestloten centra. We denken aan Tamazi Rasoian in 2023, aan Baudouin Pandikuziku in 2025, aan A. in 2024, aan Semira Adamu in 1998, aan Gebre Mariam in 2018, en aan zoveel anderen (waarvan we helaas nooit kennis van hebben gehad). We denken ook aan alle mensen waarvan de dood nooit bekend zal worden, die verborgen gehouden worden door de Belgische staat.
Het is duidelijk dat de Belgische staat, de Dienst Vreemdelingenzaken en alle institutionele actoren van het repressieve migratiebeleid verantwoordelijk zijn voor de dood van Mahmoud. De staat die opsluit, uitzet en vermoord.
Detentie in gesloten centra is gewelddadig. Het drijft mensen tot het uiterste. Het vermoord.
Laten we gemobiliseerd blijven en klaar staan om samen te komen ter nagedachtenis aan Mahmoud en aan alle mensen die zijn gestorven als gevolg van grenzen en gevangenissen. Laten we samenkomen ter ondersteuning van zijn medegevangenen en de duizenden mensen die elk jaar door België in de centra worden opgesloten.
Sinds enkele dagen waarschuwen Guinese staatsburgers ons, die opgesloten worden in gesloten centra, voor geplande uitzettingen naar Guinee die deze week plaatsvonden. De uitzettingspogingen waarvan wij op de hoogte zijn, waren gepland van 22 tot 27 september en betreffen personen die vastzitten in de centra van Vottem, Brugge en Merksplas.
Indien de Dienst Vreemdelingenzaken een persoon van buitenlandse afkomst zonder paspoort wil uitzetten, speelt de ambassade van het land van herkomst een cruciale rol: de ambassade moet officieel de nationaliteit van de persoon bevestigen en een laissez-passer (doorlaatbewijs dat het paspoort vervangt) afgeven. Zonder dit document kan de uitzetting in theorie niet plaatsvinden. Of de betrokkene persoon al dan niet wordt uitgezet hangt af van akkoorden tussen België en de ambassade van het land in kwestie.
Het is geen toeval dat er tevens uitzettingen naar Guinee worden gepland. Enkele maanden geleden echter, verklaarde de Guinese ambassade dat er geen laissez-passer zouden worden afgegeven aan personen die al meerdere jaren in België verblijven, hier familiebanden hebben opgebouwd of bijzonder kwetsbaar zijn. De ambassade benadrukte dat het noodzakelijk was om de betrokken persoon te ontmoeten voor een grondig onderzoek van zijn of haar persoonlijke situatie alvorens een beslissing zou worden genomen over de laissez-passer.
Vandaag worden de vluchten niettemin aangekondigd zonder dat de betrokken personen door de ambassade werden gehoord over hun specifieke situatie. De Dienst Vreemdelingenzaken weigert ook bewijzen van de afgifte van laissez-passer door te geven aan personen die met uitzetting worden bedreigd en aan hun advocaten. In het centrum zouden de maatschappelijk werkers (die terugkeercoaches worden genoemd) aan de personen hebben meegedeeld dat zij pas bij hun aankomst op de luchthaven de laissez-passers zouden kunnen zien. De betrokken gedetineerden zijn bezorgd, twijfelen aan de echtheid van de documenten en vrezen een collectieve uitzetting naar Guinee. Velen van hen hebben familie in België en vrezen repressie bij hun terugkeer naar Guinee.
Nieuwe overeenkomsten met Guinee
Vorige maand bracht de Guinese minister van Buitenlandse Zaken, Morissanda Kouyaté, een bezoek aan Brussel en ontmoette hij de minister van Asiel en Migratie, Anneleen van Bossuyt. Samen hernieuwden zij de banden tussen België en Guinee om overeenstemming te bereiken over de repatriëring van Guinese onderdanen die “illegaal” in België verblijven.
“Nous avons besoin de nos ressources humaines. Nous ne voulons pas qu’elles partent, et celles qui sont parties, nous voulons les attirer pour qu’elles reviennent. Donc, on n’est pas un pays qui pousse ses citoyens à la migration illégale’.’
Morissanda Kouyaté
Beide ministers zijn het tijdens deze ontmoeting eens over één doel: de gedwongen uitzetting van Guinese onderdanen in gesloten centra vergemakkelijken. Het lijkt ons dan ook duidelijk dat de geplande uitzettingen in het verlengde liggen van deze akkoorden. Ondanks de tegenstrijdige verklaringen van de Guinese ambassade lijkt het risico op meer regelmatige uitzettingen naar Guinee zich aan te kondigen. De uitzettingsbevelen die deze week zijn ontvangen, zijn hiervan het bewijs: de politieke en diplomatieke overeenkomsten van België met derde landen hebben directe en snelle gevolgen voor de uitzetting van personen in gesloten centra.
Sinds oktober 2024 komen collectieven van Guinese personen en activisten in actie en demonstreren ze voor de ambassade van Guinee en voor het Vreemdelingenbureau om te protesteren tegen de afgifte van laissez-passer door de ambassade. Voor zover wij weten, heeft de ambassade sinds februari 2025 geen laissez-passer meer afgegeven.
Het gebrek aan transparantie van de Belgische staat en de Guinese autoriteiten over de situatie van Guinese onderdanen in gesloten centra is alarmerend.
De meeste gedetineerden die deze week tickets hebben ontvangen voor een uitzetting, konden gelukkig de uitzetting weigeren omdat er geen escortes waren voorzien. Maar we vrezen dat deze eerste golf van uitzettingspogingen deel uitmaakt van een strategie van de DV om ze bij een tweede poging massaal te kunnen uitzetten – met een commerciële vlucht of een collectieve vlucht – dit keer wel met begeleiding!
Laten we dus alert blijven voor mogelijke mobilisaties!
Vandaag is het precies 27 jaar geleden dat op 22 september 1998, Semira Adamu werd vermoord door Belgische rijkswachters. De 20-jarige vrouw, activiste en verzetsstrijdster zonder papieren, onderging toen haar zesde poging tot uitzetting.
Semira werd door negen witte politieagenten naar het vliegtuig begeleid en met een kussen verstikt terwijl ze haar lied van verzet zong. Haar voeten en handen waren vastgebonden. Semira werd meer dan 10 minuten met haar hoofd onder een kussen gehouden, stopte met ademen en raakte in een coma. Enkele uren later overleed ze.
Semira was naar België gekomen om te ontsnappen aan een gedwongen huwelijk in Nigeria. Bij aankomst in België werd ze gearresteerd en overgebracht naar een gesloten centrum, waar haar asielaanvraag werd afgewezen. Voor haar dood had ze al vijf pogingen tot uitzetting doorstaan, waarbij ze telkens politiegeweld had ondergaan.
De ‘kussentechniek’ was een dwangtechniek die toen legaal was en duidelijk werd beschreven in de instructiedocumenten van de politie. Deze techniek werd aangemoedigd door het ministerie van Binnenlandse Zaken om ‘rebelse uitgezettenen’ onder controle te houden. Sinds de dood van Semira is de kussentechniek officieel verboden. Maar in de praktijk gaat het politiegeweld bij uitzettingen gewoon door: alle middelen worden gebruikt om de uitgezette persoon die zich verzet het zwijgen op te leggen.
Sindsdien is Semira een symbool geworden van verzet in gesloten centra, voor alle mensen die met uitzetting worden bedreigd en voor alle mensen buiten die zich tegen deze dodelijke praktijk verzetten.
Ook al zijn het rijkswachters die Semira hebben gedood, is de Belgische staat verantwoordelijk. De Belgische staat die mensen hun verblijfsvergunning ontneemt, die hun papieren ontneemt. De Belgische staat die toestaat en eist dat mensen die hij als “ongewenst” beschouwt op het grondgebied, koste wat het kost worden uitgezet.
Vanuit zijn isoleercel in Merksplas vertelt Anas ons over zijn situatie: schending van rechten en onderdrukking enerzijds, zijn eigen strijd anderzijds.
Anas heeft om medische zorg gevraagd, maar dat werd hem geweigerd. Dit is helaas heel gebruikelijk in gesloten centra: terwijl de detentieomstandigheden zowel de fysieke als de mentale gezondheid van de mensen aantasten, melden gedetineerden dat er vrijwel geen sprake is van qualitatieve zorg. Zelfs in de meest zorgwekkende gevallen laten de autoriteiten van de centra toe dat de gezondheid van de mensen verslechtert. Het is voorgekomen dat gedetineerden, die niet meer wisten wat ze moesten doen, een ambulance belden en dat het centrum de ambulance niet binnenliet. Dit stelt een ernstige gevaar voor, voor het leven van de gedetineerden. In deze repressieve context is het in gevaar brengen van de eigen gezondheid de enige manier waarop mensen zich kunnen verzetten, bijvoorbeeld door hongerstakingen of zelfs dorststakingen. Dat is het geval voor Anas, zoals hij ons vertelt, en dat is ook het geval voor veel andere mensen die in de centra strijden, van wie velen op bepaalde momenten kiezen voor een hongerstaking (individueel of collectief) als middel om te strijden.
Anas vertelt ons ook dat hij een klacht heeft ingediend; voor zover wij weten, hebben klachten nooit iets opgeleverd. Dit klachtensysteem lijkt een schijnvertoning om de indruk te geven dat de wetten ter bescherming van de rechten worden nageleefd, maar de enige wetten die in gesloten centra gelden, zijn die van racisme, klassisme en xenofobie.
Als reactie daarop belandt Anas in een isoleercel, omdat hij het heeft aangedurfd zich uit te spreken en zijn rechten op te eisen. Een klassiek mechanisme binnen gesloten centra, waar de minste vorm van verzet mensen blootstelt aan repressie (isolatie, overplaatsing, ontzegging van telefoongebruik, bedreigingen).
Veel sterkte voor hem en alle opgesloten mensen! Vrijheid voor iedereen!
De audio-getuigenis van Anas is enkel in het frans beschikbaar, met engelse vertaling.
De regering had het aangekondigd en nu is het zover: sinds vorige week zijn de eerste Frontex-agenten in dienst op de luchthaven van Zaventem.
Het doel van de regering is duidelijk: de minister van Binnenlandse Zaken (Quintin, MR) en de minister van Asiel en Migratie (Van Bossuyt, N-VA) verheugen zich over deze nieuwe samenwerking. Met de steun van Frontex willen ze het aantal uitzettingen per vliegtuig verhogen.
“Wie illegaal in België verblijft, moet zo snel mogelijk terugkeren. Met de inzet van Frontex kunnen we het tempo van de terugkeeroperaties verhogen” (Van Bossuyt)
Het Frontex agentschap is de gewapende arm van de Europese Unie: officieel, volgens de EU, “garandeert Frontex de veiligheid en de goede werking van de buitengrenzen door de veiligheid te waarborgen”. In werkelijkheid is Frontex een dodelijk agentschap, dat jaarlijks verantwoordelijk is voor de dood van duizenden mensen aan de grenzen van Fort Europa.
De Belgische regering klaagt voortdurend dat een aantal uitzettingen “mislukken”: veel mensen verzetten zich namelijk (tot onze grote vreugde) tegen pogingen tot uitzetting, soms met de steun van de passagiers in het vliegtuig. Tot nu toe verliepen deze uitzettingen met politiebegeleiding (vaak zes politieagenten om de persoon naar het vliegtuig te brengen, en vervolgens twee voor de duur van de vlucht), handboeien en voetboeien (aan de handen en vaak ook aan de voeten), soms met een mondknevel en verborgen achter een gordijn achterin het vliegtuig. Uitzettingen zijn al momenten van extreem psychologisch en fysiek geweld voor de personen die de staat probeert te deporteren. We vrezen voor het ergste met de nieuwe “samenwerking” tussen politieagenten en Frontex.
Deze inzet van Frontex in België volgt op de goedkeuring van de Frontex-wet in mei 2024 door de politieke meerderheid (destijds Vivaldi). In april 2025 keurde de ministerraad vervolgens een koninklijk besluit goed dat Frontex-agenten toestaat om op Belgisch grondgebied op te treden (in aanwezigheid van en in samenwerking met de politie).
De concrete modaliteiten van de inzet van Frontex in België blijven erg vaag en het is nog niet duidelijk hoe dit precies in zijn werk zal gaan (hoewel hun aanwezigheid is aangekondigd op belangrijke verkeersaders, zoals luchthavens en stations). We verwachten het ergste.
Laten we samen waakzaam blijven voor de uiterst verontrustende wending die het Belgische migratiebeleid neemt. Laten we de wetten die worden aangenomen en toegepast op de voet volgen, en het werk van het activistische maatschappelijk middenveld (met name het collectief Abolish Frontex) nauwlettend volgen.
Op 20 september wordt in Charleroi een betoging georganiseerd tegen het gewelddadige, racistische en onmenselijke Belgische en Europese migratiebeleid.
❤ Deze mars herdenkt het leven en de strijd van Semira Adamu, een activiste zonder papieren die in 1998 door de politie werd vermoord tijdens een gedwongen uitzetting. We vergeten niet, we vergeven niet en we zetten haar strijd voort. ❤
Dit jaar opnieuw, richt de betoging zich voornamelijk tegen het project voor een gesloten centrum in Jumet, dat voor 2028 gepland is. Het centrum zou de grootste administratieve detentie- en deportatieplaats van België worden en maakt deel uit van een nationaal plan dat door extreemrechts is geïnitieerd: het criminaliseren, opsluiten en uitzetten van mensen zonder papieren. Charleroi steunt dit project ondanks het verzet van de lokale bevolking. De stad Charleroi gebruikt een racistische en veiligheidsretoriek om haar steun voor het gesloten centrum te rechtvaardigen en criminaliseert daarmee de migraten.
Ter nagedachtenis aan Semira, Mawda, Tamazi en Baudoin, uit solidariteit met alle mensen die het slachtoffer zijn geworden van geweld, vervolging en moord als gevolg van het ontmenselijkende migratiebeleid, laten we ons verenigen, vrijheid van verkeer en vestiging voor iedereen eisen, de sluiting van gesloten centra eisen en de stopzetting van de bouwplannen voor deze gevangenissen die zich verschuilen achter een andere naam. Laten we eisen dat er een einde komt aan de repatriëringen en het staatsgeweld tegen mensen zonder papieren.
🥁📢Afspraak op 20 september om 14u op het Buisset plein, laten we met vereende krachten het politieke en extreemrechtse project verwerpen 🥁📢
Audio getuigenis van een man die een poging tot uitzetting (naar een land dat niet eens het zijne is) heeft overleefd, terwijl hij door de politie werd gemarteld in het vliegtuig en in het busje nadat hij was uitgestapt na protesten van de passagiers.
Deze praktijken zijn gebruikelijk en worden zorgvuldig verborgen gehouden. De persoon heeft weinig mogelijkheden om een klacht in te dienen en de politieagenten laten zich leiden door hun gewelddadige neigingen, zonder daarvoor gestraft te worden.
Hier volgt een fragment:
“Then I saw them talking to themselves, and talking to me as well, that, yeah “You can come back anytime you want.” I said; “It’s not a problem of me coming back anytime I want. The problem is where you’re taking me is not where I belongs to. So, it’s really, really, really not good feelings for me.” So, from there, I start to get scared, because of the movement they are doing there.
They start to show me another face, not the same face they had for me when they were with me in the immigration room. I see different faces, all of them. The talking was different.
So, I get scared. “
Transcriptie in het Nederlands:
Die dag had ik niet verwacht dat ik gemarteld zou worden. Ik zou gemarteld en mishandeld worden, en geweld meemaken. Ik dacht er niet aan, ik zat gewoon in de immigratiekamer te wachten tot ze zouden doen wat ze doen, omdat ze zeiden dat ze me naar een land wilden brengen waar ik niet thuishoor, waar ik niet vandaan kom, waar ik niet ben geboren.
Toen probeerde ik hen ervan te overtuigen dat ik daar niet vandaan kom, maar ze zeiden nog steeds: nee, je komt daar vandaan. En toen zei ik: wat bewijst dat ik daar vandaan kom? Ze konden me geen concrete redenen geven. Ze zeiden: “Ja, we moeten je meenemen, omdat, ja, dat moeten we.”
Dus, na enkele minuten zag ik mezelf, zag ik dat ze iets vasthieden dat leek op een tas, een soort kogelvrije tas met veel sloten. Dus, toen ik dat zag, mijn hart, ik ademde gewoon in. Ik heb alles toegelaten wat op me stond te wachten, ik was heel kalm. Ik zei tegen hen, ja, als ik ga, zullen ze zien dat ik niet vandaar ben, dan brengen ze me terug. Dan zeiden ze: “Oké, geen probleem, laten we met ons werk beginnen.” Dan hebben ze dat ding om me heen gedaan, als een soort doek dat ze over me hebben gelegd, en ze zeiden dat ik mijn hand in de zak moest zetten, dat stak ik mijn hand in de zak en sloten ze hem af.
Maar, eens het op slot was, was ik gewoon aan het zitten, wachtend op hen, voor een redelijk lange duur. Opnieuw zat ik daar alleen, sprak ik met mezelf, in stilte. Ik zei, wat zal er hier gebeuren? Wat is hier aan de hand? Dan, daarna zeiden ze me, oké, kom met ons mee, laten we vertrekken.
Ik volgde ze. Ik zat in de wagen, ze namen me mee en toerden rond de luchthaven. Toen kwamen we bij het vliegtuig aan.
Dus, ik zag het vliegtuig en ging richting het vliegtuig met hun, en zat neer. Toen zag ik ze met elkaar spreken en met mij spreken, en zeiden: “Je kan terugkomen wanneer je wilt”. Ik zei: “Het is geen probleem voor mij om eender wanneer terug te komen. Het probleem is dat jullie me ergens naartoe brengen waar ik niet thuishoor. Dus ik voel écht, écht, écht niet goed”. Vanaf dat moment begon ik bang te worden, vanwege de bewegingen die ze daar maakten.
Ze beginnen me een ander gezicht te laten zien, het was niet meer het gezicht van in de immigratiekamer. Ik zie andere gezichten, ik zie ze allemaal. Ze spraken op een andere manier.
Ik word bang. Ik word heel, heel bang, want dit is niet iets wat ik aan mensen ga vertellen. Het is niet grappig, het is echt heel, heel, heel gek.
Ja, het heeft te maken met terrorisme. Als ze zeggen dat iemand een terrorist is, ja, de manier waarop ze met hem omgaan, ja, zoiets. Ik zag mezelf niet als iemand die de misbruik maakt van de samenleving, of als een terrorist, of als een crimineel.
Zo zag ik mezelf niet. Dus, de behandeling die ze me lieten ondergaan, maakte me echt bang en gaf me het gevoel dat ik geen mens was, en het deed me ook voelen dat ik, wanneer dit alles gedaan zou zijn, dat ik niet meer normaal zou zijn. Begrijp je me? Dus het deed me echt pijn.
Het maakte me echt bang. Het is alsof iemand met een mes in mijn… Me vastbindt, mijn benen, mijn handen, en een mes in mijn nek zet en me snijdt. En ik zei elk woord, en de persoon luisterde niet, en doodde me toch.
Dit is alles wat ik voelde. Ik wil niet dat deze dingen blijven bestaan. Het is echt niet oké.
Omdat voor mensen, eigenlijk, onze geest onze geest is. We bewegen met onze geest. Dat is waarom we een geest hebben. Dus als de geest niet goed kan denken, dat het zich niet goed kan voelen, dat je enkel paniek, paniek, paniek, paniek, voelt, op het einde van de dag is dat slecht. Want als iets heel eng is, misschien gaat het je niet dooden, maar misschien kan je ergens in vallen, of val je in een gat omdat je bang bent. En voor de mensen, voor de hele wereld, weet je, voor overal, iedereen, ik zou niet willen dat iemand dit meemaakt
Want voor mensen geldt eigenlijk dat onze geest onze geest is. We bewegen ons met onze geest. Daarom hebben we een geest. Dus als deze geest niet goed kan denken, als hij zich niet goed kan voelen, als je alleen maar paniek, paniek, paniek, paniek voelt, dan is dat uiteindelijk slecht. Want als iets echt eng is, is het misschien niet iets dat je doodt, maar misschien val je ergens heen, of val je in een gat omdat je bang bent. En voor de mensen, voor de hele wereld, weet je, voor overal, voor iedereen, ik zou niet willen dat iemand dit meemaakt.
Omdat het een kwestie van leven of dood is. Dat is wat ik zie, hoe ik het beschrijf. Toen ik in het vliegtuig was zeiden ze, ja, je moet, we moeten je verstoppen voor de andere passagiers.
Ik vroeg waarom? Ik ben ook een passagier. Oh, wat is er? Hij zei: “Ja, omdat je het op deze manier beschrijft zullen we je opsluiten. Ja, je moet je hoofd naar je stoel buigen.”
Ik zei, oké, geen probleem. Dus, ik buig mijn hoofd naar mijn stoel neer. Dan, na enkele minute, misschien vijf minuten, was het nog niet genoeg.
De man zei me, de politieagent zei me, dat ik lager moest gaan liggen. Ik zei: “Ik kan niet lager, ik heb rugproblement. Ik kan niet lager zakken”.
Het is genoeg omdat ik zo enkele minuten bleef zitten. Nu zeg je me nee, dat ik weer naar beneden moet. Dat kan ik niet.
Dus toen zei hij, ik zal het je laten zien. Hij hield mijn hoofd vast. De ander die naast hem zat hield mijn rug vast en duwde me naar beneden, totdat mijn gezicht beneden was.
Beneden, laag, onder mijn benen, bij mijn stoel, de voorstoel. Ik probeerde een beetje weerstand te bieden, maar daarna kon ik me niet meer verzetten. Ik zei, alsjeblieft, ik kan niet meer ademen.
Het was te moeilijk voor me. Mijn rug deed me echt zeer. Hij zei: “Ja, gewoon voor enkele minuten, eens het vliegtuig vol zit, laten we je recht zitten.” Of eens het vliegtuig vertrokken is, zullen we je laten. Ja, hij zei: “Eens het vliegtuig in de lucht is zullen we je recht laten zitten.” En stel je voor, 30 minuten zijn al bijna voorbij, of hoeveel minuten? En zo zit ik.
Dus, ik kon het niet, totdat het bloed uit mijn mond op de jeans loopte dat hij toen droeg. Het was de rechterkant, de persoon die me vasthield. Dan zei ik, alstublieft, alstublieft, ik kan niet meer.
Laat me gewoon recht zitten en een beetje ademen, dan kan ik weer naar beneden. Of zet me terug in dezelfde positie als ervoor, niet nu, deze positie, deze positie kan ik niet. Vanaf dan heeft de andere persoon zijn elleboog gebruikt.
Hoe kun je je elleboog gebruiken om iemand’s rug neer te duwen? Het is niet mogelijk. Het betekent dat je de persoon slaat. Dus ik voelde enkel een stoot in mijn rug.
Iemand slaat me met zijn elleboog in mijn rug en duwt tegelijkertijd mijn nek naar achteren. Terwijl mijn handen op mijn heupen worden vastgebonden, dicht tegen elkaar, en de veiligheidsgordel van het vliegtuig ook om mijn lichaam wordt vastgemaakt. En de twee kanten waar je het naar beneden moet brengen, waar je, als je in het vliegtuig zit, jezelf kunt ontspannen.
Als er twee kanten zijn waar je je armen kunt ontspannen. Ook deze werd naar beneden geduwd. Dus ik had echt veel pijn.
En mensen zagen me, want ik zie mensen naar die kant lopen waar ik was, zowel rechts als links. Ik hoor de voetstappen van mensen. Ik zie hun benen, maar ik kan hun gezicht niet zien.
Ik hoor mensen zeggen: “Ah, waarom, waarom, waarom dit? Waarom dit? Waarom doe je dit? Waarom behandel je deze jongen zo? Ik kom hier langs om naar toilet te gaan. Ik kom terug. De jongen is nog steeds zo. Hij heeft pijn daar. Hij is geen bagage. Hij is geen bagage die je naar beneden moet duwen. Hij is een mens. Je kan hem niet zo buigen. Als je hem zo buigt, denk je dat je zo kan stappen? Nee, zet hem recht. Laat hem zitten.”
Ik hoor stemmen, blah, blah, blah. Ze vertrekken.
Andere personen komen. Ze zien me. Ze spreken.
Andere personen spreken, spreken. Veel mensen. En vanaf dan zeiden ze, nee, ze laten me niet los.
Dus ik probeer mezelf ook recht te zetten. Ze duwen me neer. Ik probeer mijn hoofd naar boven te brengen.
Ze duwen me neer. Dan, aan het einde, wurgen ze me met hun armen rond mijn nek. En ik zei: nee, nee, nee, nee, nee, nee.
Ik probeer te spreken, maar ik denk dat als ik spreek, mijn geluid, mijn stem niet uitkomt. Omdat ik echt mijn stem kwijt was. Dus toen de mensen dat hoorden, omdat mijn stem eerst anders was, mijn stem was veranderd.
Dus zijn ze terug gekomen om met hun te praten. Ze bleven aandringen. Ze probeerden met hun te vechten.
Ze probeerden, ja, de politie aan te vallen in het vliegtuig. En de politie ziet dat, nee, het te veel is. Op dat moment was het vliegtuig vol en was alles afgesloten.
Het vliegtuig wilt vertrekken. Dus de piloot moet alles stilleggen en alles openen, de deuren opnieuw openen. Van daaruit hebben ze me meegenomen.
Toen ze me probeerden recht te zetten kon ik niet staan. Ik was naar beneden gebogen. Ik was gebogen toen ik recht stond, ik voelde te veel pijn.
Ik kon het niet. Ik moest op mijn zij gebogen blijven. Dus hielden ze me vast om de stappen naar beneden te gaan.
Dan val ik neer. Dus, ik zeg, ah, ik schreewde. Ik zei, ah, waarom val ik neer? Jullie hielden me vast en duwden me.
Ze zeiden, ja, we duwden je niet. Dan hebben ze me opnieuw opgepakt. We deden de laatste stappen van de trap.
Naar beneden, mij in de auto duwen, op me stappen. Ik zei: “Ah je wilt me dood?”. Toen gingen ze zitten, praatten onzin tegen me, beledigden me en vertelden me hoe erg het was. Ik staarde ze enkel aan, want ik was niet meer helemaal mezelf.
Ik weet niet waar ik was. Omdat ze aan het spreken waren kon ik niets zeggen. Ik was stil.
Ik wilde spreken maar toen ik begon met spreken, kwamen mijn woorden er niet uit. Dus zat ik daar zo, lag ik neer in de auto. Ze namen me terug naar het bureau van het vliegveld.
Ze hielden mijn linker en rechter hand vast omdat ik niet kon stappen. Dan hebben ze me in de kamer laten vallen, de camera kamer, een kleine ruimte. Ik was er voor een tijdje, liggend, probeerde enkel te ademen.
Ik zei, ik heb een dokter nodig. De dokter kwam en onderzocht me. Nadat ze weg waren, vroeg hij of ik soms niet kon ademen.
Ik zei dat ik het niet wist omdat ik een beetje pijn had in mijn rug. Maar ik kan nog veel dingen doen. Mijn rugpijn kan niet komen omdat ik niet elke dag pijn heb.
Nee, ik werk hard maar heb geen rugpijn. Dus, omdat ze me in die positie hebben gezet, dat is waarom ik niet kon ademen. De dokter zei: “Oké, ik moet vertrekken” en hij is vertrokken.
Dus, deze dingen zijn echt, echt eng. Het doet iets met me, ja, ik was dood en dan ben ik opnieuw wakker geworden. Door al die tijd in het vliegtuig was ik erg, erg vermoeid.
Ik was moe. Ik was heel moe, heel, heel moe. Ik kon niets meer doen.
Ik zei, what the fuck? What the fuck? Jullie willen mensen vermoorden of wat? What the fuck? Wat is dit voor een behandeling? Het was te veel mishandeling, the veel geweld. Omdat ik al zwak was. Dus, toen ik werd geslagen, wist ik niet wie me sloeg.
En ik, ik voelde enkel de pijn en schreewde. Dus, op het einde van de dag, werd ik echt gek. Het deed iets met me, ik kon niet meer redelijk denken.
Ik weet niet wat het is. Ik weet niets. Ik was gewoon bewustenloos.
Ik was gewoon, de jongen is al dood. De jongen is dood. Ik was gewoon, ik was laag.
Ik heb soms nog slechte gevoelens weet je? Hoe zal ik het uitleggen? Het zijn van die gedachten die door mijn hoofd schieten, snap je? Dingen die ik heb meegemaakt, elke, elke, elke… Ik kan niet meer dan twee uur van mijn leven hier in het centrum (Merksplas) beschrijven. Nu schieten ze gewoon door mijn hoofd. Dan probeer ik ze los te laten, want ze maken me gevoelloos.
Ik ben gelukkig. Ik dank God, mijn leven. Maar, weet je, de energie die ik heb, ik, ik ben iemand die, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar ik ben erg sociaal, snap je? Maar nu heb ik een andere energie in me, geen goede, eerder eng, eng, snap je? Dus, dat maakt dat ik niet spreek, ik spreek niet, ik spreek niet met mensen die met me willen spreken.
Maar soms zeg ik één, twee, drie, vier, of vijf dingen, dan loop ik weg, ik wil de conversatie niet verderzetten. Ik kan niet zeggen dat het daarom is dat, vanwege hem, vanwege haar, nee. Soms, weet je, de politiek is altijd, altijd corrupt, weet je? Want als je er niet binnen zit, dan weet je niet wat erin gebeurt.
Maar als je binnen bent, is het altijd, altijd corrupt. Het is nooit, nooit eerlijk. Omdat er mensen zijn die hun ziel aan iets anders hebben gegeven, snap je? Dus, als je je ziel geeft, dan ben niet niet meer in de cirkel met de andere mens, begrijp je? Je bent in een andere cirkel.
Maar dat geldt niet voor iedereen. Er zijn ook mensen die god vrezend zijn en dat niet doen. Maar de meesten zijn zo.
Ze zijn corrupt omdat ze hun ziel hebben afgegeven. Ze hebben hun ziel verkocht aan een andere samenlevening, waarbij, ja, die cirkel, zo is het. Ze moeten het zo doen, wat dan ook, oké? Maar andersom, zoals ik al zei, draait deze politiek helemaal om geld.
Omdat dit immigratie ding hier, dat gaat allemaal om geld, oké? Ik kan niet zeggen dat het om racisme gaat. Dat weet ik niet, maar het draait rond geld. Het draait allemaal om geld.
Het gaat om geld, want er komt geld binnen omdat er meer immigratie is, oké? Maar als er minder immigratie is, komt er geen geld binnen. Dus moeten ze laten zien dat we aan het werk zijn. En volgens mij is dat echt niet goed.
Maar ik kan dat niet veranderen. Ik kan proberen iets te doen, om het te veranderen. Maar ik kan het niet veranderen, want waarom? Waarom ik het niet kan veranderen is omdat, als alle landen in de wereld, gaan zitten en praten over de realiteit, niet de ijdelheid.
Ja, iedereen zit neer en praat over realiteit en niet over ijdelheid. Maar het is moeilijk omdat de meeste van deze mensen geen president zijn. We noemen ze niet, ik, ik kan niet zeggen dat ze president zijn.
Ze zijn slecht, dat kan ik met zekerheid zeggen. Omdat het hart dat ze hebben een ander hart is. Want als ze iets doen: “Oh, what the fuck, wat gebeurt er?”. Dan zou elke president van elk land het juiste doen.
“Oh ik wil niet dat je mensen van mijn land stuurt. Ik wil dit niet. Doe het niet.”
Het zijn onderhandelingen. Maar de meeste landen, de president, zijn corrupt. Zoals de meeste landen werden ze gekoloniseerd door andere landen.
Dit is het probleem dat vandaag is ontstaan. Daarom, ja. Daarom is dit een groot probleem.
Omdat de meeste landen door andere landen zijn gekoloniseerd. Dus het is alsof jij mijn leider bent. Oh, ik ben jouw leider.
Oké, dit is het probleem. Daarom zijn deze dingen vandaag de dag zo fucked up.
Sinds een maand melden gedetineerden ons verschillende ontsnappingspogingen in het gesloten centrum 127 bis. te Steenokkerzeel
Volgens de gedetineerden zijn zeven personen op deze manier vrijgekomen.
Verschillende anderen die hebben geprobeerd te ontsnappen, zijn in de isolatiecel beland of overgebracht naar een ander centrum. Anderen werden uitgezet met een collectieve vlucht eind junli naar Marocco.
Enkele details werden met ons gedeeld :
– Een man klom gewoon over de hekken in het volle daglicht
– Drie andere mannen hebben ‘s nachts het geraamte van hun raam gedemonteerd en zijn zo ontsnapt . De wachters hebben dit pas 30 minuten later opgemerkt.
Naar aanleiding hiervan werd een vleugel op zaterdag 9 augustus 2025 door de veiligheidsdienst bestormd.
Alle gedetineerden werden gefouilleerd, enkelen naakt, en werden vervolgens enkele uren in de binnenkoer gezet, terwijl de veiligheidsdienst alle kasten doorzocht.
Ondertussen zag een bezoekster dat bewakers de hekken controleerden en op zoek waren naar hekken die doorgeknipt konden worden.
Op 29 juli waarschuwt een man die vastzit in het gesloten centrum van Merksplas (Antwerpen) ons: de gedetineerden hebben last van jeuk door beten.
“We krabben ons overal. Doe iets, alstublieft.”
De besmetting is begonnen in één van de blokken van het centrum (blok 3). Eén van de gedetineerden vertelt ons vandaag dat een medegevangene uit dat blok net is overgebracht naar een ander centrum, bedekt met beten.
“We hebben bedwantsen gevonden in twee kamers, die zijn afgesloten, maar de andere niet.”
“Ik heb me drie dagen lang gekrabd.”
“Er is niets te eten, er is geen medische dienst, er zijn mensen die ziek zijn, er zijn mensen die lijden.”
“Het is hier een puinhoop.”
Bijna een jaar geleden meldden de mensen die opgesloten zitten in de centra van Merkplas, maar ook in Brugge en Steenokkerzeel (127bis) ons al een soortgelijke gezondheidssituatie1. Ze zeiden: “Het wordt onleefbaar”, en wezen op de passiviteit van het personeel ten aanzien van dit ernstige probleem.
Naar aanleiding daarvan hebben verschillende gedetineerden in 127bis afgelopen september een protestactie gevoerd om hun eisen te laten horen2:
“Ze moeten dit centrum sluiten. Of ze moeten het slopen, maar ja, dat is enkel in onze dromen. Er is op zijn minst een renovatie en een ontsmetting nodig. […] Het wordt echt dringend. Dit is geen leven, het tast ons zowel mentaal als fysiek aan.”
Ongeveer vijftien mensen besloten een nacht in de regen door te brengen om te protesteren tegen de onaanvaardbare omstandigheden.
Het gesloten centrum van Merksplas (in gebruik sinds 1994) is een van de zes gesloten centra op het Belgische grondgebied. Onlangs heeft de regering 5 miljoen euro geïnvesteerd om renovatiewerkzaamheden uit te voeren in één van de blokken om de opvangcapaciteit met 40 plaatsen uit te breiden3. Deze werkzaamheden zijn net afgerond. In totaal kan het gesloten centrum van Merksplas nu tot 180 mensen opsluiten.
Ter gelegenheid van de inhuldiging van dit gerenoveerde blok vernamen we uit een artikel in het Vlaamse medium HLN4 dat er een cynische simulatieoefening had plaatsgevonden waarbij een persoon zonder papieren die zich verzette, werd mishandeld in aanwezigheid van de minister van Asiel en Migratie, Anneleen Van Bossuyt. Na afloop van de oefening verklaarde zij op weerzinwekkende wijze dat het “niet zo eenvoudig is om mensen zonder papieren in een vliegtuig te zetten”. Geen woord natuurlijk over de moeilijkheden van het leven in een gesloten centrum voor mensen die daar door de Belgische staat worden vastgehouden, noch over het geweld bij uitzettingen, noch over de huidige sanitaire omstandigheden.
Terwijl de regering miljoenen euro’s investeert in de versterking van het opsluitings- en uitzettingssysteem, moeten de opgesloten mensen zien te overleven in kamers die besmet zijn met bedwantsen. Deze erbarmelijke levensomstandigheden geven een idee van de mate van ontmenselijking van het grensbeheersbeleid.
Op 31 januari 2025 onthulde de nieuwe federale regering eindelijk het langverwachte regeerakkoord. De eerste zinnen van de preambule zetten er de toon: Bart De Wever, kersvers aangesteld premier onder het N-VA-vaandel, doet geen poging om de hardheid van het toekomstige beleid te verbergen. Hij waarschuwt dat de tocht die voor ons ligt “geen wandeling door het park” wordt, en dat de aangekondigde maatregelen “offers van alle actoren in onze samenleving” zullen vragen.
Ongeacht de fermheid van deze retoriek, doen zowel de uitspraken die erin staan én hun rechtvaardigingen kwalen.
In alle paragrafen van dit document komt namelijk duidelijk de wens naar voren om bepaalde bevolkingsgroepen te stigmatiseren. De argumenten van de regering zijn voornamelijk gebaseerd op de zogenaamde “massale migratiestromen” en op een nauwelijks gemaskeerde criminalisering van deze personen.
Deze benadering, die verre van neutraal is, wakkert angsten en verdeeldheid aan en legitimeert restrictieve en discriminerende maatregelen. De tekst kondigt meer dan alleen hervormingen aan: het schetst regel na regel een angstopwekkende, racistische en bevooroordeelde visie op de samenleving, die onbehagen en verontwaardiging doen opwekken.
Ons collectief wil een wereld zonder grenzen en muren, waar iedereen kan wonen en reizen waar hij of zij wil. Zoals verwacht, is dit ver van wat er de komende jaren in België en in de rest van Europa op het programma staat.
Bijna zes maanden na de bekendmaking van het federaal regeerakkoord, werpen we onze aandacht op de belangrijkste punten met betrekking tot “Asiel en Migratie”, om een duidelijk overzicht te houden van het historisch keerpunt dat we meemaken, van de steeds diepere verschuiving naar een samenleving die gevoed wordt door angst en repressie.
Het “masterplan gesloten centra” in België is een strategisch plan dat werd gelanceerd door Theo Francken (N-VA), toen hij staatssecretaris voor Asiel en Migratie was (tussen 2014 en 2018). Dit plan had wou de migratiecontrole te versterken, met verschillende doelstellingen:
De detentiecapaciteit van gesloten centra (dus het aantal centra) verhogen;
De uitzettingsprocedures versnellen;
Migratie naar België ontmoedigen, met name door de detentiemaatregelen te verscherpen (het idee was om België minder aantrekkelijk te maken voor mensen die er een verblijfsrecht wilden aanvragen).
Sinds Francken heeft de Vlaamse christelijke partij CD&V (conservatief rechts) de bevoegdheid voor asiel en migratie in de federale regering overgenomen. Ondanks het feit dat de CD&V officieel minder rechts is dan de N-VA, weerhoud de partij zich niet om zich volledig aan te sluiten bij dezelfde racistische en repressieve ambities: de twee personen die de functie van staatssecretaris voor Asiel en Migratie hebben opgenomen, (Sammy Mahdi en Nicole de Moor) hebben de doelstellingen van Francken voortgezet, waaronder zijn masterplan voor de gesloten centra.
Met de Arizona-regering is de bevoegdheid Asiel & Migratie opnieuw in de handen van de N-VA (waarvoor de functie van staatssecretaris wordt opgewaardeerd tot minister), met Anneleen Van Bossuyt. Zij lijkt inderdaad klaar (en begon al) om het “strengste migratiebeleid ooit in België” door te voeren.
Het is geen verrassing dat Arizona de voortzetting van het masterplan voor gesloten centra aankondigt, met nog meer repressie, opsluiting en deportaties met een ondertoon van racisme en fascisme.
Hun boodschap: “De migratiecontrole versterken” Ons antwoord: Iedereen moet vrij zijn om te reizen of zich te vestigen waar hij of zij dat wil.
Steeds meer gesloten centra
Om de detentiecapaciteit te vergroten, voorziet het masterplan van Francken de bouw van zes nieuwe gesloten centra. Het doel was om de detentiecapaciteit te verdubbelen, van 600 plaatsen nu tot ongeveer 1.100 plaatsen. Het gesloten centrum voor vrouwen in Holsbeek maakte trouwens al deel uit van dit masterplan toen het in 2019 werd geopend. Vandaag zijn er nog 4 tot 6 nieuwe centra gepland (in Zandvliet, Jumet, Steenokkerzeel en Jabbeke). De bouw van het centrum in Jumet (in de regio Charleroi) krijgt helaas steeds meer vorm, ondanks de protesten (met name van het collectief Ni Jumet, Ni Ailleurs).
Het regeerakkoord spreekt ook over de bouw van een speciaal centrum voor de (groeiende) groep mensen die kampen met medische en psychische problemen als gevolg van een toxicomanie. Aangezien de psychologische bijstand van gedetineerden in gesloten centra nu al quasi onbestaand is, valt het ergste te verwachten: het doel van een dergelijk centrum zal absoluut niet de zorg of een verbeterde opvang van mensen zijn.
De overeenkomst kondigt ook de oprichting aan van zogenaamde “Dublin-centra”, deze zullen uitsluitend gericht zijn op terugkeer (lees: gedwongen uitzetting), om personen wiens vingerafdrukken in andere Europese landen werden geregistreerd (en die dus volgens de Europese wetgeving eerst naar die landen moeten worden teruggestuurd om vervolgens uit het Europese grondgebied te worden uitgezet) nog sneller te identificeren en te deporteren.
Ten slotte bevestigt de overeenkomst het verbod op de opsluiting van kinderen, maar dit is niet gegarandeerd op lange termijn: de wet zal na twee jaar worden geëvalueerd, wat betekent dat een wettelijke terugkeer naar de opsluiting van kinderen in de toekomst een mogenlijkheid blijft. In de praktijk worden kinderen vaak opgesloten in centra (omdat ze op basis van bottenonderzoek ten onrechte als meerderjarig worden beoordeeld).
Hun boodschap: “Zoveel mogelijk centra, om te controleren wie er op ons grondgebied blijft” Ons antwoord: Weg met jullie gesloten centra en al jullie gevangenissen.
Belgische gevangenissen buiten het Belgische grondgebied
De Belgische gevangenissen zijn overbevolkt en de huidige strafrechtelijke logica is om steeds meer mensen op te sluiten, voor steeds langere straffen. Deze logica van opsluiting is overigens volkomen zinloos: de gevangenis heeft geen enkel effect op de criminaliteit, die overigens daalt (terwijl de gevangenisstraffen alleen maar toenemen). De logica van straffen, onderdrukken en opsluiten staat centraal in de ambities van de racistische en op veiligheid gerichte staat. In de Belgische gevangenissen zitten veel mensen opgesloten die geen verblijfsvergunning hebben. Soms gaat het om mensen die hun verblijfsvergunning hebben verloren als gevolg van hun “delict “ (soms voor kleine vergrijpen, zoals rijden zonder rijbewijs of diefstal zonder geweld). Na het uitzitten van hun gevangenisstraf worden deze mensen direct naar een gesloten centrum gestuurd, met het oog op hun uitzetting (ons collectief spreekt dan van ”dubbele straf”).
Aangezien de Belgische gevangenissen vol zijn, zegt de Arizona regering dat ze overeenkomsten zal sluiten met andere Europese landen (zoals Kosovo en Estland) om daar gevangenissen te bouwen (of te huren) voor veroordeelden die geen verblijfsvergunning hebben. In dat geval worden deze personen na het uitzitten van hun gevangenisstraf rechtstreeks naar hun land van herkomst uitgezet. Deze afgelegen gevangenissen zullen de opgesloten personen nog onzichtbaarder maken dan ze nu al zijn en hun nog meer het zwijgen opleggen. Ze dreigen hun isolement te vergroten, terwijl ze al sterk gemarginaliseerd zijn door het verlies van hun verblijfsvergunning en hun criminalisering. Dit zal hun toegang tot bezoek, sociale begeleiding en rechtsmiddelen bemoeilijken (of zelfs onmogelijk maken), wat hun kwetsbaarheid en psychologische nood kan verergeren.
De uitbesteding van gevangenissen roept ook belangrijke vragen op over de naleving van de grondrechten, de vraag of België kan garanderen dat de detentieomstandigheden in overeenstemming zijn met internationale normen (terwijl de detentie van buitenlanders in België al het voorwerp is geweest van kritiek en veroordelingen wegens onmenselijke of vernederende behandelingen).
Deze uitbesteding biedt geen oplossing voor de structurele oorzaken van de overbevolking in gevangenissen, noch voor de toenemende criminalisering van mensen zonder papieren: het bouwen van Belgische gevangenissen in het buitenland wil het probleem van de overbevolking gewoon buiten het Belgische grondgebied verplaatsen, waardoor de gruwelen van detentie verder weg en onzichtbaar worden voor de Belgische bevolking en voor groepen of organisaties die strijden tegen opsluiting of die toezien op de naleving van de mensenrechten.
Deze mensen, die door de staat van hun papieren zijn beroofd, behoren tot het deel van de bevolking in België dat het meest gecriminaliseerd wordt door de racistische, sécuritaire en kapitalistische staat. De Belgische autoriteiten maken hiervan gebruik om deze mensen als “criminelen” te bestempelen en de noodzaak van hun uitzetting uit het Belgische grondgebied te rechtvaardigen. Het is een simplistische, leugenachtige, racistische en fascistische retoriek die hen in staat stelt om mensen die als “ongewenst” worden beschouwd, uit de weg te ruimen.
Hun boodschap: “Gevangenissen ver weg van ons en onze burgers” Ons antwoord: Vuur op de gevangenissen en alle andere opsluitingsplaatsen.
Verlenging van de maximale detentieduur
Vandaag de dag is de maximale detentieduur in een gesloten centrum in theorie 8 maanden. En zelfs dan is de maximumduur van 8 maanden alleen bedoeld voor uitzonderlijke situaties:
De initiële detentieduur is 2 maanden;
Deze detentie kan met een maand worden verlengd, tot vier keer achter elkaar (dus maximaal zes maanden in totaal);
Bij weigering van medewerking of belemmering van de uitzetting kan de detentie nog eens met twee maanden worden verlengd (dus tot acht maanden: nog steeds in theorie in uitzonderlijke gevallen).
De realiteit is echter heel anders: gedetineerden in centra blijven veel langer opgesloten. Bij elke mislukte uitzettingspoging wordt de persoon teruggebracht naar het centrum en wordt de teller weer op nul gezet. Sommige personen met wie ons collectief in contact staat, zitten soms al 1 of 2 jaar opgesloten, zonder dat er een datum voor hun vrijlating is vastgesteld.
Maar volgens het regeerakkoord wordt de maximale detentieperiode verlengd tot 18 maanden. Aangezien de maximale detentieperiode vandaag theoretisch beperkt was tot 8 maanden, maar sommige personen in de praktijk al 18 maanden vastzitten, is het zorgwekkend wat deze nieuwe “limiet” zal betekenen…
Daar staat tegenover dat de rechterlijke controle op de termijn gewaarborgd blijft. Met andere woorden, verlenging van de detentie kan (voorlopig) alleen plaatsvinden in het kader van een afspraak bij de rechtbank. Maar zelfs via de rechterlijke controle heeft de Dienst Vreemdelingenzaken vandaag de dag geen moeite om de detentie systematisch te verlengen: het is louter een formaliteit.
In het akkoord bevestigt de regering dat ze de detentieduur “zo kort mogelijk” willen houden. Dit is feitelijk onjuist, gezien ze de maximumduur verlengen tot 18 maanden. Het is ook misleidend, omdat het niet betekent dat ze mensen zo kort mogelijk wil opsluiten: de regering wil gewoon zo snel mogelijk uitzetten.
Hun boodschap: “We houden je opgesloten tot je breekt” Ons antwoord:een opsluiting van een uur is al te lang : vrijheid voor iedereen!
Asielaanvraag tijdens detentie niet meer mogelijk
“We binden resoluut de strijd aan met de praktijk van het indienen van onoprechte asiel- en andere verblijfsaanvragen vanuit de gesloten centra, louter om een terugkeer te vertragen of onmogelijk te maken. De mogelijkheden die de Europese regelgeving ter zake bieden worden daartoe maximaal benut.”
De regering zal systematisch elke poging om vanuit een gesloten centrum een nieuwe asiel- of verblijfsaanvraag in te dienen, verhinderen. Dat betekent dat iemand die wordt gearresteerd en opgesloten in een centrum, en die nog geen asielaanvraag heeft ingediend, dat niet meer kan doen en kan worden uitgezet.
Dit is een zeer ernstige maatregel: vandaag de dag is het indienen van een nieuwe asielaanvraag soms het laatste redmiddel voor mensen die met uitzetting worden bedreigd.
Onlangs deelden we de getuigenis van een man die een asielaanvraag had ingediend om zijn uitzetting tegen te houden: hij had een bevel om het Belgische grondgebied te verlaten (BGV) gekregen, terwijl de Dienst Vreemdelingenzaken ten onrechte oordeelde dat hij niet de vader van zijn eigen kind was. Alleen het indienen van een nieuwe asielaanvraag kon hem op dat moment helpen, omdat de andere wettelijke wegen werden geblokkeerd.
Hun boodschap: “Als ze je opsluiten, heb je geen rechten meer” Ons antwoord: Toegang tot het recht op asiel voor iedereen!
——————– UITZETTINGEN ——————–
Steeds meer, steeds sneller uitzetten
“Een consequent en aanklampend terugkeerbeleid is prioriteit voor deze regering. Wanneer een definitieve beslissing is genomen, moet deze worden uitgevoerd en moet de persoon die een bevel tot vertrek uit het grondgebied ontvangt, zich daar snel aan houden. Vorig jaar werden tienduizenden BGV’s afgeleverd. Vele worden echter niet uitgevoerd en het merendeel van de uitgeprocedeerde vreemdelingen en personen in illegaal verblijf keert niet terug. Dit moet anders. Deze regering streeft naar een aanzienlijke verhoging van de terugkeercijfers.”
De regering van Arizona is duidelijk en expliciet over haar voornemen om de cijfers van de gedwongen terugkeer van personen van buitenlandse afkomst zoveel mogelijk te verhogen. Voortaan is het bevel om het grondgebied te verlaten (BGV) een echte repatriëringsovereenkomst: het bevat alle verplichtingen van de betrokkene personen en de sancties die bij niet-naleving worden opgelegd.
Naast de zogenaamde “vrijwillige” terugkeer (met name via ICAM-afspraken) is de regering van plan de procedures voor gedwongen terugkeer (uitzetting per vliegtuig, met politiebegeleiding, handboeien, enz.) te verscherpen.
Hun boodschap: “Ongewenste personen moeten met alle middelen van ons grondgebied worden verwijderd” Ons antwoord: Iedereen heeft het recht om te kiezen waar hij of zij wil wonen.
“Deze regering streeft naar een aanzienlijke verhoging van de terugkeercijfers.”
De vorige regering (Vivaldi) had een terugkeermaatregel ingevoerd, die zij voorstelde als een alternatief voor detentie in gesloten centra: het ICAM-begeleidingstraject (Individual Case Management). De Dienst Vreemdelingenzaken zegt zich te hebben laten inspireren door het maatschappelijk werk en bood mensen zonder verblijfsvergunning “op maat gemaakte” gesprekken aan met “terugkeercoaches”, om een advies te geven over de situatie van de persoon en zijn of haar kansen op een verblijfsrecht. Concreet bieden de “coaches” de personen een “vrijwillige” terugkeer aan en wijzen zij hen op de risico’s die zij lopen als zij niet bereid zijn mee te werken. Het ICAM-principe wordt internationaal geprezen als een goede praktijk die gericht is op “individuele begeleiding met respect voor de rechten”, maar dat is volkomen onjuist: de ICAM-afspraken dienen vooral als instrument voor toezicht en controle voor de Dienst Vreemdelingenzaken, die vervolgens detentie en uitzetting rechtvaardigt met “weigering tot medewerking”.
Er zij ook op gewezen dat de Dienst Vreemdelingenzaken in gesloten centra ook “begeleiders of terugkeercoaches” inzet, die de taak hebben de gedetineerden te overtuigen vrijwillig terug te keren per vliegtuig.
Arizona maakt ICAM verplicht. Er zullen ook proefprojecten worden getest om gezinnen (wiens asiel is geweigerd) tijdens de hele terugkeerprocedure te begeleiden.
De praktijk van zogenaamde “vrijwillige” terugkeer is misleidend en bedrieglijk. In de meeste gevallen bevinden zich de personen aan wie “vrijwillige” terugkeer wordt aangeboden in een uitzichtloze situatie: hun asielaanvraag werd afgewezen, ze hebben geen mogelijkheid om hun verblijf te regulariseren en ze worden geconfronteerd met detentie of gedwongen uitzetting. De “keuze” om te vertrekken wordt vaak gemaakt onder intense druk: administratieve, psychologische of zelfs fysieke druk (met het principe van isolatiecellen). Deze terugkeer is dus in feite gedwongen, maar vermomd als “vrijwillig”.
Hun boodschap: “Als je niet accepteert dat we je vriendelijk dwingen, zullen we harde maatregelen nemen” Ons antwoord: Een terugkeer onder druk is niet vrijwillig. Stop alle uitzettingen!
Diplomatieke spelletjes om uitzettingen aan te moedigen
“We koppelen bilaterale hulp, inreisvisa, samenwerking inzake veiligheid en defensie en samenwerking inzake handel en economie aan het sluiten van terugkeerakkoorden en aan de effectieve re-admissie van onderdanen van betrokken derde landen. Wat betreft dat laatste werken we samen met de deelstaten. Er worden sancties voorzien in geval van niet-naleving van de overeengekomen akkoorden. Een optimale samenwerking op het vlak van effectieve terugkeer wordt een essentieel punt in een omvattende regeringsaanpak ten aanzien van derde landen, de zogenaamde ‘whole of government’ approach.”
De regering constateert dat veel bevelen om het grondgebied te verlaten zonder gevolg blijven en dat de meerderheid van de personen niet vrijwillig naar hun land van herkomst terugkeert. Om hier iets aan te doen, zal België voortaan gebruikmaken van akkoorden met derde landen die niet rechtstreeks te maken hebben met immigratie (zoals handelsovereenkomsten, bilaterale hulp, ontwikkelingssamenwerking, veiligheids- en defensieovereenkomsten, enz). Dat betekent dat als de partnerlanden van België geen terugkeerovereenkomsten voor hun onderdanen zonder verblijfsvergunning in België ondertekenen en uitvoeren, de Belgische regering sancties op andere gebieden zal opleggen.
Hun boodschap: “Wij zijn almachtig en kunnen onze macht over de grenzen heen uitbreiden” Ons antwoord: Einde aan neokoloniale praktijken en het instrumentaliseren van migratie voor geopolitieke doeleinden. Vrij verkeer en vrijheid van vestiging voor iedereen!
——————– ARRESTATIES ——————–
Jacht op “papierlozen” en razzia’s in woningen
“De aangetroffene zal desgevallend bestuurlijk worden aangehouden en op instructie van DVZ, onmiddellijk verwijderd worden of overgebracht worden naar een gesloten centrum of woonunit, met het oog op verwijdering. Deze maatregel wordt uitgevoerd t.a.v. vreemdelingen die een BGV hebben gekregen en een gevaar voor de openbare orde vormen, of een gevaar voor de nationale veiligheid vormen wegens feiten van extremisme, radicalisering of terrorisme, of die veroordeeld werden voor ernstige misdrijven.”
Arizona is van plan om de samenwerking tussen de politie en de immigratiediensten te versterken (in het kader van het HIGH TROUBLE-project). Het doel is om arrestaties aan huis te vergemakkelijken, zodat personen die worden aangemerkt als “meervoudige delinquenten” direct kunnen worden gearresteerd en uitgezet. Informatie over de verblijfplaats/woonplaats van personen van buitenlandse afkomst die (nog) geen verblijfsvergunning hebben, moet worden gecentraliseerd en toegankelijk zijn voor alle betrokken diensten. Het doel is om de terugkeer (“vrijwillig” en gedwongen) te versterken, officieel voor personen “die een gevaar vormen voor de openbare orde” (een zeer vrij te interpreteren formule, die het mogelijk zou kunnen maken om min of meer iedereen aan te houden).
In de praktijk betekent dit dat de Dienst Vreemdelingenzaken en de politie voortaan het recht hebben om personen rechtstreeks in hun woning aan te houden.
De toepassing van deze maatregelen is al waarneembaar: op 18 juli 2025 heeft de Belgische ministerraad een voorontwerp van wet goedgekeurd dat huiszoekingen toestaat.
Hun boodschap: “Arrestaties overal, altijd en eender wanneer” Ons antwoord: De politie zorgt voor onveiligheid. Racistische staat, medeplichtige politie: weg met de politie-instelling!
Frontex-militairen op Belgisch grondgebied
De Belgische ministerraad heeft onlangs een koninklijk besluit goedgekeurd (voorgesteld door de minister van Binnenlandse Zaken MR, Bernard Quintin) dat Frontex (het Europees agentschap voor de bewaking van de grenzen en de kustwacht) voortaan toestaat actief op te treden en zich in te zetten op Belgisch grondgebied. Deze beslissing sluit aan met het regeerakkoord, dat de nadruk legt op de versterking van de binnenlandse veiligheid en een strenger migratiebeleid.
Het wettelijk kader dat deze samenwerking tussen Frontex en België mogelijk maakt, was tijdens de vorige legislatuur goedgekeurd, maar het nieuwe besluit bevat nu concrete voorwaarden voor de inzet van (gewapend) Frontex-personeel (dat altijd onder het gezag en in aanwezigheid van de Belgische politie zal optreden). De taken van Frontex in België omvatten voornamelijk bijstand bij de controle van de buitengrenzen (op de luchthaven van Brussel-Zaventem, maar ook in grote stations en internationale reisverbindingen) en medewerking bij uitzettingen per vliegtuig (ook van personen die zijn veroordeeld voor strafbare feiten).
Het toezicht op de activiteiten van Frontex in België zal worden uitgeoefend door het Comité P (het toezichthoudend orgaan van de politiediensten). Het doel is om misbruik te voorkomen en ervoor te zorgen dat de interventies in overeenstemming zijn met het wettelijk kader en de grondrechten. Het Comité P is echter een controle-instantie die niet echt vertrouwen wekt, gezien de manier waarop het Comité P bijna systematisch misbruik en geweld door de politie beschermt.
De kritiek op Frontex is talrijk en goed gedocumenteerd. Verschillende internationale en Europese organisaties (evenals instellingen zoals het Europees Parlement en de Europese Rekenkamer) wijzen op ernstige schendingen van de grondrechten tijdens Frontex-operaties: illegale terugdrijving, mishandeling, gebrek aan bescherming van persoonsgegevens, discriminatie en gebrek aan transparantie bij de behandeling van klachten, enz. In België uiten collectieven en verenigingen die opkomen voor de mensenrechten en strijden tegen grenzen hun bezorgdheid over de onduidelijkheid rond de bevoegdheden en verantwoordelijkheden van het Frontex-personeel in België. Vanaf 2026 zullen Frontex-militairen op Belgisch grondgebied aanwezig zijn, en pas dan zullen de gevolgen van deze nieuwe maatregel rechtstreeks zichtbaar worden.
De aanwezigheid van Frontex op Belgisch grondgebied versterkteen repressieve aanpak van migratie, die haaks staat op perspectieven als opvang, collectieve regularisatie ofsociale zekerheid voor iedereen.
Hun boodschap: “Steeds meer geld, wapens en mankracht om elk stukje van ONS grondgebied ondoordringbaar te maken” Ons antwoorde: Ontbind Frontex! Een wereld zonder grenzen is mogelijk
——- CONCLUSIES EN VOORUITZICHTEN ——-
Het huidige migratiebeleid in België weerspiegelt duidelijk de koers van een staat die volledig naar extreemrechts is verschoven. De voorgelegde maatregelen (verscherping van de controles, centralisatie van de procedures, beperking van de toegang tot grondrechten, …) zijn representatief voor een ideologie die repressie, uitsluiting en stigmatisering van buitenlanders centraal stelt in het publieke discours en het politieke optreden.
Onder deze extreemrechtse regering is het recht definitief geen steun meer voor de kwetsbaren: de wet wordt een instrument voor te selecteren en voor willekeurige beslissingen. Het systematisch schenden van procedurele waarborgen, onrechtmatige detenties, ongegronde uitzettingen en de criminalisering van migratie worden de norm. Vreemdelingen, die als “ongewenst” worden bestempeld, worden hun stem, hun rechtsmiddelen en elke effectieve bescherming ontnomen. De (reeds schaarse) institutionele tegenmachten worden verzwakt of hervormd om de politieke doelstellingen van de zittende macht te dienen.
Dit beleid, dat gebaseerd is op controle, angst en uitsluiting, gaat gepaard met de banalisering van staatsracisme en een grondige ondermijning van de democratische principes. Gezien deze autoritaire tendens is het dringend noodzakelijk eraan te herinneren dat menselijke waardigheid, toegang tot justitie en onvoorwaardelijke eerbiediging van de grondrechten centraal moeten blijven staan in elk overheidsbeleid. Het is duidelijk dat de Belgische staat al lang niet meer door deze principes wordt geleid en dat het staatsapparaat zelf ongelijkheid en geweld voortzet.
Gesloten centra bewijzen ons elke dag dat niet alle levens gelijk zijn en dat niet alle mensen gelijk worden behandeld. De koerswijziging in Arizona gaat nog verder: repressieve praktijken worden gelegaliseerd, de bescherming van mensen in ballingschap wordt afgezwakt en een steeds meer uitgesproken beleid van uitsluiting en repressie wordt in de wet vastgelegd.
Laten we ons samen inzetten om deze fascistische, racistische en moorddadige politiek en instellingen te bestrijden. Laten we opkomen voor een open samenleving zonder grenzen of muren, waarin solidariteit en gemeenschap centraal staan. Een samenleving waarin iedereen een plaats heeft, ongeacht zijn of haar afkomst.
Laten we onze ogen niet sluiten voor toenemend fascisme en geïnstitutionaliseerd racisme, in België en elders!
NIEMAND IS ILLEGAAL NEE TEGEN OPSLUITING NEE TEGEN GRENZEN NEE TEGEN UITZETTINGEN PAPIEREN VOOR IEDEREEN VRIJHEID VOOR IEDEREEN
Op 31 januari 2025 onthulde de nieuwe federale regering eindelijk het langverwachte regeerakkoord. De eerste zinnen van de preambule zetten er de toon: Bart De Wever, kersvers aangesteld premier onder het N-VA-vaandel, doet geen poging om de hardheid van het toekomstige beleid te verbergen. Hij waarschuwt dat de tocht die voor ons ligt “geen wandeling door het park” wordt, en dat de aangekondigde maatregelen “offers van alle actoren in onze samenleving” zullen vragen.
Ongeacht de fermheid van deze retoriek, doen zowel de uitspraken die erin staan én hun rechtvaardigingen kwalen.
In alle paragrafen van dit document komt namelijk duidelijk de wens naar voren om bepaalde bevolkingsgroepen te stigmatiseren. De argumenten van de regering zijn voornamelijk gebaseerd op de zogenaamde “massale migratiestromen” en op een nauwelijks gemaskeerde criminalisering van deze personen.
Deze benadering, die verre van neutraal is, wakkert angsten en verdeeldheid aan en legitimeert restrictieve en discriminerende maatregelen. De tekst kondigt meer dan alleen hervormingen aan: het schetst regel na regel een angstopwekkende, racistische en bevooroordeelde visie op de samenleving, die onbehagen en verontwaardiging doen opwekken.
Ons collectief wil een wereld zonder grenzen en muren, waar iedereen kan wonen en reizen waar hij of zij wil. Zoals verwacht, is dit ver van wat er de komende jaren in België en in de rest van Europa op het programma staat.
Bijna zes maanden na de bekendmaking van het federaal regeerakkoord, werpen we onze aandacht op de belangrijkste punten met betrekking tot “Asiel en Migratie”, om een duidelijk overzicht te houden van het historisch keerpunt dat we meemaken, van de steeds diepere verschuiving naar een samenleving die gevoed wordt door angst en repressie.
Asielaanvragen zijn nu al een ware uitdaging. Mensen die deze procedure moeten doorlopen, worden door de Belgische overheid ontmenselijkt, vernederd, onderzocht en onder druk gezet. De lange procedures zijn ontoegankelijk en onrechtvaardig, en worden enkel strenger.
Door de versterking van de “medewerkingsplicht” zijn asielzoekers nu verplicht om al hun digitale gegevens (gsm, tablet of andere toestellen) bij de overheid in te dienen zodat deze worden uitgelezen, zodra ze hun aanvraag indienen. Dit is een ernstige inbreuk op de privacy van deze mensen, die nu wettelijk word geregeld, waardoor ze onder permanent toezicht komen te staan. Dit legt extra psychologische druk op mensen die vaak al getraumatiseerd zijn. Een “gebrek aan medewerking”, een aanvraag die door de overheid als te laat wordt beschouwd, of als er het geringste vermoeden van fraude is, leiden in principe tot de afwijzing van de aanvraag voor bescherming.
Deze redenering keert het fundamentele principe op bescherming om, aangezien het nu niet meer aan de staat is om aan te tonen dat er geen behoefte zou zijn aan bescherming: het is nu aan de persoon, die spoedig en onder toezicht, om aan de nood aan bescherming te rechtvaardigen.
De concrete gevolgen zijn ernstig: de kleinste fout, de minste vertraging of de minste terughoudendheid om persoonlijke informatie te delen kan leiden tot een onmiddellijke afwijzing van de asielaanvraag. De snelheid waarmee de dossiers moeten worden behandeld (om zogezegd te voldoen aan de Europese normen) dreigt te leiden tot slordige beslissingen, zonder dat de individuele situatie van elke persoon grondig wordt onderzocht. De toegang tot internationale bescherming wordt voor vele vluchtelingen vrijwel onmogelijk gemaakt met de toename van impliciete intrekkingen, de strikte toepassing van de Dublin-beslissingen (terugkeer naar het eerste land van aankomst in de EU) en de drastische beperking van het recht om opeenvolgende verzoeken in te dienen.
Hun boodschap: “Uw verhaal behoort ons toe”. Ons antwoorden hierop: Het recht op asiel en bescherming voor iedereen!
Een afwijzing, en meer niet
Het zal niet langer mogelijk zijn om een asielaanvraag in te dienen nadat een eerdere aanvraag werd afgewezen. Het indienen van meerdere opeenvolgende asielaanvragen of het herhaaldelijk instellen van beroepsprocedures door personen wiens asielaanvraag is afgewezen, wordt beschouwd als het uitoefenen van “onaanvaardbare druk” op het asiel- en opvangnetwerk. De regering is dan ook van plan om de marges die de Europese wetgeving biedt om deze zogenaamde druk te beheersen, maximaal te benutten.
Er wordt namelijk overwogen om:
het aantal opeenvolgende asielaanvragen te beperken;
de procedures niet-schorsend te maken (dat betekent dat een tweede asielaanvraag die in behandeling is, niet per se het recht op opvang verlengt: zelfs als de tweede aanvraag nog in behandeling is, kan een persoon worden gedwongen het Belgische grondgebied te verlaten, ook al is er nog geen antwoord op zijn aanvraag, die toch nog in behandeling is).
Als iemand al een verzoek om internationale bescherming heeft ingediend in een ander EU-land en daar een beslissing op heeft gekregen, wordt een nieuwe aanvraag in België alleen in behandeling genomen als er nieuwe en belangrijke elementen worden voorgelegd. Anders wordt de aanvraag onontvankelijk verklaard.
Dit alles brengt het risico met zich mee dat de betrokken personen worden uitgezet, vóór nieuwe elementen aan hun dossier werden toegevoegd, of er in de tussentijd een verlengd verblijf had kunnen plaatsvinden. De regering wil zo “asielshoppen” tegengaan: maar dit is een problematisch argument dat de realiteit van het migratietraject en het gevaar van bepaalde situaties negeert (die met de tijd kunnen evolueren).
Hun boodschap: “Einde aan het asielshoppen”. Ons antwoord: Respecteer de procedures, daarna een recht op bescherming zonder procedures!
Beperking van de toekenning tot het vluchtelingenstatus
De regering is van plan om de toegang tot de vluchtelingenstatus te beperken door de beschermingscriteria in de meest stricte zin te interpreteren.
Het verduidelijken van het onderscheid tussen de vluchtelingenstatus en subsidiaire bescherming heeft als doel de toegang tot de meest beschermende rechten zoveel mogelijk te beperken: subsidiaire bescherming betreft personen die niet aan de criteria voldoen voor de vluchtelingenstatus , maar toch ernstig gevaar lopen. Het is een minder stabiele, precaire en beperktere status.
Deze beperking van de toegang tot de vluchtelingenstatus dreigt mensen in gevaar te beroven van de status en de rechten die hen daadwerkelijk beschermen.
Hun boodschap: “Wij bepalen hoe groot het gevaar is dat u loopt”. Ons antwoord: Asiel en maximum bescherming voor iedereen, ongeacht de situatie!
Grote beperkingen op sociale bijstand
Voortaan moeten ‘nieuwkomers’ in België vijf jaar wachten voordat ze in aanmerking kunnen komen voor sociale bijstand. Toegang tot deze uitkeringen wordt niet langer beschouwd als een grondrecht, maar als een gunst waaraan strenge voorwaarden zijn verbonden. Deze benadering getuigt van een utilitaire en meritocratische visie op integratie. Integratie wordt absoluut niet gezien als een collectief en solidair proces: het is een beloning, voorbehouden aan personen die voldoen aan de strenge verwachtingen van de regering.
“Van nieuwkomers wordt verwacht dat zij zich inzetten om zo snel mogelijk te worden geactiveerd en geïntegreerd. Immers, voordat men een duurzaam verblijfsrecht kan verkrijgen, moet men blijven voldoen aan de toegangs- en verblijfsvoorwaarden, waaronder het beschikken over voldoende bestaansmiddelen.”
Erkende vluchtelingen die recht hebben op een leefloon zullen een “versterkt integratietraject” volgen (opgezet door de regering, in samenwerking met de deelstaten). Indien de verplichtingen niet worden nageleefd, wordt hun financiële bijstand verminderd.
Met betrekking tot de begunstigden van subsidiaire bescherming en tijdelijk ontheemde personen, wordt financiële steun gereduceerd: sociale hulp wordt aanvullend gegeven met “bonussen” op basis van “integratie-inspanningen”.
Concreet zal de versterking van verplichte “integratietrajecten”, waar het niet-naleven aan financiële sancties gekoppeld zijn, een permanente controle op migranten toelaten. Zij zullen voorturend onder de loep genomen worden en beoordeeld, niet enkel op hun vermogen om economisch te integreren, maar ook op hun manier om de “westerse waarden” op te aanvaarden.
Dit beleid bevordert geen echte en duurzame ‘integratie’ in de samenleving: het zorgt voor voortdurende druk en sociale onzekerheid voor mensen die net in België zijn aangekomen. Met deze willekeurige criteria zal de regering de kwetsbare situaties waarin ze leven enkel vergroten, hun autonomie belemmeren en de ongelijkheid versterken. De regering blijft integratie beschouwen als een hindernisloop met straffen, in plaats van een gemeenschappelijk project gebaseerd op solidariteit, samenhorigheid en respect voor ieders fundamentele rechten.
Hun boodschap: “Om in België te blijven, moet je genoeg geld hebben om te betalen”. Ons antwoord: Sociale bijstand voor iedereen!
De “FOD Migratie”: uniformiseren om de macht beter te centraliseren
De Belgische overheid is van plan om de federale migratiediensten te harmoniseren onder één overkoepelende structuur, genaamd FOD Migratie.
De Dienst Vreemdelingenzaken;
Het Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS);
Fedasil;
De Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV).
Het doel van deze harmonisering is om het hele migratieproces “beter te coördineren”, het personeel te ‘rationaliseren’ en een “algemene aanpaak” te hanteren in alle fasen van de procedure.
Door deze institutionele hergroepering zal het nieuwe ministerie Asiel & Migratie algemene richtlijnen kunnen doorgeven aan het CGVS en de gerechtelijke afdeling van de Dienst Vreemdelingenzaken kunnen versterken, met name door de opsporings- en interceptiecapaciteiten te maximaliseren en door de integratie ervan in de politie te overwegen.
De regering benadrukt ook de noodzaak om “de neutraliteit van het personeel te waarborgen”: om “discriminatie te bestrijden” en “fundamentele waarden” (zoals de scheiding van kerk en staat en gelijkheid tussen mannen en vrouwen) te bevestigen. Maatregelen zoals de invoering van een uniform of een kledingvoorschrift worden overwogen zodat de dienstverlening als neutraal ervaren wordt bij elk contact. Afgezien van de mogelijke gevolgen die dit kan hebben voor vrouwen die een hoofddoek dragen, betekent dit ook dat asielzoekers in contact zullen zijn met een geüniformeerd en kil personeel, in een bijna dystopische atmosfeer.
Concreet wil deze hervorming de behandeling van asiel- en migratiedossiers “centraliseren en harmoniseren”, om de procedures te versnellen en de controle op het hele traject van mensen van buitenlandse afkomst te versterken.
De gevolgen die verwacht worden:
Een gecentraliseerd beheer, waardoor het risico bestaat dat de procedures worden vereenvoudigd en versneld, zonder ruimte voor nuance of flexibiliteit;
Een uniformisering van de praktijken, waardoor er minder rekening kan worden gehouden met individuele situaties;
Een versterking van de administratieve en politiële controle op mensen van buitenlandse afkomst;
Een “rationalisering” van het personeel, met het risico dat er minder empathie is bij de behandeling van dossiers.
In het algemeen verwacht de regering dat de asiel- en migratiediensten systematisch in beroep zullen gaan tegen beslissingen die als “te gunstig” worden beschouwd tegenover de intentie van de regering: dit zal de proceduretermijnen verlengen en de obstakels voor mensen die bescherming zoeken, vermenigvuldigen.
Ten slotte kondigt de regering een managementbeleid aan met gekwantificeerde doelstellingen voor de administratie: Anneleen Van Bossuyt (Belgisch minister van Asiel en Migratie) heeft onlangs aangegeven dat zij gekwantificeerde doelstellingen (KPI’s, key performance indicators) wil opleggen aan asielrechters om de productiviteit te verhogen en de achterstand in de behandeling van dossiers te verminderen. Deze maatregel, die door de rechters wordt bekritiseerd omdat hij de onafhankelijkheid van het gerechtelijk apparaat zou kunnen ondermijnen, behoort tot een beleid dat de opvang wil beperken tegen 2029 door 1,4 miljard euro te besparen op asiel en migratie. De minister wil dit managementsysteem ook opleggen aan alle andere diensten (OE, CGRA, …). Dit zijn normen van de privé en kapitalistische wereld, gericht op efficiëntie, prestaties en productiviteit.
Mensen van buitenlandse afkomst zullen dus te maken krijgen met een nog zwaardere administratie, die nog minder toegankelijk is en nog minder oog heeft voor hun specifieke behoeften.
Hun boodschap: “Alle niveaus van macht zijn onder onze controle”. Ons antwoord: Tegenmachten overal, dan geen macht meer voor de staat!
Tegen het recht: minder belang voor uitspraken van de RVV
In het vreemdelingenrecht (net als in alle andere rechtsgebieden) zijn beroepsprocedures van cruciaal belang, omdat ze vaak de enige manier zijn om zich te verdedigen tegen onrechtvaardige of overhaaste beslissingen van de overheid (zoals een uitwijzing of een weigering van een verblijfsvergunning). In een systeem waarin de Dienst Vreemdelingenzaken een grote en soms willekeurige macht heeft, maken beroepsprocedures het mogelijk om een minimum aan evenwicht te herstellen en te trachten grondrechten nageleefd worden. Toch wil de Arizona regering het aantal mogelijke beroepsprocedures beperken en louter schriftelijke procedures de standaard maken (wat het recht van personen om zich mondeling te verdedigen beperkt).
De regering voorziet ook dat beroepsprocedures niet-schorsend worden: dit betekent dat een beroep tegen een beslissing (zoals een bevel om het Belgische grondgebied te verlaten) de onmiddellijke uitvoering ervan niet kan tegenhouden. Met andere woorden, zelfs als iemand de uitzettingsbeslissing aanvecht, kan hij worden uitgezet voordat de rechtbank een uitspraak heeft gedaan: dit ontneemt het beroep zijn beschermende werking.
Daarenboven kunnen advocaten die de neiging om gemakkelijk beroepen in te dienen, die door de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV) als misbruik worden beschouwd, voortaan sancties riskeren. Dit zou sommigen kunnen ontmoedigen om de betrokkenen in hun asielprocedures ten volle te verdedigen, wat een gevaarlijke belemmering voor de toegang tot rechtsmiddelen vormt.
Zonder concrete mogelijkheid om juridische beslissingen aan te vechten, is het risico op schendingen van de mensenrechten enorm. Beroepsprocedures zijn geen formaliteit: ze zijn een onmisbare voorwaarde opdat de rechtsstaat zich op iedereen toepast.
Ook de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht wordt aangetast:
De regering generaliseert de benoeming voor bepaalde tijd (vijf jaar, verlengbaar) van rechters bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen: tot nu toe was de benoeming voor het leven van rechters een fundamenteel beginsel om hun onafhankelijkheid te waarborgen;
De regering zal ook kunnen ingrijpen in de samenstelling van de rechtbanken en in de beslissing om een prejudiciële vraag te stellen (d.w.z. een vraag die aan een andere rechtbank moet worden voorgelegd omdat deze onder een ander bevoegdheidsgebied valt), wat een ernstige inmenging in de werking van de rechtspraak inhoudt.
De nieuwe regering is al in actie getreden: in mei 2025 ondertekende Bart De Wever een brief met verschillende Europese regeringen waarin de rol van het Europees Hof voor de rechten van de mens op het gebied van asiel en migratie ter discussie wordt gesteld. Deze brief is opgesteld en medeondertekend door de Belgische regering, samen met andere extreemrechtse leiders (waaronder bijvoorbeeld Giorgia Meloni). Deze stap vormt ook een duidelijke inbreuk op de democratische waarden en grondrechten die België altijd beweerde te verdedigen.
Hun boodschap: “Wij beheersen het recht en alle personen die het toepassen”. Ons antwoord: Onafhankelijkheid van justitie en gerechtigheid voor iedereen!
Laten we onze ogen niet sluiten voor toenemend fascisme en geïnstitutionaliseerd racisme, in België en elders!
NIEMAND IS ILLEGAAL NEE TEGEN OPSLUITING NEE TEGEN GRENZEN NEE TEGEN UITZETTINGEN PAPIEREN VOOR IEDEREEN VRIJHEID VOOR IEDEREEN
Op 31 januari 2025 onthulde de nieuwe federale regering eindelijk het langverwachte regeerakkoord. De eerste zinnen van de preambule zetten er de toon: Bart De Wever, kersvers aangesteld premier onder het N-VA-vaandel, doet geen poging om de hardheid van het toekomstige beleid te verbergen. Hij waarschuwt dat de tocht die voor ons ligt “geen wandeling door het park” wordt, en dat de aangekondigde maatregelen “offers van alle actoren in onze samenleving” zullen vragen.
Ongeacht de fermheid van deze retoriek, doen zowel de uitspraken die erin staan én hun rechtvaardigingen kwalen.
In alle paragrafen van dit document komt namelijk duidelijk de wens naar voren om bepaalde bevolkingsgroepen te stigmatiseren. De argumenten van de regering zijn voornamelijk gebaseerd op de zogenaamde “massale migratiestromen” en op een nauwelijks gemaskeerde criminalisering van deze personen.
Deze benadering, die verre van neutraal is, wakkert angsten en verdeeldheid aan en legitimeert restrictieve en discriminerende maatregelen. De tekst kondigt meer dan alleen hervormingen aan: het schetst regel na regel een angstopwekkende, racistische en bevooroordeelde visie op de samenleving, die onbehagen en verontwaardiging doen opwekken.
Ons collectief wil een wereld zonder grenzen en muren, waar iedereen kan wonen en reizen waar hij of zij wil. Zoals verwacht, is dit ver van wat er de komende jaren in België en in de rest van Europa op het programma staat.
Bijna zes maanden na de bekendmaking van het federaal regeerakkoord, werpen we onze aandacht op de belangrijkste punten met betrekking tot “Asiel en Migratie”, om een duidelijk overzicht te houden van het historisch keerpunt dat we meemaken, van de steeds diepere verschuiving naar een samenleving die gevoed wordt door angst en repressie.
Om het aantal mensen dat in België aankomt te beperken, wil de regering haar ontradingscampagnes versterken. Het doel is duidelijk: mensen die “niet in aanmerking komen” om asiel aan te vragen hiervan te ontmoedigen, door de strenge opvangvoorwaarden en procedures naar voren te schuiven. De regering stelt voor:
“We intensifiëren en moderniseren de ontradingscampagnes, ook online. We zetten in op nieuwe en meer interactieve communicatievormen, die bepaalde doelgroepen correcter kunnen informeren.”
Ontradingscampages hebben ernstige gevolgen voor de betrokkenen personen. Door massaal in berichtgeving de moeilijkheden en beperkingen te benadrukken, creëert de overheid een klimaat van angst en onzekerheid voor de mensen die bescherming zoeken. Zij die ontmoedigd worden door deze campagnes, zullen misschien geen bescherming meer aanvragen (ook in gevallen waarbij ze gevaarlijke situaties ontvluchten). Anderen kunnen beslissen om illegale en gevaarlijke routes te volgen omdat ze geen toegang hebben tot duidelijke en toegankelijke asielprocedures.
Daarenboven zijn ontradingscampagnes in het algemeen misleidend en houden ze geen rekening met alle factoren. Een voorbeeld is de berichtgeving op sociale media waarin staat dat personen waarvan de aanvraag tot bescherming is goedgekeurd in een ander EU-land, naar hun eigen land moeten terugkeren. Of toen de directeur van de Dienst Vreemdelingenzaken naar Guinee reisde en verklaarde dat er zeer weinig kans is was dat personen van Guinese afkomst bescherming zouden krijgen in België.
Dit ontradingsbeleid lost de oorzaken van migratie niet op en maakt kwetsbare mensen nog kwetsbaarder, stelt mensen bloot aan onzekerheid, isolatie of aan de schending van hun basisrechten.
De boodschap van de regering: “België is niet voor jullie”. Ons antwoord: iedereen is welkom, overal.
De “goede” en “slechte” migranten
Zoals verwacht maakt Arizona een duidelijk onderscheid tussen de ‘gewenste’ migratie (de ‘expats’) en ‘ongewenste’ migratie (de ‘immigranten’). Dit onderscheid is gebaseerd op verankerde racistische, kapitalistische en neoliberale voorwaarden, die mensen classificeren naargelang hun veronderstelde vermogen om ‘bij te dragen’ aan het land. Deze redenering stelt diegenen die worden beschouwd als een culturele en economische meerwaarde voor de staat tegenover degenen die hiervan worden uitgesloten. Alleen gekwalificeerde migranten, studenten en werknemers worden als een positieve meerwaarde gezien:
“Migratie kan een positief verhaal zijn, maar dit kan enkel als ze gecontroleerd gebeurt en mensen aantrekt die hier ingeschakeld worden in het economische en maatschappelijke weefsel.”
Alle andere profielen worden automatisch als ongewenst beschouwd en kunnen dus van het Belgische grondgebied worden uitgezet. Zij die niet naar België komen voor werk of studie, moeten zo snel mogelijk worden ‘geactiveerd’, hetzei integreren en zelfredzaam worden binnen de nieuwe gemeenschap. Daartoe worden de toelatingsvoorwaarden aangescherpt: volgens de regering is dit om te voorkomen dat nieuwkomers in armoede of precaire omstandigheden terechtkomen, anderzijds zodat ze onmiddelijk kennis maken met de nationale talen, de westerse waarden en normen, en hun rechten en plichten. In het geval dat ze niet aan deze criteria voldoen, kunnen ze niet duurzaam in België blijven. Volgens de regering kan enkel deze strenge aanpak ervoor zorgen dat migratie een “succesverhaal” wordt, “voor de vreemdeling en voor onze maatschappij”.
Echter, ook al voldoen migranten aan de profielen die door de overheid als “meerwaarde” worden beschouwd (werk, diploma, opleiding…) moeten ze immers nog door de mazen van het racistische net zien te glippen: zo wordt bijvoorbeeld een groeiend aantal studenten uit post-koloniale landen de toegang tot het onderwijs belemmerd door steeds strengere voorwaarden op te stellen, waardoor ze soms zelfs hun verblijfsvergunning verliezen.
Afgezien van hoe zorgwekkend deze nieuwe maatregelen zijn, moeten we niet vergeten dat zowel de wil om de grenzen te versterken als de toegang tot het Belgische grondgebied te beperken niet nieuw is: het Arizona-beleid versterkt slechts reeds bestaande maatregelen, en een selectivieit en uitsuiting die inherent zijn aan het huidige migratiebeleid.
Hun boodschap: “een plaats in de samenleving voor mensen die het verdienen”. Ons antwoord: Elke persoon mag kiezen waar hij of zij wil wonen, om welke redenen dan ook.
Regularisatie als enige oplossing?
Vandaag de dag wonen in België duizenden mensen zonder verblijfsrecht, soms al sinds vele jaren. Deze personen zijn slachtoffer van een racistisch en onmenselijk migratiebeleid, en leven in extreme onzekerheid ondanks hun sterke en duurzame banden met de Belgische samenleving, Ze leven zonden rechten, onzichtbaar, hoewel ze hier een leven hebben opgebouwd, relaties hebben gevormd, gewerkt, kinderen naar school gebracht. Maar België weigert categorisch hun regularisatie en de toegang tot een waardig leven.
Tegenover dit onrecht ondersteunt GVO de eisen van mensen zonder papieren en de strijd voor regularisatie van iedereen, zonder enige voorwaarden.
Regularisatie betekent dat een verblijfsrecht (tijdelijk of permanent) wordt toegekend aan een persoon die tot dan als “illegaal” werd beschouwd (zonder wettig verblijf). Voor de betrokkenen personen is een algemene regularisatie de enige juiste en humane oplossing (binnen het huidige systeem) die hen in staat stelt uit de schaduw en de onzekerheid te stappen, en ten volle deel te nemen aan het sociale, economische en culturele leven van het land waarin zij wonen.
Naast het streven voor de collectieve en onvoorwaardelijke regularisatie, streeft ons collectief ook naar de afschaffing van de registratie van mensen door de staat, de afschaffing van documenten, aangezien dit systeem onvermijdelijk leidt tot een selectie en administratieve controle van wie wel of niet deel mag uitmaken van de samenleving.
Het is geen verassing dat de regering zich volledig tegen regularisatie uitspreekt. In het regeerakkoord wordt expliciet gesteld dat collectieve regularisatie niet aan de orde is:
“Er komt geen collectieve regularisatie. Individuele regularisatie vormt een absolute uitzondering en valt uitsluitend onder de discretionaire bevoegdheid van de bevoegde minister. In principe geldt dat als een vreemdeling naar België wil komen, hij dit uiteraard moet doen volgens de geldende procedures. Zo niet, worden de netwerken van mensensmokkelaars in stand gehouden. Als de persoon zijn land ontvlucht om legitieme redenen, bestaan er statuten voor internationale bescherming.”
Deze ideologische opstelling criminaliseert mensen zonder wettig verblijf en ontkent hun reële verankering in België. De retoriek versterkt eveneens hun uitsluiting en kwetsbaarheid, en negeert bewust de structurele oorzaken van migratie.
Erger nog: deze retoriek wakkert stigmatisering en haat aan en sluit alle humane en pragmatische oplossingen uit die iedereen een plaats toekennen in de samenleving. Regularisatie weigeren zal ertoe leiden dat duizenden mensen veroordeeld worden tot onzichtbaarheid, angst en ellende, in tegenstrijdig met alle fundamentele principes van rechtvaardigheid en solidariteit.
De hypocrisie van deze politiek ligt in het feit dat een hele reeks sectoren waar de arbeidsomstandigheden vaak moeilijk zijn (zoals de bouw, de horeca, de dienstverlening aan personen, …), de economie afhankelijk is van de tewerkstelling (en vaak ook de uitbuiting) van mensen aan wie de staat geen verblijf geeft.
De boodschap van de regering: “jullie aanwezigheid in onze samenleving is illegaal”. Ons antwoord: papieren voor iedereen, en dan een samenleving zonder papieren!
Zelfs wanneer verblijf wordt toegekend, kan het ook gemakkelijk worden ingetrokken
Het verkrijgen van een verblijfsvergunning wordt door de personen in kwestie vaak als een enorme opluchting ervaren, omdat het symbool staat voor een officiële erkenning om het recht om in België te wonen. Met de nieuwe maatregelen die door de regering worden aangekondigd, wordt dit gevoel van veiligheid slechts een illusie. Voortaal zal het intrekken van de verblijfsvergunning (wat al mogelijk was volgens het Belgische recht) gemakkelijker worden en systematisch worden toegepast.
Het akkoord voorziet een strenge en continue controle van de voorwaarden voor het verlenen van een verblijfsvergunning: een verblijfskaart kan op elk moment tijdens de geldigheidsduur worden ingetrokken indien niet langer aan bepaalde voorwaarden wordt voldaan. Deze voortdurende onzekerheid ten aanzien van het recht op verblijf vormt een bedreiging tot de rechtszekerheid van personen van buitenlandse afkomst, die issentieel is voor hun integratie in de samenleving.
Concreet betekent dit dat de autoriteiten regelmatig evaluaties zullen uitvoeren omtrent de veiligheidssituatie in het land van herkomst van de beschermde personen. Als België van mening is dat het gevaar dat aanleiding gaf tot de bescherming niet langer bestaat (bijvoorbeeld als een oorlog of crisis als beëindigd wordt beschouwd), kan de persoon zijn of haar asielrecht verliezen en wordt er met gedwongen repatriëring bedreigt, ookal zou de persoon al meerdere jaren in België wonen met “bescherming”.
De lijst met gronden voor intrekking van het verblijfsrecht wordt ook langer: het plegen van een misdrijf (zelfs een klein misdrijf zoals rijden zonder rijbewijs of diefstal zonder geweld) kan leiden tot het automatische verlies van het verblijfsrecht en uitzetting uit het grondgebied. Er zal ook een nultolerantiebeleid worden gehanteerd in geval van asielfraude, met name voor vluchtelingen die zonder toestemming tijdelijk naar hun land van herkomst terugkeren. De Dienst Vreemdelingenzaken kan dan sneller een verzoek indienen bij het CGVS (Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen) om de beschermingsstatus in te trekken of te beëindigen.
De gevolgen van deze nieuwe regels zijn concreet en ernstig: ze brengen mensen van buitenlandse afkomst in voortdurende rechtsonzekerheid, belemmeren hun integratie en stellen ze bloot aan een willekeurige administratie. Door het aantal gronden voor intrekking te vermenigvuldigen en uitzettingen te vergemakkelijken, vergroot dit beleid angst, isolement en onzekerheid. Het verzwakt het sociale weefsel door duizenden mensen het recht op een waardig en stabiel leven te ontzeggen, en stelt de fundamentele beginselen van opvang en bescherming ter discussie die een samenleving die zich democratisch noemt, zouden moeten leiden.
Deze maatregelen tonen aan dat er een politieke wil bestaat om het verblijf een precair en onzeker gunst te maken, dat onderworpen is aan voortdurende controle en evaluatie, in plaats van een stabiel en beschermend recht.
Hun boodschap: “Jullie zullen nooit echt deel uitmaken van onze samenleving”. Ons antwoord: veiligheid voor iedereen!
De Belgische nationaliteit als gunst voor mensen die het zich kunnen veroorloven
Zowel het verblijfsrecht als het verkrijgen van de Belgische nationaliteit wordt ingewikkelder met het nieuwe regeerakkoord. De administratieve kosten voor het aanvragen van nationaliteit die tot nu toe 150 euro bedroegen, worden verhoogd tot 1000 euro (met een geplande indexering). Dit is een aanzienlijke stijging,
Niet alleen wordt het recht op verblijf steeds moeilijker te verkrijgen, maar ook het verkrijgen van de Belgische nationaliteit wordt veel ingewikkelder met het nieuwe regeerakkoord. De administratieve kosten voor het aanvragen van de nationaliteit, die tot nu toe € 150 bedroegen, worden verhoogd tot € 1000 (met een geplande indexering). Dit is een aanzienlijke stijging, waardoor België tot de Europese landen behoort waar naturalisatie het duurst is.
Deze verhoging is een aanzienlijke financiële hindernis voor veel mensen, voornamelijk voor mensen met een laag inkomen. Hierdoor dreigt het Belgische staatsburgerschap voor een groot deel van de bevolking van buitenlandse afkomst ontoegankelijk te worden.
Bovendien worden de toelatingsvoorwaarden aangescherpt: iedereen die de Belgische nationaliteit wil verkrijgen, moet voortaan slagen voor een “burgerschapstest”, d.w.z. een test over de “fundamentele waarden” (instemming over de neutraliteit van de overheid en de gelijkheid tussen mannen en vrouwen) en een taaltest (waarvoor het vereiste taalniveau wordt verhoogd van A2 naar B1).
Door de bijkomende eisen is integratie niet louter een kwestie van sociale of economische integratie. Zij die het moeilijk hebben met het aanwerven van de taal dreigen uitgesloten te worden.
Deze burgerschapstest roepen ook belangrijke ethische en ideologische vragen op: ze gaan ervan uit dat nationaliteit afhankelijk is van de integratie van westerse normen en waarden. Het lijkt erop dat in deze tests (waarvan de exacte inhoud overigens nog niet bekend is) culterele normen hiërarchisch worden voorgesteld. De begrippen ‘strikte neutraliteit van de staat’ en ‘gelijkheid tussen mannen en vrouwen’, komen meermaals terug in het akkoord, waardoor een faschistische en onmenselijke inhoud met mooie en acceptabele woorden worden verfraaid.
De mogelijkheden om toegang tot het verblijfsrecht te ontzeggen worden ook uitgebreid, met name in geval van een bedreiging van de openbare orde, of als de “aanvrager” sociale bijstand ontvangt (waardoor de meest kwetsbare personen feitelijk worden uitgesloten van het integratieproces).
Daarenboven wordt de bevoegdheid om de nationaliteit toe te kennen aan kinderen die zonder nationaliteit zijn geboren, een federale bevoegdheid. Momenteel wordt deze bevoegdheid nog uitgeoefend door de ambtenaar van de burgerlijke stand. Door deze procedures naar het federale niveau te verplaatsen, zou de toegang tot de nationaliteit voor kinderen bemoeilijkt en vertraagd kunnen worden (zoals bijvoorbeeld al het geval is voor personen van Palestijnse afkomst die in België zijn geboren).
Ten slotte zal het verlies van een nationaliteit wegens “fraude, bedrieglijke handelwijze, het gebruik van vervalste stukken of een schijnhuwelijk” voortaan systematisch leiden tot het verlies van het verblijfsrecht.
Dit algemene beleid van instabiliteit van het verblijfsrecht getuigt van een visie waarin het verkrijgen van de nationaliteit wordt beschouwd als een gunst en niet als een recht. Dit maakt de integratie en stabiliteit van buitenlanders in België nog kwetsbaarder.
“Het verkrijgen van onze nationaliteit zien wij als een gunst, niet als een recht.”
Hun boodschap: “Belg zijn is een privilege, een uitzondering die je moet verdienen”. Ons antwoord: de belgische nationaliteit voor iedereen, later helemaal geen natie meer!
Gezinshereniging: strengere regels
De voorwaarden voor gezinshereniging in België worden aanzienlijk aangescherpt. Deze nieuwe hervormingen, die in het akkoord van februari al waren opgenomen, werden op 9 juli door de Commissie Binnenlandse Zaken van het federale parlement goedgekeurd (ondanks een kritisch advies van de Raad van State). Dit is de voorlaatste stap voor de goedkeuring door de Kamer.
Om een familielid te kunnen laten overkomen, moet de “gezinshereniger” en de ‘aanvrager’ aan strenge criteria voldoen (met name slagen voor taal- en integratietests) en hun instemming met de “westerse” waarden (strikte neutraliteit van de staat en de gelijkheid tussen mannen en vrouwen) aantonen. Beide partners moeten minstens 21 jaar oud zijn (om gedwongen huwelijken te voorkomen) en polygame huwelijken (bij volmacht of met minderjarigen) worden systematisch uitgesloten. Ook de inkomensvoorwaarden zijn aangescherpt: de gezinshereniger moet voortaan aantonen dat hij over middelen beschikt die minstens 110 % van het gegarandeerd minimuminkomen bedragen (verhoogd met 10 % per persoon extra). Dat betekent dat iemand die een echtgenoot en twee kinderen naar België wil brengen, 2745 euro netto per maand moet verdienen. Bovendien worden alleen bepaalde inkomsten in aanmerking genomen: sociale uitkeringen worden niet meegerekend (tenzij kan worden aangetoond dat actief naar werk wordt gezocht voor werkloosheidsuitkeringen).
Personen die internationale bescherming hebben gekregen, hebben voortaan slechts zes maanden de tijd om het aanvraagdossier te vervolledigen. De vorige termijn van één jaar was echter al erg krap gezien de complexiteit van de procedures.
Ook worden de wachttermijnen voor gezinshereniging verlengd: men moet voortaan twee jaar legaal in België hebben verbleven vanaf de toekinning van het verblijfsrecht voordat een procedure kan gestart worden. Voor personen die een verblijfsrecht hebben bekomen om medische of humanitaire redenen, wordt deze termijn eveneens verlengd tot twee jaar. De ‘voorwaardvrije periodes’ worden herleid tot de Europese minimum termijn van zes maanden.
Er wordt een nadruk gelegd op de controle en het onderzoek van de “waarachtigheid” van relaties: het hebben van een kind wordt niet langer aangezien als “doorslaggevend” bewijs van de duurzaamheid en stabiliteit van een liefdesrelatie, maar slechts als een zogenaamd weerlegbaar vermoeden. De autoriteiten hanteren een zeer strikte aanpak om schijnrelaties te bestreiden, zo worden opleidingen voorzien voor ambtenaren van de burgerlijke stand en van diplomatieke posten. Bij de minste twijfel wordt het parket ingeschakeld en een gerechtelijk onderzoek ingesteld.
Bovendien wordt de controle op de “waarachtigheid” van relaties verscherpt: het hebben van een kind samen wordt niet langer beschouwd als “voldoende bewijs” van de stabiliteit van het koppel, maar slechts als een vermoeden van een koppel (dat de administratie in geval van twijfel in twijfel kan trekken). De autoriteiten hanteren een zeer strikte aanpak om fictieve relaties te bestrijden en er worden specifieke opleidingen voorzien voor ambtenaren van de burgerlijke stand en diplomatieke posten. Bij het minste vermoeden wordt een gerechtelijk onderzoek ingesteld.
Bepaalde categorieën personen worden uitgesloten van het recht op gezinshereniging, met name daders van zedenfeiten, intrafamiliaal of gendergerelateerd geweld, en personen wiens partner het slachtoffer is van (huwelijks)achterlating. Herhaalde aanvragen zonder nieuwe elementen worden niet-ontvankelijk verklaard en de automatische toekenning van het verblijfsrecht wegens overschrijding van de behandelingstermijnen wordt geschrapt.
Ten slotte zullen niet-begeleide minderjarigen (NBMV’s) die subsidiaire bescherming krijgen niet langer het recht hebben om herenigd te worden met hun ouders.
In het kort maken deze nieuwe toelatingsvoorwaarden gezinshereniging moeilijker en restrictiever, worden de termijnen voor hereniging verlengd, vergroot de onzekerheid en het isolement van gezinnen van buitenlandse afkomst, en dreigt hun integratie in België belemmert te worden. Door deze nieuwe regels zal het voor sommige mensen onmogelijk worden ommet hun familie herenigd te worden. Het is niet verwonderlijk dat de regering de voorwaarden voor gezinshereniging heeft willen aanscherpen, aangezien dit het belangrijkste (en veiligste) legale migratiekanaal is.
Hun boodschap: “Uw familie is onder onze controle”. Ons antwoord: Gezinshereniging voor ieder die het wenst.
Dringende medische hulp: toepassing tot quasi nul herleid
Dringende medische hulp (DMH) is een regeling in België die personen zonder verblijfsvergunning toegang geeft tot bepaalde essentiële gezondheidszorg. Ze dekt voornamelijk zorg die als onmisbaar wordt beschouwd om het leven of de gezondheid van de persoon te redden, maar het toepassingsgebied ervan wordt regelmatig in vraag gesteld en hervormd.
Voortaan worden bepaalde behandelingen die als niet-essentieel worden geacht (zoals orthodontie, inferteliteitsonderzoeks en vruchtbaarheidsbehandeling, zuiver esthetische ingrepen of bepaalde tandprothesen) expliciet uitgesloten van vergoeding door de AMU. In samenwerking met de POD maatschappelijke integratie en HZIV wordt momenteel gewerkt aan een hervorming en harmonisatie van de regeling: een uitbreiding van controlemogrelijkheden en de bouw van een filter wordt overwogen, geïnspireerd door de medische regularisatieprocedure.
In de praktijk maakt vandaag echter slechts 10 tot 20 % van de mensen zonder papieren gebruik van de DMH. Enkele van de obstakels zijn:
de administratieve last (er moeten bijvoorbeeld documenten worden bezorgd aan het OCMW, dat een onderzoek moet uitvoeren)
het gebrek aan informatie over hun rechten
precaire levensomstandigheden die de toegang tot gezondheidszorg bemoeilijken.
Concreet zullen deze veranderingen de toegang tot gezondheidszorg voor mensen nog verder beperken, omdat ze bepaalde behandelingen zullen moeten opgeven die de staat als niet-essentieel beschouwt. Dit dreigt de sociale ongelijkheid op het gebied van toegang tot gezondheidszorg te vergroten, de medische onzekerheid te vergroten en de behandeling van bepaalde noden te vertragen. Het zal patiënten ook dwingen om complexere administratieve procedures aan te gaan en hun medische situatie strenger te laten controleren.
Hun boodschap: “Onze sociale zekerheid is niet voor jullie bedoeld”. Ons antwoord: sociale en medische zekerheid voor iedereen!
De federale overheid is overal aanwezig en centraliseert alles (onder toezicht van de deelstaten en ambassades).
In België kan de afgifte van visa en verblijfsrechten soms een bevoegdheid zijn van de gemeenten en de diplomatieke/consulaire posten. Deze entiteiten zijn ook bevoegd om huwelijken te voltrekken, wettelijke samenwoningen en afstammingsbanden (juridische band tussen een kind en zijn/haar ouders) te registreren, enz.
De federale overheid voorziet in het akkoord in versterkte controlemechanismen. Bij vermoeden van fraude, misbruik of foutieve toepassing van de toekenningsregels inzake het verblijfsrecht of de visa, wordt desbetreffende gemeente of diplomatieke poste aan een controle onderworpen.
Dit brengt talrijke risico’s met zich mee. Het “onder curatele plaatsen” van de federale overheid kan gezien worden als een inbreuk op de autonomie an de gemeente betreffende het diplomatieke werk (vooral als de criteria voor het instellen van de controle of over het onder curatele plaatsen niet transparant of objectief genoeg zijn).
Deze maatregelen creëren ook een risico op politisering van de procedure. Als de federale overheid namelijk van mening is dat een gemeente te gunstig is voor personen van buitenlandse afkomst, kan deze gemeente worden gestraft en onder toezicht worden geplaatst door federale instanties. Dit stimuleert een klimaat van angst en controle.
De centralisatie van macht (in dit geval door de federale overheid) is één van de kenmerken van autoritaire en niet-democratische regimes.
Hun boodschap: “Onze regels moeten overal gevolgd worden” Ons antwoord: decentralisatie van de macht van de staat, en vervolgens helemaal geen macht meer voor de staat!
Laten we onze ogen niet sluiten voor toenemend fascisme en geïnstitutionaliseerd racisme, in België en elders!
NIEMAND IS ILLEGAAL NEE TEGEN OPSLUITING NEE TEGEN GRENZEN NEE TEGEN UITZETTINGEN PAPIEREN VOOR IEDEREEN VRIJHEID VOOR IEDEREEN
Oproep van collectieven in Brussel ter ondersteuning van een kameraad opgesloten in het gesloten centrum 127 bis om zijn vrijlating te eisen en die van alle gedetineerden en tegen alle gesloten centra!
⚠️Oproep voor mobilisatie,
DONDERDAG 17 juli om 16u voor de Dienst Vreemdelingenzaken (Pachecolaan 44, 1000 Brussel)
ZATERDAG 19 juli om 14u aan het gesloten centrum 127 bis (zie praktische info op het einde van het bericht)
VOOR DE VRIJHEID VAN ANAS HMAM!
Onze kameraad Anas wordt nu vastgehouden in het gesloten centrum 127 bis. Hij dreigt gedeporteerd te worden naar Marokko. Aanvankelijk opgesloten in het gesloten centrum van Brugge, werd hij gisteren overgeplaatst naar 127 bis om hem te isoleren van de opstand die vorige week in alle stilte plaatsvond, na de uitwijzing en mishandeling van een kameraad die al 15 dagen in hongerstaking was.
DEZE DONDERDAG 17 om 16.00 uur voor de vreemdelingendienst,
EVENALS
op ZATERDAG 19 om 14u voor 127 bis om zijn vrijlating te eisen en die van alle gedetineerden, en tegen alle gesloten centra!
Tegen de criminalisering van mensen zonder papieren, voor gerechtigheid en vrijheid
Op 31 januari 2025 onthulde de nieuwe federale regering eindelijk het langverwachte regeerakkoord. De eerste zinnen van de preambule zetten er de toon: Bart De Wever, kersvers aangesteld premier onder het N-VA-vaandel, doet geen poging om de hardheid van het toekomstige beleid te verbergen. Hij waarschuwt dat de tocht die voor ons ligt “geen wandeling door het park” wordt, en dat de aangekondigde maatregelen “offers van alle actoren in onze samenleving” zullen vragen.
Ongeacht de fermheid van deze retoriek, doen zowel de uitspraken die erin staan én hun rechtvaardigingen kwalen.
In alle paragrafen van dit document komt namelijk duidelijk de wens naar voren om bepaalde bevolkingsgroepen te stigmatiseren. De argumenten van de regering zijn voornamelijk gebaseerd op de zogenaamde “massale migratiestromen” en op een nauwelijks gemaskeerde criminalisering van deze personen.
Deze benadering, die verre van neutraal is, wakkert angsten en verdeeldheid aan en legitimeert restrictieve en discriminerende maatregelen. De tekst kondigt meer dan alleen hervormingen aan: het schetst regel na regel een angstopwekkende, racistische en bevooroordeelde visie op de samenleving, die onbehagen en verontwaardiging doen opwekken.
Ons collectief wil een wereld zonder grenzen en muren, waar iedereen kan wonen en reizen waar hij of zij wil. Zoals verwacht, is dit ver van wat er de komende jaren in België en in de rest van Europa op het programma staat.
Bijna zes maanden na de bekendmaking van het federaal regeerakkoord, werpen we onze aandacht op de belangrijkste punten met betrekking tot “Asiel en Migratie”, om een duidelijk overzicht te houden van het historisch keerpunt dat we meemaken, van de steeds diepere verschuiving naar een samenleving die gevoed wordt door angst en repressie.
Hoewel de vorige regeringen nooit echt een opvangbeleid hebben gevoerd dat deze benaming waardig is, sluit de huidige Arizona regering zich aan bij deze restrictieve continuïteit, en verlegt grenzen in de hardheid van bepaalde maatregelen.
Het doel is duidelijk: het aantal mensen dat in België aankomt en het aantal asielaanvragen moet drastisch verminderen, en vervolgens moet het aantal beschikbare opvangplaatsen sterk beperkt worden.
Om dit doel te bereiken speelt de regering met woorden: angst zaaien om een onmenselijk beleid te rechtvaardigen. In de toespraken worden de begrippen “opvang” en “controle van de instroom van migranten” vermengd, om bijvoorbeeld het volgende voor te stellen “om van migratie opnieuw een maatschappelijk en economisch positief verhaal te maken én om voldoende kwalitatieve opvang te kunnen bieden aan vluchtelingen die het echt nodig hebben, moeten we de instroom onder controle krijgen. De illegale, ongecontroleerde migratie kan niet langer worden geduld en moet stoppen. Onze samenleving kan dit niet langer dragen.”
Het strikte minimum, of überhaupt geen minimum
Concreet betekent dit dat de tijdelijke huisvesting in hotels geleidelijk aan zal verdwijnen, gevolg door de individuele huisvesting via het OCMW (LOI’s) en andere structuren, zodat enkel de collectieve centra nog overblijven. Deze centra, die al overvol en ontoegankelijk zijn, worden de enige optie voor mensen die bescherming zoeken, wat leidt tot een verlies aan autonomie, een aftakeling van de levensomstandigheden, een gebrek aan privacy en alle interpersoonlijke conflicten die erbij komen kijken.
De hulp die toegekend wordt aan diegenen die “opgevangen” worden wordt gereduceerd tot een strikt materieel minimum, en beperkt tot “bed, bad, brood en begeleiding”, zonder enige financiële compensatie. Asielzoekers zullen niet langer recht hebben op het OCMW-inkomen voor maatschappelijke integratie, ook niet in uitzonderlijke situaties zoals de gezinseenheid, minderjarigheid of familiale problemen. Tot nu toe richtten mensen zich tot het OCMW bij gebrek aan plaats in de opvangcentra: nu zal elke hulp geweigerd worden, waardoor velen in extreme kwetsbaarheid zullen terechtkomen en op straat zullen belanden.
Omdat de ligging van de collectieve centra vaak ver van steden is, zullen de mensen gescheiden worden van hun persoonlijk netwerk, van essentiële diensten en van hulporganisaties. Deze locatiekeuze is geen toeval: het heeft als doel de ontmoediging van mensen om asiel aan te vragen in België en om het dagelijkse leven van mensen nog moeilijker te maken.
De afwijzing van bepaalde categorieën van personen
De toegang tot opvang zal worden geweigerd aan aanzienlijk deel van personen:
Personen die reeds asiel hebben aangevraagd in een ander land van de Europese Unie (als de aanvraag nog in behandeling of al afgesloten is);
Personen die reeds bescherming hebben in een andere lidstaat;
Gezinnen met kinderen die een afwijzingsbeslissing hebben ontvangen;
Personen die voorheen al een aanvraag hadden ingediend.
Onderdanen van landen met een laag beschermingspercentage zullen eveneens worden onderworpen aan een versnelde procedure: dit betekent dat ze een andere behandeling zullen krijgen met oog op opvang, waarbij de nadruk zal liggen op hun terugkeer bij aankomst.
Conclusies: op weg naar het einde van de opvang in België?
De gevolgen van dit nieuwe beleid zijn dramatisch. Zonder financiële steun en huisvesting zullen veel mensen op straat belanden, zonder middelen of vooruitzichten. De geografische verwijdering van de collectieve centra zal het isolement vergroten, waardoor toegang tot gezondheidszorg, onderwijs en sociale steun quasi onmogelijk wordt.
Laten we onze ogen niet sluiten voor toenemend fascisme en geïnstitutionaliseerd racisme, in België en elders!
NIEMAND IS ILLEGAAL NEE TEGEN OPSLUITING NEE TEGEN GRENZEN NEE TEGEN UITZETTINGEN PAPIEREN VOOR IEDEREEN VRIJHEID VOOR IEDEREEN
Silenciées (Verzwegen) is een verzameling van getuigenissen van mensen die opgesloten worden/ werden in de gesloten centra van België. In deze gevangenissen, die zich achter een andere naam verschuilen, sluit de Belgische staat mensen op die in zijn ogen niet over de “juiste papieren” beschikken. De staat sluit hen op met de bedoeling hen het land uit te zetten.
Ons boek bevat ook achtergrondinformatie, activistische teksten, interviews met andere collectieven en illustraties.
Doorheen de dagen, weken en maanden van opsluiting vertellen de gedetineerden hun verhaal: het geweld van de opsluiting, het racisme van het personeel en de instellingen, het totale gebrek aan toegang tot de meest elementaire rechten, de uitzettingen, de solidariteit die gestalte krijgt, het verzet,…
Getting the Voice Out. De stem(men) naar buiten brengen. Stemmen die worden verdrongen, onderdrukt, onzichtbaar gemaakt, geïnstrumentaliseerd. Verzwegen.
Sinds 2010 verzamelt ons collectief getuigenissen van mensen die opgesloten worden in de Belgische gesloten centra. Dit boek is een manier om hun stemmen naar u te brengen.
We dromen van een wereld zonder muren en grenzen, waar iedereen mag gaan en zijn waar hij of zij wil, om welke reden dan ook. Een wereld met papieren voor iedereen, of papieren voor niemand. Een wereld zonder naties, staten, zonder instituties. Zodat we eindelijk vrij zijn.
Waar kan je het boek vinden in België ?
Silenciées is voor het ogenblik enkel beschikbaar in het frans, in de volgende boekenwinkels:
In Brussel:
– Ici sont les Lions – Météores – Brin d’acier – Tulitu – Par Chemins – Les yeux gourmands – Chimères – Tram{e} – Poëtini – Tropismes
In Luik:
– Entre-temps
Silenciées is ook te bestellen bij Petites Singularités.
Neem contact op via e-mail! asbl@lesoiseaux.io
Waar kan je het boek vinden in Frankrijk?
Silenciées is beschikbaar in Frankrijk in de volgende boekenwinkels:
In Parijs:
– Libralire – Le Merle Moqueur – Les mots à la bouche – Les nouveautés – Nouvel équipage
In Marseille:
– L’Hydre aux mille têtes – L’odeur du temps – L’histoire de l’œil – Maupetits – Transit
In Rijsel:
– Biglemoi
Silenciées is ook te bestellen bij Petites Singularités.
Neem contact op via e-mail! asbl@lesoiseaux.io
Silenciées kost €13.12
Alle winst van de verkoop van het boek gaat rechtstreeks naar de ondersteuning van mensen in Belgische gesloten centra, en naar de kosten voor de herlaadkaarten van mobiele telefoons binnen de centra.
Wenst u hun strijd financieel steunen?
U kunt ook rechtstreeks een gift storten via overschrijving op de volgende rekening :
BE58 5230 8016 1279
(naam: Collectif contre les expulsions)
Einde aan de grenzen en de forten die ze vormen. Einde aan opsluitingen. Einde aan uitzettingen. Vrijheid van beweging en vestiging voor iedereen!
Een militaire/ charter vlucht vertrok vanuit België, ondersteund door Frontex.
We werden geïnformeerd dat een tiental mannen en vrouwen, die maandenlang opgesloten waren in verschillende gesloten centra in België, op dinsdag 17 juni 2025 door een militaire charter gedeporteerd werden naar de Democratische Republiek Congo (DRC).
Chartervluchten zijn deportatievluchten met speciaal militaire vliegtuigen, zonder gewone passagiers, die vertrekken vanuit militaire luchthavens.
Het Frontex-agentschap (Europees Agentschap voor Grensbewaking en Kustbewaking) helpt de Schengenlidstaten bij het organiseren van zulke collectieve terugkeeroperaties. Voor deze vluchten brengen verschillende Europese landen mensen naar een land om ze met éénzelfde vliegtuig uit te zetten. Frontex biedt logistieke en financiële ondersteuning aan voor deze operaties. Met een budget dat elk jaar exponentieel groeit (€ 997 miljoen in 2025), is Frontex het Europese agentschap dat de meeste financiering ontvangt. We kunnen verwachten dat deze operationele methodes steeds vaker gebruikt zullen worden, niet omdat ze nieuw zijn, maar gezien de overeenkomsten die worden gesloten tussen Europese staten en bepaalde staten op het Afrikaanse continent, ondersteund worden door de Europese Unie met Frontex als bemiddelaar.
De dag voordien werden de betrokken gedetineerden overgebracht uit de centra van Merksplas en Holsbeek naar het gesloten centrum 127bis, gelegen te Zaventem in de buurt van de luchthaven. Ze werden vervolgens in isolatie geplaatst, en door escortes begeleid naar het militaire platform van Melsbroek, waar het vliegtuig uiteindelijk vertrok.
Diegenen die vanuit België werden uitgezet, waren niet de enige betrokkenen bij deze collectieve uitzetting. Het militaire charter bleek het resultaat te zijn van een samenwerking tussen België, Frankrijk, Cyprus, en Kroatië. Diezelfde ochtend brachten twee kleine chartervliegtuigen, één uit Frankrijk en één uit Cyprus via Kroatië, mensen van Congolese afkomst naar de militaire basis van Melsbroek in België om zich daar vervolgens te vervoegen op de NAVO vlucht naar Kinshasa¹. Deze vluchten werden uitgevoerd door Air Charters Europe, een bedrijf dat vaak wordt gebruikt om mensen over te brengen voor collectieve uitzettingen.
Bij aankomst op de luchthaven van Kinshasa, worden gedeporteerden gewoonlijk onderworpen aan identificatieprocedures door de Direction Générale de Migration (DGM). In het geval van speciale vluchten wordt dit gevolgd door een intensievere ondervraging door het Agence Nationale de Renseignements (ANR). Volgens verschillende bronnen worden mensen soms vastgehouden tot een familielid of goede vriend hen komt identificeren en de kosten betaalt die nodig zijn voor een voorlopige vrijlating².
We hebben niet kunnen bevestigen of de mensen die opgesloten werden in de Belgische gesloten centra hun vrienden en naasten konden informeren over hun uitzetting.
Voor zover wij weten, vonden de vorige collectieve uitzettingen naar de DRC plaats op 13/11/2024³ en 12/09/2023⁴.
Collectieve uitzettingen per militaire vlucht verkleinen de al schamele kansen tot verzet waarover de mensen die met uitzetting bedreigd worden beschikken. Het is bijvoorbeeld onmogelijk om andere passagiers van de vlucht te waarchuwen.
De militarisering van uitzettingen maakt deel uit van een akelig beleid om grenzen te versterken. In de nabije toekomst zullen Frontex-agenten worden ingezet in de grootste treinstations van België, om de jacht op mensen zonder verblijfsstatus te intensiveren.
Arrestaties, opsluitingen, uitzettingen: deze extreme middelen worden gebruikt om een xenofobe ideologie te bekrachtigen en duizenden mensendie hun recht op vrij verkeer en vrije vestiging willen uitoefenen “van het grondgebied te verwijderen”.
Ontmoet ons deze donderdag 26 juni om 19u, in de B.💣.U.M Bibliotheek voor een ontmoeting over het boek Silenciées – “L’enfermement des personnes sans-papiers en Belgique,” met het collectief Getting the Voice Out ( éditions petites singularités.)
Op dit evenement presenteren we Silenciées, een verzameling getuigenissen van mensen die vastzitten in administratieve detentiecentra in België.
Sinds 2010 verzamelt het collectief Getting the Voice Out getuigenissen van mensen die vastzitten in gesloten centra, gevangenissen , waar de Belgische staat mensen die niet over de ‘juiste papieren’ beschikken opsluit met het oog op hun uitzetting.
Gedurende de dagen, weken en maanden van opsluiting vertellen de gedetineerden hun verhaal: het geweld van de opsluiting, het racisme van het personeel en de instellingen, het totale gebrek aan toegang tot de meest elementaire rechten, de deportaties, de solidariteit die georganiseerd wordt, het verzet…
Dit boek brengt de stemmen naar voren die gesmoord, onderdrukt, onzichtbaar, geïnstrumentaliseerd en tot zwijgen gebracht werden. Na een terugblik op de creatie en heruitgave van dit boek, zullen we een moment delen over de praktijk van de strijd tegen detentiecentra en uitwijzingen.
Het koninklijk besluit tot vaststelling van de plaatsen waar de frontexagenten in België actief kunnen zijn, is gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad. De wet treedt in werking op 1 juni 2025.
Op dinsdag 29 april 2025, vroeg in de ochtend (om 4.25 uur), is een collectieve uitzetting per militaire vlucht naar Irak gepland voor (minstens) tien personen van Iraakse nationaliteit die opgesloten zijn in de gesloten centra in België.
Het gaat om een militair vliegtuig dat gefinancierd wordt door het Europese agentschap Frontex. Het vliegtuig vertrekt vanaf de luchthaven van Frankfurt in Duitsland en maakt een tussenlanding in verschillende andere Europese landen om nog meer Iraakse staatsburgers op te halen. De uitzetting vanuit Frankfurt werd bevestigd door het Duitse collectief NoBorderAssembly (via hun waarschuwingsproject Deportation Alarm)1. Voor België zullen de personen worden opgehaald van de militaire basis in Melsbroek (nabij de luchthaven van Zaventem) om vervolgens naar Bagdad gebracht te worden.
Momenteel gaat het om een tiental personen van Iraakse afkomst die in verschillende gesloten centra in België worden opgesloten. Sommigen zijn zondagmorgen al overgebracht naar het centrum 127bis, vlakbij de militaire basis van Melsbroek. In het centrum van Merksplas hebben we vernomen dat verschillende personen in isolatiecellen zijn geplaatst.
De andere gedetineerden die ons op de hoogte hebben gebracht van de vluchtmelden ook dat een terugkeer naar Irak voor enorm gevaarlijk is om veiligheidsredenen, gezien de conflicten en spanningen in het land. De betrokkenen zijn zeer ongerust: sommigen wonen al jaren in België en hebben hier hun familie en kinderen. We vernemen ook dat één van de met uitzetting bedreigde personen net vader is geworden en zijn pasgeboren kind alleen via een videogesprek heeft kunnen zien.
Een uitzetting per militair vliegtuig houdt in dat de uitgezette personen tijdens de hele vlucht worden begeleid door Belgische politieagenten en dat er geen andere passagiers in het vliegtuig aanwezig zijn. Politiegeweld is er schering en inslag2 en alles wordt in het werk gesteld om de mensen te dwingen aan boord te gaan en tijdens de vlucht rustig te blijven. Elk verzet wordt onmogelijk gemaakt.
Uitzettingen en de angst ervoor zijn het dagelijks brood van de mensen die in gesloten centra worden vastgehouden. Wij verzetten ons krachtig tegen alle uitzettingen, en de gewelddadige acties van de Europese landenin medewerking met de landen van herkomst.Deze deportaties vinden plaats in volledige stilte, zonder dat er wordt gekeken naar de controle die wordt uitgeoefend en het geweld dat erbij wordt gebruikt.
Onze steun gaat uit naar de mensen die worden bedreigd om dinsdag uitgezet te worden, en aan alle andere mensen die in detentiecentra worden vastgehouden en zelf voortdurend met uitzetting worden bedreigd.
Getuigenis van een man, gedetineerd in het gesloten centrum van Brugge
(april 2025)
Vertaling in het nederlands
“Ik zou willen getuigen over wat er hier in het centrum gebeurd omdat we echt in slechte omstandigheden leven. We nemen één keer per dag een douche. De maaltijden zijn niet goed. De bewakingsagenten behandelen ons slecht. En vooral, als we ‘s avonds terugkeren om 22u30, hebben we geen toegang meer tot onze telefoon, mogen we niet beer bellen, nemen ze onze telefoon af. Als je slecht spreekt tegen de bewaking plaatsen ze je in isoleercel, vaak is dat voor kleinigheden. Zonder te vechten, zonder te vloeken. Ze zetten je in de isoleercel voor niets. Voor het ogenblik zijn er vier personen die in isolatie geplaatst zijn. Tijdens de Ramadan hebben ze het eten dat van de moskee komt stop gezet. Ze weigerden het nog binnen te laten. Het kwam van de moskee, van de Imam. Ze zeiden dat het niet binnen mocht komen en dat we moesten eten wat er ons gegeven werd.
Gisteren probeerde iemand zelfmoord te plegen. Het gaat niet goed met hem, hij heeft een hartaandoening, hij kan nog amper ademen. Hij is twee of drie keer flauwgevallen. Ook vandaag is hij flauwgevallen toen we buiten aan het wandelen waren. Hij vroeg om overgeplaatst te worden naar een ander centrum. Meestal is hij de persoon die iedereen motiveert om zich te verzetten, dus hebben ze hem in isolatie geplaatst. De bewaking gedraagt zich echt slecht tegenover ons. Zodra je iets verkeerd zegt wordt je in isolatie geplaatst. En ook al heb je pijn en vraag je een dokter te zien buiten, aanvaarden ze het niet. Ze brengen je naar een verpleegster die je medicamenten geeft, ze zeggen dat alles in orde is. Sinds ik hier ben, heb ik al een maand buikbijn. Ik vraag of ik een dokter mag zien voor een bloedsonderzoek. Ze zeggen dat het niets ernstigs is. Sindsdien gaat het helemaal niet goed.
Vandaag wouden ze me naar de luchthaven brengen maar ik weigerde er naartoe te gaan. Ze zouden me laten weten of ik toch naar de luchthaven gebracht zou worden. Maar ze hebben me nog niets gezegd omdat ik weigerde. Ik zei gewoon aan de assistente: ik ga niet. Ik kan niet gaan. Ze zei dat ze de overeenkomst nog zou nalezen en dat ze me zou laten weten. Ze heeft me nog niets gezegd. Het gaat hier echt niet, hier in Brugge. Negentien personen zijn in één kamer! Er wordt ‘s nachts niet geslapen. Er zijn zieke mensen, mensen die snurken, mensen die ‘s nachts naar het toilet moeten omdat ze buikpijn hebben. ‘S nachts slaapt er niemand. Overdag is er een slaapverbod. Het is hier echt vreselijk. Het is geen centrum voor illegalen, het is een gevangenis. Niets klopt.
Het enige wat voor hun uitkomt is dat ze je terug willen sturen: ze dwingen je terugkeer. Ik ben hier nu een maand maar ik ben al vijf maanden opgesloten. Ik werd overgeplaatst van het centrum in Merksplas. Op 14 [april] is het vijf maanden. Ze verplaatsen mensen zomaar, als ze het willen. Er zijn hier mensen die familie hebben, kinderen. Er zijn er die hier geboren werden, hun papieren werden gewoon weggenomen. We doen er alles om te blijven, op zen minst legaal: het zijn zij die ons niet aanvaarden. We doen onze aanvraag, we doen alles: er zijn er meerdere hier die asiel hebben aangevraagd. We volgen de procedures om hier legaal te verblijven. Zij accepteren ons niet. Telkens als je een asielaanvraag doet, wordt er je gezegd dat je niet genoeg bewijzen hebt. En ondertussen blijf je opgesloten en kan je geen bewijzen halen. Hier, binnen, kan je niets doen: we zijn opgesloten. Er zijn mensen die ons willen helpen. Ze kunnen zich niet verplaatsen of onze familie contacteren of het al het mogelijke doen om de bewijzen te vinden. Ik heb vrienden. Ik heb een vriendin die me komt bezoeken en enkele vrienden. Ze kennen mijn familie niet. Ik heb ze allemaal hier leren kennen. Mijn familie is in Afrika. Ik weet niet waar mijn familieleden zijn. Ik heb geen contact meer met hun, dat is al acht jaar zo. Ze weten niet dat ik zo leef. Ook op dit moment weten ze niet dat ik opgesloten ben, niemand weet dat. Sindsdien heb ik geen contact meer met hun. Het is echt moeilijk.
Je gaat naar de gevangenis, je zet je straf uit. Je krijgt een boete, je betaald je boete. Ik vind het onacceptabel dat ze ons in zulke centra plaatsen. Het zijn zij die ons papieren zouden moeten geven: we komen hier niet met papieren. We komen met de papieren van ons land. Of met de nationaliteit van ons land. Als ze ons willen accepteren is dat hun keuze. We verlaten ons land niet zomaar. We verlaten ons land omdat we niet anders kunnen. Er is hier nul tolerantie. Het is onzin, wallah. Ze zeggen ons hier niets. Het is enkel als je naar het vliegveld gaat dat je de realiteit ziet, dat je ziet hoe dingen verlopen. En ook, we zijn hier niet geboren met europese papieren. We hebben er niet voor gekozen om in het buitenland geboren te worden en om dan naar hier te zijn gekomen. Ik heb echt gezocht. Maar we zijn niet gekomen om slecht gezien te worden in dit land. We zijn gekomen om te integreren, voor een beter leven. Een familie op te starten. En om legaal te integreren. Als we asiel aanvragen is het niet om buiten te blijven. Dan is het om bescherming te krijgen. Maar ze zetten ons buiten, we voelen ons echt afgekeurd, we hebben absoluut geen steun. Ze geven ons niet eens één kans om ons te integreren. Als we illegaal leven is het omdat ze gewild hebben dat we illegaal zijn. Als je geen antwoord hebt, accepteren ze je niet, en heb je geen andere keuze als illegaal leven. Als ze je een minimum aanvaarden plaatsen ze je in een open centrum, waar je kunt komen een gaan, en ze weten waar je woont. Bij de minste vergissing kunnen ze je komen ophalen. We kunnen normaal leven. Maar als je in een gesloten centrum wordt gezet, kan je er niet meer uit. Je hebt drie uur per dag om te wandelen.
Eerlijk gezegd gaat het psychologisch helemaal niet goed met ons. We doen het echt niet goed. Ik heb het gevoel dat ik hier gek wordt, zonder te liegen. Ik heb allerlei ideëen die me te boven komen, waaraan ik buiten nooit aan dacht. Maar hier is het alsof dat normaal is, je kan niet anders als eraan denken om de tijd uit het oog te verliezen.
En toch gaat het niet met ons op het ogenblik. Ik heb al acht jaar geen contact meer met mijn familie in Guinee. Voor ik Guinee verlied had ik al geen contact meer met hun. Sinds de staat de woningen waarin ik met mijn familie leefde heeft afgebroken, omdat die zogezegd gereserveerd was. Er is geen president daar, het is een staatsgreep. Niets verloopt er goed. In Afrika weet je hoe de militairen zijn.
Soms kijk ik een beetje maar… jullie weten dat we niet veel tijd hebben op het internet. Je krijgt één uur internet per dag. Het enige waaraan je denkt is hoe je hier wegkomt. Hier heb ik geen zin meer in het leven, als ik eerlijk ben. Je hebt hier geen zin om te leven omdat ze die zin wegnemen. Door hen walg je van het leven, je wilt het niet meer. Je wilt niets meer doen. Er is hier geen levenslust. Het is hier iets anders. Ik zou het mijn ergste vijand niet toewensen om in dit centrum te zijn. Het is alsof je in een kippenhok zit. Een kip in een kooi. Je mag naar buiten, je eet een beetje maïs, en dan brengen ze je weer terug naar binnen. Ze doen je leven zoals een kip.
Ze komen, ze bewaken ons, en ze gaan terug naar huis. Zij doen het goed, ze komen hier werken omdat ze op het einde van de maand betaald worden. Ze zouden het hier op zen minst voor ons moeten doen. Dat we mogen werken, betaald worden, en op het eende van de maand verlaten we het land. Dat zo ons mentaal helpen. Vroeger hadden we tenminste een oranje kaart, had ik een vast contract. Ik werkte en al, geen onzin. Het is sinds ze mijn [verblijfs]kaart weggenomen hebben dat ik in depressie geraakt ben. Ik ben mijn werk verloren en in een depressie gevallen. Ik had een appartement en betaalde mijn huur. Toen ik de kaart kreeg heb ik er alles om gedaan om een contract te krijgen in de horeca, in een keuken. Toen ik een negatief kreeg, werd mijn oranje kaart drie maand later ook weggenomen. Geen enkele werkgever neemt je aan zonder kaart. Bij de gemeente vertelden ze me dat ze de kaart hadden ingetrokken voordat ik 8 uur ‘s avonds klaar was, dus konden ze me geen [werk]vergunning geven. Het is allemaal de mist in gegaan. Het ging allemaal de mist in. Ik raakte in een depressie, ik werd er bijna ziek van.
Mijn vader, voor zijn overlijden, was veel mensen geld schuldig. Ik kan dus niet terug in die buurt, ik zal bedrijgd worden. Ik weet zelf niet meer wat te doen. Voor het ogenblik zeggen ze dat ze me er gaan terugsturen… ik ben verloren, eerlijk gezegd, ik ben verloren. Ik weet niet wat te doen.”
Sinds begin 2025 krijgen we van medegevangenen, familieleden en verenigingen te horen over de aanwezigheid van minderjarigen in gesloten centra.
Naar aanleiding van de campagne van 2016, geleid door organisaties en burgers, getiteld “Wij sluiten geen kind op. Punt.”, is de opsluiting van kinderen om immigratieredenen sinds 2024 verboden. De Belgische staat mag dus geen minderjarigen meer opsluiten in gesloten centra. En toch worden veel minderjarigen gescheiden van hun naasten en opgesloten achter deze muren, in afwachting van hun deportatie.
Wij delen graag een aantal situaties met u waarvan wij op de hoogte zijn.
Een minderjarige jongeman vastgehouden in Brugge
Op 20 januari informeerde een lerares ons over de arrestatie van één van haar leerlingen tijdens een interview voor een asielaanvraag in Brussel waar ze bij was. De 16-jarige woonde al enkele maanden met zijn familie in België en had zijn paspoort (waaruit zijn leeftijd bleek) in zijn bezit. Afgelopen september wees een bottest echter uit dat hij volwassen was. Dit bewijs nogmaals dat bottesten en andere medische onderzoeken die beweren de leeftijd van een persoon te kunnen bepalen, irrelevant zijn. Nu wordt hij bedreigd met deportatie naar Polen, het land waar hij bij aankomst in Europa zijn vingerafdrukken achterliet.
Drie minderjarigen aangehouden in het gesloten centrum 127bis
Op 12 januari waarschuwden gedetineerden ons over de aanwezigheid van twee minderjarige jongens in centrum 127bis in Steenokkerzeel. Ze zijn respectievelijk 16 en 17 jaar oud, één van beiden zit sinds december 2024 vast en de andere sinds januari 2025. De Dienst Vreemdelingenzaken erkent de documenten in hun bezit die hun minderheidsstatus aantonen niet, en besluit over te gaan tot een bottest. Deze test zou hun leeftijd op respectievelijk 18 en 21 jaar hebben vastgesteld. De jongeren worden bedreigd met deportatie naar Kroatië en Oostenrijk, de landen waar ze hun vingerafdrukken hebben achtergelaten.
De medegevangenen uitten hun zorgen over de aanwezigheid van de twee jongeren in een omgeving vol spanning en geweld. Ze vertellen ons: “Een van de jongeren huilt de hele tijd. Hij lijdt er echt onder.”
Op dinsdag 28 januari werd een van de twee jongens, J., in de ochtend gedeporteerd met een vlucht naar Kroatië. Ondanks zijn verzet werd hij met geweld meegenomen, geboeid en vergezeld door meerdere politieagenten. Een bezoeker getuigt: “J. sprak regelmatig over de barre omstandigheden van detentie en de algemene repressie van de gevangenen. Toch bleef hij hoopvol dat hij in België zou kunnen blijven, waar iedereen die hij kent, woont.“
De andere jongen, S., zou uiteindelijk akkoord zijn gegaan met terugkeer naar Oostenrijk om zo zijn opsluiting te beëindigen.
Er wordt gezegd dat een derde jonge jongen op 4 februari in 127bis is aangekomen. Er zou een bottest zijn uitgevoerd om zijn leeftijd te bepalen, maar we hebben op dit moment geen verdere informatie. Bij aankomst werd hij in isolatie geplaatst.
Jonge jongens aangehouden in Merksplas
In de week van 17 februari ontvingen wij meldingen van verschillende gevangenen over de aanwezigheid van jongens van Afghaanse afkomst in het centrum. Tot op heden hebben wij geen nieuws van hen ontvangen.
Het geweld dat gepaard gaat met detentie zou niemand mogen worden opgelegd, ongeachtleeftijd, achtergrond of persoonlijke geschiedenis. Voor kwetsbare mensen is de opsluiting in en centrum des te gewelddadig en destructief.
Wij ondersteunen de migratiewetten van ons land niet, die in elk geval door de Belgische staat niet worden nageleefd.
“Mijn naam is Ella.Ik ben geboren in februari 2002 in Ivoorkust.In oktober 2020 verliet ik mijn geboorteland met mijn hoofd vol dromen om optometrie te studeren in België. Na twee jaar studeren wenste ik van studierichting te veranderen omdat ik de opleiding te commercieel georiënteerd vond, en ik de waardevolle relatie tussen patiënt en zorgverlener dat nauw aan mijn hart ligt voelde missen. Toen ontdekte ik de opleiding medische beeldvorming.
Ondanks mijn groeiende interesse in dit vakgebied, moest ik wachten tot mijn derde jaar optometrie om me in te schrijven voor de opleiding medische beeldvorming, nadat ik 123 van de 180 studiepunten had behaald. In 2023-2024 begon ik mijn studie medische beeldvorming aan dezelfde instelling, omdat ik eindelijk mijn roeping had gevonden. De Dienst Vreemdelingenzaken weigerde echter mijn studentenvisum te verlengen.
Ik besloot toen hulp te vragen aan in van een advocaat die de nodige stappen ondernam, met name verschillende beroepsprocedures. Tijdens deze periode werd ik ingeschreven voor 60 studiepunten, waarvoor ik slaagde. Ik begon toen aan mijn tweede jaar in de medische beeldvorming en valideerde al mijn januari-examens ter voorbereiding op mijn stages in maart 2025.
Mijn partner en ik waren van plan om legaal samen te gaan wonen. We gingen op 23 januari naar de gemeente om ons samen in te schrijven in zijn nieuwe flat. Op zaterdag 25 januari, rond 16.00 uur, toen ik alleen in de flat was, traden twee politieagenten op. Ze namen mijn paspoort in beslag en vroegen me mee te gaan naar het politiebureau. Ondanks mijn uitleg over mijn huidige situatie, zeiden ze dat ze mijn situatie moesten controleren bij de Dienst Vreemdelingenzaken voordat ze me konden vrijlaten.
Geboeid en meegenomen naar het bureau werd ik ondervraagd en vervolgens in een cel geplaatst. Rond 23 uur deelde een politieagent me mee dat ik gerepatrieerd zou worden naar Ivoorkust. Op 26 januari werd ik overgebracht naar het gesloten centrum van Brugge. Vandaag, 6 maart 2025, word ik nog steeds vastgehouden. Ik ben meer dan een maand lessen en examens verloren.
Mijn advocaat doet er alles aan om mij uit deze situatie te halen, maar het is niet simpel. Ik probeer de moed erin te houden voor mezelf en mijn familie, maar dat is niet gemakkelijk. Mijn schooljaar is in gevaar en mijn toekomst ziet er nog onzekerder uit. Ik voelde de behoefte om mijn verhaal en mijn reis te delen, in de hoop hulp te krijgen, maar ook om andere mensen in soortgelijke situaties te informeren.
“Je staat er niet alleen voor en ik zal deze strijd blijven voeren tot ik vrijgelaten word, voor mezelf en voor andere studenten die zich misschien in dezelfde situatie bevinden.“
Het geval van Ella is representatief voor een situatie die veel mensen treft. De inschrijvingsvoorwaarden voor studenten uit landen buiten de Europese Unie zijn de laatste jaren aanzienlijk strenger geworden. Om in België te kunnen studeren, moeten studenten ofwel een zeer grote som geld op een bankrekening hebben of een persoon als hun garant stellen. In 2020 moesten garanten over een inkomen van ongeveer €1.900 beschikken. Sinds 1 januari 2023 is het minimumbedrag gestegen naar €2.797 netto per maand, een inkomen dat een groot deel van de bevolking niet heeft. Daar komt nog bij dat deze nieuwe maatregel met terugwerkende kracht geldt: studenten die onder de oude regels in België aankwamen, worden getroffen door de wijzigingen en lopen het risico dat ze hun studies in de loop van het jaar moeten onderbreken.
Deze recente maatregelen hebben honderden studenten in België in een zeer precaire situatie gebracht.r werd een collectief opgericht om deze nieuwe maatregelen aan te klagen en solidariteitsnetwerken te smeden tussen de betrokken studenten, de “PLADE” (Plateforme de Lutte pour l’Amélioration des Droits des Étrangers*).
Solidariteit met Ella, met alle buitenlandse studenten en met alle migranten die geconfronterend worden met een steeds restrictiever en discriminerend beleid.
Er is een petitie opgezet om Ella’s strijd voor haar vrijlating te steunen.
Teken de petitie voor Ella’s vrijlating: https://www.mesopinions.com/petition/justice/liberez-ayekou-monnet-ella-marie/240279
Begin februari vernamen we het overlijden van Baudouin Pandikuziku. Baudouin was het slachtoffer van een gewelddadige aanval door de politie als passagier op een vlucht van Brussels Airlines afgelopen december*. Vandaag kan een causaal verband gevonden worden tussen het incident dat twee maanden eerder plaatsvond en de plotse dood van Baudouin, die aan geen enkele bekende medische aandoening leed. Helaas lijken de gerechtelijke autoriteiten niets te hebben ondernomen om de doodsoorzaak met zekerheid vast te stellen.
In een persbericht* dat gepubliceerd werd na de bekendmaking van het overlijden, brengt de familie van Baudouin de feiten aan het licht: “Op 4 december vorig jaar, stapte Baudouin Pandikuziku aan boord van een vlucht van Brussels Airlines met bestemming Kinshasa. Wat een eenvoudige reis had moeten worden, veranderde in een nachtmerrie toen een stewardess hem vroeg zijn schoenen aan te doen. Baudouin Pandikuziku had zijn schoenen uitgedaan om de vlucht beter te kunnen doorstaan omdat hij last had van vochtophoping. Zijn onmiddellijke onvermogen om aan dit verzoek te voldoen, leidde tot een snelle escalatie van de situatie. Het cabinepersoneel nam contact op met de politie. […] Het politieoptreden dat volgde was zeer brutaal, wat hij nooit eerder meemaakte.”
De video die tijdens de interventie werd gemaakt, bevat enkele zeer gewelddadige beelden. In een getuigenis beschrijft Baudouin de ernstige nawerkingen die hij sindsdien had: pijn, een dubbele breuk in zijn arm, kneuzingen aan zijn oog die zijn gezichtsvermogen aantasten, maar ook constante angst en nachtmerries die verband houden met het psychologische trauma.
De verpletterende kracht van de politie aan het werk
De feiten beperken zich niet tot deze ene aanval. Terwijl hij vastbesloten was om het geweld waarvan hij het slachtoffer was geworden aan te klagen, ontdekte Baudouin dat hij zelf beschuldigd was door de daders van het geweld. De politie beschuldigde hem van “ongewapende opstand, schending van de luchtvaartwetgeving, racisme en discriminatie”. Volgens de politieagenten die de operatie uitvoerden was hij, ondanks de gefilmde beelden en de vele trauma’s waarvan Baudouin het slachtoffer was, de “verdachte”.
Het cynisme van de politie kent geen grenzen, Baudouin stond recht tegenover één van zijn agressors tijdens de hoorzitting waarvoor hij als “verdachte” was opgeroepen. Dit stelt de zogezegde “onpartijdigheid” van het rechtssysteem in vraag.
Het verdraaien van schuld is een gekende politiepraktijk. Neem bijvoorbeeld de manier waarop het gerecht en de media van de zaak Mawda behandelden, Mawda, het 2-jarige Koerdische meisje dat tijdens een achtervolging in 2018 werd gedood door een politiekogel in het hoofd. De eerste versies van de autoriteiten (die beschamend misleidend waren) legden destijds de schuld voor de tragedie bij de ouders en ontkenden dat een kogel van de politie de doodsoorzaak was. De slachtoffers werden afgeschilderd als de daders.
We herinneren ons ook de geraciseerde jongeren uit volksbuurten die werden gedood tijdens politie-interventies: Adil in 2020, Mehdi in 2019, Sabrina en Ouassim in 2017, etc. In alle gevallen verklaarde de politie dat de slachtoffers schuldig waren, om zo het geweld van hun interventies te rechtvaardigen. Het beeld van deze jongeren werd in de media gecriminaliseerd.
Wat omschreven wordt als “blunder” van de politie lijkt in werkelijkheid het tegenovergestelde te zijn van een “betreurenswaardige fout” of “grove fout”, maar eerder mechanismen die te voorschijn komen en de straffeloosheid van de politie bloodleggen.
Brussels Airlines: het DNA van een koloniale onderneming, met de federale politie als gewapende arm
De gebeurtenissen waarvan Baudouin Pandikuziku het slachtoffer was, vonden plaats aan boord van een vliegtuig van Brussels Airlines, dat ook bekend staat om zijn betrokkenheid bij het racistisch migratiebeleid. Hoewel het bedrijf beweert een “specialist in Afrika” te zijn, is het eveneens een specialist in deportaties. De maatschappij deporteert regelmatig mensen die vastzitten in gesloten centra, meestal onder dwang. Slachtoffers van deze deportaties melden fysiek en psychologisch misbruik door de federale politie tijdens deze uitzettingen, en de actieve medeplichtigheid van de luchtvaartmaatschappijen. Sommige getuigenissen onthullen dat werknemers van luchtvaartmaatschappijen de gesloten centra soms bezoeken om druk uit te oefenen op de gedetineerden zodat ze zich niet verzetten tegen de deportatie.
De betrokkenheid van de luchtvaartmaatschappij bij het Belgische systeem van detentie en uitzetting komt niet als een verrassing als je naar diens geschiedenis kijkt. Brussels Airlines werd opgericht als opvolger van Sabena, een maatschappij die sinds 1923 deel uitmaakte van de Belgische koloniale onderneming. Het was ook in een vliegtuig van Sabena dat Semira Adamu in 1998 het leven liet, waarbij ze gestikt werd door de gendarmes die haar begeleidden bij haar zesde uitwijzingspoging.
Er lag al bloed aan de handen van Brussels Airlines. Op 4 december 2024 werd de luchtvaartmaatschappij opnieuw medeplichtig aan racistisch staatsgeweld.
Onze gedachten en steun gaan uit naar de familie van Baudouin. Net als alle andere slachtoffers van politiegeweld zal hij niet vergeten worden. Nooit vergeten, nooit vergeven.
We roepen jullie op om samen in Brussen tegen het geweld en de repressie door de politie te demonstreren op zaterdag 15 maart (14u, Luxemburgplein), in het kader van het internationale protest tegen politiegeweld*.
Het verhaal van L., gedetineerde in het gesloten centrum van Brugge.
Voorheen woonde L. in Zwitserland. Hij werd geboren in Congomaar zijn hele familie woont al jaren in België. Hij had een verblijfsvergunning tot 2021 en leefde bij zijn vrouw en dochter in de gemeente Aalst, waar hij in 2020 een gezinsherenigingsprocedure startte.
Deze aanvraag werd afgewezen wegens gebrek een aan documenten – de documenten waren echter in Zwitserland gebleven en de COVID maakte het onmogelijk deze op te halen. Hij werd niet herkent als de vader van het kind, hoewel het kind in Zwitserland eerder wel herkend was.Agenten van de gemeente kwamen in hun woning langs, ontmoetten het gezin, en zeiden dat L. “geen emotionele band* met het kind had”.
Eén simpel bezoek van agenten was genoeg voor de Dienst Vreemdelingenzaken om de band tussen ouder en kind te beoordelen, en bevoegd te zijn over de beslissing van hun scheiding. Dit zijn zeer wrede administratieve procedures, die het belangen van het kind tegengaan. Het is moeilijk voor te stellen dat de autoriteiten een soortgelijke behandeling zouden opleggen aan mensen die niet van buitenlandse afkomst zijn.
Een nieuwe aanvraag werd ingediend en afgewezen, waarna L.een bevel kreeg het grondgebied te verlaten (BVG). De advocaat adviseerde L. om een DNA-test uit te voeren, maar voor dat kon gebeuren werd L. gearresteerd en in februari 2024 naar het gesloten centrum van Vottem gebracht, waar hij twee maanden verbleef. Na zijn vrijlating werd de DNA-test uitgevoerd en bleek er effectief een biologische link te bestaan tussen L. en het kind. Omdat de BVG echter nog steeds geldig was, werd L. opnieuw gearresteerd en deze keer opgesloten in het gesloten centrum van Brugge.
Bij zijn aankomst in het gesloten centrum werd een collectieve vlucht naar Congo georganiseerd.*
Vele Congolese gedetineerden werdenonverwacht op de hoogte gebracht van deze uitzetting. De procureur des Konings zei dat het voor L. geen probleem zou zijn om zijn procedure op Congolees grondgebied voort te zetten in het kader van een “tijdelijke terugkeer”. Op dat moment was de DNA-test echter al positief. L. vroeg daarom asiel aan om de uitzetting te voorkomen. Toch waren er twee “terugkeercoaches”* in Brugge, die werken voor de Dienst Vreemdelingenzaken, die hem adviseerden deze “tijdelijke terugkeer” te accepteren.
Pas in december bevestigde het laatste oordeel dat L. de vader van het kind was. Tot op heden is er echter geen beslissing genomen in verband met zijn detentie.
Merk op dat de laatste laissez passer geldig was tot 14 maart. Sindsdien is er geen LP gebruikt om L. uit te zetten. Detentie in de gesloten centra is een maatregel die bestaat “met het oog op een gedwongen terugkeer”. Bij gebrek aan LP is er reden om langdurige detentie in twijfel te trekken.
Tegenwoordig ondergaat de dochter van L. ’ psychotherapie vanwege de effecten die de langdurige detentie van haar vader op haar heeft. Ze is in een geestelijk onstabiele toestand en kan nog niet begrijpen wat er gebeurt: haar vader wordt crimineel behandeld en ook haar stabiliteit loopt gevaar.
L. vertelt ons: “de Dienst Vreemdelingenzaken scheidt families. Als één van de ouders een buitenlander is, gebruiken ze dit als middel om kinderen te scheiden. Op die manier groeien de kinderen op zonder beide ouders, met sociale bijstand en hulp van het OCMW. Het kind zal dus beperkt zijn.”
#STOPDEPORTATION
* Met emotionele link verwijzen autoriteiten naar de handelingen die bevestigen dat de ouder voor het kind zorgt: dat de kinderen aan hun behoeften voldoen, de kinderen naar school gebracht worden… Maar het gaat ook om het idee van affectie dat minder gemakkelijk te meten is. Hiervoor worden foto’s gevraagd, een bewijs van een gemeenschappelijk leven,… Het bevel om het grondgebied te verlaten werd gegeven door “gebrek aan bewijs van de emotionele link”, die hier zwaarder blijkt door te wegen als de biologische link.
* Dit is de naam van de functie van het personeel dat zogenaamd verantwoordelijk is voor de begeleiding
sociale en juridische aspecten van de gedetineerden. In werkelijkheid, zoals hun titel aangeeft, is het hun rol om druk uit te oefenen op de opgesloten mensen, zodat ze toegeven aan hun uitwijzing.
Op zondag 23 februari 2025 verzamelde een groep mensen zich voor het gesloten centrum te Merksplas (in de regio van Antwerpen), om hun steun te betuigen aan de mensen die er worden opgesloten en hun droom voor een wereld zonder grenzen en gevangenissen te uiten.
Na de actie namen velen telefonisch contact op met de centrale van Getting The Voice Out om te getuigen van hun situatie en hun leven binnen het centrum.
We delen met u enkele verhalen van achter deze muren.
We zijn geen dieren, we zijn mensen. Als zij bij ons komen, zijn ze legaal. Als wij om internationale bescherming vragen, zelfs met duidelijke en authentieke bewijzen, vertrouwen ze ons niet. En ze willen ons zo wegjagen.
Ze behandelen ons als dieren. De mens zou ten minste gerespecteerd moeten worden… Ze nemen plots mensen mee en sluiten ze op, zonder hun tijd te geven om zaken op orde te zetten. Ze zetten ons gewoon op het vliegtuig. Ze willen ons doen terugkeren zonder iets, zonder geld, zonder kleren. We zijn hier geïntegreerd. We hebben dingen hier, ons leven hier. Ze gooien ons weg als vuilnis, ze stuuren ons met lege handen weg. Er is absoluut geen respect, er is geen leven: er is niets. Ik heb er niet voor gekozen zwart te zijn. Zij hebben er niet voor gekozen wit te zijn. Ze plaatsen ons in de gevangenis en zeggen dat we “geen papieren” hebben, maar de meerderheid van ons heeft een identiteit. We kunnen geen kwaad doen in België: waarom zouden ze ons dan opsluiten? We zijn niet gevaarlijk voor het land.
“Een gevangenis is zelfs beter als hier”
Tijdens de verschillende oproepen heeft elke gedetineerde persoon ons gesproken over de erbarmelijke omstandigheden van hun opsluiting. Thema’s die terugkomen zijn:
– een strict en restrictief uurrooster
– smakeloos en onvoldoende eten
– beperkte (zo niet onmogelijke) toegang tot medische zorg
– geweld en repressie
De constante angst voor uitzetting
Alle mensen die opgesloten worden in het centrum delen éénzelfde angst: uitgezet worden per vliegtuig in gewelddadige omstandigheden, naar een land dat ze soms niet eens kennen. De gedetineerden hebben het over de voortdurende angst een uitzettingsbevel te krijgen, dat vaak net voor de uitzetting wordt gegeven. Ze vertellen ons dat ze uitgeput zijn met de vage en tegenstrijdige administratieve procedures, waarvoor ze van het ene hoorzitting naar de andere moeten gaan. Asielaanvraag, negatieve beslissing, nieuwe aanvraag, beroep bij de Dienst Vreemdelingenzaken… Het zijn procedures die met opzet ontmoedigend en dehumaniserend zijn.
Twee minderjarigen in het centrum
De gedetineerden verwittigen ons dat er twee minderjarige Afghaanse jongens (16 en 17 jaar oud) aanwezig zijn. De medische onderzoeken schatten hun leeftijd op 21 jaar en de Dienst Vreemdelingenzaken heeft beslist ze op te sluiten. De co-gedetineerden zijn erg geschrokken over de aanwezigheid van kinderen in het centrum, en eisen hun bevrijding. Het opsluiten van minderjarigen in het centrum is spijtig genoeg niet ongewoon: vorige maand werden we verwittigd dat er twee minderjarigen waren in het gesloten centrum 127 bis.
Een gewelddadige ingreep van de politie diezelfde dag
Vandaag, om 7u ‘s ochtends, werd ik brutaal wakker gemaakt door politieagenten. Ze wilden mijn kamer fouilleren. Ik was heel angstig. Ze wilden drugs vinden maar ik had niets gedaan. Een hond heeft mijn kamer gefouilleerd maar heeft niets gevonden. De agenten zijn vertrokken maar mijn kamer lag ondersteboven. Overal lagen hondenharen. Ze hebben dat in elke kamer gedaan. Ze hebben nergens iets gevonden.
Het grootste gesloten centrum in België
Met een detentiecapaciteit van 180 plaatsen, is het centrum van Merksplas het grootste gesloten centrum van België. Actueel worden er meer dan 150 personen opgesloten. De gedetineerden worden er opgesloten in vier verschillende vleugels: blok 3, blok 4, blok 5 (de zone met isoleercellen), en het onlangs gerenoveerde blok 1, waar we nog maar weinig over weten.
De voormalige “Kolonie van Merksplas”
Het centrum van Merksplas ligt juist naast de gevangenis van Mersplas en het lokale politiebureau. Voordat het gebouw een gesloten centrum “voor illegalen” werd in 1994, was het een “kolonie voor landlopers”. Het verloor deze functie in 1993, toen de wet tegen landlopers werd ingetrokken.
Gisteren zoals vandaag, worden deze gebouwen gebruikt door de staat om mensen op te sluiten die ze wil onzichtbaar maken.
Het belang om over gesloten centra te praten
De gedetineerden delen hun wanhoop over hun opsluiting, ver van het publieke zicht. De actie die werd georganiseerd op zondag voor het centrum gaf hun sterkte en hoop.
Ik ben blij te weten dat mensen aan ons denken. Moge God jullie zegenen.
Laten we blijven praten over de gesloten centra. Blijven vertellen wat er achter deze muren gebeurt. Zodat op een dag, onze wereld een wereld van vrijheid zal zijn. Een wereld waarin ieder mens vrij kan bewegen en leven.
vorig artikel “
Vorig artikel ” Twee minderjarige jongens in een gesloten centrum” : https://www.gettingthevoiceout.org/twee-minderjarige-jongens-in-een-gesloten-centrum/
Gedetineerden spraken ons over werken in het cenrum. Inderdaad nieuwe plaatsen werden ingerichicht” : https://www.regiedergebouwen.be/nl/projects/gesloten-centrum-cim
De uitzettingen gaan onvermijdelijk door in december en januari
Verschillende gedetineerden waarmee we contact hadden, die in de afgelopen maanden al tot zeven pogingen tot uitzetting hadden ondergaan, werden uiteindelijk met geweld uitgezet.
Ze konden en/ of wilden niet terugkeren naar hun land van herkomst om verschillende redenen (familie, economie, politiek,…). Ze werden opgesloten in gesloten centra, enigen langer dan een jaar, en hebben zich tegen de gedwongen en gewelddadige uitzettingen tot een bepaald punt kunnen verzetten.
Ze hielden stand en toonden vastberadenheid en moed.
De Dienst Vreemdelingenzaker deed er alles aan om personen die verzet toonden uit te zetten om het inhumane migratie beleid verder uit te voeren.
Onder anderen:
Uitgezet op 5/12/2024 naar de DRC (3de poging): een vrouw die voor vijf maanden was opgesloten in Brugge. Ze woonde sinds haar jeugd in Duitsland en heeft daar haar hele leven en familie.
Collectieve uitzetting op 17/12/2024 naar Marokko: de gedetineerden vertelden ons dat de federale politie mensen van Marokkaanse afkomst in verschillende gesloten centra kwam ophalen om ze te verenigen in het gesloten centrum 127bis te Zaventem, waar ze geïsoleerd werden tot hun uitzetting. De gedetineerden werden geboeid en in een politiebus gezet die hun naar de militaire vliegbasis Melsbroek bracht, vlakbij het centrum. Elke persoon werd begeleid door drie politieagenten. https://www.gettingthevoiceout.org/nieuwe-collectieve-uitzetting-naar-marocco-op-17-december-2024/
Uitgezet op 04/01/2025 naar Servië (4de poging): werd na zeven maanden opsluiting zonder waarschuwing naar de luchthaven gebracht. De man woonde al 15 jaar in België met zijn vrouw en drie kinderen, ze vechten tot nu toe voor hem. Hij vreest dat zijn deportatie ertoe zal leiden dat hij naar Rusland wordt uitgezet, waarna hij naar het front in Oekraïne zou kunnen worden gestuurd.
Uitgezet op 09/01/2025 naar Marokko (7de poging): was negen maanden lang in het gesloten centrum. De Dienst Vreemdelingenzaken deed er alles aan om ervoor te zorgen dat niemand wist van zijn opsluiting. Hij werd geïsoleerd in het centrum en verdween. Pas enkele dagen na zijn uitzetting hoorden we van zijn medegevangenen dat hij in Marokko was aangekomen.
Uitgezet op 11/01/2025 naar Senegal (7de poging): was negen maanden lang in het gesloten centrum. Zijn uitzetting werd op 11 januari verhinderd door passagiers, maar hij werd vastgehouden op de luchthaven en de volgende dag op een vlucht naar Istanbul gezet. Hij vertelde ons: “Je moet echt vechten, helaas kunnen niet alle gedetineerden dat en worden ze soms illegaal uitgezet, het is hard!”
Uitgezet op 14/01/2025 naar Polen: een Pastijnse vrouw die na vier maaanden in een gesloten centrum werd uitgezet volgens de Dublinprocedure.
Uitgezet op 17/01/2025 naar Kameroen (4de poging): verbleef acht maanden in een gesloten centrum, en sinds 2016 in België. Al zijn regularisatie- en asielaanvragen werden afgewezen.
“Ik ben twee keer de woestijn en de Middellandse Zee overgestoken, ik dode mensen gezien: denk je dat ik wegloop voor mijn eigen plezier? Ik werd een eerste keer uitgezet in 2016 en kwam op dezelfde manier terug… voor mijn plezier natuurlijk… wat is het plezier om ons zo te onderdrukken?”
Uitgezet op 20/01/2025 naar Ethiopië: hij verbleef vijftien maanden in een gesloten centrum. Zijn doel was eerst om naar Engeland te gaan. Hij heeft een handicap (slechthorend) en had na meer dan een jaar oplsuiting en meerdere pogingen tot uitzetting de moed niet meer zich te verzetten.
We konden een Palestijnse man ontmoeten, hierna A. genoemd, een vader die gescheiden is van zijn familie sinds de intensivering van het koloniale geweld in Palestina.
Hij verliet het grondgebied van Gaza in maart 2024, maar hij kan zijn familie niet opnemen aan de Egyptische grens omdat de bedragen die nodig zijn voor de oversteek exorbitant zijn. Een bedrag van $ 25.000 of $ 5.000 per persoon. Zijn vrouw adviseerde hem om alleen te gaan en ergens wat veiligheid en stabiliteit te zoeken, zodat zij en de kinderen zich daar later bij konden voegen. Sinds die dag zijn ze gescheiden en op dit moment hebben ze elkaar niet meer gezien. Vervolgens besloot hij zich bij België aan te sluiten, ook gezien de toekomst van zijn kinderen, hun studie en zijn carrière. Door te proberen weer op te bouwen wat de oorlog heeft vernietigd. En België voorstelde voor hem als een potentiële hoop, een multiculturele gemeenschap die er geen probleem mee zou hebben om het te accepteren.
A. werkte jarenlang als programmadirecteur voor een universiteit in Gaza. Hij reisde vele malen in Europa om Erasmus-projecten te ontwikkelen, zijn laatste visum, verkregen bij de Slowaakse ambassade in Tel-Aviv, stelde hem in staat om door de Shengen-ruimte te reizen. Hij arriveert op 1 april 2024 op de luchthaven van Zaventem. Bij een wanhopige daad vernietigt hij echter zijn visum, uit angst dat hij ten tijde van de controle naar Egypte zal worden teruggestuurd. Zoals veel mensen op doorreis, en zonder stabiliteit, leidt onzekerheid en angst om teruggestuurd te worden tot de vernietiging van identiteitsdocumenten. Op deze grond wordt hij gearresteerd en naar het gesloten centrum Caricole gebracht.
Na twee maanden detentie wordt hij volgens de Dublinprocedure naar Slowakije gedeporteerd. Met deze procedure kunnen mensen worden opgesloten en gedeporteerd naar een land waar ze hun asielaanvraag moeten voortzetten. Dit kan het eerste land van binnenkomst zijn, waar men voor het eerst in Europa zijn vingerafdrukken geeft of, in het geval van A, het land dat op zijn visum wordt vermeld. Eenmaal in Slowakije brengt A. drie weken geïsoleerd door in een gesloten kamp in Humenné. Vervolgens bracht hij twee maanden door in een open kamp, het accommodatiecentrum van Rohovce. A. kon op 5 september 2024 zijn Slowaakse papieren verkrijgen. Alleen, voordat de grenzen dichtgingen, als zijn familie zich bij hem wilde voegen, moest ze de etappes doorlopen die hij doormaakte in Slowakije (gesloten centrum en open centrum). Als hij niet snel een baan vindt, wordt de hulp die hij in Slowakije heeft verkregen (480 € per maand gedurende 6 maanden) ingetrokken. Voor A. is het vinden van een baan in Slowakije bijna onmogelijk, omdat hij de Slowaakse taal niet spreekt en het erg moeilijk is om als Engelstalige te managen. Bovendien kon A. zowel in België als in Slowakije constateren dat wat de arbeidsmarkt hem bood, vaak werd doorgegeven aan beroepen ver van de kwalificaties en vaardigheden die hij feitelijk bezat. Hij is van mening dat deze systeembarrières niet alleen de persoonlijke ontwikkeling belemmeren, maar ook de potentiële bijdrage die individuen aan de samenleving kunnen leveren, bederven. Het geval van A. is symptomatisch voor een algehele werking, die mensen het recht ontneemt om hun eigen levenskeuzes en autonomie uit te oefenen.
Het idee is niet om opvangsystemen in verschillende EU-landen te idealiseren of te vergelijken, maar om te begrijpen dat het hetzelfde systeem is dat de procedures erg lang maakt, complex en criminaliserend terwijl we hier te maken hebben met een man die de Gazastrook ontvlucht, vele maanden meedogenloos gebombardeerd en waar elke dag wordt geteld voor degenen die ter plaatse zijn. Vooral omdat A. een verhoogde sociale achtergrond heeft, heeft hij economieën die hem in staat stellen te overleven, maar dit is niet het geval voor alle Palestijnse vluchtelingen die hun land hebben verlaten.
We vinden het belangrijk om deze situatie door te geven, die de fasen en lange maanden wachten benadrukt die deze procedures met zich meebrengen. Wat A. en haar familie meemaken, wordt niet als een noodgeval beschouwd. En dit, in de continuïteit van een genocide in Palestina waarvan het geweld nog steeds aanwezig is, en waarvan onze Europese landen geen verwaarloosbare actoren zijn.
Getuigenis van A.
“Mijn wens is eenvoudig maar diepgaand: mijn kinderen een gevoel van normaliteit geven, hen zien gedijen in hun opleiding en hen een leven zonder angst geven. We dromen van een plek waar veel kansen zijn, waar ik kan bijdragen aan een gemeenschap die ons verwelkomt en waar we kunnen leven zonder de schaduw van oorlog.Deze reis is niet alleen van mij; het is het verhaal van talloze anderen die op zoek zijn naar veiligheid, stabiliteit en een kans om opnieuw te beginnen. Het herinnert ons aan de veerkracht van de menselijke geest en de blijvende hoop die ons vooruit drijft.”
We brengen hier de getuigenis van een bezoekster die onlangs het gesloten centrum van Brugge bezocht en ons vertelt over de erbarmelijke omstandigheden van detentie, het gebrek aan privacy, en de gespannen sfeer. Ze meld ons ook dat er een jongen van 15 in het centrum opgesloten wordt.
Ik was vandaag in het gesloten centrum van Brugge. Ik was er al heel lang niet meer geweest. De situatie is er verontrustender dan ooit.
Ik had een plastic tas achtergelaten voor iemand die de volgende dag uitgezet zou worden, met daarin een smartphone en tandpaste. De tandpasta werd geweigerd… Ik heb dan een papier ondertekend waarop “palstic zak” geschreven stond, zonder vermelding met wat er juist in zat. Ik heb dit laten verbeteren door een erg vriendelijke jonge vrouw, die de tandpasta uiteindelijk accepteerde op mijn weg naar buiten. Vervolgens werd ik, ondanks het feit dat ik zonder problemen door de metaaldetector stapte, van top tot teen gefouilleerd (de binnenkant van mijn sokken, de mouwen, enz.). Daarna werd ik door twee bewakers naar de bezoekersruimte gebracht. Elke deur werd op slot gedaan voor ik de volgende kon binnentreden. Het is erger dan een gevangenis.
De omstandigheden van detentie zijn ondraaglijk. De gevangenen slapen in een grote kamer in stapelbedden. Er is geen privacy. Ze worden gedwongen om 8 uur ‘s ochtends op te staan en het licht wordt om 22 uur ‘s avonds uitgedaan, zonder de mogelijkheid iets te doen. Alles wordt gecontroleerd en getimed.
Ik heb gehoord dat een erg jonge jongen (van ongeveer 15 jaar oud) is opgesloten in het centrum. Hij heeft nochtans papieren die verduidelijken dat hij minderjarig is en waarop zijn geboortedatum staat. Bovendien ziet hij er fysiek erg jong uit. Hij werd weggenomen van de familie waar hij verbleef omdat bepaalde medische tests (die wetenschappelijk bestreden worden) uitwezen dat hij ouder dan 18 is. Ik heb de jongen na mijn bezoek aan de telefoon gehad en contact opgenomen met zijn pleeggezin die hem dit weekend gaat bezoeken. Gelukkig heeft de jongen een advocaat, maar die is overwerkt…
Er werd ons door gedetineerden verteld dat twee minderjarige jongens van Afghaanse afkomst naar het gesloten centrum 127 bis te Steenokkerzeel werden overgebracht. Hier verblijven ze ondertussen sinds 23 december 2024 en 3 januari 2025.
Ze zijn 16 en 17 jaar oud (geboren in 2007 en 2008).
Ze zijn beiden in het bezit van documenten die hun statuut als minderjarige bewijzen, deze worden echter door de Dienst Vreemdelingenzaken niet erkent. De Dienst Vreemdelingenzaaken heeft, ondanks het bewijs, een medisch onderzoek doorgevoerd dat hun leeftijd op 21 en 18 jaar geschat heeft. Gezien de Dienst Vreemdelingenzaken hun dus als volwassenen beschouwd, werden ze in het gesloten centrum opgesloten in afwachting van hun uitzetting.
Hun uitzetting wordt verantwoord door het feit dat ze beiden hun digitale vingerafdrukken hebben afgegeven, de ene in Croatië en de andere in Oostenrijk, landen waar ze ook asiel hebben aangevraagd. Volgens het Dublinreglement zijn de landen waar men als eerste binnenkomt in de Schengen-zone verantwoordelijk voor de asielaanvraag. Het is in deze context dat de jongeren worden uitgezet.
De betrouwbaarheid van deze medische praktijk, waarbij het bot van een persoon wordt onderzocht om diens leeftijd na te gaan, is zeer omstreden binnen de medische wereld*.
Het medisch onderzoek dat in België van toepassing is wordt zwaar bekritiseerd door de medische gemeenschap. Het gaat terug op verouderd onderzoek dat in heel andere omstandigheden en met heel andere doeleinden werd uitgevoerd. De bot -analyses houden bijvoorbeeld geen rekening met de verschillen in botgroei die te wijten zijn aan etnische afkomst, condities van armoede, trauma, zwangerschap,… Nochtans is het bekend dat elk van deze factoren een impact heeft op de botgroei van adolescenten. Als gevolg hiervan kunnen de analyses leiden tot een foute leeftijdsbepaling, dat ze ouder of jonger worden geschat dan ze in werkelijkheid zijn.
De sfeer in het gesloten centrum 127 bis is voor het ogenblik erg gespannen. De gedetineerden spreken van ernstig geweld door de bewakers die systematisch mensen isoleren eens gedetineerden iets van reactie vertonen. De douches werden voor meerdere dagen afgesloten waardoor verschillende gedetineerden een hongerstaking begonnen, als teken van oppositie. Pogingen tot uitzetting worden vaak niet meer op voorhand met een vliegtuigticket aangekondigd en worden als verassing ondernomen. De gedetineerden die lijden aan geestelijke instabiliteit worden in isolatie (cachot) geplaatst. De detentie van minderjarigen verergerd de stressvolle en gewelddadige sfeer van hun opsluiting.
De co-gedetineerden waarschuwen ons:
“Eén van de jongeren weent de hele tijd. Hij ziet echt af.”
“We geloven niet meer in rechtvaardigheid.”
De medegevangenen van de twee jonge mannen uiten allemaal hun grote bezorgdheid over hun aanwezigheid in het centrum. Opsluiting en uitzetting zouden niemand mogen overkomen, maar dergelijke druk en geweld zijn des te verontrustender voor minderjarigen.
De Kinderrechtencommissaris, SOS Jeunes, la plateforme Mineurs en Exil werden van de situatie op de hoogte gebracht.
Laten we druk zetten op de verantwoordelijken voor de bevrijding van deze twee jongeren door deze organisaties e–mails te sturen!
[ONDERWERP]: Protest tegen de aanwezigheid van twee minderjarige jongens in een gesloten centrum
Beste […],
Sinds 23 december 2024 en 3 januari 2025 verblijven twee minderjarigen van Afghaanse afkomst in het gesloten centrum 127 bis te Steenokkerzeel. Ze zijn respectievelijk 16 en 17 (geboren in 2007 en 2008).
We vragen u om dringend hun aanwezigheid in het gesloten centrum in vraag te stellen.Hoewel beiden in het bezit zijn van documenten die hun statuut als minderjarigen bewijzen, werden ze door de Dienst Vreemdelingenzaken als meerderjarig geschat na een medische test. De betrouwbaarheid van deze medische tests, waarbij het bot van een persoon wordt onderzocht om diens leeftijd na te gaan, is zeer omstreden binnen de medische wereld. De bot -analyses houden bijvoorbeeld geen rekening met de verschillen in botgroei die te wijten zijn aan etnische afkomst, condities van armoede, trauma, zwangerschap, … Nochtans is het bekend dat elk van deze factoren een impact heeft op de botgroei van adolescenten. Als gevolg hiervan kunnen de analyses leiden tot een foute leeftijdsbepaling, dat ze ouder of jonger worden geschat dan ze in werkelijkheid zijn.*
Het is onaanvaardbaar dat twee jongens van 16 en 17 hier opgesloten worden en gedreigd worden tot uitzetting. Co-gedetineerden getuigen van hun fragiele geestelijke toestand en uiten hun bezorgheid gezien de onmenselijke omstandigheden van de opsluiting in gesloten centra. Ik vraag u onmiddelijk hun veilgheid en bescherming te garanderen.
De DVZ houdt nog steeds honderden mensen van alle nationaliteiten vast met het oog op uitzetting in het kader van overeenkomsten met de betrokken landen.
Veel van deze mensen, die zogenaamd de Guinese nationaliteit zouden hebben, worden al maanden of zelfs meer dan een jaar vastgehouden in gesloten centra in afwachting van hun uitzetting.
Na de verschillende demonstraties van de Guinese gemeenschap voor de Guinese ambassade het afgelopen jaar waar ze potesteerden tegen de uitgifte van laissez-passé aan Guinese onderdanen, hebben we vernomen dat het DVZ in direct contact staat met de Guinese junta, dit om een delegatie uit Conakry te laten komen om de Guinese onderdanen in het detentiecentrum te identificeren. Zodra ze zijn geïdentificeerd, geeft de ambassade hun laissez-passé af. Het risico om het leven en de integriteit van de Guinezen die bedreigd worden door de militaire junta in Guinee Conakry in gevaar te brengen door hen uit België uit te wijzen, is duidelijk.
STOP DE SAMENWERKING TUSSEN DE DVZ EN DE PUTSCHISTISCHE MILITAIRE JUNTA IN CONAKRY
LATEN WE DE SAMENWERKENDE DIPLOMATEN EN HANDLANGERS AANKLAGEN
Op dinsdag 17 december werden een tiental mensen van Marokkaanse afkomst uitgezet op een “speciale vlucht” die uitzonderlijk hiervoor was gecharterd. Dit is de derde vlucht naar Marokko van deze aard sinds oktober 2024¹ (voor zover wij weten).
De gedetineerden vertellen ons dat de federale politie mensen van Marokkaanse afkomst uit verschillende gesloten centra kwam halen, om ze te verzamelen en elk apart op te sluiten in gesloten centrum 127bis, regio Zaventem. De gedetineerden werden geboeid, vastgebonden en op een bus gezet die vertrekte naar de militaire basis Melsbroek, vlakbij het centrum gesloten centrum. Elk van hen werd begeleid door drie politieagenten.
Volgens de getuigenissen was de politie extreem gewelddadig, vooral tegenover drie gedetineerden die deze uitzetting niet aanvaardden en meer weerstand toonden. Eén van hen wist de uitzetting te tegen te gaan door scheermesjes in te slikken. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht en vervolgens met geweld teruggebracht naar het gesloten centrum. Eén van de politieagenten zei tegen hem: “Wil je sterven? Je gaat sterven!
Uitzettingen, en de angst voor een volgende uitzetting, zijn alomtegenwoording voor mensen die vastgehouden worden in gesloten centra. Ondanks de aanwezigheid van getuigen op “gewone” vluchten, gaan individuele uitzettingen op commerciële vluchten al gepaard met veel politiegeweld (zie voor een voorbeeld ons artikel van december 20232). Collectieve uitzettingen op speciale vluchten vinden in alle stilte plaats vanaf de militaire basis van Melsbroek, waarbij er wordt ingezet op een zware politieaanwezigheid. Zoals blijkt uit de getuigenissen die we hebben gehoord, maken deze “speciale” uitzettingen extreem politiegeweld mogelijk met zeer weinig mogelijkheid tot verzet.
In het gesloten centrum van Merksplas zijn een tiental gedetineerden op 5 december 2024 al enkele dagen in hongerstaking. Zes van hen werden vandaag in “isolatie” geplaatst.
We worden regelmatig op de hoogte gebracht van honger- (en dorst-) stakingen in de verschillende centra. Sommigen eisen hun vrijlating omdat ze vinden dat hun opsluiting onrechtvaardig is. Anderen weigeren gedeporteerd te worden naar een land waar ze niet naar terug willen of kunnen.
In de afgelopen maanden was dit het geval voor vele personen van Marokkaanse afkomst, na massale deportaties naar Marokko1.
Twee gedetineerden in Merksplas werden vrijgelaten na een hongerstaking van 40 dagen. Anderen, daarintegen, werden gedeporteerd ondanks hun gezondheidstoestand. Anderen werden verplaatst naar andere centra.
Dit soort acties verspreidt zich tegenwoordig. Op 5 december kregen we te horen dat meer dan tien mensen van alle nationaliteiten in hongerstaking zijn gegaan.
Tijdens hun oproepen klaagden ze de “schandelijke” omstandigheden van hun detentie aan: erbarmelijke omstandigheden, deplorabele hygiënische en sanitaire omstandigheden en een gebrek aan medische zorg. Verschillende gevangenen noemden gevallen van zelfverminking door het gebrek aan medische zorg,
“Vrijheid is onbetaalbaar”.
“Ik zet mijn leven op pauze, ik sterf of ik leef, het is aan hen om te beslissen”.
“Ik heb geen andere oplossing gevonden”.
Een gevangene: “Het is mijn recht en mijn keuze om te beslissen of ik eet of niet”. De directie: “Je bent verplicht te eten, desnoods onder dwang”.
“Er zijn meerdere mensen in hongerstaking. Ik denk dat ik ook ga stoppen met eten, het is het enige wat ik kan doen om mijn vrijheid te krijgen”. Eén man is al veertig dagen in hongerstaking. Hij gaat dood, mevrouw, en wij doen hier niets. Het is een foltering om daar naar te kijken.”
“Het is verschrikkelijk hier, mevrouw. We krijgen onze medicijnen niet, maar we krijgen zoveel pijnstillers als we willen. Het eten is heel beperkt. We worden in eenzame opsluiting gezet om wat voor reden dan ook. Sommige van de hier opgesloten mannen hebben kinderen buiten (één van hen heeft er zes), anderen hebben geldige papieren uit een ander Europees land. Het is niet normaal, mevrouw.
Voor hen zijn deze acties het ultieme middel van verzet als er geen andere uitweg is. De directeurs van het centrum noemen deze acties daden van rebellie.
Deze acties mogen niet geminimaliseerd worden. Ze brengen hun leven in gevaar uit wanhoop, omdat ze niet weten hoe ze uit de val kunnen komen die ons migratiebeleid voor hen heeft opgezet.
Deze acties zijn vaak individueel,wanneer een persoon geen andere mogelijke uitkomst meer ziet. De gedetineerden worden dan in medische isolatie geplaatst, soms zonder telefoon, en hun familie heeft geen contact meer met hen2.
Deze acties kunnen ook collectief zijn, uit protest tegen een ernstig incident in het centrum. Dit jaar, in 2024, waren dat onder andere
– Een collectieve hongerstaking in het gesloten centrum van Brugge op 2 januari dat onderdrukt werd ;
– Een collectieve hongerstaking in het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel in mei 2024:
– Een hongerstaking onder leiding van vrouwen* opgesloten in het gesloten centrum van Brugge in oktober.
De directie van de centra paste de gebruikelijke repressiemiddelen toe: isoleercellen, cachots, overhaaste uitwijzingen, verplaatsingen, … of zelfs, als er een collectieve beweging was, de politie inschakelen die dan het centrum binnenviel met wapens om de verzetsbeweging te breken (zoals op deze video, bijvoorbeeld in het centrum van Merksplas6).
We hebben ook twee meldingen ontvangen van mannen die stierven als gevolg van een hongerstaking en gebrek aan verzorging, in het centrum van Merksplas in februari 20237 en in het gesloten centrum van Brugge in september 20248. We gaan er trouwens van uit dat niet al dit soort situaties ons altijd gemeld worden en dat er zeker meer te zeggen valt over kritieke situaties.
Gesloten centra doden mensen langzaam. De staat sluit mensen op, ontneemt hen hun vrijheid en hun levenskeuzes, zonder hun de mogelijkheid tegunnen zich te verdedigen.Hongerstakingen, hoewel ze gevaarlijk en soms zelfs dodelijk zijn, zijn ze voor sommige mensen de enige manier om hun verzet te tonen en de controle over hun eigen leven en lichaam op te eisen.Wij betuigen onze diepe steun aan de mensen die gevangen zitten in de centra, ongeacht hun strijdmiddelen.
Onlangs hebben we vernomen dat acht mensen van Marokkaanse afkomst op dinsdag 19 november 2024 met geweld op een vlucht naar Marokko werden gezet.Op maandag 18 november 2024 namen veiligheidsagenten onverwacht een tiental gedetineerden van Marokkaanse afkomst mee uit de gesloten centra van Merksplas en Steenokkerzeel. Ze werden met geweld naar centrum 127bis gebracht en de Dienst Vreemdelingenzaken probeerde hen de volgende dag, dinsdag 19 november, op een vlucht te zetten. Sommigen slaagden erin hun deportatie te vermijden door internationale bescherming aan te vragen of door zich te verminken voor het vertrek.
Het lijkt erop dat de mensen die geselecteerd werden voor deze collectieve uitzetting mannen en vrouwen waren die zich voorheen hadden verzet tegen hun opsluiting in de gesloten centra (door ontsnappingspogingen, acties, verzet tegen eerdere deportatiepogingen, hongerstakingen). Uiteindelijk werden acht mensen gedeporteerd.
Een overeenkomst met Marokko
Nicole de Moor, staatssecretaris voor Asiel en Migratie, reisde afgelopen april naar Marokko om een overeenkomst te sluiten met de Marokkaanse autoriteiten. Het doel van dit akkoord was om een compromis te sluiten voor de uitzetting van Marokkanen in een zogenaamde “illegale” situatie in België.1
Een paar dagen geleden feliciteerde de Moor zichzelf met het verviervoudigen van het aantal uitzettingen van personen van Marokkaanse afkomst in 2024, en getuigde van het gezamenlijke werk tussen de Dienst Vreemdelingenzaken en de Marokkaanse ambassade en consulaat. Op haar Twitter-account zei ze: “Migratie beheren doe je niet alleen. De gezamelijke missie van april, met een brede aanpak rond economie, veiligheid, migratie en terugkeer werpt duidelijk zijn vruchten af2.
Als gevolg van deze overeenkomst tussen België en Marokko werden veel Marokkanen gearresteerd, opgesloten in gesloten centra, om vervolgens te worden uitgezet. Velen onder hun wonen al jaren met hun familie in België en hebben niet noodzakelijk diezelfde banden in hun “land van herkomst”.
Sommigen verzetten zich tegen deze opsluitingen middels demonstraties en acties. Anderen gaan uit protest of wanhoop in hongerstaking, verwonden zichzelf of doen een poging to zelfmoord.
Een dubbele straf: van de gevangenis naar het gesloten centrum
Nicole de Moor verklaarde onlangs: “Dit jaar zijn er al 203 mensen gedwongen teruggestuurd, waarvan 113 na vrijlating uit de gevangenis”3 . Deze verklaring illustreert het foutieve beeld dat door het racistisch en repressief beleid in stand gehouden wordt, waarin mensen zonder verblijfsvergunning afgeschilderen worden als “criminelen”.
Uit onderzoek blijkt dat mensen die hier “illegaal” verblijven meer kans hebben om na hun veroordeling naar de gevangenis gestuurd te worden. Dit is omdat ze minder vaak in aanmerking komen voor alternatieven aan detentie vanwege hun verblijfsstatus, wat het OIP (Observatoire International des Prisons) verklaard in hun laatste publicatie4. Als gevolg daarvan worden ze op systematische wijze opgesloten (ook preventief) en gedwongen om hun straf “ten volle” uit te zitten. Na het uitzitten van hun straf zouden ze in principe vrijgelaten worden, maar in plaats daarvan worden ze rechtstreeks overgebracht naar een gesloten centrum. Ze ondergaan dus een dubbele straf 5.
Sommige veroordeelden hadden een dubbele nationaliteit, in dit geval de Belgisch-Marokkaanse. Eenmaal veroordeeld, verliezen deze mensen hun Belgische nationaliteit. Als gevolg daarvan hebben ze geen legale verblijfsvergunning in België, wat hun overplaatsing naar een gesloten centrum door de Belgische overheid rechtvaardigt, gevolgd door uitwijzing naar Marokko (hun zogezegde “land van herkomst”, waar sommigen van hen nooit een voet hebben gezet).
Een man van Marokkaanse afkomst, die deze dubbele straf onderging, getuigt:
“We worden als een dweil behandeld omdat we zwarte ogen hebben? Ik ken het racisme al sinds ik kind was, maar als kind zet je je eroverheen. Nu zie ik het, hoor ik het. Het is onmenselijk.”
“Ik heb betaald voor mijn stommiteiten, kan ik geen tweede kans krijgen? Het werkt niet als we hier rustig blijven. Ik verlies mijn verstand.”
De deportaties
Om uitgezet te worden naar hun “land van herkomst”, worden sommige mensen op een lijnvlucht gezet. Deze deportaties op “klassieke” vluchten, met Royal Air Maroc, op de vlucht van 18u35 naar Casablanca, zijn bijna dagelijkse kost geworden.
Sommige mensen proberen zich tegen de uitzetting te verzetten door zichzelf te verwonden, door verschillende voorwerpen in te slikken of door andere passagiers op de vlucht te waarschuwen en om steun te vragen. Sommigen van hen worden vaak onderworpen aan meerdere uitwijzingspogingen, waartegen ze zich verzetten.
Het komt ook steeds vaker voor dat meerdere mensen op dezelfde lijnvlucht worden gedwongen. Elke persoon die wordt uitgezet wordt begeleid door twee politieagenten. Afgelopen juni vertelden enkele mensen ons over een extreem gewelddadige collectieve uitzetting6 :
“Een jonge dertiger met een bleek gezicht en blauwe en rode oogballen, met een gebroken tand (een snijtand), werd in Casablanca uit het vliegtuig gehaald. Ik hoorde dat hij het slachtoffer was geworden van marteling en agressie vlak voordat hij uit zijn cel werd gehaald na vijf dagen in het detentiecentrum naast de luchthaven van Zaventem. Zijn lichaam vertoonde tekenen van slagen, bijna overal donkerblauw en rood gevlekt. Aan handen en voeten gebonden werd hij naar zijn stoel in het vliegtuig gedragen, waar hij verder geslagen en geplet werd. In het vliegtuig werden zijn ogen op een ondraaglijke manier met de vingers dichtgedrukt. De politie bedekte zijn gezicht met een deken en meerdere keren werd hij gewurgd.”
Soms worden collectieve uitzettingen georganiseerd op “speciale” of “charter” vluchten, d.w.z. vliegtuigen die speciaal gereserveerd zijn voor deportaties. Sommige mensen getuigden dat zeven van hen gedeporteerd werden op 2 oktober 2024, met een speciale vlucht naar Marokko.
En op 19 november 2024 vernamen we opnieuw de collectieve uitzetting van 8 personen van Marokkaanse afkomst. Na het akkoord met de Belgische autoriteiten in april vorig jaar beweerde Marokko echter het tegenovergestelde: “Maar Marokko stelt zijn grenzen. Er is bijvoorbeeld geen sprake van ‘speciale vluchten’. Werken met reguliere vluchten met maximaal vijf mensen aan boord is altijd mogelijk”1. De realiteit is nochtans anders: massale uitzettingen worden steeds regelmatiger.
Wij veroordelen het gewelddadige migratiebeleid dat België voert, en de medeplichtigheid van de regeringen van de landen waaruit de mensen komen die opgesloten zitten in de Belgische centra. Wij eisen vrijheid van beweging en vrijheid van vestiging voor iedereen!
Vandaag op zondag 24 november, internationale actiedag voor de bewustmaking van de strijd tegen gender-gerelateerd en seksueel geweld, kwam een groep militanten samentegenover het gesloten centrum voor vrouwen te Holsbeek (regio Leuven). Het doel van de actie was om op deze dag ook solidariteit te betuigen met vrouwen die gedetineerd zijn, en om het geweld aan te klagen dat ze dagelijks ondergaan, door de administratieve procedures, de opsluiting, en hun migratieroute.
Het gesloten centrum te Holsbeek is het eerste gesloten centrum exclusief voor alleenstaande vrouwen die in een “illegale” situatie verkeren, en die een uitzetting door de Dienst Vreemdelingenzaken afwachten naar hun land van herkomst. Met ongeveer een vijftigtal plaatsen telt het centrum momenteel meer dan twintig opgesloten vrouwen. Het is ook belangrijk om te onthouden dat andere vrouwen opgesloten zitten in speciale vleugels van de gesloten centra van Brugge en Caricole.
De personen die vandaag het centrum bezochten waren in direct contact met de vrouwen die in de eetzal zaten op het middaguur. Ze roepten woorden van steun en moed, en de vrouwen vertelden hun op hun beurt ook hun verhalen en hun situatie. Sommigen zijn al even in het centrum, enkelen een maand, anderen tien. Sommigen zijn zwanger, en sommigen verkeren in een kritieke gezondheidstoestand.
We delen het persbericht van de groep die de bijeenkomst organiseerde:
Op zondag 24 november komen een vijftigtal militanten samen tegenover het gesloten centrum voor vrouwen te Holsbeek, nabij van Leuven. Diezelfde dag betogen duizenden mensen in de straten van Brussel voor de bestrijding van gender-gerelateerd en seksueel geweld. De militanten uiten die dag hun solidariteit met gedetineerde vrouwen, en kaarten ook het racistisch beleid van opsluiting en uitzetting aan.
De actie wijst erop dat ons huidig migratiebeleid het geweld tegen vrouwen en LGBTQIA+ personen verderzet. Hoewel vrouwen in gesloten centra talrijke vormen van onderdrukking ondergaan, worden ze al te vaak vergeten door de eisen van de feministische beweging.
Gender-gerelateerd geweld treed voor, tijdens, en na de migratieroute: gedwongen huwelijk, mutilatie, verkrachting, gedwongen prostitutie, vervolging op grond van seksuele geaardheid of genderidentiteit, administratieve discriminatie, politiegeweld, … Verschillende vormen van geweld en onderdrukking eindigen niet na de aankomst in Europa. Het politieke “niet-opvang beleid” is een schending van mensenrechten, waarbij de Belgische staat de betrokkenen in een kwetsbare en precaire situatie plaatst.
De opsluiting en uitzetting van mensen mag niet onopgemerkt blijven. Opsluiting in gesloten centra en gevangenissen tast zowel het geestelijke als het fysieke welzijn van de persoon en zijn naasten aan. Uitzettingen daarentegen, zijn van nature gewelddadig, en de intrinsieke brutaliteit wordt benadrukt door het institutionele kader. Getuigenissen van politiegeweld, seksistisch of zelfs seksueel geweld komen bijna systematisch voor. De woorden van een ex-gedetineerde van het gesloten centrum te Holsbeek getuigen hiervan: “Er is politiegeweld op het vliegveld, vrouwen worden er gewurgd, sluiers worden afgerukt, omdat ze moslim zijn, hun steun wordt hun beroofd, omdat ze vrouw zijn, ze worden gewurgd en er wordt op hun hoofd en nek gezeten. Dat is niet normaal!”
Het gesloten centrum te Holsbeek werd in 2019 ingehuldigd als onderdeel van een masterplan om de detentiecapaciteit van de Belgische overheid aanzienlijk uit te breiden. Momenteel zijn er zes gesloten centra in België. Twee andere bouwprojecten zijn in de afwachting: één in Jumet (bij Charleroi) en de andere in Zandvliet (bij Antwerpen).
Gedetineerden verzetten zich op hun eigen manier binnen de gesloten centra, en buiten mobiliseren ook mensen zonder papieren zich in verschillende collectieven. Het Comité van vrouwen zonder papieren (Comité de femmes sans-papiers) vecht voor de regularisatie en de zichtbaarheid van hun situatie:
“Geweld tegen vrouwen is soms de reden waarom vrouwen migreren. De migratieroute wordt ook getekend door geweld. Vrouwen die denken dat ze in België beschermd zijn, bevinden zich hier zonder papieren, kwetsbaar en blootgesteld aan allerlei vormen van geweld en misbruik. In België wordt er over het geweld tegen vrouwen zonder papieren niet veel gesproken. In de meeste gevallen gaat het om institutioneel geweld, geweld binnen het gezin, binnen een huwelijk, psychisch geweld, fysiek geweld, … Elk jaar, op 25 november, veroordeelt de wereld het geweld tegen vrouwen, en toch wordt het geweld dat vrouwen zonder papieren ervaren die dag niet erkend, wordt er niet over gepraat, en blijft het in onze vergetelheid.”
Volgens de demonstranten in Holsbeek die op zondag aanwezig zijn, die de vrijheid van beweging en vestiging voor iedereen eisen, moet er een einde komen aan de opsluiting van mensen zonder papieren: “het detentiesysteem reproduceert neokoloniale en racistische principes die hiërarchieën voortzetten tussen mensen die wel of niet de ‘juiste’ papieren hebben”.
In de afgelopen dagen hebben we vernomen dat gedetineerden uit verschillende gesloten centra, allen afkomstig uit de Democratische Republiek Congo, te horen kregen dat ze volgende woensdag 13 november op een vlucht zullen worden gezet voor een uitzetting naar hun land van herkomst. Er werd hun gezegd dat er geen passagiers op het vliegtuig zullen zijn en dat verzet geen optie is.
Ze zouden de dagen ervoor naarhet gesloten centrum 127bis gebracht worden, met andere gedetineerden die voor het ogenblik in andere Schengen-landen verbijven, in afwachting van de collectieve uitzetting.
Het is mogelijk dat het vliegtuig ook een tussenlanding zal maken in de buurlanden van de DRC, om er andere mensen uit te zetten, wat in de voorbije jaren al is gebeurd (Ghana, Guinee, Senegal).
Volgens de informatie die met ons gedeeld werd, zou het vliegtuig op woensdag 13 november om 12u25 opstijgen van de militaire luchthaven van Melsbroek (Haechtsesteenweg 138 in Melsbroek).
We ontvingen in de loop van vorige maand verschillende (meldingen over) uitzettingen. Het tempo van deze uitzettingen was niet ongewoon, maar wel dat het bijzonder gewelddadige situaties waren.
Mislukte uitzetting naar Senegal
Op zaterdag 5 oktober hebben twee mannen van Senegalese afkomst een poging tot uitzetting ondergaan. Beiden hadden in het verleden meermaals aanvragen voor internationale bescherming en regularisatie ingediend, en werden voor lange periodes in gesloten centra vastgehouden. De uitzetting van 5 oktober volgde het principe van de “reservetactiek”, waarbij er slechts één stoel beschikbaar word gesteld in het vliegtuig, en de andere persoon in “reserve” wordt gehouden moest de eerste uitzetting mislukken. Voor beiden werden laissez-passer afgegeven door de Senegalese ambassade op 2 oktober, hoewel de ambassade ons tot 4 oktober verzekerde geen laissez-passer te hebben ingediend.
Beide uitzettingen waren onsuccesvol, en één van de twee personen getuigt over zijn ervaring. Het is zijn derde keer in een detentiecentrum en hij heeft al een vele pogingen tot uitztetting ondergaan. Deze keer, zei hij, was hij er “klaar voor”, probeerde hij de cel waar hij de avond voor de vlucht werd geplaatst met een aansteker binnen te geraken, zodat hij die tijdens de vlucht zou kunnen inslikken. Dit soort wanhoopsdaden, die de vorm van zelfverminking aannemen, komen vaak voor om uitzettingen te voorkomen. Toen hij op het politiekantoor van de luchthaven aankwam, werd hij gefouilleerd en werd de aansteker in beslag genomen. Hij kon echter de metalen veer van een balpen in zijn mond bijhouden. Enkele minuten voor hij werd meegenomen, liet hij dit metalen object zien en deed alsof hij het doorslikte. Vier bewakers hebben zich dan op hem gestort en hielden hem vast bij de keel. Hij verborg het voorwerp in zijn tandvlees en beweerde het te hebben ingeslikt. De politieagenten bedreigen hem vervolgens (misschien uit een gevoel van teleurstelling dat ze hun geplande weekend in Dakar toch niet zouden kunnen doorbrengen), en vertelden hem dat de uitzettingen binnen één of twee weken gewelddadiger zou zijn en dat de onderzoeken beter uitgevoerd zou worden. Hij werd vervolgens naar het ziekenhuis gebracht, onderging medische onderzoeken en kreeg röntgenfoto’s, en het object werd hier niet teruggevonden. Hij werd opgesloten in het centrum 127bis en werd dan op zondachochtend naar het gesloten centrum van Merksplas teruggebracht. Sindsdien is hij getraumatiseerd en kan hij niet meer eten of slapen.
We hebben onlangs vernomen dat dezelfde persoon op 29 oktober opnieuw bedreigd werd met deportatie.
Uitzetting van een jonge vrouw naar Ghana
Diezelfde dag, zaterdag 5 oktober, was nog een uitzetting naar Ghana gepland. De jonge vrouw die door de Dienst Vreemdelingenzaken werd uitgezet, zat 8 maanden opgesloten in het gesloten centrum van Caricole, en in Brugge. Ze is 25 jaar oud en ontvluchtte Ghana om een gedwongen huwelijk te vermijden.
Ze werd de dag ervoor in isolatie (cachot) geplaatst en al haar bezittingen werden in beslag genomen. Op de dag van haar deportatie, 5 oktober, weerklonk haar geschreeuw en zagen mensen hoe ze zich worstende in het politiebureau op de luchthaven. Omdat ze hierna niets meer van zich liet horen, gingen haar medegevangenen in hongerstaking om te weten wat er met haar gebeurd was. We beschreven de situatie in een persbericht*.
Op maandag 7 oktober kon ze eindelijk contact opnemen met haar psycholoog, die dan werd geinformeerd over haar uitzetting en aankomst in Ghana. Ze werd gerepatrieerd zonder dat haar psycholoog op de hoogte werd gebracht.
Eind september werden 30 personen van Nigeriaanse afkomst uit verschillende gesloten centra uitgezet in een collectieve vlucht.
Collectieve vluchten zijn vluchten die speciaal voor uitzettingen gecharterd worden, en vanuit de militaire luchthaven van Melsbroek vertrekken.
We werden ook op de hoogte gebracht van collectieve uitzettingen naar Marokko. Op 5 oktober werden 8 gedetineerden van Marokkaanse afkomst, die vastzaten in Merksplas en 127bis, samen gedeporteerd met een “speciale vlucht”, waarschijnlijk een groepsvlucht.
Poging tot uitzetting van een jonge Palestijnse man
Op 13 oktober werd een poging tot uitzetting van een jonge Palestijn afgebroken. De dag voor de uitzetting verwondde hij zich aan zijn hoofd en moest hij worden onderzocht in het ziekenhuis. Zodra hij echter terugkeerde naar het centrum, kwam de beveiliging hem om 4 uur ‘s ochtends uit zijn cel halen om hem naar het vliegtuig te begeleiden.
Eenmaal op de luchthaven verzette hij zich tegen zijn uitzetting en werd hij teruggebracht naar het gesloten centrum 127bis. Op de dag van de uitzetting kwamen een vijftiental mensen uit heel België naar de luchthaven om te protesteren tegen deze gedwongen uitzetting.
De jongeman dreigt nog steeds uitgezet te worden. Hij bevindt zich in een zeer kwetsbare psychologische toestand. Er loopt een nieuwe aanvraag voor internationale bescherming.
We hebben een uitgebreid artikel over dit onderwerp geschreven**.
Twee begeleide uitzettingen op dinsdag 29 oktober naar Dakar en Conakry
Een man die 6 maanden vastzat in een gesloten centrum, in Brugge en daarna in Merksplas, werd op 29 oktober uitgezet naar Guinee. Hij woont al 5 jaar in België. De Guinese ambassade gaf een laissez-passer in een ongebruikelijk formaat af, wat leidde tot talrijke contacten met de ambassade en een demonstratie voor de ambassade op donderdag 24 oktober. De ambassade weigerde de deelnemers uit de demonstratie te ontvangen om het over de afgave van de laissez-passer te hebben.
Op dezelfde dag werd ook een poging gedaan om een man van senegalese afkomst uit te zetten naar Dakar. Het is de derde keer sinds 2021 dat hij in een gesloten centrum opgesloten is en hij kan het aantal keren dat hij naar het vliegveld is gebracht voor uitzettingspogingen niet meer tellen.
Andere deportaties die niet vergeten zullen worden
Verschillende mensen van Eritrese afkomst werden in de afgelopen weken gearresteerd in het kader van de Dublinprocedure. Sommigen verbleven maar kort in een gesloten centrum en werden snel uitgezet naar Polen.
Na twee afgewezen asielaanvragen onderging een vrouw, die vastzat in Holsbeek, op 8 oktober een uitzetting naar haar geboorteland Kameroen. De piloot van het vliegtuig liet haar uiteindelijk van het vliegtuig uitstappen en ze werd die dag niet uitgezet. Ze ontving ondertussen een nieuw ticket en is erg bang.
Op 18 oktober werd geprobeerd om een man die al bijna 6 maanden in Caricole vastzit uit te zetten naar Ivoorkust. Dit is al zijn derde uitwijzingspoging, met politiebegeleiding. Hij is niet van Ivoriaanse afkomst en kent niemand in het land. Hij werd uitgezet. Sindsdien hebben we niets meer van hem gehoord.
Deze zaterdag werd een man voor de derde keer uitgezet naar Nigeria, met een tussenstop in Istanbul. Hij woonde al enkele jaren in België en had geen kennissen meer in Nigeria. Ook hij werd uitgezet.
Op zondag 3 november werd een man uitgezet naar Kameroen. Hij zat al 14 maanden in een gesloten centrum en had de volgende dag (maandag 4 november) een afspraak bij de rechtbank in verband met zijn mogelijke vrijlating. Uiteindelijk werd hij uitgezet.
De constante dreiging tot uitzetting weegt zwaar op de gedetineerden, het geweld en de druk die ze ondervinden binnen de centra drijft hun tot het uiterste. Gedetineerden worden ertoe geleid zich te verzetten op manieren die voor hun gevaarlijk zijn, zoals het inslikken van voorwerpen of andere vormen van zelfverminking. Dit toont ook aan hoe gevaarlijk een uitzetting voor de persoon zou zijn, zowel door het politiegeweld tijdens de uitzetting als door het geweld waaraan ze in het land van bestemming blootgesteld dreigen te worden.
Attuned, een Brussels collectief van solidariteits-evenementen, organiseert op vrijdag 15 november een benefietavond ter ondersteuning van Getting the Voice Out.
Alle opbrengsten van de avond zullen worden gebruikt om opwaardeertelefoonkaarten te sturen naar mensen die vastzitten in detentiecentra.
Een mooie gelegenheid om je vrienden uit te nodigen!
Praktische info:
⬪ 15/11/2024 van 22.00 tot 04.00 uur
⬪ in La Vallée (39 rue Adolphe Lavallée, Molenbeek)
⬪ 8€/10€/12€
We geven elke gedetineerde een maandelijkse aanvulling van €10.
Wanneer ze in een gesloten centrum aankomen, moeten mensen die in administratieve bewaring geplaatst zijn (met het doel om teruggestuurd te worden naar hun land van herkomst of veronderstelde land van herkomst, onder het voorwendsel dat ze niet over de ‘juiste papieren’ beschikken om in België te verblijven) hun telefoon op eigen kosten herladen.
Hun telefoon is vaak hun enige contact met de buitenwereld, of het nu hun familie is, hun advocaat of om hun situatie publiekelijk bekend te maken. Of ze nu gearresteerd worden op hun migratieroute of in hun woonplaats, of hun familie en vrienden zich hier of in het buitenland bevinden: kunnen waarschuwen en communiceren met hun naasten is cruciaal. Voor veel mensen is het extreem moeilijk om telefoonkrediet te kopen.
Onze middelen slinken snel en we hebben voortdurend inkomsten nodig om door te kunnen gaan met het versturen van herlaadkaarten. Als je de aanschaf van beltegoed voor mensen in de gevangenis wilt steunen, kun je ook een financiële bijdrage leveren door een overschrijving of doorlopende opdracht te sturen naar de volgende bankgegevens:
Voor ongeveer 22 dagen verloren we contact met een gedetineerd persoon die een hongerstaking was begonnen uit protest tegen zijn opsluiting. Zijn telefoon bleek in beslag genomen te zijn, en noch zijn familie, noch zijn advocaat konden met hem contact opnemen. M. heeft kinderen in België en zijn vrouw is zwanger.
Na zijn arrestatie werd M. naar het gesloten centrum 127bis overgebracht. Hij onderging twee pogingen tot uitzetting waartegen hij zich verzette. Vervolgens werd hij op 15 oktober 2024 naar het detentiecentrum in Vottem overgebracht, waar hij een hongerstaking begon. Sindsdien was hij onbereikbaar via telefoon en mocht hij niet bezocht worden.
Op zaterdag 2 november werd M. opnieuw overgebracht, deze keer naar het gesloten centrum in Merksplas, waar hij in isolatie werd gezet. Volgens zijn medegedetineerden in Vottem, was zijn gezondheidstoestand heel slecht toen hij werd verplaatst. Zijn stilte is zorgwekkend en zijn familie vertelt ons: “Wat als hij dood is? Gaan ze ons dan niets vertellen?”
Hoe is het mogelijk dat zowel zijn familie alsook zijn advocaat al zo lang niets meer van hem hebben gehoord?
Hoe is het mogelijk dat iemand alle contacten met zijn familie en advocaat worden ontzegd?
Gisteren, dinsdag 5 november, ontving zijn advocaat eindelijk het nieuws dat M. werd vrijgelaten en naar het ziekenhuis werd overgebracht ” op verzoek van de dokter van het centrum om medische redenen“.
Wat ons duidelijk lijkt te zijn is dat M. ernstig ziek is, en dat het centrum er alles om heeft gedaan om te beletten dat iemand hier weet over zou hebben en daarom dat alle contacten met familie en advocaat hem werden ontzegt.
Het isoleren van een man in nood maakt deel uit van een reeks strategieën van de Dienst Vreemdelingenzaken om elke mogelijkheid tot verzet van gedetineerden te beperken.Het maakt deel uit van een repressief systeem dat iedereen die niet de “juiste papieren” heeft om in België te wonen, koste wat het kost wil uitwijzen.
We wensen hem spoedig herstel toe en hopen dat hij geen psychologische of fysieke gevolgen ondergaat door deze mishandeling.
We voorzien elke gevangene van een maandelijkse herlaadkaart van €10. Onze middelen nemen af en daarom is uw hulp cruciaal!
Doe een donatie (of nog beter, een doorlopende opdracht) ter ondersteuning. Het geld wordt rechtstreeks naar een gedetineerd persoon gestuurd in de vorm van een herlaadcode:
Collectif Contre les Expulsions Triodos Bank (BIC: TRIOBEBB)
Bij de aankomst in een gesloten centrum, moeten mensen die in administratieve detentie geplaatst worden (met de bedoeling om teruggestuurd te worden naar hun land van herkomst, onder het voorwendsel dat ze niet de juiste papieren hebben om in België te verblijven) op eigen kosten hun telefoon herladen.
Hun telefoon is heel vaak hun enige contact met de buitenwereld, of het nu hun familie is, hun advocaat of om hun situatie publiekelijk bekend te maken. Of de arrestatie nu plaatsvindt op de migratieroute of in de woonplaats, of hun familie en vrienden zich nu hier of in het buitenland bevinden, is het van cruciaal belang dat ze hun dierbaren kunnen waarschuwen en met hen kunnen communiceren. Velen van hen zouden daar zonder uw hulp er de middelenniet voor hebben.
Geef dit bericht door aan je vrienden en kennissen!
Op zondag 13 oktober 2024 werd een jonge man van Palestijnse afkomst onderworpen aan een poging tot uitzetting in de luchthaven van Zaventem. Dit was de tweede poging tot uitzitting naar Albanië vanuit België. De eerste poging werd door Albanië geweigerd, waardoor hij onmiddelijk werd teruggebracht naar België.
Hij kwam na een lange reis in België aan en doorkruiste vele landen (vanuit Gaza vertrok hij, ging langs Egypte, Turkije, Griekenland,en Albanië). Hij werd in april 2024 op de luchthaven gearresteerd op een vlucht uit Albanië. Dienst Vreemdelingenzaken wil hem terugsturen naar Albanië met toepassing van de Conventie van Chicago uit 1944, die het mogelijk maakt om mensen die in het land aankomen terug te sturen als hun asiel aanvraag werd geweigerd. Deze procedure wordt hier als verantwoording gebruikt om geweld, opsluiting, en gedwongen uitzetting te verklaren, omdat de persoon zogezegd “illegaal” op een grondgebied wil verblijven.
Dat deze man van Gaza afkomstig is, symboliseert des te meer de hypocrisie en de betrokkenheid van België (en in het algemeen het Europese migratiebeleid) bij de genocide die plaatsvindt in Gaza. In België, net als elders, leidt de procedure ertoe dat mensen die vluchten voor geweld en genocide niet erkend worden als mensen die internationale bescherming en adequate opvang verdienen. Er loopt een nieuwe aanvraag voor internationale bescherming voor deze man..
De dag voor de uitzetting raakte hij gewond aan zijn hoofd en werd hij onderzocht in het ziekenhuis. Na zijn terugkeer in het centrum diezelfde nacht, kwam de beveiliging hem om 4 uur ‘s ochtends uit zijn cel halen om hem naar het vliegtuig te begeleiden. Eenmaal in de luchthaven, verzette hij zich tegen zijn uitzetting en werd hij teruggebracht naar het gesloten centrum 127bis. De jongeman wordt nog steeds bedreigd met deportatie en ondergaat vernederende behandelingen door de Dienst Vreemdelingenzaken. Hij zou recht moeten hebben op regularisatie – net als alle anderen die in gesloten centra opgesloten zitten, ongeacht het land van herkomst of hun persoonlijke/ familiale situatie.
Ongeveer 15 mensen kwamen vanuit heel België op zondag naar de luchthaven, om de passagiers van de vlucht over de situatie van deze jongeman te informeren, en hun recht om zich te verzetten tegen deze gedwongen uitzetting uit te leggen. We bedanken ze voor hun solidariteit.
Onze gedachten gaan uit naar de jonge Palestijnse man die nog steeds in het centrum vastgehouden wordt, en naar al zijn medegevangenen.
#Vrijheid van beweging voor iedereen.
#NoBorder
#NEEN aan Alle opsluitingen : detentiecentra en gevangenissen.
E. zit al een aantal maanden in een gesloten centrum. Hij vertelt ons over zijn detentie-ervaring, vooral wat betreft de hygiënische omstandigheden, het eten en het gebrek aan psychologische ondersteuning. Hij vertelt ook over de actie die ze hebben ondernomen uit protest tegen het slechte beheer van de bedwantsenplaag.
Translation:
Mijn naam is E. Ik zit in gesloten centrum 127 bis, ik zit daar sinds 2 mei, wat nu 5 maanden geleden is. Er zijn bedwantsen, de douches zijn vuil, de toiletten zijn verstopt en we zijn erin geslaagd om twee dagen te staken en ze hebben aangeboden om ons naar een andere vleugel te verplaatsen, maar zelfs in de nieuwe vleugel waar ze ons hebben geplaatst zijn er nog steeds bedwantsen. De wantsen zitten op het bestek en ‘s nachts kunnen we niet slapen omdat het zo veel jeukt.
Ik heb al 4 keer van vleugel moeten wisselen, begrijp je, we hebben onze kleren op de verwarming gelegd tijdens ***** maar het is nog altijd hetzelfde effect. Ze overtuigden ons ervan dat we naar de gele vleugel moesten gaan, die verder naar beneden ligt, omdat het daar gedesinfecteerd was en alles, maar toen we er aankwamen was het tot onze grote verbazing nog steeds hetzelfde. Op dit moment zijn sommige cellen gesloten en om eerlijk te zijn willen ze niets veranderen, voordat een inspecteur het centrum kwam controleren en nu laten ze geen mensen meer binnen. Sommige oudere personeelsleden hebben ons verteld dat dit al een jaar aan de gang is, omdat er mensen zijn die hier al 9 maanden zijn en altijd in deze zelfde situatie hebben gezeten.
En omdat ik psycholoog ben, begrijp je ***** dat een psycholoog een soort specialist is die naar ons luistert; maar ze sturen ons mensen van het centrum om met ons te praten, die ons dezelfde dingen laten herhalen en er zijn dingen waar we niet de hele tijd over kunnen praten omdat het ons zo’n pijn doet. Afhankelijk van wat we hebben meegemaakt, is het echt moeilijk en ik heb een bekwame dokter nodig. Ik heb veel meegemaakt en ik wilde met een specialist praten om hier een oplossing voor te vinden, want ik zal het nooit kunnen vergeten. En als ze me de hele tijd laten herhalen, want ik herhaal mezelf zie je, ik heb pijn.
Een vrouw die al maanden vastzit in het gesloten centrum van Brugge onderging op zaterdag 5 oktober voor de zesde keer een poging tot uitzetting. Haar medegevangenen waren erg ongerust over de deportatie en riepen op tot steun. Gezien ze na de geplande vlucht geen nieuws hadden over F.’s situatie, gingen ze op zondag 6 oktober, uit protest tegen het gebrek aan informatie, in hongerstaking, en eisten ze te weten wat er met haar gebeurd was. Sindsdien zijn een tiental bewakers gemobiliseerd om de vrouwen in het centrum in de gaten te houden en hun gesprekken af te luisteren. De bewakers beweren dat F. gerepatrieerd is naar Ghana en dat ze veilig en gezond is.
Volgens een passagier op het vliegtuig zat F. niet in de vlucht die haar op zaterdag 5 oktober naar Lomé (Togo) en Accra (Ghana) zou moeten brengen. Ze was echter wel in de luchthaven van Zaventem, een getuige zag haar op het politiebureau en hoorde haar schreeuwen en huilen in een cel, roepend om hulp. Ze was wellicht ongerust dat haar advocaat op het punt stond een aangifte te doen van verdwijning.
Op maandag 7 oktober belde F. ons vanuit Accra. Ze was inderdaad uitgezet, met het gebruikelijke geweld (met een dwanggordel en handboeien) en doodsbedreigingen. We weten nog steeds niet welke vlucht ze onder dwang uiteindelijk genomen heeft.
We uiten onze solidariteit met de gevangenen van het gesloten centrum in Brugge en met mevrouw F.!
Op 11 augustus meldden verschillende gedetineerden een zelfmoordpoging in het gesloten centrum 127bis. De man in kwestie zou zijn polsen hebben doorgesneden in de toiletten.
“Er lag overal bloed op de gang, het was verschrikkelijk.“
Alle gevangenen gaven aan dat ze erg getraumatiseerd waren door de zelfmoordpoging en dat ze de gebeurtenis moeilijk achter zich konden laten.
We konden echter geen contact opnemen met de man in kwestie, die blijkbaar al 2 dagen opgesloten zat. Later werd ons door een andere vereniging gezegd dat de man na een verblijf in het ziekenhuis werd overgebracht naar het detentiecentrum Merksplas, en dat hij sindsdien aan de Nederlandse grens werd ‘afgezet’, onder omstandigheden die voor ons nog onbekend zijn.
De voorvermelde zelfmoordpoging in 127bis vond plaats in een context van verhoogde spanningen en omnipresent geweld,die tot vandaag nog voortduurt.
De fysieke omstandigheden in de gevangenis worden steeds slechter. Sinds enkele maanden worden verschillende vleugels van het centrum geteisterd door bedwantsen*. Personeelsleden zijn in staking gegaan vanwege de aanwezigheid van bedwantsen in hun gebouwen. Het zijn uiteraard de gedetineerden die de gevolgen dragen van deze staking: douchetijden zijn beperkt en ze mogen geen bezoek meer ontvangen. Maar zij zijn ook de eersten die leiden onder de bedwantsenplaag en het slechte beheer ervan door de hiërarchie van het centrum.
Vorige maand klaagden verschillende mensen over de hygiënische omstandigheden: vieze geuren, vuil, enz. De gevangenen vertellen ons:
“Onze leefomstandigheden zijn ondraaglijk.”
“Naast het feit dat we van onze vrijheid beroofd zijn, willen we deze plaats niet ziek verlaten.”
Er wordt ons regelmatig getuigd over mishandelingen van bewakers, die een klimaat van terreur verspreiden: de minste gebeurtenis wordt een excuus voor hun aggressie, die bijna dagelijks voorkomt.
Gevangenen hebben het gevoel dat ze geen rechten hebben.
In het gesloten centrum van Brugge werd een gevangene zonder reden geslagen door een bewaker. Gedetineerden vertellen ons:
“Over het algemeen zijn verschillende bewakers gewelddadig en slaan ze.Veel bewakers maken misbruik van hun macht.We riskeren ons leven hier.Het is hier niet veilig.
De gevangenen vroegen of ze met het bestuur konden spreken, maar kregen als antwoord dat deze niet aanwezig was. Een verantwoordelijke van de beveiliging zei dat ze een verslag moesten uitbrengen. Tot op heden weten we niet wat de uitkomst zal zijn.
———————————————
Protesten tegen de invasie van bedwantsen (127bis)
Twee weken geleden namen gevangenen van 127bis deel aan protesten tegen de invasie van bedwantsen. Ze brachten uiteindelijk de nacht buiten door en klaagden de slechte hygiënische omstandigheden* aan. Eén van hen, die beschouwd wordt als “leider” van de verzetsbewegingen, werd in elkaar geslagen en naar het ziekenhuis gebracht. Toen hij terugkeerde naar het centrum werd hij in isolatie geplaatst.
Verschillende mensen worden voor lange periodes vastgehouden (tot 18 maanden). De zogenaamde administratieve detentie wordt gekenmerkt door zijn onbekende duur, die van maand tot maand wordt verlengd, voornamelijk omdat de Dienst Vreemdelingenzaken in beroep gaat tegen vrijlatingsbeslissingen van de rechtbank. De gedetineerden zijn dus onderworpen aan beslissingen van de Dienst Vreemdelingenzaken, voor hun vrijlating (meestal met een bevel om het land te verlaten), of voor gedwongen deportaties.
In verband met de onbekende en willekeurige duur van detenties, vertellen gedetineerden ons voortdurend over hun leed.Een man hoorde dat zijn opsluiting verlengd was, en vertelde ons:
“Het is ondraaglijk.Ik kan dit niet aanvaarden.Het doet allemaal pijn.De spanningen gaan hier stijgen.De DVZ gaat te ver.Het is racisme.Ze gaan zeggen dat ik gek ben, dat zeggen ze over iedereen die klaagt.”
Een medegevangene in een vergelijkbare situatie vertelt het ons ook:
“Het is een totaal gebrek aan respect omdat we ‘illegalen’ zijn.Het moet veranderen.Ik accepteer dit systeem niet.De 2-persoonskamers zijn gesloten en we slapen allemaal in de 4-persoonskamers. Ze laten ons opzettelijk lijden.Dan worden we boos en gaan we naar de cellen.Dat is hun strategie.”
———————————————
Mishandeling tijdens een uitzettingspoging
Eind augustus onderging een vrouw een poging tot uitzetting. Hoewel ze in haar land van herkomst had geleden onder martelingen en andere vormen van geweld, weigerde België haar fundamenteel recht op asiel te erkennen. Tegen deze negatieve beslissing is beroep aangetekend.
We hebben vernomen dat de vrouw tijdens de uitzettingspoging compleet werd uitgekleed, voordat een verantwoordelijke een einde maakte aan de uitzettingspoging. Vervolgens werd ze teruggebracht naar een gesloten centrum.
———————————————
Nog steeds geen informatie over de dode in Brugge
Tien dagen geleden alarmeerden gevangenen ons over een sterfgeval in het gesloten centrum van Brugge. De man, een Georgiër, was een week voor zijn dood in het centrum aangekomen. Hij leed aan diabetes en kreeg geen adequate behandeling. Officieel stierf hij aan een hartaanval.
De Georgische ambassade liet ons weten dat de hele familie van de overledene in Georgië is. We weten nog steeds niet of de familie werd gecontacteerd en geïnformeerd over zijn overlijden. Onze gedachten gaan naar hun uit.
We vernemen dat er een onderzoek loopt door het Openbaar Ministerie en dat er een onderzoeksrechter is aangesteld.
GVO is een Belgisch collectief (voornamelijk in Brussel) dat strijdt tegen grenzen, tegen alle vormen van opsluiting en voor vrijheid van verkeer en vestiging voor iedereen.
We vechten tegen gesloten centra. Volgens de Belgische wet is het doel van gesloten centra het opsluiten van illegaal verblijvende personen. Mensen die “ter beschikking van de overheid zijn gesteld” worden daar opgesloten, ofwel omdat ze zich in een irreguliere situatie bevinden (niet over de vereiste documenten beschikken of niet in staat zijn om legaal België binnen te komen of er legaal te verblijven), ofwel omdat ze in afwachting zijn van een beslissing van de Dienst Vreemdelingenzaken naar aanleiding van hun asielaanvraag. Net als gevangenissen sluiten de GC’s honderden mensen op en isoleren ze hen uit het zicht.
Praktisch gezien is het actieterrein van GVO uitgebreid, maar het kan worden samengevat in 3 kernactiviteiten:
Telefonisch contact onderhouden met mensen die vastzitten in gesloten centra in België om hen onze solidariteit te tonen en de strijd die zij van binnenuit voeren te ondersteunen.
Het verzamelen en verspreiden van getuigenissen van gedetineerden en informatie over wat er in deze gevangenissen gebeurt, en het documenteren van het Belgische en Europese racistische migratiebeleid in het algemeen.
Verschillende middelen ontwikkelen om te protesteren en mensen bewust te maken van het probleem van de grenzen.
Er is nog veel meer te zeggen, maar het zou het beste zijn als we het samen bespreken.
Geïnteresseerd? Het zou leuk zijn je te ontmoeten op woensdag 25 september 18 uur 30!
Op 22 september 1998 werd Semira Adamu vermoord door gendarmes bij haar zesde deportatiepoging, na enkele maanden detentie in 127bis. Zesentwintig jaar later blijven uitzettingen, gesloten centra en het uitblijven van regularisatie van mensen zonder papieren levens verwoesten en een racistisch migratiebeleid belichamen. Deze avond wordt georganiseerd in samenwerking met Getting The Voice Out, een collectief dat mensen ondersteunt die vastzitten in gesloten centra. Om 19.00 uur schuiven we aan voor een gastentafel met het collectief 100DAL.
— – Je vindt alle acties ter herdenking van Semira Adamu op: www.stuut.info
Publieke opname van de Getting The Voice Out-podcast, een collectief dat de strijd ondersteunt van mensen die vastzitten in gesloten centra. Tijdens deze vijfde aflevering gaat het over grensdeportaties en verzet, live benaderd door verschillende gasten.
Elie Maissin & Mierien Coppens, 2021, BE, DCP, ff ov eng ond, 21’
Drie mannen zijn aan de slag op een bouwwerf. Hun werk werd onderbroken door vijf maanden gevangenisstraf. Plots begint het te regenen, als de stilte die voorafgaat aan een uitwijzing.
+ From Afar
Martijn de Meuleneire & Gilles Vandaele, 2024, BE, DCP, fr & eng ov fr ond, 33’
“From Afar” combineert observaties van de landschappen en architectuur in en rond de zes Belgische gesloten centra met getuigenissen van gevangenen.
+ À l’usage des vivants
Pauline Fonsny, 2019, BE, DCP, fr & eng ov fr ond, 27’
Twintig jaar na de dood van Semira Adamu belichten drie vrouwen de realiteit in gesloten centra voor migranten. Een niet mis te verstane vrouwelijke strijdkreet.
De vertoningen worden gevolgd door ontmoetingen met de regisseurs.
Een man van Georgische nationaliteit, die een week geleden aankwam in het gesloten centrum van Brugge, was al 5 dagen gestopt met eten. De man leed aan diabetes en kreeg geen adequate behandeling. Op 02/09 stortte hij in en werd hij naar de “medische vleugel” van het centrum gebracht. De gevangenen waarschuwden ons voor de situatie op 04/09 toen er verschillende ambulances arriveerden om hem te reanimeren. Op 05/09 vertelden bewakers hen dat hij was overleden “aan een hartaanval”. Een deel van de gevangenen van het centrum werd de volgende dag overgebracht naar een ander gesloten centrum.
Deze man was waarschijnlijk ziek en kreeg niet de juiste medische zorg voor zijn toestand. Als gevolg daarvan stierf hij. Officieel stierf hij aan een hartaanval.
Het is extreem moeilijk om preciezere informatie te verkrijgen, omdat gevangenen worden bedreigd met repressie als ze hun mond open doen.
In het detentiecentrum van Vottem zei de directie tegen de gevangenen die van het overlijden hoorden:
“Iedereen die erover praat gaat rechtstreeks naar de kerker”
De aankondiging van dit sterfgeval komt slechts een maand na een zelfmoordpoging in 127bis.
Het is ook een trieste echo van de sterfgevallen in gesloten centra in het afgelopen jaar alleen:
Tamazi Rasoian in Merksplas in februari 2023 in nog onbekende omstandigheden¹,
Een zelfmoord, ook in Merksplas, in december 2023²,
Een andere zelfmoord in 127bis in maart 2023
Voor alle mensen die zijn gedood door racistisch en moorddadig migratiebeleid: nooit vergeten, nooit vergeven.
Sinds juli waarschuwen de gedetineerden van het gesloten centrum 127bis (Steenokkerzeel) ons voor een kritieke situatie: een plaag van bedwantsen in de slaapkamers en leefruimtes. In andere gesloten centra, waaronder Merksplas en Brugge, werden gelijkaardige waarschuwingen geuit. Gevangenen klagen al lange tijd dat er geen globale strategie is aangenomen om het probleem effectief aan te pakken. Afgezien van verhuizingen van de ene vleugel naar de andere, wordt er niets ondernomen. En verhuizingen zijn zinloos, omdat het hele gebouw besmet is en maximaal bezet. De situatie blijft verslechteren: een deel van het personeel van 127bis is zelfs in staking gegaan uit protest tegen de kritieke sanitaire omstandigheden.
Gisteravond waarschuwden de gevangenen ons dat een vijftiental van hen weigerden terug te gaan naar hun kamers vanwege de bedwantsen en uit protest de nacht buiten wilden doorbrengen. Verschillende politiebusjes met honden werden opgeroepen. De directie bood de gevangenen (opnieuw) een andere vleugel aan, maar ze weigerden. De politie vertrok uiteindelijk, gelukkig zonder geweld.
De gevangenen brachten de nacht buiten door, gelukkig beschermd tegen de regen door een overdekte ruimte. Ze kamperen buiten, met matrassen en dekens.
“Ze moeten dit centrum sluiten. Of het vernietigen, maar dat is onze droom. Het moet op zijn minst gerenoveerd en gedesinfecteerd worden.
“Het wordt echt dringend. Het is geen manier om te leven, het beïnvloedt ons zowel mentaal als fysiek.”
Op dit moment zijn ze nog steeds buiten. Ze vragen om steun, en om gebeurtenissen te delen en bekend te maken om de kritieke toestand van hun situatie onder de aandacht te brengen
Charleroi, omdat de regering in Jumet (gemeente Charleroi) van plan is om tegen 2028 een gesloten centrum1 met in totaal 200 plaatsen te bouwen, waarmee het het grootste gesloten centrum van België zou worden.
22 september ter nagedachtenis aan Semira Adamu, een verzetsstrijdster zonder papieren die in 1998 door de politie werd gedood tijdens haar zesde uitwijzingspoging. Deze datum herinnert ons aan haar dood, evenals die van Mawda (gedood door de politie in 2023) en Tamazi (die in 2023 stierf in een detentiecentrum), veroorzaakt door racisme en migratiebeleid. We komen samen ter nagedachtenis van hen en van alle anderen, anoniem, aan de grenzen, in de zee, op de wegen, elke dag.
In de weken voor de betoging hebben verschillende groepen uit heel België hun krachten gebundeld om een aantal evenementen te organiseren die verband houden met de strijd tegen de opsluiting van mensen zonder papieren. Deze evenementen zijn zowel bedoeld om mensen te mobiliseren voor 22 september als om ons te organiseren en onze stem te verheffen tegen het racistische en moorddadige migratiebeleid.
Doe met ons mee in Vlaanderen, Wallonië en Brussel voor filmvertoningen, discussies, podcasts en solidariteitsmaaltijden om ons eraan te herinneren dat er maar één oplossing is : een einde aan de gesloten centra, een einde aan de grenzen en vrijheid van verkeer en vestiging voor iedereen !
BRUGGE : 18 september in de Snuffel, verdere info volgt
BRUSSEL :
20 september in de DK (Denemarkenstraat 70B) filmproject « Bamako » en discussie georganiseerd door zone neutre
21 september in Cinema Nova (Arenbergstraat 3), Semira-avond « Niet vergeten, niet vergeven », volkskeuken, podcast, filmprojectie en discussie
GENT : 15 september in de Lina (Edward Anseeleplein 2), vertoning en volkskeuken
LALOUVIERE : 16 september in de JOC (Sylvain Guyauxstraat 32/B), 18 uur.
LEUVEN : 11 september in de JH Sojo (Eenmeilaan 35)
LUIK :
7 september in Casa Nicaragua (Rue Pierreuse 23), No Border-middag met rondetafel, vertoning, muziek en eten (13.00 – 21.00 uur).
14 september vanaf 12 uur bij het CPCR (Rue Jonruelle 11) voor het Festi’fal, met tentoonstelling, muziek, kraampjes…
16 september in La Zone (Rue Méan 27), voorstellingen en volkskeuken.
19 september in CCKALI (Rue St Thomas 32), speciale permanentie Come To Be.
NAMEN : Info volgt
“Laten we strijden tegen de onzichtbaarheid en vergetelheid van de vele doden die de staat veroorzaakt aan zijn grenzen en in gesloten centra. Ter nagedachtenis aan Semira Adamu en alle mensen die het doelwit zijn van het migratiebeleid, die geschonden, onderdrukt en gedood worden. Laten we ons verzetten tegen de uitbreiding van de detentie- en uitzettingsmachine.”
1 De gesloten centra houden mensen vast op grond van hun “onregelmatige administratieve situatie” en hun officiële doel is om hen met geweld per vliegtuig België uit te zetten. Met andere woorden, deze centra beroven mensen van hun vrijheid, met als enige overtreding dat ze niet over de “juiste” papieren beschikken.
De gedetineerden van het gesloten centrum 127bis (R1 vleugel) in Steenokkerzeel zijn erg getraumatiseerd: een gedetineerde die 2 dagen geleden in het centrum aankwam, zou op zondagnamiddag 11 augustus 2024 zijn polsen hebben doorgesneden in de toiletten.
“Overal in de gang lag bloed, het was verschrikkelijk”.
Hoewel de precieze redenen waarom deze man zichzelf van het leven wou beroven onbekend zijn, wijzen de medegevangenen op de erbarmelijke omgeving van deze detentiecentra:
“Onze leefomstandigheden zijn ondraaglijk”.
Nog maar een paar dagen geleden vertelden mensen die in dezelfde vleugel van het centrum opgesloten zaten dat ze de levensomstandigheden waarin ze vastzitten niet langer konden verdragen:
“Ik kan het hier niet meer uithouden, ik kan niet ademen door de geuren, ze maken de toiletten niet meer schoon, er komen geuren binnen, zelfs in onze kamers, zelfs in de kamer waar we eten zijn we helemaal niet op ons gemak.”
“We hebben genoeg van dit centrum, het is te vies, heel het centrum stinkt hier naar toiletten. Behalve dat we van onze vrijheid worden beroofd, willen we hier ook niet ziek weg. Als jullie ons kunnen helpen, dan is dit het moment.”
Het is in elk geval duidelijk dat gevangenschap in bijzonder de ondraaglijke omstandigheden het risico op zelfdestructief gedrag aanzienlijk verhoogt bij mensen die, voor het grootste deel, al hebben geleden onder ballingschap en onzekerheid. De autoriteiten zijn zich hier terdege van bewust en deze tragische gebeurtenis is helaas niet de eerste. :
De man is naar verluidt naar het ziekenhuis gebracht. Tot op heden hebben we geen nieuws over zijn gezondheidstoestand. De gevangenen zeggen ons: “We moeten dit alles aan de kaak stellen, kom naar ons toe!
Hoewel het in de zomer wat rustiger wordt, blijft de detentie- en uitzettingsmachine gedetineerden traumatiseren. Een aantal van hen heeft geweldsincidenten beschreven die deel uitmaken van het dagelijkse leven in detentie, verhalen die een echo zijn van vele andere en die de diepgewortelde en systemische aard van de mechanismen van intimidatie en overheersing onthullen die volledig straffeloos blijven.
Slagen en eenzame opsluiting in 127bis
Verscheidene ooggetuigen vertellen over een bijzonder gewelddadige reactie van het personeel op 31 juli na de middagmaaltijd. Een gevangene vroeg om te mogen werken aan het schoonmaken van de dienbladen om geld te verdienen. Dit werd geweigerd. Hierop kwamen 7 leden van het veiligheidspersoneel binnen, sloegen hem en bonden hem vast. Op 2 augustus ontvingen we opnieuw talrijke getuigenissen van gevangenen die getuige waren van deze aanval, die extreem gewelddadig zou zijn geweest. Ze vragen ons om actie te ondernemen en het incident te melden. De man werd vervolgens naar de isoleercel gestuurd.
Enkele medegevangenen vertelden ons het volgende:
“Ze hebben een man neergeslagen en gesloopt omdat hij wilde werken. Het was gewoon een provocatie. Hij had niets gedaan.”
“Hij was ziek, deze meneer; is dat hoe je ernstig zieke mensen behandelt waar je vandaan komt?”
“Hij werd als een pakje weggedragen”.
Een andere oudere gevangene werd eind juli ook aangevallen door het personeel in 127bis. Dit gebeurde nadat hij had geklaagd over de condities van zijn detentie en het feit dat ze hem wilden dwingen om medicijnen te nemen. Hij kreeg te horen: “Je bent gewoon een lastpak, ga weg”. Leden van het veiligheidsteam kwamen hem vervolgens halen in zijn kamer en zeiden tegen hem: “Je gaat naar de kerker omdat je slecht hebt gesproken”. Ze legden hem neer en bonden hem vast voordat ze hem naar de kerker stuurden. Een week later had hij nog steeds last van littekens, pijn en duizeligheid.
“Ik vertrouw de dokters niet, de AS. Je zegt één woord, ze leggen je op de grond, ze gooien je in de isoleercel als een hond.”
Aankondiging van een ontsnapping uit 127bis
Af en toe krijgen we goed nieuws. Op 31 juli slaagde een jongeman erin om over de hekken te klimmen en te ontsnappen. We wensen hem het allerbeste!
Een week eerder was er blijkbaar al een ontsnappingspoging geweest.
Een gevangene suggereerde dat de afranseling na de lunch misschien bedoeld was om de aandacht af te leiden van de geslaagde ontsnapping. Terreur zaaien in plaats van hoop koesteren…
“In plaats van mensen te regulariseren, martelen jullie hen”.
Enkele weken geleden hekelde een voormalige gevangene van het gesloten centrum van Merksplas, die nu is vrijgelaten, de behandeling van alle gedetineerden, de ontmenselijking en criminalisering van mensen zonder papieren door de staat. Volgens hem wordt het heersende politieke en mediadiscours, dat steeds meer beïnvloed wordt door extreem-rechtse ideeën, weerspiegeld in de manier waarop werknemers⸱ in gesloten centra zich gedragen tegenover gedetineerden.
“De manier waarop de maatschappelijk werker praat is bizar. Ze dwingt mensen naar huis te gaan. Je vergeet dat ik een mens ben, net als jij. Maar de autoriteiten hebben je toegestaan om mensen zo te gebruiken.
Als je klaagt over slecht eten, stoppen ze je in een isoleercel. Dat is gewoon niet juist.
Hoe kun je iemand hier 12 maanden houden? Er zijn hier 3 mensen die hier al 12 maanden zitten. Anderen 8 maanden, 10 maanden.
Waarom hen dwingen om te vertrekken als beesten?”
“In plaats van mensen te regulariseren, martelen jullie hen. Stop met liegen tegen je bevolking. Hoeveel mensen zonder papieren zijn er in Brussel? Als iemand geen papieren heeft, hoe moet hij dan leven? Ze worden criminelen op straat. De overheid is de bron van deze criminaliteit. Waarom zijn buitenlanders hier? Om bij te dragen aan het land.”
“Televisiekanalen tonen de onveiligheid in het land. Maar wie is de schuldige? Het is de regering. Schamen jullie je niet?”
Voor vrijheid van beweging en vestiging voor iedereen
Sinds ik naar het gesloten centrum hier kwam, ik kwam vijf dagen geleden, ben ik rustig gebleven. Ik wilde dat ze me naar een goede groep zouden sturen waar ik rustig kon blijven, maar dat wilden ze niet vanwege de discriminatie hier. Dus kwam ik hier en had ik vijf dagen rust.
Toen ze me vertelden dat ik nu in de gevangenis zat, begon ik te schreeuwen en iedereen te beledigen. Na een tijdje betrapten ze me en stuurden me naar de isoleercel. Toen gaven ze me een injectie. Ze kwamen me injecteren met 7 of 8 mensen. Ze injecteerden me. Ze dwongen me te injecteren. Ze sloegen me in het rond. Ze sloegen me niet veel, maar ze misten me ook niet, want ze sloegen me een beetje en toen prikten ze me. Ze renden weg en lieten me daar alleen achter. Ik bleef daar een lange tijd en ze gaven me geen eten of wat dan ook. Toen ze doorkregen dat ik een beetje intelligent was, begon ik het iedereen te vertellen, uit te leggen, totdat ze wisten wat ze hadden gedaan. Toen brachten ze me naar een normaal centrum waar ik rustig kon rusten. Maar het ging nog steeds niet goed, omdat ze me dwongen om medicijnen te nemen die ik niet wilde nemen. Ze geven ze me zodat ik vergeet wat ze me hebben aangedaan.
Maar ik kan het nog steeds niet vergeten. Want elke dag proberen ze een beetje te luisteren en dan zeggen ze tegen me ‘ja, ja, het is goed, ik heb het begrepen’ terwijl ze het niet begrepen hebben. Ze hebben mijn kamer niet veranderd. Als ik iemand bel om het uit te leggen, luisteren ze niet naar me. Ze zeggen ‘OK, ik heb het begrepen’ en dan gaan ze weg, ze komen niet terug, ze kijken me niet eens aan, ze rekenen niet.
Dus dit alles wilde ik uitleggen, en bovendien, omdat ze me hadden ingerekend, wilde ik een klacht indienen. Totdat… want dit is Nederlands, ik versta geen Nederlands.
Ze lieten me papieren tekenen waar ik niets van wist zodat ik naar huis kon. Ik zei ‘OK, geen probleem’, ik ga naar huis, het is niet iemand anders zijn huis. Als ik daar terugga, heb ik een volledige toekomst in plaats van hier te blijven en gek te worden of hier iets te doen wat ik niet wil doen, wat ik niet wil doen. Het is beter als ze me naar huis brengen, zodat ze me hier niet zo lang houden.
Maar toch, ze houden me hier, ze houden me hier. Als ik ergens over wil praten, luistert er niemand naar me. Ze laten me gewoon in mijn cel. Ik ben degene die alles forceert om naar huis te gaan. Want het enige wat ze willen is me maanden of jaren hier houden zodat ik gek word.
k word gek, ik wil niet gek worden, ik heb nog genoeg toekomst, genoeg dromen voor me. Ik wil dat ontdekken. Ik wil hier niet blijven met problemen, zorgen en stress die ik soms niet aankan. Ik praat, ik ga een beetje uit, ik beledig. Maar niemand antwoordt me omdat ik tegen mezelf praat. Ik praat met niemand, niemand heeft aandacht voor me. Dus dat werkt allemaal niet. Elke dag is het discriminatie. Elke dag word ik wakker… Ik heb hier teveel problemen en zorgen. Ik wil niet dat ze me hier te lang houden. Als ze me hier heel lang willen houden, dan is dat als ik bezig ben om hier weg te komen. Ze kunnen me hier zo lang houden als ze willen, dan laten ze me gaan. Maar dan wil ik hier niet lang blijven, daarom hebben ze me de documenten laten tekenen. Ik heb getekend om vrijwillig terug te keren. Maar tot nu toe werkt het niet. Ik wil niet dat ze me hier vier of vijf maanden houden, zoals ze bij andere mensen hebben gedaan, en dan zeggen: “Ja, je moet nu naar huis gaan”. Maar ik heb een beetje hoop.
Maar dat is niet wat ik wil. Wat ik wil is… Zelfs op mijn documenten staat: als je naar huis wilt, moet je dat meteen doen, je hoeft hier niet eens 24 uur te blijven. Het staat op mijn documenten, ik heb ze hier. En ook… Waarom ben ik hier gekomen?
I’ve got a lot of things to do with my life. All they’ve done is write whatever they want on the document to keep me here for a long time. They think it’s true when it’s not. They can keep me here as long as they want. When I ask ‘yes, have you signed with the embassy ? They tell me no, they tell me what they want. They don’t tell you clearly what’s going on. It’s not pleasant, it’s not easy […].
That’s why I decided to talk about what they did to me, and what they’re still doing.
Bedwantsen in verschillende gesloten centra: Merksplas, Brugge , 127bis
De afgelopen weken kregen we veel telefoontjes uit verschillende gesloten centra die melding maakten van bedwantsenplagen in kamers en woonkamers.
Volgens de bewoners is er geen algemene strategie van het personeel om deze plaag uit te roeien: kamers worden ad hoc gesloten, schijnbaar ontsmet met wat voor middelen dan ook, terwijl andere ruimtes ondertussen ook aangetast blijken te zijn. Op deze manier is er geen kans dat de plaag volledig wordt uitgeroeid.
Merksplas gesloten centrum:
Een gevangene klaagde dat toen sommige van zijn medegevangenen weigerden overgeplaatst te worden naar andere, te kleine kamers, ze geslagen werden door de bewakers. Hij zegt dat de maatregelen die worden genomen om het probleem uit te roeien belachelijk zijn.
“Ze geven er geen moer om”, klaagt hij.
Brugge gesloten centrum:
De gevangenen slapen in slaapzalen van 20 personen. De overbevolking maakt de situatie nog ondraaglijker.
Ze vertellen ons:
“Je kunt ze [bedwantsen] zien op de dekens.”
“We krabben ons de hele tijd, vooral ‘s nachts.”
“Veel mensen kunnen niet meer slapen.”
“Het wordt ondraaglijk.”
“Sommige mensen worden gek.”
“In dit soort situaties worden de kamers ontruimd en gedurende enkele dagen gedesinfecteerd. Moeten we de gesloten centra sluiten?”
Gesloten centrum 127bis :
Een gevangene vertelt ons dat hij drie keer medisch personeel moest waarschuwen voor de aanwezigheid van bedwantsen in zijn kamer voordat het serieus werd genomen. Hij ging eerst naar het personeel om verdachte beten te melden. De dokter en verpleegster kwamen naar de kamer kijken, maar vonden geen besmetting, dus namen ze zijn waarschuwingen niet serieus. De volgende dag ging hij naar hen toe met een dode bedwants. Zijn contactpersonen negeerden hem nog steeds. Op een derde dag vond hij een levende bedwants rondlopen, dus belde hij het personeel. Pas toen ze het met eigen ogen hadden gezien, geloofden ze hem. Hij wordt nog steeds gebeten.
Zoals we allemaal weten, hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer bedwantsen zich voortplanten en hoe moeilijker het wordt om het probleem aan te pakken. De houding van het personeel en het management is echt inconsequent, onverantwoordelijk en respectloos tegenover de mensen in de cellen. Het lijkt erop dat de plaag zich geleidelijk door het hele centrum verspreidt. Twee vleugels zijn blijkbaar open gebleven, terwijl twee andere al enkele dagen gesloten zijn. In de twee vleugels die nog bezet zijn, woedt de plaag.
We hebben een aantal verenigingen op de hoogte gebracht van deze situatie, die volgens ons dringend is.
Er is maar één oplossing: Leeg de detentiecentra! (en ze nooit meer vullen)
Voor de onmiddellijke vrijlating van alle gevangenen!
Vijf mensen, drie mannen en twee vrouwen, werden op 18 juni 2024 met een commerciële vlucht uitgezet, begeleid door 28 politieagenten.
We waren gewaarschuwd dat een Marokkaanse vrouw op deze datum met geweld zou worden uitgezet op vlucht AT-833 (Royal Air Maroc) naar Casablanca.
We ontdekten dat er op deze vlucht in totaal vijf gedetineerden vastgebonden waren (twee vrouwen en drie mannen), “begeleid” door 28 politieagenten in burger – politieagenten die gewoonlijk “escorts” worden genoemd wanneer ze deze functie uitoefenen. De politieagenten escorteerden hen tot hun aankomst in Casablanca.
We leren dat deze vijf mensen met geweld aan boord werden gebracht voordat de passagiers aankwamen, achterin het vliegtuig.
We vernemen dat één van de mannen die zich verzette tegen deportatie hematomen over zijn hele lichaam had bij aankomst in Casablanca.
Dit getuigenis van een man die hen ontmoette bij hun aankomst in Casablanca getuigt hiervan:
“Een jonge man van in de dertig met een bleek gezicht en oogballen omgeven door blauw en rood, met een gebroken tand (een snijtand), werd in Casablanca uit het vliegtuig gehaald. Ik hoorde dat hij het slachtoffer was geworden van marteling en agressie vlak voordat hij uit zijn cel werd gehaald na vijf dagen in het gesloten centrum naast de luchthaven van Zaventem. Zijn lichaam vertoonde tekenen van slagen, bijna overal donkerblauw en rood gevlekt. Vastgebonden aan zijn handen en voeten werd hij naar zijn stoel in het vliegtuig gedragen, waar hij verder geslagen en geplet werd. In het vliegtuig werden zijn ogen op een ondraaglijke manier met de vingers dichtgedrukt. De politie bedekte zijn gezicht met een deken en meerdere malen probeerden ze hem te wurgen.”
Tenslotte vernemen we dat een andere gedetineerde, die was vastgebonden aan zijn stoel, een glazige, bijna slaperige, totaal afwezige blik in zijn ogen had, wat suggereert dat er zonder zijn medeweten een stof was toegediend om hem in deze toestand te brengen.
Een vrouw werd geboeid en er werd druk op haar borst uitgeoefend. Tot op de dag van vandaag heeft ze de sporen van de slagen over haar hele lichaam en is ze psychisch erg getraumatiseerd. Bovendien lijdt deze vrouw aan een ernstige chronische ziekte en krijgt ze niet de medicijnen die ze nodig heeft.
De familie van de tweede vrouw in het vliegtuig heeft nog steeds geen nieuws over haar, wat erg verontrustend is.
Ze vertellen ons het volgende:
“Mijn hart is vol haat.”
“Hoeveel kost dit alles? 28 terugreisbiljetten voor de escorte, allemaal om kwaad te doen.”
“Weten de mensenrechtenautoriteiten hiervan?”
Deze verhalen over afschuwelijk geweld zijn bij elkaar gebracht dankzij de steun van familieleden van de betrokkenen en de moed van de slachtoffers die getuigden. Dit roept de vraag op naar alle uitzettingen en pogingen tot uitzetting waarvan we misschien nooit op de hoogte zullen zijn.
België zet astronomische materiële, menselijke en financiële middelen in om een zogenaamd “terugkeerbeleid” te voeren dat alleen in naam menselijk is, met de medeplichtigheid van de luchtvaartmaatschappijen.
Onze solidariteit gaat uit naar de slachtoffers van deze folteringen, die straffeloos worden uitgevoerd door staatsambtenaren.
Sinds de massale intensifiëring van de aanslagen die de staat Israël uitvoert in Gaza, zijn veel Palestijnse vluchtelingen in het detentiecentrum van Caricole beland. Deze mensen, die gearresteerd werden op de luchthaven van Zaventem, werden maandenlang opgesloten en onderworpen aan lange en criminaliserende procedures. De gesloten centra zijn gevangenisinstellingen die tot doel hebben de betrokken personen het land uit te zetten, met andere woorden hen te dwingen terug te keren.
Vandaag, terwijl er gesproken wordt van genocide, en hoewel het erkenningspercentage voor Gazanen momenteel 90% bedraagt, blijven de procedures abnormaal lang en de instructies buiten proporties, zelfs wanneer de documenten van de aanvragers aantonen en bewijzen dat ze uit Gaza komen.
Om Rafah, aan de grens met Egypte, te verlaten worden exorbitante bedragen gevraagd (tot 10.000 euro). Families worden van elkaar gescheiden. Ze moeten dan elders asiel zoeken, tegen de prijs van een ruwe en gevaarlijke reis, voordat ze een Europees land bereiken. Een Europa dat beweert, zonder te overtuigen, de mensenrechten te verdedigen, maar in werkelijkheid oorlogsslachtoffers opsluit.
Het is ondenkbaar dat dit beleid voortgaat met het stigmatiseren en opsluiten van asielzoekers van wie de situatie bekend is en niet in twijfel mag worden getrokken. De Dublin-procedure is een voorbeeld van deze hypocrisie, deze weigering om de verantwoordelijkheid op zich te nemen onder het mom van de aansprakelijkheid van het eerste land van aankomst.
Het is absoluut noodzakelijk dat de procedures worden vereenvoudigd en dat gevallen sneller worden geanalyseerd, zoals is gebeurd met de Oekraïners tijdens de Russische invasie. In dat geval werd Richtlijn 2001/55/EG (“betreffende het verlenen van tijdelijke bescherming in geval van massale toestroom van ontheemden”) zelfs geactiveerd. Vandaag de dag moeten Palestijnen nog steeds hun vluchtelingenstatus bewijzen en rechtvaardigen. Deze situatie is onaanvaardbaar voor iedereen die zijn land moet ontvluchten en geconfronteerd wordt met een dergelijke muur van onbegrip. Maar de situatie in Gaza is nog verontrustender. De opgesloten Palestijnen eisen adequate middelen om in contact te komen met hun familie en onmiddellijke vrijlating.
Naast de absolute urgentie om een effectief en onvoorwaardelijk beschermingssysteem op te zetten voor alle mensen die uit Gaza arriveren, herhalen we dat elk mens het recht zou moeten hebben op een internationaal welkom, ongeacht de redenen voor het verlaten van hun land van herkomst.
Voor vrijheid van beweging en vestiging voor iedereen, uit Gaza en elders!
Gebaseerd op getuigenissen verzameld door het collectief Getting the Voice Out bij verschillende Palestijnse gedetineerden in het detentiecentrum van Caricole.
De afgelopen weken werden Palestijnen uit Jordanië, Egypte en Turkije bij hun aankomst op Zaventem gearresteerd en sindsdien vastgehouden in de gesloten centra rond de luchthaven, in afwachting van hun deportatie. Geconfronteerd met deze aankomst van mensen op de vlucht voor oorlog en genocide, kunnen de Belgische autoriteiten niets beters bedenken dan hun gebruikelijke beleid cynisch toe te passen: ze opjagen, opsluiten en deporteren.
–Ontsnappingspogingen 22/06/2024: Een gevangene vertelt ons:
“Een man rende, rende, stak verschillende interne hekken over, rende, rende, kwam bij de grote deur, werd toen gepakt en op de grond gezet. Het was alsof hij in een film speelde. “
31/05/2024: In 127bis maakte een man gebruik van een Afspraak in het ziekenhuis om op 31 mei te ontsnappen. Hij moest drie dagen later voor de derde keer uitgezet worden. Veel geluk voor hem!
-Zelfverminking en poging tot zelfmoord (24/05/2024) 127 bis: Een gedetineerde vertelt ons:
“Vorige week vroeg een man in shock omdat zijn vader thuis gestorven was om een vrijwillige terugkeer: na 3 dagen zonder antwoord sneed hij zichzelf over zijn hele lichaam met een scheermesje en werd hij naar het ziekenhuis gebracht. Geen nieuws.”
“Systematische eenzame opsluiting. Een fitte Algerijn durfde 3 dagen geleden zijn mond open te doen. Vandaag kan hij nauwelijks lopen en praten na een injectie...”
“Racistisch beleid, discriminatie.“
“Angst regeert. Niemand durft zijn kamer nog te verlaten.”
-Medische zorg (05/06/2024)
“De dokter is geen mens, Hippocrates? Geen respect, het beroep van de dokter is een nobel beroep?”
“Een man heeft al 5 dagen buikpijn: de dokter geeft hem een stroop...”
“Iedereen heeft zorg nodig en die is er niet!“
“Je moet de liga voor mensenrechten bellen.“
–Isolatie Blok 5 bevat de kerkers en medische isolatiecellen. We hebben contact gehad met 2 mensen die in medische isolatie zitten, de een al 18 maanden, de ander 2 maanden. Ze vertellen ons:
“We leven in angst.”
“We worden behandeld als terroristen.”
“We worden de hele tijd in de gaten gehouden, als we een sigaret roken, als we willen eten““
“Als ik vraag waarom, zeggen ze dat het voor mijn veiligheid is, maar voor mij is het een psychologische marteling.”
“Het is nodeloze gemeenheid.”
Na een zeer gewelddadige plaatsing in een isoleercel, waar een man werd geslagen door zes bewakers in de tegenoverliggende isoleercel, waar ze getuige van waren, vertelden ze ons:“Ik kom al jaren in België en ik hou van de Belgen. Dit zijn geen Belgen. Het is een maffia.”
Gesloten centrum Brugge
Een gevangene maakte ons attent op een poging tot gedwongen uitzetting naar Turkije van een man die sinds december 2023 opgesloten zat in het gesloten centrum van Brugge en al meer dan 2 maanden in hongerstaking was. Twee externe artsen hadden verklaard dat zijn medische en psychologische toestand zeer zorgwekkend was en dat een vlucht zijn leven in gevaar kon brengen (“not fit to fly”). Desondanks werd hij op 01/06/2024 onder dwang uitgezet naar Istanbul. Hij had niet de kracht om zich te verzetten.
“Eén van hen greep zijn linkerarm, de ander zijn rechterarm en de derde stond achter hem. Alle drie grepen ze hem stevig vast en immobiliseerden hem. Ze sloten zijn mond en één agent greep zijn keel om hem te laten stoppen met schreeuwen. Dit gebeurde meerdere keren tijdens de vlucht. De drie agenten waren experts in het bewaren van de kalmte. Hij was volledig onder controle. De andere passagiers merkten het niet en grepen niet in”.
De gedetineerden van het gesloten centrum 127bis (Steenokkerzeel) hebben ons laten weten dat er op dinsdag 14 mei 2024 een algemene hongerstaking is begonnen in de L1-vleugel van het detentiegebouw. De staking is begonnen uit protest tegen de slechte omstandigheden in het detentiecentrum, in het bijzonder met betrekking tot de maaltijden die in het centrum worden verstrekt en die volgens de gedetineerden van zeer slechte kwaliteit en kwantiteit zijn.
Dergelijke klachten over het eten komen zeer vaak voor. Uit de omstandigheden waarin de autoriteiten, onder leiding van de Dienst Vreemdelingenzaken, de gevangenen vasthouden, blijkt duidelijk hun minachting voor hen. De erbarmelijke staat van deze situatie betreft het voedsel, maar strekt zich ook uit tot het hele detentiesysteem: de toegang tot gezondheidszorg is zeer beperkt, de dagelijkse autonomie wordt steeds meer beperkt en er zijn veel getuigenissen van latent racisme vanwege het personeel¹, enz.
“We hebben geen rechten.“
“Geen respect van de bewakers. Ze provoceren ons. Geen menselijkheid.“
“We zijn bang van hen.”
Maar dit is niet de enige reden voor de staking. Een aantal gevangenen klaagt er ook over dat ze in het ongewisse worden gelaten over hun administratieve situatie. Gedetineerden weten niet of ze veroordeeld zijn (zonder enige vorm van vonnis en om puur administratieve redenen, laten we dat niet vergeten) om dagen, weken of maanden in detentie te blijven. Gedetineerden weten niet of ze uiteindelijk zullen worden vrijgelaten, in de meeste gevallen met een bevel om het grondgebied te verlaten, of dat ze gedwongen zullen worden uitgezet. Deze onzekerheid is bijzonder moeilijk om mee te leven en een bron van angst.
“Sommige mensen vragen om vrijwillige terugkeer. En ze hebben geen nieuws.”
“Velen hebben kinderen hier [in België]. Ze geven er geen fuck om. “.
Met deze hongerstaking uiten de gedetineerden hun meer dan terechte woede op het hele systeem dat hen opsluit. Ze roepen op om hun boodschappen naar buiten te brengen: laten we ze doorvertellen, laten we erover praten met de mensen om ons heen, laten we op alle mogelijke manieren druk uitoefenen om hun strijd te steunen.
De beweging is nu afgelopen na een aantal dagen van protest.
We betuigen onze solidariteit met alle opgeslotenen.
Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor verklaarde onlangs in de pers dat “Marokkanen die illegaal in België verblijven, kunnen worden teruggestuurd”¹.
Afgelopen april heeft Nicole de Moor, vergezeld door een delegatie van Belgische ministers, een bezoek gebracht aan Rabat, Marokko. Het bezoek leidde tot de ondertekening van een overeenkomst tussen België en Marokko over migratiekwesties. Het was niet het eerste akkoord, want eerder had de Belgische minister van Justitie, Paul Van Tigchelt, al een akkoord gesloten over personen van Marokkaanse afkomst die onderworpen zijn aan de dubbele straf². Sindsdien zijn de afgelopen weken een aantal mensen van Marokkaanse afkomst gearresteerd en naar gesloten centra gebracht met als doel hun uitzettingen uit België.
De Marokkaanse regering zou zich zeer duidelijk hebben geëngageerd om al wie geïdentificeerd is als Marokkaans onderdaan en momenteel geen verblijfsvergunning heeft in België, toe te laten. Deze verbintenis zou betekenen dat de uitwijzingsprocedures vereenvoudigd en versneld zullen worden. Met het oog hierop geeft een nieuwe wet de ambtenaren van de Dienst Vreemdelingenzaken, die daartoe gerechtelijke bevoegdheden hebben, voortaan toegang tot de telefoon van personen die “strafbare feiten” hebben gepleegd om identificatiegegevens zoals pasfoto’s te verkrijgen. Opgemerkt moet worden dat de definitie van “strafbare feiten” erg breed en vaag is. Vaak volstaat het dat de betrokkenen verdacht worden van “ordeverstoring” om de ambtenaren van de Dienst Vreemdelingenzaken gerechtelijke bevoegdheden te geven.
Nicole de Moor lijkt vastbesloten om de Marokkaanse autoriteiten te testen op deze beloofde terugkeer door Marokkanen zonder papieren te arresteren. Deze mensen wonen vaak al jaren, zelfs tientallen jaren in België en sommigen van hen werden buiten het regularisatieproces van 2009 gehouden³. Sommigen zijn als minderjarige in België aangekomen en hebben sindsdien hier een gezin gesticht, hebben soms geen enkele contacten in hun land van herkomst.
Informeer uw vrienden hierover !
Stop deportaties , Vrijheid van beweging en Regularisatie voor allen!
3 Dankzij de sterke mobilisatie van mensen die voor de regularisatie streeden, konden migranten zonder papieren in 2009 een regularisatieaanvraag indienen bij de Belgische overheid. Ongeveer 25.000 mensen werden toen geregularisserd
“Eén personeelslid in het bijzonder creëert dagelijks een klimaat van terreur, waarin hij wordt gevolgd door andere bewakers. Sommige gedetineerden zijn erg bang voor deze bewaker en proberen hem zoveel mogelijk te ontwijken door zich te verstoppen.”
Sinds meer dan een maand waarschuwen de gedetineerden van het gesloten centrum 127 bis ons over personeelsleden die bijzonder intimiderend en gewelddadig zijn. We hadden de verenigingen die in de centra actief zijn al op de hoogte gebracht van deze situatie.
De volgende informatie werd ons gemeld op 5 april 2024:
Tijdens de Ramadan werden de gedetineerden in de ene of de andere vleugel van het centrum geplaatst, afhankelijk van het feit of ze wel of niet vastten. De R vleugel was normaal gesproken de “niet-Ramadan vleugel”, hoewel er zich hier ook gedetineerden bevonden die overdag vastten. Deze mensen bewaarden het eten van de dag in hun kamer om het ‘s avonds op te eten. Er werd ons verteld dat de bewaker in kwestie meermaals de gevangenen had verboden om te eten tijdens de iftar en het eten van een gedetineerde voor haar neus in de vuilbak hadden gegooid.
“Hij kiest zijn doelwitten en sommige gevangenen zijn bijzonder doelwit: beledigingen, chantage, bedreigingen, klachten”.
Sommige gevangenen durven hun kamer niet meer te verlaten uit angst hem tegen te komen. Volgens zijn medegevangenen is één gevangene vooral een doelwit. Ons is verteld dat de Ethiopische gevangene die op 9 maart is overleden ook een doelwit was.
Op 28 april 2024 vertelden verschillende gevangenen ons dat tijdens discussies tussen gevangenen een bepaalde bewaker, gevolgd door andere bewakers, op een fysieke wijze ingreep en de betrokken gevangenen aanviel. Ze riepen versterking op en 15 bewakers werkten hard om verschillende gevangenen in een isoleercel te dwingen, sommigen van hen alleen omdat ze het gewelddadige ingrijpen van de bewakers probeerden te voorkomen.
“Ze tackelden een gedetineerde op de grond, andere gedetineerden stonden erbij en riepen dat ze niet moesten slaan, toen kwam de beveiliging om sommigen van hen in de isoleercel te zetten.”
“In de isoleercel lacht deze beruchte bewaker en speelt harde rockmuziek terwijl hij op de tafel bonkt.”
“Als we hem iets vertellen, lacht hij ons in ons gezicht uit.”
Klachtensaga
Verschillende gedetineerden dienden een klacht in tegen deze bewakers, gericht aan de directie van het centrum. Enige tijd later benaderde een van de bewakers de ondertekenaars en vroeg hen, opnieuw met geweld, waarom ze de klacht hadden ondertekend. We vinden het zeer problematisch dat de bewaker in kwestie toegang had tot de namen van de mensen die de klacht tegen hem hadden ingediend.
De bewakers dienden op hun beurt klachten in tegen bepaalde gevangenen. Deze procedure is gebruikelijk en kan ook worden waargenomen bij klachten tegen de politie: gezagdragers maken gebruik van het juridische arsenaal, dat onvermijdelijk in hun voordeel werkt, om hun slachtoffers te belasten en hen een schuldgevoel aan te praten.
Parlementaire vragen 31 januari 2024
Op 31/01/2024 werden in de Commissie Binnenlandse Zaken parlementaire vragen gesteld aan Nicole de Moor over de situatie in de gesloten centra 127bis en Merksplas. In haar antwoord gaf de Staatssecretaris de volgende commentaar: “Wat de situatie in het centrum 127bis betreft, werden verschillende recente incidenten waarbij personeelsleden van het centrum betrokken waren, onder mijn aandacht gebracht. Deze incidenten worden onderzocht. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft een tuchtprocedure ingeleid en ik zal ervoor zorgen dat deze incidenten niet worden genegeerd als ze door het onderzoek worden bevestigd”. We kunnen niet weten of de disciplinaire procedure betrekking heeft op de bewaker waarnaar wordt verwezen in de getuigenissen van de gedetineerden.
De gevangenen vertellen ons:
“Hoe is het mogelijk dat zo’n racistische, perverse man hier werkt?”
“Andere bewakers zijn het niet eens met deze manier van werken. Je kunt voelen dat er onderliggende conflicten tussen hen zijn.”
“We moeten iets doen. Niet voor mij, maar voor de anderen die zullen volgen”.
De laksheid van de directie en de Dienst Vreemdelingenzaken tegenover deze gruwelijk gewelddadige bewaker (en zijn volgelingen) is verontrustend maar niet verrassend. Ondanks terugkerende rapporten van gedetineerden die allerlei vormen van misbruik aan de kaak stellen over een lange periode, heerst er een klimaat van bijna totale straffeloosheid achter de poorten van gesloten centra.
De heer B. komt uit Ethiopië en werd in december 2023 gearresteerd op de luchthaven van Zaventem. Na zijn arrestatie diende hij een eerste asielaanvraag in, en vervolgens een tweede nadat hij meer informatie had verkregen om zijn aanvraag in België te ondersteunen. Op 9 april 2024 werd zijn tweede aanvraag afgewezen. Daarop werd beroep ingesteld bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV), waarbij de beslissing van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) werd aangevochten.
De hoorzitting voor de behandeling van het beroep zou plaatsvinden (en vond ook plaats) op vrijdag 19 april om 11 uur ‘s ochtends. De dienst vremdelingendienst (DVZ) plande echter een derde uitwijzingspoging voor dezelfde dag om 21u25, zonder de definitieve beslissing van de RvV over het beroep af te wachten.
Er werd een e-mailcampagne gestart naar de verantwoordelijke autoriteiten:
“Mevrouw, mijnheer,
Vandaag werd ons meegedeeld dat u van plan bent om de heer Sintayehu Getachew Bekele vandaag, vrijdag 19 april, met geweld uit Ethiopië uit te wijzen naar zijn land van herkomst.
Op diezelfde datum is echter een hoorzitting gepland voor de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen naar aanleiding van het beroep dat hij heeft aangetekend tegen de beslissing van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen. Door zijn uitzetting op diezelfde datum te plannen, nog voor er een beslissing kan worden genomen door de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen, neemt u bewust de beslissing om Sintayehu Getachew Bekele terug te sturen naar een land dat hij ontvlucht en waar een burgeroorlog woedt! Op die manier verhindert u bewust dat hij gebruik kan maken van de rechtsmiddelen waarop hij recht heeft en eventueel internationale bescherming kan genieten. U betwist ook de legitimiteit van de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RvV), die zich zou kunnen uitspreken tegen de beslissing van het CGVS om hem internationale bescherming te weigeren.
Wij vragen u met aandrang de termijnen van de lopende procedures te respecteren, een bevoegde administratieve rechtbank haar werk te laten doen en dus de fundamentele rechten van de heer Sintayehu Getachew Bekele niet te vertrappen.”
Op 22 april vernamen we dat de RvV de heer B. in het gelijk had gesteld en de beslissing van het CGVS had vernietigd. Dit betekent dat, na deze beslissing, het CGVS verplicht is om de aanvraag voor internationale bescherming te heropenen. De heer B. is echter zeker al uitgezet. We hebben sinds vrijdag niets meer van hem vernomen en we weten niet hoe hij naar Ethiopië is teruggekeerd.
De DVZ werd vóór de geplande uitwijzing op de hoogte gebracht van de beslissing van de Rvv, maar handhaafde desondanks zijn beslissing om de heer B. op vrijdag 19 april gedwongen uit te wijzen naar Addis Abeba. We veroordelen deze uitwijzing, die werd uitgevoerd zonder de gerechtelijke uitspraken te respecteren.
Deze woensdag 10 april (17u30) komen we samen om ons te verzetten tegen de bouw van een nieuw gesloten centrum in Jumet, in de regio Charleroi. Niet hier en nergens: geen gesloten centrum in Jumet!
Elk jaar worden er tussen de 6.000 en 8.500 mensen vastgehouden in de 6 gesloten centra in België, enkel en alleen omdat ze geen geldige verblijfsvergunning hebben.
De reden voor deze vrijheidsberoving is puur administratief. Het gaat om mensen die naar België zijn gekomen op zoek naar betere kansen, of om te ontsnappen aan precaire of gewelddadige situaties in hun land van herkomst. Het kunnen ook mensen zijn die al jaren (soms tientallen jaren) in België wonen en hier hun levens hebben opgebouwd. Deze mensen worden vaak uitgebuit, onderbetaald en gedwongen om in moeilijke omstandigheden te leven. Ze vragen eenvoudigweg om hun administratieve situatie te regulariseren, zodat ze in België kunnen leven en werken zoals elke andere burger.
In plaats van hen te steunen en te beschermen, onderwerpt de Belgische staat hen aan onmenselijke gevangenisomstandigheden: hoge hekken, fouilleringen, beperkte bezoeken, disciplinaire sancties, vergrendelde deuren, isolatie, constante bewaking, etc.
Gesloten centra zijn verkapte gevangenissen. Als je daar opgesloten wordt, worden je meest fundamentele rechten je ontnomen. Detentie vindt plaats zonder enige transparantie, in afgelegen gebieden uit het zicht. Dit repressieve en georganiseerde migratiebeleid wordt gesteund door de Belgische regering. Nieuwe centra bouwen, uitwijzingen opdrijven, administratieve detentie uitbreiden, het aantal opvangplaatsen in open centra verminderen… Al tientallen jaren voedt de regering een klimaat van angst en discriminatie tegen mensen zonder papieren.
In 2022 keurde de federale regering het Masterplan Gesloten Centra goed, wat betekent dat er in België in totaal drie nieuwe gesloten centra en één vertrekcentrum kunnen worden gebouwd. Een van de nieuwe centra voor illegalen moet komen in Jumet. Dit project, dat eerder werd afgewezen door de lokale autoriteiten van Charleroi (PS), kreeg eindelijk hun steun en zal worden verdedigd door Paul Magnette. De bouwvergunning voor het project in Jumet werd dit jaar ingediend en de nodige stappen zijn al gezet. De geschatte opleverdatum is 2028.
Laten we samen laten zien dat we het er niet mee eens zijn: er mag geen gesloten centrum worden gebouwd in Jumet, hier niet en elders niet!
Voor een wereld zonder grenzen en zonder gevangenissen!
Wanneer gaat het gebeuren? Woensdag 10 april om 17.30 uur
Waar: Rue Dr. Pircard (Jumet)
Rally mede georganiseerd door CIEP-MOC, FGTB-Cenforsoc, CSC, Vie Féminine, JOC, Charleroi Solidarité-Migrants
De afgelopen maanden hebben we regelmatig contact gehad met een persoon van Djiboutische nationaliteit die bijna vier en een halve maand vastzat in het gesloten centrum van Caricole. Ze had asiel aangevraagd in België. Zoals vaak het geval is, werd haar vrees om terug te keren naar haar land van herkomst ongegrond bevonden door het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen. Ze was al het slachtoffer geweest van politiegeweld tijdens een eerste uitwijzingspoging, wat leidde tot een sterke steunbeweging van de andere gedetineerden. https://www.gettingthevoiceout.org/a-rare-collective-protest-at-the-caricole-detention-centre-after-police-violence/
Ze werd onlangs bij verrassing uitgezet en vertelt ons:
“De Belgische politie is niet menselijk, helemaal niet. Het was 9 uur ‘s ochtends, ik lag in Caricole te slapen. Beveiliging kwam en vertelde me dat de maatschappelijk werker me wilde zien. Ik ging erheen en hij vertelde me dat ik een directe vlucht had. Ik was bang, dus ik vertelde hem dat ik maandag naar de rechtbank zou gaan. Hij zei: “Nee, het is nu“. Ik wilde mijn koffers gaan pakken, maar ik kreeg te horen dat dat niet kon, dat de beveiliging me al mijn spullen zou brengen. Ik weet niet of ik al mijn kleren heb teruggekregen. Ik vroeg of ze mijn advocaat wilden bellen. Ze vertelden me dat ze het geprobeerd hadden maar dat hij niet had opgenomen. Ik vroeg om mijn telefoon en kreeg te horen: “Niet nu, die krijg je later”.
Om 10:45 was ik op weg naar het vliegveld. Op het vliegveld zei de politie dat de vlucht eindelijk om 18.00 uur was en ze brachten me terug naar het centrum. Ik vroeg of ik naar mijn kamer mocht om mijn telefoon te pakken. Ik kreeg te horen: “Nee, je moet naar de isoleercel“. Ik weigerde en de directrice werd gebeld. Ze bevestigde dat ik in de isoleercel moest blijven. Ik doe aan Ramadan en ik had ‘s ochtends niet kunnen eten. Tot 15.45 uur kreeg ik niets, zelfs geen water.”
“Ik ging terug naar het vliegveld en werd in een politiecel gestopt. De politie zei tegen me: “Nu ga je vertrekken naar je eigen land”. Ik zei: “Nee, dat kan ik niet, ik moet maandag naar de rechtbank”. Ze zeiden: “Nee, het is voorbij”. Ze belden de dokter en de verpleegster die mijn bloeddruk controleerden en zeiden dat die stabiel was. Ik bleef daar tot 17.45 uur.”
“Toen kwamen er acht of tien politieagenten aan, één vrouw en de rest mannen. Ze grepen me vast en bonden mijn handen en voeten achter mijn rug. Mijn rug ontplofte. Ik schreeuwde en ze sloegen me. Ze deden me een riem om. Ze brachten me naar een camion en gooiden me erin, terwijl ze me bij de riem grepen. De handboeien zaten heel strak. Eén agent zette zijn voet op mijn hoofd om te voorkomen dat ik zou bewegen. De andere drie schopten me in mijn rug. Ze brachten me naar een vrachtvliegtuig. Er waren geen passagiers. Er waren twee politieagenten, Ethiopiërs denk ik, die me sloegen en raakten. Zo ging het de hele weg naar Addis Abeba. Daar deden ze me de handboeien af. Ik vroeg om niet naar het vliegveld van Djibouti gebracht te worden vanwege de immigratiepolitie. Ze lieten me naar Addis Abeba gaan.”
“Ik heb nog steeds veel pijn door dit alles. Ik neem medicijnen, maar ik kan niet naar het ziekenhuis omdat de politie niet mag weten waar ik ben. Ik ben in gevaar. Ik bel niet rechtstreeks naar mijn familie uit angst afgeluisterd te worden. Ik kan niet naar buiten, ik kan de stad niet in. Als de politie me ziet, ga ik naar de gevangenis. Ik weet niet wat er met mijn leven zal gebeuren. Ik moet onderduiken. Altijd verborgen blijven. Mijn leven staat op zijn kop. “
Gedetineerden in het gesloten centrum van Brugge hebben ons gemeld dat een van hun medegedetineerden onlangs in medische isolatie werd geplaatst omdat hij positief testte op tuberculose.
De persoon was al lang ziek en werd enkele weken geleden overgebracht naar het ziekenhuis voor onderzoek. De gedetineerden vertelden ons dat er een gezwel in zijn long was gevonden op een röntgenfoto. De directie had dus de aanwezigheid van deze besmettelijke ziekte moeten vermoeden.
Er werden geen voorzorgsmaatregelen genomen na de röntgenfoto. De betrokkene keerde terug naar de groep, at, sliep en leefde dicht bij zijn medegevangenen en er werd geen passende zorg verleend.
Tenslotte werd bij de gedetineerde tuberculose gediagnostiseerd en toen kwamen de bewakers hem met maskers halen om hem in medische isolatie te plaatsen.
De gedetineerden zijn erg bezorgd. Ze zijn erg bang dat ze besmet werdenn en willen allemaal een röntgenfoto laten maken.
Ze klagen het totale gebrek aan medische zorg aan. Als ze vragen om een dokter te zien, krijgen ze systematisch te horen “hij is er niet”. Toen ze de verpleegsters om hulp vroegen, antwoordden sommigen van hen: “Ik versta geen Frans”.
Gedetineerden getuigen:
“We laten mensen ziek totdat ze sterven? “
“Ze sluiten ons op. Ze doden ons niet, maar ze laten ons traag sterven. “
De gedetineerden van het gesloten centrum 127bis (in Steenokkerzeel, vlakbij de luchthaven van Zaventem) hebben ons laten weten dat een dertiger, de heer A., zich op zaterdag 9 maart 2024 van het leven heeft beroofd.
De man was van Ethiopische afkomst en was al 12 jaar in België. Hij zat ongeveer tien dagen opgesloten in het centrum. Volgens zijn medegevangenen wilde hij terugkeren naar zijn land van herkomst en stapte hij naar de politie om een vrijwillige terugkeer naar Ethiopië aan te vragen. Na zijn verzoek werd hij gearresteerd op het politiebureau en opgesloten in het gesloten centrum 127bis.
A. werd om 5 uur ‘s ochtends in de toiletten ontdekt door een medegevangene. De directie van het centrum ging langs de verschillende vleugels van het gebouw om te bevestigen dat de man door ophanging om het leven was gekomen en om de gevangenen te vragen “kalm te blijven uit respect voor de overledene”. De gevangene die het lichaam ontdekte werd tegen zijn wil overgeplaatst naar een ander centrum. Zijn medegevangenen beschrijven A. als een man die “blij en verdrietig tegelijk” was. Ze voegden eraan toe dat, hoewel A. geen zelfmoordgedachten leek te hebben geuit, zijn mentale toestand zorgwekkend was: zijn medegevangenen bevestigden dat hij veel medicatie kreeg in het centrum en dat hij niet in zijn normale staat leek te zijn en voortdurend beefde.
De gedetineerden waarschuwden ons en uitten hun wantrouwen jegens het personeel van het centrum en het klimaat van repressie en dagelijks geweld dat er heerst.
Ze eisen dat de zaak openbaar wordt gemaakt en dat er een onderzoek wordt ingesteld.
Dit sterfgeval is een betreurenswaardige herhaling van de twee sterfgevallen die vorig jaar plaatsvonden in het gesloten centrum van Merksplas, met de zelfmoord van een man op 25 december1 en de dood van Tamazi2 een jaar geleden, in februari 2023. Deze zelfmoordpogingen en ander zelfdestructief gedrag zijn directe gevolgen van de opsluiting en de detentieomstandigheden van mensen zonder papieren in de centra. Gesloten centra storten de gedetineerden in een ongastvrij klimaat en veroorzaken dagelijks geweld waarmee rekening moet worden gehouden bij het interpreteren van deze tragedies. Onze gedachten gaan uit naar de familie en medegevangenen van A.
Een verklaring afgelegd op 29/02/2024 door een man die al bijna 5 maanden in het gesloten centrum van Merksplas zit. Zijn eerste poging om uitgewezen te worden was op vrijdag 01/03/2024 naar Dakar, hetgeen hij weigerde. Vandaag, 04/03/2024, heeft Vreemdelingendienst zijn opsluiting met 2 maanden verlengd.
A. Mijn probleem was een familieprobleem. Vroeger was ik moslim, maar uiteindelijk ben ik van religie veranderd. En dat was dat. De dag dat ik dat had besloten kreeg ik veel doodsbedreigingen.
E. Van je eigen familie?
A. Ja. Ik was toen 22. Nu ben ik 34.*
E. Wat gebeurde er nadat je weg wilde?
A. Nadat ik de bedreigingen had ontvangen, ben ik van huis weggelopen. En mijn hele familie begon me overal te zoeken om me te vermoorden. Mijn vader was namelijk imam. Hij was een groot imam in het dorp waar we woonden. Toen hij hoorde dat ik van geloof was veranderd, kreeg hij een hartaanval en stierf. Sindsdien heeft mijn familie me gezocht tot ik naar België ben gekomen.
E. Wanneer ben je naar België gekomen?
A. Ik ben hier in 2015 gekomen. Meteen toen ik hier aankwam heb ik asiel aangevraagd. Uiteindelijk is dat niet gelukt. Ik kreeg een negatief advies. Maar sinds ik hier ben heb ik nooit iets stoms gedaan, ik heb nooit problemen gehad met iemand hier. Dat wil zeggen, tot nu. Totdat de politie me betrapte en me meenam naar het centrum. Dat was in oktober. Op 12 oktober. In Merksplas zit ik al vier maanden, binnenkort vijf. Op 11 maart is het vijf maanden.
Normaal gezien word je na vijf maanden vrijgelaten als je geen pas of ticket hebt. Dat staat in de wet. Maar gisteren kreeg ik eindelijk een ticket. Omdat ze willen dat ik terugga naar mijn land. Maar dat kan ik niet. Er wacht daar van alles op me. Omdat ik mijn land heb verlaten vanwege de problemen, vanwege de doodsbedreigingen, kan ik daar niet naar terug. Het is beter voor mij om hier te sterven. Ik weet dat er daar dingen op me wachten, tot op heden. Omdat ik mijn familie goed ken, zullen ze niets zomaar vergeten.
E. Dus je wilt je verzetten tegen uitzetting?
A. Ja.
E. En wat bedoel je met het centrum en hoe je daar behandeld wordt?
A. Er is veel lijden hier in het centrum. Stel je voor dat iemand die helemaal niets heeft gedaan hier wordt opgesloten. Persoonlijk vind ik dat niet normaal. Het is zo ingewikkeld. En tegelijkertijd heb ik echt hulp nodig.
E. En hoe voel je je nu?
A. Ik voel veel dingen. Vanwege het ticket dat ik gisteren heb gekregen. Omdat ik weet dat er daar van alles op me wacht. Zoals ik al eerder zei, de de bedreigingen… Ik zit diep in de problemen.
Volgens rapporten van de Vreemdelingenzaken waren er in 2022 2.918 gedwongen verwijderingen. In november 2023 was het aantal gedwongen verwijderingen al gestegen tot 3.097.
Voorlopig zijn we getuige van veel pogingen tot gedwongen uitzetting die “onverwacht” plaatsvinden. Als gevolg van die verrassing zijn de gedetineerden niet altijd in staat om hun advocaat in te lichten of contact op te nemen met hun familie, voordat ze in een isoleercel worden geplaatst en onderworpen worden aan de wreedheid van een gedwongen uitzetting in een context van fysiek en psychologisch geweld.
Onlangs :
– Op 21 februari werd S., een jonge man van ongeveer 30 jaar met de Iraakse nationaliteit, die al meer dan 6 jaar in België verbleef, met geweld uitgezet naar Bagdad. S. had een partner in België en werkte er regelmatig. In september 2023 haalde de Belgische politie hem midden in de nacht op bij hem thuis. Sindsdien zat S. opgesloten in een gesloten centrum en verzette hij zich tegen twee pogingen om hem uit te zetten. In de dagen voorafgaand aan deze laatste uitzetting ging S. in hongerstaking om te protesteren tegen het geweld en racisme van de bewakers en de politie. Twee dagen voor de uitzetting raadpleegde hij een dokter die hem adviseerde om te eten omdat hij erg zwak en ziek was. Op de ochtend van 21 februari, zonder enige waarschuwing vooraf, deelde de politie S. mee dat hij een paar uur later zou worden uitgezet met een vlucht naar Oostenrijk. S. probeerde zich opnieuw te verzetten. Maar de escorte van vier politieagenten dwong hem met geweld aan boord te gaan. Vandaag bevindt hij zich in Irak in een totaal onzekere situatie, in een politiek instabiel land waar hij zijn leven riskeert.
– Op 22 februari 2024 onderging Francis zijn 5e gewelddadige deportatiepoging naar Abidjan via Istanbul. Hij verzette zich en bij dit geweld kwamen passagiers tussenbeide. Uiteindelijk werd hij teruggebracht naar het Merksplascentrum en opnieuw mishandeld door de federale politie. Francis wordt al 14 maanden vastgehouden in verschillende gesloten centra.
– Drie mensen uit Sri Lanka werden gedwongen teruggestuurd naar Sierra Leone, het land waar ze doorheen waren gereisd. Toen ze uit het vliegtuig stapten, werden ze aan hun lot overgelaten en werden ze niet verwelkomd of verzorgd. Ze bevonden zich zonder middelen of steun in een land waar ze niets van wisten, en moesten veel moeilijkheden overwinnen. Eén van hen heeft malaria opgelopen en alle drie hebben ze het dagelijks moeilijk.
– We hoorden van een medegevangene in Caricole dat “ze Marwa vanavond (02/02) om 21.00 uur kwamen halen”. Marwa werd dus gedwongen en onverwacht uitgezet op 3 februari via Rome naar Tunesië na een jaar opsluiting in het gesloten centrum van Holsbeek. De Belgische overheid repatrieerde haar met geweld naar een land dat ze was ontvlucht om aan een gedwongen huwelijk te ontsnappen!
– Getuigenis van de zoon van een Cubaanse vrouw die in Holsbeek werd vastgehouden en op zondag 25 februari werd gedeporteerd:
“Mijn moeder heeft veel meegemaakt, ze verbleef al 4 en een halve maand in België, waar ze verschillende situaties meemaakte, de eerste was dat de advocaat deed wat hij wilde, en hij vroeg haar enkel om geld omdat hij wist dat ze uiteindelijk met geweld zou gedeporteerd worden en hij zijn geld zou verdienen.Ze werd uitgezet zonder te onderzoeken of haar leven in gevaar was. Ze zijn erg racistisch en willen geen immigranten daar, en het enige wat ze haar in de rechtszaal vertellen is dat ze geen bewijs heeft.De immigratieambtenaren deden er lang over om haar uit het vliegtuig te krijgen, daarna ondervroegen ze haar in een gesloten kamer en ze was doodsbang. Ze werd onder grote druk gezet.”
In een vleugel van het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel proberen sommige mensen een vakbond op te richten als reactie op hun opsluiting en de onmenselijke omstandigheden waarin ze vastgehouden worden. Om die beweging van mobilisatie en eisen te onderdrukken, worden ze onderworpen aan repressie en censuur. Het is daarom bijzonder moeilijk om met hen in contact te komen.
Ze zijn er echter wel in geslaagd om ons te laten weten dat, als gevolg hiervan, 35 mensen op 10 februari in hongerstaking zijn gegaan. Ze vroegen om een persoonlijke ontmoeting met de Dienst Vreemdelingenzaken en eisten vrijheid voor iedereen! Op 13/02/2024, in een tweede vleugel van het gesloten centrum 127bis, begonnen ook 28 mannen een hongerstaking, tegen hun opsluiting en uit solidariteit.
In het begin leek het personeel zich niets aan te trekken van hun eisen of hun gezondheidstoestand: “De bewaking geeft er niets om en bekijkt ons als beesten”.
Op 19/02/24 waren veel gevangenen nog steeds in hongerstaking. Geconfronteerd met het gebrek aan respons of aandacht voor wat ze meemaakten, probeerden ze andere manieren om eisen te stellen. Als reactie op deze protesten en uit angst voor de verspreiding ervan, schakelde 127 bis de politie in. Sommige mensen zijn uitgezet en vele anderen zijn in isolatie geplaatst en vervolgens overgeplaatst naar andere gesloten centra. Deze mensen zitten nog steeds in isolatie. Welke vrijheid van meningsuiting en demonstratie blijft er nog over voor deze mensen wier rechten voortdurend worden geschonden?
Ze verklaren:
“We hebben nergens recht op.”
“Help ons, we gaan dood. Dit is marteling, mevrouw”.
“Er zijn mensen die papieren hebben, die belasting betalen, ze hebben hier niets te zoeken”.
“Ze brengen 10 [nieuwe] mensen terug om er 5 te laten gaan, soms brengen ze 5 [nieuwe] mensen terug om er 2 of 3 te laten gaan”.
“Het is het systeem in het centrum dat mensen ertoe aanzet om onnozele dingen te doen wanneer ze vrijkomen, om criminelen te worden”.
– Een minderjarige in het centrum 127 bis
Een 16-jarige jongen werd met geweld gearresteerd bij de Dienst Vreemdelingenzaken en zit sinds 7 februari vast in 127 bis. Er werd beroep aangetekend tegen zijn opsluiting maar dit lijkt nog geen succes te hebben. Op zaterdag 24 februari zit hij nog steeds vast, gelukkig gesteund door zijn medegevangenen.
Gesloten centrum caricole
– Collectieve protestactie
Een gedetineerde in Caricole vertelde ons over het fysieke en verbale geweld dat hij te verduren kreeg tijdens een poging tot uitzetting: De politie stopte hem in een donkere kamer en zei tegen hem “je gaat terug, we gaan je dwingen, je zal het zien”. Ze gaven hem wat kleren en ongeveer twintig minuten later kwamen 5 agenten binnen, die hem boeiden, zijn voeten vastbonden en probeerden hem in een camionnette te zetten. Hij viel twee keer op zijn rug. Een agent pakte zijn handen en tilde hem op. Ze sloegen hem op zijn voet, achter zijn achterwerk. Toen ze op het vliegveld aankwamen, verhinderden de piloot en een medewerker van de luchtvaartmaatschappij dat hij aan boord kon gaan. Hij werd opnieuw geslagen, twee keer op zijn armen. Hij kon zich niet bewegen.
Wanneer journalisten contact met hen opnemen, ontkent de Dienst Vreemdelingenzaken, zoals maar al te vaak het geval is, de realiteit van wat de gedetineerden meemaken en aankaarten!
– Getuigenis van een dame in Caricole
“Je land moeten ontvluchten om ernstige redenen en in een gevangenis belanden in een land waar je niemand hebt, is zwaar.”
Gesloten centrum van Brugge
Ook in het gesloten centrum van Brugge vertellen de gedetineerden ons over hun grote isolement en het gebrek aan basiszorg. Onlangs vertelden ze ons dat velen schurft hebben opgelopen en dat er een wreed gebrek is aan medische zorg en begeleiding.
– Getuigenis van het leven van een gevangene in Brugge: “M. heet nu alfa12. Voor- en achternamen van gevangenen worden niet meer gebruikt. Hij slaapt in een slaapzaal voor 20 personen met meerdere keren per dag kledingcontroles. Het schema is erg strikt. Opstaan om 8 uur, ontbijten, de tijd doden (“activiteiten”), eten, de tijd doden, eten en avondklok om 22.30 uur (na een laatste kledingcontrole). Dit alles wordt aangevuld met 2×30 minuten buiten (de binnenplaats van een oud gebouw – op zich erg mooi – waarin verschillende kleine ruimtes (3?) zijn omgeven door enorme beveiligde hekken). Bezoek: controle ++. Eerst alle overbodige kleding uittrekken. Schoenen uittrekken. Door het portaal. Fouillering van het lichaam, voetmassage (je weet nooit of er drugs of andere stoffen aan je voeten kleven). Voor de bezoekers, is er een kledingcontrole na het bezoek. Eventueel in een “speciale kamer”. Daarna een grondige kledingcontrole. De “bezoeker” moet zich uitkleden en knielen. “
Gesloten centrum van Merksplas
ontvangen berichten:
* “Ik geef u mijn naam voor het geval ik verdwijn”.
* “Ik reken op u om mijn lichaam te repatriëren naar mijn moeder in Marokko”.
* “Een verwarde man kleedt zich helemaal uit op de binnenplaats. De gevangene zegt tegen de bewaker “deze meneer is ziek”, waarop de bewaker antwoordt “nee, hij is gewoon bijdehand”. Resultaat: eenzame opsluiting.”
* “Als je reageert op een denigrerende opmerking van een bewaker, krijg je een waarschuwing. Bij de derde waarschuwing volgt eenzame opsluiting”.
Op 19 februari 2024 werd tijdens een gemeenteraadszitting(1) een vraag gesteld aan burgemeester Paul Magnette (PS) over de plannen voor een toekomstig gesloten centrum in Jumet. Dit project, dat nu door Magnette lijkt te worden gesteund, kwam in 2017 voor in het “masterplan voor gesloten centra”, destijds gelanceerd door toenmalig staatssecretaris Théo Francken (NVA).
In antwoord op een vraag van een gemeenteraadslid begon Paul Magnette met de mededeling dat staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (CD&V) hem had laten weten dat de Regie der Gebouwen binnenkort een stedenbouwkundige vergunning zou aanvragen voor een terrein naast de federale politie in Jumet. Volgens hem is er geen tegenstrijdigheid tussen het huisvesten van een open centrum en een gesloten centrum. Daarmee maakt hij een onderscheid tussen ‘goede en slechte migranten’, een strategie die hij ontleent aan rechts en extreemrechts. Hij rechtvaardigde zijn opmerkingen door te zeggen dat ze in het regeringsakkoord hadden verkregen dat er geen kinderen zouden worden opgesloten, wat een “grote vooruitgang” zou zijn. Tegelijkertijd negeerde hij de campagnes van hervormingsgezinde verenigingen en de vele militante en autonome acties tegen het opsluiten van kinderen in gesloten centra.
Op ferme toon besluit hij met te zeggen dat de bevelen om het grondgebied te verlaten moeten worden uitgevoerd voor illegale inwoners die criminele daden hebben gepleegd (hij vermeldt drugshandel en mensenhandel). Hij voegt eraan toe: “Deze mensen die illegaal op ons grondgebied verblijven en de veiligheid van onze medeburgers ondermijnen, moeten worden uitgezet naar hun land van herkomst. Daar heb ik geen problemen mee. Enerzijds moeten we de misdadigers terugsturen naar hun land, anderzijds moeten we hier de families verwelkomen die oorlog en dictatuur ontvluchten […]”.
Een opportunistische verandering van standpunt
Volgens de media(2) was het college van Charleroi in 2019 “fel gekant tegen het project” en zei het “alles in het werk te willen stellen om dit door de federale regering gewilde en opgelegde project te blokkeren”. Ondertussen heeft de PS zich aangesloten bij de federale regering en is de Vivaldi meer waard dan de levens van mensen zonder papieren. Magnette heeft zijn beloften lafhartig verloochend en, erger nog, hij heeft de taal en de leugens van extreem-rechts ongegeneerd overgenomen.
Populisme en racistische leugens
De overtuiging dat mensen die vastzitten in gesloten centra criminelen zijn, is een leugen. Een zeer groot deel van hen heeft geen enkel misdrijf gepleegd, maar zit vast om de enige reden dat hun een verblijfsvergunning wordt geweigerd door een staat die de mogelijkheden om op een waardige en legale manier in België te leven, steeds verder beperkt.
Voor degenen die daadwerkelijk veroordeeld zijn, zijn de woorden van Magnette niet beter dan die van het zelfveronderstelde recht. Dergelijke opmerkingen, en meer in het algemeen deze veroordelingen, verhinderen ons om deze criminele daden te begrijpen als gevolgen van onzekerheid, die zelf wordt veroorzaakt door gedwongen illegaal verblijf. Deze uitspraken en de daaruit voortvloeiende beslissingen maken niet alleen alle discriminatie onzichtbaar waarmee migranten zonder papieren in het hele strafrechtsysteem te maken hebben (van raciale profilering door de politie tot racisme in de rechtszaal), maar versterken deze discriminatie ook. Ten slotte dragen de woorden en daden van Magnette bij tot de verharding van het fenomeen van de dubbele straf(3), dat logischerwijs door veel organisaties aan de kaak wordt gesteld.
Neen tegen de stedenbouwkundige vergunning die zal worden gevraagd door de Regie der Gebouwen.
Nee tegen de criminalisering van mensen zonder papieren.
Nee tegen de racistische logica van het sorteren tussen asielzoekers die “aanvaardbaar” zouden zijn en mensen zonder papieren die als “ongewenst” worden bestempeld.
Gedetineerden in het detentiecentrum Caricole hebben contact opgenomen met Getting the Voice Out om verslag te doen van de situatie van een van hun medegevangenen.
“In de loop van vorige week werd een gedetineerde mishandeld tijdens een poging tot uitzetting. Ze had internationale bescherming aangevraagd in België. Na een eerste afwijzing wilde ze in hoger beroep gaan. Haar advocaat zei haar dat hij “geen tijd had”, ondanks het feit dat de beroepstermijn al verstreken was. De Dienst Vreemdelingenzaken organiseerde daarop een poging om haar uit te wijzen naar haar land van herkomst. Na deze poging keerde ze terug naar het centrum met haar schoenen vol gaten en een gebroken hand… We hebben het personeel van het centrum ter verantwoording geroepen. We kregen te horen dat het de geslagen persoon was die de politie bedreigd had. Hoe kan iemand die aan handen en voeten geboeid is de politie bedreigen?”
Deze gebeurtenissen hebben ertoe geleid dat de gedetineerden een protestbeweging zijn begonnen. Ze eisen verandering ten aanzien van de volgende punten:
– Meerdere gewelddaden gepleegd door politiebegeleiders tijdens uitzettingen
“We zijn het niet eens met de manier waarop mensen in elkaar worden geslagen. Er zijn veel meldingen van geweld. Een Cubaanse vrouw vertelde ons onlangs dat ze is (neer)geslagen en bedreigd is. Ze werd midden in de vlucht wakker. We zijn het niet eens met de manier waarop uitzettingen worden uitgevoerd, mensenrechten worden niet gerespecteerd”.
– Problemen met juridische ondersteuning in gesloten centra
“Als mensen in het centrum aankomen, krijgen ze een advocaat. De advocaten zeggen dat ze geen tijd hebben om beroep aan te tekenen en weigeren dit te doen. De advocaten zijn er alleen maar om een formaliteit af te handelen. Iemand die onlangs in het centrum aankwam, kreeg te horen dat ze geen recht had op een advocaat. Ik moest zelf advocaten bellen.
– Het recht op gezondheid ontzegd
“Veel mensen zijn hier ziek en opsluiting maakt de situatie alleen maar erger. Andere mensen waren gezond toen ze aankwamen en zijn nu ziek. We krijgen pillen en ze weigeren ons de naam van deze pillen te vertellen. Als ik ernaar vraag, krijg ik te horen dat het niet belangrijk is, dat het geen medicijnen zijn en dat het helpt om beter te slapen. Er is alleen verplegend personeel in het centrum. We vragen om dokters, maar die zien we nooit. Veel mensen zijn getraumatiseerd en dat heeft gevolgen voor hun gezondheid. We eten brood van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat, hoe verwacht je dan dat we gezond zijn?”
“Het gaat te ver na al dit voorgaande.”
Woedend over het politiegeweld en hun behandeling hebben de gedetineerden besloten om op dinsdag 13 februari 2024 niet naar de kantine te gaan.
“We zullen de hele dag niet eten, we zullen geen toegang hebben tot het internet, we zullen geen gebruik maken van de speelzaal of de fitnessruimte. Er zullen de hele dag geen activiteiten zijn. We gaan ons allemaal verzamelen in een kamer zodat we samen kunnen staan en applaudisseren voor onze medegevangene”.
Dit incident staat helaas niet op zichzelf. Getting the Voice Out is een herinnering aan de systematische en systematische aard van het fysieke en psychologische geweld dat gebruikt wordt tijdens arrestaties, opsluiting en deportatie. Hierbij vallen veel gewonden en doden.
Uit solidariteit verzamelden personen zich voor de Dienst Vreemdelingenzaken op 19 januari 2024 om de recente sterfgevallen te veroordelen van mensen die vastzitten in gesloten centra, evenals de detentieomstandigheden en het fysieke en psychologische geweld waaraan deze mensen dagelijks worden blootgesteld en dat tot sterfgevallen leidt, en om op te roepen tot regularisatie!
In antwoord op de beweringen en getuigenissen ontkent de Dienst Vreemdelingenzaken de beschuldigingen en stelt met name dat “elke plaats alle medische en psychologische steun biedt die nodig is om de terugkeer zo comfortabel mogelijk te maken”.
De gedetineerden getuigen echter van het gebrek aan zorg, de bedreigingen en martelingen die ze hebben ondergaan en het trauma dat dit heeft veroorzaakt:
“We worden voor idioten aangezien; terwijl we weten hoe we moeten praten, we kunnen dingen begrijpen, we kunnen discussiëren, we kunnen onderhandelen, maar het enige wat we krijgen zijn bedreigingen met gedwongen terugkeer als we met de media praten, als we jullie bellen, of als we om een psychiater of een dokter vragen. We kunnen onszelf niet verdedigen, we hebben geen enkele rechten; en velen zijn erg bang voor represailles als ze iets zeggen, als ze jullie bellen.”
“Er is niemand om mee te praten, niemand legt ons iets uit”.
“Mensen weten niet wat hier aan de hand is, het is erger dan racisme, het is verborgen slavernij, we kunnen onszelf niet verdedigen, al onze rechten zijn ons ontnomen”.
“We zijn allemaal getraumatiseerd door deze bedreigingen en door deze werkelijke marteling”.
“Het is ernstig om mensen op te sluiten en te mishandelen omdat ze ‘ongedocumenteerd’ zijn”.
“Het onrecht is van dergelijke mate om gek van te worden”.
De gedetineerden van 127 bis vertelden ons ook dat er op 07/01/2024 een zelfmoord had plaatsgevonden in het centrum. Tot op vandaag ontkent de directie dit sterfgeval. Sommige gedetineerden in dit centrum verklaarden ons het volgende:
“ze proberen het voor ons te verbergen
“genoeg is genoeg, dit is de tweede keer in 15 dagen”.
“we laten het niet zo”.
“Het verbaast me niets, we worden als beesten behandeld, ik snap hoe het zover heeft kunnen komen”.
De Dienst Vreemdelingenzaken wijt de psychologische toestand van mensen die in gesloten centra vastzitten aan het feit dat “ze vaak aan het einde van de procedure zijn en in het proces van repatriëring naar hun land van herkomst”, en erkent dus noch het geweld van de detentie noch hun verantwoordelijkheid voor het trauma dat detentie als zodanig, maar houdt daarbij ook het gedrag van de medewerkers van deze gesloten centra in stand !
Onlangs is er echter nog meer bewijs geleverd van het geweld waaraan deze mensen worden blootgesteld:
– In 127 bis werd op 06/01/2024 een gedetineerde zwaar mishandeld door de bewaking: hij was te laat gekomen voor zijn ontbijt. Hij was het er niet mee eens en de bewaking isoleerde hem in een kamer zonder camera’s, sloeg hem en sloot hem op in een isoleercel. Na enkele dagen werd hij overgebracht naar een ander centrum en in isolatie geplaatst. Sinds 24/01/2024 zit hij daar nog steeds.
– In 127 bis, zondag 14/01/2024 om 22u: Een gevangene vraagt naar de tondeuse. Een bewaker zegt hem dat hij in een andere kamer moet gaan kijken. Hij vindt hem niet en vraagt het opnieuw. De bewakers lachen hem uit. Hij houdt vol. “Een uur of twee later zeiden 10 bewakers dat ik naar het kantoor moest gaan. Ik weiger en ga terug naar mijn kamer (want ik weet heel goed dat dat een isoleercel betekent). Plotseling kwamen er 20 bewakers aan. Ongeveer tien gevangenen verhinderden dat de bewakers me meenamen.” Er ontstond een algemene vechtpartij en 5 gevangenen werden in de isoleercel gezet. Eén van hen zei dat hij weinig klappen had gekregen, maar dat anderen zwaar waren mishandeld. Hij diende een klacht in. De 5 werden overgeplaatst naar verschillende centra.
Op 7 januari meldden gevangenen van het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel dat een van hun medegevangenen was omgekomen door ophanging. De gedetineerden werden snel overgeplaatst van de ene vleugel van het gesloten centrum naar de andere en de directie weigert verdere informatie vrij te geven over de omstandigheden van dit mogelijke drama. Hoewel deze informatie niet bevestigd kon worden, blijft het een feit dat het geweld en de spanningen alleen maar toenemen.
“Ze proberen de waarheid voor ons te verbergen“, zeggen de gevangenen.
Op 25 december vorig jaar werd een man dood aangetroffen in het gesloten centrum van Merksplas (nabij Antwerpen). De directie en de Dienst Vreemdelingenzaken verklaarden toen dat het om zelfmoord ging. De man was onwel en er was niet naar hem geluisterd door de gezondheidsdiensten in het gesloten centrum. Een medegevangene klaagde: “Het is niet zomaar zelfmoord. Mensen worden hier vermoord. Het is niet normaal”.
Eerder, in februari 2023, bijna 11 maanden geleden, stierf Tamazi Rasoian in het gesloten centrum van Merksplas onder onduidelijke omstandigheden, nadat hij in een isolatiecel was geplaatst. Zijn familie vecht nog steeds voor waarheid en gerechtigheid.
Door hun dodelijke en racistische migratiebeleid zijn de autoriteiten verantwoordelijk voor deze sterfgevallen.
Opsluiting vernietigt zowel de mentale als de lichamelijke integriteit. Sinds het ontstaan van deze gevangenissen hebben de gedetineerden voortdurend de schandalige omstandigheden (gebrek aan hygiëne, bedorven voedsel, eenzame opsluiting onder het minste voorwendsel, etc.) en het geweld tijdens arrestaties, opsluiting en deportatieprocedures aan de kaak gesteld, allemaal met medeplichtigheid van onze leiders. Sommige behandelingen (maandenlange totale isolatie, psychologische druk, enz. )
Deze onmenselijke situatie is het resultaat van de keuzes van een kapitalistische en reactionaire politieke klasse die enerzijds haar financiën baseert op de uitbuiting van migranten zonder papieren en anderzijds de jacht op hen opent, hen opsluit en hen deporteert om hun precaire situatie te bestendigen.
Wanneer een man sterft in een gesloten centrum, hebben de Belgische staat en zijn vertegenwoordigers bloed aan hun handen.
Dit onduldbare geweld zal niet ophouden tot er een echt beleid van massaregularisatie is ingevoerd, tot alle opgesloten personen zijn vrijgelaten en de gesloten centra zijn afgeschaft.
Op vrijdag 19 januari roepen we op tot een demonstratie die begint bij Arts-Loi en stopt voor de Dienst Vreemdelingenzaken. Laten we massaal samenkomen om onze verontwaardiging en woede te uiten over deze instelling, die op cynische wijze het detentie- en uitzettingsbeleid orkestreert in combinatie met een steeds harder en willekeuriger regularisatiebeleid. We eisen dat de waarheid aan het licht wordt gebracht over de omstandigheden rond de dood van deze gedetineerden en al diegenen die in het verleden in gesloten centra zijn gestorven.
De afgelopen dagen hebben veel gedetineerden in het gesloten centrum van Brugge gebeld om te klagen over de “schandelijke” omstandigheden waarin ze worden vastgehouden: onhygiënische condities, erbarmelijke hygiënische en sanitaire omstandigheden en een gebrek aan medische zorg. Verschillende gevangenen spraken over gevallen van zelfverminking en het gebrek aan medische zorg, en op 1 januari vernamen we dat een gevangene van Tunesische afkomst aan zijn 12e dag hongerstaking was begonnen.
Bericht ontvangen op 24 december:
“en hier eten we niet goed er wordt niet goed voor ons gezorgd er zijn mensen die nagelknippers eten en we gaan niet naar het ziekenhuis om te kijken. Ze zeggen dat we op de manager moeten wachten, iemand heeft 2 weken beneden gelegen zonder een röntgenfoto te laten maken, en iemand anders heeft hier ook een ring gegeten zonder naar het ziekenhuis te gaan. Er is geen hygiëne in het centrum, journalisten komen hier niet omdat de rechten van buitenlanders hier niet gerespecteerd worden. In de gesloten centra geven ze niets om de mensen die hier zijn, we zijn als beesten voor hen, dus help ons te vertrekken”.
Om 12 uur ‘s middags op 02 januari 2023 kondigde een meerderheid van de gevangenen in de 2 blokken aan dat ze in hongerstaking gingen om te protesteren tegen de condities waarin ze vastgehouden werden. Binnen het uur verhoorde de directie hen en dreigde ze de politie in te schakelen.
Een gevangene: “Het is mijn recht en mijn keuze om te beslissen of ik me wel of niet voed”.
De directie: “U bent verplicht te eten, desnoods onder dwang”.
In de namiddag arriveerden al snel een dertigtal politieagenten met helmen en schilden in de 2 blokken. Ongeveer twintig gevangenen uit het eerste blok en 6 gevangenen uit het tweede blok werden in een isoleercel gezet. Vervolgens verloren we het contact met een aantal gevangenen, die telefonisch niet meer bereikbaar waren.
“We werden op onze sokken meegenomen door een ondergelopen gang. We zaten met meerdere mensen in een cel die voor één persoon was gereserveerd. We hadden het erg koud en er was niets om ons te bedekken. Sommigen werden in medische isolatie geplaatst omdat er niet genoeg ruimte was in de kerkers”.
S’ avonds en tijdens de daaropvolgende nacht werden sommige gedetineerden overgebracht naar andere centra (voor zover wij weten de gesloten centra van Caricole, Vottem en Merksplas).
Een overgeplaatste gevangene vertelde ons dat hij er in een PV van beschuldigd was dingen kapot te hebben gemaakt en gewelddadig te zijn tegen de politie:
“Dat is niet waar. We weten allemaal dat we onze mond moeten houden als we tegenover een stel robocops staan. We lieten ons vriendelijk handboeien omdoen om door elk 4 agenten naar de kerker gebracht te worden.”
Elke protestbeweging van gedetineerden in gesloten centra wordt in de kiem gesmoord om te voorkomen dat protesten zich verspreiden.
We blijven deze zogenaamde administratieve opsluitingen aanklagen, die structureel en racistisch geweld door autoriteiten in heel Europa zijn.
Sinds enkele weken krijgen de gedetineerden in Brugge zelden een simkaart en geen telefoon. Een twintigtal gedetineerden in verschillende vleugels van het centrum waarmee we contact hebben, zouden in deze situatie verkeren. Na aandringen bij de directie hebben velen eindelijk een simkaart gekregen, maar geen telefoon. Sommige gedetineerden zijn gedwongen om één telefoon en één SIM-kaart te delen. Degenen die een SIM-kaart hebben gekregen, moeten deze af en toe in andermans telefoon stoppen om te kunnen bellen. Het management vertelt hen dat de voorraad telefoons op is.
“We vechten om toegang tot een telefoon te krijgen. Het is echt moeilijk. Hoe verwacht je dat we advocaten, vrienden, familie bellen… Ik ben in verschillende centra geweest, maar dit is ongehoord! Het is een schande.”
Een telefoon en een SIM-kaart zijn essentieel voor mensen in detentie, omdat de telefoon het enige contactmiddel met de buitenwereld is. Het centrum is wettelijk verplicht om hen van een SIM-kaart te voorzien, maar gevangenen moeten hun eigen telefoon kopen. Getting the Voice Out stuurde 5 telefoons naar een van de vleugels om hen te helpen; ze hebben ze ontvangen en zullen ze delen.
___________________________________________________________________________________Repressie in het gesloten centrum van Merksplas
Een gevangene die opgesloten zat in Merksplas vertelde ons over de totaal disproportionele reactie van het personeel van het centrum toen hij gewoon om een extra portie rijst vroeg tijdens zijn maaltijd. Hierdoor belandde hij in eenzame opsluiting.
“Ze stoppen mensen in een isoleercel voor rijst. Ze stoppen mensen in een isoleercel omdat ze om medische hulp vroegen. Het is hartje winter, er is geen verwarming in de kamers. Waar zijn we nu? Het moet publiekelijk worden gemaakt, mensen moeten het weten. We zijn hier met stomheid geslagen. We worden mishandeld als vee in het midden van Europa. Jullie [Europeanen] reizen overal heen en zeggen “mensenrechten, mensenrechten”. Waar zijn de mensenrechten? Brussel besluit om mensen te vermoorden. Iedereen moet weten wat hier aan de hand is.”
Collectieve uitzetting naar Guinee geannuleerd dankzij mobilisatie
Een collectieve vlucht naar Guinee was gepland voor dinsdag 19 december. Om zich tegen de uitzetting te verzetten, mobiliseerden leden van de Guinese diaspora en medestanders zich en demonstreerden voor de ambassade van Guinee om druk uit te oefenen op de ambassade om de toegangspassen niet af te geven, zodat de uitzetting niet kon plaatsvinden. Tijdens de demonstratie, na gesprekken met leden van de ambassade, hoorden we dat de passen oorspronkelijk rechtstreeks bij Guinee waren aangevraagd. Uiteindelijk kondigde de ambassade aan dat ze bezig was met een analyse van elke specifieke situatie en dat de collectieve uitzetting daarom niet op de geplande datum kon plaatsvinden.
Naar aanleiding van de media-aandacht voor deze situatie heeft de Guinese minister van Buitenlandse Zaken, Morissanda Kouyaté, die eerder had verklaard dat hij “de ongecontroleerde repatriëring van zijn onderdanen” niet langer zou aanvaarden, gereageerd door te verklaren dat “geconfronteerd met het specifieke geval van een chartervlucht die zich voorbereidt om Guinese onderdanen van België terug naar Guinee te sturen, ik de crisiscel van het ministerie van Buitenlandse Zaken heb geactiveerd”.
Wij zijn sterk gekant tegen het idee van een geval-per-geval-analyse en dus tegen het idee dat iemand onder dwang gerepatrieerd zou kunnen worden. De collectieve uitzetting die gepland was voor 19 december werd vermeden, maar de mobilisatie gaat door!
Samenvatting van de betoging tegen de gesloten centra
Na een oproep van verschillende groepen trokken 150 mensen op zaterdag 9 december 2023 naar Steenokkerzeel om te betogen voor de twee gesloten centra in de Brusselse regio, 127bis en Caricole. De betoging was een gelegenheid om de opsluiting, uitwijzing en criminalisering van mensen zonder papieren te veroordelen en om solidariteit te betuigen met de opgeslotenen door hun recht op vrij verkeer en vrije vestiging opnieuw te bevestigen. Aangekomen voor centrum 127bis zagen de demonstranten dat de gedetineerden naar andere vleugels waren verplaatst, uit het zicht en waar geen contact met ons mogelijk was. Een paar honderd meter verderop, voor het Caricole centrum, slaagden de demonstranten erin contact te maken met de gedetineerden vanuit de ramen van het gebouw.
“In ieder geval, zien dat al deze mensen waren samengekomen om ons te steunen, zien dat we niet helemaal alleen zijn en dat mensen aan ons denken, verwarmt het hart.” zegt ons een man opgesloten in de Caricole.
Deze mobilisatie was een gelegenheid om de 30ste verjaardag van de wet op de detentie van mensen zonder papieren (wet van 9 mei 1993) te herdenken, evenals de 25ste verjaardag van de dood van Semira Adamu door politieagenten tijdens een uitzetting en de 5de verjaardag van de moord op de tweejarige Mawda, die door de politie werd gedood tijdens een achtervolging aan de grens. 2023 is ook het jaar van de dood van Tamazi Rasoian, die onder onduidelijke omstandigheden plaatsvond in het detentiecentrum Merksplas in februari. Er wordt nog steeds een fonds opgericht om de familie financieel te steunen in hun strijd voor waarheid en gerechtigheid.https://stuut.info/Recit-Manifestation-contre-les-centres-fermes-2986
Een man die al meer dan een jaar in een gesloten centrum zit, zit al 10 maanden in totale isolatie. Hij ziet nooit iemand, behalve NGO’s die hem bezoeken. Zijn fysieke en mentale toestand verslechtert met de dag. “Het is net Guantanamo”, vertelt hij ons.
Tweede sterfgeval in 2023 in gesloten centrum Merksplas
Op 25 december 2023 werd een man van in de veertig dood aangetroffen in een isolatiecel in het gesloten centrum van Merksplas. Een eerste gedetineerde deelde ons mee dat de betrokkene zich in blok 3 bevond en dat hij toen in isolatie werd geplaatst omdat hij medische behandeling zocht. Volgens een andere gedetineerde volgde zijn verzoek om medische verzorging op een afranseling door de politie. Een andere bron vertelde ons dat hij onder de Dublin-verordening viel en daarom deze week zou worden uitgezet naar Duitsland. Volgens zijn medegevangenen is deze tragedie duidelijk “het gevolg van de slechte omstandigheden” en de onmenselijke behandeling die ze krijgen. De volgende dag, 26 december, rond 10 uur ‘s ochtends, deelde de directie aan de gevangenen mee dat deze man was overleden, nadat hij zelfmoord had gepleegd door zichzelf op te hangen met zijn riem.
Op 26 december gingen enkele van zijn naaste medegevangenen een dag in hongerstaking, getekend door verdriet. Maar zoals altijd wanneer gevangenen zich verzetten, ongeacht de tragische omstandigheden die hen ertoe brachten, werden ze bedreigd met onderdrukking door het personeel.
Onze gedachten gaan uit naar het slachtoffer en onze solidariteit gaat uit naar zijn medegevangenen en dierbaren.
Getuigenissen van politiegeweld op de luchthavens van Zaventem en Charleroi
We ontvangen regelmatig getuigenissen van politiegeweld tijdens pogingen tot gedwongen deportatie.
“Ik werd naakt uitgekleed en gefouilleerd, geboeid en zwaar vastgebonden. Ik werd het vliegtuig in gedragen. […] Toen duwden ze me met mijn hoofd tussen mijn knieën en pakten twee agenten me bij mijn haar… Ik bleef schreeuwen. Dat ging 15 minuten door. Ik stikte. Toen hebben ze me 1 minuut rechtop gezet en toen weer ondersteboven. Ik dacht dat ik doodging […]”.
“Terwijl ik daar zat, schreeuwde ik om hulp in het Frans en daarna in het Engels. Ze drukten mijn hoofd zo hard ze konden naar beneden en lieten me toen los net toen ik het bewustzijn begon te verliezen”.
We veroordelen deze schandelijke en afschuwelijke daden van overheidsfunctionarissen ten zeerste. Ze worden betaald om hun racistische en misselijkmakende daden uit te voeren tegen mensen in extreem kwetsbare situaties. En dat doen ze uit het zicht.
Steeds weer uiten gevangenen hun woede en verontwaardiging over het geweld van de gevangenisomgeving en de onrechtvaardigheid van hun situatie:
“We worden niet goed behandeld. Het is echt moeilijk. We moeten iets doen. Waar zijn de mensenrechten? Iedereen wacht op zijn beurt.”
“Omdat we niet in het systeem passen, worden we ontvoerd, opgesloten en als vuilnis buiten gegooid. Het is gewoon racisme. Ik verliet mijn land toen ik 15 was, daarheen gebracht door vrienden nadat mijn vader stierf. Ik werd door heel Europa meegesleurd. Ik moet naar de ambassade van mijn land om mezelf te identificeren, maar er is geen spoor van mij in mijn land. Wat gaan ze doen? Waarom houden ze ons vast? Omdat we zwart zijn? Voor hen zijn we uitschot. Laat me mijn leven leiden. Ik kan leven zonder deel uit te maken van het systeem. Dat is mijn recht.
We herhalen onze onvoorwaardelijke solidariteit met alle gevangenen en hun families.
PERSBERICHT 27 december 2023 – Getting the Voice Out & CRACPE (Collectif de Résistance Aux Centres Pour Étrangers)
Om 17.45 uur op 25 december 2023 meldden gevangenen de komst van ambulances, brandweer en politie bij het gesloten centrum Merksplas, aan de kant van blok 5 waar de kerkers en isolatiecellen voor “mensen met speciale medische behoeften” zich bevinden. Al snel ‘s avonds verspreidde het gerucht van een dode in blok 5 zich en zal worden bevestigd door de directie. De man die dood werd aangetroffen moest deze week worden uitgezet naar Duitsland.
Bedreigd met deportatie naar Duitsland, zou een man zelfmoord hebben gepleegd in zijn isoleercel.
Een gevangene vertelde ons dat deze man in blok 3 had gezeten en vervolgens in de isoleercel was gezet omdat hij om behandeling had gevraagd: “Zodra je om behandeling vraagt, word je geïsoleerd in de medische vleugel van blok 5 of soms in een echte isoleercel gezet”, vertelden gevangenen ons.
Deze man, van Noord-Afrikaanse afkomst, was onlangs aangekomen in het detentiecentrum en was in de veertig. Volgens een andere gevangene was de reden voor zijn verzoek om medische zorg een pak slaag dat hij van de politie had gekregen. Een andere bron vertelt ons dat hij onder de Dublinverordening viel en daarom deze week zou worden uitgezet naar Duitsland. Volgens zijn medegevangenen was deze tragedie duidelijk “het gevolg van slechte omstandigheden en onmenselijke behandeling”.
Een andere bron vertelt ons dat de overleden man in een gemeenschappelijke ruimte was met andere gevangenen en dat hij rond 17.15 uur vroeg om teruggebracht te worden naar zijn cel. Kort voor 18.00 uur werd hij dood aangetroffen door een bewaker die hem kwam ophalen om deel te nemen aan de kerstmaaltijd. De volgende dag, 26 december, rond 10 uur ‘s ochtends, deelde de directie aan de gevangenen mee dat deze man was overleden, nadat hij zelfmoord had gepleegd door zichzelf met zijn broeksriem op te hangen in de isoleercel waar hij werd vastgehouden. Gedurende de hele dag van 26 december vertelden verschillende gedetineerden ons over hun twijfels over de zelfmoord. Ze vertelden ons dat ze de cel kenden en dat het volgens hen onmogelijk was om zich daarop te hangen: “Er is een klein raampje in de cel met tralies, maar die zijn erg hoog en onbereikbaar”.
De gevangenen vroegen om een onderzoek. Ze weten dat enkele maanden geleden een andere gevangene stierf in medische isolatie. En terwijl de Dienst Vreemdelingenzaken deze dood als een “natuurlijke dood” had verklaard, werd deze versie door onderzoek van journalisten in twijfel getrokken. Er loopt nog steeds een onderzoek (1). Op 26 december gingen enkele van zijn naaste medegevangenen een dag in hongerstaking, gekenmerkt door verdriet. Zoals altijd het geval is wanneer gevangenen in verzet komen, ongeacht de tragische omstandigheden die hen hiertoe hebben aangezet, werden ze bedreigd met onderdrukking door het personeel.
Sterfgevallen en zelfmoorden als gevolg van detentie in een gesloten centrum en de dreiging van deportatie.
Geconfronteerd met hun opsluiting en de omstandigheden waaronder ze vastzitten, gaan getroffen gevangenen regelmatig over tot zelfagressief gedrag, zoals zelfverminking of zelfs zelfmoordpogingen. Deze mensen zitten opgesloten in “administratieve detentie” zonder proces of einddatum, omdat hun papieren “niet meer in orde” zijn en ze daarom gedreigd worden met deportatie naar hun zogenaamde “land van herkomst” of vermeende land van herkomst. Ze worden bedreigd met uitzetting naar hun land van herkomst of veronderstelde land van herkomst, ook al hebben ze hier vaak hun leven opgebouwd en kunnen of willen ze niet terugkeren naar deze landen, waar ze dikwijls geen banden meer hebben, of in sommige gevallen waar hun leven in gevaar is. Een van hen vraagt: “Omdat we ongedocumenteerd zijn, betekent dat dan dat we hier moeten sterven? “.
Het zijn inderdaad deze opsluitingen in deze gesloten centra, die extreem precair zijn, gewelddadig van aard en beheerst door een steeds repressievere dynamiek, die leiden tot wanhoop en gewelddaden, waarvan dit helaas niet de eerste is (2). Gesloten centra zijn niets anders dan gevangenissen, die tot doel hebben het verzet van mensen tegen deportatie te breken, waarbij ze gedurende hun hele detentie zowel psychisch als fysiek onmenselijk worden behandeld, met geweld dat al extreem kan zijn op het moment van deportatie.
Onze gedachten gaan uit naar het slachtoffer en onze solidariteit gaat uit naar zijn medegevangenen en hun families.
We ontvangen regelmatig getuigenissen van politiegeweld tijdens pogingen tot gedwongen uitzetting. Hier zijn enkele getuigenissen die we de afgelopen maanden ontvingen:
“6 agenten: ik werd naakt uitgekleed en volledig gefouilleerd, ik kreeg handboeien om en een grote riem. Ik werd het vliegtuig in gedragen. De agenten vertelden de passagiers dat ik een gevangene was. Ik schreeuwde dat ik geen gevangene was, dat ik nooit iets verkeerd had gedaan. Toen duwden ze me met mijn hoofd tussen mijn knieën en 2 agenten pakten me bij mijn haar… Ik bleef schreeuwen. Dit ging 15 minuten door. Ik stikte. Toen hebben ze me 1 minuut rechtop gezet en toen weer ondersteboven. Ik dacht dat ik doodging. De stewardessen kwamen tussenbeide en vroegen aan de agenten mij uit het vliegtuig te halen. Terug naar het politiebureau. Ze stelden voor dat ik naar een dokter zou gaan. Ik weigerde. Ik werd teruggebracht naar het busje en overgebracht naar een ander gesloten centrum. “
Getuigenis van een medegevangene over de deportatie van een jongeman: “Ze waren met z’n negenen op de luchthaven om hem uit te zetten naar zijn land Dublin. Hij weigerde. Negen politieagenten sloegen hem in elkaar en toen werd hij teruggebracht naar het centrum. Zijn hele gezicht is gezwollen en hij heeft overal pijn.”
Getuigenis van een gedetineerde die al 11 maanden in een gesloten centrum zit en al 3 pogingen tot gedwongen uitzetting achter de rug heeft: “Na 11 maanden in een gesloten centrum gaan ze me opnieuw proberen uit te zetten. Het is heel zwaar: eenzame opsluiting in het centrum, eenzame opsluiting op het vliegveld, vastgebonden. Dan met geweld aan boord gaan, vechten om de passagiers te waarschuwen, uit het vliegtuig gehaald worden, weer in eenzame opsluiting en beledigd worden. Dan terug naar een centrum, weer in eenzame opsluiting: het is te zwaar. Soms denk ik erover om te stoppen. Ik wil en kan niet terug naar mijn land. Mijn leven is hier.
Andere recent gepubliceerde getuigenissen: https://www.gettingthevoiceout.org/aan-de-zijkant-gezet-door-de-bewakers-van-het-centrum-om-hem-bij-verrassing-te-deporteren-verzette-hij-zich-tegen-het-geweld-van-de-politie-en-zijn-deportatie/ Achterin het vliegtuig werd hij omringd door zes agenten in burger die hem mishandelden en hem beletten te ademen. Een van hen ging voor hem staan om het geweld dat zijn collega’s op zijn lichaam uitoefenden voor de passagiers te verbergen. “Toen ik ging zitten, schreeuwde ik om hulp in het Frans en daarna in het Engels. Ze drukten zo hard ze konden op mijn hoofd en lieten me toen los net toen ik het bewustzijn begon te verliezen”, getuigt S. Een geschokte passagier was getuige van het tafereel en stond op om de politieagenten te ondervragen: “Zijn jullie politieagenten of criminelen? Een politieagent antwoordde: “Het gaat je niets aan, het is de wet! “Welke wet? Kunt u niet zien dat deze man stervende is!” antwoordde de passagier. De piloot kwam tussenbeide en de stewardess vroeg de politie te stoppen en S uit het vliegtuig te halen, terwijl ze haar woede uitte: “De man wordt wit, hij verandert van kleur. De piloot wil hem uit het vliegtuig hebben! Toen hij uitstapte, kon hij niet meer lopen. Eenmaal terug op het vliegveld werd hij twee uur lang in zijn boxershort in een cel gestopt en daarna overgebracht naar een ander gesloten centrum. Hij werd overgebracht naar het centrum van Merksplas nadat hij een laatste dreigement van een van de aanvallende politieagenten onder ogen had gekregen: “je kunt de volgende keer op mij wachten”. Na de uitwijzingspoging nam S contact op met het Algerijnse consulaat in Brussel, dat hem vertelde dat zij hem nooit een laisser-passer had gegeven.
Wij veroordelen met klem deze schandelijke en onuitsprekelijke daden van overheidsambtenaren, die betaald worden om hun racistische en ziekelijke gedrag uit te oefenen tegen mensen in uiterst kwetsbare situaties. Uit het oog, uit het hart. Als dit ongeremde gedrag plaatsvindt, is dat omdat het de hiërarchie en de autoriteiten goed uitkomt van wie deze folteraars afhankelijk zijn en die graag een oogje dichtknijpen.Wij stellen dit institutionele racisme aan de kaak en eisen dat er een einde komt aan deze martelpraktijken, met onmiddellijke en onomkeerbare sancties.
Het collectief Getting the Voice out keurt deze arrestatie en de eerdere pogingen tot deportatie van deze minderjarige Afghaanse asielzoeker af(volgens de Dienst Vreemdelingenzaken is hij meerderjarig. Dit werd echter vastgesteld aan de hand van bottesten die eerder betwist zijn geweest door mensen die tewerkgesteld zijn in de gezondheidssector). Deze jongen heeft zijn internationale bescherming in België aangevraagd. Aangezien er vingerafdrukken bij hem zijn afgenomen in Bulgarije, besloot de Dienst Vreemdelingenzaken zich te beroepen op de Dublin-verordening. Tijdens een afspraak op de Dienst Vreemdelingenzaken werd hij gearresteerd en vervolgens opgesloten in het centrum van Merksplas. Er werd ook al een eerdere poging gedaan om hem uit te wijzen. Tijdens deze eerste poging werd ook gebruik gemaakt van ernstig fysiek geweld. Een tweede poging tot uitwijzing naar Bulgarije is voorzien morgen; dinsdag 12 december. Dit keuren wij af. Bulgarije is namelijk een land die meermaals veroordeeld werd voor hun asielbeleid door internationale mensenrechtenorganisaties als Human Rights Watch.
Hij zit opgesloten in het gesloten centrum van Merksplas en was slachtoffer van ernstig fysiek geweld tijdens een poging tot uitwijzing op 22 november dit jaar(2023). Om 6u in de morgen werd hij gebracht naar de luchthaven. Geboeid aan handen en voeten. Hij heeft duidelijk gemaakt dat hij absoluut niet wilt uitgewezen worden naar Bulgarije, aangezien dit land migranten slecht behandeld. Hij werd geslagen door de agent die hem begeleidde naar de luchthaven. Hij ontving meerdere klappen aan de linkerkant van zijn lichaam en in zijn schaamstreek. De jongeman getuigde het volgende hierover: ” Een agent ging op mijn voeten staan met zijn zware botten. Door een technisch probleem is het vliegtuig uiteindelijk niet opgestegen en werd ik teruggebracht naar Merksplas. Ik ben nog altijd erg in shock door wat er gebeurd is.
In lijn met Artikel 3 van de Dublin-verordening, wees België geen mensen meer uit naar Bulgarije, dit omwille van hun mensonwaardig asielbeleid. Hoewel het asielbeleid van Bulgarije sindsdien niet gewijzigd is, zendt België sinds enkele maanden opnieuw mensen uit naar Bulgarije. Hiervoor beroepen ze zich opnieuw op de Dublin-verordening. De onmenselijke opvangcondities, het gebrek aan plaatsen in opvangcentra, de moeilijkheden om toegang te krijgen tot een advocaat, het politiegeweld en de pushbacks blijven ondertussen tot op vandaag bestaan.
In september 2023 verklaarde de Zwitserse vluchtelingenorganisatie(OSAR) dat het uitwijzen van mensen naar Bulgarije ze in een situatie van extreme armoede brengt. OSAR kwalificeert uitwijzingen naar Bulgarije daarom altijd als onwettig.
Het valt niet te betwisten dat België zijn asielaanvraag moet behandelen en dat hij niet mag teruggestuurd worden naar Bulgarije, waar zijn leven in gevaar zou zijn, net zoals in Afghanistan.
Dit jaar, 2023, is het 30 jaar geleden dat de wet over de gesloten centra in werking trad, gevangenissen die migranten van hun vrijheid beroven, waar ze worden gereduceerd tot louter getallen en hun fundamentele menselijkheid wordt genegeerd.
Semira, 25 jaar geleden vermoord tijdens een uitzettingspoging Mawda, 5 jaar geleden vermoord tijdens een achtervolging aan de grens Tamazi, die in februari 2023 stierf in een detentiecentrum.
Elke verdwijning is een pijnlijke herinnering aan het onrecht en de onmenselijkheid die blijven heersen als gevolg van het brutale en racistische beleid van de Belgische federale staat.
Laten we op 9 december samenkomen tegen het feit dat mensen worden gecriminaliseerd en onwaardig behandeld worden. Laten we het idee van opsluiting en detentie verwerpen, gebaseerd op afkomst of migratiestatus; de uitkomst van een dodelijk migratiebeleid in stand gehouden door neokoloniale instellingen. Laten we het bestaan van gesloten centra categorisch verwerpen die ons veroordelen om te leven in een wereld waar levens worden geofferd op het altaar van racisme en vreemdelingenhaat.
Op 9 december zal onze aanwezigheid een kreet van verontwaardiging zijn, waarin we eisen : – sluiting van detentiecentra voor vreemdelingen, – vrijheid van beweging en vestiging voor iedereen, – een einde aan inhumane deportaties, – een einde aan alle vormen van opsluiting.Laten we op 9 december onze stem laten horen en onze solidariteit met mensen in detentie.
Weg met de gesloten centra, Weg met de grenzen, Weg met het racisme van de staat. Leve de vrijheid van beweging en vestiging!
Zeven jonge mannen uit Burundi van het nationale handbalteam in een detentiecentrum opgesloten In augustus 2023 reisde het Burundese nationale handbalteam naar Kroatië om deel te nemen aan het Wereldkampioenschap voor jongens onder de 19 jaar . Tijdens deze westrijd ontsnapten enkelen van hen en dienden ze een verzoek om internationale bescherming in België in, uit vrees voor terugkeer naar Burundi vanwege een ‘algemene mensenrechtencrisis’ daar (2 en 3).
Bij aankomst in België werden velen van hen onderworpen aan een medische test omdat de Dienst Vreemdelingenzaken twijfel had over hun minderjarigheid. Dit medisch onderzoek omvatte 3 botscans (tanden, sleutelbeen en pols) om hun leeftijd te schatten (4). Velen van hen werden beschouwd als meerderjarig, wat resulteerde in de toepassing van de Dublin-Verordening.
België stelt dat ze naar Kroatië moeten terugkeren, aangezien dat volgens de Dublin-verordening verantwoordelijk is voor de behandeling van hun verzoek om internationale bescherming.
Op dinsdag 7 november 2023 werden de spelers allemaal opgeroepen bij de Dienst Vreemdelingenzaken in het kader van hun Dublin-procedure. Deze oproep bleek een val te zijn: de politie stond op hen te wachten. Zeven van hen werden gearresteerd en naar gesloten centra gebracht om te worden uitgezet naar Kroatië, waar de situatie van migranten regelmatig wordt bekritiseerd .
Dit is niet de eerste keer dat de Dienst Vreemdelingenzaken uitzettingen naar Kroatië organiseert. Op 16 maart 2023 werd al een collectieve vlucht georganiseerd naar Kroatië met tientallen mensen, waaronder 20 Burundezen van wie nooit meer iets is vernomen (6).
Door deze mensen naar Kroatië terug te sturen, heeft de Belgische staat geen waarborg dat hun asielaanvraag adequaat zal worden behandeld gezien de talrijke systemische problemen in het Kroatische asielsysteem. Deze jongeren zijn geïdentificeerd en hun zaak heeft veel ophef veroorzaakt in Burundi. Het is niet uitgesloten dat de autoriteiten in Croatie er alles aan zullen doen om hen terug te sturen naar Burundi.
Het is essentieel dat België zich bevoegd verklaart voor de behandeling van hun aanvraag en dat ze niet worden teruggestuurd naar Kroatië waar hun leven in gevaar is, net als in Burundi (7).
DUBBELE BESTRAFFING & DUBLIN-VERORDENING Het concept van de “dubbele bestraffing”, ook wel “verbanning” genoemd, verwijst hier naar het proces dat vreemdelingen ondergaan die zijn veroordeeld tot een gevangenisstraf en die na het uitzitten van hun straf direct naar een gesloten centrum worden overgebracht om te worden teruggestuurd naar hun land van herkomst. Dit mechanisme heeft betrekking op een groot aantal gedetineerden. Het is geen geïsoleerde gevallen, aangezien de dubbele bestraffing een aanzienlijk deel van de gedetineerde personen in gesloten centra treft. De vertegenwoordiging van buitenlandse en ongedocumenteerde personen in gevangenissen is voornamelijk te wijten aan het optreden van een racistische politie die op basis van uiterlijk handelt, evenals de precaire levensomstandigheden waaronder de autoriteiten hen houden, wat hen dwingt zich bloot te stellen aan repressie.
We rapporteren hier het geval van een gedetineerde die zeven keer in een gesloten centrum is beland na gevangenisstraffen. Aangezien zijn vingerafdrukken in Nederland zijn geregistreerd, wordt hij telkens teruggestuurd naar dat land op grond van de Dublin-verordening1. De heer wordt dus regelmatig teruggestuurd naar Nederland. Hij is vader van 4 kinderen in België. Wat zijn ervaring betreft, zegt hij:“Je went aan het systeem. Ik ga van de gevangenis naar het gesloten centrum en af en toe heb ik wat vrijheid.”
¹ De Dublin-verordening bepaalt welk land verantwoordelijk is voor het asielverzoek van een persoon op Europees niveau op basis van een reeks criteria. Het meest toegepaste criterium is dat van het eerste land van binnenkomst in de Europese Unie. De autoriteiten bepalen dit land op basis van de vingerafdrukken die de personen gedwongen zijn af te geven.https://www.gettingthevoiceout.org/double-peine-ou-bannissement-methode-particuliere-de-racisme/
POLITIEKE UITBUITING & REPRESSIE Politioneel wangedrag is aan de orde van de dag bij mensen zonder papieren. Onlangs nog vertelt een man over het misbruik dat hij heeft ondergaan bij zijn arrestatie, die plaatsvond in Anderlecht: hij had 3000 euro in zijn zak. De politie nam 2000 euro van hem af en gaf hem een recept. Hij weet niet hoe hij zijn geld terug kan krijgen.
Een ander getuigenis belicht het gebrek aan bescherming van mensen zonder papieren, zowel op straat als in gesloten centra, echte rechteloze gebieden. Nogmaals, in het geval hieronder gerapporteerd, wordt de repressie gericht op de slachtoffers: “Ik werd geslagen in het gesloten centrum door de beveiligingsmedewerkers. Ik belde de politie. Ze kwamen en ik diende een klacht in. Het resultaat voor mij: 4 dagen in de isoleercel en overplaatsing².” Tot op heden heeft de heer geen nieuws over het vervolg van zijn klacht. Dit gedrag wordt straffeloos uitgevoerd en er zijn maar weinig mogelijkheden voor mensen zonder verblijfsvergunning om hun rechten geldend te maken. De mogelijkheid voor mensen zonder papieren om een klacht in te dienen, wordt bemoeilijkt door het systeem en de kans op vervolging is minimaal.
² Hier wordt verwezen naar de overplaatsing van het ene gesloten centrum naar het andere. De Dienst Vreemdelingenzaken maakt regelmatig gebruik van deze praktijk als strafmaatregel wanneer gedetineerden zich verzetten tegen de behandelingen die ze ondergaan, wat hun isolatie verder vergroot en hun banden met medegedetineerden verbreekt, wat de mogelijkheden voor solidariteit en collectief verzet vermindert.
“VRIJWILLIGE” TERUGKEER In het gesloten centrum van Brugge melden gedetineerden ons aanzienlijke druk vanuit de sociale dienst om vrijwillige terugkeer te accepteren. Dit zijn procedures voor repatriëring die in samenwerking met de IOM (International Organization for Migration) worden georganiseerd en die degenen die worden teruggestuurd, beloven te helpen met reïntegratie- of werkprojecten ter plaatse. Dit zou verschillende bestemmingslanden betreffen (Marokko, Ivoorkust, Senegal). De Belgische regering werkt vaak samen met de IOM in het kader van zogenaamde “vrijwillige” terugkeer. De vrijwilligheid van de beslissing om België te verlaten is uiteraard relatief, gezien de omstandigheden waaronder mensen worden gedwongen om deze beslissingen te nemen: intimidatie door de Dienst Vreemdelingenzaken en haar personeel, druk uitoefenen, chantage, opsluiting in gesloten centra voor onbepaalde tijd, enz.
DUBIEUZE PRAKTIJKEN VAN DVZ Het is gebruikelijk dat gedetineerden melden dat de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) dubieuze praktijken hanteert en illegale middelen inzet om haar ongebreidelde beleid van massale detentie en uitzetting van mensen die geen verblijfsvergunning krijgen, uit te voeren. Het komt bijvoorbeeld voor dat mensen met geweld worden uitgezet terwijl ze op dezelfde dag of in de dagen daarna voor de rechtbank moeten verschijnen, in flagrante schending van hun recht op een eerlijk proces. Dit alles zonder dat de DVZ verantwoordelijk wordt gehouden.
Onlangs ontving een heer een gunstig antwoord op zijn asielaanvraag, maar hij werd pas een week later vrijgelaten. “De DVZ respecteert zelfs de rechtbanken niet”, meldt hij.
GETUIGENISSEN : Elke dag getuigen gedetineerden over de detentieomstandigheden waarmee ze worden geconfronteerd, de isolatie waarin ze zich bevinden, de tekortkomingen en realiteiten van dit systeem van opsluiting en uitzetting:
“Is Dublin voor de DVZ een optie of een obsessie?”
“Controleert geen enkele organisatie de misbruiken van de DVZ?”
“Merksplas is veel erger dan 127 bis, het is een gevangenis. In 127 hadden we enige vrijheid van beweging. In Merksplas zitten we van 22.00 uur tot 09.00 uur opgesloten in onze kamer. En de bewakers zijn respectloos en extreem racistisch.”
“Als jullie er niet waren, weet ik niet hoe we het zouden redden. Als we hier aankomen, hebben we geen contact met de buitenwereld. Geen enkele organisatie helpt ons. Niemand weet waar we zijn. We verdwijnen van de aardbodem. Dankzij jullie tegoeden kunnen we eindelijk contact opnemen met onze familie, een advocaat vinden, enz.”
“Mensen die een OQT krijgen: wat moeten ze daarmee? Waar moeten ze naartoe? Met welk geld? En niemand helpt hen.”
“We willen benadrukken dat er momenteel in het centrum van Brugge veel mensen zijn met ernstige psychische problemen, deze plek is niet geschikt voor hen. In hun dienst is er slechts één psycholoog die absoluut niets doet, en er is geen controle op medische onderzoeken bij de aankomst van gedetineerden, hun enige motivatie is om uit te zetten.”
[Estafette: oproep tot steun – Waarheid en gerechtigheid voor Tamazi]
Er is zojuist een fonds opgericht voor de familie van Tamazi R., die in februari 2023 in een detentiecentrum is overleden. Het doel van deze inzamelingsactie is om de familie financieel te steunen in hun strijd voor waarheid en gerechtigheid, maar ook om de onzichtbaarheid en vergetelheid van de vele doden die door de staat worden veroorzaakt aan haar grenzen en in detentiecentra tegen te gaan. Vertel het door en doe mee zoveel je kunt!
“Op zondag 24 september kwamen 200 mensen bijeen op het Sint-Goedeleplein om Semira Adamu te herdenken, die 25 jaar geleden door de politie werd vermoord tijdens een poging tot uitzetting . De bijeenkomst herinnerde ons er ook aan dat grenzen en het Europese migratiebeleid ook vandaag nog mensen doden.”
Getuigenissen van vrouwen opgesloten in Holsbeek telefonisch gekregen tijden de bijeenkomst
“Het is emotionele chantage” LUISTER HIER (FR) : https://www.gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2023/09/cest-un-chantage-%C3%A9motionnellefemmes-1sans-titre.mp3
TW mutilation Meneer M. zou op zaterdag 7 oktober 2023 voor de derde keer uitgezet worden naar Dakar. Hij is al 8 jaar in België en zit nu al meer dan 9 maanden opgesloten. M. is wanhopig: hij heeft al verschillende procedures opgestart om een regularisatie te bekomen, maar telkens zonder succes. Bij zijn tweede uitwijzingspoging in juni 2023 verzette hij zich en slaagde hij erin uit het vliegtuig te geraken dankzij de steun van de passagiers. Daarna werd hij overgebracht naar het gesloten centrum 127bis, waar hij bleef hopen op zijn vrijlating.
De afgelopen weken hebben gedetineerden ons laten weten dat sommige uitzettingen niet meer van tevoren werden aangekondigd. Sommige gedetineerden werden bij verrassing in een isoleercel geplaatst om enkele uren later uitgezet te worden. Deze nieuwe uitzettingsprocedure werd door medegedetineerden omschreven als “ontvoering”.Gezien deze context werd M. erg voorzichtig en voelde “diep van binnen” dat dit elk moment kon gebeuren.
Op de avond van vrijdag 6 oktober werd hij inderdaad door het personeel van het centrum gedagvaard en werd hem verteld dat ze van plan waren hem de volgende ochtend met geweld het centrum uit te zetten. Hij weigerde naar de plek te gaan waar hij was gedagvaard. Uit wanhoop slikte hij een nagelschaartje in. De ambulance wordt gebeld en M. vertrekt vanuit het centrum naar het ziekenhuis.
Op zaterdagochtend gaven de artsen een positief advies en achtten M. geschikt om te vliegen. Hij werd daarom rechtstreeks naar de luchthaven van Zaventem gebracht en met geweld op het vliegtuig gezet. Zeven politieagenten vergezelden hem en bonden zijn handen en voeten vast.
Activisten die door de medegedetineerden waren gewaarschuwd, waren aanwezig op de luchthaven om de passagiers te waarschuwen voor deze gewelddadige uitzetting. De passagiers stonden voor het opstijgen op om te protesteren tegen de uitzetting. M. verzette zich en werd uiteindelijk uit het vliegtuig verwijderd. Hij is terug in het centrum, deze keer in Vottem, waar hij te horen heeft gekregen dat hij gedurende 48 uren in isolatie geplaatst zal worden zonder toegang tot een telefoon.
We veroordelen ook het optreden van de DVZ, die ervoor wilde zorgen dat een persoon naar Senegal werd gedeporteerd. Toen M. naar het ziekenhuis werd gebracht, werd zijn gezondheidstoestand twijfelachtig. DVZ besloot de plaats op de vlucht af te staan aan de heer H., die werd vastgehouden in het detentiecentrum van Vottem. H. werd daarom in eenzame opsluiting geplaatst en op het laatste moment en bij verrassing op de hoogte gesteld van zijn uitzetting. Op advies van de artsen kreeg M. uiteindelijk zijn plaats op de vlucht. H. keerde terug naar Vottem.
Deze nieuwe uitzettingsmethode is onaanvaardbaar: ze overvalt de gedetineerden en zet een rem op de organisatie van een militante mobilisatie op de luchthaven. We veroordelen al het geweld dat nog steeds gepleegd wordt en blijven opkomen tegen alle uitzettingen.
Weg met de gesloten centra, weg met de grenzen en hun wereld!
Vorige donderdag 28/september 2023 om 12 uur was S, 52 jaar oud, vermoeid door verschillende ziektes (cholesterol, syfilis, hoge bloeddruk, enz.) en het feit dat hij sinds januari opgesloten zat in een gesloten centrum. Toen boden de bewakers van 127bis hem de kans om zich terug te trekken in een kamer om te rusten, zeiden ze. In feite was het een valstrik die voor hem was opgezet met het oog op zijn aanstaande uitzetting. S vertelt ons: “Het is een ernstig gebrek aan respect, ze hebben me verraden“.
De volgende dag namen agenten van de federale politie in burger hem met geweld mee, boeiden hem en vertelden hem dat ze naar de luchthaven van Zaventem vertrokken, om hem onderweg te vertellen dat ze hem naar de luchthaven van Charleroi brachten.
S vroeg om het vliegticket en de pas van de ambassade van Algerije, zijn land van herkomst. Hun enige antwoord was: “Het gaat je niets aan, het is de wet, zo is het!
Achterin het vliegtuig werd hij omringd door zes agenten in burger die hem mishandelden en hem beletten te ademen. Een van hen ging voor hem staan om het geweld dat zijn collega’s op zijn lichaam uitoefenden voor de passagiers te verbergen. “Toen ik ging zitten, schreeuwde ik om hulp in het Frans en daarna in het Engels. Ze drukten mijn hoofd zo hard als ze konden naar beneden en lieten me toen los, net toen ik het bewustzijn begon te verliezen”, getuigt S.
Een geschokte passagier was getuige van het tafereel en stond op om de politieagenten te ondervragen: “Zijn jullie politieagenten of criminelen?” Een politieagent antwoordde: “Dat gaat je niets aan, het is de wet!”
“Welke wet? Kunt u niet zien dat deze man stervende is!” antwoordde de passagier.
De piloot kwam tussenbeide en de stewardess vroeg de politie te stoppen en S uit het vliegtuig te halen, terwijl ze haar woede uitte: “De man wordt wit, hij verandert van kleur. Hij gaat dood, de piloot wil hem uit het vliegtuig hebben!”
Toen hij uitstapte, kon hij niet meer lopen. Eenmaal terug op het vliegveld werd hij twee uur lang in zijn boxershort in een cel gestopt en daarna overgebracht naar een ander gesloten centrum. Hij werd overgebracht naar het centrum van Merksplas nadat hij een laatste dreigement van een van de aanvallende politieagenten had gekregen: “je kunt de volgende keer op ons wachten”.
Na deze uitwijzingspoging nam S contact op met het Algerijnse consulaat in Brussel, dat hem vertelde dat het hem nooit een laissez passer had gegeven.
“Ze kwamen voor mij. Ze deden handboeien om aan mijn handen en voeten, stopten me in eenzame opsluiting en zeiden dat ik morgen zou vertrekken.”
“Ik ben al 40 jaar in België, ik voel me Belg. En België wil me niet.”
Deze berichten ontvangen we elke dag van boze, verontruste en wanhopige medegedetineerden.Ondanks de barre omstandigheden waarin ze dagelijks worden vastgehouden, blijft hun solidariteit onverminderd.
Zonder genade worden ze teruggestuurd naar hun “land van herkomst”, een land dat sommigen van hen moesten ontvluchten, een land dat ze soms al zo lang geleden hebben verlaten of waar ze zelfs nooit hebben gewoond, een land waar ze soms geen familie of vrienden meer hebben.
Laten we deze uitzettingen voorkomen, laten we vechten tegen dit moorddadige migratiebeleid.
DUBBELE STRAF: “Ik heb mijn straf tot het einde uitgezeten. Waarom word ik een tweede keer gestraft? Omdat ik een buitenlander ben? Dat is discriminatie.”
De dubbele straf maakt deel uit van het arsenaal van de vreemdelingendienst om mensen te straffen die ooit “de orde hebben verstoord” of een overtreding hebben begaan. Dankzij deze praktijk kan de Dienst Vreemdelingenzaken mensen die al jaren in België wonen, terugsturen naar een zogenaamd land van herkomst. https://www.gettingthevoiceout.org/dubbele-straf-of-verbanning-een-methode-van-racisme/
Onder onze contacten hebben we gehoord dat Vreemdelingendienst deze dubbele straf onbeperkt toepast: mannen van 50 of 60 jaar, die al tientallen jaren in België wonen en Belgische kinderen en soms kleinkinderen hebben, worden opgesloten met het oog op uitzetting; na overtredingen worden ze beschouwd als “een gevaar voor de openbare orde” en wordt hun verblijfsvergunning ingetrokken.
Getuigenis:
“Ik heb 3 maanden in de gevangenis gezeten voor een kleine fout die ik 2 jaar geleden heb gemaakt. En 2 jaar later kwamen ze me zoeken om me terug te sturen naar mijn land. Ik woon al 40 jaar in België, ik heb hier kinderen die meerderjarig zijn en de Belgische nationaliteit hebben. Wat is dat voor onzin?”
We ontvangen een groot aantal verzoeken om herlading van mensen die in detentiecentra vastzitten. Hun telefoon is vaak hun enige contact met de buitenwereld, of het nu gaat om familie, vrienden, hun advocaat of om hun situatie publiekelijk bekend te maken.
Of ze nu worden gearresteerd op hun migratieroute of in hun woonplaats, of hun familie en vrienden zich hier of in het land bevinden, het is van cruciaal belang dat ze hun naasten kunnen waarschuwen en met hen kunnen communiceren. Velen van hen zouden daar zonder jouw hulp de middelen niet voor hebben.
Je kunt deze gedetineerden steunen door een Lycamobile opwaardeerbon van €10 te kopen bij je plaatselijke kruidenier, nachtwinkel of boekhandel. Stuur ons de pincode die op de opwaardering staat naar ons e-mailadres gettingthevoiceout@riseup.net of sms het naar ons telefoonnummer 0032(0)484026781. We sturen de code naar alle gevangenen die erom vragen.
Als het makkelijker voor u is, kunt u ook betalen of, nog beter, een doorlopende opdracht geven voor 10, 20 euro of meer op de speciale rekening:
Collectief tegen uitzettingen
Triodos Bank BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB
Communicatie: Lyca
Geef dit bericht door aan je vrienden en kennissen.
12/09/23 Collectieve deportatie door Frontex (Europees agentschap voor grens- en kustbewaking) en de Belgische staat:
Vanochtend krijgen we vanuit het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel veel oproepen van gedetineerden die bevestigen wat gisteren werd aangekondigd: een collectieve vlucht gecoördineerd door Frontex en de Belgische overheid naar de Democratische Republiek Congo (DRC). De Belgische staat heeft de uitzettingsmachine in gang gezet.
Vele Congolezen worden momenteel geboeid, mishandeld en op bussen gezet die op weg zijn naar de militaire luchthaven van Melsbroek. Er is veel politie aanwezig.
Vier gedetineerden vertellen ons: “Gisteravond werden verschillende van hen opgeroepen waaronder één van hen door de coach . Eenmaal in het kantoor grepen 8 veiligheidsagenten hen vast en brachten hen met geweld naar de kerker “(…) het was een valstrik.””Ik was gisteren aan het basketballen en mannen van de security grepen me zomaar vast, zonder iets te zeggen.”
Om 10 uur vanochtend: “Er zijn 40 politieagenten in fluorescerende jassen.”2 grote bussen en 2 busjes en tientallen politieauto’s.
“Ze zijn allemaal 2 aan 2 vastgebonden op de binnenplaats met handboeien, omringd door drie agenten die hen met geweld richting de bussen duwen”. “Ook vrouwen geboeid. Doen we dit vrouwen aan?” “We moeten de wereld laten weten hoe ze zwarte mensen behandelen.” “Er zijn veel anderen die uit andere landen zijn meegenomen.” “Het moeten er wel vijftig zijn die uitgezet zijn.” “Het is angstig. We worden behandeld als slaven uit de vorige eeuw. Het is niet meer menselijk. ” “Een man die in opstand kwam, werd met geweld in bedwang gehouden. Hij is gewond; hij is geboeid, in een dwangbuis vastgebonden en in de bagagewagen gegooid waar hij dreigt te stikken.”
Laten we deze deportatie aan de kaak stellen door te taggen,, te schrijven, faxen en bellen naar degenen die verantwoordelijk zijn voor deze criminele daden.
11/09/2023 We hebben vernomen dat verschillende mensen, waaronder minstens één vrouw, op 11/09 in eenzame opsluiting in het gesloten centrum 127 bis werden geplaatst voor collectieve deportatie naar de DRC op 12/09/2023. Het vertrek is waarschijnlijk om 10 uur ‘s ochtends vanaf de luchthaven van Melsbroek. Twee andere mensen, ook uit de DRC, zijn onderweg naar Zaventem vanuit Vilnius (Litouwen) om hen te vervoegen. #STOPDEPORTATION
.22/08/2023. Als u iemand kent, een collectief of een non-profit organisatie die Angel kan helpen om uit het detentiecentrum in Zweden vrijgelaten te worden en internationale bescherming te krijgen, gelieve onmiddellijk contact met ons op te nemen.
Context : Angel werd gedwongen Kenia te verlaten na een lesbofobe aanval die leidde tot de dood van haar partner. Na twee afwijzingen van internationale bescherming in Zweden besloot ze naar België te gaan om asiel aan te vragen. Echter, vanwege de Dublinverordening werd haar aanvraag afgewezen en werd Angel overgeplaatst van het Dublincentrum in Zaventem naar het gesloten centrum voor vrouwen in Holsbeek. Na een maand opsluiting kon Angel de detentieomstandigheden niet langer verdragen en accepteerde ze de vlucht terug naar Zweden. Helaas werd ze bij aankomst meteen in een detentiecentrum geplaatst. Ze zit nu al drie maanden vast en loopt het risico te worden uitgezet naar Kenia, waar haar leven in gevaar is.
“Mijn naam is Angel. Ik kom uit Kenia. Ik ben lesbisch. Op dit moment ben ik in Zweden.”
“Ik heb voor het eerst asiel aangevraagd in Zweden en het Zweedse migratieagentschap gaf me een negatief advies. Ik probeerde hen uit te leggen wat er gebeurd was toen ik in Kenia was. Hoe ik gepakt werd met mijn partner. En toen hebben ze mijn partner verwond. Ze [de Zweedse autoriteiten] geloofden me, maar ze wilden bewijs om dat te bewijzen en op dat moment kon ik niets bewijzen, omdat het COVID-tijd was toen ik hier kwam. En later, toen de COVID was opgeheven, probeerde ik het, maar ik kon nog steeds niemand vinden die me kon helpen het bewijs te vinden, omdat (?) totdat ik een advocaat vond die alle bewijzen onderzoekt. Hij ging naar die bar waar we met mijn partner geslagen werden. Hij vroeg het en hij kreeg de [waarheid]. Dus toen het bewijs kwam… Ik probeerde in beroep te gaan met het bewijs, maar ze [de Zweedse autoriteiten] wilden niet verder gaan met mijn zaak. Daarna werd ik erg teleurgesteld en was ik erg bezorgd, ik kon niet in het land blijven zonder vergunning, zonder te werken. Ik heb al kinderen in mijn land. Ik kon mijn kinderen niet helpen. En toen besloot ik naar België te gaan om te zien of België me kon helpen, om hen mijn bewijs te tonen, dan konden ze ook bewijs hebben in mijn land. België Migratie [Immigratiedienst] zei dat ze me niet konden helpen omdat ik eerst vingerafdrukken heb in Zweden, dus ik moet gewoon terugkomen in Zweden. En toen zei ik “ok” en toen brachten ze me terug. Zweeds Migratie [Agentschap], ze houden me vast tot vandaag. Nu zit ik drie maanden in het detentiecentrum. En hier, binnen, zijn er geen medicijnen, er is geen dokter en ik heb complicaties met mijn gezondheid. Dus het is alsof ze me terug willen deporteren naar mijn land. En ik kan nergens heen. Dus ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben echt wanhopig. Ik weet niet hoe ik hulp kan krijgen, maar ik ben echt wanhopig en ik vraag gewoon om hulp. Dank u wel.
16/08/2023
Het gesloten centrum Holsbeek, gelegen aan de rand van Leuven, is het enige van de 6 Belgische gesloten centra waar uitsluitend vrouwen worden vastgehouden.
Op 16 augustus 2023 werd een 58-jarige vrouw bewusteloos aangetroffen in haar kamer. Ze bleek al enkele dagen niet te hebben gegeten en niemand had haar opgemerkt. De ontdekking van haar toestand bracht schok teweeg bij iedereen. Ze werd onmidellijk naar het ziekenhuis overgebracht. “We wisten niet of ze nog in leven was”, verklaarden medegevangenen geschokt.
Deze gebeurtenis leidde tot hevige protesten. Ongeveer twintig vrouwen voerden vandaag actie tegen hun opsluiting. Een van de vrouwen die haar stem liet horen, werd in eenzame opsluiting geplaatst. De directeur, die zich in haar kantoor bevond, nam niet eens de moeite om naar hun eisen te luisteren.
De volgende redenen liggen ten grondslag aan hun protest: • Mensonterende leefomstandigheden: Ze uiten voornamelijk kritiek op de hygiëne in het centrum en op de staat van de toiletten, die buitengewoon smerig zijn. • Ondervoedende maaltijden: “Onze porties zijn minimaal. Als we om meer vragen, krijgen we een afwijzing en wordt het overgebleven voedsel weggegooid.” Dit wordt door hen ervaren als een vorm van marteling. Sommige gevangenen melden ook dat het voedsel soms bedorven is en dat ze vaak ziek worden na het eten. • Gebrek aan toezicht en zorg voor zeer kwetsbare vrouwen: Sommige gedetineerden verkeren in een zeer slechte gezondheidstoestand. Een van hen heeft slechts één nier en zit al vijf maanden vast. Een gevangene heeft beweerd dat ze in de afgelopen drie maanden vijftien kilo is afgevallen. • Onjuiste toediening van medicijnen: “Ik ben ernstig ziek en neem veel medicatie. Maar ze geven me die niet op de juiste tijdstippen, en soms lijkt het erop dat de medicijnen niet correct zijn.” Achteraf heb ik soms het gevoel dat ik drugs gebruik. • Aanwezigheid van een zwangere vrouw in het centrum gedurende een maand. • Administratieve opsluitingen: “We worden behandeld als criminelen.” • Lange duur van opsluiting: Sommige vrouwen zitten vast voor periodes van 5, 8, 10 maanden, en soms bijna een jaar, in afwachting van uitzetting of vrijlating. “Het is ondraaglijk om te moeten wachten en wachten totdat er beslissingen worden genomen.” • Gebrek aan transparantie bij beslissingen over vrijlating/uitzetting en de willekeurigheid ervan.
“HELP ONS. WE HEBBEN JULLIE HULP NODIG”.
“We worden hier behandeld als dieren, terwijl zelfs dieren in België rechten hebben.” De gedetineerden betreuren ook dat ze niet in staat zijn om al het onrecht en de slechte behandeling die ze ondergaan met foto’s te bewijzen. Bij aankomst in het detentiecentrum worden hun smartphones in beslag genomen. “We praten, we huilen, we schreeuwen… Maar uiteindelijk zitten we nog steeds gevangen.”
Gettingthevoiceout roept op tot een einde van alle opsluitingen en tot bewegingsvrijheid voor iedereen. Niettemin vinden we het van groot belang om de woorden van de gevangenen te laten horen, zoals ze aan ons hebben verteld.
Richard Ngaballa is een homoseksuele man uit Kameroen die sinds maart 2023 wordt vastgehouden in detentiecentrum 127bis. Hij wordt bedreigd met deportatie en riskeert gevangenisstraf en de dood in Kameroen. Richard kwam in 2016 aan in België en heeft sindsdien vier aanvragen voor internationale bescherming ingediend, die allemaal zijn afgewezen door het CGVS, en dus door de Belgische overheid. Hoewel iedereen om Richard heen weet dat hij homo is, samenwoont met zijn partner en LGBTQIA+ bijeenkomsten bezoekt, is hem internationale bescherming geweigerd. Het CGVS verklaarde aanvankelijk, zonder enig bewijs, dat Richard “dit deed” voor geld. Bij een volgende aanvraag oordeelde het CGVS dat er geen gevaar was voor Richard in Kameroen. Er werd echter wel een klacht tegen hem ingediend in Yaoundé. En uit talloze rapporten blijkt dat LGBTQIA+ mensen tegenwoordig gevaar lopen in Kameroen. Het is onmogelijk om te bewijzen dat je homo bent, vooral als de CGRA ervan uitgaat dat je liegt. Ondanks een poging tot een legale samenwoonprocedure, die mislukte omdat het onmogelijk was om het benodigde celibaatscertificaat in Kameroen te krijgen; ondanks een attest van Richards partner en alle informatie die hij heeft verstrekt; ondanks het gedocumenteerde homofobe geweld waaraan Richard werd blootgesteld in het opvangcentrum; weigert de CGVS koppig internationale bescherming.
Laten we de onmiddellijke vrijlating van Richard Ngaballa eisen!
Om Richard te steunen :
– Kom naar de samenkomst die gepland is op woensdag 9 augustus 2023 om 10u voor het CGVS, rue Ernest Blerot 39, 1070 Anderlecht.opgeroepen door verschillende collectieven
24/07/2023 : Kort geleden berichtten we over de alarmerende situatie van Richard Ngaballa. Gedwongen om Kameroen te ontvluchten vanwege zijn homoseksualiteit, werd hem asiel geweigerd door de Belgische regering, die zich beriep op een gebrek aan bewijs voor zijn seksuele geaardheid. Hij dreigt nu uitgezet te worden naar Kameroen, waar hij al gemarteld en mishandeld werd. Richard heeft al een eerste uitwijzingspoging gehad op vrijdag 14 juli 2023. De volgende poging zal zeker georganiseerd worden met een politie-escorte, en dus moeilijker te weerstaan zijn. HIER persbericht op 17/07
Hoewel iedereen in de omgeving van Richard weet dat hij homo is, zegt het CGVS (en via het CGVS de Belgische overheid) niet overtuigd te zijn. Deze beslissing is genomen ondanks het risico op gevangenisstraf en geweld in Yaoundé.
Getting the Voice Out is tegen alle vormen van opsluiting en tegen grenzen. Iedereen zou het recht moeten hebben om te leven en te gaan en staan waar hij of zij wil. Daarom erkennen we de legitimiteit van migratie- en asielautoriteiten niet. We vinden het echter wel belangrijk om de absurditeit van de beslissingen die tegen hen worden genomen aan de kaak te kunnen stellen.
SteunRichard door te schrijven , naar het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) en de Dienst Vreemdelingenzaken te schrijven om je verontwaardiging te uiten over de manier waarop Richard wordt behandeld door de Belgische staat.
Voorbeeldbrief om te versturen:
Geachte directeur van de Dienst Vreemdelingenzaken, Geachte heer of mevrouw Ik stuur u deze e-mail om de situatie van Richard Ngaballa aan de orde te stellen, die momenteel wordt vastgehouden in het gesloten centrum 127bis. De heer Ngaballa was gedwongen Kameroen te ontvluchten vanwege vervolging in verband met zijn seksuele geaardheid en heeft al verschillende keren internationale bescherming aangevraagd. Als Richard Ngaballa wordt uitgezet naar Kameroen, riskeert hij de dood of een gevangenisstraf. Wij zijn van mening dat Richard Ngaballa dringend moet worden vrijgelaten en de vluchtelingenstatus in België moet krijgen om de bescherming te genieten waarop hij recht heeft.
Wij vragen u Richard Ngaballa met spoed vrij te laten. Met vriendelijke groeten
UPDATE : Meneer werd dedwongen uitgezet op 19/07/2023 naar Istamboul
Siraj Al-Nanal komt uit Gaza, Palestina. Hij ontvluchtte onlangs de oorlog en het geweld in Palestina en vroeg asiel aan in België. Palestina. Hij ontvluchtte onlangs de oorlog en het geweld in Palestina en vroeg asiel aan in België.
Tijdens zijn interview met het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen verklaarde Siraj dat zijn moeder geboren was in Azerbeidzjan. Na deze eenvoudige verklaring weigerde het CGVS hem asiel te verlenen, onder het voorwendsel dat zowel hij als zijn moeder de Azerbeidzjaanse nationaliteit hadden.
Siraj leverde een bewijs van zijn Palestijnse nationaliteit en documenten die aantoonden dat hij geboren, gewoond en opgegroeid was in Gaza. Tevergeefs: het CGVS blijft bij zijn absurde weigering.
Siraj is al het onderwerp geweest van een eerste poging om hem uit België te zetten. Hij wil zijn verhaal vertellen en alle mogelijke steun krijgen. Hij heeft ons onderstaande video gestuurd.
Als u hem wilt steunen, vraagt Siraj u om het CGVS te schrijven of te bellen en hen te vragen om een bewijs van zijn Azerbeidzjaanse nationaliteit te leveren, of anders te erkennen dat hij inderdaad Palestijn is en bescherming nodig heeft.
Terwijl de Belgische pers uitweidde over het “tumult” veroorzaakt door de gerechtvaardigde woede van zijn geschokte medegevangenen, kondigde de Dienst Vreemdelingenzaken de volgende dag al aan dat het om een “natuurlijke dood” ging. Het Antwerpse parket bevestigde dit dag daarop.
Het onderzoek van Mediapart blikt terug op het leven van deze vader, die gemarteld werd in Georgische gevangenissen voordat hij zijn toevlucht zocht in Frankrijk. Het artikel roept ook belangrijke vragen op over de omstandigheden van zijn dood, terwijl er alleen een externe “analyse” van het lichaam is uitgevoerd. Sommige medegevangenen spreken over gedwongen injecties met mogelijk antipsychotica, medicijnen die ernstige hartproblemen kunnen veroorzaken. Tamazi’s dochter heeft tevergeefs gevraagd om een lijst van de drugs die hij kreeg toegediend. Foto’s van het lichaam genomen in het mortuarium tonen ook wonden aan zijn oor, zijn voorhoofd, zijn torso en een elleboog. Zijn vrouw getuigde dat hij de dag ervoor geen wonden had toen ze hem bezocht. Ze voegde eraan toe dat hij in het mortuarium “opgezwollen was. Hij had bloed in zijn mond en op zijn oren, wat door zijn haar werd verborgen”. De familie heeft een civiele procedure aangespannen en we hopen dat hun strijd ervoor zal leiden tot de waarheid en dat zowel individuele als politieke verantwoordelijkheid duidelijk worden vastgesteld. Tamazi had nooit in dit gesloten centrum terecht mogen komen, net als alle andere gedetineerden. De pogingen van de Vreemdelingendienst en het Openbaar Ministerie om de oorzaak van Tamazi’s dood niet te achterhalen weerspiegelen het racisme aan de basis van het migratiebeleid.
Homoseksuele man dreigt uitgezet te worden naar Kameroen, waar hij bedreigd wordt met gevangenisstraf en de dood
Richard verliet Kameroen enkele jaren geleden om te ontsnappen aan geweld vanwege zijn homoseksualiteit. Hij heeft geen internationale bescherming gekregen in België, ondanks het feit dat de risico’s van een gedwongen terugkeer naar zijn land van herkomst reëel zijn. Hij wordt momenteel vastgehouden in het gesloten centrum 127 bis. De dreigende deportatie is een zorgwekkende illustratie van de moeilijkheden waarmee homoseksuele asielzoekers te maken krijgen en van het institutionele geweld van de Belgische staat.
In 2015 werd Richard Ngaballa gedwongen Kameroen te ontvluchten na een extreem gewelddadige homofobe aanval op zijn familie. Richard had op dat moment een verborgen relatie met een man. Op een ochtend, op weg naar huis met zijn partner, realiseerde hij zich dat hij in een hinderlaag was gelopen: leden van zijn familie waren aanwezig en confronteerden hem met zijn homoseksualiteit, die ze net hadden ontdekt na geruchten in de buurt. Tijdens de aanval werden Richard en zijn partner allebei gemarteld, voordat ze wisten te ontsnappen naar het ziekenhuis in Yaoundé. Vervolgens besloten ze Kameroen te verlaten, ondanks de fysieke gevolgen. Onderweg verslechterde de gezondheid van Richards partner. In Marokko, net toen de twee mannen in Spanje gratis gezondheidszorg hoopten te krijgen, stierf Richards partner aan een infectie als gevolg van de martelingen die ze hadden ondergaan.
Gedwongen om zijn homoseksualiteit met alle mogelijke middelen te bewijzen, tevergeefs
Richard kwam in 2016 naar België naar zijn tante die daar woont. Hij diende een eerste aanvraag in voor internationale bescherming (IPR) op grond van vervolging wegens zijn seksuele geaardheid in Kameroen. Helaas werd deze aanvraag afgewezen, omdat het CGVS oordeelde dat er onvoldoende bewijs was om Richards homoseksualiteit te bewijzen. In totaal diende Richard 4 aanvragen voor internationale bescherming (IPR) in België in, die allemaal werden verworpen of onontvankelijk werden verklaard bij gebrek aan nieuw bewijzen.
De vierde en laatste IPR was in 2022. Richard had toen een nieuwe partner, met wie hij samenwoonde en met wie hij een wettelijke samenwoonprocedure was gestart. Helaas was het voor Richard onmogelijk om alle benodigde documenten te verzamelen, zoals een bewijs van celibaat uit Kameroen. Richard verzamelde alle mogelijke documenten en stuurde ook intieme video’s van seksuele aard op, niet wetende wat hij als bewijs moest aanleveren na zoveel jaren en zoveel procedures. Het antwoord was altijd negatief. Het CGVS vertelde hem zelfs dat “het verboden is om pornografische beelden te versturen”.
Getuigen als laatste redmiddel bij dreigende uitzetting
Gezien hetzekere gevaardat hij loopt, wil Richard met journalisten praten en zijn verhaal bekendmaken. In België beweren de autoriteiten de rechten van LGBTQIA+-personen te respecteren en te beschermen: wat Richard al enkele jaren meemaakt, bewijst ontegensprekelijk het tegendeel.
Ze wilde haar land, Eritrea, verlaten om zich bij haar kinderen en kleinkinderen in Noorwegen te voegen. Onderweg liet ze haar vingerafdrukken achter in Roemenië.
Toen ze in Noorwegen aankwam, besloot de regering de Dublin-verordening toe te passen en haar in een gesloten centrum op te sluiten en haar terug te sturen naar Roemenië.
Vanuit Roemenië besloot ze naar vrienden in België te reizen. Eenmaal in België vroeg ze internationale bescherming aan en werd ze in een open centrum geplaatst. De DVZ ontdekte dat ze ‘gedublineerd’ was en sloot haar op in het gesloten centrum voor vrouwen in Holsbeek. Ze werd opnieuw uitgezet naar Roemenië met een Roemeense EN Belgische escorte op 27/06/2023!
Ter herinnering: de Dublinverordening bepaalt welk land verantwoordelijk is voor de asielaanvraag van een persoon op Europees niveau, op basis van een hele reeks criteria. Het meest toegepaste criterium is dat van het eerste land van binnenkomst in de Europese Unie. De autoriteiten bepalen dit land op basis van de vingerafdrukken die mensen hebben moeten achterlaten.
Zowel Noorwegen als België hebben deze vrouw op grond van de Dublinverordening uitgezet naar Roemenië, een land waar ze slechts op doorreis was.
Meneer M., die al meer dan veertig dagen in hongerstaking en dorststaking is, werd gewelddadig en vernederend behandeld vanaf het moment dat hij aankwam in het detentiecentrum van Brugge. Hij vertelde ons dat hij gedwongen werd om te eten of het risico liep in isolatiegeplaatst te worden: “Het was of de “cachot” of de maaltijd. Ze sloten me zes keer op omdat ik weigerde te eten“.
Hij werd naar verluidt ook gedwongen om een medische behandeling te ondergaan, waarbij hij drie opeenvolgende dagen in isolatie werd geplaatst totdat hij toestemde in het afnemen van bloed. Dit is in strijd met de medische ethische code (art. 20).
Toen hij terugkwam van een hoorzitting over zijn vrijlating, legde hij uit dat hij was teruggebracht door zes politieagenten, opgesloten en naakt uitgekleed ,en vervolgens gedwongen om documenten te ondertekenen onder dreiging van nieuwe isolatie.
Hem werd de juiste medische behandeling geweigerd omdat de arts van het centrum hem als “niet meewerkend” beschouwde; geconfronteerd met de chantage van isolatie vertelde meneer M. ons dat hij geen enkel personeelslid van het centrum meer vertrouwde, of het nu verplegend of niet-verplegend personeel was.
Dit gevoel van wantrouwen tegenover zorgpersoneel is ons al eerder gemeld en draagt bij aan een gebrek aan adequate en passende zorg, in een gevangeniscontext waar de toegang tot zorg en de rechten van patiënten al in het gedrang zijn.
Gevangenen maken zich zorgen om een van hun medegevangenen. M. is al meer dan veertig dagen in honger- en dorststaking. Hij weegt nog maar 41 en klaagt over hevige nierpijnen. M. zit al tien maanden vast in drie verschillende gesloten centra en heeft al drie gewelddadige uitzettingspogingen ondergaan. Hij werd op 14 juni 2023 vrijgelaten door de Raadkamer van Charleroi na een aanvraag tot vrijlating ingediend door zijn advocaat. De Belgische regering heeft besloten om een beroep in te dienen tegen deze beslissing. M. blijft in het gesloten centrum en zal over twee weken voor de Kamer van Inbeschuldigingstelling verschijnen.
De gedetineerden vertellen ons:
“Er zijn er verschillende in hongerstaking. Ik denk dat ik ook ga stoppen met eten, het is het enige wat ik moet doen om mijn vrijheid te krijgen. Eén man is al veertig dagen in hongerstaking. Hij gaat sterven, mevrouw, en wij doen hier niets. Het is een marteling om toe te kijken.”
Deze gebeurtenissen maken deel uit van een algemene context van geweld in het gesloten centrum van Brugge, die de gedetineerden aan de kaak stellen:
“Het is hier verschrikkelijk, mevrouw. We krijgen onze medicijnen niet, maar we krijgen zoveel pijnstillers als we willen. Er is heel weinig eten. We worden zonder reden in eenzame opsluiting gezet. Sommige van de hier opgesloten mannen hebben kinderen buiten (één van hen heeft er zes), anderen hebben geldige papieren uit een ander Europees land. Het is niet normaal, mevrouw.”
“Er blijven vragen over nadat een moeder, die gescheiden is van haar kinderen, verblijft in een gesloten centrum.”
“Camilla heeft maar liefst 40 dagen in administratieve detentie doorgebracht, gescheiden van haar partner en haar twee jonge kinderen. Volgens organisaties die deze zaak volgen, heeft haar opsluiting slechts één doel: haar hele familie dwingen om ons land te verlaten.”
Opsluiting, in welke vorm dan ook (strafrechtelijk of administratief), en onder welke omstandigheden dan ook, vernietigt levens. Toch is België van plan om tegen 2030 4 nieuwe gesloten centra te bouwen.
Le texte complet de l’article : On n’enferme pas un enfant. Point. » La formule, érigée en rempart contre la détention de familles avec enfants en vue de faciliter leur expulsion, avait marqué de son emprunte l’ère de la Suédoise et du secrétaire d’Etat à la Migration, Théo Francken (N-VA), en finissant par tracer une ligne rouge, d’ailleurs reprise dans l’accord de gouvernement de la Vivaldi : « Des mineurs ne peuvent pas être détenus en centre fermé. »Mais qu’en est-il lorsqu’un parent est détenu en centre fermé sans ses enfants dans la perspective d’une expulsion collective de l’ensemble de la famille ? Le cas de Camilla* une femme de 25 ans, mère de deux enfants de 1 et 6 ans, eux aussi sans titre de séjour, tout comme leur père, provoque aujourd’hui l’indignation de 14 associations** cosignataires d’une carte blanche transmise au Soir, parmi lesquelles la Ligue des Droits Humains, Défense des Enfants International ou encore le Ciré (Coordination et Initiatives pour Réfugiés et Étrangers).Née en Italie en 1998 d’une mère d’origine yougoslave, Camilla assure séjourner en Belgique depuis 2012, où elle vit de débrouille avec le père de ses enfants, lui aussi en situation irrégulière. Le 28 avril dernier, elle a été interpellée par la police à Bruxelles, sur base d’un contrôle d’identité. Le lendemain, constatant qu’elle ne s’était pas pliée à une précédente décision d’expulsion datée de 2022, l’Office des Etrangers (OE) lui notifiait un ordre de quitter le territoire « avec maintien », soit privation de liberté. Elle était envoyée dans la foulée au centre fermé pour femmes d’Holsbeek après avoir pourtant, dit-elle, notifié aux services l’existence de ses enfants, demeurant seuls avec leur père depuis lors. C’est derrière ces murs qu’elle a par ailleurs appris qu’elle était enceinte (à l’heure actuelle, de 8 semaines), rapporte-t-elle au Soir, qui a pu s’entretenir avec elle par téléphone.Dans sa décision d’éloignement, citée dans un arrêt rendu le 5 juin dernier par la Chambre des mises en accusation (devant laquelle Camilla a contesté sans succès sa détention, après avoir déjà échoué à obtenir gain de cause devant la Chambre du conseil) et que Le Soir a pu consulter, l’OE expose sa volonté de ne pas uniquement expulser la mère, seule à être privée de liberté pour l’instant, mais bien « toute sa famille. » « La famille complète peut se construire un avenir dans son pays d’origine. Toute la famille devra quitter la Belgique », juge l’Office.Reste à savoir de quel pays d’origine on parle. Le même arrêt de la Chambre des mises en accusation rappelant que la mère demeure de « nationalité inconnue ».Ce qui n’a pas empêché l’OE d’estimer, du moins dans un premier temps, que la destination tout indiquée pour la famille devait être la Serbie. Le 11 mai dernier, une « demande de réadmission » a ainsi été envoyée à cette fin aux autorités consulaires de ce pays. « Mais ils ne peuvent pas m’expulser là-bas », conteste l’intéressée, qui se déclare apatride. « Je n’ai aucun papier dans aucun pays. » En attendant, Camilla reste donc en « stand-by », écartée de ses enfants. « Ils me réclament beaucoup, mais je ne veux pas qu’ils me voient ici car cela va les angoisser. »Une « prise d’otage » ?Pour Me Selma Benkhelifa, qui défend les intérêts de Camilla et qui tire ici la sonnette d’alarme, le cas représente un précédent dangereux et choquant. « C’est la première fois que j’entends que l’on détient de la sorte un parent sans ses enfants », assure même cette avocate spécialisée en droit des étrangers.Sotieta Ngo, directrice générale du Ciré, évoque avec la même indignation « une pratique qui n’est pas inconnue, mais qui était devenue complètement inhabituelle » depuis longtemps, et plus spécifiquement depuis la création en 2008, sous Annemie Turtleboom (Open VLD, alors ministre en charge de la Migration), des « maisons de retours ». A savoir ces logements en régimes semi-ouverts destinés à maintenir un contrôle sur les familles en attendant leur expulsion, sans les priver totalement de leurs mouvements.Lui aussi informé de la situation depuis la mi-mai, Solayman Laqdim, Délégué Général aux Droits de l’Enfant, abonde lui aussi dans le même sens en dénonçant une situation qu’il décrit comme « ni normale, ni juste ». « Aujourd’hui, la règle de manière générale est d’aller vers des maisons de retour afin de respecter le principe de la Convention internationale des droits de l’enfant selon lequel parents et enfants ne doivent pas être séparés contre leur gré, sauf si cela est dans l’intérêt supérieur de l’enfant. »Appuyée par le collectif de signataire, l’avocate de la famille soutien que la décision de priver des enfants d’un ou plusieurs de leurs parents entre non seulement en contradiction avec l’article 8 de la Convention européenne des droits de l’Homme (qui consacre le droit au respect de sa vie privée et familiale) mais aussi avec la jurisprudence belge du Conseil d’Etat. Lequel avait, en 2016, rendu un arrêt annulant l’article d’un projet d’arrêté royal de 2014 consacrant la possibilité alternative d’enfermer un parent en centre fermé pour éviter de devoir détenir une famille entière avant une expulsion. Pour la haute juridiction administrative « une telle mesure » apparaissait alors comme « disproportionnée par rapport au but poursuivi ». Sauf, précisait-elle en usant de mots forts, « à imaginer, ce qui est à l’évidence inconcevable, que la partie adverse (l’Etat belge dans le cas présent, NDLR) entendrait de la sorte retenir un membre de la famille en “otage” pour s’assurer que le reste de la famille se soumettra à la mesure d’éloignement afin de récupérer le membre de la famille retenu ».Pour le collectif de signataires, c’est ainsi très clair : « Cette maman détenue à Holsbeek est un “otage” selon les mots du Conseil d’Etat. Cette pratique paraissait inconcevable en 2016 mais s’est réalisée aujourd’hui. L’Etat belge a le devoir et l’obligation de protéger les enfants, tous les enfants. Il a aussi l’obligation de tenir compte de leur intérêt dans toutes les mesures qu’il prend. Même si la famille est en séjour illégal. La politique migratoire ne peut pas primer sur l’intérêt supérieur de l’enfant. »Les contradictions de l’OfficeA l’Office des étrangers, on réplique en assurant ne pas prendre le sujet des liens familiaux à la légère. Tout en remettant en cause la condition de mère de Camilla. « Lors de toute interception, la personne est soumise à un formulaire qui contient notamment des questions sur la situation familiale de l’intéressé. Ici dans le cas présent, l’intéressée n’a jamais déclaré lors de son arrestation qu’elle avait deux enfants », évoque Dominique Ernould, porte-parole de l’Office, dans une réponse écrite envoyée au Soir. « Nous ne pouvons donc pas, à l’heure actuelle, dire s’il s’agit bien de la mère des deux enfants. » Un propos qui semble toutefois entrer en contradiction avec la décision de l’OE évoquée dans l’arrêt de la Chambre des mises en accusation et citée plus haut dans cet article. Une décision mentionnant bien une volonté d’expulser « toute la famille » de l’intéressée.L’Office des Etrangers assure pour le reste ne pas avoir pris de décision définitive quant à cette expulsion, faute de certitudes sur la destination. « Les recherches concernant l’identification de la personne sont en cours auprès des services compétents de l’Office des étrangers. Il est donc prématuré de répondre à la question d’un rapatriement et vers un pays en particulier. »Une position actuelle qui, là encore, n’a pas empêché l’Office des étrangers d’introduire une demande à la Serbie il y a plus de trois semaines en vue d’une expulsion. Ni de maintenir Camilla, en attendant, derrière les murs d’Holsbeek, à son grand désarroi. « On me retient ici enfermée ici, sans que je ne sache pourquoi, » déplore-t-elle. « Ici, je ne mange pas bien, et pour ma grossesse, j’ai beaucoup de stress, car je sais qu’il y a des maladies qui circulent. Ma tension était à neuf, hier. Les docteurs m’ont dit que ce n’était pas normal. »* Prénom d’emprunt
UPDATE 07/07/2023: Meneer is vrijgelaten na 9 maanden in de gevangenis en een hongerstaking van 30 dagen. Veel geluk voor hem.
UPDATE 08 juni 2023: UITZETTING GEANNULEERD
UPDATE : Laten we de uitzetting van een man in hongerstaking aanstaande vrijdag 09/06/2023 voorkomen
MS vraagt onze steun om te voorkomen dat hij vrijdag 09/06/2023) voor de 3e keer wordt uitgezet naar Algiers.
Vorige oproep voor M: https://www.gettingthevoiceout.org/merksplas-une-semaine-en-greve-de-la-faim-et-de-la-soif-comme-ultime-tentative-de-liberation-30-mai-2023/
Hij woont al 30 jaar in Europa en zit sinds 21/09/2022 opgesloten in een gesloten centrum (Merksplas toen 127 bis). Hij ging in hongerstaking op 24/05/2023 (momenteel 15 dagen) om zijn vrijlating te eisen. Hij heeft geen contact meer met Algerije, dat hij tientallen jaren geleden verliet.
Bijeenkomst op de luchthaven van Zaventem deze vrijdag om 12 uur om de situatie van de heer MS aan de passgiers van de vlucht uit te leggen.
Vlucht Air Algérie AH 2063 15u00
STOPDEPORTATIE
PS: In het geval dat er een wijziging is in het schema, zal ik het hier toevoegen.
30 mei 2023 : Mohamed S. wordt sinds 21 september 2022 vastgehouden in het gesloten centrum van Merksplas met het oog op uitzetting naar zijn “land van herkomst”, Algerije. Hij woont al 30 jaar in Europa en verblijft sinds 2002 in België.
Niet eten of drinken als laatste redmiddel
Op 24 mei 2023 begon Mohamed een honger- en dorststaking. Hij vertelt:
“Vrijheid is onbetaalbaar, ik zet mijn leven op pauze, ik sterf of ik leef, het is aan hen te beslissen. Ik heb geen andere oplossing gevonden”.
De verschillende beroepsprocedures die zijn advocaat bij de Raadkamer heeft ingediend, hebben niet geleid tot zijn vrijlating. Hij riskeert nu zijn leven in de hoop op vrijlating. Acht dagen na het begin van zijn actie voelt hij zich koortsig en heeft hij last van duizelingen. Ten einde raad werd hij gedwongen 24 uur per dag in bed te blijven en kon hij niet profiteren van de slechts twee uren die hij naar buiten mocht.
De perspektief van de dood versterkt door de onbewustheid van het personeel en vreemdelingendienst.
Een dorststaking kan zeer snel leiden tot ernstige en onomkeerbare hersen- en nierbeschadigingen en op korte termijn tot de dood.
Mohamed is in medische isolatie geplaatst in blok 5 van het gesloten centrum van Merksplas, maar krijgt niet de voor zijn situatie passende medische verzorging. Op de vijfde dag van zijn staking vroeg hij om een bloedonderzoek, dat werd geweigerd omdat het “niet nodig is”. Wij herinneren eraan dat een eerste bloedonderzoek wordt aanbevolen, gevolgd door een wekelijks onderzoek, vooral wanneer het gewichtsverlies meer dan 10% van het lichaamsgewicht bedraagt.
Mohamed is zich bewust van de risico’s die hij neemt en van de racistische nalatigheid van het personeel van het centrum en de vreemdelingendienst tegenover hem. Hij vertelt ons: “We zijn hier gijzelaars en ik heb geen andere oplossing gevonden”.
Drie maanden na de verdachte en nog steeds onverklaarde dood (tenzij je de “natuurlijke dood” theorie gelooft die de autoriteiten de dag na het drama naar voren brachten) van een Georgische man in ditzelfde gesloten centrum, zijn Mohamed’s medegevangenen zeer ongerust.
Gevangenen in gesloten centra gaan regelmatig in honger- en/of dorststaking om hun vrijlating te eisen uit deze eindeloze en uiterst gewelddadige opsluitingen. Wij hebben momenteel contact met een gevangene in het gesloten centrum van Brugge, die nu al 22 dagen in hongerstaking is.
Oproep tot steun
Wij nodigen u uit om de verantwoordelijken voor deze mishandeling te mailen en te bellen zodat de heer Mohamed S. de juiste zorg krijgt en uiteindelijk wordt vrijgelaten:
Voorbeeld van brief :
Geachte heer/mevrouw
Ik stuur u deze e-mail om de situatie van een persoon die momenteel wordt vastgehouden in het gesloten centrum van Merksplas te bespreken. De gedetineerde is Mohamed S., uit Algerije die zijn land meer dan 30 jaar geleden heeft verlaten.
Hij is al acht dagen in honger- en dorststaking.
Zijn medische toestand is rampzalig en zijn leven is in gevaar. Zijn gezondheid gaat met de dag achteruit. Vooral omdat hem passende medische zorg (ziekenhuizen en artsen) wordt ontzegd.
De heer Mohamed S. woont al meer dan 20 jaar in België en heeft hier een groot deel van zijn leven doorgebracht. Met de jaren heeft hij steeds minder banden met zijn land van herkomst.
Wij vinden dat er zo snel mogelijk een einde moet komen aan zijn detentie, zodat hij een adequate behandeling kan krijgen en zijn leven in België kan voortzetten.
Kunt u met spoed de vrijlating van de heer Mohamed S eisen om te voorkomen dat de situatie verslechtert?
Kent u betrouwbare journalisten die deze informatie geloofwaardig kunnen maken en licht kunnen werpen op de criminele verantwoordelijkheden van het detentiecentrum en de vreemdelingendienst, geef deze eerste informatie dan aan hen door.
Een collectieve uitzetting per militaire vlucht naar Guinee Conakry is voorzien voor deze dinsdag 23/05/2023 om 10 uur vanaf de luchthaven van Melsbroek (militaire luchtmachtbasis).Een eerste collectieve uitzetting naar Guinee en Congo (DRC) was reeds gepland door de Dienst Vreemdelingenzaken op 26/04/2023, maar werd op het laatste moment geannuleerd. https://www.gettingthevoiceout.org/collectieve-deportatie-naar-drc-op-26-april-2023/
Een vijftiental Guinese gevangenen werd deze zaterdag reeds in eenzame opsluiting geplaatst in de gesloten centra van Merksplas en Vottem, met de bedoeling hen zondag en maandag over te brengen naar het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel, om hen vervolgens op dinsdag 23/05/2023 om 10 uur ‘s morgens op een militair vliegtuig op de luchthaven van Melsbroek te zetten.→ Zie instructies voor collectieve vlucht: https://www.gettingthevoiceout.org/gebruiksaanwijzing-voor-collectieve-vluchten/
AUDIO van het verzoek van Touria om media-aandacht: “Ik wil media” (FR)
Transcriptie van de getuigenissen hieronder
Contextualisering van de situatie van mevrouw Touria Mevrouw Touria woont al 17 jaar in België.Na een huwelijksaangifte met haar partner werd ze in januari 2023 gearresteerd en naar een gesloten centrum gebracht, omdat de gemeente deze aangift als een schijnhuwelijk beschouwde. Touria lijdt aan psychische problemen en had het zeer moeilijk met haar opsluiting in de gesloten centra van Holsbeek en Brugge gedurende vijf maanden. Externe artsen hebben haar bezocht en bevestigen dit met een attest. Haar advocaat had een beroep ingediend bij de Kamer van inbeschuldigingstelling en een verzoekschrift tot nietigverklaring van haar uitwijzing naar Casablanca op 11 mei 2023, gepland door de Dienst Vreemdelingenzaken. De kamer van inbeschuldigingstelling heeft op 11 mei besloten haar vrij te laten.Niettemin werd zij dezelfde dag illegaal uitgezet.
Transcriptie van getuigenis 1 Goedenavond, dit is mevrouw Touria X. Ik ben op weg naar Tanger. Ik heb een positieve beslissing ontvangen zodat ik in vrijheid kan gesteld worden. Nu ben ik in Marokko. Ik begreep er niets van. Ik vroeg de agenten: “Laat me de uitspraak van de rechters zien. Ik heb nog niet de beslissing dat ze mij willen overbrengen naar Marokko. Ze beantwoorden: “Nee, we hebben de arrest, het is negatief”. Ik zeg: “Laat zien”. Ze zeggen: “Nee”. Er waren bijna 7 politieagenten bij me. Stel je voor! 7 politieagenten. Een van hen zei: “Je gaat terug”. Ik zei: “Nee!” Ik begon te schreeuwen. Ik zei: “Ik heb mijn medicijnen niet ingenomen. Ik voel me niet goed.” Hij belde de dokter op het vliegveld. De dokter kwam gewoon en gaf me een kleine pil. Hij zei, “Leg het onder je tong, zoals dit. En je kalmeert.” Dat is alles. Ik geef hem het medisch certificaat van het centrum. Hij nam een foto op. En dat is alles. Als ik op het vliegtuig stap, staan er drie agenten bij de deur, en twee zitten er, één rechts, en één… Ik weet het niet, ik ben net een crimineel. Ze gaan reizen met een crimineel. Transcript van getuigenis 2 Nu wil ik graag met journalisten praten over mijn situatie. Ik ben 5 maanden in het gesloten centrum verbleven. Ik droom dat ik op een dag mijn vrijheid zal hebben. Ze hebben me bevrijd, ze hebben me overgeplaatst naar Marokko. Vrijheid is: overplaatsing naar Marokko. Het is er niet.
Op 13 mei schreeuwden een twintigtal mensen hun woede uit tegen de 2 gesloten centra (1) bij de detentiecentra 127bis en Caricole.
127bis, gelegen in Steenokkerzeel, bestaat al sinds 1994. Dit centrum werd op cynische wijze vlak naast de luchthaven van Zaventem geplaatst om de kosten van (meestal gedwongen) deportaties kleiner te maken. Het is gebouwd volgens een gevangenismodel. 4 vleugels omheind met drie hekken. In 2010 werd de Caricole gebouwd, honderd meter verderop. In deze gevangenis worden vooral mensen vastgehouden die aan de grens bij de luchthaven van Zaventem zijn gearresteerd. De detentieomstandigheden in deze centra worden zeer vaak aan de kaak gesteld. Verschillende getuigenissen die in de loop der jaren verzameld werden, bewijzen dit (2).
Met deze actie willen we contact leggen met de gedetineerden, fysiek onze solidariteit tonen en via de tralies rechtstreeks met de gedetineerden van praten. Het is voor ons een manier om hen eraan te herinneren dat velen het oneens zijn met de repressieve en racistische logica van de Belgische staat. tijdens deze actie vonden gesprekken met gedetineerden plaats. We konden uitwisselen met de mensen binnen, er werden samen slogans gezongen en telefoonnummers uitgewisseld.
Tijdens de uitwisselingen riepen de gedetineerden “vrijheid ! Ze vertelden ons dat er op dit moment veel van hen binnen waren.
Niet alle reacties waren positief. Een gedetineerde in 127bis, zichtbaar ontgoocheld over de betoging, uitte zijn ergernis en wees erop dat dit soort actie niet zal leiden tot de bevrijding van de opgeslotenen. Het is waar dat deze demonstratie hun geen vrijheid zal bezorgen. Wij hebben alle begrip voor dit soort reacties, die gerechtvaardigd en legitiem zijn. Wij horen dit en delen dit. Naast de directe steun aan de opgeslotenen zijn deze demonstraties voor ons een van de noodzakelijke stappen in een bredere strijd tegen de grenzen en politiek hierrond. Daarom is het belangrijk om de opgeslotenen te blijven steunen en de repressieve mechanismen van de Belgische staat en de Europese Unie tegenover mensen zonder papieren te bestrijden. Bovendien werd er de afgelopen maanden al gedemonstreerd voor de gesloten centra van Merksplas (na de dood van een persoon na een hongerstaking (3)), voor Holsbeek (gesloten centrum voor vrouwen) en voor Vottem.
Vandaag weerspiegelt dit migratiebeleid een steigende . De Europese Unie staat met name op het punt om nog voor de Europese verkiezingen van 2024 een Asiel- en Migratiepact aan te nemen, dat tot doel heeft de buitengrenzen van de Europese Unie te versterken. Op het Europese grondgebied vertaalt deze repressieve logica zich in het vervolgen van mensen zonder papieren, via detentie en uitzetting. Daardoor riskeren duizenden mensen, die meedogenloos door de autoriteiten worden achtervolgd, dagelijks hun leven. Laten we niet vergeten dat op 17 mei, vijf jaar geleden, een tweejarig Koerdisch meisje, Mawda, door de Belgische politie werd gedood (4).
Ondertussen verzetten de gevangenen zich binnen de centra, zoals blijkt uit het recente oproer in het gesloten centrum van Merksplas (5). Hun opstand weerklinkt ook buiten de muren en poorten. Solidariteit met de gevangenen. Vrijheid en regularisatie voor iedereen. vuur aan de gesloten centra !
Op 25 april werden vijftien Congolezen die al maanden in verschillende gesloten centra werden vastgehouden, overgebracht naar 127bis voor collectieve uitzetting. De volgende dag werden elf van deze personen met militaire middelen gedwongen uitgezet naar de DRC. Voor de overige vier werd de uitzetting geannuleerd nadat advocaten beroep hadden aangetekend tegen deze beslissing.
Deze uitzetting volgt op een recent diplomatiek bezoek van de staatssecretaris voor asiel en migratie aan de Democratische Republiek Congo. Sinds 2006 bestaat er namelijk een memorandum van overeenstemming tussen beide landen om de uitzetting van Congolezen uit België te vergemakkelijken. Het bezoek van de staatssecretaris had tot doel maatregelen te nemen om Congolezen ervan te weerhouden asiel aan te vragen in België.
Steunavond voor het Comité des Femmes Sans-Papiers en voor mensen opgesloten in gesloten centra Het Comité van vrouwen zonder papieren verenigt verschillende vrouwen van verschillende afkomst, vaak alleenstaand, gezinshoofden, zeer kwetsbaar en blootgesteld aan alle vormen van uitbuiting en geweld. Zij zijn in de strijd om de specifieke problemen van vrouwen zonder papieren tot uitdrukking te brengen en hun rechten op te eisen.
Getting the Voice Out is een collectief dat strijdt tegen gesloten centra en deportaties, ter ondersteuning van de eerste gedupeerden. Gesloten centra zijn gevangenissen waar migranten en mensen zonder papieren administratief worden vastgehouden met het oog op hun uitzetting.
Tijdens deze avond zullen de twee collectieven hun krachten bundelen om het steeds repressievere Belgische en Europese migratiebeleid, de detentie- en deportatiemachine en het systeem van grenzen waarin dit onderdrukkende, racistische en koloniale beleid is ingebed, aan te klagen.
Ontmoet ons op vrijdag 12 mei in de Poissonnerie om onze solidariteit te betuigen met allen die strijden tegen de grenzen!
Programma :
18:00 – Opening 18:30 – Discussie 19:30 – Lunch 20:30 – Optredens aanvang van de concerten 21:00 – Orel 22:30 – Gemiddeld 23:30 – Cheapjewels & Le Talu 00:30 – DJ’s 02:00 – Einde van de avond
La Poissonnerie : 214 rue du Progrès, Schaarbeek
Gratis eten Kinderen welkom Gratis toegang (breng cash $$ mee) De opbrengst van de avond wordt verdeeld tussen het Comité des Femmes Sans-Papiers en het collectief Getting the Voice Out. Voor deze laatste zal het geld vooral gebruikt worden om mensen die in gesloten centra vastzitten een telefoonherstelbeurt te geven.
Geen racisme, seksisme, homofobie, transfobie, geen fascisten, geen hooligans!
Rond het middagmaal verschansten een 30-tal gedetineerden van het gesloten centrum in Merksplas zich in de kantine. Zij deden dit om hun ongenoegen te uiten tegen de leefomstandigheden in het centrum. Twee maanden geleden nog overleed er een man die een hongerstaking begon als protest tegen de situatie.
De politie reageerde snel en agressief. Met een 50-tal agenten, matrakken en schilden in de aanslag, vielen zij het centrum binnen omstreeks 14:00. “De gedeineerden hadden reeds de hele derde verdieping vernietigd. De politie verplaatsten hardhandig een vijftiental mensen naar de isolatiecellen” klonk een anonieme getuigenis van één van de gedetineerden.
Rond 15 uur communiceerde de politie dat ze reeds het centrum verlaten hadden. Journalisten ter plekke konden echter vaststellen dat om 16u nog steeds een grote politiemacht actief was om mensen te verslepen naar de isolatiecellen. Zowel ooggetuigen buiten het centrum als enkele gedetineerden spraken van een ongehoord machtsvertoon van de politie. Een verdieping van Blok 3 van het centrum werd volgens hen grotendeels onbruikbaar na de incidenten van vanmiddag.
Hoe het nu verder moet is nog onduidelijk. Met veel mensen in de isolatiecellen en de omstandigheden in de centra die ondermaats blijven heerst er veel onzekerheid. “Tot de volgende keer hé!” viel er te horen bij het vertrek van de politie.
Critici van de centra wijzen op de geweldadige en onmenselijke praktijken die de centra representeren en roepen op tot een onmiddelijke sluiting van alle centra.
1. Geestelijke gezondheid en medicatie Het geweld van het gevangenissysteem en de opsluiting zelf hebben zware gevolgen voor de geestelijke gezondheid van gevangenen. Verschillende mensen in het gesloten centrum maken zich zorgen over medegedetineerd met ernstige aandoeningen:
“Ze moeten niet hier blijven. Ze moeten verzorgd worden. Dit is onmenselijk. Het is misbruik.”
“Het is een chemische dwangbuis”: Veel gedetineerden laten ons weten dat ze medicatie krijgen zonder enige behandeling, en dat er zeer weinig informatie is over de aard van de geneesmiddelen en de behandeling. Het is ook niet ongewoon dat gevangenen het gebruik van medicatie voor repressieve doeleinden aan de kaak stellen om gevangenen die in opstand komen te “kalmeren”, of, in een andere context, om pogingen tot deportatie te vergemakkelijken …
“Y. had de TV kapot gemaakt: ze namen hem mee met 6 safeties en stopten hem in blok 5. Daar bleef hij zeer opgewonden en kreeg 3 injecties. Daarna kwam hij terug naar ons blok. Hij kon niet praten en kwijlde… We hebben geklaagd en uiteindelijk hebben ze hem overgeplaatst naar 127 bis zodat we dit alles niet hoefden te zien.”
“En als we iets zeggen, zeggen de bewakers ons: wij zijn het niet, het is de Dienst Vreemdelingenzaken die beslist.”
2. Poging tot uitzetting van drie Algerijnse mannen
Drie mannen die in verschillende gesloten centra vastzaten, moesten op woensdag 05/04/23 met hetzelfde vliegtuig naar Algerije uitgezet worden. Hun uitzetting ging niet door en tegen 23 uur waren ze alle drie terug in de centra van Vottem en Merksplas. We vernamen dat één van hen door de politie in elkaar werd geslagen nadat hij tijdens de uitwijzingspoging had geweigerd medicijnen te slikken.
“Zij trainen zichzelf om methoden te gebruiken om ons in de val te lokken, wij trainen onszelf om ons aan elke verandering aan te passen en ons te verzetten.”
Fysiek en psychologisch geweld, intimidatie, dwang… de politie-escorte aarzelt niet als het gaat om methoden om repatriëring af te dwingen. De Dienst Vreemdelingenzaken is meedogenloos in zijn streven gedetineerden uit te zetten, zelfs in gevallen waarin uitzetting onmogelijk is (bijvoorbeeld omdat de ambassade van het betrokken land geen pas afgeeft):
“Dit is onvoorstelbaar. Er zijn er die tot 18 maanden voor niets in een detentiecentrum verblijven. Ze weten ze niet uit te zetten of sommigen verzetten zich tot het einde. Het is nutteloze opsluiting.”
At the Berlin-Brandenburg Airport, the government plans to build a massive deportation prison. Already now, mass deportations via charter flights silently take place there every month. We want to break the silence and are organizing the “Stop Deportation! Protest Camp” in Schönefeld from June 1-6 2023.
[Oproep voor telefoons] Verschillende gedetineerden in het gesloten centrum van Merksplas en 127 bis hebben geen telefoon gekregen, het enige middel voor contact met de buitenwereld. De opgeslotenen worden bij aankomst in het centrum beroofd van hun eigen telefoon en moeten een kleine telefoon zonder camera kopen. De meesten kunnen dat niet betalen. Wie heeft nog oude kleine telefoons zonder camera ?
Contact 0032(0)484 02 67 81 of mail op gettinthevoiceout@riseup.netU kunt ook helpen door te storten op Collectif contre les expulsions Banque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB : bericht : Telefoons gesloten centrum
[Appel aux dons de téléphones] Plusieurs détenus du centre fermé de Merksplas et 127bis n’ont pas de téléphone, seul moyen de contact avec l’extérieur. Les personnes enfermées sont privées de leur propre téléphone lors de leur arrivée dans le centre et doivent acheter un petit téléphone sans caméra au centre. La majorité d’entre eux n’ont pas un sous.
Contactez-nous au 0032(0)484 02 67 81 ou en envoyant un mail à gettingthevoiceout@riseup.net si vous avez des vieux téléphones sans caméra dans vos fonds de tiroir à donner !Vous pouvez aussi participer en versant sur notre compte Collectif contre les expulsions Banque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB avec commmunication: téléphone centre fermé
Een tiental dagen geleden meldden verschillende gedetineerden een collectieve deportatie naar de DRC. In de daaropvolgende dagen was het contact met deze mensen zeer beperkt en de telephoons schakelen meteen over naar voicemail
De maatschappelijke werkers, ook wel ” terugkeerbegeleiders ” genoemd, moedigen de gedetineerden steeds meer aan om vrijwillig terug te keren. Na verschillende maanden, geven sommige mensen het op en aanvaarden een deportatie.
Met het oog op de Suikerfees, worden gedetineerden die aan het Suikerfeest doen samengebracht in dezelfde vleugels van de gesloten centra. Ze hebben recht op een micronde en een koelkast.
Sommige mensen die al maanden in detentie zitten, verklaren dat er veel deportaties zijn : “3 personen werden vandaag naar het bureau geroepen, daarna hebben we ze nooit meer gezien. De veiligheid komt hun kast leeghalen en ze komen niet meer terug. Dus we begrijpen dat ze op de luchthaven zijn. “
In Merksplas leidde de verdwijning van een biljartbal tot een naaktefouille van de gedetineerden: “Er was een biljartbal verdwenen: vanmorgen zijn alle kasten doorzocht en we werden naakt gefouilleerd. ze verbieden ons nog biljart te spelen.
In het centrum Merkplas hebben de gedetineerden 3 kleine katten in huis genomen die ze voeden en zeggen dat het katten zonder papieren zijn.
Veel gedetineerden lijden aan ernstige psychische problemen en krijgen niet voldoende zorg: “Er zijn hier geesteszieken: ze horen hier niet thuis, ze moeten behandeld worden, sommigen praten tegen zichzelf, sommigen huilen de hele tijd; ze hebben zorg nodig, ze zijn erg slecht”.
Eén persoon meldt dat hij 48 uur in cachot heeft gezeten, omdat hij als “leider” wordt beschouwd: “Het is onwaardig, opgesloten als honden, als een tijger in een kooi”.
De vreemdelingendienst volhardt in een absurde, willekeurige en onmenselijke toepassing van de Dublin-verordening door een dertigtal personen per militaire vlucht naar Kroatië uit te zetten. Ter herinnering: er bestaat een Europese verordening, “Dublin” genaamd, die het mogelijk maakt aan de hand van een hele reeks criteria te bepalen welk land verantwoordelijk is voor de asielaanvraag. Het meest toegepaste criterium is dat van het eerste land waar de persoon de Europese Unie is binnengekomen en waar de vingerafdrukken zijn genomen. Hierdoor kan België asielzoekers terugsturen naar hun Dublin land, dat wil zeggen het eerste land waarlangs zij de Europese Unie zijn binnengekomen.
Een militaire vlucht deporteerde op 17/03/2023 vierendertig personen van verschillende nationaliteiten naar Kroatië, een land dat bekend staat om zijn zeer gewelddadige behandeling (martelingen, seksuele aanrandingen…) van mensen in een migratiesituatie. Talrijke rapporten en internationale organisaties wijzen op de misbruiken van de Kroatische staat. Ook het Europees Hof voor de rechten van de mens heeft Kroatië in verschillende veroordelingen tot orde geroepen.
Wij hadden nog niet eerder gehoord van uitzettingen per “militaire” vlucht georganiseerd door de vreemdelingendienst naar Dublin landen.
Uit deze aanpak blijkt dat de Dienst Vreemdelingenzaken asielzoekers die door Kroatië zijn gegaan, wil ontmoedigen om zich in België aan te melden. De DVZ wil het signaal geven dat mensen automatisch worden teruggestuurd.
De personen die op deze vlucht waren geprogrameerd, werden de dag voor hun vertrek verzameld in het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel. Sommigen van hen werden overgebracht van andere gesloten centra , terwijl anderen en het 127 bis reeds werden verwittigd van hun uitzetting op 17 maart om 10 uur ‘s ochtends
Die dag werden de co-gedetineerden in het gesloten centrum 127 bis wakker gemaakt door de komst van bussen en een groot aantal politiewagens.
Een gedetineerde die op dat moment aanwezig was vertelde: “Een bus van de luchthaven kwam 34 mensen ophalen. Zes waren al in 127 bis, de anderen kwamen uit andere centra en waren de dag ervoor naar 127 bis gebracht. We werden er allemaal wakker van. Er waren overal agenten. We waren allemaal geschokt.”
De mensen werden één voor één meegenomen in een voertuig, sommigen met geweld. Ze werden vervolgens onder politiebegeleiding naar het vliegveld gebracht.
We vernemen dat sommigen van hen in Zagreb zijn aangekomen
Onder hen een aanzienlijk aantal mensen van Burundese afkomst. Leden van de Burundese diaspora in België waren aanwezig op de luchthaven om deze uitwijzingen aan te klagen.
Er zijn talrijke getuigenissen uit de centra uitgelekt over het geweld van het personeel en de onmenselijke omstandigheden van de detentie. Ter
herinnering : het doel van de gesloten centra is mensen zonder papieren
op te sluiten om ze van het Belgische grondgebied te verwijderen. De werking van een gesloten centrum is vergelijkbaar met die van een gevangenis. Ons
doel is het bestaan zelf van deze centra aan te vechten. Wij komen
regelmatig in contact met gedetineerden die, geïsoleerd van de rest van
de wereld, ernstige schendingen van hun grondrechten meemaken. Hieronder hebben we verschillende getuigenissen over het dagelijks leven in gesloten centra thematisch gegroepeerd:
Medische dienst Elk centrum heeft een medische dienst waar gedetineerden terecht kunnen voor verzorging. De theorie staat ver af van de praktijk. Zeer regelmatig ontvangen wij getuigenissen van mensen die zorg wordt geweigerd of wier medische problemen oppervlakkig worden behandeld. Zeer weinig infrastructuren houden rekening met het probleem van de geestelijke gezondheid. Zo vertelden mensen ons onlangs:
” U vraagt om verzorging : paracetamol. Je hebt pijn : paracetamol. Paracetamol voor alles en voor niets”.
“Je hebt psychische problemen, je bent nerveus : kalmeermiddel of ze bieden je een injectie aan”.
” Als we met de directeur praten over de medische follow-up, zegt hij dat hij er niets mee te maken heeft… Als hij de directeur is, heeft hij er iets mee te maken, dat is niet normaal”.
Dialoog met het personeel
Gedetineerden rapporteerden ook moeilijke contacten met personeelsleden. Er wordt zeer weinig aandacht besteed aan hun verzoeken, en deze leiden zelden tot positieve reacties. Zodra zij voor hun rechten durven opkomen of om enige waardigheid vragen, worden zij direct gestraft of voor vele uren in een geïsoleerde cel gezet.
“Zodra je een regel aankaart of iets wilt voorstellen, krijg je een “waarschuwing” of een 24-uurs opsluiting.”
“We praten tegen een muur, met onze woorden wordt geen rekening gehouden…. Het gaat langs de ene kant binnen en de andere kant uit”.
Racisme
Gedetineerden vertelden ons ook dat personeelsleden openlijk racistisch zijn in hun woorden, gedrag en houding… “Er zijn grote racisten onder het personeel”.
“Een bewaker van extreem rechts, super racistisch. Hij verdient het niet om hier te werken, ook al ben je racist, je houdt je racisme buiten. Je racisme hou je voor jezelf. Je hoort hier niet met je racisme. We zijn mensen, geen dieren, ook al zijn we illegaal”.
“Ze houden ons hier als dieren, je woont hier jaren en dan sluiten ze je op in een gevangenis omdat je een buitenlander bent”.
“Ik begrijp het niet, we zijn mensen, we hebben kinderen, ouders…”.
“De maatschappelijk werkers weten niets, ze kunnen zelfs geen hallo zeggen. En alles is in het Nederlands. We begrijpen er niets van”.
Voeding
Klachten over de kwaliteit en kwantiteit van het eten komen ook vaak voor. “S’morgens 7.15u : de deur wordt opengedaan voor het “ontbijt”: een sneetje brood, s’middags: aardappelen met een schijn van saus, s’avonds om 18.00 uur: een boterham.” “En als je om meer vraagt, gooien ze ,voor je ogen met een grote glimlach wat overblijft in de vuilnisbak.” Toegang tot een advocaat Iedereen die in een gesloten centrum aankomt, heeft het wettelijke recht om verdedigd te worden door een advocaat, hetzij via rechtsbijstand, hetzij privé. Over het algemeen zijn advocaten die door het bureau voor rechtsbijstand zijn aangesteld, betrokken bij de verdediging van gedetineerden. Dit is een vorm van procederen waarbij gedetineerden zich vaak hulpeloos voelen, omdat zij weinig respons krijgen van de mensen die hen moeten verdedigen. Zij voelen zich in de steek gelaten, in een juridisch labyrint, dat zij niet begrijpen. Bovendien worden ze niet geholpen door het personeel van het centrum, dat zich uisluitend richt op hun uitzetting.
“Mijn advocaat neemt nooit de telefoon op, ook al heb ik hem geld gegeven voor mijn asielaanvraag en het beroep. Hij heeft zijn geld, en ik krijg mijn uitzettingsticket”.
De omstandigheden drijven mensen tot het uiterste en ze verliezen soms alle hoop: “Sommigen snijden zichzelf, sommigen slikken messen, aanstekers, batterijen in of gaan in hongerstaking”.
“Ze verlengen onze detentie met 2 maanden… tot wanneer? Sommigen zitten hier al meer dan een jaar.”
“Sommigen worden gek”
“Ik begrijp het niet. Het is beter om te sterven.”
“Ik werkte voor dat ik hier kwam. Wie zal nu mijn familie voeden, mijn kinderen?”
“Sommige mensen laten zich na 9 of 10 maanden uitzetten naar een land dat ze niet kennen omdat ze het zat zijn om opgesloten te zitten.”
– Gesloten centrum Merksplas. Verschillende gedetineerden meldden dat zij het slachtoffer waren van racisme, vooral door de “terugkeerassistenten”.
– Veel mensen die onder de Dublinverordening vallen, zijn binnen 5 dagen na hun arrestatie uitgezet zonder dat zij hun familie of een advocaat konden inlichten. De Dublin-verordening is een Europese verordening die bepaalt welk land binnen de Europese Unie verantwoordelijk is voor de behandeling van iemands asielverzoek. Een van de criteria om te bepalen welk land verantwoordelijk is, is het eerste land van binnenkomst in de EU.
– Vier vrouwen en vier mannen met wie wij contact hadden, zijn uitgezet naar Kroatië, het land waar zij volgens de Dublinverordening asiel moesten aanvragen. Deze mensen zijn door Kroatië gereisd en hebben daar veel geweld meegemaakt. Kroatië staat immers bekend om zijn zeer gewelddadige behandeling (foltering, seksueel geweld, enz.) van mensen in een migratiesituatie en is daarvoor reeds herhaaldelijk veroordeeld door het Europees Hof voor de rechten van de mens. Talrijke internationale rapporten hebben eveneens de gewelddadige praktijken van de Kroatische staat, zoals politiegeweld en collectieve refoulement, veroordeeld. (1) Desondanks beschouwt de Belgische staat Kroatië als een veilig land.
– Gesloten centra Merksplas en 127 bis. In sommige centra is het steeds moeilijker om toegang te krijgen tot een telefoon. Voor de meeste gedetineerden is de telefoon het enige contactmiddel met de buitenwereld. Telefoons worden gewoonlijk door het centrum ter beschikking gesteld, tegen betaling of gratis. Momenteel worden telefoons steeds zeldzamer. Gedetineerden delen daarom een telefoon met anderen.
– Gesloten centrum Brugge. In het centrum zitten momenteel 26 vrouwen vast. Hoewel wij niet op de hoogte waren van vrouwen die in Brugge worden vastgehouden, lijkt de situatie te veranderen.
– Verschillende mensen melden dat zij op hun werkplek (Horeca, werven) zijn gearresteerd. Deze werkplaatsen zijn regelmatig het doelwit van identiteitscontroles.
– Talrijke uitzettingen naar Algerije hebben plaatsgevonden. Gedetineerden vertellen ons dat de uitzettingen systematisch plaatsvinden op woensdag, vrijdag en zondag.
– Gesloten centrum Merksplas. Een gedetineerde in kritieke gezondheidstoestand. Hij vertelde ons dat hij een open wond aan zijn been had en dat hij alleen paracetamol had gekregen. In het algemeen melden veel gedetineerden dat ze in een zeer precaire psychologische toestand verkeren.
– Gesloten centrum127bis. Protestbeweging na de ontdekking van een positief covide geval. De gedetineerden zijn bezorgd over de gezondheidsmaatregelen die na de ontdekking van dit geval zijn genomen. Als antwoord heeft de directeur van het centrum hen gezegd dat ze gedurende meerdere dagen geen toegang tot maskers hebben en dat ze zich geen zorgen hoeven te maken.
– Verscheidene gedetineerden melden dat zij onder druk worden gezet om vrijwillige terugkeer te aanvaarden.
Oproepen deze maandag 20/02/2023 vanuit de verschillende Belgische gesloten centra van het collectief Getting the Voice Out
We vernemen dat in het gesloten centrum van Brugge een vleugel voor vrouwen is heropend. Deze heropening zou in de voorgaande weken hebben plaatsgevonden. Momenteel zitten er een twintigtal vrouwen daar vast
Een gevangene waarschuwt ons voor een hongerstaking die al 8 dagen aan de gang is door twee personen van Georgische afkomst, waaronder een zeer zwakke man van 70 jaar. Een moment na het telefoontje van de gevangene wordt zijn telefoon in beslag genomen door de security.
Een man in eenzame opsluiting omdat hij een “waarom” durfde te vragen aan een maatregel.
Een andere man die al 9 maanden in eenzame opsluiting zit, zegt “Ik word gek”.
Oproepen van verschillende gedetineerden die op zoek zijn naar een advocaat, opgesloten sinds 9 tot 11 maanden.
Een man vrijgelaten met een bevel om het grondgebied te verlaten (BGV) na 8 maanden opsluiting!
Oproep van een man van Marokkaanse afkomst die in Oekraïne woonde (studentenvisum) endie de oorlog was ontvlucht, gearresteerd in Brussel en naar een gesloten centrum gebracht.
Een zeer zwakke man in medische isolatie. Hij heeft een zelfmoordpoging gedaan en lijkt veel te lijden. Het is zeer moeilijk om met hem te communiceren. Zijn zeer zwakke toestand werd bevestigd door een bezoekende NGO.
Verschillende mensen van Burundese afkomst wachten op uitzetting naar Kroatië: Meer info hier Voor zover wij weten zijn twee vrouwen en twee mannen al uitgezet. Eén vrouw zou vandaag worden uitgezet naar Zagreb. Op de luchthaven zijn vanmorgen mensen gemobiliseerd om haar situatie aan de passagiers uit te leggen. We wachten op nieuws van haar. Volgende poging om een Burundese man uit te zetten naar Kroatië deze 22 februari. Al deze pogingen naar Zagreb zijn gedwongen en worden begeleid door een politie-escorte ondanks de mogelijkheid om uitzetting wettelijk te weigeren bij de eerste poging.
Een groot aantal verzoeken om herlading van hun SIM kaart
En Twee gescheiden oproepen voor steun:
-OPLADEN VAN DE TELEFOONS voor gedetineerden in gesloten centra
We ontvangen veel verzoeken voor het opladen van telefoons van mensen die in gesloten centra worden vastgehouden. Vaak is hun telefoon de enige manier om contact op te nemen met de buitenwereld, of het nu gaat om hun familie, vrienden, advocaat of om publiekelijk te informeren over hun situatie. Of hun arrestatie nu plaatsvond onderweg tijdens hun migratiereis, in hun huis. Of hun familie en vrienden hier zijn of in hun thuisland, het is cruciaal voor hen om hen te kunnen waarschuwen en met hen te communiceren. Zonder uw steun zouden ze daartoe vaak niet in staat zijn.
U kunt deze gedetineerden steunen door een Lycamobile van 10 euro te kopen bij uw kruidenier, nachtwinkel of boekhandel. Stuur ons de pincode die op de herlaadbeurt staat, per e-mail op gettingthevoiceout@riseup.net of per SMS op 0032(0)484026781. Wij sturen dan de code naar de gedetineerden die er om gevraagd hebben. Als het voor u gemakkelijker is, kunt u ook betalen, of nog beter een doorlopende opdracht van 5, 10, 20 euro of meer instellen op de speciaal daarvoor gecreëerde bankrekening:
Collectif Contre Les Expulsions Banque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB Communicatie: Lyca
-DE STRIJD TEGEN GESLOTEN CENTRA EN GRENZEN ondersteunen
De strijd tegen gesloten centra, deportaties en grenzen (verspreiding van folders, plakken van affiches, publicaties, evenementen, logistieke uitwerking, diverse acties, preventie van repressie) vergen zowel energie als financiële middelen. Wilt u ons financieel ondersteunen? Doneer dan, of beter nog, stel een doorlopende opdracht in op :
Collectif Contre Les Expulsions Banque Triodos: BE 13 523045586439 Communicatie: Soutien aux luttes
Deze morgen, woensdag 15 februari 2023, ontvingen wij verschillende oproepen van gedetineerden die ons op de hoogte brachten van het overlijden van een persoon in het gesloten centrum van Merksplas. Deze 40-jarige man van Georgische nationaliteit was sinds enkele dagen in hongerstaking en in isolatie geplaatst.
Hij was op doorreis in België en was ongeveer twintig dagen geleden gearresteerd omdat hij zijn verblijfstitel niet bij zich had.
Hij werd vanmorgen dood aangetroffen in zijn cel. Het personeel probeerde hem te reanimeren, maar het was al te laat. De brandweer greep toen in. De precieze omstandigheden van het overlijden zijn nog onbekend.
De dood zou door het personeel van het centrum aan de gedetineerden zijn bevestigd. Om 13:47 vernemen we dat de gedetineerden demonstreren en dat de politie massaal ter plaatse is om te proberen deze demonstraties te bedaren. Ongeveer 20 gedetineerden zijn met geweld door de politie afgevoerd.
We hebben geen informatie over welke steun de familie of de gedetineerden hebben gekregen.
In het kader van de procedure van Dublin zijn verscheidene personen die in een gesloten centrum waren opgesloten, uitgewezen naar Kroatië, waar zij reeds het slachtoffer waren van ernstige gewelddaden. Anderen zullen waarschijnlijk de komende dagen worden uitgezet.
09/02/2023
Sinds enkele maanden worden regelmatig mensen met de Burundese nationaliteit aangehouden in opvangcentra (open centrum, samusocial, centrum Arianne, centrum Fedasil, thuis, referentieadres) of bij Vreemdelingendienst.
Al deze mensen zijn onderworpen aan een “Dublin Kroatië”, wat betekent dat Kroatië het eerste EU-land is waar zij gedwongen waren hun vingerafdrukken af te staan en Kroatië derhalve wordt beschouwd als het Europese land dat “verantwoordelijk” is voor de behandeling van hun verzoek om internationale bescherming.
In het algemeen maken deze arrestaties deel uit van een strategie van de Dienst Vreemdelingenzaken om de uitzetting van ” Dubliners ” op te voeren en hen systematisch op te sluiten in gesloten centra. Een van de doelstellingen van deze strategie is verdere toestroom te ontmoedigen.
We hebben onlangs contact gehad met vijf vrouwen die in het Holsbeek detentiecentrum zijn opgesloten. Tot nu toe zijn twee van hen uitgezet naar Zagreb. Drie Burundese mannen zijn ook opgesloten in detentiecentrum 127 bis.
Tegen deze uitzettingen is in urgentie beroep aangetekend bij de vreemdelingendienst.
Ze getuigen:
“We zitten in de dodencel”.
“We kunnen ons niet voorstellen wat we in Kroatië hebben meegemaakt.
“Het is een marteling”.
De situatie van migranten in Kroatië wordt uitvoerig besproken door Human Rights Watch: de organisatie meldt dat de Kroatische autoriteiten herhaaldelijk verantwoordelijk worden gehouden voor de illegale uitwijzing van mensen die Kroatië vanuit Servië of Bosnië-Herzegovina hebben proberen te bereiken. Daarnaast zijn er talrijke meldingen van fysiek geweld door de Kroatische politie en van belemmering van de toegang tot de asielprocedure (HRW, 2023).
In een verklaring van 8 december 2022, ondertekend door verschillende internationale organisaties (Amnesty International, Border Violence Monitoring Network, Centre for Peace Studies, Danish Refugee Council, ECRE, Human Rights Watch, Oxfam, International Rescue Committee) wordt het besluit van de Raad van Europa om Kroatië toe te laten tot het Shengen-gebied betreurd, ondanks de overvloedige bewijzen van mensenrechtenschendingen. “Tussen begin augustus en eind november zijn in totaal 1.395 mensen gemeld die illegaal vanuit Kroatië naar Bosnië en Herzegovina zijn gedeporteerd, volgens gegevens die zijn verzameld door het programma voor beschermingsmonitoring van de Deense Vluchtelingenraad in Bosnië en Herzegovina. (HRW, 2022)
Voorts merkt de NGO op dat de Kroatische autoriteiten geen enkel onderzoek hebben ingesteld naar beschuldigingen van politiegeweld. De overgrote meerderheid van de klachten (bijna 90%) werd door het ministerie van Binnenlandse Zaken afgewezen. (HRW, 2022)
“Kroatië bleef duizenden potentiële asielzoekers de toegang tot asiel ontzeggen. Humanitaire organisaties hebben ongeveer 10.000 gevallen van refoulement en collectieve uitzetting gedocumenteerd, alsmede talrijke gevallen van geweld en misbruik. In februari meldde de Deense Vluchtelingenraad dat twee vrouwen seksueel waren misbruikt, gedwongen zich uit te kleden, onder schot gehouden en bedreigd met verkrachting door Kroatische politieagenten. Het ministerie van Binnenlandse Zaken ontkende deze informatie” (Amnesty, 2021).
Hij is 44 jaar oud. Hij komt oorspronkelijk uit Tunesië en woont sinds 12 jaar in België. Op 13 december werd hij na een politiecontrole in Stalingrad in een gesloten centrum geplaatst. Hij had zijn leven in België opgebouwd, maar verloor plotseling alles. Hij had asiel in Italië, maar nu zijn zijn papieren verjaard. Hij wil terug om zich bij zijn familie te vervoegen. Maar de Belgische autoriteiten zijn vastbesloten hem terug te sturen naar Tunesië, een land in crisis waar hij, afgesneden van zijn familie, niets meer heeft. Nahdi vraagt asiel aan in België, maar dat wordt hem niet gegund omdat Tunesië geen land in oorlog is. Dan, geconfronteerd met de wanhoop van zijn situatie, begint hij op 16/01/2023 een hongerstaking. Vandaag, 06/02/2023, in de medische isolatiecel van het gesloten centrum van Merksplas, is hij aan zijn 25ste dag van hongerstaking bezig. Hij riskeert zijn gezondheid en zijn leven. Hij vraagt om vrijheid.
“Ik ga door tot het einde, zie je, tot de dood. Ik heb geen tijd. Het is mijn plicht om het te nemen.
De andere keer sprak ik met de directie hier. Ze zei tegen me: “Waarom
ga je niet naar Tunesië en dan terug naar Italië? Ik heb geen vleugels,
zie je. Laat me hier, ik ga alleen naar Italië. Italië is naast hier.
Waarom ga ik naar Tunesië en dan naar Italië?
Ze hebben het recht niet om me in een gesloten centrum te stoppen. Als
de politie een probleem met me heeft, stoppen ze me in de gevangenis,
niet in een gesloten centrum. Ik ben al 12 jaar in België. 12 jaar in
België. Ik heb veel dingen hier in België. Zie je, ik heb een vrouw. Ik
heb haar verlaten, ik weet niet hoe. Mijn zaak, mijn baan ben ik
kwijtgeraakt. Ik heb alles verloren. Nu heb ik niets meer in België om
te blijven.
Deze
mensen spelen met het moraal van de mensen. Ze willen dat ik eet. De
andere keer zeggen ze me “Eet, we brengen je naar een ander centrum”.
Wat is het probleem dat ze me willen wegbrengen? Het is hetzelfde.
“Eet!” Nee, ik eet niet. Ik sterf hier bij jou, ik sterf hier.
We hebben geen medische dienst. Want hier werkt de medische dienst
alleen ‘s morgens. s Nachts is er geen dienst die je controleert. Als je
‘s nachts sterft, sterf je. s Nachts is er hier geen ziekenhuis of wat
dan ook. Je ziet me, ik heb al 24 dagen niet gegeten, hoe gaat het met
me? Ik word een skelet. Nu 58 kilo. Ik ben 17 kilo afgevallen. Een
skelet. En toch kijken mensen naar je, willen je controleren. Wat wil je
controleren? Breng me naar het ziekenhuis, als je controle wilt.
Als iemand hier sterft, worden we erkend als mensen en niet als dieren.
Omdat de mensenrechten hier niet worden gecontroleerd. Er is een
vrijwilliger die langskomt, naar ons kijkt, met ons praat, vraagt hoe
het gaat, hoe het niet gaat. Hij komt langs en dan gaat hij naar zijn
huis, hij lacht, hij is helemaal niets. Er zijn hier geen mensenrechten.
Waar zijn de mensenrechten in Brussel? Die zijn er niet. Ze spelen met
je gezondheid. Nu, 24 dagen. Kijk, zie je? Kom eens hier. Dit is niet
normaal. Iemand zal hier sterven. Omdat ik de laatste vier dagen niet
lekker ben.
Ik ben hier helemaal alleen, weet je. Ik ben hier alleen in mijn hart weg.
Hoe heet ik? Nahdi Mouz. Zoals dit, zie je, mijn naam is geschreven om het te houden. Laat zien wat er is.”
04/02/2023 Hij zat al maanden in het gesloten centrum van Vottem. 6 de security kwamen hem bij verrassing ophalen om hem naar de luchthaven te brengen voor zijn eerste poging om te worden uitgezet naar Tunis met een tussenstop in Rome; Op de vlucht naar Rome verzette hij zich en de passagiers stonden op om deze uitzetting te voorkomen, sommigen van hen filmden het. De kapitein gaf de federale politie opdracht hem uit het vliegtuig te halen; hij werd overgebracht naar het gesloten centrum van Merksplas. Hij heeft veel lichamelijke en psychische nawerkingen en wil getuigen over dit geweld.
An appeal to find the witnesses of this expulsion has also been launched
“Call for witnesses – Brussels Airport – 27.01.2023A man was subjected to a very violent deportation attempt on Friday 27 January 2023. He was put on the ITA Airways flight departing from Brussels Airport at 11.40 a.m. in the direction of Rome. Several passengers objected to the deportation and some filmed the scene. We are looking for witnesses or videos of these events.Please contact us via our e-mail address gettingthevoiceout@riseup.net or our mobile number +32484026781 THANK YOU”
———————————————————————————————————- Transcription van de getuigenis : Normaal komt de maatschappelijk werker en zegt “ja, je hebt een kaartje” of wat dan ook, maar dat hebben ze me niet verteld, ze hebben me niet gewaarschuwd. Om 6 uur kwamen ze met 7, ze bonden me vast, ze deden me kleren aan, die zijn niet van mij, ze zijn groter dan ik. Ze zetten me recht in de auto, ja, ik was in Vottem en direkt naar de luchthaven. Op de luchthaven waren er 4 mensen, ze pakten me al toen ik uit de auto stapte. Ik werd geslagen en ze brachten me naar de cel en dan wachtten we op het vliegtuig, en elke keer duwden ze me, “ja, je gaat terug, ja anders slaan we je” bedreigingen en alles, en dan werd ik vastgebonden bij de voet en ze boeiden me. Ze zetten me op het vliegtuig en ik begon te schreeuwen, ik schreeuwde, ik schreeuwde, ik beledigde, ik schreeuwde, ik vroeg mijn God om me te helpen, maar achteraf, denk ik, zei de piloot tegen hen “haal hem naar beneden, hij gaat sporen nalaten”. Ik ging naar het ziekenhuis, ik heb blauwe plekken, ze sloegen me met hun ellebogen en ze beledigden me en het is ernstig, echt waar. We dachten dat er mensenrechten waren, maar hier zijn geen mensenrechten, ik begrijp het niet. Het is de eerste keer! Normaal heb je een keuze, of je wilt of je weigert. Nee, ze kwamen de cel binnen om 6 uur, bim bim ik begreep er niets van, ik zweer het, ik begreep er niets van. Hartelijk dank, tot ziens.
Retour de la visite des délégations au CIV le 24/12/2023.
CRACPE: Collectif de Résistance Aux Centres Pour Etrangers. Site : www.cracpe.be
Chaque année nous nous rassemblons devant le centre fermé de Vottem
le 24 décembre. Il s’agit, comme à chacune de nos manifestations, de
montrer notre opposition à l’existence de tels centres où sont enfermées
des personnes sur simple décision administrative de l’Office des
Etrangers, parce qu’elles ne disposent pas, ou plus, d’un titre de
séjour. Ces centres ont comme fonction de mettre en œuvre leur expulsion
hors de nos frontières, quitte à les renvoyer vers l’insécurité, c’est
à dire vers la guerre , la dictature, les persécutions de toutes
sortes, politiques, sexistes, homophobes…, vers la misère liée à la
dette des pays du Sud, à l’inégalité des échanges, au pillage des
ressources par les anciens colonisateurs, ou encore au réchauffement
climatique….
Pendant ce rassemblement une délégation, composée de députés
parlementaires et de représentants d’associations, est reçue par la
direction du centre. Durant une bonne heure la délégation a le droit de
poser des questions à la direction. A l’époque de l’ancienne direction,
après ces échanges, la délégation complète pouvait se rendre,
accompagnée de gardiens, à la rencontre de détenus sur leur lieu
d’enfermement. Depuis 2 ans, le nouveau directeur, ancien chef de la
sécurité à Vottem, Monsieur STASSENS, refuse cette possibilité aux
non-parlementaires en justifiant d’abord sa décision par « la volonté de
ne pas mettre en danger les résidents à cause du COVID ». Mais ensuite,
après nos insistances, il a clairement dit que nous n’y avons de toute
façon pas accès, car seuls les parlementaires et les ONG accréditées y
sont autorisés par la loi.
Monsieur STASSENS nous accueille cordialement mais, assez tendu, il
se montre très prolixe et monopolise la parole. Il décrit le Centre
fermé sous un jour très positif; les prisonniers sont présentés comme
des “Résidents” ou des “Clients”, dont on s’occupe avec bienveillance;
un quasi Club Med !
Il y a en ce 24 décembre 2022, 48 personnes enfermées, de nombreuses
nationalités. 110 places sont disponibles ; il explique cette
sous-occupation par le fait que les consignes du Covid sont toujours
d’application. Mais il ne nie pas la difficulté de recrutement de
personnel, ce qui expliquerait aussi le sous-effectif de personnel
d’encadrement.Une aile (la bleue) du bâtiment est fermée depuis l’été.
Et dans les chambres des ailes rouge et jaune il y a 2 personnes maximum
pour 4 lits. Le mot confort revient souvent dans le discours de la
direction : télévision, accès à internet, salle de détente, 2 heures de
préau par jour etc….C’est le même discours que celui qu’on nous sert
pour les prisons, « mais de quoi se plaignent-ils ? »
Rappelons que les personnes détenues dans les centres fermés n’ont
fait l’objet d’aucun jugement et qu’il s’agit uniquement d’une décision
administrative de l’Office des Etrangers. Pour rester dans ce lieu de «
confort » il faut être un gentil mouton : être « gérable », nous dit le
directeur, et si la personne est « dominante », « difficile à gérer », «
a trop de pression sur les autres », elle sera transférée dans l’aile
verte, en isolement. Nous entendons donc qu’il faut ne jamais se
plaindre ou revendiquer, rester perpétuellement calme, et obéir sans
discussion.L’aile verte c’est 11 chambres, avec télévision et leur
téléphone, où le détenu est seul 24h sur 24. Il mange seul, dort seul,
passe sa journée seul dans une chambre, même son droit au préau, il
l’exécute seul. S’il est « calmé », il pourra passer quelques heures
avec les autres. Pour la direction ce transfert (à durée illimitée) est
destiné à « apporter une aide sur mesure aux résidents en difficulté »
et fait suite à une décision collégiale interservices (directeur,
infirmier, psychologue, …); cette décision est prise dans « l’intérêt du
groupe et de la personne », « dans une perspective d’adaptation, pas de
sanction ». Le but de l’isolement est toujours de « ramener la personne
dans le groupe le plus rapidement possible » car « plus il y a
d’isolés, plus c’est difficile à gérer pour les gardiens ! donc ils
n’ont aucun intérêt à placer quelqu’un en isolement ».
A côté de cette aile d’isolement il y a le « régime différencié » :
même principe d’isolement, mais les chambres sont plus petites et
surtout plus « sécurisées » avec une surveillance permanente vidéo. Nous
savons par exemple qu’une personne qui démarre une grève de la faim est
systématiquement isolée. L’intérêt là est bien pour le centre : éviter
que d’autres détenus ne suivent le mouvement.Et puis il y a ce que la
direction appelle les chambres d’isolement, que nous et les détenus
appelons les cachots, il y en a 6 : matelas sur un socle en béton, wc
dans la chambre, sortie impossible, aucun contact, pas de TV, pas
d’internet etc … théoriquement pour 24h, 48h avec accord de l’Office des
Etrangers, 72h avec accord du secrétaire d’état. La mise au cachot est
systématique s’il y a acte de violence : mais tout est relatif,
qu’appelle-t-on « violence » ? Le cachot est quasi systématique la nuit
précédant une expulsion (appelée « départ » par la direction) « dans
l’intérêt du résident et du groupe » car « les rapatriements se font
souvent très tôt et il faut se lever vers 4H00 ou 5H00 du matin car il
faut arriver 4H à l’avance à l’aéroport. Donc le détenu peut
tranquillement faire ses paquets la veille et ne pas réveiller les
autres qui dorment au moment du départ ». Parfois aussi, on transfère le
détenu la veille au 127 bis. Le directeur affirme que si le
rapatriement a lieu dans l’après-midi, il n’y a pas de mise au cachot la
veille et que si le départ est volontaire, le détenu passera sa
dernière nuit dans une chambre de l’aile médicale. Il est évident pour
nous que le but de cet isolement très surveillé est d’éviter une
rébellion contagieuse, voire un geste désespéré : il arrive parfois que
des personnes dans un acte de désespoir recourent à des moyens extrêmes
pour éviter l’expulsion, avalent ce qu’elles trouvent : dernièrement, un
briquet ou une lame, etc….
Les téléphones utilisés par les détenus doivent être sans caméra, la
raison invoquée : « pour ne pas faire prendre de risques à ceux qui se
retrouveraient sur des photos diffusées sur des réseaux sociaux, pour
protéger les demandeurs d’asile et que leurs photos n’arrivent pas dans
les mains du gouvernement qu’ils ont fui. »
Nous ajouterons aussi qu’il est impossible dès lors que soit
photographiée ou filmée la violence dont nous font part régulièrement
les détenus à leur égard. Sans photos, vidéos, seule leur parole est un
témoignage. L’accès à internet : nous recevons des plaintes récurrentes
des détenus : pas assez d’accès, dans les faits 1 jour sur 2 pendant 1
heure sur inscription, il n’y a que 10 ordinateurs et leur activité sur
internet est tracée et mémorisée sur un serveur. Avec le téléphone
(qu’ils doivent acheter, ou que nous leur procurons) c’est le seul moyen
pour eux d’avoir des échos de ce qui se passe à l’extérieur. Un détenu
nous a raconté qu’arrivé à l’aéroport il lui avait été montré un
laissez-passer vers le Sénégal, alors que l’ambassade, à laquelle il
avait téléphoné, lui avait certifié ne pas en avoir délivré. Nous avons
interrogé la direction sur ce cas précis car nous suspections le retour
du laissez-passer européen. « Ce document de voyage, délivré par les
Etats membres de l’UE – et eux seuls -, permet d’expulser une personne
sans qu’elle ait été identifiée par le pays « tiers » dont elle est
supposée être originaire, et donc sans laissez-passer consulaire, au
mépris de ses droits et du principe d’égalité entre Etats souverains
(garanti par la Convention de Vienne). » (https://www.cncd.be/Le-Laissez-passer-europeen-un-pas
février 2017) . La réponse de la direction ne nous a pas beaucoup
éclairé : il nous a dit qu’indépendamment des pays vers lesquels les
personnes peuvent être renvoyées automatiquement si le règlement Dublin
le permet, il y a des accords avec des pays tels l’Albanie, le Kosovo,
…. qui font qu’un laissez-passer n’est pas nécessaire. Mais que dans les
autres cas le pays vers lequel l’OE veut envoyer la personne doit
donner son accord via l’ambassade. Il explique alors pour le cas précis
du monsieur sénégalais « qu’il arrive que l’ambassade laisse croire au
résident qu’elle n’en a pas délivré pour être tranquille ».
Nous avons aussi régulièrement des plaintes de détenus concernant le
traitement médical qu’ils suivaient avant l’entrée au centre, et qui
serait refusé ou modifié par le médecin du centre. Le directeur conteste
ces critiques et parle plutôt de problème de médicaments qui n’existent
pas en Belgique et qui sont remplacés par un autre de même molécule, ou
alors un générique.
Conclusions :Comme chaque année, la direction nous a présenté son
Centre fermé comme très accueillant et il ne semble pas prendre en
compte le terrible stress des “résidents”, qui sont enfermés
injustement, ne savent pas pour combien de temps, et qui craignent à
tout moment, et très rapidement, de se voir éloignés de la Belgique, où
ils ont souvent de solides attaches. Confronté à une question
récurrente sur l’utilité des centres fermés, avec 150.000 sans-papiers,
et une capacité maximale actuelle de détention de 751 personnes dans les
différents centres fermés, le directeur répond avec une certaine
irritation que 150.000 est une estimation exagérée, que le centre est là
pour refouler les sans-papiers, conformément à la loi, votée par les
hommes politiques et qu’il ne fait que l’appliquer comme fonctionnaire
fédéral.
.InfoMigrants en journalist Bahar Makooi doen verslag van Aisha’s strijd tegen racistisch geweld in het detentiecentrum Caricole en tegen verschillende uitzettingspogingen. Terwijl België beweert dat er geen risico is voor Iraniërs die naar of in Turkije zijn teruggekeerd, vermeldt het artikel ook verschillende gevallen waarin de uitwijzing van een Iraanse persoon naar Turkije een risico zou inhouden.
Op 4 januari 2023 ontvingen wij oproepen van verschillende gedetineerden over verontrustend geweld door bewakers in het gesloten centrum 127bis bij Zaventem.
Volgens een eerste getuige vond het tafereel plaats in de buurt van de medische dienst van het centrum. Een gedetineerde wenst met zijn familie te spreken en de toon stijgt wanneer verschillende bewakers op hem springen en hem met geweld slaan.
Gedetineerden die willen getuigen over wat er gebeurd is, vertellen ons het volgende: “Een man werd met geweld aangevallen door zes bewakers omdat hij erop aandrong zijn familie te kunnen verwitigen. “Ze probeerden hem te wurgen”; “Zijn laatste woorden waren ‘help’ en toen verloor hij het bewustzijn”.
Vanuit hun kamers observeren andere getuigen zo goed mogelijk de gevolgen van dit afranselingen.Een van hen vertelt dat hij dacht dat hij dood was; “Hij was helemaal blauw en bewusteloos”.
Ze zagen verschillende ambulances aankomen, waarvan één speciaal uitgerust met reanimatieapparatuur, en drie politiewagens. “De ambulancechauffeurs liepen met zuurstofflessen. Het was totale paniek”. Een ambulance bracht hem uiteindelijk, vermoedelijk naar een ziekenhuis. Een andere gevangene die getuige was van het incident en protesteerde werd ook mishandeld en naar het ziekenhuis gebracht.
Op 8 januari was er geen nieuws over de eerste man die werd geslagen en afgevoerd met de ambulance als gevolg van de slagen en het geweld van de bewakers. Volgens onze informatie hebben de medegevangenen die om nieuws van hem vroegen, niets vernomen.De tweede man die naar het ziekenhuis werd gebracht, wist te ontsnappen dankzij de chaos. Veel geluk voor hem!
Sindsdien hebben we grote moeite gehad om meer informatie te verkrijgen via de contacten die we hebben met sommige gedetineerden in het centrum. De telefoons van de directe getuigen die ons hadden gewaarschuwd zijn afgesloten: een van hen had ons gezegd: “Ik zal waarschijnlijk naar de cachot gaan na mijn oproep, maar dat kan me niet schelen. Ik moet u verwittigen.“
Deze situatie is zeer zorgwekkend en is emblematisch voor het geweld waarvan mensen in detentie het slachtoffer zijn. Deze getuigenis bevestigt dat mensen die in gesloten centra worden vastgehouden, het slachtoffer zijn van geweld door de bewakers. Het geweld was zo hevig dat twee mensen naar het ziekenhuis moesten worden overgebracht. Er werd geen informatie gegeven om de andere gevangenen te waarschuwen.En tot slot is het verontrustend dat we geen nieuws hebben over de mensen die getuigen van dit geweld (waarschijnlijk in eenzame opsluiting, volgens hun getuigenis) en, meer in het algemeen, geen informatie over dit geweld. Fysiek en psychologisch geweld is een dagelijkse realiteit voor mensen in gesloten centra. Het is essentieel om ze aan te klagen en een einde te maken aan de opsluiting van iedereen.
– Getuigenis van een gedetineerde in een gesloten centrum in hongerstaking, december 2022.
In juni 2020 publiceerden wij een artikel op onze website waarin wij de dubbele bestraffing aan de kaak stelden. Ter herinnering: dit zijn gedetineerden wier papieren zijn ingetrokken na een veroordeling voor een overtreding van de openbare orde of die zijn veroordeeld voor een klein misdrijf (te hard rijden, onbetaalde boetes, enz.). Vervolgens worden zij opnieuw gearresteerd of vanuit de gevangenis overgebracht naar een gesloten centrum voor uitzetting. Dankzij deze praktijk kan de Dienst Vreemdelingenzaken (OE) mensen die al jaren in België wonen of er geboren zijn, terugsturen naar hun zogenaamd land van herkomst.
Dit is het geval van een man die al 20 dagen in hongerstaking is in een gesloten centrum. Hij vraagt ons te waarschuwen en eist zijn vrijlating. Hij is 40 jaar oud en woont al 20 jaar in België. Zijn hele familie is hier gevestigd. Na een verblijf in de gevangenis werd hij aan het eind van zijn straf overgebracht naar een gesloten centrum:
“Ik word verplaatst van de ene gevangenis naar de andere”
Getuigenis 19/12/2022:
“3 weken geleden werd ik van de gevangenis naar het centrum gebracht. Ik heb toen munten van 2 en 1 euros ingeslikt. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht maar de dokters konden niets doen. Bij mijn terugkeer heb ik niet meer willen eten, ik blijf in hongerstaking tot ik vrijgelaten wordt. Na 10 dagen werd ik van deze gevangenis naar een andere gesloten centrum gebracht. Ik reis constant van de ene gevangenis naar de andere. Ik ben nu 20 dagen in hongerstaking ik zal voortdoen tot ik vrijgelaten wordt. ik heb al 10 kg verloren en heb overal pijn. Het is verschrikkeliijk. Help mij. Zeg aan iedereen hoe alles hier is. Ik heb mijn straf tot het einde toe uitgezeten. Waarom word ik een tweede keer gestraft? Omdat ik een buitenlander ben? Dat is discriminatie.”
Deze persoon wordt dubbel gestraft voor hetgeen waarvan hij beschuldigd wordt. Na het uitzitten van haar straf wordt haar verblijfsvergunning ingetrokken en wordt zij in een gesloten centrum geplaatst met het oog op repatriëring naar een land dat niet langer haar eigen land is. Ze is gescheiden van alle banden met België en al zijn verwanten. Daarom veroordelen wij de dubbele straf, die racistisch en discriminerend is. Het is een praktijk die totaal gebagatelliseerd is door de Vreemdelingendienst.
“Ik wil het optreden van de federale politie op de luchthaven aan de kaak stellen”: Getuigenis na een mislukte uitzettingspoging
De afgelopen weken heeft Getting the Voice Out verschillende getuigenissen ontvangen van gedetineerden die het slachtoffer zijn geworden van gewelddadige uitzettingspogingen. Onder hen kennen we twee vrouwen die vorige week na verschillende uitzettingspogingen onde dwang werden gedeporteerd. We hebben sindsdien niets meer van ze gehoord. Wij weten ook van twee mannen die ernstig werden mishandeld tijdens hun mislukte uitwijzingspoging.
Uitzettingen zijn per definitie altijd gewelddadig; ze gaan gepaard met slagen en bedreigingen.
Ze brengen sommige mensen tot zelfverminking, soms ernstig, om de uitzetting te voorkomen.
Regelmatig worden mensen uit het vliegtuig gehaald omdat ze zich konden verzetten, omdat ze gesteund werden door passagiers die weigerden te gaan zitten, en/of omdat de piloot weigerde het vliegtuig te laten vertrekken… De mensen worden dan teruggebracht naar gesloten centra.
In alle gevallen leiden deze pogingen tot ernstige fysieke en psychische gevolgen. Vooral door de gewelddadige interventies van de federale politie.
Hier is de getuigenis van een man die op het politiebureau van de luchthaven een aansteker inslikte om zijn uitzetting te voorkomen (FR):
Maar ik ben getrouwd in Frankrijk en heb een kind in Frankrijk waardoor ik een verblijfsvergunning kan hebben in Frankrijk maar de Dienst Vreemdelingenzaken in België wil me niet terugsturen naar Frankrijk. Ze willen me terugsturen naar Senegal maar ik heb niets meer in Senegal, ik heb geen familie. Mijn echte familie is in Frankrijk, mijn vrouw en mijn zoon.
Twee weken geleden hebben ze me terug naar Senegal wille sturen. Ik ben in contact met mijn ambassade, mijn ambassade bevestigt dat ik geen laissez-passer heb en het ticket dat me terugbrengt is met een escorte van de federale politie, een escorte met federale politieagenten aanwezig op de luchthaven en de politieagenten respecteren vaak de wet niet en hebben de vrije hand om te doen wat ze willen. Ik heb getuigenissen van collega’s die geslagen zijn, ook ik heb dat meegemaakt, ik werd gebrutaliseerd, ik moest een aansteker inslikken!
Het was een traumatisch moment; toen ik de aansteker inslikte, gaven ze me een armklem, ik weet niet hoe ze het noemen, ze probeerden me te stikken, dat was het, door pech viel de aansteker naar beneden, maar het had een drama kunnen worden.
Ik wilde hun praktijken op de luchthaven aanklagen, waar ze alleen een cel hebben met camera’s en ze zijn onder collega’s, ze beschermen elkaar, dus in mijn geval veranderden ze hun verhaal en zeiden dat ik de aansteker van de tafel had gepakt, terwijl er in de cel waar ik was geen tafel was. Het is dus een leugen en ze willen niet de verantwoordelijkheid nemen voor het feit dat ze me een aansteker hebben gegeven en hem niet hebben teruggenomen, hem zijn vergeten, misschien met opzet, dus dat bevestigt dat ze een professionele fout hebben gemaakt op dat niveau en wat ik aan de kaak wilde stellen is dat ik collega’s heb die werden geslagen telkens als ze zich verzetten tegen het instappen in het vliegtuig. Ze werden geslagen en gebrutaliseerd, en ze kwamen terug met blauwe plekken, gebroken kaken en vele andere dingen die ze als traumatisch hebben ervaren, en dat is op het niveau van de federale politie.
Ik denk dat dit een eenheid is die boven de normale politie staat, ik vind het heel erg, en ik wilde deze mishandelingen aan de kaak stellen, die helaas gevaarlijk zijn voor ons, want iemand die niet naar huis wil, willen ze dwingen en hij zal alles doen om niet terug in het vliegtuig te gaan, wat soms leidt tot de dood en soms tot ongelukken. Het is iets om aan te klagen, om hun praktijken aan te klagen in termen van politietoezicht, deze cellen waar er een maatschappelijk werker is maar ze zijn onder elkaar en wat daar gebeurt blijft daar, het wordt nergens genoteerd om geen zorgen te hebben, dat is het, als het niet aan de kaak wordt gesteld van binnen kan het niet naar buiten circuleren. Het is illegaal om mensen te slaan, laat staan te dwingen. We zijn mensen, we zijn geen dieren, en iedereen heeft zijn redenen om niet terug te gaan naar waar we ze heen willen sturen.
Verzameling van telefoontjes voor gedetineerden in gesloten centra
Gedetineerden in gesloten centra hebben recht op een kleine telefoon (zonder camera) om contact op te nemen met hun familie, hun advocaat of andere diensten. De telefoon werd hen geleend door de administratie van de gesloten centra. (zie intern reglement https://www.gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2021/07/Loi-Wet.pdf)
Sinds enkele weken vernemen we dat nieuwkomers in bepaalde centra geen telefoon meer krijgen, maar die voor 25 euro moeten kopen, Velen van hen kunnen nu geen contact meer hebben met de buitenwereld.
Wij kunnen de verzamelde telefoons opsturen of u de namen van de betrokkenen geven zodat u ze zelf kunt opsturen.
OPLADEN VAN DE TELEFOONS voor gedetineerden in gesloten centra
We ontvangen veel verzoeken voor het opladen van telefoons van mensen die in gesloten centra worden vastgehouden. Vaak is hun telefoon de enige manier om contact op te nemen met de buitenwereld, of het nu gaat om hun familie, vrienden, advocaat of om publiekelijk te informeren over hun situatie.
Of hun arrestatie nu plaatsvond onderweg tijdens hun migratiereis, in hun huis. Of hun familie en vrienden hier zijn of in hun thuisland, het is cruciaal voor hen om hen te kunnen waarschuwen en met hen te communiceren. Zonder uw steun zouden ze daartoe vaak niet in staat zijn.
U kunt deze gedetineerden steunen door een Lycamobile van 5 of 10 euro te kopen bij uw kruidenier, nachtwinkel of boekhandel. Stuur ons de pincode die op de herlaadbeurt staat, per e-mail op gettingthevoiceout@riseup.net of per SMS op 0032(0)484026781. Wij sturen dan de code naar de gedetineerden die er om gevraagd hebben. Als het voor u gemakkelijker is, kunt u ook betalen, of nog beter een doorlopende opdracht van 5, 10, 20 euro of meer instellen op de speciaal daarvoor gecreëerde bankrekening:
Het collectief Getting the voice out deelt met genoegen de derde aflevering van de Lance-Pierre podcast, de podcast die grenzen doorbreekt. Deze aflevering gaat over de kwestie van vrouwen in ballingschap en opsluiting.
Om het te ontdekken, ga naar Soundcloud of Spotify (FR)
Dank aan het Comité des Femmes Sans-Papiers voor haar deelname, dank aan Sabrina voor haar getuigenis, dank aan Aziza voor het lied…
De Dienst Vreemdelingenzaken heeft in samenwerking met het agentschap Frontex een speciale vlucht georganiseerd voor 14 Congolezen wier verzoek om internationale bescherming niet is ingewilligd, van wie er 8 zijn opgesloten in Belgische detentiecentra.
Deze nieuwe uitzetting maakt deel uit van een samenwerking tussen de “Vreemdelingendienst” en het agentschap Frontex, waarvan de goed gedocumenteerde misbruiken sterk worden bekritiseerd.
Op 15/11/2022 vernemen we van medegedetineerden in 127bis: “Gisterenochtend werd een grote bus volgeladen met Congolezen uit andere gesloten centra. En een massa agenten die hen begeleiden.” Een bewaker zei tegen een gevangene “We gaan ze in hun land gooien”.
Situaties van sommige van deze “asielzoekers”:
Er waren twee vrouwen. Een van hen, vrij oud, getrouwd en al 11 jaar in België: in het centrum hadden ze hen verteld dat ze, zolang ze beleefd en rustig waren, de vlucht konden weigeren zo vaak als ze wilden, maar als ze problemen maakten, zouden ze gedwongen worden.
Een man die in juni 2022 op de luchthaven werd gearresteerd: hij had asiel aangevraagd in Griekenland, had een jaar in de kampen in Moria doorgebracht zonder een antwoord te krijgen op zijn asielaanvraag. Hij slaagde erin België te bereiken. Bij aankomst op de luchthaven vroeg hij asiel aan en werd hij opgesloten. Na een negatieve beslissing van het CGVS werd hij op 30/09/2022 onderworpen aan een eerste uitwijzingspoging naar de DRC. Hij vertelde ons in het centrum: “het is de stress, ik voel me heel slecht”, “het is echt heel moeilijk, vooral voor mijn geest. Ik had me niet voorgesteld dat het zo was”.
Een ernstig zieke man die al enkele jaren in België woont.
Een man die al 10 jaar in België woont. Hij heeft 3 kinderen in België.
Een man die al 8 jaar in België woont, gearresteerd op zijn werk op 29/06/2022. In het centrum had hij asiel aangevraagd, maar dat werd geweigerd. Hij had een eerste uitwijzingspoging ondergaan op 24/09/2022.
Alles gebeurde in alle discretie. In sommige centra werden de voor deze operaties geselecteerde personen door de maatschappelijk werker opgeroepen en onmiddellijk in eenzame opsluiting geplaatst zonder dat zij hun familie of advocaten konden inlichten.
Elke situatie is anders: velen van hen wonen al jaren in België en hebben regularisatie aangevraagd, zijn bij controles aangehouden en in een gesloten centrum opgesloten omdat ze “zonder papieren” zijn. Zij werden gedwongen asiel aan te vragen in het centrum om eventueel te worden vrijgelaten.
Nicole De Moor ging in de week van 13/11/2022 naar de DRC om een nieuwe terugkeerovereenkomst voor afgewezen asielzoekers te ondertekenen. https://demoor.belgium.be/fr/contact
Nicole De Moor, staatssecretaris voor Migratie, noemt mensen die al jaren in België wonen en geen regularisatie krijgen “asielzoekers”.
BEWEGINGSVRIJHEID VOOR ALLEN
STOP DE DEPORTATIES
REGULARISATIES VOOR IEDEREEN
Geschiedenis van collectieve deportaties naar de DRC in de afgelopen jaren, voor zover wij weten :
28/11/2017: Collectieve deportatie naar Guinee en DRC.
26/03/2019: Collectieve uitzettingsvlucht naar Guinee, DRC en Senegal
“Van de 648 mensen die met begeleiding zijn gerepatrieerd, zijn er 205 gerepatrieerd via de 43 speciale vluchten die in 2019 zijn georganiseerd. 40 van deze vluchten gingen naar Albanië (93%), 1 naar Albanië en Georgië, 1 naar Nigeria en 1 naar DR Congo en Guinee”.
Duitsland, Hongarije, Oostenrijk, Nederland en Zwitserland namen ook deel aan de door België georganiseerde vlucht naar de DRC en Guinee.
Van de 205 personen die in 2019 via een speciale vlucht werden verwijderd, waren er 195 (95%) Albanezen, 4 Guineeërs (2%), 3 Congolezen (DR Congo), 2 Georgiërs en 1 Nigeriaan.”
Wij worden regelmatig geïnformeerd over individuele honger- en soms dorststakingen in de verschillende centra. Sommige gevangenen eisen hun vrijlating, omdat ze vinden dat hun opsluiting onrechtvaardig is. Anderen weigeren te worden uitgezet naar een land waarnaar zij niet willen of kunnen terugkeren. Deze acties vormen voor hen een laatste middel van verzet. De directie van de centra noemt het daden van verzet.
Collectieve hongerstaking in het detentiecentrum van Merksplas
Update 19/11/2022 : Zij staakten hun actie na bedreigingen van de directie
Wij zijn op 15/11/2022 door de CRACPE* op de hoogte gebracht van een collectieve hongerstaking in het gesloten centrum van Merksplas:
“Ze zijn 32 in hongerstaking in één vleugel en denken dat de andere vleugels morgenochtend zullen beginnen. Ze klagen aan: -niet weten hoe lang hun detentie zal duren, de administratieve traagheid, ze weten niets over hun toekomst, de detenties worden voortdurend verlengd van 2 maanden tot 2 maanden -de sociale werkers doen niets om te helpen -zij worden vastgehouden hoewel de ambassades geen pasjes afgeven, bijvoorbeeld wanneer zij familiebanden in België hebben en zouden moeten worden vrijgelaten -de detentieomstandigheden zijn ondraaglijk, bijvoorbeeld het licht uit en opsluiting vanaf 22.30 uur, voedsel van slechte kwaliteit, ‘s nachts koud omdat de verwarming uit is en lichte dekbedden -opsluiting in eenzame opsluiting onder welk voorwendsel dan ook, bijvoorbeeld door een aansteker op zak te hebben, gedurende meerdere dagen. -beperkte toegang tot mobiele telefoon…
Ze eisen een ontmoeting met de directeur van de Dienst Vreemdelingenzaken.
Getuigenis van een gedetineerde: “We worden mishandeld om ons fysiek en moreel te breken. Het is opzettelijk gedaan. Het is discriminatie. Ik noem het folteringen”.
Update: 16/11/2022: Ze zijn nog steeds in hongerstaking. De directie vertelt hen dat “Brussel beslist”.
Deze collectieve acties worden meestal zeer snel en met geweld onderdrukt: isolaties en overplaatsingen om de protestbeweging te breken. Laten we oproepen tot solidariteit met de gevangenen die willekeurig worden vastgehouden omdat ze niet over “de juiste papieren” beschikken!
NIEMAND IS ILLEGAAL.
TEGEN GESLOTEN CENTRA
VRIJHEID VAN VERKEER EN VESTIGING VOOR IEDEREEN!
* Het CRACPE (Collectif de Résistance aux Centres pour Etrangers) is een collectief uit Luik. https://www.cracpe.be/
This 7/11 we received a testimony from a detainee in Merksplas. Federal police officers entered the centre to deport a detainee. A testimony that says a lot about the techniques and repression used to impress and put pressure on the detainees. The detainees are shocked.
Wij worden regelmatig gewaarschuwd voor honger- en soms dorststakingen in de verschillende centra. Sommigen van hen eisen hun vrijlating, omdat ze hun gevangenschap onrechtvaardig vinden. Anderen weigeren te worden uitgezet naar een land waarnaar zij niet willen of kunnen terugkeren. Deze acties zijn voor hen een laatste middel van verzet wanneer er geen andere uitweg is. De directie van de centra noemt deze acties daden van verzet.
We doen hier verslag van de laatste mededeling die we ontvingen.
Een gedetineerde met de Albanese nationaliteit die al 5 maanden in het detentiecentrum van Merksplas wordt vastgehouden, is al meer dan 25 dagen in hongerstaking. Momenteel in isolatie, zijn gezondheid is zeer precair. De afgelopen twee nachten heeft hij besloten om op de grond te slapen om te protesteren tegen de directie van het gesloten centrum, die hem niet toestaat om ‘s ochtends een wandeling met de andere gedetineerden te delen. In het gesprek dat hij enkele dagen geleden met de directeur had, herhaalde hij dat hij liever in zijn cel in België sterft dan naar zijn land te worden gedeporteerd waar hij het risico loopt zijn leven te verliezen.
Collectieve uitzetting van Aghanen deze 16/11/2022 : Een gedetineerde informeert ons dat er een “speciale vlucht” morgen is om Afghanen uit te zetten naar Oostenrijk . Drie Afghanen in het gesloten centrum 127 bis en verschillende Afghanen uit andere centra werden in isolatie ( cachot) geplaatst in afwachting van hun uitzetting. Alle bezoeken in het gesloten centrum worden uitgesteld.
28/10/2022 De verscherping van de Dublinprocedures¹ die luid en duidelijk door de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) en de regering is aangekondigd om meer mensen die onder de Dublinverordening vallen in gesloten centra te plaatsen. Het doel is om de druk van de opvang te verminderen en plaatsen vrij te maken in open centra, en vooral om andere mensen die internationale bescherming aanvragen af te schrikken om hen ervan te weerhouden een aanvraag in België in te dienen. De DVZ en de CGVS blijven herhalen dat het aantal aanvragen sinds deze zomer zeer hoog is. De regering, die deze opvangcrisis organiseert, kiest dus duidelijk voor de slechtste oplossing, die van repressie en massale uitzettingen. Momenteel zijn Afghanen het doelwit van de DVZ.Wij vernemen van enkele gedetineerden dat vele Afghanen (tientallen) momenteel opgesloten zitten in de gesloten centra. Wij hebben grote moeite om contact met hen te leggen en ervoor te zorgen dat zij steun krijgen en een advocaat hebben. Zij zouden geen telefoon hebben om te communiceren Terwijl normaal andere gedetineerden bij hun aankomst een telefoon en een SIM-kaart krijgen. De weinige contacten die wij via medegedetineerden hadden, zeggen dat ze allemaal tijdens hun eerste verhoor op de Dienst Vreemdelingenzaken werden gearresteerd.
– Waarschuw de Afghanen voor deze situatie, zorg ervoor dat zij een advocaat hebben en ga niet op dagvaardingen af zonder het advies van hun advocaat.
– Een advocaat kan binnen 10 dagen een uiterst dringend beroep instellen tegen zijn opsluiting, of 5 dagen als het gaat om een 2e bevel om het grondgebied te verlaten (OQT).
– De advocaat kan ook in beroep gaan tegen beslissingen om hem in het land te houden
.- Er is ook een mogelijkheden om de Dublin procedure te doorbreken².
Een nieuwe afdeling binnen de DVZ, de ICAM (voor Individual Case Management of “alternatief voor detentie” of “terugkeerbureau”) werd in juli 2021 geopend.https://dofi.ibz.be/fr/themes/sejour-irregulier/alternatives-la-detention. Hun “coaches” zijn aanwezig bij de DVZ, in het nieuwe Dublin-centrum in Zaventem en in alle gemeentebesturen van het land. Mensen in de Dublin-procedure zullen naar het “ICAM”-kantoor worden geroepen om hun een vrijwillige terugkeer naar hun land in Dublin aan te bieden. Enige tijd later worden ze weer opgeroepen. Als zij hun “alternatief voor detentie” weigeren, d.w.z. een zogenaamde vrijwillige terugkeer, worden zij in een gesloten centrum geplaatst om een gedwongen terugkeer te plannen. Als zij niet komen opdagen, worden zij als voortvluchtigen beschouwd en verliezen zij hun recht op opvang in een open centrum. Hun Dublin-procedure wordt met 18 maanden verlengd.
Osman (niet zijn echte naam) is een Alevi Kurd en is al twee weken in hongerstaking in het detentiecentrum Caricole bij Brussel. Hij weigert teruggestuurd te worden naar Polen en een van die mensen te zijn die volgens de Dublinverordening onder onwaardige omstandigheden naar de Europese grenzen mogen worden teruggestuurd. Terwijl de regering momenteel de druk op de zogenaamde gedubliniseerden opvoert, is de situatie van Osman een bewijs van de verwoestende effecten van deze verordening.
Opgesloten sinds bijna twee maanden, heeft hij geen andere keuze. Zijn verzoek is eenvoudig: bevrijd worden van de dreiging van uitzetting naar Polen en Turkije, en asiel kunnen aanvragen in België.
Bij zijn aankomst in Europa heeft Osman twaalf dagen lang niet kunnen eten uit angst om teruggestuurd te worden naar Turkije. Hij kwam in maart 2022 in België aan en werd op 23 augustus gearresteerd en opgesloten in het gesloten centrum van Caricole. Hij verliet Turkije omdat hij gevaar liep vanwege zijn Koerdische afkomst en zijn religieuze overtuiging. Om Europa binnen te komen heeft hij een visum voor Polen verkregen, maar is daar nooit geweest omdat hij naar België wilde komen om met een deel van zijn familie te worden herenigd. De Dublinverordening staat België toe hem terug te sturen naar Polen, waar hij nooit is geweest en niemand kent, om zijn asielaanvraag te behandelen.
Op 6 oktober was een vlucht gepland om hem uit te zetten naar Warschau. Hij kon dit weigeren, maar vreesde dat een nieuwe poging tot uitzetting zal worden ondernomen en dat dit de eerste stap zal zijn naar een gedwongen terugkeer naar Turkije. Ondanks juridische middelen om zijn aanspraak op internationale bescherming in België te doen gelden, besloot hij op 5 oktober in hongerstaking te gaan .
Hij legt zijn keuze als volgt uit: “Ik maak liever een einde aan mijn leven door te protesteren tegen het feit dat ik hier genegeerd word dan dat ik naar Turkije word gestuurd en daar sterf.“
De gebreken van de medische dienst.
Vermoeidheid, gewichtsverlies, moeite met lopen, frequente duizeligheid, flauwvallen en ernstige maagpijn zijn de belangrijkste symptomen waar Osman aan lijdt, terwijl de medische dienst in het centrum weinig aandacht besteedt aan zijn klachten. Een externe arts bezocht hem tweemaal en rapporteerde verschillende somatische en psychologische problemen. De door haar aanbevolen biologische en urineanalyses zijn door de medische dienst van Caricole nog niet uitgevoerd. De vreemdelingendienst blijft het overduidelijke negeren, hij moet dringend worden vrijgelaten zodat hij zich weer kan voeden en passende medische hulp kan krijgen.
Op de ochtend van 20 oktober werd Osman met geweld meegenomen op een vlucht naar Polen. Volgens getuigen in het centrum, werd Osman gisteren in eenzame opsluiting geplaatst opgesloten, werd hij vastgebonden en bracht hij de nacht door met een… bokshelm op zijn hoofd. Methodes die getuigen van het geweld en meedogenloosheid van de autoriteiten. Ondanks zijn zeer slechte gezondheid beschreven in een onafhankelijk medisch rapport, wilde de overheid hem koste wat kost uitzetten. Osman getuigt: “Ze zetten me op het vliegtuig met vier politieagenten die me vasthielden, mijn handen en voeten waren vastgebonden. Twee politieagenten hielden me voortdurend in de gaten. Zodra ik bewoog, pakten ze mijn hoofd, duwden het naar beneden en bedekten mijn mond. Ik was de hele tijd vastgebonden.”
De gevolgen van de recent aangescherpte Dublinverordening
Bijna twee maanden geleden werd in Zaventem het nieuwe “Dublin-centrum” geopend, dat staatssecretaris Nicole De Moor al gebruikt om een door NGO’s sterk bekritiseerd systeem te intensiveren. Osman is nu een van de vele slachtoffers van de Dublin-verordening en de recente versnelling van de procedures die de regering heeft bevolen.
Bovendien vernemen we dat een tiental Afghanen, eveneens Dublin, opgesloten zitten in het gesloten centrum 127 bis.
Het is belangrijk op te merken dat het administratieve geweld dat de Dublin-verordening impliceert en, in het algemeen de procedures in verband met migratie en regularisatie allemaal trauma’s en geweld zijn die aan de belevenissen van mensen nog worden toegevoegd.
Vijf gevangenen ontsnapten uit het gesloten centrum op 04/10/2022
Het Caricole-centrum is een van de detentiecentra die door de Belgische staat zijn opgericht. Zijn functie is het vasthouden van mensen die op luchthavens en aan de grenzen zijn aangehouden. Het gaat onder meer om mensen die bij iemand op bezoek kwamen of als toerist en niet over de vereiste papieren beschikten om het land binnen te komen. Deze mensen worden gerepatrieerd naar hun land van vertrek. Anderen vragen internationale bescherming aan en worden op de luchthaven aangehouden omdat hun aanvraag door de luchthavenpolitie en de vreemdelingendienst als verdacht wordt beschouwd. Zij worden opgesloten in het Caricole-centrum in afwachting van de behandeling van hun asielaanvraag. De gedetineerden zijn momenteel getuige van verschillende zeer gewelddadige uitzettingen, waaronder die van een Irakese man die naar Burundi is uitgewezen. Alle gedetineerden waren zeer geschokt door deze uitzetting.
Op 04/10 ‘s avonds kozen 5 gedetineerden voor de vrijheid en verlieten het centrum (onze autoriteiten noemen dit een ontsnapping).
We hebben geen nieuws over de ontsnapte gevangenen.
Update 09/10/2022: Hij zou op dinsdag 4/10/2022 voor de Kamer van Inbeschuldigingstelling verschijnen voor de vijfde procedure die werd ingeleid om zijn vrijlating te verkrijgen: hij ontving het resultaat op donderdag 06/10/2022: negatief. De volgende dag wordt hem bij verrassing om 5 uur verteld dat hij zijn spullen moet verzamelen om te vertrekken; hij stuurt ons om 6 uur een dringende sms: “Ik word vanmorgen naar de luchthaven gebracht voor een vlucht om 10.30 uur….”: hij is gedwongen uitgezet met politieescorte en neemt opnieuw contact met ons op om te vertellen dat hij is aangekomen en dat hij bij aankomst niet al te veel problemen heeft gehad. “Ik zal proberen mzijn leven weer op te bouwen in Rwanda.”
Een persoon die al 9 maanden opgesloten zit in het gesloten centrum van Merksplas is op 22/09/2022 een hongerstaking begonnen. Hij eist gerechtigheid en menselijkheid.
Michel (niet zijn echte naam) vluchtte op 6-jarige leeftijd met zijn familie voor de oorlog in Rwanda. Hij werd gedwongen enige tijd door te brengen in vluchtelingenkampen, eerst in de Democratische Republiek Congo, daarna in Kenia. Tijdens deze vlucht stierven zijn ouders. In 2001 werd hij op 12-jarige leeftijd met een deel van zijn familie gerepatrieerd naar België. Hij werd in 2002 erkend als vluchteling maar bleef getraumatiseerd door zijn reis en alle wreedheden die hij tijdens de genocide heeft gezien.Hij beging toen feiten die als “delinquentie” werden gekwalificeerd. Hij werd veroordeeld voor schendingen van de openbare orde en heeft tussen 2008 en 2014 verschillende keren in de gevangenis gezeten. Na deze veroordelingen heeft het Raad voor vreemdelingen betwistingen in 2016 zijn vluchtelingenstatus ingetrokken. Zijn advocaat tekende beroep aan tegen deze beslissing. Toen hij uit de gevangenis kwam, volgde hij een opleiding en vond hij een baan, met de hulp van zijn juridisch coach in Namen.Maar de genadeslag kwam in 2019: de Raad voor Vreemdelingenbetwistingenzaken verwierp zijn beroep tegen de intrekking van zijn vluchtelingenstatus. Hij krijgt een bevel om het land te verlaten.
Hij werd gearresteerd in december 2021 en naar het gesloten centrum gebracht met het oog op zijn uitzetting naar zijn “land van herkomst”, Rwanda.Hij getuigt dat hij niet kan en niet wil terugkeren naar het land dat hij verliet toen hij 6 jaar oud was. Hij herinnert zich nog steeds de moorden en alle wreedheden waarvan hij getuige was, evenals de dood van zijn ouders tijdens zijn ballingschap. Toen hij in België aankwam, was hij getraumatiseerd en werd al snel “gek”. Hij vertelt dat hij na zijn jaren in de gevangenis alles heeft gedaan om zijn leven weer op de rails te krijgen. Hij kent niemand in Rwanda, spreekt de taal niet, al zijn familieleden wonen in België of Frankrijk en hebben een vluchtelingenstatus (ooms, neven, enz.) Hij is erg bang voor r wraakdaden in Rwanda, want zijn vader blijft in de herinnering van velen een van de genocidairs (hij was kolonel in het Rwandese leger en werd gezocht ).
Zijn vrijlating werd 5 keer bevolen door de Raadskamer. Elke keer ging de vreemdelingendienst in beroep. Hij verschijnt dinsdag 4 april 2022 opnieuw voor de kamer van inbeschuldigingstelling voor de vijfde procedure om zijn vrijlating te verkrijgen. Deze 4 oktober 2022 is tevens de 13e dag van zijn hongerstaking.
Wij weigeren alle uitzettingen en veroordelen het racistische en cynische repatriëringsbeleid van de Belgische staat.
Transcriptie van getuigenis in NL:
“Hallo aan jullie die naar de opname luisteren. Ik ben een jonge man van 33 jaar. Ik ben geboren in Rwanda en woon al 21 jaar in België. Ik ben sinds tien maanden vast in een gesloten centrum. En de afgelopen week zit ik opgesloten in een cel in hongerstaking. Ik ga je kort vertellen over mijn leven en de redenen waarom ik hier vandaag ben. Ten eerste ben ik de jongste van zes broers en zussen, vier meisjes en twee jongens. Mijn vader was een hoge officier in het voormalige Rwandese leger, mijn moeder een grote zakenvrouw. Mijn leven begon goed en de eerste jaren van mijn jeugd waren niet slecht. In april 1994, was ik vijf jaar oud toen alles uit elkaar viel. Het was het begin van de genocide in Rwanda. Ik herinner me die ochtend toen ik werd gewekt door het geluid van schoten in de verte. Ik kon me nog lang niet voorstellen dat mijn leven zou veranderen. Dat geweerschoten en bommen deel zouden uitmaken van mijn dagelijks leven en me nog vele jaren in slaap zouden sussen. De oorlog woedde al enkele jaren in Rwanda, maar ik was me er niet van bewust. Die ochtend werd ik me snel bewust van de ernst van de situatie toen ik twee dode mensen voor ons huis zag, en de staat van onrust die overal op straat heerste. Een van mijn zussen vertelde me dat het het einde van de wereld was en dat we allemaal zouden sterven. Een paar dagen later begon mijn ballingschap. Ik begon een lange reis door Rwanda met mijn familie, gehinderd door gruwelijke tragedies, om Congo te bereiken. We liepen maandenlang door de heuvels, het bos en over een meer om in 1995 aan te komen in een enorm vluchtelingenkamp in Oost-Congo. De dood was overal, het geschreeuw, het bloed. Gedurende mijn hele reis was het absolute horror. In het kamp moest iedereen een militaire training volgen. Het leger ronselde alle jongens, zelfs de kinderen, om zich voor te bereiden op de oorlog. Cholera tierde welig. En in 1996, ongeveer een jaar nadat we in het kamp aankwamen, haalde de oorlog ons in. Ik zag mijn ouders en een mijn zussen sterven , neergeschoten. Ik rende weg. Het was een totale chaos. Ik werd gered door een soldaat en we vluchtten met een groep naar het bos. We liepen wekenlang en kwamen aan in een andere stad in Congo. Ik hoorde dat mijn broer en mijn andere zussen nog leefden en in Kenia waren. Ik kon me enige tijd later bij hen voegen. In Kenia hoorden we al na een paar maanden dat verschillende mensen uit onze groep waren vermoord of vermist. Mijn zussen werden vervolgens naar Frankrijk en België gestuurd en mijn broer voegde zich enige tijd later bij hen. Ik ging naar Ivoorkust, waar ik bijna twee jaar bleef. Tijdens mijn verblijf daar vond er een staatsgreep plaats. Het was rond het jaar 2000. Het jaar daarop kwam ik in Frankrijk aan en werd ik bij mijn oom in België ondergebracht. Ik was toen twaalf jaar oud. Ik begon het proces om mijn status te regulariseren en in 2002 werd ik erkend als vluchteling. Ik ging terug naar school met de gedachte dat ik mijn verleden kon vergeten en leven zoals iedereen. Ik had geen psychologische steun na het trauma dat ik had meegemaakt. Mijn oom was erg streng en liefdeloos en toen ik 16 was schopte hij me uit zijn huis. Ik werd aan mijn lot overgelaten en raakte in de criminaliteit. Ik ben vier keer gearresteerd en veroordeeld door de rechtbank. Ik heb verschillende periodes in de gevangenis doorgebracht. En in 2016 trok het bureau van de commissaris voor vluchtelingen mijn vluchtelingenstatus in, met de conclusie dat ik gevaarlijk was en teruggestuurd moest worden naar Rwanda. Ik werd toen opgesloten in Lantin en heb tegen deze beslissing beroep aangetekend. Paradoxaal genoeg was het in de gevangenis dat ik mijn eerste contact had met psychologen met wie ik aan mezelf kon werken en mijn tragische verleden kon uitwerken. Ik werd vrijgelaten uit de gevangenis in 2017, 14 maanden voor het einde van mijn straf. Ik was toen voorwaardelijk vrij en veranderde mijn leven volledig. Ik heb de stad Luik verlaten om met mijn zus in Marche-en-Famenne te gaan wonen. Ik begon met trainen in Namen. Toen ik klaar was met mijn opleiding, ging ik werken en nam een flat. In 2019 bevestigde de Vreemdelingenraad de intrekking van mijn vluchtelingenstatus, terwijl ik al meer dan twee jaar op de goede weg was in mijn leven. Enige tijd later gaf de vreemdelingendienst me een bevel om het grondgebied te verlaten. Een van de voorwaarden van mijn vrijlating was om elke beslissing van de Vreemdelingendienst te respecteren. Bovendien kon ik door dit bevel om het grondgebied te verlaten en mijn verblijfplaats in te trekken, niet meer werken en verloor ik mijn flat. Een jaar later werd ik opnieuw gearresteerd en gevangen gezet omdat ik de voorwaarden niet respecteerde. Ik zat de resterende 14 maanden van mijn straf uit en toen ik vrijkwam werd ik door de vreemdelingendienst in een gesloten centrum geplaatst. Tot op heden ben ik daar nog steeds en probeert men mij terug te sturen naar Rwanda, ondanks het feit dat mijn familie daar vervolgd en gehaat werd, dat geen van mijn familieleden daar nog woont, iedereen woont in België of Frankrijk, en ondanks het feit dat al mijn familieleden die daar verbleven zijn vermoord. De rechtbank heeft mijn vrijlating vijf keer bevolen in de laatste tien maanden. Maar er gebeurt niets, de uitzettingsprocedure loopt nog steeds. Daarom besloot ik uit wanhoop in hongerstaking te gaan, in de hoop op een beter resultaat. Bedankt voor het luisteren naar deze opname.
Hallo iedereen, Zoals u weet strijdt GVO tegen detentiecentra door de getuigenissen van gedetineerden naar buiten te brengen en door de deportaties te beletten .Dankzij de contacten met de gedetineerden en door de getuigenissen naar buiten te brengen, kunnen wij het bestaan van gesloten centra en de omstandigheden van opsluiting (geweld, racisme,…) onder de aandacht brengen. We hebben regelmatig ondersteuning nodig voor de gesprekken met de gedetineerden, voor de vertalingen, voor het verzamelen van de getuigenissen, de audiobewerking, …
Wij organiseren een bijeenkomst op 22.10.2022 om 15.00 uur in Brussel. Als u geïnteresseerd en beschikbaar bent, stuur dan een e-mail naar het volgende adres: gettingthevoiceout@riseup.net Als u niet kunt komen, kunnen we een telefoongesprek regelen gettingthevoiceout.org Dank u
Op 20 september 2022 verzette een 20-jarige vrouw uit Iran zich tegen haar tweede poging tot uitzetting. Handen en voeten vastgebonden , begeleid door twee politieagenten, toonde zij haar verzet door te schreeuwen . Zo verwittigde ze de passagiers die haar steunden. Ze werd uiteindelijk uit het vliegtuig gezet.
Blijkbaar is een beveilige vlucht gepland voor morgenochtend (23.09.2022).
Op 22 september 2022 was het 24 jaar geleden dat Semira Adamu, die tijdens haar 6e deportatiepoging door 9 rijkswachters werd verstikt . Ondanks deze moord is er niets veranderd aan de meedogenloosheid voor Aisha.
De tweede uitzetting werd ternauwernood voorkomen doordat passagiers van vlucht TK1938 van de Turkse luchtvaartmaatschappij opstonden om haar te steunen in haar verzet. Aisha wordt momenteel vastgehouden in het Caricole detentiecentrum.
Tijdens haar eerste uitzettingspoging hadden de politie en de ambtenaren van de luchtvaartmaatschappij haar al geïntimideerd door haar voor en na de poging tot uitzetting te slaan. Aisha keerde terug naar het centrum bedekt met bloed en blauwe plekken.
Op de door de passagiers gemaakte video’s is Aisha te horen die roept: “Ik vecht voor mijn leven,laat me alsjeblieft met rust, ik ben maar een vluchteling, ze willen me dwingen om terug te keren, ! Ik smeek jullie allemaal, doe iets. Ik wil niet dood, ik ben pas 20 jaar oud, ik wil niet dood”. “De passagiers hadden de reflex om vast te leggen wat er gebeurde, omdat er nog te vaak een gebrek aan bewijs is voor het geweld dat gedeporteerden ondervinden van politieagenten en personeel in detentiecentra. Dit maakt het mogelijk bekend te maken wat er werkelijk in deze centra gebeurt.
We moeten mensen bewust maken van het geweld van ons migratiebeleid: het grensbeleid heeft 24 jaar geleden de dood veroorzaakt en blijft sindsdien verantwoordelijk voor de dood van duizenden mensen”, legt een activiste uit.
De dwangmaatregelen en het geweld nemen toe bij elke poging om haar uit te zetten. Volgens onze bronnen staat Aisha een derde uitwijzingspoging te wachten op 23 september en zal zij kennelijk worden uitgezet met een zogenaamde “beveiligde vlucht” naar Iran.
Gedetineerden maken zich zorgen over een man die al 25 dagen in hongerstaking is. Hij had al gezondheidsproblemen toen hij 2 maanden geleden in het centrum aankwam, en is erg zwak. Hij is een man die al 5 jaar in België woont. Hij vertelt ons dat hij niet wil stoppen met zijn hongerstaking. De dokter van het centrum lijkt niet bezorgd en hij heeft geen enkele medische opvolging die aangepast is aan zijn situatie. We zoeken dringend een externe arts om hem te raadplegen.
Verschillende gedetineerden bellen ons verontwaardigd over het geweld van een bewaker.
De “Turkse chef”, zoals sommige gedetineerden hem noemen, komt hun kamers binnen, duwt hen rond, klopt op de bedden en noemt hen “rotzakkers” en andere beledigingen die ze niet begrijpen. Twee gevangenen zijn een bijzonder doelwit.
Gevangenen getuigden dat er een bewaker is die zeer, zeer racistisch is tegenover de gevangenen. Hij probeert hen te provoceren met woorden of soms duwt hij hen met zijn schouder in de gang. Gisteren (13/09/2022) gaf hij aan een van hen de verplichte pil (medicijnen?), hij raakte zijn mond aan om te zien of hij de medicijnen had doorgeslikt. Ron (niet zijn echte naam) was erg overstuur. Hij zei hem vele malen hem niet aan te raken maar de bewaker stond erop. Hij opende de deur zonder te kloppen. Eens zei hij tegen een van hen: “Als je hier wilt vechten, er is een hoek waar geen camera is”. Zij proberen hem steeds te ontwijken. Vanmorgen 13/09 sprak Ron met de directeur van het centrum, maar ze vertelde hem dat ze de volgende dag niet werkt. Ze gaat een vergadering houden met de anderen van het management en deze zaak bekijken.
Ondertussen hopen zij op gerechtigheid:
“Of er komt een onderzoek binnen en deze man laat hen met rust, of er komt iets buiten om de mensen die het meemaken te laten zwaaien.”
UPDATE :Meneer A werd op 5/9 gehospitaliseerd en op 09/09 vriigelaten
5 september 2022
Medegevangenen waarschuwen ons en zijn zeer bezorgd over de gezondheidstoestand van de heer A.
A is al 17 dagen in hongerstaking in het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel om zijn vrijlating te eisen.Hij heeft hetzelfde profiel als tientallen andere gedetineerden in de Belgische gesloten centra.
Hij kwam 13 jaar geleden in België aan. Hij was jong en vroeg gezinshereniging aan met zijn broers en zussen die in België wonen omdat zijn vader en moeder overleden zijn. Zoals sommige andere mensen in de centra is hij ooit voor de rechtbank gedaagd wegens “ordeverstoring” en werd hij veroordeeld. Na deze veroordeling en zijn straf heeft de staat hem in een gesloten centrum opgesloten met het doel hem naar zijn “land van herkomst” terug te sturen.
Vreemdelingendienst voert opnieuw de “dubbele straf” uit: de mogelijkheid om een persoon in ballingschap die door hen als een gevaar volgens “hun” openbare orde wordt beschouwd, het land uit te zetten nadat hij zijn gevangenisstraf heeft uitgezeten, bestaat sinds 1980. Dit werd in de jaren ’90 geïntegreerd in verschillende circulaires, vervolgens “verbeterd” in 2005 en opnieuw in 2017: een nieuwe racistische circulaire laat nu toe, zonder dat de buitenlander zonder naar behoren gehoord te worden om hem uit te wijzen, om hem uit te wijzen, zelfs als hij hier geboren is, en legaal in België verbleef. https://www.gettingthevoiceout.org/dubbele-straf-of-verbanning-een-methode-van-racisme/
Er zitten zo tientallen vast in de gesloten centra van Brugge, Merksplas, Vottem, 127 bis, Holsbeek voor meerdere maanden, zelfs een jaar. De Dienst Vreemdelingenzaken is niet in staat hen uit te wijzen en houdt hen gegijzeld. Verschillende landen weigeren immers deze mensen, die volgens de Staat “delinquenten” zijn, terug te nemen en geven geen pas af waarmee ze zouden kunnen worden uitgewezen.
In de woorden van de gedetineerden: “Wij hebben onze tijd uitgezeten, wij hebben betaald voor onze onzin. Waarom worden wij, van buitenlandse afkomst, dubbel gestraft?
“Dit is marteling, mevrouw. “Het zijn tirannen!”
Deze racistische en discriminerende dubbele bestraffing wordt banaal gemaakt. Niemand reageert, niemand klaagt het aan; mensen worden maandenlang opgesloten en dan vrijgelaten.of voor sommigen uitgezet
De gedetineerden met wie wij in contact staan, eisen hun vrijheid, hun rechten, behoorlijk voedsel en toegang tot medische verzorging. Ze protesteren tegen deze opsluitingen, tegen de deportaties.
Ze worden vastgehouden in totale onzekerheid en leven de hele dag in groepen van ongeveer twintig mensen uit verschillende continenten/landen samen. s Nachts worden ze opgesloten in kamers met 2 of 4 bedden (behalve in Brugge met zijn oude slaapzalen met 20 bedden). De directie selecteert wie bij wie mag zijn en doet er alles aan om contacten te voorkomen door mensen die niet dezelfde talen spreken in de kamers te plaatsen. Desondanks ontstaat er solidariteit.
De protesten zijn soms collectief, soms individueel. De directie gebruikt alle denkbare middelen om ze het zwijgen op te leggen.
In Merksplas horen we veel over het systematisch isoleren (cachot) zodra een gevangene zijn stem verheft. Op 23 augustus 2022 komt de security een man met geweld meenemen om hem uit te wijzen. Verschillende gedetineerden protesteren en proberen deze ontvoering te voorkomen. De woede stijgt en de voorwerpen vliegen in het rond; de directie belt de politie. De robocops arriveren met geweld om deze opstand neer te slaan. Het resultaat is dat 5 gevangenen in eenzame opsluiting worden geplaatst, evenals de man die zou worden gedeporteerd. Deze persoon werd uiteindelijk de volgende dag om 7 uur ‘s morgens door de politie naar de luchthaven gebracht.
In Vottem laat het CRACPE (Collectif de Résistance Aux Centres pour Etrangers) ons weten:
We hadden twee zeer vastberaden hongerstakers, en voor de tweede begon de dorststaking. Een week na elkaar, hetzelfde scenario: we hebben een externe dokter ingeschakeld omdat de mensen erg ziek waren. Beide keren brachten ze hen naar de spoedafdeling van het Citadelziekenhuis en lieten hen vrij, net voor het bezoek van de dokter van buitenaf! De eerste is onmiddellijk vertrokken, de tweede moest echt verzorgd worden (dorststaking).
In het gesloten centrum van Holsbeek worden momenteel een twintigtal vrouwen vastgehouden en lijden ze. Ze hebben vaak een zeer moeilijke achtergrond: sommigen zijn op de vlucht voor een gedwongen huwelijk, anderen zijn het slachtoffer geweest van huiselijk geweld, en nog anderen zijn het slachtoffer geweest van mensenhandel. Sommige vrouwen worden vastgehouden na een verzoek om samenwoning of een huwelijk, dat door Vreemdelingendienst wordt beschouwd als een schijnhuwelijk om papieren te verkrijgen.
Wij vernemen ook regelmatig dat vrouwen die hun land ontvluchten om te ontsnappen aan geweld dat verband houdt met hun homoseksualiteit, door het CGVS en Vreemdelingendienst worden opgesloten onder verdenking van liegen en het eisen van bewijzen van hun homoseksualiteit.
In Holsbeek is het geweld legio, racistisch, institutioneel en medisch. Wij ontvangen momenteel getuigenissen over slechte medische verzorging en geweld van het personeel van de centra. Racistische ontmenselijking komt vaak voor, vooral wanneer werknemers een vrouw aanspreken met “Jij, zwarte vrouw”.
Woorden van een bezoeker die gevraagd heeft om haar getuigenis te publiceren 25/08/2022 :
“In het gesloten centrum werd ze mishandeld door de verpleegster die haar wurgde en aan haar haren trok, ook al wist ze dat ze de diagnose kanker had. Dit verhaal kwelt me. Ik vecht voor rechten voor iedereen en ik hoor elke dag de gruwelen die deze arme mensen worden aangedaan die hier toevallig zijn aangekomen. En in deze gesloten centra. Hoe kunnen bewakers worden ingehuurd om mensen die niets van hun rechten afweten te mishandelen en te terroriseren? Hoe kunnen maatschappelijk werkers deze mensen zo behandelen door hen te verhinderen bezoek te ontvangen, valse advocaatnummers te geven en hen te chanteren wanneer de gedetineerden weigeren documenten te ondertekenen zonder te weten waarover ze gaan?”
De solidariteit tussen al deze vrouwen lijkt het sterkst te zijn. Dit is wat hen op de been houdt in deze hel, vertellen ze ons.
We vernemen ook een nieuwe regel in dit centrum: over het algemeen kiezen de gedetineerden hun eigen advocaat. Als ze zich geen advocaat kunnen veroorloven, brengt het centrum hen in contact met een pro-deo advocaat, die ze kunnen weigeren (of later van advocaat veranderen). We vernemen dat het centrum van Holsbeek onlangs geweigerd heeft aan gedetineerden om hunr eigen advocaat te kiezen!
***
Oproep nog steeds actueel:
APPEAL/OPROEP: We hebben mensen nodig om deze contacten te behouden en deze repressieve en nutteloze opsluitingen aan de kaak te stellen. Wij roepen mensen op om samen met ons ruchtbaarheid te geven aan deze situaties, de stemmen van de gedetineerden in de centra door te geven en hun strijd te ondersteunen.
Deze Syrische man, M., werd in april op de luchthaven gearresteerd en opgesloten in het detentiecentrum van Caricole. Hij had 4 jaar in Cyprus doorgebracht waar hij “voorlopige papieren” had. Hij was het wachten beu, leefde in precariteit en wilde zijn geluk elders zoeken. Vreemdelingendienst besloot hem naar Cyprus terug te sturen volgens de Dublinprocedure. Zij probeerden hem vier keer uit te zetten.
M. weigert echter categorisch om naar Cyprus terug te keren.
Bij zijn derde poging om te worden uitgezet, waarschuwde hij de passagiers, die reageerden en eisten dat hij uit het vliegtuig zou worden verwijderd.
Op 9 augustus 2022, de dag van een vierde uitwijzingspoging met de Ryanair-vlucht Charlerloi-Paphos (Cyprus), gingen twee mensen om 4 uur ‘s morgens naar de luchthaven om de passagiers te waarschuwen. Tijdens de uitwijzingspoging werd M. vastgebonden aan de voeten en handen, werd hij meerdere keren geslagen, onder meer op zijn borst en handen. Enkele passagiers meldden zich en filmden de acties van de politieagenten, die hen vroegen te stoppen en zeiden dat het verboden was te filmen. Na heftige discussies tussen politieagenten en passagiers werden M. uit het vliegtuig gehaald. Hij werd overgebracht naar het gesloten centrum 127bis. Hij lijdt aan verwondingen over heel zijn lichaam en een externe dokter zal een rapport komen opmaken.
Laten we alle uitwijzingen voorkomen. Een uitwijzing is per definitie gewelddadig.
De gesloten centra blijven vollopen. Ze worden gearresteerd op straat, in het openbaar vervoer, op luchthavens, thuis, bij de Dienst Vreemdelingenzaken, in open centra. Soms worden ze ook rechtstreeks overgebracht vanuit een gevangenis.
Straatarrestaties: soms doet de plaatselijke politie invallen op straat of in treinen, trams, stations tijdens wat zij “routine”-controles noemen. Vaak gaat het om agenten in burger. Op de luchthaven van Brussel (Zaventem) of Charleroi worden mensen die op vakantie zijn gekomen om familie (!) te bezoeken naar het gesloten centrum Caricole gebracht en binnen 48 uur op een retourvlucht gezet omdat hun verblijf als “verdacht” wordt beschouwd door de federale politie en de Dienst Vreemdelingenzaken,die de raciale profilering van de politie valideert. Anderen komen op de luchthaven aan om asiel te vragen . Sommigen van hen worden als “verdacht” beschouwd door de politie, en opgesloten in het Caricole-centrum.
Arrestaties bij mensen thuis: na een aanvraag tot regularisatie, een aanvraag tot huwelijk of co-ouderschap of een procedure tot erkenning van een kind, moet het bestuur van de betrokken gemeente de officiële woonplaats laten registreren. Zeer snel daarna komt de politie bij de woning om “een controle uit te voeren” en, als zij mensen “verdacht” vinden, hen te arresteren en naar een detentiecentrum te brengen. Gevangenis overbrenging: de dubbele straf blijft aan de orde [Zie artikel: https://www.gettingthevoiceout.org/dubbele-straf-of-verbanning-een-methode-van-racisme/
Dublin-procedure: vreemdelingen van wie vingerafdrukken zijn genomen in een andere land of die in een ander Schengen-land asiel hebben aangevraagd, worden naar dat land teruggestuurd. Ze worden gearresteerd ofwel bij de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) wanneer ze opnieuw asiel aanvragen of wanneer ze een afspraak daar heben, ofwel in de open centra wanneer hun Dublin-termijn verstreken is. [Zie artikel uit 2014, nog steeds relevant: https://www.gettingthevoiceout.org/de-procedure-dublin-2-het-zwarte-gat-van-maggie/
De uitzettingen : Nationaliteiten uit Oost-Europese landen die worden opgepakt worden snel gedeporteerd.
Verschillende getuigenissen die we ontvingen maken melding van gedwongen deportaties op een dagelijks tempo. Soms zijn deze uitzettingen zeer gewelddadig, in die mate zelfs dat onlangs een vrouw bij aankomst in het land van herkomst in het ziekenhuis moest worden opgenomen.
Volgens onze waarnemingen en informatie bevinden de volgende nationaliteiten zich momenteel in groten getale in gesloten centra: Marokko, Algerije, Tunesië, Guinee, Senegal, Suriname, Albanië en verschillende Oost-Europese landen.
Dit is nogal tegenstrijdig wanneer men bedenkt dat sommige van deze landen weigeren een “laissez-passer” af te geven – of dit slechts mondjesmaat doen (Guinee, Senegal, Algerije…). Zo worden sommigen tot een jaar opgesloten en dan uiteindelijk vrijgelaten wegens gebrek aan agreement met het land van herkomst.Velen zijn zo tot een jaar opgesloten en dan uiteindelijk vrijgelaten wegens gebrek aan instemming van het land van herkomst.
Deze opsluitingen en dreigingen met deportatie zijn een strategie van intimidatie en propaganda gericht tegen de vreemdelingen en het publiek, met als doel racistische ideologieën te blijven verspreiden en buitenlanders te criminaliseren.
STOP ALLE DEPORTATIES
NEEN TEGEN GESLOTEN CENTRA
——————————————————————————————————————–
EN ALGEMENE OPROEP
-OPLADEN VAN DE TELEFOONS voor gedetineerden in gesloten centra
We ontvangen veel verzoeken voor het opladen van telefoons van mensen
die in gesloten centra worden vastgehouden. Vaak is hun telefoon de
enige manier om contact op te nemen met de buitenwereld, of het nu gaat
om hun familie, vrienden, advocaat of om publiekelijk te informeren over
hun situatie.
Of hun arrestatie nu plaatsvond onderweg tijdens hun migratiereis, in
hun huis. Of hun familie en vrienden hier zijn of in hun thuisland, het
is cruciaal voor hen om hen te kunnen waarschuwen en met hen te
communiceren. Zonder uw steun zouden ze daartoe vaak niet in staat zijn.
U kunt deze gedetineerden steunen door een Lycamobile van 10 euro te
kopen bij uw kruidenier, nachtwinkel of boekhandel. Stuur ons de pincode
die op de herlaadbeurt staat, per e-mail op
gettingthevoiceout@riseup.net of per SMS op 0032(0)484026781. Wij sturen
dan de code naar de gedetineerden die er om gevraagd hebben. Als het
voor u gemakkelijker is, kunt u ook betalen, of nog beter een
doorlopende opdracht van 5, 10, 20 euro of meer instellen op de speciaal
daarvoor gecreëerde bankrekening:
Collectif Contre Les Expulsions Banque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB Communicatie: Lyca
3 augustus 2022 – Van maandag 8 t/m zondag 14 augustus vindt in
Rotterdam het No Border Camp 2022 plaats. Honderden internationale
activisten komen een week lang samen voor acties, bijeenkomsten,
workshops, discussie en cultuur in het kader van de strijd voor een
wereld zonder grenzen en bewegingsvrijheid voor iedereen. De
internationale campagne ‘Abolish Frontex’ is een belangrijk speerpunt
van het kamp.
Het No Border Camp, inclusief zijn acties en workshops, zal aandacht
vragen voor het repressieve en gemilitariseerde grens- en migratiebeleid
van Nederland en de EU, op een moment dat dat nieuwe hoogten bereikt
met muren, racisme, geweld en pushbacks aan en voorbij de grenzen. Van
de onmenselijke behandeling van asielzoekers in Ter Apel tot
EU-samenwerking met niet-EU-landen om vluchtelingen tegen te houden
voordat ze de EU-buitengrenzen kunnen bereiken, en van de situatie van
LGTBQIA+-vluchtelingen in Nederland tot de gevolgen van de Russische
invasie in Oekraïne. Deelnemers aan het kamp zullen ook onderwerpen
bespreken zoals bewegingsopbouw en strategie.
Abolish Frontex is een gedecentraliseerd en autonoom netwerk van op
het moment zo’n 130 groepen en organisaties uit EU-landen en daarbuiten.
Het doel van de afschaffing van Frontex is niet om het
EU-grenswachtagentschap Frontex te hervormen, te verbeteren of te
vervangen door meer van hetzelfde. Maar veeleer gericht op het beleid en
het systeem dat Frontex op zijn plaats houdt. Abolish Frontex zet zich
in voor beëindiging van het EU-grensregime, ontmanteling van het
grens-industriële complex en het opbouwen van een samenleving waarin
mensen vrij kunnen bewegen en leven.
Het kamp wordt georganiseerd door een coalitie van activisten van
verschillende groepen in Nederland en volgt de eerdere No Border Camps
in Rotterdam (2013) en Wassenaar (2019). Het kamp eindigde in 2019 met
de bezetting van het dak van het NAVO Communications and Informations
Agency in Den Haag, om te protesteren tegen de rol van de NAVO bij het
op de vlucht slaan van mensen en haar betrokkenheid bij grensbewaking op
de Middellandse Zee.
De exacte locatie van het kamp wordt maandag bekend gemaakt.
Apres plusieurs semaines ” turbulentes” , mais envers et contre
tout, de bonnes énergies aussi…., enfin ce départ tant attendu. Mon
cousin Moussa est à l’avance,destination Gare du Nord où on se fait une
chaleureuse accolade sur le quai.A croire que tous rentrent au pays ce
jour là ! Une file interminable et 3 guichets au contrôle retardent
l’embarquement de 45 minutes. Enfin installés, on palabre en ouolof avec
mes voisins de vol et ça les ravit.
2 fois à intervalle de quelques secondes,on entend soudain un cri
venant de la dernière rangée : un jeune homme entouré de 2 personnes
semblant l’accompagner. Au début nous ne réalisons pas ce qui est en
train de se passer, on continue à échanger dans la bonne humeur.
Souhaitant faire quelques pas avant le décollage,je me dirige vers le
fond de l’avion. Une dame affublée d’un gilet orange fluo m’interdit d
aller plus loin. Je la regarde d’un air perplexe. Elle réitère en
précisant “police”.
Et là, je comprends soudain la situation : rapatrié de
force, le jeune essaie de nous avertir.Il est “escorté” de 7 policiers
en civil. Je regarde ceux entourant le gamin. L’index levé, je leur dis
2 fois calmement mais fermement :”ça je ne peux pas cautionner”.Je
retourne vers mon siège. Sans m’y asseoir, je préviens les passagers
alentours.Le jeune homme crie à nouveau. On réalise alors la terreur de
celui-ci cette fois.2 hommes réagissent.
S’ensuit un début d’émeute de par ceux-ci, quelques autres s’en
mêlant. La police, secondée par l’équipage, nous intime l’ordre de nous
asseoir. Ce qui se fait peu à peu.Je suis la seule encore debout ,fixant
les policiers,le jeune homme et répétant ” ca je ne peux pas cautionner “.
Une hôtesse s’énerve alors sur moi en me tutoyant et me menaçant de
me faire descendre (surenchérie par un des policiers). Mon voisin perd
soudain son sang froid , s’en prend à cette hôtesse quant à la manière
dont elle m’a parlé.2 mamans accompagnées de leurs enfants refusent de
voyager dans ce contexte, s’emportent à leur tour. Le ton monte de plus
bel.Après plus d’une heure ,
les policiers font enfin descendre le jeune homme. Des passagers installés dans la partie centrale applaudissent.Première
et seule réaction de la sorte : une Européenne me dit quelque peu
exaspérée ” il est descendu,c est bon maintenant,vous pouvez vous
asseoir”. Mais le fourgon – incognito aussi- est à l’arrêt et 2
policiers sont toujours dans l’avion .Je ne cède pas,encore et toujours
debout…Après une dizaine de minutes,ils rejoignent finalement le tarmac
et la camionnette démarre .Une fois assise, je me rends compte que j’ai
la respiration courte et les jambes flageolantes. Que j’ai réussi à
garder mon calme – extérieurement- tout en étant intransigeante…Qu’ils
auraient vraiment pu m’empêcher de partir. Je demande à une hôtesse pour
changer de place. Invoquant une raison bidon, elle refuse. Une fois le
dos tourné, je m’ installe symboliquement à la place du gamin. Aucune
membre de l’équipage n’osera exiger que je reprenne ma place
initiale.Au décollage, discrètement mais de manière inattendue,je
craque. En larmes silencieuses, je ressens à la fois un soulagement
sans nom, une colère nauséeuse pour ce contexte d’une inhumanité si
violente et meurtrière. Une tristesse et une peur incommensurables pour
ce gamin et ce qui l’attend à son retour au centre fermé .Je réalise
aussi à quoi il a échappé,en tous cas aujourd’hui. Cet avion, nous
l’avons pris par choix et en toute liberté. A l’atterrissage, je pense à
l’enfer qu aurait été ce voyage pour cette personne,cet être humain,
OUMAR, d’origine guinéenne.
Depuis, de Dakar, j ai fait appel à Getting the voice out. Je leur ai
demandé d’essayer de localiser et identifier ce jeune réfugié. Ce
qu’ils ont réussi à faire en quelques heures de par mon information de
vol (respect). Le dossier de Oumar est apparemment plein
d’irrégularités.
G. werd op de luchthaven aangehouden en naar de Caricole gebracht. Hij is 17 jaar oud en is als volwassen beschouwd na een beendertest. Tests waarvan de geloofwaardigheid onbetrouwbaar is omdat ze gebaseerd zijn op “blanke westerse referenties : zonder rekening te houden met etnische afkomst, sociaal-economisch situatie of voeding die uiteraard een invloed hebben op de groei van een individu en dus op zijn skelet .
Hij werd daarom gedurende verschillende maanden opgesloten in de Caricole
Vanuit Togo vertelt hij dat hij wil dat de boodschap wordt overgebracht, dat hij wil dat de mensen weten wat er daar aan de hand is. G werd uitgezet naar Togo. Hij is bereid te praten over zijn ervaringen in het centrum: racisme, mishandeling, psychisch en fysiek geweld.
“Ik heb veel dingen gezien, je moet in de Caricole leven om te zien wat er gebeurt, je moet mentaal sterk zijn”.
“Wij, zwarte mensen, ik weet niet wat we de Belgen hebben aangedaan”, vertelt G ons in zijn getuigenis, verwijzend naar een racistisch administratief systeem en praktijken binnen het centrum.
Hij heeft het ook over de medeplichtigheid van de luchtvaartmaatschappij “Brussels Airlines” bij de deportaties: personeelsledenkomen naar de centra om mensen onder druk te zetten om deportatie te aanvaarden en uitgezet te worden, zonder verzet. Drie mensen van Brussels Airlines kwamen drie keer om met G te praten : “wij doen ons werk”: maar hoeveel krijg je betaald om dit te doen?
15 gedetineerden, waaronder verscheidene Syriërs, begonnen op 16/06/2022 een hongerstaking in het gesloten centrum Caricole om hun vrijlating te eisen. Deze zaterdag 18 juni hebben zij ons opgebeld; zij zijn al 3 dagen in hongerstaking en vragen om steun. Zij eisen hun vrijlating en hun bewegingsvrijheid.
Na de actie van 11/06 ontvingen we vele oproepen van gedetineerden die hun woede, hun moeilijkheden en hun onbegrip over dit systeem van “gevangenis” uitschreeuwden. Ze beweren dat hun detentie illegaal is en dat ze geestelijk en lichamelijk worden gemarteld. Zij eisen hun rechten, hun vrijheid, bezoeken, bekwame advocaten om zich te verdedigen. Sommigen onder hen bedanken ons voor de steun: “We wisten niet dat er ook mensen waren die ons steunden en onze vrijlating eisten.” “Waarom asielzoekers in de gevangenis stoppen?”
Gesloten centrum Caricole: afgelopen weekend was het in Caricole een enorme puinhoop: tot 10 mensen per dag werden naar het gesloten centrum gebracht, tegengehouden op de luchthaven (Brussel of Charleroi) om administratieve redenen: Indiërs, Zuid-Amerikanen, Sub-Saharanen, Albanezen, Georgiërs, Palestijnen. De meesten van hen worden binnen 24 tot 48 uur gerepatrieerd naar hun land van herkomst . Enkele bekende voorbeelden: -Een man van Marokkaanse afkomst met een geldige verblijfsvergunning in Spanje, die in Charleroi werd gearresteerd omdat hij “te veel heen en weer reisde”, werd naar Marokko gerepatrieerd. -Een oudere Algerijnse vrouw die gehuwd was met een Belg die in België verblijf, wilde zich bij haar man voegen. Zij werd gerepatrieerd naar Algerije.
Als ze geen asielaanvraag willen indienen, kiezen ze er meestal voor om terug te keren in plaats van in beroep te gaan tegen deze beslissingen, omdat dit een opsluiting van verschillende weken/maanden in een gesloten centrum zou betekenen
Detentiecentrum Merksplas: Een man stond voor een vierde poging tot gedwongen uitzetting naar zijn land van Dublin, Italië. Bij aankomst op de luchthaven werd hij naakt uitgekleed (gefouilleerd) en bedreigd met knevelarij als hij weigerde te worden uitgezet. Om zijn deportatie te voorkomen verminkte hij zichzelf. Er werd een ambulance gebeld, hij moest gesutureerd worden en werd teruggebracht naar het centrum
Holsbeek gesloten centrum: verrassende en zeer gewelddadige uitzetting van een Iraanse vrouw op 31/05. Zij wordt op 8 juni nog steeds vastgehouden op het politiebureau van Teheran. Haar medegevangenen zijn nog steeds in shock.
Gesloten centrum Brugge: gedetineerden probeerden op 07/06/2022 een collectieve klacht in te dienen waarin ze het volgende aan de kaak wilden stellen (we schrijven hun schriftelijke klacht in het Nederlands):
“Een gebrek aan kennis van de duur van de detentie, intimiderende maatschappelijk werkers, racistische personeelsleden, het niet leveren van essentiële geneesmiddelen voor sommigen, het uitdelen van magere maaltijden om 12u en om 18u (we hebben honger!), de druk van een nakende terugkeer naar het land zelfs voor diegenen die kinderen hebben, vrienden, werk, een huis in België, een niet antwoorden/luisteren van de verantwoordelijken in de centra op hun verschillende verzoeken We slapen met 15 in een kamer en het zijn de bewakers die het licht uitdoen en ons dwingen te slapen. Onmogelijk om de avond te verlengen Wij zijn geen criminelen maar alleen voor papieren. “
De directie weigerde deze klacht in te willigen en één van hen, een Irakees met een Belgische vrouw en kind, werd in eenzame opsluiting geplaatst. De volgende dag 08/06/2022 werd hij bij verrassing naar de luchthaven gebracht. Tot op heden hebben wij geen nieuws van hem.
Mevrouw MS is Afghaan. Zij is gedetineerd in het gesloten centrum voor vrouwen in Holsbeek van 8 april 2022 tot 24 mei 2022, d.w.z. anderhalve maand. Haar echtgenoot is Belg en is met hun drie kinderen teruggekeerd uit Pakistan. De moeder werd aan de grens aangehouden en heeft deze lange opsluiting ondergaan … voor niets.
Als echtgenote van een Belg en moeder van een Belgisch kind heeft zij het recht om in België te blijven. Maar daarvoor moet ze een visum aanvragen bij de Belgische ambassade in Islamabad, Pakistan, want er is geen ambassade in Afghanistan.
Om dit visum aan te vragen, heb je een geldig paspoort nodig. Maar sinds de Taliban aan de macht zijn, moet je naar hen gaan om dit document aan te vragen. En ze vragen er een hoge prijs voor. België eist ook absurde documenten zoals een bewijs van goed gedrag.
In de gewone procedures kan je dat proberen te begrijpen, maar voor een Afghaanse vrouw? Serieus? Onze regering eist dat mensen – vrouwen – hun leven riskeren om de Taliban (een organisatie die nog steeds als terroristisch wordt bestempeld) om toestemming te vragen om het land te verlaten.
De Taliban om een verklaring vragen dat iemand geen crimineel is, zou komisch zijn, als het niet zulke ernstige implicaties zou hebben.
Als gevolg van de absurditeit van de Belgische bureaucratie werd zij anderhalve maand vastgehouden.
Vandaag is mevrouw MS herenigd met haar man en kinderen. Gelukkig maar.
Arrestaties vinden plaats in de straten van Brussel, in het openbaar vervoer, op de luchthaven en bij sommige mensen thuis. We hebben contact met veel vrouwen die gearresteerd zijn op de luchthaven, vaak op de vlucht voor gedwongen huwelijken, zeer ernstig huiselijk geweld, tot op het punt dat een van hen ons vertelt “Ik wil in het centrum blijven. Dit is de enige plek waar ik me veilig voel.”
We hebben ook contact met mensen die op de luchthaven zijn gearresteerd en van wie de documenten door de luchthavenpolitie ongeldig zijn verklaard. Sommigen hebben een geldige verblijfsvergunning in een Europees land en worden toch een dag of twee na hun arrestatie illegaal uitgezet naar hun land van herkomst zonder dat ze de tijd hebben gehad om een juridische dienst te raadplegen.
Wij hebben contact met jongeren die op straat of tijdens een Stib-controle worden gearresteerd en naar een detentiecentrum worden gebracht. Zij zijn zeer jong, soms zelfs minderjarig, en zwerven al 1 of 2 jaar in Europa. Zij worden teruggestuurd naar hun land van herkomst of naar het Dublin-land waar zij gedwongen werden hun vingerafdrukken af te staan. Eenmaal uitgewezen, zal hun “reis” opnieuw beginnen om te proberen elders een “aardiger” onthaal te vinden.
Wij hebben contact met vrouwen of mannen die vervolgd worden voor misdrijven van openbare orde en van de gevangenis naar een detentiecentrum worden overgebracht met het oog op uitzetting. Velen wonen hier al jaren, hebben hier familie en kennen hun land van herkomst niet.
Veel van de mensen met wie wij contact hebben zijn Algerijnen die op dit moment niet kunnen worden uitgezet, evenals Senegalezen die niet kunnen worden uitgezet omdat hun ambassade weigert hen een pas te geven. Zij zullen enkele maanden opgesloten blijven. Twee Senegalezen werden na 9 maanden opsluiting vrijgelaten. Verscheidene Algerijnen worden al meer dan 8 maanden vastgehouden.
De gedetineerden vertellen ons ook over talrijke deportaties naar Oost-Europa en Zuid-Amerika.Deze lijst is niet volledig.
De gedetineerden vertellen ons over racisme en provocatie door het personeel in sommige centra.Zij eisen hun vrijlating.
OPROEP Wij zijn op zoek naar meer mensen die de gedetineerden willen bellen/bezoeken, zodat hun woorden niet ongehoord blijven en het bestaan van deze centra van schande bekend wordt bij het grote publiek en niet vergeten blijft.Contact: 0465242430 of eveline@riseup.net
Weer een zet van het Bureel van de Schande! Drie kinderen brachten een nacht door in een politiecel en werden daarna overgebracht naar een gesloten centrum, twee meisjes van 12 jaar naar het gesloten centrum van Holsbeek en een jongen van 10 jaar naar dat van Merksplas.
Toen ze in de gesloten centra aankwamen werden ze, gezien hun jonge leeftijd, toevertrouwd aan de voogdijdienst, zoals het hoort.
Flagrante pogingen om niet-begeleide minderjarige vreemdelingen op te sluiten. Deze gebeurtenis werd door de media gemeld, maar het is gebruikelijk dat minderjarigen in gesloten centra blijven, in totale onzichtbaarheid. Laatste art hierover
Schande voor de Dienst Vreemdelingenzaken! FIRE aan de gesloten centra!
“We leven in totale stress: we weten niet wanneer ze ons komen halen om ons uit te zetten.”
“We krijgen geen ticket meer. Ze komen plots en ontvoeren ons.”
“Ze zetten ons apart in een kamer en als we dan terugkomen in onze kamer is één van ons verdwenen met haar spullen.”
“Vandaag was zij het, morgen kan ik het zijn.”
Gesloten centrum 127bis:
“Twee Senegalezen werden deze week meegenomen om gedeporteerd te worden met een escorte; niemand heeft iets gezien of begrepen.”
Gesloten centrum Caricole:
“Ik moest naar de dokter. Na de raadpleging brachten ze me zonder uitleg naar het “cachot”; de volgende dag werd ik gedeporteerd, vastgebonden en gekneveld.”
Vreemdelingen dienst is haar pogingen aan het verdubbelen om gedetineerden, die soms tot 9 maanden opgesloten zijn onder dwang uit te zetten, na de opheffing van de covid maatregelen:
– er worden steeds meer tickets voor uitzetting uitgereikt;
– geen tickets en dus geen waarschuwing voor gedwongen uitzettingen
– het is de gedetineerden verboden vrienden, advocaten en familie te verwittigen
– er worden discrete ontvoeringen in de centra uitgevoerd om te voorkomen dat mede-gedetineerden de buitenwereld waarschuwen- versterking van de “escortes”;
– vermoedelijk worden op het politiebureau van de luchthaven kalmerende middelen in drankjes verdund (2 getuigenissen bevestigen deze hypothese)
– de advocaten worden pas ingelicht wanneer de uitzettingsprocedure is begonnen.
Zo zijn de afgelopen weken, voor zover wij weten, 3 vrouwen en 3 mannen uitgezet met escorte, soms naar landen die zij niet eens kennen:- Een Ivoriaanse man werd uitgezet naar Benin;- Een Congolese vrouw werd ook gedeporteerd naar Benin.
Zij moeten losgeld betalen om te worden vrijgelaten en kennen niemand in het land waar zij naartoe zijn gedeporteerd. We proberen in contact met hen te blijven…
S., 16 jaar, als Algerijn geboren in 2006, reisde een jaar door Europa op zoek naar een plek om te wonen. Hij reisde van land naar land (Spanje, Duitsland, Frankrijk, Nederland) om uiteindelijk begin 2022 in een detentiecentrum in België terecht te komen. Zijn medegevangenen informeerden ons over de aanwezigheid van een jongen in het gesloten centrum van Brugge. Ze waarschuwden ons dat hij veel pijn leed.
In het begin van zijn hechtenis huilde hij, daarna raakte hij ontzet over wat hem overkwam en verkeerde hij in een toestand van compleet onbegrip. Door bepaalde beslissingen van de directie werd hij herhaaldelijk in isolatie opgesloten en hij bracht zelfs enkele dagen in een psychiatrische afdeling door.
Zijn medegevangenen probeerden hem te beschermen en te troosten.
De Dienst Vreemdelingenzaken gaf hem de leeftijd van 18 jaar en behandelde hem bijgevolg als een “volwassene”. Ze lieten de jongen een document ondertekenen in het Nederlands, een taal die hij niet begrijpt, waarin hij deze leeftijd bevestigde, ondanks het feit dat bezoekende NGO’s, mede-gevangenen en sommige opvoeders uit het centrum aangaven dat het hier om een kind ging.
Hij zei ons “Ik wil naar huis”, “Ik mis mijn moeder”: woorden die van een kind komen.
Het is niet ongewoon dat DVZ jonge minderjarigen in een detentiecentrum opsluit en hun leeftijd betwist met het argument dat die vals is, ook al staat die duidelijk op hun geboorteakte vermeld.
Het is dankzij onze contacten met gevangenen dat wij soms van deze onaanvaardbare situaties op de hoogte worden gebracht. Het is volstrekt onaanvaardbaar dat zeer jonge mensen door onze autoriteiten op een dergelijk beschamende manier worden mishandeld.
De Dienst Vreemdelingenzaken heeft alles in het werk gesteld om van hen af te komen door te zoeken naar het Dublin-land dat bereid was hen terug te nemen. Hij werd geconfronteerd met een heuse carrousel van “Dublins”: Spanje, Frankrijk, Nederland, Duitsland; landen waar hij zijn vingerafdrukken had achtergelaten.
Uiteindelijk werd de jongen naar Spanje gedeporteerd, blij dat hij na 3 maanden opsluiting eindelijk werd vrijgelaten.Sindsdien hebben we niets meer van hem gehoord.
We blijven herhalen: Gesloten centra moeten sluiten, we moeten ophouden met het oppakken en opsluiten van vrouwen, mannen en kinderen die gewoon, op legitieme wijze, proberen hun leven te beteren.
HET OPLADEN VAN DE TELEFOONS van gedetineerden in gesloten centra.We krijgen veel verzoeken om herlaadkaarten voor GSM’s aan te kopen voor mensen die in gesloten centra worden vastgehouden. Hun telefoon is heel vaak hun enige contact met de buitenwereld; of het nu is met familie, vrienden, hun advocaat, of een middel om hun situatie in het openbaar bekend te maken.Of hun arrestatie nu plaatsvindt op hun migratieroute of in hun woonplaats, of hun familie en vrienden zich hier of in het land bevinden, het is van cruciaal belang dat zij hun dierbaren kunnen waarschuwen en met hen kunnen communiceren. Velen van hen zouden dit niet kunnen doen zonder uw hulp.U kunt deze gedetineerden steunen door bij uw plaatselijke kruidenier, nachtwinkel of boekhandel een Lycamobile-herlaadkaart van 10 euro te kopen. Stuur de pincode van deze herlaadbeurt naar ons e-mailadres “gettingthevoiceout@riseup.net”. Wij sturen deze code naar de gevangenen die erom vragen. U kunt ook, als dat gemakkelijker is voor u, een financiële schenking doen, of nog beter een doorlopende opdracht van 5, 10, 20 euro of meer op de deze rekening maken:
Collectif Contre Les ExpulsionsTriodos Bank BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBBCommunicatie: Lyca Verspreid deze boodschap in je vrienden-en kennissenkring. Dank u voor hen.
Op vrijdag 18/03/2022 om 12u ‘s middags werd zij gekidnapt door veiligheidsagenten en de politie, zonder enige waarschuwing. Haar advocaat werd het recht ontzegd haar te zien.
Op 24/11/2021 werd zij in de luchthaven van Zaventem gearresteerd, terwijl zij met visum op doorreis was naar Canada, en werd ze opgesloten in het gesloten centrum van Holsbeek.
Ze was gevlucht voor een zeer gewelddadige echtgenoot. Haar ouders, broers en zuster beschermden haar dag na dag, tot de dag waarop geen enkele van hen meer leefde. Zij heeft niemand meer in haar land om haar te beschermen, vertelt ze ons.
Ze heeft verschillende asielaanvragen ingediend die door het CGVS zijn afgewezen. Een verzoek om vrijlating werd een paar dagen geleden ingediend.
Vlucht SN Airlines SN231 zaterdag 19/03/2022 11u35 naar Cote d’Ivoir met tussenstop in Cotonou
Afspraak om 9 uur op de luchthaven om de passagiers van de vlucht SN231 aan de bagage receptie of aan de vertrek gate de situatie van deze vrouw uit te leggen en hen te vragen te weigeren dat iemand met geweld met hem meereist!
Deze zondag 13/03 werden acht “migranten”, waarschijnlijk van Soedanese afkomst, door de federale politie weggevoerd uit een kamp in de regio Aarlen/Luxemburg.
Vandaag 17/03/2022 blijven ze onvindbaar ondanks onze opsporingen.
Vermoedelijk heeft geen van hen een verwante of een advocaat kunnen inlichten.
Medestanders ter plaatse durven niet tussenbeide te komen uit vrees voor “represailles” van de politie.
Het is heel goed mogelijk dat de autoriteiten hebben besloten hen te vervolgen wegens “mensenhandel” en dat zij in de gevangenis zijn beland.
De criminalisering van migranten door een abusievelijk ruime interpretatie van “mensenhandel” (die volgens de wet gericht moet zijn op financieel winstbejag) is helaas niet ongewoon en maakt deel uit van de “strategie van terreur” die door het Vreemdelingendienst met medeplichtigheid van de politie is opgezet.
Wij wachten dus op het persbericht waarin de ontmanteling van het zoveelste netwerk van “gevaarlijke mensenhandelaars” wordt verheerlijkt. Onder deze “gevaarlijke smokkelaars” vinden we over het algemeen veel migranten die elkaar helpen zonder winst en/of een paar kleine handjes die hun reis proberen te bekostigen of terug te betalen… aan echte criminelen.
De acht Soedanezen riskeren zeer zware straffen als zij niet snel worden geïdentificeerd en opgespoord, zodat een in dit soort zaken gespecialiseerde advocaat voor hen kan worden gevonden. Vele andere migranten zitten momenteel in de gevangenis op grond van lichte of ontoelaatbare beschuldigingen.
Volgens onze informatie verlopen de arrestaties vlot en worden veel migranten naar de gevangenis gestuurd in plaats van naar gesloten centra.
Elke aanwijzing of informatie over de verblijfplaats van deze mensen is welkom!
PS : we hebben een eerste man terugevonde in de gevangenis van St Gillis
werd op 09/03/2022 opnieuw naar een isoleercel gebracht. Hij zit in een rolstoel gehandicapt tengevolge de mishandelingen die hij onderging tijdens de vorige uitzetting. Hij zit in deze isoleercel in het uitzettingscentrum Caricole, volledig naakt in zijn rolstoel. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft een nieuwe uitwijzing geprogrammeerd op 10/03/2022
Meneer is erg verzwakt door de mishandelingen die hij heeft ondergaan en zal het moeilijk hebben om zich opnieuw te melden om deze uitwijzing te weigeren.
Vlucht SN Airlines SN231 donderdag 10/03/2022 11u35 naar Cote d’yvoir met tussenstop in Cotonou
Afspraak om 9 uur op de luchthaven om de passagiers van de vlucht SN231 aan de bagage receptie of aan de vertrek gate de situatie van deze man uit te leggen en hen te vragen te weigeren dat iemand met geweld met hem meereist!
Zij kwam op 25/06/2021 aan uit Cotonou in de hoop asiel aan te vragen.
Zij werd gearresteerd door de luchtvaartpolitie op de luchthaven van Zaventem, die haar aanvraag verdacht achtte.
Zij werd ondergebracht in een gesloten centrum in Holsbeek, daarna in Brugge.
Een medewerker van de dienst van het CGVS heeft de redenen van haar vlucht niet gehoord of geloofd en heeft haar asielaanvraag afgewezen.
Ze zit al bijna 9 maanden opgesloten in onze “gesloten centra voor illegalen”.Ze is 26 jaar oud. Ze heeft al vijf pogingen tot deportatie moeten doorstaan. Vreemdelingendienst wil haar schaamteloos deporteren tegen elke prijs.
Ze zal worden onderworpen aan een nieuwe poging om haar uit te zetten met een escort deze donderdag 10/03/2022.
Ze vraagt om steun om deze deportatie te voorkomen.
Vlucht SN Airlines SN231 donderdag 10/03/2022 11u35 naar Cote d’yvoir met tussenstop in Cotonou waar ze zal afgezet worden met haar escorte. Afspraak om 9 uur op de luchthaven om de passagiers van de vlucht SN231 aan de bagage receptie of aan de vertrek gate de situatie van deze dame uit te leggen en hen te vragen te weigeren dat iemand met geweld met hen meereist!
Update 20.00 uur 03/03/2022 : De jongeman is vanmiddag teruggebracht naar het centrum. Vanmorgen, na een nacht in eenzame opsluiting, werd hij met geweld naar het vliegveld gebracht. Hij werd vastgebonden om op het vliegtuig van SN Brussels Airlines te worden gezet, maar kon nog geluid maken om de passagiers te waarschuwen. Ze weigerden het vliegtuig te laten opstijgen met een persoon die tegen zijn wil werd gedeporteerd. De jongeman werd uit het vliegtuig gehaald en op de grond gesleept. Tijdens de uitwijzingspoging, werd hij mishandeld. Gewond en geschokt, is hij momenteel terug in het gesloten centrum en in quarantaine.
De
jonge vrouw werd, ondanks het feit dat haar uitzetting naar Benin door
de raad werd geannuleerd, toch met een escorte het land uitgezet.
Activisten waren aanwezig op de luchthaven van Zaventem om de passagiers
in te lichten over haar situatie. Verschillende passagiers stonden
recht in het vliegtuig om de uitwijzing te weigeren; ze werden bedreigd
uit het vliegtuig te worden verwijderd als ze niet zouden gaan zitten.
Uiteindelijk gingen de passagiers zitten en vertrok het vliegtuig. Op
27/02/2022 , 24 uur na hun aankomst, vernamen wij dat zij zich nog
steeds met haar escorte op het politiebureau in Cotonou bevindt; de
autoriteiten in Benin stellen haar uitwijzing in vraag. De escorte
blijft druk op haar uitoefenen om in Cotonou te blijven. Alle druk via
politieke, juridische of burgerlijke weg is welkom.
Zesde uitwijzingspoging op 26/02/2022 – Van gedwongen huwelijk tot uitwijzing: een nieuwe Semira?
Deze morgen van 24/02/2022, vragen ze haar een covid test te doen : ze vraagt waarom… Achterdochtig, weigert ze. Tenslotte verneemt zij, na aandringen, dat zij op 26/02 naar de luchthaven zal worden gebracht voor een nieuwe uitwijzingspoging naar Benin. Indien zij niet had aangedrongen, zou zij dit nieuws waarschijnlijk de dag voor of zelfs de dag van haar uitzetting te horen hebben gekregen.
Het vluchtnummer is SN229, met vertrek om 11.25 uur, naar Abidjan en vervolgens Cotonou, op zaterdag 26/02/2022.
Hieronder volgt het vorige oproep om haar vijfde poging tot deportatie te voorkomen: opnieuw had zij de moed gevonden om te weigeren.
O9/02 “Met afschuw vernemen we vandaag dat een jong meisje van 17 jaar wordt vastgehouden en dat donderdag 10/02/2021 een vijfde uitwijzingspoging richting Cotonou wordt ondernomen.Zij kwam in België aan op de vlucht voor een gedwongen huwelijk in Benin met haar oom op 25/06/2021. Van zodra ze in België aankwam, werd ze opgesloten in een gesloten centrum. Sindsdien heeft ze verschillende asielaanvragen ingediend, die allemaal geweigerd werden, omdat haar verhaal niet “geloofwaardig” werd geacht.Bij haar aankomst werd een test aangevraagd om haar leeftijd te verifiëren, maar volgens onze informatie werd dit geweigerd. Zij is vastbesloten deze nieuwe uitwijzing te weigeren, is erg bang om naar haar land terug te keren en vraagt om onze hulp.”
Een persoon met wie wij contact hebben gehad, opgesloten in 127 bis, heeft ons meegedeeld dat zij deze morgen een ticket heeft ontvangen naar haar land van herkomst, Senegal. Deze persoon is asiel geweigerd in België. Maar zij beweert in levensgevaar te zijn als zij daarheen wordt teruggestuurd!
Opnieuw werkt Brussels Airlines mee aan dit onmenselijk beleid.
Vlucht SN 203 Banjul via Dakar. Vertrek op 25 februari om 12.15 uur.
Laten we deze deportatie voorkomen door te schrijven, te faxen, te bellen naar de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze criminele daden. Alexander De Croo Eerste minister: +32 2 501 02 11. E-mail: contact@premier.be
Sammy Mahdi Beleidscel en Secretariaat van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, 02/488.06.06. E-mail: info.mahdi@mahdi.fed.be
“Hallo, ik wilde uitleggen wat we hier in dit centrum doormaken. De meerderheid van de mensen die hier zijn, zijn allemaal gekomen, we zijn gevlucht: er zijn mensen die de dood zijn ontvlucht, mensen die misbruik zijn ontvlucht. Iedereen heeft redenen om zijn land te verlaten. We kwamen naar België, we vroegen asiel, we vroegen bescherming, we vroegen alles hier en het is altijd hetzelfde…….”
Hallo, ik wilde uitleggen wat we hier in dit centrum doormaken. De meerderheid van de mensen die hier zijn, zijn allemaal gekomen, we zijn gevlucht: er zijn mensen die de dood zijn ontvlucht, mensen die misbruik zijn ontvlucht. Iedereen heeft redenen om zijn land te verlaten. We kwamen naar België, we vroegen asiel, we vroegen bescherming, we vroegen alles hier en het is altijd hetzelfde. Onze advocaten, ze leggen ons pro deo advocaten op, ze geven ons advocaten waar we niet mee kunnen communiceren. Ze bereiden ons niet voor, ze komen ons niet opzoeken, helemaal niets. We zitten opgesloten in dit centrum omdat we gewoon normaal willen leven, zoals iedereen, wat we daar thuis niet konden. Er zijn homoseksuelen, in hun vaderland, is het verboden, wordt het gedood, wordt het gestraft. Straf is ernstig in hun land. Ze hebben al hun geld uitgegeven, ze hebben zelfs geen geld meer. Zij ontvluchten hun land, zij komen hierheen om te schuilen voor het gevaar dat er in hun vaderland is. Ik, bijvoorbeeld, vluchtte voor de dood, ik bracht een medisch rapport mee, ik bracht foto’s mee, alles, solide bewijs. Veel mensen hier hebben solide bewijs. Ze komen, ze zeggen ons: “Ja, wacht, we geven je een advocaat”. De advocaat is nooit bereikbaar. De situatie waar we psychologisch in zitten is… Het is echt erg. We zijn zo slecht dat mensen hier praten over zelfmoord plegen. We wisten niet dat het zo zou gaan, anders waren we niet weggelopen om naar België te komen. We zouden vluchten naar een ander land in de Europese Unie. Er zijn veel mensen, ze zijn in Spanje aangekomen, in Frankrijk, ze blijven 2-3 dagen. Er zijn hier mensen die hier al 8 maanden zijn, 7 maanden. Hier is een kerel die bang is om zijn echte leeftijd te vertellen, hij is minderjarig. Iedereen in dit centrum heeft een reden om weg te gaan. Je kunt niet zomaar voor de lol je huis verlaten en hierheen komen. Nee, ieder van hen is gevlucht voor de dood of… De meesten van hen zijn gevlucht voor de dood of marteling.
De hulp die we krijgen is opsluiten in een centrum, we worden om 8 uur gewekt om te ontbijten. Als je er niet binnen 15 minuten bent, is het ontbijt voor jou voorbij. Om 11 uur ga je lunchen. Als je er niet bent van 11 tot 11:30 of van 11:30 tot 12:00, dan is het over, je gaat niet lunchen. Mensen gaan in hongerstaking, ze geven niets om hen. “Ga je gang en sterf als je wilt“. We ontvluchten slavernij, we komen hierheen, het is moderne slavernij, het is moderne slavernij die we hier in de centra hebben. De maatschappelijk werkers die hier zijn, helpen ons niet. Hoe dan ook, wij hebben met de directrice gesproken en zij zei ons: “Dit zijn geen maatschappelijk werkers die voor u werken, dit zijn repatriëringsagenten. Congolezen hier. Vijftig Congolezen of ik weet niet hoeveel, werden op een militair vliegtuig gezet om ze terug te sturen naar Congo. Als schapen werden ze ‘s avonds meegenomen zonder iets te zeggen, zonder hen te waarschuwen. Ze stoppen ze in kerkers, in isoleercellen. De volgende dag werden ze op bussen gezet en naar het vliegveld gebracht. Stap op het vliegtuig. Hop! Ga naar huis. Hoewel sommigen van hen 16, 17 jaar in België verblijven. Ze kennen de Congo niet, ze kwamen hier heel jong. Ze nemen onze telefoons af, want ze kunnen onze telefoons niet achterlaten, als ze onze telefoons met camera’s achterlaten zal iedereen weten wat hier gebeurt. Maar ze laten onze telefoons niet achter en ze laten niets voor ons achter. Het is om ons op te sluiten en ons te beroven van onze wetten en onze rechten. En ze geven ons advocaten die er niet voor ons zijn, ze zijn er voor hen.
UPDATE 12/02/2022 : Ze weigerde haar uitwijzing en werd teruggebracht naar het gesloten centrum van Brugge ; Het zijn 2 uit Benin die al bijna 8 maanden opgesloten zijn ;
Van gedwongen huwelijk tot uitwijzing: een nieuwe Semira?
Met afschuw vernemen we vandaag dat een jong meisje van 17 jaar wordt vastgehouden en dat donderdag 10/02/2021 een vijfde uitwijzingspoging richting Cotonou wordt ondernomen.
Zij kwam in België aan op de vlucht voor een gedwongen huwelijk in Benin met haar oom op 25/06/2021. Van zodra ze in België aankwam, werd ze opgesloten in een gesloten centrum. Sindsdien heeft ze verschillende asielaanvragen ingediend, die allemaal geweigerd werden, omdat haar verhaal niet “geloofwaardig” werd geacht.
Bij haar aankomst werd een test aangevraagd om haar leeftijd te verifiëren, maar volgens onze informatie werd dit geweigerd. Zij is vastbesloten deze nieuwe uitwijzing te weigeren, is erg bang om naar haar land terug te keren en vraagt om onze hulp.
*Vlucht SN 231 naar Abidjan en Cotonou 11:25 uur op 10/02 /2022
Laten we op 10/02/2022 om 9 uur samenkomen op de luchthaven om deze uitzetting te voorkomen. https://www.gettingthevoiceout.org/comment-arreter-une-expulsion/
Alexander De Croo Eerste minister: +32 2 501 02 11. Email: contact@premier.be
Sammy Mahdi Beleidscel en Secretariaat van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, 02/488.06.06. Email: info.mahdi@mahdi.fed.be
Er zitten 15 mensen in de L1 vleugel van het gesloten centrum 127 bis, waarvan drie in Quarantaine. Op 1 februari 2022 besloten ze in hongerstaking te gaan om te protesteren tegen :
hun detentieomstandigheden
het gebrek aan duidelijke informatie over de duur van hun opsluiting
Ze weten nooit hoe lang ze zullen blijven: “Het is een loterij”. Zij weigeren eindeloze opsluiting.
Zij vragen om :
Hun vrijlating, zelfs als ze een BGV ( Bevel Om het Grondgebied te Verlaten ) krijgen
Stop de deportaties naar hun land van herkomst “waar de meerderheid van ons niet welkom zijn”.
Respect van het personeel
Wij willen dat de publieke opinie met ons zijn
Behandeld worden als mensen: met waardigheid
Een verandering in het opvangsysteem
Contact met de pers
Wij vragen om solidariteit
En zeggen ons:
“Laat ons vrij en laat het ons elders proberen. We kunnen de negatieve procedures aanvaarden, we respecteren dat, maar laat ons vrij en laat ons elders proberen.
“We hebben nog een leven voor ons, laat ons leven met waardigheid”
“Iedereen heeft het recht om te leven.”
Op het moment van de wandeling besloten ze te weigeren om terug te gaan naar hun kamer. Het bewakingspersoneel kwam en legde uit dat de directie de volgende dag met hen zou komen praten, eraan toevoegend dat als zij weigerden terug naar boven te gaan, dit met geweld zou gebeuren, zelfs als dit zou betekenen de tussenkomst van de politie. Uiteindelijk zijn ze na deze bedreigingen teruggegaan naar hun kamer en wachten ze op de ontmoeting met de directie.
Op 2 februari hebben ze met de directie gesproken, die hen vertelde dat ze niets konden doen aan de beslissingen van het CGVS of de Vreemdelingendienst, maar dat ze zouden proberen in het centrum te doen wat ze konden.
Twee van de hongerstakers uit het gesloten centrum 127bis leggen uit wat de redenen zijn van hun actie en waarom ze besloten niet terug te keren na de “wandeling” op de binnenplaats.
“Het gaat niet echt goed, het gaat helemaal niet goed. De mensen zijn hier een hongerstaking begonnen. Ah, het is heet, iedereen deze keer. Niemand gaat na de wandeling naar huis, iedereen blijft buiten in de kou staan. Ja, dat moet duidelijk veranderen. – Met hoeveel zijn jullie? – Dertien. Ja, want er zijn niet zoveel mensen hier op dit moment. – Oké, en hoe lang zijn jullie al in hongerstaking? – Sinds vanmorgen. – En jullie blijven op de binnenplaats om 3:00 vanmiddag, toch? – Ja, ja. – En wat willen jullie? – Over een paar dagen is het acht maanden voor mij en drie maanden voor de anderen. Er is hier misschien al drie maanden een minderjarige. Mensen zijn hier en er is geen follow-up. Altijd maar negatieven, negatieven. En hun enige probleem is om ons vast te binden en ons terug te brengen naar de problemen die op ons wachten. Het is negatief geweest en we hebben geen asiel gekregen, oké. Maar laten we onze kansen elders wagen en proberen ons eigen leven te leiden. Want zij gaan ons vastbinden en op een vliegtuig zetten om ons terug te brengen naar de dood die ons te wachten staat, het is niet hun probleem. En achteraf zullen ze zeggen dat ze in staat waren om dat leven te redden. Bij gebrek aan bewijs, brengen ze je terug om de problemen die op je wachten onder ogen te zien. Acht maanden later en er is geen opvolging, je wordt niet vrijgelaten, je zit hier zo. Je hebt geen misdaad begaan, je zit zo in de gevangenis, als een crimineel. Hier is alles negativiteit, alles is negativiteit. Alles wat ze hebben is terug, terug, terug. Als we terug hadden kunnen gaan, hadden we daar niet langer dan acht maanden gezeten. We hebben geen misdaad begaan om zo opgesloten te worden. We zijn weggelopen van een probleem om gevangen te worden gezet? Ah, eerlijk gezegd is het te hard, het is te hard. Er zijn andere mensen die willen praten.
– Hallo? Hallo. We zijn hier al sinds vanmorgen. Niemand eet, niemand doet hier iets. We hebben om 15.00 uur op de heenweg besloten dat we niet terug hoeven, we blijven in de kou, hier maakt het de dingen ingewikkelder. We hebben uw hulp echt nodig, eerlijk gezegd.”
Update 31/01/2021 “de verwikkelingen van de Dublin-akkoorden”
S wordt nog steeds vastgehouden in het gesloten centrum in BruggeDe
Dienst Vreemdelingenzaken schatte hem 18 jaar op basis van een
leeftijdsbepalingstest, een test met een foutmarge van 2 jaar en nog
steeds betwist door wetenschappers. S vertelt ons nog steeds dat hij 16 is…Hij
blijft uiterst fragiel en getraumatiseerd. Momenteel kan hij zich
overdag bij zijn medegevangenen voegen die hem steunen, maar we hoorden
dat hij opnieuw in afzondering wordt opgesloten. De maatschappelijk werker vertelde hem eerst dat hij naar Nederland zou worden gedeporteerd, daarna naar SpanjeIn feite heeft hij door heel Europa gereisd en heeft hij in verschillende landen zijn vingerafdrukken achtergelaten. Momenteel krijgt hij te horen dat hij naar de Algerijnse ambassade moet gaan, wat voor hem zeer beangstigend is. Geconfronteerd met deze onzekerheden, kan hij het niet meer aan en eist hij zijn vrijlating.
Een nieuwe illustratie van het gebrek aan menselijkheid van een administratie die, al te vaak in stilte, levens vernietigt. Een administratie die, eens te meer, enkel de wet toepast wanneer het op straffen, opsluiten en deporteren aankomt . Zelfs als dat betekent dat een minderjarige moet worden opgesloten.
Op 10 januari vertelde een gevangene van het gesloten centrum van Brugge ons dat hij tijdens een “wandeling” een jongeman had ontmoet die veel pijn had. Volgens hem is deze jongeman een kind. Hij is Algerijn en is geboren in 2006. Hij werd begin dit jaar in Oostende gearresteerd door de politie. Zonder papieren, noch Nederlands noch Frans sprekend en nadat hij op het politiebureau in opstand was gekomen, besloot een politieman hem volwassen te noemen en schreef hem willekeurig een leeftijd van 20 jaar toe. Bang, alleen en niet begrijpend wat hem overkwam, stemde hij toe in het ondertekenen van de documenten in het Nederlands die hem zonder vertaling werden voorgelegd. Een van deze documenten was een verklaring waarin hij – in het Nederlands – bevestigde dat hij in 2002 was geboren. De val was dichtgeklapt en de tiener werd door de DVZ overgebracht naar een gesloten centrum om daar als volwassene te worden vastgehouden.
Aangekomen in het centrum, reeds in grote psychologische nood, werd Sifo in medische isolatie geplaatst, met slechts 30 minuten frisse lucht per dag. Zijn telefoon wordt niet bij hem gelaten, en hij zal er alleen toegang toe hebben afhankelijk van de “goede wil” van de leiding van het centrum. Opgesloten in zijn cel, zonder contactpersonen, niet in staat om met het personeel te communiceren, volledig geïsoleerd ook al is hij al erg gestoord, zijn situatie verslechtert snel.
Onzichtbaar gemaakt door de administratie – die er altijd de voorkeur aan geeft te verbergen wat er in de centra gebeurt, en vooral wat er dagelijks aan geweld plaatsvindt – was er eens te meer de ontzette getuigenis van een medegevangene voor nodig om de schandalige situatie van Sifo aan het licht te brengen.
Wij hebben een advocaat, het Kinderrechtenkommissariaat en de kinderrechtenambtenaar op de hoogte gebracht, in de hoop dat Sifo’s recht op bescherming zo snel mogelijk wordt gerespecteerd, wat begint met zijn vrijlating. Maar dit zou wel eens niet voldoende kunnen zijn tegenover de halsstarrigheid, het racisme en de oneerlijkheid die kenmerkend zijn voor een administratie die alle menselijkheid lijkt te hebben verloren, een psychopathische administratie.
Op 14/01/2022 vernemen wij dat de directie van het centrum besloten heeft hem elk contact met de andere gedetineerden te verbieden en dat hij zijn telefoon niet meer opneemt!
Het is de hoogste tijd om de detentiecentra te sluiten en een einde te maken aan het oppakken en opsluiten van vrouwen, mannen en kinderen die alleen maar op legitieme wijze proberen hun leven te beteren.
Audio Getuigenis: detentie in de “speciale vleugel” van het gesloten centrum van Vottem.
Een gedetineerde nam onlangs contact met ons op om ons te vertellen over zijn detentie in de “speciale vleugel” van het centrum van Vottem. Deze plek is anders dan de kerkers. Het is niettemin een vleugel waar gedetineerden geïsoleerd zijn in hun kamers met beperkte toegang tot uitstappen en activiteiten en voor onbeperkte tijd
Deze vleugel, ook bekend als de “beveiligde vleugel”, werd in 2014 in eerste instantie opgericht voor zogenaamde “criminelen” die uit de gevangenis werden vrijgelaten en ook, volgens Maggie De Block, voor degenen “wier gedrag speciaal toezicht en monitoring vereist” (waarmee ze degenen bedoelt die recalcitrant zijn voor het systeem, degenen die hebben besloten om niet op deze manier te worden behandeld)
Op dit moment zit de persoon die getuigde nog steeds in isolatie.
“Hallo, ik ben iemand van een gesloten centrum. Zoals ik ook in Marokko was. Ik was voor een lange tijd in Marokko, door Corona was de grens gesloten. Toen ik terugkwam naar België, hebben ze me aangehouden in de luchthaven en ze hebben me naar een gesloten centrum gestuurd. Het is nu 6 maand dat ik in een gesloten centrum ben. Voordien was ik in het centrum 127 bis in Brussel. Ze hebben me overgebracht naar Vottem, nu is het anderhalve maand dat ik in Vottem ben. Toen ik ziek geworden ben, toen ik om een behandeling vroeg hebben ze me een medicament gegeven, 10 medicamenten per dag. Ik heb gevraagd voor medicatie en zo, om me naar het ziekenhuis te sturen, om mijn gezondheid te controleren en zo. Omdat ik vijf dingen ben gaan vragen, mijn medicatie, om naar de bank te gaan of om mijn verblijfsvergunning te krijgen, hebben ze mij naar een gesloten kamer in Vottem gestuurd, isolatie. Ik zit nu al zeven dagen in die kamer. Ik heb daar een klacht over geschreven. Niemand heeft naar mij geluisterd over die klacht. Ik schrijf. En de mensen hier zijn als een slaaf, ze geven geen fuck om je. Je bent hier als een hond, niet als een mens. Er is geen mensenrecht. Er is niets als je spreekt voor het recht. Ze stoppen je in een geïsoleerde kamer. Ze behandelen mensen hier als een hond. Ik begrijp de wet van het detentiecentrum van Vottem niet, ik begrijp niet waarom ze mensen zo behandelen. Je bent ziek, je bent niet ziek, je kan niet in de gesloten kamer blijven. Nu is het al zes maanden. Ik heb twee kinderen. Ik heb een meisje, ik heb een jongen. Mijn kinderen huilen elke dag om mij. Ik ben naar de rechtbank geweest. Drie vrijlatingen en drie negatieven. Ik begrijp de wet in België niet “
Meer over de beveiligde vleugel : getuigenis van de eerste man daar opgesloten :
Veel gedetineerden in gesloten centra zijn of worden deze dagen gedeporteerd, voornamelijk naar sub-Saharisch Afrika. De meesten van hen zijn mensen die op de luchthaven zijn gearresteerd en aan wie asiel is geweigerd.
Ze zijn wanhopig en vertellen ons dat ze in gevaar zijn in het land dat ze hebben verlaten, maar dat het CGVS of de DVZ hun aanvraag om verschillende redenen niet geldig achtten. Alles is gebaseerd op schriftelijke bewijzen, hun woorden worden niet gehoord, het feit dat ze uit zogenaamd “veilige” landen komen, enz. Deze angstige gedetineerden bellen ons voortdurend om hulp. Wij goochelen met hun advocaten, van wie sommigen verstek laten gaan en anderen niet in staat zijn een juridische oplossing te vinden om deportaties te voorkomen.
Laatste uitzettingen voor zover wij weten: 28/12/2021: Gedwongen deportatie naar Iran
28/12/2021: Gedwongen deportatie naar Kameroen.
18/01/2022: Twee keer uitwijzing naar Istanbul voor een Irakees, twee keer weigerde Turkije hem en werd hij in CF teruggebracht naar België
19/02/2022: Collectieve vlucht naar DRC met voor zover wij weten 3 mannen en een vrouw (meer info volgt)
Individuele Deportaties gepland voor zover wij weten:
21/01/2022: naar Kameroen
22/01: naar Benin
22/01: naar Ivoorkust
25/01: naar Senegal
De enige manier om hun deportatie te voorkomen is het weigeren van een Covid-test die veel landen en/of luchtvaartmaatschappijen eisen. Maar ook hier neemt de druk in de centra toe: wie de test weigert, wordt in quarantaine geplaatst, en zijn uitzetting wordt dan als geweigerd beschouwd, wat betekent dat hij bij de volgende poging door een escorte zal worden begeleid! Woorden van gedetineerden:
“Ik heb een ticket voor uitzetting morgen, de 21ste, en gisteren heb ik geweigerd de test te doen. Ze proberen de test met alle middelen te doen”.
IEDEREEN heeft een legitieme reden om zijn land te willen verlaten.Alles wordt in het werk gesteld om te voorkomen dat “buitenlanders” zich in ons land vestigen. En laten we niet vergeten dat elke dag mensen ervoor kiezen om mee te werken aan deze deportaties. Elke dag zouden ze ontslag kunnen nemen maar besluiten dit werk te doen.
Vrijheid van verkeer en vestiging voor iedereen.
Noborder
—————————————————————-
COVID in een gesloten centrum 21/01/2022
De gevangenen van het gesloten centrum Merksplas vragen ons hun situatie door te seinen
Sinds enkele dagen zijn er COVID-gevallen vastgesteld in hun blok 3. Sindsdien is een klein aantal gevangenen in afzondering geplaatst in een apart blok. De 10 anderen in blok 3 zijn opgesloten in hun kamers, mogen niets doen en mogen slechts een half uur “wandelen”. Zij vertellen ons dat het de bewakers zijn, die slechts af en toe maskers dragen, die het virus binnenbrengen en de bron zijn van de besmettingen.
Zij willen dat de buitenwereld op de hoogte is van het bestaan van deze gevangenissen voor buitenlanders en hun levensomstandigheden.
De familie en hun advocaat gaan een terugkeervisum voor F. vragen voor de rechtbank op 19/01/2022.
Als u de familie wil steunen voor de rechtbank, kom dan naar de rechtbank op 19/01/2022 om 8u30 in de Rue des Quatre-Bras om de familie te steunen en voor de terugkeer van F. naar België.
F. is geboren in België in St-Josse-ten-Noode in 2001 en heeft zijn hele leven in België gewoond met zijn familie. F. heeft altijd geestelijke gezondheidsproblemen gehad.
Zijn ouders zijn van Franse nationalitei en Marokkaanse afkomst en hij is bij zijn geboorte door de gemeente als Frans staatsburger geregistreerd.
Eind augustus 2021 gingen F. en zijn moeder op vakantie naar Bodrum in Turkije. Op de terugweg werden zij op de luchthaven Brussel-Zaventem tegengehouden omdat zij geen bewijs van de Franse nationaliteit hadden. Zij hadden gereisd met hun Marokkaanse paspoorten.
Vanaf de luchthaven van Brussel werden F. en zijn moeder naar het detentiecentrum van Caricole gebracht. De moeder van F. werd ziek en testte positief op Covid. Zij bleef een maand in detentie terwijl zij minderjarige kinderen thuis in Brussel had. Na een maand werd ze vrijgelaten om gezondheidsredenen.
F. daarentegen bleef in detentie en werd vervolgens overgebracht naar het gesloten centrum 127bis. Een eerste vlucht naar Turkije werd hem aangeboden, hoewel hij van Marokkaanse afkomst is, maar hij weigerde die. F. heeft grote moeite om zich uit te drukken en zich te oriënteren. Hij legde echter uit dat hij niemand kende in Turkije. Ook zijn zus belde het centrum om de situatie uit te leggen.
Er vond een tweede vlucht plaats en F. kon niet weigeren.
F. werd daarom naar Turkije gedeporteerd. Hij zit momenteel vast in Izmir, zonder enige documenten behalve zijn Marokkaans paspoort. Hij heeft altijd met zijn gezin in België gewoond en is niet in staat de nodige stappen te ondernemen om op eigen kracht naar België terug te keren.
Hij bevindt zich alleen in een derde land waar hij de taal niet spreekt. Hij spreekt ook geen Engels.
Zijn enige “band” met Turkije is dat hij met zijn moeder op vakantie was in een hotel!
Momenteel verblijft hij tijdelijk in een hotel dat door zijn zuster wordt gehuurd. Hij is in volle ontreddering. Zijn hele familie maakt zich grote zorgen om hem.
De wreedheid van de Belgische staat en zijn vastberadenheid om mensen van zogenaamde vreemde origine uit te wijzen kennen geen grenzen. De staat en zijn DVZ zetten schaamteloos mensen uit en sluiten bewust de ogen voor de gevolgen van deze uitzettingen.
De familie en hun advocaat zullen een terugkeervisum voor F vragen voor de rechtbank op 19/01/2022
Mr. S. zal op 12/01/2022 worden uitgezet naar zijn “land van herkomst”, Macedonië
Hij heeft asiel aangevraagd, maar dat is hem door het CGVS geweigerd. Hij bevestigt dat hij veel om politieke redenen riskeert als hij naar Macedonië wordt uitgewezen en dat zijn twee dochters en zijn vrouw die in Macedonië wonen ook gevaar lopen als hij wordt uitgewezen.
Hij vraagt ons met aandrang om hem te helpen zich te verzetten tegen deze deportatie.
Hij zal eerst op een vliegtuig naar Wenen gezet worden, dan naar Macedonië
De twee maatschappijen die verantwoordelijk zijn voor deze vlucht op 12/01/2022 naar Wenen zijn :
Samenkomst op de luchthaven om met de passagiers van de vlucht naar Wenen op 12/01/2022 om 7.40 uur (ongeveer twee uur voor de vlucht) te praten. De passagiers moeten ervan in kennis worden gesteld dat een man onder dwang zal worden uitgezet en dat de piloot het alleenrecht heeft te weigeren dat deze persoon tegen zijn wil wordt uitgezet.
Laten we ook deze deportatie voorkomen door te schrijven, te faxen, te bellen naar de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze criminele daden:
Alexander De Croo Eerste minister: +32 2 501 02 11. Email: contact@premier.be Sammy Mahdi Beleidscel en Secretariaat van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, 02/488.06.06. Email: info.mahdi@mahdi.fed.be Annelies Verlinden Minister van Binnenlandse Zaken: 02/488.05.11. Email: kabinet.verlinden@ibz.fgov.be Monsieur Roosemont, Directeur de l’Office des Etrangers Bur_Presse@dofi.fgov.be T02 793 80 31 – 02 79380 30 (FR), Fax02 274 66 40
Op zondag 2 januari 2022 besloten mensen om het jaar te beginnen met een actie ter ondersteuning van de gevangenen van het Administratief Detentiecentrum (CRA) van Coquelles, in de buurt van Calais. Ze gingen erheen en maakten lawaai en riepen slogans voor het einde van grenzen, staten, gevangenissen en om vrijheid van verkeer en vestiging voor iedereen te eisen.
Ze werden gezien en gehoord door de gedetineerden, en vanaf de binnenplaats van het bijgebouw van de CRA, waar de gedetineerden te horen en te zien waren (wat niet meer mogelijk was), klonken kreten en slogans van solidariteit. De gevangenen die “Vrijheid!” riepen, werden vervolgens door de omheining van de CRA rustig vergast.
Zoals alle gevangenissen moeten ook de detentiecentra verdwijnen.
Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)
Update 26/12/2021: hij werd naar de luchthaven gebracht en toen kreeg zijn escorte de opdracht hem niet op het vliegtuig te zetten…. hij werd teruggebracht naar een cachot maar weet niet in welk centrum. Hij zegt ons 100 keer “THANK YOU”. Dank aan allen die hebben gebeld, gemaild naar de verantwoordelijken en de aanwezigen op de luchthaven. De strijd werpt zijn vruchten af!
—————————————————————————————————————————-
Help! 3de uitwijzingspoging op 24/12/2021 naar IRAN
De heer A heeft op 17/10/2021 asiel aangevraagd. Hij werd opgesloten in het Caricole centrum. Hij werd slecht begeleid door 2 advocaten die door het centrum waren aangesteld. Zijn aanvraag werd door het CGVS afgewezen.
Bij zijn tweede uitwijzingspoging op 22/12 was hij op het politiebureau van de luchthaven flauwgevallen nadat hij gedwongen was zich volledig uit te kleden. Hij bleef een uur bewusteloos en werd toen teruggebracht naar het centrum; hij begrijpt nog steeds niet wat er met hem gebeurd is. Hij schreef:“Hoi, ik ben vandaag naar het vliegveld gebracht om naar de politie te worden gestuurd. Op de luchthaven, kreeg ik een aanval door de stress van Dejar, ik ben nog steeds in een slechte bui. ??? … werd ik teruggestuurd naar het centrum. Ze hadden een vreselijke inspectie. Ze stelden de persoonlijkheid en de menselijkheid in vraag, ik zag het verval van de menselijkheid in Europa voor een onderdrukte vandaag.????”
Op 24/12/2021 gaat Vreemdelingendienst hem terug uit zetten op een vlucht naar Istanbul en vervolgens naar Isfahan (Iran) . hij vraagt hulp om zich te verzetten tegen zijn deportatie . hij vertelt ons : ” Dit zal het einde van een leven zijn” .
Vlucht naar Istanbul Turkish airlines TK 1938/TK 892 deze 23/12/2021 om 11:25 uur Afspraak op de luchthaven om de passagiers te informeren om 9.15 uur
en Laten we deze deportatie voorkomen door te schrijven, te faxen, te bellen naar de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze criminele daden.
Alexander De Croo Eerste minister: +32 2 501 02 11. Email: contact@premier.be Sammy Mahdi Beleidscel en Secretariaat van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, 02/488.06.06. Email: info.mahdi@mahdi.fed.be Annelies Verlinden Minister van Binnenlandse Zaken: 02/488.05.11. Email: kabinet.verlinden@ibz.fgov.be Monsieur Roosemont, Directeur de l’Office des Etrangers Bur_Presse@dofi.fgov.be T02 793 80 31 – 02 79380 30 (FR), Fax02 274 66 40
en laten we de mailboxen van Turkish Airlines overspoelen aangezien dit niet de eerste keer is dat ze iemand uitzetten!
Bij het begin van de Coronavirus-crisis zaten veel mensen die niet de Belgische nationaliteit hebben, maar wel een verblijfsvergunning in België of mensen met twee nationaliteiten, vast in het buitenland zonder de mogelijkheid om hun land van verblijf te bereiken. De Belgische staat is van oordeel dat deze persoon, hoewel hij een heel jaar in Marokko heeft verbleven om redenen die onafhankelijk zijn van zijn wil, de regels met betrekking tot zijn verblijfsvergunning heeft overtreden en er dus geen aanspraak meer op kan maken. Eens te meer zijn we getuige van een onaanvaardbare situatie die verband houdt met een absurd en onmenselijk migratiebeleid!
Hallo, mijn naam is … Ik ben van Marokkaanse afkomst, mijn echtgenote is Belgische.
Aangezien ik in Marokko was tijdens de Corona, de grens was gesloten, ben ik daar een jaar gebleven.
Toen ik terug naar België kwam, hebben ze me op de luchthaven opgepakt omdat Ik was afgescreven in mijn gemeente. Ze stuurden me naar het gesloten centrum genaamd 127. Ik bleef daar vijf maanden. Ik moest naar de rechtbank. Ik ben drie keer naar de rechtbank geweest. De rechtbank liet me vrij maar de Dienst Vreemdelingenzaken, ze gingen in beroep, in beroep… ze zeiden dat ik terug moest naar Marokko, ik had geen recht om in België te blijven.
Ik moet terug naar Marokko, ik heb niet het recht om in België te blijven. Ik heb twee kinderen.
kinderen, ik heb een meisje, ik heb een jongen. Een meisje van 4 jaar, een jongen van 6 jaar.
Ik zit nu vast. Ze hebben me overgeplaatst naar een ander centrum: Vottem, in Luik. Ik zit vast tot nu,
Ik zit al vijf maanden in het centrum, ik ben depressief, ik denk aan mijn kinderen, ik voel me helemaal niet goed.
Ik weet niet wat de oplossing is om hier weg te geraken, zoals ik u al zei, ik ben naar de rechtbank geweest en de Dienst Vreemdelingenzaken heeft me niet laten gaan.Ik weet niet wat de oplossing is om hier weg te geraken, zoals ik u al zei, ik ben naar de rechtbank geweest en de Dienst Vreemdelingenzaken heeft me niet laten gaan.
Ik ben bij de rechtbank geweest en de vreemdelingendienst heeft me niet laten gaan. Ik heb het recht om eruit te komen.
Ik heb twee kinderen op mijn naam, ik ben getrouwd met een Belgische vrouw, ik weet niet wat ik moet doen.
Staatsracisme van de Dienst Vreemdelingenzaken en het CGVS
01/12/2021 De laatste dagen hebben we verschillende wanhopige oproepen gekregen vanuit het gesloten centrum voor vrouwen in Holsbeek.
Ze komen allemaal uit de Democratic Republic of the Congo.
Ze zijn allemaal in september of oktober aangekomen en werden op de luchthaven gearresteerd door de federale politie en opgesloten in opdracht van de Dienst Vreemdelingenzaken.
Zij hebben allen bij aankomst asiel aangevraagd.
Allen kregen een negatief antwoord op hun asielaanvraag van het CGVS, volgens steeds beperkter wordende criteria voor toegang tot internationale bescherming.
Allen ontvangen uitwijzingstickets naar Kinshasa.
Allen zijn wanhopig.
Zij willen niet naar hun land terugkeren, sommigen hebben hier familie, anderen stellen dat zij in de DRC gevaar lopen.
In principe wordt een asielzoeker in een open centrum ondergebracht tot zijn aanvraag behandeld kan worden. Hier gevallen zijn zij allen onmiddellijk na hun aankomst gearresteerd op basis van een dagelijkse praktijk van raciale profilering door de luchtpolitie en op bevel van de DVZ in een gesloten centrum ondergebracht.
Een asielaanvraag vanuit een gesloten centrum is zeer omslachtig. Het is zeer moeilijk om documenten te verzamelen vanuit een gesloten centrum. De toegang tot een goede juridische bijstand en eventuele steun (familie, gemeenschap, activisten, enz.) wordt ook verhinderd door deze detentie.
Hoewel de procedures vaak erg lang duren, geeft het CGVS blijk van een ongewone snelheid wanneer het gaat om het afwijzen van asielzoekers die in gesloten centra zijn afgezonderd en ervan worden verdacht ” vluchtrisico’s ” te vormen.
Eens te meer heeft de efficiënte coördinatie tussen de federale politie, de Dienst Vreemdelingenzaken en het CGVS een strenge en negrofobische screening aan de grens, de onmiddellijke aanhouding en de weigering om asiel te verlenen aan deze vrouwen mogelijk gemaakt om hen zo snel mogelijk te intimideren en uit te wijzen.
Zij ontvluchten een moeilijk leven in hun land en worden er door de DVZ van verdacht te verdwijnen zodra zij in ons land aankomen en worden daarom opgesloten.
Zij zijn zich in een gevangenis gestoken, overgeleverd aan de beslissingen van enkele bureaucraten die betaald worden om een crimineel migratiebeleid te voeren.
Oproep tot steun Meneer M. heeft asiel in Roemenië en woont daar. Hij ging naar Ethiopië om zijn familie te bezoeken.
Op de terugweg stopt hij in Brussel om een bus naar Roemenië te nemen. Hij wordt illegaal gearresteerd op de luchthaven en opgesloten in het detentiecentrum Caricole.
Na aandringen bij de CCE (Raad voor Vreemdelingen betwistingen), heeft de rechter hem uiteindelijk toegestaan om een ticket naar Roemenië te kopen enkel en alleen vanuit Brussels Airport. Wij hebben zijn ticket betaald. (127 euro) .
Hij is in Roemenië aangekomen.
Zijn advocaat zal niettemin een klacht in zijn naam indienen omdat wat gebeurd is even absurd als onwettig is.
Dit soort verzoeken om financiële hulp zijn eerder zeldzaam, maar wij willen er toch op kunnen ingaan. Grensgeweld wordt ook te gelde gemaakt. Daarom vragen wij om uw steun, zodat ons budget dat gewoonlijk wordt besteed aan telefoonherladingen voor gedetineerden, niet uitgeput raakt.
Rekening : Collectif Contre Les Expulsions Triodos Bank BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB Communicatie: steun
9 november 2021 In een gesloten centrum vinden tal van racistische en seksistische misbruiken plaats, of ze nu in de wet zijn voorzien of niet. Een ervan, die dit artikel aan de kaak wil stellen, bestaat erin een persoon bij verrassing en met geweld te ontvoeren zonder hem zelfs maar op voorhand in te lichten over zijn deportatie.
In de regel, maar niet systematisch, worden personen die op het punt staan te worden uitgezet één of twee dagen vóór de vlucht op de hoogte gebracht. Zij krijgen een ticket met informatie over de vlucht en de bestemming. Maar de immigratiedienst en de luchthavenpolitie volgen deze procedure niet altijd, wat het moeilijk maakt om weerstand te bieden.
– Op 5 november werd een Bengalees die vastgehouden werd in het gesloten centrum 127bis naar een kantoor geroepen waar een (misnoemde) sociaal werker van het centrum aanwezig was. Volgens onze contacten in het centrum was het niets anders dan een valstrik. Van zodra hij de kamer binnenkwam, sloten veiligheidsmensen de deur achter hem, namen snel zijn weinige bezittingen van zijn bed en zetten hem in een auto. De andere gevangenen, die getuige waren van dit gewelddadige tafereel, wisten niet waar hij heengebracht was, maar vermoeden dat deze actie bedoeld was om hem bij verrassing uit te zetten. Zij zijn daar des te meer van overtuigd omdat het mobiele nummer dat hij in het centrum had, niet meer werkt. – Een andere gedetineerde die het slachtoffer was geworden van een uitwijzingspoging, was bij zijn terugkeer in het centrum naar het kantoor van de maatschappelijk werkster geroepen. Zij had hem gewaarschuwd dat de volgende poging met een escorte en bij verrassing zou plaatsvinden. – Op 8 november onderging Mevrouw H hetzelfde lot in het gesloten centrum van Holsbeek. Op de vlucht voor een gedwongen huwelijk in haar land, was zij in België aangekomen. Daar werd ze vastgehouden, omdat de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) hypocriet weigerde het bestaan van gedwongen huwelijken in Marokko te erkennen. Zij werd onder dwang in haar pyjama naar Brussels Airport gebracht voor een vlucht van Air Arabia naar Tanger om daar tegen haar wil te worden uitgezet, volledig vastgebonden. Bij haar eerste poging tot deportatie (art hier ), die zij geweigerd had, had de politie haar een escorte en een gedwongen deportatie in de komende dagen beloofd. Deze brutale bedreiging werd uitgevoerd op deze trieste ochtend van 8 november zonder dat zij van tevoren gewaarschuwd was.
Sinds enkele maanden gaan de grenzen weer open en tegelijkertijd zijn de uitzettingen van migranten hervat.
Deze plotse ontvoeringstechnieken komen bovenop de ontmenselijkende “dwangmiddelen” die door de politie worden gebruikt, en waar Myria (federaal centrum voor migratie) niets verkeerds in ziet (zie de foto hieronder en het rapport, p.57 ). Het rapport geeft ook aan dat “de uitvoering van repatriëringen wordt geregeld door een ongepubliceerd protocol dat is ondertekend door de DVZ en de luchtvaartpolitie van Brussel Nationale Luchthaven (bekend onder het acroniem ‘LPA-BRU-NAT’)”.
Binnen de gesloten centra en tegenover de racistische methodes van de Dienst Vreemdelingenzaken en de luchthavenpolitie, wordt verzet en solidariteit georganiseerd onder de gedetineerden: weigering van de Covid-test, hongerstakingen, diverse informatie gegeven door klokkenluiders die ook opgesloten zitten, enz.
Wij nodigen u uit om regelmatig onze Facebook-pagina en onze website te raadplegen, waar verschillende oproepen tot steun worden gepubliceerd.
De staat doet er alles aan om de migranten die hij opsluit onzichtbaar te maken, om hun strijd en hun steun te ondermijnen, om hen te verhinderen te communiceren, te getuigen en contact te leggen met de rest van de wereld. Want het is nodig hen te ontmenselijken om hen politiek te kunnen gebruiken, om van hen een zondebok te maken, begrippen als “de transmigrant”.
Hetzelfde geldt voor migranten zonder papieren, voor wie de stok (de dreiging van deportatie) en de wortel (de valse belofte van regularisatie) systematisch instrumenten zijn om hun strijd voor een waardig bestaan in de kiem te smoren. De valse beloften van het Begijnhof hebben dit onlangs opnieuw aangetoond.
Alleen een gemeenschappelijk verzet – in de gesloten centra en daarbuiten, door de precaire slachtoffers maar ook door hun medestanders – zal de zaken kunnen veranderen. De machtsverhoudingen zijn niet in ons voordeel, maar het kan veranderen, de geschiedenis is niet gierig met verrassingen als de strijd rechtvaardig is!
De man met wie wij contact hebben en die op het punt staat te worden uitgezet, verblijft sinds 2010 in Europa. Hij vroeg asiel aan in 2014 in Duitsland. In België heeft hij een kort verblijf in de gevangenis achter de rug en is daarna als “misdadiger” overgebracht naar een gesloten centrum, waardoor hij een dubbele straf ondergaat die door vele organisaties, waaronder ons collectief, aan de kaak wordt gesteld.
Hij wil naar Duitsland waar hij vrienden heeft en waar hij asiel heeft aangevraagd. Hij zegt dat hij sinds 2017 de buitenkant van een gevangenis niet meer heeft gezien en dat hij vrijgelaten wil worden!
De dienst vreemdelingenzaken boekte hem een vlucht met politiebegeleiding op woensdag 10 november 2021 naar Casablanca. Hij heeft zijn covid-test geweigerd, maar ze zeggen dat hij op de luchthaven nog een test moet doen en zelfs als hij weigert, zal hij toch het vliegtuig in moeten omdat hij gevaccineerd is.
Hij is bang om naar Marokko te gaan, hij zal daar in de gevangenis worden gegooid en door de politie worden mishandeld. In Marokko is hij helemaal niet vrij, er is daar niets voor hem.
Hij zal proberen zijn deportatie te weigeren en vraagt om onze hulp om zijn deportatie te voorkomen.
Hij heeft net een asielaanvraag ingediend. Als DVZ deze asielaanvraag niet afwijst, zal de vlucht worden geannuleerd. We zullen van hem horen rond het middaguur op de 10e.
Vlucht AT 833, SN 4053: vertrek 17.10 uur
Bijeenkomst op de luchthaven op woensdag 10 november om 15.00 uur om aan de passagiers uit te leggen dat hij niet naar Marokko wil, dat deze deportatie gedwongen is en dat zij dit kunnen voorkomen door dit te zeggen tegen de piloot van het vliegtuig, die wettelijk de enige verantwoordelijke is voor het vliegtuig.
Mevrouw Hafsa El Mangad. is gevlucht voor een gedwongen huwelijk en heeft asiel aangevraagd bij haar aankomst op de luchthaven van Zaventem.
Ze werd opgesloten in het gesloten centrum van Holsbeek voor de behandeling van haar asielaanvraag. Volgens de dienst vreemdelingenzaken “bestond er vluchtgevaar”.
Haar vader thuis wilde haar uithuwelijken aan een oudere vriend die al getrouwd was. Zij weigerde categorisch. Haar vader probeerde haar over te halen door haar te treiteren en te slaan. Zij besloot naar België te vluchten waar zij familie heeft en wil asiel aanvragen.
Haar asielaanvraag werd geweigerd door het CGVS dat, zoals zo vaak, oordeelde dat er niet voldoende bewijzen waren en aan haar argument toevoegde dat “er in Marokko geen gedwongen huwelijken meer bestaan”. Na beroep te hebben aangetekend heeft de “De Raad voor Vreemdelingenbetwistingen ” geen enkel argument gevonden om de beslissing van het CGVS op het formulier te verwerpen.
Zij is wanhopig en is op 25 oktober 2021 een hongerstaking begonnen. Haar medegedetineerden betuigen hun solidariteit met haar.
Een eerste uitwijzingspoging is geannuleerd nadat zij een Covid-test had geweigerd.
Op 29 oktober kondigt een “psycholoog” van het centrum nog diezelfde avond een nieuwe uitwijzingspoging aan, waarbij hij uitlegt dat er een akkoord bestaat (waarvan we de precieze inhoud zouden willen kennen) tussen België en Marokko om uitwijzingen te aanvaarden zonder een Covid-test. Wij stellen vast dat psychologen, net als “maatschappelijk werkers”, vaak minder een steun zijn voor de gedetineerden dan hulpkrachten van de administratie en de politie voor uitwijzingsdoeleinden.
Mevrouw Hafsa El Mangad kreeg een ticket voor een vlucht naar Tanger van Air Arabia op vrijdag 29 oktober om 21.30 uur.
Zij weigerde deze eerste poging tot uitzetting. De politieagenten beloofden haar een escorte en een uitwijzing met geweld in de komende dagen.
Bij haar terugkeer in het centrum hebben ze haar onder druk gezet opdat ze terug zou eten, wat ze nu doe
Zij is wanhopig en vastbesloten zich tegen uitzetting te verzetten. Zij waarschuwt dat een terugkeer naar haar land een hel zou betekenen, zoniet de dood.
Haar nicht die in België woont vraagt ons: “Maar waar zijn de vrouwenrechten voor de verbannen vrouwen”?
Zodra we de datum van haar gedwongen uitwijzing kennen, zal een oproep worden gelanceerd om op de luchthaven te mobiliseren en de passagiers van de vlucht op hun rechten en plichten te wijzen. https://www.gettingthevoiceout.org/hoe-een-uitzetting-beletten/
UPDATE 01/11/2021: MONSIEUR is naar de luchthaven gebracht. Activisten waren aanwezig om met de passagiers te praten. In de kantoren van de federale politie stonden verschillende agenten in burgerkledij te wachten; vervolgens werd de heer zonder uitleg teruggebracht naar het centrum 127bib rond 13 h
Een van onze contacten, opgesloten in 127bis, kreeg te horen dat er een vlucht gepland was op 1 november 2021 om 11u05 om hem onder dwang uit te zetten naar Benin. Hij heeft nooit in dit land gewoond maar was er op doorreis om de vervolging te ontvluchten waarvan hij in eigen land het slachtoffer was. Zijn doel was niet om in België te blijven maar om naar zijn broer te gaan. Jammer genoeg werd hij op de luchthaven van Brussel gearresteerd en zit hij nu al 4 maanden opgesloten in het gesloten centrum. Zoals vele anderen
Zonder iets te weten over het Belgische systeem, is hij zijn eerste asielaanvraag gestart vanuit het gesloten centrum, onder extreem stresserende omstandigheden. Het Commissariaat-generaal voor de Staatlozen en de Vluchtelingen vond hem niet geloofwaardig genoeg. Bij zijn tweede aanvraag kon hij zelfs niet ondervraagd worden! Toch vertelt hij ons dat hij in levensgevaar verkeert als hij gedwongen wordt terug te keren naar het land dat hij ontvlucht is!
Een eerste uitwijzingspoging had hij geweigerd.
Hij zal vergezeld worden door een escorte van de federale politie die hem met geweld op het vliegtuig zal zetten, geboeid, en hem in zijn zetel zal vasthouden tot hij in Cotonou aankomt.
Let’s prevent this deportation by writing, faxing and phoning those responsible for these criminal acts.
Alexander De Croo Eerste minister: +32 2 501 02 11. Email: contact@premier.be Sammy Mahdi Beleidscel en Secretariaat van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, 02/488.06.06. Email: info.mahdi@mahdi.fed.be
De heer C is van Malinese afkomst maar heeft al 22 jaar een verblijfsvergunning in Spanje, geldig tot 2024. Hij kwam in 2014 naar België nadat hij een arbeidscontract had gekregen. Na een conflict met zijn baas, die hem niet meer betaalde, verloor hij zijn baan. Omdat hij in gedwongen was financieel in te staan voor zijn gezin, pleegde hij een illegale daad waarvoor hij werd gearresteerd. Hij bracht 7 maanden en 2 dagen in de gevangenis door. Aan het einde van zijn straf kreeg hij het bevel het grondgebied te verlaten.
Hoewel hij wilde gehoorzamen en terugkeren naar Spanje, werd hij op 21/09 van de gevangenis naar de luchthaven gebracht voor een uitwijzing naar Mali. Omdat hij heel goed wist dat deze uitwijzing illegaal was, weigerde hij en werd hij naar een gesloten centrum gebracht.
Na meer dan een maand in het gesloten centrum en na een hongerstaking, boekte Vreemdelingendienst hem opnieuw een ticket naar Mali voor 01/10/2021, zelfs al moest hij de dag erna naar de rechtbank.
De heer C onderging een tweede poging tot een uitzetting naar Mali, deze keer geëscorteerd. Hij werd mishandeld door 6 politieagenten die hem handenboeien omdeden en zijn voeten vastbonden. Eenmaal in het vliegtuig legde hij aan de passagiers zijn situatie uit en in hij vermeldde in het bijzonder zijn verblijfsvergunning in Spanje. Hij vertelt ons dat alle passagiers van de vlucht in opstand kwamen en VRIJHEID schreeuwden en weigerden het vliegtuig te verlaten indien hij niet zou uitstappen. Na deze mislukte poging tot deportatie werd hij teruggebracht naar het centrum.
Een paar dagen later ging hij terug naar de rechtbank voor een beroep. De rechter besliste opnieuw om hem vrij te laten.
Maar het verhaal is nog niet afgelopen. NIEUWE ARRESTATIE Voor zijn vrijlating kreeg hij te horen dat hij naar de politie in Zaventem moest gaan om zijn identiteitspapieren op te halen. De luchthavenpolitie overhandigde hem zijn Malinees paspoort maar weigerde hem zijn Spaanse verblijfskaart te geven.
Hij weigerde echter te vertrekken zonder zijn identiteitsdocumenten, en zonder hem verder uit te leggen waarom hem zijn Spaanse verblijfskaart niet werd teruggegeven, besloot de politie hem opnieuw te arresteren. Hij werd twee dagen opgesloten in de gevangenis zonder voedsel, met alleen water, waarna hij opnieuw naar een ander centrum werd gebracht. De politie beloofde hem dat hij in het nieuwe centrum zijn verblijfskaart zou krijgen, maar dat hij zou moeten wachten op een nieuwe beslissing over zijn vrijlating.
Terwijl hij nog steeds opgesloten zat, vroeg hij zich af: op welke andere beslissing wordt er gewacht dan die van de rechter die over zijn vrijlating had beslist? Welke wetten worden toegepast? Die van de Dienst Vreemdelingenzaken of die van justitie?
Zijn advocaat bevestigt ook dat deze opsluiting volledig illegaal is en dat hij moet worden vrijgelaten met een bevel het grondgebied te verlaten of op zijn minst naar Spanje moet worden gerepatrieerd.
VERVOLG EN NIET EINDE: Op 15/10/2021 zou hij eindelijk op een vlucht naar Barcelona gezet worden! Veranderde situatie: vlucht geannuleerd! Eerst krijgt hij te horen dat Spanje hem niet wil, daarna krijgt hij te horen dat hij later een vlucht zal krijgen!
Meneer C blijft illegaal opgesloten, na 3 maal door een rechter vrijgelaten en 3 uitzettingspogingen
Meneer C vertelt ons dat in de centra waar hij verbleef veel andere gedetineerden Europese verblijfsvergunningen hebben en dat vreemdeningendienst hardnekkig probeert hen illegaal uit te zetten naar hun “land van herkomst”. “De mensen die documenten hebben, die hebben problemen, zij die geen documenten hebben, die hebben problemen! Altijd repatriëringen, repatriëringen, repatriëringen.”
TranscriptionPREMIER AUDIO – TENTATIVE D’EXPULSION Mon avocat, il a fait appel, le juge il m’a convoqué dans une semaine je dois passer au palais. C’était
le premier, le premier je dois passer palais. Avant le premier encore,
ils sont venus le 30, la nuit, pour me prendre au centre, pour m’amener à
l’aéroport et me regarder partir. Moi j’ai dit : “Je pars pas, demain je dois aller voir le juge. Ce que le juge il dit, c’est ça que moi je vais suivre”. Il dit : “Non, je regarde partir”, moi je dis : “Je pars pas”.
Ils ont commencé à m’escorter, ils m’attachent les pieds, ils me
prennent avec l’escorte pour me casser et me mener l’avion. Ils m’amènent à l’avion maintenant pour donner à la sécurité de l’avion et ils me menottent. Quand je suis entré à l’avion, j’ai commencé à parler : “Vraiment, j’ai vraiment carte de séjour espagnole, c’est 5 ans. Depuis 22 ans j’habite en Espagne, j’ai ma carte de séjour espagnole, je travaille en Espagne. A cause du travail j’ai venu ici, j’ai trouvé un problème, ils m’amènent en prison. C’est fini mon prison, le juge il m’a libéré et j’ai quitté le territoire, ils doivent me forcer pour me mener à l’aéroport. Moi je comprends pas!” Là tous les passagers du vol ils se sont révoltés, ils se sont levés pour crier pour moi. Ils ont crié: “Libérez libérez! libérez libérez! Il a sa résidence espagnole 5 ans, il doit pas partir en Afrique comme ça !” Tous les passagers ! Ils se sont mobilisés pour moi, pour crier pour moi, “L’avion
il bouge pas ici si monsieur il descend, monsieur il doit pas partir en
Afrique, il a ses papiers espagnols! Espagne c’est Union Européenne,
ici aussi c’est Union Européenne!
Il doit aller en Espagne, il a la résidence espagnole!” Quand les
passagers ont crié comme ça, ils sont venus me descendre avion. Là il
m’a dit que, ya un monsieur qui m’a dit que: “Toi tu n’as pas de force
ici, c’est nous qui ont la force”. Moi j’ai dit “Oui mais c’est la loi
qui a la force! Vous il a pas de force, moi je n’ai pas de force, c’est
la loi qui a de la force”.
DEUXIEME AUDIO – détention illégale
Moi j’habite en Espagne, c’est pas ici que je vais rester. Pourquoi vous me gardez dans le centre fermé ici ? Pourquoi ? Quelles raisons ? Ils disent : “Non on attend la décision de Bruxelles”. Moi je dis : “C’est Bruxelles qui a dit que je dois pas rester dans le centre fermé ! Mais pourquoi vous me gardez ici ?”. Ca c’est quoi ça là ?! Moi je connais pas la loi que le centre il fait, c’est pas la loi de la Belgique qui a dit ça, c’est eux qui prennent leurs propres lois comme ça. Aéroport Zaventem, c’est eux qui font leurs propres lois, Migrations Zaventem qui a fait tout ça là. Ca c’est pas normal. Ils
font leurs propres lois, c’est pas la loi de Belgique ça, c’est pas la
Belgique qui fait ça, c’est leurs propres lois qui font ça là, à
Migrations Zaventem.Moi je n’ai pas fait violence, je n’ai pas chez moi, je n’ai pas de force, je n’ai pas d’argent pour payer l’avocat. J’ai perdu mon argent avec lui (son patron). Ils vont me mener en Afrique aussi ! C’est eux qui ont le pouvoir, personne a le pouvoir, Bruxelles, c’est ça qu’ils nous ont montré à nous les migrants, c’est eux qui ont le pouvoir à BruxellesMoi
je n’ai jamais vu ça. C’est pas comme ça qu’on fait les choses. Il n’y a
pas deux gouvernements dans un pays, c’est un gouvernement qu’il y a dans un pays. C’est la décision d’un gouvernement dans un pays, c’est la décision de l’Union Européenne. Ils veulent faire leurs propres décisions en dehors de l’Union européenne, c’est pas possible. Zaventem Migrations, il nous fait souffrir, on est dans notre droit, ils
nous font des violations de notre droit comme si on est un pays de
dictateurs, c’est pas normal ça. Belgique c’est pas un pays de
dictateurs. C’est eux qui sont les dictateurs. C’est le centre qui fait
ça, c’est eux qui sont les dictateurs. Mais ça ,c’est quoi ça ? Le juge il a dit : “Il faut libérer Monsieur. Il n’a pas le droit de rester dans le centre”. Vous à me prendre pour me garder. Je suis allé au juge, le juge il a dit “Il faut libérer Monsieur.” Faut libérer ! Pourquoi ils me gardent ici avec ma résidence espagnole ? Moi je vais aller en Espagne, je dois quitter le territoire belge, ya pas de problème. Vraiment, j’ai fatigué de cette loi qu’on a fait pour nous, que ce n’est pas celle que l’Union européenne a voté. Ils m’ont amené à un autre centre encore ici, pourquoi ? Je suis dans un centre maintenant, ils
m’amènent à un centre ici après la libération du juge. Donc c’est pas
le juge qu’ils regardent encore, ils regardent leurs propres lois. Ca
c’est pas normal ça, on est dans un pays de la loi. Belgique c’est un
pays, c’est pas deux pays. Le juge il m’a libéré, c’est pas eux qui vont
me garder encore ici. Moi je sais pas pourquoi ils me gardent ici, j’en
ai marre ! J’en ai marre ! Migrations, aéroport de Zaventem, ils ont fait une violation de la loi dans le monde entier, c’est pas seulement Europe, c’est dans le monde entier !
Razzia: Systemisch racisme inherent aan de politie en de staat.
Op zaterdagavond vond een razzia plaats in het Noordstation in Brussel. 32 personen werden gearresteerd Sinds enkele dagen maken , de bewoners, de handelaars en de ondernemingen hier die in de buurt gevestigd zijn van de wijk Noordstation zich zorgen over de toenemende “onveiligheid” . Deze bezorgdheid werd geuit door de burgemeesters van Brussel en Schaarbeek, maar ook door de media, waaronder.
Geconfronteerd met deze situatie hebben de federale politie en de politie van de zone Brussel-Noord aangekondigd dat ze een interventie aan het voorbereiden zijn Deze levendige en wijk wordt regelmatig gestigmatiseerd door de media, de politie en een deel van de bevolking, en dat al vele jaren. De politie grijpt al tientallen jaren zeer regelmatig in deze wijk in.
Het voorwendsel van onveiligheid in deze wijk was voor de autoriteiten een extra gelegenheid om hun spierballen te tonen en een mooie communicatieoperatie uit te voeren. Er werden zondebokken gevonden om de verantwoordelijkheid voor het zogenaamde ” geweld en de onlusten ” op zich te nemen.
Op zaterdagavond 09/10 2021 kregen we te horen: “Een dozijn combis, een bus, paarden, honden bij de toegangswegen tot het Noord station”.
Dit is het politiearsenaal dat werd ingezet. Deze interventie, die door sommige media wordt omschreven als een eenvoudige grootschalige politieoperatie, heeft een naam: een razzia. Dat wil zeggen: een politie-operatie van interpellatie en massa-arrestatie van personen die willekeurig op de openbare weg of gericht op een bepaalde bevolkingsgroep zijn genomen“.
De autoriteiten zijn zich ervan bewust dat veel migranten op doorreis, zonder onderdak, zich in het weekend verzamelen bij het Noordstation totdat het vrachtverkeer in de loop van de week weer op gang komt en zij hun reis kunnen voortzetten.
Zoals bijna altijd het geval is, hebben bepaalde media deze mededeling doorgegeven waarin een verband wordt gelegd tussen diefstal, drugs, delinquentie en… mensen zonder papieren. Als een verband tussen oorzaak en gevolgen. Wij willen deze modderige vergelijking, die besmeurd is met stereotypen en elke hercontextualisering ontbeert, aan de kaak stellen. De verklaringen van de politie die door de pers worden doorgegeven, zonder enige kritische analyse, zijn niet meer dan pogingen om de aandacht af te leiden van repressieve praktijken jegens mensen in ballingschap. Ze proberen ook invallen te rechtvaardigen in de ogen van de publieke opinie, om een racistische en xenofobe praktijk onzichtbaar te maken, of erger nog, om ze te rechtvaardigen door migranten en anderen te criminaliseren: media-info: “25 mensen waren niet in het bezit van een verblijfsvergunning, en 7 waren in het bezit van messen of drugs”
Wij willen duidelijk maken dat wij de reactie op wat als “delinquentie” wordt beschouwd, afwijzen. De politie zal nooit een oplossing zijn. Repressie zal nooit een antwoord zijn op wat de politiestaat beweert te bestrijden (diefstal, delinquentie, geweld…). Integendeel, de politie voert oorlog tegen de armen, tegen de jongeren in de wijken, tegen de zogenaamde “geracialiseerde” mensen, tegen migranten. Zij versterkt het institutionele geweld tegen al deze mensen.
Aangezien dit niet wordt vermeld in de artikelen die over dit onderwerp zijn gepubliceerd, willen wij u er nogmaals aan herinneren dat het geweld over het algemeen niet door migranten, maar tegen migranten wordt gepleegd. Een administratief, moreel en soms fysiek geweld, structureel, veralgemeend en aangenomen door de autoriteiten met het oog op ontmoediging. Een racistisch beleid. Een onmenselijk beleid. Een ondraaglijk beleid. Een gewelddadig beleid, bekend bij degenen die in ballingschap leven en ook bekend bij de landen van vertrek waarmee Europa niet aarzelt om migratieovereenkomsten te sluiten. Landen waar marteling en mensenhandel aan de orde van de dag zijn, om migranten weg te houden van de Europese kusten. De externalisering van de grenzen door Europa, waardoor situaties ontstaan in Libië, Algerije, Niger, …. zijn slechts de bekendste voorbeelden. Maar men hoeft onze grenzen niet over te steken om het onaanvaardbare te ontdekken. Geweld, repressie en racistische brutaliteit op Europese bodem, en in dit geval in België, zijn ook aan de orde van de dag. Razzia’s, gesloten centra, politiegeweld, uitwijzingen, halen zelden de krantenkoppen. Hier is de getuigenis die we kregen van een persoon die aanwezig was:
“Er waren ongeveer 10 politiecombi’s met een bus vol agenten, mega uitgerust”, er waren ook 2 agenten met honden, minstens 4 paarden, ze blokkeerden de ingang van het Noordstation aan de kant van de BNP Fortis, er waren tientallen arrestaties (ze vulden de bus en de combi’s). Op een gegeven moment riepen ze naar hun collega om een ambulance te bellen, ze haalden een van de gearresteerden eruit en hielden hem enkele minuten vast (ik heb veel gefilmd want de man lag geboeid op de grond en was omringd door 5 agenten, waarvan er een een kraagbedekking tot aan zijn ogen had. Ik was er niet bij het begin, maar vanaf het moment dat ik begon te filmen heeft het 40 minuten geduurd”.
De inval van zaterdagavond is het zoveelste voorbeeld van het systemische racisme dat inherent is aan de politie en de staat. In zijn verklaringen aan de pers kondigde politiecommissaris De Beule aan: “We zullen in de komende weken tal van acties uitvoeren”.
Laten we klaar staan om te reageren. Het anti-Rafle Comité
Na een wandeling ter ondersteuning van de gedetineerden van het gesloten centrum 127 bis, hebben wij getuigenissen kunnen verzamelen van de gedetineerden. De levens- en opsluitingsomstandigheden zijn alarmerend:
– Een Ghanese man is al meer dan een maand in hongerstaking en bevindt zich in een zeer slechte toestand. Op 3 oktober waarschuwden medegedetineerden ons voor zijn situatie: “Hij kan niet meer lopen, hij is net een skelet. Hij gaat sterven. Op 4 oktober vernamen we dat hij in het ziekenhuis was opgenomen wegens zijn gezondheidstoestand en we zullen proberen zo snel mogelijk nieuws over hem te krijgen.
– Een man uit Mali, met een verblijfsvergunning in Spanje die geldig is tot 2024, is mishandeld en geslagen door zijn escorte van zes politieagenten tijdens een poging om hem uit te zetten naar Mali.
– Terwijl de temperatuur daalt, is er geen verwarming en is de toegang tot internet, die essentieel is voor veel administratieve en juridische procedures, al minstens een maand zeer beperkt.
– Een dialoog met de directie van het centrum is niet mogelijk.
– Het eten is zoals gewoonlijk van zeer slechte kwaliteit en de porties zijn beperkt.
Dit onrecht, de herhaalde en dagelijkse mishandelingen, de verslechtering van de gezondheidstoestand in de gesloten centra versterken het gevoel van woede onder de opgeslotenen. De gedetineerden zijn mentaal gebroken en boos op de gevangenissen waarin zij zich bevinden.
Velen kunnen geen woorden vinden om de situatie te beschrijven of hebben het gevoel dat zij niet langer als menselijke wezens worden beschouwd. “Wij zijn geen dieren”, hoorden activisten zondag. Zij begrijpen niet waarom zij worden vastgehouden en waarom zij worden weggevoerd uit een land dat zij als het hunne beschouwen.
Er zijn ook mensen die al vele maanden opgesloten zitten en het einde ervan niet meer zien.
Deze mensen worden dagelijks vergeten, gemarginaliseerd, en toch bestaan ze en vragen ze alleen maar om gehoord te worden, zodat we eindelijk kunnen beseffen wat er achter de hekken van de gesloten centra gebeurt: migranten worden opgesloten, de mond gesnoerd, geslagen, beledigd en soms vermoord. Een gedetineerde schreeuwde door de hekken van zijn kamer: “We kunnen hier sterven, niemand zal het weten, niemand geeft erom”.
Het is hoog tijd dat iedereen zich bewust wordt van het geweld van onze racistische grenzen en van het migratiebeleid dat wordt opgelegd door de staat en zijn administratie, de politie die optreedt aan de grenzen en op het grondgebied, en de zogenaamde bevoegde rechtbanken van het land.
Laten we ervoor blijven zorgen dat deze mensen door iedereen gehoord kunnen worden en laten we alle middelen aanwenden om dit te bereiken.
Zij zijn zeer solidair met elkaar in het centrum en eisen vrijheid voor allen. Velen van hen vertellen ons dat ze willen dat hun eisen en hun levensomstandigheden, of zelfs hun overleving, dringend door journalisten worden behandeld.
Enkele woorden van de gedetineerden:
– “Het is hier niet normaal meer, we zijn geen mensen meer”.
– “Ik heb geen woorden om de situatie aan u te beschrijven”.
– “De man die al een maand in hongerstaking is, is een geraamte. Hij ruikt naar de dood”.
– “We zijn in Europa, in BelgiÔ, het rijkste land ter wereld? Land van de mensenrechten?”
– “8 maanden in een gesloten centrum en mijn land geeft geen reispas. Ze weten het heel goed.”
– “Zij die weg willen, laten we hier, zij die niet weg willen, zetten we het land uit.”
– “We worden mishandeld omdat we buitenlanders zijn, waarom mishandeld?
– “Onze enige oplossing is een hongerstaking?
– “Je moet praten met de mensenrechten.”
– “We zullen het niet vergeten, het doet pijn, we zullen sterven.”
– “We zijn mentaal gebroken! Wat kunnen wij doen? Wat kunt u doen?”
Update 02/10 /2021 : Een van hun medegevangenen werd onder dwang gedeporteerd. Hij werd op de luchthaven door de politie geboeid en geslagen, en vervolgens teruggebracht naar het gesloten centrum.
Dit geweld heeft de woede van de hongerstakers, die hun actie voortzetten, nog versterkt.
SOLIDARITEIT
Gedetineerden hebben deze morgen gemeld dat er grote verwarmingsproblemen zijn in 127 bis. Afhankelijk van de kamer, zitten de gedetineerden al enkele dagen tot een maand zonder verwarming! Ze zeggen ons dat ze geen enkele tijdelijke oplossing aangeboden hebben gekregen (dekens, elektrische verwarming…). Ze zeggen ons ook dat de dialoog met de directie over dit onderwerp zo goed als onbestaande is.
Sinds deze ochtend zijn 11 gedetineerden in een van de vleugels van het centrum 127 bis in hongerstaking. Ze protesteren tegen de onwaardige omstandigheden waarin ze vastgehouden worden:
– Problemen met de verwarming
– Slecht eten
– Gebrek aan dialoog met de directie
– Geen medische zorgen behalve medicatie om hen rustig te houden.
Een van hen vertelde ons: “Gevangenis is beter”.
Een ander: “we worden hier achtergelaten om te sterven”. “Niets werkt hier”.
Ze zijn ook erg boos omdat een man zojuist door de veiligheidsdienst is meegenomen voor uitzetting naar Mali (land van herkomst) terwijl hij in Spanje papieren heeft die in orde zijn tot 2024;
Ze zijn erg solidair in het centrum en eisen de vrijheid van allen.
Laten we mobiliseren om dit onmenselijk beleid aan te klagen!
Grenspolitie: willekeurige en racistische arrestaties 30/09/2021
De laatste dagen worden we dagelijks gecontacteerd door mensen die op de luchthaven gearresteerd worden. Ze bellen ons via het centrale kantoor van een centrum of via een telefoon op de luchthaven. Ze contacteren ons in paniek omdat ze bedreigd worden met arrestatie en repatriëring. Het gaat om studenten die in België aankomen, toeristen of mensen op doorreis op de luchthaven van Zaventem of Charleroi.Na deze arrestaties horen we zelden nog iets van deze mensen omdat ze opgesloten en geïsoleerd (Covid) zitten in het detentiecentrum Caricole voor repatriëring. Ze hebben zelden de mogelijkheid om ons te waarschuwen, omdat ze geen contacten hebben in België. Ze worden in de daaropvolgende dagen gerepatrieerd zonder dat ze zich kunnen verdedigen.
Laatste oproep van een boze toerist uit een telefoon van het Ministerie van Binnenlandse Zaken op 29/09/2021: “Als het zo zit, wil ik gerepatrieerd worden, daar hoef je me niet voor op te sluiten. En ik zal geen voet meer in uw land zetten. Sindsdien hebben we niets meer van hem gehoord. Een ander voorbeeld: de arrestatie van een jonge Congolees die erin geslaagd is verenigingen te waarschuwen en die al twee keer het slachtoffer is geworden van gewelddadige pogingen om hem te repatriëren.https://www.facebook.com/NoeNegrophobiaObservatoryInEurope/posts/2045423445597168.en oproep tot aktie : http://mrax.be/wp/lettre-ouverte-liberez-junior/
Ze worden door de grenspolitie in Zaventem of Charleroi gearresteerd, op een grove en willekeurige manier, zonder enige mogelijkheid om zich te verdedigen. Hun enige manier om niet te worden gerepatrieerd is asiel aan te vragen, wat zij zelden wensen. Indien zij beslissen asiel aan te vragen, worden zij in een gesloten centrum vastgehouden terwijl hun aanvraag wordt behandeld (soms meerdere maanden).
Het is niet ongewoon – en gezien het aantal ontvangen getuigenissen zou men zelfs kunnen zeggen dat het gebruikelijk is – dat mensen met een raciale achtergrond a priori en zonder enig tastbaar bewijs door de grenspolitie ervan worden verdacht te liegen om zich op ons grondgebied te vestigen. Het lijkt erop dat in de verbeelding van de politieagenten die onze luchtgrenzen bewaken, ons land een eldorado is waar “alle ellende van de wereld” naartoe snelt, losjes vermomd als toeristen, studenten, mensen op doorreis of zelfs docenten.
En bij onze buren : Een rechtbank heeft zojuist bevestigd: “Nederlander zijn is blank zijn” : art hier
Attempted deportation on a FRONTEX flight on 21/09/2021
We have already published several reports about one of our contacts who is currently detained in the closed centre of Vottem. Previous calls here
Originally from Nigeria, he says he is a member of a political opposition movement and is in danger of death if returned. After two applications for asylum, the Office of the Commissioner General for Refugees and Stateless Persons decided that his claims were not credible.
He has been detained for almost a year (!!) and has been subject to numerous attempts to deport him. It is more than likely that he will be put on a Frontex flight denounced by https://noborderassembly.blackblogs.org/deportation-alarm/.
This flight, with destination Lagos, would leave from Germany or Austria and would gather people deported from several European countries.
Let’s prevent this deportation by writing, faxing, phoning the people responsible for these criminal acts.
Alexander De Croo Eerste minister: +32 2 501 02 11. Email: contact@premier.be
Sammy Mahdi Beleidscel en Secretariaat van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, 02/488.06.06. Email: info.mahdi@mahdi.fed.be
Annelies Verlinden Minister van Binnenlandse Zaken: 02/488.05.11. Email: kabinet.verlinden@ibz.fgov.be Mr Roosemont, Director of the Aliens Office Bur_Presse@dofi.fgov.be 02 793 80 31 – 02 79380 30 (FR), Fax 02 274 66 40
Gekende opsluitingen in detentiecentra, gedurende het weekend van 30/08/2021
Hij heeft de Spaanse nationaliteit sinds 10 jaar, maar is van Marokkaanse afkomst. Hij werd gearresteerd in Gent en naar het gesloten centrum gebracht omdat hij zijn papieren niet bij zich had.
Een man, Roemeens, leeft op straat met zijn vrouw en 2 kleine kinderen. Hij werd gearresteerd en werd naar het gesloten centrum gebracht omdat hij zijn papieren niet bij zich had en kleine “ordeverstoringen” beging (winkeldiefstal). Zijn Belgische vrouw en kinderen werden door de jeugdhulpdienst naar een ziekenhuis gebracht.
Een man verblijft al 15 jaar in België en heeft 2 Belgische dochters. Hij had een wettelijk arbeidscontract. De politie kwam hem op het werk halen en na inbeslagname van zijn papieren (wegens een oude veroordeling) werd hij in een gesloten centrum gestopt.
Met deze willekeurige en duidelijk racistische arrestaties is er een toename van het aantal mensen dat in detentiecentra wordt vastgehouden.
Veel van de gedetineerden zijn wanhopig. Zij hebben inderdaad een uiterst moeilijk leven gehad. Wij horen dat zij “flippen” in deze onzekere situatie. Zij hebben duidelijk psychologische en zelfs psychiatrische hulp nodig.
Vele gedetineerden hebben kinderen die in België erkend zijn en dreigen te worden uitgewezen naar hun “land van herkomst”. Vele kinderen zullen zo zich zonder vader of moeder bevinden, wat hun ontwikkeling niet ten goede zal komen.
Wat de opsluiting van de ouders betreft, antwoordt het Vreemdelingendienst in één van de dossiers “contacten met familie en vrienden kunnen worden onderhouden door korte bezoeken of moderne communicatiemiddelen! WAT EEN SCHANDE!
De opsluitingen gaan door, leiden tot onmenselijke situaties van onuitsprekelijk lijden en wekken blijkbaar bij geen van de verantwoordelijken verontwaardiging op.
Wij zijn allen verantwoordelijk!
NIET IN ONZE NAAM! NIET IN ONZE NAAM
NEEN aan de detentiecentra en de deportaties
PAPIEREN VOOR IEDEREEN OF IEDEREEN ZONDER PAPIEREN
-OPLADEN VAN DE TELEFOONS voor gedetineerden in gesloten centra
We ontvangen veel verzoeken voor het opladen van telefoons van mensen die in gesloten centra worden vastgehouden. Vaak is hun telefoon de enige manier om contact op te nemen met de buitenwereld, of het nu gaat om hun familie, vrienden, advocaat of om publiekelijk te informeren over hun situatie. Of hun arrestatie nu plaatsvond onderweg tijdens hun migratiereis, in hun huis. Of hun familie en vrienden hier zijn of in hun thuisland, het is cruciaal voor hen om hen te kunnen waarschuwen en met hen te communiceren. Zonder uw steun zouden ze daartoe vaak niet in staat zijn.
U kunt deze gedetineerden steunen door een Lycamobile van 10 euro te kopen bij uw kruidenier, nachtwinkel of boekhandel. Stuur ons de pincode die op de herlaadbeurt staat, per e-mail op gettingthevoiceout@riseup.net of per SMS op 0032(0)484026781. Wij sturen dan de code naar de gedetineerden die er om gevraagd hebben. Als het voor u gemakkelijker is, kunt u ook betalen, of nog beter een doorlopende opdracht van 5, 10, 20 euro of meer instellen op de speciaal daarvoor gecreëerde bankrekening:
Collectif Contre Les Expulsions Banque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB Communicatie: Lyca
We hebben vandaag verschillende telefoontjes ontvangen van gedetineerden in het gesloten centrum van 127 bis voor een 17-jarig Soedanees jongen dat al meer dan 1 maand opgesloten zit en dat door de beveiliging in eenzame opsluiting is geplaatst. Hij lijkt erg slecht te gaan en huilt de hele dag. Hij heeft geen bezoek en is extreem eenzaam. Er wordt gezegd dat hij op dit moment in isolatie is (met het oog op een uitzetting naar Italië?).
Ontvangen oproep:
“There is here a child in a bad situation. It is reported that the centre’s security put him into an isolation cell now, alone. He is in a very bad situation, bad food, very bad everything, he is only a very young boy, he has no family, no visits.
“This young boy is crying, crying all the day long. This is not a place for a child. Everything is forbidden here. This is not a place for refugees and not for a child. We are not criminals.”
“Visit us please. We are not animals. The food is very bad. There is nobody who thinks about us… Come with bicycle if you want to protest.”
“Ask to United nations to take a look here and to the jail where the boy is.Thank you so much”
Hij liep op een slecht verlichte weg in de hoop het licht aan het eind van de weg in Arlon te vinden. Zijn naam was Hassan en hij was 60 jaar oud. Hij werd aangereden door een auto op weg naar een parkeerplaats. Hij overleed op 29/07/2021 na meer dan een maand in coma te hebben gelegen.
2017 :
Baha , Azerbaïdjan , overleden in een isoleercel in het gesloten centrum in Vottem (Luik) op 02/02/2017
-Omaar, 18, Soedanees, overleden onder een bus in Brussel op 23 juli 2017.
-Dejen, 16, Ethiopiër, overleden in Aalter na een val van een vrachtwagen op 4 november 2017.
-M, Soedanees, dood aangetroffen in het kanaal in Brussel op 17 november 2017.
2018
-Mohammed, 39, Ethiopisch, overleden in Jabbeke, achtervolgd door de politie op 29 januari 2018.
-M, 22, Algerijns, overleden in Zeebrugge op 22 maart 2018.
-Mawda, 2, Koerdisch, vermoord in Mons tijdens een politie-achtervolging op 16 mei 2018.
-Amalou Ourez, 20, Guinese, verpletterd door een bus in Berchem-Ste-Agathe (Brussel) op 19 juni 2018.
-X,19, Vietnamees, overreden door een auto in Jabbeke op 17 augustus 2018.
-Imran Ullah, Afghaan, overreden door een auto in Ramskapelle op de E40 op 9 september 2018.
-Kebede, 25, Erythrean, gedood op een parkeerplaats in Wetteren op de E40 op 12 september 2018.
-Gebre, 36, Erythrean, pleegde zelfmoord in het gesloten centrum van Vottem op 9 oktober 2018.
2019
-Adam usman Kiyar, 20, Ethiopisch, zeer bekend in Brussel, overleden in een vrachtwagen in Calais op 8 maart 2019.
-.Amaneal, geboren in 1986, Ethiopie, zijn lichaam werd aangetroffen op het spoor in Silly (Tournay) op 17 april 2019
-Mahammat Abdullah Moussa, 25, Tsjadisch, waarschijnlijk dood op 17
april 2019 onder een bus op het Noordstation in Brussel. zijn lichaam
werd gevonden bij de aankomst in Folkstone
-Géri, 25, Erythrean, stierf na een val van een vrachtwagen op de A29 bij Rotterdam op 6 juli 2019
–– Nicknam Massoud teruggevonden in Noordzee ter hoogte van Zeebrugge op 25/08/2019, verdronken bij zijn oversteek van de Channel naar GB, Irakees, 48 jaar….
– Nixon, gezelfmoord in het open centrum in Lanaken op 23/10/2019, SriLankais, 34 jaar
– 39 Vietnamesen, vrouwen en mannen dood aangetroffen op 23/10/2019 in een truck in Essex /GB na een rit langs Zeebrugge
Pham Thi Tra My, 26, from Ha Tinh
Nguyen Dinh Luong, 20, from Ha Tinh
Nguyen Huy Phong, 35, from Ha Tinh
Vo Nhan Du, 19, from Ha Tinh
Tran Manh Hung, 37, from Ha Tinh
Tran Khanh Tho, 18, from Ha Tinh
Vo Van Linh, 25, from Ha Tinh
Nguyen Van Nhan, 33, from Ha Tinh
Bui Phan Thang, 37, from Ha Tinh
Nguyen Huy Hung, 15, from Ha Tinh
Tran Thi Tho, 21, from Nghe An
Bui Thi Nhung, 19, from Nghe An
Vo Ngoc Nam, 28, from Nghe An
Nguyen Dinh Tu, 26, from Nghe An
Le Van Ha, 30, from Nghe An
Tran Thi Ngoc, 19, from Nghe An
Nguyen Van Hung, 33, from Nghe An
Hoang Van Tiep, 18, from Nghe An
Cao Tien Dung, 37, from Nghe An
Cao Huy Thanh, 33, from Nghe An
Tran Thi Mai Nhung, 18, from Nghe An
Nguyen Minh Quang, 20, from Nghe An
Le Trong Thanh, 44, from Dien Chau
Pham Thi Ngoc Oanh, 28, from Nghe An
Hoang Van Hoi, 24, from Nghe An
Nguyen Tho Tuan, 25, from Nghe An
Dang Huu Tuyen, 22, from Nghe An
Nguyen Trong Thai, 26, from Nghe An
Nguyen Van Hiep, 24, from Nghe An
Nguyen Thi Van, 35, from Nghe An
Tran Hai Loc, 35, from Nghe An
Duong Minh Tuan, 27, from Quang Binh
Nguyen Ngoc Ha, 32, from Quang Binh
Nguyen Tien Dung, 33, from Quang, Binh
Phan Thi Thanh, 41, from Hai Phong
Nguyen Ba Vu Hung, 34, from Thua Tien Hue
Dinh Dinh Thai Quyen, 18, from Hai Phong
Tran Ngoc Hieu, 17, from Hai Duong
Dinh Dinh Binh, 15, from Hai Phong
– Ermiyas Ungessa, Éthiopie, 28 jaar, overleden op autosnelweg bij Doornik op 20/12/2019
2021
– Ilyes Abbedou, man uit Algerije overleden in een cel van de commissariaat in Brussel in januari 2021.
– -Mohammed Mesko, Syrier ,23 jaar, gezelfmoord in Bilzen na een nieuwe weigering aan zijn asielaanvraag op 28/04/2021
— Naam onbekend , Syriern, 22 jaar , verdronken in de Noordzee , zelfmoord in 2021
– Hassan Annour Ahmed Adam geboren op 01 januari 1975, uit Soudan,overleden op 30/07/2021 in Arlon omvergereden door een wagen op weg naar een parking.
Wanneer de groothertogelijke politie migranten slaagt en berooft
04/08/2021 Wij hebben een verontrustende getuigenis ontvangen, waaruit eens te meer blijkt dat machtsmisbruik – en dit is een eufemisme, spreken van fascisering lijkt meer op zijn plaats – niet ongewoon is bij de ordediensten, in ons land, maar ook bij onze Luxemburgse buren. Hieronder, de getuigenis die wij ontvingen:
In de nacht van 22 op 23 juni worden 6 migranten, verborgen in een vrachtwagen, ontdekt door de chauffeur die hen aangeeft bij de politie van het Groothertogdom. Zodra de deuren van de vrachtwagen werden geopend, werden de migranten op de grond gegooid, geschopt en geslagen. Ze weten het nog niet, maar dit is nog maar het begin. De 6 migranten werden gearresteerd en vervolgens in een voertuig gezet dat ongeveer veertig minuten reed om hen naar een bos te brengen. De twee politieagenten haalden hen uit het pak, namen hun jassen, hun telefoons en hun tijdschriften, alvorens hen opnieuw te slaan en achter te laten. Het kostte hen bijna 3 uur om de weg terug naar Aarlon te vinden. Een van de migranten was erg gehecht aan zijn telefoon, waarop het nummer van een ziek familielid stond, dus probeerde een gastvrouw hun bezittingen terug te krijgen door het politiebureau te bellen. De politieagent aan de telefoon was spottend, ontkende “dit mooie verhaal” en werd daarna dreigend: “Hij zei ook dat het “jammer” was dat het solidariteitsdelict in België nog niet bestond toen de gastvrouw het hen vertelde.
In een eerdere getuigenis was al sprake van het slaan van migranten in een kamer “zonder camera” van een grand-ducal politiebureau, nadat ze in een vrachtwagen waren aangehouden.
Diefstal, bedreigingen, racistische beledigingen, ontvoering en mishandeling, doe wat ik zeg, niet wat ik doe? Hoeveel lange gevangenisjaren zou een migrant die van deze misdaden wordt beschuldigd, tegemoet kunnen zien?
De doortocht op de parking van Aarlen is toegenomen, vooral na de aanslagen van Wetteren en Westkerke, gepleegd door bewakingsagenten en een bijzonder sadistische hondengeleider die reeds in een vorig artikel vermeld werd. Een ander onrechtstreeks gevolg was de dood van een Soedanese migrant, overreden door een auto.
Het geweld tegen migranten moet ophouden. De oorsprong van het probleem zijn de grenzen en hun bewapening, die door de autoriteiten voortdurend worden versterkt. Laten we ze afschaffen! Vrijheid van verkeer en vestiging!
De heer X had ons op 05/05/2021 een getuigenis afgelegd over het extreme geweld dat hij had ondergaan in de isolatiecel van het gesloten centrum 127 bis. Wij hadden toen afgezien van die publicatie om hem niet in gevaar te brengen voor nieuwe represailles in het centrum.
Ten gevolge van dit geweld heeft hij aanzienlijke rugpijnen gehad die door de arts van het centrum met pijnstillers zijn behandeld. Op 30/06/2021 (anderhalve maand later) wordt naar aanleiding van aanhoudende pijnen en moeite met lopen een scanner aangevraagd: “Belangrijke discushernia”.
Verklaring van een externe arts 07/07/2021“De scanner toont inderdaad een hernia tussen de wervels L4 en L5 met een compressie van de wortel L5 (5e lumbaal) die een zeer belangrijke ischiaspijn kan veroorzaken in het linker been schade aan de zenuw die uiteindelijk chronisch kan worden. Als hij geen symptomen had vóór wat hij in het centrum meemaakte, kunnen deze bevindingen mogelijk verband houden met het trauma (langdurige gedwongen houding zoals hij beschrijft). “
Verklaring van de bezoeker 07/07/2021:“Hij wijt zijn rugprobleem aan het geweld dat hij op 5 mei in het centrum heeft ondergaan. Hij is heel specifiek over wat er is gebeurd: hij werd op 30 april gearresteerd en moest zijn telefoon afgeven. Hij had de simkaart bewaard en weigerde die af te geven toen hem daarom werd gevraagd. Hij werd geboeid met zijn handen achter zijn rug, toen werden zijn voeten vastgebonden en zijn benen werden over zijn rug gevouwen en hij werd in de rug geslagen. En sindsdien, heeft hij pijn. Hij is bereid om een klacht in te dienen, zegt hij.”
Na de ernstige verwondingen werd meneer op 07/07/2021 uit het centrum ontslagen met een bevel om het grondgebied te verlaten
Op 09/07/2021 vraagt hij dat we zijn getuigenis publiceren “Zodat dit niet langer anderen wordt aangedaan.”
Ik ben in het gesloten centrum 127bis. Gisterenmorgen, woensdag, rond 9 uur, kreeg ik berichten van mijn advocaat en ik wou ze meedelen aan mijn sociaal assistent. Ik belde de bewaking. Er stond een vrouw voor mijn deur. Ze opende de deur en ik vroeg haar of ik mijn maatschappelijk assistent kon zien. Ze zei me dat de maatschappelijk assistent er in de namiddag zou zijn. Ik zei haar dat het dringend was, dat ik in beroep moest gaan en dat vandaag de laatste deadline was voor de advocaat om mijn dossier te krijgen. Ze antwoordde dat het niet aan mij was om te beslissen en dat ik tot de namiddag zou moeten wachten. Ik vroeg haar ook het papiertje mee te nemen dat ik vasthield met het telefoonnummer en het e-mailadres van mijn advocaat. Ik vroeg haar dat op haar bureau te laten liggen, zodat ze het aan mijn maatschappelijk assistente kon geven als ze haar zou zien. De vrouw wilde de deur sluiten terwijl ik haar probeerde te spreken. Ik had een kleine Nokia mobiele telefoon. Ik gooide het op de grond. Ik zei dat het complete onzin was. De vrouw belde de beveiliging die in aantal arriveerde, om te vragen wat er aan de hand was. Ik vertelde het hen. Ze zeiden luister, iedereen hier moet luisteren, ik wilde met de vrouw spreken maar ze wilde niet luisteren, toen gooide ik mijn telefoon op de grond. “Dat is wat we zeiden meneer, je kan dat niet doen, je moet mensen respecteren.””Eerlijk genoeg, mensen verdienen respect, maar wij ook, wij zijn mensen net als jullie!”Toen pakten ze mijn telefoon af en gingen weg. Een half uur later kwamen ze terug met de directeur van het centrum. Ze zeiden dat ze hadden besproken wat ze moesten doen en dat ik een sanctie moest krijgen. Ze zeiden me dat ik 24 uur in een isoleercel moest blijven en brachten me daarheen. Ze namen me alles af wat ik in mijn handen had, mijn zakken, ze namen mijn schoenen, mijn riem, alles. Ik had mijn simkaart in een klein zakje, ze wilden dat ik die aan hen gaf. Ik weigerde en zei dat ik het in mijn telefoon zou zetten om mijn advocaat te bellen zodat hij me kon zeggen wat ik moest doen. De directeur kwam, met meer dan 7 mannen. Ze kwamen naar mijn kamer. Hij beval hen mij met geweld mee te nemen en mijn simkaart te nemen. De 7 mannen zaten achter me aan, ze deden me handboeien om, vertrapten mijn rug, deden alles om mijn sim kaart te krijgen. Ze deden me handboeien om, bonden mijn voeten vast met handboeien, mijn handen achter mijn rug. Ze gingen weg. Ze kwamen een tweede keer terug om te controleren of ik genoeg vastgebonden was om niet weg te komen. Ze bonden me een tweede keer vast. Een man nam mijn voeten van achteren, ik lag op mijn buik. Hij boog mijn voeten om bij mijn hoofd te komen. Mijn rug en mijn hoofd deden veel pijn. Toen schreeuwde ik, ik stond op en ik kon niet gaan zitten, in een comfortabele positie. Ik huilde en vertelde hen dat ze mijn rug hadden gebroken. Toen renden ze direct om de handboeien en de tape af te doen. Ik had veel gehuild, de matras lag vol met spullen, ze maakten alles schoon, ze namen de handboeien en de tape, ze vertrokken en sloten de deur. Ze lieten me zo achter gedurende 13 uur tot de middag de dag erna. Ik was de hele nacht op dieet, geen eten, geen drinken, niets, en er kwam niemand. De dag erna kwamen ze me vertellen dat mijn opsluiting voorbij was en dat ik die kamer kon verlaten. Maar ik was niet in staat om op te staan. Ze drongen erop aan dat ik opstond, maar dat was niet mogelijk. Ik vertelde hen dat mijn rug gebroken was en dat het veel pijn deed. Ik bleef daar nog twee uur. Ze konden zien dat ik me niet bewoog. Ik bleef in dezelfde houding liggen als de vorige dag, met mijn buik op de grond. Misschien zijn ze bang geworden en hebben ze de ziekenwagen gebeld; ik ben naar het ziekenhuis van Vilvoorde gereden. Ze namen een radiografie. De dokter zei dat er niets gebroken was, dus reden ze me terug naar het centrum. Daar ben ik nu, ik leg u alles uit vanuit een andere isoleercel. Hier is mijn getuigenis van wat er in het centrum gebeurd is.
Getuigenis van de illegale en schandalige uitzettingen van 127bis ART HIER:
Kort na zijn gedwongen uitwijzing naar Nigeria, heeft een voormaligegevangene van 127 bis met één van onze activisten willen praten over het misbruik waarvan hij het slachtoffer was en over het geweld dat gepaard gaat met het Belgische systeem van detentie en uitwijzing.
Lees hieronder delen van hun conversatie:
Uitgezette : ” (…) Ik werd naar een geïsoleerde kamer gesleept, naakt uitgekleed in het 127bis repatriëringscentrum in Brussel, België (…),en later naar de luchthaven gebracht in een busje met twee veiligheidsagenten, toen ik weigerde terug te keren naar Nigeria, werd ik uit het busje gesleurd, want ik heb twee keer repatriëring geweigerd.Ik werd gerepatrieerd zonder een cent en zonder iets om te overleven,hoe kon België zo gemeen zijn? Of misschien was het een persoonlijke kwaadheid of die van de regering”.
Activist : “Blijkbaar werd u door de Nigeriaanse politie gevraagd om voor het ticket te betalen, is dat waar? “
Gedeporteerde : ” Ja, ik werd door de luchtvaartmaatschappij in deschulden gezet om mijn ticket te betalen “
Activist : ” Wanneer hebben ze u op de hoogte gebracht van uw deportatie? Heeft u een bericht gekregen? Heeft u een covid test ondergaan? “
Gedeporteerde : ” (…) geen verwittiging, ik kreeg het bericht dezelfde dagen werd na enkele uren meegenomen, zonder covid test.“
Activist: “Nog een vraag: heeft u de mogelijkheid gehad om uw advocaatte bellen toen u hoorde van uw deportatie? ”
Gedeporteerde: “Ik heb geen advocaat gekregen, zelfs niet toen ik er omvroeg.”
Gedeporteerde: “Ik probeer nog steeds te herstellen van de grootsteschok in mijn leven, leven in een onbekend land uit angst voor mijnleven, zonder dak boven mijn hoofd, want ik heb alles verloren, en ikben teruggestuurd zonder iets, waar moet ik nu beginnen? ”
Een gedetineerde met wie wij in contact staan, vertelde ons dat onlangs verschillende gedetineerden waren gevraagd naar het kantoor van de maatschappelijk werker te komen zonder dat hun de reden van hun oproep was meegedeeld.
Eenmaal in het kantoor had de maatschappelijk werker “de deuren gesloten” ( zijn eigen woorden) en de betrokken gedetineerde verteld dat hij op het punt stond te worden uitgezet.
De gedetineerde werd vervolgens rechtstreeks overgebracht naar het “cachot” en zijn telefoon werd hem ontnomen. De gedetineerde werd vervolgens geïsoleerd, zonder contact met zijn familie en zonder de mogelijkheid van onafhankelijk juridisch advies.
Vervolgens werd hij onmiddellijk naar de luchthaven overgebracht.
Het spreekt voor zich dat deze praktijk een grote druk legt op de betrokken gedetineerde. Hij is overrompeld en is niet in staat zijn rechten te kennen of uit te oefenen ten aanzien van deze gedwongen uitzetting.
De andere gedetineerden leven in angst om aan dezelfde procedure te worden onderworpen. Er wordt aan herinnerd dat velen van hen beweren in groot gevaar te verkeren wanneer zij naar hun land van herkomst worden teruggestuurd.
Deze zelfde gedetineerde vertelde ons over een andere afschuwelijke praktijk: een gedetineerde werd overtuigd om een covidetest te ondergaan omdat hij naar een ander centrum zou worden overgeplaatst en dit hem quarantaine in zijn nieuwe centrum zou besparen. Nadat de test was uitgevoerd, kreeg hij onmiddellijk een retourticket. Dezelfde praktijken werden ons verteld door onze vrienden van de CRACPE in het gesloten centrum in Vottem . Laatste nieuxs uit de gesloten centra hier
Het gebruik van dergelijke procedures is schandalig en schendt de rechten van de gedetineerden. Laat ze niet genegeerd worden!
26/06/2021 Gedetineerd en binnenkort uitgewezen na 50 jaar legaal verblijf in België.
Mr M.B.A. is Marokkaans. Hij kwam 50 jaar geleden, op 13-jarige leeftijd, met zijn ouders naar België.
Hij heeft altijd met zijn hele familie in België gewoond. Hij trouwde, kreeg een kind, scheidde… Een normaal leven.
Tot januari 2020, wanneer hij naar Marokko vertrekt en niet meer terug kan vanwege de pandemie.
De grenzen zijn gesloten. Als ze weer open gaan, zijn de kaartjes onbetaalbaar. Hij slaagde er pas in juni 2021 in terug te keren.
Toen hij in Zaventem aankwam, werd hij vastgehouden in een gesloten centrum, hoewel zijn identiteitskaart nog geldig was. Hij wordt volgende week dinsdag uitgewezen naar Marokko.
Hij had de gemeente Anderlecht op de hoogte moeten brengen van zijn vertrek naar het buitenland voor meer dan 12 maanden. Maar toen hij vertrok, had hij niet gedacht dat hij meer dan een jaar vast zou zitten vanwege een wereldwijde pandemie.
Wie had dat in januari 2020 kunnen voorzien?
Dit is één van de vele kafkaiaanse situaties in 127bis, een wetteloze zone.
Nieuws uit de gesloten centra in België 18/06/2021
De capaciteit van de gesloten centra neemt geleidelijk toe met de versoepeling van de anti-coronavirusmaatregelen. Repatriëringen blijven uiterst moeilijk wegens de COVID-19 “veiligheids”-regels van de meeste landen en luchtvaartmaatschappijen en wegens het verzet van de gedetineerden binnen de centra.
De gemiddelde duur van de detentie is momenteel bijzonder hoog (kan oplopen tot een jaar!) als gevolg van de moeilijkheid om naar de meeste landen te repatriëren. Vele landen en sommige luchtvaartmaatschappijen eisen immers een negatieve COVID-19 test. Vele gedetineerden weigeren deze tests te ondergaan om te vermijden dat zij worden uitgewezen en de Dienst Vreemdelingenzaken houdt hen in detentie. In sommige centra zijn voorstellen tot vaccinatie gedaan, maar de gedetineerden hebben geweigerd omdat dit voor hen deportatie betekent. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft een gloednieuwe, ziekmakende truc uitgevonden : men vraagt de gedetineerden om een COVID-19 test te ondergaan en doet hen geloven dat dit is om een eventueel optreden of een evolutie van de ziekte te voorkomen of om hen voor te bereiden op een overplaatsing naar een ander centrum. Wanneer de test is ondergaan, boekt het bureau een vliegtuigticket voor de deportatie in de twee volgende dagen.
DE GESLOTEN CENTRA
In Brugge zijn ongeveer 60 gedetineerden (op een capaciteit van 112). Onder hen zijn 12 Vietnamezen , gearresteerd aan de Belgische kust toen zij probeerden Groot-Brittannië te bereiken.
In Merksplas, ongeveer 30 gedetineerden (voor een capaciteit van 146). Onder hen een twaalftal Tunesiërs die in sommige gevallen al 8 maanden worden vastgehouden. De gedetineerden zijn solidair en steunen elkaar. Een man werd bijna gedeporteerd na 8 maanden opsluiting maar weigerde en werd overgebracht naar het centrum in Vottem.
In Vottem, minder gedetineerden sinds de coronavirus epidemie.Persbericht hier In 127bis zijn drie vleugels open met een totaal van +/- 50 personen (voor een capaciteit van 120).
In Holsbeek : zeer weinig contacten ondanks een verrassingsbezoek van activistenhttps://www.gettingthevoiceout.org/action-on-the-cosed-center-for-womans/Het schijnt dat op 3 juni 2021 enkele gedetineerden positief getest werden op COVID-19. In Caricole lijkt men vrij snel in en uit te geraken : mensen worden gearresteerd op de luchthaven, tien dagen geïsoleerd en dan terugestuurd naar hun land van vertrek.
OPROEP tot psychologische hulp voor de gedetineerden:
Sommige gedetineerden lijden aan ernstige psychologische, soms psychiatrisch leed na een moeilijke reis en na zo lang in detentie te hebben gezeten, zonder hoop op vrijlating. Het medisch personeel lijkt zich er niets van aan te trekken, ondanks de bezoeken van onafhankelijke artsen die getuigen van dit lijden. Eén gedetineerde is overgebracht naar een psychatrische instelling. Wij vragen dat psychologen en psychiaters naar de centra gaan om hen bij te staan.
WOORDEN VAN GEDETINEERDEN :
“Zelfs als ik dood zou zijn, zou het beter zijn, dan zou ik in vrede zijn” “Of ik dood mezelf of ik dood iemand anders hier!” “Ik vind het goed om enkele jaren in het centrum te blijven tot ik mijn papieren krijg, maar niet terug naar mijn land gaan waar ze me vermoorden.” “Elke maand zeggen ze me ‘nog een maand’, ‘nog een maand, wanneer kom ik hier uit? Ze proberen je beetje bij beetje geestelijk te doden.” “Het is Merdeplas*, niet Merksplas.” Na de bevrijding van één van zijn kameraden, vertelt een gevangene ons: “Zolang er leven is, is er hoop” Een andere gevangene vertelt ons dat hij “bang is om gek te worden“
(*Merdeplas = strontplaats)
NIEMAND heeft een plaats in deze gesloten centra, het voegt alleen maar lijden en vernedering toe aan een toch al chaotische weg.Laten we de migranten zonder papieren steunen en strijden tegen deze acties van een racistische en uitsluitende staat
De aarde is van iedereen.
Vrijheid van verkeer en vestiging voor allen.
——————————————————————————————————————————-
Nog hulp nodig : Twee gescheiden oproepen voor financiele steun:
-OPLADEN VAN DE TELEFOONS voor gedetineerden in gesloten centra
We ontvangen veel verzoeken voor het opladen van telefoons van mensen
die in gesloten centra worden vastgehouden. Vaak is hun telefoon de
enige manier om contact op te nemen met de buitenwereld, of het nu gaat
om hun familie, vrienden, advocaat of om publiekelijk te informeren over
hun situatie.
Of hun arrestatie nu plaatsvond onderweg tijdens hun migratiereis, in
hun huis. Of hun familie en vrienden hier zijn of in hun thuisland, het
is cruciaal voor hen om hen te kunnen waarschuwen en met hen te
communiceren. Zonder uw steun zouden ze daartoe vaak niet in staat zijn.
U kunt deze gedetineerden steunen door een Lycamobile van 10 euro te
kopen bij uw kruidenier, nachtwinkel of boekhandel. Stuur ons de pincode
die op de herlaadbeurt staat, per e-mail op
gettingthevoiceout@riseup.net of per SMS op 0032(0)484026781. Wij sturen
dan de code naar de gedetineerden die er om gevraagd hebben. Als het
voor u gemakkelijker is, kunt u ook betalen, of nog beter een
doorlopende opdracht van 5, 10, 20 euro of meer instellen op de speciaal
daarvoor gecreëerde bankrekening:
Collectif Contre Les Expulsions Banque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB Communicatie: Lyca
Verspreid de boodschap om je heen! Dank u wel!
-DE STRIJD TEGEN GESLOTEN CENTRA EN GRENZEN ondersteunen
De
strijd tegen gesloten centra, deportaties en grenzen (verspreiding van
folders, plakken van affiches, publicaties, evenementen, logistieke
uitwerking, diverse acties, preventie van repressie) vergen zowel
energie als financiële middelen.
Wilt u ons financieel ondersteunen? Doneer dan, of beter nog, stel een doorlopende opdracht in op :
Collectif Contre Les Expulsions Banque Triodos: BE 13 523045586439 Communicatie: Soutien aux luttes
Een twintigtal activisten smeerden bloed op de muren van het Frontex-agentschap (Europees agentschap voor grensbewaking en kustbewaking). Deze actie maakt deel uit van een Europese campagne die tot doel heeft een einde te maken aan dit agentschap en zijn wereld.
Sinds 1993 heeft het gemilitariseerde beleid van Fort Europa de dood van meer dan 40.555 mensen veroorzaakt. Verdronken in de Middellandse Zee, gedood aan de grenzen; dood na zelfmoord te hebben gepleegd in de gesloten centra, gemarteld en gedood na hun deportatie; de EU heeft bloed aan haar handen.
Een van de agentschappen die tegen hoge kosten meewerken aan deze criminele repressie is Frontex
Vandaag ontstaat een nieuwe internationale beweging om Frontex af te schaffen. Een eerste dag van acties gericht tegen het Europees agentschap voor grensbewaking en kustwacht in 7 verschillende landen.
Omdat Europa bloed aan zijn handen heeft en wij weigeren passieve medeplichtigen te zijn.
De feministische actie ‘Toutes Aux Frontières‘ betoogde op 05/06/2021 in Nice aan de grenzen tegen de overal in Europa opgetrokken muren en eist overal en altijd vrij verkeer en een definitieve breuk met de patriarchale en militaristische geschiedenis van de grenzen.
Ook in Brussel werd vanochtend voor de deur van de Dienst Vreemdelingenzaken met een spandoek gedemonstreerd ter ondersteuning van #NoBorders.
Poging tot uitzetting met een FRONTEX chartervlucht op 26/05/2021
Nigeriaans onderdaan, hij ontvluchtte zijn land via Benin om in België asiel te vinden. Hij is opgesloten in het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel sinds verschillende maanden. Hij vertelt ons dat hij lid is van een politieke oppositiebeweging en gezocht wordt door de politie.
Na twee asielaanvragen besliste het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen dat zijn verklaringen niet geloofwaardig waren.
Op 03/04/2021 werd een eerste poging ondernomen om hem naar Benin uit te wijzen, wat hij weigerde. Eerdere oproep hier
Hij kreeg vandaag 21/05/2021 te horen dat hij op 26/05/2021 naar Nigeria zou worden uitgezet;
is het waarschijnlijk dat hij onder dwang op een FRONTEX-vlucht van Düsseldorf via Wenen zal worden gezet waarbij een onbekend aantal Nigerianen afgezet zullen worden in Lagos, met de medeplichtigheid van de luchtvaartmaatschappij Titan Airways
Hij zegt in levensgevaar te zijn! Hij heeft steun nodig!
Laten we deze deportatie voorkomen door te schrijven, te faxen, te bellen naar degenen die verantwoordelijk zijn voor deze criminele daden.`
Volgens onze informatie zijn in het gesloten centrum voor vreemdelingen in Vottem verschillende gevallen van het coronavirus vastgesteld. Tot op heden zijn er 4 personen met het virus onder de gevangenen, en 8 onder het personeel.
” Buiten zijn de sanitaire maatregelen echter streng en worden zo streng onderdrukt wanneer ze niet worden nageleefd… Vandaar dat, toen wij op 9 mei onze jaarlijkse betoging tegen het gesloten centrum van Vottem organiseerden, wij ons aan heel wat regels moesten houden, voor een bijeenkomst onder specifieke voorwaarden, en de gebruikelijke mars van Luik naar Vottem werd verboden.
Sinds de eerste opsluiting is het niet de eerste keer dat deze chaotische maar voorspelbare situatie zich voordoet: het virus is binnengedrongen door het prikkeldraad, waarschijnlijk verspreid door de personeelsleden die een leven, sociale contacten enz. hebben in tegenstelling tot de gevangenen. Inderdaad, voor deze laatsten, en sinds lange tijd, gebeuren de bezoeken onder toezicht en achter plexiglas.
Terwijl de personeelsleden uiteraard de mogelijkheid hebben om naar huis terug te keren en een passende verzorging te krijgen, geldt dit absoluut niet voor de weerhouden personen.
Volgens de getuigenissen die we gehoord hebben, zijn de weerhouden personen die COVID hebben, in isolatiecellen geplaatst!
Hoe ziet een isoleercel er in Vottem uit? Het is een piepklein kamertje, helemaal in beton, met een piepklein raampje als een klapraam, een matras op een betonnen bed, bijna op de grond, een wc-pot in de cel, en een kleine wastafel. De hygiënische omstandigheden in de isoleercellen zijn erbarmelijk. De isolatie is in feite volledig; bewakers komen van tijd tot tijd van achter de gepantserde deur controleren of “alles in orde is”.
Of men nu ziek of asymptomatisch is, een isoleercel heeft niets te maken met een medische opsluitingsmaatregel, en een isoleercel is zeker geen plaats waar men geneest! Sommige van de door het virus getroffen personen zijn ziek en wij maken ons grote zorgen over de kwaliteit van de medische begeleiding die zij krijgen; de isolatie als zodanig kan de symptomen zelfs verergeren en zeer schadelijk zijn (vochtigheid, kou, gebrek aan hygiëne)! Het is ook stresserend en stigmatiserend, zou men “de fout gemaakt hebben” om ziek te worden?
Bovendien zijn de preventieve maatregelen in het centrum volslagen belachelijk: een paar ondervraagden vroegen om hydro-alcoholische gel, die hun werd geweigerd.
In deze pandemische crisis zou ieder van ons recht moeten hebben op bescherming van de gezondheid, op gezondheidszorg en vaccinatie.
Gesloten centra voor buitenlanders zijn in alle opzichten een uitzonderingsregeling, ook op dit gebied.
Laten we niet vergeten dat deze centra enkel tot doel hebben de deportatiemaatregelen uit te voeren en het verzet te breken van de mensen die zich verzetten tegen deze geplande deportatie; mensen die hier hun leven wilden opbouwen maar die hun verblijfsvergunning niet kregen omwille van het restrictieve beleid van Fort Europa op het vlak van asiel en immigratie.
Op de website ‘Getting the Voice Out’ vindt u tal van getuigenissen die in de verschillende gesloten centra werden verzameld.
Wij herinneren aan onze eisen, die vandaag meer dan ooit geldig zijn in deze situatie van wereldwijde pandemie:
ik zal met dit beginnen: er was een heer die kwam, hij was in quarantaine, hij testte positief op 31 maart dus ze plaatsten hem in quarantaine voor twee weken.
Toen hij terug naar buiten mocht, werd hij bij iedereen in het centrum gezet, hij was in een kamer met andere mensen die met hem begonnen te praten
De man is al heel lang een slachtoffer – “maar waarom was jij niet waar iedereen was? “Ik testte positief”, “oh je hebt corona!” “Nee, nadien testte ik negatief”
ok
s Morgens kwam de veiligheidsman, “kom op, je gaat de coronatest doen”. Hij ging de coronatest doen.
Toen hij terugkwam zei hij: “overmorgen ga ik naar Aken (Duitsland),
Oh ok, dat is goed
We keken eergisteren TV, met meneer, en we zagen de verpleegster komen:
Ze had de documenten in haar hand dus …. in het Frans helpen we haar ……
toen hij het opende zagen we dat het positief was, dus iedereen begon te schreeuwen
“Hoe is het positief”?!
De verpleegster nam hem mee, ze ging met de man naar de gang voor 20 minuten, ze praatten 20 minuten. Toen hij terugkwam wilde hij het papier niet meer laten zien en vertelde ons dat het negatief was.
Hoe kan het negatief zijn?” Iedereen zag dat het positief was!
Een andere meneer ging naar de verpleegster en vroeg “maar hoe kan je iemand mengen met corona?” de verpleegster zei “corona is persoonlijk”
Iedereen was verbaasd! De verpleegster zei: “Trouwens, er slaapt iemand in zijn kamer, hij slaapt niet alleen! Hij hangt rond met iedereen…….”
We moeten praten over de realiteit van de dingen hier, je brengt mensenlevens in gevaar,
men brengt het leven in gevaar van mensen die al gezondheidsproblemen hebben;
Terwijl we aan het praten waren, kwam een bewaker zijn spullen halen. De meneer werd zonder zijn bezittingen in de isoleercel gezet.
(…)
In de ochtend kregen we te horen dat hij vertrokken was
Toen hij in Duitsland aankwam werd hij teruggestuurd naar Brussel omdat hij positief testte.
hij mocht Duitsland niet in omdat hij positief is
De documenten zeggen dat hij positief is en niet een beetje positief. Hij werd opnieuw in quarantaine geplaatst.
h
Vanmorgen komt de man van de directie, hij legt uit dat er geen probleem is.
“maar hoe is het mogelijk, op het document staat dat hij positief is en niet een beetje, men brengt mensenlevens in gevaar (….)”
en de verpleegster, de manier waarop ze praat, het is alsof we dieren zijn, het is alsof we geen mensen zijn in feite! en de manier waarop de maatschappelijk werker zich gedroeg! ze zijn als CIA-agenten, ze zijn er enkel om te zeggen “ga terug naar je land”
We hebben niet eens verpleegsters om er over te praten, we hebben niet eens mensen om over dit geval te praten.
Ze willen dat we teruggaan, ze geven je 100 euro, je neemt het vliegtuig, je moet teruggaan.
We leven in de hel ……
We moeten alles aan de kaak stellen wat in de centra gebeurt, het is niet juist, zo werkt het niet
We zouden alles kunnen blootleggen wat er in het centrum gebeurt, als we een smartphone hadden
(….)
we legden hen uit, aan de directie: er zijn positieve en negatieve…, dat er asymptomatische mensen zijn, zonder symptomen, maar ze kunnen zich verspreiden. We hebben allemaal contact gehad met deze meneer. We zijn waarschijnlijk COVID positief
Niemand zal de test doen en we zullen niet meer eten omdat we misschien positief zijn.
Als we sterven, zullen we sterven.
We legden het nog eens uit en de verpleegster wilde de mensen dwingen te eten
HOLSBEEK GESLOTEN CENTER] Twee jaar na de opening van het smerige centrum tonen een vijftigtal activisten vandaag hun woede tegen de grenzen en hun steun aan de gedetineerden.
06/05/2021 : De eerste aflevering van onze podcast “LANCE-PIERRE” (Catapult) is nu beschikbaar op Spotify, SoundCloud, Acast: luister ernaar, deel het en verspreid het overal om je heen, het is een gloednieuw furieus geluid tegen gesloten centra.
Wat is een gesloten centrum, waar heeft het betrekking op in de collectieve verbeelding? Wat probeert de Staat voor ons te verbergen achter deze prikkeldraad en hekken? Wat zeggen de eerste mensen die door deze realiteit worden geraakt? Net als duizenden stenen die in het gelaat van de grenzen worden gekatapulteerd, tot ze worden neergehaald.
in het Frans
LANCE-PIERRE , Getting The Voice Out , eerste episode : dès à présent disponible sur les plateformes de podcast ! Bonne écoute
de nieuwe ingang van het gesloten centrum vol camra’s en hekken
Persbericht en gtuigenis Een Eritrese man, opgesloten in het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel werd twee weken geleden positief getest op COVID-19 en werd 14 dagen in quarantaine geplaatst. Vermoedelijk omwille van een potentiële uitzetting naar Duitsland was de man verplicht op 27/04/2021 een nieuwe test af te nemen. Deze test bleek opnieuw positief te zijn maar desondanks werd hij terug naar de groep overgeplaatst waar hij bovendien een kamer deelt met een andere persoon. De resultaten werden nooit aan de gedetineerden getoond of gecommuniceerd maar werden door hen zelf ontdekt. Medegevangenen werden niet getest en zijn vandaag (29/04) uit protest een hongerstaking gestart. ‘Zij willen ons doden!’, geven zij aan. Zij zijn van mening dat de directie de testresultaten doelbewust achterhield voor hen en zo hun gezondheid in gevaar brengt.
Zij verwijten de directie een gebrek aan communicatie en respect naar hen toe. Deze middag (29/04) vond een vergadering plaatst tussen gedetineerden en de directie. De directie ontkent besmettelijkheid na deze positieve testresultaten. De gedetineerden vrezen voor hun gezondheid en gaan voort met hun hongerstaking. Zij eisen hun vrijheid..
De gedetineerden wensen deze feiten naar de media te sturen en vragen aan journalisten om te communiceren over wat er in het centrum gebeurt.
Opmerkelijk is ook dat het nummer van de Liga voor Mensenrechten, die de gedetineerden trachtten te bereiken, ontoegankelijk is. Zij krijgen het bericht ‘dit nummer is niet toelaatbaar’. Net zoals sommige websites geblokkeerd worden voor hen, is ook blijkbaar dit nummer onbereikbaar voor hen. Contact Getting The Voice Out: 0484 02 67 81
Update 04/04/2021 Gisterennamiddag werd onze contactpersoon naar de luchthaven gebracht voor uitzetting. Nadat hij tegen de politieagenten had gezegd dat hij in levensgevaar was als hij uitgewezen werd, werd hij terug naar 127 bis gebracht. De uitwijzing werd echter enkel uitgesteld. Er werd hem bevestigd dat hij bij een volgende poging onder politiebegeleiding zou zijn. De mobilisatie gaat verder !
ALERT: Gedwongen uitzetting dreigt!!! 03/04/2021
Gedwongen uitzetting dreigt!!! Vlucht van Brussels Airlines naar Cotonou.
Gepland voor 3 april 2020 om 14.55 SN 231 vers Abidjan met stop Cotonou
Eén van onze contacten, opgesloten in 127bis, staat op het punt om onder dwang op een vliegtuig naar Benin gezet te worden.
Hij is een Nigeriaans onderdaan die zijn land ontvluchtte via Benin om in België een toevluchtsoord te vinden. Hij vertelt ons dat hij lid is van een politieke oppositiebeweging en gezocht wordt door de politie.
Na twee asielaanvragen heeft het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen besloten dat zijn verklaringen niet geloofwaardig zijn. Hij beweert in levensgevaar te verkeren!
Hij heeft steun nodig!
Schrijf, Mail, bel naar de verantwoordelijken
Alexander De Croo Eerste minister: +32 2 501 02 11. Email: contact@premier.be
Sammy Mahdi Beleidscel en Secretariaat van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, 02/488.06.06. Email: info.mahdi@mahdi.fed.be
Ze werden allemaal naar het politiebureau gebracht en gearresteerd. Vier van hen (2 vrouwen en 2 mannen) werden overgebracht naar de gesloten centra in Brugge en Holsbeek voor deportatie.
Getuigenissen van migranten en medestanders: RAZZIA op het kamp van ‘La forest’ in Waremme – dinsdag 23.03.2021
“Na de oproep ben ik naar het terrein gegaan. het moet rond 9.15 uur geweest zijn. er waren geen politievoertuigen meer. zoals gewoonlijk ben ik het bos ingegaan om eventuele jongeren te ontmoeten die aan de politie ontsnapt zouden kunnen zijn. Er was niemand meer! ik zag dat alle tenten geopend waren, zonder uitzondering. .. Iedereen werd meegenomen en liet niet alleen zijn persoonlijke bezittingen achter (rugzakken, mobiele telefoons, …) maar soms ook zijn schoenen. Het is duidelijk dat dit geen vrijwillig vertrek is.
“Ze vertellen me dat ze uit hun tenten werden gehaald door politieagenten met honden, om 7 uur ‘s morgens, midden in hun slaap. Hun handen waren vastgebonden met colsons. Verschillende keren vroegen ze in het Engels, ‘What’s going on? Wat hebben we gedaan? “. Zij kregen geen antwoord en werden naar het politiebureau gebracht. Ze bleven daar met hun handen gebonden. De politie nam foto’s, vingerafdrukken en namen. Dit alles in het Engels, sommigen vertalen voor anderen. Geen ondervraging over mogelijke wandaden. Tot op de dag van vandaag vragen de jongeren die gearresteerd zijn me nog steeds het “waarom. ”
“De jongeren die naar commissariaat zijn gebracht, weten niet wat de politie van hen wilde. Ze namen onze spullen mee, vroegen naar onze naam en toen moesten we wachten op de binnenplaats van het politiebureau. We waren de hele tijd vastgebonden. Ja, nu is iedereen vrij.
Zij waren erg bang, vooral vanwege de honden en het feit dat er overal in het kamp veel politieagenten waren. Ze begrepen niet waarom ze gearresteerd waren en niemand legde het hen uit. “Te veel stress”
Ze vroegen of ik dit ooit in Waremme had gezien en of het vaak gebeurde… (ook in België, in Waremme?)
“Een jongeman komt terug naar het bos. hij is de eerste die wordt vrijgelaten: hij is gestresseerd, bang maar vertrouwt op de vrijwilligers die hij kent. Hij legt uit dat er om 7 uur ‘s morgens iemand op zijn deur heeft geklopt.
“Ik sliep. Ik opende het en er was overal politie in het bos, bij elk “huis”, met honden. We werden gedwongen te vertrekken zonder iets te zeggen.” Dan, met gebonden polsgebaren, legt hij ons uit dat de politie zijn polsen met “plastiek” – laat ons verstaan halsbanden – heeft vastgebonden en hem daarna uit het bos en in de voertuigen heeft gebracht”.
“Een ander wil absoluut terug naar het bos om te kijken of zijn tas daar nog is. in de haast en de angst kan hij zich niet herinneren of de politie hem zijn tas heeft laten meenemen of dat de politie hem heeft gehouden. Hij zal zijn tas niet vinden.”
D. zal ons ook vertellen dat hij vroeg om te gaan plassen. het is mogelijk, maar zonder zijn handen vrij te maken,
“Ze namen onze spullen, vroegen onze naam en toen moesten we wachten op de binnenplaats van het politiebureau. we waren de hele tijd vastgebonden. ja, nu is iedereen vrij.
Zij waren erg bang, vooral vanwege de honden en het feit dat er overal in het kamp veel politieagenten waren. Ze begrepen niet waarom ze gearresteerd waren en niemand legde het hen uit. “Te veel stress”
Ze vroegen of ik dit ooit in Waremme had gezien en of het vaak gebeurde… (ook in België, in Waremme?)”
En hieronder, de getuigenis van de vrouwen die daar waren:
Zij sliepen, de politie vroeg hen naar buiten te komen, maar omdat zij sliepen kwamen zij niet onmiddellijk naar buiten en de politie ging de tent binnen.
Ze staken een lamp aan en lieten hen vertrekken. Ze doen de handbanden om. Ze namen 10 mensen mee in het politiebusje en brachten hen naar het politiebureau. Toen, rond 4:00 uur, verzamelden ze hen en namen vingerafdrukken en foto’s.
Geen eten gedurende de dag;
Toen werden ze meegenomen.
Met dank aan het collectief Freedom & Solidarity voor het verzamelen van de getuigenissen. Let op hun ontkenning in de pers “Vrijheid & Solidariteit is verbaasd in de pers geciteerd te worden over enig overleg met de politie over de “collectieve” arrestatie (om niet te zeggen razzia) van alle migranten van de plaats genaamd “la Forest”, deze dinsdagochtend, vanaf 07u, op Waremme.”
127 bis – Hongerstakingen, zelfverwondingen, kreten van wanhoop en woede nemen toe
Ze zijn met een vijftigtal in het centrum: asielzoekers, mensen zonder papieren, sommigen gearresteerd op hun werkplaats, sommigen verdacht van een vals huwelijk (blank of grijs), een 62-jarige man die al 4 maanden wordt vastgehouden, een Portugees met een arbeidscontract in België, een Palestijn uit Gaza die erg ziek is, 5 mannen uit de DRC die bedreigd worden met deportatie naar hun land van ‘herkomst’, enz.
Er lijkt een grote solidariteit te bestaan tussen allen. Ze zijn allemaal erg bezorgd over een Palestijnse man die al enkele dagen in hongerstaking is. Deze zou geen advocaat hebben, net zoals enkele anderen die al maanden vastzitten en geen toegang hebben tot een advocaat, terwijl de beheerders van het centrum hen juridische bijstand zouden moeten verlenen bij hun aankomst!
Acht personen zijn op vrijdag 12 maart een hongerstaking van 24 uur begonnen om te protesteren tegen het feit dat zij worden vastgehouden en tegen de systematische eenzame opsluiting van personen die hun rechten opeisen (zelfs om ‘s morgens gewoon een koffie te halen!).
Een Palestijnse man is al 9 dagen in hongerstaking.
“Vrijheid” “Geen rechten hier” “Je bent net als vee hier” “Wij zijn met jullie.” “Ze houden ons hier als beesten!” I ” FUCK DE POLITIE” “Hier worden we slecht behandeld, buiten en binnen. Uiteindelijk denk ik dat ik beter af was in mijn land.” “Ik blijf stil omdat ze je gedrag hier registreren.” ” Er is hier meer personeel dan dat er mensen vastgehouden worden, en 3 directeuren, waarom? “Ze zeggen dat we in een centrum zitten, maar we zitten in de gevangenis.” “Ze geven ons te eten om ons in leven te houden.”
Op 12 maart vertelt de directie hen dat er een COVID-geval zou zijn onder de bewarende personen, maar toen ze vroegen om getest te worden, werd dat geweigerd. Ze hebben geen maskers, het personeel draagt maskers maar “vergeet” ze soms te dragen.
De gevangenen vertellen ons dat activisten verschillende keren voor het centrum zijn komen staan om hun steun te betuigen. Daar waren ze erg blij mee.
” Wij hebben hulp nodig, U bent altijd welkom “ ” Alles is slecht hier” ” Bedankt iedereen. ” We missen jullie.
We kregen een telefoontje van een gevangene tijdens een bijeenkomst voor het centrum. “Tien bewakers sprongen op een Algerijnse man, in een “George Floyd” stijl, omdat hij “VRIJHEID” riep. “Ik had dit nog nooit gezien en ik was ontzettend bang!” Hij vraagt om de bewakingscamera’s in beslag te nemen, in de gang waar het tussen 14 en 14.30 uur gebeurde, om deze agressie van vrijdag 12 maart te laten zien.
Tijdens een andere steunbijeenkomst buiten het centrum heeft een bewoner gevraagd om foto’s te maken van zijn borstkas en van de littekens die hij na zelfverwonding heeft opgelopen en die woede en extreme vermoeidheid tonen als gevolg van deze ondraaglijke situatie (foto in bijlage). Hij heeft al 5 dagen niet gegeten en bijna niet gedronken om zijn detentie aan te klagen en deze plaats die hij per se gevangenis noemt en geen centrum. Zijn medegevangenen zeggen dat ze vrezen voor zijn gezondheid en dat hij binnenkort in coma zou kunnen raken. Gevangenen tonen intense solidariteit met zijn situatie. Hij kent de gevangenis in Gaza en hij had nooit gedacht dat hij in de gevangenis zou belanden terwijl hij in België woont. Hij wil daar weg om zich bij zijn jonge kinderen te voegen. Ze plaatsten hem 24 uur lang in een isoleercel in de kou omdat hij te lang zou gesproken hebben met activisten die hun steun kwamen betuigen aan de omheiningen van het 127bis.
“NEE NEE NEE ! WIJ AANVAARDEN DIT NIET! Wij blijven ons verzetten tegen illegaliteit, gesloten centra voor vreemdelingen en deportaties!” Evenement info: https://www.facebook.com/events/434099557678718/
Twee blokken van het centrum zijn nu bezet, en de gedetineerden zijn niet langer met twee, maar met drie per kamer, nog steeds zonder maskers. Zij vertellen ons dat het voedsel slecht en onvoldoende is, dat de medische zorg bijna onbestaande is. Bovendien zorgt de promiscuïteit voor interne spanningen.
Zij worden hoofdzakelijk “dubbel veroordeeld” in Merksplas, opgesloten met het oog op hun deportatie naar een land dat zij niet altijd kennen, nadat zij een gevangenisstraf hebben uitgezeten. Dubble straf hier
“Ze behandelen ons als honden”
“Ik heb betaald, ik heb mijn tijd gedaan, ik heb betaald”
Een persoon die op 7-jarige leeftijd in België aankwam, vertelt ons:
“Ik betaalde mijn schuld aan de maatschappij, aan gerechtigheid. En opeens krijg ik te horen dat ik terug moet naar een land dat ik niet ken. Het is moeilijk voor mij om te slikken.
“Ik ben kapot van de stress”.
“De chefs (=de bewakers) provoceren ons, zijn agressief”.
“MIJN LEVEN IS HIER. Ik ga hier kapot”.
Een gedetineerde getuigt na een onderhoud met een officier van de vreemdelingendienst:
“Hij martelde me, hij zei dat ik moest kiezen tussen 2 verschillende landen in Afrika.”
“Sinds die dag heb ik niet geslapen.”
“Hij zei dat als ik hier zou blijven,ze me een jaar zouden vasthouden.”
“Hij heeft me goed gemarteld.” “men heeft me gezegd dat ze me 5 dagen geven om erover na te denken, maar ik heb al gezegd wat ik denk:
“Ten eerste, het is mijn land niet, als ik daarheen ga, steken ze me in de gevangenis. Ze gaan me martelen, het is zelfmoord voor mij”.
“Sinds woensdag eet ik niet meer, neem ik mijn medicijnen niet meer. Ze zeiden me dat als je niet eet, je in de isoleercel blijft. Maar wat voor verschil maakt dit uit? Ik ben moe, moe. De wet in België is vreemd. Ik leef als iemand die een misdaad heeft begaan.”
“De cel is walgelijk, het bed met het toilet…”
Wanneer zij naar de raadkamer moeten voor een verzoek om vrijlating,worden sommigen niet gewaarschuwd en niet gebracht, anderen worden de dag tevoren in de isoleercel geplaatst en dan geboeid naar de rechtbank gebracht:
“GEEN RECHTEN hier ZE WILLEN ONS KAPOT MAKEN”
Grote hongerstakingsbeweging sinds 03/03/2021 : Oproep hier
11 mensen van een vleugel in Merksplas vleugel zijn een hongerstaking gestart om hun vrijlating te eisen. Ze zijn niet uitwijsbaar en sommige zitten al meer dan een jaar gesloten (sommige al 15 maanden). Naarmate de beweging zich uitbreidt naar de andere vleugels, wordt repressie gebruikt: een tiental mensen wordt in de gevangenis gezet. Voor zover wij weten, zijn twee van hen daar nog steeds en is één persoon overgebracht naar de beveiligde vleugel van Vottem. Ze eisen hun vrijheid op. Getuigenissen hier:
Activisten gingen hun solidariteit betuigen voor het centrum. zie artikel op indymedia hier
“Ik weet niet wat ik moet doen… om vrijheid te vinden”
“Zo is het leven, soms gebeuren er dingen, die je moet weerstaan. Je moet je verzetten. We hopen dat er daarna gelukkige momenten komen.”
Vanmorgen zijn 8 mensen door de politie gearresteerd en 10 anderen zijn in eenzame opsluiting gezet. Zij zijn echter vastbesloten om de staking voort te zetten. Hier zijn hun boodschappen.
04/03/2021 Oproep tot steun, massale hongerstaking!
Gisterenavond werd een hongerstaking gestart in het gesloten centrum van Merksplas. 11 opgeslotenen hebben geweigerd zich in de refter te vertonen.
Verschillende personen voegden zich deze ochtend toe aan de actie en de beweging neemt grotere proporties aan.
Ze eisen allen hun vrijlating! Omwille van de sanitaire crisis en het verminderd aantal vluchten worden de personen voor abnormaal lange periodes opgesloten, soms een volledig jaar. S
Sommige van hen hebben familie, vrienden, soms zelfs kinderen in België en willen hier niet van gescheiden worden.
Elke act van solidariteit is welkom!
Het centrum voor Illegalen van Brugge (CIB) Zandstraat 150, B-8200 Brugge Tél. +32 50451040 Fax. +32 50315956 cim.info@ibz.fgov.be
Sinds onze laatste publicatie over de situatie ( hier ) is er niets veranderd voor degenen die het slachtoffer zijn van “dubbele bestraffing”. Dezelfde “dubbele straf” staat hen te wachten, maar ze weten niet waarop ze precies wachten. Zij worden van centrum naar centrum verplaatst naar gelang de covid- situatie in de centra. Het gesloten centrum in Brugge is gesloten, omdat het merendeel van het personeel positief is getest en in quarantaine is geplaatst. Getuigenissen hier: De 14 Brugse gevangenen werden overgebracht naar Merksplas en 127 bis. Om vervolgens, na een week, weer terug naar Brugge te worden geplaatst. Een leuk stel vrienden die deze tirannie al maanden meemaakt.
Momenteel zijn ze erg gestrest en moe. Op 3 februarie stuurden zij ons dit bericht: “Er zijn sinds een week verbouwingen aan de gang, daarom is een vleugel overgeplaatst naar een andere. We zijn met z’n tienen en hebben weinig toegang tot de toiletten. We moeten namelijk toestemming vragen om naar het toilet te gaan. Gedurende de dag worden we overgebracht naar de andere kant en voor de nacht moeten we weer terug. We zijn het zat, we willen praten met het management, we vragen om overplaatsing, we weigeren de vleugel te verlaten. “
Drie van de langgestrafte “dubbele straf” gevangenen werden per privéjet met escorte uitgezet naar de Democratische Republiek Congo, het enige niet-Europese land dat dergelijke uitzettingen momenteel lijkt te aanvaarden. We moeten ons afvragen of er (geheime) akkoorden bestaan tussen België en hun voormalige kolonie de DRC: ( oproep hier)
Nieuwe arrestaties
Anderzijds zijn er aanzienlijk meer mensen die in en uit de centra gaan. Migranten zonder papieren uit Oost-Europa worden meestal op de openbare weg gearresteerd, opgesloten en na een paar dagen, vaak zonder dat zij de tijd krijgen om een advocaat in te schakelen en tegen hun arrestatie in beroep te gaan, per vliegtuig teruggestuurd naar hun land van herkomst (Albanië, Servië, Roemenië, …).
Een andere verandering is dat er meer “ongedocumenteerden” en/of “transitmigranten” worden gearresteerd in de steden, op de stations of bij hen thuis, omdat zij ongedocumenteerd zijn. Zo meldde een gedetineerde ons op 08/02/2021 dat ze in één van de blokken in Merksplas in een paar dagen het aantal gedetineerden van 10 naar 20 mensen verdubbelden en van 2 naar 3 personen per kamer. Dit alles ZONDER MASKERS! Ze zijn erg bezorgd.
Komt er een terugkeer naar massa-arrestaties van migranten en mensen zonder papieren?
Aangezien de situatie niet verbetert, doen wij een oproep tot steun om hun getuigenissen te verzamelen en zo de strijd in de gesloten centra te ondersteunen.
Stop deportaties Neen aan gesloten centra!
En Twee gescheiden oproepen voor financiele steun:
-DE STRIJD TEGEN GESLOTEN CENTRA EN GRENZEN ondersteunen
De
strijd tegen gesloten centra, deportaties en grenzen (verspreiding van
folders, plakken van affiches, publicaties, evenementen, logistieke
uitwerking, diverse acties, preventie van repressie) vergen zowel
energie als financiële middelen.
Wilt u ons financieel ondersteunen? Doneer dan, of beter nog, stel een doorlopende opdracht in op :
Collectif Contre Les Expulsions Banque Triodos: BE 13 523045586439 Communicatie: Soutien aux luttes
Verspreid de boodschap om je heen! Dank u wel!
-OPLADEN VAN DE TELEFOONS voor gedetineerden in gesloten centra
We ontvangen veel verzoeken voor het opladen van telefoons van mensen
die in gesloten centra worden vastgehouden. Vaak is hun telefoon de
enige manier om contact op te nemen met de buitenwereld, of het nu gaat
om hun familie, vrienden, advocaat of om publiekelijk te informeren over
hun situatie.
Of hun arrestatie nu plaatsvond onderweg tijdens hun migratiereis, in
hun huis. Of hun familie en vrienden hier zijn of in hun thuisland, het
is cruciaal voor hen om hen te kunnen waarschuwen en met hen te
communiceren. Zonder uw steun zouden ze daartoe vaak niet in staat zijn.
U kunt deze gedetineerden steunen door een Lycamobile van 10 euro te
kopen bij uw kruidenier, nachtwinkel of boekhandel. Stuur ons de pincode
die op de herlaadbeurt staat, per e-mail op
gettingthevoiceout@riseup.net of per SMS op 0032(0)484026781. Wij sturen
dan de code naar de gedetineerden die er om gevraagd hebben. Als het
voor u gemakkelijker is, kunt u ook betalen, of nog beter een
doorlopende opdracht van 5, 10, 20 euro of meer instellen op de speciaal
daarvoor gecreëerde bankrekening:
Collectif Contre Les Expulsions Banque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB Communicatie: Lyca
Hij bleef liever anoniem en heeft 7 maanden in een detentiecentrum gezeten. Hij heeft maar één keer bezoek kunnen krijgen van zijn dochter. Hij wilde getuigen over de pijn van het gescheiden zijn van zijn familie en de gezondheidsmaatregelen die de situatie nog ingewikkelder maken, wat hij voor niemand wenst.
Uittreksels uit de getuigenis:
“Zo’n relatie op afstand werkt niet. Het is erg moeilijk voor mij en voor de kinderen. En toen ik mijn dochter zag… keek ze me aan alsof ik een vreemde was. Ze verstopte zich achter haar moeder en dat was ook erg moeilijk voor mij.”
“Ze zeggen dat we nu al gescheiden zijn, of we nu in Afrika zijn of hier, ze zeggen dat er technologie is. Maar hier ben ik het niet mee eens, omdat technologie geen liefde kan geven aan een kind. Je kunt niemand niet aanraken via een smartphone. Je kunt je kind niet aanraken. Er is geen contact, er is geen fysiek contact. Dat zou ik niemand toewensen”.
30/01/2020 :Ce midi, au déjeuner, les policiers au contact des sans-papiers du CRA de Vincennes ont tous revêtu des combinaisons intégrales de protection.
Depuis ce soir, les sans-papiers n’ont plus accès au réfectoire. Des gamelles sont distribuées dans les chambres.
Certains cas de Covid étaient déjà avérés mais les mesures actuellement mises en oeuvre prouvent que la circulation du virus est hors de contrôle dans le centre de rétention de Vincennes.
SôS Soutien ô Sans-papiers exige la libération immédiate des sans-papiers enfermés dans les centres de rétention et la prise en charge, dès ce soir, par les autorités sanitaires des sans-papiers enfermés au centre de rétention de Vincennes.
Persoonlijk heb ik twee jonge kinderen, de ene is 2,5 jaar en de andere is 6 maanden oud. En mijn partner studeert management. We zijn officieel getrouwd.
De beslissing om mij uit te zetten is genomen en ik weet niet hoe dit gaat aflopen, maar ik leef nu al zo slecht, want mijn kinderen zijn ver van mij vandaan en mijn metgezel kan het niet alleen redden, want ze moet ze op de crèche achterlaten en dan naar de universiteit gaan om te studeren. Ze moet de hele dag rennen en de kinderen uiterlijk om 16.00 uur ophalen, dit zijn de taken die ik vroeger deed toen ik buiten was.
Voor mij is het ondenkbaar dat mijn kinderen Belgisch zijn, ik ben getrouwd met een Belgische vrouw, mijn kinderen zijn erg jong en ze zijn niet oud genoeg om te beslissen of ze me naar Afrika zullen volgen, of niet? Bovendien, als ik met hen wordt uitgezet naar Afrika, wat doe ik dan? Gaan we op straat slapen? Want mijn moeder, de laatste (persoon) die ik had, stierf op 29 december. Ik heb niemand meer in Kameroen. Het is al 9 jaar geleden dat ik Kameroen verliet. Ik heb hier 8 maanden in de gevangenis gezeten, ze hebben me uit de gevangenis gehaald, maar ze hebben me in een gesloten detentiecentrum gezet, ondertussen al 2 maanden geleden.
En ik heb hele kleine kinderen, dus ik denk niet dat mijn kinderen het in hun eentje redden. Mijn vrouw is ook een studente, ze gaat ‘s morgens vroeg op stap met de kinderen, laat ze achter in twee verschillende crèches, gaat naar de universiteit, komt voor 16 uur terug om ze op te halen, maakt eten klaar en alles, zie je, het is niet gemakkelijk.Ik denk dat de redenen waarom ze besluiten om mensen in detentiecentra te houden niet uit te leggen zijn.
Het is zonder reden, want wij zijn mensen die kinderen hebben, wij zijn geen criminelen. We zijn geen criminelen, er is ons verteld dat we een bedreiging zijn voor de Belgische staat… nee! Ze hebben me niet gepakt met wapens, ik ben niet gepakt met drugs, ik heb nooit gestolen, ik ben geen dief, ik ben geen terrorist, dus ik weet niet waarom ze me hier houden?
Op dit moment zijn we met 6 van onze groep, die terugkwamen van Merksplas omdat we voor 2 weken werden overgeplaatst en vervolgens werden we allemaal terug gebracht. We moesten vandaag de Corona test weer doen hierom zijn we in isolatie , maar ze zijn ons niet komen halen om de test te doen. De chef komt morgen pas en tot dan zitten we verder in isolatie.
Ik ben diabeet en ik rook niet, maar we zitten allemaal opgesloten in een kamer die heel smal is voor 6 personen, met een televisie en mensen die roken als open haarden… wat moeilijk is voor mij, die niet rookt en niet drinkt.
Ik heb geprobeerd daar met de directie over te praten… om ze dit te laten inzien : luister, je kan ons zo niet zomaar in een kleine kamer van 8 uur ‘s ochtends tot 22.30 uur ‘s avonds laten en je laat ons daar in die ruimte roken, we moeten alles in die ruimte doen, en we kunnen daar niet weg om te gaan slapen. “.
A traduire en nl_be : Trois témoignages du centre fermé de Bruges 15/12/2020
Na talrijke besmettingen van het COVID-19 virus onder het personeel (36!) alsook de mensen opgesloten in het gesloten centrum van Brugge, kregen we verschillende telefoontjes van gedetineerden die bezorgd waren over de situatie. Ze zijn nu overgebracht naar 127bis en Merksplas, waar ze in totaal isolement worden vastgehouden, eenieder alleen in een cel. De precaire gezondheidssituatie en het (wan)beheer van de pandemie in de gesloten centra versterken alleen maar het reeds bestaande institutionele geweld, waardoor diegenen die niet over de juiste papieren beschikken aan hun eigen lot worden overgelaten. Hen wordt alle vrijheid ontnomen alsook hun recht op bescherming en aanspraak tot hun grondrechten.
Getuigenis ” Je hebt geen rechten. Je zijt juist een nummer”
In dit fragment, vertelt X ons over de onverschilligheid van de directie in de manier waarop ze omgaat met de gezondheidssituatie in het centrum. Hoewel hij lange tijd in België heeft gewoond en zijn zus en partner hem zouden kunnen opvangen, staat het systeem erop hem koste wat het kost opgesloten te houden, met risico op besmetting van het virus. AUDIO HIER TE HOREN
Getuigenis “Ik ken alleen Belgie.”
Onder hen X, die al 27 jaar in België woont en enkel jeugdherinneringen heeft aan Kameroen. In dit fragment uit zijn getuigenis, vertelt hij ons over zijn dubbele straf: na een tijd in de gevangenis te hebben doorgebracht, weet hij niet wanneer hij zal worden vrijgelaten uit het gesloten centrum. Hij nodigt ons uit om onze vooroordelen te deconstrueren en na te denken over alternatieven voor de repressieve en criminaliserende ‘logica’ van het systeem. Audio hier te horen
Getuigenis “Elk leven telt, met of zonder papieren”
In dit fragment illustreert X het geweld van het systeem: geschrapt uit het nationale register en gedwongen om manieren te vinden om te overleven, belandt hij in de gevangenis en vervolgens in een gesloten centrum. Het getuigt van de vicieuze cirkel van administratieve uitsluiting. Audio hier
Closure of business bcause of the coronavirus outbreak
Update gesloten centrum van Brugge:
19/12/2020: Ze zijn enorm bang…
In het centrum van Brugge werd een vleugel gesloten omdat er te veel COVID-positieve gevallen waren. Alle gevangenen werden overgeplaatst in andere centra. In de enige overgebleven vleugel zijn ze met 7. Een van hen is vandaag positief getest en werd in isolatie geplaatst. De resterende gevangenen moeten voor een vierde keer opnieuw worden getest. Een andere gevangene is diabetisch en is erg bang omdat hij meer risico loopt. 36 personeelsleden zijn positief getest en afwezig. Ze werden vandaag geëvacueerd in busjes. Chauffeurs van de Dienst Vreemdelingenzaken werden opgeroepen om als bewakers op te treden. Een directeur van het centrum schortte de videocontacten op omdat “te veel hanteringen, gezondheidsrisico”… Ze wacht maandag op richtlijnen uit Brussel om te weten wat ze moet doen.
“Ze zijn overgeplaatst om anderen in andere centra te besmetten?” “FREE US PLEASE.”
20/12/2020: De laatste zeven gevangenen in het centrum zouden morgen 21/12 worden verplaatst naar een andere gesloten centrum…
Op 11 /12/2020: gedetineerden van het gesloten centrum van Brugge krijgen de informatie dat 2 gedetineerden Covid Positief zijn getest. Alle gedetineerden worden getest. De gevangene waarmee we in contact zijn weet niet of het personeel getest is en heeft vragen! “Ik denk dat het personeel dat ook doet, maar ik weet het niet.”
13/12: Zij worden geïnformeerd dat 6 gevangenen en 5 personeelsleden positief zijn getest (blok A B).
Een gevangene van een niet-geïnfecteerde vleugel klaagt dat de bewaker “werkt met personeel dat nog niet getest is en geen mededelingen heeft gedaan aan de gevangenen”.
14/12,17h20: Een gevangene in quarantaine, 6 geïnfecteerd in zijn AB-vleugel, zijn chef geïnfecteerd, 12 personeelsleden!
Gevangenen zijn niet tevreden. Ze denken eraan om de derde Covid-test te weigeren. zij vinden het gebrek van communicatie van de direktie schandalig.
“Het enige wat we tot nu toe voor ons hebben kunnen doen, is ons de kleine plastic maskers geven, maar we staan nog steeds in contact met de chefs. Net vandaag hadden we nog twee gevallen onder het personeel die positief waren. De directeur vertelde ons dat we opnieuw moesten worden getest, dit is de derde keer. Misschien zijn we over een week positief. Omdat dezelfde chefs met wie we de biljarttafel delen, de educatieve spelletjes, de tv-kamer, de kaartspellen enzovoort, positief getest woden. met hen hadden we geen beperkingen, want daar is hier niets voor gepland. Dus vragen we dat we worden vrijgelaten. Ik weet niet waarom ze me in het centrum gaan houden als ze weten dat er positieve gevallen van coronavirus zijn die mijn gezondheid kunnen beïnvloeden.
Ik wil echt dat de mensen daarbuiten de realiteit kennen van wat er in het centrum van Brugge gebeurt. “
De gezondheidseisen variëren uiteraard naar gelang het profiel. Gevangenen, gemarginaliseerd en onzichtbaar in de media, lijken politici weinig te storen. Achter hun tralies kunnen ze ziek worden, in kleine cellen gepropt worden en geen toegang hebben tot de gezondheidszorg: politici geven er niet om. Sommige levens zijn meer waard dan andere.
Door middel van de verzamelde getuigenissen hekelen we opnieuw de gesloten centra en de abjecte omstandigheden waarin mensen worden vastgehouden. Opgesloten met hun medegevangenen en bewakers die van buitenuit komen en gaan, vrezen de gevangenen ziek te worden: ze worden behandeld met paracetamol, het is onwaarschijnlijk zuurstof krijgen in geval van nood…
De opsluiting brengt inderdaad ernstige schade toe aan de gezondheid, misschien wel net zo erg als de Covid.
Het is tijd om te stoppen met het uitstellen. Open de cellen, vrijheid voor iedereen.
Nederlandse transcriptie van de getuigenis
We zijn in het “centrum voor illegalen” van Brugge. Het bleek dat we in de loop van de voorbije week verschillende positieve gevallen van het coronavirus hadden, waaronder de opvoeders, de gedetineerden, de bewakers ook, en de directeur nam geen maatregelen om ons veilig te houden. In beide groepen zijn er besmette mensen. Vanaf vandaag zijn acht van de chiefs besmet, zes van de gevangenen zijn besmet en twee van de opvoeders zijn besmet. We zijn allemaal twee keer getest in dit centrum, we zijn hier binnengekomen zonder coronavirus omdat we bij de ingang worden getest voordat we de groep binnengaan. We zijn dus twee keer getest en we waren allemaal negatief, en toen brachten de bewakers die naar huis gingen en terugkwamen de corona weer naar binnen. Het enige wat we tot nu toe voor ons hebben kunnen doen is ons de kleine maskers geven, maar we hebben nog steeds contact met de bewakers. Net vandaag hadden we nog twee gevallen onder de bewakers die positief waren. Toen de resultaten binnenkwamen, vertelde de directie ons dat we voor een derde keer in een week opnieuw getest moeten worden, en we weten het niet, misschien zijn we over een week wel positief. Omdat dezelfde bewakers met wie we de biljarttafel, de pedagogische spelletjes en de tv-kamer, de kaartspellen en anderen delen, zijn ze positief getest. Met hen hadden we geen beperkingen omdat er hier niets gepland is in verband daarmee. We hebben geprobeerd om met de directeuren te praten. Vandaag wilde ze niet met ons samenwerken, het enige wat ze ons vertelde was dat we wachten op de derde test om te zien wat voor nieuwe zaken er onder ons zijn. Dan vragen we om vrijgelaten te worden. Ik heb kinderen buiten, ik heb een vrouw buiten, het is waar dat ik domme dingen heb gedaan maar ik heb al betaald voor mijn stommiteiten. Ik weet niet waarom ze me in het centrum houden als we weten dat er positieve gevallen van coronavirus zijn die mijn gezondheid kunnen beïnvloeden.
Ik wil echt dat de mensen buiten weten wat er in het centrum van Brugge aan de hand is.
Gevangenen die besmet zijn, zijn nog steeds in het centrum. We hebben een kamer die ze “medisch” noemen, de medische kamer die 7 kleine kamers heeft. We hebben er ook toegang tot, want als je een aanvraag hebt bij de dokter, dan nemen we je mee. Als je naar de maatschappelijk werkers gaat, dan is het via de medische afdeling waar je doorheen gaat. Ze hadden een van onze broeders 48 uur in de medische kamer en toch is hij vandaag bij de groep gekomen vanuit de medische kamer waar mensen met het coronavirus worden gehouden. Het zijn kleine dingen, maar ze zitten allemaal vast. Er werd hen gevraagd hem daar niet te plaatsen, maar ze hebben hem daar wel geplaatst. Vandaag hebben ze hem eruit gehaald zonder hem te testen om te zien of hij positief is en nu zit hij bij ons in de groep dus er worden geen maatregelen genomen voor onze veiligheid.
On
November 19, 2020, on the A16, a young 20-year-old Sudanese lost his
life and all his dreams. He was our compatriot,
our brother, our friend.
Mohamed
died hit by a car while he was trying to escape the police gas from
the back of a truck, vehicle of his desire to reach England as soon
as possible. Like his friends from his country, Mohamed left his
family trapped in a refugee camp in Darfur,
Sudan, and bravely tried his chance towards Europe. Seeking asylum in
France when all his compatriots feel rejected there was unimaginable
for him. So he set off towards a destination that became a sad
destiny.
Mohamed
KHAMISSE ZACHARIA is mourned by his parents over there in Sudan and
by us, his friends, here at the border with the United Kingdom. We
called his parents to tell them of his death. We
heard the despair of a mother. The associations
were together on our side. Mohamed brings us together. We are all
inhabited by the same desire to live that he had.
The
20 years of his life cry out to our hearts, our consciences and to
the conscience of humanity. Here is our cry, that of the exiles of
Calais: “We don’t know what to do, we would like to reach the
United Kingdom, we dream of a dignified life, a life of human beings.
As you well know, our country knows war, the injustice of
governments. You know it, we are here out of necessity, after going
through too much suffering on the road. Let the police and the
government understand. Why are they chasing us on the highway when
scanners, security guards with dogs, detectors are already sifting
through all the trucks at the port? »
O
absent so present,
Thanks
to your voice, your greatness of soul,
The
breath of your lips comes to us,
These
lines were born from our hands,
Filled
with the colors of freedom, peace and justice
Zijn arrestatie Op 30 september 2020 kregen we een telefoontje van Jasmin Gushani, die sinds 21 augustus 2020 vastzit in de 127bis, nadat hij op een dag werd gearresteerd toen hij zijn masker niet op straat droeg. “Ik verontschuldigde me en legde het terug, maar het was te laat, ze arresteerden me.”
Zijn betreurenswaardige opsluiting voorwaarden… Hij legt uit dat hij ziek is vanwege de ongezonde omstandigheden in het centrum. “Een week geleden heb ik iets gegeten in de kantine, en sindsdien heb ik zware buikpijn.” Vanwege de sanitaire omstandigheden in het centrum en de gezondheidsproblemen die het oproept, kan hij niet naar het gerechtshof gaan om zijn vrijlating te bepleiten. Hij maakt zich zorgen en vertelt ons “als ik naar de badkamer ga, is het een mix van water en bloed”,
“ik ben ziek, op de verpleegafdeling hebben ze me net een pil gegeven, wat niet helpt”. Hij heeft sindsdien heel weinig gegeten. Hij is nog steeds ziek.
De onvermijdelijke bezorgdheid over zijn eis tot vrijlating… Zijn eis tot vrijlating wordt afgewezen en de argumenten van zijn advocaat worden teruggedraaid door de rechter die, terwijl hij zijn dossier snel doorleest, van mening is dat Jasmin een bedreiging vormt voor de nationale veiligheid omdat hij meerdere keren in de gevangenis verbleef. Zijn advocaat vertelt ons echter dat het alleen maar om kleine daden gaat.
Als we met Jasmin spreken, vertelt hij ons over zijn gevoel van onrechtvaardigheid en het geweld dat hij in het administratieve proces heeft ondergaan.
“Ik voel me slecht, ik wacht al 12 jaar en heb mijn leven verloren, ik ben 38 jaar oud, plus 6 maanden… Ik heb geen tijd! […] België is mijn land […] Sinds de gevangenis ben ik al in 4 centra geweest, dat is te veel! Ik heb hier mijn leven verloren. Ik wilde een normaal leven leiden, ik heb het geprobeerd, maar ze weigeren ons overal documenten te geven, geen wonder dat men illegale dingen moet doen om te overleven. Ik zou hier graag weg willen, maar ze zouden me geen tweede kans geven”
Zijn situatie is bijzonder, geen enkel Balkanland neemt de verantwoordelijkheid en is bereid hem terug te nemen. Hij past in de categorie van mensen die moeten worden vrijgelaten vanwege de “onmogelijkheid om terug te keren”. Eigenlijk blijft hij in hechtenis omdat hij internationale bescherming eist om zijn situatie te regulariseren en zijn leven weer op te bouwen;
Fysiek geweld in het gesloten centrum Hij getuigt ook van het geweld dat in het centrum werd ervaren toen hij op 4 oktober ‘s nachts werd geslagen door medegevangenen.
“s Nachts maakte de man die mijn cel deelt me wakker en zei dat ik aan het snurken was. Ik dacht niet dat dat het geval was, maar het kan zijn dat het komt door de medicijnen die ik nam… Ik stond op om het licht aan te doen en met hem te praten, maar hij werd bang en rende weg… Hij dacht dat ik hem ging slaan, maar ik wilde gewoon met hem praten. Hij kwam terug met 8 jongens, 4 hielden me vast terwijl de andere 4 me sloegen en plastic in mijn mond stopten. Ik voel me erg slecht, ik heb overal blauwe plekken… in mijn rug, mijn ribben, en mijn voet en vingers doen veel pijn.”
Daarna brachten ze hem naar een opsluitingscel, en later naar een andere vleugel van het centrum. Een dokter van buitenuit en twee politieagenten zullen ook komen om zijn gezondheidstoestand en wonden te bepalen. Zijn sociaal assistent vult een officieel document in voor zijn juridisch dossier , maar als zijn advocaat het krijgt, ziet hij twee fouten die het document onontvankelijk maken. Eén fout in zijn geboortedatum en de afwezigheid van een datum voor zijn agressie. Jasmin zegt dat hij begint te geloven dat ze dat met opzet heeft gedaan, ze zeggen hem ook dat zijn document zo snel mogelijk moet worden opgestuurd om zijn klacht mogelijk te maken. De dag erna komt een andere werker in zijn kamer om hem te vertellen :
“Bel je advocaat, de mensen die hier werken willen niet dat het nieuws over het gevecht het centrum verlaat, als je wilt dat er iets gebeurt, vraag hem dan dringend te komen”!
Gezondheidsaanval Naast zijn fysieke gezondheid staat ook zijn geestelijke gezondheid op het spel na vele jaren van opsluiting en institutioneel geweld. Vaak zegt hij dat hij “duistere” gedachten heeft en zelfvernietigend gedrag vertoont.
“Ik blijf denken en denken, ik wil weg. […] Ik voelde me slecht vandaag, ik bokste de muur en de radiator, ik sneed mijn armen af met Gilette-scheermesjes, ik kan er niet meer tegen.”
Hij voelt zich in de steek gelaten, veroordeeld tot een leven zonder documenten na 12 jaar in België. Hij zegt ook dat hij bang is voor een nieuwe aanval, want “als je hier zou sterven, zou niemand het ooit weten.”
22/11/2020 Terwijl ons wordt verteld dat we “niet-essentiële” reizen moeten vermijden, gaan de uitzettingen gewoon door, met tragische gevolgen van gebroken gezinnen en gebroken levens.
En wie verdient hier iets aan ? (behalve wat zielige politici die bereid zijn om de basisinstincten te vleien door zich vast te klampen aan een systeem dat vol barsten zit)?
Ja, natuurlijk de beveiligingssector verdient hieraan, maar ook de luchtvaartmaatschappijen zoals #Lufthansa, #brusselsairlines, #tuifly!
14/11/2020: Op de luchthaven van Brussel hebben we op 10 november 2020 vijf zogenaamde ‘Dublin’-bannelingen van verschillende nationaliteiten verwelkomd, die uit Frankrijk en Groot-Brittannië naar België zijn gedeporteerd.
De drie vluchtelingen uit Groot-Brittannië waren door de politie in hun hotel of gasthuis gearresteerd zodra hun asielaanvraag als ‘Dublin’ was aangemeld. Ze waren daarna in een gesloten centrum vastgehouden en vervolgens snel op een ‘charter’-vlucht gezet. We hadden met hen contact gehad dankzij verenigingen in Groot-Brittannië enkele dagen voor hun uitwijzing en we hadden een afspraak gemaakt op de luchthaven. art hierover hier
Elf andere migranten die in Brookhouse waren opgesloten en op het vliegtuig zouden worden gezet, werden uit het detentiecentrum vrijgelaten nadat advocaten in Groot-Brittannië daartegen in beroep waren gegaan.
Deze zogenaamde ‘charter’ was een commerciële vlucht van TUI Airway. Er waren negen vluchtelingen aan boord. De vlucht had een stop in Bordeaux om drie migranten af te zetten, en vloog vervolgens naar Brussel waar ze drie anderen afzetten en verder naar Bratislava om de laatste drie af te zetten.
De twee vluchtelingen die uit Parijs kwamen, vlogen op een vlucht van Brussels Airlines naar Brussel. Ze waren gearresteerd tijdens een oproep en naar de luchthaven Charles de Gaulle gebracht. De vluchtelingen uit Groot-Brittannië hadden deze twee mannen ontmoet op de luchthaven van Brussel en hadden hen voorgesteld zich bij ons aan te sluiten.
Ze hadden allemaal een asielaanvraag ingediend in België, die soms enkele jaren geleden al was geweigerd, en ze hadden hun reis naar Groot-Brittannië of Frankrijk voortgezet.
Toen ze op de luchthaven aankwamen, kregen ze een oproep van de Dienst Vreemdelingenzaken om opnieuw een aanvraag voor internationale bescherming in te dienen op 12 november 2020 om 9 uur ‘s ochtends .
Na een beoordeling van hun situatie, allemaal samen rond een koffie, werden ze door vrienden opgevangen voor een eerste nacht.
In de komende weken zijn er nog meer chartervluchten gepland naar verschillende Europese steden. We doen een oproep voor vrijwilligers om hen te verwelkomen op de luchthaven van Brussl en/of om hen te ontvangen.
We veroordelen beide luchtvaartmaatschappijen (Brussels Airlines en TUI Airways) voor hun medewerking aan deze uitzettingen!
10/11/2020 Nieuwe werken voor het gesloten centrum 127bis. Voortzetting van de ontwikkeling van het gevangenisindustrieel complex in België
Een paar dagen geleden verzamelden zich een dertigtal mensen voor de gesloten centra Caricole en 127bis in Steenokkerzeel om hun steun te betuigen aan alle opgesloten mensen.
De groep merkte op dat er nieuw werken waren begonnen op het veld voor het 127bis, waar het Steenrockfestival plaatsvond. We wisten dat het terrein in kwestie was aangekocht door de ‘Régie des bâtiments’. Vandaag stellen we vast dat het bedrijf dat verantwoordelijk is voor het werk Lareco Bornem is, hetzelfde bedrijf dat in 2018 de familie-eenheden bouwde om kinderen vast te houden. Art hier Wat het project ook is begonnen, het is zeker dat het de detentie en uitzetting van migranten zal vergemakkelijken.
We hebben onlangs vernomen dat de nieuwe regering in de voetsporen van Francken wil treden en twee nieuwe gesloten centra wil bouwen in Jumet bij Charleroi (144 plaatsen) en Zandvliet bij Antwerpen (200 plaatsen) 2017 hier
Het bevestigt dus zijn wens om een repressief beleid te voeren dat een criminaliserende visie op migranten overbrengt. We stellen opnieuw vast dat de staat, via zijn Vreemdelingendienst en ten tweede de contracterende en uitbestedende bedrijven, methodisch blijft investeren in de versterking van de grenzen en de intimidatie van migranten voortzet. De constructie van elk nieuw detentiesysteem moet aan de kaak worden gesteld als een van de mechanismen van een groter systeem van staatssegregatie dat bijdraagt aan de symbolische, wettelijke, fysieke en sociale marginalisering van migranten, het is onaanvaardbaar.
Geen grenzen! Stop alle maatregelen voor het screenen en controleren van mensen! Sluit alle detentiecentra!
07/11/2020 : Sinds de uitbraak van Covid-19 zijn er niet veel nieuwe mensen in de centra vastgehouden. Veel ‘verrassings’ vrijlatingen vonden willekeurig plaats, zonder gemotiveerd te worden door rechterlijke uitspraken. De gedetineerden klagen veel over het niet respecteren van de gezondheidspreventiemaatregelen door de bewakers.Veel mensen worden om dwaze redenen in isolatie (cachot) geplaatst.
Veel gedetineerden zitten al maanden, soms meer dan een jaar vast, omdat ze niet kunnen worden uitgezet, omdat de meeste landen van bestemming weigeren de Laissez passé af te leveren vanwege Covid-19. Veel gedetineerden vragen om uitzetting omdat ze al maandenlang vastzitten in gesloten centra.
Een groot aantal vaders van Belgische kinderen, al dan niet erkend, bevindt zich in gesloten centra. Soms hebben ze 2, 3 of 4 kinderen in België. Sommigen zitten al 20 jaar in België en worden een jaar lang vastgehouden. “Hoe kunnen kinderen van hun vaders worden beroofd, dat is onaanvaardbaar”. […] “Ik wil mijn 6-jarige zoon niet in de steek laten! “ Een gedetineerde belde de ambassade van de Democratische Republiek Congo met het verzoek om te stoppen met het afleveren van maissez passé aan vaders. De ambassade antwoordde dat ze niet op de hoogte zijn van de dossiers, en dat ze 500€ per LP krijgen. “Voor 500 euro neem je kinderen weg van hun vaders?”
Korte samenvatting van de situatie in elk centrum:
127bis Op dit moment worden veel mensen uit Oost-Europa vastgehouden en zeer snel gedeporteerd. Er bestaat een enorme solidariteit onder hen.
Getuigenis van één gevangene:”Er was een Tunesische man in de kamer ernaast. Hij was supermager, hij heeft niet gegeten en is op een gegeven moment flauwgevallen. Mohamed belde de beveiliging, omdat hij dacht dat hij dood was. Het personeel van het centrum heeft hem gewoon opgetild en weer in zijn bed gelegd”.
Merksplas In de drie vleugels zitten ongeveer 30 mensen, vaak mensen die veroordeeld zijn voor kleine overtredingen. We merken ook dat ze bij hun huis worden opgehaald of van de gevangenis naar het gesloten centrum worden overgeplaatst. Een sociaal assistent vertelde iemand die een jaar lang in het centrum vastzit: ‘Wat doe je in België? Je moet teruggaan naar je land, er is hier geen plaats voor je.” Hij is echter al 20 jaar in België en hij heeft hier een dochter. Hij werd boos en brak het plexiglas: 24 uur isolatie!
Op 1 november zijn 9 gedetineerden een hongerstaking begonnen, voornamelijk in blok 4, om te protesteren tegen het niet respecteren van de Covid-maatregelen en om hun vrijlating te vragen gezien de onmogelijkheid om hen uit te zetten. Vijf personen werden naar de gevangeniscellen gebracht, telkens met 10 bewakers. Eén man werd naar het ziekenhuis gebracht. Zij belden ons en schreeuwden “PLEASE HELP US ! »
Brugge In Brugge zijn ze momenteel ongeveer 20. Vanuit dat centrum ktijgen we maar heel weinig informatie. Censuur is wijdverbreid. “Dit is niet het centrum van Brugge, dit is het Vlaams Belang.” Een van de gevangenen had zijn deportatie aanvaard. Hij werd naar de luchthaven gebracht en dan terug naar het centrum zonder enige uitleg. Hij werd in isolatie opgesloten omdat hij zijn vlucht had “geweigerd”.
Holsbeek Holsbeek is een gesloten centrum exclusief voor vrouwen. Ze zijn nu een twaalftal binnen. Velen zijn voor lange tijd, soms meer dan 6 maanden, vastgehouden. Een aantal van hen is op de luchthaven gearresteerd en direct naar Holsbeek overgebracht. Anderen werden net aan het einde van hun oranje kaart (werkvergunning) vastgehouden. Overal zijn de opsluitingsomstandigheden (‘je eet, gaat alleen maar slapen’, ‘problemen met de bewakers’, etc.) uiterst zorgwekkend. Bovendien respecteren het personeel, net als in elk ander centrum, de gezondheidspreventiemaatregelen met de gedetineerden niet, wat hen veel zorgen baart. Een van de gedetineerden deed een voorstel: dat een corona-geïnfecteerde persoon erheen zou gaan… Op deze manier worden we allemaal vrijgelaten! VRIJDAG!
Vottem Zij zijn daar met een twintigtal opgesloten.Veel van de mensen in het gesloten centrum in Vottem zijn dubbel gestraft. De meesten van hen komen uit de gevangenis of zijn gearresteerd naar aanleiding van kwesties van openbare orde. Het is duidelijk dat deze personen niet begrijpen waarom ze niet worden vrijgelaten, aangezien de ambassades geen pasjes afleveren en er geen of zeer weinig vluchten naar hun land van herkomst zijn.
Caricole Een gevangene probeerde zelfmoord te plegen en sneed zijn aderen door. Een ander zei ook dat sommige mensen niet eten.
De conclusie is dat de sanitaire crisis een enorme impact heeft gehad op de gesloten centra. Aan de ene kant werden mensen zonder reden vrijgelaten. Men zou kunnen veronderstellen dat de Belgische staat zich realiseerde dat het niet mogelijk was om hen uit te zetten vanwege de pandemie. Anderzijds merken we dat de personen die door de Belgische staat worden ‘vastgehouden’, vaak worden beschouwd als een “bedreiging voor de openbare orde”.
De mensen die momenteel worden vastgehouden, leven in rampzalige omstandigheden: isolement, zeer weinig contacten met de buitenwereld, stress, zeer weinig informatie over hun lopende procedures, leugens, onbegrip, enz. Ze worden beschouwd als tweederangsburgers en hun rechten worden geschonden.
Steeds weer claimen we
No Borders!
Laten we de gesloten centra verbranden!
En nieuwe oproep voor herlaad kaartjes . Dank u aan zij die dit regelamtig doen!
We worden momenteel overspoeld met verzoeken voor het opladen van telefoons van mensen die in gesloten centra worden vastgehouden. U kunt ze ondersteunen door 5 of 10 euro Lycamobile oplaadbeurten te kopen in uw kruidenierswinkel, nachtwinkel of boekhandel. U hoeft ons alleen maar de pincode te sturen die op de herlaadbeurt is geschreven naar onze e-mail om de factuur(a)riseup.net of per SMS op ons mobiele nummer 0032(0)484026781 te ontvangen. Wij sturen dan de code naar de retainees die om een herlading hebben gevraagd en stellen hen in staat om met ons en de buitenwereld in contact te blijven. Als het voor u gemakkelijker is, kunt u ook 5, 10, 20 euro of meer (!) betalen of nog beter een doorlopende opdracht geven op de volgende bankrekening: Collectif Contre Les ExpulsionsBanque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB
Verspreid het woord aan uw vrienden en kennissen.
10 detainees started a hunger strike at the Merksplas closed centre block 4 on 1 November 2020. Some have been placed in confinement cells, a young man was brought to the hospital.
They are claiming their release since no deportation is possible at present.
Some have been retained for almost a year.
They are calling us: PLEASE HELP US!
Bel, Schrijf, mail naar de verantwoordelijken
Alexander De Croo Eerste minister: +32 2 501 02 11Email: contact@premier.be
Sammy Mahdi Beleidscel en Secretariaat van de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, 02/488.06.06Email: info.mahdi@mahdi.fed.be
Depuis le début de la crise de la Covid 19, le trafic aérien est
extrêmement limité, beaucoup de frontières sont fermées mais des
personnes continuent d’être enfermées dans les centres de rétention
administrative (CRA). Mercredi 28 octobre, le gouvernement annonce un
deuxième confinement et la fermeture totale des frontières extérieures à
l’Europe. Pourtant, l’État refuse toujours de fermer les centres de
rétention ! Les prisonnier.e.s du CRA de Cornebarrieu Toulouse
répondent en lançant une grève de la faim vendredi matin ! La grève a
lieu dans plusieurs secteurs et les prisonnier.e.s sont solidaires entre
elles et eux, plus d’une trentaine de grévistes.
Les prisonnier.e.s demandent leur expulsion ou leur libération, ils et elles ne comprennent pas cet enfermement à tout prix alors que les vols vers leurs pays d’origine sont suspendus. Ils et elles nous racontent, dans les témoignages qui suivent, leurs conditions de vie indignes, la saleté des lieux, des conditions inadaptées au Covid-19, le racisme des policiers et du médecin qui ne les soigne pas, le désœuvrement total car il n’y a rien à y faire, aucune occupation n’est possible.
“De Belgische staat is door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens veroordeeld voor zijn onmenselijke migratiepolitiek.”
In 2017 werden verschillende Soedanezen vastgehouden in onze gesloten centra en werden verschillende van hen illegaal gedeporteerd naar hun “land van herkomst”.
We hebben in 2017 verschillende contacten gehad met een aantal van hen: hier onze post van 2017 over de bezoeken van de Soedanese ambassade in de gesloten centra en Hier
Omwille van de strijd van een aantal in de centra ( hier te lezen), en de steun van sommige gastheren en de juridische druk van moedige advocaten, werden sommigen vrijgelaten, maar vele anderen werden gedeporteerd.
Voor één van hen , die werd uitgezet, had hijzelf en zijn advokaten een klacht ingediend bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en WON de zaak. “Belgische Staat is veroordeeld voor zijn vernederende migratiepolitiek”.
Dit vonnis doet ons niet vergeten dat de Belgische rechtbanken niets gedaan hebben om deze praktijken te veroordelen.
Deze uitspraak is uitzonderlijk terwijl veel zaken die zeer duidelijk betrekking hebben op ernstige schendingen van de rechten van migranten door ditzelfde Hof onontvankelijk worden verklaard.
We maken ons vooral geen illusies over de impact van dit arrest, evenals over eventuele wijzigingen in de Belgische wetgeving als in de structuren van het staatsracisme.
We zijn blij met deze kleine legale overwinning op deze illegale uitzettingen, maar we zullen de strijd van de gedetineerden tegen ELKE deportatie en gevangenschap blijven steunen.
NIEMAND IS ILLEGAAL NOBORDER
art van de liga : “L’État belge est condamné pour sa politique migratoire inhumaine ” https://www.liguedh.be/letat-belge-est-condamne-pour-sa-politique-migratoire-inhumaine/ “La Cour juge en particulier que les lacunes procédurales dont se sont rendues responsables les autorités belges préalablement à l’éloignement du requérant vers le Soudan n’ont pas permis au requérant de poursuivre la démarche de demande d’asile qu’il avait soumise à la Belgique et ont conduit les autorités belges à ne pas suffisamment évaluer les risques réellement encourus par le requérant au Soudan. D’autre part, en éloignant le requérant vers le Soudan en dépit de l’interdiction qui leur en était faite, les autorités ont rendu ineffectifs les recours que le requérant avait initiés avec succès.”
Groot-Brittannië stuurde migranten per charter terug naar hun land “Dublin” in Europa.
Er zijn al verschillende charters georganiseerd naar Frankrijk, Duitsland, Italië, Spanje… in de afgelopen 2 maanden.
Er werd ons geadviseerd dat een charter op 22 oktober 2020 mensen in België zou afzetten, en dan verder zou gaan naar Duitsland en Roemenië om anderen te afzetten. De toekomstige gedeporteerden gesorteerd door de administraties bevinden zich momenteel in een gesloten centrum in GB (Brookhouse).Ze werden geidentifieerd op basis van hun fingerprinting of asiel aanvraag als Dublin.
Zij hebben geen toegang tot de buitenwereld en zijn dus niet in staat om zich wettelijk te verzetten tegen hun uitzetting.
Verenigingen proberen informatie te verkrijgen binnen het centrum en advocaten te waarschuwen om deze uitzettingen te annuleren, vaak met succes. https://movementforjustice.co.uk/
De strategie van de Home Office maakt deel uit van een politieke spel tussen Groot Britannie en Europa : De migranten worden gegijzeld voor 01/01/2021, het begin van de Brexit, wanneer de Dublins zonder overeenkomst met Europa niet van toepassing meer zouden worden in het Verenigd Koninkrijk!
Deze week hopen we te weten te komen in welke luchthaven de tussenstop in België zal plaatsvinden en we stellen een ‘onthaalcomité’ voor. We hopen dat onze autoriteiten hen rechtstreeks zullen vrijlaten zoals in de andere Europese landen en zullen bellen om hen op te halen bij hun aankomst…
Helaas kunnen ze naar een gesloten centrum worden gestuurd, te beginnen met een isolement vanwege Covid. Zonder onmiddellijk contact kan de tijdslimiet voor een beroep tegen de opsluiting overschreden worden.
Als u migranten kent die in het Verenigd Koninkrijk zijn aangekomen, recentelijk of niet, houd dan contact met hen, laat hen uw telefoonnummer onthouden (+32 …), laat hen u waarschuwen als er een risico is op uitzetting naar hun land Dublin, en vooral als het België is. Meestal gooien ze hun téléphoon weg bij aankomst, om te vermijden dat alle gegevens worden nagekeken.
The following is a translation of the original article, that you can read in English by clicking on the link above.
Le 19 août 2020, Abdulfatah Hamdallah du Soudan a été retrouvé mort
sur la plage de Sangatte, près de Calais. Pendant la nuit, il avait
tenté de traverser la Manche vers le Royaume-Uni en utilisant un jouet
de plage gonflable et une pelle comme rame improvisée. La ministre de
l’Intérieur, Priti Patel (GB) a accusé “d’odieuses bandes criminelles et
des passeurs qui exploitent des personnes vulnérables” comme étant
responsables de sa mort, bien qu’aucun passeur ne soit impliqué. En le
décrivant, lui et d’autres personnes traversant comme des victimes de
réseaux criminels cupides de trafiquants, elle espérait justifier la
sécurisation et la militarisation accrues de la Manche. Ces mesures,
présentées comme nécessaires pour les “stopper”, sont en fait à
l’origine des raisons pour lesquelles tant de personnes entreprennent
actuellement ce voyage, et sont la cause principale des dangers mortels
auxquels elles sont confrontées en cours de route.
La sécurisation des frontières britanniques : fabrication d’une crise
En décembre 2018, le gouvernement britannique a parlé d’un “incident
majeur” lorsque plus de 200 personnes ont traversé la Manche dans de
petites embarcations au cours des deux mois précédents. Jusqu’à présent,
en 2020, on estime que 6 000 voyageurs illégaux ont atteint le
Royaume-Uni de cette façon, 98 % d’entre eux ayant demandé l’asile. Le 7
août, la ministre de l’Intérieur a annoncé son intention de “rendre cette route non viable” en “commençant par empêcher les bateaux de quitter la France” et en “interceptant les bateaux et en renvoyant ceux qui tentent de faire la traversée“.
Ce projet s’est principalement révélé au travers de la militarisation
indéniable de la Manche sous la direction de l’ex-Marine Dan O’Mahoney
dans sa nouvelle fonction de Commandant de la Menace Clandestine de la
Manche (Clandestine Channel Threat Commander). Une flotte de
patrouilleurs côtiers et de vaisseaux patrouilleurs de douane de la
Force frontalière coordonne actuellement ses activités avec celles de
ses homologues français et des garde-côtes nationaux des deux côtés de
la Manche pour intercepter les bateaux des migrants dès que possible.
Des navires de guerre de la marine française ont été déployés tandis que
la Marine royale et la Force frontalière mènent des exercices
d’entraînement conjoints. Des drones de la société privée de défense
Tekever (bientôt remplacée par Elbit) et du ministère de la Défense
assurent une surveillance aérienne constante parallèlement aux sorties
des avions de la Royal Air Force. En plus de localiser les bateaux qui
sont en nécessité d’être secourus, une vidéo publicitaire du ministère
de l’Intérieur montre que les images capturées par ces drones sont
utilisées pour criminaliser les demandeurs d’asile et condamner les
voyageurs qui pilotent leurs bateaux pour “faciliter l’entrée illégale”.
Les récents efforts du Royaume-Uni ne mettront pas fin aux voyages
non autorisés sur de petites embarcations et en fait, les arrivées ont
augmenté au cours des mois d’août et septembre 2020. Alors qu’un plan
d’action conjoint pour 2019 promettait 3,2 millions de £ pour
l’équipement et les technologies de sécurité pour les patrouilles en mer
le long des côtes françaises, la France aurait réclamé 30 millions de £
supplémentaires au Royaume-Uni. Ceci pour que sa police intercepte les
personnes prêtes à embarquer alors qu’elles se trouvent encore à terre
en coopération plus étroite avec les moyens de surveillance aérienne
britanniques. Si cette demande était acceptée, ce serait une nouvelle
étape dans la longue histoire de l’exportation de la police des
frontières britannique vers la France en échange d’un financement.
Stratégie qui ironiquement a été à l’origine de la “crise” même des
passages de petites embarcations que l’on connaît aujourd’hui.
Au cours des dernières décennies grâce à des dépenses de plus de
315,9 millions de £ entre 2010 et 2016 et de plus de 45 millions de £
depuis la signature du traité de Sandhurst en 2018, la frontière
britannique externalisée dans le nord de la France a été de plus en plus
sécurisée. Cet argent a permis de financer des kilomètres de murs et de
clôtures autour de la ville, de l’autoroute, du port de ferries et
d’Eurotunnel, ainsi que de nouveaux capteurs et de nouvelles
technologies de surveillance pour détecter les personnes se cachant dans
des camions ou à bord de trains – principaux moyens utilisés par les
gens pour traverser clandestinement la frontière.Il sert également à
financer plus d’un millier de policiers anti-émeutes français stationnés
en permanence à Calais. En plus de patrouiller dans le périmètre du
port, ces policiers commettent quotidiennement des actes de harcèlement
et de violence contre les migrants, expulsant et détruisant constamment
leurs squats et leurs camps de fortune. Ces attaques manifestes des
autorités, se combinent avec le refus systématique de produits de
première nécessité tels que logement, nourriture, produits d’hygiène,
installations de lavage et même de vêtements dans le but de dissuader
les gens de se rendre ou de rester à Calais pour tenter d’atteindre le
Royaume-Uni.
En outre, dans le but de réduire le nombre de migrants qui se lancent
dans des voyages maritimes, les organisations Calais Migrant Solidarity
et Human Rights Observers observent que la police française confisque
ou détruit régulièrement des bateaux, gilets de sauvetage et autres
équipements de sécurité maritime de tous les migrants qu’elle arrête à
Calais. Les autorités locales ont également sévèrement restreint la
vente de ces articles à toute personne sans pièce d’identité valide,
exigeant que les coordonnées des acheteurs soient enregistrées. Ces
mesures n’empêchent pas les traversées par bateaux, mais les rendent
juste plus dangereuses et contribuent à des décès à la frontière, les
gens partant sans être préparés ou essayant même de nager. Elles créent
également un marché lucratif pour les passeurs. Loin d’empêcher le
passage des embarcations, de sauver des vies ou de mettre fin à
l’exploitation, cette sécurisation des frontières à Calais a eu l’effet
inverse.
Ferries not Fences (Authors’ photograph)
La libre circulation, pas des “routes sûres et légales”
Alors que, dans un effort d’apaiser l’extrême droite et de projeter
une image de “reprise du contrôle de nos frontières”, la ministère de
l’Intérieur vise à rendre non viables les traversées en petits bateaux
dans la Manche, les groupes de défense des droits des migrants et les
organisations humanitaires nous demandent de les rendre en fait inutiles.
Selon eux, la mort d’Abdulfatah illustre le besoin urgent d’établir des
“itinéraires sûrs et légaux” pour que les demandeurs d’asile puissent
atteindre le Royaume-Uni sans avoir à risquer leur vie ou à compter sur
des passeurs pour le faire. En pratique, cette proposition pourrait voir
la création de centres en France pour les personnes qui demandent
l’asile et s’inscrivent pour réinstallation ou regroupement familial au
Royaume-Uni. En cas de succès, ces personnes seraient autorisées à
entrer dans le pays (R-U). Ce serait une alternative à l’obligation
d’être présent sur le territoire britannique avant de demander l’asile,
principale raison du franchissement irrégulier des frontières.
Si ces “itinéraires sûrs” modifieraient certainement les situations
actuelles (ils seraient examinés par le ministère de l’Intérieur
actuellement), ils ne remettraient pas nécessairement en question le
régime frontalier existant et pourraient même le renforcer. Des
programmes de réinstallation externes font déjà partie de la politique
frontalière du Royaume-Uni (et de l’UE). Pourtant, ils n’aboutissent
généralement qu’à un nombre infime de transferts réussis, tandis que la
majorité des personnes se retrouvent dans des conditions de vie
désastreuses dans des camps de réfugiés, attendant des années que des
décisions soient prises. En outre, les programmes de réinstallation
externe maintiennent le pouvoir discrétionnaire de l’État de décider qui
mérite d’être protégé, en retirant aux réfugiés le droit de rechercher
la sécurité dont ils ont besoin. Les candidats à la réinstallation
doivent se présenter comme des victimes parfaites, en s’adaptant aux
récits préétablis de persécution personnelle et en contestant les
hypothèses sur la sécurité de leur “pays d’origine”. Cependant, le
problème central des programmes de réinstallation est, qu’ils
accompagnent habituellement d’autres politiques d’externalisation et de
sécurisation des frontières et contribuent ainsi à délégitimer et à
criminaliser toute personne qui traverse les frontières de manière
autonome pour rechercher la sécurité, les qualifiant de “faux” réfugiés
avec pour objectif d’abuser de l’hospitalité des États d’arrivée.
Les “routes sûres et légales” et le renforcement de la police des
frontières apparaissent comme des positions opposées dans un débat sur
les frontières et les droits humains, mais ce sont en réalité les deux
faces d’une même médaille. Theresa May l’a clairement exprimé dans un
discours prononcé en 2015 en tant que ministre de l’Intérieur,
lorsqu’elle a décrit la politique frontalière britannique comme “Humaine
pour ceux qui ont besoin de notre aide, dure pour ceux qui en abusent”.
Il est urgent d’adopter un cadre différent pour le travail de
sensibilisation : un narratif qui ne traite pas les personnes qui
traversent la Manche comme des victimes ou des criminels, mais qui
reconnaisse que leurs voyages et leurs trajets subvertissent et
résistent à la sécurisation croissante qui définit la politique
frontalière britannique depuis des décennies. Le défi consiste à
poursuivre la dénonciation de la violence et l’injustice de la frontière
externalisée du Royaume-Uni sans lui offrir par inadvertance des
possibilités de persister sous de nouvelles formes.
Être solidaire des migrants de Calais et de la Manche, c’est
exiger rien de moins que l’abolition de cette frontière, et la libre
circulation pour tous.
Ondanks de beperkte bezetting in de gesloten centra zijn de spanningen hoog: conflicten onder onder de gedetineerden, repressie en racisme door het personeel, politieoptreden, opsluiting, overplaatsingen, leed, weerspannigheid, enz. De meeste retainees zijn zogenaamde ‘dubbele straffen’, maar bovendien worden meer en meer opnieuw asielzoekers gearresteerd in open centra en migranten op doorreis op straat. Zij worden vastgehouden met het oog op hun uitzetting naar hun “land van herkomst” of “Dublinland”. De opsluitingen worden extreem lang, een jaar voor sommigen, vanwege de onmogelijkheid om uit te zetten naar verschillende landen; wat de spanningen deels verklaart.
– “dit is geen dubbele straf, het is drievoudige straf: gevangenis, gesloten centrum, scheiding van mijn kinderen. Ik geloof niet meer in gerechtigheid.
– “Er zijn hier veel vaders: waarom nemen ze kinderen af van hun vaders die ze hard nodig hebben?”
Racisme en Repressie
– “Dit is niet het gesloten centrum van Brugge, dit is het Vlaams Belang”.
– “Ze houden niet van Arabieren. Ze zetten de airco te hoog aan, het is erg koud, ze doen het expres”.
– “Al het personeel is medeplichtig aan de Dienst Vreemdelingenzaken”.
– “Echte gevangenis”
– “Het is hier verschrikkelijk, we bestaan niet meer”.
– “De sociaal assistent vertelde me dat ik teruggestuurd zou worden naar het land dat klaar is om me te accepteren”.
– Veel racisme. Een bewaker is bijzonder gewelddadig en racistisch, zeer provocerend.
– 10 bewakers slaan me: “Ik ben niet oké, ik ben al 3 dagen ziek. Ik heb de bewaker gebeld om hem te vertellen dat ik een dokter nodig had. Hij bleef 30 seconden, zelfs niet. Hij zei me dat het niet mogelijk was om naar de ziekenboeg te gaan tot de dag erna om 10:30 uur.” – Woorden van een bewaker “Het is hier geen hotel, FUCK YOU!”
Detentievoorwaarden
-“Douches zijn walgelijk, niet genoeg eten, bewakers zijn racistisch.” – “Ik wil dat er een persartikel wordt geschreven over de situatie en de leefomstandigheden in het centrum.”
Interne spanningen
– “Ik stond op om het licht aan te doen en met hem te praten, maar hij werd bang… hij rende naar buiten, hij dacht dat ik hem ging slaan, hoewel ik gewoon met hem wilde praten. Hij kwam terug met 8 jongens (co-retainees), 4 van hen hielden me vast terwijl de anderen me sloegen. Ik voel me erg slecht, ik heb overal blauwe plekken.”
Hoop en wanhoop
– “Ik voel me slecht, ik wacht al 12 jaar en heb mijn leven verloren, ik ben 38. Ik heb geen tijd meer! Vandaag voelde ik me slecht, ik stootte mijn handen tegen de muur en de verwarming, ik krabde scheermesjes op mijn armen, ik kan er niet meer tegen. Ik ben ziek (buikpijn), op de ziekenboeg hebben ze me net een pil gegeven maar het werkt niet, wat is dit? Sinds mijn tijd in de gevangenis ben ik al in 4 centra geweest, het is te veel! Ik heb hier mijn leven verloren. Ik denk veel na, ik wil weg. Ik wilde een normaal leven leiden, ik heb het geprobeerd maar overal weigeren ze ons documenten te geven en dan vragen ze zich af waarom we illegale dingen doen om te overleven. Ik wil hier graag weg, maar ze geven me geen tweede kans. Ik wil gewoon een normaal leven leiden”.
– “Als ik hier wegkom, wil ik documenten hebben, zelfs alleen de oranje kaart, zodat ik kan werken, studeren en trouwen. Als ik zonder papieren wegga, weet ik niet meer wat ik moet doen, mijn leven is voorbij.”
-“Blijf me alsjeblieft bellen, ik weet niet wat ik zal worden, ik heb echt hele duistere gedachten.”
– Het is als een gevangenis. Ik heb nooit iets verkeerds gedaan, wat heb ik gedaan om hier te zijn? Ik ben hier alleen maar omdat ik een Dublin ben. Ik moet veilig zijn(…)
– Het enige wat ik wil is dat ze me terugbrengen naar Nederland, waar ze me asiel hebben verleend.
Oproep voor het opladen van de telefoon voor retainees in de gesloten centra
We worden momenteel overspoeld met verzoeken voor het opladen van telefoons van mensen die in gesloten centra worden vastgehouden. U kunt ze ondersteunen door 5 of 10 euro Lycamobile oplaadbeurten te kopen in uw kruidenierswinkel, nachtwinkel of boekhandel. U hoeft ons alleen maar de pincode te sturen die op de herlaadbeurt is geschreven naar onze e-mail om de factuur(a)riseup.net of per SMS op ons mobiele nummer 0032(0)484026781 te ontvangen. Wij sturen dan de code naar de retainees die om een herlading hebben gevraagd en stellen hen in staat om met ons en de buitenwereld in contact te blijven. Als het voor u gemakkelijker is, kunt u ook 5, 10, 20 euro of meer (!) betalen of nog beter een doorlopende opdracht geven op de volgende bankrekening: Collectif Contre Les ExpulsionsBanque Triodos BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB Verspreid het woord aan uw vrienden en kennissen.
Voortdurende onderdrukking en lijden. Talloze opsluitingen, zelfmoordpogingen en transfers naar andere centra. Ook veel extreem snelle deportaties naar landen in Oost-Europa.
Voornamelijk Marokkanen en Algerijnen die momenteel enkele maanden, soms zelfs een jaar, in gesloten centra zitten!
We horen veel over kwesties met betrekking tot het vaderschap. Met name het voorbeeld van een man die een geregistreerd kind heeft (met een geboorteakte) die een DNA-test moet ondergaan om zijn vaderschap aan te tonen na een beslissing van een rechter. Dit verzoek werd in eerste instantie door het centrum afgewezen.
Naast hun wil om vrij te zijn, eisen de retainees hun rechten op en vooral hun recht op gezondheid en rechtsbijstand, waarvan ze regelmatig beroofd worden.
Covid-maatregelen zijn nog steeds van kracht. Er zijn maar heel weinig retainees in vergelijking met de beschikbare plaatsen en hun contacten zijn beperkt. Volgens verschillende getuigenissen worden het dragen van maskers en het nemen van afstandelijke maatregelen door het personeel zelden gerespecteerd.
In Merksplas :
Sinds de uitbraak van Covid-19 wordt elke nieuwkomer automatisch geïnstalleerd in blok 5 dat de isolatie-eenheid is. Ze zitten alleen in een cel die er echt uitziet als een cachot zoals ze dat noemen.
Er zijn twee Covid-tests gepland aan het begin en het einde van hun verblijf in blok 5. Na een week worden ze weer samengebracht met de andere gevangenen.
Elke dag hebben de geïsoleerde geveangenen slechts recht op twee wandelingen van elk een uur, alleen in een kooi van 7m x 3m, met hekken zelfs boven hun hoofd. De kooien staan op één lijn en soms spreken ze met elkaar van de ene kooi naar de andere.
In Merksplas zijn ze momenteel ongeveer 40 voor 146 plaatsen. Velen hebben al een straf uitgezeten in de gevangenis en staan nu onder het dubbele strafregime (https://www.gettingthevoiceout.org/dubbele-straf-of-verbanning-een-methode-van-racisme/) . Sommigen worden al bijna een jaar vastgehouden. Sommigen zijn bekende vaders van kinderen met Belgische nationaliteit.
Een gastvrouw legt de situatie van een man uit in een getuigenis op 15 september.
“Het lijkt erop dat hem werd verteld dat hij het einde van de quarantaine moest afwachten om een advocaat in te huren. Na die termijn kreeg hij te horen dat het te laat was, dat de 3 dagen waren verstreken.
Ze gaven hem 5€ krediet voor zijn telefoon, maar ze weigerden hem het papier met mijn telefoonnummer te geven.
Hij bleef dus opgesloten voor de tijd van zijn quarantaine en bracht daarna een bepaalde tijd door met de anderen. Ze stuurden hem eergisteren terug naar Duitsland en hij kwam gisteren terug naar België”.
Zelfmoordpoging na ernstige racistische opmerkingen:
“Een man die 7 maanden in een centrum werd vastgehouden nam veel medicijnen in de nacht van 18 september en gisteren ook, na zware racistische opmerkingen van een bewaker. Vanmorgen vonden ze hem bewusteloos en 5 bewakers droegen hem naar een opsluitingscel in blok 5”.
Woorden van dedetineerden:
“Ik kostte je 200 euro per dag. Dit migratiebeleid is een echte business, het is ongelooflijk, ik heb je al 40.000 euro gekost!”
“Ik wil geen documenten, ik wil leven! Niemand is illegaal, ik ook niet.”
“Ik ben altijd al illegaal geweest. Dat is hoe ik leef en het heeft me nooit verhinderd om te leven!”
In de 127 bis:
Ze zijn rond de 20 voor 120 plaatsen. Veel isolaties en overdrachten zodra ze hun rechten opeisen, zelfs als ze dat op een beleefde manier doen. Maar het is complete rebellie als ze mishandeld worden: “Sorry, maar als ze arrogant tegen me zijn, kan ik dat ook zijn.”
In Brugge:
Ze zijn ongeveer 12 voor 112 plaatsen. De verzoeken die we krijgen zijn vooral verzoeken om medische hulp. Voor de vrijheidsberoving die de staat hen oplegt, eisen ze hun recht op gezondheid op.
In Holsbeek:
We hebben momenteel zeer weinig contacten met hen. Vorige maand waren het 4 vrouwen voor 60 plaatsen.
Een jong Roemeens meisje, slechts 19 jaar oud, werd slechts een week na haar aankomst naar Roemenië gedeporteerd, hoewel al haar familie legaal in Frankrijk woont.
In Griekenland heeft het vuur in het vluchtelingenkamp in Moria gewoed, zodat Europa eindelijk aandacht heeft voor deze beschamende kampen. Maar 12.000 mensen zitten nog steeds in een administratieve onzekerheid, dakloos en zonder enige oplossing, en er zijn geen aanwijzingen dat de situatie zal verbeteren. Groot-Brittannië zet nu migranten uit door vliegtuigen te charteren naar andere Europese landen. Groot-Brittannië heeft ook gedreigd het leger te sturen tegen de boten die deze ongelukkige, ongedocumenteerde migranten komen redden. In Frankrijk worden migranten lastiggevallen. In Calais willen de prefectuur (lokale en regionale overheden) en het gemeentehuis, die zich niet tevreden stellen met het voortdurend vernietigen van de tenten van de verbannenen, voorkomen dat verenigingen voedsel en water uitdelen aan mensen die in nood verkeren en die op wrede wijze de basisbehoeften missen. Gezien het steeds repressievere nieuws blijft de oproep tot ondertekening van de mobilisatie in Calais open tot de 25e. De oproep is bijgevoegd. Uw organisaties kunnen hun handtekening zetten op dit adres: calais-rises@riseup.net Ook wordt elke vereniging, elk collectief, uitgenodigd om op zaterdag 26 september, de dag voor de Wereldvluchtelingendag, een lokale ondersteuningsrally te organiseren. Laten we in groten getale bijeenkomen voor de prefecturen, laten we soepkeukens organiseren op de pleinen. Meer informatie over de plaats van vertrek en de route die we zullen volgen zal binnenkort beschikbaar zijn op de website van de ‘Association Terre d’Errance’.
ZE ZIJN SOLIDAIR EN ONDERTEKENEN DEZE OPROEP:
uire en nl_be : De MORIA à DOUVRES en passant par CALAIS ✊🏼 ON SE LÈVE! 26/09/2020
🔸Organisations des Hauts de France🔸
ACCMV – Grande-Synthe
ADRA France – Dunkerque
ASR collectif Action Solidarité Réfugiés – Arras
CSP59
Emmaüs Dunkerque – Grande-Synthe
Human Rights Obervers – Calais
La Brique – Arras
La Cabane Juridique – Calais
L’Auberge des migrants – Calais
La Cimade Nord-Picardie
LDH – Boulogne
LDH – Dunkerque
MDM Médecins du Monde
MRAP Littoral Dunkerquois
Collective Aid – Calais
Refugee info bus – Calais
Refugee Women Center
Refugee Youth Service
Salam Nord Pas de Calais
Save
Secours Catholique du Pas de Calais
Solidarity Border
Terre d’Errance – Béthunois
🔸Organisations locales et régionales🔸
ACCMV
Ah Bienvenue Clandestin – Lot
AMMI – Val d’Amboise
Assemblée Locale des EGM de Caen
Association Chemins Pluriels – Vars
Asso Bagagérue – Paris
Association de Soutien aux Étrangers du Val de Marne – section de Fontenay, Nogent, Le Perreux
Collectif Bienvenue Migrants 34 – Montpellier
Collectif ICARE 05 – Embrunais
Collectif Fontenay diversité – Resf
Collectif Solidarité Migrants de l’Ain
Collectif Urgence Welcome
Comité ATTAC de Rennes
Emmaüs Bourg en Servas
Emmaüs 73
L’Association pour les Migrants (l’AMI) – Nîmes
LDH Hay-les-Roses-Val-de Bière
MRAP Vaucluse
Peps Pour une Écologie Populaire et Sociale
Réseau Education Sans Frontières de la Somme (RESF80)
Tous Migrants Briançon
🔸Organisations nationales🔸
Emmaüs France
Emmaüs international
Les Etats Généraux des Migrations
Le Gisti
UJFP (Union Juive Française pour la Paix)
Utopia 56
Organisations Syndicales :
Union syndicale Solidaires Nord
Sud Education 62
FSU 59/62
🔸Partis Politiques – groupes locaux🔸
Respirer Calais
Le PCF
Génération.s
Le NPA Dunkerque
La France Insoumise
EELV
It was on 22 September 1998. Semira Adamu, a young girl of 20 years old, was murdered by the 9 policemen who wanted to deport her.
She had already resisted 5 deportation attempts hence this time they were determined, even if it meant to kill her. Although her death enabled a big awareness-raising among the population, it did not change the atrocities caused by migratory policies, the latter even hardened with the times.
We can see more and more exploitation of the undocumented, raids on our streets, broken lives, deaths, etc.Therefore, 22 years after, we do not forget and we still do not forgive!This is a call to make those atrocities visible for everyone to remember.Here are a few ideas of things to do during the coming week:
– decorate the streets with the effigy of Semira: stick posters to your window or in the streets, paint walls that are too grey
– speak about degrading migratory policies with your neighbours, when queuing in a shop, on social media
– go show your solidarity with the retained people, even with only 2 or 3 friends, it is really possible to communicate with them and show your support. You may bring things to make some noise in front of the centre. The 6 closed centre here
– help the undocumented (whether settled or just passing), help them survive, continue their path or escape in case of arrest.
– go shout or scupper the responsible and tools of these policies: the Foreigners Office, the Commissioner General for Refugees and Stateless Persons, the police, the Stib (that delivers the undocumented to the police during controls), Brussels Airlines (that actively repatriates), etc.
The Opale Coast : its beaches, its dragon, its squares, its carnival
and … … and the determination of the State to harass refugees.
For 30 years, people in exile in transit to England have never been
properly treated by local and national authorities. In 2017 the justice
system ordered the state and the city of Calais to distribute water and
to install toilets and showers. The authorities had to respect this
obligation, but only did the bare minimum : while continuing to chase
people away and destroy their shelters, they have organised
distributions that are far away from anywhere, invisible and
insufficient.
Further more harassment from the police and the administration is never ending.
Recently, there has been discrimination in the buses, which is
intolerable.Blocked at the border, prevented from crossing and prevented
from staying, these people survive as best they can, with no shelter
other than tents provided by the associations, which are confiscated and
destroyed on a daily basis.
The people were not sheltered last winter or during this summer’s heatwave, we fear the worst for this winter coming soon.
This summer, thousands of people tried to reach the UK by crossing the Channel in various boats.
We all realize that a policy of repression will never solve anything.
In 2020, men, women and children are thirsty and hungry.
In 2020, men, women and children have no shelter and are prevented from sleeping.
In 2020, men, women and children are victims of inhuman treatment.
In 2020, men, women and children risk their lives on dangerous travels.
The strategy led by municipalities, prefectures and the State must change.
We are mobilizing for a real dignified and human welcoming organized by the authorities.
We demand that the life and migration projects of exiled people be truly listened to and taken into consideration.
TOGETHER LETS STAND IN SOLIDARITY LET’S MAKE IT VISIBLE AND
LOUD GATHERING SATURDAY 26th SEPTEMBER for a great festive mobilisation
of solidarity !_
UITWIJZEN : UK haast zich om Channel migrants over het Kanaal met Charters te deporteren.
Dossier over de nieuwe golf van chartervluchten naar Frankrijk, Duitsland en Spanje die mensen die het Kanaal oversteken in kleine bootjes nu worden uitgezet! De volgende vlucht staat gepland voor 3 september.
Samengesteld door Calais Migrant Solidarity, Corporate Watch en vrienden.
Het Verenigd Koninkrijk maakt zich vooral zorgen over het aanpakken van migranten die het Kanaal oversteken in kleine bootjes en reageert zoals altijd op de paniek die door de Britse roddelbladen wordt verspreid.
Onderdeel van haar strategie is een nieuwe golf van massadeportaties: chartervluchten, specifiek gericht op mensen die het Kanaal oversteken, naar Frankrijk, Duitsland en Spanje. Tot nu toe hebben er twee vluchten plaatsgevonden, op 12 en 26 augustus. De volgende is gepland voor 3 september. De twee recente vluchten hebben zowel in Duitsland (Düsseldorf) als in Frankrijk (Toulouse op 12, Clermont-Ferrand op 26) tussenlandingen gemaakt. Een andere vlucht was gepland voor Spanje op 27 augustus – maar die werd geannuleerd nadat de advocaten erin geslaagd waren om iedereen uit het vliegtuig te krijgen.
De massale deportaties, die haastig werden uitgevoerd door een paniekerig ministerie van Binnenlandse Zaken, waren bijzonder wreed en kunnen ernstige juridische onregelmatigheden met zich meebrengen. Dit verslag vat samen wat we tot nu toe weten na gesprekken met een aantal gedeporteerden en andere bronnen.
Het omvat :
Achtergrond: De Calais-bootovertochten en de overeenkomst tussen het Verenigd Koninkrijk en Frankrijk om deze te stoppen.
In het Verenigd Koninkrijk: Yarl’s Wood omgebouwd tot een centrum voor mensen die het Kanaal oversteken; Britannia Hotels; het Brook House detentiecentrum, nog steeds even bruut als altijd.
Vluchten: Gedetailleerd schema van de charter van 26 augustus naar Düsseldorf en Clermont-Ferrand.
Wie is er aan boord? Vluchtelingen, inclusief minderjarigen en gemartelde mensen.
Termijn bij aankomst: Personen die in Duitsland en Frankrijk aankomen en niet in staat zijn om asiel aan te vragen, krijgen onmiddellijk uitzettingsdocumenten.
Juridische kwesties: gebruik van de Dublin III-verordening om de verantwoordelijkheid voor vluchtelingen te ontlopen.
Is het onwettig?: de haast van het proces leidt tot veel onregelmatigheden.
De – even plotselinge als onverwachte – uitzending van de schokkende beelden van de gewelddaden en zelfs martelingen die de politie Jozef Chovanec in februari 2018 op de luchthaven van Charleroi werd aangedaan, herinneren ons aan de moorden op George Floyd en Semira Adamou door de politie.
Want in de drie gevallen werd de dood veroorzaakt door verstikking, met een hartstilstand als gevolg. In de drie gevallen was het politiegeweld ongebreideld, wat bleek uit het negeren van de smeekbeden van George Floyd, uit de glimlach tijdens de dood van Semira of uit de Hitlergroet van een aanwezige politievrouw tijdens de marteling van Jozef Chovanec.
Maar ook omdat, ondanks het bewijs dat het beeld levert – een zeldzaam iets – het lang, heel lang heeft geduurd voordat er enige gedachte was om deze zaken op te helderen en de politie, en in het bijzonder de beulen, in twijfel te trekken. Onderzoeken vinden zelden plaats, of worden gefraudeerd of zelfs gesaboteerd: politiegeweld blijft regelmatig ongestraft. De openbare orde en de politie worden pas uitgedaagd als de druk van het publiek of de media te groot wordt om de zaak te blijven verstikken
De moord op Jozef Chovanec dateert van twee jaar geleden en het bleek dat de beelden bekend waren bij veel leden van de politie. Het feit dat de politiehiërarchie nu stelt dat ze niet op de hoogte was van het bestaan van de video is onverklaarbaar: het is duidelijk dat de politie zich georganiseerd heeft om de gebeurtenissen in de doofpot te stoppen. Er bestaan echter wel procedures, die misschien gebrekkig of ongedwongen zijn, maar ze hebben geen enkele invloed op de straffeloosheid die de politie geniet, die systematisch … en duidelijk systemisch is. Het aankondigen van de opening van een onderzoek pas na de verspreiding van de beelden door de media is een obsceen bewijs van de straffeloosheid.
Hier wordt niet alleen het slachtoffer verstikt, maar ook de feiten worden verstikt.
De feiten herhalen zich, geïllustreerd door talrijke publieke getuigenissen, maar er verandert niets (niets positiefs in ieder geval). We houden de “laatste elf minuten van Semira” in gedachten, opgeschreven uit een video van haar deportatie https://ccle.collectifs.net/Les-onze-dernieres-minutes-de.html.
Hetzelfde lijden, hetzelfde tragische einde, dezelfde houding van de beulen, dezelfde ontkenning van verantwoordelijkheid, de doofpotaffaire van de gebeurtenissen rond het slachtoffer en de zaak. Dezelfde tragi-komische communicatie van de politie en de politieke autoriteiten.
Sinds de dood van Semira in 1998 zijn we getuige geweest van ernstig geweld dat werd gerapporteerd tijdens gedwongen deportaties, geweld dat werd gepleegd door politieagenten die vrijwillige begeleiders waren van de federale politie op de luchthaven van Brussel en op de luchthaven van Charleroi geleid door Danny Elst van de federale politie en directeur van de luchtvaartpolitie. Info VRT ici
In 2019 heeft de Dienst Vreemdelingenzaken 3.743 gedwongen uitzettingen uitgevoerd: hun statistische tabel HIER: Vreemdelingendienst maakt geen melding van de aanwezigheid van een escorte tijdens deze uitzettingen: volgens andere statistieken wordt echter 25% van de uitgezette personen begeleid door een escorte, vastgebonden, geboeid en mishandeld: cijfers van MYRIA Hier.
Volgens de ontvangen getuigenissen aarzelt dit team van de federale grenspolitie niet om vreselijk en onwettig geweld te gebruiken, dat als marteling zou kunnen worden geclassificeerd. Beledigingen en vernederingen komen vaak voor. Breed opgezette vormen van racisme en seksisme. Er zijn verschillende klachten ingediend tegen deze mishandeling, hoewel de meerderheid van de slachtoffers, nadat ze zijn gedeporteerd, niet over de middelen beschikt om het geweld dat ze hebben ondergaan te uiten en aan de kaak te stellen. Opnieuw lijkt de straffeloosheid gegarandeerd.
Getuigenis: vrouwelijke slachtoffers van politiegeweld, één op de luchthaven van Charleroi, de tweede op de luchthaven van Brussel, oktober 2019. HIER
Veel migranten die zich in Groot-Brittannië willen vestigen zijn de afgelopen weken veilig aangekomen (enkele honderden per week).
Veel van de kampen in het gebied rond Pas de Calais zijn ontmanteld, wat de migranten ertoe heeft aangezet het Kanaal over te steken met de hulp van smokkelaars, die actief werken.
Info over Calais hier
Het lijkt erop dat het beheer van deze grens zowel chaotisch als onbeveiligd is. Er is een klein politiek-kapitalistisch spel gaande tussen Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk rond de “veiligheid” van deze grens voordat de Brexit-onderhandelingen zijn afgerond. Het Verenigd Koninkrijk dreigt het leger in te schakelen om de migranten terug in het Kanaal te duwen: “We werken eraan om deze route onhoudbaar te maken en om de criminelen die deze oversteek vergemakkelijken te arresteren en ervoor te zorgen dat ze voor het gerecht worden gebracht”, zei de minister van Binnenlandse Zaken Priti Patel, die in dit persbericht wordt geciteerd.
Info mainstream media: hier
Een hypothese is dat het voor Frankrijk en België handig is om de kustlijn te ontruimen door de kampen te ontmantelen en de activiteiten van de smokkelaars door de vingers te zien.
In Frankrijk UPDATE Ondersteuning van mensen in detentiecentra: hier.
In België is er momenteel weinig razzia’s. We hebben echter nog steeds veel verhalen over ernstige mishandeling van mensen zonder papieren op parkeerplaatsen en in parken in Brussel door de politie of privé-“veiligheidsdiensten”, om de druk op mensen zonder papieren te handhaven, om de grenzen te beschermen en om een goed beeld van hun repressieve en racistische systeem te behouden.
Maar dit zal niet blijven duren en we moeten opnieuw arrestaties en opsluitingen langs de grens verwachten, en wel precies in België.
Hieronder zijn flyers in verschillende talen (Frans, Engels, Amharique, Tigrynia, Arabe, Dari – Farsi en Pashto , Oromo) om mensen die gearresteerd en opgesloten zijn in gevangenissen of in detentiecentra, in België in de komende maanden te informeren. Te verspreiden, afdrukken, fotograferen zodat iedereen het op zijn of haar smartphone kan vinden en en te delen op strategische plaatsen.
Na bijna 7 maanden opgesloten in Caricole, zou Michelle op 30 juli 2020 worden gedeporteerd. https://www.gettingthevoiceout.org/ils-ont-tue-une-femme-pas-son-combat/ Ze kreeg een ticket voor een vlucht van 14:55 uur naar haar thuisland, Kameroen. Om haar uit te zetten moet de DVZ haar op Covid-19 testen. Michelle weigerde het omdat ze niet wil terugkeren naar het land dat ze ontvlucht is.
Ze getuigde op 27 juli, net na het weigeren van de test aan de directeur en de psycholoog van het centrum: “De directeur zei me: ‘Oké, aangezien je weigert mee te werken, gaan we je de rug toekeren. “Keer je je rug toe? Ik werk samen met wat? Weet je waar ik thuis tegenaan loop? Ik kan niet naar huis. Ik ging naar de ambassade om het visum aan te vragen omdat ik wegliep. Ik kom hier, en je wilt dat ik vrijwillig naar huis kom? …ik ga liever terug per escort, omdat ik weet dat als ik teruggestuurd word per escort, ik eerst zal weigeren. Ik ga naar huis komen met blauwe plekken die bewijzen dat je me gedwongen hebt om naar huis te komen.”
Ze werd vrijgelaten op 28 juli 2020! De zware inspanningen van de Dienst Vreemdelingenzaken en de manipulatie van het personeel van het detentiecentrum zullen niet genoeg zijn geweest om de vastberadenheid en de kracht van Michelle te ondermijnen. De schandalige druk van het telefoontje van Brussels Airlines zal ook niets veranderd hebben.
OVERWEGINGEN OVER CHAOS IN HET GESLOTEN CENTRUM
Preambule
Wij zijn sterk gekant tegen alle opsluitingen, in het bijzonder tegen de opsluiting van mensen zonder papieren. Gezien de steeds zorgwekkender situatie die de autoriteiten op alle niveaus en de verantwoordelijke ambtenaren bagatelliseren, willen we echter een aantal updates maken.
De feiten:
De situatie die onder onze aandacht is gebracht, brengt ons ertoe om bepaalde aspecten en onaanvaardbare feiten in de detentie van mensen zonder papieren onder de aandacht te brengen. De wet op de detentie van migranten, die geen documenten hebben of niet meer hebben om in een Europese lidstaat te verblijven , bepaalt dat de migrant kan worden vastgehouden met het oog op zijn/haar verwijdering van het grondgebied. Dit is strikt beperkt tot de tijd die nodig is voor de uitvoering van de maatregel, zonder dat de bewaringstermijn meer dan twee maanden bedraagt. Een verlenging van de eerste bewaringsperiode met twee maanden is in bepaalde situaties mogelijk, bijvoorbeeld:
indien de stappen voor verwijdering zijn genomen binnen zeven dagen nadat de beslissing uitvoerbaar is geworden;
of deze procedures met de vereiste voortvarendheid worden voortgezet, en;
als er nog steeds een mogelijkheid is om de ongedocumenteerde migrant effectief te verwijderen binnen een redelijke termijn.
In feite lijkt een systematische verlenging de regel te zijn! De uitzondering wordt de regel als het de autoriteiten politiek goed uitkomt. Dit gebeurt ver van de publieke blik, zonder dat veel mensen gewaarschuwd worden!
Na een eerste verlenging kan de minister een nieuw verlengingsbesluit nemen. Na vijf maanden hechtenis moet de migrant worden vrijgelaten. Echter, als “de bescherming van de openbare orde dit vereist”, wordt de detentie maand na afloop van de periode van vijf maanden verlengd met een maximum van acht maanden detentie in totaal. Het is belangrijk om de term “vrijwaring” van de openbare orde hier op waarde te schatten! Hoe zouden deze mensen, die onder schandalige omstandigheden gevangen zitten en worden vastgehouden, de openbare orde in gevaar kunnen brengen? Maar hoe dan ook, naar welke openbare orde wordt hier verwezen?
Let ook op deze schandelijke mogelijkheid met betrekking tot de tijdslimiet: als een persoon van allochtone afkomst weigert aan boord te gaan van het vliegtuig, dat hem naar een bestemming brengt die hij vreest, kan de Dienst Vreemdelingenzaken hem op de hoogte brengen van een nieuwe beslissing om hem vast te houden, en begint de detentieperiode van twee maanden weer te lopen!
Dit scenario is echter niet in overeenstemming met wat in de zogenaamde EG-terugkeerrichtlijn1 staat en is zeker in strijd met het recht op vrijheid dat in artikel 5, §1, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens2 is vastgelegd.
In deze getuigenis zien we dat het personeel van het detentiecentrum, waaronder de directie en de maatschappelijk werker, die respectloos zijn, op een bekende manier tegen de gedetineerde ‘M’ spreken, misbruik maakt van hun macht over haar. Bijvoorbeeld door te zeggen dat als ze niet meewerkt “we je de rug toekeren”, of dat ze het risico loopt om onder dwang te worden uitgezet, wat meestal bruut wordt uitgevoerd door de politie.
Volgens het Europees Hof voor de Rechten van de Mens vormt “elk gedrag van de politie tegen een persoon dat de menselijke waardigheid schendt” echter een schending van artikel 3 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens, in het bijzonder “het gebruik (…) van fysiek geweld tegen een persoon wanneer dit door zijn gedrag niet strikt noodzakelijk is”. Bovendien bepaalt de Raad van Europa dat dit moet worden beoordeeld in het licht van “het reële of redelijkerwijs te verwachten verzet van de uit te zetten persoon”.
Als we ons verzetten tegen het principe zelf van het gebruik van geweld dat hier wordt genoemd, benadrukken we dat de politie en de administratie, die belast zijn met de uitvoering van dergelijke praktijken, afgezien van alle menselijke overwegingen, buiten de wet staan.
In de detentiecentra zijn de rollen goed gedefinieerd: de directie is er om de goede werking van het centrum te verzekeren. Er is geen sprake van het samenkomen met andere personeelsleden om de gedetineerden te bedreigen en onder druk te zetten. Dit is noch de taak, noch de rol van de directie. De medische en psychologische dienst is verantwoordelijk voor het medisch en psychologisch toezicht op de gedetineerden in het centrum. Het is echter bekend dat de medische beroepsgroep, met inbegrip van de verpleegkundigen, medeplichtig is aan het toedienen van medicijnen aan de gedetineerden, waarvan zij zich niet bewust zijn van de werkelijke gevolgen en risico’s, maar waartoe zij soms gedwongen worden door de bewakers. Bestaat er een follow-up, medisch of psychologisch, van de bijwerkingen van de kalmerende middelen die in deze detentiecentra worden toegediend? Sommige gedetineerden schreeuwen om hulp, maar wat is de follow-up? Eenzame opsluiting, verborgen voor de publieke blik, geïsoleerd van iedereen, lijkt het enige antwoord op hun nood. Dit is ook het lot dat is voorbehouden aan gedetineerden die een zelfmoordpoging hebben gedaan, wat helaas niet ongewoon is. Dit is een dubbele straf voor mensen die al in ernstige nood verkeren.
Wat de sociale diensten betreft: sociale assistenten begeleiden de “bewoners” officieel tijdens hun detentie in het centrum. Zij zorgen voor de opvolging van de administratieve dossiers. Ze zorgen ook voor de voorbereiding van de “bewoners” bij hun terugkeer. Een DVD, in verschillende talen, met informatie over terugkeer en verwijdering, wordt ter beschikking gesteld van de gedetineerden om hen te helpen bij het aanvaarden van de vrijwillige terugkeer.
De gedetineerden getuigen dat het eerder gaat om het uitoefenen van druk, het opwekken van angst en angst en de gewelddadige gevolgen van een weigering om mee te werken. Politici maken vervolgens gebruik van de terugkeercijfers in hun rapporten om de steun van het publiek te vergroten.Dit is een overzicht van de belangrijkste problemen die zich in de detentiecentra voordoen.
Er is echter nog steeds de kwestie van de luchtvaartmaatschappijen die van deze uitzettingen profiteren. Zo is Brussels Airlines, dat eigendom is van de Duitse maatschappij Lufthansa, er trots op dat zij “een luchtvaartmaatschappij met een menselijke aanpak is, die dicht bij onze passagiers staat en waarvoor wij de grootste zorg dragen”. Sinds wanneer vervangt haar personeel de ambtenaren van de Dienst Vreemdelingenzaken, wanneer het reglement bepaalt dat de uit te zetten persoon op de hoogte wordt gebracht? Het is moeilijk om de verborgen agenda achter deze ongezonde relatie te begrijpen.
We kunnen de behandeling die M en vele andere opgeslotenen in detentiecentra ondergaan, vergelijken met marteling. Deze behandeling is vaak repetitief, wordt aan de gedetineerden opgelegd, in alle discretie en met een gerust hart door de ambtenaren, wat het systemische karakter ervan blootlegt. Het Verdrag tegen foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling en bestraffing definieert foltering in artikel 1 als “elke daad waardoor een persoon opzettelijk ernstige pijn of ernstig lijden wordt toegebracht, hetzij lichamelijk hetzij geestelijk. “. Bedreigingen, intimidatie, vernedering en gevangenisstraf kunnen echter ook onder de bovenstaande definitie vallen.
Laten we de strijd in de centra steunen!
Verzet tegen uitzettingen!
Overschrijving van de gtuigenis in engels
I’ll
start with the day they came and promised me that they would release me
at the airport. It was on a Friday. The social assistant and the
psychologist (I’ve seen a psychologist since March) both came to tell me
that a ticket had been foreseen for me with a departure on 30 July. I
said: ‘what ticket?’. She said: ‘You can refuse but you have to do that
at the airport’. ‘But why refuse at the airport? I don’t want to leave’.
She said ‘I know you don’t want to leave, but they want to release you
at the airport’. ‘But why do they want to release me at the airport
level? The others were released here.’She said: ‘No Michelle, you can
not stay here anymore. They will release you at the airport, you can not
come back here because there are no escorts for the moment. Hence,
you’ll go to the airport and say that you don’t want to leave,and they
will let you. I said ‘OK’. Then she said ‘You’ll do the test on
Monday’. This
morning, someone from the Office came to fetch me, because when you
want to see a doctor, it is someone from the Office who comes to fetch
you. They came and said: ‘Michelle, we came to fetch you to go to the
hospital’. I asked ‘why to the hospital?’,they said: ‘you have to do the
test’. ‘What is the purpose of this test?’ He said: ‘you have to do the
test because you are going to catch a flight’. ‘But I never asked for
any flight! Why is my name on the flights’ list?’ He said: ‘You are
obliged to do the test’. ‘Obliged to do the test? But I am not sick! I
have been here for 7 months. Why do they decide that I have to do the
test today? I am not sick, I don’t want to travel. I never asked for any
flight’. He said: ‘Ok, we’ll tell the doctor’. Then he left. Ten
minutes later the psychologist came. She said: ‘Michelle, I am telling
you that they are going to release you at the airport, you have to do
the test.’ ‘No! One has to think, if I do the test it is like if I
accepted to leave. They are voluntary returns. At the airport they will
oblige me to enter because I will have done the test already. I cannot
do the test because it would mean that I accept to leave and I don’t
want to leave.’ She said Ok and left again. She
came back with the director. The latter brought me to the big room and
whispered to me ‘Michelle, we took all the necessary steps because you
stayed here for too long. You can not stay here anymore. We did
everything necessary so that they let you at the airport, but you have
to do the test.’ I said: ‘No Madam, I can not do the test. If you want
to release me, write a note, do as you did for all the others and
release me directly from the centre. At the airport they will also
release me.’ The psychologist said: ‘No, even if they force you on to
the plane, you will shout and they will let you get off.’ I said: ‘No, I
won’t have any reasons left to make noise and shout because if I do the
test I accept to go on the plane. It would be more normal.’ The
director said: ‘Ok, since you refuse to cooperate we will turn our backs
on you’. ‘Turn your backs on me? What do I cooperate to? Do you know
what awaits me in my country? I don’t want to return. I went to the
embassy to ask for a visa because I was fleeing. I get here and you want
me to return voluntarily? What will I explain? I’d rather go back with
an escort because I know that I will refuse first and I will come back
with bruises, which will prove that I was forced to return. Then I will
be able to explain. If not, you ask me to return voluntarily? I will go
back there to die? No no Madam, I can not accept to return.’ She said:
‘No, you will not leave because they will let you at the airport’. Then
she promised me that the psychologist will accompany me to the airport
until the moment they release me. I said: ‘why don’t you also call the
airport police to tell them that I refused to do the thest because I
fear they force me on to the plane because I will have accepted to do
the test?’ She said: ‘No, they cannot do that. You cost too much money
since we keep you in the centre, I need space for other people. You
cost me 100€ per night. I cannot keep you any longer.’ I said: ‘If you
cannot keep me any longer, then release
me.
You released a whole centre, we were more than 150, you released
everybody, I am the only one left. What proof do you have of what you
are saying? I cannot see any proof. Bring me evidence that you will
leave me free at the airport. Then I will leave. But I won’t do the test
because if I did it would mean that I accept to take the flight.’
She
spoke and said that they would ring the Foreigners Office, that they
would be angry, and that they would really try their best to escort me. I
said ‘Ok, no worries, because what awaits me there is worse than you
turning your backs on me and escorting me by force.’ This is how we
ended the conversation, and she left.
.29/07/2020 :Minder dan 200 mensen worden vastgehouden in detentiecentra voor migranten, voor 600 plaatsen; de detentiecentra passen de Covid-maatregelen verder toe .
Zij worden in deze centra gedurende enkele maanden, soms wel 9 maanden, vastgehouden met het oog op uitzetting, ook al zijn deze uitzettingen bijna onmogelijk uit te voeren; ofwel zijn de vluchten niet verzekerd, ofwel weigeren de landen van herkomst officiële reisdocumenten af te geven. Ze begrijpen niet waarom ze worden opgesloten en kwalificeren hun detentie als marteling.
Hier publiceren we een overzicht van de situatie waarvan we op de hoogte zijn en de strijd van de gedetineerden.
In het Detentiecentrum Brugge:
Vorige week gingen de gedetineerden in hongerstaking om te protesteren tegen hun opsluiting. Na 24 uur werden zeven van hen in eenzame opsluiting (cachot) geplaatst en vervolgens heel snel naar andere centra overgebracht.
Op 27 juli 2020 hebben de opgeslotenen ons opnieuw gebeld: er zitten nog zes mensen in het centrum met vijftien bewakers. Twee van hen zitten in eenzame opsluiting, een ander is al vier dagen in hongerstaking. Ze vragen ons om hun situatie onder de aandacht te brengen: “er is hier geen menselijkheid”.
In het detentiecentrum 127 bis:
Ze hebben ongeveer twintig mensen opgesloten op dit moment.
Velen van hen hebben telefonisch contact opgenomen met ons om te proberen hun woede te uiten en hun bezorgdheid te uiten over een aantal van hun medegevangenen.
1 juli 2020: na de eenzame opsluiting van een van de gedetineerden, omdat hij zijn rechten had opgeëist, is een solidariteitsbeweging ontstaan. Alle gevangenen van de R-vleugel eisen eenzame opsluiting omdat ze ook hun rechten willen op eisen!
Andere gevangenen willen terug naar hun land van herkomst, maar hun vliegtickets worden herhaaldelijk geannuleerd: “Hier is het niet alleen fysiek, maar vooral ook psychisch misbruik”.
“Ze spelen met mensen, ze hebben me tot het uiterste gedreven, ik verlies mijn verstand. Ik wil mijn vrijheid terug. Het is mijn recht.”
“Ik zit vol woede en haat. Ik ben al 27 jaar in België. Vroeger hield ik van dit land. Nu begrijp ik waarom mensen terroristen worden. Het is net als het nazi-systeem hier.
25 juli 2020: “We moeten deze man helpen, mevrouw. Hij is niet in orde, hij heeft aanvallen en valt bewusteloos. Hij hallucineert en slaapt ‘s nachts niet. Hij vertelt ons dat de duivel naar zijn kamer komt. Hij is erg bang. Hij is ziek. Hij hoort hier niet thuis, hij heeft een behandeling nodig. Er moet iets gedaan worden.”
Anderen claimen hun rechten en gaan door met de strijd, ondanks dat ze onderdrukt worden en dagelijks bedreigd worden met eenzame opsluiting:
“Ik ga liever door met vechten dan in een depressie te belanden.”
“Denken ze echt dat we bang zijn om in eenzame opsluiting te zitten?”
Gesloten centrum Merksplas:
Veel van de gedetineerden zijn daar al verscheidene maanden.
Ze leven in hoop: de maatschappelijk werkers vertellen hen dat ze na acht maanden worden vrijgelaten, dus ze wachten (de meesten van hen geraken aan de 8 maanden!).
Een man belt ons op 28 juli 2020: na een week opsluiting wil hij contact opnemen met een “mensenrechten”-advocaat om een klacht in te dienen.
Een Guinese man is vandaag na 9 maanden gevangenschap vrijgelaten.
Een Ethiopische man is na zeven maanden gevangenschap en twee pogingen tot uitzetting vrijgelaten: hij geeft ook uiting aan zijn onbegrip over het onrecht dat hem is aangedaan: “Waarom ben ik zo lang gebleven? Waarom word ik als “agressief” bestempeld als ik een gewelddadige arrestatie heb ondergaan, “zoals in Amerika”? “Geen geluk” zei hij. Hij vertrok om te proberen een meer gastvrij land te vinden: “Het Belgische systeem is niet goed.”
Detentiecentrum Caricole:
Uitzetting tegen elke prijs: 25 juli 2020: twee vrouwen die asiel aanvragen werden enkele maanden vastgehouden. ZE kregen in het centrum een oproep kregen van Brussels Airlines die hen aanbood om vrijwillig naar hun land van herkomst te vertrekken, dat ze een vlucht zouden vinden en dat ze misschien alleen in het vliegtuig zouden zitten.
Een van hen vertelt ons : “Ze nemen ons mee voor het vee, ik heb deze vrouw “nee” gezegd, dat ze mijn leven niet kent, dat ze niet weet wat er met mij zal gebeuren als ik in mijn land van herkomst aankom”. Ze zeiden haar dat ze de volgende keer door de politie zou worden geëscorteerd en dat dit beter vermeden kan worden.
Een gevangene die al enkele maanden opgesloten zit en niet kan worden uitgezet: “Laat me op zijn minst naar het huis van mijn broer gaan. Ik ben zo moe, ik ben uitgeput, ik zit opgesloten, ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil niets doen waar ik spijt van krijg, ik ben het zat. Ik wil mijn leven opnieuw beginnen. Ik heb niemand in Marokko, dus als ik daar aankom, vertrek ik.
27/07/2020 In Duitsland is een nieuwe campagne gelanceerd om Lufhtansa ertoe aan te zetten alle uitzettingen te stoppen ! “De alliantie roept Lufthansa op om een duidelijk standpunt in te nemen tegen racisme en het vervoer van mensen tegen hun wil te stoppen. Meer dan 20 organisaties hebben zich al aangesloten bij de campagne in het hele land. Sinds vele jaren profiteert de luchtvaartmaatschappij van overheidsbetalingen voor het gedwongen vervoer van mensen zonder Duitse nationaliteit. In eerdere campagnes is het bedrijf hier al publiekelijk van beschuldigd, maar zonder het gedwongen vervoer te stoppen”.
25/07/2020 : Hier zijn we dan. Deconfiniëring is aan de gang, de uitzettingsmachine wordt opnieuw opgestart: binnen de gesloten centra vallen de vliegtuigtickets. Angst en paniek hebben de gevangenen te pakken gekregen.
Michelle wordt nu al 7 maanden vastgehouden. Zeven maanden van angst, spanning en onzekerheid leiden tot een groot psychologisch leed. Michelle verliet haar land nadat ze het slachtoffer was geworden van gendergeweld. Ze werd geslagen door haar man en vervolgens weggejaagd en geslagen door haar broers. Ze kwam naar België om bescherming te vragen, maar het enige wat ze sindsdien heeft gezien zijn tralies, afwijzingen en veronachtzaming.
Haar geval herinnert ons te goed aan dat van Semira Adamu, die het symbool werd van het verzet tegen de diep racistische en patriarchale politiek. Haar dood had een grote politieke en mediale beroering veroorzaakt. Om er over te kunnen spreken zal ze elf minuten lang hebben moeten lijden. 11 minuten onder een kussen, vastgehouden door een politieagent, en zijn 8 collega’s staan te kijken.
6000 mensen waren naar haar begrafenis gekomen. “Nooit meer” kon worden gehoord. Moeten we ons herinneren dat gesloten centra levens blijven verwoesten? Moeten we ons de afranseling, de racistische beledigingen elke dag herinneren? De schaarste aan voedsel – als het niet rot is – en de psychologische druk? Het is niet nodig om de omstandigheden op te sommen, opsluiting spreekt voor zich. Opsluiting is letterlijk dodelijk.
Vandaag de dag zijn er genoeg Semira Adamu’s. Twee jaar geleden, ter gelegenheid van haar twintigste sterfdag, schreeuwden activisten dit motto uit: ‘Ze hebben een vrouw gedood, niet haar strijd’. Want de strijd is nog lang niet gestreden. Michelle is niet alleen ‘slachtoffer’ van dit systeem, ze is ook een resistente. Ze vecht al maandenlang elke dag.
Achter hun muren schreeuwen de opgeslotenen hun woede uit en stellen ze het onrecht aan de kaak. Helaas wekken ze niet genoeg verontwaardiging op om hen in vrijheid te krijgen. Sinds het geval van Semira Adamu is de ‘kussentechniek’ verboden. Het gebruik van fysieke dwang of geweld tijdens uitzettingen is echter nog steeds niet expliciet verboden. Integendeel, het werd herschikt in een nieuwe richtlijn (de richtlijn van de Commissie-Bossuyt) die dit geweld legitiem maakt. Immobilisatietechnieken zijn nog steeds toegestaan, met name het gebruik van handboeien en vesten, en er wordt regelmatig gebruik van gemaakt. Uitzetting is intrinsiek gewelddadig: terwijl ze onder dwang worden uitgezet, worden deze mensen beroofd van de fundamentele vrijheid om te kiezen; te kiezen waar ze naartoe gaan, te kiezen waar ze zich vestigen.
“Het moeilijkste is als ze je handboeien omdoen om je naar het vliegveld te brengen. Ze maken ons kapot, ik ben bang.” Michelle heeft haar tweede ticket gekregen. Ze verzette zich tegen haar uitzetting. Ze is bang voor een derde ticket. Wat als er de volgende keer een politie-escorte was? Michelle zou teruggestuurd worden naar een land waar ze echt bang is voor haar leven.
Grenzen zijn oneerlijk, ze richten zichtbare en onzichtbare muren op die verdelen en stigmatiseren. Ze ondersteunen de machtsverhoudingen in onze samenlevingen: klasse, ras, genderdominantie.
Wanneer retainees worden uitgezet, maken de Belgische staat, de Europese Unie en de NGO’s zich weinig of geen zorgen over hun lot. Ze zijn nu ver weg. Er is niemand meer om zich uit te spreken en aan te geven.
Moe van het voortdurende gebrek aan actie van de politieke leiders roepen wij op tot de woede van iedereen, tot de mobilisatie van collectieven, om dit racistische beleid te weigeren en de nagedachtenis van Semira en alle anderen te eren. Al degenen die zijn gestorven door het stilzwijgen van de politici en de media. Al degenen die zagen dat hun vrijheden werden misbruikt. Al degenen die vandaag worden vastgehouden en morgen misschien worden uitgezet. Dat het ‘Nooit meer’ schreeuwen voor Semira Adamu eindelijk wordt gehoord.
We mogen niet toestaan dat de staat invallen, opsluitingen en uitzettingen deconfineert. Voor de vernietiging van muren en grenzen. Voor de vrijheid. De vrijheid van anderen breidt de mijne oneindig uit.
We hear through a text message that it is “complete mayhem” at the 127bis and that “journalists should be warned”:
Following the solitary confinement of one of them because he was claiming certain rights, a solidarity movement started this morning and all the retainees of wing R called to be placed into solitary confinement because they also claim for those rights!
After discussing with the director who promised them that the retainee would soon leave the confinement cell the calm has returned.
They rang us yesterday.
They were EXTREMELY nervous. They got no answers to their questions (see below).
They are angry, outraged with these inexplicable retentions and call for an access to the media to explain and express themselves.
Afgelopen zondag (21 juni) kwamen een veertigtal activisten bijeen voor de gesloten centra van Caricole en 127bis in Steenokkerzeel om hun steun te betuigen aan de retainees en op te roepen tot het sluiten van deze retentieplaatsen.
Terwijl de wereld in opstand komt tegen institutioneel racisme, lijkt de retentie in gesloten centra de overheid niet te interesseren. Deze racistische praktijk is al meer dan 25 jaar aan de gang: een repressief beleid dat razzia’s uitvoert, foltert soms tot aan de dood toe.
Meer dan 20 jaar geleden werd Semira Adamu het symbool van het retentie- en uitzettingsbeleid. Net als George Floyd is Semira door de politie verstikt geraakt. Haar lijdensweg duurde 11 minuten. We tellen de uitzettingspogingen die eindigden met racistische beledigingen en systemische mishandeling niet meer . Arrestaties of uitzettingen, hetzelfde racistische systeem is aan het werk: George Floyd in de Verenigde Staten, Adama Traoré in Frankrijk, Semira Adamu in België en alle anderen, de geschiedenis herhaalt zich, en het is overal hetzelfde.
Veel van deze mensen zitten al eindeloos lang in gesloten centra, in grote nood, niet wetend hoe lang ze daar zullen blijven. Ze zijn bang voor een uitzetting die hen elk moment kan worden opgelegd, zodra de grenzen weer opengaan. Ze hebben de wereldwijde sanitaire crisis van Covid-19 doorstaan in uiterst erbarmelijke omstandigheden. Er is bijna geen enkele sanitaire maatregel genomen. Hun rechten werden nog steeds geschonden en hun stemmen werden tot zwijgen gebracht.
Onder het voorwendsel van een ‘onregelmatig’ administratief statuut voert de Belgische staat een racistisch en dehumaniserend migratiebeleid, uit het zicht, aangezien gesloten centra niet toegankelijk zijn, met name voor journalisten.
« Sophie Wilmès praat over huisdieren tijdens haar persconferenties, maar ze heeft het nooit over ons gehad, in gesloten centra. De overheid geeft meer aandacht aan honden dan aan ons mensen. ” (iemand die in Caricole wordt vastgehouden)
De geïnstitutionaliseerde vervolging van niet-blanken gebeurt niet alleen via de politie. Ook detentieplaatsen – zoals gesloten centra – behoren tot de repressieve schakels.
« Ze behandelen ons als dieren. Het personeel provoceert ons voortdurend. Geen respect, geen hallo, geen alsjeblieft, geen afscheid. Zodra we iets vragen, bedreigen ze ons. Het eten is vreselijk en niet voldoende. Als we vragen waarom ze ons zo behandelen, is hun automatische antwoord: het is de wet.” (iemand die in 127bis wordt vastgehouden)
Binnen zijn de mensen echter woedend en walgelijk. Hongerstakingen komen heel vaak voor. Retainees bellen elke dag om ons te vertellen over hun situatie.
« We hebben de demonstraties tegen racisme op tv gezien. 10.000 mensen! Het was hartverwarmend. We willen ook graag met u kunnen demonstreren. In de centra hebben we ook veel last van racisme.” (iemand die in Caricole wordt vastgehouden)
Als we zwijgen zijn we medeplichtig. Hetzelfde geldt voor beleidsgeweld, als we er niet over praten, steunen we hun beleid, als we het vasthouden en vervolgen van niet-blanken verzwijgen maken we ze mogelijk. Vandaag breken we de standbeelden van de kolonisten af; laten we morgen de gesloten centra leeghalen en vernietigen. Zoals de activisten deze zondag schreeuwden:
“Brick after brick, stone after stone, let’s destroy all borders.”
Een groot deel van de gedetineerden in gesloten centra zijn in feite ex-gevangenen aan wie na een veroordeling wegens inbreuk op de openbare orde of wegens een lichte overtreding (snelheidsovertredingen, onbetaalde boetes, enz.) documenten zijn ontnomen. Ze worden bij hen thuis opgehaald of uit de gevangenis naar een gesloten centrum overgebracht met het oog op hun uitzetting.
De mogelijkheid om een ‘delinquente’ immigrant uit te zetten nadat hij zijn straf heeft uitgezeten bestaat sinds 1980. Uitzetting is geen gerechtelijke maatregel, dus het is niet echt een straf, maar een administratieve maatregel, die afhangt van de minister van Binnenlandse Zaken. Omdat het op een grillige manier wordt toegepast, lijkt het duidelijk dat het meer een politieke strategie is dan de handhaving van een wet.
In de jaren 1990 werd in ministeriële circulaires (SP) het gebruik ervan op de een of andere manier aangepast en werd gespecificeerd dat deze maatregelen niet mochten worden toegepast op buitenlanders van de tweede generatie, tenzij onder uitzonderlijke omstandigheden, d.w.z. van aanvallen, pedofilie, belangrijke drugshandel, enz.
In 2005 maakt een wet (OpenVLD) een einde aan deze mogelijkheid, aangezien zij bepaalt dat vreemdelingen die in België zijn geboren of die in België zijn aangekomen voor de leeftijd van 12 jaar, niet meer kunnen worden uitgezet. De echtgenoten van Belgen en de ouders van Belgische kinderen kunnen niet meer worden uitgezet, tenzij in uiterst zeldzame gevallen2.
Sindsdien kwam de regering van Michel echter langs, met Jan Jambon, de vriend van een zekere Theo Franken (NV-A) in functie, en in 2017 werd de “Order to leave the territory revalorized” (bevel om het grondgebied te verlaten)
Hier zijn we dan: verondersteld racistisch recht dat het mogelijk maakt om buitenlanders uit te zetten zonder enig oordeel, zelfs als ze hier geboren zijn en legaal verbleven.
Deze contextuele setting lijkt ons noodzakelijk om uit te leggen dat de Dienst Vreemdelingenzaken absoluut een duizelingwekkende mogelijkheid heeft in geval van misdrijven tegen een buitenlandse persoon die al jaren of sinds jaar en dag in België woont, wetende dat de beroepen geen schorsende werking hebben! De overtredingen waar we van horen zijn soms snelheidsovertredingen of onbetaalde boetes! De mensen worden vervolgens rechtstreeks van de gevangenis naar een gesloten centrum overgebracht met het oog op hun deportatie.
Sommigen van hen kwamen hier aan toen ze kinderen waren, anderen werden hier geboren. Over het algemeen hebben ze al hun familie die hier legaal verblijft, of zelfs met de Belgische nationaliteit. Sommigen zetten nooit een voet in het land waar de Dienst Vreemdelingenzaken ze naartoe wil deporteren!
Ze zijn wanhopig, sommige zijn walgelijk. Door hun ambassade laten ze weten dat “geen uitzetting zou plaatsvinden voor het begin van 2021” en weigeren ze deze nieuwe discriminerende retentie:
« We hebben onze straf uitgezeten, we hebben betaald voor onze fouten. Waarom worden wij, buitenlanders, dubbel gestraft?
De meest weerspannigen worden gestraft en overgebracht naar de beveiligde vleugel in Vottem, waar ze volledig geïsoleerd zijn van de buitenwereld en de sociale contacten. Soms blijven ze daar enkele maanden.
« Het is een marteling, mevrouw. » « Het zijn tirannen. »
Op het moment dat de media over de hele wereld gorgelen om te spreken over racisme en de demonstraties van duizenden en duizenden mensen over de hele wereld die institutioneel racisme aan de kaak stellen, wordt hier in België de dubbele racistische en discriminerende straf gebagatelliseerd. Niemand reageert, niemand stelt het aan de kaak.
Zeer regelmatig krijgen we telefoontjes van gevangenen in de gesloten centra die ons waarschuwen voor de situatie van een van hun medegevangenen. Onder hen is solidariteit aan de orde .
Op 11/06/2020 kregen we een oproep van een medegevangene vanuit een isoleercel van het gesloten centrum van Merksplas:
Rachid is al 10 dagen in hongerstaking en zit in eenzame opsluiting. Hij heeft diabeet, maar zijn voeding was niet meer aangepast aan zijn ziekte. Hij claimt een behandeling die is aangepast aan zijn gezondheidstoestand.
“Hij gaat sterven als we hem niet helpen, ik zie hem elke dag afnemen. »
“We moeten de verantwoordelijken voor deze situatie waarschuwen. »
Niemand is illegaal, nooit! – Open de grenzen, open je ogen!
Oproep voor acties op 20 juni 2020 – Wereldvluchtelingendag – Doe mee met locale acties!
Corona verhindert ons om samen te komen – dus verspreiden we ons!
Waar je ook bent, doe mee met onze transnationale solidariteitsactie en
laat zien dat de strijd tegen het racistische grensbeleid doorgaat! 2020
toont, meer dan ooit tevoren, dat we de dag van vandaag ver verwijderd
zijn van een wereld met gelijke rechten voor alle mensen. De situatie
van migranten in Europa en andere delen van de wereld is beschamend. De
kampen aan de buitengrenzen van Europa zijn overvol. De gesloten centra
in de Europese landen blijven bestaan. Veel migranten zijn nog steeds
ongedocumenteerd en leven op straat.
Zelfs in deze tijden van pandemie negeren regeringen de rechten van
vluchtelingen en migranten. Het zijn de solidariteitsgroepen, NGO’s,
moedige burgers en migranten zelf die de dreigingen van COVID-19
aangaan.
Wij willen de aandacht vestigen op de penibele situatie van
migranten, de ogen van het breed publiek hiervoor openen en aanzetten
tot solidariteit in de praktijk. We willen dat er een einde komt aan
deze situatie. Deze toestand is gebaseerd op wetten en politieke
besluiten die kunnen en moeten veranderd worden. Wij roepen op tot
acties op 20 juni – Wereldvluchtelingendag!
“WE” – wie zijn wij? Wij zijn een groep
antiracisme activisten uit verschillende Europese landen die campagne
voeren rond “Solidaire kusten”. Ons belangrijkste doel is om de strijd
van migranten aan de gesloten Britse grens langs het Kanaal en de
Noordzee te ondersteunen. We wilden deze zomer acties in havens
organiseren, inspireren tot solidariteit en zouden oorspronkelijk met
het zeilschip LOVIS de volle publieke aandacht trekken. Om voor de hand
liggende redenen hebben we dat laatste plan moeten annuleren. Maar
gezien de omstandigheden voor migranten er niet op zijn verbeterd,
integendeel, plannen we een alternatieve actie om de aandacht en de
publieke druk te verhogen.
Ons actievoorstel In plaats van één groot
zeilschip, zullen er overal papieren bootjes verschijnen met korte
berichten/slogans/ boodschappen erop (zoals “Open de grenzen, open je
ogen”, “Vluchten is geen misdaad”)! Iedereen kan mee bootjes vouwen,
klein of groot, al dan niet gekleurd en ze verspreiden op openbare
plaatsen, in bussen en treinen, in winkelcentra of in parken… Creëer
je eigen vouwbootje of download van onze website het “model” dat ook
geschreven getuigenissen van vluchtelingen bevat, die in papieren
bootjes kunnen worden opgevouwen. Op die manier worden, de stemmen van
degenen die meestal het zwijgen worden opgelegd, hoorbaar wanneer iemand
het papieren schip openvouwt.
Daarnaast zullen er op onze site gesproken getuigenissen van
migranten te vinden zijn die je kan downloaden en verspreiden. Speel ze
af via je mobiele telefoon of luidsprekers, vanuit je auto, op openbare
plaatsen, van op balkons of op de fiets, in bussen en treinen en waar je
maar wil!
Voel je vrij en geïnspireerd tot nog andere acties of om deze oproep aan te vullen met jullie eisen.
Verspreid foto’s van je actie en eisen op internet en sociale media met de hashtag #coastsinsolidarity
Voor het recht om te blijven en vrij te bewegen! Stop de deportaties – voor eens en altijd!
Waardevolle levensomstandigheden en gezondheidszorg voor iedereen!Sluit alle kampen – voor eens en altijd!
Bouw solidaire steden en netwerken! Laten we de samenleving op een andere leest schoeien!
Volgens het recente nieuws zullen de Europese grenzen op 15 juni 2020 weer opengaan. Vanaf die datum zullen de vluchten worden hervat. Sommige gedetineerden hebben al de informatie gekregen dat de centra weer zullen worden gevuld.
De razzia’s en arrestaties zullen dus worden hervat in onze wijken, in het openbaar vervoer, op parkeerplaatsen, enz. om deze centra, waar meer dan 400 plaatsen beschikbaar zijn, opnieuw te vullen.
De laatste tijd circuleert er echter een bericht om zich hieraan te verzetten…
« Wanneer de grenzen weer opengaan, zal de jacht op ongedocumenteerden en asielzoekers opnieuw beginnen om de gesloten centra te vullen en de uitzettingsmachine weer op gang te brengen. Om die situatie het hoofd te bieden, organiseert zich een informeel anti-razzianetwerk “
Laten we uitkijken naar razzia’s of arrestaties. Laten we deze arrestaties beletten. Laten we naar de politiebureaus gaan waar mensen naartoe zijn gebracht en hun vrijlating eisen. Laten we voor de gesloten centra gaan om onze soliariteit met de strijd van de gedetineerden te tonen en hun vrijlating te eisen Laten we deportaties beletten
Nieuws van de centra op 1 juni 2020 :
Ze zijn nog een honderdtal (voor 600 plaatsen) in gesloten centra. Na de uitbraak van COVID werden velen vrijgelaten.
De overgebleven gedetineerden zijn er meestal al voor de lockdown aanwezig. Velen zijn 5, 6 tot 10 maanden vastgehouden: Ethiopië, Algerije, Guinee, Bangladesh, Marokko, Kameroen, Benin, Mali, Tunesië, Gaza, enz.
De Dienst Vreemdelingenzaken belaagt hen en houdt hen vast om te proberen hen te deporteren zodra de vluchten worden hervat. Veel retainees vragen zich af waarom ze op die manier worden lastiggevallen:
“Velen werden vrijgelaten vanwege de pandemie. Waarom zijn we nog steeds hier? Al die maanden in de gevangenis zijn erg lang. Het enige wat we willen is dat we onze asiel- of regularisatieverzoeken buiten kunnen voortzetten, vrij! “Is dit allemaal legaal?”
Brugge gesloten centrum. Ze zijn nog een twaalftal opgesloten in het centrum.
Een man snijdt zich regelmatig en maandenlang hebben ze hem verplaatst van de isoleercel naar de medische dienst en vice versa.
« In deze kamer zou zelfs een hond niet slapen. Het matras stinkt, de badkamer is walgelijk. Het is stressvol, heel stressvol, ik kan niet slapen. Het is helemaal niet normaal. Je hebt ergens pijn, je wilt wat medicijnen, ze weigeren het je te geven. Ze spreken je slecht aan. Er is geen menselijkheid. Ok, het is waar, ik ben illegaal omdat ik ongedocumenteerd ben, maar ik ben geen crimineel. En ik ben geen beest.
De laatste dagen kwamen ze vreedzaam in opstand tegen deze retenties en dreigden ze in hongerstaking te gaan. De politie kwam direct tussenbeide. Het resultaat: 3 werden in isoleercellen geplaatst en vervolgens naar andere centra overgebracht.
« We wilden een hongerstaking beginnen, maar we deden het niet, we bleven stil. Toen kwam de politie en plaatste 3 mensen in isoleercellen. Waarom deze 3 personen en niet iedereen, en waarom wij?”
Caricole gesloten centrum :
Ze zijn 26, allemaal in gevangenschap sinds het begin van het jaar, velen van hen zijn vrouwen die gearresteerd zijn op de luchthaven in januari 2020.
“We blijven alleen achter, we slapen niet, we hebben psychische problemen door deze opsluiting. De dokter geeft ons alleen maar paracetamol, altijd. Soms schreeuwen we, dan komt de directie met ons praten en vertelt ons dat ze het aan vreemdelingendienst zullen vragen. “
« Onze retentie wordt elke 2 maanden verlengd met 2 maanden. Het is een nachtmerrie. Het eten geeft ons buikpijn en diarree. Ik heb al 15 dagen niet gegeten. Er is oorlog in ons land, we begrijpen niet waarom we hier niet welkom zijn. »
Midden in een wereldwijde gezondheidscrisis probeerde België een nieuwe grens te trekken in zijn migratiebeleid. De eerste ‘push back’ die ooit op het Belgische grondgebied werd geregistreerd, had vrijdag 8 mei a.m. moeten plaatsvinden.
E. is 16, ze verliet Syrië 5 maanden geleden. Haar reis bracht haar ertoe om een vlucht te nemen van Griekenland naar België. Ze landde in Airport Brussels op dinsdag 5 mei. Zodra ze aankwam, probeerden de autoriteiten haar onmiddellijk op een vlucht terug naar Griekenland te zetten, met de grootste discretie.
Op 6 mei gaf de Dienst Vreemdelingenzaken, gewaarschuwd door de autoriteiten, het meisje het bevel om het grondgebied te verlaten (bijlage 13) en plande een nieuwe uitzetting naar Griekenland op vrijdag 8 mei.
Op 7 mei waarschuwt een klokkenluider voor de situatie. Verschillende actoren zetten het Bureau voor Vreemdelingenzaken dringend onder druk om deze nieuwe uitzettingspoging te voorkomen.
Na de voortdurende druk van deze verschillende actoren op het Bureau werd de Voogdijdienst op 7 mei om 15.00 uur gewaarschuwd en werd het jonge Syrische meisje in extremis vrijgelaten. E. werd ongeveer 48 uur vastgehouden in de transitzone van de luchthaven.
Op geen enkel moment mocht E. gebruik maken van haar recht op internationale bescherming.
Een situatie die des te ernstiger is omdat ze minderjarig is, dus per definitie kwetsbaar, en volgens artikel 3 van het Verdrag inzake de rechten van het kind moet ze worden beschermd.
Een dergelijke uitzettingspraktijk, ook wel “push back” genoemd, is volstrekt illegaal.
Deze praktijk, die in Griekenland, Spanje, aan de grens tussen Frankrijk en Italië en aan vele andere grenzen van ons continent, met steun van Frontex, wordt toegepast, werd al in 2016 door de UNCHR aan de kaak gesteld als illegaal, met name op de Balkanroute. Het gebruik van deze praktijk is illegaal, gewelddadig en racistisch. Hoe staat België zich toe een grens te overschrijden in de wreedheid van de behandeling van migranten? Wie verbergt zich achter dit soort aanbevelingen? Het staat in schril contrast met de internationale verdragen, omdat het in strijd is met niet uitwijzingsclausule van het Vluchtelingenverdrag. Als dat de eerste uitwijzing is waarvan we op de hoogte worden gesteld, vragen we ons af hoeveel mensen hun rechten dan al geschonden zijn?!
Wij klagen alle uitzettingen aan, des te meer wanneer ze op kinderen worden toegepast.
Stop met dit racistisch beleid! Geen escalerende horror! Stopdeportations!
Wij willen niet op zo een onmenselijke manier opgesloten blijven. En in zulke onduidelijkheid blijven over ons lot…Dat is echt middeleeuws ;..
We verstaan niet waarom wij worden vastgehouden, waarom sommigen werden vrijgelaten en enkelen ( met heel diverse profielen) opgesloten blijven.
Er is geen logica.
Ik heb mijn straf uitgezeten en wordt opnieuw gestraft..Ik wil bij mijn familie zijn…
Hier is het veel erger dan in een gevangenis. In een gevangenis weet je waarom je daar bent en weet je wanneer je vrijkomt. Hier hangt je lot af van de beslissingen van DVZ .
Wij hebben toch nog rechten ?
ER MOET IETS GEDAAN WORDEN Dit centrum moet leeg »
Ontsnappingspoging in Merksplas en nieuws uit Brugge
23 april 2020
MERKSPLAS
Sinds het RTBF-artikel van 9 april 2020 “Bedorven voedsel, isolatiecel voor de zieken, afstand nemen niet gerespecteerd: dagelijks leven in een gesloten centrum ten tijde van het coronavirus” en ondanks Myria’s bezoek, dat de beweringen van de gevangenen bevestigde, gaat de repressie in het centrum door. Zelfs als het eten minder bedorven lijkt, blijft de spanning in het centrum uiterst tastbaar.
Op 10 april vond een algemene controle plaats: lichaamsonderzoek en celonderzoek.
Er zijn maskers uitgedeeld (van zeer slechte kwaliteit, vertellen de gevangenen ons), maar de meerderheid van de bewakers draagt ze niet. Geruchten over geïnfecteerde medewerkers doen de angst van de gevangenen alleen maar toenemen.
“Toch zijn zij degenen die ons het virus zouden brengen. Zij zijn de enigen die contact hebben met de buitenwereld. »
20 april: “Gisteren, tijdens de maaltijd, werd de kamer van 2 gedetineerden doorzocht. Er is nog niets veranderd: nog steeds geen warm water in de douches. »
21 april: Vijf mensen probeerden rond 20.00 uur te ontsnappen en werden gepakt. Na deze vluchtpoging werd de hele 3A-vleugel doorzocht, de gevangenen moesten zich uitkleden en moesten volledig naakt. Een gevangene sloeg door en maakte alles stuk met een brandblusser, deuren, ramen en kasten.
“Alle gevangenen moesten naakt voor de “grote jongens” (de bewarkers van het centrum) gaan staan terwijl ze overal zochten, het was vernederend. We worden allemaal gestraft ook al hebben we niets gedaan. Er is een man gek geworden… De werkers van het centrum willen hier niet meer werken. Ze staan onder druk. Ik heb niets gedaan, het is niet eerlijk. Er zijn veel andere mensen vrijgelaten, niet ik, waarom? Ik kan niet eens terug naar mijn land.”
De vijf personen die probeerden te ontsnappen zitten momenteel in eenzame opsluiting (“cachot”).
BRUGGE
De opgeslotenen vertellen ons over het gebrek aan hygiëne in het centrum, ze zeggen dat de voorzorgsmaatregelen tegen het virus niet worden gerespecteerd.
Een man die terug naar huis wil:
« Ik heb alle voorwaarden voor de terugkeer geaccepteerd, maar ze houden me vast! Ik heb mijn straf uitgezeten, dubbele straf in het gesloten centrum, drievoudige straf met het Coronavirus”.
« Het is lichamelijk geweld hier, maar vooral ook geestelijk geweld.”
« Ze spelen met mensen, ze duwen ons in het rond, ik verlies mijn hoofd.”
« Ik wil mijn vrijheid terug. Het is mijn recht. »
“Ze geven ons maskers, maar de bewakers dragen ze niet. Maar het risico komt alleen maar van het in en uit gaan. We zullen opnieuw de schuldigen zijn als er een geval is. »
“We zijn boos. »
“Het centrum, ik heb er geen woorden voor! Walgelijk. Als de hygiëne inspectiedienst zou komen, zou dit centrum onmiddellijk worden gesloten! »
“De situatie is altijd hetzelfde, het detentiecentrum is extreem smerig, het is walgelijk. Altijd met 6 in een cel. De stoelen in de TV kamer zijn walgelijk… “
STEEK DE GESLOTEN CENTRA IN BRAND! STOP DEPORTATIES!
Op maandag 20 april om 11.00 uur voerde een groep mensen zonder papieren, de vergetenen van deze crisisperiode COVID-19, een flash-actie uit voor de Financietoren, waar het kantoor van Maggie De Block, minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid, maar ook minister van Asiel en Migratie, is gevestigd.
Met behulp van posters demonstreerden 60 mensen zonder papieren een paar minuten lang in stilletjes, om de alarmbel te luiden en de realiteit van dit deel van de bevolking zichtbaar te maken voor de Belgische burgers. De actie vond plaats in overeenstemming met de gezondheidsaanbevelingen van de confinement : de aanwezigen droegen maskers, handschoenen en stonden op een sociale afstand van 2,5 m. Voordat zij zich rustig verspreiden, leest een woordvoerder de boodschap en de eisen van de groep voor:
“Voor deze pandemie leefden we als mensen zonder papieren al elke dag in angst en moeilijkheden. We werkten in het zwart om genoeg te verdienen om met onze gezinnen en kinderen te kunnen leven. Toch hebben we deze uitbuitende situatie aan de kaak gesteld. Sinds de aankondiging van de confinatie zijn alle sectoren gesloten en is er bijna geen werk meer. Plots hebben we geen inkomen en geen hulp om in onze basisbehoeften te voorzien. We hebben geen toegang tot de gezondheidszorg, we kunnen geen voedsel meer kopen of onze huur betalen. Ondanks deze moeilijkheden respecteren we alle beperkingsregels van de Belgische staat.
Verlaten door dit systeem, roepen we vandaag deze kreet van onrechtvaardigheid die ons doodt. Meer nog dan het coronavirus is het vooral dit migratiebeleid dat ons veroordeelt tot een lijdensweg. Mannen, vrouwen, kinderen, jong en oud, ziek… Wij zijn de vergetenen van deze crisis en we sterven langzaam! We zijn burgers en we eisen onze rechten op. We komen naar buiten ondanks alle risico’s, om de hele mensheid op te roepen om om gerechtigheid.
Onze eisen aan de federale overheid zijn eenvoudig:
– We eisen erkenning van de Belgische staat voor het feit dat we al jaren in dit land wonen. We willen geregulariseerd worden. De regularisatie van ongedocumenteerde migranten in de huidige situatie is noodzakelijk en dingend.
– We eisen ook de vrijlating en regularisatie van de gedetineerden in gesloten centra.
We doen ook een beroep aan de burgers die ons steunen: we vragen hen om samen met ons te reageren en deze onaanvaardbare situatie aan de kaak te stellen. »
Enkele tientallen mensen met papieren waren aanwezig om hen te steunen. De policie heeft er 6 geidentifieerd (waaronder 2 mensen van de legale team). Ze zullen waarschijnlijk een proces verbaal krijgen.
Regelmatig ontvangen we steeds meer wanhopige oproepen of berichten van mensen die nog steeds in het detentiecentrum van Vottem (CIV) worden vastgehouden. “We zijn de vergetenen van het Koninkrijk België, help me”.
Er zijn nog steeds ongeveer 30 van hen, die niet begrijpen waarom ze in de gevangenis moeten blijven, ook al zijn er ongeveer 80 mensen vrijgelaten.
De vrijlatingsverzoeken van hun advocaten, die samen veel werk hebben verricht, op basis van de coronaviruspandemie en de huidige onmogelijkheid om hen terug te sturen naar hun land van herkomst (of een ander land), hebben gemengde resultaten gehad: wanneer de rechter hun vrijlating beveelt, gaat vaak vreemdelingendienst in beroep; dit duurt enkele weken. En dat is lang als je opgesloten zit.
Ze maken zich natuurlijk allemaal grote zorgen over hun gezondheid: Tijdens deze coronavirusepidemie vertellen ze ons dat de sociale afstand niet wordt gerespecteerd, en er wordt zelden een bewaker met een masker gezien. Als elke gevangene douchegel heeft, vaak in onvoldoende hoeveelheid, hebben ze geen zeep om hun handen te wassen, tenzij ze die zelf in de “winkel” van het centrum kopen.
Na talrijke opmerkingen van een opgeslotenen aan het personeel over het gebrek aan individuele bescherming en het gebrek aan respect van de sociale afstand, werd hem eerst verteld dat dit besproken zou worden tijdens een vergadering, daarna werd hij in eenzame opsluiting (verbod om binnenplaats te betreden, geen internet, en alleen) in een “walgelijke” cel geplaatst. Hij heeft geen contact meer met zijn medegevangenen, behalve aan de telefoon. De reden die ze hem hebben gegeven, nadat hij het verschillende keren had gevraagd is: “Je kunt een opstand uitlokken als je vraagt voor betere sanitaire maatregelen.”
Als ze bezoek hadden van familie of vrienden, konden ze nog steeds tabak en een beetje geld krijgen om sigaretten of wafels te kopen bij de automaten, maar sinds de bezoeken verboden zijn, zijn ze nog meer beroofd. De CRACPE gaf een beetje steun, zoals telefoon opladen via sms’jes dankzij de noodtelefoon die sinds het begin van de quarantaine is ingesteld, waardoor we ook een constant contact met de opgeslotenen kunnen hebben.
Velen van hen hebben familie in België, soms zelfs vrouwen en kinderen, en het niet zien van hen voegt een andere psychologische moeilijkheid toe aan hun opsluiting. Anderen hebben hun familie ver weg, of in een ander Europees land; de hele wereld wordt getroffen door covid19. Zij vrezen niet alleen voor hun gezondheid, maar ook voor de gezondheid van hun dierbaren.
We vernemen dat de medewerkers van het centrum werkonderbrekingen hebben genomen: ze eisen onder meer een risicopremie op. Voor ons is het zeker dat promiscuïteit met zo weinig beschermingsmiddelen het risico op verspreiding van het virus verhoogt, zowel voor het personeel als voor de gevangenen. Om deze reden en omdat de functie zelf van gesloten centra, volgens de wet, om verwijderingsmaatregelen uit te voeren, irrelevant is geworden, gezien de huidige situatie, eisen wij de onmiddellijke vrijlating van alle gedetineerden en gevangenen in alle gesloten centra in België.
Natuurlijk blijven we vasthouden aan onze fundamentele eisen: de afschaffing van de gesloten centra en de stopzetting van de deportaties, evenals de eis tot regularisatie van mensen zonder papieren. In een tijd waarin de landbouw een tekort heeft aan arbeidskrachten, maar ook aan bejaardentehuizen, ziekenhuizen… staan alle ongedocumenteerde migranten die we kennen klaar om hun vaardigheden ten dienste van de gemeenschap te stellen!
Zelfs na de onthulling van afschuwelijke beelden over de omstandigheden van de detentie in het gesloten centrum van Merksplas, heeft de vreemdelingenregistratiedienst in sommige gevallen nog steeds moeite om vreemdelingen in hechtenis te houden.
Terwijl de rechtbanken op grond van de onwettigheid van de aanhoudingen in vrijheid stellen, gaat de Dienst Vreemdelingenzaken in beroep, waardoor de detentie met ten minste twee weken wordt verlengd en de hoven van beroep en de advocaten gedwongen worden bijeen te komen tijdens de opsluiting.
De aanhoudingen zijn duidelijk illegaal, aangezien ze in theorie alleen zouden moeten worden gebruikt om uit te zetten en uitzettingen op dit moment onmogelijk zijn.
De aanhoudingen zijn vooral misdadig omdat ze voortduren tijdens de periode van opsluiting en in omstandigheden van promiscuïteit en ongehoorzaamheid die een land als België onwaardig zijn. De omstandigheden in de vijf gesloten centra in België zijn onuitsprekelijk en daar moet een einde aan komen.
We eisen opnieuw de vrijlating van alle gedetineerden in de gesloten centra.
Covid-19: gezondheidsramp in gesloten centra, een vrijlating is noodzakelijk
Het niet naleven van aanbevolen sanitaire maatregelen, het plaatsen van mensen met symptomen in eenzame opsluiting, psychisch leed van gedetineerden, enz.
Geconfronteerd met de pandemie verslechtert de situatie in de gesloten centra met de dag.
De op internationaal niveau bekritiseerde detentie van migranten, terwijl de Covid-19 in België nog niet zijn hoogtepunt heeft bereikt, onthult een tweeledig gezondheidsbeleid. Sinds het begin van de lockdown hebben veel van de gedetineerden dagelijks verslag gedaan van de talloze inbreuken op de veiligheidsmaatregelen in de gesloten centra.
Sociale afstandelijkheid is onmogelijk, collectieve leefruimtes worden net als vroeger gebruikt, personeel komt en vertrekt zonder handschoenen, maskers en bewaren de nodige afstand niet, medicijnen worden van hand tot hand gegeven. Een medewerker van het gesloten centrum van Caricole zou zelf begonnen zijn met het maken van beschermingsmaskers.
“Twintig mensen wonen in dit blok, in promiscuïteit. Er wordt niets gedaan om ons te beschermen tegen het virus, we eten en spelen samen, we raken dezelfde deuren aan en roken in dezelfde kamer. Er komen en gaan veel arbeiders. Niemand draagt een masker en er zijn geen tests voor het virus” waarschuwt een gevangene.
In het gesloten centrum van Merksplas werd een man met een temperatuur van 39 graden gedurende 5 dagen geïsoleerd, niet in een kamer die gewijd is aan medische zorg, maar in de “cachot”, een plaats van straf en sanctie waar mensen die hun ongenoegen over de situatie uiten zich ook bevinden. Ibuprofen wordt verspreid onder mensen met koorts, hoewel dit middel buiten sterk wordt ontmoedigd omdat het de ontwikkeling van het virus zou stimuleren.
Door de gevangenschap en het toegenomen geweld worden steeds meer gevangenen verzwakt en ontwikkelen ze posttraumatische en psychosomatische symptomen: amenorroe of zware menstruatie voor veel vrouwen die in het detentiecentrum van Holsbeek zijn opgesloten, braken, hoofdpijn of traumatische pijn, ernstige depressie, zelfs symptomen van depersonalisatie. Sommige mensen komen dit geweld tegen zichzelf keren en er wordt een heropleving van zelfverminking geconstateerd.
Getuigenissen van alle Belgische gesloten centra dat Getting the voice out wijst op het structureel in de steek laten van de autoriteiten en de discriminerende behandeling die personen die van hun vrijheid zijn beroofd als altijd ondergaan. Voor het collectief Getting the voice out is de sluiting van de detentiecentra meer dan ooit onmisbaar in deze periode van pandemie en zelfs daarna. Gedetineerden moeten worden vrijgelaten en moeten toegang hebben tot een waardige behandeling en huisvesting.
Ik ben sinds 30 maart 2020 in het centrum van Brugge. Sinds de dag dat ik hier kwam kan ik geen shampoo kopen, ik kan geen douchegel kopen.
De chefs, de bewakers en de gevangenen hebben geen maskers en respecteren de regels van de corona niet. We zijn geen 1,5 meter op afstand, we leven allemaal in een groep. Er is een rookkamer en af en toe zitten we met twintig of vijfentwintig mensen in een kamer van zes vierkante meter. Op de binnenplaats hebben de bewakers geen maskers, ze dragen geen handschoenen en ze respecteren [ook] de maatregelen niet. Ze blijven bij elkaar. In de andere twee televisiekamers en de biljartkamer is het hetzelfde , ze zijn met 2. De mensen gaan naar rechts of links of in kamers een, twee of drie. Op de binnenplaats is er geen respect voor de corona, en in de twee zalen is er ook geen respect voor de corona.
Wat de rest betreft, als je naar de dokter gaat en je belt en je gaat daarheen, zul je wachten maar uiteindelijk doet hij niets voor ons. Hij behandelt ons als dieren. Hier een meter en half en de corona metingen, er zijn er geen, er is niemand die dat respecteert. Voor de chefs als ze ‘s morgens komen, meten ze, en alleen voor hen,en als ze meer dan 37° hebben, gaan ze het centrum niet binnen. Maar bij corona, weet iedereen, je kunt na een week of tien dagen pas koorts krijgen. Als een ziek persoon hier binnenkomt, wordt iedereen ziek. We worden allemaal ziek omdat we allemaal contact met elkaar hebben, we schudden elkaar de hand, iedereen blijft naast elkaar, we roken zelfs samen sigaretten. We moeten de sigaretten aansteken met de aansteker van de chef, uit hun handen naar die van ons. Er is echt geen respect voor het coronavirus. Voor de rest, ook in de eetzaal, gaan wij, alle groepen – er zijn twee groepen: A-B en C-D. We gaan samen naar beneden als groep. Ik ben B11. We gaan naar de eetkamer en eten samen. Er zijn ongeveer 20 gevangenen en 10 cypiers. Er zijn ook twee mensen die in het restaurant werken, die zorgen voor het eten, en we zitten allemaal in dezelfde ruimte, en er is niet één van hen, zelfs niet één van de gevangenen of de chef-koks, die de meter en een halve respecteert.
Ik hoop dat u ons kunt helpen, deze situatie is echt onmenselijk. Ik ben ziek, ik heb 42% longcapaciteit, ik heb eerder tuberculose gehad. Sinds ik hier ben, komen er mensen langs die ons in een onmenselijke situatie achterlaten. Ik heb me al een week niet gewassen, ik was met water, met zeep en water. Ze hebben zeep die echt echt je hand snijdt, het is een zeep die echt echt, ik weet niet waar het van gemaakt is maar het snijdt je handen. En in de douches moet je je wassen met water, er is geen douchegel, geen shampoo.
Dank u voor uw informatie en we hopen dat u ons zult helpen. Ik ben de vader van Belgische kinderen. Er zijn veel mensen die hier zijn, die kinderen hebben, die adressen hebben. Je moet voor ons zorgen omdat we ook mensen zijn, ook al zijn we buitenlanders, we zijn ook mensen.
Hartelijk dank en tot ziens. Ons lot ligt in uw handen mevrouw. We zijn niet bang om in staking te gaan en naar de cachot te gaan, maar we zijn wel bang dat we ziek worden van de corona, dat we misschien sterven en dat onze familie ver weg is, dat we niet eens weten hoe we terug moeten keren naar ons vaderland als we sterven, ze stoppen ons in een plastic zak en gooien ons weg, hier in België.
De voorbije weken werd de hele Belgische samenleving gereorganiseerd om de sanitaire maatregelen te volgen die door de regering werden beslist. De hele Belgische samenleving, nou ja… bijna. In gesloten centra, gevangenissen, psychiatrische ziekenhuizen en voor daklozen zijn de genomen maatregelen niet hetzelfde. De vergeten mensen van deze kapitalistische samenleving zijn nog steeds en nog meer onderhevig aan sociale ongelijkheden, waaronder de ongelijkheden tussen mannen en vrouwen en tussen de rassen.
“We zijn aan onszelf overgeleverd”, verklaart een gevangene in het gesloten centrum van Merksplas.
Sinds de overdracht van het virus gebeurt via druppels, hetzij door hoesten, niezen en/of het aanraken van voorwerpen zoals deurkrukken, voedsel, bestek, enz., zijn de door de Belgische sanitaire diensten voorgeschreven maatregelen erop gericht om zoveel mogelijk te vermijden dat te veel mensen zich in dezelfde ruimte bevinden, dezelfde voorwerpen aanraken, in de gemeenschappelijke leefruimtes vertoeven.
Getuigenis 01-04-2020:
In geval van koorts wordt je in een isoleercel geplaatst.
Vorige week in Merksplas had een man 39°C koorts. Ze hebben hem 5 dagen opgesloten in een isolatiecel, hoewel er niet eens een tafel is om te eten en er geen ventilatiesysteem is. Ze hebben hem eruit gehaald en weer bij de anderen geplaatst zonder enige test.
Nog steeds in Merskpas, in blok 3, een man vertelt ons: er is geen afstand van 1,5 meter, water in de douche is koud, er is geen zeep om je handen te wassen. We zijn met 4 per kamer, de bewakers respecteren de afstand ook niet en dragen geen maskers.
Vandaag, op de vloer boven blok 3, controleerden zemensen, ze namen al hun kleren (zelfs hun ondergoed) zogenaamd nadat er medicijnen waren gestolen, maar ze konden niets vinden. Ze brachten mensen naar de douches om ze daar te doorzoeken. Deze man zegt dat het centrum moet worden gesloten en dat het zal worden gesloten.
Wat de collectieve instellingen betreft, is het wassen van handen, voorwerpen, oppervlakken en het dragen van een masker ten zeerste aanbevolen om met name de risicogroepen te beschermen (personen die lijden aan chronische aandoeningen van de luchtwegen, hartziekten, nierziekten of diabetes) die bij het oplopen van het virus ademhalingscomplicaties zouden kunnen krijgen. In gesloten centra zijn risicopersonen echter niet opgespoord en op 6 april 2020 zijn er geen preventiemaatregelen genomen.
Getuigenis 30/03/2020:
“Nu kunnen mijn vrouw en zonen me niet meer komen bezoeken. Ik zit in blok nr. 3 in het gesloten centrum en het is een zeer kritieke en gevaarlijke situatie, het is als de hel. We zijn met z’n drieën in elke kamer en gebruiken dezelfde toiletten en douche en 20 mensen zitten dicht bij elkaar in dit blok. Er wordt niets gedaan om ons te beschermen tegen het virus, we eten en spelen samen, we raken dezelfde deuren aan en we roken in dezelfde kamer. Er werken veel mensen in en uit dit blok. Niemand draagt hier maskers en er is geen machine om het virus te controleren.
We zagen op TV dat 2 gevangenen in de gevangenis van Merksplas werden getroffen door het virus. Als iedereen ziek wordt, wat gaan ze dan doen? Nu blijf ik altijd in mijn kamer omdat ik ook bang ben voor mijn familie. Ik ben zo gestrest dat ik maar 2 keer per dag eet.
Ze moeten het centrum leegmaken en sluiten zodat iedereen gezond kan blijven!
Ik zag op TV dat er mensen doodgaan, ik wil met mijn familie op stap. Elke dag belt mijn vrouw me op en huilt, ze is alleen aan het werk en zorgt voor de kinderen.”
De gevangenen zijn onderworpen aan een hiërarchische institutionele macht, waartegen ze maar weinig actiemiddelen hebben.
Sommigen proberen te reageren op het voortdurende geweld en onrecht waarmee ze geconfronteerd worden door zich collectief op verschillende manieren te organiseren, door in opstand te komen, door te proberen met de directeur van het centrum te spreken, of door hun getuigenissen te delen.
De onderdrukking van hun daden en hun pogingen om hun stem te laten horen en hun keuzes te laten horen, is telkens weer zeer hard om elke vorm van solidariteit te smoren
Getuigenis 01-04-2020: Demonstratie en isoleercellen!
Staking begon boven in blok 3 : Twee weken geleden begonnen de mensen van boven in blok 3 met een demonstratie en schreeuwden omdat ze weigerden om na de lunch terug naar binnen te gaan vanwege het coronavirus.
Iedereen beneden schreewde mee in solidariteit, maar ze deden niet mee aan de staking.
De politie kwam, 6 jongens van boven werden in isoleercellen gezet en 4 jongens van beneden ook voor 3, 4 en 5 dagen : ” we hebben niet gevochten en hebben niemand aangeraakt !”
Gisteren 27/03/2020: na de lunch, die nog steeds in de refter plaatsheeft, hebben de gedetineerden een actie gevoerd.Ze weigerden de zaal te verlaten totdat ze met de directeur konden spreken.
A. heeft met de directeur gesproken en hem gezegd dat het de Belgen absoluut niets zou kosten om de gesloten centra in deze crisisperiode te legen, dat ze hoe dan ook thuis zouden worden opgesloten, en vooral dat ze over 3 maanden, na de crisis, nog genoeg ‘illegalen’ zouden kunnen vinden om de gesloten centra weer op te vullen…”.
De directeur zei uiteindelijk dat hij het nieuws of de informatie uit Brussel zou onderzoeken/afwachten.
De opgeslotenen zijn klaar om meteen weer te beginnen, ze wachten op nieuws begin volgende week. Als er maandag of dinsdag niets komt, vragen ze woensdag weer om de directeur te spreken. A. staat erop dat de gesprekken vreedzaam en zonder geweld zullen verlopen.
Getuigenis 30/03/2020:
“In de gevangenis ernaast, in Turnhout, werd één persoon positief getest op het coronavirus, ik maak me zorgen, dat zag ik op TV. Ook in de gevangenis van Vorst. Iedereen hier maakt zich zorgen, want er zijn hier zeker besmette mensen. 60 mensen werken elke dag hier in het centrum. De situatie is echt gevaarlijk. We krijgen geen informatie, ze vertellen ons niets. Ze laten bepaalde mensen vrij omdat ze de aantallen moeten verminderen, maar anderen blijven hier, we weten niet waarom, hoewel we niets verkeerds hebben gedaan”, vertelt een man in Merksplas. (…) volgen jullie sanitaire maatregelen? Echt, er is hier niets veranderd sinds de uitbraak van het virus. Business as usual, in de refter dragen de mensen die het voedsel serveren maskers en handschoenen. De bewakers zeggen geen woord, ze dragen geen maskers. We staan voortdurend bloot aan gevaar, iedereen. We hebben vanmorgen met de directeur gesproken omdat we allemaal het centrum moeten verlaten, het is te gevaarlijk. (…) Niets veranderd, we gaan naar onze kamers van 22.00 tot 7.45 uur, ze sluiten ons op. Ze komen terug om 7.45 uur, we gaan ontbijten. In de refter zitten we zoals gewoonlijk, dan gaan we naar de veranda waar de snooker is, de babyfoot, we spelen daar zoals gewoonlijk. We kunnen er allemaal tegelijk zijn, op dit moment zijn we met 20 personen. In de slaapkamers zijn we nu met z’n drieën, vroeger waren we er met 5, maar verder is er niets veranderd (…) Alsjeblieft, er moet iets gebeuren, anders gaan we hier allemaal dood.
De personen die in deze centra worden vastgehouden, hebben dus geen toegang tot adequate sanitaire maatregelen en worden geconfronteerd met de verergering van institutioneel geweld. Sinds de uitbraak van het coronavirus worden zij nog meer vergeten. In afwachting van gevangenisstraf en meer geweld worden steeds meer retainees zwakker, ontwikkelen ze posttraumatische en psychosomatische symptomen (amenorroe of zware menstruatieperiodes voor veel vrouwen; braken, hoofdpijn of traumatische verwondingen, ernstige depressies, zelfs depersonalisatiesymptomen) of brengen ze dit geweld tegen zichzelf in (escalatie van zelfverminkingen).
De bezoeken zijn opgeschort, maar de werknemers van de gesloten centra zijn gedoemd om de instelling elke dag te verlaten en hebben veel contact met veel andere mensen, in tegenstelling tot de personen die worden vastgehouden.
Zij worden nooit op de hoogte gebracht van de institutionele besluiten met betrekking tot mogelijke maatregelen en bestaande gevallen en worden al blootgesteld aan een traumatisch systeem (dreiging van deportatie, gevangenschap, promiscuïteit, verlies van oriëntatiepunten, institutioneel geweld, enz. )
Het (niet-)beheer van de coronavirusepidemie in gesloten centra versterkt deze prioriteitstelling.
Er zijn mensen die hun leven verdienen om verzorgd te worden en… de anderen… de opgeslotenen van welke aard dan ook (gevangenissen, gesloten centra, psychiatrische ziekenhuizen, fabrieksarbeiders, etc.)
Wij zijn diep verontwaardigd, in opstand gekomen en gekant tegen dat onmenselijke, ongelijke, racistische en kapitalistische systeem dat door de Belgische autoriteiten wordt gesteund.
Wij vragen de opening van alle gesloten centra, de vrijlating van alle retainees en de terbeschikkingstelling van opvangplaatsen.
Op het moment dat, om de bestrijding van het Coronavirus tegen te gaan, verschillende retentiecentra in Frankrijk worden leeggehaald, terwijl anderen in Italië in brand staan, zijn de gesloten centra van België nog steeds behoorlijk vol. Vol met mensen die geen of zeer weinig informatie hebben. We krijgen veel telefoontjes van mensen die extreem gestrest zijn door de situatie.
In verschillende centra proberen de gedetineerden weerstand te bieden en zich te laten horen door het organiseren van vergaderingen, collectieve acties, demonstraties, bijeenkomsten met de directie van de centra, hongerstakingen en soms ook minder pacifistische acties. Hun protesten worden vaak onderdrukt, met name door opsluiting in isolatiecellen uitwraak.
Enkele mensen die in vleugel L van het 127bis gesloten centrum vastgehouden worden, werden
vorige week helemaal geïrriteerd en “gek” en uitten hun woede door te protesteren. “Het was echt oorlog”, vertelde een getuige. Hun opstand werd gestraft en een aantal van hen werden in isolatie (cachot) geplaatst.
Begin maart werden 200 tot 300 personen van de 700 mensen die werden vastgehouden spontaan vrijgelaten, alleen de ‘zieke en kwetsbare’ mensen, aldus de Dienst Vreemdelingenzaken. Toch gebeurden deze vrijlatingen heel langzaam en willekeurig, naar goeddunken van de Dienst Vreemdelingenzaken, die vreesden om geen ‘goed beeld’ te geven als ze iedereen in één keer vrijlaten.
Door middel van formele mededelingen en beroepen naar de raadkamers tegen de onwettigheid van de retenties tijdens de Coronaviruscrisis konden meerdere mensen worden vrijgelaten, desondanks houden de gesloten centra nog steeds een bepaald aantal personen vast. Het is schandalig dat gedetineerden alleen worden vrijgelaten dankzij de tussenkomst van derden vanwege het illegale karakter van deze retenties. Verschillende sociale assistenten proberen zelfs de gevangenen te ontmoedigen om stappen te ondernemen, en ze zeiden dat “als ze een advocaat nemen, dat hun vrijlating zal verhinderen”.
Binnen de gesloten centra is de stress die door de situatie wordt veroorzaakt extreem hoog. De meesten krijgen alleen informatie via de televisie. Ze leven met de angst dat het virus het gesloten centrum binnenkomt via het personeel dat er werkt en blijven heen en weer gaan van binnen naar buiten.
Een man opgesloten in Merksplas vertelt: “In de gevangenis ernaast, in Turnhout, werd één persoon positief getest op het coronavirus, ik maak me zorgen, ik heb dit op tv gezien“ Ook in de gevangenis van Vorst maakt iedereen zich zorgen, want er zijn hier zeker ook besmette mensen. 60 mensen werken hier elke dag in het centrum. De situatie is echt gevaarlijk. We krijgen geen informatie, ze vertellen ons niets. Ze laten bepaalde mensen vrij omdat ze de aantallen moeten verminderen, maar anderen blijven hier, we weten niet waarom, hoewel we niets verkeerds hebben gedaan”.
De opgeslotenen zijn zich bewust van het verschil tussen hun lot en wat er buiten gebeurt. De hygiënische omstandigheden zijn erg slecht en gevaarlijk. Ze zijn nog steeds met meerderen in hun kamers, in de gemeenschappelijke ruimtes zoals de eetzalen, de badkamers, enz. Er worden zeer weinig maatregelen genomen, er zijn bijna geen maskers, handschoenen, desinfecterende gel voor het personeel of voor de opgeslotenen.
In het gesloten centrum van Merksplas: “We zijn met z’n drieën per kamer en we gebruiken dezelfde toiletten en douche, en 20 mensen zitten heel dicht bij elkaar in dit blok. Er wordt niets gedaan om ons te beschermen tegen het virus, we eten en spelen samen, we raken dezelfde deuren aan en we roken in dezelfde kamer. Er werken veel mensen in dit blok, zij komen en gaan. Niemand draagt hier een masker en er is geen machine om het virus onder controle te houden.
We zagen op TV dat twee opgeslotenen van Merksplas besmet zijn. Als iedereen ziek wordt, wat doen ze dan? Ze moeten het centrum leegmaken en sluiten, zodat iedereen in goede gezondheid kan blijven!”
In de gesloten centra van Brugge en Holsbeek wordt “medicatie van hand tot hand gegeven, zonder handschoenen of mondmaskers”.
In de centra zijn er mensen die al enkele maanden vastzitten. Eén van hen wacht sinds 8 maanden op zijn deportatie naar Bangladesh. Anderen staan onder de zogenaamde dubbele straf, d.w.z. situaties waarin mensen veroordeeld zijn tot straffen omwille van openbare ordeverstoring, zij hun straf hebben uitgezeten en éénmaal uit de gevangenis rechtstreeks naar een gesloten centrum worden overgebracht om te worden gedeporteerd. Sommigen van hen hebben ouders, vrouwen en kinderen hier in België.
We roepen op tot de onmiddellijke vrijlating van allen in gesloten centra. Het is onaanvaardbaar dat zij achter deze muren worden vastgehouden terwijl heel België thuis zit. Wij roepen op tot de definitieve sluiting van alle centra, kampen, hotspots en de regularisatie van alle zonder papieren.
De Dienst Vreemdelingenzaken weigert asielaanvragen, maar gaat door met de uitzetting.
Op 16 maart 2020, de dag voor de confinement, werden twee Guinezen naar Conakry gedeporteerd.
Een Ethiopiër moest op 19 maart 2020 een derde uitzettingspoging ondergaan. Hij werd naar het vliegveld gereden om daarna weer naar het gesloten centrum te worden gebracht. Noch zijn advocaat, noch hijzelf werden op de hoogte gebracht van de reden van deze uitzettingspoging en de annulering ervan op het laatste moment.
Veel mensen worden nog steeds vastgehouden in de verschillende centra van het land en verschillende advocatenkantoren gedijen om hen vrij te krijgen, hetzij door vrijlatingsverzoeken in te dienen, hetzij door druk uit te oefenen op de Dienst Vreemdelingenzaken.
Al deze retenties zijn illegaal geworden door de wereldwijde gezondheidscrisis, omdat het administratief vasthouden van een buitenlander alleen is toegestaan om hun snelste uitzetting te garanderen. Wanneer, zoals nu het geval is, de uitzetting hypothetisch wordt, zo niet onmogelijk, dan is de bewaring niet langer legaal.
Op 19 maart 2020 verklaarde Maggie De Block dat het aantal plaatsen in gesloten centra worden verminderd tot 315 plaatsen: 127bis Steenokkerzeel: 60 plaatsen – Caricole : 50 – Brugge : 60 – Holsbeek: 14 – Merksplas: 71 – Vottem : 60 en dat 300 retainees ‘in de volgende dagen’ zouden worden vrijgelaten.
Veel gedetineerden wachten nog steeds op hun vrijlating, die afhangt van de willekeurige beslissing van de Dienst Vreemdelingenzaken. Anderen zullen gevangen blijven ondanks de gezondheidscrisis en de onmogelijkheid om hen uit te zetten.
Wij eisen de vrijlating van iedereen en de definitieve sluiting van de gesloten centra.
Als u een persoon kent die in een gesloten centrum wordt vastgehouden, waarschuw ons dan snel op gettingthevoiceout@riseup.net !
Hoewel er maatregelen worden genomen om te voorkomen dat de Coronavirusepidemie zich onder de bevolking verspreidt, krijgen mensen die in de detentiecentra worden vastgehouden geen speciale aandacht en blijven zo nog steeds onzichtbaar. De kwetsbare mensen worden vergeten en uitgesloten van preventieve maatregelen.
Gezien het toenemende aantal gevallen van Covid-19 is het dringend noodzakelijk om alle gesloten centra onmiddellijk te ontruimen… Het risico op besmetting binnen de centra is inderdaad groot. De regering heeft de deportaties naar bepaalde landen stopgezet, zodat opsluiting niet langer kan worden gerechtvaardigd. De opgeslotenen moeten om gezondheidsredenen worden vrijgelaten, maar niet alleen om gezondheidsredenen.
Gezien de leefomstandigheden in gevangenissen en gesloten centra voor buitenlanders, de onzekerheid die daar heerst, de kwetsbaarheid die het systeem aan gevangenen oplegt en het feit dat deze mensen in gesloten ruimtes opgesloten zitten, is het duidelijk dat het risico op besmetting in deze plaatsen groter is, en dat is precies wat moet worden vermeden.
In de gesloten centra van Vottem, 127bis en Merksplas zijn de gedetineerden in hongerstaking gegaan om hun detentieomstandigheden aan de kaak te stellen en hun vrijlating te eisen: er zijn geen maatregelen genomen om de gedetineerden te beschermen. “Wat heeft het voor zin om ons hier te houden? Als iemand van het personeel met een ziekte komt, als die persoon ons besmet, wat gaan ze dan met ons doen? De spiraal kan ver gaan“, legt Ifa, een gedetineerde in het detentiecentrum van Vottem, uit. Hij stelt ook de detentie aan de kaak: van prikkeldraad als bewaking en het politiegeweld dat hij tijdens zijn arrestatie heeft ondergaan.
Volgens Robin Bronlet, advocaat bij het Progress Advocaten Netwerk, staat de wet niet toe dat iemand in hechtenis wordt gehouden als bekend is dat zijn uitzetting onmogelijk is. Als gevolg daarvan worden momenteel mensen uit landen die hun grenzen voor België hebben gesloten, zoals Turkije en Marokko, illegaal vastgehouden. Voor landen die geen standpunt hebben ingenomen, is uitzetting net zo onverantwoordelijk: sommige staten waarnaar men nog steeds kan uitwijzen hebben volledig kwetsbare gezondheidszorgsystemen. De regering moet de verantwoordelijkheid nemen en al degenen die momenteel in gesloten centra worden vastgehouden, vrijlaten.
Omstandigheden maken het uiteraard noodzakelijk om de opsluitingsvoorwaarden te vermelden. Het is de moeite waard eraan te herinneren dat het bestaan van gesloten centra, en van alle vormen van opsluiting, onduldbaar is. In tijden van coronavirus of niet, is opsluiting schadelijk voor de gezondheid.
In de schaduw van de media-aandacht voor het coronavirus komen de mensen die in de gesloten centra worden vastgehouden in opstand tegen de racistische administratie die hen opsluit, en het logische vervolg is dat ze in tijden van pandemie in de steek gelaten worden.
Dit artikel probeert een beeld te schetsen van het verzet en de strijd die de staat onzichtbaar wil maken.De meeste informatie die op dinsdag 17 maart is verzameld, is afkomstig van de gevangenen die, zoals vaak het geval is, aan de alarmbel trekken, evenals van hun medestanders en familieleden van buitenaf.
In het gesloten centrum van Merksplas:
Een Guineeër werd op dinsdag 17 maart naar het vliegveld gebracht, zonder enig medisch onderzoek of informatie over het virus.
De gedetineerden zijn in opstand gekomen in het gesloten centrum van Merksplas. Zij hebben geweigerd te eten. Er zijn nu minstens zes mensen in isolatie ( cachot) na een politieoptreden.
Sommige zijn door de administratie vrijgelaten. Het gerucht binnenin zegt dat iedereen wordt vrijgelaten.
Het personeel van het centrum draagt geen maskers. blijkbaar ” is het hier een complete Chaos”” .
In het Vottem detentiecentrum:
Sommige gevangenen hadden een gesprek met de directeur, die hen vroeg waarom ze weigerden te eten. Er zijn slechts één of twee mensen die in elke vleugel eten. “Pas op, als je druk uitoefent, kan het ver gaan”, bedreigde de directeur, verwijzend naar de mogelijke isolatie.
Er waren een paar vrijlatingen gisteren en ongeveer 5 of 6 mannen vrijgelaten op dinsdag 17 maart, volgens onze informatie. Geruchten zeggen dat er binnenkort ongeveer 30 mensen zullen worden vrijgelaten.
A. is vier en een halve maand opgesloten . Hij is ziek, hij zegt dat hij een knobbel in zijn maag heeft, hij is gestrest en gaat niet naar het toilet. “Ik ben hier, ik weet niet waarom.”
De CRACPE heeft de situatie in Vottem samengevat in een persbericht.
Hier is een uittreksel:
“Sinds maandag is er een hongerstaking begonnen onder de mannen die vastzitten in het gesloten centrum voor buitenlanders in Vottem.
Ze hekelen hun opsluiting en gevaarlijke promiscuïteit ten overstaan van de coronavirus epidemie. In deze moeilijke periode hebben ze ook te lijden onder het feit dat ze niet bij hun familieleden, hun families, waarvan velen in België wonen, kunnen zijn. Bezoeken zijn nu verboden.
Sinds eind vorige week zijn er een paar vrijgelaten, druppelgewijs, onder de mensen met zeer ernstige gezondheidsproblemen, of onder degenen die terug hadden moeten gaan naar Italië. Al degenen die overblijven begrijpen het niet en zijn deze hongerstaking begonnen om hun vrijlating te verkrijgen.
De situatie is zeer gespannen; sommigen zijn wanhopig, zoals blijkt uit een ontsnappingspoging op zaterdag en twee zelfmoordpogingen in de afgelopen dagen.
Ze hebben ons gevraagd deze verklaring af te leggen omdat ze zich vergeten voelen en niet gehoord kunnen worden.”
In de vleugel L weigeren gevangenen soms te eten en willen ze allemaal in hongerstaking gaan.
Op 14 maart maakte een bezoeker gebruik van een geprivilegieerde toegang vanwege zijn mandaat om 127 bis te bezoeken en meldde ernstige gezondheidsproblemen: niet-versterkte hygiënische omstandigheden, vuile sanitaire voorzieningen, geen zeep, geen toiletpapier, geen aanpassing in de kamers, geen versterking van de aantal bewakers, van artsen en verpleegkundigen, enz.
Op 15 maart zijn er 12 mensen vrijgelaten na de hongerstaking van verschillende mensen, met name uit Afghanistan en enkele Afrikaanse landen.
We horen deze dinsdag dat er drie mensen zijn vrijgelaten.
Nog steeds in de L-vleugel: de maatschappelijk werker kwam om 11 uur ‘s morgens, mensen vroegen om informatie. Ze wilde niet antwoorden en zei “misschien morgen” voor haar vertrek.
Niemand heeft vandaag gegeten en waarschijnlijk gaat die aktie door. Ze zijn nog meer geïsoleerd dan gewoonlijk, omdat bezoeken niet langer zijn toegestaan.
Een van de gevangenen getuigt: “we zijn geen gangsters, we zijn geen dieren. We hebben vragen maar geen antwoorden, sommige mensen zijn hier voor 4, 5, 6 maanden zonder antwoorden. Wat met corona? Blijven we hier? Voor hoeveel maanden?”
Een gastvrouw getuigt: “Ik voelde dat ze bang zijn voor het virus zoals wij, en dat ze bang zijn om hier x tijd vast te zitten. Hij vertelde me dat ze allemaal schreeuwden: “We zijn geen gangsters, waarom sluit je ons op?”
In de vleugel zijn zeven nieuwe vrijlatingen bekend: 3 Eritreeërs, 1 Ghanees, 1 Ethiopiër (dublin Frankrijk) en 2 “Arabisch” (dublin België).
In het Caricole Center:
Volgens onze informatie zijn er de laatste tijd 29 vrijlatingen geweest in het Caricole-detentiecentrum.
In Brugge:
Het lijkt erop dat de administratie heeft besloten te stoppen met het opsluiten van vrouwen in Brugge. We vernemen dat zes vrouwen die in Brugge zijn opgesloten, naar het gesloten centrum van Holsbeek zijn overgebracht.
Mannen hebben betoogd in het centrum om hun vrijlating te eisen : Zes onder hen werden in een isolatie cel geplaatst en bleven er 36 uren
In het Holsbeekse vrouwen detentiecentrum
We hebben berichten over 6 vrouwen die werden vrijgelaten. Ze zijn allemaal in het centrum in afwachting van hun vrijlating.
Volgens een NGO heeft de dienst Vreemdelingenzaken aangekondigd dat er geen nieuwe opsluiting meer zal komen, behalve voor degenen die net uit de gevangenis komen. Aangezien zij momenteel niet gedeporteerd kunnen worden, zou hun detentie dan illegaal zijn. Mensen die op de luchthaven zijn gearresteerd zouden ook snel kunnen worden vastgehouden, maar aangezien de grenzen gesloten zijn en er geen vliegtuigen meer zijn, zullen er niet al te veel mensen zijn.
Dezelfde Vreemdelingendienst zou beloofd hebben om te proberen vooral de “kwetsbaren” te bevrijden om zo het aantal gevangenen en bewakers te verminderen. Laten we deze informatie aangrijpen om er aan te herinneren dat de beloften van deze sinistere regering ons niet meer waard zijn dan hun afschuwelijke beleid.
Tegenover het coronavirus roept de regering op tot voorzorg en solidariteit, en zij dringt er (vooral) bij de ambtenaren op aan om voorzorgsmaatregelen te nemen.
De rampzalige gezondheidssituatie in gesloten centra (en in gevangenissen) is geen anekdotisch falen van de overheidsadministratie, maar onthult het structurele karakter van racisme dat deze plaatsen van isolatie en vrijheidsberoving vertegenwoordigen. Het onthult hoe de staat met mensen omgaat die hij onwaardig acht en hoe zijn administratie deze blootstelt aan alle vormen van geweld, inclusief de opsluiting zelf.
Gesloten centra moeten vandaag worden geleegd en morgen worden vernietigd.
In deze door de Wereld gezondsheids organisatie erkende tijden van een reëel risico op de verspreiding van covid-19 is het dringend noodzakelijk om alle detentiecentra, hotspots, openluchtgevangenissen, enz. onmiddellijk te sluiten om de verspreiding van covid-19 te voorkomen.
Gezien de leefomstandigheden in gevangenissen en gesloten centra voor buitenlanders, de onzekerheid die daar heerst, de kwetsbaarheid die het systeem oplegt aan gedetineerden en het feit dat deze mensen in gesloten ruimtes opgesloten zitten, is het duidelijk dat het risico op besmetting in deze plaatsen groter is, wat juist moet worden vermeden.
Personen die worden opgesloten, hetzij in gesloten centra, gevangenissen of een andere plaats van opsluiting, zelfs tijdelijk, moeten onmiddellijk worden vrijgelaten. Bovendien moet de toegang tot medische zorg vrij en onbeperkt zijn voor alle personen (met of zonder papieren) die naar eender welke gezondheidszorgstructuur in het land gaan.
De afgelopen dagen zijn verschillende gevangenen door de staat gedood tijdens de vele opstanden die in Italiaanse gevangenissen hebben plaatsgevonden. (zie ook https://mob.nantes.indymedia.org/articles/48727).
De gedetineerden eisen hun onmiddellijke vrijlating, amnestie en onvoorwaardelijke toegang tot de gezondheidszorg.
Wij sluiten ons aan bij hun strijd door amnestie te eisen en de vrijlating van alle gevangenen in gevangenissen en detentiecentra. We handhaven onze eis voor hun definitieve sluiting.
Wanneer men in een gesloten centrum wordt vastgehouden, is het belangrijk dat men zich zeer snel tot een advocaat wendt (zonder dat men blindelings een door het centrum gesuggereerde advocaat accepteert).
Inderdaad, tijdens hun retentie krijgen sommigen een bevel om het grondgebied te verlaten waartegen advocaten in uiterste dringende nood een beroep kunnen instellen bij de RvV binnen de volgende 5 (indien niet de eerste BGV) of 10 dagen (indien eerste BGV).
Anderen krijgen een “X1” (beslissing om de opsluiting te handhaven om te bepalen welke lidstaat bevoegd is). Deze “X1” wordt dan gevolgd door een “X2” (beslissing om de bewaring in het gesloten centrum te handhaven met het oog op de overdracht aan de verantwoordelijke lidstaat) wanneer het Dublinland is vastgesteld.
Voor verschillende Dublinlanden (Frankrijk, Duitsland, Scandinavische landen, enz.) stellen de advocaten een vrijwillige terugkeer voor, aangezien een beroep zinloos zou zijn (behalve in gevallen van grote fysieke of psychische kwetsbaarheid met een attest. Zie hieronder).
Voor andere landen (Italië, Spanje, Griekenland, Oostelijke landen, enz.) is soms beroep mogelijk.
Informatie die aan de advocaat moet worden voorgelegd, in volgorde van belangrijkheid:
– Naam van de persoon zoals geregistreerd in het centrum (meestal is het de naam op het BGV, als de persoon er al een heeft).
– 7-cijferig identificatienummer (Foreigners Office/IBZ/SP), vermeld op de badge die ze bij aankomst in het centrum hebben gekregen.
– Familie in Europa of in het Verenigd Koninkrijk, alleenstaand of getrouwd
– Telefoonnummer of co-gedtenineerde telefoonnummer
DUBLIN
Bijna alle migranten in transit in België zijn voor hun asielaanvraag afhankelijk van een ander Schengenland (hun ‘Dublin’-land). De Dienst Vreemdelingenzaken past deze Dublinterugkeer systematisch toe.
Momenteel hebben de meesten van hen Duitsland als Dublin-land aangewezen. In dat geval wordt een aanvraag voor vrijwillige terugkeer ingediend. Zij worden in Duitsland vrijgelaten en kunnen van daaruit hun migratiereis hervatten.
Enkele cijfers op basis van meldingen aan gettigthevoiceout
Gemeld in december 2019 aangemelde retenties : 23
Voor allen Dublin terugkeer uitgevoerd (vrijwillige terugkeer of uitzetting) : Duitsland: 12, Italië 3, Frankrijk 2, Noorwegen 1, Zwitserland 3, Nederland 1
Vrijlating na beroep: Frankrijk 1, Italië 1, Malta 1
Hardnekkigheid
Sommige worden soms langer dan 6 maanden vastgehouden. Vreemdelingendienst is meedogenloos en verlengt hun bewaring voor 2 maanden per 2 maanden, soms ondanks vrijlatingen van het hof van beroep waartegen Vreemdelingendienst een beroep indient en wint voor de Kamer van Inbeschuldigingstelling.
Het gaat om personen die zich met juridische middelen en/of eigen acties in de centra en tijdens uitzettingspogingen krachtig verzetten tegen hun deprtatie.
Onder hen ( niet-limitatieve lijst):
– mensen die hun deportatie naar hun land van herkomst resoluut weigeren;
-ongedocumenteerden die al enkele jaren in België wonen, verliefd zijn geworden en naar hun gemeente zijn gegaan voor een aanvraag tot huwelijk of samenwoning, door vreemdelingenzaken beschouwd als ‘blank huwelijk’, http://amoureuxvospapiers.be/
-ongedocumenteerden die hun kinderen in de gemeente willen laten inschrijven en die naar aanleiding van dat verzoek worden gearresteerd;
Belangrijk voor de mensen die regelmatig in contact zijn : probeer alle informatie (zie hierboven) te verzamelen die ons kan helpen om hen terug te vinden in geval van arrestaties en om snel te kunnen ingrijpen.
Bericht van de advocaten :
« In het kader van toekomstige arrestaties moeten verschillende lessen worden getrokken:
1) Als de persoon psychologische problemen heeft, is het essentieel dat ze dit vermelden terwijl ze worden ondervraagd door de politie of de Dienst Vreemdelingenzaken;
2) Als de persoon een psychologisch of medisch attest heeft, is het essentieel dat ze een kopie ervan aan de politie of de FO geven (als ze het niet bij zich dragen, moeten ze het vermelden tijdens hun verhoor);
3) Als de persoon tijdens het verhoor de taal niet vloeiend spreekt, moet hij/zij dit zeggen en weigeren te communiceren bij afwezigheid van een tolk (geldig voor alle dossiers!);
4) In de mate van het mogelijke moeten medische en psychologische verklaringen de mate van ernst van de medische problemen en de absolute noodzaak van een follow-up of medische behandeling op korte/middellange/lange termijn nauwkeurig omschrijven.
Deze adviezen zijn van toepassing op alle personen met medische en/of psychologische problemen.
Bij voorbaat dank om dit bericht door te sturen naar de personen die in contact staan met kwetsbare personen. Het zal hun kansen om te worden vrijgelaten in geval van retentie verhogen en hun uitzetting voorkomen.”
Het zou goed zijn dat de mensen die reeds Médecins du Monde, Médecins sans Frontières of een andere beroepsbeoefenaar of deskundige heeft geraadpleegd, in de ernstigste gevallen over een certificaat of bewijs beschikt. Deze laatste zou de fysieke en psychische toestand van de persoon moeten beschrijven.
Herinner de mensen eraan dat ze nooit een document moeten ondertekenen als ze het niet begrijpen. Als de druk te groot is, moeten ze boven hun handtekening schrijven in hun moedertaal “Ik begrijp het niet”.
We blijven aan de migranten en hun verwanten vragen om te getuigen over deze opsluitingen en deportaties. Stuur uw schriftelijke en/of orale getuigenissen naar gettingthevoiceout@riseup.net.
Update 11/03/2020: Zij zijn gestopt met hun actie deze middag: De direktie heeft hen gezegd dat ze hun problemen gingen regelen; We wachten hun vrijlating?
————————————————————————-
Op 8 maart 2020, in een tijd van mobilisatie voor vrouwenrechten, zijn activisten de vrouwen die in het detentiecentrum in Holsbeek opgesloten zijn gaan bezoeken. Door de poorten wisselden ze uit met degenen die door de politiek van de grenzen worden vastgehouden en onzichtbaar worden gemaakt.
“We zijn ongeveer 20 vrouwen in het Holsbeek detentiecentrum. Sommigen zijn zwanger. Velen van ons zijn er na een huwelijksaanzoek, een huwelijk dat door de administratie als een wit huwelijk wordt beschouwd. Anderen zijn gescheiden van hun kinderen die in België wonen. Iedereen lijdt hier, het eten is walgelijk. Sommigen van ons eten niet.We zijn allemaal erg gestrest en kunnen niet slapen.Sommigen van ons zijn hier al enkele maanden, één 7 maanden.Waar zijn onze RECHTEN? “We zijn geen criminelen, maar worden slechter behandeld dan criminelen.” Na dit bezoek is een groep vrouwen de volgende dag in het verzet gekomen en begonnen met een hongerstaking. Ze protesteren tegen hun opsluiting en de omstandigheden van de detentie.
“Vandaag heeft niemand gegeten. Ze “”want good food””, ze willen hun vrijheid. voor de cipiers kan het hen niet schelen of iemand sterft of dat iemand ziek wordt. Ze zeggen dat ze de hele week gaan stoppen met eten. »”Ze willen niet dat we contact hebben.” “We hebben hulp nodig, niemand praat met ons.” Sinds 16 uur geen info, en voor sommige van hen is hun telefoon uitgeschakeld!Waarschijnlijk onder druk, heeft geen van hen nog geantwoord aan onze oproepen.
Vrouwen in de strijd, vrouwen in het verzet, de staking neemt de vorm aan van een hongerstaking als we de bodem van de mensheid bereiken.
Adres van het gesloten centrum: Tel: +32 2 793 89 01.Mail: cih.onthaal@ibz.fgov.be Adres: 19 De Vunt, 3220 Holsbeek https://goo.gl/maps/pu5mjhbrp1YC1fnk7Route: Neem vanuit Leuven bus 333 (Peron 11) naar “Wilsele Gemeentehuis”.
Hallo allemaal. De afgelopen maand zijn er niet veel overtochten geweest gezien het weer . Toch betekent dit ook dat er meer mensen wachten op de oversteek op deze manier. Mogelijk zal er een grotere golf van overtochten in een week of twee gebeuren, wanneer de meteo voorspelling mooiere (maar niet mooie) condities voorziet. Dus hier delen we nog een keer deze flyers over de veiligheid op zee die zijn gemaakt door Alarm Phone activisten in de winter 2018-2019. Voor zover het was geobserveerd komen redders wel als ze worden opgeroepen, maar soms duurt het langer omdat mensen vertrekken van plaatsen waar het bijna fysiek onmogelijk is om ooit het Verenigd Koninkrijk te bereiken en/of kunnen ze geen exacte GPS-positie opgeven. We raden ten zeerste af om te proberen de oversteek te maken in kleine boten, maar, omdat deze overtochten toch plaats vinden, nodigen we verenigingen op het terrein uit om veiligheidsinformatie te delen zoals bijgevoegd en ons te contacteren indien nodig.
Ce dimanche 1er mars 2020 une cinquantaine de personnes se sont
rendues à Steenokkerzeel afin de manifester leur solidarité avec les
détenu·e·s du centre 127bis et du Caricole enfermé·es par les autorités
pour des “raisons administratives” . Les personnes souhaitent ainsi
exprimer leur refus total et sans ambiguïté de l’enfermement des
étrangers et des centres fermés prévus à cet effet. “Brique par brique,
mur par mur, détruisons toutes les prisons” pouvait-on entendre parmi
les slogans. Les militant·e·s sur place ont ainsi (ré)affirmé leur
opposition à toutes formes d’oppression et de répression: liberté pour
toutes et tous !
Le groupe a pu se rendre sans obstacle devant le Caricole où
plusieurs détenu·e·s massé·e·s derrière les grillages d’une “fenêtre”
ont pu communiquer en criant. Les récits poignants qui parviennent à
sortir sont insupportables . Le groupe s’est ensuite rendu devant le
127bis: les quelques détenu·e·s aperçu·e·s à l’arrivée dans la cour
étaient à l’intérieur. Aux fenêtres derrière les barreaux les échanges
se font avec difficulté d’autant que les différentes langues parlées ne
facilitent pas la conversation.
L’objectif premier de cette visite aux détenu·e·s étant de leur
témoigner la solidarité et l’opposition à la politique raciste menée
et est d’une importance considérable pour poursuivre la lutte, avec les
personnes enfermé·e·s, contre ce système oppressif.
Appel est fait aux personnes qui seraient désireuses de renforcer les groupes de soutien et d’écoute.
Besoin de forces vives pour pouvoir continuer à soutenir les détenu·e·s !
Contre leurs murs et leurs frontières: solidarité avec les enfermé·e·s !
ENG
Against their walls and frontiers: solidarity with the retainees!
This Sunday 1 March 2020, over fifty persons went to
Steenokkerzeel to show their solidarity with the retainees of the 127bis
and Caricole closed centres who were locked in by the authorities for
‘administrative reasons’. The demonstrators wanted to show their
complete opposition to the retention of foreigners and the closed
centres foreseen for that purpose. ‘Brick after brick, wall after wall,
let’s destroy all the prisons’, could we hear among the mottos. The
activists on the spot thus reiterated their refusal of any kind of
oppression and repression: freedom for all!
Without obstacles, the group was able to reach the Caricole where
several retainees gathered beyond the fences of a ‘window’ could
communicate, shouting. The heartbreaking stories that manage to filter
through are unbearable. The group then headed towards the 127bis: the
few retainees seen upon their arrival in the backyard were inside. At
the windows behind bars, the exchanges are very difficult, all the more
seen the different langages spoken, which doesn’t ease the conversation.
The main objective of that visit to the retainees being to show them
solidarity and opposition to the racist politics is essential in order
to continue the fight with the people locked in, against this oppressive
system.
A call is being launched to the people who might be willing to reinforce the support and listening groups.
We need powerful forces to be able to continue supporting the retainees!
Against their walls and frontiers: solidarity with the retainees!
NL
Tegen hun muren en grenzen: solidariteit met de gevangenen!
Deze zondag 1 maart 2020 gingen meer dan vijftig personen naar
Steenokkerzeel om hun solidariteit te betuigen met de gedetineerden van
de gesloten centra 127bis en Caricole die door de autoriteiten om
‘administratieve redenen’ werden opgesloten. De demonstranten wilden hun
volledige verzet tonen tegen het opsluiten van buitenlanders en de
daarvoor voorziene gesloten centra. Baksteen na baksteen, muur na muur,
laten we alle gevangenissen vernietigen’, hoorden we als slogans. De
activisten ter plaatse herhaalden zo hun afwijzing van elke vorm van
onderdrukking en repressie: vrijheid voor iedereen!
Zonder hindernissen kon de groep de Caricole bereiken waar
verschillende gevangenen zich achter de hekken van een ‘venster’
verzamelden om te communiceren, schreeuwend. De hartverscheurende
verhalen die erin slagen om door te filteren zijn ondraaglijk. De groep
ging vervolgens naar de 127bis: de weinige gevengenen die bij hun
aankomst in de achtertuin werden gezien, waren binnen. Bij de ramen
achter de tralies zijn de uitwisselingen erg moeilijk, des te meer
gezien de verschillende talen die worden gesproken, wat het gesprek niet
vergemakkelijkt.
Het belangrijkste doel van dat bezoek aan de retainees is om hen
solidariteit en verzet te tonen tegen de racistische politiek, om de
strijd met de mensen die opgesloten zitten, tegen dit onderdrukkende
systeem voort te zetten.
Er wordt een oproep gedaan aan de mensen die bereid zijn om de steun- en luistergroepen te versterken.
We hebben krachten nodig om de opgeslotenen te kunnen blijven steunen!
Tegen hun muren en grenzen: solidariteit met de gevangenen!
In juni 2020 wordt het campagne-zeilschip de Lovis verwacht langs de Belgische kust. Haar tocht langs de Duitse, Nederlandse, Belgische en Franse kusten brengt de campagne “Coasts in Solidarity” met zich mee.
Met deze mail willen we geëngageerde mensen, collectieven en organisaties uitnodigen om samen te komen in Brussel*op vrijdagavond 6 maart om 18u30 (barastraat 142, dichtbij zuidstation),* om verder gestalte te geven aan de 4 dagen dat de Lovis de Belgische kust zal passeren. Stuur deze mail gerust verder naar mogelijke geïnteresseerden.
*Waarover gaat de campagne?*
Onze beweegreden om in actie te komen is de aanval – in al haar gedaantes – op de waardigheid van (trans)migranten. Tegenover de alledaagse agressie en apathie, plaatsen wij begrip en solidariteit centraal in onze relatie met mensen op doortocht, ongeacht de redenen die hen ertoe brachten om hun thuisbasis te verlaten.
Diverse thema’s zullen tijdens de campagne aan bod komen, waaronder “recht op vrijheid van beweging”, “veiligheid op zee”, “criminalisering van migratie, van redding op zee en van solidariteit”, “Europese grenzenbeleid”, “vluchtelingenpolitiek”, “klimaat & migratie”, “people not papers”, “Europese wapenexport vs. migratiebeleid”, discriminatie van transmigranten, …
Een centrale slogan van de campagne, die al deze thema’s met elkaar verbindt, is “Open borders, Open eyes Solidary coasts on the rise” *Wie drijft deze campagne?* Een open groep van activisten uit Duitsland, Nederland, België, Frankrijk en Engeland werken op vrijwillige basis samen om deze campagne op poten te zetten. Bij deze zijn ook jullie uitgenodigd, moest dat nog niet het geval zijn. Het initiatief komt van de LOVIS-crew, de 30-koppige bemanning van het zeilschip de Lovis. Uitgebreide achtergrondinformatie over hun werking vind je hier: https://lovis.de/en/
De tocht en de internationale campagne Op 1 juni zal het schip uit Hamburg (Duitsland) vertrekken, om midden juli aan te komen in Brest (Frankrijk). Gedurende 6 weken zal het schip een hele resem havens aandoen, waar het telkens voor 1 of enkele dagen aanmeert. De acties en activiteiten die op elke plaats georganiseerd worden, gebeuren in samenspraak & -werking met de mensen, collectieven en organisaties die op & rond die plek actief zijn in solidariteitswerk met (trans)migranten.
De campagne is dus niet enkel een perfect excuus voor al die actoren die in dezelfde regio actief zijn om elkaar (nog eens) te ontmoeten. Onder de noemer “Coasts in Solidarity on the rise” worden ook de verschillende bewegingen langsheen die lange kustlijn verbonden. *En België?*
Naar alle waarschijnlijkheid zal de Lovis van 17 tot 20 juni in België zijn. Het voorlopige voorstel is om te stoppen in Zeebrugge en Oostende. In Oostende zullen we aanmeren in het Visserijdok, voor de deur van O.666, een tijdelijke-invullingsproject in de gebouwen van een voormalige vissers-coöperatieve. Klein Verhaal stelt deze sociaal-artistieke broeihaard ter beschikking van de campagne (merci!!), waardoor we een schitterende uitvalsbasis hebben om activiteiten op poten te zetten.
Zaterdag 20 juni is eveneens de internationale vluchtelingendag. Het Oostendse strand en dijk zal op dat zomerse weekend een veelkoppig publiek aantrekken voor de acties & activiteiten die we op poten willen zetten.
*Bijeenkomst 6 maart in Brussel*
Hoewel er reeds verschillende mensen in België betrokken zijn, en er al een aantal voorstellen op tafel liggen over hoe we de Belgische Lovis-doortocht willen vormgeven, staat de concrete planning nog in de kinderschoenen. Het perfecte moment dus om een brede oproep te doen, en te kijken wie de schouders onder de Belgische etappe van deze campagne wilt scharen. *Wees bij deze uitgenodigd op 6 maart, 18:30 in Bara Bara (Barastraat 142, vlakbij Brussel-Zuid).
* Doel van de bijéénkomst is:
– kennismaking tussen de mensen die aan boord zijn
– bespreken van de mogelijkheden die het schip, de plaats en het moment ons geven
– ronde van concrete voorstellen van activiteiten & acties + opstellen werkversie van de 4-daagse planning
– eventueel opzetten van werkgroepen per locatie / dag / focus, en verdelen van verantwoordelijkheden
*We voorzien avondeten (veganistisch, aan vrije bijdrage). Laat ons weten als je erbij bent, dan is er voldoende voor iedereen.
* Wil je wel bij de organisatie betrokken zijn, maar lukt het niet om bij deze bijéénkomst aanwezig te zijn? Laat het even weten. Als je op voorhand voorstellen voor activiteiten doorstuurt, zullen deze zeker besproken worden. We houden je dan ook op de hoogte van het verdere verloop van de voorbereidingen.
“Fuck them and their law” : Libérons Anton, Vrijheid voor Anton posté le 09/02/20 mercredi 12 février 2020 12:00 lieu : Ambassade des Pays Bas adresse : Kortenberglaan, 4-10, 1040 Bruxelles
Appel à rassemblement Ambassade Pays bas à Bruxelles ce
12/02/2020, 12 heures pour exiger sa libération du centre de rétention à
Rotterdam
Samenkomst voor de Nederlandse ambassade op 12/02/2020 om 12 uur om zijn vrijheid te eisen uit het retentiecentrum in Rotterdam
Kortenberglaan 4-10- avenue de Kortenberg (Schuman)
1040 Brussels
Belgique
Hij heeft een lachend gezicht, tedere ogen, en in stilte hoor ik hem nog schreeuwen Fuck them and their law.
Hij bevindt zich nu in een gesloten centrum in Rotterdam.
Hij vertelt ons hoe hij aangehouden werd. Hoe hij gewoon naar
vrienden wou gaan, en politie zag voorbijlopen. Geen geluk, ze volgen
hem. Misbruik van identiteitscontrole. De arrestatie veranderde snel in
een achtervolging, vernedering en extreem geweld. Hij was het eerste
slachtoffer van de toenemende repressie in de wijk. 22 januari
tweeduizendtwintig. 13u12.
Hij laat ons zien hoe de politieman hem in zijn maag kniet. Hij is in elkaar geslagen.
En ondanks de fracturen veroorzaakt door zijn gewelddadige arrestatie,
ontving hij geen medische behandeling. Hij krijgt pijnstillers zonder
psychologische hulp. Onmenselijke realiteit van deze gesloten plaatsen.
Ze weigerden hem vrij te laten voordat zijn oordeel word uitgesproken. Hij zal dus alleen achter tralies moeten wachten.
Maar we gaan hem niet in stilte laten gaan.
Hij denkt terug aan Wit-Rusland, de gevangenis, de politieke
vervolging ; aan de gruwelijkheid waarnaar hij terug zal worden
gestuurd.
Ik denk terug aan hoe onze wegen op een hoopvol kruispund waren gekomen. Hoe we binnekort gescheiden zullen zijn.
Op 12 februari 2020 wordt het asiel aanvraag van Anton gehoord. Zes dagen om te beslissen over iemands leven of dood.
Anton schreef zijn asielaanvraag alleen, zonder advocaten, overwonnen
door de emotie van zijn vlucht en de onderdrukking van zijn dromen. Ze
zal daarom zeker worden geweigerd, omdat ze niet in staat zijn de
waarheid te horen die hij in zijn eigen woorden uitdrukt.
Anton loopt daarom het risico deze laatste rechtzaak te verliezen en zal
waarschijnlijk op 12 februarie, in de avond in een vliegtuig worden
gegooid.
Anton zal dan naar Polen worden gestuurd, waar hij gedublineerd is, maar
de fascistische drift van de regering zal hem snel de lucht in nemen
naar Wit-Rusland.
Anton heeft geen kracht meer en riskeert zijn lot voor een laatste keer in eigen handen te nemen.
Anton riskeert de dood hier of elders.
Voor Anton, omdat niemand zo’n behandeling zou moeten ondergaan,
verzamelen we ons deze 12 februari voor de rechtbank van Rotterdam
(Wilhelminanplein 100-125) of voor de dichtsijzijnde Nederlandse
Ambassade !
Laat Anton vrij !
Meer info : squat-vestia@riseup.net
================ Libérons Anton !
Il a le visage souriant, le yeux remplis de douceur et dans le silence, je l’entends encore crier Fuck them and their law.
Il est maintenant en centre fermé à Rotterdam.
Il nous raconte comment il s’est fait arrêter. Comment il voulait
juste aller voir des amis, a vu des flics passer. Manque de bol, ils le
suivent. Contrôle d’identité abusif. L’arrestation tourne vite en course
poursuite, humiliation et extrême violence. Il aura été la première
victime de la montée de la répression dans le quartier, ce 22 janvier
deux mille vingt. 13h12.
Il nous montre comment le policier lui donne un coup de genou dans le ventre. Il s’est fait tabasser.
Et malgré les fractures provoquées par son arrestation violente, il n’a
pas reçu de soins médicaux. On lui donne des analgésiques sans avoir eu
recours à une aide psychologique. L’infame réalité de ces lieux fermés.
Ils ont refusé de le libérer le temps du rendu de son jugement. L’attente se fera donc seul derrière les barreaux.
Mais nous n’allons pas le laisser partir dans le silence.
Il repense à la Biélorussie, à la prison, à la persécution politique ; à l’horreur vers laquelle il sera renvoyé.
Je repense à comment nos chemins perdus se sont croisés. Comment bientôt nous serons séparés.
Ce 12 février 2020, la demande d’asile d’Anton sera jugée. Six jours pour décider de la vie ou de la mort de quelqu’un.
Anton a rédigé sa demande d’asile seul, sans avocats, abattu par la
déchirure de sa fuite, l’oppression de son souffle et l’étouffement de
ses rêves. Elle sera donc surement refusée, car ils sont incapables
d’entendre la vérité qu’il exprime avec ses propres mots.
Anton risque donc de perdre ce dernier procès et sera probablement jeté dans un avion ce 12 février au soir.
Anton fera alors escale en Pologne, ou il est dubliné, mais la dérive
fasciste du gouvernement le portera vite dans les airs jusqu’en
Biélorussie.
Anton n’a plus la force et risque de prendre pour la dernière fois son destin en main.
Anton risque la mort ici ou ailleurs.
Pour Anton, car nul ne devrait subir pareil traitement, RDV ce 12
février au tribunal de Rotterdam (Wilhelminanplein 100-125) ou devant
l’ambassade hollandaise la plus proche de chez vous !
Libérons Anton !
Plus d’infos : squat-vestia@riseup.net
================ Free Anton !
He has a smiling face, his eyes are filled with sweetness and in the
midst of silence, I can still hear him shouting Fuck them and their law.
He recounts how he got arrested. How he just wanted to go back to see
some friends, saw cops passing. And no luck, they started following
him. Abusive identity check. The arrest quickly turned into a
humiliating and violent chase. He was the first victim of the
heightening repression in the neighbourhood. January the 22nd two
thousand and twenty. 1:12 p.m.
He shows us how the policeman kneed him in the stomach. They beat him.
And despite the fractures caused by his violent arrest, he has not
received medical treatment. He is simply given painkillers without any
psychological assistance. Inhumane reality of these closed places.
They refuse to release him before his hearing. He will therefore have to wait alone behind bars.
But we are not going to let him go in silence.
He remembers Belarus, prison, political persecution ; the horror to which they want to send him back.
I recall how our lost paths crossed in Tweebosbuurt. How soon we will be separated.
On February 12th, 2020, Anton’s demand for asylum will be heard. Six days to decide on someone’s life or death.
Anton wrote his asylum request alone, without a lawyer, beaten by the
heartbreak of his flight and the suffocation of his dreams. It will
surely be refused. They’re incapable of hearing the truth which he
expresses in his own words.
Anton is thus at risk of losing his last trial and will probably be thrown on a plane on the evening of February the 12th.
Anton will then arrive in Poland, where he is dublinized, but the
fascist drift of the government will quickly take him up in the air to
Belarus.
Anton has no strength left and risks taking his destiny in his own hands for one the last time.
Anton risks death here or elsewhere.
For Anton, because no one should undergo such treatment, let’s come
together this February 12th at the court of Rotterdam (Wilhelminanplein
100-125) or in front of the Dutch embassy closest to you !
Het komt steeds vaker voor dat sociale assistenten, woordvoerders van de Dienst Vreemdelingenzaken in de gesloten centra (de Dienst noemt ze ‘terugkeerassistenten’) de ‘vrijwillige terugkeer’ aanraden, soms onder de dreiging van een ‘gedwongen terugkeer met de politie en het verbod om voor enkele jaren terug te komen (van 2 tot 5 jaar)’. Ter info: een uitzetting die volgt op een bevel om het grondgebied te verlaten gaat samen met een Schengenverbod van 2 tot 5 jaar.
Voor ‘transit’-migranten is dit voorstel bijna systematisch: een vrijwillige terugkeer naar hun land van herkomst of naar hun Dublinland . Voor sommige Dublinlanden (Duitsland, Frankrijk, Nederland, Scandinavische landen, enz.) raden advocaten over het algemeen aan om te tekenen voor een vrijwillige terugkeer, behalve in uitzonderlijke gevallen. Deze vrijwillige terugkeer zal de tussenkomst van advocaten verhinderen, de opsluiting aanzienlijk verkorten en neerkomen op een vrijlating in Dublinland . Daar zullen zij hun asielaanvraag opnieuw kunnen indienen of voortzetten of hun migratiereis kunnen hervatten. In andere Dublinlanden (Italië, Zwitserland, Oost-Europese landen, Spanje, …..) is beroep mogelijk en wordt advies gegeven naar gelang de situatie.
Sommige gedetineerden weigeren deze deportaties en verzetten zich, wat het centrumpersoneel niet altijd verheugt:
Hier is een getuigenis:
“De man werd geslagen door 5 bewakers en voor 3 dagen in isolatie geplaatst omdat hij weigert terug te gaan naar Italië. Hij zou het goed vinden om naar Frankrijk te gaan, waar zijn asielaanvraag loopt”.
Anderen, asielzoekers, regularisatieverzoekvers of migranten in transit die met een terugkeer naar hun land van herkomst worden bedreigd, weerstaan tijdens de repatriëringspoging, getuigen over hun situatie of komen in actie. Sommigen gaan in hongerstaking in het centrum, anderen weigeren de ambassade te ontmoeten die de Dienst Vreemdelingenzaken in staat zou stellen een laissez passé te krijgen dat nodig is voor hun repatriëring, anderen vinden andere middelen.
Getuigenis van een gastheer:
” Vandaag hebben we de situatie van A kunnen begrijpen, die de opties die hem worden voorgesteld, heel goed begrijpt. Persoonlijk mag ik alleen maar bewondering hebben voor de waardigheid waarmee hij ons heeft verteld: “Ik ben in Europa, niet in Afrika, ik heb rechten, ik ben geen crimineel, als ik asiel vraag in België is het als ik in vrijheid ben, niet hier”. Hij begrijpt de nodige zigzag, maar hij wil niet zigzaggen, uiteindelijk kwam hij naar Europa omdat hij geloofde in de mensenrechten, rechten die geschonden werden door zijn retentie. Bescheiden en trots. Hij heeft niet veel te verliezen, hij heeft geen familie meer… Natuurlijk probeerden we nog een uur te discussiëren, we zullen zien… Maar vandaag kon ik hem helemaal begrijpen. “
Heel vaak leveren deze acties resultaten op. Bijvoorbeeld, hongerstakers worden na 20, 30 of 40 dagen vrijgelaten omdat ze “Not Fit to Fly” gezien hun gezondheidstoestand
Het is gewoon ondenkbaar dat na het gebruik van alle legale middelen om een vrijlating te verkrijgen, sommige mensen hun leven moeten r
Maar heel vaak worden deze tegenspelers onverwacht gerepatrieerd.
Bijvoorbeeld voor een vrouw die het geweld dat ze tijdens een deportatie heeft meegemaakt :
” Vijf mannen kwamen haar vanmorgen in het centrum halen om haar in haar pyjama naar het vliegveld te rijden.”
En voor een man die in Vottem wordt vastgehouden:
“ Ze gaven me net mijn kaartje om 18.00 uur voor een vlucht morgenochtend om 10.30 uur. Een man stopte me bij de kantine om het aan mij te geven, het is een grapje! Ik heb mijn assistent minstens een week niet gezien en nu geven ze me op zaterdagavond een kaartje, alsof ze het niet eerder wisten. Ze willen ons niet de tijd laten om te realiseren, ze doen altijd dingen onverwacht, om te voorkomen dat we reageren, het is vreselijk”, “als ik daar in Congo kom, zal ik geld nodig hebben, hoe zal ik me redden?” Hij is totaal verloren, hij is verdeeld tussen de afkeer voor het systeem en hoopt nog steeds op een dialoog met de medewerkers om de deportatie te voorkomen, ik ben er niet van overtuigd dat hij zich nog steeds wil verzetten.
Ook in Vottem impliceert de deportatiepoging leugens:
” Op een slinkse manier probeerden ze hem een verzoek tot vrijwillige terugkeer te laten ondertekenen in plaats van de bevestiging van de ontvangst van een pakje. Ze deden alsof ze een dokter hadden gebeld om hem weg te halen van de groep en plaatsten hem voor zijn deportatie in een gesloten ruimte zonder communicatiemiddel”.
Voor asielzoekers en ongedocumenteerden in gesloten centra waarvan de aanvraag door de Dienst Vreemdelingenzaken of het CGVS wordt afgewezen, wordt dit voorstel tot vrijwillige terugkeer aangespoord, na een zeer lange verblijf in het gesloten centrum. Tenslotte om hieruit te geraken ondertekenen die vrijwillige terugkeer:
« Mevrouw E, die ik al twee weken steun, heeft besloten een “vrijwillige” terugkeer te ondertekenen en zal worden gerepatrieerd. Ze woont al 9 jaar in België, heeft hier familie en vooral haar dochter die 19 jaar is. Ze had verschillende banen, waaronder vrijwilligerswerk voor openbare instellingen (!) die haar geen contract konden geven vermits ze ongedocumenteerd was. De rechtbank heeft haar vrijlating bevolen (bij verschillende gelegenheden, als ik het goed heb verstaan). De Dienst Vreemdelingenzaken drong er echter op aan en bracht de zaak systematisch naar de kamer in beschuldingingstelling, die hem gelijk gaf. Mevrouw E vertelt me ook dat haar regularisatieverzoek nog steeds loopt.Ze kan niet meer tegen de retentie en ze vroeg haar advocaat om haar vrijwillige terugkeer te regelen. Ze kent niemand meer in haar land en tot nu toe kon ze niemand bereiken die haar bij aankomst kon verwelkomen. Niets spannends dus voor het einde van de week, maar wat haar het meest in paniek brengt is dat ze haar dochter achterlaat die voor haar nog een kind is. Deze laatste kent ook enkele administratieve problemen met haar EU-verblijfsvergunning en heeft ook persoonlijke problemen. Ze organiseert alles voor haar dochter om verschillende mensen te hebben waar ze terecht kan nadat ze weg is. Echt belachelijk en beschamend.”
F, 21, Marokkaans, 5 maanden in een gesloten centrum. Haar familie woont legaal in België.
« De sociaal assistent bedreigt haar: “Binnenkort krijg je een ticket, als je naar het vliegveld gaat en als je je laat uitzetten, zal ik met de politie praten zodat ze je niet drie jaar lang de toegang tot Schengen ontzeggen, je kunt maar beter twee keer nadenken, het is beter voor je”. Onder druk heeft ze een papiertje getekend om haar terugkeer te accepteren en een Schengen verbod te vermijden. Ze kreeg geen kopie en kon niet lezen wat er op het papier stond – het lijkt erop dat ze een vrijwillige terugkeer ondertekende”.
Onder bedreiging zouden deze mensen alles ondertekenen na een vreselijk vermoeiend verblijf in een gesloten centrum om een einde te maken aan deze dagelijkse martelingen en om te ontsnappen aan gedwongen repatriëringen.
Ze noemen deze praktijken” Stevig en humaan “.
Leugens, intimidaties, geweldplegingen, valse beloftes, dat zijn de praktijken.
De gevangenis voor vreemdelingen in Oissel (bij Rouen) staat bekend om zijn gewelddadige en racistische praktijken, zijn bestuur dat alle verzetsbewegingen onderdrukt. In deze gevangenis wordt de eenzame opsluiting regelmatig gebruikt om gevangenen in elkaar te slaan.
Deze gevangenis werd eind april gedeeltelijk afgebrand door gevangenen na een gewelddadige onderdrukte hongerstaking.
Afgelopen zaterdag hebben enkele agenten een gevangene geslagen en hem naar de eenzame opsluiting gebracht (hij kwam op woensdag 22 januari naar buiten) omdat hij zijn solidariteit met een andere gevangene wilde tonen. s Avonds komen er agenten met honden het centrum binnen om druk uit te oefenen op de gevangenen. Sindsdien zijn het geweld, de racistische beledigingen niet meer gestopt.
Op de avond van woensdag 22 januari gingen de 42 gevangenen van de mannenafdeling van de Cra in Oissel in hongerstaking. Hun communiqués worden doorgegeven:
Au centre de rétention de Oissel (près de Rouen) la police est violente et nous humilie tous les jours. Toujours ils provoquent, ils disent “Baisse les yeux !”. La nourriture est froide et n’est pas halal, alorsqu’il y a une majorité de prisonniers qui sont musulmans.
Même la prison c’est mieux qu’ici. Y en a ils ont 10 ou 20 ans ici et onles mets en centre de rétention.
Depuis samedi c’est encore pire. La police à encore voulu mettre unprisonnier à l’isolement. Son ami s’y est opposéet ils l’ont amené violemment aussi à l’isolement. Le soir y avait la police avec des chiens et des cagoules dans le centre pour nous faire peur.
Le prisonnier qui était à l’isolement il vient d’en sortir. Ils l’ont
tabassé, il peut pls parler, il a des bleus partout. Les yeux et les
oreilles sont gonflées.
Hier ils ont cassés le pied d’un autre prisonnier.
Tout ça va pas du tout. Tout le monde se plaint. Nous sommes plus de 42 prisonniers enfermés ici. Donc là on fait la grève commune. Ce soir personne ne mange.
On va essayer d’occuper le couloir parce que ce qui c’est passé depuissamedi dernier c’est encore pire que d’habitude.
Ici y a pas d’hygiène. Les chambres sont pas nettoyés tous les jours.
On revendique
-La fin des violences policières, de la xénophobie des policiers et de leurs racisme
-Un minimum d’hygiène et de dignité
-De la nourriture correcte
-Des soins corrects
Les prisonniers en grève de la faim de Oissel, le 22 janvier
We hoorden dat de Guinezen uit het gesloten centrum van Vottem werden weggehaald en naar de isoleercel van het 127bis-centrum overgebracht. Hun werd een gedwongen militaire vlucht in de avond beloofd. Toen hoorden we dat ze naar Keulen zouden worden gereden om op 21 januari 2020 samen met andere landgenoten op een Frontex-vlucht te worden gedeporteerd.
Een Guineaan werd ook uit het gesloten centrum van Merksplas naar de 127 bis verhuisd. Hij bleef 3 dagen in een isoleercel en daarna terug naar Merksplas gestuurd zonder enige uitleg
Gedwongen terugkeer blijft de absolute sleutel van ons asiel- en migratiebeleid”, verklaarde mevrouw De Block in dat verband. Volgens de minister blijft de Dienst Vreemdelingenzaken zich in 2020 richten op de gedwongen terugkeer van illegale criminelen, afgewezen asielzoekers en transmigranten. Zij zullen hun acties blijven opvoeren. Deze week zijn veertig plaatsen heropend in gesloten centra om prioritaire doelgroepen te behouden, zoals illegale criminelen, recidivisten die problemen veroorzaken en illegalen op doorreis door België. Hun uitzettingen worden nog steeds gepland in gesloten centra.
FRONTEX
“Fabrice Leggeri also pointed out the agency’s role in the organisation of repatriation operations. Last year, 15 850 persons were repatriated, compared to 13 700 in 2018.”
“Frontex remains a partner for EU countries in organising charter flights. In 2019, the agency also expanded its role in coordinating returns on commercial flights.Frontex is building the European Union’s capacity in returns by integrating various information systems that allow countries to coordinate and have an overview of return operations at the European level.”
Lijst van de bekende migranten die in België verbleven en sinds juli 2017 aan onze grenzen zijn vermoord.
2017 :
-Omaar, 18, Soedanees, overleden onder een bus in Brussel op 23 juli 2017.
-Dejen, 16, Ethiopiër, overleden in Aalter na een val van een vrachtwagen op 4 november 2017.
-M, Soedanees, dood aangetroffen in het kanaal in Brussel op 17 november 2017.
2018
-Mohammed, 39, Ethiopisch, overleden in Jabbeke, achtervolgd door de politie op 29 januari 2018.
-M, 22, Algerijns, overleden in Zeebrugge op 22 maart 2018.
-Mawda, 2, Koerdisch, vermoord in Mons tijdens een politie-achtervolging op 16 mei 2018.
-Amalou Ourez, 20, Guinese, verpletterd door een bus in Berchem-Ste-Agathe (Brussel) op 19 juni 2018.
-X,19, Vietnamees, overreden door een auto in Jabbeke op 17 augustus 2018.
-Imran Ullah, Afghaan, overreden door een auto in Ramskapelle op de E40 op 9 september 2018.
-Kebede, 25, Erythrean, gedood op een parkeerplaats in Wetteren op de E40 op 12 september 2018.
-Gebre, 36, Erythrean, pleegde zelfmoord in het gesloten centrum van Vottem op 9 oktober 2018.
2019
-Adam usman Kiyar, 20, Ethiopisch, zeer bekend in Brussel, overleden in een vrachtwagen in Calais op 8 maart 2019.
-.Amaneal, geboren in 1986, Ethiopie, zijn lichaam werd aangetroffen op het spoor in Silly (Tournay) op 17 april 2019
-Mahammat Abdullah Moussa, 25, Tsjadisch, waarschijnlijk dood op 17 april 2019 onder een bus op het Noordstation in Brussel. zijn lichaam werd gevonden bij de aankomst in Folkstone
-Géri, 25, Erythrean, stierf na een val van een vrachtwagen op de A29 bij Rotterdam op 6 juli 2019
–– Nicknam Massoud teruggevonden in Noordzee ter hoogte van Zeebrugge op 25/08/2019, verdronken bij zijn oversteek van de Channel naar GB, Irakees, 48 jaar….
– Nixon, gezelfmoord in het open centrum in Lanaken op 23/10/2019, SriLankais, 34 jaar
– 39 Vietnamesen, vrouwen en mannen dood aangetroffen op 23/10/2019 in een truck in Essex /GB na een rit langs Zeebrugge
Pham Thi Tra My, 26, from Ha Tinh
Nguyen Dinh Luong, 20, from Ha Tinh
Nguyen Huy Phong, 35, from Ha Tinh
Vo Nhan Du, 19, from Ha Tinh
Tran Manh Hung, 37, from Ha Tinh
Tran Khanh Tho, 18, from Ha Tinh
Vo Van Linh, 25, from Ha Tinh
Nguyen Van Nhan, 33, from Ha Tinh
Bui Phan Thang, 37, from Ha Tinh
Nguyen Huy Hung, 15, from Ha Tinh
Tran Thi Tho, 21, from Nghe An
Bui Thi Nhung, 19, from Nghe An
Vo Ngoc Nam, 28, from Nghe An
Nguyen Dinh Tu, 26, from Nghe An
Le Van Ha, 30, from Nghe An
Tran Thi Ngoc, 19, from Nghe An
Nguyen Van Hung, 33, from Nghe An
Hoang Van Tiep, 18, from Nghe An
Cao Tien Dung, 37, from Nghe An
Cao Huy Thanh, 33, from Nghe An
Tran Thi Mai Nhung, 18, from Nghe An
Nguyen Minh Quang, 20, from Nghe An
Le Trong Thanh, 44, from Dien Chau
Pham Thi Ngoc Oanh, 28, from Nghe An
Hoang Van Hoi, 24, from Nghe An
Nguyen Tho Tuan, 25, from Nghe An
Dang Huu Tuyen, 22, from Nghe An
Nguyen Trong Thai, 26, from Nghe An
Nguyen Van Hiep, 24, from Nghe An
Nguyen Thi Van, 35, from Nghe An
Tran Hai Loc, 35, from Nghe An
Duong Minh Tuan, 27, from Quang Binh
Nguyen Ngoc Ha, 32, from Quang Binh
Nguyen Tien Dung, 33, from Quang, Binh
Phan Thi Thanh, 41, from Hai Phong
Nguyen Ba Vu Hung, 34, from Thua Tien Hue
Dinh Dinh Thai Quyen, 18, from Hai Phong
Tran Ngoc Hieu, 17, from Hai Duong
Dinh Dinh Binh, 15, from Hai Phong
– Ermiyas Ungessa, Éthiopie, 28 jaar, overleden op autosnelweg bij Doornik op 20/12/2019
Burgers roepen op tot een bijeenkomst voor het gesloten centrum 127 bis tegen de opsluiting en herhaalde pogingen om hun “vrienden” uit te zetten en in solidariteit met alle gevangenen. Elk initiatief tot weigering ten overstaan van de gesloten centra moet worden toegejuicht en ongersteund
SOLIDARITEIT
Hiet de oproep
Oproep tot samenkomst voor het gesloten centrum 127bis,deze zondag 22 december 2019 om 15u30 uur
Wij roepen op tot een bijeenkomst voor het gesloten centrum 127 bis op zondag 22 december om 15.30 uur: we willen de gevangenen ondersteunen die om hun vrijlating vragen en blijk geven van onze solidariteit. We willen een sterk signaal geven aan de politici om een einde te maken aan de opsluitingen en uitwijzingen die de wet misschien toelaat maar die volstrekt onrechtmatig zijn.
De heer A, 19 jaar oud, Somaliër, zit al 10 maanden in een gesloten centrum. Hij heeft reeds 4 uitzettingspogingen ondergaan. Eén daarvan verliep zeer gewelddadig en hij heefter een klacht voor ingediend. Een andere gebeurde in het grootste geheim, zonder dat iemand kon wordeninlichten (inbeslagneming van telefoon in strijd met het recht op permanente rechtsbijstand!). Nog andere pogingen tot uitzetting werden op het laatste ogenblik om technische redenen geannuleerd.
De oproepen tot hulp en wanhoop in gesloten centra zijn enorm
Weerstand tegen deportaties
Veel migranten worden naar hun Dublinland gedeporteerd, en komen terug of hervatten hun migratieroute.
Anderen die gedoemd zijn om teruggestuurd te worden naar hun ‘land van herkomst’ weigeren krachtig en worden met geweld behandeld door hun politieescorte tijdens de uitwijzingspoging.
Wekelijks krijgen we nieuwe getuigenissen over extreem gewelddadige uitzettingspogingen.
De laatste dateert van 9 december 2019: ‘Ze werd aan het begin van de middag met geweld opgehaald, in een cel geplaatst door 6 politieagenten, 4 mannen en 2 vrouwen. De vrouwen bleven in de cel. Ze kleedden haar uit en bonden haar vast. Voordat ze aan boord van het vliegtuig gingen, sloegen ze haar. Eenmaal in het vliegtuig schreeuwde en huilde ze en enkele passagiers reageerden. Ze is uiteindelijk van boord gezet en werd opnieuw met geweld geslagen, met name aan één hand die al pijnlijk was.
De politie vertelde haar dat er in België niet genoeg ruimte was, dat het een klein land is en dat ze moest vertrekken.
Kleine groepjes gastheren en activisten organiseren zich om naar de luchthaven te gaan en de passagiers te waarschuwen voor de aanwezigheid van een persoon die met geweld zal worden gedeporteerd op hun vlucht, wanneer ze daar kennis van hebben. Sommige passagiers verzetten zich vastberaden tegen deze deportaties.
Ontsnappingspogingen
14 oktober 2019, Vottem
Rond 14.00 uur probeerden twee gedtineerden te ontsnappen door de hekken te beklimmen. De eerste werd door de bewakers verhinderd en de tweede klom maar viel van 5 meter hoog. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht, zwaar gewond.
22 november 2019, 127 bis.
Een man probeerde de hekken te beklimmen. Hij werd gepakt en overgebracht. We verloren zijn spoor.
Getuigenis van een bezoeker: ‘Mamma mia, mijn kleine hartje is verscheurd door stress en pijn…. Zittend in de wachtkamer, sympathiserend met de twee bezoekers van onze aardige Braziliaanse student (die zijn studentenvisum geweigerd zag terwijl hij in zijn tweede jaar architectuur zat, 17 jaar in België woonde, 4 talen sprak … en uiteindelijk besloot om de papieren te tekenen voor een vrijwillige terugkeer), doken plots meer dan 20 bewakers in paniek, schreeuwend naar buiten, ongerust kijkend, in radiocontact…. De jongens (en meisjes) rennen naar de doorgang rond de achtertuin, naar de hoek van de gevangenis (ja, het is inderdaad een gesloten centrum en geen gevangenis, dat weten we maar al te goed!) . De gevangene probeerde over de hoge hekken te springen (stel je de wanhoop voor? Er is geen manier om daar uit te ontsnappen). Hij bevond zich tussen de 2 hekken, slaagde er niet in om het tweede hek over te steken en werd vastgepakt. Ik zag ze allemaal terugkomen, de man omringd door twee grote mannen, richting opsluiting cel ongetwijfeld. Ik wilde zijn blik ontmoeten, mijn hand op het raam leggen om hem te vertellen dat ik bij hem was, maar hij zag me niet. Het brak mijn hart om te zien dat de man bereid was het onmogelijke te proberen, ondanks de risico’s van repressie, een nog zwaardere straf dan vrijheidsberoving en de belofte om teruggestuurd te worden naar een land waar hij niet langer wil zijn….’.
Zelfmoordpogingen:
Vottem 28 november 2019
Een man sneed vanmorgen zijn polsen door nadat hij gehoord had dat hij de dag erna gedeporteerd zou worden. Ze namen hem mee en we verloren zijn spoor.
11 november 2919.
Een man die gedeporteerd gaat worden, heeft alle slaappillen die hij de laatste 15 dagen gekregen had in één keer ingeslikt. Hij viel flauw. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht en vervolgens vrijgelaten.
Holsbeek 25/10/2019
Een vrouw, wanhopig omdat ze in geval van deportatie van haar kinderen gescheiden zou worden, sneed haar polsen door. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht en naar het centrum teruggebracht.
127bis 1 december 2019
Bericht van een gedetineerde:
– Twee of drie weken geleden kreeg een Afghaan een ticket naar Polen. Hij wist dat als hij terugkeerde naar Polen, hij voor 2 jaar de gevangenis in zou gaan om vervolgens naar Afghanistan te worden uitgezet. Wanhopig sneed hij zijn polsen 3 of 4 keer door met een scheermesje. Hij werd naar het ziekenhuis gestuurd maar kwam nooit meer terug.
– 4 of 5 dagen geleden sneed een man zijn polsen . Hij werd naar het ziekenhuis gebracht en kwam nooit meer terug
Hongergerstakingen
Veel vrouwen en mannen begonnen met hongerstakingen of dorststakingen, soms de enige manier om hun stem te laten horen.
Sommige vrouwen en mannen zijn ondanks de moeilijkheden en de gevaren voor hun gezondheid met een honger of/en dorst staking gegonnen.
Na een tiental dagen worden ze soms in een cel met medische toezicht geplaatst, maar meestal in een echte cel zonder medische controle. Sommige verdwijnen of worden gedeporteerd, anderen worden na enkele weken vrijgelaten.
Dit zijn slechts de gevallen waarvan we op de hoogte worden gebracht, maar we zijn ervan overtuigd dat, gezien de administratieve druk van de direktie in de verschillende gesloten centra om deze informatie niet te onthullen, deze wanhoopsdaden helaas veel talrijker zijn, evenalss de gedwongen deportaties met escorte die minstens twee keer per dag in volstrekte anonimiteit plaatsvinden!
De verschrikkelijke verhalen volgen elkaar op (zie http://www.gettingthevoiceout.org). Vandaag horen we dat de autoriteiten van Vreemdelingendienst de heer A, een jongeman uit Somalië, blijft uitzetten. Hij is al het slachtoffer geweest van onmenselijke en vernederende behandeling door de politie, die hem eerder had begeleid. Herhinner u dat wrede, onmenselijke of onterende behandeling verboden is op grond van artikel 5 van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens en artikel 3 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens, op dezelfde wijze als foltering. Het Europees Hof voor de rechten van de mens herinnert eraan dat dit verbod geen uitzonderingen toelaat. Bovendien moet elke staat (….) daden van wrede, onmenselijke of vernederende behandeling of bestraffing die geen “foltering” vormen, verbieden (…) wanneer deze daden worden gepleegd door een overheidsfunctionaris of een andere persoon.
Het zou dus de staat zijn die de politieagenten zou moeten vervolgen; een klacht van de slachtoffers, zoals die is ingediend, zou niet eens nodig moeten zijn. Integendeel, hier wordt alles letterlijk en figuurlijk verstopt!
Zou het zijn uit angst voor wat er tijdens het onderzoek ontdekt zou kunnen worden, zou het kunnen dat de dienst vreemdelingenzaken, net zoals het met Madame T. gedaan is, zich onlangs haastte om de beproeving van deze man te vernieuwen?
Het Vreemdelingenbureau, onder leiding van Maggie De Block, lijkt opnieuw bevoegd om naar eigen goeddunken op te treden in strijd met alle menselijkheid en regelgeving.
We vernemen in de pers, misschien in een poging om onszelf gerust te stellen, dat er AIG-ambtenaren aan boord waren. Deze algemene politie-inspectie staat rechtstreeks onder het gezag van het Ministerie van Justitie en het Ministerie van Veiligheid en Binnenlandse Zaken, deze laatste is verantwoordelijk voor het onwaardige migratiebeleid dat we in België kennen. Zouden zij, net als voor Semira, alles volgens de regels laten verlopen? Of zoals gezegd over de behandeling van mevrouw T. dat het gebruik van geweld noodzakelijk was omdat mevrouw T. “sterk” was? Waren ze enkel aanwezig om te verzekeren wat er vervolgens moest gebeuren?
Wij verwelkomen allen die zich tegen deze schande hebben verzet en moedigen iedereen aan hetzelfde te doen, hoewel de criminalisering van de solidariteit een risico betekent om met geweld uit het vliegtuig te worden verdreven, zoals dat ook met de “6 helden”gebeurden.
Uitzettingen zijn altijd gewelddadig omdat ze deel uitmaken van een racistisch systeem dat migranten marginaliseert en criminaliseert. Het zogenaamde “gebruik van geweld” in uitzettingssituaties is op zich onevenredig, dus is het tijd om al deze praktijken als onwettig te beschouwen en deze logica van het sorteren van mensen aan de kaak te stellen.
VRIJ VERKEER VOOR IEDEREEN STOP DE UITZETTINGEN EN DE GESLOTEN CENTRA
De heer A werd vrijgelaten uit het centrum en verliet België om zijn geluk elders te vinden na verschillende pogingen tot gewelddadige uitzettingen en een harde strijd in het centrum tegen deze uitzettingen.
Hij werd na een lange en schrijnende hongerstaking vrijgelaten, gesteund door zijn gastheren en een aantal van zijn mede-gevangenen. Als ze zich in een juridisch vacuüm bevinden dat door Vreemdelingendienst op muziek wordt gezet, blijft er voor de gedetineerden niets anders over dan hun strijd binnen de centra om hun vrijlating te verkrijgen, waarbij ze soms hun leven in gevaar brengen!
Laten we hen ondersteunen in hun strijd!
—————————————————————————————————————
Niet uitgezet….passegiers zijn tussengekomen
hier video
ECHEC A L'expulsion…video UUUUrgence: http://www.gettingthevoiceout.org/uurgence-expulsion-ce-jour-de-force-vers-la-somalie-02122019/
Geplaatst door Eveline Dal op Maandag 2 december 2019
A uit Somalie opgesloten sinds 9 maanden, voor wie Vreemdelingen dienst een nieuwe opsluitingsbevel heeft verleend omdat “het mogelijk is dat de betrokkene binnen een redelijke termijn wordt uitgezet”
Toen hij in 2015 in België aankwam, had A, geboren in 2000, een ernstige posttraumatische stress, gecertificeerd door een psychiater.
Twee asielaanvragen in 2015 en 2017 werden afgewezen: Het CGVS en de RVV(Raad voor vreemdelingenbetwistingen) stellen de geloofwaardigheid van zijn verhaal in vraag.
A is gearresteerd en wordt op 16/02/2019 in het gesloten centrum 127bis vastgehouden.
Eerste poging tot uitzetting op 01/04/2019 die hij weigert
In Istanbul weigeren de passagiers van de vlucht naar Djibouti deze gedwongen uitzetting op deze vlucht 2 dagen na elkaar. De escort brengt 2 nachten door in het hotel in Istanbul met A. in hun badkamer, vastgebonden aan een radiator.
Getuigenis verzameld bij zijn aankomst in 127bis: “Hij was in een kamer op de luchthaven van Brussel met 3 politieagenten en een maatschappelijk werker. De maatschappelijk werker vroeg hem of hij weg wilde. “Je moet met de politie meegaan en je moet rustig zijn.” Ze hebben hem geduwd. Hij zei dat hij niet wilde gaan. Hij schreeuwde en de politie begon hem te slaan. Omdat hij niet kalmeerde, hielden ze hem vast en hij moest een vloeibaar kalmerend middel inslikken. Ze brachten hem geboeid naar het vliegtuig waar hij weer in elkaar geslagen werd. Zijn handen waren vastgebonden. In het vliegtuig hebben ze zijn voeten vastgebonden. Hij schreeuwde, ze hielden hem bij de nek vast. Iemand heeft zijn hoofd gestoten. In het vliegtuig zei de maatschappelijk werker tegen de passagiers dat ze niet mochten rechtstaan, dat deze man terug naar Somalië moest gaan.
De politie in Istanbul lijkt te hebben opgemerkt dat hun “reisdocumenten” niet in orde waren. De escorte zou hebben geantwoord dat “jammer, hij zal nog steeds vertrekken”….
Nog steeds in Istanbul wachtend op de vlucht naar Djibouti, slaagde hij erin te ontsnappen, maar de Belgische politie haalde hem in en mishandelde hem. Buiten adem viel hij flauw op het vliegveld.
Het was de bedoeling dat hij, nog steeds met de escorte, een verbinding met Djibouti zou nemen. De passagiers weigerden hem aan boord van het vliegtuig te laten gaan, de politie nam een nieuw ticket voor de volgende dag terug. Een overnachting in een hotel en op weg naar de luchthaven. De passagiers van deze nieuwe vlucht reageerden en weigerden met dit vliegtuig te vertrekken als A. gedwongen werd om terug te keren.
Na deze afgebroken uitzetting brachten de drie personen van de escorte een tweede nacht door in het hotel in Istanbul. A, aan de andere kant, bracht die twee nachten door zittend in een badkamer met zijn handen gebonden. Hij werd opnieuw geslagen in dat hotel, ver weg van de camera’s van het vliegveld.
27/09/2019: Nieuwe uitzettingspoging gepland door de OE, maar geannuleerd omdat de Somalische ambassade geen Laissez-passer heeft afgegeven.
07/10/2019: Vreemdelingendienst neemt contact op met Somalië en deelt informatie met Somalië
17/10/2019: A wordt overgebracht van het 127bis-centrum naar het gesloten centrum van Brugge.
04/11/2019: Nieuwe uitzetting gepland met escorte: geannuleerd wegens “problemen met de luchtvaartmaatschappij” volgens OE+.
15/11/2019: Nieuwe opsluitingsbevel geldig tot 18/12/2019 omdat “het mogelijk is dat de betrokkene binnen een redelijke termijn wordt uitgezet”: België zou een Europees LP hebben uitgevaardigd.
Please translate in nl_be: UURgence: Expulsion ce jour de force vers la Somalie 02/12/2019
Op zondag 24 november, de nationale dag van de mobilisatie tegen geweld tegen vrouwen, verzamelen activisten zich voor het detentiecentrum van Holsbeek om hun steun te betuigen aan de vrouwen in de gesloten centra. Op het kruispunt van verschillende strijden wordt op deze “verrassingsbijeenkomst” geweld tegen migrantenvrouwen, grensgeweld en meer in het algemeen geweld in de gevangenissen aan de kaak gesteld.
Het gesloten centrum van Holsbeek, dat op 7 mei werd ingehuldigd, werd opgericht om 58 vrouwen op te vangen van wie “de papieren niet de juiste zijn”. In dit voormalige hotel, gelegen aan het einde van een industrieterrein, zitten momenteel een dertigtal vrouwen opgesloten. Vrouwen die uit hun familie en hun leven gerukt zijn. Veel van deze migrantenvrouwen zijn hun land ontvlucht als gevolg van gendergerelateerd geweld : gedwongen huwelijken, seksuele verminking, lesbofobie, bifobie, transfobie, moderne slavernij, seksuele uitbuiting, enz.
Soms maandenlang van hun vrijheid beroofd, verzetten zij zich dag na dag tegen institutioneel geweld en staatsracisme, in totale onzichtbaarheid. Eindeloos wachtend onder de dreiging van een uitzetting, leven ze op het ritme van de gevangeniswereld. Onzekerheid , gescheiden van familie en vrienden, zonder nieuws over hun lot veroorzaken psychisch en fysisch lijden en doet hun hoop stilaan verdwijnen.
In deze context van onderdrukking zijn de opgesloten vrouwen solidair en organiseren ze zich. Het is om hun verzet te ondersteunen dat we vandaag voor het centrum samen komen.
De nagedachtenis aan Semira Adamu, een Nigeriaans meisje van 20 jaar dat in 1998 in een vliegtuig werd vermoord door politieagenten, is deze zondagochtend in ieders geheugen gegrift. De geschiedenis herhaalt zich : in november 2019 werd een vrouw het slachtoffer van drie gewelddadige uitzettingspogingen en ondanks dat er een klacht werd ingediend tegen politiegeweld, werd ze uitgezet op 18/11/2019. http://www.gettingthevoiceout.org/ik-werd-gisteren-gemarteld-door-de-belgische-politie-22102019/
Ze getuigt na één van haar uitzettingspogingen : “Ze willen me inspuiten. Ze vertelden me dat ik erg sterk was en hebben me gezegd dat als ze me volgende week op een vlucht zouden zetten, ze me een injectie zullen geven om me zwak en slapend te maken. Dat is wat ze met iedereen in het centrum doen. De eerste keer nemen ze je mee naar het vliegveld en brengen ze je terug naar het centrum. De tweede keer opnieuw. De derde keer geven ze je een spuit . Ik ben zo bang.” Sindsdien verkregen wij geen nieuws meer over deze jonge vrouw.
Gesloten centra en deportaties ontmenselijken en brengen elke dag opnieuw mensen in gevaar. Grenzen doden. Vrouwen, mannen en kinderen zijn dagelijks het slachtoffer van dit veelvuldig geweld.
Dit systeem van opsluiting versterkt de criminalisering van migranten. Vrouwelijke activisten ter plaatse roepen op tot beëindiging van uitzettingen, gesloten centra en alle geweld tegen migrantenvrouwen.
Op zondag 24 november, de nationale dag van de mobilisatie tegen geweld tegen vrouwen, verzamelen activisten zich voor het detentiecentrum van Holsbeek om hun steun te betuigen aan de vrouwen in de gesloten centra. Op het kruispunt van verschillende strijden wordt op deze “verrassingsbijeenkomst” geweld tegen migrantenvrouwen, grensgeweld en meer in het algemeen geweld in de gevangenissen aan de kaak gesteld.
Het gesloten centrum van Holsbeek, dat op 7 mei werd ingehuldigd, werd opgericht om 58 vrouwen op te vangen van wie “de papieren niet de juiste zijn”. In dit voormalige hotel, gelegen aan het einde van een industrieterrein, zitten momenteel een dertigtal vrouwen opgesloten. Vrouwen die uit hun familie en hun leven gerukt zijn. Veel van deze migrantenvrouwen zijn hun land ontvlucht als gevolg van gendergerelateerd geweld : gedwongen huwelijken, seksuele verminking, lesbofobie, bifobie, transfobie, moderne slavernij, seksuele uitbuiting, enz.
Soms maandenlang van hun vrijheid beroofd, verzetten zij zich dag na dag tegen institutioneel geweld en staatsracisme, in totale onzichtbaarheid. Eindeloos wachtend onder de dreiging van een uitzetting, leven ze op het ritme van de gevangeniswereld. Onzekerheid , gescheiden van familie en vrienden, zonder nieuws over hun lot veroorzaken psychisch en fysisch lijden en doet hun hoop stilaan verdwijnen.
In deze context van onderdrukking zijn de opgesloten vrouwen solidair en organiseren ze zich. Het is om hun verzet te ondersteunen dat we vandaag voor het centrum samen komen.
De nagedachtenis aan Semira Adamu, een Nigeriaans meisje van 20 jaar dat in 1998 in een vliegtuig werd vermoord door politieagenten, is deze zondagochtend in ieders geheugen gegrift. De geschiedenis herhaalt zich : in november 2019 werd een vrouw het slachtoffer van drie gewelddadige uitzettingspogingen en ondanks dat er een klacht werd ingediend tegen politiegeweld, werd ze uitgezet op 18/11/2019. http://www.gettingthevoiceout.org/ik-werd-gisteren-gemarteld-door-de-belgische-politie-22102019/
Ze getuigt na één van haar uitzettingspogingen : “Ze willen me inspuiten. Ze vertelden me dat ik erg sterk was en hebben me gezegd dat als ze me volgende week op een vlucht zouden zetten, ze me een injectie zullen geven om me zwak en slapend te maken. Dat is wat ze met iedereen in het centrum doen. De eerste keer nemen ze je mee naar het vliegveld en brengen ze je terug naar het centrum. De tweede keer opnieuw. De derde keer geven ze je een spuit . Ik ben zo bang.” Sindsdien verkregen wij geen nieuws meer over deze jonge vrouw.
Gesloten centra en deportaties ontmenselijken en brengen elke dag opnieuw mensen in gevaar. Grenzen doden. Vrouwen, mannen en kinderen zijn dagelijks het slachtoffer van dit veelvuldig geweld.
Dit systeem van opsluiting versterkt de criminalisering van migranten. Vrouwelijke activisten ter plaatse roepen op tot beëindiging van uitzettingen, gesloten centra en alle geweld tegen migrantenvrouwen.
G uit Ethiopie, sinds 6 maanden opgesloten. Op 15/11/2019 is hij sinds verschillende dagen geisoleerd in een cel in het gesloten centrum van Brugge. Hij is in hongerstaking sinds een tiental dagen en zeer verzwakt. Een nieuwe uitzettingspoging zou gepland zijn op zondag 17/11/2019. G heeft de kracht niet meer om zich tegen deze uitzetting te verzetten .
A uit Somalie opgesloten sinds 9 maanden, voor wie Vreemdelingen dienst een nieuwe opsluitingsbevel heeft verleend omdat “het mogelijk is dat de betrokkene binnen een redelijke termijn wordt uitgezet”
Toen hij in 2015 in België aankwam, had A, geboren in 2000, een ernstige posttraumatische stress, gecertificeerd door een psychiater.
Twee asielaanvragen in 2015 en 2017 werden afgewezen: Het CGVS en de RVV(Raad voor vreemdelingenbetwistingen) stellen de geloofwaardigheid van zijn verhaal in vraag.
A is gearresteerd en wordt op 16/02/2019 in het gesloten centrum 127bis vastgehouden.
Eerste poging tot uitzetting op 01/04/2019 die hij weigert
In Istanbul weigeren de passagiers van de vlucht naar Djibouti deze gedwongen uitzetting op deze vlucht 2 dagen na elkaar. De escort brengt 2 nachten door in het hotel in Istanbul met A. in hun badkamer, vastgebonden aan een radiator.
Getuigenis verzameld bij zijn aankomst in 127bis: “Hij was in een kamer op de luchthaven van Brussel met 3 politieagenten en een maatschappelijk werker. De maatschappelijk werker vroeg hem of hij weg wilde. “Je moet met de politie meegaan en je moet rustig zijn.” Ze hebben hem geduwd. Hij zei dat hij niet wilde gaan. Hij schreeuwde en de politie begon hem te slaan. Omdat hij niet kalmeerde, hielden ze hem vast en hij moest een vloeibaar kalmerend middel inslikken. Ze brachten hem geboeid naar het vliegtuig waar hij weer in elkaar geslagen werd. Zijn handen waren vastgebonden. In het vliegtuig hebben ze zijn voeten vastgebonden. Hij schreeuwde, ze hielden hem bij de nek vast. Iemand heeft zijn hoofd gestoten. In het vliegtuig zei de maatschappelijk werker tegen de passagiers dat ze niet mochten rechtstaan, dat deze man terug naar Somalië moest gaan.
De politie in Istanbul lijkt te hebben opgemerkt dat hun “reisdocumenten” niet in orde waren. De escorte zou hebben geantwoord dat “jammer, hij zal nog steeds vertrekken”….
Nog steeds in Istanbul wachtend op de vlucht naar Djibouti, slaagde hij erin te ontsnappen, maar de Belgische politie haalde hem in en mishandelde hem. Buiten adem viel hij flauw op het vliegveld.
Het was de bedoeling dat hij, nog steeds met de escorte, een verbinding met Djibouti zou nemen. De passagiers weigerden hem aan boord van het vliegtuig te laten gaan, de politie nam een nieuw ticket voor de volgende dag terug. Een overnachting in een hotel en op weg naar de luchthaven. De passagiers van deze nieuwe vlucht reageerden en weigerden met dit vliegtuig te vertrekken als A. gedwongen werd om terug te keren.
Na deze afgebroken uitzetting brachten de drie personen van de escorte een tweede nacht door in het hotel in Istanbul. A, aan de andere kant, bracht die twee nachten door zittend in een badkamer met zijn handen gebonden. Hij werd opnieuw geslagen in dat hotel, ver weg van de camera’s van het vliegveld.
27/09/2019: Nieuwe uitzettingspoging gepland door de OE, maar geannuleerd omdat de Somalische ambassade geen Laissez-passer heeft afgegeven.
07/10/2019: Vreemdelingendienst neemt contact op met Somalië en deelt informatie met Somalië
17/10/2019: A wordt overgebracht van het 127bis-centrum naar het gesloten centrum van Brugge.
04/11/2019: Nieuwe uitzetting gepland met escorte: geannuleerd wegens “problemen met de luchtvaartmaatschappij” volgens OE+.
15/11/2019: Nieuwe opsluitingsbevel geldig tot 18/12/2019 omdat “het mogelijk is dat de betrokkene binnen een redelijke termijn wordt uitgezet”: België zou een Europees LP hebben uitgevaardigd.
De Dienst Vreemdelingenzaken, ten dienste van de politieke machthebbers en hun bondgenoten, aarzelt niet om alle middelen, ook de illegale, in te zetten om, bij voorkeur in het geheim en met intimidatie, de gijzeling en de marteling terug te zien keren, op verzoek van het CGVS en de RVV: ze zullen ons vertellen dat ze de regels toepassen en zich houden aan de beslissingen van de “bevoegde” instellingen. En het CGVS gehoorzaamt de UNHCR richtlijnen die ons zeggen dat de stad Modagisco “veilig” is…. Iedereen gehoorzaamt, in welke volgorde dan ook, dit kan alleen maar aanleiding geven tot historische herinneringen die we op dit moment meemaken.
Dit alles onder het mom van “mensenrechten” en Maggy De Block’s “menselijke maar streng” migratiebeleid.
Een kliek van racistische criminelen voor wie de “vreemdeling” niet langer een mens is!
#Notinmyname
BEWEGINGSVRIJHEID EN VRIJHEID VAN VESTIGING VOOR IEDEREEN
25 oktober 2019 ALLES WAT nu nog ONTBREEKT IS HET KUSSEN! STOP MET EEN NIEUWE MOORDSTAAT….
Nadat we door verschillende bronnen gealarmeerd waren over de onmenselijke behandeling van minstens twee vrouwen, geweld en wreedheid gebruikt door de politie tijdens uitzettingspogingen, gingen we naar Holsbeek, een gesloten centrum voor vrouwen, dat in juli 2019 werd geopend.
Het is een voormalig Formule 1-hotel gelegen aan het einde van een industrieterrein. Op dit moment zijn er 28 mensen opgesloten, de totale geplande capaciteit is 58 personen.
We ontmoeten een vrouw die al een aantal weken opgesloten zit en die uitlegt dat ze om 6 uur ‘s morgens door de politie is gearresteerd. Verbaasd geeft ze haar oranje kaart die nog 4 maanden geldig is en haar paspoort aan de politie. Hoewel ze de moeder is van een 6-jarig kind, wordt ze meegenomen zonder dat ze een reden van de politie krijgt of een document waarin de redenen voor haar arrestatie worden vermeld. Geen tolk of advocaat in dit stadium. Sinds deze 1/10/2019 heeft ze haar zoon niet meer gezien.
Haar verhaal wordt voortdurend onderbroken door tranen en stiltes.Ze is in een betreurenswaardige psychologische toestand _ vertelt over gewelddaden die plaatsvonden tijdens de poging tot uitzetting via de luchthaven van Charleroi op vrijdag 18 oktober 2019. geboeid naar het politiebureau van de luchthaven, vertelde de politie haar “dat ze moest terugkeren”, maar ze wilde niet worden uitgezet en huilde. Ze voelde zich ziek, viel en werd geschopt door de politie, die haar “Marokkaanse cinema” zei .In tranen vertelt ze hen dat ze een kind heeft, dat de gewelddadige behandeling door de politieagenten die haar schoppen en zeggen “je bent een grote baby, je bent een grote baby” voortging
De drie mannelijke politieagenten houden de handboeien vast en beseffen plots dat er een camera in de kamer was. Ze verlaten onmiddellijk de kamer waar ze nog steeds op de grond ligt, en blijven haar aan de andere kant van de deur vernederen. De chauffeur die haar toen kwam ophalen en haar terug naar het detentiecentrum bracht, was getuige van alles.
Tot 18 sporen van geweld en wreedheid zijn zichtbaar op haar lichaam. Ze vertelt ons dat ze ook in het gezicht geraakt is. We zagen blauwe plekken op de polsen en andere sporen van slagen. Sindsdien heeft ze niet meer kunnen eten.
In een zeer zorgwekkende psychologische toestand, stortte in tranen , vooral toen we over haar zoon praten. Ze vreest dat hij op school gearresteerd zal worden door de politie.
Dit verhaal toont de extreme wreedheid die politieagenten graag zonder gevolgen voor hen begaan. Dit geweld tegen een persoon die zich op het terrein in een uiterst kwetsbare situatie bevindt, gaat gepaard met minachtende en beledigende opmerkingen. Dit kan worden omschreven als marteling.
We ontmoeten ook een andere dame uit Afrika die getuigt van haar ervaringen bioj haar tweede uitzettingspoging.
Het vondt plaats op de luchthaven van Brussel-Nationaal in Zaventem. Als voorbereiding op een uitzetting wordt deze vrouw meegenomen en vastgehouden in een kamer zonder ramen “zoals in de gevangenis”, met een toilet en een camera, en bevindt zich alleen voor vijf politieagenten in uniform. Een “Marokkaanse” vrouwelijke politieagente en vier mannen. Ze zeggen dat ze al haar kleren uit moet doen, haar kleren zijn afgescheurd, haar bh en broek zijn gescheurd. Ze vragen haar waarom ze in België is:ze antwoord dat ze met haar partner wil trouwen en dat ze niet weggestuurd wil worden, waarop ze antwoorden: “Je moet vertrekken”. Geboeid, zeer stevig in de nek gegrepen, haar voeten vastgebonden, haar handen op haar buik vastgebonden, wordt ze als een pak naar het vliegtuig gedragen. Een aan de linkerkant, een aan de rechterkant en een die haar bij de voeten draagt. Ze merkt op dat politieagenten de omgeving voortdurend in de gaten houden zodat niemand ze ziet. Het is duidelijk dat ze zich verstoppen.
Toen ze bij het vliegtuig aankwam, werd ze achterin geplaatst, op de laatste rij, met links en rechts een agent. Ze is altijd vastgebonden, inclusief haar voeten. Een politieagent pakt haar nek vast en buigt haar lichaam naar voren om haar hoofd tussen de benen van de politieagent naast haar te klemmen. Ze wordt altijd met geweld bij de nek vastgehouden. Als ze probeert te schreeuwen “Alsjeblieft help me” grijpt een politieagent haar mond en wurgt haar. Ze voelt dat ze stikt en geraakt in paniek.Ze blijft daar een uur lang hoesten, stikken en op zoek naar lucht .De politieagenten blijven druk uitoefenen op haar hele lichaam en vooral op haar keel, en slaan tegen haar mond en neus, zodra ze “God help me” roept.
De andere politieagenten staan in een kring rond haar zodat ze niet gezien worden door de passagiers. Het vliegpersoneel zien alles maar schrikken niet terug, ze zeggen niets. “Ze hebben alles gezien.” Na ongeveer een uur (!) komt de commandant met de politie praten en stopt de uitzetting. Ze verlaten het vliegtuig, de beenboeien worden verwijderd.
Daarna zit zij weer eens met dezelfde vijf politieagenten in de luchthavenkamer waar ze vraagt: “Is het omdat ik geen papieren heb dat je me wilt vermoorden? Antwoord: “Ja, ga terug naar Afrika”. Steeds weer wordt ze geslagen en geslagen, ook in het gezicht, omdat ze weigert te gaan zitten.
Het is ongeveer 12:00 uur en ze blijft daar tot ongeveer 6:00 uur. Na het verlaten van het centrum rond 7 uur ‘s morgens, kreeg ze geen eten of water meer, zelfs niet toen ze het vroeg.
We zien de sporen van de slagen, van de handboeien en haar nek is volledig gezwollen.
Wij veroordelen deze schandelijke en onuitsprekelijke daden van overheidsfunctionarissen, die worden betaald om hun racistische en ziekelijke daden tegen mensen in extreem kwetsbare situaties te laten uitvoeren. Uit het zicht, zonder enige externe controle. Het is ook duidelijk dat als dit ongeremde gedrag plaatsvindt, dit komt doordat het past bij hun hiërarchie en omdat de autoriteiten, waarvan deze beulen afhankelijk zijn, hun ogen willen sluiten.
Wij veroordelen dit institutionele racisme en eisen dat er een einde komt aan deze praktijken en dat er onmiddellijk en onomkeerbaar sancties worden opgelegd.
STOP Een NIEUWE STAATSMOORD volgens dezelfde praktijken als die welke 21 jaar geleden gebruikt werden tegen Semira Adamu !
Ik werd gisteren om 11 uur gemarteld door de Belgische politie tijdens een vlucht van SN Brussels (Airlines). Ze duwden mijn hoofd op de stoel. Het waren 4 politieagenten waarvan één politiedame. Telkens als ik om hulp riep, knepen ze in mijn mond en sloegen ze op mijn mond en martelde ze me nog meer. Ik werd echt gemarteld, ze hielden mijn neus vast. Ik werd behandeld als een dier, ze sloegen me heel hard, ze hielden mijn nek en keel vast. Ik kon niet schreeuwen. Het was de piloot en het vliegtuigpersoneel die naar me toe kwamen om me te redden. Nu heb ik nog steeds heel veel pijn in mijn lichaam, ik heb zoveel pijn waardoor ik vannacht niet kon slapen.
Ze scheurden mijn ondergoed stuk, ze scheurden mijn broek, ik werd gemarteld en ik werd geslagen. En ze vertelden me dat ze me volgende week met een Marokkaanse vlucht zullen meenemen en dat ze me terug zullen martelen. Zo is het nu eenmaal. Dus ik ben zo bang, ik heb hulp nodig en ik wil dat jullie me helpen.
Ze willen me injecteren. Ze zeiden me dat ze me volgende week in een vlucht zouden zetten en me een injectie zouden geven om zwak te worden en te slapen, want ze me vertelden dat ik erg sterk ben. Dat is wat ze met iedereen doen in het centrum. De eerste keer dat ze je naar het vliegtuig brengen, brengen ze je. Vervolgens brengen ze je een tweede keer naar het vliegveld en dan brengen je weer terug. Maar de derde keer moeten ze je injecteren. Ik ben zo bang. Ik heb mijn vriendin uit Marokko naast mij en misschien kan je met haar praten, want ze spreekt Arabisch.
Wat gebeurde er op het vliegveld voordat ze je in het vliegtuig zetten?
De politieagent kwam naar me toe en vroeg me: “Weet je waarom je teruggaat naar Afrika? Weet je het echt niet ?” Ik zei dat ik op het punt stond te trouwen en de politie me meenam uit mijn huis en me naar het gesloten centrum bracht. Toen zei hij me: “Oh, ik stuur je terug naar Afrika. Als je niet wilt gaan, slaan we je in elkaar en zetten we je met geweld in het vliegtuig”. Dat is wat de politie me vertelde. En ze hebben me echt geslagen, ze hebben me geboeid en mijn voet op mijn buik gebonden, ik kon niet ademen. Ik werd gemarteld, ik werd echt gemarteld.
Ze bonden me vast, het waren drie politieagenten. Eén hield mijn rechterhand vast, één mijn linkerhand en één mijn voet en ze hielden ook mijn mond vast. Op moment dat ik wou schreeuwen, knepen ze mijn mond dicht en mijn neus. Ze sloegen mij op mijn mond. Zo hebben ze me behandeld, net als een dier!
En dus waren het mannen die dat deden?
Ja, vier mannen en een dame. De dame vocht met me in het vliegtuig.
Lijst van de bekende migranten die in België verbleven en sinds juli 2017 aan onze grenzen zijn vermoord.
2017 :
-Omaar, 18, Soedanees, overleden onder een bus in Brussel op 23 juli 2017.
-Dejen, 16, Ethiopiër, overleden in Aalter na een val van een vrachtwagen op 4 november 2017.
-M, Soedanees, dood aangetroffen in het kanaal in Brussel op 17 november 2017.
2018
-Mohammed, 39, Ethiopisch, overleden in Jabbeke, achtervolgd door de politie op 29 januari 2018.
-M, 22, Algerijns, overleden in Zeebrugge op 22 maart 2018.
-Mawda, 2, Koerdisch, vermoord in Mons tijdens een politie-achtervolging op 16 mei 2018.
-Amalou Ourez, 20, Guinese, verpletterd door een bus in Berchem-Ste-Agathe (Brussel) op 19 juni 2018.
-X,19, Vietnamees, overreden door een auto in Jabbeke op 17 augustus 2018.
-Imran Ullah, Afghaan, overreden door een auto in Ramskapelle op de E40 op 9 september 2018.
-Kebede, 25, Erythrean, gedood op een parkeerplaats in Wetteren op de E40 op 12 september 2018.
-Gebre, 36, Erythrean, pleegde zelfmoord in het gesloten centrum van Vottem op 9 oktober 2018.
2019
-Adam usman Kiyar, 20, Ethiopisch, zeer bekend in Brussel, overleden in een vrachtwagen in Calais op 8 maart 2019.
-.Amaneal, geboren in 1986, Ethiopie, zijn lichaam werd aangetroffen op het spoor in Silly (Tournay) op 17 april 2019
-Mahammat Abdullah Moussa, 25, Tsjadisch, waarschijnlijk dood op 17 april 2019 onder een bus op het Noordstation in Brussel. zijn lichaam werd gevonden bij de aankomst in Folkstone
-Géri, 25, Erythrean, stierf na een val van een vrachtwagen op de A29 bij Rotterdam op 6 juli 2019
— Nicknam Massoud teruggevonden in Noordzee ter hoogte van Zeebrugge op 25/08/2019, verdronken bij zijn oversteek van de Channel naar GB, Irakees, 48 jaar….
– Nixon, gezelfmoord in het open centrum in Lanaken op 23/10/2019, SriLankais, 34 jaar
– 39 chinesen, vrouwen en mannen dood aangetroffen op 23/10/2019 in een truck in Essex /GB na een rit langs Zeebrugge
Update 22/10/2019: Ze was vastgewinkeld, zwaar geslagen. De commandant werd gewaarschuwd door een passagier en beval de escorte haar uit de toestel te halen. Ze kwam terug naar het centrum, gekneusd en in opstand .
Bedankt aan iedereen die schreef naar SN Airlines en bedank aan de aanwezigen op de luchthaven.
——————————————————————————————————————————–
T. vroeg in 2015 asiel aan, maar werd afgewezen omdat er geen bewijs was van wat ze zei.
Morgen, op maandag 21 oktober met de hulp van Brussels Airlines, wil België T met “escorte” uitzetten. Haar misdaad: verliefd zijn en willen trouwen!!!
T kent haar parter al 4 jaar en ze wonen al 2 jaar samen in Vlaanderen. Een huwelijksaanvraag was in behandeling in de gemeente, maar zelfs als niet alle documenten waren binnengebracht, werd de politie naar hun appartement gestuurd om haar te arresteren en vast te houden in het gesloten centrum van Holsbeek. In haar land van herkomst heeft ze geen familie. Ze zijn allemaal geëmigreerd. Ze zal op straat moeten leven zonder middelen. Ze wil niet gaan en vraagt om hulp. Ze wil HIER trouwen met haar vriendje.
Laten we naar de luchthaven gaan om om 9 uur ‘s morgens met de passagiers te praten!
Vlucht SN 245 naar Monrovia /Liberia via Freetown.
en alert, om uitleg te vragen aan de luchtvaartmaatschappij SN, medewerker in de deportaties naar Afrika.
Ze hadden plaatsen voor een Ethiopiër en zijn escorte op de vlucht Ethiopian Airlines 19:25 gereserveerd op deze maandag 14/10/2019 voor een deportatie naar Addis Abeba. Volgens een goede bron weten we dat 3 Ethiopiërs op hun lijst stond.
T, opgesloten in Vottem werd de dag ervoor om 16.00 uur in isolement geplaatst bij verrassing. Hij kon niemand waarschuwen, maar zijn medegevangenen waarschuwden ons. Maandagochtend diende een advocaat een motie in bij de rechtbank en om 14.00 uur hoorden we dat zijn deportatie is geannuleerd. Zijn huidige procedure was illlegaal.
Dus gingen ze de tweede van hun lijst, G, opgesloten in de 127 bis halen op het laatste moment. Hij werd geboeid en “zoals nodig” vastgebonden en in het vliegtuig gedragen. Zodra de passagiers aan boord kwamen riep G dat hij niet wilde vertrekken. Onmiddellijk werd hij uit het vliegtuig gehaald en rustig teruggebracht naar zijn kamer in het 127bis .
Het was te laat om de derde nan hun list te halen. Het vliegtuig vertrok zonder gedeporteerde en de escorte bleef in Brussel en moesten hun reisje naar Éthiopie uitstellen.
Wie is de derde man op die lijst, die een terugkeer verdiende? Geen enkel bericht van hem, noch van een gast, noch van zijn advokaat.Hij weet het misschien zelf niet
We zijn zeer verbaasd dat de gebruikelijke aandringen van de escort bij deportaties ontbreken..
Andere Ethiopiërs zijn opgesloten. Illegale verrassingsdeportaties zonder voorlegging van laissez passé of ticket, zonder waarschuwing van advocaten en families kunnen nog steeds voorkomen.
Door het uitreiken van een laissez-passer helpt de ambassade de illegale praktijken van Vreemdelingen dienst.
Laten we doorgaan met tekenen en doorsturen van de petitie naar de ambassade.
02/10/2019 : Hij is al enkele jaren in België, hij heeft een straf van 6 jaar uitgezeten in verschillende gevangenissen. Op het einde van deze 6 jaar werd hij overgebracht naar een gesloten centrum met het oog op zijn deportatie naar zijn “land van herkomst” (dubbele straf).https://www.revuenouvelle.be/Le-retour-de-la-double-peine) Hij werd effectief uitgezet, maar zijn land van herkomst weigerde hem omdat hij geen doorlaa tbewijs had, hij werd teruggestuurd naar België en opnieuw in een gesloten centrum vastgehouden. Hij wordt al zes maanden vastgehouden en zit momenteel in de beveiligde vleugel in Vottem, die hij de ‘kerker’ noemt. http://www.gettingthevoiceout.org/de-gevangenis-in-de-gevangenis-in-vottem-de-beveiligde-vleugel/
Ik zit hier in het gesloten centrum van Vottem, ik heb al 17 dagen niet meer gegeten, ik ben in hongerstaking.
De eerste dag dat ik begon, vroeg ik om de directeur te spreken, maar ik heb hem nog steeds niet gezien.
Mijn reden om in hongerstaking te gaan is alleen maar om een job of een overplaatsing te vragen omdat ik nu al zes maanden in het centrum vastzit. Ik zit al zes maanden zonder werk, ik weet niet hoe we tabak of een andere dingen kunnen kopen.
De levensomstandigheden in dit centrum zijn moeilijk. De manier waarop ze onze kleren wassen is verkeerd. Ze doen de kleren in zeer strakke bol en al die bollen kleren steken ze in de machine en de kleren komen net zo vies als voorheen terug, en ook nog nat.
Ik ben in België aangekomen op een manier die niet erg legaal is. Ik heb een gevangenisstraf gekregen wegens onrechtvaardigheid, omwille van mijn naam en niet omwille van een feit, dit was duidelijk in het dossier. En gedurende de zes jaar dat ik mijn gevangenisstraf uitzat, had ik ook wat gevangenisverlof. Ik ben meer dan vijftig keer met verlof geweest, ik heb altijd de voorwaarden gerespecteerd. Ik ging terug naar de gevangenis en toen werd ik teruggestuurd naar Marokko.
In Marokko hebben ze mijn repatriëring niet aanvaard zonder een doorlaatbewijs en ze hebben me direct terug naar België gestuurd.
Ik zat voordien in het gesloten centrum van Brugge en ik bleef daar. Daar is het iets beter dan hier, maar het werk is hetzelfde, er was geen werk.
Na vier maanden in Brugge te hebben verbleven, ging ik in hongerstaking en na tien dagen hongerstaking werd ik naar dit centrum overgeplaatst.
Toen ik hier aankwam, zeiden ze me: “Hier is het beter, hier is werk”.
Dus toen ik bij de afdeling kwam, stopte ik mijn hongerstaking en at ik daar, maar ze zetten me direct in een isoleercel , alsof het een disciplinaire overplaatsing was, terwijl ik niet eens een disciplinair rapport had. Ik heb gegeten en toen ik terugkeerde naar de afdeling begreep ik dat de levensomstandigheden slechter zijn dan in Brugge. Er is geen werk, alles is slecht georganiseerd, alles is verkeerd. Alleen al om de maatschappelijk werker te zien moet je 5 of 6 dagen wachten. Hier zal je nooit de Directeur te zien krijgen, moet je niet van dromen, maar in Brugge aten de maatschappelijk werksters en de directeur met ons in dezelfde ruimte en kon je hen de volgende dag te zien krijgen.
Er zijn nu veel factoren waarvoor ik mij van het leven wil beroven, ik wil zelfmoord plegen want het duurt te lang. Als ik nu wil sterven, is dat voor een goed doel, zodat iedereen weet wat er in de centra gebeurt. Want nu al is het onmenselijk om iemand 6 of 8 maanden te houden en zonder hem of haar ten minste een job te geven om een beetje geld te verdienen om te kopen wat hij of zij nodig heeft.
We zeggen “ja, we hebben mensenrechten”, waar zijn ze? Waar zijn mijn rechten? Als ik hier 6 maanden was gebleven en elke drie dagen 1 euro had gekregen, is dat oké, want ik kan met 1 euro iets kopen. Ik ben een roker, ik moet 15 dagen wachten om een pakje tabak te kopen dat ik in twee dagen rook, maar ik moet meer kunnen kopen.
Hier, zoals ik al zei, blijven de mensen die hier passeren niet lang. Elke dag komen er nieuwe binnen, elke dag gaan er anderen naar buiten. Er zijn er die een week, drie dagen, vier dagen, een maand blijven! Het zijn mensen die er niet om geven, ook al kunnen ze niet werken, ze weten dat ze niet lang zullen blijven. Dat is vooral een probleem voor iemand die lang blijft.
Ik vroeg om de directeur te spreken en hij wou me niet eens te zien. Ik heb al 17 dagen niet meer gegeten. Ik word elke dag gecontroleerd. Ze weten heel goed dat ik niet eet, maar het is hun manier om te zeggen “verhonger” tegen mij.
Ils sont plusieurs en centres fermés à risquer une nouvelle expulsion vers l’Éthiopie.
T qui avait subi une tentative d’expulsion très violente est toujours en centre fermé.
G a subi une tentative d’expulsion avec escorte le surlendemain de la publication de notre pétition adressée à l’ambassade : les passagers du vol étaient prévenus par des hébergeuses de l’expulsion forcée de G sur leur vol. G n’est resté que 10 secondes dans l’avion puis a été ramené dans sa chambre au 127 bis sans aucune violence.
Grâce à vos signatures, il nous semble que quelque chose de ce message a été entendu par l’ambassade et la Police.Or, tous les deux risquent encore de recevoir une nouveau ‘ticket’ pour l’Éthiopie.
Continuons à mettre la pression afin que l’ambassade protège ses ressortissants contre les violences d’État et qu’elle ne coopère plus avec ces expulsions.
Velen van hen bevinden zich in gesloten centra en lopen het risico te worden teruggestuurd naar Ethiopië. T, die het slachtoffer was van een zeer gewelddadige uitzettingspoging, bevindt zich nog steeds in een gesloten centrum. G werd de dag na de publicatie van onze petitie onderworpen aan een nieuwe uitzettingspoging: de passagiers van de vlucht werden door gastvrouwen op de hoogte gebracht van de gedwongen uitzetting van G op hun vlucht. G bleef slechts 10 seconden in het vliegtuig en werd vervolgens zonder geweld naar zijn kamer in het gesloten centrum 127 bis teruggebracht.
Dankzij uw handtekeningen lijkt het ons dat iets van deze boodschap is gehoord door de ambassade en de politie.Nog steeds lopen ze echter het risico een nieuw ‘ticket’ naar Ethiopië te krijgen.
Laten we druk blijven uitoefenen op de ambassade om haar burgers te beschermen tegen staatsgeweld en de medewerking aan deze uitzettingen te stoppen.
Titre, accroche : Non à la délivrance de laissez-passer vers l’Ethiopie
Cher Monsieur l’Ambassadeur,
Nous vous demandons instamment d’empêcher les rapatriements contraires aux valeurs et droits humains normalement en vigueur dans un pays démocratique comme le nôtre.
Plusieurs jeunes sont menacés d’une expulsion violente vers l’Ethiopie.
La situation est explosive en Ethiopie. La population y est une des plus pauvres du monde. Elle n’est pas celle que l’actuel Premier ministre Abiy Ahmed montre à l’Europe. Depuis son élection en 2018, les violences intercommunautaires sont quotidiennes. Elles ont fait de nombreuses victimes et plus de 2 millions de déplacés. Dans certaines régions, la justice est expédiée par des sortes de milices. Actuellement, sur fond de conflits ethniques s’ajoutent des conflits religieux ; plus de 50 églises ont été brulées cette année. Nos gouvernements et l’Office des Etrangers ne peuvent pas ignorer cela !
L’ambassade d’Éthiopie ne peut pas l’ignorer non plus. Or, elle continue de donner à ses ressortissants les laissez-passer réclamés par l’Office des Etrangers, permettant les déportations vers la mort, la violence, la misère.
Ce 17 septembre, Tesfay a été tabassé par les 6 policiers de son escorte belge suite à la tentative d’expulsion à laquelle il s’est opposé. On lui a assuré avoir un autre plan pour lui la prochaine fois.
Le père de Tesfay a disparu dans des circonstances liées à la situation politique du pays. Lui-même a été arrêté et emprisonné pour divergences politiques. Il n’est pas dangereux, pourtant comme beaucoup d’autres, il a passé plusieurs mois dans nos centres fermés, où les histoires de vie personnelles ne sont pas reconnues car les demandes d’asile en centre fermé ne peuvent être faites dans les conditions garantissant la juste et indispensable préparation de leurs dossiers. Aurait-il supporté ces sept mois d’emprisonnement et le passage à tabac s’il ne craignait son retour ?
Monsieur l’ambassadeur, nous vous demandons de ne plus délivrer de laissez-passer à des personnes dont la demande de protection n’a pas pu être correctement préparée et entendue.
D’annuler le laissez-passer de ceux pour qui l’expulsion est imminente afin d’examiner leur cas hors du couvert des centres.
Par-là, de refuser que vos concitoyens se fassent tabasser à l’ombre dans nos aéroports.
België deporteert naar Ethiopië. Help mee en stop de foltering bij de terugkeer.
Stuur zo snel mogelijk een e-mail naar onderstaande adressen om hen te helpen.
Onderwerp:
Neen tegen de uitgifte van laissez-passers naar Ethiopië
Boodschap:
Geachte ambassadeur,
Wij dringen er bij u op aan repatriëringen te voorkomen die in strijd zijn met de waarden en mensenrechten die normaal gelden in een democratisch land als het onze. Verschillende jongeren worden bedreigd met een gewelddadige uitzetting naar Ethiopië. De situatie is explosief in Ethiopië. De bevolking is een van de armste ter wereld. Deze situatie laat de huidige premier Abiy Ahmed niet aan Europa zien. Sinds de verkiezingen in 2018 is intercommunaal geweld dagelijkse kost. Dit geweld heeft reeds vele levens geëist en meer dan 2 miljoen mensen ontheemd. In sommige gebieden wordt de rechtspraak uitbesteed aan een soort van milities. Tegen een achtergrond van etnische conflicten ontaarden sinds kort ook religieuze conflicten; meer dan 50 kerken werden dit jaar in de as gelegd. Onze regeringen en Dienst Vreemdelingenzaken kunnen dit niet negeren! https://www.bbc.com/news/world-africa-48803815
De vader van Tesfay verdween in omstandigheden die verband hielden met de politieke situatie van het land. Tesfay zelf werd gearresteerd en opgesloten wegens politieke meningsverschillen. Hij is geen gevaar. Zoals vele anderen bracht hij verschillende maanden door in onze gesloten centra, waar de persoonlijke levensverhalen bij een asielverzoek niet grondig onderzocht worden. Er is maar een zeer korte tijd om het dossier voor te bereiden en de ambtenaren voeren voor mensen in een gesloten centrum maar een beperkt onderzoek. Zou hij die zeven maanden opsluiting en de mishandeling door de politie hebben doorstaan als hij niet bang was voor zijn terugkeer?
Ambassadeur, we vragen u om te stoppen met het uitgeven van laissez-passers aan mensen van wie het verzoek om bescherming niet goed is voorbereid en onderzocht. Dus om de laissez-passer te annuleren voor diegenen van wie de deportatie in zicht is zodat het onderzoek naar hun verzoek om internationale bescherming buiten de gesloten centra en correct kan gebeuren. Hiermee weigert u dat uw medeburgers in de gangen van onze luchthaven in elkaar worden geslagen.
Sinds enkele weken ontvangen de referenten gesloten centra van het Burgerplatform en Gettingthevoiceout veel minder meldingen van opsluitingen.
Toch horen we nog steeds over regelmatige razzia’s in havens, steden en treinstations.
De situatie in de centra:
Er zijn nog maar weinig gedetineerden die nog een gastgezin hebben. Zij kennen hun rechten bij opsluiting niet. De enige informatie die ze krijgen, is afkomstig van het personeel van de centra die door de Dienst Vreemdelingenzaken zijn gerekruteerd om hun terugkeer te organiseren (“terugkeerofficieren”), die zelden melding maken van hun rechten om zich te verdedigen of,wat nog erger is,die hen ontmoedigen om gebruik te maken van hun rechten, en druk op hen uit oefenen om hun vrijwillige terugkeer te ondertekenen (zo werd op een ochtend een gedetineerde die weigerde om het verzoek om vrijwillige terugkeer te ondertekenen,door de bewakers gewekt met een pen en een document dat hij moest ondertekenen).
Aktueel worden een meerdigheid van de “residenten” in de gesloten centra naar hun “Dublinland ” gedeporteerd en weinig worden vrijgelaten (ook al wordt een Dublinterugkeer vaak gezien als een vrijlating uit die afschuwelijke centra/gevangenissen), dit tengevolge de wetswijziging en hierbij de onmogelijkheid voor de advocaten om een spoedaanvraag tot vrijlating in te dienen (zie hieronder).
Vele andere ‘nietgedubliniseerden” worden maandenlang, soms een jaar, vastgehouden in afwachting van hun uitzetting naar hun land van herkomst, een uitzetting dat soms volledig denkbeeldig is, aangezien de overeenkomsten met dat land verre van duidelijk zijn.
Waarom zijn er minder meldingen en steun van de gastheren van het platform?
Vroeger waren de gastheren onze allereerste bron van kennisgeving over een arrestatie/opsluiting.
Het aantal gastheren en -vrouwen is de laatste maanden drastisch gedaald en steeds meer migranten blijven zonder familie en contacten in België. Ze zijn enkel op doorreis in België en kennen alle wettelijke mogelijkheden en hun rechten in gesloten centra niet.
Het lijkt erop dat de informatie in geval van arrestatie niet dikwijls worden uitgelegd.
Verandering in de wetgeving:
In het verleden was de vrijlating na een spoedaanvraag tot vrijlating bij de raad voor vreemdelingenbetwisting (RVV) binnen 5 of 10 dagen om de opsluiting te betwisten relatief gemakkelijk.
De wet is echter gewijzigd en nu heeft de Dienst Vreemdelingenzaken het recht om de aanhouding te ondertekenen. Een eerste “X1”-beslissing wordt genomen: beslissing van opsluiting om te bepalen welke staat verantwoordelijk is. Vervolgens komt er een beslissing “X2”, namelijk de beslissing om de betrokkene over te dragen aan het verantwoordelijke land en de beslissing om hem in afwachting van de overdracht in hechtenis te houden (artikel 51/5/1/1 zet Dublin III om (van kracht sinds 19 juli 2019).
Zodra de beslissing X1 is genomen, kunnen de advocaten voor de raadkamer optreden om de vrijlating te vragen tegen die onwettelijke opsluiting:
1. de transmigranten werden niet in een taal die zij begrijpen op de hoogte gebracht van de redenen van hun arrestatie, in strijd met artikel 5 § 2 van het ECHR (Europees Hof voor de Rechten van de Mens), (meestal worden zij door de politie zonder tolk ondervraagd).
2. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft de mogelijkheid om een alternatief voor de bewaring toe te passen niet onderzocht.
Helaas is er een reëel systeemprobleem in die zin dat geen enkele rechter in Belgie ermee instemt om de beslissingen van de Dienst Vreemdelingenzaken in twijfel te trekken.
Zodra en X2 is vastgelegd, is voor sommige nationaliteiten een beroep bij het RVV mogelijk voor sommige Dublinlanden.
Wat te doen:
Voorafgaand aan een opluiting: verzamel eventuele medische bewijzen als er sprake is van een verhoogde kwetsbaarheid, een gebrek aan zorg door het zogenaamde Dublin-land. Deze elementen helpen de advocaten aanzienlijk bij het verkrijgen van een vrijlating. Aarzel dus niet om een medische follow-up te vragen en elementen in die zin te verzamelen tijdens de opvang, vóór de arrestatie.
Adviseer de personen bij hun arrestatie te zeggen dat ze niet begrijpen. Zeg hen dat ze de documenten die ze krijgen niet moeten ondertekenen en/of dat ze in hun moedertaal moeten schrijven “Ik begrijp niet wat er geschreven staat” in plaats van de handtekening of ernaast. Het zal de advocaten voor de rechtbank in staat stellen om het gebrek aan informatie te bewijzen die aan de arrestanten tijdens hun arrestatie is gegeven.
Adviseer de gedetineerden de advocaat te weigeren die het gesloten centrum hen wil toewijzen en neem contact op met de mensen die bevoegde advocaten kennen. Als er al een advocaat is toegewezen (wat vaak het geval is), moet hij of zij vragen om van advocaat te veranderen.
Adviseer hen niet te luisteren naar de sociaal assistenten en het personeel van het centrum en met de advocaat te spreken (eventueel via de gastheren). Volgens het dossier zullen de advocaten hen adviseren om een beroep in te stellen, een vrijwillige terugkeer te ondertekenen, beroep te doen tegen de X2 voor de RvV voor sommige Dublinlanden. Specifiek voor Duitsland of Frankrijk is het bijvoorbeeld interessanter om een vrijwillige terugkeer te ondertekenen dan een beroep in te stellen tegen die beslising die de duur van de opsluiting onnuttig zal verlengen
Indien de uitzetting effectief is, adviseer de persoon een beroep in te dienen voor de Europese raad voor de Rechten van de Mens dat door zijn advokaat zal ingediend worden om de onwettigheid van deze arrestaties aan te tonen en België op lange termijn te verplichten deze nieuwe wet te wijzigen.
Verspreid deze informaties op grote schaal.
Probeer via mensen in de gesloten centra contacten te leggen met de personen die geen advocaat of familie hebben, om hen te informeren over hun rechten.
Het is duidelijk dat Vreemdelingendienst zijn best doet om hun deportatiecijfers verder te verbeteren (ondanks ze wel weten dat een deportatie naar een naburig Dublin-land de migranten niet zal tegenhouden in hun zoektocht naar een ‘gastvrij’ land), door de wetgeving te wijzigen om beroepen te vermijden, door het leven in de centra zo repressief mogelijk te maken, zodat hun “opgeslotenen” hun terugkeer ondertekenen en aanvaarden, door de migranten te criminaliseren, door druk uit te oefenen opdat de staten via hun ambassades de nodige laissez passé leveren voor de deportatie en door gebruik te maken van extreem gewelddadige begeleiders om de opstandelingen uit te zetten.
Verspreid de informaties
In geval van opsluiting of uitwijzing/vrijlating, stuur alle informaties uit de gesloten centra via gettingthevoiceout@riseup.net naar de referenten van de gesloten centra. We verzamelen alle beschikbare informaties om dit beleid te begrijpen en om te achterhalen hoe we de retenties en de uitzettingen kunnen omzeilen, zowel op juridisch vlak als via acties.
Laten we ons met alle middelen en op alle niveaus verzetten om deportaties te voorkomen! Laten we solidair zijn met de opstanden van de ballingen en hun weigering om te worden gedeporteerd Nee tegen de insluiting van migranten in al zijn vormen.
28/09/2019: We waren met velen om te reageren op de publicatie van de RTBF zonder journalistieke analyse of scrupules, een propagandistisch portret van Frontex, ons Europese leger dat “onze” grenzen beschermt tegen migraties!
(zie RTBF artikelst hieronder)
De manier waarop dit soort artikel gebanalisseerd wordt, is gewoonweg onaanvaardbaar en de reacties waren talrijk!
Een open brief (Carte blanche) geschreven door een “collectief van Belgische burgers” werd geweigerd door alle gecontacteerde Belgische media! Zou het heiligschennis zijn om de rtbf aan te vallen? Openbare dienst?
Uiteindelijk is het Médiapart die de Carte blanche gepubliceerd heeft en de RTBF haastte zich om deze te reproduceren onder zijn eerste artikel alsof het hun was toegestuurd ….!
À la lecture de l’article paru sur le site de la RTBF du 21 septembre dernier[1], initialement titré “Ces héros du quotidien : les hommes et les femmes de Frontex” et rebaptisé quelques heures plus tard “Une journée avec les hommes et les femmes de Frontex”, nous aurions pu croire qu’il s’agissait d’une campagne de recrutement pour cet organisme européen. “Travailler pour Frontex, c’est agir pour la collectivité” ; “travailler pour Frontex, c’est se réaliser” ; “travailler pour Frontex, c’est faire partie de la grande Europe” semble affirmer ce papier. Mais sous des faux-semblants d’objectivité, cet article nous apparaît clairement partial étant donné l’omission de nombreuses informations.
Melting-pot nauséabond
Non, Frontex n’a pas un rôle émancipateur mais est un outil de répression et de blocage des arrivant.e.s et migrant.e.s avant qu’ils.elles ne touchent le sol de l’Union européenne ou de l’Espace Schengen.
Or, les raisons d’être de Frontex – en réalité, celles que l’autrice a choisi de présenter – s’égrènent tout au long de l’article sous un jour positif. Nous y apprenons que les employé.e.s se dévouent pour nous protéger de la drogue, de la criminalité, des trafics en tout genre… mais aussi de l’immigration “illégale”. Il s’agirait donc de nuisances multiples agrégeables en un tout homogène. Autrement dit, les Européen.ne.s, honnêtes citoyen.ne.s, seraient menacé.e.s et l’objet du malheur viendrait, forcément, de l’extérieur. Cette idée prend appui sur une sémantique très orientée : “sécurité”, “protection”, “affrontement”, “terrain de chasse” (l’Europe serait-elle un terrain de chasse ?!)…
Paresse intellectuelle et alimentation des peurs constituent donc le ton de cet article. À l’heure où l’extrême droite, véritable menace, gangrène toute l’Europe, nous ne pouvons nous y résoudre. Dès lors, nous formulons une série d’interrogations.
Quels sont les effets possibles de ce type d’article ? A titre d’illustration, de la perception de menaces à l’armement des agents[2], il n’y a qu’un pas… que la Commission européenne a déjà franchi… et que l’article de la RTBF ne mentionne pas.
Faut-il, une fois de plus, assimiler l’immigration à une menace ? Faut-il associer l’immigration au trafic de drogue ? À la criminalité ? Faut-il rappeler que les migrant.e.s sont en danger et que les politiques migratoires européennes tuent ? L’Europe, érigée en terre isolée, a déjà laissé périr 30 000 personnes depuis l’année 2000, rien qu’en Méditerranée (selon The Migrants files). Pourtant elles tentaient seulement de fuir des guerres, des traitements iniques et des conditions de vie indignes. Leurs espoirs se heurtent aux murs d’une Europe érigée en forteresse. Cela, l’article ne le mentionne pas non plus. Ne nous y trompons pas : ce ne sont pas “seulement” des personnes qui nous sont étrangères qui décèdent. Nous affirmons que chaque corps qui se noie, chaque vie arrachée s’accompagne de l’amenuisement de notre conscience et de nos valeurs. Voilà bien une menace réelle.
Angles-morts de l’article
Le fait que Frontex soit très fort critiqué par des associations ne figure pas non plus dans l’article. Les actions de ces “héros” (comme le titrait au départ la journaliste rédactrice) sont dénoncées par de nombreuses associations (Agir pour la Paix, CNCD, Migreurop, à titre d’illustrations). Beaucoup de critiques venant du monde journalistique ont été faites concernant le manque de transparence de l’agence de contrôle des frontières. Le Guardian, notamment, avait déclaré que Frontex se rendait coupable de violations des droits fondamentaux. Par ailleurs, le journaliste allemand Arne Semsrott et l’espagnole Luisa Izuzquiza, une militante du droit à l’information avaient déposé plainte contre Frontex pour manque de transparence. Nous aurions aimé a minima une solidarité journalistique de la part de la RTBF[3]
L’article omet également de mentionner ce que Frontex nous coûte. Cette agence, garante de l’Europe forteresse, a investi, depuis l’an 2000… 15 milliards d’euros pour barricader ses frontières qui n’ont pour effet que de garder les personnes migrantes prisonnières à l’intérieur de nos murs physiques et numériques (fichages et contrôles) en complément d’une politique de l’externalisation (Turquie, Maghreb, Libye, collaborant ainsi avec des régimes autoritaires sinon des dictatures) qui représentent un marché lucratif, impossible à mener sans des politiques sécuritaires (et corollaires, racistes).
Frontex et ses dérives
Ce sont bien les mesures de nos gouvernements démocratiques qui ont préféré investir des milliards d’euros dans des moyens issus de la haute technologie sécuritaire prônée par Frontex, distillant le principe de la libre circulation des capitaux, au détriment de la sécurité des personnes qui sont forcées de fuir la misère, les changements climatiques ou les dictatures.
Ainsi, durant la récente période des “vacances”, des centaines de personnes sont mortes en mer, contraintes de fuir dans des embarcations de fortune, faute d’obtenir des moyens légaux de quitter des terres hostiles. Les avions et bateaux de Frontex ont empêché les missions de sauvetage des ONG en criminalisant leurs actions, en les poursuivant pour délit de solidarité ou en les accusant de trafic d’êtres humains. Notons que cette épée de Damoclès poursuit également les hébergeur.se.s aujourd’hui.
Questionner la déontologie journalistique
Cet article s’avère donc problématique, et ce, à bien des égards. En plus des questions soulevées précédemment, nous questionnons l’aspect déontologique. La mission du journalisme est d’informer et non de faire du publi-reportage. Faut-il le rappeler ?
Certes, protéger un territoire des trafics en tout genre, comme la criminalité, est indispensable. Néanmoins, Frontex, comme nous l’avons démontré, c’est avant tout le rempart de l’Europe forteresse.
Ce reportage unilatéral, partiel et partial est-il digne de l’ambition de la RTBF qui est d’offrir à ses auditeur.trice.s une information de qualité et de référence ? On attend mieux du service public.
Aucun des médias principaux de la presse écrite de Belgique francophone n’a accepté positivement notre carte blanche selon nos conditions, à savoir qu’elle soit l’objet d’un article à part entière.
Conclusion
Le contrôle des murs aux frontières de l’Europe est le problème et non la solution. La hiérarchisation entre les personnes, la catégorisation entre celles et ceux qui ont le droit d’avoir des droits ou non sur le sol européen doit cesser. Les personnes qui risquent leur vie aux frontières doivent être sauvées et accueillies dignement. La solidarité est la seule solution pour faire face aux défis climatiques, démocratiques et économiques à venir.
Vreemdelingendendienst probeerde hem opnieuw op 17 september 2019 te deporteren. Hij werd van top tot teen vastgebonden op het federale politiebureau op de luchthaven en werd in het vliegtuig gedragen door zes politieagenten. Hij schreeuwt in het vliegtuig dat hij niet wil vertrekken. Passagiers, gewaarschuwd bij de cheque door solidariteitsburgers, verzetten zich tegen deze uitwijzing en hij werd door zijn escorte op bevel van de kapitein van het vliegtuig uit het vliegtuig verwijderd. Op de terugweg, in het busje, werd hij geslagen door de ontevreden politieagenten die hem verzekerden dat ze de volgende keer een ander plan voor hem hadden.
Hier de audio bij zijn terugkeer naar het gesloten centrum.
“Gisterenavond hebben ze me op het vliegveld gebracht en ik zei dat ik niet wil gaan, “me no like go” omdat ik problemen heb in mijn land. Ik zei “no like go” omdat ik politieke problemen heb in mijn land.
Ze hebben me meegenomen en geboeid. In het vliegtuig heb ik geroepen om te zeggen dat ik niet wil gaan. Daarna hebben zes van hen mij geslagen. Ik weet niet of dat zo mag gebeuren. Ze hebben me alle zes verslagen . Daarna riep ik zoveel in het vliegtuig en ze zeiden tegen me: “Stil ! Stilte” en ik zei “geen stilte” omdat ik geen crimineel ben. Als je me laat gaan, laat ik me hier achter en ga ik naar een ander land als het voor mij niet mogelijk is om in België te blijven.
In de wagen sloegen die zes kerels me in elkaar! Niemand van hen heeft me niet geslagen. Mijn mond ook, ze hebben me hier geslagen. Ik ga nu niet dood, maar het is heel moeilijk, nu zit ik al bijna zeven maanden in het gesloten centrum en ik had al negatieve antwoorden. Misschien is dit land beter dan Afrika of beter dan welk land dan ook. Als het een democratisch land is, waarom doen ze dit aan mij? Waarom doen ze dit voor mij ?
Omdat ik te veel lawaai maakte en zo “no like go” zei, stonden veel mensen in het vliegtuig op. Daarna hebben ze me geslagen en in de auto gezet. In de auto duurde dat heel lang. Ze zeiden: “Je bent een beest, je bent een aap! Waarom doe je zoals een aap?” Dit is geen probleem, dit is oké.
Nu slaap ik ‘s nachts niet omdat ik een probleem heb aan mijn hoofd en mijn hele lichaam heeft nu problemen. Ik ben blij dat ik vandaag zo kan spreken.”
Terwijl duizenden bannelingen vechten en zich verzetten tegen Fort Europa, worden ze geparkeerd in kampen, hotspots, ‘open’ of gesloten centra met het uitgesproken doel hen terug te sturen naar hun land, terwijl anderen sterven of gedood worden aan onze grenzen, jaagt België op hen, sluit hen op en verdrijft hen.
Elke dag stijgen er verschillende vluchten op vanuit Brussel en Charleroi om bannelingen naar andere Europese landen of hun land van origine terug te sturen.
Voor de Dublin-gevallen: Dienst Vreemdelingenzaken zet door en tekent.
Volgens onze cijfers worden er 2 tot 5 mensen in het kader van de Dublin-akkoortden per vliegtuig naar dat Europese land teruggestuurd waar zij verplicht werden hun vingerafdrukken te laten afnemen. Dit is op slechts enkele honderden kilometers van België: Zwitserland, Duitsland, Slovenië, Frankrijk, enz.
De wetten zijn veranderd en als gevolg worden Bevelschriften om het Grondgebied te Verlaten (BVG) nog zelden afgeleverd bij arrestaties. Tegen zo een BVG was een beroep bij de Dienst Vreemdelingenbetwistingen mogelijk.
Sinds juli 2019 worden over het algemeen ‘beslissingen tot opsluiting met als doel de bevoegde lidstaat voor de asielaanvraag’ afgeleverd door de DVZ. Beroep aantekenen bij de strafrechtbank is nog mogelijk, maar dringende beroepsprocedures niet meer. De bannelingen komen dus voor rechters te staan die voor het overgrote deel de beslissingen niet in vraag stellen, niets van vreemdelingenrecht kennen of voor wie het vreemdelingenrecht niet bestaat en een vraag tot vrijlating uit een gesloten centrum zinloos is.
Na meerdere weken in een gevangenis, de genaamde gesloten centra, doorgebracht te hebben, verontwaardigd te zijn om hun reis te moeten onderbreken en ‘behandeld te worden zoals dieren in de centra’ zeggen zij, tekenen ze een vraag tot vrijwillige terugkeer, onder druk van het personeel in het centrum, of wanneer ze weigeren, worden ze gedwongen uitgezet.
Voor mensen die asiel aanvragen en uitgeprocedeerde mensen zonder papieren stelt DVZ alles in het werk om hen kost wat kost terug te sturen naar hun land.
Alleen al vandaag (17 september 2019) hebben we al weet van 2 gedwongen deportaties met escorte:
A. uit Senegal, in België sinds 2015, die ons zei voor zijn vertrek: ‘Als ze me werkelijk willen repatriëren, zullen ze mijn lijk mogen terugbrengen want ik ben werkelijk tot alles bereid’.
Hij is zijn land, Senegal, in 2012 ontvlucht in de nasleep van een aanval van rebellen in zijn dorp en de moord op zijn ouders en zijn zus. Hij naar Mauretanië gemigreerd, daarna naar Marokko, Spanje en is in 2015 in België gearriveerd. Hij heeft bij zijn aankomst een asielaanvraag ingediend en in 2018 een regularisatie-aanvraag.
Hij is op 17 september 2019 met geweld, vergezeld door een escorte uitgezet nadat hij 5 maanden opgesloten zat in het gesloten centrum van Merksplas.
Wanneer de Dienst Vreemdelingenzaken er door beroepsprocedures of administratieve moeilijkheden er niet in slaagt de banneling op een vlucht te zetten, aarzelt zij niet om onvermoeibaar de druk hoog te houden en sluit een persoon nu op een gevangenis zonder enige vorm van proces. We hebben weet van een man die al 2 jaar in een geloten centrum is opgesloten en van een vrouw die bijna een jaar vastzit.
EN DE MACHINE BLIJFT MAAR DRAAIEN
De advocaten passen hun strategieën tegen deze schurkenwetten aan, de gevangenen vechten en getuigen, militanten en gastgezinnen gaan naar de luchthaven om passagiers te sensibiliseren om deze uitzettingen te weigeren, passagiers weigeren om te reizen met mensen in handboeien en soms ook met een kap over het hoofd, piloten zorgen ervoor dat gevangenen uit hun vliegtuig vertrekken omdat ze hun aanwezigheid in het toestel als gevaarlijk beoordelen, activisten mobiliseren zich…
Dienst Vreemdelingenzaken en de Federale Politie zetten alle middelen in: er worden speciale escortes van de federale politie opgeleid om opstandigen uit te zetten met behulp van helse boeien en illegale medicatie om hen te kalmeren, sommige vliegmaatschappijen leiden ‘body guards’ op, politieagenten worden ingezet om passagiers die begrijpen dat het om een uitzetting gaat, te ‘overhalen’ dat het gaat om criminelen die worden uitgezet, dat zij een gevaar zijn voor de maatschappij.
Binnenkort hebben we in elke vlucht die vanuit Brussel of Charleroi vertrekt een banneling, vergezeld of niet van politie in burger, verbannen, weggegooid uit ons land zoals een stuk afval. Wie zijn de criminelen? De Staat of de Bannelingen?
Dit gebeurt allemaal onder het mom van ‘mensenrechten’ en de ‘strenge maar menselijke’ politiek van de Dienst Vreemdelingenzaken, een Staat binnen een Staat, in een oorverdovende stilte van NGO’s, rechters en rechtbanken, de voorstander van de mensenrechten en de burgerlijke maatschappij.
Laat ons ons verzetten met alle mogelijke middelen op alle mogelijk niveaus om elke uitzetting te beletten! Laat ons het opstandige verzet van de bannelingen en hun weigering om in te schepen ondersteunen!
à Zeebrugge, c’était une mise en scène pour la presse, le grand spectacle de comment-attraper-des-(trans)migrants, comme si il s’agissait d’un jeu. le tout filmer pour rassurer le peuple. triste!
—————————————————————————————————————————
ATTENTION, OPGEPAST !!!!
Voorziene razzia’s op 09/09/2019 in West vlaanderen
Opération de ratissage conséquente ce 09/09/2019 en West vlaanderen !
FR:
De source sure nous apprenons qu’ une opération de ratissage conséquente avec drône, chiens, la cavalerie, et tout le saint tremblement, est organisée ce 09/09/2019 dans la province West Vlaanderen avec un focus sur et autour de Zeebruges pour en finir avec les migrations……
La presse est invitée à Zeebruges pour témoigner de cette belle opération ce 09/09 à Zeebruges à 17 h 30
Prévenez tout le monde partout…Infos à diffuser………..
Cette information se rajoute à l’information venant de Calais : « Expulsion massive prévue à Calais dès lundi. Cruauté banale au “pays des droits de l’homme”.Renforts de CRS, affichage sur les lieux de survie des exilés, places libérées en centres de rétention : le préfet de Calais s’apprête à faire subir aux exilés l’horreur d’une expulsion massive. » Auberge des migrants
Van een betrouwbare bron vernemen we dat er op 09/09/2019 in de provincie West-Vlaanderen een consequente actie met drone, honden, cavalerie en alle nodige middelen wordt georganiseerd met een focus op en rond Zeebrugge om een einde te maken aan de migraties…………………………………………………………………………………………………………………..
De pers is uitgenodigd om op 09/09 in Zeebrugge om 17:30 uur in Zeebrugge te getuigen over deze prachtige operatie.
Deze informatie is een aanvulling op de informatie uit Calais: “Massale uitzetting gepland in Calais vanaf maandag. Banale wreedheid in het “land van de mensenrechten”, versterking van de CRS ter plaatse, plaatsen vrijgemaatk in de detentiecentra .» Auberge des migrants.
10/09/2019: Passagiers werden verwittigd, maar M was verstopt achter een gordijn met zijn escorte achteraa het toestel. Niemand heeft hem gezien. dit is een van de praktijken van Air Maroc bij een uitzetting!
————————————————————————————————————-
Meneer M.S. komt uit Marocco. Hij woont in Belgie sinds 1997 en Belgique . Hij geeft een zoon met Belgische nationaliteit van 17 jaar. Heel zijn familie en vrienden zijn in belgie. Zijn regurisatie aanvraag is gemaakt en er wordt er verder aan gewerkt.
Hij is in het gesloten centrum van Vottemen zal op 9 september uitgezet worden op de vlucht AT 839 (Royal Air Maroc) / SN4057 (Brussels Airlines) de 12h45 naar Casablanca. Hij wil niet weg en zal weigeren op deze vlucht te stappen.
Graag mensen aan de vlieghaven om 10u 45 om de situatie van deze man aan de passgiers uit te leggen.
-Des assistants sociaux qui mettent la pression pour que les nouveaux arrivés ne préviennent pas et ne prennent pas d’avocats, pour qu’ils signent leurs retours “volontaires”
-Menaces d’expulsion vers le pays d’origine
Avis à tou.te.s :
Essayez de savoir.
Si vous avez un contact avec un ami au centre,
demandez leur de faire passer le mot : prévenir leur hébergeur,
ne pas écoutez les conseils des assistants sociaux,
Ne rien singner sans l’accord d’un avocat,
prendre note des noms et num OE des nouveaux arrivés, nous l’envoyer sur gettingthevoiceout@riseup.net ou tel au 0465242430
Il en va de leur droit de défense et de leur liberté !!!!!!!!!
————————————————————————
Nederlands:
HELP*
-Veel arrestaties vandaag tijdens razzia’s….
-Grote aankomsten in het gesloten centrum 127 bis.
-Maatschappelijk werkers die druk uitoefenen op nieuwkomers om niemand te verwittigen en geen advokaat te nemen.
-Bedreigingen van uitzetting naar het land van herkomst
Bericht aan iedereen:
Als je een contact hebt met een vriend in het centrum, vraag hen dan om de boodschap te verspreiden:
informeer de gastheer,
luister niet naar het advies van maatschappelijk werkers om geen advokaat te nemen, om hun “vrijwillige” terugkeer te tekenen…. ,
neem nota van de namen en OV-nummers van nieuwkomers, stuur het ons op via gettingthevoiceout@riseup.net of bel 046524242430.
Hun rechten op verdediging en vrijheid staan op spel!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
———————————————————————————————–
English
Helping about arrestations, information from Getting The Voice and Belgian Families
If you are in closed center (jail, prison) or if you have a friend in closed center, spread this information :
contact your family,
do not listen to advices of social assistant in jail who recommand to not taking lawyer and to sign their “voluntary” returns
take names and OE Numbers and name of jail of new arrivals and sent to your family or to gettingthevoiceout@riseup.net or to +32465242430
Your Freedom and your right to be defended are concerned !
Update 27/08/2019: Hij verzette zich opnieuw tegen zijn uitwijzing en werd teruggebracht en geïsoleerd in de beveiligde vleugel van het gesloten centrum van Vottem.Het zijn nog steeds zijn mede-gedetineerden in Brugge die ons hebben geïnformeerd en de informatie is bevestigd.We zoeken contact met hem om meer te weten, maar durven ons niet voor te stellen in welke staat hij is.De CRACPE in Luik en zijn advocaat zijn gewaarschuwd.
———————————————————————————————————————-
Belet een derde poging tot uitzetting met politiebegeleiding naar Roemenië
Mr. A is een Iraakse Koerdisch. Hij is al 4 maanden in het gesloten centrum van Brugge.
De Dienst Vreemdelingenzaken wil hem terugsturen naar Roemenië….
Hij heeft al 2 pogingen tot uitzetting ondergaan, waarvan de tweede zeer gewelddadig was en waarvan hij nog steeds sporen heeft.
Het zijn de medegevangenen die ons waarschuwen: “Het is niet mogelijk, het is een marteling, mevrouw.”
Op maandag 26/08/2019 ondergaat hij zijn derde uitwijzingspoging naar Roemenië, een land dat, zoals we allemaal weten, niet erg gastvrij is en waar waarschijnlijk in een gesloten centrum in een uiterst precaire situatie bevinden.
Hij vraagt onze hulp om zijn uitzetting te voorkomen….
Afspraak aan de Luchthaven deze maandag 26/08/2019 om 08u20 om met de passagiers te praten over zijn situatie.
Hij zal op de vlucht RO 372 10:20 naar Bukarest (tussenstop) worden gezet.
LET OP: de uitzetting kan op het laatste moment worden geannuleerd wegens een gerechtelijke procedure…. Controleer voor u naar de luchthaven gaat de website die zal worden bijgewerkt!
EN schrijven , bellen, mailen , faxen naar de verantwoodelijken van deze uitzetting:
S komt aan in Italië en wordt naar Zwitserland gestuurd in de kader van de Europese hervestigingen.
Zijn asielaanvraag in Zwitserland wordt afgewezen. Hij gaat verder op weg naar België…
Hij was op weg om inlichtingen te verkrijgen over een mogelijke asielaanvraag in België: hij werd gearresteerd in het station Brussel-Zuid en naar een gesloten centrum gebracht. Vijftien dagen later werd hij teruggestuurd naar Zwitserland zonder iemand te kunnen informeren en vervolgens naar Italië uitgezet.
Hij keert terug naar België en gaat op 28/06/19 naar Vreemdelingendienst om zich te melden. Ze zeggen hem dat hij over een maand terug moet komen.
Op 22/07/19 gaat hij zoals afgesproken terug naar Vremdelingendienst.
Sinds het moment dat hij voet in de kantoren van Vreemdelingendienst, is er geen nieuws meer van hem….
Iedereen zoekt naar hem..hij is niet te vinden in de gesloten centra.
Op 27/07/2019, 5 dagen later, deelt hij ons mee dat hij uit de gevangenis in Rome was vrijgelaten!
Nog een andere S. . . :
Asielaanvraag in Zwitserland afgewezen. dient een nieuwe aanvraag in Duitsland: wordt uitgezet naar Zwitserland, kom terug naar België.
Op 18 juli 2019 wordt S teruggestuurd naar Zwitserland. Hij komt terug naar België en bereidt zich voor om hier asiel te vragen. Echter, in een staat van waanzin, stapt hij met drie vrienden in een vrachtwagen naar Calais. Hij werd gearresteerd in Calais en werd opgesloten in de CRA (administratief detentiecentrum) in Coquelles.
We gingen naar hem toe in Calais. Hij heeft spijt van zijn domheid en wil terugkomen naar België om daar te wonen. We legden hem uit dat de weg naar België het tegenovergestelde was van de weg naar Groot-Brittannië….we hebben er om gelachen!
Frankrijk heeft de toepassing van wat in de zogenaamde “Dublin”-wet is bepaald, namelijk een terugkeer of naar België,of naar Duitsland of naar Zwitserland gevraagd.
Wordt voortgezet…….
Honderden mensen dwalen zo rond in Europa. In onze gesloten centra worden de meeste mensen aktueel bedreigd met deportatie naar hun “Dublin”-land…. Velen van hen accepteren dit om te ontsnappen aan het leven in een gesloten centrum dat volgens hen ondraaglijk lijkt. De meerderheid wordt bij aankomst in hun Dublin-land gearresteerd, soms enkele uren of dagen vastgehouden en vervolgens weer vrijgelaten.Ze kunnen verder reizen…maar naar waar?
09/08/2019 Dreigend gevaar voor onze Guineese en Congolese vrienden!
Op 7 augustus was er een grote razzia op de Diksmuidelaan bij het Klein Kasteeltje.
De weg werd door de politie afgesloten en alle Sub-Sahara-Afrikanen werden gecontroleerd. Vreemd genoeg werden enkel negen Guineese mensen naar een detentiecentrum gebracht, onder wie enkele leden van VSP (Voix des Sans-Papiers), Sint-Joost-ten-Node.
We proberen dringend in contact te komen met de gearresteerden om hen een advocaat te bezorgen. Als iemand van jullie informatie heeft, schrijf of bel naar: gettingthevoiceout@riseup.net of 0484026781.
Hoogstwaarschijnlijk zijn er uitzettingen met een militaire vlucht gepland naar Conakry, Guinea en Kinshasa, DRC (Democratische republiek Congo) en wil men lege passagierszitjes vullen…
Waarschuw je Guineese en Congolese* vrienden voor deze dreiging de volgende weken! Vele Congolezen verblijven momenteel in een gesloten centrum.
Soms gebeurt het dat iemand vrijgelaten wordt zonder tussenkomst van een advocaat en het gerucht doet dan ook de ronde, nog eens versterkt door de sociaal assistenten van de gesloten centra, dat je sneller vrijkomt zonder beroep te doen op een advocaat.
Dit is niet zo!
In het overgrote deel van de gevallen, moet de tussenkomst binnen de 5 dagen na beslissing tot opsluiting gebeuren.
Over de periode van een jaar (mei 2018 tot mei 2019) hebben Getting The Voice Out en de referenten van het Burgerplatform meer dan 1000 migranten geregistreerd die werden opgesloten, maar het zijn er ongetwijfeld meer en we weten dat er meer en meer personen ‘zonder familie’ zijn die geen enkele hulp krijgen.
Wanhopige paniekoproepen komen tot bij ons van mensen waarbij de uitzetting op handen is en waartegen we bijna niets kunnen doen.
Laat ons de migranten die ons vertrouwen op hart drukken om snel te telefoneren als ze worden opgesloten, maar ook dat ZIJ SOLIDAIR ZIJN met eender wie waarvan zij horen dat die opgesloten is.
—
Als ze in het centrum zijn, dat ze HEEL SNEL nieuwelingen melden aan hun familie, Getting The Voice Out of de referenten. De telefoonnummers doen de ronde.
Dat ze de NAAM waaronder de persoon gekend is laten weten en als ze kunnen ook het NUMMER waarmee ze in de database van Eurodac zijn opgenomen. Dit nummer bestaat uit 7 cijfers en wordt gebruikt op elk officieel document: de asielaanvraag (in eender welk land), het BVG (Bevelschrift tot verlaten van het grondgebied), …
Dat ze ons contacteren VOORALEER de advocaat die door het gesloten centrum wordt voorgesteld te accepteren, zodat ze vertrouwen kunnen hebben in hun advocaat (dat die de waarheid verteld)
De laatste tijd helpen wij bij een verhoogd aantal uitzettingen die gespierd, zoniet gewelddadig verlopen.
Recente bestemmingen: Somalië, Ethiopië, Vietnam.
Tot slot, wanneer je opgelucht verneemt dat iemand vrijgelaten is, verwittig dan gettingthevoiceout@riseup.net en de advocaat want die wordt niet altijd op de hoogte gebracht.
NOODZAKELIJKE INFORMATIE VOOR JURIDISCHE BIJSTAND:
– NAAM van de persoon. De naam waaronder de persoon werd ingeschreven in het gesloten centrum. Meestal wordt deze overgenomen van het BVG als de persoon er al ontvangen heeft.
– IDENTIFICATIENUMMER. De 7 cijfers die genoteerd werden op de badge die ze ontvangen bij aankomst in het centrum.
– In welk GESLOTEN CENTRUM de persoon werd opgesloten: 127bis, Caricole, Vottem, Brugge, Merksplas, Holsbeek.
– Blok-, kamer- of bednummer.
– De NATIONALITEIT zoals geregistreerd door Dienst Vreemdelingenzaken.
– De WERKELIJKE nationaliteit als die gekend is.
– GEBOORTEplaats en -datum.
– DATUM van ARRESTATIE.
– PLAATS van ARRESTATIE (belangrijk).
– Het AANTAL ontvangen Bevelschriften tot Verlaten van het Grondgebied.
– In welke landen VINGERAFDRUKKEN genomen werden (Dublin, eventuele asielaanvraag)
– KWETSBAARHEID (medische en/of psychologische problemen, zwangere vrouw, …)
– Heeft een persoon FAMILIE in Europa of het Verenigd Koninkrijk, is de persoon getrouwd of alleenstaand?
– Zijn/haar TELEFOONNUMMER of die van een medegevangene.
– Telefoon en e-mail van een persoon die hen bezoekt of hun gastgezin.
WAARSCHUWINGEN VAN EEN ADVOCAAT:
1- Een advocaat nemen betekent NOOIT dat het vrijlatingsproces wordt vertraagd. Dat is een vals gerucht dat circuleert. De sociaal assistenten van de gesloten centra beloven soms een vrijlating zodat jullie vrienden geen advocaat nemen, maar terwijl blijft de tijd waarin beroep kan aangetekend worden tegen de opsluiting wel lopen. In mijn ogen gaat het hier om een werkelijke belemmering van de toegang tot de rechtspraak. Het overkomt me geregeld dat ik een beroep indien en de persoon net voor de hoorzitting vrijgelaten wordt. Ik begrijp de angst van jullie vrienden volledig gezien de foute informatie die de ronde doet.
2- Soms denken jullie vrienden dat het gaat om een eerste BVG (in dat geval is de termijn voor het indienen van beroep 10 dagen) of ontdek ik na raadpleging van het administratief dossier (ik krijg kort voor de hoorzitting recht om dit in te kijken) dat het helemaal niet om een eerste BVG gaat. Zoals u ongetwijfeld weet, is de termijn tot indienen van beroep vanaf een tweede BVG 5 dagen. Dit is extreem kort.
3- Eens we het centrum vragen om een kopie van het BVG, moet je op 1 à 2 dagen rekenen voor we het krijgen. Om dit te versnellen, vraag ik aan de vrienden om aan de sociaal assistent te vragen ons dit zo snel mogelijk toe te sturen.
OPGEPAST: Gesecuriseerde collectieve vlucht georganiseerd met de banner van “Frontex” door verschillende EUROPESE landen vanuit Frankfurt naar Lagos ( Nigeria) op 19/08/2019
Nigerianen van andere Europese landen kunnen naar Franfurt gebracht worden om hen op deze vlucht te plaatsen;
Verwittig uw Nigeriaanse vrienden!
————————————————————————————————————————–
Frontex : « Unknown to most Europeans a deportation machine has grown up in Europe in the last decade. The EU coast and border agency, Frontex, is set to be supercharged with €11.3bn in the coming years to match the political appetite for forced returns. »
Video: Evolutie van het aantal geforceerde deportaties georganisserd door Frontex : https://vimeo.com/351673775
« Next Saturday there will be a protest action and solidarity demonstration of Refugees in Gotha. The Nigerian Community there is threatened with deportations. The German and the Nigerian government have strengthened their cooperation since some years. One consequence of this are nightly deportations from the refugee camp in Gotha. Therefore, there will be an art installation from Refugee Black Box starting at 10 AM in Gotha and a rally plus demonstration in the afternoon. You can find the call here (English)
The organizers – Nigerians, Refugees from Gotha and activists from The VOICE Refugee Forum – call on all progressive activists, friends and sympathizers, refugees and non-refugees to join the campaign against deportation of Nigerians and to protest against the deportations and against isolation of refugees. They demand an end of the deportations and freedom of movement.
That’s why we want to come to Gotha with as many people as possible next Saturday to support the protest. Join us! Meeting point for the journey by train is 9:45 AM on platform 1 of train station Jena-West, where we will buy group tickets together and get on the train that leaves at 10:06. After changing in Weimar we will be in Gotha at 11:25. The joint way back will take place after the demonstration.
Spread the word! See you on Saturday at 9:45 at Jena-West.
Send your solidarity message. If you are not able to come to make your own Black Box you can send a photo of your Refugee Black Box to the Facebook page of the Refugee Black Box. »
03/08/2019: Heel veel migranten uit Ethiopie of Erythree,; opgesloten in de gesloten centra zijn bedreigd met een deportatie naar Éthiopie . T maakt deel van hen.
T zit in een gesloten centreum sinds februari 2019. Hij heeft 3 asielaan vragen ingediend, allen geweigerd door de Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) en door de De Raad voor Vreemdelingenbetwistingen.
Zij geloofden niet in zijn verhaal
T zet de procedures in vraag: vertaler niet gepast, documenten in het nederlands en niemand die hem iets uitlegt, onmogelijkheid documenten te verzamelen vanuit het gesloten centrum en de originele stukken uit zijn land te verkrijgen…….……
Kun je me je naam en nationaliteit geven?
Mijn naam is T., nationaliteit éthiopisch.
Welke talen spreekt u?
Amhaars
En?
Arabisch ook, maar ik probeer trigrinia.
Ik hoor dat je ook engels spreekt. Kun je het uitleggen?
Ja, ik spreek engels omdat ik engels spreek in het centrum.
Vandaag is het 31 juli 2019, wanneer, waar en waarom bent u gearresteerd in België?
De politie arresteerde me op 25 februari, in het station van Ottignies, omdat ik geen ticket had.
U vroeg asiel aan in het centrum, waarom?
Ik vraag asiel aan in het gesloten centrum omdat ik bang was om terug te gaan naar Ethiopië.
Waar ben je bang voor als je teruggaat naar Ethiopië?
Ik heb politieke problemen in Ethiopië. Ik vrees dat als ik terugga naar Ethiopië, het erg moeilijk voor mij zal zijn. Ik had problemen (als lid) in de asmelash-stadsgroep Welkait-Tegede. Ik kwam uit de gevangenis (ontsnapping uit de gevangenis).
En als je teruggaat?
Als ik terugga naar Ethiopië, ga ik mijn hele leven in de gevangenis zitten.
De immigratiedienst heeft bijna alles over uw zaak afgewezen. Om drie belangrijke redenen: 1ste het verhaal, 2de de situatie op uw platteland, 3de de bewijzen.
We beginnen met het verhaal : Het verhaal van de eerste en grote interviews werd verworpen. Weet u waarom? Hoe kon u het voorbereiden?
Ik begrijp niet waarom het werd verworpen. Ik weet het niet, …. vertaler … Niemand legt mij ook mijn afwijzingen uit. Ik kan niet lezen, ik kan niet schrijven. Ik weet het niet, maar ik heb politieke problemen in Ethiopië. Misschien is er een probleem met de vertaler. Ik weet het niet.
Waarom vermoed je dat er problemen zijn met de vertaler?
Ik heb alles goed gezegd, maar ik weet het niet. Ik lees niet, ik schrijf niet. Niemand heeft me uitgelegd waarom ik werd afgewezen, door dit of door dit…….
Kon je na het interview je verhaal lezen?
Nee, ik kan niet lezen, ik kan niet schrijven, maar ik kon een verkeerd nummer zien. De politie arresteerde me in Ethiopië op 25/11/2008, maar de politie schreef 28/11/208. Maar ik zie alleen dit. Als dit verkeerd is, zijn er misschien nog veel meer dingen verkeerd zoals dit.
Over de beslissingen, heb je ze op papier gekregen? Als je ze hebt ontvangen is de taal die gebruikt wordt verstaanbaar.
De beslissingen die ik heb ontvangen is in het nederlands. Dat versta ik niet. Maar niemand legt het me uit.
Over de situatie in uw regio. Zoals ik over de beslissing kan lezen, zijn de meeste problemen in de Gondar-Welkait-districten met elkaar verbonden. Maar je komt uit de Tigray regio en je bent amhara. Kunt u, in twee woorden, heel kort uitleggen waarom?
Oké, ik maak deel uit van de asmelash-comity groep Welkait-Tegede. Want de regio Welkaid was lange tijd een etnische amharische regio. Nu, vanaf de komst van deze nieuwe regering, is de Welkaid-regio met geweld geïntegreerd in de etnische regio Tigray. Tegenwoordig is het de bedoeling dat amhara in de etnische regio van de tijgerij leeft. Door die regering hebben de ahmara’s nu grote problemen in die welkaide regio. .
Het derde punt: de meeste bewijzen werden geweigerd omdat ze aangevraagd werden door u en omdat ze niet origineel zijn. Wat kunt u daarover zeggen?
Ja, ik heb bewijzen van de Welkaid Tegede groep, en ik heb ook bewijzen uit de regio waar ik problemen had.
Oké, en er wotdt gespekuleerd over het feit dat je geen originele papieren hebt en dat je niet veel bewijzen hebt. Wat kun je daartegen zeggen?
Ik ben in een gesloten centrum. Ik heb geen toegang tot facebook, geen internet. In het centrum is het erg moeilijk om aan papieren te komen voor bewijzen. Ik had niemand om me hier te helpen.
Wat is uw gevoel nu?
Ik heb het gevoel, dat als de Belgische regering me terugstuurt naar Ethiopië, mijn leven voorbij is.
Wil je nog iets anders toevoegen?
Als het mogelijk is, wil ik uit dit centrum bevrijd worden.
[ACTIE] Vanaf vanavond, zeg neen tegen de racistische en moorddadige uitzettingen georganiseerd door Brussels Airlines. Verspreid de boodschappen van de #BrusselsAirlinesStopDeportations op de sociale netwerken van de luchtvaartmaatschappij !
[ACTION] Starting tonight, help us denounce racist and killing deportations organised by Brussels Airlines. Share #BrusselsAirlinesStopDeportations messages on the company’s social networks!
19/07/2019: Le masterplan centres fermés de theo in application
Koen Geens (allen in het frans op zijn site!: “La création du centre d’Holsbeek s’inscrit dans le projet de « masterplan centres fermés » adopté voilà un an par le gouvernement, qui prévoit un doublement de la capacité de rétention du pays pour atteindre 1.129 places d’ici avril 2022 (contre 573 actuellement). Outre le réaménagement et l’extension de centres existants, deux nouveaux sites seront créés à Jumet (Charleroi) et Zandvliet (Anvers) pouvant « accueillir » respectivement 200 et 144 personnes. ” Source:https://www.koengeens.be/news/2019/05/03/un-centre-ferme-pour-femmes-a-holsbeek-des-le-7-mai
Na de officiele opening van het gesloten centrum voor vrouwen in Holsbeek op 07/05/2019,Zijn de eerste vrouwen aangekomen deze week, meer dan 2 maanden later. Akueel zijn er daar 4 vrouwen opgesloten voor 50 plaatsen.
Voor de bezoeken : Alle dagen tussen 14 en 15 uur: Identiteitskaart sturen per mail naar cih.onthaal@ibz.fgov.be met naam van de gedetineerde, gewensre datum van bezoek en téléfoon nummer.
Update 21/07/2019: Meneer is teruggekomen op 19/07/2019 en is voor het ogenblik geisoleerd (cachot) in het gesloten centrum 127 bis. Hij werd mishandeld door zijn escorte en de passagiers in Istambul van de vlucht Turkish Airlines naar Djibouti hebben zich verzet tegen zijn uitzetting. Hij is met zijn escorte teruggevlogen naar Brussel. Verdere infos volgen……Zij hebben hem een nieuwe uitzetting beloofd! Blijf Alert!
………………………………………………………………………………………………………….
Mobilisatie op 17/07/2019 om 13u20 om met de passagiers op de luchthaven te praten en hen te vragen contact op te nemen met de vluchtcommandant om de politie te bevelen deze uitzetting op te schorten.
VLUCHT 17/07/2019 Turkish Airlines TK 1944 naar Istambul 15h20…..
Mr. A komt uit Somalie. Hij kwam in 2015 in België aan. Hij was 17 jaar oud, woonde op straat en had al ernstige posttraumatische stress, gecertificeerd door een psychiater. Hij diende in 2015 en 2017 een asielaanvraag in, die werd afgewezen.CGVS en de RVV (Raad voor Vreemdelingenbetwistingen) hadden de geloofwaardigheid van zijn verhaal in twijfel getrokken;
Hij werd gearresteerd en op 16/02/2019 en in een gesloten centrum geplaatst.
Hij maakte twee nieuwe asielaanvragen vanuit het detentiecentrum, waarvan één om medische redenen,die hem werden geweigerd.Mogadishu wordt door CGVS en RVV (Raad voor Vreemdelingenbetwistingen) als veilige stad beschouwd.
Hij heeft de afgelopen 5 maanden alle tegenslagen geleden waaraan iedereen in de gesloten centra is blootgesteld. Vreemdelingendienst bleef hem bestoken, ondanks zijn zeer zorgwekkende fysieke en psychische toestand. Zijn verzoeken om vrijlatingen, ingediend door zijn opeenvolgende advocaten, werden door de rechter afgewezen.
Mr. A heeft niemand meer in Somalië. Zijn vader werd in 2013 vermoord in Somalië, zijn broer is een erkend vluchteling in Duitsland en zijn moeder woont in een vluchtelingenkamp buiten Somalië.
Hij heeft een eerste uitzettingspoging ondergaan op 01/04/2019 die hij weigerde. Een tweede poging tot uitzetting was gepland op 25/06/2019, die op het laatste moment werd geannuleerd omdat, volgens de Dienst Vreemdelingenzaken, een lid van zijn escorte ziek was.
Op 12/07/2019 werd een bevel tot opsluiting verlengd om de mogelijkheid te hebben hem opnieuw op een vliegtuig te zetten.
Vreemdelingen dienst zal opnieuw proberen hem op 17/07/2019 met een Europese pas onder dwang uit te zetten. Mr. A zal niet de fysieke mogelijkheid hebben (“Hij is zo dik als een garnaal” zegt zijn gastheer) om zich tegen deze uitwijzing te verzetten. Hij zal worden geboeid door federale politieagenten en aan boord worden vastgehouden door een escorte.
Hij vraagt ons om de passagiers te informeren over zijn aanwezigheid in het vliegtuig en zich te richten tot het personeel en de vluchtcommandant, de enige autoriteit die uiteindelijk kan beslissen om hem al dan niet uit te zetten op zijn vlucht.Uitleg hier http://www.gettingthevoiceout.org/hoe-een-uitzetting-beletten/
Mobilisatie op 17/07/2019 om 13u20 om met de passagiers op de luchthaven te praten en hen te vragen contact op te nemen met de vluchtcommandant om de politie te bevelen deze uitzetting op te schorten.
VLUCHT 17/07/2019 Turkish Airlines TK 1944 naar Istambul 15h20…..
“Ze willen mij en mijn familie breken.” “Het zijn mijn kinderen die de gevolgen zullen ondervinden.” Uitgeput, met de zekerheid dat Vreemdelingendienst hem achter volgt, terwijl zijn twee kinderen en zijn jonge metgezel thuis op hem wachten, is M. weer gek geworden. Op vrijdagavond 26/07 werd hij naar het ziekenhuis gebracht met snijwonden na het inslikken van batterijen. Hij had de directie van het detentiecentrum laten weten dat hij na 8 maanden detentie (4 maanden in 2019 na 4 maanden in 2018) genoeg had gegeven . Vreemdelingendienst kan hem niet uitzetten omdat zijn land de aflevering van een laissez passé weigerde. Op 28/07/2019 kwam hij uit ziejenhuis en werd in isolatie (cachot)geplaatst in her gesloten centrum van Merksplas
Stop detention! Stop de wreedheid! Stop met het verbrijzelen van levens!
——————————————————————————————————————-
De Heer X. is aan het eind van zijn Latijn. In 2018 verbleef hij jaren in de gevangenis en verschillende maanden in diverse gesloten centra. Nu is hij opnieuw sinds 4 maanden opgesloten in het gesloten centrum … Vanmorgen sloegen de stoppen door…
“Ik kan het niet meer aan, ik verdraag het niet langer opgesloten te zijn … Iedereen heeft hier weet van: dit systeem is ontworpen om mensen finaal te breken.
Acht jaar bracht ik door in de gevangenis. Ik aanvaardde mijn straf, omwille van de stommiteiten die ik deed.
Maar na 4 maanden in een gesloten centrum vorig jaar, en meer dan 4 maanden dit jaar, gaan mijn kinderen zich afvragen waar hun vader is.
Waarom blijft men zo achter mij aan zitten? Waarom?
Ik heb mensen ontmoet met een zwaar strafblad en crimineel verleden. Ze hadden kinderen, kwamen vrij.
Ik heb géén bloed aan mijn handen.
Mijn land weigert al meer dan een jaar om een laissez-passer te geven….
Hier in het centrum wacht je, tot een eerste deur geopend wordt. Dan wordt die deur gesloten en wacht je opnieuw, voor een andere deur.Gewoon om te gaan eten…
We zitten hier altijd tussen twee deuren.
Het is hier een echte varkensstal. 40 mensen… De geur van zweetvoeten en erger… Al die vreselijke geuren!
Ik ben slaaf van de Belgische staat. Ik word verwijderd van mijn kinderen, die opgroeien zonder mij. Zij zullen met de haat opgroeien . Zij zullen bloed aan hun handen hebben!
Dit noemt men een “democratische samenleving”, maar waar is de democratie? Als ik hier blijf, is het omdat ik een gezin heb….
Ik zal zelf een einde maken aan mijn leven. Anderen zullen dit niet voor mij beslissen”.
NEEN aan de dubbele Straf! M heeft zijn straf uitgezeten. Hij nam zijn leven weer op en heeft nu twee kinderen… Waartoe dient deze tweede opsluiting, met uitzetting en het uiteenvallen van een gezin tot gevolg?
Ze waren met acht , 4 vrouwen en 4 mannen, van Erythrese afkomst, in een vrachtwagen die deze zaterdag 6 juli 2019 langs Brugge richting Rotterdam reed.
Ze wilden weg naar Engeland. Zodra ze zich realiseerden dat de vrachtwagen richting Rotterdam reed, op de A29, een route die oorspronkelijk niet gepland was, haalden ze hun zakdoeken en sjaals tevoorschijn om naar de chauffeur te zwaaien en hem te vragen te stoppen.
Ze wisten dat de chauffeur ze in zijn achteruitkijkspiegel kon zien.
Desondanks bleef hij rijden en volgens hen wisselde hij tussen versnelling en remmen om te proberen hen te doen vallen van de vrachtwagen.
Veel chauffeurs toeterden om de vrachtwagenchauffeur te waarschuwen, blijkbaar tevergeefs!
Tot slot, nog steeds volgens de getuigenissen van de migranten , is het de politie die de vrachtwagen blokkeerde na een achtervolging en de chauffeur arresteerde.
Volgens sommigen is Géri uit de vrachtwagen gesprongen toen hij de politie zag. Volgens anderen zou hij gevallen zijn door het remmen van de vrachtwagen. Hij stierf ter plaatse.
De 7 mensen werden naar het politiebureau gebracht en vervolgens vrijgelaten. Ze verblijven nu bij hun gastheren en zijn zeer getraumatiseerd. Sommigen huilen, anderen schreeuwen, bidden, zijn geprosteerd. De meisjes zijn allemaal minderjarig en bijzonder getraumatiseerd.
Allemaal proberen ze, zoals gewoonlijk, te achterhalen wie verantwoordelijk is voor deze tragedie.
Voor ons zijn de enige verantwoordelijken de staten en hun grenzen.
Géri was Erythrean, hij was ongeveer 25 jaar oud. Hij was enkele weken geleden vanuit Israël in België aangekomen. ÉÉN dood meer, ÉÉn dood te veel…
Woorden van een gastheer: ‘We zijn allemaal erg verdrietig. Hij was een van mijn gastheren. Vrijdag zei ik hem dat hij heel voorzichtig moest zijn. Hij lachte….’.
Voor zijn reisgenoten: Voor sommigen was hij zeer discreet, voor anderen zeer aanwezig. Hoe dan ook, voor zijn grote vrienden is het absoluut verschrikkelijk’.
BORDERS KILL
Lijst van de bekende migranten die in België verbleven en sinds juli 2017 aan onze grenzen zijn vermoord.
2017 :
-Omaar, 18, Soedanees, overleden onder een bus in Brussel op 23 juli 2017.
-Dejen, 16, Ethiopiër, overleden in Aalter na een val van een vrachtwagen op 4 november 2017.
-M, Soedanees, dood aangetroffen in het kanaal in Brussel op 17 november 2017.
2018
-Mohammed, 39, Ethiopisch, overleden in Jabbeke, achtervolgd door de politie op 29 januari 2018.
-M, 22, Algerijns, overleden in Zeebrugge op 22 maart 2018.
-Mawda, 2, Koerdisch, vermoord in Mons tijdens een politie-achtervolging op 16 mei 2018.
-Amalou Ourez, 20, Guinese, verpletterd door een bus in Berchem-Ste-Agathe (Brussel) op 19 juni 2018.
-X,19, Vietnamees, overreden door een auto in Jabbeke op 17 augustus 2018.
-Imran Ullah, Afghaan, overreden door een auto in Ramskapelle op de E40 op 9 september 2018.
-Kebede, 25, Erythrean, gedood op een parkeerplaats in Wetteren op de E40 op 12 september 2018.
-Gebre, 36, Erythrean, pleegde zelfmoord in het gesloten centrum van Vottem op 9 oktober 2018.
2019
-Adam usman Kiyar, 20, Ethiopisch, zeer bekend in Brussel, overleden in een vrachtwagen in Calais op 8 maart 2019.
-Mahammat Abdullah Moussa, 25, Tsjadisch, hoogstwaarschijnlijk
-.Amaneal, geboren in 1986, Ethiopie, zijn lichaam werd aangetroffen op het spoor in Silly (Tournay) op 17 april 2019
-Mahammat Abdullah Moussa, 25, Tsjadisch, waarschijnlijk dood op 17 april 2019 onder een bus op het Noordstation in Brussel. zijn lichaam werd gevonden bij de aankomst in Folkstone
-Géri, 25, Erythrean, stierf na een val van een vrachtwagen op de A29 bij Rotterdam op 6 juli 2019
03/07/2019: KINDEREN MOGEN NIET OPGESLOTEN WORDEN, PUNT. JA? ECHT WAAR?
Sinds enkele weken worden jongeren, soms ZEER jong, gearresteerd op hun migratieroute in België en vastgehouden in gesloten centra.
“Hij heeft geen haar op zijn kin, mevrouw’, zegt een van zijn mede-gevangenen.
Ze ondergaan een bottest in de week nadat ze zijn vastgehouden. Sommigen worden gediagnosticeerd als meerderjarig en blijven vast in het gesloten centrum (ook al hebben bottesten een foutmarge van 18 maanden), anderen worden gediagnosticeerd als minderjarig,worden vrijgelaten of overgebracht naar een MENA-centrum, soms na een maand retentie.
Als voorbeelden:
-Twee jongeren van 17 jaar werden gediagnosticeerd als meerderjatig en werden 48 dagen in gesloten centra vastgehouden om vervolgens naar hun land van Dublin te worden gedeporteerd.
-Eén jongeman werd 15 dagen vastgehouden en vrijgelaten zonder uitleg, zonder document, zelfs niet het resultaat van zijn bottest.
-Een andere, 16, wordt sinds 21 juni 2019 in het 127bis-centrum vastgehouden.
Andere soortgelijke situaties van jongeren worden ons vermeld door de gastheren van het burgerplatform.
Hoeveel anderen worden ondanks hun minderheid in gesloten centra vastgehouden, in het volstrekte geheim?
Wat ervaren deze jongeren in deze gevangenissen (laten we ze zo noemen), opgesloten met volwassenen die even getraumatiseerd zijn als zij, en met cypiers die soms heel onvriendelijk zijn en soms zelfs diep racistisch zijn?
De campagne “On n’enferme pas un enfant. Point” (http://www.onnenfermepasunenfant.be/ ) en #NotInMyName, ondersteund door vele verenigingen en burgers, maakten het mogelijk de familie-eenheden in het gesloten centrum 127bis te sluiten.
Overzicht van enkele acties van “On n’enferme pas un enfant. Punt” in 2018
Laten we ook niet vergeten dat het Verdrag inzake de rechten van het kind van 20 november 1989 een artikel bevat dat specifiek gewijd is aan migranten- en vluchtelingenkinderen (art. 22). Het zegt: De staten die partij zijn moeten passende maatregelen nemen om ervoor te zorgen dat een kind dat de vluchtelingenstatus aanvraagt of dat overeenkomstig het toepasselijke internationale of nationale recht en de toepasselijke procedures als vluchteling wordt beschouwd, zonder begeleiding van zijn of haar ouders of andere personen, passende bescherming en humanitaire bijstand krijgt ….
De medische test omvat een drievoudige radiografie van de tanden, het sleutelbeen en de pols. Het testresultaat geeft over het algemeen een gemiddelde leeftijd aan, met een bereik van één tot twee jaar. De wet bepaalt dat het de laagste leeftijd die in aanmerking moet worden genomen.
Artikel 28 van de Code van internationaal privaatrecht, de akten tot vaststelling van de geboortedatum hebben een bindende kracht, tenzij er consequente bewijzen zijn die het mogelijk maken ze terug te draaien. Het in twijfel trekken van de leeftijd van een persoon op basis van zijn fysieke verschijning doet dus duidelijk de vraag rijzen of het wettig is om deze twijfel uit te spreken.
De Dienst Vreemdelingenzaken lijkt volledig buiten de normen en aanbevelingen te staan, met de enige wil om zoveel mogelijk kinderen vast te houden! Controleert iemand zijn daden? In de tussentijd aarzelen ze niet om andere kinderen in het volstrekte geheim te houden, althans zij geloven dat!
Oproep tot de migranten en ongedocumenteerden, de gastheren en het personeel van de verschillende centra: waarschuw ons voor deze afschuwelijke retenties!
Oproep aan de verenigingen en collectieven: protesteer tegen deze opzettelijke mishandeling van kinderen! Richting generale – M.F. Roosemont, algemeen directeur
T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR) – 02 793 80 30 (FR) F 02 274 66 40
Bur_Presse@dofi.fgov.be
EEN OPLOSSING: stop posluitingen alleen maar omdat ze niet het juiste document hebben en het zal elke vergissing, manipulatie, leugen, twijfel, mishandeling, zelfmoord, trauma, angst, enz vermijden.
Gesloten centrum van Brugge: 14 personen( voorlopige cijfers) op 14 juni 2019 in isolatie (cachot) geplaatst.
Afgelopen vrijdag 14 juni 2019, rond 23.00 uur, leidde een wind van ongehoorzaamheid ertoe dat een groepje opgesloten migranten een kleine maar heroïsche protest aktie organiseerden in de vleugels B en C van het gesloten centrum in Brugge.
Een 20-tal opgesloten personen keken die avond naar een voetbalwedstrijd en hadden de toelating gekregen van de directrice om de match tot het einde te mogen zien. De bewakers van die dag besloten echter dat ze dat niet mochten doen. De gedetineerden vonden het oneerlijk en zeiden het met woorden…. De directeur besloot de politie te bellen en 20 robocops vielen her centrum binnen. Eerst werden 4 gedetineerden door de directeur aangeduid als ‘leiders’ en werden ze in isolatiecellen geplaatst.
Twee van die ‘leiders’ werden zondag, na 36 uur isolatie, overgeplaatst naar de beveiligde vleugel van het gesloten centrum in Vottem.
Andere bronnen spreken van 14 mensen die ‘s nachts in isolatie werden geplaatst. De medegevangenen lijken niet bereid of in staat telefonisch ons te vertellen wat is gebeurd en staan hoogstwaarschijnlijk onder druk van de directie.
De censuur regeert opnieuw en maakt het onmogelijk om te weten wat er gebeurt in deze plaatsen .
We maken ons zorgen over de gedetineerden die nog steeds in isolatie worden gehouden en we hebben sindsdien niets meer van hen gehoord. Het komt inderdaad vaak voor dat sommige mensen langer dan 24 uur illegaal in isolatie worden vastgehouden. De opsluiting om ‘disciplinaire redenen’ is een maatregel die de managers van de centra vaak gebruiken tijdens rellen. Zij zijn niet verplicht om de beslissing tot 24 uur opsluiting te motiveren. Na het verstrijken van deze termijn is de directie verplicht de motivering ter goedkeuring aan de directeur-generaal van Vreemdelingen dienst over te leggen.
Omdat de staat invallen op buitenlanders organiseert om ze op te sluiten en omdat elke poging tot opstand om te protesteren tegen de mensonterende omstandigheden waaronder ze te lijden hebben, automatisch wordt onderdrukt:
Laten we de strijd van de mensen die in de centra worden vastgehouden, steunen.
Weg met gesloten centra, weg met grenzen, en solidariteit met alle gevangenen!
Migratie op dooreis: Een overzicht en nieuws 28/05/2019
Sinds 1 jaar verzamelen we de oproepen van gastheren/vrouwen over de arrestatie en opsluiting van hun/onze gasten in gesloten centra.
Een jaaroverzicht: (gedeeltelijke) gegevens op basis van data verzameld via gastgezinnen en advocaten
In 1 jaar tijd werden ruim 1.000 migranten op doorreis opgesloten. Hun detentieperiode varieert van 5 dagen tot soms 5-6 maanden. Sommige werden reeds meerdere malen opgesloten (tot 6 keer).
De overgrote meerderheid daarvan valt onder de Overeenkomst van Dublin. Na 2 maanden opsluiting werden tussen de 150 tot 200 van de 1000 personen het land uitgezet naar hun ‘Dublinland’.
Zeven personen werden vrijwillig (2) of geforceerd (5) teruggestuurd naar hun land van herkomst: Ethiopië, Soedan, Egypte.
Aan drie personen werd asiel of subsidiaire bescherming in het centrum verleend
Een tiental van hen werden overgebracht naar een open centrum voor de verdere behandeling van hun asielaanvraag.
Meer dan 700 werden vrijgelaten met een bevel om het grondgebied te verlaten (OQT), voornamelijk dankzij de tussenkomst van advocaten.
Hier bij te voegen “les sans papiers” die thuis of op de openbare weg werden gearresteerd, asielzoekers die bij aankomst op de luchthaven werden gearresteerd, mensen die hier een tijdje willen blijven, maar die op de luchthaven werden gearresteerd en werden afgewezen omdat hun visa “niet reglementair” was (hier is een recente getuigenis http://www.gettingthevoiceout.org/de-gruwel-van-de-gesloten-centra-audiogetuigenis-vanuit-het-gesloten-centrum-caricole-03052019/, gedetineerden die onderworpen zijn aan een dubbele straf en die,nadat ze hun straf hebben uitgezeten, van de gevangenis naar een gesloten centrum worden gebracht ter voorbereiding van hun uitzetting.
Opgesloten slachtoffers, een aanzienlijk budget, een enorme psychologische schade…. . Een beleid dat gericht is op het criminaliseren van diegenen die primair slachtoffer zijn. Kortom, een beleid dat kostbaar is zowel vanuit een menselijk als financieel opzicht, een beleid dat geen problemen oplost en geen effectieve of humane oplossingen biedt!
Nieuws 28/05/2019 :
– Een blijvende jacht naar personen op de vlucht in stations, kampen, parkeerplaatsen, gevolgd door arrestaties en opsluiting voor een aantal van hen.
– We horen regelmatig getuigenissen van ernstig geweld in gesloten centra: mishandelingen, isolatie, racistische verbale ruzies, overplaatsing van centrum naar centrum, etc. Opgesloten slachtoffers, die anoniem willen blijven, vertellen ons over echte martelingen.
-Ook worden er regelmatig pogingen tot zelfmoord bij ons gemeld.
-Sommigen verkeren in zeer slechte lichamelijke of psychische toestand en worden soms weken/maanden in de centra vastgehouden. Vaak worden ze op onbegrijpelijke wijze vervolgd (isoleercel, transfer, …) alsof ze gestraft moeten worden voor hun kwetsbaarheid.
De criminalisering van vluchtelingen heeft ook een nieuwe richting genomen: onder de naam “Opsporing van criminele netwerken van mensenhandel” hebben de afgelopen maanden gerichte razzia’s plaatsgevonden en tientallen vluchtelingen die verdacht worden van mensenhandel, zitten maandenlang gevangen in onze gevangenissen in afwachting van hun proces. Laatste veroordeling: 10 maanden gevangenisstraf voor 4 illegale inbraken in de haven van Zeebrugge. Na de gevangenis werd hij overgeplaatst naar een gesloten centrum en koos hij voor een vrijwillige terugkeer naar Italië.
TEGEN de gesloten centra
VOOR Bewegings- en vestigingsvrijheid voor iedereen
Gettingthevoiceout en de referenten van de gesloten centra van het burgerplatform
PS: Schriftelijke of audio getuigenissen zijn steed welcom!
10/05/2019: Veel arrestaties deze week: Willebroek, Zeebrugge, Doornik, Kortrijk, Noordstation van Brussel, Kortrijk, …
Sommige worden vrijgelaten na identificatie en afgifte van een “bevel om het grondgebied te verlaten” (BGV), anderen worden opgesloten in de gesloten centra.
Het geheime doel van deze arrestaties en korte opsluitingen is :
migranten op ons grondgebied opsporen en identificeren en hun dossiers voor te bereiden op een toekomstige verwijdering door in het Eurodac-bestand het land te vinden waar zij hun vingerafdrukken hebben achtergelaten, het land dat verantwoordelijk is voor een eventuele asielaanvraag,en zo zeer vlug de Dublin-procedure toe te passen bij volgende aanhoudingen.
Maggie De Block heeft de Dublin-procédure al eerder strikt toegepast en speelt nu dezelfde rol. En we hebben moeten vaststellen dat het aantal Uitzetting naar hun Dublinlanden in de afgelopen twee maanden is toegenomen.
Maatschappelijk werkers in sommige centra vertellen vluchtelingen nu steeds vaker dat als ze geen advocaat nemen, ze eerder bevrijd zullen worden. Dit is duidelijk niet waar.Als sommigen zonder de hulp van een advocaat vrijgelaten kunnen worden, dan worden er anderen bewaard omdat hun dossier klaar is om hun deportatie te organiseren.
Wij bevelen sterk aan dat gearresteerde mensen de tussenkomst te vragen van een advocaat die een beroep zal doen op hun arrestatie en opsluiting. De tussenkomst van een advocaat zal de duur van hun detentie niet veranderen en kan voor de meesten van hen hun vrijlating betekenen.
Moedig uw vriend aan om de hulp van een advocaat in te roepen,met respect voor zijn of haar keuze.
Wij herinneren u ook aan de nodige informatie door te geven die wij nodig hebben in geval van arrestatie van een van uw gasten:http://www.gettingthevoiceout.org/vrijheid-voor-allen-gouden-raad-aan-families-bij-arrestatie-van-een-gast/
De informatie (te sturen naar gettinthevoiceout@riseup.net) zal ons in staat stellen u door te verwijzen naar een advocaat en onze bestanden bij te werken om de informatie te kruisen en uiteindelijk de hosts te helpen.
Vergeet tot slot niet om ons te vertellen of uw vriend(in) vrijgelaten is!
STOP DUBLIN
Onze MAART en APRIL-cijfers op basis van informaties van gastheren en advocaten.
MAART 2019
Gearresteerd en vrijgelaten na een paar dagen opsluiting:4 personen zonder advocaten , 38 personen na een beroep op de RvV door advocaten
APRIL 2019
Gearresteerd en vrijgelaten na een paar dagen gevangenisstraf: 12 personen zonder advocaten, 70 personen na een beroep op de RvV door advocaten
Terugkeer DUBLIN MAART en APRIL: 24: Italië, Frankrijk, Griekenland, Griekenland, Zwitserland, Spanje, Noorwegen, Zweden, Duitsland, Frankrijk en Frankrijk.
Nog steeds in hechtenis deze 12/05/2019:
Gearresteerd in januari 2019: 2
Gearresteerd in februari 2019: 4
Gearresteerd in maart 2019: 2
Gearresteerd in april 2019: 20
De referenties van het Burgerplatform en gettinthevoiceout@riseup.net
Vanochtend hebben 50 mensen het hoofdkantoor van Brussels Airlines bezet om de medewerking van het bedrijf aan het Belgische migratiebeleid aan te klagen. De actie is het startschot van een campagne die als doel heeft dat Brussels Airlines haar medewerking opzegt aan deportaties.
“Wij zijn hier om de medeplichtigheid van Brussels Airlines aan het onmenselijke migratiebeleid van België zichtbaar te maken,” aldus een woordvoerder. “België deporteert, maar Brussels Airlines transporteert en is dus mee verantwoordelijk. Virgin Atlantic kondigde in juni 2018 aan een einde te maken aan deportaties binnen haar netwerk. Wij roepen Brussels Airlines op dit voorbeeld te volgen en zullen doorgaan met deze campagne tot wanneer Brussels Airlines topt met deportaties.”
De actievoerders spreken niet alleen het personeel aan, maar willen ook de stem van de betrokken personen laten horen. Daarom produceerden ze ook een radioprogramma waarom verschillende getuigenissen te horen zijn, zoals die van een man die scheermesjes inslikte om zich te verzetten tegen zijn deportatie, die dan van een politieagent te horen kreeg dat hij maar “gewoon moest sterven onderweg”.
“De deportaties zijn vaak gewelddadig: mensen worden vastgebonden, de mond gesnoerd, ondergaan slagen en nog veel meer,” aldus een woordvoerder. “20 jaar geleden werd Semira Adamu vermoord door politieagenten tijdens een uitzetting op een vlucht van Sabena, de voorganger van Brussels Airlines. Vandaag werkt het bedrijf nog altijd mee aan een onmenselijke migratiepolitiek die mensen met geweld terugstuurt naar een land waar ze voor zichzelf geen toekomst zien.”
Ik ben sinds 18 april 2019 in België, ik ben hier gekomen met een visum voor kort verblijf, 20 dagen, dat mij door de Belgische ambassade werd afgeleverd.
Wat de gesloten centra betreft, het Caricole-centrum in Zaventem, het is een enorme schandaal, het is de plaats waar zij mij naartoe hebben gebracht, een pure schandaal zoals ik al zei, waar de mensenrechten worden geschonden. Het is een machine, een monster dat moet worden vernietigd, omdat mensen hier veranderd worden in dieren die hun vrijheid van meningsuiting verliezen, omdat dit recht hier volledig wordt ontkend. Vanaf het politiebureau op de luchthaven krijgt u niet de mogelijkheid om u uit te drukken, maar wordt u getraumatiseerd en met geweld behandeld.
Niet alleen verliezen mensen hun vrijheid van meningsuiting, maar ze verliezen ook hun recht op vrijheid, hetgeen een grondrecht is voor alle mensen. Mensen worden gevangen gezet omdat ze asiel hebben aangevraagd of omdat ze op bezoek zijn met een visum, een bezoek aan het Koninkrijk van België.
Dit is onaanvaardbaar. Wij zijn geen misdadigers, er zijn hier zelfs ook kinderen met hun ouders, maar wij zijn geen misdadigers. Deze mensen zijn geen bandieten of terroristen, maar worden opgepakt op de luchthaven en moeten in een gevangenis blijven.
Zij behandelen ons als gevangenen. Ze doen alles….ze nemen uw telefoon af, in de plaats krijg je een stomme kleine telefoon. Hoewel we in het computertijdperk leven, het tijdperk van de hightech enz., kan je niet op WhatsApp gaan, je kan niet communiceren met je familie.Je zit in de gevangenis, het is een gevangenis. Caricole is geen gesloten centrum, het is een gevangenis.
Wat het immigratiebeleid betreft, ben ik ervan overtuigd – en ik geloof echt wat ik zeg – dat het moet worden herzien. Wij, buitenlanders, zijn niet welkom, we worden mishandeld bij aankomst. Maar de buitenlanders, zoals de Belgen die naar ons land komen, krijgen niet dezelfde slechte behandeling. Mensen moeten worden gerespecteerd, mensen moeten de kans krijgen zich te uiten.
Wij krijgen een visum in onze landen en wanneer wij de luchthaven bereiken, ontzegt hetzelfde land ons het recht om dat land binnen te komen. Dit betekent dat er een probleem is tussen de ambassadeur die zich in dat land bevindt en die het visum aflevert en de immigratiedienst die u ontvangt wanneer u het land binnenkomt. Dat is alles wat ik te zeggen heb.
Wat is de NoBorder beweging? Hoe de strijd tegen grenzen en voor bewegingsvrijheid organiseren? Op zaterdag 25 mei zal er een ontmoeting, uitwisseling en debat doorgaan met Belgische en Internationale activisten en symphatisanten. Indien je gewoon info wil komen inwinnen, of je zou graag iets doen voor een rechtvaardiger migratiebeleid, maar je weet niet wat en niet hoe, dan is dit de plek!
Zaterdag 25/05/2019
Allee du Kaai (Havenlaan, 53, 1000 Brussel)
10h-10h30: Ontvangst van de Belgische deelnemers en activisten van Calais, Parijs, Duitsland, Engeland, Griekenland…..
10h30-12h: Globale en lokale acties, verschillende ervaringen van activisten worden voorgesteld rond “Hoe de strijd tegen grenzen en voor bewegingsvrijheid organiseren”
12u-13u30: Pauze
13u30-15u30: Hoe zich organiseren en op welke wijze? Autonome plekken, directe acties, campagnes, … Hoe integreert de NoBorder beweging zich in onze strijd? Welke repressie ondergaan de activistengroepen?
15u30-16u: Pauze
16u-17u30: Hoe linken leggen tussen de verschillende strijdvormen?
Wat is een NoBorderkamp?
17u30-18u30: conclusies, tafelronde, gemeenschappelijke projecten, voorstelling van programma van zondag 26/05.
19u: Maaltijd tegen grenzen door collectactif
20u: Opgepast plaars veranderd: Concerten steunavond NoBorder door gettingthevoiceout, CRER en alle Noborder collectieven.
programma: https://bxl.indymedia.org/spip.php?article24672ici
Jan Blockxstraat 1030 Brussel tram 7, 32, 55
Zondag 26/05
12u30: Atelier “Hoe zich tegen een deportatie verzetten”
In “L’Agitée” (Gaucheretstraat 114, 1030 Schaarbeek)
Neem uw picknick mee!
18u30 – projectieavond tegen de Grenzen
in “La poissonnerie”(vooruitgangsstraat 214 in 1030 Schaarbeek)
Welkom aan allen met of zonder papieren, aan allen wel of niet gemaskerd
NEEN aan een nieuwe gesloten centrum, NEEN aan de criminalisatie van migranten
Maggie de Block en Koen Geens openen aanstaande dinsdag 7 mei het nieuwe detentiecentrum voor vrouwen in Holsbeek. Een nieuwe stap in de richting van meer repressie, uitsluiting, racisme en geweld.
Dit is de eerste van een aantal nieuwe geplande gesloten centra. De regering overweegt de bouw van nog eens drie gesloten centra, die de retentiecapaciteit van het land tegen 2022 moeten verdubbelen.
Omdat we ze niet zullen laten verheugen over de opsluiting van migranten, omdat we de afschaffing van de gesloten centra willen en omdat we hen niet in stilte hun repressieve beleid zullen laten voortzetten, zullen we samenkomen op dinsdag 7 mei om 13.45 uur voor het nieuw gesloten centrum, 19 rue De Vunt, 3220 Holsbeek.
Gegroepeerd vertrek vanuit Brussel : RDV 12u30 Noordstation (spoor 1) naar Leuven Vanuit Leuven neemt u bus 333 (Peron 11) naar het Wilsele Gemeentehuis.
Doorsturen naar allen om Geens en De Block te verwelkomen !
Update: Vlucht gewijzigd: vlucht via CASABLANCA, en daarna vers Abidjan (arrivée à 03h05 le 3.5), donderdag 2 mei 18H30 : AT833 et SN 4055 Royal Air Maroc et Brussels Airlines)
————————————————————————————————————————————–
Deportatie naar Ivoorkust 02/05/2019 : mobilisatie!
De heer O.C. uit Ivoorkust wordt momenteel vastgehouden in het gesloten centrum voor vreemdelingen in Vottem. Hij woont al 12 jaar in België en had zelfs een arbeidscontract. Hij had net een aanvraag tot regularisatie ingediend toen hij gearresteerd werd nadat hij zonder specifieke reden op het politiebureau was opgeroepenwas!
Zijn leven, banden en vrienden zijn hier .
Ze zullen hem aanstaande donderdag 2 mei deporteren op een vlucht naar Abidjan via Ouagadougou om 11.10 uur – vlucht SN255/ LH5548/AC 6334/UA 9979.
Om deze deportatie te helpen voorkomen, kunt u aanstaande donderdag 2 mei om 9.10 uur op de luchthaven aanwezig zijn bij de registratiebalie en de passagiers op de hoogte brengen van de situatie.
U kunt de verantwoordelijken voor deze uitzettingen ook faxen, e-mailen, bellen, tweeten en tweeten.
SN Brussels Airlines : customer.relations@brusselsairlines.com
Fax= 027233599 / 02/7238496 / 027534931
Tél 078 188889 / 027232345 /027232362
Demandez à ce que que votre message soit transmis au
Commandant de bord
De heer S, Tamil uit Sri Lanka, kwam naar België om asiel aan te vragen. Hij werd enkele maanden geleden op de luchthaven gearresteerd. Zijn asielaanvraag werd geweigerd en hij zal op 25 april 2019 voor de derde keer een uitzettings poging ondergaan naar Ghana (!). We nemen aan dat Ghana een tussenstop is, maar hij heeft geen informatie gekregen over de voortzetting van zijn reis. Hij vraagt zich af wat er met hem gaat gebeuren in Ghana en is erg angstig. Hij vraagt onze hulp om aan deze deportatie te weerstaan.
Vlucht SN 277 om 10.40 uur naar Lomé met een tussenstop in Accra (Ghana).
Laten we om 08.40 uur op het vliegveld afspreken om zijn situatie uit te leggen aan de passagiers.
en faxen, e-mailen, bellen, twitteren naar de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze deportaties.
Update 10/04/2019: De uitzetting van Reda werd uitgesteld voorbije dinsdag 9 april! Maar we doen voort: Reda Dhawelbeit, Soedanees afkomstig van Darfour wordt nog steeds bedreigd om terug te keren naar Karthoum waar hij zeker zal gearresteerd worden bij zijn aankomst en gemarteld zal worden, zelfs gedood. En ook anderen riskeren hetzelfde lot te ondergaan!
No to the deportation of Reda to Sudan, no to deportations in general!
Tomorrow, Tuesday 9 April 2019, Reda Dhawelbeit, a Darfuri Sudanese, will be sent back to Karthoum where he will most probably be arrested and tortured, not to say killed.
Reda is 40, he left everthing and everyone; his pregnant woman, his son whom he never could hold into his arms, a work he really liked, his parents, his friends. Why? To escape a dictatorship that wanted to destroy him. He requested asylum in Belgium but it was refused. Tomorrow 9 April, after retaining him in a closed centre for more than 2 months, Belgium is planning to send him back to his country where he runs the risk to be tortured and killed. This risk is even bigger since Reda is part of the Sudanese people who were identified by the Sudanese delegation that had been invited to Belgium by Theo Francken in September 2017. Following that visit, the Sudanese security had even paid a visit to his wife to threaten her.
Two rulings by the European Court of Human Rights, from 15 January 2015 – A.A. vs. France (n o 18039/11), A.F. vs. France (n o 80086/13) – deemed that the deportation of Sudanese applicants was a violation of article 3 of the European Convention of Human Rights regarding the proven risks of inhumane or degrading treatments in case of return to Sudan. The European Court of Human Rights deemed that the dismissal measures taken against Sudanese applicants were contrary to that article.
I also wish to draw your attention to the current deterioration of the security situation in Sudan, as documented by reports and articles by Amnesty International and Human Rights Watch over the last months. Indeed, these organisations point the human rights abuses committed in the context of the violent repression against the population and demonstrators since December 2018. This repression caused over sixty deaths, more than a thousand arrests and around 2,000 wounded. Kidnappings and torture are widely used by the Security Services (NISS). The deported Sudanese are arrested and questioned by them when landing in Sudan; loads of testimonies confirm that the families of several deported nationals have remained without news from them since their deportation. They were arrested, disappeared, and have probably been killed by now.
We call on every action possible to prevent Reda Dhawelbeit’s deportation as well as any other deportation to Sudan where the current situation doesn’t guarantee at all the security of the people who live there.
Update 10/04/2019: Hicham werd uitgezet ondanks de aanwezigheid van mensen in de luchthaven die passagiers sensibiliseerden. In Madrid weigerde hij een asielaanvraag in te dienen in Spanje en heeft hij een bevel gekregen om het grondgebied te verlaten binnen de 3 dagen…
————————————————————————————————————-
UPdate
meest wschlijke vlucht is
Brussels to Madrid
Flight SN3721 is departing on Tuesday April 9 at 09:25
Afspraak om 7:30 om tegen de passagiers te praten
————————————————————————————————————–
Poging tot gedwongen uitzetting op 09/04/2019 van een Palestijn die sinds 27 dagen in hongerstaking is
Sinds begin 2019 voeren de Belgische autoriteiten een echte jacht op de Palestijnen. Volgens onze informatie zijn er sinds januari tientallen Palestijnen gearresteerd en in gesloten centra geplaatst.
De meeste van deze mensen bevonden zich in open centra en hadden asiel aangevraagd. De Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) heeft hen gedagvaard en hen tijdens dit onderhoud een “bijlage 26quater” (beslissing tot weigering van verblijf met een bevel om het grondgebied te verlaten) gegeven. De DVZ arresteerde hen vervolgens onmiddellijk en sloot hen op in gesloten centra, in afwachting van hun deportatie.
Eén van hen is Hicham, die de vreemdelingendienst nu dinsdag 09/04/2019 met geweld terug wil sturen naar Spanje:
Hicham, een Palestijn, kwam in België aan om asiel aan te vragen. Om hier te geraken moest hij door een ander Europees land. In Spanje moest hij zijn vingerafdrukken geven. Volgens de Dublinprocedure is Spanje dus verantwoordelijk voor zijn asielaanvraag.
Hicham wil niet terug naar Spanje. Hij is van mening dat de opvang daar niet werkt en hij wil in België blijven waar hij al banden heeft.
Hicham zegt het luid en duidelijk en is met deze landgenoten een hongerstaking begonnen op 17/03/2019, één van de enige mogelijke vormen om zich te kunnen uiten in gesloten centra.
Het centrum doet er alles aan om hem stil te houden en heeft hem geïsoleerd en zijn telefoon afgenomen, hij heeft geen contact meer met de buitenwereld .
De dienst vreemdelingenzaken besloot om hun positie te handhaven en organiseerde op dinsdag 09/04/2019 een gedwongen uitzetting onder begeleiding. Hicham zal aan de 27ste dag van zijn hongerstaking zijn en is erg zwak.
België is niet verplicht Dublin toe te passen. Het Dublinreglement verplicht de lidstaten er niet toe om “een overname” van aansielzoekers te verzoeken aan de staat die hiervoor verantwoordelijk zou zijn. België kan beslissen om deze asielaanvragen zelf te behandelen.
Laten we Hicham en al degenen die aan deze procedure zijn onderworpen, steunen.
We kennen het vluchtnummer van Hicham nog niet om naar de luchthaven te kunnen gaan en aan de passagiers Hicham’s situatie en hun rechten en plichten te gaan uitleggen, hen uitleggen dat ze deze uitzetting op hun vlucht kunnen weigeren! Een update zal op deze website verschijnen vanaf het moment dat we meer details hebben!
Maar u kan schrijven, faxen, e-mailen naar de mensen die verantwoordelijk zijn voor deze beslissingen:
Status van de mis genoemde “transmigranten” in gesloten centra [05/04/2019]
We kregen opnieuw te horen dat in gesloten centra sommige maatschappelijk werkers hun invloed aanwenden om gedetineerden ervan te weerhouden om overeenkomsten met advocaten te ondertekenen en hen een snelle vrijlating beloven “als ze geen advocaten nemen”.
Dit voorkomt een “beroep in extreme urgentie”, dat in de meeste gevallen hun vrijlating mogelijk maakt.
Commentaar van een advocaat: “Het inhuren van een advocaat kan op geen enkele manier het proces van vrijlating van je vrienden vertragen. Dit is een vals gerucht dat de ronde doet. Sociaal assistenten beloven soms vrijlating, opdat ze geen advocaat nemen, maar de termijn om in beroep te gaan is in de tussentijd verlopen. Naar mijn mening is dit een echte belemmering voor de toegang tot de rechter. »
Het doel van deze aanpak van de Dienst Vreemdelingenzaken is om hen in hechtenis te houden met het oog op hun uitzetting. Na deze periode van 5 of 10 dagen waarin een beroep in extreme dringendheid mogelijk is, bevinden advocaten en gedetineerden zich in een hopeloze situatie waar juridisch gezien nog weinig mogelijk is, en dan wordt het een echte hindernisbaan om ze nog vrij te krijgen! De gedetineerde kan dan weken of zelfs maanden opgesloten blijven voordat hij uiteindelijk, in de meeste gevallen, wordt teruggestuurd naar zijn Dublinland of zijn land van herkomst!
In de laatste maanden is er bijzondere druk gezet met dreiging tot uitzetting voor bepaalde groepen:
-Een twintigtal Palestijnen werden gearresteerd op de dienst vreemdelingenzaken of in hun open centrum en opgesloten met de dreiging om teruggestuurd te worden naar hun Dublinlan, in dit geval naar Spanje.
-Verscheidene Soedanezen worden al enkele weken vastgehouden met de dreiging tot uitzetting naar hun land.
En vreemdelingendienst durfde en stap verder te doen:
Een Eritrese man heeft een eerste uitzettingspoging ondergaan naar Asmara, Eritrea na een negatieve antwoord op zijn asielaanvraag! Hij volgde het advies van zijn gastvrouw en weigerde deze uitzetting op de luchthaven. (zie ook ons advies hier: http://www.gettingthevoiceout.org/comment-arreter-une-expulsion/). Hij was zeer slecht verdedigd door een spookadvocaat. Een nieuwe advocaat heeft de zaak overgenomen.
De situatie op 05/04/2019 op basis van informaties ontvangen van advocaten en hosts:
Februari: 82 arrestaties
11 werden enkele dagen na hun arrestatie zonder de hulp van een advocaat vrijgelaten
47 werden vrijgelaten na de indiening van een dringend beroep door een advocaat.
17 worden nog steeds vastgehouden in de centra, waarvan een meerderheid de aanvraag voor advokatennoodhulp had afgewezen
7 werden in de maand maart naar hun Dublin-land uitgezet
Een in december gearresteerde vrouw werd in februari naar Ghana gedeporteerd
Maart: 85 arrestaties
7 werden vrijgelaten zonder tussenkomst van een advocaat enkele dagen na hun arrestatie
47 werden vrijgelaten na de indiening van een dringend beroep door een advocaat.
31 gearresteerd in maart zitten nog steeds in het gesloten centrum op 05/04, van wie er 11 de hulp van een advocaat weigerden.
In het licht van deze cijfers kunnen we onze opgesloten vrienden alleen maar aanraden om zeer snel (binnen 5 of 10 dagen volgens hun dossier) een Goede-advocaat (!!!!!!) te nemen (!!!!) die wij kunnen adviseren (gettingthevoiceout@riseup.net)
Michele, Franck,referenten van de gesloten centra voor burgerplatform en gettingthevoiceout
Collectieve uitzettingsvlucht naar Guinee, DRC en Senegal op dinsdag 26/03/2019
Sommige mensen in de verschillende detentiecentra verwittigen ons dat ze op een “speciale vlucht” zullen worden gezet om naar hun land van herkomst te worden gedeporteerd, voor sommigen van hen de DRC, voor anderen Guinee, voor anderen Senegal…..
Het is mogelijk dat dit een vlucht is die onder auspiciën van FRONTEX wordt georganiseerd (http://frontex.europa.eu/operations/return/) en dat andere mensen uit Schengenlanden deel uitmaken van deze vlucht en naar 127bis of rechtstreeks naar de luchthaven worden gebracht.
Volgens de gekregen informaties zullen zij deze maandagavond vanuit hun detentiecentra in Vottem, Brugge en Mersksplas worden overgebracht naar het 127 bis centrum bij de luchthaven. De bezoeken in het 127bis werden deze zondag en maandag afgelast om plaats te laten aan deze mensen en om hun uitzetting voor te bereiden!
Het vliegtuig zou opstijgen vanaf de Militaire Luchthaven van Melsbroek Haechtse steenweg 138 in Steenokkerzeel deze dinsdag om 10.30 uur………
Meneer B, afkomstig uit Congo Brazzaville verblijft sinds enkele maanden in het gesloten centrum van Vottem. Hij gaat zijn tweede uitzettingspoging ondergaan nu vrijdag 22 maart.
Meneer werd veroordeeld en is vanuit de gevangenis overgebracht naar het gesloten centrum om uitgezet te kunnen worden. Zijn advocaat heeft alle mogelijke beroepen ingediend, hij zelf heeft ook een tweede asielaanvraag gedaan vanuit het centrum.
Meneer is 33 jaar en heeft zijn familie hier (vader, broers en zussen), al zijn vrienden zijn hier.
Laten we naar de luchthaven gaan om de passagiers en de vliegtuigmaatschappij op de hoogte te brengen. Vlucht: ET729 vrijdag 22 maart om 22u30, Ethiopian Airlines naar Adis Abeba en vervolgens transfert naar Brazzaville.
afspraak om 20u 30 aan de luchthaven, als je aanwezig kan zijn, laat het ons weten.0484026781
Neen tegen de dubbele straf! stop deportatie
En campagne via fax, tel, mail:
Aan de vliegtuigmaatschappij en aan de huidige bevoegden:
Twee palesteinse mannen in Merksplas zijn een hongerstaking gisteren begonnen en zijn in isolatie geplaatst zonder telefoon. TRwee anderen willen morgen een hongerstaking beginnen
——————————————————————————
15/03/2019: Sinds eind januari werden Palestijnen die een asielaanvraag deden en in de open centra woonden gearresteerd door de dienst vreemdelingenzaken tijdens één van de afspraken daar en sindsdien zitten zij gevangen in een gesloten centrum met oog op uitzetting.
Zij hebben een annexe 26 quarter gekregen waarin staat dat zij terug moeten keren naar hun Dublinland waar zij hun vingerafdrukken hebben moeten geven of een asielaanvraag gedaan hebben. Voor de meerderheid van hen gaat dit over Spanje.
De Dienst vreemdelingenzaken heeft een collectieve deportatie georganiseerd naar Spanje op 19/03/2019 voor een groot deel van de Palestijnen die eind januari/begin februari gearresteerd werden.
Het is de eerste keer volgens ons dat een collectieve vlucht georganiseerd wordt naar een Dublinland. De collectieve uitzettingen verlopen normaal gezien via een militaire vlucht die vertrekt vanuit de militaire luchthaven van Haren. De mensen die uitgezet worden, worden begeleid door politie agenten (2 per persoon).
Een artikel dat dateert, maar actueel blijft over collectieve vluchten kan je hier vinden: http://www.gettingthevoiceout.org/gebruiksaanwijzing-voor-collectieve-vluchten/
Nieuwe vlagen van arrestaties hebben plaats door dienst vreemdelingenzaken, opnieuw voor Palestijnen die komen vanuit Dublinlanden. Volgens verschillende bronnen horen we dat de dienst vreemdelingenzaken een aantal onder hen gaat opzoeken in de open centra als ze niet naar hun afspraak komen….
Verwittig jullie Palestijnse vrienden!!
Neen tegen “Dublin” Vrijheid van beweging en vestiging voor allen!
———————————————————————————————————————
Dringende informatie aan Palestijnen die asiel aangevraagd hebben/aanvragen en in de Dublin procedue zijn: Gelieve deze te verspreiden!
wij vernemen dat sinds januari 2019 verschillende tientallen Palestijnen gearresteerd werden tijdens hun afspraken bij de dienst vreemdelingenzaken, omdat ze in een Dublin procedure vertoeven.
Een collectieve vlucht is voorzien naar Spanje op 19/03/2019.
Bericht aan diegenen die gearresteerd werden in januari of februari, en die vanuit Dublinland Spanje komen. Zij moeten hun advocaat dringend verwittigen.
Voor diegenen die recent gearresteerd werden, zal de dienst vreemdelingenzaken 6 weken moeten wachten op antwoord van Spanje. Zij kunnen dus niet uitgezet worden met deze collectieve vlucht. Toch is het belangrijk dat ook zij hun advocaat verwittigen!
Voor diegenen die nog vrij zijn en/of in een open centrum zitten en die vanuit een Dublinland komen, licht u in bij uw advocaat of bij de HUB/Noordstation of Sisa voordat je naar je afspraak gaat bij dienst vreemdelingenzaken!
Voor diegenen die niet naar hun afspraak van de dienst vreemdelingenzaken gaan: weet dat de dienst vreemdelingenzaken de politie kan sturen naar de open centra of naar hun gekende domicilie .
Februari 2019: B. werd in oktober 2018 rechstreeks van de luchthaven naar Caricole gebracht. Hij verbleef er 3 maanden.
Hij getuigt over het stilzitten van de sociale dienst. “De mensen zitten hier 4, 5 of 6 maanden en er verandert niets.”, “Als je met de directrice over iets wilt praten, moet je haar schrijven en zij accepteert of niet…”.
In het centrum is geen solidariteit of menselijkheid toegestaan door de agenten. “We hebben een blinde begeleid. Het zijn de bewoners van het centrum die hem hielpen met zich te verplaatsen, te eten. Daarna hebben ze hem geen tijd gegeven om advocaat te nemen. Ze hebben hem terug gestuurd.”, “We hebben de man horen roepen: Help mij”, “de agenten verhinderden ons om hem te helpen en 5 mannen namen de man mee …”
Hij benadrukt ook het onbegrip voor de beslissingen door de gevangenen, “nadat ze jouw verblijf verlengen, blijf je nog steeds in het centrum”, of ze sturen je terug “met de federale politie en niemand weet wat er gebeurt met degenen die worden ontslagen … ”
“Er was een vrouw van E. Ze werd ontslagen en we leerden dat ze werd gearresteerd bij haar terugkeer …” … “Dan ben je gestresst en dat geeft problemen “…
“We gaan terug met een slecht beeld van België, want toen ik ervoor koos om naar België te komen, dacht ik dat ze me echt gingen beschermen en onderdak geven … “,
“hier is het erger dan een gevangenis, het is niet normaal.”
Maart 2019: Hallo, ik ben een jonge Afrikaan die deze getuigenis maakt om te proberen uit te leggen wat we zagen in de gesloten centra, met name in België. Ik blijf liever anoniem omwille van mijn veiligheid.
Deze getuigenis is ook een oproep aan de plaats van al diegenen die een hart hebben en ons willen helpen. Wij die zijn opgesloten, alleen maar omdat we asiel wilden aanvragen of bescherming zochten.
Al meer dan 70 dagen opgesloten, de vrijheid ontnomen.
Het is triest om te weten dat we doen alsof we helpen, maar dat is niet het geval. Ik leg het even uit. Alles is gepland. We krijgen advocaten waarvan we niet weten of ze ons willen helpen. Degenen onder ons die zelf advocaten kunnen betalen, hebben meer geluk. Voor ons die niet over de middelen beschikken, is het moeilijk.
Het is triest om te weten dat in twee maanden, er slechts twee Afrikanen zijn die een positief antwoord kregen (ze kregen vluchtelingenstatus), en er een paar vrijlatingen waren. Op een schaal van 100% heeft slechts 20% de vrijheid, de rest wordt verworpen.
De aanvraag van een meisje dat hier zeven maanden doorbracht, werd verworpen en toen ze terugkeerde werd ze gevangen genomen. Sommigen worden verbannen naar andere Afrikaanse landen.
Ik heb nooit een misdaad begaan, maar ik was met handboeien aan het hof zoals een misdadiger. Alleen maar omdat ik vroeg mij te bevrijden om mijn procedure voort te zetten. Geboeid, opgesloten in een cel.
We zijn met zes in onze kamer, we spreken niet dezelfde taal. Er zijn tijdstippen om te scheren, haar te doen, te eten en naar het midden van de tuin te gaan, altijd met toezichthouders om ons in de gaten te houden zodat we niet weglopen.
Waarom weglopen, we zijn van huis gevlucht om hulp te krijgen en ze weigerden te helpen. Ik geloof dat als we echt geholpen zouden worden, niemand zou willen vluchten.
Bij mijn aankomst op de luchthaven, heeft de politieagent die me arresteerde gezworen om me terug te sturen naar van waar ik kom.
De Dienst Vreemdelingenzaken doet er alles aan om ons naar huis te laten terugkeren. Ik heb geen onderdak, mijn ouders leven niet meer, maar ze willen me terugsturen. Nochtans wordt mijn leven bedreigd. Ik vraag maar één ding, hulp, bescherming.
Er gebeuren dingen in de centra. Veel onrecht, ik zweer het je. Het enige dat gerespecteerd wordt, zijn de mensenrechten om hun onrecht te verbergen.
Als ze aan de buitenwereld tonen dat onze rechten worden gerespecteerd, zullen de mensen niet weten wat er hier werkelijk aan de hand is. Hoe je in volle procedure een retourticket krijgt om naar huis terug te keren. Niet de minste vrijheid. We worden gecontroleerd voor het eten, voor het slapen, bij het wakker worden, voortdurend gecontroleerd. In alle eerlijkheid, als ze alles deden om ons te helpen, zou niemand willen weglopen omdat we ons veilig zouden voelen. Maar we staan constant onder druk, op elk moment. Elk uur, elke seconde, elke minuut. Ze kunnen ons op elk moment terug laten keren. Als ze ons niet willen, sturen ze ons naar andere landen, zoals Frankrijk, Italië, etc … om ons te laten onderzoeken.
Vergeef me voor de spellingsfouten, ik ben niet hoog opgeleid, maar alsjeblieft negeer dit bewijsmateriaal niet. We hebben echt hulp nodig. Ik dank je.
06/03/2019: Oproep van de Voix des Sans-Papiers (VSP) in Brussel
Één van onze vrienden, Diallo Ahmad Bilo, werd op 25 december bij het Noordstation gearresteerd en overgebracht naar Vottem. Hij heeft buikpijn sinds 11 februari en vroeg om naar een dokter te gaan. De enige oplossing die zij voorstelde was om hem in afzondering te plaatsen en ze zeiden dat hij dit veinsde(Nochtans had hij in november een operatie ondergaan).
In deze eenzaamheid, dit gebrek aan rechtvaardigheid, deze individuele en structurele mishandeling, ondanks de waarschuwingen van zijn advocaat, is er niets veranderd aan zijn situatie. Daarom besloot hij een nieuwe strijd te voeren: op 15 februari begon hij een hongerstaking om de aandacht te vestigen op deze gerobotiseerde gevangenisadministratie (Vottem bestaat al 20 jaar) als antwoord op de Belgische overheid. Een overheid die helemaal niet om zijn persoon geeft, deze onvermoeibare strijder, die er altijd is om sociale rechtvaardigheid, gelijkheid, waardigheid, vrijheid te verdedigen.
Wij hebben niet langer het recht om onze rechten op te eisen en als mens te worden beschouwd. Zullen we deze onrechtvaardigheid, die de gemoderniseerde voortzetting van de slavenhandel is, ondergaan en accepteren? We hebben genoeg gezien, het is tijd om dat te veranderen.
“Mijn naam is Diallo Ahmad Bailo. Sinds 25 december 2018 zit ik in het gesloten centrum van Vottem in Luik. Ik ben in België sinds januari 2014 en ik heb geen papieren. Omdat ik niet de juiste documenten heb, noemden ze mij ‘illegaal’.
Ik ben geboren in Mauritanië, maar mijn ouders komen uit Guinee Conakry. Ik verkreeg gisteren informatie van mijn advocaat, de Dienst Vreemdelingenzaken wilde contact opnemen met de ambassade van Guinee om mij naar daar te deporteren, maar ik ken niets, bijna niets van Guinee. Ik wou dat ze me naar Mauritanië zouden deporteren. Wat mijn gezondheid betreft, ben ik al heel lang ziek. Ik heb er alles aan gedaan om niet gedeporteerd te worden, maar ik zie geen andere oplossingen. Ik ben gestopt met de hongerstaking vanwege mijn gezondheid, ik heb leverproblemen en kan dus niet lang in hongerstaking gaan. Omdat ze me niet vrijgelaten hebben besloot ik te stoppen met deze hongerstaking.
Hier in het gesloten centrum is het niet zoals buiten. De medische diensten geven je alleen paracetamol als je hoofdpijn hebt. Er is hier geen goede medische dienst, in tegenstelling tot buiten als je vrij bent.
Ik zit al 2 weken geïsoleerd binnen in de gevangenis, alleen in mijn kamer. Ik ga 30-40 minuten per dag naar buiten en ik neem één douche per dag. Er zijn 3 maaltijden per dag en er is een televisie, maar ik zit al 2 weken in isolement.
Ik heb twee weken niet geslapen, ik heb veel stress, en veel nachtmerries.
Alleen de bewakers komen naar me toe, iemand anders zie ik niet. Ik communiceer met niemand anders. En de andere werknemers zijn niet echt open, ze zeggen alleen ‘hallo’, ‘hallo’ en dat is het. Voor mij is het alsof ze racisten zijn. Ze spreken met niemand, ze zeggen zelfs niet eens ‘hallo’. Sommigen van hen zeggen wel hallo, maar anderen lopen langs alsof je onzichtbaar bent.
Manifestation de solidarité aux Soudanais(es) détenu(e)s en centres fermés et de soutien aux manifestations au Soudan contre le régime en place organisée par des Soudanais en Belgique.
Pour exprimer notre solidarité avec les manifestation actuelles au Soudan et de dénoncer la crise et la situation des migrant(e)s soudanais(es) en Belgique, les organisateurs et organisatrices vous invitent à manifester devant l’ambassade du Soudan le samedi 09/03/2019 à Bruxelles à 14h00 (134 Avenue Franklin Roosevelt, 1050 Ixelles).
Ces dernières semaines, de nombreux Soudanais(es) ont été arrêté(e)s puis détenu(e)s dans des centres fermés en Belgique. Certain(e)s ont entamé une grève de la faim, notamment pour protester contre la violence utilisée pour les forcer à donner leurs empreintes digitales. Comme toujours dans cet espace carcéral, s’en est suivi une importante répression (isolement, transfert vers d’autres centres,…).
Tant en Belgique qu’au Soudan, les Soudanais(es) résistent et luttent pour leurs droits, contre la dictature de plus en plus violente là-bas, contre la répression des migrant(e)s et leur détention arbitraire en centres fermés ici…
Allons leur témoigner notre solidarité, les supporter dans leur lutte !
Liberté de circulation pour toutes et tous !
Non aux centres fermés! Non à la répression des migrants! Non à la dictature! Soutien à la résistance organisée au Soudan et en Belgique!
**************************************************************************** Release from initiative of solidarity of Sudanese asylum seekers in close centers in Belgium
We invite you for demonstration in front of Sudanese embassy Saturday 09 / 03 / 2019 in Brussels at 14h00 o’clock in order to express your solidarity with the current Sudanese uprising and shed light of Sudanese refugees crisis in Belgium and also shed light for the worst situation of Sudanese refugees in close center in Belgium.
In fact, these past weeks, many Sudanese have been arrested and detained in closed centers in Belgium. They went on hunger strike to protest against violence used to force some of them to give their fingerprints. This strike was then highly repressed (deportation to other center, isolation,…).
Both in Belgium and in Sudan, Sudanese resist and fight for their rights, against the increasingly violent dictatorship, against the repression of migrants.
No to closed centres! No to repression of migrants! No to dictatorship! Support for the resistance that is organised in Sudan and in Belgium! **************************************************************************** بيان من مبادرة دعم طالبي اللجوء السودانيين المحتجزين بالمراكز المغلقة ببلجيكا
في الأسابيع الأخيرة تم اعتقال العديد من السودانيين ووضعهم في مراكز مغلقة في بلجيكا. وهم الان ينفذون إضراب عن الطعام مع معتقلين آخرين للاحتجاج على العنف الذي تعرضوا له ووضعهم في مراكز مغلقة بدون مراعاة حقوقهم الأساسية بوضعهم في ظروف صعبه دون الاتصال بالمحامين ودون معرفة الرأي العام عن أوضاعهم العامة والصحية سواء في السودان أو بلجيكا. لذا فهم يواجهون وضعاً مشابها للقمع والديكتاتورية ببلجيكا كما في السودان ، كما أن قمع طالبي اللجوء السودانيين داخل المراكز المغلقة ببلجيكا يعتبر أقوى لذلك يدعوكم عدد من نشطاء حقوق الإنسان البلجيك والسودانيين لدعم المبادرة بالحضور والتضامن مع الشعب السوداني وقضية طالبي اللجوء السودانيين ببلجيكا والمشاركة في المظاهرة المقرر لها أمام السفارة السودانية ببروكسل يوم السبت الموافق 9 مارس 2019 في تمام الساعة الثانية بعد الظهر ولنقلها معا لا للمراكز المغلقة لا لقمع المهاجرين وطالبين اللجؤ والمواطنين السودانيين ببلجيكا أو السودان. هذا بالإضافة لدعم المقاومة والانتفاضة السلمية القائمة حاليا بالسودان التي ترفع شعار حرية سلام وعدالة والثورة خيار الشعب التي من أجلها حتى الآن قتل عشرات المحتجين السلميين في الخرطوم وبقية المدن السودانية من بين هولاء القتلى عدد من الأطفال ويقدر عدد المعتقلين حتى الآن بالمئات في كل أنحاء السودان .
Februari 2019:Audio : Oproep tot hulp uit het gesloten centrum (CRA) van Coquelles in Calais en video uit het centrum
“Goeien avond meneer,
we bellen je vanuit het gesloten centrum van Coquelles in Calais.(CRA)
Er is een Eritrese die zelfmoord heeft gepleegd. We weten niet of hij dood is of niet! Het is de derde zelfmoordingpoging in een week tijd.
Dank u meneer!
Hier, Coquelles centrum in Calais! AUB ! Het is een SOS
… AUB..”
Tweede uitzettingspoging voor Mevrouw T, deze vrijdag 15/02/2019 naar Ghana!
vlucht SN277 Zaventem 15/02/2019 11:10 naar Accra 15/02/2019 16:55
Mevrouw T zit opgesloten in het gesloten centrum van Brugge sinds 30/12/2019. Zij wou de Eurostar nemen om te gaan feesten bij vrienden in Groot-Brittanië en werd gearresteerd in het station. Zij leefde sinds meer dan een jaar in Nederland, zonder haar situatie te regulariseren. Zij wil niet terugkeren naar Ghana, waar zij in armoede leefde.
Afspraak op de luchthaven van Zaventem deze vrijdag 15/02 om 9u10 om met de passagiers van de vlucht te praten en om Mevrouw te helpen om zich te verzetten tegen haar uitzetting.
informatie van de vlucht: Vlucht SN277 Zaventem 15/02/2019 11:10 naar Accra 15/02/2019 16:55
stuur een brief, fax en mail naar SN Airlines vennootschap, groot deportatiebedrijf naar de Afrikaanse landen.
07/02/2019: “Ik wachtte op de dokter.
Hij en twee verpleegkundigen onderzochten een Soedanese man op ernstige (mogelijks gebroken) pijn in zijn arm. De lijdende man was vergezeld door een tweede Soedanese die vanuit het Arabisch naar het Engels vertaalde. Ik stond op mijn beurt te wachten. Ik was in de volgende kamer en de deur stond open. Terwijl de dokter vraagt om de arm te bewegen, zegt de Soedanese man dat hij dat niet kan en ik hoorde een klap. Op dat moment komen 4 of 5 bewakers aanrennen in de veronderstelling dat de dokter geraakt was. Toen ze merkten dat de arts geen slachtoffer was, maar dader van de klap, lachten de bewakers alvorens ze opnieuw hun werk verderzetten.
De feiten:
Donderdag 31/01: terwijl de cypers proberen A te dwingen zijn vingerafdrukken achter te laten en hij weigert, wordt hij met geweld vastgehouden en mishandeld door 5 bewakers die hem met geweld willen weghalen. Eén van hen wringt zijn arm zodanig dat hij zijn hand niet meer kan bewegen. Hij wordt in een isolatiecel gezet tot het einde van de volgende dag. De feiten vinden plaats voor alle gevangenen in de B-vleugel.
Twee andere Soedanezen werden gedwongen hun vingerafdrukken achter te laten en werden bedreigd met dezelfde behandeling als zij weigerden.
Over de toestanden in Brugge vertelden de jongens me dit: Hongerstaking gestart op 05/02/2019. Algemeen. Niet alleen door Soedanezen.
Ze protesteerden tegen:
– willekeur bij vrijlating (de ene meteen, ook al was die al 5x gearresteerd – de andere maanden opgesloten)
– het racisme van het bewakingspersoneel: geen respect tegenover zwarten, die agressief worden aangesproken (eerder: roepen)
– de levensomstandigheden (bv. slechts 1x per week mogen douchen)
– vele, langdurige opsluitingen in afzondering
Ze vertelden dat één van hen 5 dagen in afzondering werd opgesloten, nadat hij aan de directie om medicatie had gevraagd…
X weigerde naar boven te gaan. Daarop werd hij door vele (hij zegt een 20-tal) bewakers hardhandig aangepakt. Met het gezicht op de grond gedrukt;een bewaker duwde een voet op zijn hoofd. (Zijn linkeroog was nog wat opgezwollen). De handen op de rug gebonden. De voeten vastgebonden.Twee dagen isoleercel.
Eerder verloop van het protest
Vrijdag 1 februari : In het gesloten centrum van Brugge worden verschillende Soedanezen bij de sociaal assistent geroepen. Die zegt hen dat ze hun vingerafdrukken moeten geven en asiel aanvragen. Wie weigert wordt met geweld in een isoleercel geplaatst. Medegevangenen die het zien gebeuren zijn in shock…
Weekend 2-3 februari: Aankomst van nog meer Soedanese arrestanten in het centrum. Hun aantal groeit…
Dinsdag 5 februari: We vernemen dat ze in hongerstaking gaan, uit protest tegen willekeurige opsluiting en het geweld tegen gedetineerden.
Gevolg van deze actie: iedereen wordt in afzondering geplaatst (isoleercel).
Woensdag 6 februari: Geen communicatie met de jongens meer mogelijk. Ze zijn nog steeds in afzondering; hun telefoons in beslag genomen.
Advocaten vertellen ons dat sommigen naar het gesloten centrum van Merksplas zijn overgebracht. Dat is de gebruikelijke procedure bij een ‘opstand’ in de centra. Anderen zouden dan weer uit hun isoleercel bevrijd zijn. Maar duidelijke informatie is erg moeilijk te verkrijgen…
De directeur van het centrum zei hen dat er “een lijst met namen is (of zal worden) verstuurd naar de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ)” en dat “als sommigen op die lijst zich niet gedeisd houden, dat hun beste dag niet zal zijn”.
In heel Europa en aan de grenzen breekt er geregeld protest uit onder de vluchtelingen/sans-papiers; in gesloten centra, opvangcentra en hotspots. Dagelijks komen migranten in opstand tegen hun opsluiting, tegen de levensomstandigheden in de centra, tegen het Europees migratiebeleid…
Ook in ons land komen gedetineerden regelmatig in opstand, vaak na gebruik van geweld door bewakers, of bij opvallend veel arrestaties van één specifieke nationaliteit.
Het antwoord van DVZ luidt hetzelfde als dat van de overheid op elke protestactie die ‘de openbare orde verstoort’: repressie. Repressie tegen burgers die opvangen, tegen werklozen, tegen activisten… Repressie om kritiek het zwijgen op te leggen. Elke vorm van protest wordt gecriminaliseerd.
Bij opstand in een gesloten centrum voor ‘illegalen’ doet men er alles aan om het protest in de kiem te smoren en om elke communicatie (onderling en met de buitenwereld) te beletten: bedreiging, afzondering, overdracht naar een ander centrum, uitwijzing…
Zoals bij protest van alle activisten, vervolgd door het gerecht, moeten we het protest van migranten in gesloten centra steunen, helpen, aanmoedigen, naar buiten brengen. Opdat ooit hun stem gehoord wordt.
Op dit moment ontvangen we heel (te) vaak berichten van gastheren-en vrouwen die ons informeren over hun vrienden in een gesloten centrum “die niet goed gaan”: ineengestort, depressief, wanhopig, ziek, niet meer eten….. Sommigen klagen over racisme bij het personeel en verschillende vormen van druk.
Zonder echt directe getuigenissen van de betrokken personen kunnen we niet veel meer zeggen (aanmoediging aan de gastheren om ons kleine artikelen te sturen met de verhalen van de gevangenen), maar het is niet moeilijk ons voor te stellen wat het betekent voor deze gevangenen opgesloten te worden in afwachting van het lot dat de dienst vreemdelingenzaken voor hen reserveert.
Het valt ons ook op dat veel Soedanezen momenteel worden geselecteerd voor detentie en dat het erop lijkt dat sommigen gedwongen worden om vingerafdrukken te geven en tegen hun wil asiel aan te vragen, een proces dat we vorig jaar al hadden waargenomen toen Mr. Francken probeerde uit te zetten naar Soedan. http://www.gettingthevoiceout.org/illegale-massa-uitzettingspogingen-naar-soudan/
Anderzijds wordt de carrousel van de in- en uitgangen van de centra voortgezet:
Een kort overzicht van de opsluitingen in januari 2019:
131 arrestaties gemeld door de gastheren:
84 van hen werden enkele dagen later vrijgelaten, waaronder 11 die zich minderjarig verklaren en 3 die de vluchtelingenstatus in een Europees land hebben.
48 zijn nog steeds in hechtenis op 02/02
Ook op te merken:
Dat 15 van hen in een gesloten centrum werden geplaatst voor de tweede keer, 3 voor de derde keer, één voor de 5de keer!
Dat Dublin deze maand zeer zelden wordt toegepast (3 bij ons weten).
Dat 2 vrouwen onder dwang werden uitgezet, vastgebonden en monddood gemaakt door hun escorte naar Ethiopië (een oudere vrouw en een vrouw met de Eritrese nationaliteit) na een verblijf van enkele maanden in een detentiecentrum.
Dat veel Afghanen al enkele maanden in hechtenis zitten en dat sommige de afgelopen maanden naar Afghanistan zijn gedeporteerd.
Tegen gesloten centra en uitzettingen
Planeet Aarde is van allen.
Laten we de grenzen afbreken!
Ter herinnering: UNIVERSELE VERKLARING VAN DE RECHTEN VAN DE MENS: Artikel 13: Een ieder heeft het recht zich vrijelijk te verplaatsen en te vertoeven binnen de grenzen van elke Staat, Een ieder heeft het recht welk land ook, met inbegrip van het zijne, teverlaten en naar zijn land terug te keren……https://www.ohchr.org/EN/UDHR/Documents/UDHR_Translations/dut.pdf
We zijn maar een klein groepje vrijwilligers, dus elke inzet en hulp van gastgezinnen is welkom, maar…
Al te vaak contacteert een opvanggezin halsoverkop een advocaat, zonder over alle gegevens te beschikken die voor de advocaat onmisbaar zijn…
Al te vaak ook, roepen meerdere opvangfamilies voor éénzelfde persoon de hulp in van meerdere advocaten…
Dit maakt de situatie van de arrestanten en van hun toch al overbevraagde advocaten er niet eenvoudiger op. Een advocaat heeft immers nood aan een aantal zeer precieze, duidelijke gegevens over een gedetineerde, om toegang te krijgen tot diens dossier.
Daarom stellen we volgend stappenplan voor:
– Als je geen nieuws meer hoort over je gast
Probeer uit te zoeken waar hij of zij zich bevindt, door de verschillende gesloten centra op te bellen*. Bel eerst naar centrum 127bis, waar de meeste migranten eerst terechtkomen. Praat Nederlands; de voertaal van het personeel in de meeste gesloten centra. Alleen in het centrum Vottem (bij Luik) zal men je liever in het Frans te woord staan.
Het is mogelijk dat het centrum je geen antwoord wilt geven, of dat men de naam van je gast niet op de lijst terugvindt. Je gast gaf misschien een andere naam op. Of het centrum noteerde zijn/haar naam verkeerd… Het is zelfs mogelijk dat je gast wel in het centrum aanwezig is, maar nog niet werd geregistreerd…
Laat je niet ontmoedigen: misschien vinden we je gast terug met behulp van onze lijst van gedetineerden en via de telefoonnummers van medegevangenen. Neem daarom contact op met gettingthevoiceout@riseup.net dat alle beschikbare informatie zal opzoeken en je snel antwoord geeft.
– Als de gast zelf zijn opsluiting aan je meldt,
Vraag hem/haar dan:
– de exacte naam waarmee hij/zij geregistreerd is
– in welk gesloten centrum hij/zij verblijft en in welke kamer of vleugel,
– het OV*-nummer (*Openbare Veiligheid), dat uit 7 cijfers bestaat en op de badge van de gedetineerde staat
– de plaats waar hij/zij gearresteerd is
– het telefoonnummer waarmee je hem/haar kunt bereiken
Als de opsluiting van je gast al door een andere familie werd gemeld, kunnen wij je met hen in contact brengen om de gegevens aan te vullen. Zo zorgen we ervoor dat het dossier optimaal en door één enkele advocaat beheerd wordt.
Eventueel kunnen we ook telefoneren met een medegevangene, die zich in dezelfde vleugel van het centrum bevindt, om zo de gegevens aan te vullen.
Pas nadat je alle informatie op deze manier verzamelde, kan je alles doorgeven aan een advocaat, die vervolgens, binnen 5 à 10 dagen na de datum van aanhouding, een beroep in uiterst dringende noodzakelijkheid (UDN) kan indienen bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV) in Brussel.
Gettingthevoiceout kan je contactgegevens bezorgen van alle beschikbare pro deo-advocaten, gespecialiseerd in dit type verdediging.
Toch wel eerst zeker zijn dat uw gast de bijstand van een advokaat wel wenst!
Wanneer een gast echter na de termijn van 5-10 dagen niet wordt vrijgelaten, is het beter om een advocaat te vinden in de regio waar hij/zij gearresteerd werd, omdat de procedure dan voor de raadkamer van die regio loopt.
Een gouden raad dus, bij arrestatie van je gast: volg dit stappenplan!
Zo vermijden we dat advocaten met onvolledige informatie aan de slag moeten en dat meerdere advocaten het dossier opvragen van dezelfde persoon… Het leven van alle betrokkenen zal er een stuk eenvoudiger gaan uitzien.
Dank!
De ankers voor gesloten centra van het burgerplatform: Michèle (Brugge), Gaële en Franck (127bis en Caricole), Valérie en Hilde (Merksplas), en Sophie (Vottem).
PS Lees ook nog even na wat je al met je gast kan bespreken vóór hij/zij wordt aangehouden en welke gegevens een advocaat zoal nodig heeft:
Tussen 4/01/2019 en 11/01/2019 (8 dagen) werden minstens 100 migranten gearresteerd in Zeebrugge, Antwerpen, op parkings , in vrachtwagens, in treinen (zelfs met reisbiljetten) voornamelijk op de weg naar de kust…..
50 personen werden volgens onze cijfers in een gesloten centrum geplaatst. Sindsdien zijn er 18 vrijgelaten dankzij een dringend beroep bij de Raad voor vreemdelingenbetwisting (RVV)tegen hun opsluiting en/of hun bevel om het grondgebied te verlaten. Meer vrijlatingen zullen volgen.
Het personeel van de centra blijft het vuile werk doen , beveeld door hun baas, Vreemdelingen Dienst.
De maatschappelijk werkers blijven hen bij aankomst in het centrum bedreigen met deportatie en laten hen geloven dat ze niet vrijgelaten kunnen worden als ze een een advocaat inhuren.
Helaas geloven sommige mensen wat hen gezegd wordt. Als gevolg hiervan blijven ze in het centrum zonder advocaat en worden ze na enkele weken uitgewezen naar hun Dublinland , of erger nog, na enkele maanden van detentie naar hun land van herkomst .
Zo werden een vrouw en een man na 8 maanden opsluiting onder dwang uitgezet en naar Ethiopië geëscorteerd in de afgelopen maanden. De laatste werd met geweld uitgezet op maandag 07/01/2019. Tot op heden (13/01/2019) hebben we nog geen nieuws ontvangen over haar aankomst in Addis Abeba!
Verscheidene anderen worden bedreigd met deportatie naar Ethiopië, een land waarmee Vreemdelingen dienst waarschijnlijk een geheim akkoord heeft bereikt om deze deportaties te vergemakkelijken. Een persoon heeft al 2 pogingen tot uitzetting ondergaan en is in een betreurenswaardige staat, de derde poging zal snel aankomen. http://www.gettingthevoiceout.org/hoe-een-uitzetting-beletten/
Het lijkt erop dat ETHIOPIAN AIRLINES meewerkt aan deze uitzettingen.
LATEN WE ALLE UITZETTINGEN OP WELKE MANIER OOK BELETTEN VRIJHEID VOOR ALLEN
17/12/2018: De carrousel van opsluitingen/vrijlatingen in stations en parkings in het hele land gaat door.
Alleen al in november meldden de gastheren ons 73 arrestaties, waarvan er 60 in de daaropvolgende dagen werden vrijgelaten, meestal dankzij de snelle tussenkomst van advocaten die dringend in beroep gingen bij de RvV.
Onder de migranten op doorreis in België zijn vandaag , gebaseerd op de aankondigingen van de gastheren van het platform
in het gesloten centrum 127bis: 35 migranten opgesloten in het centrum
in het gesloten centrum Caricole : 3
in het gesloten centrum van Brugge: 51
In het gesloten centrum van Merkplas: 7
in het gesloten centrum van Vottem: 8
En 12 migranten zijn, voor zover wij weten, in de gevangenis gezet.
Dienst vreemdelingendienst tijdens het manoeuvre:
-Om de wettelijke mogelijke beroepen te vermijden, is éénn van de strategieën van de vreemdelingendienst om hun werknemers in gesloten centra te laten vertellen dat de verdediging door een advocaat hun vrijlating zal verhinderen.
Commentaar van een advocaat: “Het is belangrijk om te waarschuwen dat sommige sociale assistenten beweren dat vrijlating mogelijk is zolang ze geen advocaat hebben. Dit is duidelijk totaal onjuist. »
Woord van een gastvrouw: “Het gerucht gaat dat je in gesloten centra minder kans hebt om eruit te komen als je een advocaat neemt en ze het beroemde ontslagpapier dus beter niet ondertekenen. »
In de praktijk zal de afwezigheid van een advocaat het beroep aan de CCE tegen hun aanhouding verhinderen. De opsluiting wordt verlengd in afwachting van een deportatie in de komende weken …..
-Een andere manoeuvre van de Vreemdelingendienst is het blokkeren van informatie over de aanwezigheid van mensen die vastzitten in de centra. Zo werden 8 Syriërs opgesloten in 127 bis. De receptie van het centrum heeft meermaals bevestigd dat ze er niet waren. Dankzij het doorzettingsvermogen van gastheren en advocaten konden we hun sporen vinden (ja, ze waren wel in het centrum!) en er werd op tijd beroep aangetekend voor de meerderheid van hen……..
Getuigenissen:
Enkele getuigenissen van de velen die we krijgen uit de gesloten centra, over het geweld dat gebruikt wordt tijdens de opsluiting en uitzetting van migranten, zonder papieren of asielzoekers:
Getuigenis 1: Een man opgesloten in het gesloten centrum van Vottem vertelt ons: “Ze kwamen hem halen en plaatsten hem in afzondering voor een eerste poging tot uitzetting. Hij was niet gewaarschuwd en kon niemand waarschuwen. Hij had er alle vertrouwen in omdat hij voor de derde keer door de rechtbank was vrijgelaten. De volgende ochtend haalden een tiental politieagenten hem op in zijn cachot, bonden hem vast en brachten hem naar het vliegveld. Hij werd onder dwang naar zijn land van herkomst gedeporteerd. »
Getuigenis 2
“Ik werd naar mijn ambassade gebracht om een laissez passé voor mijn deportatie te krijgen. De ambassade weigerde. Vervolgens heeft de Vreemdelingendienst een afspraak gemaakt bij drie andere ambassades: Kameroen, Centraal-Afrika, Burkina Faso. Ze willen me echt kwijt! »
Getuigenis 3
We ontvingen verschillende getuigenissen van medegevangenen in het gesloten centrum van Caricole over de uitwijzing van een vrouw:
“De sociaal assitente AS is gekomen om haar te zeggen dat zij haar spullen moest nemen om naar de luchthaven te gaan”.
“Het was haar eerste poging en ze was niet gewaarschuwd.
“Ze was ‘s nachts geïsoleerd om gas in haar slaap in te ademen, zodat ze niet zou protesteren toen ze verdreven werd”.
De advocaat was verbaasd dat ze haar zo durfden uit te zetten. Zij heeft het voornemen om een beroep te doen op het Europees Hof voor de rechten van de mens.
Tegenover de repressie en de deportatiemachine: laten we ons organiseren tegen de staat en de grenzen! Tegenover een staat die razzia’s uitvoert, deporteert en onderdrukt: laten we ons organiseren!
Video van een razzia in Ottigni op 17/12/2018 et arrestatie van ge gtuige: VIDEO
Today the #Stansted15 were found guilty in Chelmsford Crown Court.
In a statement they said:
“We are guilty of nothing more than intervening to prevent harm. The real crime is the government’s cowardly, inhumane and barely legal deportation flights and the unprecedented use of terror law to crack down on peaceful protest. We must challenge this shocking use of draconian legislation, and continue to demand an immediate end to these secretive deportation charter flights and a full independent public inquiry into the government’s ‘hostile environment’.”
“Justice will not be done until we are exonerated and the Home Office is held to account for the danger it puts people in every single day. It endangers people in dawn raids on their homes, at detention centres and on these brutal flights. The system is out of control. It is unfair, unjust and unlawful and it must be stopped.”
Foto van een vrijgelaten iemand en opmerkingen van zijn gastvrouw: “Ze hebben hem vrijgelaten en hem de richting van het station getoond, zonder enig document.Hij kwam thuis, met twee cijfers op zijn pols (het ene van de politie, het andere van het centrum.”
Tengevolge van die razzia zijn er 19 personen naar de federale politie in Steenokkerzeel gebracht voor identificatie. Bijna allemaal werden ze na 4 dagen opsluiting, met of zonder advocaat, vrijgelaten. Een laatste werd op 21/11/2018 vrijgelaten en één “pechvogel” blijft in hechtenis. Hij weigert de hulp van een advocaat te aanvaarden:
M – Verhaal van onze arrestaties in Aarlen in de nacht van 13 op 14/11/18.
In de nacht van 13 op 14 november stapten we in een vrachtwagen. Rond 6 uur s’ morgens werd de chauffeur wakker. Hij moet onze aanwezigheid gevoeld hebben, want hij opende de deur en vond ons. We gingen eruit en hij belde de politie.
We waren met z’n vieren. We gingen het bos in, waar we zouden kunnen slapen. Twee van hen bleven een beetje achter. Degenen die in het bos sliepen hoorden ons niet toen we aankwamen. Toen de twee die achergebleven waren bij ons kwamen, vertelden ze ons dat de politie aankwam.
Iemand zei dat het geen zin had om te rennen en te proberen te ontsnappen, dat het probleem hetzelfde zou blijven. Twee politieagenten kwamen aan, daarna nog eens twee en nog eens twee, en zo verder….. De politie vroeg iedereen om zijn schoenen aan te trekken. Ze verdeelden ons in vier bestelwagens en drie auto’s en brachten ons naar het politiebureau van Aarlen.
Daar hebben ze ons doorzocht en vervolgens drie uur lang in cellen gehouden. Ieder van ons kreeg een nummer op een armband die aan zijn pols was bevestigd.
Toen er een politieagent kwam, hoorden we iemand op een celdeur kloppen. De politieagent kreeg te horen dat deze persoon om water vroeg omdat hij een nierprobleem had. De politieagent antwoordde dat hij binnen 10 minuten kon gaan drinken.
Ze brachten ons naar het centrum aan de luchthaven in een grote bus begeleid door twee politieauto’s . We kregen een fles water en een broodje met kaas.
In het centrum hebben ze ons opnieuw doorzocht (in ons ondergoed), waarna ze ons met z’n vieren terug in de cel hebben gezet. Een persoon in burger sprak Arabisch. Hij vroeg om naam en nationaliteit en liet me vervolgens een papier tekenen. Ik weet niet of het in het Frans of Nederlands was.
Ik heb getekend zonder te vragen wat er geschreven stond. Degene die Arabisch sprak, vertelde me dat het een eenvoudige formaliteit was om het centrum binnen te komen. Ook hier werd een armband met een nummer aan elke pols bevestigd.
Na ongeveer een uur kwam een politieagent me halen. In een kamer nam hij mijn vingerafdrukken en een foto van mij. Toen deed hij hetzelfde voor alle anderen.
De volgende dag, rond 11:00 tot 12:00 uur, kwam een politieagent bij mij met een andere politieagent. Hij vertelde ons: “Je bent vrij. ”
Hij opende de deur van het centrum: “Aan het einde van de straat, aan de linkerkant, na een half uur lopen, vindt u het station….. “We liepen en namen de trein terug naar Brussel. Anderen die vervolgens werden vrijgelaten, werden bij de Dienst Vreemdelingenzaken afgezet.
Update 27/11/2018: M werd gedeporteerd. We hebben geen nieuws van hem. Twee van de mensen aanwezig aan de vlieghaven werden bij hun aankomst onmiddellijk gearresteerd door polities in burger en een uur vastgehouden, In de toekomst zullen we meer discreet moeten zijn! We mogen toch vaststellen dat de autoriteiten hebben schrik van het effekt van onze contakten met de passgiers.
——————————————————
M, 21 jaar oud, een Hazara, onderdrukt volk in Afghanistan kwam in 2015 in België aan. Zijn vader, moeder en broer stierven in Afghanistan. Hij diende bij aankomst in België een asielaanvraag in, die werd geweigerd. Vreemdelingendienst zal proberen hem deze maandag 26/11/2018 via Istanbul met de Turkse luchtvaartmaatschappij naar Kabul uit te zetten.
Zelfs als dit zijn eerste uitwijzingspoging is, is de kans groot dat deze uitzetting onder escorte zal plaatsvinden. M heeft een zelfmoordpoging gedaan en vreemdelingendienst geeft er de voorkeur aan hem eo vlug mogelijk uit te zetten. Zijn advocaat heeft op vrijdag 23/11/2018 opnieuw een asielaanvraag ingediend, waarvan de ontvankelijkheid pas op de luchthaven zal gekend zijn.
M wil en kan niet terug naar Afghanistan waar hij niemand meer heeft. Zijn sociale netwerk is in België en hij spreekt al perfect Nederlands.
Hij vraagt om hulp om deze uitzetting te voorkomen.
Ga naar de luchthaven op maandag 26/11/2018 om 13:15 uur om de situatie van M uit te leggen aan de passagiers en uit te leggen dat ze deze uitwijzing op hun vlucht kunnen weigeren!
Vlucht Turkse Airlines TK1939 Istanbul 15:15
Andere Afghanen bevinden zich in dezelfde situatie als M in onze detentiecentra en lopen ook het risico van uitzetting.
Open brief aan Charles Michel, Eerste Minister, en Theo Francken, Staatssecretaris voor Asiel en Migratie : Stop het terugsturen van Afghaanse asielzoekers, al dan niet impliciet, naar Afghanistan
Net zoals zovele Belgische moeders, voogden, activisten en begeleiders van Afghaanse asielzoekers in België ben ik heel bezorgd over de geplande repatriëring van 2 jonge Afghanen de eerstkomende dagen. De redenen van mijn/onze bezorgdheid wou ik graag met u delen, gezien het gevaar deze kwetsbare jongens lopen bij hun terugkeer.
Mr Michel, Mr Francken, ik weet dat u informatie heeft gekregen over de veiligheidssituatie in Afghanistan, en vaak het advies kreeg dat de terugkeer naar Afghanistan veilig is. Helaas is de realiteit anders. De Afghaanse regering slaagt er niet in m veiligheid te bieden aan de miljoenen inwoners van haar land,ze kan dus ook geen garanties bieden rond de veiligheid van wie een deportatie te wachten staat. De regering verliest elke dag grond aan de Taliban en ISIS, zie het recente rapport van ‘Special Inspector General for Afghan Reconstruction (SIGAR)’ “the Afghan government currently controls or influences only 55,5% of the country’s districts, marking the lowest level recorded since SIGAR began tracking district control in november 2015”. Een recent voorbeeld van de uit de hand gelopen veiligheidssituatie was de aanval door de Taliban in het district Ghazni, op een door Hazara bevolkt gebied, dat veilig was sedert de val van het Talibanregime in 2001. Ook West-Kabul,een door Hazara bevolkt deel van de hoodstad, is nu het eerste doelwit van aanvallen, meestal geclaimed door ISIS. Gezien het recente aantal dodelijke aanslagen is het onrealistisch om Kabul voor te stellen als veilige terugkeerhaven.
Dhr Abdul Ghafoor van de organisatie A.M.A.S.O (Afghanistan Migrants Advice & Support Organisation) volgde de voorbije 5 jaar honderden onder dwang teruggekeerde asielzoekers. Hij zag dat de angst die leeft bij de Afghaanse bevolking groter is dan ooit tevoren. Wie terugkeert kijkt aan tegen een onoverkomelijke berg. Naast de angst om slachtoffer te worden van éen van de vele aanslagen staat de onbereikbaarheid van een sociaal en economisch netwerk en een staat waar niet op te rekenen valt. Hoe ze ook willen re-integreren, de situatie in het land is van zo’n aard dat ze geen kans op overleven zien. Hun enige optie is re-emigreren, het maken van opnieuw die gevaarlijke reis. Wie niet het geluk heeft dit te kunnen, eindigt verslaafd, wordt gedwongen milities te vervoegen of stappen uit het leven. De jongens die nu tegen hun deporatie aankijken zijn Hazara, zonder sociaal of economisch netwerk. (de Hazara’s zijn een etnische minderheidsgroep van 9% in Afghanistan, die zwaar te lijden heeft onder vervolging, ondermeer doordat ze Shi’itisch zijn, in tegenstelling tot de rest van de bevolking die Sunnitisch is)
Ons land is een land met respect voor waarden en normen, waar velen solidariteit, mensenrechten en het helpen van de ander hoog in het vaandel dragen. Afghanen zijn de meest gemarginaliseerde vluchtelingen ter wereld, hun leiders falen, slagen er niet in om hun te beschermen en komen niet op voor hun rechten. Het is tijd dat onze regering, en Europa, de realiteit ter plaatse erkent en erkent dat Afghanistan niet veilig is. Het is nu tijd dat België stopt met het terugsturen van Afghanen naar het gevaar. Men zal zich herinneren wat we deden met een groep jonge mensen die alleen maar op zoek waren naar veiligheid en bescherming.
H belt me….. Hij is sinds 23/08 in Vottem. “Het is niet goed…..; ik ben verhuisd naar een andere kamer, ik ben alleen met een andere man; we kunnen maar een uur per dag uitgaan, we zien niemand. We moeten zelfs in onze kamer eten”.
Door het tam tam in het centrum leer ik dat H waarschijnlijk een zelfmoordpoging heeft gedaan, en daarom werd hij in isolement geplaatst; een “luxe cachot”. Ik ga hem bezoeken een week later en probeer uit te vinden wat er is gebeurd.
Vertel me, H….. Hij schaamt zich, durft me niet in de ogen kijken, want hij weet dat het me veel verdriet doet.
Dan praat hij, zijn hoofd verstopt in mijn schouder…..
“Er werd me verteld: ‘Je wordt naar de Ethiopische ambassade gebracht om te kijken of ze instemmen met de uitgifte van de pas voor je deportatie. Ik zei: “Oké, ik ga naar de ambassade. Het duurde daar drie minuten! Niemand sprak met mij, niemand stelde me vragen, niemand luisterde naar wat ik te zeggen had. De dame die bij mij was tekende de papieren en wij vertrokken. Toen kreeg ik te horen “je moet asiel aanvragen, je hebt geen keuze meer, anders ga je terug naar Ethiopië”; toen zei ik “oké, ik vraag asiel aan”.
“De andere jongens in het centrum vertelden me dat als mijn aanvraag werd geweigerd, ik gedeporteerd zou worden. Ik wilde ze niet geloven….. Toen werd een Albanees die er al 6 maanden was, waarvan zijn aanvraag en beroep geweigerd werd, teruggestuurd naar zijn land. Dus ik geloofde ze….. en vond een koordje dat ik in mijn bed verstopte, voor de dag dat ook ik teruggestuurd zou worden. Die dag zal mijn leven stoppen in het centrum….. De opvoeder vond het snoer.
We blijven de hele dag in deze kamer, zelfs om te eten, zelfs om naar de badkamer te gaan. We kunnen gewoon een uur per dag naar buiten gaan en om 7:00 uur naar de douche. Ze namen alles van mij af, ze namen de armband die je me gaf…..
Oktober 2018
Bezoek aan 2 protégés opgesloten in Brugge….. “Weet je, we kunnen hier niets doen, de bewakers volgen ons overal. Alleen in de badkamer kan je alleen gaan. Als we niet eten, worden we opgesloten in een donkere kamer in de kelder; als er ook gevechten zijn, sluiten ze de jongens op in de kelder.
We zijn allemaal samen in de refter, 3 bewakers kijken naar ons; ik werd getest voor ik binnenkwam”.
En toch…..
Een bewaker komt de kamer binnen; N’s gezicht bevriest, hij heeft een terugtrekkingsbeweging en een uiting van afkeer. “Weet je, als je weggaat, gaat hij me naar mijn kamer brengen en moet ik me volledig uitkleden. Ze zullen me doorzoeken, zien of ik iets verborgen heb….”.
S: “Ja, dat klopt, ze onderzoeken alles, zelfs ons haar, zelfs onze anus…..”. “De bewakers zijn afschuwelijk hier, ze zijn racistisch; mijn maatschappelijk werkster ook; ze beantwoordt nooit mijn vragen, geeft geen informatie; als ik haar moet bezoeken, voel ik me slecht.
We staan echt onder veel stress”.
We zijn getuige van systematische intimidaties van migranten gearresteerd in openbare ruimtes, trein en tram, stations en parkings. Ze worden naar het politiebureau of naar het identificatiecentrum in Steenokkerzeel gebracht. De meesten van hen worden een paar dagen vastgehouden en vervolgens vrijgelaten.
Voor de maand oktober (zie onderstaande cijfers) melden de gasten van het burgerplatform 111 arrestaties, waarvan er 73 enkele dagen later, soms twee weken later, werden vrijgelaten.
Deze opsluitingen gaan gepaard met dreigementen met terugkeer naar het land van Dublin of het land van herkomst, de verplichting om een asielverzoek in te dienen, enz. Sommige mensen werden in een maand tijd meerdere malen gearresteerd, naar een detentiecentrum of de federale politie gebracht, bedreigd en vervolgens vrijgelaten.
Naast deze pesterijen zijn er ook ernstige problemen op administratief niveau bij de politie of Dienst Vreemdelingen zaken:
Getuigenis van een gast:
02/10/2018 :
“Dus, dit is echt een puinhoop, de documenten die hem bij zijn vrijlating werden gegeven hebben een andere naam, uit een ander land, en hebben betrekking op andere feiten…. hij begreep niets maar vroeg niet om zijn rest en ging terug naar zijn kansen, maar misschien is de persoon die betrokken is bij dit document nog steeds op 127bis…. »
27/10/2018 :
“Toen hij werd vrijgelaten, waren er heel wat foutieve gegevens op zijn Bevel om het grondgebied te verlaten (BGV)
de ingevoerde geboortedatum is 01/01/1900: dit is foutief
de spelling van zijn naam is onjuist, Zij hebben niet eens gevraagd om te spellen of te controleren.
Hij krijgt een alias op zijn BGV : het is een onbekende naam, met een Eritrese nationaliteit terwijl hij Soedanees is. »
De cijfers van gettingthevoiceout en de referenten van de gesloten centra van het burger platform voor oktober 2018:
Aantal opsluitingen van personen in gesloten centra gemeld in de maand oktober 2018: 111
Vrijlatingen uit gesloten centra in oktober 2018 = 107
73 gearresteerd in de maand oktober
32 na een detentie van meer dan een maand (sommige na 6 maanden)
inclusief 19 Dubliné-e’s die zijn uitgezet naar het land waar zij hun vingerafdrukken hebben achtergelaten : 5 naar Zwitserland, 6 naar Italië, 4 naar Frankrijk, 3 naar Duitsland en 1 naar het Verenigd Koninkrijk.
En 2 die na hun asielaanvraag naar open centra werden gebracht.
Nog steeds in detentie
39 gearresteerd in oktober 2018
en 54 gearresteerd in de voorgaande maanden, waarvan sommige in een gesloten centrum sinds 6 maanden lang
En 13 personen zijn onlangs voor zover wij weten in de gevangenis geraakt.
Om nog maar te zwijgen over migranten zonder papieren, asielzoekers, personen die worden beschouwd als “gevaren voor de openbare orde” die in deze gesloten kampen voor buitenlanders worden vastgehouden.
“De heer D woont al 20 jaar in België en is hier getrouwd. Hij is drie keer veroordeeld wegens dronkenschap op de openbare weg. De DVZ hoorde van deze veroordelingen, trok zijn oranje kaart in omdat hij een “gevaar voor de openbare orde” vormt, gaf hem voor 8 jaren een BGV en plaatste hem in een gesloten centrum met het oog op zijn uitwijzing naar zijn land van herkomst”.
NIET IN MIJN NAAM BEWEGINGSVRIJHEID EN INSTALLATIEVRIJHEID VOOR IEDEREEN
Update 31/10/2018: Update 31/10/2018: Madame K Is in Kenia aangekomen en moest gehospitaliseed worden tengevolge mishandelingen tijdens haar uitzetting…Zij blijft onder toezicht van de politie in Kenia……Meer infos volgen…..
———————————————————————————————————————————
Mevrouw K, Rwandese, die al meer dan drie maanden in het detentiecentrum Caricole in Steenokkerzeel is opgesloten, loopt in haar land groot gevaar omdat zij wordt beschuldigd van medeplichtigheid in het conflict tussen Rwanda en Burundi. Waarom? Omdat haar metgezel, de vader van haar kind, een erkende Burundese vluchteling in België is.
Haar advocaat diende een beroep in voor haar vrijlating. Inderdaad, wanneer een persoon een asielaanvraag indient, zegt de Belgische wet dat hij of zij niet van zijn of haar vrijheid kan worden beroofd als er een andere mogelijkheid van verblijf bestaat. In haar geval, komt deze mogelijkheid van haar metgezel. Een dossier voor hun huwelijk is bijna volledig en zal ingediend worden bij de gemeente.
Na de betwisting van verschillende onrechtmatige vrijheidsbeslissingen en opeenvolgende beroepen door de Dienst Vreemdelingenzaken (OE), lijkt de advocaat vertrouwen te hebben in de uitkomst van een verzoek om vrijlating dat op woensdag 31 oktober aanstaande zal worden behandeld.
In plaats van het resultaat van de aanvraag af te wachten, haastte de DVZ zich echter om Mevrouw K uit te zetten om de vrijlating te vermijden die zou worden bevolen. Deze manier van handelen, die verder gaat dan alle basisprincipes van regelmatigheid, betekent dat zij de dag voor de uitspraak, op dinsdag 30 oktober, een nieuwe uitzettingspoging zal ondergaan.
Haar uitwijzing met politie escorte is gepland deze 30/10/2018 op de Egyptair MS726 vlucht van 15.00 uur naar Caïro, om daarna op een vlucht naar Nairobi te worden gezet.
Laten we om 13.00 uur naar de luchthaven gaan om de passagiers te informeren over de aanwezigheid van deze dame onder politiebegeleiding op hun vlucht en hun recht om deze gedwongen uitzetting te weigeren,
Uitgewezen met escorte naar Ethiopië bij de eerste uitzettingspoging op 23 oktober 2018
M., Ethiopiër, werd op 23 april 2018 gearresteerd en vastgehouden in het gesloten centrum van Merksplas. Hij had een asielaanvraag ingediend, maar deze werd afgewezen.
Na een verblijf van 6 maanden in het gesloten centrum werd voor hem een eerste uitzettingspoging gepland naar Ethiopie op 23 oktober . Hij was van plan deze deportatie te weigeren, wat mogelijk is in de gebruikelijke procedures.
Over het algemeen worden de gedetineerden bij de eerste uitwijzingspoging naar het vlieghaven gereden en mogen ze daar weigeren te vertrekken. In de praktijk dringt de politie erop aan opdat ze vertrekken en kondigt ze aan dat het de volgende keer met escort en “veel minder leuk” zou worden. Als de migrant blijft weigeren wordt hij teruggestuurd naar een centrum (niet altijd het centrum waar ze vandaan komen, om ze weg te halen van hun vrienden of kennissen). (Zie ook http://www.gettingthevoiceout.org/how-to-stop-a-deportation/)
Hier besliste de Dienst Vreemdelingenzaken om de regel terzijde te schuiven: op het vliegveld werd M. vanaf de eerste poging naar een geïsoleerde ruimte gebracht, zijn armen vastgebonden, geblinddoekt en zijn mond mond gekneveld en zo door vier politie (3 mannen en 1 vrouw) in het vliegtuig gedragen (Ethiopische luchtvaartmaatschappij). Onmogelijk voor hem om te schreeuwen en hulp te vragen.
Na 4-5 uur vliegen heeft de politie hem ontketend. Eenmaal op het vliegveld van Addibs Abeba is hij gevlucht omdat hij bang was voor zijn leven.
Hij vraagt ter plaatse om hulp.
Zijn vrienden in de centra weten allemaal van zijn verhaal. Ook zij zijn geterroriseerd.
Verschillende andere Ethiopiërs in gesloten centra kregen een door de Ethiopische ambassade geleverde Laissez passé met het oog op hun deportatie.
Om deportaties te vermenigvuldigen, het werk van de advocaten te belemmeren en het moreel van de migranten te ondermijnen, respecteert het ministerie van Buitenlandse Zaken niet eens meer zijn eigen regels.
Laten we aktie voeren tegen deze nieuwe schokkende procedure!
– Laten we naar de luchthaven gaan vanaf de eerste uitwijzingspoging om aan de passagiers van de vlucht hun rechten en plichten uit te leggen passagiers. – Laten we eisen dat er een einde komt aan deze uitzettingen. – Laten we druk uitoefenen op de luchtvaartmaatschappijen, zodat ze weigeren deze dodelijke samenwerking voort te zetten. – Laten we druk uitoefenen op de Ethiopische ambassade om hen te vragen te stoppen met het afleveren van laissez passé.
Op 21 oktober 2018 doen een twintigtal mensen een dye-in voor het gebouw
van de Australische ambassade in Brussel.
Deze actie was gericht op de luchtvaartmaatschappij Qantas die deelneemt
aan en profteert van de uitzettingen van migranten in Australië.
Deze symbolische actie maakt deel uit van een dag van wereldwijde actie als
onderdeel van een campagne gericht op het bedrijf Qantas zodat het niet
langer deelneemt aan deportaties.
Qantas zegt dat het diversiteit en inclusie bevordert.
Zo heeft de CEO, Alan Joyce, een standpunt ingenomen tegen de
Australische regering om “ja” te zeggen tegen het huwelijk voor iedereen en
verklaart dat gelijkheid in het huwelijk gaat over “de fundamentele
Australische waarde van rechtvaardigheid”.
In een nieuwe campagne heeft Qantas onlangs het belang van diversiteit en
inclusie gepromoot, roept Qantas Australië op om “op te komen voor een
eerlijk proces”.
Nu is het onze beurt om Qantas te vragen “op te komen voor een eerlijke
aanpak” en te weigeren deel te nemen aan deportaties van mensen.
Door de voortdurende schendingen van de mensenrechten, waaronder de
ongebreidelde opsluiting van volwassenen en kinderen in detentiekampen, is
het migratiebeleid van Australië uiterst gewelddadig en onrechtvaardig.
Deze misstanden van de Australische regering zijn wereldwijd bekend en
veroordeeld, enn door middel van haar deportaties acties onderschrijft
Qantas ze en haalt er veel voordeel uit.
Het collectief QantasDontDeport-Brussel sluit zich aan bij deze dag van
wereldwijde actie om zijn verzet tegen dergelijke praktijken te bevestigen, zo
lucratief als ze zijn voor de luchtvaartmaatschappijen.Campagnes gericht op luchtvaartmaatschappijen die betrokken zijn bij
uitzettingen zijn al succesvol geweest. United, Frontier, Virgin Altantic,
weigert vandaag deel te nemen aan deportaties.
De groep herinnert er ook aan dat in België maatschappijen zoals Brussels
Airlines of Ryanair profteren van de lucratieve deportaties.
Andere acties worden verwacht ….
TER HERINNERING aan de bezoekers van de gesloten centra en getuigenis hier onder:
Als een sans-papiers of een vluchteling(e) zoek is of gearresteerd tijdens één van de vele razzia’s, duurt het 24 tot 48 uur om bekend te raken of de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) de persoon zal vrijlaten of naar een gesloten centrum zal sturen.
Tegenwoordig wordt de meerderheid van de aangehouden vluchtelingen meegenomen naar het afhandelcentrum van de federale politie in het gesloten centrum 127bis van Steenokkerzeel. Wettelijk gezien heeft DVZ 24 u. en bij uitzondering 48 u. tijd om te beslissen of wie aangehouden is, al dan niet wordt vrijgelaten of naar één van de gesloten centra wordt gestuurd.
Wij stellen vast dat deze termijn regelmatig wordt overschreden en dat de detentie omstandigheden ronduit erbarmelijk zijn. Het is ontzettend moeilijk voor ons om te weten te komen of de persoon aangehouden is of nog in afwachting is van de beslissing van aanhouding of vrijlating.
Beroep kan aangetekend worden binnen de vijf dagen volgend op de dag van de officiele opsluitingsdag, maar slechts heel zelden lukt het wie aangehouden is om zijn/haar gastfamilie te verwittigen. Kortom, voor wie opgesloten blijft in het gesloten centrum 127bis, is het zeer moeilijk te begrijpen of hij/zij werkelijk is aangehouden of nog in afwachting is van de beslissing. Bovendien vertellen sommige maatschappelijk werkers de gasten dat ze slechts na vier werkdagen recht hebben op een advocaat (sic).
Deze onwettige manier van handelen zorgt ervoor dat beroep aantekenen binnen de wettelijke termijn bijzonder moeilijk is, wat duidelijk het beoogde doel is van DVZ!
We vragen aan de gastfamilies om bijzonder waakzaam te zijn en goed te proberen achterhalen in welke situatie zijn/haar gast(e) zich precies bevindt. Indien ze effectief in een gesloten centrum worden geplaatst moeten ze persoonlijk in het bezit zijn van een opsuitingsbevel of een Bevel het Grondgebied te Verlaten (BGV). (In het Frans: een OQT – Ordre de Quitter le Territoire) . De aard van dit document is ook uiterst belangrijk voor het vervolg van de procedures. Probeer de maatschappelijk werker in te schakelen om dit document per fax of per mail in jouw bezit te krijgen – of beter: zeg aan je gast dat hij zelf de maatschappelijk werker vraagt om jou het document door te sturen. Wie op bezoek gaat kan het document ook meenemen.
En dit alles binnen een termijn van vijf dagen !!!!!
Stuur al de informatie die je verkregen hebt naar gettingthevoiceout@riseup.net die het zal doorgeven aan de verantwoordelijken binnen het Platform en aan de advocaten.
De basisgegevens die we telkens nodig hebben, vind je in onderstaande link: http://www.gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2018/10/inlichtingen-nodig.pdf
Veel goede moed!
En laten we niemand achterlaten – vraag aan je gast om jou een seintje te geven indien hij/zij weet heeft van iemand die opgesloten zit zonder gastfamilie.
Voor de referenten gesloten centrum van het burgerplatform en gettingthevoiceout/CRER
Getuigenis van een gastvrouw
“Ik bevestig hierbij dat de persoon die we volgen vandaag is vrijgelaten.
Zijn verhaal (van hem en een vriend) in een paar woorden:
– gearresteerd met 9 andere mensen in Zeebrugge op woensdag 17 oktober
– 2 dagen in een cel in Zeebrugge (met 19 personen en slechts 9 bedden)
– naar een centrum gebracht (127bis Waarschijnlijk, niet duidelijk ) op vrijdag 19 oktober
– Het is van daar dat hij snel zijn gastheren kon bellen voordat hij zijn persoonlijke bezittingen moest inleveren.
– in het centrum: bedreigd met het indienen van een asielaanvraag, anders wordt hij teruggestuurd naar Italië (waar zijn vingerafdrukken zijn genomen)
– vrijgelaten op maandag 22 oktober (bijna 5 dagen later) met een tas met zijn persoonlijke bezittingen, een bevel om het grondgebied te verlaten, en de volgende mondelinge informatie: “u wordt vrijgelaten omdat het de eerste keer was, maar de volgende keer, als we u vatten, zult u moeten kiezen tussen het aanvragen van aslyum of 8 maanden van bewaring….”.
Nota’s : heel wat afwijkingen op zijn bevel om het grondgebied te verlaten.
De aangegeven geboortedatum is 01/01/1900: foutief.
zijn naam is niet correct gespeld, er is hem zelfs niet eens gevraagd om hem te spellen of te controleren.
een alias wordt hem gegeven op zijn bevel het grondgebied te verlaten: deze naam is hem onbekend, met de Erytreïsche nationaliteit, hoewel hij Soedanese is”
De heer Gebre Mariam, die op 9/10/2018 uit het leven stapte in het gesloten centrum van Vottem had asiel bekomen in Bulgarië. Hij werd in Bulgarije echter bedreigd met hakbijlslagen en wou er in geen geval terug heen. Een eerste uitzettingspoging naar Bulgarije had hij afgewezen. De raadkamer had een bevel tot vrijlaten bevolen, maar de Dienst Vreemdelingenzaken tekende beroep aan en hij bleef dus opgesloten. Hij vreesde een gedwongen terugkeer met escorte. Eén van zijn makkers heeft ons verteld dat hij zich liever van het leven zou beroven dan uitgewezen te worden. Ook de advocaat had de Dienst Vreemdelingenzaken gewezen op het racistisch geweld in Bulgarije: https://www.amnesty.org/fr/countries/europe-and-central-asia/bulgaria/report-bulgaria/
De Dienst Vreemdelingenzaken beslist zonder na te denken over de gevolgen van haar beslissingen voor de betrokken persoon. Ze handelt zonder rekening te houden met de fysische en psychische toestand van het individu, noch met de gevaren van een terugkeer naar een land waar die niet veilig zal zijn.
Er is slechts één oplossing: Neen aan de gesloten centra – Stop deportation
——————————————————————————————————————-
Eritreeër stapt uit het leven in het Gesloten Centrum van Vottem
9/10/2018
Deze morgen vernamen we de zelfdoding van een vluchteling van Eritrese afkomst in het gesloten centrum van Vottem. Volgens onze bronnen is de man omstreeks 1 u vannacht uit het leven gestapt.
Hij was reeds een viertal maand opgesloten en leed ontzettend onder zijn opsluiting. Uit de vele getuigenissen blijkt dat hij erg neerslachtig was en nog amper at.
Enkele uren voor hij uit het leven stapte, werd hij, voor een ons onbekende reden, naar een andere vleugel van het centrum overgebracht. Na deze transfert zat hij alleen in een kamer. En daar werd hij gevonden, opgeknoopt aan zijn laken.
De Eritreeërs in het centrum zijn met stomheid geslagen. Zij begrijpen niet waarom hun makker, die zoveel tekenen van wanhoop vertoonde, uit zijn vriendengroep werd gehaald, geïsoleerd en zonder toezicht achtergelaten.
Alle gedetineerden van Vottem zijn aangeslagen. Velen weigerden vandaag te eten en vertellen ons hoe ondraaglijk het is om te leven in een ware gevangenis en dagelijks vernederingen te moeten ondergaan.
We zijn verontwaardigd en woedend. We kunnen ons immers wel een beeld vormen van hoe vier maanden opsluiting deze man heeft gebroken, die net zoals vele andere ‘transmigranten’ een oorlogssituatie had ontvlucht en op zoek was naar een weg naar familie en vrienden in Engeland.
Dit is het resultaat van het heksenjachtbeleid dat door de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken en door de regering Michel wordt gevoerd! Zeven migranten zijn in 2018 in Belgie overleden op hun migratie route, waaronder de kleine Mawda.Wie wordt het volgende slachtoffer van dit beleid?
De gesloten centra zijn verwerpingsmachines, die dagelijks een hele reeks praktijken aan de dag leggen met als doel mensen fysisch en psychisch te breken, zowel in het dagelijkse leven in het centrum als tijdens de uitwijzingsprocedures. Alles is goed: het cachot, de gevangenis in de gevangenis, de beveiligde vleugel met isoleercellen in Vottem, de disciplinaire transferts, de scheldpartijen, de slagen, de vernederingen, de handboeien bij elk bezoek aan gerecht of ziekenhuis.
Dit zijn de verhalen die wij dagelijks te horen krijgen van de ‘opgesloten vluchtelingen’ die niet begrijpen waarom zij ‘als criminelen worden behandeld’. Zij – althans de meesten onder hen – die nooit voorheen een gevangenis hebben gekend noch handboeien, zij zijn OP!
Voor Vottem is dit de vijfde dode sinds 2008: drie zelfdodingen en twee overlijdens door gebrek aan adequate verzorging.
De maatschappelijke weerstand moet blijven bestaan tegen dit dodend asiel- en migratiebeleid, dat onthaal vervangt door uitsluiting en uitwijzing, dat kinderen opsluit ondanks de zware psychologische gevolgen van een opsluiting en het indruisen tegen de Internationale Verklaring van de Rechten van het Kind.
NEEN, niet in onze naam ! Wij roepen op om aan te sluiten bij de wekelijkse bijeenkomst van het CRACPE, rond het gesloten centrum van Vottem, nu zaterdag 13 oktober 2018 om 15 u.
05/10/2018: Volgend op de beslissing die werd aangekondigd door Francken om het “fenomeen van de transmigratie” aan te pakken, werden vele gedetineerden, soms al gedurende 1 jaar vast in een gesloten centrum, vrijgelaten om plaats te maken voor nieuwe gearresteerden.
Deze vrijlatingen werden gevolgd door razzia’s verspreid over het land en opsluitingen.
Het lijkt ons duidelijk dat zowel de autoriteiten als de Dienst Vreemdelingenzaken willen aantonen aan de bevolking dat de grootste repressieve middelen worden aangewend met dagelijkse razzia’s op het gehele grondgebied, “voor onze veiligheid” zoals ze het noemen.
Francken demonstreert ons zijn macht door zijn waakhonden (federale politie) in alle stations van het land in te zetten. Momenteel is het vooral in de stations dat de razzia’s worden georganiseerd om ze zichtbaar te maken voor het publiek. Deze drukke openbare plaatsen maken de campagne veel sensationeler dan wanneer ze ‘s nachts op parkings plaatsvinden. Met deze repressieve strategie probeert hij een boodschap te communiceren naar de bevolking.
Hier zijn de cijfers van september, verzameld door de referentiepersonen van de gesloten centra voor het platform:
99 aanhoudingen gesignaleerd aan Getting the Voice Out voor de maand september 2018, waarvan 34 zeer snel zijn vrijgelaten.
65 mensen op de vlucht, opgepakt bij razzia’s sinds begin september zijn, voor zover wij weten, op dit moment nog altijd gedetineerd in de gesloten centra.
Vrijlatingen en/of uitzettingen
68 mensen op de vlucht vrijgelaten: 34 die soms meerdere maanden in een gesloten centrum doorstaan hadden, 34 snel vrijgelaten. Merk ook op dat ons werd meegedeeld dat er 5 personen waren die werden gearresteerd op grond van de Dublin-verordening, waarvan een de asielstatus heeft verkregen en een subsidiaire bescherming.
Laatste oproep ontvangen van medegedetineerden op 03/10/2018 vanuit het gesloten centrum van Merksplas: 2 dagen geleden werd een Afghaan, 22 jaar oud, die een paar maanden geleden gearresteerd werd aan de Belgische kust door 10 politieagenten meegenomen naar de luchthaven. Zijn medegevangenen hebben geen nieuws van hem ontvangen! De gedetineerden noemen het een kidnapping en zijn geschokt.
LAST MINUTE: deze 05/10/2018 Razzia’s van vrijlatingen in het 127bis van mensen gearresteerd eind september…….Om plaats te maken voor de volgenden……..
Deze repressie heeft ook een brutale impact op families, personen die asiel hebben aangevraagd of mensen zonder papieren in de gesloten centra.
Update 28/09/2018: The court annulate the deportation and she is free!
—————————————————————————————————————
H., Rwandan, will be deported for the third time this Saturday 29/09. She is waiting for decisions by three different courts but the Foreigners Office absolutely want to deport her.
The Rwandan government accuse H., 36, of complicity in the conflict between Rwanda and Burundi. She has been retained in the Caricole closed centre for more than two months and they already tried to deport her twice but she resisted. The third attempt to deport her will happen tomorrow, Saturday 29 September, on the flight Egypt Air MS 726 to Nairobi at 15h55 (with a stop in Cairo).
H. is expecting the end of the process at the Council of State where she complains about problems of procedure. She is also waiting for the answer that will be given to her second asylum request currently reviewed by the Aliens Litigation Council. On the other hand we heard that her two lawyers introduced a request to release her at the Council Chamber of Brussels for family reasons since H has a child with her boyfriend who is a legal Belgian resident as acknowledged refugee.
The third deportation is planned for this Saturday whereas H is waiting for the decisions of three different courts, which is a perfect example of the Foreigners Office contempt for people seeking protection in Belgium. Their only priority is deportation.
We demand that the effectiveness of the appeals introduced by the lawyers is respected.
Freedom for all retainees!
To help Hadija
1) let’s gather at Zaventem airport this Saturday 29/09/2018 at 13H45 to explain the situation to the passengers of flight Egypt Air MS 726 of 15h55.
The passengers have the right to refuse this deportation and address the aircraft captain.
2) Contact Egyptair Airlines Brussels National Airport PO Box 115 1930 Zaventem
Update 27/09/2018 / BELANGRIJK OM TE LEZEN ALS EEN VAN JE VRIENDEN IS GEARRESTEERD
Arrestaties hebben de laatste tijd in een snel tempo plaatsgevonden. Ze worden gearresteerd bij tientallen, dag en nacht. We tellen ook veel vrijlatingen.
Het is de nieuwe strategie geïmplementeerd door de Dienst Vreemdelingenzaken. Ze kozen ervoor om heel veel razzia’s doorheen het hele land uit te voeren, alle aanwezige migranten te arresteren, ze naar het nieuwe sorteercentrum in Steenokkerzeel te brengen, ze in te schrijven en na ze 24 uur, of soms 48 uur in een van onze gesloten centra op te sluiten, ze dan vrij te laten.
Sommige van de betrokkenen zullen na gemiddeld 5 dagen opsluiting zonder duidelijke reden, worden vrijgelaten. Met deze strategie kunnen alle op het grondgebied aanwezige vluchtelingen worden geregistreerd volgens een proces dat wordt gebruikt in de ecologie, dwz om te weten met hoeveel ze zijn, wordt dit het CMR-systeem genoemd (capture-mark-recapture) https://en.wikipedia.org/wiki/Mark_and_recapture
Een klimaat van terreur vestigt zich stilaan onder de vluchtelingen. Veel vluchtelingen worden opgesloten zonder veroordeling en zonder mogelijkheid om beroep aan te tekenen tegen deze opsluitingen die meerdere dagen duurt.
Het zal de vreemdelingendienst in staat stellen om de cijfers op te smukken of te vervalsen, daarbij verwijzend naar het aantal arrestaties (wetende dat sommige vluchtelingen meerdere keren worden gearresteerd) en daarom het migratieverschijnsel overdrijven. Het doel op zich: toon een zekere efficiëntie aan het electoraat en overdrijf het aantal vluchtelingen op het grondgebied.
Praktisch gezien veroorzaken al deze hervormingen golven van paniek onder de gastheren en de vluchtelingen; dat is een van de beoogde doelen. Advocaten zijn overbelast en het is bijna onmogelijk om in beroep te gaan tegen deze arrestaties en opsluitingen binnen de 5 of 10 wettelijke dagen.
GettingTheVoiceOut, zowel als de referenten van het platform alle verzoeken te beantwoorden, maar ze worden ook overbelast.
In al deze chaos blijft het proces om je gast te rapporteren hetzelfde en dat geldt ook voor de teams van GettingTheVoiceOut en de referent-vrijwilligers die ook de groepen van elk centrum beheren. We danken u daarom dat u vastbesloten blijft om nieuws over uw vrienden te ontvangen en hen de nodige ondersteuning, vriendelijkheid en geduld te bieden. Want het afhandelen van 10, dan wel 50 oproepen per dag vergt natuurlijk meer moeite; toch zijn het dezelfde personen die al de vragen moeten verwerken. Advocaten zijn ook overbelast. Het gebeurt daarom zeer frequent dat we niet in staat te zijn een advokaat te vinden die beschikbaar is.
En van een gastheer
Even samengevat:
Hoofd omhoog, met gebroken hart maar gebalde vuist! Yallah!
Mr S was deported with escort on 22 September 2018. He was arrested in Morocco for illegal migration. He is in jail.
We dare not imagine how he was deported and how are his imprisonment conditions in Morocco!
The Foreigners Office knew that Mr S would have serious problems once in Morocco but they insisted in deporting him!
STOP DEPORTATION
________________________________________
Let’s all meet at Charleroi airport!
Mr S, from Guinea, came to request asylum in Belgium and was arrested at the airport on 28 July. He was brought to the Caricole closed centre.
His asylum request was refused. He went through a first deportation attempt to Morocco on 30 August.
He introduced a second asylum request on 19 September and went through a second deportation attempt with escort from Charleroi airport on 20 September. He was placed on a Ryanair flight, tied. He shouted and struggled. In the end, the captain asked the escort to leave the plane with S.
The lawyer made an appeal against the rejection of the asylum request, and they should go to court this Tuesday 25 August 2018.
However, on 21 September Mr S got a new ticket for a deportation to Agadir with Ryanair on 22 September! This deportation is a refoulement; which is contrary to all the international laws and regularly condemned by international courts.
Mr S does not want to go back to an unknown country where he ignores how he will be welcomed, and he is asking for help to prevent this deportation.
Let’s meet at Charleroi airport on 22 September 2018 at 12.10 a.m to explain the situation to the passengers. They have the right to refuse this deportation by adressing the aircraft captain.
[EN] In May 2018, we were hundreds of people gathered in front of two detention centres near Brussels airport during the Steenrock festival. We all raised our hands in solidarity with the Stansted defendants. It’s time to show our solidarity again ! More info : End Deportations & https://enddeportations.wordpress.com
—–
[FR] Lors du dernier Steenrock en Mai 2018, nous étions rassemblé.es en face des centres fermés 127 bis et Caricole. Nous avons notamment entendu les témoignages d’activistes anglais et levé nos mains en solidarité avec les « accusé.es de Stansted ». Rappel des faits :
En 2017, 15 personnes ont bloqué un vol charter pendant dix heures pour empêcher l’expulsion de personnes migrantes à l’aéroport de Stansted. Cette action directe non violente est considérée comme un acte terroriste et ils risquent des peines pouvant aller jusqu’à l’emprisonnement à vie. Le procès aura lieu le 1er octobre à Chelmsford Crown Court.
✊ What can we do? Que peut-on faire ?
Participez à l’action de soutien en envoyant des courriers ou courriels à l’ambassade du Royaume-Uni (voir lettre type ci-dessous).
Subject: Trial of 15 activists at Chelmsford Crown Court
To the attention of Alison Rose, Ambassador
Dear Ambassador,
In March 2016 at Stansted airport, 15 people grounded a deportation charter flight for ten hours to prevent it taking off.
On the 1st of October 2018, they will be standing trial, charged with a terrorism-related offence that could result in life imprisonment.
I hereby would like to remind the fact that these people acted legitimately by humanity and compassion and shouldn’t be charged for this, especially with such a disproportionate and mismatching charge.
I’m therefore asking you to take action and question the United Kingdom’s competent authorities in order to express your support for the defendants, and demand the charges to be dropped.
I also demand to put an end to deportation charter flights.
Thanking for your attention to my request I nourish the hope you will give it an appropriate reaction as soon as possible.
Best regards
➡️Email : public.brussels@fco.gov.uk
➡️Phone : +32.2.287.6211
➡️Facebook : UK in Belgium – British Embassy Brussels
➡️Twitter : alisonrosefco
➡️Contact form : https://www.contact-embassy.service.gov.uk/…
➡️Adress : Ambassade du Royaume-Uni à Bruxelles – Avenue d’Auderghem 10, 1040 Brussels
_Brussel, 18 setember 2018 – IN de nocht van 17 op 18 septembre, Collectief#SemiraOnN‘OubliePas! heeft aktie gevoerd in verschillende gemeenten in Brussel. Straat platen en muren werden beklad met affiches, waarop men kon lezen: « Place Sémira Adamu, résistante assassinée lors d’une expulsion. Plus jamais ça ! »
Omdat zeeën, bergen en woestijnen voor onze ogen massagraven werden.
Omdat veiligheid, militarisering van de grenzen en opsluiting de enige antwoorden zijn die de staten geven aan vrouwen, mannen en kinderen die proberen hun bestaan te garanderen of te verbeteren.
Omdat razzia’s, opsluiting en uitzettingen van migranten zich industrieel hebben ontwikkeld.
Omdat gesloten centra een schakel zijn in dit onmenselijk mechanisme.
Omdat vernedering, isolatie, beledigingen en aframmelingen alledaags zijn, is opsluiting op zichzelf onhoudbaar.
Omdat niemand illegaal is en ontmenselijking altijd tot gruwel leidt.
Omdat de staat humanitaire hulp aan migranten criminaliseert.
Omdat de Belgische overheid, ongeremd, elke dag al onze angsten op dit gebied overschrijdt
We zullen deze misdaden nooit accepteren en willen het laten weten!
Trein en fiets: Aankomst aan het station van Nossegem en verzamelen op de parking van het station om samen in stoet naar het centrum 127bis te vertrekken om 13u45. Vertrek mogelijk om 13u00 (Brussel-Zuid), 13u04 (Brussel-Centraal), 13u10(Brussel-Noord).
Auto en bus: Parkeren aan het einde van de Namenstraat en aansluiten wanneer de stoet passeert rond 13u50.
Er vertrekken bussen uit Luik (xxx), Gent (xxx) en Antwerpen (xxx).
Repressie, arrestaties, mishandelingen, rackets, uitzettingen: dit maakt deel uit van de huidige berichten op FB en elders.
En sommigen sterven
De jacht op migranten door de orde diensten of mensensmokkelaars, wanhopige acties van migranten om aan deze repressie en pesterijen te ontsnappen, leiden tot zeer frequente “ongelukken”. met soms heel zware fysische en mentale gevolgen, maar ook doden!
Deze week zijn er in België maar liefst 2 mensen om het leven gekomen op hun migratieroute, de een bij het oversteken van de A40 om in een vrachtwagen te klimmen en omvergereden door een wagen, de andere bij een vechtpartij tussen migranten en misschien wel smokkelaars, migranten die worstelen voor het vinden van een plek om verder te reizen, smokkelaars die vechten om een monopolie te hebben op een parking…. De onderzoeken zijn nog gaande, zegt het Openbaar Ministerie, maar we zullen nooit opheldering krijgen…….. We zullen het nooit weten……
Er zijn al 7 doden bekend voor het jaar 2018, waarvan 2 deze week
HULDE aan allen
2017 :
– Omar stierf onder een bus in Brussel op 23/07/2017, Soedanees, 18 jaar oud.
– Dejen overleed in Aalter gevallen van een vrachtwagen op 04/11/2011 , Eritreer, 16 jaar oud.
– M gevonden in het kanaal in Brussel op 17/11/2017, Soedanees
2018 :
– Mohammed is overleden in Jabbeke op 29/01/2018, Ethiopiër, 39 jaar oud.
– M. Gestorven in Zeebrugge op 22/03/2018, Algerijn, 22 jaar oud
– Mawda vermoord op 16 mei 2018 in Bergen tijdens een achtervolging van de politie, Koerdisch, 2 jaar oud
– Amalou Ourez, overreden door een bus in Berchem st Agathe ( Brussel) op 19/06/2018,uit Guinee, 20 jaar oud.
– X, geraakt door een wagen in Jabbeke op 17/08/2018, Vietnamees, 19 jaar oud
– Imran Ullah, geraakt door een wagen in Ramskapelle op de E40 op 09/09/2018, Afghaan
– SEMERE, gedood op een parking in Wetteren op de E40 op 12/09/2018, Eritreer 25 jaar oud.
04/09/2018: een moeder en 5 kinderen, gearresteerd tijdens de ingang van het schooljaar, worden opgesloten. Een familie met 4 kinderen zit nog opgesloten na 20 dagen!!! 9 kinderen in gevangenschap ook al kennen we de castrofale gevolgen voor volwassenen in gevangenschap?! Hoe kan dit gebeuren??
Getuigenissen:
Familie 1:
30/08/2018: ” De jongste van de kleine meisjes blijkt ziek te zijn, ze eet niet meer en drink geen water meer. Ze werd gevoed met de borst totdat ze in het gesloten centrum 127bis terecht kwam en zich aan een andere eetgewoonte moest gewoon maken. De dokter is langsgeweest en heeft een crème voorgeschreven… en de moeder begrijpt er niets van. Ze kan niet lezen of niet schrijven. De familie werd in 2 kamers geplaatst, maar ze leven in dezelfde ruimte, de kinderen blijven dichtbij de moeder. Er is een kleine koer, de enige mogelijkheid om buiten te zijn. De kinderen slapen niet, soms zijn ze wakker tot 3u s’nachts en de moeder is haar slaap kwijtgeraakt, aangezien ze beladen is met zorgen en veel vragen heeft hoe het verder moet met haar gezin in de toekomst. De grote kinderen vragen om naar school te gaan. antwoorden geven op basisvragen als slapen, eten en drinken voldoen niet. Deze moeder heeft psychische medische hulp nodig. Ze heeft sombere gedachten. Leven in deze plek is inhumaan en ze verliest alle hoop. Ze heeft haar eetlust verloren en ze krijgt tweemaal varken geserveerd ook al heeft ze duidelijk gezegd dat ze moslim is, dit helpt niet om haar opnieuw te laten eten, ze wantrouwt het eten.
Familie 2:
04/08/2018: ” De oudste van de kinderen is 14 jaar. Ze zijn in België sinds 8 jaar. Ze zijn allen altijd hier naar school gegaan. Hun vrienden zijn hier, hun leven is hier. Hun toekomst is hier!! Hun boekentassen waren klaar om terug naar school te gaan. 7 politieagenten zijn hen s’morgens vroeg om 6u bij hun thuis komen ophalen. De moeder had de deur op een kier opengedaan om te zien wat er scheelde. De politie is met geweld binnengeraakt… het is schandalig. Het is schandalig om mensen zo te behandelen…”
SAMENKOMST op 14/09/2018: #NotInMyName Terwijl het eerste gezin met vier kinderen ondertussen al meer dan 20 dagen is opgesloten, werd nu ook een tweede gezin opgesloten. Een moeder met vijf kinderen, gearresteerd op de eerste dag van het nieuwe schooljaar. Negen kinderen in detentie, terwijl we de catastrofale gevolgen van opsluiting voor volwassenen al kennen. Hoe is het zo ver kunnen komen?
Ondanks de zeer sterke burgerbewegingen, de oproepen van een groot aantal middenveldorganisaties en de positie van de juridische wereld en internationale instanties, blijft de Belgische regering volharden in haar beleid van criminalisering van migranten, en aarzelt ze niet om kinderen op te sluiten. NIETS KAN DIT INHUMAAN BELEID RECHTVAARDIGEN!
?Ze willen ons niet horen? We zullen hen dwingen om naar ons te luisteren! Volgende week verzamelen we voor sit-ins op één of meerdere plaatsen in Brussel en andere steden over het hele land (we hebben jullie nodig . De exacte locaties en uren zullen volgende week worden aangekondigd. Breng uw kinderwagens, uw banners, uw vuile luiers en al het andere materiaal om uw woede uit te drukken mee.
Laten we de druk blijven opvoeren en luid en duidelijk stellen dat de discriminerende, repressieve en vernederende maatregelen die de Belgische regering neemt tegen migranten, vluchtelingen en mensen zonder papieren of tegen mensen die hen steunen, niet genomen worden in onze naam. #NotInMyName #NoOneIsIllegal #GeenGeslotenCentra
Afspraak om de publieke ruimte in te nemen met een vreedzame betoging om onze boodschap uit te dragen en STOP te zeggen!
WANNEER ? : Op 14 september, juist een maand na de opsluiting van de eerste familie en 10 dagen na de opsluiting van de tweede familie.
WAAR ?
✅In brussel :Uur en plaats zullen later aangekondigd worden.
✅Op ander plaatsen : organiseer een sit-in in uw stad (voor het
gemeentehuis of op een andere symbolische plek). Voeg ons (Manneke pis solidaire) toe als medeorganisator of stuur ons de link van uw evenement door zodat we het kunnen delen. We stellen ook zeer binnenkort een gids ter beschikking om u te helpen een actie te organiseren.
Op 23/08/2018 hield H een woordenwisseling met een bewaker over het eten in het gesloten centrum 127bis. Hij werd in de isoleercel gestoken. De volgende dag kwamen er verschillende bewakers in zijn cel. Hij werd gehandboeid met zijn handen achter zijn rug. Zijn hoofd werd bedekt met een zwarte « cagoule. Een politieagent drukte zijn knie op zijn rug en sloeg hem verschillende keren. Toen brachten zij hem met zijn voeten (ook geboeid) naar zijn hoofd en verdraaiden zijn rug. Hij vertelt ook over het gevoel elektrische schokken in de handboeien te hebben gevoeld. Zijn beulen beschuldigden hem ervan te veel contact te hebben met de buitenwereld en de media. H werd op 26/08 vrijgelaten uit zijn cachot en in medisch isolement gebracht. Hij kon nauwelijks bewegen, kon niet opstaan en had brandwonden aan zijn polsen. Hij was verward en in paniek, hij vreesde dat hij ‘s nachts zou worden opgepakt en in een vliegtuig zou worden gegooid “als een postpakket”. H werd uiteindelijk op 29/08 overgebracht naar het gesloten centrum te Vottem.
Meisje als volwassene erkend in België, als minderjarige in Italië
Elsa werd met politiebegeleiding gedeporteerd naar Rome. Bij haar aankomst verklaarden de Italiaanse autoriteiten dat zij daar als minderjarige werd beschouwd. België gaf haar 21 jaar, op basis van bottesten waarvan de betrouwbaarheid door veel wetenschappers wordt afgewezen. Veel Europese landen voeren deze onbetrouwbare bottesten niet meer uit. In België blijft de Dienst Vreemdelingenzaken systematisch gebruik maken van deze tests, uitgaande van het principe dat ze allemaal liegen over hun leeftijd , Ze zijn erg blij dat ze volwassen kunnen worden verklaard en dat ze hen dankzij deze tests kunnen uitwijzen.
Telefonisch verhaal van Elsa uit Rome
Haar uitzetting (bedenkingen: Haar Engels is slecht, en dit is wat ik ervan heb begrepen):
– Ze werd doorzocht en vervolgens vastgebonden (handen aan lichaam)
– Begeleid door 7 agenten
– Zij kwam ruim voor de passagiers in het vliegtuig aan, werd achteraan in het toestel geplaatst, en geen enkele passagiers kon haar zien (waarschijnlijk omwille van gordijn ertussen).
– Ze huilde. De agenten zeiden dat zij moest zwijgen. Sommige passagiers vroegen waarom zij huilde maar toen lachte de politie zeer luid (om het huilen te verdoezelen en het als gelach te laten schijnen).
– De politie vertelde haar dat ze daarheen moest omdat ze recht had op asiel in Italië.
20/08 : De gedetineerden van 2 vleugels in het gesloten centrum van Brugge hadden zich verenigd in een hongerstaking om te protesteren, voor sommigen tegen de detentieomstandigheden, voor anderen tegen het bestaan zelf van deze centra en tegen de uitwijzingen.
Zij besloten deze protestbeweging op te starten op 21/08/2018. Op de ochtend van 21/08 werden minstens twee van hen, die als “leiders” werden beschouwd, in de gevangenis gestopt en vervolgens naar een ander centrum overgebracht. De beweging is uiteengevallen………..
23/08 : De gevangenen van de Brugse vrouwenvleugel weigerden om 12 uur te eten. Drie vrouwen werden 2 dagen vastgehouden en vervolgens overgebracht naar andere centra. Zij eisten hun vrijheid!
Weerstand tegen uitzettingen in de centra
01/08 : Oproep van 127 bis : gisteravond hebben de gevangenen niet goed geslapen. Ze hoorden enorme kreten van gedetineerden die zich verzetten tegen deportatie. Twee van hen schreeuwden twee uur lang. Uiteindelijk kwam de politie en nam ze mee. De gevangenen zagen niets, ze zaten opgesloten in hun kamer.
Arrestaties op de luchthaven
In deze vakantieperiode komen veel mensen naar Europa om famile te bezoeken.
De luchthavenpolitie maakt hiervan gebruik om degenen te selecteren die recht hebben op toegang tot het Schengengebied en degenen die dat niet hebben.
Enkele voorbeelden onder tientallen anderen:
Deze 09/08 een koppel,hij van Marokkaanse origine, zij Pools, gaan naar Polen met een visum voor Polen. Ze doen een tussenstop in Charleroi Airport. Hij wordt gearresteerd en naar het detentiecentrum in Caricole gebracht voor repatriëring naar Marokko, zij zet haar reis naar Polen voort.
22/08 : Oproep vanochtend om 12 uur! Een Armeens echtpaar en hun twee kinderen met een geldige verblijfsvergunning in Frankrijk gaan voor de vakantie naar Armenië. Bij hun terugkeer, deze 22/08 doen ze een tussestop op Brussels Airport om 5 uur. De vrouw wordt gearresteerd en naar het gesloten centrum Caricole gebracht omdat “Russisch paspoort niet in orde is”, paspoort waarmee ze reist sinds enkele jaren! Ze wordt gerepatrieerd naar Armenië en vliegt terug naar Parijs naar haar huis en naar haar familie in Frankrijk.
UPDATE 02/09: Telefonisch verhaal van Elsa uit Rome Haar uitzetting (bedenkingen: Haar Engels is slecht, en dit is wat ik ervan heb begrepen): – Ze werd doorzocht en vervolgens vastgebonden (handen aan lichaam) – Begeleid door 7 agenten – Zij kwam ruim voor de passagiers in het vliegtuig aan, werd achteraan in het toestel geplaatst, en geen enkele passagiers kon haar zien (waarschijnlijk omwille van gordijn ertussen). – Ze huilde. De agenten zeiden dat zij moest zwijgen. Sommige passagiers vroegen waarom zij huilde maar toen lachte de politie zeer luid (om het huilen te verdoezelen en het als gelach te laten schijnen). – De politie vertelde haar dat ze daarheen moest omdat ze recht had op asiel in Italië.
———————————————————————————————————————————–
UPDATE 24/08/2018 Elsa GEDEPORTEERD :
Elsa, een 16-jarige Erithrese vrouw, is vanochtend tegen haar wil en ondanks de uitleg door aktivisten aan de passagiers op de luchthaven, onder politeiebegeleiding naar Rome gedeporteerd. De bescherming van minderjarigen, die hun uitzetting verhindert (met inbegrip van de minderjarigen die onder Dublin II vallen), was haar geweigerd op grond van een bottest die haar ouder oordeelde. Wij zullen herinneren dat vele professoren en artsen dit type tests als onbetrouwbaar oordelen en dat deze testen door onze overheden systematisch zonder enige reserve of overweging worden gebruikt .
Elsa wordt echter in Italië, op basis van haar dossier, erkend als minderjarige. Ze belde huilend vanuit het Romeinse politiebureau. Ze wilden haar in een jeugdinrichting onderbrengen, waar ze erg bang voor was. Dankzij ieders inspanningen heeft ze vanavond kunnen ontsnappen aan het centrum en kunnen slapen in een veilig gezin, waar ze zegt dat ze rustiger is en een beetje zal kunnen rusten.
Dit is slechts een tijdelijke oplossing. Enerzijds zullen we haar voor de volgende nachten op veilige plaatsen moeten huisvesten (er bestaan al pisten), anderzijds blijft zijn wens om terug te keren naar BE en “Belg te worden”.
——————————————————————————————————————————–UPDATE 22/08: uitzetting familie uitgesteld! Maar uitzetting Elsa gaat door!
————————————————————————————————–
Update: Dezelfde 23/08 Uitzetting van de eerste familie met 4 kinderen opgesloten in het 127 bis
Ze worden op de vlucht naar Warsaw gezet : Brussels – Warsaw LO236 23.08.2018 Departure 10.15 Arrival 12.15
Afspraak aan vlieghaven om 8 uur 15
——————————————————————————————————————
ER KUNNEN VERANDERINGEN KOMEN IN DE OPROEP ! Kijk de updates voor uw vertrek.
21/08 E, Eritreeër, 16 jaar oud, kwam in mei 2018 in België aan en werd als minderjarige in een centrum voor minderjarigen geplaatst.
De Dienst Vreemdelingenzaken vroeg om een bottest, die haar 5 jaren meer gaf. Als volwassene vroeg zij toen asiel
Toen zij op 16 juli 2018 voor het Vrreemdelingenzaken werd opgeroepen, werd haar gemeld dat zij haar vingerafdrukken in Italië hadden gevonden in de Eurodac-gegevens. Ze werd onmiddellijk gearresteerd in de kantoren van het Vreemdeningenzaken en naar het gesloten centrum 127bis gebracht met de bedoeling haar uit te zetten naar Italie.
E wil niet terug naar Italië, waar de opvangomstandigheden verschrikkelijk zijn. Ze wil in België blijven. Maandag 30.07.2018 onderging zij een eerste uitzettingspoging naar Italië. Ze moest veel energie steken om de politie te overtuigen haar niet in de vlucht te zetten.
Dinsdagochtend 20/08 kreeg ze het bericht dat ze donderdag 23/08/2018 om 7u30 weer op een nieuwe vlucht naar Rome zou worden gezet. Ze belt ons al huilend en schreeuwt dat ze niet terug wil naar Italië. Het is onmogelijk om te weten wat ze heeft meegemaakt in Italië, waar ze drie maanden heeft gewoond, maar we vrezen het ergste.
Dat ze 16,18,20,22 jaar oud is, ze wil niet terug naar Italië en heeft hulp nodig om deze uitzetting te voorkomen.
Samenkomst Op donderdag 23 augustus 2018 om 5.39 uur om de passagiers uit te leggen wat hun rechten en plichten zijn en wat de situatie is van Elsal……… vlucht SN3175 van Brussels Airlines van 7u30 in Zaventem
Protes fax en mails naar de verantwoordelijken!
Brussels Airlines (vraag of jouw bericht doorgestuurd wordt aan de boordcommandant)
18/08/2018 Sinds de opening heeft het gesloten centrum Caricole verschillende kamers (die anderen “familie cellen » noemen). Deze kamers hebben een iets apart slaapgedeelte voor de kinderen. Deze ruimten zijn door middel van gesloten deuren van de rest van de ruimten gescheiden en van een klein kijkvenster voorzien. Het opsluiten van gezinnen met kinderen komt daar helaas al geruime tijd veel voor, maar de autoriteiten hadden zich ertoe verbonden alleen detenties van zeer korte duur in overweging te nemen. Er wordt gezegd dat deze aanhoudingen beperkt zijn tot 24 of 48 uur, in afwachting van een reeds geplande uitwijzingsvlucht. Eerder is ons echter gemeld dat de duur van sommige van deze retenties niettemin meer dan 48 uur zou kunnen bedragen.
De opsluiting van gezinnen met kinderen, die hun psychologische integriteit ondermijnt en hen soms ernstig traumatiseert, ontwikkelt zich, zoals ons bevestigd is op 17 augustus 2018 door de nieuwe getuigenissen van twee mensen die al enige tijd in het Caricole worden vastgehouden…:
“Sinds ik in het Caricole ben, heb ik veel kinderen met hun moeders zien aankomen, wat me walgt, waaronder een vrouw vandaag met een kind dat leert lopen. Meestal overnachten ze een of twee nachten en worden dan naar elders gestuurd. Ik zag een Palestijnse vrouw, een Georgische grootmoeder, twee Afrikaanse vrouwen, …”.
En nog een getuigenis:
“Vorige weken heb ik gezien:
– een bejaarde vrouw, Russisch denk ik, met haar dochtertje van vijf. Ze verbleven zaterdag en zondag en vertrokken afgelopen maandag.
– een Marokkaanse vrouw met haar 11-jarige zoon die 24 uur (ongeveer 10 dagen geleden) hier verbleef en naar Marokko werd gedeporteerd.
En deze week:
– een vrouw uit Oost-Europa of Rusland, in de jaren dertig met haar 2 of 3-jarige dochter. Ze brachten hier vier uur door en werden daarna weggevoerd.
– een vrouw uit het Midden-Oosten, met haar dochtertje van 14-15 jaar verbleven hier 24 uren.
– een Afrikaanse vrouw in de jaren dertig, met haar vijfjarige dochter. Ze waren hier gisteravond en zijn dan vertrokken. ”
Deze praktijk zal misschien op een dag, na een nieuwe drama of schokrapport, “vervaging van de norm” genoemd worden. Het heeft er niets mee te maken, het is gewoon de wil van onze regering om mannen, vrouwen en kinderen uit te zetten tegen elke (menselijke) prijs. Een afwijzing van alle ethiek, een ontmenselijking, een kafkajaanse universum voor slachtoffers met het enige doel trots mooie cijfers te geven aan de meest reactionaire en domste kiezers. Een rookgordijn voor de regering Michel en zijn luitenant Francken.
In de nieuwe familiale detentievoorzieningen van het gesloten centrum 127bis ligt het verschil in de duur van de detentie, die lang, waarschijnlijk extra lang, kan worden. Deze “speciaal ontworpen” ruimtes zullen het mogelijk maken om de wet te omzeilen, waarbij de vorm voorrang heeft op de inhoud, geest van de wet die erop gericht is alle kinderen te beschermen die in vergetelheid raken. Dit is wat degenen die ons regeren doen.
Geen enkele administratieve detentie in gesloten centra zal ooit legitiem zijn. Droevig België.
We rekenen op jullie om deze boodschap te verspreiden ondanks het feit dat ons event en verschillende facebook berichten verwijderd werden.
Afspraak deze woensdag 15 augustus om 17u30 aan Eikstraat (naast Manneken-pis) voor een actie die het opsluiten van kinderen aanklaagt.
— > plaatsen van een gedenkplaat die ons herinnert aan de tijd dat België gezn kinderen opsloot.
Verschillende mensen zullen het woord nemen en we nemen een collectieve boodschap voor de regering opAfdrukken van foto met filter om de ruimte symbolisch in te kleden.
De Belgische regering neemt met het opsluiten van kinderen een zoveelste schandelijke maatregel in een lange reeks. Laten we luid en duidelijk stellen dat de discriminerende, repressieve en inhumane maatregelen van de Belgische regering tegen migranten, vluchtelingen en mensen zonder papieren niet in onze naam worden genomen en dat we actie zullen blijven voeren! #NotInMyName#NoOneIsIllegale#StopCentresFermé
Update 18/08:On Sunday Aug 12, 2018 at 10 am, Mr. A was Again locked up before undergoing a fourth –and this time effective – attempt at expulsion to Algiers on a TUI flight from Charleroi. This was carried out by the Office of shame. We were warned by his co-detainees.
Here is what he told us from Algiers: “Once again they used 6 belts to tie my feet, legs, hands, arms and torso. I couldn’t move. On the plane, I saw that two plainclothes cops spoke to each passenger individually; I don’t know what they said. I tried to resist, but they hit me to prevent me from speaking. Not one of the passengers reacted. They were certainly under pressure. I’m hurting, I’m sore all over. I cry constantly. I had a life in Belgium ; I used to work hard on worksites.
This confirms anew that the Foreigners Office uses every means available to expell people, using intimidation or lying to passengers. Such methods are more than worrisome. Even though we do not know precisely what the authorities claimed and we would appreciate hearing from these passengers what they were told.
——————————————————————————————————————————–
Een man in het gesloten centrum van Caricole belde ons onder stress. Op 5 augustus 2018 om 10.00 uur werd hem gemeld dat hij de dag zelf gedeporteerd zou worden om 16.00 uur op een TUI-vlucht van Charleroi naar Algiers. Hij werd onmiddellijk in afzondering geplaatst
Mr A is 31 jaar oud, geboren in Algerije, in Europa sinds 2004. Hij heeft eerst in Italie gewoond en sinds 6 jaar in Belgie. Hij werkt in de bouwsektor.Hij heeft altijd gewerkt, onder ander op grote bouwwerven in Antwerpen en op de bouwwerf van het kanaalprojekt in Brussel gedurende 9 maanden. Hij heeft echter nooit onder contract gewerkt en nooit papieren gehad
Het is zijn derde uitzettingspoging en hem werd een politiebegeleiding beloofd, aangezien hij 2 eerdere uitzettingspogingen had geweigerd. Hij heeft
woont al 13 jaar in Europa en wenst niet terug te keren. naar Algerije.
Als lid van de familie “criminelen” dat Francken zo graag noemt, moet hij perse het land verlaten. Inderdaad, na een 6 maanden lange gevangenisstraf voor een kleine overtreding, werd hij rechtstreeks vanuit de gevangenis overgebracht naar een gesloten centrum door dienst vreemdelingenzaken
Er werd een oproep gedaan naar activisten om naar de luchthaven van Charleroi te gaan om de passagiers op dezelfde vlucht te informeren over hun situatie.
We hebben ervoor gekozen om deze oproepen niet te vermelden op onze website, omdat het nagekeken wordt door de Dienst Vreemdelingenzaken en de staat, wat meer repessie voor hem zou kunnen betekenen en de mobilisatie van de burgers zou kunnen blokkeren.
Diverse mensen waren aanwezig op de luchthaven om passagiers te informeren en wij hebben meerdere berichten ontvangen.
Een persoon schreef: “Aan boord is het vliegtuig naar Algiers nog niet opgestegen.Passagiers zijn erg geïrriteerd. Geen mens wil met de man van de caricole vliegen !”
“Hij werd teruggebracht naar Caricole. Ze sloegen hem heel hard. Sommige passagiers weigerden met hem mee te reizen. Een vrouw schreeuwde hard en
zei dat je mensen niet als dieren kunt behandelen. De commandant van de toestel eiste dat hij het vliegtuig moest verlaten”.
Terug in het centrum vertelt een andere gedetineerde ons dat: “de politie-escorte hebben hem zwaar toegetakeld. Hij is overal zwart en blauw. Zij beledigden zijn godsdienst en dat is wat hem het meest pijn doet.
Uittreksel uit het medisch rapport waarin het politiegeweld wordt beschreven:
“Op zondag 5 augustus 2018 is de heer A overgeplaatst uit de Caricole naar het federale politiebureel en vervolgens naar de luchthaven van Charleroi.Hij werd mer riemen .Zijn beschrijving doet denken aan een jasje voor agressief patiënten.
Hij beschrijft zijn pijn vanwege de te strak gespannen gordels. In het politiebureau in Charleroi maakten ze ook zijn benen vast. Hij was
in het vliegtuig overgebracht door 6 federale politieagenten met zijn handen vastgebonden op zijn middel en vervolgens op de armleuningen.
Hij probeerde te schreeuwen om passagiers te waarschuwen over zijn deportatie maar politieagenten drukten hevig op zijn nek en zijn ribbenkast om te voorkomen dat hij nog kon schreeuwen. Ze namen ook zijn hoofd vast en knijpten zijn hoofd tussen 2 zitplaatsen.
Een van de politieagenten beledigde hem: « nique ta mère » en zei dat zijn coran naar de prullenbak moet worden gegooid. Een andere politieagent met blauwe ogen en een oranje T-shirt, dat hij als hoofd van de groep identificeert, behandeld hem van “minable” en van “rotzak”.
Het werk van de activisten levert resultaten op! Op deze vlucht, hebben ongeveer 10 passagiers deze deportatie kunnen stoppen. Dit was mogelijk omdat ze op de hoogte waren van de aanwezigheid van deze man VOORDAT hij aan boord komt.
Om elke opstand van de passagiers te voorkomen, wordt “de “uitgezette persoon” gedwongen om vóór iedereen aan boord te komen. De
politie-escorte is gekleed in burgerkleding om te voorkomen dat de aandacht aangetrokken wordt. Ze zitten achterin het vliegtuig, soms achter een
gordijn. Het instappen van passagiers gebeurt alleen via de voordeur,zodat zij de “gedeporteerde” niet kunnen zien. Bij aankomst, verlaten ze allen de toestel als laatste, als iedereen al weg is. Niemand weet van niets. niemand heeft iets gezien of bijna!
Bijna … zonder te rekenen op het werk van activisten voor het instappen van de passagiers.
We moeten passagiers blijven informeren, zodat ze kunnen reageren en kunnen weigeren om te zitten of te weigeren hun bagage op de juiste plaats te zetten, bijvoorbeeld. Om verder te gaan om andere deportaties te stoppen!
De laatste dagen hebben we getuigenissen ontvangen van arrestaties of hulpoproepen…
Blijf ons uw getuigenissen sturen op gettingthevoiceout@riseup.net .
We kunnen niet zeggen dat we het niet wisten!
Zes Minderjarigen in gevaar in Antwerpen:
Op 03/08 Oproep van een migrant aan een gastvrouw
Ze zaten met z’n zessen opgesloten in een vrachtwagen. Een van hen belde ons om hulp te vragen. We hoorden ze op de muren van de truck kloppen en HELP schreeuwen… We dachten hen eerst proberen te situeren, omdat ze in gevaar waren. Tenslotte hebben ze de reflex gehad te bellen naar de 101. De haven politie hebben hen gelokaliseerd en vrij gemaakt uit de container (waarvan de bestemming Egypte was!) Een politie officier heeft gezegd dat ze vrij zouden zijn omdat ze minderjarig zijn.
Getuigenissen van arrestaties
Hallo, ik heb vanochtend, vrijdag 3 augustus 2018, kunnen vaststellen dat op het industrieterrein Wauthier-Braine vier of vijf jonge migranten van Afrikaanse afkomst zijn gearresteerd – waarschijnlijk na een poging om aan boord van een vrachtwagen te gaan. Ze waren volkomen kalm, maar omgeven door een volkomen disproportionele politie-inzet (minstens drie kostuums en een vijftiental gewapende mannen). Ik weet niet wat ze zijn geworden.
Gisteren (1 augustus 2018) ben ik rond 22.00 uur getuige geweest van een arrestatie op het Guillemins liege station.
Twee ongedocumenteerde Soedanezen werden tegengehouden door een controleur aan boord van de Oostendse Welkenraedt-trein (IC519) die vanuit Brussel-Noord vertrok omdat ze een kaartje hadden dat jonger was dan 26 jaar en hun leeftijd niet konden garanderen met identiteitspapieren.
De twee controleambtenaren roepten Securail (3 ambtenaren) bij de uitgang van de trein. Na een fouille (zonder gevaarlijke dingen te vinden, enz.) werd de politie van Luik gebeld en werden de twee migranten naar het Luikse politiebureau gebracht.
Hij is vorige week gearresteerd in de buurt van Gent.
Hij vertelde dat hij 20 uur was opgesloten zonder eten of drinken, vorige week tijdens de extreme warmte en dat hij werd geslagen en mishandeld door de politie en nog steeds last heeft van zijn schouder.
Gisteren omstreeks 22 uur werd A samen met een vriend op de trein gearresteerd door agenten van Securail (naar zijn zeggen: mensen met een rood uniform) en naar het politiekantoor overgebracht. Zijn vriend werd vrijgelaten, hij werd overgebracht naar een gesloten centrum.
Vijf Afghanen werden in Blankenberg gearresteerd op 02/08. Deze 04/08 hebben we geen enkele nieuws meer. Hun télephoons antwoorden niet meer. We sturen een opsporingsbericht naar de platforms
De doortochten
Velen lukken de laatste weken hun doortocht naar Groot britannie en riskeren hierbij hun leven !
Voor elke 10 migranten die in Groot-Brittannië geraken, voor elke 10 migranten die door Vreemdelingendienst werden opgesloten, komen er 20 nieuwe aan op het Noordstation. Dit zijn de communicerende vaten! Dat is de wet van vraag en aanbod in deze kapitalistische wereld.
Het Noordstation is het verplichte tussenstop geworden op hun migratieroute, om hun vrienden te vinden, om deel te nemen aan dit migratieavontuur, om een doorgangsweg te vinden, om een kleine baan te vinden, om genoeg te eten, om onderdak te vinden voor de nacht…..
Van 15 mei tot 15 juli (2 maanden) doen we het beter:
Totaal aantal gemelde aanhoudingen van 15 mei tot en met 15 juli: 98
Deze toename is te wijten aan de betere medewerking van de burgerplatform en gettingthevoiceout, maar ook aan de jacht op de migranten die crescendo gaat.
Gedetineerden doen verslag van razzia’s in het hele land, vooral op parkeerterreinen, in havens en op stations.
Niet-limitatieve lijst van de verschillende razzia’s :
De nationaliteiten die door het Vreemdelingendienst zijn gekozen : Soedanezen, Eritrees, Ethiopiërs, Irakezen, Libiërs, Syriërs, Egyptenaren ……
Minstens 49 van de 98 gedetineerden werden in België of in een Europees land vrijgelaten.
23 van hen zijn na enkele weken (tot 12 weken) vrijgelaten
26 andere werden teruggestuurd naar hun Dublin-landen. Verreweg de meesten van hen kwamen in de dagen die volgden terug in België .
Dublin terugkeer: Denemarken 1, Roemenië 1, Zwitserland 6, Nederland 2, Frankrijk 4, Duitsland 7, Italië 4, Noorwegen 1
Deze cijfers tonen aan dat de Dublinverordening , waarvan de enorme kosten (arrestaties, opsluitingen in gesloten centra, repatriëringen, enz. wordt gedragen door de gemeenschap nul doeltreffendheid heeft.
35 personen worden nog steeds vastgehouden, sommigen reeds meer dan 3 maanden en worden verder bezocht door hun gastfamilies.
14 families gaven geen nieuws meer over hun protégés, waarschijnlijk omdat ze werden vrijgelaten of gedeporteerd zijn naar een Dublin-land.
En vergeten we niet de migranten zonder papieren die bij hen thuis zijn gearresteerd, op het openbaar vervoer, op Vreemdelingendienst, reizigers die op luchthavens zijn gearresteerd om administratieve redenen en die als “ontoelaatbaar” worden beschouwd, en asielzoekers die in toenemende mate worden vastgehouden in het detentiecentrum Caricole.
Woorden van een gedetineerde in het gesloten centrum 127 bis op 14/07/2018 :
“Er is overbevolking in de vleugels gereserveerd voor mannen. Veel aankomsten in de afgelopen 2 weken en veel mensen gearresteerd toen ze naar Vreemdelingendienst gingen.
Sommigen bevonden zich in open centra en ontvingen geen informatie over de redenen van hun aanhouding. »
Sinds de wereld draait, zijn er migraties geweest. Hoe meer obstakels, barrières, militairen, hoe aantrekkelijker Europa zal lijken.
25/06/2018 : ” Donderdag hebben 4 Albanezen in de gele vleugel de vensters stuk geslagen om te ontsnappen. Dit heeft veel lawaai veroorzaakt en we zijn met zijn allen, een tiental arabieren, gaan kijken en waren heel opgewonden. Eén Albanees is kunnen vluchten. De andere 3 werden in isoleercel geplaatst. Eén van hen die verwond geraakt is werd naar de beveiligde vleugel gebracht. De andere is de volgende dag uitgezet.”
« Het was heftig: we wilden allen weg”
De volgende dag (als ik goed begrepen heb) zijn er twaalf in de isoleercel gestoken omwille van “deelname aan ontsnapping…”
Vandaag weet onze tussenpersoon niet hoeveel er nog in de isoleercel zitten, daar geen enkel contact mogelijk is.
Hem werd gezegd dat hij ook naar de beveiligde vleugel zou verplaatst worden van het moment dat er plaats is. Men heeft hem ook gezegd dat het heel goed is dat hij geen advocaat heeft, zodat ze met hem kunnen doen wat ze willen.
Hij vraagt om hulp en is teneergeslagen.
27/06/2018 : Een vriendin van één van de gevangene waarschuwt ons: haar vriend zit al 22 dagen in de isoleercel. ” Dit is niet normaal, hij heeft enkel recht om één uur op de koer te gaan in een kooi. Waar zijn de mensenrechten?
28/06/2018 : En deze ochtend is een man die in vottem verbleef erin geslaagd om te vluchten tijdens de tocht naar de rechtbank. Hij loopt nog steeds rond….
27/06/2018 Veel buitenlanders die zich in een onregelmatige situatie bevinden, worden gecontroleerd of gearresteerd op het openbaar vervoer, op parkeerterreinen, in stations of thuis, bij vreemdelingendienst. Zij worden door Dienst Vreemdelingenzaken voor onderzoek naar het politiebureau gebracht. Op het politiebureau worden hun persoonlijke bezittingen en telefoons in beslag genomen en kunnen ze geen contact met niemand hebben. ze kunnen jullie niet contacteren. Binnen de 24 uren worden ze ofwel vrijgelaten met een bevel om het grondgebied te verlaten (BVG) of worden ze van hun vrijheid beroofd en opgesloten in een van de 5 gesloten centra (GC). Hier de gasloten centra: http://www.gettingthevoiceout.org/welke-zijn-de-gesloten-centra-in-belgie/
De Goede reflexen… VOOR dat een van uw vrienden is opgesloten:
– Als je vrienden al een bevel hebben ontvangen om het grondgebied te verlaten (BVG) of een paspoort hebben, maak dan, met hun toestemming, een kopie, een scan of een foto. U beschikt dan over een deel van de nodige informaties (naam, voornaam, nationaliteit, geboortedatum) om hem te vinden bij verdwijning.
– Indien zij nog geen BVG hebben ontvangen of zich ervan hebben ontdaan, vraagt hen dan op papier de naam, voornaam, nationaliteit en geboortedatum te noteren die aan hun vingerafdrukken zijn gekoppeld en/of die zij bij de arrestatie verstrekken. Deze gegevens zijn belangrijk om ze zo snel mogelijk te kunnen lokaliseren en mogelijke juridische stappen te kunnen ondernemen.
Informeer hen in beide gevallen over de risico’s van opsluiting in een GC als de politie hen vasthoudt en over hun rechten als zij op een dag worden opgesloten: de mogelijkheid om te bellen (vraag hen om uw telefoonnummer op papier te noteren of te onthouden en dat zij u zo vlug mogelijk bellen, de mogelijkheid om een advocaat te hebben en bezoeken te krijgen.
Als u denkt dat hij/zij is gearresteerd
Als je weet in welk politiebureau hij.zij zich bevindt, bel of ga er naar toe. Als ze met meerderen op hetzelfde politiebureau zijn, bel al je vrienden en ga samen om hun vrijlating te eisen. Deze druk heeft al geleid tot de vrijlating van een aantal mensen.
Theoretisch hebben zij de mogelijkheid om een oproep te doen wanneer zij naar een detentiecentrum worden overgebracht. Als hij of zij u belt om zijn of haar transfer aan te kondigen, probeer dan alvast te weten waar hij of zij zal worden doorgeleid en de exacte naam die hij of zij aan de politie en de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) heeft doorgegeven. Dit bespaart u tijd!
Gedetailleerde procedure in geval van verdwijning:
Wees geduldig in de eerste 24u dat een persoon verdwijnt. Hij/zij kan worden verhinderd om te bellen om verschillende redenen. Als u een abnormaal lange tijd niet gehoord hebt van uw vriend / gast / migrant, vraag dan aan zijn vrienden of andere gastheer over een geplande reis, over een mogelijk ongeluk. Hij.zij kan ergens vast komen te zitten zonder zijn.haar mobiele telefoon of zonder batterij, het beste is om geduldig te wachten op nieuws van hem.haar.
De politie kan ze 24 uur vasthouden voordat ze over hun lot beslissen.
– Iemand heeft u gewaarschuwd voor de opsluiting of uw vriend heeft contact met u opgenomen zonder te weten waar hij.zij opgesloten zat? Hij/zij blijft weg en geeft geen nieuws?
Hoe de verdwenen persoon lokaliseren?
Voor het starten van oproepen naar gesloten centra:
Laten we hier benadrukken dat de rol van een gesloten centrum (GF) niet a priori is om ons te helpen of met ons samen te werken, maar “om buitenlanders te behouden op een bepaalde plaats gelegen aan de grenzen die hun verwijdering van het grondgebied zal vergemakkelijken” en dat de “sociaal assistent.e” de vetegenwoordige is van de Dienst Vreemdelingzaken in een gesloten centrum,de persoon is verre van een sociaal assistent zoals men zou kunnen denken.
Twee scenario’s:
-In het beste geval had je tijd om met je vrienden te praten voordat ze werden gearresteerd en heb je de naam die hij/zij geeft aan de politie (echt of fictief), geboortedatum (echt of fictief), nationaliteit (echt of fictief)
Bel het gesloten centrum “Caricole” op 02 719 71 09 of 02 719 71 10, dat – in theorie – een “centraliserende rol” speelt en – normaal – een lijst heeft van alle personen die in GC worden vastgehouden. Vraag of de persoon die u zoekt is opgesloten in hun centrum of in een ander centrum. Zij zullen u vragen naar zijn NAAM + Voornaam + Nationaliteit. Als ze het niet vinden, betekent dat niet noodzakelijkerwijs dat hij/zij niet in een GC zit. Neem uw pelgrimstick en bel alle andere GC’s:
Gesloten Centrum van Brugge (CIB) Tel 050 45 10 40
Gesloten centrum van Merksplas (CIM) : 014 63 91 10 mail: cim.info@ibz.fgov.be
Gesloten centrum (CIV) : 04 228 89 00
Gesloten centrum 127 bis : Tel 02 759 42 99 —-02 755 00 00 mail: onthaalbis@ibz.fgov.be
Gesloten centrum voor vrouwen van Holsbeek ( 60 plaatsen) Tél : +32 2 793 89 01.
Mail : cih.onthaal@ibz.fgov.be
Adres: 19 De Vunt, 3220 Holsbeek https://goo.gl/maps/pu5mjhbrp1YC1fnk7
Route :Vanuit Leuven bus 333 (Perron 11) tot « Wilsele Gemeentehuis »
-Tweede geval: Als u alleen zijn alias kent, stuur dan een e-mail naar gettingthevoiceout@riseup.net die misschien in staat zal zijn om de aangevingen van anderen te kruisen en hem terug te vinden.
Als u weet dat uw vermiste persoon zich in een gesloten centrum bevindt en waar, wat kunt u dan nog meer doen?(volgens uw mogelijkheden, zonder enige verplichting: “Iedereen doet wat hij kan, als hij kan”)
-Stuur hem een mobiele telefoon zonder camera (NB: ze kunnen in het GC vragen hun SIM-kaart te behouden) om met hem in contact te blijven. Als dit niet het geval is, probeer hem te bereiken langs de telefoonnummer van een vriend in zijn kamer. Voor gasten van burgerplatform kan men Via de MP groepen zich ook organiseren met andere bezoekers om hem deze mobiele telefoon te sturen (Zie hieronder)
-Bezoek het GC en/of stuur hem spullen volgens uw mogelijkheden (zie de praktische fiches geschreven voor elk GC). Voor de burgerplatform zijn groepen vrienden en families gevormd, met name via de MP-groepen, om de hulp te coördineren (carpoolen, zaken…) zie hieronder.
-Neem contact op met Gettingthevoice per e-mail, meldt hen de naam van de gevangene, zijn nationaliteit en het centrum waar hij zich bevindt. Voor de burgerplatform zal GVO u in contact brengen met o.a. andere bezoekers via “referents center” (RC) (zie hieronder)
Zodra u contact heeft met de gedetineerde, probeer te achterhalen wat er is gebeurd en of hij/zij een advocaat wil.
Als hij ermee instemt zich door een advocaat te laten bijstaan, informeer dan Gettingthevoiceout en stuur hen zo veel mogelijk gegevens door. In sommige gevallen is het dringend noodzakelijk om zo snel mogelijk een advocaat te vinden, omdat bepaalde stappen binnen 10 tot 5 dagen moeten worden ondernomen.
Verzend informatie naar gettingthevoiceout@riseup.net, nooit via FB of mp
De advocaat heeft, in volgorde van belangrijkheid, het volgende nodig: inlichtingen nodig
Vragen aan de gedetineerde of zijn/haar vrienden:
– Naam van de persoon onder wie hij/zij geregistreerd staat in het centrum (meestal degene vermeld op zijn/haar BGV, indien hij/zij er reeds een heeft ontvangen)
– Nationaliteit (zoals ingeschreven door het Bureau)
– In welk gesloten centrum zit hij/zij: 127bis, Caricole, Vottem, Brugge, Merksplas?
– Identificatienummer (Vreemdelingendienst/IBZ/SP), vermelding op de badge die hij/zij in principe bij aankomst in het centrum gekregen heeft.
– Geboortedatum
– Datum van aanhouding
– Plaats van aanhouding
. Taal van het dossier…..En ZEER BELANGRIJK: Heeft hij/zij een BEVEL HET GRONDGEBIED TE VERLATEN ontvangen bij aankomst in het centrum? (soms ook in het Frans: Ordre de Quitter le Territoire OQT)
Bezoeken in een Gesloten centrum
Elk Gesloten Centrum heeft zijn eigen regels en procedures voor de bezoeken (zie de specifieke formulieren voor elk centrum in de bijlage). Bezoeken bieden ook de gelegenheid om gedetineerden te ondervragen over de aanwezigheid van vermisten.
Bezoeken in 127 bis (Fr) ici Bezoeken Brugge (Fr)Hier
Intern reglement voor elk centrum (ROI) Merksplas ROI CIM Bruges ROI-Brugge Caricole ROI Caricole 127 bis : onvindbaar! Vottem:onvindbaar
Juridische aspecten
LET OP: Wetgeving met betrekking tot migratiekwesties is uiterst complex. Neem niet de plaats in van een specialist of een gespecialiseerde advocaat en vertrouw in geen geval het advies van maatschappelijk werkers in de gesloten centra die, naar onze ervaring, vooral de belangen van de dienst Vreemdelingenzaken verdedigen en niet die van de gedetineerden !
De eerste vraag is: wil de gevangene de hulp van een advocaat? De beslissing moet van hem/haar komen, maar als hij of zij besluit er een te nemen, is het belangrijk dat hij of zij zijn of haar advies opvolgt, hem of haar vertrouwt en het juridische proces opvolgt. Maar al te vaak wordt een advocaat gevonden die hij/zij uiteindelijk om verschillende redenen weigert (angst voor het onbekende, gebrek aan vertrouwen in de advocaat die hij/zij niet kent, de overtuiging dat hij/zij zonder advocaat snel zal worden vrijgelaten naar het Dublin land … vanwaar men snel zal terugkeren, wat soms/vaak een misrekening is! Het stopzetten van de procedure past goed in de logica van de dienst vreemdelingenzaken die het leven voor de gedetineerde ondraaglijk wil maken, zodat hij of zij een uitzetting of vrijwillige terugkeer accepteert.
Een gespecialiseerde advocaat kan mazen in de procedures vinden (slecht geformuleerde arrestaties en opsluitingen, afwezigheid van tolken, asielaanvraag die tegen de wil van de betrokkene door de Vreemdelingendienst wordt ingediend, blinde toepassing van Dublin, …) en ervoor zorgen dat de rechten van je vriend gerespekteerd worden !
Gettingthevoiceout heeft een lijst van advocaten die bevoegd zijn om de rechten van migranten te verdedigen.
In geval van vrijlating of uitzetting:
Laat het ons snel weten op gettingthevoiceout@riseup.net wat de gevangenen te wachten staat om een globaal beeld te krijgen van deze uitwijzingen/vrijlatingen.
In geval van dreigende uitzetting
Bij aankomst in het centrum bedreigt de maatschappelijk assistent.e de gedetineerde met uitzetting naar het land van herkomst zonder de mogelijke beroepen hiertegen te vermelden. Laat u niet intimideren.
Op een dag zal hij.zij, als alle juridische procedures verlopen zijn, een “ticket” ontvangen voor een vlucht naar zijn/haar land van herkomst of het “Dublin”-land. Het is belangrijk om de advocaat zo snel mogelijk daarvan op de hoogte te brengen. In sommige gevallen kan hij hiertegen nog een beroep doen.
Bij de eerste uitzettingsoging mag hij/zij weigeren:Hij wordt naar de luchthaven overgebracht, en als hij/zij zegt dat hij/zij weigert en wordt hij/zij teruggereden naar het centrum.
Bij de tweede uitzettingspoging (soms de derde) wordt hij/zij geïnformeerd dat hij/zij begeleid zal worden door een escorte en onder dwang uitgezet zal worden. Als de gevangene zich daartegen verzet, wordt het zeer gewelddadig. Indien de gedetineerde wil geholpen worden om deze uitzetting te voorkomen, kunnen de CRER en Gettingthevoiceout een oproep doen om mensen te mobiliseren om naar de luchthaven te gaan en met de passagiers van de betreffende vlucht te praten. Zij leggen aan passagiers uit dat zij het recht hebben, door zich tot de kapitein van de vlucht te wenden, om te weigeren te vliegen met een man/vrouw die onder dwang wordt uitgezet. Zij mogen weigeren te gaan zitten zolang de uitgewezen persoon de vlucht niet heeft verlaten.
Coördinatiegroepen Messenger en Whatsapp
Voor elk GC zijn specifieke Messenger- of Whatsapp-groepen opgezet.
Ze brengen de personen/families samen die betrokken zijn bij een van hun gedetineerde gasten en die voor bezoek (carpoolen), afgeven van pakketten, informatie, elkaar helpen, elkaar ondersteunen…
Het burgerplatform heeft Referenten per gesloten centrum (RC) aangewezen om de contacten met GettingtheVoiceout te vergemakkelijken en deze MP-groepen van energie te voorzien. Ze zijn vrijwilligers, ze zijn geen juridisch adviseurs en beheren geen contacten met advocaten.
Contacten : http://www.gettingthevoiceout.org – E-mail: gettingthevoiceout@riseup.net
– Tel: +32484026781
De tussen de referenten en GVO overgedragen informaties met betrekking tot specifieke gevangenen wordt vertrouwelijk behandeld, tenzij voorafgaande toestemming van de gevangene en mag alleen worden gebruikt in het belang van de persoon, individueel of collectief.
Op 20 juni 2018 blokkeerden 100 activisten een hele dag de bouwplaats van de familie-eenheden grenzend aan 127bis. In het centrum betuigden de gevangenen op verschillende manieren hun steun aan deze beweging: sommigen weigerden te gaan lunchen, anderen schreven berichten aan de militanten om hun solidariteit te betuigen, enz.
In deze context stak een gevangene de gang over en riep: “We hebben vrijheid nodig, we hebben vrijheid nodig!” De bewaker arriveerde en zei tegen hem: “Genoeg, je kalmeert nu, anders…”, andere gevangenen die gewaarschuwd zijn door het lawaai voegen zich al snel bij hem en verzetten zich tegen de bewaker en antwoorden: “Hij heeft het recht, hij doet niets verkeerd”. De reactie van de autoriteiten van het centrum heeft niet lang op zich laten wachten: 4 mensen in de “cachot”! Isolatie is systematisch voor degenen die proberen om een andere boodschap dan die van de autoriteiten te dragen, het is bedoeld om elke vorm van actie te ontmoedigen, om elke vorm van opkomende weerstand binnen de centra te breken.
Wat in het centrum gespeeld wordt, is ook buiten te zien. Als we het hebben over verzet tegen veiligheid en repressief migratiebeleid, of dat nu van binnen of van buite de centra komt, is dat een echte afschrikkingslogica die de autoriteiten toepassen. Een poging om alle steun te verminderen voor acties die er gebeurt in de gesloten centra zichtbaar maakt.
21/06: Nieuwe ontsnappingspogingen (nog te bevestigen); Vier andere gedetineerden probeerden op 21 juni om 10.00 uur te vluchten naar het detentiecentrum te Vottem. Er zijn er drie gevangen, waarvan er één nog steeds loopt.
————————————————————–
H was sinds meer dan 2 maanden in het gesloten centrum opgesloten.hij had “Aicha gezongen vanuit zijn cel tijden de Stenrock voor het centrum. Hij moest op 20/06/2018 uitgezet worden.
Op 19/06/2018 Is hij ontnapt uit zijn gevengenis tijdens zijn uurtje “wandeling”. Hij is volledig verdwenen. De cypiers end de direktie “ont pas bon”zegt een gedetineerde ons en zijn in vergadering om ” het reglement te veranderen” zegt hij ons.
Een andere ontsnappingspoging greep plaats vanuit het gesloten centrum van Vottem. op zaterdag 16/06. Hij werd terug in opgepikt door de cypiers, zwaar toegetakeld en in Cachot gegooid.
Tengevolge repressie en dreigementen van de directie aan het adres van degenen die contact met de buitenwereld en de media probeerden te hebben, waren de oproepen van de gevangenen zeer onvolledig en onsamenhangend.
Een geaccrediteerde persoon ging sommige gevangenen ontmoeten
“Voorbije week heeft er zich een ontsnappingspoging voorgedaan: 2 personen werden onderschept, 1 persoon hiervan werd 48uur in de isoleercel gestopt, de andere persoon zat één week in isoleercel en werd dan uitgezet.”
“de moslimgevangenen hebben geen recht op brood en marokkaanse pannekoeken tijdens het breken van de vasten. Maar ze krijgen wel 4 keer per week pasta ”
” Brood van één maand oud wordt opgediend bij de maaltijd.”
” 3 vrouwen werden gearresteerd in het kader van de legale samenwoonst procedures. Eén werd vrij gelaten omdat ze zwanger is, maar ze heeft het bevel gekregen het grondgebied te moeten verlaten na de geboorte van de baby. De vader is belg.”
” één gevangene zit sinds 22 dagen in een isoleercel zonder venster “.
” Alle gevangenen hebben schrik als de sociaal assistenten hen oproepen.( tickets, bedreigingen dat men hen gaat terugsturen naar hun land, berichtgevingen zoals ” wat doe je hier? je hebt hier niets te zoeken”.”
” De bewakers doden hun tijd door de gevangenen op de zenuwen te werken en ze dagen hen uit met verbale racistische aanvallen om hen zo in isolement te kunnen plaatsen als ze reageren.”
In groot lijden, in hongerstaking, epileptisch en UITGEZET
Mimoun was al 3 jaar in België. In 2017 onderging hij een chirurgische ingreep voor een belangrijke hersenpathologie. Hij moest weer leren eten, weer lopen. Hij verloor gewaarwordingen in zijn hand, en heeft moeite met lopen. Een regelmatige follow-up over een periode van tien jaar was van essentieel belang. Na deze chirirgische ingreep is hij epileptisch en moet hij dagelijks medicijnen nemen.
Toen hij uit het ziekenhuiis geraakte, werkte hij een paar uur per week in de pizzeria van een vriend.
Eind maart 2018 werd hij tijdens een controle in de pizzeria gearresteerd en overgebracht naar het gesloten centrum 127bis.
Op 9 mei 2018 onerging hij een eerste uitzettingspoging. De dokter van het centrum maakte een certificaat van “Niet geschikt op vlucht” gezien zijn gezondheidstoestand. Een andere externe arts, die door het centrum werd ingeschakeld, gaf hem een “Fit on Flight”. Hij weigerde de deportatie en werd teruggebracht naar het centrum.
Zijn advocaat weigerde hem te volgen omdat hij niet meer kon betalen en hem verschuldigd was.
Hij kreeg zijn medicatie niet en had vier epileptische aanvallen in het centrum.
Bericht van een medegevangene op 13 mei 2018: “Bjr Madame, c 2:17h in het centrum. Er is een Marokkaan die lijdt aan een ziekte (epilepsie). Hij heeft een operatie hier in B in zijn hoofd en nu heeft hij niet eten voor 4 dagen en vandaag en helaas had hij een epileptische aanval. Eerlijk gezegd was ik geschokt toen ik hem in deze staat zag… ze belden niet eens een ambulance of iets dergelijks… Hij zag geen dokter… het is onmenselijk.. help ons alstublieft!
De direktie bedreigde hem met isolatie ,,als hij nog “crisissen” had. Zijn medegevangenen steunden hem, hielpen hem, wasten hem en wilden niet dat hij geïsoleerd werd.
Op 15 mei werd hij uiteindelijk overgebracht naar een medisch isoleerkamer en kreeg uiteindelijk zijn anti-epileptische medicatie. Hij is van alles afgesneden, heeft geen contact meer met zijn medegevangenen. Hij zet zijn hongerstaking voort, drinkt alleen water en koffie.
We hebben nog een laatste contact met hem gehad op 27/05/2018. Wij hebben vernomen dat hij op 28.05 naar Marokko is uitgezet, zonder dat hij ons, noch zijn advocaat noch zijn vrienden heeft kunnen waarschuwen.
Vreemdelingendienst gebruikte alle middelen om Mimoun uit te zetten, zoals voor elke vreemdeling die in onze kampen “gesloten centra voor illegale genoemd” geraken. Mimoun is veroordeeld op korte of middellange termijn tot de dood, Mimoun beschikt niet over de middelen om zijn medicijnen te betalen in een regio als de Rif.
“Voor een streng maar rechtvaardig migratiebeleid ! zegt hij
Vreemdelingendienst vult de honderd plaatsen in onze kampen die gesloten centra worden genoemd, plaatsen die werden vrijgegeven naar aanleiding van de aangekondigde razzia’s in het Noord station en het Maximilienpark.
Na de mobilisatie van het burgerplatform en de lekken van het politieoptreden heeft het Vreemdelingendienst ervoor gekozen om migranten discreter op te vangen op hun migratieroute. Tientallen van hen werden de afgelopen weken gearresteerd en worden nu vastgehouden, terwijl anderen zijn vrijgelaten na uren in een cel te hebben gezeten en geweld dat neerkomt op marteling te hebben ondergaan.
Zij vulden onze kampen één per één: op 23 mei was Vottem , op 24 mei Merksplas en op 25 Brugge.
Bij onze vorige evaluatie waren 70 van de 85 mensen die in onze kampen waren opgesloten, ofwel in België ofwel in een ander Europees land vrijgelaten, nadat ze soms maandenlang bleven opgesloten. Velen van hen hebben na hun vrijlating hun migratieroute naar Groot-Brittannië of een ander Europees land hervat. http://www.gettingthevoiceout.org/gastherenvrouwen-hun-gasten-en-het-beleid-10052018/
Dit zal waarschijnlijk ook het geval zijn voor de nieuwe arrestanten.
Men vraagt zich af waar deze razzia’s en opsluitingen voor dienen. Om alle asielzoekers en mensen zonder papieren te ontmoedigen? Hun cijfers verhogen?, het beleid van “voor een streng maar rechtvaardig migratiebeleid” te bevestigen, zegt Theo Francken?
In het 127 bis detentiecentrum blijft de situatie explosief, begin mei zijn er hongerstakingen begonnen die nog steeds lijken plaats te vinden, ook al is er zeer weinig informatie tengevolge sterke druk op de gedetineerden om geen contacten te nemen met de buitenwereld. Sommige “weerspannige” gedetineerden zitten al een maand in de “cachot”, anderen zitten in medisch isolement. Een man met epilepsie is in een zeer verontrustende toestand. http://www.gettingthevoiceout.org/epileptische-aanvallen-en-hongerstakingen-in-detentiecentrum-127-bis-14052018/
In het centrum van Caricole zijn 5 gevangenen ontsnapt, waarvan één door Theo Francken beschreven wordt als islamist…
Ter herinnering, een man was enkele maanden opgesloten in het detentiecentrum Vottem, verdacht van een terrorist. Uiteindelijk werd hij vrijgelaten… Zijn interview hier http://www.gettingthevoiceout.org/temoignage-dun-grand-terroriste/
The administrative detention of migrants (foreigners without residence permits considered as valid) entered into force in 1988 in Belgium. Since then, the multiplication of this type of space is more than obvious at the border because in 1988 there were 30 places in closed centres whereas today there are approx. 650. In front of this assertion of repressive measures, one may truly speak of an explosion of the detention of this category of persons! A closed centre is in principle not a prison, it is an extra-penitentiary detention where the decision to detain only is of administrative nature. These centres are under the direct management of the Foreigners Office who has sovereign power over them. Practically, despite all the attempts to euphemize the compelling aspects of that mechanism (in closed centres one does not speak of ‘prisoners’ but well of ‘residents’, one does not say ‘incarcerated’ but well ‘retained’), it is truly a prison system. Out of sight, safe from the reactions of civil society, thousands of men and women are retained there, in average 7,000 per year. There are 6 closed centres in Belgium: 5 in Flanders and 1 in Wallonia.
Invisibility and inaccessibility… two terms that perfectly describe closed centres and make camps out of them in the sense that one can see the disappearance of the individual at the advantage of the group, the impossibility to grant respect for fundamental rights and the retention of people who did not commit any offense. Monstruous places in terms of respect of fundamental rights and of procedures but also in terms of human dignity. Multiple security mechanisms, nearly constant surveillance of the retainees, disciplinary sanctions, searches etc; The retainees are submitted to a though regime. Little privacy, locked at night in rooms of 4-6 persons or, such as in Bruges, in dormitories foreseen for up to 20 people.
Thanks to the action of militants (against closed centres), certain situations are sometimes made visible: ill people, pregnant women, parents, very old people, minors, etc. Most of them are being abandoned by their ghostly court-appointed lawyers. Foreigners who did not commit any offense. The Belgian State locks them during days, weeks,months officially in order to organise their deportation, either individually thanks to the collaboration of airlines, or on collective flights supervised by soldiers and out of sight.
The unknown factor of detention: its length may in principle not exceed two months, which can be extended once under certain conditions, then once again until up to 8 months maximum. However practically, these legal deadlines, already very long, are not respected. A speciality of Belgian administration: ‘reset the counters’, hence renewing the ground for retention, in case of asylum request or failed escape attempt. Therefore, no limit in time! More than a place where there is no law, it is an exception system that applies in closed centres where everything seems possible for who is controlling them, where any procedure not pleasing the Office may be diverted, modified or used to serve the interests of more and more security migratory policies. In 2015, approx. 300 people remained detained for more than 4 months, and one thousand of them between two to four months. The longest retention in 2015 lasted one year and two months, again witnessing the lack of political will to recognise migrants as rights holders.
Under the pretext of fighting against criminality and terrorism, hence continuing this movement of migrants’ criminalisation, the Secretary of State for Asylum and Migration, Theo Francken, announced in May 2017, the construction of three new closed centres by 2021, doubling Belgium’s retention capacity. The retention policy is doing well, void to ‘reassure’ the public opinion and ‘discourage’ people in exile.
The progressive anchoring of a logic of surveillance, monitoring and dissuasion that affects all migrants gets crystalised in the multiplication of closed centres. It is time to denounce it and to stop this juridical, social, symbolic and political alienation!
Only the suppression of these centres, and not their likely ‘humanisation’ will put an end to these racist abuse of power.
Sinds 11/05/2018 zijn gevangenen in hongerstaking in gesloten centrum 127bis. Moslims zijn verzameld in een vleugel voor de Ramadan-periode Externe verenigingen hadden voorgesteld voedsel te leveren tijdens de periode van de Ramadan, die begint op 16/05/2018. Ze hebben op 15/03 geleerd dat dit door het management zal worden verboden. Zij interpreteren dit verbod als “een achterdeur om Ramadan in het centrum te verbieden en een gebrek aan respect voor hun religie” en zijn een hongerstaking begonne op 15/05. – respect voor hun religie en Ramadan -De toestemming aan bevriende verenigingen om aangepast voedsel aan te bieden in het centrum – Toegang tot de keuken in het centrum om hun maaltijd te bereiden!
Op 23/05 is de situatie explosief: sommige stakers zitten in de “cachot”. Anderen blijven ons bellen om de situatie in het centrum aan te klagen: junk food, beledigingen van bewakers, misbruik.
Een man die al 15 dagen in hongerstaking is, heeft verschillende epileptische aanvallen gehad. Hij bevindt zich momenteel in een medisch isolement. Mensen kunnen het niet zien en geen contact: ‘ze zullen hem laten dood gaan?’, vertellen de gevangenen ons!
Oproep aan artsen, parlementariërs, NGO’s en tu quanti om te gaan kijken ……
We zijn ZEER bezorgd!
————————————————————————————————————————————–
Update 18/05
Brugge: De mensen hadden afspraak met de direktie om het bezoek van een Imam , waarop ze recht hebben volgens het reglement. Geen nieuws hierover!
Merksplas: “Wij zijn opgesloten in onze kamers van 22uur 30 tot 8 uur s’morgens. Het eten krijgen we om 21u30 en we moeten de refter verlaten om 22u15. We krijgen koude soep en degen. Afschuwelijk, niets te maken met de Ramadan”.” wij zijn gisteren in staking geweest en de direktie heeft ons gezegd : we zullen vrijdag zien (vandaag(. We vragen respekt voor onze religie
127 bis:Heel moeilijk informaties te vinden omwille van de censuur.Volgens sommigen zijn ze met 17 in hongerstaking waarvan 8 in de cachot, volgens anderen heeft de direktie beloften geddan waarop ze nog altijd wachten. De epileptische man is nog altijd in honderstaking en is 10 kilos vermagerd.Een dakter komt hem dagelijks bezoeken en hij krijgt nu zijn medicatie.
Appel à aller leur dire bonjour au 127 bis lors de leur préau quotidien de 15 h à 17 h.
————————————————————————————————————————————-
Epilepsie :
Een man in het 127 bis gesloten centrum verkeert in een zorgwekkende gezondheidstoestand en lijkt geen zorgen te ontvangen.
Na een hersenoperatie moest hij gedurende enkele maanden gerevalideerd .Hij moest hij terug leren lopen en praten. Na deze revalidatie moest hij gedurende 10 jaar verder ee follow up krijgen en een anti-epileptische behandeling ondergaan. Hij begon zijn leven als zonder papier en werkte een paar uren in een pizzeria van een vriend om in zijn levensonderhoud te voorzien. Hij werd 80 dagen geleden gearresteerd op het werk en opgesloten in 127 bis detentiecentrum.
Hij onderging een eerste uitzettingspoging op 09/05/2018 die hij weigerde – de arts in het centrum had een certificaat “Niet geschikt om te vliegen” afgegeven, maar
Het centrum verzocht om een nader onderzoek door een neuropsychiater die een “Fit to fly”-certificaat had afgegeven.
Sindsdien eet hij niet meer en krijgt hij zijn epileptische medicijnen niet meer.
Hij had drie epileptische aanvallen in het centrum. Het enige antwoord van de medische dienst lijkt te zijn geweest: In geval van een nieuwe crisis wordt hij geïsoleerd. De co-gedetineerden weigeren hem te isoleren en willen niet dat hij zonder hun toezicht aan zijn lot wordt overgelaten.
Zijn medegevangenen waarschuwen ons:
13/05 SMS ontvangen: ” Bjr Madame, c 2:17h in het centrum. Er is een Marokkaan die lijdt aan een ziekte (epilepsie). Hij deed hier in B een operatie in zijn hoofd
en nu heeft hij vier dagen niet gegeten en vandaag heeft hij helaas een epileptische aanval gehad. Eerlijk gezegd was ik geschokt toen ik hem zo zag… ze belden niet eens een ambulance of iets dergelijks. Hij werd naar de medische dienst gestuurd… het is onmenselijk… Helpt u ons alstublieft! ».
Hij wil niet en kan niet terug naar zijn land waar hij heeft geen middelen om medische follow-up te betalen, heeft een advocaat nodig en vraagt om ondersteuning om bij ons te kunnen blijven.
Hongerstakingen
Sinds 11/05 zijn 17 gevangenen in hongerstaking. Hun eisen zijn niet gehoord door de direktie van het centrum, en de medische dienst schittert door hun afwezigheid.
Hun claim blijft bestaan:
-Respect voor hun godsdienst en de Ramadan
-Toelating aan verenigingen om aangepaste voeding te verstrekken in het centrum
-Toegang tot de keuken in het centrum om hun maaltijden te bereiden! http://www.gettingthevoiceout.org/ramadan-in-een-gesloten-centrum-hongerstaking/
127 bis 11/05/2018
Vandaag beginnen 30 gedetineerden met een hongerstaking in het 127bis detentiecentrum.
Externe verenigingen hadden aangeboden om voedsel te leveren tijdens de Ramadan periode die begint op 16/05/2018.
Ze hebben vanochtend vernomen dat dit door de direktie verboden zal worden.
Zij interpreteren dit verbod als “een achterdeur om de Ramadan in het centrum te verbieden en een gebrek aan respect voor hun religie”.
Zij besloten vandaag in hongerstaking te gaan en te eisen:
-Respect voor hun godsdienst en de Ramadan
-Toelating voor vriendenverenigingen om aangepaste voeding te verstrekken in het centrum tijdens de Ramadan periode
-Toegang tot de keuken in het centrum om hun maaltijden te bereiden!
13/05/2018
Sommige gedetineerden besloten tot maandag 14/05 te wachten om te ‘discussiëren’ met de directeur van het centrum. 16 van hen blijven in hongerstaking
En SMS vanochtend van 13/05: Bjr Madame, c 2:17h in het centrum. Er is een Marokkaan die lijdt aan een ziekte (epilepsie). Hij deed een operatie hier in B in zijn hoofd en nu heeft hij 4 dagen niet gegeten en vandaag had hij helaas een epileptische aanval, eerlijk gezegd was ik geschokt toen ik hem in deze staat zag… ze belden niet eens een ambulance of iets dergelijks. Hij bracht het naar de medische dienst… het is onmenselijk… Helpt ons alstublieft!!
Elk jaar protesteren gevangenen tijdens de Ramadan tegen de organisatie van de Ramadan in de als gesloten centra, waar de maaltijden volstrekt ontoereikend zijn en bij zonsondergang en zonsopgang regelmatig tot brood worden gereduceerd. Verwarmde deegwaren veroorzaakten een aantal jaren geleden heel wat gezondheidsproblemen. Blijft het nog altijd dezelfde wil van de autoriteiten om een laagje repressie toe te voegen? Een beetje meer respectloze behandeling?
Sinds eind december 2017 doet het burgerplatform regelmatig een beroep op Gettingthevoiceout en Stopdeportations om de verdwijning van één van hun gasten te melden.
Van 27/12/2017 tot 09/05/2018 ontvingen we 128 meldingen van “verdwenen” personen.
40 van hen werden uiteindelijk teruggevonden in de dagen na hun arrestatie tijdens een razzia, een controle en vrijgelaten met een Bevel om het land te verlaten, of teruggevonden in Groot-Brittannië.
3 werden nooit teruggevonden.
85 van de “verdwenen” personen werden teruggevonden in onze gesloten centra.
39 van hen werden uiteindelijk vrijgelaten na enkele weken/maanden van gevangenschap in onze terugkeerkampen.
3 waarvan we weten dat ze na lange maanden van opsluiting (tot 8 maanden) gedeporteerd werden naar Soedan
31 “hebben kunnen profiteren” van de Dublinprocedure en werden teruggestuurd naar Schengenlanden (4 in Zwitserland, 4 in Nederland, 3 in Frankrijk, 9 in Duitsland, 9 in Italië, 1 in Noorwegen, 1 in Zweden en 1 in Groot Brittanië (gezinshereniging).
Twaalf van hen zitten nog steeds in hechtenis en hun dossier is nog in behandeling.
Kortom, aktueel zijn 70 van de 85 personen die in onze kampen opgesloten werden gedurende soms een aantal maanden vrij, hetzij in België, hetzij in een ander Europees land.Velen van hen hebben hun migratieroute hernomen naar Groot Brittanië of een ander Europees land. Eén van hen is in Canada geraakt!
Deze cijfers, die alleen onze cijfers zijn, weerspiegelen de toekomst van de mensen die in onze kampen / gesloten centra in het algemeen zijn en getuigen van de nutteloosheid van deze gesloten centra.
In 2017 werden volgens Francken 6977 personen gedwongen teruggestuurd naar hun land van herkomst of naar een Europees land (Dublintransfer of bilaterale overname), of om administratieve redenen zoals bepaald door de Vreemdelingendienst, teruggedreven naar het land van waaruit ze aankwamen(35,45% van de 6977).
Ziehier de stastieken van de Vreemdelingendienst voor 2016 met voorzichtigheid te analyseren https://dofi.ibz.be/sites/dvzoe/FR/Documents/Rapport%20statistiques%202016%20FR.pdf
Er wordt ons verteld over nieuwe razzia’s, nieuwe gesloten centra, een budget voor gedwongen terugkeer dat is gestegen van 72 miljoen euro in 2016 tot 85 miljoen euro in 2017.
Dit is geen migratiecrisis, het is geen humanitaire crisis, het is een wereldwijde politieke wil: het uitroeien van volkeren en staten die storen in het belang van het Westen!!
Laten we dat toe???
“Lokaal handelen, globaal denken”
VRIJHEID VAN BEWEGING EN INSTALLATIE VOOR ALLEN. STOP DE RAZZIA’S TEGEN DE GESLOTEN CENTRA EN De UITZETTINGEN GRENZEN VERMOORDEN
Voor Steenrock op 5 mei: Repressie en Weerstand in de Caricole en het gesloten centrum 127 bis!
De gevangenen waarschuwen ons:
29/04 :
Een Iraakse Koerdische man in het gesloten centrum 127 bis een hongerstaking begonnen op 29/04/2018. Hij wikkelde zich in een wit laken, plakte zijn mond dicht en hield een affiche “Vrijheid” in zijn handen vast.
29/04 :” Ze hebben hem geïsoleerd onder bewaking, we zien het door de ramen en soms sluiten ze de deur, zodat we niets kunnen zien of horen. Sinds gisteren wordt hij door een politieman bewaakt.”.
30/04 : “ze hebben hem vandaag in de isoleercel gestopt”.
Een andere man is erg ziek: hij heeft pijn aan zijn bekken, kan nauwelijks bewegen. Zijn medegevangenen moeten hem helpen om vooruit te geraken. Hij is vorige week naar het ziekenhuis gebracht waar ze hem hebben gescand, zonder enig resultaat te krijgen, zonder een dokter in het ziekenhuis of in het centrum te hebben gezien.
01/05
15 in hongerstaking in vleugel 1. Ze plakten hun mond toe.
Federale politie en misdaadbrigade aanwezig in het centrum
02/05
De Irakezen werden uit de isoleercel gehaald onder de druk van 15 kameraden die weigerden te eten. Sindsdien hebben ze allemaal te horen gekregen dat er een verbod op hongerstakingen is, en dat ze anders onmiddellijk in de isoleercel worden gegooid.
04/05
“Ik kreeg net een telefoontje van 127 bis. De directrice kondigde zojuist aan dat iedereen morgen opgesloten blijft in hun kamer tot het einde van Steenrock.
Iemand vroeg waarom en zij antwoordde “Einde discussie” en dreigde ermee dat mensen die blijven klagen in de isoleercel worden opgesloten.
“Ik bezocht Jiyed en zag Mounir vandaag in 127bis.
Ze hebben het over in hongerstaking gaan morgen in twee vleugels van het centrum ter ondersteuning van het evenement.
Ze weten dat ze de isoleercel riskeren, maar ze kunnen het niet meer verdragen”…
“Ons werd verteld dat we tussen 9.30 en 11.00 uur op de koer mochten gaan, in plaats van ‘s middags tijdens jullie protest.
Een man ontvangt vandaag een met de hand geschreven TICKET zonder zijn naam om 15u : op 06/05 : vertrekuur 11u15 Zaventem Cotonou Aankomst 17 uur SN 285 . deze man is Togolees
Een andere man krijgt zijn ticket voor zijn 4e poging van uitzetting naar de DRC op 05/05/2018, de maatschappelijk werker vraagt hem om een document te ondertekenen in het Nederlands. Hij weigert ………
We herinneren u eraan dat als we in staat zijn om deze informatie aan u door te geven, dit alleen te danken is aan het telefoonsysteem dat we hebben opgezet en dat gedetineerden in staat stelt om ons te waarschuwen. Zonder dit kanaal, al erg ingewikkeld omdat het personeel van de centra die de gevangenen in isolatie plaatsen van hun telefoon afpakken, wat hen verhindert om te communiceren met de buitenwereld. Waarom gaat een politiemacht naar binnen om naar een hongerstaker te kijken? Wat is het dreigende bericht dat naar anderen wordt gestuurd? “Zwijg, doe wat u wordt verteld, anders gaat het mis!
Ook moet worden opgemerkt dat er weinig of geen parlementariërs naartoe gaan om te zien wat er daar gebeurt (met uitzondering van een evenement als Steenrock voor een groot publiek). Willen ze daar geen tijd doorbrengen of het niet zien?
En hoe zit het met journalisten die zich maar al te zelden met dit onderwerp bezighouden? De feiten die wij aan de kaak stellen zijn echter ernstige schendingen van de fundamentele mensenrechten!
NEEN TEGEN GESLOTEN CENTRA! Allen naar Steenrock op 05/05/2018
Vrijdag 4 mei, van 18.30 uur tot 21.00 uur – Maison de la paix (Van Elewyckstraat 35, Elsene)
Vanaf 18:15 uur
Aan de vooravond van de Steenrock, workshop-discussie voor activisten : “Strategie en ervaringsdeling – Stop de huisuitzettingen en stop met de collectieve vluchten ”
Doe mee met ons voor een interactieve discussie over het immigratiesysteem in het VK (en België) en deprtaties met suggesties voor implicaties en acties vanuit een strategisch perspectief. Deze workshop zal vooral een ruimte zijn om de ideeën en ervaringen te delen.
We zullen verkennen:
– Waarom zouden we stoppen met massale uitwijzingen (vanuit een moreel en tactisch oogpunt: hoe deze strijd past in de huidige politieke context in het Verenigd Koninkrijk en België).
– Presentatie van een concreet geval van directe actie in een strategie om een einde te maken aan massale uitwijzingen.
– De praktische stappen die laten zien hoe deelnemers kunnen meedoen.
De workshop wordt gemodereerd door leden van twee Engelse collectieven. End deportations &Lesbians and gays support the migrants .
Tijdens deze workshop wordt de korte film ‘Violent Borders’ gemaakt door een van de leden van End Deportations en STRIKE! Magazine zal worden vertoond.
Meestal in het engels, maar een tolk zal indien nodig kunnen vertalen.
Na een bezoek van parlementairen op 25/04 in het gesloten centrum kregen we volgend bericht:
“Wij hebben vernomen dat het gesloten centrum 127bis niet vol is zoals gewoonlijk ! Wij hebben ook vernomen dat er 2 ontspanningspogingen zijn geweest op 20/04. Een van hen werd verplaatst naar het gesloten centrum van Merksplas, de tweede werd naar zijn land uitgezet op 21 of 22 april !”
———————————————————————————————————————————–
Na een nieuw verrassingsevenement met een telefoonnummer op zondag 22/04/2018 voor het gesloten centrum 127 bis, hebben we ongeveer tien contacten met gedetineerden in het centrum.
Ze beschrijven catastrofale situaties: misbruik en geweld, ontsnappingspogingen, ziektes, isolatiecellen, verrassingsuitwijzingen, hongerstakingen, racisme:
“Er zijn hier veel problemen”
“We geven niet om onze mond”
“We zijn in een aquarium, de ramen zijn hangslot en het is te warm”
“Heel erg bedankt”
“Je komt mensen stresseren maar je doet niets”
“Er zijn veel, veel problemen met advocaten die we niet zien en die om geld vragen”
“Een sub-Saharaanse man probeerde twee dagen geleden te ontsnappen. Hij beklom de verschillende hekken en werd door de politie betrapt en werd met veel wonden terug in de cachot gegooid. De volgende dag verdween hij, waarschijnlijk overplaatst. Waar is hij nu en in welke staat? ”
” Ik vraag u een herlaadkaartje, maar ik kan u mijn naam niet geven. Het is te gevaarlijk voor ons hier in Merksplas.”
Hun belangrijkste verzoeken zijn hulp, vrijheid, een advocaat, een bezoek, een dokter, navullingen om te bellen, ………
Altijd verbaasd om elke keer langs de gevangenen om de levensomstandigheden van deze ontoelaatbare detenties te ontdekken, ondanks de theoretische mogelijkheden van bezoeken van verenigingen en NGO’s!
OPROEP aan vrijwilligers om contact te houden met de gedetineerden.
OPROEP om telefoonherlaadkaarten te financieren (http://www.gettingthevoiceout.org/presentation_en/)
OPROEP voor nieuwe rally’s voor de gesloten centra 127bis, Caricole, Brugge en Merksplas
OPROEP om op 5 mei bij Steenrock te komen om luid te schreeuwen:
Het is nu al 25 dagen een Albanese man in hongerstaking in het gesloten centrum voor vreemdelingen in Vottem, en al 3 dagen in dorstststaking.
Wij vrezen dat zijn leven in gevaar is. Volgens onze informatie heeft hij tijdens zijn hongerstaking al meer dan 7 kilo verloren en we weten dat een dorstststaking onherstelbare gevolgen kan hebben.
De dienst vreemdelingenzaken wil hem uitzetten naar Albanië, dat als een “veilig land” wordt beschouwd. Nu vreest deze man voor zijn leven indien hij zou worden uitgezet, vanwege de acties van de lokale maffia’s.
We vragen dat er een oplossing komt zodat hij in België kan blijven, voor het te laat is…
Volgens de gisteravond ontvangen informatie werd de heer M. in de isoleercel geplaatst. Wij zijn van mening dat dit geen adequaat antwoord is op zijn zeer zorgwekkende gezondheidstoestand!
Update 18/04/2018 : geen nieuws van de 2 uitgeprocedeerdent naar Sudan op 17/04/2018. Een aantal mensen waren aan de luchthaven om te praten aan de passagiers. Zeer vlug werd een groep gecontroleerd door de politie en ver van de checking gehouden. Anderen hebben passagiers kunnen inlichten over de situatie van de mannen die in hun vliegtuig gedwongen zouden uitgezet worden. Wij trachten verder contact te houden met de 2 mannen maar voor het ogenblik geen nieuws. Volgens Sieur Francken zouden zij de 2 de laatsten zijn die werden geidentifieerd door de Soedanese delegatie https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20180419_03471247
Er zijn nog aktueel,volgens onze informaties een klein tiental Sudanesen sinds maanden opgesloten zijn in afwachting van hun uitzetting.
NODEPORTATION
—————————————————————————————————————————–
Meneer S ,door de Soedanese delegatie als Soedanees verklaard,alhoewel hij beweert dat hij van Eritrea komt,zal zijn tweede uitzettingspoging onder gaan op 17/04/2018 naar Soedan
Hij zit sinds september 2017 in een gesloten centrum, eerst in Brugge en daarna in Merksplas; Hij had een eerste uitzettingspoging geweigerd op 13/02/2018.
Menner S heeft schrik dat Soedan hem niet herkend en dat hij wordt teruggestuurd naar Éritrea.
Ze zullen hem proberen te zetten op de vlucht naar Cairo om daarna door te vliegen naar Soedan.
Twee compagnies Zijn verantwoordelijk voor die vlucht
Vol Egyptair MS726 3:55 PM
Brussels Airlines SN5601 BRU-CAI
3:55 PM
Allen naar de vluchthaven om 13u55 om aan de passagiers van de vlucht de toestand van S uit te leggen
En fax, mails naar de verantwoordelijken.
Egyptair Airlines Brussels National Airport PO Box 115 1930 Zaventem
Update 16/04: Prosper is verdwenen.De Cracpe heeft gen enkele nieuws meer van hem, 5 dagen na zijn uitzetting. Dit is ZEER verontrustend.
Pappy heeft een derde asielaanvraag ingediend met nieuwe elementen. Zijn uitzetting werd geannuleerd.
——————————————————————————————————-
Een andere man PAPPY genaamd is in de caricole opgesloten sinds 3 maanden en maakt deel uit van een oppositie partij in de DRC. Hij gaat zijn derde uitzettingspoging onder gaan met escorte op dezelfde vlucht naar KINSHASA.
En plus cet homme a de très gros problèmes de santé et devait être opéré d’urgence déjà la semaine passé!
Enige middel om deze uitzetting te beletten is hen helpen zich te verzetten tegen hun uitzetting is naar de passagiers van de vlucht gaan klappen!
ALLEN naar Zaventem op donderdag 12/04/2018 om 8h35!!!!!!!!!!!!!! Vol SN359 de Brussels Airlines 10h35
———————————————————————————————————
Bericht van CRACPE
Deze donderdag 12 april. Prosper K. asielaanvrager van congolese origine zal gedeporteerd worden naar Kinshasa via de vlucht SN359 van Brussels Airlines, vertrek om 10u35 vanuit de luchthaven van Brussel Nationaal.
Prosper is RDC ontvlucht omwille van politieke redenen: jammer genoeg heeft hij nog geen asiel kunnen bekomen in België, maar wil een nieuwe aanvraag indienen. ” indien hij uitgezet wordt, zal hij in gevaar verkeren bij zijn aankomst in Kinshasa”.
Wij vragen u te protesteren:
campagne om aan te klagen via fax, mail en oproep aan de verantwoordelijken
Brussels Airlines (vraag of jouw bericht doorgestuurd wordt aan de boordcommandant)
Ik ben hier in Vottem geplaatst. Ik werd in Brussel tegengehouden omdat ik geen papieren heb. Ik ben geen delinquent, geen crimineel, geen doder, geen moordernaar. Ze hebben me hier gezet in het gesloten centrum maar het is erger dan de gevangenis.
Alles is hier gesloten. We worden slecht behandeld. De agenten respecteren ons niet. We voelen ons als beesten, en de personen die geen Frans begrijpen worden beledigd.
Maar wanneer ze merken dat iemand goed Frans praat, de wetten en rechten kent, dan houden ze daar niet van! Eergisteren had ik plotseling een klein probleem. Ze namen me mee. Toen ik met een agent sprak en over mijn rechten begon, was hij niet blij met de richting waarin het gesprek uitging. Ze schrijven in mijn rapport “en cel (cellule nldr) urgence” (in de noodcel).
Waarom? Omdat meneer zich kan verdedigen met zijn taal, omdat hij goed Frans spreekt, omdat hij zijn rechten kent. Omdat ik de mensen die geen Frans kennen help met de vertalingen, omdat ik hen uitleg wat ze moeten doen, wat ze niet moeten aanvaarden, wat ze niet moeten doen. Plotseling namen ze me mee naar het cachot (isolatiecel). Ze stellen me voor als een bedreiging voor de agenten, hoewel wat ik doe nodig is. Ze lieten me niet eens naar de directie gaan om mijn standpunt over wat gebeurd is te geven. Ze hebben me enkel gezegd “Meneer, je gaat naar Brugge want je bent een bedreiging.”, maar dat is niet waar!
Ik spreek uit naam van de mensen die hier zijn. Er zijn mannen die familie hebben, ze hebben kinderen, die al 10, 15 jaar in België zijn. Plotseling worden ze opgesloten als dieren in een kooi. Zelfs de dieren hier in België, zelfs één dier hier in België heeft wetten. Wij hebben geen wetten. Het is onaanvaardbaar, het is onrechtvaardig, het is onrechtvaardig. Het probleem is dat de Belgische burger enkel ziet wat er op TV getoond wordt.
De Belgische burger weet niet wat er precies gebeurt in de gesloten centra. Het is daarom dat ze geen journalisten binnen laten, noch personen. Omdat ze weten wat hier gebeurt. Ze hebben telefoons met camera verboden omdat ze bang zijn dat wat hier gebeurt gefilmd wordt.
We worden slecht behandeld, we worden slecht aangesproken, we worden behandeld als dieren. Ze weten niet wat respect is. Zelfs wij, de buitenlanders, weten wat respect is.
Het is onrechtvaardig, ik vind dat o n r e c h t v a a r d i g van de overheid. Ze proppen mensen samen in de centra, waarom? Omdat het voor hen een business is. Het is voor hen een business om mensen zo op te sluiten. We zijn geen terroristen, we zijn geen delinquenten.
Wij zijn normale personen die op zoek zijn naar een leven, werk, die een droom hebben. Het kan de Belgische staat niets schelen. Zelfs als de mensen schreeuwen, als de mensen op straat komen, willen ze niet luisteren want het komt hen uit omdat het een business is. Het centrum is gecreëerd om geld te verdienen en de staat is tot alles in staat om geld te verdienen.
Ze behandelen ons als dieren en ik haat het oprecht, want ze willen dat we met haat vertrekken, echt dat we met haat vertrekken. Toen ik in Marokko was en ik over België hoorde, dacht ik dat ht een land met mensenrechten was, maar hier zijn geen mensenrechten! Er is niets, helemaal niets. Enkel de haat tegenover ons. Het zijn fascisten die met ons werken, de agenten, echte fascisten.
Alstublieft, we vragen je niet om ons te bevrijden, maar we vragen dat onze rechten en wetten gerespecteerd worden.
Het is waar dat we mensen zijn, we zijn allemaal mensen. We zijn afstammelingen van Adam en Eva. Het is waar dat Marokkanen zijn, Algarijnen, Chinezen, Afghanen, maar we vragen jullie niet om ons te bevrijden, we vragen enkel om ons een beetje te behandelen zoals het hoort. Hier is geen repsect. De agenten spreken je ‘s ochtends aggressief aan. Wanneer je hen daarna spreekt, antwoorden ze op een manier waarop ikzelf nooit zou durven praten! Het is spijtig, want ik ben wat boos. Ik heb niets tegen de Belgen, de Belgen zijn goede mensen. Alles wat ze voor ons hebben gedaan, dat vergeet ik nooit.
Maar ik spreek over de staat. Voor mij is de Belgische staat maffioos. Wat ik wil zeggen, zeg ik duidelijk en direct. De staat is een maffiose staat. Ze behandelt mensen als dieren. Ik wil graag een persoonlijk interview, maar ze staan het niet toe.
25/03/2018: Niet bevestigd door parket en politie.Onze bron van info was nochtans duidelijk
—————————————————————————————————————–
Een man van 22 jaar is in de nacht van 21 op 22 maart 2018 in de haven van Zeegrugge overleden terwijl hij probeerde in Groot Britannie te geraken. Hij werd verpletterd tussen twee containers en was op slag dood. Het is de vijfde dood van migranten die vanuit Belgie Groot Britannie proberen te bereiken
DE GRENZEN DODEN
Hulde aan
-Omar overleden in Brussel op 23/07/2017 Soudanees 18 jaar
-Dejen overleden in Aalter op 04/11/20117, onbekende nationaliteit , 16 jaat
-M teruggevonden in de kanaal in Brussel op 17/11/2017 Soudanees
-Mohammed overleden in Jabbeke op 29/01/2018 Éthiopier 39 jaar
-M overleden in Zeebrugge op 22/03/2018, Algérijn 22 jaar
Last year, 15 people grounded a deportation charter flight for ten hours to prevent it taking off. On MONDAY 19TH March 2018, they are standing trial, charged with a terrorism-related offence that could result in life imprisonment !
Secret deportation flights take thousands of people from our communities every year. Parents, friends and neighbours are targeted on the basis of their perceived nationality and snatched to fill a flight that the Home Office has chartered. Many critics have argued that like Trump’s ‘muslim ban,’ these deportations are unjust and racist. Violence and abuse from security contractors have been documented on these flights. Most people would be horrified if they were aware of the nature of this process.
The Stansted action was the first time a deportation flight has been grounded in the UK by people taking action against the immigration system. People who would have been forced onto the flight were able to stay in the UK because of the action, as it gave them time to have
their applications heard. People across the UK are standing together to stop the Home Office breaking up families and tearing communities apart.
Proposition of lettre to send to Ambassador in Brussels
Subject : Trial of 15 activists
To the attention of Alison Rose, Ambassador
Dear Honorable Ambassador,
In March 2017, at Stansted airport, 15 people grounded a deportation charter flight for ten hours to prevent it taking off.
Next Monday, 19th March 2018, they are standing trial, charged with a terrorism-related offence that could result in life imprisonment.
I hereby would like to remind the fact that these people acted legitimately by humanity and compassion and shouldn’t be charged for this, especially with such a disproportionate and mismatching charge.
I’m therefore asking you to take action and question the United Kingdom’s competent authorities in order to express your support of the defendants, and demand the charges to be dropped.
I also demand to put an end to deportation charter flights.
Thanking for your attention to my request I nourish the hope you will give it an appropriate reaction as soon as possible.
Best regards
Ambassade du Royaume-Uni à Bruxelles, Belgique
Avenue d’Auderghem 10
1040 Brussels
Belgique public.brussels@fco.gov.uk
In de afgelopen weken worden de razzia’s op parkeerterreinen en treinstations overal in België hervat. Verschillende gastheren nemen contact met ons op om de vaak gewelddadige arrestatie en / of de opsluiting in een gesloten centrum van een van hun gasten te melden. Een minderheid van hen zal na enkele maanden detentie worden vrijgelaten, de meerderheid zal in de Dublin-landen worden uitgewezen. Sommige Soedanese gedetineerden worden nog steeds geconfronteerd met deportatie naar hun land van herkomst en werden door Vreemdelingendienst intens ondervraagd om het gevaar voor hen van een terugkeer naar Soedan te definiëren.
Vrijlatingen
Een aantal van de opgeslotenen (een tiental op deze datum) werden deze dagen vrijgelaten, voornamelijk vanwege procedurele fouten, omdat Vreemdelingendienst de opdracht om het grondgebied te verlaten niet correct formuleerde. Vreemdelingendienst gaf er de voorkeur aan hen vrij te laten in plaats van het gezicht te verliezen tijdens een beroep ingediend door de advokaten.
. (zie de gunstige uitspraken van advocaten van de RVV http://www.rvv-cce.be/nl/actua/toepassingsgebied-van-terugkeerrichtlijn-en-dublin-iii-verordening
Een voorbeeld: “Het is een procedurele fout. Toen hij tijdens zijn tweede arrestatie terugkeerde naar het centrum, moest hij een Bevel grondgebied te verlaten ondertekenen waarin hij een terugkeer naar zijn Dublin land vermeldde, behalve dat zijn Dublin nooit werd bevestigd en hij dus niet kon worden uitgewezen. Vreemdelingendienst heeft misschien zijn fout begrepen en wilde absoluut hiervoor niet voor een rechtbank verschijnen “.
Dublin
De omstandigheden van hun opsluiting zijn zo moeilijk dat de meerderheid van de gedublineerden uiteindelijk de uitzetting aanvaarden naar hun Dublinland, zonder te weten wat de autoriteiten van dit land voor hem besluiten. Ze zouden uiteindelijk kunnen worden uitgezet naar het land waarvan ze gevlucht zijn. Dit is waarom velen terugkomen na hun uitwijzing naar Italië, Nederland, Duitsland, Noorwegen … .om nog steeds naar het Verenigd Koninkrijk te proberen te geraken.
Ze zijn 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar lang meerdere landen overgestoken, hebben duizenden km afgelegd en het is noch een gesloten centrum, noch de intimidaties en repressies, noch de Europese migratiewetten die hen zullen stoppen.
De Dublin-verordening komt neer op het verzenden van de hete aardappel naar een ander land, maar lost hun situatie niet op. Er zijn debatten gaande met zeer tegengestelde voorstellen: versterking van het Dublin-systeem of aanpassing van de voorschriften door sommige parlementariërs.
Arrestaties op straat, in het vervoer, thuis, op luchthavens
Veel arrestaties van Marokkanen, Algerijnen, Pakistani, mensen uit sub-Sahara … op straat, op trams en treinen thuis, op luchthavens … gaan verder. De Algerijnen lijken, volgens onze contacten, op dit moment de bevoorrechte nationaliteit van Vreemdelingendienst te zijn ….. Verwittig uw Algerijnse vrienden!
“Hier is het internationaal”, zegt een gevangene.
Een man sinds meer dan 10 jaar in België riskeert een uitzetting naar zijn land van herkomst:
“Ik ken mijn land niet meer. “Vanwege jullie” integratie “spreek ik nauwelijks nog Arabisch!”
In België sinds 2011, 15 dagen geleden gearresteerd op straat in Brussel: “Het is niet eerlijk mevrouw.We zijn zeer kwaad maar we nemen het op ons! “Tot de dag waarop? !!!!!
Acties
In alle Europese landen mobiliseren en strijden groepen migranten ,zonder papieren en burgers, tegen dit migratiebeleid en eisen de afschaffing van de Dublin-verordening, en de vrijheid van verkeer.
Het Europese migratiebeleid moet in heel Europa worden bestreden door middel van demonstraties, acties en debatten. … … Alle middelen zijn goed om deze vrijheid van beweging te eisen.
28/02/2018: Op het moment van grote demonstraties door het burgerplatform voor een ‘meer menselijk beleid’, ontvingen we minder oproepen van burgers die opsluiting van migranten aankondigden.
Maar de Dienst Vreemdelingenzaken blijft mensen arresteren: Albanezen, Erythreërs, Turken, Roemenen, Congolezen, Marokkanen, Algerijnen en zelfs een oude Griekse man (!) zijn de belangrijkste nationaliteiten die aanwezig zijn in één vleugel van een gesloten centrum. Deze retentieplaatsen, erger dan gevangenissen, houden mensen vast die thuis, op straat, op het openbaar vervoer of zelfs op parkeerplaatsen werden gearresteerd.
Een spontane demonstratie vond plaats op maandag 26 februari voor het gesloten centrum 127 bis. De demonstranten riepen op tot vernietiging van de gesloten centra en tot onmiddellijke stopzetting van deportaties. Veel gedetineerden belden ons: ‘Het is geweldig, we zijn niet alleen!’, ‘Het prikkelt ons’, ‘Help ons!’.
«Alstublieft, kunnen jullie mensen mij helpen? Ik ben al negen jaar in België. Ik werd gearresteerd op straat. Ik zit hier al 4 maanden. Ze zijn van plan ons morgen met militair vliegtuig te deporteren. Help ons alstublieft ! »
In het begin konden de gevangenen met de demonstranten praten, maar toen beletten mensen van de beveiliging, nogal nerveus, dat ze dat deden, en dreigden ze met sancties.
Hoewel onze staatssecretaris voor asiel en migratie excelleert in het uitsluitingsbeleid, zijn deze laatste ook Europees. Europa en zijn natie-staten hebben enkele tientallen jaren geleden de beslissing genomen om oorlog te voeren tegen migranten om ‘economische en veiligheidsredenen’, en ze gebruiken alle mogelijke middelen om dat doel te bereiken. Ongeacht de doden in de Middellandse Zee en aan de grenzen, ongeacht de gemaakte afspraken met dictators, ongeacht het lot van gedeporteerden, ongeacht de Conventie van Genève, de universele mensenrechten, ongeacht deze samenwerking die een vorm van valuta is om mensen terug te sturen naar de dood, retentie, kampen of een leven vol ellende.
Dit is globalisering; de vrijheid van verkeer voor kapitaal en de uitsluiting / deportatie van verbannen mensen die vluchten voor rampen veroorzaakt door onze oorlogen en met onze wapens, of hongersnood en onzekerheid veroorzaakt door dezelfde globalisering.
Nieuw bezoek van een Soedanese delegatie in de gesloten centra?
Dringend 26/02/2018:
Oproep van een Sudanese man die in het gesloten centrum van Merksplas zit via een gastheer:
“De sociaal assistent waarschuwde me dat ‘er om 12.00 uur een vergadering zal plaatsvinden op 27 februari 2018 met vreemdelingendienst, die alle Soedanezen zal verzamelen om over hun situatie te praten.'”
De man waarmee we in contact hebben heeft twijfels over deze informatie en vreest dat er een nieuwe Soedanese delegatie aanwezig zal zijn om ze te ‘identificeren’!
Twee andere gevangenen zijn om 10.00 uur op dezelfde dag bijeengeroepen voor een ontmoeting met de vreemdelingendienst om te weten of ze in gevaar zouden komen als ze naar Soedan zouden terugkeren.
Andere bezoeken aan Soedanees kunnen worden voorzien in de andere gesloten centra.
Oproep aan de burgerinitiatieven – neem contact op met uw gasten in ALLE gesloten centra worden vastgehouden en waarschuw hun advocaten
En als je meer informaties ktijg over deze “uitnodigingen, schrijf naar gettingthevoiceout@riseup.net of bel naar 0484 026 787
Solidariteit met de 120 vrouwen in hongerstaking in deportatie centum in Yarls Wood detention centre in GB.
Ze eisen:
1. Shorter bail request periods
Legally it should 3-5 days, however it can take anywhere up to 21 days, or even a month before you get a bail hearing date
2. Amnesty for those who have lived in the UK 10 years and above
3. End indefinite detention
Detention periods shouldn’t be longer than 28 days
4. End Charter flights
Charter flights are inhumane because there are no prior notifications, or only an oral notification with no warning. They give no time to make arrangements with family.
5. No more re-detention
Redention should not be allowed – if you have been detained once, you should not be re-detained if you are complying with the laws they have applied. This is a contradiction, you are being punished for complying with the law; it ruins the whole purpose of expecting compliance
6. End systematic torture
Systematic torture takes place in detention – at any point an officer could turn up and take your room mate; you’re constantly on edge, not knowing what will happen next. Those who are suicidal now have their privacy taken away because they are being watched – you don’t know if an officer is coming to check on you or coming to take you away. Our rooms are searched at random and without warning; they just search first and explain later
7. Stop separating families
Separating families is inhumane – people in here are married or have British partners and have children outside, and they are denied their right to private life and right to privacy; their Article 8 rights
8. No detention of people who came to the UK as children
Young adults who came to the country as minors should not be detained, deported or punished for their parents’ immigration histories
9. The beds need to be changed
Some of us have been here for a year on the same bed; they’re the most uncomfortable beds
10. LGBT+ persons’ sexuality be believed
It should be understood that explaining your sexuality is difficult
11. Fit emergency alarms in every room in the detention centre
Only some rooms have them, and there have been a lot of cases of people being very ill in places where they can’t call for help
12. Give us access to proper healthcare
13. Give us proper food to look after our diets
14. Release people with outstanding applications
15. We want to speak to Alistair Burt MP for the constituency
Update 22/02/2018 When he got to the airport, A was notified that his third asylum request would be dealt with by CGRA and that his deportation was cancelled.
—————————————————————————————————————————
Spend my life in prison in Algeria or die in Belgium?
Mr A has been retained in the closed centre for 4 months and he will be confronted to his second deportation attempt with escort on Wednesday the 21st of February on the Air Algérie flight 2036 at 2 p.m..
He recently heard that he had been sentenced to death in absentia in Algeria several years ago already, following a fight. He recently got the evidence of that sentence through DHL.
He introduced two asylum requests that were refused. He wants to introduce a third one but he will nevertheless most probably have to go through a second deportation attempt.
Mr A is asking for help to prevent this deportation: he would rather die here in Belgium than spend the rest of his life in an Algerian prison.
He also asks us to warn the pilot and the airport police, as well as the Foreigners Office, of his situation.
Let’s meet at the airport this Wednesday 21 February at 12 a.m. to explain Mr A’s situation to the passengers.
Flight Air Algérie 2063 2 p.m.
Hharrass the people in charge of these deportations:
Et mail, faxe à Air Algerie
BRUXELLES Adresse : 101/103 BD ADOLPHE MAX –1000 BRUXELLES +33 1 76 54 40 00, +213 21 98 63 63
Facebook https://www.facebook.com/AirAlgerieOfficiel/
Update van 10/02/2012: De arrestaties verlopen verder en de favoriete doelwitten van de Dienst Vreemdelingenzaken zijn deze dagen minderjarigen en vrouwen. Volgens verschillende getuigenissen van burgers die op zoek zijn naar hun gasten in de centra, wordt de informatie door de telefonist van het centrum in sommige centra niet meer gegeven . Eén van de antwoorden: “weet het niet mevrouw” en klak, er werd opgehangen ….
————————————————– ————————————————– —–
De arrestaties:
De politie is overal en is op zoek naar migranten op alle parkings van het land en in de stations. Zelfs als er waarschuwingen gelanceerd worden door het burgerplatform dat zich bezig houdt met het saboteren van de invallen, zijn we getuige, via de onderdakgevers en de opgesloten personen in gesloten centra, van meerdere arrestaties. In hoofdzaak worden Erithreërs, Soedanezen en Ethiopiërs gearresteerd. Soms wordt tijdens de arrestaties door de ordediensten ook grof geweld gebruikt.
De meerderheid van de gearresteerden worden weer vrijgelaten met een zoveelste “Bevel het grond gebied te verlaten” onder hun arm, waarschijnlijk door plaatsgebrek in de centra. Een minderheid wordt naar een gesloten centrum gebracht. We horen de laatste dagen dat vooral minderjarigen en vrouwen worden opgesloten! Het bewijs van een bekend sadisme: de meest kwetsbaren opsluiten!
Gesloten centrum
Na veel zoeken vinden de onderdakgevers eindelijk hun gasten in een gesloten centrumterug, met hulp van andere onderdakgevers en soms met een foto voor identificatie. De onderdakgevers die de tijd en de energie hebben brengen hun gasten een gsm, nemen contact op met advocaten en bezoeken hen in het gesloten centrum.
Diegenen die geen gastheren hebben, zijn erg geïsoleerd. De meest vindingrijke mensen weten ons te waarschuwen met de hulp van een medegevangen. Anderen hebben geen contact, geen telefoon, en geen advocaat. We ontdekken ze bij toeval, soms na maandenlang opgesloten te zijn. Het is meer dan waarschijnlijk dat sommigen worden uitgezet zonder dat iemand het weet!
Advocaat:
Momenteel worden advocaten niet langer automatisch benoemd voor mensen van Soedanese afkomst. De maatschappelijk werker vertelt hen vaak: “U heeft geen advocaat nodig, omdat u naar uw Dublin-land wordt teruggestuurd” of “Als u asiel aanvraagt, wordt u naar uw land gedeporteerd. U kan beter geen asiel aanvragen “,” het heeft geen zin, een advocaat ” We zien hier dat de rol van maatschappelijke assistent door de Dienst Vreemdelingenzaken als misleiding gebruikt wordt.
Uitwijzingen
De meerderheid van Soedanezen en anderen in gesloten centra worden systematisch uitgewezen naar hun Dublin-land (Frankrijk, Italië, Nederland, Duitsland, …). Uit sommige informatie blijkt dat zij het vaak eens zijn door een document te ondertekenen in een taal die zij niet begrijpen. We hebben ook getuigenissen ontvangen dat wanneer ze niet tekenen het de maatschappelijk assistent is die het voor hen doet. Voor degenen die geen advocaat hebben noch contact hebben met de buitenwereld, is dit uiterst beperkt. Als ze naar het Dublin-land worden gestuurd, is er geen garantie dat het land ze niet terugstuurt naar Italië of Soedan. En niemand kan hen adviseren.
De Soedanezen zijn de primeur van het jaar, maar voor de anderen, de transitmigranten, de sans-papier die al jaren in België wonen, de asielzoekers, worden dagelijks dezelfde illegale processen gebruikt als ze zich in gesloten centra bevinden.
Volgens de regering zou een “repatriëringsbeoordelingscommissie” worden opgericht. Er werd een compromis gevonden tussen de verschillende partijen om de illegale acties van het ministerie van Buitenlandse Zaken te legaliseren! Wij vertrouwen hen!
http://plus.lesoir.be/139341/article/2018-02-10/politique-migratoire-le-retour-du-bon-sens
Een klein voorbeeld van de gebruikte methoden: De getuigenis van een Congolees die zich had verzet tegen een gewelddadige uitzetting en die uiteindelijk zijn recht op asiel kreeg!
Alle gevangenen worden in de koer van het centrum geplaatst. Politie en brandweer komen eraan.
De gevangenen bleven tot 3 uur ‘s nachts op de binnenplaats, waarna verschillende bussen en politie combi’s arriveerden. Ze werden allemaal geboeid en in de bussen gestoken. Onze getuige arriveerde met een van deze bussen, begeleid door een konvooi politieauto’s, naar het gesloten centrum van MERKSPLAS om 05.30 uur, nog steeds geboeid. Onze getuige is erg getraumatiseerd Maar gezien het gebrek aan plaatsen in de gesloten centra (honderd minder ) hoopt hij dat hij vrijgelaten zal worden en in ieder geval geen nieuwe plaatsen in de gesloten centra deze dagen en dus geen nieuwe arrestaties. “Alles is full” zegt hij!
Nog een getuigenis: een man is zo gelukkig. Ik had nog nooit zoveel vreugde gehoord: hij leert dat de 127bis geëvacueerd is. Hij had 5 maanden in dit centrum doorgebracht voordat hij een paar dagen voor de gebeurtenissen werd overgeplaatst. Hij lacht en vertelt ons: “100 minder plaatsen, 100 minder gevangenen!
Een man werd die nacht uit het centrum gehaald en naar Brugge gereden. De weinige spullen dat hij bezat, werden hem nooit teruggeleverd. Het was alles wat hij bezat: een paar kleren, foto’s en kinder tekeningen die hij precieus bewaarde, zijn voor altijd verloren!
En een getuigenis van S, in de vrouwenvleugel van de 127 bis:
27/01 11 uur: Ze brachten ons naar buiten van 22:00 tot 03:00. We kregen dekens rond middernacht. Enkele banken maar geen zitplaatsen voor iedereen, sommigen moesten blijven rechtstaan.Een oude dame (73 jaar) had het heel koud. Velen hadden niet de kledij om ‘s nachts enkele uren buiten te blijven. S werd overgebracht naar Caricole. Ze moesten in de eetkamer van het centrum van 04:00 tot 06:00 blijven. Het was daar ook heel koud. Toen kregen ze een kamer. Ze hebben hun spullen nog niet gekregen en ze hebben nog niet kunnen douchen. We namen hun telefoon bij aankomst in de Caricole af en ze hebben het net teruggekregen.
30/01: gedetineerden die van 127 bis naar Caricole zijn overgebracht, hebben na twee dagen hun bezittingen teruggekregen. Ze hebben geen verwarming in de kamers. De vensters kunnen niet open, ze openen de deuren in de gangen om te ventileren. Het is koud en er is geen lucht. Sinds de nacht buiten, is de oude dame niet goed. Het is altijd koud. In tegenstelling tot de 127bis, zijn er geen stopcontacten in de Caricole, en hebben ze niet het recht om hun telefoon zelf op te laden, ze moeten het aan de personeelsleden geven en het ophalen zodra ze zijn geladen (ze zijn niet langer in het bezit van hun loader – “elk centrum heeft zijn regels”). Bekijken personeelsleden de inhoud van telefoons? De kans is groot, want er is geen pincode.
Tralies op een logo: dit is wat een collectief van burgers tekenen in een video om de bouw van de gesloten familiale eenheden naast het 127bis centrum aan de kaak te stellen. Doelstelling? De betrokkenheid van het bouwbedrijf Lareco Bornem NV in de bouw van dit nieuw gesloten centrum aanklagen. Behalve dit bedrijf, willen deze burgers “degenen die actief samenwerken in de uitvoering van de onmenselijke migratiepolitiek van de regering” aanklagen.
De bouw van de gesloten familieenheden is bijna voltooid en concretiseert de wens van de federale overheid families met kinderen opnieuw op te sluiten met de bedoeling hen uit te zetten. Volgens onze laatste informatie zou deze vleugel operationeel kunnen worden vanaf maart 2018.
Het bouwbedrijf Lareco Bornem NV werkt bewust samen met de uitvoering van deze onwaardige en onmenselijke beslissing. Het is verontrustend te vinden op hun Facebookpagina een foto van het werk uit een artikelvan de Standaard (14/09/2017) met als legende: “De werken aan het asielcentrum voor de gezinnen met minderjarige kinderen zijn gestart” en “Honderd organisaties tegen het detentiecentrum voor gezinnen met kinderen “.
Met een wit masker willen zij de ‘onzichtbaarheid’ van die opgesloten mensen en kinderen aankaarten en de onderbreking van de werken eisen. “Weinig mensen zijn op de hoogte van het bestaan van die centra en de detentievoorwaarden die de opgesloten mensen ondergaan. Van opsluiting tot uitzetting, het geweld van het migratiebeleid bereikt zijn climax met gesloten centra “, verklaart een burger.
In een mail verzonden op 24 januari, getekend door een vijftiental Franstalige en Nederlandstalige organisaties*, vragen zij Lareco hun medewerking met dit project, waarbij de grondrechten van gezinnen, illegitiem beroofd van hun vrijheid worden geschonden, te stoppen en openbaar uit te spreken over de opsluiting van kinderen in België. Deze mail bleef zonder antwoord.
Oproep tot actie !
Wij nodigen u uit Lareco Bornem NV met mails te overbelasten, Facebookberichten en -comments op hun pagina te posten en hen op te bellen om uw verontwaardiging te uiten. Dit alles, meerdere keren per week als mogelijk.
Hieronder vindt u een type mail, wijzigbaar volgens uw inspiratie.
MAIL:
Ik heb vernomen dat uw bedrijf Lareco Bornem NV instaat voor de constructie van de familiale afdeling van het gesloten centrum 127bis. Dit gebouw heeft, zoals u het perfect weet, tot doel kinderen op te sluiten, enkel op basis van hun verblijfsstatuut.
Daarbovenop, hebt u een artikel van De Standaard van 14 september 2017 gedeeld, dat ‘100 organisaties’ vernoemt, die zich tegen ‘het opsluitingscentrum voor families met kinderen verzetten’. Het is dus in eer en geweten dat u met deze politieke beslissing instemt.
Het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, de Commissaris voor de Rechten van de Mens van de Raad van Europa en de Federale Ombudsman hebben zich duidelijk tegen dergelijke maatregelen uitgesproken.
Wij vragen u paal en perk te stellen aan deze werken.
* CRER • Getting the Voice Out • Coordination des sans-papiers de Belgique – Coördinatie van mensen zonder papieren • Ligue des droits de l’Homme • Ciré • Brussels Platform Armoede • Association pour le droit des étrangers • Le Monde des Possibles • Comité des Élèves Francophone • Défense des enfants international Belgique • Plateforme citoyenne de soutien aux réfugiés • MRAX • CRACPE • Voix des Sans-papiers de Bruxelles et de Liège • Beweging voor Kinderen en Jongeren zonder papieren
24/01/2017 : Lots of raids have taken place in parkings and train stations in the whole country over the last weeks. Some migrants are released with an order to leave the territory, others (among whom a lot of minors) are taken to closed centres. They are selected by nationality. The Office’s current top 1 being Sudanese, Ethiopians and Erithreans.
For the Sudanese, faithful to his past beliefs and convinced that it is them and only them who pollute the North Station and the Maximilian Parc in Brussels night and day, Francken declared that he would continue to arrest them to send them back “to a country that will deport them to Sudan”.
If Ethiopians are currently targeted by the Office, it may probably be linked to an ongoing readmission agreement between the EU and Ethiopia. The negotiations started several years ago, according to the well-functioning logic of “more development aid in exchange of more collaboration in repatriations and migratory controls’. In December 2017, the agreement project was disclosed (see the French article https://martinplaut.wordpress.com/2017/12/06/leaked-european-union-document-outlines-procedure-to-expel-ethiopians/)
Once more, it is not about a real readmission agreement that should be ratified by the European Parliament but about something else (in this case we speak of “admission procedures”) – very practical to avoid any debate…
This agreement notably foresees missions of civil servants of Ethiopian secret services in the EU Member States in charge of identifying the people to be repatriated. Does it ring a bell?
Interviewed by the EUObserver, the Ethiopian ambassador to the EU recently confirmed this information https://euobserver.com/migration/140614
We still ignore when the document will be signed but there is no doubt that the EU wants to conclude the agreement – with the consequences one can imagine for the Ethiopians currently retained in closed centres and for those who will arrested in the near future…
Thank you to the hosts: you were more than 10 this Sunday to share a car to go and visit your guests in the Merskplas closed centre. Please continue to support them in the closed centres, continue to follow them until the end of the road.
Through your actions, you are taking part in a struggle against the restrictive, freedom-destroying, morbid and inhuman European and Belgian asylum and migration policies.
Let’s support the fights and occupations of undocumented people in the whole country. It is thanks to the individual and global fights that we will impose this beautiful principle of “freedom of movement and establishment for ALL”.
Update 25/01: Saha heeft voor een tweede keer zich verzet tegen zijn tweede geforceerde uitzetting. Gezien het geweld van die uitzetting hebben de passagiers en de commendant zijn uitzetting op de vlucht geweigerd!
Hij heeft juist vernomen dat de volgende uitzettingspoging zal gebeuren op woensdag 24/01/2018 op een Turkish Airline vlucht.
Saha Vraagt naar hulp om deze uitzetting te beletten. Hij dient een nieuwe asielaanvraag in maar weet goed dat daarom zijn uitzettingspoging niet zal uitgesteld worden en dat deze nog meer gewelddadig zal zijn..
WAT DOEN?
1) Voor hen die kunnen: Naar de Airport gaan om 16 uur om de situatie van Sala uit te leggen aan de passagiers van de vlucht naar Istambul op de vlucht van Turkish airlines (vertrek om 18u15
2) Of tweet, mail of bel naar de vluchtmaatschappij:
14/01/2017: De federale politie heeft sinds enkele dagen een jacht op migranten in heel het land gelanceerd, om heel het land ” op te kuisen”: arrestaties in stations, op parkings langs de weg, in de treinen. Veel mensen die migranten herbergen hebben ons opgeroepen om aan te geven dat er velen verdwenen zijn. Enkelen zijn teruggevonden, anderen bellen vanuit Engeland, maar velen zijn echt verdwenen en zijn waarschijnlijk in onze gevangenissen die ze “gesloten centra voor illegalen” noemen. Het is heel moelijk om hen terug te vinden want de mensen bij wie ze verbleven kennen vaak niet hun volledige naam. De gevangenen hebben vervolgens geen mogelijkheid tot contact met de buitenwereld en hebben vaak geen toegang tot een advocaat. Dit is een strategie van de dienst vreemdelingenzaken om hen zo te verhinderen dat ze zich kunnen verdedigen, men hoopt ook dat men hen zo vergeet en men hen volledig in het geheim kan uitzetten.
Ter herinering; door de waakzaamheid en de follow-up van een hele reeks vrijwilligers werd ons de aanwezigheid van sommigen bekend gemaakt in de verschillende gesloten centra. Voor sommigen was het dus mogelijk om een advocaat te vinden en erin te slagen om in beroep te gaan tegen hun opsluiting. Zo heeft het hof vzn beroep onlangs bevolen een Soedanese gedetineerde vrij te laten die eerst in Vottem was opgesloten, daarna in 127bis.
In één week tijd gingen vijf verschillende beslissingen in de richting van illegale detentie van Sudanese of Eruthrese mensen in een gesloten centrum. Telkens wijst de rechter op een onvoldoende onderzoek van artikel 3 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens, dat verbiedt terug te keren naar het land van herkomst van een persoon die in gevaar is.
Deze mensen blijven echter opgesloten, zelfs na het besluit tot bevrijding, omdat de Belgische staat systematisch in beroep gaat.
Daarom is het belangrijk om contact te houden en al degenen opgesloten te melden, zodat ze op zijn minst de hulp van een advocaat hebben.
Oproep aan hen die contacten hebben met gevangenen in een gesloten centrum: vraag aan de gevangenen die je kent in de gesloten centra om goed in het oog te houden wanneer er nieuwe gevangenen binnenkomen en indien mogelijk dit te signaleren en volgende informatie te verzamelen indien mogelijk:
• Naam bij wie ze gekend zijn bij dienst vreemdelingenzaken
• Nationaliteit ( die gekend is bij dienst vreemdelingenzaken)
• In welk gesloten centrum zij zich bevinden: 127bis ou Caricole (steenokkerzeel/zaventem), Vottem (Luik), Brugge, Merksplas (Antwerpen) ?
• Identificatienummer (OE/IBZ/SP)
• Geboortedatum
• Datum van arrestatie
• Plek van arrestatie
Info doorsturen naar stopdeportationsinfo@riseup.net
Update 15/01/2017:WIJ ZOEKEN DRINGEND NAAR EN DOKTER VOOR EN MAN IN HONGERSTAKING IN HET GESLOTEN CENTRUM VAN MERKSPLAS Nadat hij een zeer gewelddadige uitzettingspoging heeft ondergaan op 09/01/2017, is S in hongerstaking sinds vorige vrijdag. Wij zoeken dringend naar een dokter die hem kan bezoeken in het gesloten centrum.Dringend door sturen a.u.b.Contact ons op crer.info@gmail.com
——————————————————————————————————————–
10/01/2017: Zware slagen van zijn escorte tijdens een uitzettingspoging: “Wie zijn de criminelen?”
S. woont al tien jaar in België. Hij probeert zijn regularisatie te krijgen sinds zijn aankomst, zonder succes, hoewel hij heeft gewerkt “en de wetten respecteerde” “Ik heb nooit gestolen, zelfs niet voor te eten “. Sommigen van ons hebben hem misschien ontmoet: terwijl hij in de herfst van 2017 op 127 bis werd vastgehouden, kwam hij in contact met activisten na een betoging voor het centrum. . Een paar dagen later werd hij vrijgelaten en wilde hij deelnemen aan een vergadering over de gesloten centra om zijn getuigenis te geven – op zijn verhaal, maar ook over die van mensen die hij in detentie had ontmoet – geïsoleerde jongeren, vaders, gescheiden koppels …
Vervolgens nam hij deel aan een protest tegen de uitzettingen in Soedan en bood hij onderdak aan een voormalige Sudanese medegevangene die na drie maanden in hechtenis was vrijgelaten: “Hij bracht een nacht door bij mij thuis en ging toen naar Frankrijk”.
Eind oktober arriveert de politie bij hem thuis om hem te arresteren. Terug naar de gesloten kist, deze keer naar Merksplas.
Deze dinsdag, 9 januari, onderging S. een zeer gewelddadige poging tot uitzetting, die hij niettemin weerstond. De passagiers van de vlucht reageerden en de kapitein eiste dat S. van boord zou gaan. De agenten begonnen hem opnieuw te slaan. “Ik kende een van hen, degene die het meest sloeg, ik vroeg hem me niet te slaan omdat ik al een gebroken voet had, maar hij deed het hoe dan ook, terwijl de anderen toekeken. .. Wie zijn de criminelen? ”
Zijn medegevangenen bevestigen dat S is gewond is aan zijn hand, oog en schedel.
“Hij kent niemand in Bangladesh, hij is al jaren in België”
“We zijn met gebonden handen. We kunnen niets doen
“Doe iets voor hem s.v.p.”
“Er is een dokter nodig”
Als u een arts kent die naar Merksplas zou kunnen gaan voor een kort bezoek, neem dan contact met ons op via MP of crer.info@gmail.com
Snelle interventieploeg van de Dienst Vreemdelingenzaken aan het werk?
Op 25 december 2017 rijdt een vrijwilliger 2 migranten terug naar Brussel. Op de E40 aan Reyers voert de Federale politie een alcoholcontrole uit. Door de aanwezigheid van de migranten vraagt de politie aan de vrijwilliger om ter plaatse te blijven en te wachten. Een tweetal uur later arriveert een wagen met twee personen in burger. De wagen wordt helemaal uitgekamd. De twee migranten worden meegenomen en de chauffeur wordt beschuldigd van mensenhandel.
Een kat-en-muis-spel
Ten gevolge van verschillende gelijkaardige controles op de weg, en rapporteringen van controles op trams en treinen, spelen de vrijwilligers een kat-en-muis-spel met de politie in de hoop controles te kunnen vermijden om zo een arrestatie van hun beschermelingen te voorkomen, of om hen te waarschuwen om een route niet te gebruiken.
Migranten willen niet ter plaatse blijven en willen ten alle koste verder met hun reis. Zij die zich in een gesloten centrum bevinden volgen de laatste geruchten. Ze weigeren vaak de toegewezen advocaat, ze weigeren om asiel aan te vragen. Ze hebben maar één vraag: Vrijgelaten worden uit deze gevangenissen en de vrijheid om zich te verplaatsen.
Advocaten, NGO’s, vrijwilligers kunnen al hun energie steken in het uitleggen van de migranten hun rechten, de boodschap wordt maar zelden gehoord. De migrant die sinds zijn vertrek enkel repressie en valstrikken heeft gekend, gelooft niet in zijn “rechten”, gelooft niet in onze “rechtsstaat”. Het enige dat hij opeist is zijn bewegingsvrijheid.
Nieuws van 27/12/2017 uit 127Bis
Minstens 10 nieuwe personen zijn geplaatst in een vleugel van het centrum. In de tweede vleugel zijn er ook veel nieuwkomers, maar het aantal is ongekend.
Soedan, Erithreë, Syrië, Ethiopië, …
Het centrum zit VOL
Wanneer komt er een moratorium voor de opschorting van arrestaties? Wanneer zal een beweging de eisen van de betrokkenen hervatten: vrijheid van beweging en vestiging voor iedereen. VRIJHEID!
Video van een manifestatie voor Steenokkerzeel tijdens de massale arrestatie van Irakezen.
De gevangenen van het gesloten centrum van Merskplas zijn zeer boos. Een man is naar het gesloten centrum gebracht die over een verblijfskaart beschikt die in Frankrijk geldig is.
Het is niet de eerste keer dat iemand opgesloten zit gedurende maanden in een gesloten centrum, desondanks dat deze persoon een geldige verblijfskaart heeft in het schengengebied, of dit nu in Frankrijk, Nederland of Spanje is ….. Dit zijn regelmatig voorkomende situaties, waarbij mensen maandenlang gevangen zitten alvorens ze naar hun Schengenland teruggestuurd worden. Omwille van soms zeer obscure redenen, worden ze gearresteerd tijdens razzia’s in treinen, trams of op de openbare weg en meegenomen naar een gesloten centrum.
Tijdens deze maanden in gevangenschap verliezen ze hun werk, hun woning. Deze situatie kan heel snel een catastroof voor hun betekenen. Hetgeen ons de gevangenen in deze getuigenis aantonen, is dat de administrative logica van de gesloten centra oncontroleerbaar is en gebalaniseerd wordt. Die gevangenschap is: opheffing van vrijheid door een eenvoudig administratief motief, gevangenschap zonder tussenkomst van een rechter….
Een andere oproep van vrienden van een man: hij werd gedurende 4 maanden in isolatie gehouden in het gesloten centrum van Vottem. Deze week werd hij met geweld overgeplaatst naar het gesloten centrum van Merksplas en daar ook in een isolatie cel geplaatst. Hij had ook een verblijfskaart in Frankrijk enn heeft daar 2 kinderen. Vreemdelingendienst beschuldigt hem van Radikalisatie. Zijn vrienden zeggen dat dit onjuist is en dat er nooit een onderzoek hierover was .
Dit herinnert ons de opsluiting van een man voor dezelfde reden en na maanden vrijgelaten http://www.gettingthevoiceout.org/testimony-by-an-extremely-dangerous-terrorist/
En laatste oproep van vandaag 22/12/2017: Mevrouw, mijn man zit in een “cachot’ sinds 4 dagen in een gesloten centrum. Is dat wel legaal? Zijn dat geen folteringen?
De gevangenen in het gesloten centrum protesteren: “Bestaat het Schengengebied nog? Waarmee is de dienst vreemdelingenzaken bezig? waar zijn de rechten? Het is puur racisme enkel omwille van een andere huidskleur? Waar dienen de gesloten centra voor? Folteringen in Soudan? En bij u?”
Daarvoor woonde ik in Verviers, ik heb er vier jaar gewoond.
Allereerst zou ik willen zeggen dat wij, buitenlanders zoals wij worden genoemd, hier niet komen om de baas te zijn over anderen, Europeanen. We komen hier om deel te nemen aan het leven. De meeste mensen die hier komen is omdat ze problemen hebben in hun land:
veiligheidsproblemen, oorlogsproblemen, voedings problemen; dus dit zijn zowel sociale als economische problemen.
We komen hier omdat we de media de hele tijd zien, dankzij het internet hebben we toegang tot alles.Alle mensen die in Afrika of Azië wonen, in arme landen en in de derde wereld, zien dat het leven hier beter is dan daar, daarom komen we hier een schuilplaats vinden.
Terwijl we vrijheid en vrede gaan zoeken, geraken we in een gesloten centrum. Er zijn veel dingen die door mijn hoofd gaan. Natuurlijk, zelfs het woord “gesloten centrum” stoort me een beetje, het is alsof we het “gesloten centrum” noemen om de mensen die buiten zijn te sussen, om de samenleving te sussen. Naar mijn mening door de naam “gesloten centrum” te gebruiken wil men laten geloven dat het geen gevangenis is, dat we hier goed worden behandeld. Voor mij is het hier erger dan in de gevangenis, omdat we in de gevangenis weten hoe lang we gevangen blijven, hier weten we niet eens hoe lang we in de gevangenis blijven, we zijn afhankelijk van de goede wil van Vreemdelingendienst. We kunnen dus 2 maanden blijven, we kunnen 4 maanden blijven, we kunnen zelfs 8 maanden blijven en leven zonder te weten wanneer we vrij geraken: het is ondraaglijk, het is ondraaglijk. Er zijn veel dingen die door het hoofd gaan.
Wanneer je je opgesloten voelt, verandert hoop in wanhoop , de dromen in nachtmerrie . Ik altijd denk dat de mens niet werd geschapen om opgesloten te worden, Opgesloten zijn kan de mens transformeren.
Ik ben altijd vriendelijk geweest voor anderen; de anderen ben ik,ik ben de anderen, het is altijd mijn gevoel geweest.
Het is de Belgische samenleving die me hier opsluit, of het is gewoon een deel van de Belgische samenleving, of alleen de Belgische politici die me hier opgesloten hebben?…
Alles gaat door het hoofd, een beetje moeilijk, eerlijk gezegd is er een risico dat de persoon die hier opgesloten zit zijn waarden over de mensheid verliest.
Het risico is dat liefde in haat verandert.
Wanneer we demonstranten soms zien die hier komen protesteren begrijpen we iets nieuws. Als we de demonstranten niet zien, geloven we dat de hele Belgische samenleving het daarmee eens is.
Maar wanneer we soms demonstranten hier zien komen, schreeuwen om onze vrijheid , ons komen steunen, geeft het ons een goed gevoel, het helpt ons goed, het vrolijkt ons op. We begrijpen dat het niet de hele Belgische samenleving die het ermee eens is dat we opgesloten zitten, het is gewoon een deel van de samenleving, dus er is altijd een positief punt, dus als we demonstranten hier zien komen, denken we ” alles is niet slecht”. , Gelukkig, zelfs als ze niet talrijk zijn, zijn er stemmen die opstaan om nee te zeggen tegen dit alles. Nee zeggen tegen dit onmenselijke beleid en ons steunen.
Ik wil andere dingen toevoegen, maar mijn hart is krap, maar ik bedoel …
Lang leve de vrijheid, de mens die per definitie onschuldig is , die niet gemaakt is om opgesloten te worden.
De mens is niet gemaakt om opgesloten te worden, nooit, nooit, ik zeg het hier. Als ik het kamp verlaat, zal ik het blijven denken en in aktie blijven zodat dit altijd de waarheid blijft. Leve de vrijheid, Lang leven de mens en lang leven de menselijke waarden.
03/12/2017: “Arrestaties op Belgische luchthavens:voor elke vrijgelaten professor worden tientallen mensen gedeporteerd “
Een Marokkaanse professor werd gearresteerd op de luchthaven van Charleroi op 01/12/2017, overgebracht naar het detentiecentrum Caricole en bevrijd op 3/12, tengevolge van belangrijke academische en media druk.
We zijn erg blij voor deze professor, maar er rijzen zich vragen:
Grensarrestaties zijn voor ons alledaagse materie geworden en veel mensen die op de luchthaven zijn gearresteerd, hebben noch steun noch financiële middelen om een goede advocaat te vinden. Ze worden meteen gerepatrieerd of blijven weken of zelfs maanden opgesloten in onze gesloten centra!
Een aktueel voorbeeld :
Een man met een verblijfskaart in Frankrijk geldig tot 2021 werd, net als onze professor, gearresteerd op 13/11/2017 op de luchthaven van Charleroi. Deze heer, woonachtig in Lille, was vanuit Charleroi naar Marokko gevlogen. In Marokko werd hij geweigerd omdat zijn paspoort niet “biometrisch” was en teruggestuurd naar Charleroi. In Charleroi wachtte de politie hem op en arresteerde hem, bracht hem naar een gesloten centrum, en stelde zijn verblijfsvergunning in Frankrijk in vraag!
Deze meneer is nog steeds opgesloten in het detentiecentrum, kreeg een bericht van zijn werk in Lille dat hij zijn ontslag kreeg en weet niet hoe verder te gaan om de huur te betalen van zijn woonst. Hij is wanhopig.
Als deze meneer brede steun kon hebben zoals de “professor”, als hij zich een beroemde advocaat kon veroorloven, kon hij binnenkort worden vrijlaten. En, net als hij, zijn er vele anderen!
Deel de info: langs de Belgische luchthavens reizen kan u naar een “gesloten centrum” leiden als u uit bepaalde landen komt.
Update 05/12: De mensen opgesloten in her centrum 127bis waren van plan mee te betogen vanuit het centrum. Maar hun dagelijkse wandeling tussen 15 uur en 17 uur werd door de direktie afgelast. Zij zijn solidair en zullen hun best doen om mee te betogen vanuit hun kamers”
—————————————————————————————————————————
6 DECEMBER – ACTIE “SINT NIKLAAS” IN 127 BIS GEEN KINDEREN IN GESLOTEN CENTRA VRIJHEID VOOR ALLEN!
Wij verspreiden de oproep van de Ligue des droits de l’Homme asbl, Tout Autre Chose en Humans Welcome om de bouw van de nieuwe vleugel voor families met kinderen aan te klagen in het gesloten centrum 127bis.
Afspraak woensdag 6 december om 14u in het station van Nossegem!
“Een mars van 1 km tot aan de werf van het nieuwe centrum. Begeleid door St Niklaas, nemen we speelgoed mee dat we vastmaken aan de hekken. Kom talrijk, zodat er een solidariteitsketting kan gevormd worden op het voetpad om de mensen die gevangen zitten te steunen, want zij worden gecriminaliseerd enkel en alleen omdat ze geen verblijfsvergunning hebben. Dank je wel om gebruikt of niet gebruikt speelgoed mee te brengen (teddyberen, poppen, enz…) die aan de hekken van het centrum kunnen vastgemaakt worden.
Ter herhinnering, België heeft lang opgeschept tegenover andere europese landen dat zij “terugkeerhuizen” hadden, die voorzien waren om de families met kinderen op een zachte manier uit te zetten. Zogezegd “Menselijker”, maar deze oplossing was slechts een variant van een onrechtvaardig migratiebeleid, die bepaalde mensen, bepaalde families, bepaalde kinderen niet wil toelaten in Europa.
Het bewijs hiervan is dat vele families deze “open centra” ontvluchtten om te ontkomen aan de uitzettingsoperaties. Vandaar de noodzaak voor de Belgische overheid om opnieuw kinderen op te sluiten. Weet dat er nu reeds families met minderjarige kinderen in het gesloten centrum geplaatst worden vlak voor hun uitzetting, net om dit “terugkeercijfer” te kunnen verhogen…
Een aantal Guineanen uit de gesloten centra van Vottem en 127bis hebben een ticket gekregen voor een militaire, collektieve uitzetting op 28/11/2017 om 10 u30. Er werd hen uitgelegd dat de bestemmeing ven de vlucht Guinea en DRC was!
Verwittig de mensen opgesloten in de gesloten centra uit Guinee en DRC. Beroepen via hun advokaten kan soms deze uitzettin beletten!
Verwittig uw vrienden uit Guinée en DRC. Arrestaties zijn nog mogelijk!
Tijdens de manifestatie voor de regularisatie op 12/10/2017 wouden de gevangenen van een gesloten centrum via telefoon deelnemen. Jammergenoeg is dit niet gelukt omwille van technische redenen.
“Er zijn Soedanezen die hier afzien. Ik ken mensen, personen die hier één dag, slechts één dag in België waren en die meteen zijn meegenomen naar een gesloten centrum. Zij werden verplicht om een asielaanvraag in te dienen. Ze hebben hen verplicht, hoe ze dat gedaan hebben? ze hebben een persoon meegenomen naar de ambassade voor identificatie en nadien hebben ze hen gevraagd om asiel aan te vragen. Deze Soedanezen wouden geen asiel in België aanvragen. Vervolgens, gaven ze hen vliegtuigticketten, en dan brachten ze hen naar het vliegtuig: één keer, twee keer, drie keer en dan worden ze gedwongen om op te stappen. Toen de dienst vreemdelingenzaken ze met vliegtuigen naar Soedan bracht, hebben ze asiel moeten aanvragen. Er is een persoon die daar is, dat zal nu 4 maanden en half zijn, die ze gedwongen hebben om asiel aan te vragen 2 maand geleden en ze hebben gezegd ” alles wat je gedaan hebt voor je asiel dat telt niet meer, dat is de wet”. Ik begrijp er niets van, er zit geen logica is…
Er zijn Soedanezen die een aanvraag tot bevrijding hebben ingediend, zij zijn voor het hof van beroep verschenen in Brussel en zij werden bevrijd. Maar, de dienst vreemdelingenzaken is hiertegen in beroep gegaan en heeft ze in beschuldiging gesteld en daardoor werd hun bevrijding ingetrokken. Nu zijn ze daar en wachten ze om een beroep in te tekenen bij cassatie om dit ongeldig te laten verklaren, maar dat zal nog lang duren…ze lijden hier onder.
Tenslotte, weet iedereen in heel de wereld dat Soedan een land in dictatuur is, de president is gezocht, het zijn allemaal dictators. Toch hebben ze het aangedurfd om mensen in te schakelen, hoe hen te noemen, het zijn geen afgevaardigden, het is niet de consul, maar mensen die de soedanezen hier komen identificeren. In feite hebben ze mensen van het consulaat naar”
Update 17/11/2017 15 uur: Zes mannen werden in isolatie geplaatst gisteren avond. Een deel van de gedetineerden doen voorts met hun hongerstaking. Nourdinne heeft nog steeds geen Dokter gezien.
Oproep, fax naar de verantwoordelijken om te eisen dat Nourdinne verzorgd wordt en dat dat de mannen in isolatie vrjjgelaten worden!
Centrum voor illegalen Brugge (CIB)
Zandstraat 150, B-8200 Bruges
Tél. +32 50451040
Fax. +32 50315956
Een vrouw in contact met gedetineerden in het gesloten centrum van Brugge alerteert ons:een man is zwaar ziek sinds 3 dagen . Hij krijgt Dafalgan maar heeft nog geen dokter gezien. Zijn co gedtineerden zijn zeer ongerust want hij is er heel slecht aan toe.
En nieuwe bericht deze namiddag : « WIJ ZIJN IN HONGERSTAKING. JE MOET DE MEDIA’S VERWITTIGEN »
40 mensen zijn een hongerstaking begonnen deze namiddag in solidariteit met Nourdine.Een van de « leiders » is reeds in isolatie geplaatst.
Voor de betoging voor de regularisatie 12 november jongstleden hadden enkele geïnterneerde zich bereid gesteld om deel te nemen via direct telefoon. Jammer genoeg is dat door technische problemen niet mogelijk geweest.
“We zitten in een gesloten centrum, ze houden ons gevangen: twee maanden, we ondertekenen, opnieuw twee maanden, we ondertekenen. Ze ontnemen ons onze vrijheid en ze zeggen tegen ons “Je zit niet in de gevangenis”. Maar we zitten in de gevangenis! We zijn opgesloten. We hebben recht op één uur binnenplaats in de ochtend, en één uur in de namiddag. Als iemand iets klein uithaalt, krijgen we een disciplinair rapport. Het is een gevangenis, het is hetzelfde!
We hebben families buiten. Ikzelf heb twee kinderen en een vrouw die op mij aan het wachten zijn. Wat ik niet begrijp is dat de Belgische overheid mij van mijn kinderen wilt scheiden. Ze willen dat ik terug ga naar mijn land terwijl mijn kinderen hier legaal geregistreerd zijn, zo ook mijn vrouw. Ze gaven mij 10 jaar ontoelaatbaarheid, wat betekent dat ik bijna 58 jaar oud zal zijn wanneer ik terugkom.
Het is niet logisch, het is niet normaal, of wel mevrouw?
En er zijn zoveel verhalen. Een week geleden kwam er een jonge Syrische jongen van 14 jaar, een kleine jongen. We moesten met de sociaal assistent praten, we praatten met iederen hier zodat ze zouden tussenkomen. Hij bleef hier twee nachten. Vind je het normaal dat ze een minderjarige naar een gesloten centrum met volwassenen brengen, omdat ze twijfelden over zijn leeftijd? Wanneer je zijn gezicht ziet, is het duidelijk dat hij maar 14 jaar is. Dat valt niet te ontkennen! Wanneer ze twijfelen, wat ze gewoonlijk doen, wordt hij bij andere minderjarigen geplaatst, in een centrum voor minderjarigen. Dan nemen ze een test zoals ze zoals ze van plan waren om te doen, om te bewijzen dat hij minderjarig is. We hebben een beetje druk gezet, we spraken met de baas van het centrum, met de sociaal assistent, we belden verschillende organisaties, en het werkte, twee dagen later.
We zijn hier, gevangen, onze vrijheid ontnomen. Er is niets beter dan vrijheid, mevrouw. Maar we lijden, ik zweer het, we lijden veel. Het is moeilijk om gescheiden te zijn van je kinderen. We lijden onder alles, mevrouw, alles. Gelukkig hebben we hoop. Als we dat niet zouden hebben, we zouden zelfmoord plegen. Het probleem is dat we bang zijn van de donkere wereld, want we weten niet wat hierna komt. En we hopen, dus we doen het niet, we kunnen het niet doen. We hebben mensen achter ons, we hebben familie die op ons wacht, kinderen, vrouwen.
Wat ze met ons doen is ernstig. En de politiek, het is waar… Met politiekers geraken we nergens. Zij hebben de macht, hé!”
13/11/2017: De jacht op transitmigranten gaat voort in heel het land. We krijgen regelmatig oproepen van mensen die migranten herbergen en die hun beschermelingen kwijt zijn, hun voornaamste schrik zijnde dat ze gearresteerd, opgesloten en uitgewezen zijn.
De controles en arrestaties gaan nog steeds door, maar zijn minder zichtbaar: De Soedanezen, Eritreërs, Ethiopiërs, …. worden veel discreter gecontroleerd en gearresteerd in de stations van Brussel, Charleroi, Oostende, Brugge, Zeebrugge of in de vrachtwagens tijdens hun migratieroute.
Enkele migranten duiken terug op na een paar dagen of weken, een aantal werd gearresteerd en vervolgens weer vrijgelaten. Een trend die vastgesteld wordt is dat men er momenteel voor kiest om de Dublingevallen op te sluiten, want zij zijn iets gemakkelijker te identificeren en uit te wijzen.
Anderen verdwijnen zonder enig nieuws, om zo te vermijden traceerbaar te zijn voor de autoriteiten.
Anderen worden soms teruggevonden in een gesloten centrum.
In de gesloten centra worden ze nog steeds slecht ontvangen: ze krijgen geen telefoon en geen advocaat. Wij ondervinden enorme moeilijkheden om met hen in contact te komen, omwille van de censuur die geïnstalleerd is door de directie van de centra, de ontkenning van hun exacte naam of het gebruik van een pseudonaam, hun groot wantrouwen ten opzichte van contacten van buitenaf. Dit verhindert ons om een advocaat te vinden om een beroep van extreme urgentie te kunnen indienen, waarvan de periode loopt van 5 tot 10 dagen afhangend van geval tot geval.
Wij respecteren deze wil van de migraten om volledig anoniem te blijven, maar in bepaalde gevallen kan een beroep dat snel ingediend wordt tegen hun arrestatie leiden tot een bevrijding en de mogelijkheid geven om hun migratieroute verder te zetten.
Indien u iemand bij u herbergt of u bent in contact met personen die zich in deze situatie zouden kunnen bevinden, nodigen we u uit om:
– om met hen te praten over de mogelijkheden bij arrestatie en de gevolgen
– Hen uitleggen welke juridische procedures mogelijk zijn tijdens een opsluiting: onmiddellijk een beroep tegen hun opsluiting in dienen of later een asielaanvraag
– met hen proberen af te spreken een een contactpersoon te verwittigen wordt van hun arrestatie. Ze kunnen bellen vanuit het gesloten centrum via een telefoon van een medegevangene (er is solidariteit onder medegevangenen), beste is om een telefoonnummer van buiten te leren.
– Hen zeggen om onmiddelijk te verwittigen als er een risico op uitzetting is, ofwel dat men u dan contacteert of meteen belt naar Getting the Voice Out 0032(0)484026781) en de groep facebook stop deportations info&actions om zo een mobilisatie te kunnen organiseren ( zie http://www.gettingthevoiceout.org/comment-arreter-une-expulsion/)
– Ons alle nuttige informatie door te sturen om te weten waar de gearresteerde persoon zich bevindt, een contact te kunnen onderhouden en de nieuwe maatregelen van de dienst vreemdelingenzaken te leren begrijpen: gettingthevoiceout@riseup.net
BERICHT dat we sturen naar mensen die migranten herbergen en die zich ongerust maken
Indien u nog steeds geen nieuws hebt de dag zelf, bel dan naar het centrum Caricole, zij beschikken over de lijst van alle personen in het gesloten centrum (je moet aandringen!). Of, om zeker te zijn van een resultaat, bel naar alle gesloten centra. Maar er moet minstens 24 uur gepasseerd zijn alvorens men zich in een centrum bevindt bij een arrestatie.
voor telefoonnummers van de centra zie:http://www.gettingthevoiceout.org/quels-sont-les-centres-fermes-en-belgique/
Indien iemand een bevel krijgt om het grondgebied te verlaten, dan heeft men 10 dagen om in beroep te gaan omwille van extreme urgentie; Indien hij al een bevel tot grondgebied te verlaten gekregen heeft bij een voorgaande arrestatie, dan blijven er nog maar 5 dagen over om in beroep te kunnen gaan! Verscheidene advocaten zijn beschikbaar, maar alles hangt af van de plek waar men gearresteerd is en in welk centrum men zich bevindt!
UPDATE 06/10/2017: Mikele werd deze namiddag vrijgelaten. Dank aan allen voor de oproepen!
——————————————————————————————————–
05/10/2017: Mikele is een jonge Erythrëer die in Brussel gearresteerd werd en opgesloten in het gesloten centrum op 22/10/2017, terwijl hij als vluchteling erkend was in Italie. De sociale assistent had alle documenten over zijn identiteit en zijn vluchtelingen statuut in haar bezit.
Toen hij gearresteerd werd zei hij dat hij Mikele heette. De politie mensen schreven “Mickey”, zonder op te letten op zijn papieren die hij toonde met zijn juiste naam. Deze “slordigheid” had zware gevolgen kunnen hebben voor hem.
Zonder de snelle tussenkomst van de advokaat die hiertegen een beroep kan indienen binnen de tien dagen zou een erkende vluchteling naar zijn land van herkomst uitgezet worden !
Tengevolge een positief antwoord van de rechtbank op 03/11/2017 aan een ingediende dringend beroep moest hij onmiddellijk vrijgelaten worden ! Mikele is vandaag nog niet vrijgelaten!
Action Fax & oproep naar het gesloten centrum 127 bis
VRIJHEID voor MIKELE !! Tel du 127 bis : +32 2 7550000 Fax. +32 2 7598168
Update 01/11/2017: Na de oproep vanuit het gesloten centrum Merksplas, hebben we beloofd dat deze jongen geen nacht langer in deze gevangenis zou blijven. Opdracht vervuld. Dankzij jullie telefoontjes, fax en emails is de voogdijdienst hem gaan zoeken om hem naar een open aangepast centrum te brengen. Dank aan allen. Laten we de gesloten centra vernietigen!
——————————————————————————————————————————-
Veertien jaar en in een gesloten centrum
31/10/2017 : Verschillende gedetineerden van het gesloten centrum in Merksplas alerteren ons over de aanwezigheid van een kind van 14 jaar van Syrische afkomst. De direktie heeft hen verklaard dat er binnen een week een test moet gedaan worden om zijn minderheid te bevestigen en dat hij intussen in het gesloten centrum moet blijven!
“Het is een kind mevrouw. Hij speelt playstation en heeft geen haar aan zijn kin.”
Schrijf, fax mail om de onmiddellijke vrijlating van Ahmed te eisen!
Update 21/10: De medegevangenen telefoneren ons en zeggen dat ze zeer verontrust zijn.
I. zit nog steeds geïsoleerd in de medische dienst van het centrum. Men heeft haar telefoon afgenomen. Ze weigert te drinken of te eten sinds 5 dagen. Desondanks haar situatie werd ze geboeid meegenomen naar de rechtbank!
Eis de bevrijding van dit jong meisje in nood! We willen geen nieuwe Semira!
Blijf de autoriteiten lastig vallen zoals zij de gevangenen lastig vallen!
Telefoneer naar de Caricole et stuur hen protestmails!!
19/10/2017 : I. heeft haar aders overgesneden in de douche in het gesloten centrum Caricole op 18/10/2017.
Zij was psychologisch er heel erg aan toe de laatste 2 dagen en had hulp gevraagd aan de medische dienst en een afspraak gevraagd met de directrice van het centrum, zonder succes.In wanhoop heeft zij ons opgebeld en in het begin gezegd dat ze nood had om met iemand te praten. Zij snikte, huilde en zei dat ze dood zou willen gaan en vroeg aan ons om aan haar moeder te zeggen dat ze van haar hield. Zij heeft ons gezegd tot morgen en ons bedankt. Dezelfde dag is ze overgegaan tot actie. We hadden gehoopt dat ” tot morgen” en “dank u” haar zou opgelucht hebben voor op z’n minst één dag.
I. is een gedwongen huwelijk in Marokko ontvlucht. Haar vader ” een strenge moslim” zoals zij zegt, wou haar laten trouwen met een veel oudere man. Zij moest haar BAC2 nog halen en hoopte dat ze dit hier in België kon doen. Zij houdt ook veel van zingen en zij heeft ons aan de telefoon een liedje gezongen, in het begin van haar gevangenschap.
« ik zat gevangen in mijn familie en nu zit ik gevangen in België »
« Ik heb voor België gekozen, omdat het het land van de mensenrechten is »
I. heeft deze “administratieve” gevangenschap niet kunnen verdragen. Zij had gehoopt op een andere ontvangst.
Neen aan gevangenschap, neen aan gesloten centra
BEVRIJD dit jonge meisje en BEVRIJD ALLE GEVANGENEN
Bel naar de Caricole en stuur hun mails van verzet!
Als u contact hebt met gedetineerden in gesloten centra die uitgezet moeten worden (hij of zij heeft een “ticket” ontvangen)
Probeer erachter te komen:
-Of het de eerste keer is dat ze hem naar de vluchthaven brengt.
-Wat is het vluchtnummer vermeld op het ticket dat zij of hij in het centrum gekregen hebben? Het is niet voldoende de vliegmaatschappij te kennen : Turkish Airlines heeft bijvoorbeeld 4 vluchten per dag vanuit Brussel, wat is het mogelijk tussenlanding en het nummer van de volgende vlucht naar de eindbestemming. We hebben relais in sommige landen waar andere militanten tijdens de escale kunnen ingrijpen
– Is op het ticket “ met escorte genoteerd of heeft de sociaal assistent hen dit meegedeeld ?
-Probeer contact op te nemen met hun advocaat om erachter te komen of er een beroep aan gang is!
Over het algemeen worden bij de eerste uitzettingspogingnen de persoon naar het vliegveld gebracht en kunnen ze weigeren te vertrekken. De politie vraagt ze aanhoudend of zij wel of niet willen vertrekken en voegen hierbij “De volgende keer zal het met escort en helemaal niet vrolijk zijn”. Als ze weigeren, worden ze teruggebracht naar een centrum (niet altijd in hetzelfde centrum om ze te verwijderen van hun vrienden of kennissen)
Er waren een heel klein aantal uitzonderingen op deze regel, waar de escort er zonder waarschuwing was bij de eerste poging tot uitzetting.
Tijdens de tweede of derde poging tot deportatie worden ze naar het hhet politie kantoor van de luchthaven gebracht waar meerdere politieagenten hen afwachten. Ze worden vastgebonden, gehandboeid en in de toestel gedragen. Ze worden pepaatst op het einde van de toestel met hun escorte. Hier een recent getuigenis: http://www.gettingthevoiceout.org/arrestation-et-tentative-dexpulsion-audio/
Het is belangrijk om te weten of hij / zij een mobilisatie op het vliegveld wenst om passagiers te waarschuwen over hun aanwezigheid in het vliegtuig. Zo ja, is het ook belangrijk om uit te leggen dat zij lawaai moeten maken om de passagiers te waarschuwen van zijn aanwezigheid in het apparaat (soms is hij achter een gordijn verborgen en onzichtbaar voor de passagiers)!
Belangrijk ook om te weten dat als deze uitzettingspoging mislukt, wordt hij / zij soms op de luchthaven gehouden en in geheim op een andere vlucht vaak van een ander vliegmaatscappij!
Zie ook zwartboek over evictions
to prevent a deportation
Hoe een uitzetting voorkomen:
1) Voor de uitzetting
Indien er een uitzetting, individueel of collectief, wordt aangekondigd, verstuur dan een waarschuwing naar uw contacten en naar de pers. Geef een korte presentatie van de zaak van de persoon (personen) die bedreigd wordt (worden) met uitzetting, geef de vluchtgegevens en nodig mensen uit om protestberichten te sturen naar de autoriteiten en de luchtvaartmaatschappij, en ga op de desbetreffende dag naar de luchthaven (deze laatste actie is niet mogelijk bij uitzetting via een militaire luchthaven).
“Luchtvaartmaatschappijen zijn de zwakste link in de uitzettingen”, schreef de Britse journalist Ian Dunt in 2014.
Het is aan ons om deze link te breken.
2) De dag van de uitzetting
Ga naar de luchthaven om de pasagiers van dezelfde vlucht te sensibiliseren. Zeer vaak weten zij niet wat een uitzetting inhoudt. Als wij hen uitleggen dat een passagier tegen zijn wil aan boord is en dat deze onder geweld lijdt, is het mogelijk dat passagiers, eens aan boord, beslissen om tussen te komen en de uitzetting tegen te houden.
3) In het vliegtuig
De persoon die het slachtoffer is van de uitzettingspoging kan zich verzetten en proberen de aandacht van andere passagiers te trekken.
Passagiers mogen weigeren om te gaan zitten zolang de persoon die gedwongen gerepatrieerd wordt het toestel niet verlaten heeft. De piloot zal niet opstijgen als hij denkt dat de veiligheid op de vlucht niet gegarandeerd is. Indien een passagier weigert om te gaan zitten, zal de vlucht niet vertrekken. De piloot zal de persoon die gerepatrieerd wordt uit het vliegtuig begeleiden. Soms wordt de “rebellerende” passagier ook uit het vliegtuig gezet. Soms wordt de persoon op de zwarte lijst van de luchtvaartmaatschappij gezet.
Indien de uitzetting doorgaat, probeer dan de getuigenis van de gerepatrieerde te bemachtigen, meld het misbruik en geweld, en gebruik deze informatie om uw acties en campagnes op te bouwen. In het algemeen is het belangrijk om het algemene bewustzijn te vergroten omtrent een gebruik dat vaak wordt over het hoofd gezien, de deelname van luchtvaartmaatschappijen aan gedwongen repatriëring, en deze acties en campagnes te richten naar die luchtvaartmaatschappijen.
SAMENKOMST op donderdag 12 october 2017 17uur 30 voor Vreemdelingenzaken Antwerpse steenweg, 59B (Noordstation ) VRIJHEID VOOR ALLEN…… FRANCKEN en MICHEL BUITEN
Het nieuws uit de gesloten centra zijn steeds meer verontrustend: de Belgische regering, wetende dat repatriëringen naar Soedan illegaal zijn (bevestigd op 9 october door de rechtbank in Luik zie https://www.liguedh.be/espace-presse/138-communiques-de-presse-2017/2908-le-rapatriement-des-soudanais-est-un-acte-illegal ), blijft die uitzettingspogingen van mensen geïdentificeerd als Sudanesev voortzetten. Deze zaterdag 7 oktober hebben we vernomen van betrouwbare bronnen dat uitzettingen zijn gepland elke dag van de week: 2 op 7 oktober 4 de volgende dag, en ga zo maar door … In totaal heeft de Sudanese delegatie in september 43 soedanesen geidentificeerd en een laissez passé geleverd! De fundamentele rechten van de Sudanese gedetineerden in onze detentiecentra worden geschonden: het personeel van de centra zeiden hen dat ze geen recht hebben op een telefoon,op een advocaat of meer subtiel , dat een advokaat niet nodig is.
Een oplossing tegen hun uitzetting zou zijn om asiel aan te vragen, maar de meerderheid van hen heeft geen vertrouwen in de Belgische autoriteiten en weigert om asiel vanuit een gesloten centrum te vragen.
Het beleid van Vreemdelingendienstdienst is dat als iemand geen asiel aanvraagt, het is omdat hij bereid is terug te keren naar zijn land. “Als ze asiel vragen of als ze een beroep doen, is het hun keuze, hun vrijheid. Als ze de minste angst hebben voor hun veiligheid, kunnen ze asiel vragen in België en hun verzoeken zullen behandeld worden.Als ze dat niet doen, zijn ze niet bang voor hun leven, en inderdaad, aangezien ze in gesloten centra zijn, dat ze zijn geïdentificeerd en dat we passen hebben behaald, is het ons doel hen te repatriëren, niet permanent in gesloten centra te houden. ” Deze snelkoppeling is een meer dan twijfelachtige interpretatie van de wet.
De wet is heel duidelijk, de confrontatie met het land van herkomst is alleen toegestaan wanneer een asielaanvraag geweigerd is.
We zijn duidelijk tegen deze terugkeerbeleid, maar hier moet worden benadrukt dat, zelfs in het kader van het huidige beleid, de procedures niet worden nageleefd.
‘Ze hebben me een bevel gegeven om het grondgebied te verlaten, dan zetten ze me in de gevangenis, wat doen ze?’ Ze verhinderen dat ik het land verlaat, maar ik zal nooit in België blijven. in dat shit land. Ik wil weg van hier! “(getuigenis van een Soedanese persoon).
We hebben het over tientallen en tientallen mensen (minstens 26 in het gesloten centrum van Vottem en 27 in het gesloten centrum van Merksplas!), . Advocaten en activisten tracten contact te hebben met de gedetineerden , maar het is niet altijd gemakkellijk. Ze werden opgepakt in de Maximilian park en aan het Noord station in Brussel, geïnterviewd door Soedanese geheime agenten, ze zijn terecht wantrouwen over alles en allemaal.
Sommige gedetineerden die de delegatie van Soedan niet hebben ontmoet, worden nog steeds naar de Soedanese ambassade gebracht voor identificatie en afgifte van een pas. Dit betekent dat naast de 43 door de delegatie geïdentificeerde anderen worden geïdentificeerd door de ambassade voor Soudan.
De regering Michel, door gebruik te maken van deze situatie en het niet navolgen van de internationale verplichtingen hebben slechts één doel: België doen uitkomen als een land vijandig tegenover migratie en de komst van andere vluchtelingen op zijn grondgebied vermijden, ongeacht de toekomst van de gedeporteerden.
Naar aanleiding van de beslissing van de rechter in Luik
https://www.liguedh.be/espace-presse/138-communiques-de-presse-2017/2908-le-rapatriement-des-soudanais-est-un-acte-illegal
zei Franckeni dat hij deze beslissing niet zou aannemen, en de Sudanese van de andere centra’s zal blijven uitzetten
LAAT ZE ALLEN VRIJ…… FRANCKEN en MICHEL BUITEN
Wie zijn de illegalen, de criminelen? : Michel, Francken en zijn bende.
– SAMENKOMST op donderdag 12 october 2017 17uur 30 voor Vreemdelingenzaken Antwerpse steenweg, 59B (Noordstation ) VRIJHEID VOOR ALLEN…… FRANCKEN en MICHEL BUITEN
Wat je moet weten:
-Als je direkt of indirekt in contact zijt met Soudanesen zeg hen dat ze hun uitzetting mogen weigeren.Tenminste 4 hebben dit gedaan.Maar weten ze allen dat ze mogen weigeren? en wat bij de tweede uitzettingspoging die in ‘t algemeen geforceerd is en met politiescorte ?
-Ze kunnen met een advokaat beroep doen op hun opsluiting als ze minder dan tien dagen geleden gearresteerd werden en kunnen zo vrijgelaten worden,.
-De advokaten doen voor de anderen een aan aanvraag tot vrijlating, enige juridische oplossing voor het ogenblik.
Wat je kunt doen:
AKTIE:
– SAMENKOMST op donderdag 12 october 2017 17uur 30 voor Vreemdelingenzaken Antwerpse steenweg, 53 (Noordstation ) VRIJHEID VOOR ALLEN…… FRANCKEN en MICHEL BUITEN
-Schrijven, bellen, faxen naar de ambassade van Soudan en hen vragen geen Pass meer in te leveren
AMBASSADE SOUDAN
Avenue F. D. Roosevelt 124
1050 IXELLES
AMBASSADEUR Mutrif SIDDIG ALI NIMMERY
+32 2 647 51 59
+32 2 647 94 94
fax +32 2 648 34 99 sudanbx@yahoo.com http://www.sudanmfa.com
– Schrijven naar Egyptair, SN Airlines, Turkish Airlines, Ethiopian Airlines, die de uitzettingen doen via Cairo, Istamboul, Doha, (adressen hieronder) Voor het ogenblik hebben de mensen het recht om te weigeren, wat ze ook doen. Bij de tweede uitzetting worden ze met dwang en politie escorte uitgezet. Dan zal onze aanwezigheid op de vlieghaven nodig zijn!
– Samen komen voor de gesloten centra uit solidariteit en bellen, faxen naar alle centra’s (adressen hieronder)
– Bellen, mailen faxen naar de verantwoordelijken van die uitzettingen (adressen hieronder)
– Antwoorden aan de oproepen om naar de vlieghaven te gaan pepubliceerd op gettingthevoiceout en de facebook pagina “Stop Deportations Info&Actions”
Brugge (CIB)
Zandstraat 150, B-8200 Bruges
Tél. +32 50451040
Fax. +32 50315956
Le centre de retour 127 bis à Steenokkerzeel
Tervuursesteenweg 300, 1820 Steenokkerzeel
Tel. +32 2 7550000
03/10/2017: Kinderen zijn de eerste slachtoffers van de opsluitingen en uitzettingen door de Dienst Vreemdelingenzaken.
Elke dag worden gezinnen uiteengerukt door beslissingen van de Dienst Vreemdelingenzaken, waarbij vaders of moeders worden opgesloten, worden gescheiden van hun kinderen, soms pasgeboren, en uitgezet worden naar hun “land van herkomst” onder het voorwendsel van “een gevaar voor de openbare orde “, samenlevingscontracten en huwelijken worden geweigerd, het niet aanwezig zijn op de woonplaats … enz., zijn argumenten waarmee de publieke opinie gesust wordt omdat zogezegd de kinderen met de vader of moeder langs skype contact kunnen blijven houden!
Een moeder werd gescheiden van haar tweelingen van een paar maanden oud
Op 02/10/2017 ‘s ochtends kregen we een oproep van de vrouwen in het gesloten centrum 127 bis. Ze vertelden ons dat een dame net in het centrum was aangekomen. Ze zei dat ze weggenomen werd van haar tweeling. Ze werd naar het centrum gebracht na 24 uur te zijn vastgehouden in het politiebureau in Molenbeek.
De gedetineerden waren geschandaliseerd. Zij vertelden ons:
‘Ze huilt en schreeuwt constant ‘ mijn baby’s !!! ‘ Ze kan niet spreken of haar naam zeggen! “.
De volgende dag 03/10/2017 werd een oproep gelanceerd via Facebook, waarin de burgers werden uitgenodigd om 127bis te bellen: tientallen mensen belden de centrale. De afgevaardigde van de rechten van het kind, Bernard De Vos, kwam tussenbeide. Er werd hem gezegd: “Er is geen spoor van kinderen in haar dossier bij de Dienst Vreemdelingenzaken” en aan anderen: “Breng ons de geboorteakte.”
Later in de middag, goed nieuws: we krijgen het bericht: ‘Mama zal vanavond of morgenochtend worden vrijgelaten’. Succesvolle actie!
En vanavond 03/10/2017 werd ze vrijgelaten
Dit is geen geïsoleerd feit. We komen zeer regelmatig vergelijkbare situaties tegen.
Enkele recente voorbeelden zijn:
T., uitgezet op 26/09/2017, zijn kind is nu zes maanden oud. T. arriveerde in Europa in 2012 omdat hij vluchtte uit een land waar een dictatuur zich geleidelijk installeerde. Hij had zijn leven met zijn metgezel opgebouwd, maar ondanks een erkenning van samenwoonst met zijn vriendin sinds 18 maanden en de erkenning van zijn vaderschap werd hij naar zijn land teruggestuurd waar zijn leven in gevaar blijft.
De heer M is in België sinds 2005. Na een kleine misstap werd hij bij verstek veroordeeld en gevangen gezet voor 8 maanden in 2008. Daarna hervatte hij zijn leven, ontmoette een metgezel met wie hij twee kinderen kreeg die op dit moment 2 jaar en 8 maanden oud zijn. Hij werd gedeporteerd op 11/06/2017 omdat hij een “gevaar voor de openbare orde” zou betekenen.
Een moeder die op de luchthaven van Brussel uit de Verenigde Staten kwam voor een bezoek aan haar familie met haar 2 kinderen, werd gearresteerd, opgesloten en gedeporteerd op 30/07/2016 omdat ze een “twijfelachtig visum” had. De kinderen werden gedurende 2 maanden onder voogdij gezet en vervolgens gerepatrieerd.
De heer M is vandaag gedeporteerd naar Marokko. Hij had het vaderschap van zijn kind na een 2 jaar durende procedure verkregen. Het kind wordt momenteel door de rechter geplaatst omdat de moeder afwezig is en haar vader – die bij de jeugdbank gekend is – is uitgezet!
De tweeling van O. (die een uitzettingspoging op 5/10/17 zal ondergaan) wordt begin november geboren. De aanvraag voor wettelijke samenwoonst met zijn partner werd geweigerd op de dag dat het dossier werd ingediend! Vreemdelingendienst wil hem uitzetten, alhoewel hij de prenatale erkenning van zijn vaderschap ondertekende.
De dienst vreemdelingenzaken schendt onder ander de rechten van het kind!!
We veroordelen deze praktijken sterk . Vrijheid voor allen
05/10/2017 Ze waren tientallen deze zondag 1/10/2017 namiddag die een bezoek brachten aan het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel om hun woede te schreeuwen tegen deze opsluitingen uitzettingen.
Ze maakten een honderdtal mensen gelukkig voor een daguit Bangladesh, Algerije, Rwanda, Irak Brazilia,Kameroense, Congo en 2 Soedanese minderjarigen … waarbij heel veel vrouwen met hun komst.
Ongeveer twintig telefoontjes gekregen:
«Bedankt, bedankt»
‘Nu weten we dat we niet alleen zijn’
‘Vandaag voelen we ons goed’
“Het maakt ons blij”
‘Het raakt ons veel’
“Wij zijn zeer dankbaar”
‘Het comforteert ons’
“Er zijn mensen die aan ons denken, dat is geweldig”
“We lijden hier”
“Het is een marteling om opgesloten te worden”
‘Dank je wel’
“We zijn geen terroristen”
“Het is te leuk”
‘Dank u voor wat u voor ons doet’
‘Ze komen ons om vijf uur’ s ochtends thuis halen om ons in de gevangenis te zetten. Het is een schandaal »
‘Als we naar huis gaan, zullen we al uw ambassades verbranden’
“Het is geweldig”
“Verwittig de mensenrechten. Laat ze komen en zien wat we hier mmeleven. ”
“Waar zijn de rechten van de mens? ”
‘Wij zijn mensen’
‘We hebben je nodig’
“We hebben hulp nodig”
‘Het is onmenselijk’
OPROEP om dit te herhalen voor alle gesloten centra: Brugge, Merksplas, Caricole, Vottem.
OPROEP naar mensen die telefonisch contact kunnen houden met één van hen of hen kan bezoeken: talen: Frans, Arabisch, Engels, Nederlands, Portugees, …
EN oproep om ons te helpen hun telefoons op te laden …. zodat ze contacten kunnen hebben met de buitenwereld. Onze kassa is bijna leeg !!!!!
Wij worden overrompeld door aanvragen van mensen opgesloten in de gesloten centra om herlaadkaartjes voor hun telefoon.
Sommigen werden gearresteerd tijdens hun migratieroute (Zeebrugge, Oostende, aan de grens met Frankrijk) en werden gescheiden van hun familie die ze willen terugvinden en/of verwittigen. Anderen werden gearresteerd thuis, op de openbare weg, in de kantoren van Vreemdelingendienst of aan de grenzen (voornamelijk luchthaven in Zaventem). Anderen nog staan op het punt uitgezet te worden en moeten vrienden en familie in hun land van herkomst verwittigen. De noodzaak familie en vrienden te verwittigen over hun situatie is onontbeerlijk en van enorm belang voor hen.
U kunt hen helpen door een Lycamobile-herlaadkaart van 10 euro te kopen in uw nachtwinkel, boekhandel of kruidenier. Zend ons de PIN-code van deze herlaadkaart per mail naar ons adres gettingthevoiceout(at)riseup.net of per SMS op ons telefoonnummer 0032(0)484026781. Wij sturen die PIN-code per SMS naar de gedetineerde zodat hij/zij verder contact kan houden met de buitenwereld.
U kunt ook 5, 10 of 20 euro (of meer!) storten op onze rekening, of via uw bank een doorlopende opdracht instellen van 5, 10, 20… euro.
Collectif Contre Les Expulsions
TriodosBank BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB
Vermelding: lyca
Met dank uit naam van de gedetineerden.
Verspreid deze oproep naar uw vrienden en kennissen.
gettingthevoiceout(at)riseup.net
29/09/2017
Sinds de massale arrestaties van de mensen in het Maximilian Park en Noordstation in Brussel hadden we veel moeite om contact te hebben met de honderdtal mensen gearresteerd en in een gesloten centrum gezet
Volgens informaties verzameld door andere gedetineerden:
In sommige centra, wanneer ze aankomen, wordt hen verteld dat zij geen recht hebben op een telefoon of een advocaat, dat zij geen contact mogen hebben met de buitenwereld. Velen zijn onder druk, wantrouwen alles en iedereen en begrijpen niet waarom ze zijn opgesloten, waarom ze niet hun reis kunnen voortzetten of asiel vragen, waarom ze geen advocaat kunnen hebben. Zonder een advocaat kunnen ze geen beroep doen op hun aanhouding en erg moeilijk aanvragen om asiel indienen. Dit is duidelijk de reden waarom ze geen toegang krijgen tot een advocaat.
Anderen kampen op hun positie en weigeren hulp of verdediging.
De tussekomst van de Soedanese delegatie stelt ook vragen op. Volgen enkele getuigenissen zou deze delegatie zich voorstellen als een “vereniging om hen te helpen”: sommigen van hen zijn in de val gevallen en hebben heel hun leven verteld, anderen hebben niet gesproken. Hoe deze delegatie erin slaagde om zoveel “Soedanese” te identificeren waarvan de meesten weigerden te spreken blijft een raadsel..
Infos te verspreiden:
Zelfs als het personeel van de centra’s hen bedreigt als ze een advokaat vragen , hebben ze daar weldegelijk recht op. Het is spijtig genoeg de enige oplossing in een rechtstaat.
– Een eerste uitzettingspoging mogen ze weigeren: Als ze weigeren worden ze teruggebracht naar het centrum.
– Als ze onlangs gearresteerd werden kunnen ze met de hulp van een advokaat in beroep gaan tegen hun arrestatie en vrijgelaten worden (ART 3)
– Als er voor hen een uitzettingsvlucht geprogrammeerd wordt kunnen ze een asielaanvraag indienen dit de uitzetting zal aflassen.
En OPROEP naar de verenigingen en parlementairen die de centra’s binnen kunnen: ga hen hun rechten uitleggen; Het is jullie werk!
En OPROEP tot de aktivisten: NEEN aan de uitzettingen, ALLEN vrij!
Getuigenissen die we dankzij sommige contacten in de gesloten centra konden verzamelen
“Je hebt nog geen advocaat, we moeten eerst een vertaler vinden”
‘Ze zeggen dat je asiel zou moeten vragen, maar ik wil geen asiel uit het centrum vragen, het is te ingewikkeld. Dus ze hebben me uitgelegd dat ze zouden vragen om mij uit te zetten, maar ik weet dat het heel moeilijk is om een laissez passé te krijgen, ik denk dat ze het niet zullen verkrijgen. Daarom, vraag ik geen asiel, ze zullen mij voor twee maanden houden en daarna mijn opsluiting om de 2 maanden verlengen ”
“U bent hier voor 5 maanden, we zullen een paspoort vragen aan de autoriteiten en als ze weigeren een pas of paspoort te geven, dan is de uitgang mogelijk”.
‘Ik wil hier niks eten, ze zijn hier gek, helemaal gek. Ik weet niet eens waarom ik gearresteerd werd, hoe lang ik hier ben, niemand praat tegen me. ‘
‘Ik kon me dat niet voorstellen in Europa , ik ben heel geschokt’
“Alle mensen hier in Soedan, niemand wil asiel vragen, het leven is beter in Engeland, hier is het kak, zelfs als u papieren hebt, zoeken de politie altijd naar u”
“Soedanese hebben geen advocaat, geen telefoon”
‘De ambassade kwam, ze zeiden dat we terug moesten gaan. Ze bieden 1000 euro per persoon voor ieder van ons om terug te gaan naar Soedan ”
‘Ze zeggen dat ik geen keus heb, ik moet terug naar Frankrijk. Ze zeggen dat als je een asiel aanvraagt, je 4 maanden blijft opgesloten en dus vragen wij geen asiel. We doen niets ”
19/09: “hier weten ze dat ze niet kunnen worden verdreven, Vreemdelingendienst stuurde een e-mail, een fax of waar ze schreven dat de Soedanese hier 3 maanden hier moesten blijven, niet 2 maanden als de anderen maar drie, dat is een schending van de wet. Ze verzamelden alle soedanesen in een kamer met vertalers om dit uit te leggen een paar dagen geleden ”
23/09
“Op maandag werd hem verteld dat Soedanese mensen hem wilden ontmoeten. Denkend dat dit bezoekers waren, net als wij van collectieven, opende hij zich voor hen en gaf hen veel informaties. Het was later in het gesprek dat hij begreep dat het vertegenwoordigers waren van de Soedanese ambassade Hij kreeg dan een offerte van 1000 dollar bij het terugkeren in zijn Soudan, 650 nu en, 250 later.
Hij werd verteld dat het een goede moment was om terug te keren naar Soedan, waar alles nu veel beter gaat.
Hij voelt zich erg kwetsbaar en vraagt om hulp. ”
27/09
Om 9 uur vroeg een man uit het centrum hem te begeleiden omdat hij een interview moest hebben, hij was verrast omdat hij geen asiel had gevraagd. Ze hebben hem overgebracht van Caricola naar 127bis waar hij 20 minuten de Soedanese delegatie ontmoette. Ze spraken met hem op een niet zeer geschikte manier “We weten dat je Soedanees bent” en ze vroegen hem terug te keren en vertelden hem dat ze zijn problemen zouden oplossen als hij problemen heeft met de overheid of financieel! Hij weigerde te praten, zodat ze hem terug naar Caricole brachten. Ik sprak met hem. Zij vertelden me dat deze delegatie naar Antwerpen en Brugge ging. Ze zeiden dat ze hadden gehoord dat 15 mensen naar Sudan waren gedeporteerd. Hij had nieuws over deze mensen in Soedan. Ze zijn boos.
WEERSTAND in de gesloten centra …….. en Profielen van de mensen uit DRC die op 26/09 op een militaire uitzettingsvlucht gezet worden naar Nigeria, Ghana en de DRC
De “tegenstanders”
Vele zijn bekende tegenstanders van het Kabila-regime en zijn al jarenlang in strijd tegen het regime. Ze zijn sinds enkele maanden in de gesloten centra bewaard, hebben verschillende asielaanvragen gedaan, maar de CGVS heeft ze niet geloofd ondanks onweerlegbaar bewijzen. Ze zijn gesignaleerd als tegestanders door het regime en riskeren een arrestatie zodra ze in Kinshasa aankomen.
“Criminelen”
Sommige mensen , soms jaren geleden. Volgens de contacten die we hebben waren sommigen minderjarigen toen zij in België aankwamen, en werd aan hun ouders asiel toegekend. Hun families zijn allemaal van Belgische nationaliteit geworden en zij kennen Kongo niet. Voor een van hen, 10 jaar geleden werd hij uit de gevangenis vrijgelaten. Een ander had de Belgische nationaliteit behaald en dan werd deze teruggetrokken als gevolg van veroordelingen. Wat gaan ze doen in de DRC ???
“Vaders”
Ten minste twee zijn vaders geworden een tijdje geleden , maar werden gearresteerd bij een samenwoon of huwelijksaanvraag op de gemeente , dit in het kader van de jacht van Francken naar “valse” babys of “valse” vaders!
“Vrouwen”
Wij weten van 6 Congolese vrouwen die hun ticket hebben gekregen voor de vlucht, waaronder een moeder en haar twee dochters van 18 en 22 jaar die 5 jaar in België woonden.
Tegenstanders van de Congolese regering afleveren, de aankondiging van de uitzetting van “criminelen” door Francken verder zetten, huwelijken of kindererkenningen voorkomen, alles is goed om het volk “gerust te stellen” en om tegenstanders aan het regime van Kabila te leveren: de ijzeren hand van de Belgische staat tegen de “vreemdelingen”, trouw aan het Europees migratiebeleid en hun terugkeer richtlijn gecoördineerd door de criminele Frontex!
En WEERSTAND: In het 127bis hebben op 2017/09/23 5 gevangenen proberen te ontsnappen: Soedanese, Syriërs, Marokkanen …. Ze werden aangehouden en overgebracht de volgende ochtend naar andere centra’s, omdat alle isoleercellen (cachot) gereserveerd waren voor de mensen uit Ghana, Nigeria en DRC die op de collectieve vlucht moeten op 26/09/2017,
Deze uitzettingen hebben voor ons geen zin. Ze zetten gezinnen, mensen, kinderen in ernstige nood. Ze zijn de weerspiegeling van Racisme en onderdrukking.
Deze morgen zijn teminste 10 congolesen, zonder verwittigingen, van andere centra’s naar het gesloten centrum gereden om hen op de militaire uitzettingsvlucht van 26/09/2017 te zetten. Hun vrienden in de centra’s zijn geschokt en proberen hun advokaten te verwittigen.
Deze uitzettingsvlucht naar Nigeria, Ghana en DRC schijnt iets groots te worden, dit alles betaald door Frontex!.
Schrijf naar de verantwoordelijken!
ACTION!!!!
——————————————————————————————————–
Update: The collective deportation will take people from Nigeria, Ghana and DRC
——————————————————————————————————————-
Meerdere Congolezen die opgesloten zitten in gesloten centra werden op de hoogte gebracht over hun registratie op een groepsvlucht naar Kinshasa op 26 september 2017 om 10u, vertrekkend op de militaire luchthaven van Melsbroek. Dit betreft mogelijks een Frontex vlucht waarbij mensen uit Congo, Nigeria en Ghana en mogelijke andere nationaliteiten die verblijven in andere Europese landen verzameld worden.
Opgepast! Andere nationaliteiten kunnen ook betrokken zijn. De meeste van de voorgaande groepsvluchten richting Kinshasa hadden een tussenstop in Conakry om er Guineeërs af te zetten.
Een sociaal assistent vertelde één van de opgeslotenen: “Maak je geen zorgen. Je zal niet alleen zijn. Er zullen anderen mensen met jou op de vlucht zitten.”
Waarschuw de Congolese en Guinese diaspora. Arrestaties kunnen nog steeds gebeuren zodat deze vlucht volgeboekt kan worden.
Flyer om te verspreiden onder de Congolezen met het doel hen te waarschuwen voor mogelijke invallen en arrestaties in de komende dagen.
Flyer alerterafless
–— Let’s make the voice of retainees in closed centres audible TOGETHER, LET’S OCCUPY THE PUBLIC SPACE AND READ TESTIMONIES OF RETAINEES IN CLOSED CENTRES
Friday 22nd September 2017 3.30 p.m.
Place de la Monnaie Brussels
The 22nd of September is a yearly moment to protest against the policy of closed centres in Belgium, which commemorates the assassination of Semira ADAMU, a 20 years old Nigerian militant who choked and died after Belgian policemen had pressed a cushin on her face during their 6th attempt to deport her in 1998.
Today in Belgium, more than 6,000 people per day are being retained in closed centres, and threatened with deportation. The situation in the centres, the raids and deportations are inhuman and hidden from the public by the authorities. This situation is unacceptable.
Info and contact: audible@riseup.net.
—Benefiet avond: Vriidag 22 September vanaf 19 uur, rue du Foulons 47/49, 1000 BXL
Op 22 september herdenken we de moord op Semira Adamu, gestikt tijdens haar deportatie uit België (1998). Op deze dag willen we ook alle vormen van verzet in het daglicht stellen, die sindsdien worden gevoerd tegen deportatie en opsluiting van migranten in België.
De migratiewetten worden steeds strenger, en de overheid criminaliseert steeds harder het verzet. Vandaag betekent zich verzetten tegen een deportatie, aangeklaagd worden. Dit is alleszins de intentie van de staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken, en de Dienst Vreemdelingenzaken.
Aan de hand van getuigenissen van de beklaagden (de “6 passagiers”, aangeklaagd wegens verzet tegen de deportatie van een Kameroenese staatsburger in 2016) en militanten die nu en voordien verzet pleegden, zal er een discussie gelanceerd worden over de mogelijkheden om zich te verzetten tegen deze repressieve machine die jaarlijks duizenden levens verbrijzeld en kapot maakt.
Met deze politieke en feestelijke benefietavond zullen fondsen ingezameld worden voor de juridische kosten van de “6 passagiers” (verplaatsingen, advocaat) en om het toekomstig verzet te ondersteunen.
Welkom aan alle personen, collectieven, groepen en organisaties die zich in deze strijd herkennen om samen na te denken over verzetsstrategieën.
Georganiseerd door militanten van vroeger en nu, in samenwerking met de campagne “Je ne la boucle pas!” en met de steun van Colectivo Garcia Lorca.
NB: De volgende hoorzitting van de “6 passagiers” gaat door op 15 november om 9h aan het Justitiepaleis van Brussel. Laten we talrijk aanwezig zijn!
“Mensen van de delegatie uit Soudan zijn gekomen. Zij hebben gezegd dat we moesten teruggaan en hebben 1000 euros per persoon voorgesteld als we terug naar Soudan gaan”
—————————————————————————————————————
Update 17/09/2017: De mensen gearresteerd door politie de laatste weken in het Maximilian Park en rond en in het Noordstation zijn nog steeds zeer talrijk in de gesloten centra en het blijft zeer moeilijk om met hen een contact te hebben en zelfs hen te lokaliseren. Het is dankzij medegevangenen dat we soms een paar namen vastkrijgen en we hen in contact brengen met een advocaat. In sommige centra vertelt het personeel dat ze “geen recht” hebben op een advocaat en “geen recht” op een telefoon. Enkelen werden vrijgelaten dankzij een ingediende beroep, anderen werden naar verluid uitgezet naar landen waar ze vingerafdrukken hebben gelaten, maar velen hebben geen nieuws, geen advocaten en geen contact met de buitenwereld. We hadden informatie gekregen over de detentie van twee minderjarigen in het gesloten centrum 127bis. De afgevaardigde voor de rechten van het kind heeft het centrum op zondag ochtend 17/9 proberen te bezoeken om een van hen te ontmoeten. De persoon bij de receptie zei eerst dat die jonge man niet in het centrum was en eens dat ze wel moest aannemen dat hij er wel was , verbood zij om “administratieve redenen” de toegang aan de afgevaardigde.. De indruk die we hebben op deze situatie is dat deze mensen van het Maximilian Park en hier de minderjarige jongens, verborgen worden, om de autoriteiten toe te laten de razzia ‘s en de systematische arrestaties door de politie te ontkennen, en elke hulp voor hen te beletten.
Als u hoort van mensen die gearresteerd en opgesloten worden in onze gesloten centra, is het uiterst belangrijk om hun namen zeer snel te communiceren, om een beroep in te dienen tegen die opsluiting (binnen de 10 dagen) waardoor hun vrijlating mogelijk wordt. Om dit te doen, stuur hun exacte naam naar Gettingthevoiceout@riseup.net. We zullen de gegevens doorgeven aan advocatenkantoren.
——————————————————————————————————————————
Een honderdtal migranten in Brussel werden gearresteerd en bevinden zich momenteel in onze gesloten centra na de “opkuis” van het Maximiliaan park en de Noordstation.
40 zijn in het gesloten centrum van Merksplas,een 40tal in een vleugel van het gesloten centrum van Brugge, en enkele tientallen in de Caricole, 127 bis en Vottem.
Om plaats te maken voor hen werden vele andere gevangenen na soms 10 maanden gevangenschap of uitgezet of vrijgelaten met een bevel het grondgebied te verlaten!
De meesten van de gearresteerden zijn Dublingevallen en het centrum weigert een advocaat aan te wijzen omdat “dit niet nodig is” zeggen ze (dat is onjuist!).
Enkele tientallen minderjarigen werden gearresteerd en “onder voogdij gezet”. Zij zullen ongetwijfeld hun reis hervatten, gescheiden van hun ooms, beschermers of passeurs die hen moesten beschermen. En daarom in groot gevaar!
Bericht van Terre d’asile France: Alle Sudanese van het kamp van Norrent Fontes die in Brussel waren, zijn nu teruggekomen naar het kamp. Ze zijn erg bang om terug te keren naar België en zijn erg bezorgd voor hun vrienden in de gesloten centra.
En deze 14/09 vernemen we dat 11 mensen in het gesloten centrum 127bis sinds 5 dagen in hongerstaking zijn, waaronder de Eritreërs en Soedanesen, Ze begrijpen niet waarom ze opgesloten zijn en vragen om vrijgelaten te worden!
En deze 15/09 kondigt de heer Francken dat er een identificatie cel uit Soedan komt en dat ze 80 Soedanese moeten identificeren !!
De meesten van hen zijn Dublin en asiel aanvragers in een ander Europese land.Ze zouden moeten teruggestuurd naar hun Dublin land waar hun asielaanvraag verder moet behandeld worden. Zal Francken deze regels overschrijden en asielzoekers naar Soedan terugzenden?
Gaat Francken de grens bewaker van EUROPA verder spelen?http://www.gettingthevoiceout.org/dienst-vreemdelingenzaken-de-gendarmegrensbewaker-van-europa/
We ontvangen oproepen van mensen / families die in Europa dwalen, die, gezien de onrust in Brussel, denken dat als er zo veel migratie bewegingen zijn en repressiebewegingen zijn, er zeker interessante plannen in Brussel zijn om in Groot-Brittannië te geraken!
Sommigen komen eraan!
12/09/2017:
Ondanks de militarisering van de Europese grenzen en de bouw van muren en prikkeldraad, proberen duizenden migranten nog steeds Europa te bereiken. Sinds 2015 hebben de regeringsleiders ons verteld over de “migratiecrisis”, de “asielcrisis”, en over het beheer van situaties die als oncontroleerbare en constante noodtoestanden worden voorgesteld. Echter, het was het beleid van de Staten zelf die die situaties creëerden, door de grenzen te controleren, door de bevolking te proberen te beheersen. De steeds restrictievere en meer beveiligende bewakingslogica vernietigen de juridische toegangsmogelijkheden voor de migranten. Het Maximilienpark is maar één voorbeeld van deze “kampen” die zich over heel Europa vermenigvuldigen.
In alle Europese steden proberen migranten zich te vestigen, te leven en eventueel de sleutel tot Sesam te verkrijgen, een papier die hen toelaat hier legaal te blijven!
Zoals in Calais, zoals in alle Europese steden, heeft de staat slechts één antwoord: repressie, gesloten centrum en uitzetting om de “openbare orde” of de “volksgezondheid” te behouden. Al deze acties hebben maar één doel: de dreigende discours op migratie voeden.
Wij accepteren geen mensen die slapen in parken of treinstations.
Wij accepteren geen nieuwe razzia’s in parken en treinstations.
Wij accepteren geen opsluitingen in gesloten centra.
Wij accepteren dit staatsgeweld niet.
We zullen blijven vechten voor de waardigheid van allen, migranten, mensen zonder papieren, buitenlanders, reizigers, asielzoekers, daklozen!
Wij zullen hen met waardigheid blijven verwelkomen.
We zullen deze repressieve strategieën, die alleen lijden en angsten verergeren, blijven bestrijden.
We willen geen Calais in Brussel.
We willen geen Calais waar dezelfde methoden die al jaren gebruikt worden, een totaal mislukking zijn geweest.
We willen niet dat de geschiedenis zich herhaalt.
Woorden van een migrant in het park: “Zolang uw vuilnisbakken meer gevuld zijn dan onze tafels, zullen we komen.”
Laten we onze inspanningen verenigen, buiten onze specificiteiten en onze verschillende strijdsmethodes om, om een stevige weerstand op te bouwen. Wij eisen dat deze energie en dat die miljarden euro’s niet toegewezen worden aan restrictief en repressief migratiebeleid, maar gebruikt worden om echt opvangbeleid te implementeren.
Brussel 2017, dat kan niet!
Eerste protestactie op Vrijdag 15 September om 17u00 voor de Dienst Vreemdelingenzaken Antwerpse steenweg 59 1000 Brussel
En op 14/09/2017 om 18u30 voor de gemeenten van Schaarbeek en Brussel-Stad om onze vastberadenheid aan de burgemeesters die verantwoordelijk zijn voor de razzia’s in Noordstation en Maximiliaanpark te tonen:
05/08/2017
Theo Francken heeft twee landen ontdekt die hij nog niet kende: Soedan en Somalië
Al bijna een jaar slapen migranten, hoofdzakelijk Soedanezen en Erithreërs, in het Maximilien Park in Brussel. Verenigingen en vrijwilligers proberen hen te voorzien in basisbehoeften, maaltijden en slaapzakken sinds hun aankomst.
Politiek en NGO’s maken voorstellen omtrent accommodaties, “sorteercentra” of “vooropvang” , die meer op “hotspots” kampementen lijken dan op accommodaties.
Francken kondigt “arrestaties en terugsturen naar land van herkomst” aan
Geconfronteerd met de concentratie van migranten in het park, werden chaos en intimidatie georganiseerd door de gemeentelijke en federale politie. Dit werd gevolgd door herhaaldelijke raids in de vroege ochtend van soms 100 mensen, vergezeld van diefstal van waardevolle goederen (GSM, enz. ..). Nadien intimidatie / verbod om maaltijden te serveren. Dan weer verspreiding en arrestaties van de meest weerspannigen met niet te vergeten elke keer confiscaties van hun eigendom. Ook was er de bezetting van het park door de politie overdag, om migranten te voorkomen terug te keren.
Door de druk en de onderhandelingen zijn deze raids en politie-optredens in de afgelopen weken minder frequent geworden.
Dit betekent echter niet dat Francken zijn belofte om “ze allemaal in gesloten centra te plaatsen en terug te sturen naar hun land van herkomst” niet langer op de agenda staat.
We hebben ontdekt dat de voorbije weken tussen 20 en 30 mensen, hoofdzakelijk van Soedanese afkomst, onder wie 2 vrouwen, gearresteerd werden rond treinstations en dat ze geplaatst werden in gesloten centra. Sommige zijn er al enkele weken, anderen zijn net toegekomen.
In plaats van zichtbare acties uit te voeren, heeft de Dienst Vreemdelingenzaken een meer discrete methode opgenomen, waarbij ze mensen rond trein stations en in de publieke ruimte arresteren, wanneer ze geïsoleerd zijn en onttrokken aan het zicht van ooggetuigen.
Men dient te weten dat tijdens controles gezocht wordt naar bepaalde nationaliteiten en deze in gesloten instellingen geplaatst worden om gedeporteerd te worden. De nationaliteiten zijn gekozen op basis van afgesloten akkoorden of spanningen tussen België en de desbetreffende landen, de nationaliteiten die zich op ons grondgebied bevinden, of op basis van Francken zijn gemoedstoestand.
Zodoende kwijnen Algerijnen al maanden in onze cellen omdat de staatssecretaris tevergeefs een terugkeerakkoord met Algerije probeert te bemachtigen.
Zodoende worden Congolezen vastgehouden en soms gedeporteerd (veel tegenstanders van het huidige regime), hoogstwaarschijnlijk volgens een “geheim akkoord” met Kabila’s regime.
Zodoende worden veel Kameroeners gearresteerd en gedeporteerd volgens de onlangs getekende overeenkomst met Kameroen. Velen onder hen worden bij hun aankomst in Kameroun gearresteerd in Kameroen omdat ze het land verlieten om asiel aan te vragen in Europa.
En zodoende richt de Dienst Vreemdelingenzaken zich, verraderlijk en uit het zicht van ooggetuigen, op Soedanezen en Somaliërs om hen te arresteren, op te sluiten en te deporteren.
Sommige opgeslotenen vallen onder het Dublin-akkoord en horen teruggestuurd te worden naar het land waar hun vingerafdruk geregistreerd werd, veelal Italië; een land dat het moeilijk heeft met het hoge aantal asielaanvragen. Ze zullen op straat terechtkomen, en wanneer het asiel wordt afgekeurd, teruggestuurd worden naar Soedan aangezien Italië een terugkeerakkoord heeft met Soedan. Ondertussen zijn er in verschillende landen (Duitsland, Frankrijk, enz) bewegingen en demonstraties opgericht door burgers en sans-papiers.
De meeste opgeslotenen die de voorbije weken gearresteerd werden, weigeren om asiel aan te vragen in België: “Ze zeggen dat wij asiel moeten aanvragen maar ik wil geen asiel aanvragen in dit centrum, het is te ingewikkeld. Dus legden ze mij uit dat ze een laisser-passez zouden aanvragen, maar ik weet dat dit document moeilijk te bemachtigen is. Daarom vraag ik momenteel geen asiel aan. Ze zullen mijn verblijf elke twee maanden verlengen.”
“Geen enkele mens uit Soedan die hier zit, wil asiel aanvragen. Het leven in Engeland is beter, hier is het de hel. Zelfs als je documenten hebt zit de politie steeds achter je aan.”
Het gesloten centrum weigert sommigen een advocaat toe te wijzen: “Je krijgt nog geen advocaat, eerst moet je een vertaler vinden.”
Zoals gewoonlijk hebben de Dienst Vreemdelingenzaken en de staatssecretaris maar één antwoord voor deze reizigers: intimidatie en repressie!
Sommigen worden teruggestuurd naar het Europese land waar hun vingerafdruk geregistreerd werd (Dublin-akkoord) en vervolgen van daar hun migratieroute naar hun gekozen land. Anderen zullen maanden verblijven in onze gesloten centra met het label “Dublin België” en zullen gedwongen worden om asiel aan te vragen in België indien ze hun vrijheid willen herwinnen, ookal hadden ze België niet uitgekozen.
We kunnen dit niet toestaan. Deze migranten hebben duizenden kilometers gereisd op zoek naar een betere toekomst, hun migratieroute liep langs Brussel maar Niet om opgesloten te worden en in een administratieve val te geraken, gebouwd door Europa om “vreemdelingen” te beletten om te reizen.
Stand van zaken op 31/08/2017: Er waren mensen aan de luchthaven, maar het was heel moeilijk om passagiers te vinden die zich iets van deze problematiek aantrok. FeFe is aangekomen in Kinshasa in een verschrikkelijke staat. Vrienden en familie van haar hebben haar opgewacht. Ze werd meegenomen naar het ziekenhuis waar zij aan een infuus ligt. De congolese gemeenschap hier en daar zijn heel attent over haar situatie en die van haar familie, want het komt vaak voor dat tegenstanders van het regime vervolgt worden en vermoord worden na hun uitzetting. Veel congolezen zitten momenteel gevangen in de gesloten cantra, maar sinds enkele maanden vooral ook tegenstanders van het regime van Kabila. Enkelen leggen ons uit dat Kabila in samenwerking met België en zeer waarschijnlijk ook met andere europese landen samenwerken om de diaspora van Democratisch Republiek van Congo te intimideren voor de voorziene verkiezingen op het einde van het jaar in RDC.
——————————————————————————————————————————–
30/08/2017
Mevrouw FEFE , journaliste die goed gekend was als tegenstand van RDC, werd opgesloten in Brugge gedurende 5 maanden en een hongerstaking van 20 dagen, werd meegenomen naar de luchthaven ” in urgentie” tijdens haar derde uitzettingspoging.
over de voorlaatste uitzetting zie hier! http://www.gettingthevoiceout.org/le-gouvernement-belge-va-livrer-une-militante-congolaise-aux-autorites-rdc/
Ze zal waarschijnlijk op de vlucht gezet worden van Royal Air Marokko om 17u40 op 30/08/2017 die een tussenlanding maakt in Casablanca et vervolgens aankomt in Kinshasa op 31/08/2017 om 3 uur s’nachts!
Fefe bevindt zich fysisch in zeer slechte staat ten gevolge van haar hongerstaking gedurende 20 dagen.
Afspraak aan de luchthaven in zaventem om 15u40 om te praten met de passagiers van de vlucht Air Marokko 17:40 – 03:50 (+1) (11h 10m)
Vandaag 25/08/2017 11 uur: een Marokkaanse man opgesloten in het gesloten centrum heeft zijn zelfcontrole verloren.
Hij had vernomen dat zijn broer in Libië gestorven was en dat hij in Marokko zou begraven worden. Hij had gevraagd om teruggestuurd te worden naar Marokko. Vreemdelingenzaken ‘s antwoord dat hij op 25/08 ontving, was een verlenging van zijn detentie voor nog eens 2 maanden. Veel andere gedetineerden krijgen, zoals hem, de verlengingen van 2 maanden, wat leidt tot “administratieve” detenties uiteindelijk voor sommigen van tot 1 jaar of meer. Sommigen vragen zich te laten repatriëren naar hun eigen land, anderen verblijven in België sinds 20 jaar of meer, met soms vrouwen en kinderen hier. De beslissing voor deze Marokkaanse man heeft vandaag een hevige solidariteitsbeweging in het centrum gewekt. Sommige gedetineerden begonnen met het vernietigen van alles in hun levensruimte. De Marokkaanse man werd snel geisoleerd (cachot), waardoor de andere gedetineerden zich voor het kantoor van het centraal directie verzamelden om te protesteren.
Om 14 uur: 32 gevangenen weigerden te eten. Er kwamen 3 politiewagens op en de politie kwam het centrum binnen. De demonstranten, die voor het centrum waren, werden weggejaagd.
Om 15.00 uur kwamen 25 “robocops” gewelddadig in aktie in het centrum. Door de direktie van het centrum werden 3 gedetineerden aangewezen verantwoordelijk van de onrust. Ze werden hardhandig opgepakt door politiemachten en meegenomen. In het centrum werd een voorzichtige rust gerestaureerd.
Media: https://www.rtbf.be/info/regions/flandre/detail_debut-d-emeute-au-centre-127-bis-pour-etrangers-de-steenokkerzeel?id=9691456
“La police est sur place
Vers 14h, des policiers en tenue anti-émeute ont pénétré dans le Centre. Via le téléphone portable d’un des “pensionnaires”, nous avons pu entendre une partie de l’intervention, effectuée à l’aide de chiens. Selon notre témoin, les policiers ont interpellé et frappé un des “émeutiers”, celui qui s’était fait en quelque sorte le porte-parole de ses compagnons auprès de la direction pour dénoncer leurs conditions de vie précaires : mauvaise nourriture, en quantité insuffisante, toilettes malodorantes, etc.”
Reeds op 3 mei hadden gedetineerden protest gemaakt en weigerden te eten wat ze hen toen werd opgediend. Drie van hen werden toen overgebracht naar andere centra.
Hier zijn enkele woorden van getuigen:
“We vragen om snellere procedures om langdurige opsluitingen te vermijden. Sommigen worden hier gek . Wij worden maanden zonder reden vastgehouden en zonder nieuws gelaten. De maatschappelijk werker zegt altijd ja en doet nooit iets! Ik denk dat ze werkt met vreemdelingenzaken. De bewakers zijn niet respectvol (behalve één van hen), ze zijn stout en racistisch. ”
“We zijn allemaal in de handen van Vreemdelingendienst zonder enige rechten: is dat niet de Gestapo ?
De medische zorg worden ook veroordeeld:
“Sommige zijn erg ziek, hebben afspraken in het ziekenhuis, wachten op dringende operaties. Deze afspraken worden nooit gerespecteerd en zelden zijn er mensen die in het ziekenhuis worden gebracht.”
“Als iemand erg ziek is, moeten we zwaar aandringen om een dokter te zien. En als er geen dokter komt, roept het centrum uiteindelijk naar een ambulance wanneer we heel zwaar aandringen (3 keer deze week!)
We zullen doorgaan met de strijd voor de sluiting van deze schandelijke gesloten centra. Deze “administratieve” detentieplaatsen zijn de uitdrukking van een Europese en wereldwijde repressieve benadering tegen die zogezegde ‘invasie’.
VRIJHEID VAN BEWEGING EN VESTIGING VOOR ALLEN NIEMAND IS ILLEGAAL SOLIDARITEIT
20 augustus 2017 : reeds 10 dagen zijn 2 congolese vrouwen, Clarisse Iseka Mbongo en Fefe Tuluka Mizaku in hongerstaking in het gesloten centrum van Brugge. Machteloos tegenover een verdrukkend systeem, is het hun laatste oproep dat ze ons zenden, na verschillende uitzettingspogingen te hebben ondergaan. Ze ondervinden veel pijn (rug- en gewrichtspijnen) en ze beginnen zich heel zwak te voelen.
Deze staking is niet erkend door het gesloten centrum van Brugge dat probeert om “het verzet te breken” en hun strijd te stoppen door hen in isolement te steken, hen te verplaatsen of met geweld te stoppen. Fefe werd sinds 4 dagen geïsoleerd in de verpleegzaal, men heeft haar telefoon afgenomen, want het is door de steun van buiten dat haar verzet langer kon duren.
De gevangene vrouwen zeggen hetvolgende :
“Ik verkies om hier te sterven”.
“Als ze me dood willen, dat ze het dan hier doen voor de ogen van iedereen”
“Ik kies ervoor om hier te sterven dan om verkracht te worden in mijn land. Het is daar echt niet meer te doen daar. Op zn minst zal mijn familie hier naar mijn graf kunnen gaan en zal ik door hen erkend worden”
” Ik heb heel veel bewijzen voorgelegd, maar België wil er niet eens naar kijken, ze willen niets overwegen”
“Het blijkt dat wij slachtoffers zijn van het geld” (opmerkingen van het personeel van het centrum doen een aantal denken aan de tijd waarin Mobutu royaal geld schonk aan Zuid-Afrika in ruil voor politieke oppositiestrijders… nooit zijn hier bewijzen van gevonden, er is ook nooit onderzoek naar gedaan–wegens te delicaat!… maar ” men weet dat dit bestaan heeft”. En de realiteit van gisteren lijkt ook op die van vandaag, met Kabila en een aantal van zijn “bondgenoten”.
Hetgeen de medestanders van de gevangenen toevoegen: ” Ze ziet dat ze behandeld wordt als een crimineel. Haar laatste uitzettingspoging was heel traumatiserend, ze komt er niet bovenop, vernederd, ruw behandeld, ze gelooft nergens meer in, ze eet niet meer.”
Op onze oproepen aan het gesloten centrum van Brugge antwoordden ze ons:
“we krijgen telefoontjes voor haar”
“wie bent u?” ” we mogen niet praten met Mevr FT… maar ik zal u de sociaal assistent (sociale dienst) doorgeven”.
En het antwoord van de sociale dienst is:
“het is onmogelijk om haar nu te spreken, pas vanaf 19u s’avonds”
“De dokter en de directie hebben beslist dat ze moet rusten en kalm blijven”. “ze is al genoeg gestrest, ze moet opruiende oproepen vermijden en ze moet rust krijgen”. “ze zal contact hebben met haar advocaat vannamiddag”
Men spreekt niet over HONGERSTAKING… !!! De toon is beleefd, maar men vermijdt elke dialoog en men geeft een schijn van transparantie!
Als u hen wil steunen, blijf telefoneren en de laat de centrale van Brugge overspoeld worden met telefoonoproepen. Telefoon van de central van het gesloten centrum van Brugge is: 050.451.040 en vraag om te praten met de ene of de andere en vraag naar nieuws over hen!
Schrijf, telefoneer naar de bevoegde diensten en uit uw woede over deze migratiepolitiek:
Directeur van de dienst Vreemdelingenzaken
F.Roosemont Bur_Presse@dofi.fgov.be T02 793 80 31 (NL – EN) – 02 79380 30 (FR), Fax 02 274 66 40
17/08: de uitzetting werd geannuleerd. Clarisse en Fefe zijn in hongerstaking sinds 5 en 6 dagen. Het is de enige manier dat zij nog zien om zich nog uit te drukken tegen hun uitzettingen naar DRC!
——————————————————————————————————————————-
13/08/2017: Mevrouw TULUKA MIZAKU Fefe gaat haar tweede uitzettingspoging onder escorte ondergaan op 17/08/2017. Ze is in België aangekomen in 2006, weggevlucht van het regime van Kabila die haar had gevangen genomen omdat ze kritiek had geuit.
Mevrouw T.M. Fefe is journaliste en zij is vanuit België het regime van Kabila blijven aanklagen.
Zij werd gearresteerd op 06/03/2017 en zit sindsdien opgesloten in het gesloten centrum van Brugge. Zij heeft verschillende asielaanvragen ingediend met ontegensprekelijke bewijzen van haar werk als onderzoeksjournaliste, tegen het regime van Kabila. Zij heeft verschillende videofilmpjes en radiouitzendingen waarop zij de onder andere de onwettelijkheid van de laatste verkiezingen aanklaagt (uitzendingen die gerealiseerd werden met de vertegenwoordiger van de EU, en leden van de diaspora, enz).
Haar vierde asielaanvraag met nieuwe elementen werd beoordeeld dat het niet in aanmerking kon genomen worden door de CGVS.
De congolese diaspora van België begrijpt niet dat België een “strijdvaardige” journaliste uitwijst naar Democratische Republiek van Congo, des te meer omdat de Belgische overheid zich zelf kritisch heeft uitgesproken over het regime dat momenteel in DR Congo gevoerd wordt, en de plaatselijke macht helemaal geen kritiek meer tolereert. Toch stelt de Diaspora vast dat verschillende activisten van DRC momenteel vastzitten in onze Belgische gesloten centra met zicht op uitzetting naar hun land, en dit terwijl België, de Europese unie, de Verenigde staten en het internationaal comité de vele schendingen van de rechten van de mens aanklagen, die zich meer en meer voordoen in RD Congo.
Mevr T.M.Fefe is ook zeer ongerust over haar landgenoten in RDC. Haar asieldossier gaat overgeleverd worden aan de Congolese autoriteiten bij haar aankomst in Kinshasa. In dit dossier staan verschillende namen van mensen die documenten hebben gestuurd die getuigen over de situatie in DRC. Deze personen riskeren dodelijke vervolgingen van het actuele regime.
Féfe mag niet teruggestuurd worden naar RDC. Er hebben al verschillende manifestaties van de Congolese diaspora plaatsgevonden, maar er volgen er nog om zich tegen deze uitzetting te verzetten.
Vol SN359 10h35 naar Luanda vervolgens naar Kinshasa
Gelieve mee te komen om uw verzet tegen zulke praktijken te tonen! Afsrpaak aan de luchthaven om 8h35 op 17/08/2017 om de situatie van Mevrouw T.M. Féfé uit te leggen aan de passagiers op de vlucht naar Luanda en Kinshasa (SN 359) en SN Airlines aan te spreken over de dodelijke samenwerking met de uitzettingspolitiek van dienst vreemdelingenzaken. Let op er is maar 1 en dezelfde stand van SN Airlines voor heel Afrika. Je moet aan de passagiers hun bestemming vragen (hier Brussels Airlines SN359, Luanda en Kinshasa) en hen uit te leggen hoe je een geweldadige uitzetting kan weigeren, namelijk door recht te gaan staan in het vliegtuig en te gaan praten met de kapitein aan boord van het vliegtuig.
Update: 11/08/2017: Een aantal mensen waren aanwezig in Zaventem om aan de passagiers de situatie van Clarisse uit te leggen .
Calrisse heeft zich verzet tegen haar uitzetting onder escorte: “Wanneer we in het vliegtuig stapten zijn twee politie mensen voor mij gaan staan, ik zag niets van wat er gebeurde. Dan heb ik mensen rond mij gezien. Ik heb verstaan dat het het moment was en begon te roepen. Ze hebben mijn hoofd op mijn knieen geduwd, ik verstikte maar bleef roepen, het was heel hard. Iedereen is opgestaan en een Angolese man zei tegen de escorte: “maar zie je niet dat ze congolees is, ik kan het zien en horen. De politie mensen antwoordden ” wij hebben de documenten”. De mensen bleven rechtstaan. De piloot is gekomen en heeft het bevel gegeven om mij uit het vliegtuig te zetten.
Deze voormiddag 08/08/2017 wordt zij opgeroepen bij de sociaal assistente van het gesloten centrum en er wordt haar uitgelegd da ze donderdag zou uitgezet worden naar Angola. Zij is zeer verwonderd “Ik heb een nieuwe asielaanvraag ingediend met video’s die bewijzen dat ik afkomstig ben van DRC, Je moet de tijd nemen om die te bekijken, neen? De asiel aanvraag werd geweigerd?”. er wordt haar geantwoord:”Wij hebben daar geen antwoord op gekregen, je zult het antwoord op de vlieghaven krijgen”.
Juridische onzekerheid-intimidatielogica-Afschrikmiddel: deze technieken zijn wel gekend en schijnen de dagelijkse methoden van vreemdelingenzaken, vooral voor zij die weerstand bieden aan hun systeem.Een antwoord geven aan haar asielaanvraag in de vlieghaven wil zeggen dat haar advokaat daar geen beroep kan op doen. Rechten van de migranten? waar?
Vlucht SN Airlines 359/ TAAG Angola Airlines DT6359 naar Luanda en Kinshasa: 10 uur 35
Kom met ons meedoen om het verzet tegen deze praktijken te tonen! Afspraak aan de luchthaven om 8u30 op 10/08/2017 om uit te leggen aan de passagiers van de vluchten SN 359 naar Luanda and Kinshasa de situatie uit te leggen van Clarisse en SN Airlines aan te spreken over deze dodelijke samenwerking met de politie van uitzettingen van de dienst vreemdelingenzaken. Let op het is dezelfde stand SN Airlines voor heel Afrika. Vraag aan de passagiers wat hun bestemming is (hier Luanda and Kinshasa) om hen uit te leggen dat ze deze gewelddadige uitzetting kunnen weigeren door recht te blijven staan in het vliegtuig en met de boordcommandant te praten
.
ter informatie: http://www.youtube.com/watch?v=g2Umb7MyDhw
En meldingscampagne via fax, mail en oproep naar verantwoordelijken
Brussels Airlines (vraag of je bericht gezonden kan worden naar de commandant aan boord)
05/08/2017: Midden mei 2017, de raad van ministers keurt het masterplan “gesloten centra voor personen zonder wettig verblijf” goed. Het masterplan voorziet een sterke uitbreiding van de huidige capaciteit voor de bestaande terugkeer en de creatie van drie nieuwe gesloten centra. “met dit masterplan, zullen we de mogelijkheid hebben om nog meer illegale migranten te repatriëren. Dit zal als effect hebben dat het idee om illegaal te verblijven,minder aantrekkelijk zal worden. De tijd waarin een bevel om het grondgebied te verlaten slechts op papier bestond zal gauw achter ons liggen. “Deze (onze) overheid regulariseert geen criminelen, maar repatrieert ze” zegt Theo Francken, staatssecretaris van asiel en migratie.
Waar en wanneer is het voorzien om deze drie nieuwe gesloten centra te bouwen?
Holsbeek, 2018
Begin januari 2013, kochten de lokale autoriteiten een oud hotel “formule 1” in een industriële zone in Holsbeek, in een buurgemeente van Leuven. Maggie De Block, toen staatssecretaris, vormde dit gebouw om tot een open centrum voor vrijwillige terugkeer waarin honderderden personen in konden worden opgevangen. Als opvolger van Maggie de Block in 2015, sluit Theo Francken meteen dit centrum van de ene dag op de andere, omwille van de slechte resultaten . Indien de vrijwillige terugkeer geen goede resultaten oplevert, lijkt het logisch dat een geforceerde terugkeer vanuit een gesloten centrum betere resultaten zal geven. Wat een mooi schijnbeeld van een gecijferde migratiepolitiek.
Aangezien het gebouw van dit open centrum er reeds is, moeten er enkel nog aanpassingen gebeuren om aan de veiligheidsnormen te voldoen, zodat het een gesloten centrum kan worden.
Zandvliet, 2020
De voorgaande burgemeester van Antwerpen had al een aanvraag gedaan om een gesloten centrum te hebben dichtbij Antwerpen. Het project voor een nieuw gesloten centrum in Zandvliet voldeed sterk voor de actuele burgemeester van Antwerpen, Bart De Wever: “Zandvliet is een ideale plek want het is een afgelegen rurale zone”. Volgens de Wever, ” zal het centrum veiligheid en levenskwaliteit voor de stad Antwerpen leveren en 150 jobs zullen gecreëerd worden”. Interessant is dat een gesloten centrum zowel een oplossing biedt voor migratie- en economische problemen.”
Maar er ontstaat meteen verzet op het moment dat het masterplan zich aankondigt. Bewoners van zandvliet verzamelen 700 handtekeningen en verzetten zich tegen de komst van het centrum. Hun motief? Zij hebben “schrik voor hun eigen veiligheid” en verklaren dat ze “de vuilnisbak van Antwerpen zijn geworden”…
Initieel, werd het centrum voorzien op momenteel verlaten gronden die aan de Vlaamse overheid toebehoren, langs de snelweg A12 op de grens met Nederland. Maar de gemeente is meteen gaan onderhandelen over de exacte plek waar het gesloten centrum zou gebouwd worden, gebaseerd op de subtiliteiten van het bestemmingsplan.
Het blijkt dat het centrum veel sneller effectief zal zijn dan 2020, want Theo Francken heeft voorzien om de containers van de gevangenis van Tilburg (Nederland) te kunnen hergebruiken om het gesloten centra te bouwen.
Jumet, 2021
Het grootste gesloten centrum van Wallonië is voorzien in Jumet (Charleroi). Het is het gebouw van de IPPJ [1] in Jumet dat uitgeroepen is om zich om te vormen tot een gesloten centrum, met 2 vleugels (jongens en meisjes) voor minderjarigen die zouden verdwijnen. De opvoeders van IPPJ hebben hun ontevredenheid uitgedrukt omdat ze zich in een situatie bevinden ofwel”om hun beroep uit te voeren in Brussel of in Jumet te blijven als gevangenisbewaker”. De stad Charleroi steunt het project, maar ” betreurt het gebrek aan overleg met de lokale overheden over de aankondiging van dit project” zegt de gedelegeerde schepen Françoise Daspremont… Want, indien de verschillende overheden hadden samengewerkt, zouden ze de vraag over de noodzakelijkheid van het gebouw van een gesloten centrum kunnen gesteld hebben of enkel de details over de locatie?
Neen aan de gesloten centra, van gisteren en van morgen!
Noot
[1] Institution Publique de Protection de la Jeunesse, open centrum voor minderjarigen
Een ander project: Luchthaven van Charleroi voor de operatie van de uitzettingen
De opening van een nieuwe gesloten centrum in Jumet is expliciet gekoppeld aan het plan van de overheid om de luchthaven van Charleroi te gebruiken als vertrekpunt voor uitzettingen, hetgeen het aantal gedwongen repatriëringen zou verhogen.
Zie het antwoord van Théo Francken op een parlementaire vraag op 28 juni 2017:
” ik ga nu spreken over het gebruik van de luchthavens die in de nabijheid gelegen zijn. In samenwerking met de federale politie, zien wij de mogelijkheid aan het onderzoeken om actiever de luchthaven van Charleroi te kunnen gebruiken in het kader van de terugkeer operaties. Het project bevindt zich nog in een beginfase en ik kan dus nog niet zeggen wat de extra werkingskosten en infrastructuurkosten zullen zijn die hieraan verbonden zijn.Een gepaste samenwerking is voorzien met de federale politie om een optimale werking van terugkeeroperaties te verzekeren.”
Bravo aan Brussels South Charleroi Airport en andere luchthavenmaatschappijen die hieraan meewerken: voor hoeveel geld gaan jullie medeplichtigen worden van deze geweldadige en repressieve migratiepolitiek?
Update 07/08 /2017: De vlucht zou vertrekken op 09/08/2017 om 22 uur vanuit militaire vlieghaven van Melsbroek
————————————————————————————————————————-
Uit serieuze bronnen vernemen wij dat een massive deportatie wordt georganiseerd van 80 à 100 Nigerianen uit Europa.
Deze uitzettingsvlucht wordt georganiseerd door Oostenrijk en is een Frontex vlucht.
Het vliegtuig zal vertrekken van de militaire vlieghaven in Melsbroek (Brussel), zal een stop doen in Wenen en daarna richting Lagos (Nigeria). Sommige Nigeraien zullen per bus overgebracht worden naar Brussel vanuit onder ander Nederland.
Verwittig de Nigeriaanse gemeenschappen ( arrestaties zijn nog mogelijk om de vlucht te vullen). Stuur door naar sociale media’s contacten.
Laten we mogelijk maken wat “zij onmogelijk denken”: Deze criminele deportatie vlucht georganiseerd door EUROPA en zijn anti migranten leger FRONTEX beletten met alle middelen ( Diplomatisch, militaire contacten, acties, demonstraties…..) in heel Europa.
Gelukte aktie in GB tegen een charter naar Nigeria: https://www.facebook.com/events/1762411670660192/
2015: Following the thousand-strong demonstration at Yarl’s Wood in Nov 2015,there has been successful collective resistance to stop a mass
deportation to Nigeria by charter flight, and for the first time put the collusion of the Nigerian government on the public agenda in Nigeria.
As a result of organising coollectively inside YarlsWood to resist and a mass campaign to get the Nigerian government to refuse to allow the
charter flight to land – out of aproximately 40 women, only 2 were on the flight.
After the success of the latest Surround YarlsWood demonstration on 12th March we mst contonue to build ouir movement to end detention and end
these mass deportation charter flights – join us on 17th March at the Nigerian High Commission – Nigeria can refuse to accept these flights –
we must demand they do so!
The next Nigerian charter is in 9 days (22nd March), and we must orgainse again to defend our community from being forcibly ‘removed’.
nieuws: tenslotte werd Francis onverwacht op de vlucht naar Ivoorkust gezet: goed vast gegrendeld werd hij door zijn escorte in de vliegtuig gezet. Francis heeft zijn situatie uitgeroepen aan de passagiers. Velen zij opgestaan, hebben gefilms. Francis werd uit het vliegtuig gezet en is terug in het gesloten centrum van Brugge
21/07/2017:Francis, geboren in DRC op 09/07/1980, leeft al meer dan 20 jaar in Belgie. Hij is 37 jaar oud. Zijn moeder kreeg asiel in Belgie in 1992 en Francis kwam in 1995 via gezinshereniging bij zijn moeder. Zijn moeder overleed in 1996. Francis was 16 jaar oud. Zijn grootmoeder van moederszijde werd toen aangewezen als voogd voor Francis. De grootmoeder heeft de Belgische nationaliteit verworven. Francis woont nog steeds bij haar.
Francis kreeg een oranje kaart. Op 22 jaar maakte Francis een grove fout , hij werd veroordeeld en vastgehouden in een Belgische gevangenis. In 2008 krijgt hij van de Dienst Vreemdelingenzaken een bevel het land te verlaten. Francis gaat met een advocaat in verzet hiertegen. Daar heeft hij nog altijd geen nieuws van. Na zijn verblijf in de gevangenis blijft hij normaal leven, volgt opleidingen, werkt als hij de kans krijgt en wordt ondersteund door zijn familie.
Voor de Dienst Vreemdelingenzaken is Francis een van die criminelen die ten koste van alles moet worden uitgezet, ookal dateren de “criminele” feiten van 15 jaar geleden en heeft Francis sindsdien geen problemen meer gehad met het gerecht.
Hij werd op 28/04/2017 tijdens een controle gearresteerd en werd opgesloten in het gesloten centrum van Brugge. Hij heeft reeds twee uitzettingspogingen ondergaan op 28/04 en 26/05/2017 .
Francis heeft een zus, een grootmoeder, tantes, neven en nichten in België, die allen de Belgische nationaliteit hebben. Het heeft in DRC niemand, geen familie, geen vrienden. Waar zal hij gaan als de Dienst Vreemdelingenzaken hem in Kinshasa afzetten?
Francis wil zijn familie niet verlaten. “Wat zal ik daar doen, mijn land is hier, mijn hele familie woont hier. Ik ken niemand in DRC. ”
Francis vraagt ons om hulp om deze derde poging tot uitzetting met escort te voorkomen.
Op 24/04/2017 zal hij met zijn escorte op de vlucht van Air Marokko naar Casablanca gezet worden: Royal Air Maroc AT833 om 17 h 40 en vervolgens een vlucht naar Kinshasa nemen.
Afspraak om 15:40 op de luchthaven om de situatie van Francis aan de passagiers van de vlucht naar Casablanca uit te leggen en hen te informeren dat ze deze uitzetting op hun vlucht kunnen weigeren.
17/07/2017-Oproep uit het gesloten centrum van Brugge “Wie moeten wij aanspreken Mevrouw?”
Slaapzaal en leefruimte gesloten centrum Brugge 2016
15 dagen geleden hebben veertig mensen uit het gesloten centrum van Brugge
een schriftelijk verzoek aan de direkteur van het centrum geschreven. Twee vertegenwoordigers van de gedetineerden hebben de direkteur ontmoet. Ze vragen dagelijks douches en enige bewegingsvrijheid in het centrum. Het probleem is dat ze allen samen in een zaal slapen en dat in de vroege ochtend een aantal mensen wakker worden, anderen niet. Zij stelden voor om de mogelijkheid te geven voor degenen die vroeg wakker zijn zich naar de levenszaal te laten gaan zodat de anderen verder kunnen slapen. Zij hebben daar nog geen antwoord op gekregen en weten niet wat ze kunnen doen.
“Wie moeten wij aanspreken Mevrouw?”
17/07 gesloten centrum Merksplas : De robocops in het centrum
Het was het einde van de Ramadan. Het was erg warm. De bewoners vroegen de directeur van het centrum aan te spreken: ze slapen in cellen van 5 personen waar het heel erg warm is, en ze wensten aan de direkteur te vragen om de enige kleine raampje in hun cel s’nachts open te laten voor ventilatie mogelijk te maken. Ze wilden er ook op wijzen dat de hoeveelheid voedsel dat ze krijgen verre van voldoende is. De directeur kwam naar de zaal om hen te ontmoeten. Terwijl hij braafjes alle aanvragen opschreef, werd de zaal binnen gevallen door gehelmde en gewapende robocops (ongetwijfeld opgeroepen door de directeur). Sommige robocoffs mikte hun wapens op hen, anderen namen hun knuppels. Vijf gevangenen werden met geweld geknuppeld en in de cachot gezet, waar ze voor 3 dagen bleven. Een van hen heeft nog steeds fysieke gevolgen hieraan. “We worden behandeld als terroristen” “Wij zijn in een valstrik” “We hebben geen rechten. Zodra we iets,zelfs vriendelijk, geraken we in het cachot. “ “Dit is allemeel illegaal.” “Wie zijn de criminelen? “ “Dit is wreedheid.” “Voor hen zijn we geen mensen, we zijn dieren.” “Moeten we de diensten voor de bescherming van dieren verwittigen?” “Wie gaat er ooit naar ons luisteren?” “Waar zijn de media! “ “De meest bekende advocaat kan niets doen. Francken is boven alle wetten! “
Samenkomst georganiseerd door de Congolese gemeenschap ter ondersteuning van mevrouw C, die zich verzette aan een deportatie naar Angola, en ter ondersteuning van alle Congolese gevangenen in de detentiecentra en tegen hun voorziene uitzettingen
Donderdag 13 juli om 9 uur aan Vreemdelingendienst – Antwerpsesteenweg 59B 1000 Brussel (Noordstation)”
Vastgehouden in een gesloten centrum van Brugge sinds november 2016 woont mevrouw Clarisse Mbongo Iseka, van Congolese afkomst, in België sinds meer dan 10 jaar. In 2009 behaalde zij een positief advies voor haar regularisatie, maar na een aantal blunders, is haar dossier verloren in de doolhof van de administratie. Uiteindelijk wordt de tijdslimiet overschreden en C. tegen haar wil en tegen alle logica bleef illegaal.
Tussen 2009 en 2016, heeft mevrouw C. haar leven in Belgie opgebouwd en leefde met een vriend. Het is bij hem dat ze gearresteerd werd.
Om 6 uur in de ochtend werd er gebeld::” We komen u oppakken, je bent illegaal “.” Ik werd geboeid en meegenomen naar het gesloten centrum van Brugge”. Zelfs als België reeds werd veroordeeld voor die arrestaties volledig in strijd met de wet, verlopen die praktijken nog dagelijks!
Opgesloten sinds 7 maanden is C dagelijks aan de hardheid van de gevangenis : “Ik zie hier soms mensen stoppen met eten en huilen, dat is het leven in het centrum.”
Om haar land, de Democratische Republiek Congo te ontvluchten, is mevrouw C. langs Angola gevlucht en geraakte in Belgie met een valse Angolese identitei. Vandaag is dit in feite volgens Vreemdelingendienst het probleem: Zij weigeren aan te nemen dat ze uit DRC komt en zeggen dat ze geen bewijzen hebben van haar identiteit. Toch zijn er diverse documenten in haar dossier die dit bewijzen, maar het CGVS klaagt over “de afwezigheid van biometrische gegevens”! Tegen alle logica in wil Vreemdelingen dienst haar terugsturen naar Angola waar zij niemand kent en een arrestatie riskeert.
Ondanks alle positieve getuigenissen van de hele congolese gemeenschap die haar asiel ondersteunt, en haar integratie in Belgie , blijft Vreemdelingendienst aan houden dat ze weg moet : “je bent illegaal, je kunt uw bagage voorbereiden.”
Op 11 juli 2017 onderging Mrs Clarisse Mbongo Iseka een gewelddadige uitzettingspoging poging, met de daarmee gepaard gaande beledigingen en bedreigingen :
“Toen ik aankwam op de luchthaven, namen ze me in een kleine kamer met 2 agenten en ze zeiden “ we zullen uitleggen hoe het zal gebeuren: Vandaag zullen wij u begeleiden in uw land”. Ik heb gezegd dat ik niet Angolees ben, ze zeiden dat de Laissez passé er is. 4 andere politiemensen kwamen in de cel: Er waren 3 vrouwen en 3 mannen … En dan zetten ze me een speciale riem. Mensen begonnen op het vliegtuig te stappen, er waren niet veel mensen, ik deed alsof ik sliep. Als er meer mensen waren, begon ik te roepen, te huilen en il zei: ik heb een asielaanvraag ingediend, ik woon hier al jaren en ik schreeuwde heel hard. Ik zei dat ik niet Angolees was maar wel Congolees, en dat Vreemdelingendienst dat heel goed weten. Ik begon de naam van mijn lagere school te geven, mijn stad in Congo. De mensen begrepen dat ik Congolees was en zij stonden op uit hun zetel, begonnen te filmen.Heel veel mensen stonden op en zij zeiden mij: “je zult niet vertrekken mevrouw”. De hotesse kwam aan en vroeg aan de escorte om mij uit het vliegtuig te zetten. “ “De politie-escorte waren boos, ze beledigden mij – ik durf kan niet eens herhalen wat ze zeiden. Toen werd me verteld “ je zult terug komen in twee of drie dagen en dan zal het met Air Marokko, zijn. Wij zullen aan het centrum bewijzen geven van zwart werk en je zult er niet meer aan ontsnappen. “
Doe mee met de beweging om de oppositie en resistentie tegen deze blinde beleid te ondersteunen:
DONDERDAG 13 Juli 2017 9 uur aan de Dienst Vreemdelingenzaken Antwerpsesteenweg 59B 1000 Brussel (Noordstation)
De heer K is in een gesloten centrum sinds 2017/10/02.
Sinds zijn gevangenschap maakte hij twee belangrijke epilepsie aanvallen waarvoor hij naar het ziekenhuis werd gebracht.
Op 12/06 maakte hij een eerste crisis in het gesloten centrum 127 bis en verbleef 2 dagen in het ziekenhuis .Bij zijn ontslag uit het ziekenhuis werd hem gemeld dat hij word overgebracht naar het gesloten centrum van Brugge om zorgen te krijgen. Er werd hem gezegd “Ze zijn bang dat je sterft in het centrum 127 bis en willen niet de verantwoordelijkheid nemen”
Aangekomen in Brugge zetten ze hem in een gemeenschappelijke ruimte met 20 medegevangenen en hij heeft nooit de medicijnen voorgeschreven door het ziekenhuis gekregen.
Op 2017/07/08 om 07:00 kreeg hij een nieuwe crisis in het gesloten centrum van Brugge: de bewakers “keken” gedurende twintig minuten, en zeiden volgens sommige co-gedetineerden “hij speelt terug zijn comedie” . Tenslotte werden zijn co gedetineerden heel kwaad en drongen aan om een ziekenwagen te bellen. Tenslotte is de ambulance gearriveerd en werd hij opnieuw naar het ziekenhuis gebracht.
De heer K herinnert zich niets hiervan. Hij werdt wakker in het ziekenhuis met een tongbeet. Na enkele uren werd hij terug naar het centrum gebracht en geplaatst in een medische cel. Hij zou de voorgeschreven medicatie maandag ontvangen. Hij is erg bang dat hij in die cel de nacht moet doorbrengen zonder toezicht. Hij zou liever de nacht door brengen met zijn kamergenoten die kunnen waarschuwen als hij een nieuwe crisis maakt.
Oproep aan de Manager van de gesloten centra: Opeenvolgende epileptische aanvallen bij een jonge man in goede gezondheid en zonder specifieke redenen zijn zeer zorgwekkend. Afgezien van de dood van bepaalde neuronen bij elke crisis die onherstelbare schade aan de hersenen verwekt, kan ook sporadische epileptische aanvallen DODELIJK zijn.
De gezondheidstoestand van Meneer K vereist een strenge toezicht in een ziekenhuis, grondige onderzoeken naar de redenen voor deze aanvallen . Meneer K moet zijn antiepileptische medicijnen dringend innemen. Hij is in levensgevaar!
Faxen, mails en bellen naar:
Het centrum voor Illegalen van Brugge (CIB) (112 plaatsen – ongeveer 750 personen per jaar)
Zandstraat 150, B-8200 Brugge
Tél. +32 50451040
Fax. +32 50315956
De Belgische overheid:
Directeur van de dienst Vreemdelingenzaken
F.Roosemont Bur_Presse@dofi.fgov.be T02 793 80 31 (NL – EN) – 02 79380 30 (FR), Fax 02 274 66 40
Hij komt uit Irak en kreeg een subsidiaire bescherming in Belgie,zij is van Marokkaanse afkomst. Zij zijn 10 jaren geleden getrouwd en woonden in Irak. Zij vluchtten naar Jordaniê waar hun huwelijk herkend werd door de ambassade van België.Zij vroegen asiel in België in 2013. Hij kreeg een subsidiaire bescherming, zij niet. Verschillende maatregelen worden genomen om de situatie op te lossen, zodat zij bij haar man legaal kon blijven leven. Ondanks een huwelijksakte naar behoren gecertificeerd door de Belgische ambassade en een levensduur van meer dan 10 jaar, wordt haar alles ontkend en ze krijgt een aantal bevelen om het grondgebied te verlaten, waartegen zij beroep aantekent.
Op een ochtend is ze alleen thuis.. Er wordt gebeld: “Het is de loodgieter, er is een lek in het huis,” Zij opent: 3 agenten komen het appartement binnen. Zij vroegen naar haar papieren, ze geeft hen haar paspoort. De politie vertelt haar dat ze met hen mee naar het commissariaat moet komen. Zij vragen haar zich aan te kleden. Ze kleedt zich aan met de verplichte aanwezigheid van een politievrouw. Ze zetten haar handboeien en gaan naar beneden. Onderaan het appartement ontdekt ze dat er een hele bende van andere politieagenten op haar aan het wachten zijn. Ze wordt naar de politie gebracht en in een cel gezet, waar ze zich moet uitkleden. Verbod op haar hoofddoek. Verbod om haar Ventolin inhaler voor haar astma te houden. Foto’s en vingerafdrukken worden genomen en daarna terug naar de cel. De cel is koud, geen water, geen wc-papier. Een kort en snel bezoek van een arts. Na enkele uren werd ze geboeid geleid naar het gesloten Caricole centrum.
Tijdens haar verblijf in het centrum wordt zij regelmatig geboeid en naar verschillende rechtbanken gebracht . Ze hekelde die criminalisering waar ze soms een heel dag in een cel moest blijven, in het bijzonder bij de rechtbank.
Ze onderging haar eerste poging van deportatie naar haar land van herkomst Marokko: zij werd geboeid naar de luchthaven gereden en terug in een cel gezet. Een agent komt haar vragen: “Je wilt weg? Als je nee zegt, zal het met geweld volgende keer worden ” Ze weigert te vertrekken.
Terug in het centrum. Daar blijven ze druk op haar zetten en herhalen ze constant dat de volgende uitzetting onder dwang zal gebeuren. De directeur van het centrum zelf zei “u zult uw echtgenoot in Irak terug kunnen zien”, wat onmogelijk is.Hij heeft een bescherming in België en hij mag en kan absoluut niet terug naar Irak!
Ze was erg bang voor deze uitzetting met escorte. Ze onderging haar tweede deportatiepoging met escorte op 2017/09/06 . We hebben geen nieuws meer van haar, noch van haar echtgenoot die haar de dag van de uitzetting haar in het centrum is komen bezoeken;
14/06/2017 Mr. D werd gearresteerd in Luik in februari 2017: hij wilde een poging tot verkrachting voorkomen en had de politie gebeld. Omdat hij zonder papieren is sinds 6 jaren arresteerde de politie hem en bracht hem in een detentiecentrum om hem uit te zetten naar zijn “land van herkomst”.
Mr. D moest zijn eerste uitzettingspoging ondergaan op deze dinsdag 13 juni 2017. Wettelijk mag een eerste poging door de persoon geweigerd worden, waarna hij wordt teruggereden naar het centrum . Hier was, volledig illegaal, een escorte van een tiental politiemensen op hem aan het wachten bij zijn aankomst op de luchthaven: vastgeboden en geboeid zoals het protocol het wil, wordt hij op de SN Airlines vlucht naar Conakry gebracht. Op het vliegtuig roept hij, legt zijn situatie uit aan de passagiers. Een politieagent legt zijn hand op zijn mond, anderen geven hem vuistslagen op heel zijn lichaam. Passagiers, gewaarschuwd door de kreten, grijpen in en weigeren om met hem te reizen . Hij wordt uit het vliegtuig gezet door zijn escorte en wordt teruggereden naar het gesloten centrum. Een klacht werd ingediend tegen geweld. De politie-escorte dreigde hem met een deportatie met een militaire vlucht en kondigde aan dat hij hoe dan ook zou worden uitgezet, “Zelfs als we u in stukken moeten snijden, we sturen u terug stuk per stuk.”
DE politie-escortes voor uitzettingen lijken momenteel bijzonder gewelddadig, anderen lijken in oppositie te zijn tegen die gedwongen uitzettingen. Sinds 1 maand horen we van gedetineerden dat vele uitzettingen onder dwang geannuleerd worden “als gevolg van het ontbreken van escort” zeggen ze hen. Deze informatie doet ons denken aan protestbewegingen in de dienst “begeleiders” van de federale politie. Een artikel in de dernère heure bevestigt deze malaise: een escorte weigerde deel te nemen aan de verdrijving van Mahmadou. http://www.dhnet.be/actu/faits/l-expulsion-de-mamadou-annulee-la-police-a-refuse-de-jouer-l-escorte-pour-l-office-des-etrangers-5920b13acd70022542f04f4f
OPROEP aan de passagiers die getuigen waren van de uitzetting van Mr. D : contact gettingthevoiceout@riseup.net . OPROEP om aktie te voren tegen SN Airlines die dagelijks meewerken aan die uitzettingen OPROEP om deze protestbeweging van de escortes van de federale politie te verduidelijken, een van de talrijke staatsgeheimen!
On Tuesday 6th of June 2017, a Senegalese named Medoune Ndiaye, member of la Voix des Sans Papiers (VSP) de Bruxelles (The Voice of the Undocumented – Brussels), was deported on a Brussels Airlines flight to Dakar. He was arrested end of March in Virton and retained in the closed centre for foreigners in Vottem (Liège). Retention conditions similar to prisons’, lack of information regarding his retention, his arrest during which he was beaten up (broken finger), lack of medical care (refusal to give him analgesics), withholding information on his medical file, repeated intimidations by the closed centre’s staff and the police… Closed centres for foreigners are deportation machines. To prepare these deportations, one has to break up the retainees’ resistance through imprisonment, psychological torture until applying a confinement measure, which Medoune experienced during several days.
The Foreigners Office very quickly delivered a deportation order. The Senegalese embassy then granted a let pass without any investigation nor contact with Medoune. After a first deportation attempt, Medoune Ndiaye was driven to the airport on 6th June. A dozen policemen were waiting for him. He asked to speak with his lawyer in the context of an appeal procedure against the police of Liège. This right was denied to him on the grounds that the complaint would have been withdrawn; which is false. This was followed by threats and violence. A policeman held him on the ground, another one sat down on him and several others beat him; preventing him from breathing until Medoune passed out. In the meantime, he was tied and handcuffed without noticing. Forced to get on the plane with two policemen threatening him: ‘Even if you die, you are going back home’; he could hear them speak with the captain in Dutch. Medoune then struggled and broke objects around him. Both policemen beat him again. Nobody in the plane, neither the staff nor the passengers did intervene. An air hostess had asked him to calm down, saying that recently another man had been beaten, that he had had broken teeth and that they had deported him even though he was bleeding. Before landing, the two policemen mentioned a possible medical care once in Dakar. Handcuffed, he was brought to the Senegalese authorities represented by the gendarmerie. A fake file concerning him was mentionned, accusing him of several thefts in markets, and of robberies in Belgium. This document had been written in Dutch. Medoune requested a copy but it was refused. He also questioned the gendarmerie that do not oppose to receiving a document in a foreign language, accepting it without wondering about his obvious bad physical state. Then Medoune got angry at the gendarmes who in turn threatened him of imprisonment. Two passengers interferred to defend him so that he could leave the place without being charged. The gendarmes refused to call an ambulance and asked him to go away and find a way to go alone to the hospital.
Two broken ribs, the body molested and bruised, he was also stolen half of the money he had as well as his mobile phone, without knowing when it all happened.
Here are the concrete results of the policy implemented by Théo Francken, consisting in closing borders and in deporting 1000 more people each yar, increasing the retentions! Many decisions directly concerning the undocumented are being taken by European and national authorities, and their lack of transparency and democratic nature is not to be demonstrated any longer.
The members of the group VSP, among whom Thierno Malik (still retained in Vottem) and Medoune Ndiaye, directly pay the price of it. Lastly, other groups of undocumented also were subject to reasserted repression. When European leaders boast the promotion of peace and human rights throughout the world, the undocumented of Europe hide and follow the walls. Actually, this policy doesn’t care about human dignity and about rights which are supposedly inalienable.
We question the Senegalese, Belgian and European authorities on these facts, and we call the citizens to denounce with us these raids, retention conditions, ‘administrative’ retentions and deportations. We support Medoune Ndiaye as well as all the other retainees in closed centres (men, women and children) in their fight for justice, freedom and dignity that they lead courageously.
First signatories: Voix des sans-papiers Bruxelles, SOS Migrants
Pour Riser : Suite à des pressions des « combattants » RDC,qui ont manifesté se vendredi devant l’office des Étrangers et ce samedi au 127 bis, il lui a été annoncé que son expulsion de ce dimanche est annulée ! Malgré cette promesse les combattants ,qui se méfient très fort des promesses de l’OE , continueront à manifester ce lundi à 10 heures devant l’OE et ce mardi devant le centre fermé 127bis juqu’à ce que Rizer obtienne son asile . Appel a les rejoindre ce lundi devant l’Office
Pour Mahmadou vol SN 285 vers Abidjan puis Cotonou à 10H35 : son expulsion reste programmée !! Mobilisation Indispensable pour ce papa de 2 petits enfants.
—————————————————————————————————————————-
Of het nu een asielzoeker is of een vader van 2 kleine kinderen, DVZ volhardt en tekent.
2 escortes zullen aan het werk gaan met hun gekende geweldadigheden, op hetzelfde uur aan het commissariaat van de luchthaven van Zaventem om 2 personen met geweld op 2 verschillende vluchten naar Africa te zetten.
Een escorte van de federale politie zal zondag 11/05/2017 proberen om Mahmadou op de vlucht SN 285 te zetten die om 10h35 vertrekt naar Abidjan en vervolgens naar Cotonou vliegt.
Een tweede escorte van de federale politie zal proberen om “Riser” met geweld op de vlucht SN 359 te zetten om 10u35 naar Luanda en vervolgens ook naar Kinshasa.
Meneer Kamanga Kabala Riser is nog steeds actief in een oppositiebeweging tegen Kabila. Hij werd gearresteerd in Kinshasa in 2012, hij is daar uit de gevangenis ontsnapt en naar België gevlucht. Hij werd gearresteerd door de dienst vreemdelingenzaken en opgesloten in het gesloten centrum 127bis vervolgens in een dépot na zijn tweede asielaanvraag op 10/02/2017. Hij heeft ook de pers op de hoogte gebracht en die een artikel met zijn getuigenis publiceerde. http://www.dhnet.be/actu/faits/la-belgique-veut-expulser-a-kinshasa-celui-qui-criait-degage-kabila-592f1a75cd702b5fbee5f658
Kom met ons meedoen om het verzet tegen deze praktijken te tonen! Afspraak aan de luchthaven om 8u30 op 11/06/2017 om uit te leggen aan de passagiers van de 2 vluchten SN 359 en SN 285 de situatie uit te leggen van deze personen en SN Airlines aan te spreken over deze dodelijke samenwerking met de politie van uitzettingen van de dienst vreemdelingenzaken.
Let op het is dezelfde stand SN Airlines voor heel Afrika. Vraag aan de passagiers wat hun bestemming is (hier Abidjan en Cotonu SN 285, Luanda en Kinshasa SN 359) om hen uit te leggen dat ze deze gewelddadige uitzetting kunnen weigeren door recht te blijven staan in het vliegtuig en met de boordcommandant te praten.
ter informatie: http://www.youtube.com/watch?v=g2Umb7MyDhw
PS: de twee personen hebben een beroep aangetekend tegen deze uitzettingen, de resultaten zullen pas bekend zijn de dag ervoor of de dag zelf. Info op volgend nummer: 0484026781
En meldingscampagne via fax, mail en oproep naar verantwoordelijken
Brussels Airlines (vraag of je bericht gezonden kan worden naar de commandant aan boord)
Hij kon ons een korte oproep doen bij zijn aankomst in Casablanca, waarin hij zegt dat hij gewelddadig werd aangepakt door zijn escorte . Hij werd , vastgebonden en geboeid zoals bij elke gedwongen uitzetting en heeft veel slagen gekregen. Aan de voet van het vliegtuig vroeg hij om de piloot van het vliegtuig te spreken. Hij legde hem zijn situatie uit en benadrukte dat België zijn land is, omdat hij hier geboren is. De piloot leek niet te luisteren en sprak hem niet aan. Eénmaal in het toestel riep hij en probeerde om hulp te vragen aan de passagiers, zonder succes. Hij bracht de 4 uur durende vlucht door met handen en voeten geboeid. De politie zei tegen hem: “Als je weerstand biedt zullen we uw dossier verrotten wanneer je aankomt in Marokko”, maar hij dacht dat hij niets te vrezen had , omdat hij niets verkeerd had gedaan.
Toch werd hij gedurende 48 uur in een politiebureau in Casablanca vastgehouden in omstandigheden die “even ernstig zijn als in België.”
Eindelijk werd hij vrijgelaten op 2017/06/02.
Wij hadden toen een telefonisch contact met hem:
Hij is volledig gedestabiliseerd: hij roept aan de telefoon, huilt, drukt zijn woede uit. Hij is ervan overtuigd dat deze uitzetting illegaal is, hij wil dat de Belgische Staat hem onmiddellijk naar België repatrieert. Hij vraagt om hulp ( “doe iets voor mij”). Hij keert zich tegen de hele wereld, waaronder wijzelf. Hij zegt: “ik kom terug, ik ben vol haat, Ik zal terugkeren om een goed pak slaag aan de Belgische staat te geven.”
De gevangenis en de echte martelingen die hij onderging tijdens zijn deportatie pogingen en tijdens zijn verblijf in het gesloten centrum van Merksplas, ( http://www.gettingthevoiceout.org/doodsveroordeling/) waar hij zijn lidmaatschap aan de belgische maatschappij aansprak. Yassine was volledig gedestabiliseerd; had alle zelf controle verloren en scheen krankzinnig (hopelijk tijdelijk). Yassin, waarschijnlijk reeds zeer fragiel, lijkt een serieus post-traumatisch syndroom te hebben die voor hem fataal kan worden als hij niet dringend hulp krijgt.
Yassine heeft de prijs betaald en zijn leven is in gevaar als gevolg van de letterlijke toepassing van de nieuwe wetten die in een oorverdovende stilte van week tot week, van maand tot maand door Theo Francken werden ingesteld. Dit keer gaat het om wetten tegen de “criminelen” geboren in België, waarvan wij ons “ten koste van alles” moeten ontdoen volgens de uitlatingen van Théo Francken !!
Hier is het resultaat: een beperking op de vrijheid van … leven. Het ontkennen van de mensheid door iemand op te sluiten en uit te zetten zal nooit de zogenaamde “misdaad” problemen oplossen
Het boomerang effect van ons migratiebeleid laat zich reeds meerdere jaren voelen en zal alleen worden versterkt als we het geweld en de repressie verder blijven gebruiken om het land van zijn “buitenlandse criminelen” te ontdoen en om “migratie controles” uit te voeren, of om zelfs migratie te beletten.
Belgie en Europa zullen wat ze gezaaid hebben moeten aankunnen: Haat!
30/05/2017 De wetgeving van buitenlanders die in Belgie geboren zijn en die uitgezet mogen worden, is gestart met Yassin die zal worden uitgezet met dwang voor vermeende ‘veiligheidsmaatregelen’.
Yassine is 36 jaar, is in België geboren en heeft heel zijn leven in dit land doorgebracht. Helaas ging hij in de gevangenis. Zonder werk moest hij stelen. Maar ongeacht de reden, opsluiting is hoe dan ook geen oplossing..
Ze probeerden hem op 19 mei een eerste keer uit te zetten. Is het nodig om te preciseren dat de politie opnieuw gewelddadig was? Yassine is getraumatiseerd door deze ‘nauwe”-contacten met de politie, maar hij begrijpt het vooral niet : hij behoort tot de Belgische samenleving, hij is hier geboren en opgegroeid. Wat gaat hij in Marokko doen?
Aan ons beleid dat het argument van “criminaliteit” en “veiligheid” wenst te gebruiken: De gevangenis als straf, we weten maar al te goed dat het niet werkt.
Wat betreft uitzettingen: uitzetten om zich te ontdoen van de verantwoordelijkheden ? We missen het probleem. Yassine heeft zijn straf uitgezeten, hem uitzetten in Marokko veroordeelt hem tot levenslange gevangenisstraf.
Yassine is momenteel opgesloten in het gesloten centrum van Merksplas. In paniek met de uitzettingdatum die nadert, heeft hij zichzelf met stukken glas gesneden. Hij roept en huilt bij elke telefoon gesprek . Een episode die ons helaas doen herhinneren aan de gebeurtenissen in Vottem een paar weken geleden en alle andere zelfdodingen of pogingen tot zelfmoord in detentiecentra.
Yassine is op dit moment in isolatie en is psychologisch in zeer slechte staat. Een psychische mishandeling in detentie wordt toegevoegd aan fysiek geweld. Zijn toestand zal niet toestaan dat hij aan een nieuwe uitzetting zal weerstaan.
Uitsluiting, repressie en deportatie, zo zal onze regering zijn “veiligheidsbeleid” voortzetten. Het werd nog bevestigd door de aankondiging van de bouw van 3 nieuwe gesloten centra. Aan welke prijs? Ten koste van onze waarden. Ten koste van de mensheid. Met gevaar voor onze rechten.
We moeten meer dan ooit, aan de regering laten horen dat we dit weigeren te laten gebeuren en we zullen weerstand bieden tegen dit repressief en onmenselijke beleid, zodat we niet zullen kunnen zeggen: “als we het hadden geweten.” we maken een verschil tussen wat legaal is en wat juist is . Deze nieuwe wet is verantwoordelijk voor een diepe onrechtvaardigheid.
Update 30/05/2017: 8 mensen zij naar de Caricole gekomen. De cypiers hebben tegen de gevangenen uitgelegd dat het de nieuwe groep de nieuwe escorte voor hen zal zijn in de volgende maanden!. Zij hebben met hen gegeten zonder hen aan te spreken!
28/05/2017
Théo Francken en Vreemdelingendienst kondigden de opening van 3 nieuwe detentiecentra waar mannen, vrouwen zullen “administratief” worden opgesloten , dit met de felicitaties van de verschillende partijen die met ijzeren vuist het verblijf en migratie van vreemdelingen regelen..
De organisatie van het leven in detentiecentra is een spiegelbeeld van het algemene migratie beleid met intimidatie, geweld en martelingen vanwege het personeel van de centra.
In de gesloten centrum de Caricole, gelegen naast de luchthaven van Zaventem zijn voornamelijk mensen die gearresteerd werden aan onze grenzen opgesloten. Sommigen vragen hier asiel, anderen werden gearresteerd omdat ze niet voldeden aan de administratieve voorwaarden om naar de Schengen gebied te komen. Ze worden gearresteerd en opgesloten met het doel hen te repatrieren naar hun land van vertrek door de verantwoordelijke luchtvaartmaatschappij.
De gesloten Caricole centrum werd ingehuldigd op 29/04/2012
Enkele toespraken bij de opening van het Centrum
De Regie der Gebouwen en de Dienst Vreemdelingenzaken voerden specifieke inrichtingswerken uit zodat het complex beantwoordt aan de bijzondere eisen in verband met accommodatie, toegankelijkheid en veiligheid. Zo worden asielzoekers op een humane wijze opgevangen in een aangename, veilige en efficiënte leef- en werkomgeving”.
“In het centrum Caricole willen we vreemdelingen op humane wijze vasthouden met het oog op een zo spoedig mogelijke terugkeer naar hun land van herkomst. Of met het oog op het verlenen van de toegang tot ons land, als dit reglementair mogelijk blijkt”, aldus De Block.
“Het centrum is bedoeld om menselijkerwijs Caricole houden buitenlanders om hen te repatriëren, zodra hun land van herkomst of hen de toegang tot het grondgebied waar de regelgeving maakt het mogelijk om toe te kennen,” zei Maggie De Block bij de inhuldiging .
De directeur-generaal van het ministerie van Buitenlandse Zaken, Freddy Roosemont ook aanwezig bij de inhuldiging weigerde het centrum te vergelijken het centrum met een gevangenis. “Er is ruimte en licht, we hebben er alles aan gedaan om het verblijf zo aangenaam mogelijk te maken voor de getroffenen maken”, zegt hij.
Alle opsluitingen, voor iedereen, is niet te aanvaarden. Gevangenissen, detentiecentra zijn gebouwd om anderen uit te sluiten, degenen aan wie onze regeringen het recht niet geven om deel te nemen aan hun maatschappij.
In het gesloten centrum Caricole, aangekondigd als een gouden gevangenis waar “menselijkheid”, “veiligheid”, “vriendelijkheid” primeert en die, “aangenaam”, “met een zekere bewegingsvrijheid,” zou zijn , zijn de gedetineerden niet geschrokt sinds een aantal evenementen van deze maand en zij getuigen hierover:
2017/04/05 De “residenten”, zoals ze worden genoemd, waren zeer geschokt door de extreem gewelddadige arrestatie door de federale politie in het centrum van een gevangene van Sierra Leone voor zijn uitzetting. http://www.gettingthevoiceout.org/zware-uitzettingspoging-dringend/
2017/05/11 Drie gedetineerden zijn ontsnapt uit het centrum. Twee van hen werden opgepakt door de politie de volgende dag, de derde is nog op vrije voeten. Bewoners waren zeer geraakt door de moed van de ontsnapte gevangenen.
Tengevolge die evenemente ondergaan de gevangenen enorme druk vanwege de direktie van het centrum.
Naar aanleiding van de ontsnapping werd het “vrij verkeer binnen het centrum” beperkt gedurende verschillende dagen en de waakzaamheid van de bewakers is alom tegenwoordig. De bewakers proberen de mensen te overtuigen dat de opnstnapte man, die vele contacten met medebewoners heeft, een geradicaliseerd man is, een terrorist die zeer zeer gevaarlijk is.
Gedurende twee maanden hebben ze geen internet verbindingen meer, internet dat voor hen broodnodig is om toegang te hebben tot de nodige documenten en informaties voor de introductie van hun asielaanvraag of om contacten met familieleden te behouden.
Mobiele telefoons worden geleidelijk geblokkeerd door de maatschappijen. De direktie van het centrum weigert dat ze de telefoons van het centrum gebruiken en hebben niets voorzien opdat de gedetineerden kunnen bellen naar hun advocaten, families, verenigingen ….
De mensen die in het centrum aankomen hebben over het algemeen geen advocaat om hun asielaanvraag in te dienen of om beroep aan te tekenen tegen hun arrestatie en eventuele terugdrijving. De sociale assistenten moeten hen over het algemeen een pro deo advocaat aan wijzen. We stellen vast dat de sociaal assisten bewust en systematisch hen een advokaat geven die incompetent zijn of zelfs afwezig zijn.
De medische zorgen zijn zeer beperkt en/ of niet aangepast aan de pathologie van resident
Het personeel van het centrum gebruik dezelfde strategie als vreemdelingenzaken en oefent enorme druk op de inwoners van het centrum. Ze beloven hun ernstig geweld als zij hun deportatie weigeren op de luchthaven of in hun land van aankomst.
Enkele getuigenissen in Live
Internet
“Nog steeds geen internet in het centrum, het duurt lang … .. onmogelijk om documenten te vinden ”
Telefoons
“Een groot deel van de telefoons worden geblokkeerd. Als mensen vragen om een oproepop het kantoor te maken, zeggen ze nee. Dus we proberen het op te lossen onder ons, maar het is niet gemakkelijk ”
Pesterijen en intimidatie van het personeel
“Ze vertellen iedereen dat de ontsnapte geradicaliseerd is, een terrorist is en dat hij erg gevaarlijk is”
“Afgelopen donderdag zijn er twee mannen en een vrouw het centrum komen bezoeken. Zij doorzochten de kamers, de douches enz. Zij werden vergezeld door de directeur die de presentaties deed. Geen enkele contacten met de gevangenen, en zij vermeden mij, dat is zeker ”
“Elke dag kijken werkmensen uit het centrum naar de gettingthevoiceout pagina voor het werk te beginnen. ” Zelfs de directeur ziet ernaar elke ochtend . Dat zou een beslissing onlangs genomen zijn ”
De mensen begrijpen niet waarom alle documenten in her nederlands zijn. Zij verstaan het niet en hun advokaat soms ook niet. Waarom doen ze dat?”
“Veel geruchten over de verenigingen die meewerken mat vreemdelingendienst” in het centrum kreeg ik te horen dat ik in gevaar ben door naar u te bellen ”
De advocaten
“Ik heb 900 euro aan de vorige advocaat gegeven en hij heeft niets gedaan. De nieuwe advocaat is goed, maar toen ze het dossier kreeg was het al te laat , er was niets meer te doen.. Het doet pijn ”
“Ik probeer om mijn advocaat te bellen, maar tevergeefs . Het is een totale paniek, we hebben echt hulp nodig “
Medische zorg
Eén vrouw had een crisis, ze is gevallen, ze was op de vloer met gesloten ogen en ze bewoog niet. Mensen renden overal, ze werd meegenomen naar het medische dienst waar ze de nacht doorbracht. We hebben allemaal samen de bewakers gesproken en we hebben onze ongenoegen gezegd. We vroegen hen haar naar het ziekenhuis te brengen vermits er de WE geen dokters in het centrum is. We kregen te horen dat ze daarover gingen parten met de dirctrice op maandag morgen. ”
“Hier is er een dame die ziek is, ze heeft rode ogen en ze kan ze niet meer openen, ze heeft hoofdpijn en ze geven haar allen een zalf dat niet efficient is!”
“Als er mensen zijn die zich slecht voelen, zeggen ze ” gaat om een douche en het zal beter gaan” “wat is dat?”
“Een vrouw vroeg om een arts te raadplegen. De volgende dag vraagt ze opnieuw medische hulp, omdat de pijnen voortduren. De cypiers werden kwaad en vroegen haar “om haar filmpje te stoppen.”
Een gevangene van het centrum zegt “we hebben niet het recht om ziek te zijn. Ik was echt geschokt, zij denken altijd dat we alsof doen. We moeten eerst sterven om te geloven dat men ziek is. We zijn stenen, geen mens voor hen. ”
Het CGVS en de Dienst Vreemdelingenzaken
“Hun argument is om de betrouwbaarheid van documenten en getuigenissen in twijfel te zetten… het is moeilijk. Ze zoeken altijd de tegenstelling, ze zeggen dat het bewijs niet geldig is, maar waar zijn de criteria, dat kunnen ze niet geven ”
“Het is altijd hetzelfde. Als er relevante elementen aankomen op de tafel, wordt een uitzetting onmiddellijk geprogrameerd”
“Vanmorgen om 8:30 kwamen ze naar mijn kamer, ze vroegen mij of ik een nieuwe asielaanvraag wilden indienen. Ze, zetten me onder druk . Ik denk dat het is om mij een negatief antwoord te geven en druk uit te oefenen op Ambassade voor een laissez passé , omdat ze die niet hebben! ”
“Tickets worden uitgedeeld aan allen, het is als een uitzettingsmachine!”
“Ze willen niet dat mensen weten wat hier gebeurt. Dit is de reden waarom we geen camera op onze telefoon mogen hebben, maar het is gek wat er aan de hand is hier: bijvoorbeeld gisteren twee mensen sliepen in de gang met slechts een deken! ”
Bezoek parlementariërs en Festival Steenrock
Een vrouw werd verhinderd te worden gezien door de parlementariërs. Ze gaat helemaal niet goed en de situatie wordt verborgen “de bewakers volgden haar de hele namiddag, ze waakten op haar als melk op het vuur, zij volgden haar bij elke beweging ”
“Zij (de Kamerleden) hebben 17 mensen gezien en de bewakers hadden constant een oog op hen. De parlementsleden zij er toch ingeslaagd te filmen met hun GSM”
“Ik heb mijn telefoonnummer gegeven aan een parlementair. Hij, zei me dat hij zou kijken naar het artikel en me zou bellen, ik wacht er nog altijd op”
“We konden niets zien en horen van het evenement, en de bezoeken werden daarbij uitgesteld.”
Bij dag en douw stapten de passagiers van vlucht SN371 op 17 augustus 2016 aan boord te Zaventem. Zij zouden naar Douala en Yaounde in Kameroen vliegen. Eenmaal aan boord worden de passagiers getuige van een shockerend tafereel. Een man, geboeid aan handen en voeten, wordt in zijn stoel voorovergeplooid in bedwang gehouden door twee politieagenten. De man, die men wil uitwijzen naar Kameroen, verweert zich, roept en lijkt te stikken.
De meerderheid van de passagiers kan zich niet bedwingen om te reageren, geconfronteerd met de noodkreten van deze man. Ze weigeren te gaan zitten, terwijl ze geheel geweldloos en verbaal hun verontwaardiging uitdrukken over het geweld bij de uitwijzing.
Omwille van het protest van de passagiers, vraagt de boordcommandant aan de politieagenten om de uitwijzing af te breken. De politieescorte en de gedetineerde verlaten het vliegtuig. Korte tijd later komen een aantal politieagenten aan boord, en ze duiden geheel willekeurig zes personen aan als zijnde de ‘leiders’ van het protest.
De zes personen worden gearresteerd en meegenomen naar het politiecommissariaat. Wanneer zij eindelijk worden vrijgelaten, na 24u detentie, moeten zij uit eigen zak een nieuw ticket naar Kameroen kopen.
Deze passagiers, drie Fransen en drie Kameroenezen, waarvan enkelen slechts in transit in Brussel, worden nu vervolgd voor « kwaadwillige belemmering van het vluchtverkeer ». Zij moeten op 31 mei 2017 voor de correctionele rechtbank te Brussel verschijnen.
De Belgische Staat heeft besloten om repressief op te treden tegen wie met mededogen reageert op het lijden van een andere mens. Theo Francken beloofde « zijn tanden te tonen” aan de burger die reageert op een gewelddadige uitwijzing.
In 2016 klopte staatssecretaris Francken zich op de borst over de veroordeling van een dame die had gereageerd tijdens een uitwijzing. Hij beloofde zich systematisch burgerlijke partij te stellen in gelijkaardige gevallen.
Geconfronteerd met geweld van de staat, is zwijgen geen optie. De criminalisering van solidariteit als strategie van Theo Francken, is onaanvaardbaar. Daarom roepen wij op om te manifesteren ter ondersteuning van de « zes helden » van Zaventem.
Bijeenkomst op woensdag 31 mei 2013 vanaf 8u30 voor het Justitiepaleis, Poelaertplein, 1000 Brussel.
Update: We waren met een paar aan vlieghaven waaronder de advokaat en een parlementair. We hebben toen vernomen dat de uitzetting van Mahmadou niet zou doorgaan omdat hebben ze hem gezegd'” er geen escorte ter beschikking waren”.Het is de tweede maal dat zoiets gezegd wordt. Zou de escortes in Burnout zijn?
We moeten heel voorzichtig zijn. Mahmadou kan in de volgende uren of dagen per verrassing op een andere vlucht geplaats worden, wat volledig illegaal is.Blijven we klaar om naar vlieghaven te rennen als dit het geval is! Regelmatige updates hier en op de newslettre.
De uitzetting beletten van een “criminele” vader op 21/05/2017
« Massale uitzetting van criminele vreemdelingen » : Dit is een van de verklaringen van Theo Francken.
« De gevangenispopulatie daalt immers, oa omdat we voor het eerst massaal criminele vreemdelingen het land uitzetten. » https://theotuurt.wordpress.com/2017/05/16/topdeal/
Zo worden families gescheiden, verliezen kinderen hun vader of hun moeder.
.
Meneer ML maakt deel uit van die “criminele vreemdelingen” en zijn twee zeer kleine kinderen zullen hun papa kwijt zijn .
Laten we een familiale drama beletten, laten we aan de 2 kleine kinderen hun vader teruggeven.
Meneer ML is in Belgie sinds 2005. Tengevolge een kleine misdrijf werd hij veroordeeld bij verstek en deed 8 Maanden gevangenis in 2008. Daarna heeft hij zijn leven verder gezet, ontmoette hij zijn liefde en heeft met haar nu 2 kinderen, een van meer dan 2 jaar en een baby van 8 maanden.
Tengevolge zijn veroordeling in 2008 werd hij gearresteerd 3 maanden geleden en opgesloten in het centrum 127 bis voor een uitzetting met een verbod terug naar ons land te komen voor 8 jaren !
Twee maal heeft de raadkamer beveeld M in vrijheid te laten.Twee maal is Vreemdelingendienst in beroep geweest tegen die beslissing en moest M in het gesloten centrum blijven.
Een hele reeks stappen werden ondernomen door de advokaat met positieve antwoorden: voor de Raad van state, in cassatie, bij de federale mediator.
Zijn vrouw heeft naar de koning geschreven. De koning vraagt haar het dossier dat zij gisteren heeft gestuurd.
Een pers artikel ga zaterdag verschijnen.
Vreemdelingen dienst gaat verder en wil absoluut M uitzetten alhoewel een hele reeks beroepen nog lopend zijn.
Hij gaat een tweede uitzettingspoging ondergaan op 21/05/2017 Met escorte naar zijn land van herkomst Benin.
Hij wil zijn kinderen en zijn vrouw niet achterlaten en vraagt onze hulp om deze uitzetting te beletten.
SN 285 naar Abidjan en Cotonou om 10u35.
Afspraak aan de luchthaven om 8 uur 30 deze Zondag 21/05/2017 om de situatie van M aan de passagiers uit te leggen Vlucht SN 285 naar Abidjan en Cotonou om 10u35.
Opgepast zelfde balie voor alle vluchten naar Afrika. Je moet aan de passagiers hun bestemming vragen (Abidgan of Cotonou).
Campagne fax, tel en mail naar de verantwoordelijken
Het jaarlijks festival 2017 werd georganiseerd op 06/05/2017 voor het gesloten centrum van Steenokkerzeel om te protesteren tegen de opsluitingen en uitzettingen en dit met muziek, toespraken, manifestatie aan de hekken van het centrum, getuigenissen van vroegere gevangenen en van huidige gevangenen. https://www.facebook.com/anne.rakovsky/videos/10155371524177948/?hc_ref=PAGES_TIMELINE
Maar eerst over de oproep vanuit het gesloten centrum van Brugge op 10/05/2017
Een vleugel zal gesloten worden omwille van vlooienplaag! de overdracht van de gevangenen (niet van de vlooien!) is bezig!
127bis
Tijdens Steenrock, de situatie in het centrum 127bis was zeer gespannen tengevolge van een georganiseerde onderdrukking door de directie van het centrum en zijn aanhangers:
De dag voordien werden een tiental gevangenen in isoleercel gezet. Minstens 2 werden overgebracht naar andere centra. De dag van Steenrock werden de mannen geïsoleerd in een hermetisch afgesloten en goed bewaakte zaal waar de bewakers volgens een aantal getuigen extreem gestresseerd waren. Het is waar dat opgesloten zijn in een zaal met een 40tal mannen wiens mogelijkheid om zich uit te drukken, te bewegen zeer stresserend is! Hadden ze de kooien kunnen openen?
“Tijdens de manifestatie Steenrock werden veel gevangenen in isoleercel gestopt, anderen werden naar andere gesloten delen gebracht. Dit alles om enig contact met de militanten te vermijden die zich voor het centrum verzameld hadden. Alles werd in het werk gesteld om de gevangenen te controleren, te bewaken, zodat de gevangenen niet in staat waren om zich uit te kunnen drukken, de bewakers namen de rol aan van flikken om enige vorm van protest klein te krijgen. De ontmoetingen met de parlementariërs werden bewaakt en van dichtbij afgeluisterd door de bewakers.
“Een man aangekomen op 5/05 in 127 bis werd meteen in isoleercel gestoken “omwille van de veiligheid” in de nacht van 5 mei tot het einde van Steenrock”
Velen wensten te spreken via telefoon tijdens Steenrock, enkelen hebben zich kunnen uitspreken via telefoon. Maar zij werden dezelfde dag nog of de ochtend daarop naar een ander centrum gebracht.
Met de vrouwen was er heel weinig contact, zij zullen waarschijnlijk nog meer geïsoleerd zijn en in de onmogelijkheid om ons te contacteren.
De parlementariërs zijn binnenin het centrum gegaan en hebben met een aantal gevangenen kunnen praten. wij wachten op hun reacties:
Let wel dat de gevangenen, sinds steenrock en de acties van de activisten tijdens de monologen van Théo Francken in Gent en aan de VUB, een verbod hebben gekregen om ons te telefoneren onder dreiging van sancties.
Caricole
In het begin zijn de gevangenen gespannen. Zij waren getuigen de dag voor Steenrock van een extreem geweldadige arrestatie van een vriend door 10 politieagenten van de federale politie.
Oproep om 8h50 op 05/05: ” de mensen roepen en wenen in het centrum, ze zijn gekomen om Emmanuel K. mee te nemen. zij hebben gezegd jij moet vandaag vertrekken!”. Emmanuel was niet verwittigd, hij had geen enkele informatie gekregen over een uitzetting, hij antwoordt dat hij het niet begrijpt en dat hij niet zal vertrekken. De federale politie komt eraan “ze smijten hem op de grond van zijn kamer om hem te neutraliseren, ze boeien hem en nemen hem snel mee”. ze waren met 10 politieagenten binnenin het centrum, ze hebben ons gezegd dat we allen uit onze kamers moesten”.
De gevangene zijn getraumatiseerd: “Het is een klein deel van elke van ons dat ze vandaag hebben weggenomen.”
“Een bewaker stond met tranen in zijn ogen en heeft zich verontschuldigd”
“Het is chaos hier, de hel deze ochtend. een vrouw schreeuwde en is op de grond gevallen en meegenomen naar de verpleegdienst”
“Ze hebben grenzen overschreden vandaag!”
“Toen ze me gevraagd hebben om uit mijn kamer te gaan, heb ik gezegd: als jullie iets wettelijks gaan doen, waarom moet ik dan naar buiten gaan? ik heb geen antwoord gekregen en men heeft mij buiten gezet”
“Iedereen schreeuwde: jullie gaan hem doden, jullie gaan hem doden”
Vervolgens de opkuis de dag voor het bezoek van de Parlementariërs:
“Ze hebben de grote kuis gedaan in de Caricole op het einde van de week: een maatschappij is gekomen om alles te komen schoonmaken, dit hebben we nooit meegemaakt, ze hebben echt alles gekuist, zelfs het gras werd gemaaid!
4 parlementariërs zijn binnengaan in de Caricole tijdens Steenrock :
« Een vrouw werd verhinderd om de parlementariërs te zien,omdat het helemaal niet goed gaat met haar, het lijkt erop dat ze haar situatie hebben willen verbergen: de bewakers hebben haar de ganse namiddag gevolgd, ze werd streng bewaakt en elke pas die ze zette werd gecontroleerd”.
“De parlementariërs hebben ongeveer 17 personen gezien denk ik, de bewakers hebben hun ogen niet van hun afgehouden”.
Getuigenis van een Guineaan uitgezet op 11/05, gedeeltelijk voorgelezen aan de parlementariërs op bezoek en die hij had willen verspreiden. “Ik heb de Guineaanse nationaliteit en ik zit sinds 2 maanden en half opgesloten in het centrum Caricole. Ik ben heel ernstig ziek en dit werd na een medisch onderzoek door de dokter van het centrum bevestigd dat ik de ziekte “Drepanocytose” heb. Na de raadpleging op maandag 26 april, kreeg ik een voorschrift dat aangeeft dat ik specifieke medicatie moet nemen. Maar ondanks dit alles, verbetert mijn gezondheid helemaal niet. Ik heb verschillende crissisen doorgemaakt hier in het centrum omwille van deze ziekte. Volgens mijn analyses, ontbreekt er hier aan vaardigheden en adequaat materiaal om mensen te verzorgen. Ik blijf steeds meer gewicht verliezen en ik vermager, alles wat ik eet geef ik terug over. Het personeel van het centrum Caricole lacht met mijn gezondheid! Ze willen mij zelf repatriëren ondanks de slechte staat van mijn gezondheid. Ik vraag om hulp aan mensen met goede wil en aan de verenigingen. Danku.”
Een vlucht onder escorte werd voor hem voorzien op 11/05 en vervolgens geannuleerd omwille van ” not fit to fly (niet in staat om vliegtuig te nemen). De dokter van het centrum wijzigde dit certificaat en besliste “Fit to fly” (in staat om te vliegen). Hij werd uitgezet onder begeleiding naar Guinea. Het personeel van het centrum is gedegouteerd!
De parlementariërs hebben ontdekt dat in het centrum Caricole veel mensen hulpeloos zijn en in de onmogelijkheid zijn om zich te verdedigen, vaak zonder advocaten. Sommibe parlementairesr waren verbaasd toen ze 8 palestijnen uit Gaza in het gesloten centrum aantroffen en 4 vietnamezen (3 vrouwen en een man) die slachtoffers waren van mensenhandel volgens de informaties dat ze gekregen hebben. Ze hebben ook verschillende Congolese vrouwen ontdekt, die al verschillende jaren in België leven en die de politie aan huis is komen zoeken in de vroege ochtend enkele weken geleden.
In de 5 centra’s zijn de gedetineerden kwaad, triestig, ongelukkig, gedeprimeerd, moe.
Zij zijn onderworpen aan een blinde onderdrukking en worden behandeld “als dieren” zeggen ze ons. Zij worden zonder scrupules uitgezet naar “hun land van herkomst”.
Onbegrijpeliijke opsluitingen:
“Ik heb niet gekozen illegaal te zijn”
“Ze willen mij naar beneden trekken, ik voel het. Waarom houden zij mij hier gevangen. ik wil terug naar Italie.Daar had ik verblijfsdocumenten”
«Wat is dat? ik ben hier gekomen om te werkenen geld doorsturen naar mijn ouders die heel oud en arm zijn. Ik ben clear en duidelijk. Wat is dat? Waarom sluiten ze me op?.
“Dat is niet legaal? dat is geen democratie, het is onjuist ik ben heel kwaad!”
“Hier is het zoals in een kerkhoof. We sterven langzaam maar zeker.De mensen hebben het heel moeilijk….”
«Ik wil wel terug naar mijn land, maar ik wil niet gescheiden worden van mijn kinderen. »
“We wachten. We weten niet wat ze met ons gaan doen”
We kunne het aantal mensen in hongerstaking niet meer tellen,we kunnen het aantal ontsnappingspogingen niet meer tellen, we kunnen het aantal rellen en opstanden niet meer tellen,we kunnen het aantal solidariteits bewegingen niet meer tellen.
De mensen opgesloten in de centra’ verstaan die opsluitingen “omdat je asielaanvrager zijt, omdat je een regularisatie ingediend heb, omdat je ziek zijt, omdat je vraagt naar respekt en rechten.
EN LAATSTE NIEUWS VANDAAG 14/05/2017 : 3 nieuwe gesloten centra , in name van ONZE veiligheid, met andere woorden “alle vreemdelingen zijn gevaarlijke individuen” dixit Francken
Neen aan de gesloten centra, neen aan de uitzettingen!
05/05
Call at 8:50 a.m. People are shouting and crying in the centre, they came to fetch Emmanuel K. They told him he had to leave today. EK had not been warned, he had got no information on this deportation, hence he answered that he did not understand and that he would not leave. The federal police came and threw him down on the floor of his room to neutralise him, they handcuffed him and took him away very fast.
The retainees are in a state of shock!
A guard burst into tears and apologised, saying ‘It is chaos and total hell here this morning’ A woman was shouting so hard that she fell on the floor and was taken to the infirmary’.
Summary of Emmanuel’s deportations http://www.gettingthevoiceout.org/deportations-sans-fin-et-torture-dun-demandeur-dasile/
Emmanuel would be deported on Brussels Airlines’ flight SN241 at 12:15 a.m to Freetown – once again, the airline is complicit in this State violence.
For months, Emmanuel has been the victim of a stupid and inhuman determination by the Foreigners Office. His story was denounced by the press, which annoyed the authorities who are used to persecuting underground the foreigners in so called illegal stay.
The only illegal actions in this are those committed by Belgium: retention of an asylum seeker, inhuman and degrading treatment, failure to assist a person in danger, deportation attempt without notice.
What can we do for Emmanuel? We were warned too late to organise an action at the airport, but let’s invade the mail boxes and fax machines and phones of the culprits!
Brussels Airlines (ask your message be forwarded to the captain)
Email :customer.relations@brusselsairlines.com
Fax= 027233599 / 02/7238496 / 027534931
Tél 078 188889 / 027232345 /027232362
https://www.facebook.com/brusselsairlines
Their press contacts
Vice President External Communication – Spokeperson
Email: geert.sciot@brusselsairlines.com
Tél: +32 (0)2 723 84 00
Mobile: +32 (0)477 77 49 11
Vice Président Corporate Communications – Spokeperson
Email: wencke.lemmes@brusselsairlines.com
Tél: +32 (0)2 723 85 11
Mobile: +32 (0)477 61 86 45
Media Relations Manager – Spokeperson + social media
Email: kim.daenen@brusselsairlines.com
Tél: +32 (0) 2 723 84 55
Mobile: +32 (0) 479 69 36 48
Belgian authorities
F.Roosemont
Directeur de l’Office des Etrangers
Bur_Presse@dofi.fgov.be
T02 793 80 31 (NL – EN) – 02 79380 30 (FR), Fax 02 274 66 40
Charles Michel
Premier Ministre
Tél: 02 501 02 11 Fax: 02512 69 52
e-mail:charles.michel@premier.fed.be
Jan Jambon
Vice Premier Ministre et Ministre del’Intérieur
tél: 02 504 85 13 Fax:02 504 85 00
email:kabinet.jambon@ibz.fgov.be
Theo Francken
Secrétaire d’Etat à l’Asile etla Migration
Tél: 02 206 14 21–
theo.francken@n-va.be
kab.francken@ibz.fgov.be
Didier Reynders
Téléphone : 02 501 85 91
E-mailcontact.reynders@diplobel.fed.be
Liens sur Emmanuel:
http://regularisation.canalblog.com/…/2…/04/13/35166325.html
http://regularisation.canalblog.com/…/2…/03/23/35082975.html
Nl vertaling gewenst/ Schrijf naar gettingthevoiceout@riseup.net
Ms J is about to undergo a 2nd expulsion attempt this Monday 8/05/2017
She is from Cameroun and lives in Belgium since 2005. he obtained a work conditionned based regularization. She lost it due to the fact that her future employer didn’t want to hire her. She then applied through a cohabitation request with her friend. It was rejected. Due to her poor health (cerebral lesion from unknown origin) she went for a 9ter request for regularization that was also refused.
On 22/02/2017, sha was arrested in the train to Libramont during an identity control. She is since in the 127bis closed centre.
She is due to undergo a second expulsion attempt under escort this Monday 8th of May. She doesn’t want and can’t leave. her life is here. She askes us to help her resist to this expulsion.
The flight is SN 351 to Fouala and Yaounde at 10:40 this Monday 8/05/2017
Be present at the airport, at the check-in desk this Monday at 8:40 in order to explain her situation to the passengers
and/or go for a fax, call and mail campaign to the people responsible for this nonsense expulsions
Onverwachte betoging aan de twee gesloten centra in Steenokkerzeel op 30/05/2017
Informaties van binnen het centrum
Deze zondag kregen we eerst een telefoon van iemand in de Caricole: “Er zijn betogers voor het centrum die heel hard roepen naar vrijheid. Ze zijn met velen. Heel tof!”
Daarna oproep uit het gesloten centrum 127bis:
Eerst waren sommigen niet gelukkig omdat hun enige wandeling van de dag om 15 uur werd afgeschaft en dat ze wel graag met de betogers hadden gepraat. Daarna krijgen we wat meer te horen: “Het is fantastisch mevrouw. Zijn die allemaal voor ons? Dat wist ik niet.”
“Zij zijn met 40 of 50. Zij roepen heel hard. De cypiers hebben serieus gepanikeerd. Wij porbeerden mee te roepen maar heel snel werden de vensters gegrendeld. De politie kwam 30 minuten later met honden.Wij zullen meedoen aan de Steenrock volgende zaterdag. Wij zijn met jullie.
Een man belt ons vanuit zijn isoleerecel waaruit hij de betogers hoort. Hij is in hongerstaking sinds 10 dagen. ‘Here it is disgusting, we are not animals. We want freedom.’
In de vrouwenvleugel hebben de cypiers heel snel de vensters en deuren gegrendeld, zelfs de toiletten. We kunnen zelfs niet meer naar toilet”
“Het is een gevangenis hier. Wij hadden graag mee geroepen maar ze beletten ons”
Na de betoging waren alle mannen geschokt. Velen huilden, een man is zot geworden en heeft alles gebroken in de toiletten.
Later zijn 4 proberen te vluchten. Zij hebben de hekken open gesneden maar zeer snel hebben de cypiers het opgemerkt en zijn tussengekomen.
Vijf gedetineerden in de 127 bis en verschillende in het gesloten centrum van Vottem zijn in honger en soms dorst staking sinds voor enkelen 20 dagen.
Op 01/05 en 02/05 zijn naar wat we weten 7 mensen overgebracht naar andere centra’s.
De studenten Kring der Economische, Politieke & Sociale wetenschappen VUB zal op dinsdag 2 mei 2017 om 20u in Aula Q van de VUB de staatssecretaris voor asiel & migratie Theo Francken ontvangen.
TENZIJ… we met zijn allen meedoen aan de protestbijeenkomst!
Laat je stem horen : NEEN aan de uitsluiting, NEEN aan de staat en de racistisch asiel en migratiebeleid van Theo Francken! Zeg NEEN tegen de jacht op buitenlanders, zeg NEEN tegen razzia’s en tegen de opsluiting van vreemdelingen!
Kom af ! PROTESTBIJEENKOMST
DINSDAG 2 MEI OM 19U15 INGANG AULA Q VUB, Pleinlaan 2, 1050 Brussel
+ like de fb pagina :
Francken buiten ! Francken dégage !
2017/04/26: In een vleugel van het centrum zijn 2 Pakistaanse gevangenen in dorst en hongerstaking sinds 5 dagen. Ze weigeren te worden uitgezet, omdat ze in gevaar zijn in Pakistan. Ze begonnen de hongerstaking en dorst nadat zij te weten kregen dat een vlucht voor hen was voorzien. Zij kunnen niet weg gezien het gevaar dat ze oplopen in hun land, en voor één hen vanwege de lang bestaande banden in België.
In een andere vleugel van het centrum, zijn twee andere gevangenen in hongerstaking sinds 15 dagen.
Veel gevangenen zijn solidair met hun actie en ondersteunen hen.
Ze protesteren tegen
-De lange detentie (tot 8 maanden), en voor sommige die willen terugkeren naar hun land, hun behoud in detentie sinds maanden!
-Het racisme en misbruik in het centrum. “We zijn geen dieren” “Zodra je een opmerking maakt, dreigen ze ons met isolatie (cachot)”, “De dokter laat ons sterven. ”
-De illegale arrestaties: “We zijn legaal, NIET illegaal . Vanwaar komt dat? Ze ontnamen mij mijn residentiekaart omdat ik geen adres meer had, anderen omdat ze in de gevangenis hebben gezeten, maar we ZIJN legaal! Ik woon hier al 16 jaar en heb 2 kinderen. Francken (staatssecretaris voor Migratie) heeft nieuwe Sans Papiers gefabrikeerd! ”
“Het is te veel mevrouw, we houden het niet meer vol ”
Het zal hard, zwaar en Warm zijn!!!!! Tegen de gesloten centrum met aktieve medewerking van de gedetineerden https://steenrock.wordpress.com/
HARD als getuige van het geweld van de staat die opsluit en uitzet, ZWAAR de getuigenissen van de opgesloten mensen te moeten horen, WARM dankzij de geengageerde muziekgroepen die spelen uit solidariteit met de strijd tegen de gesloten centra!
20/04: we wachten op nieuws van de gedeporteerden. Het gaat over een “gezamelijke vlucht” georganiseerd door Frontex
Mainstream media com: http://www.sudinfo.be/1828519/article/2017-04-19/dix-neuf-congolais-et-guineens-expulses-par-vol-militarise-depuis-la-belgique 19 Congolezen en 8 Guineanen werden probleemloos uitgezet woensdagochtend naar hun land van herkomst vanuit de luchthaven van Melsbroek. Het gaat over een gezamelijke vlucht georganiseerd met Zwitserland, Finland, Zweden, Roemenië en Tsjechië die elk eveneens een Congoleze of Guineaanse onderdaan repatrieerde. De vlucht zal een eerste stop houden begin van de avond in Conakry voordat het in Kinshasa zal aankomen, meldde woensdag de dienst vreemdelingenzaken.
————————————————————————————————————————–
Update 18/04
Allen zijn momenteel in isolement in het gesloten centrum 127bis zonder telefoon: 4 vrouwen en enkele mannen van Congo of Guinea. Een schatting van ongeveer 20 personen. Onder hen een Congoleze man verzetstrijder tegen het regime die reeds een zeer geweldadige uitzetting onderging en wiens getuigenis we reeds publiceerde http://www.gettingthevoiceout.org/arrestation-et-tentative-dexpulsion-audio/ Een Congoleze vrouw die reeds 10 jaar in België leeft. Een vrouw wiens regularisatie voor 9 ter nog steeds lopende is. Een vrouw die sinds haar 8 jaar in Frankrijk verblijft en waarvan haar 3 kinderen bij hun vader in Frankrijk zijn.
Twee Guineanen die gisteravond in Vottem geïsoleerd werden, werden overgebracht naar 127bis, maar niet probleemloos!Ze weigerden in Vottem om in de camionnette te stappen: gedurende twee uur was er een vechtpartij volgens andere gevangenen van het centrum, met bloed en hoofdwonden enz… bij één van hen heeft de politie een “helm” opgezet en volgens een gevangene in 127bis is hij aangekomen met deze helm in het centrum 127bis en in isolement gestoken.
” Men komt ons halen zoals vee dat naar het slachthuis wordt gestuurd” “Ik begrijp het niet. Mijn naam is gekend als verzetstrijder op alle sociale media en ook in de média in Congo en men stuurt me daar terug naartoe”
——————————————————————————————————————————-
Update van 17 april om 22u
Enkelen hadden hun ticket voor de collectieve uitzetting vorige week gekregen, maar andere Congolezen en Guineanen werden niet verwittigd en zijn plots meegenomen naar 127bis.
Brugge: een man en een vrouw zijn overgebracht van het gesloten centrum in Brugge naar 127bis vanmorgen en zijn in isolatie geplaatst op 17/04. Vanavond om 22u werden 2 vrouwen, die geen ticket hadden gekregen, gevraagd om hun valiezen te maken op overgebracht te worden naar 127bis. Er zijn nog veel Congolese en Guineaanse vrouwen die schrik hebben om morgen plots toch mee te moeten.
127bis: 5 mannen ( 2 Guineanen en 3 Congolozen) werden verzocht om hun bagage vanavond te maken.
Vottem: 2 andere Guineanen zijn plots overgebracht naar 127 bis en zitten vandaag in isolement.
Er is ook verwarring over geleidebiljetten (laissez-passer):internationale, er zijn er geleverd door de geheime diensten in Kinshasa,een lid van de Congoleze ambassade is langsgegaan in Brugge met een lange lijst van congolezen? we tellen op dit moment 4 Guineaanse mannen, 4 of 5 Congolese mannen en 4 Congolese vrouwen. Ze zullen zonder twijfel morgen nog vergezeld worden van andere reizigers komende uit andere Schengenlanden.
Getuigenis:
“ik ben hier sinds 2010, men heeft mij gezegd dat ik moest integreren, ik heb Nederlands geleerd, ik heb voltijds les gevolgd gedurende 7 jaar. Ik heb een gezin gesticht, ik ben nu geintegreerd en nu sturen ze me terug”
“Doe iets voor ons! Wilt u dat ze ons doden?”
“Het is te gestoord, zij heeft over heel haar lichaam tekenen dat ze zich verzet heeft. België is heel dichtbij, iedereen weet heel goed wat er in Congo gebeurd, er zijn observatoren enz het is echt schandalig dat ze mensen terugsturen”
“ze respecteren geen enkele wet, wij zijn zoals een druppel in de oceaan”
“waarom geven ze ons een internationaal geleidebiljet?”
“Het is onrustig overal in Congo en ze sturen ons daar naartoe?”
———————————————————————————————————————-
Sspeciale Vlucht DRC en Guinea op 19/04/2017
We vernemen dat een Frontex vlucht georganiseerd is naar Guinea en DRC op woensdag 19/04/2017 vanaf de militaire luchthaven van Melsbroek.
Meerdere Congolezen en Guineanen, opgesloten sinds meerdere maanden in onze gesloten centra hebben hun “ticket” gekregen voor deze collectieve vlucht.
Route van de vlucht:
Vertrek van de vlucht op woensdag 19/04 vanaf de militaire luchthaven van Melsbroek om 10u30——aankomst in Conakry in Guinea om 17u10 en vervolgens aankomst in Kinshasa tijdens de nacht.
Dinsdag zullen de mensen die nu opgesloten zitten in het gesloten centrum van Brugge overgebracht worden naar de 127bis/caricole in steenokkerzeel (Brussel)
Tussen de mensen die uitgezet worden zijn er meerdere vrouwen die soms zelfs meer dan 10 jaar in België verblijven en ook verschillende mannen van de oppositie tegen RDC.
Wij zullen regelmatig een update maken van deze berichtgeving.
We vernemen dat een Frontex vlucht georganiseerd is naar Guinea en DRC op woensdag 19/04/2017 vanaf de militaire luchthaven van Melsbroek.
Meerdere Congolezen en Guineanen, opgesloten sinds meerdere maanden in onze gesloten centra hebben hun “ticket” gekregen voor deze collectieve vlucht.
Route van de vlucht:
Vertrek van de vlucht op woensdag 19/04 vanaf de militaire luchthaven van Melsbroek om 10u30——aankomst in Conakry in Guinea om 17u10 en vervolgens aankomst in Kinshasa tijdens de nacht.
Dinsdag zullen de mensen die nu opgesloten zitten in het gesloten centrum van Brugge overgebracht worden naar de 127bis/caricole in steenokkerzeel (Brussel)
Tussen de mensen die uitgezet worden zijn er meerdere vrouwen die soms zelfs meer dan 10 jaar in België verblijven en ook verschillende mannen van de oppositie tegen RDC.
13/04/2017: Emmanuel, een jongeman uit Sierre Leone heeft reeds verscheidene pogingen tot uitzetting naar China (Het land waar hij overstapte) en vervolgens naar Sierra Leone (zijn land van herkomst) ondergaan. Hij is zelfs één keer meegenomen onder dwang naar Sierra Leone- heeft daar 2 dagen op de grond van de luchthaven geslapen- en ook in China waar hij gedurende 24uur geen eten of drinken kreeg in de luchthaven.
Zijn laatste poging tot uitzetting was extreem gewelddadig (14 politie-agenten) en hij draagt er nog steeds de gevolgen van.
Ondanks dat hij klacht indiende tegen het geweld, ondanks het bezoek van een federaal bemiddelaar omwille van deze slechte behandeling die hij onderging, ondanks een getuigenis van obspol (https://www.obspol.be/), wil de dienst vreemdelingenzaken hem opnieuw trachten uit te zetten onder begeleiding deze vrijdag.
Ziehier zijn verhaal: http://regularisation.canalblog.com/archives/2017/03/23/35082975.html
En hier http://www.gettingthevoiceout.org/deportaties-zonder-einde-en-folteringen-van-een-asielaanvrager/
Emmanuel roept om hulp om zijn uitzetting te verhinderen, want in Sierra Leone is hij in gevaar en wacht hem een geweldadige dood.
“Als ik daarheen terugkeer, gaan ze me vinden en me doden”. ” De mensen van het dorp ( die deel uitmaken van de geheime ethnische gemeenschap tot welke hij behoort) willen mijn vel”. “Ik ben echt heel ongerust, mevrouw, deze traditie maakt me kapot” “Mijn moeder, de enige persoon in wie hij vertrouwen heeft, is oud en zij heeft bang”. “Alsjeblieft mevrouw, help mij mijn leven te redden”
Vlucht Brussels Airlines SN 241 voor Monravia/Liberia met tussenstop in Freetown/Sierra Leone om 12h15 vrijdag 14/04/2017
Afspraak in Zaventem om 10 uur 14/04/2017 om de passagiers te verwittigen.
Zijn vlucht 12h15 Monrovia/Freetown SN 241
En Fax, mail, tel naar de verantwoordelijken
Brussels Airlines
Email :customer.relations@brusselsairlines.com
Fax= 027233599 / 02/7238496 / 027534931
Tél 078 188889 / 027232345 /027232362
DE STRIJD GAAR VERDER…..SOLIDARITEIT….WE LATEN ONS NIET DOEN!
SAMENKOMST op 10 April 2017 om 13u30 om de sluiting van alle gesloten centrum te eisen en het stopzetten van de uitzettingen
PERSCOMMUNIQUÉ VAN DE COORDINATIE VAN MENSEN ZONDER PAPIEREN IN BELGIË
OVER DE MASSALE ARRESTATIES VAN SANS-PAPIERS
Met grote woede en diepe verontwaardiging heeft de Coordinatie van
Mensen Zonder Papieren de arrestaties vernomen van 31 personen zonder
papieren te Elsene. Arrestaties in het kader van een controle in het
brussels openbaar vervoer op 28 maart, terwijl dezelfde dag het ACV, de
ABVV en de Coordinatie van Mensen Zonder Papieren manifesteerden tegen
de uitbuiting van werknemers zonder papieren op veel werven in Brussel
en in het bijzonder in het kader van de werken in het metro-station
Kunst-Wet.
De federale politie beweert dat de actie tot doel had om de
criminaliteit in het brussels openbaar vervoer terug te dringen en het
gevoel van zekerheid van de gebruikers te verhogen. Het is niet omdat
een controleactie wettelijk is, dat ze ook legitiem is. De keuze van de
datum en plaats van de contrôle is niet onschuldig, ze toont duidelijk
de koortsachtige jacht op sans-papiers aan.
Het is met dezelfde woede en dezelfde verontwaardiging dat we het nieuws
over de arrestaties van onze kameraden Medoune Ndiaye en Malik Ball
hebben vernomen, emblematische en toewijde militanten van het collectief
La Voix des Sans-Papiers.
De Coordinatie van Mensen Zonder Papieren stelt dat de hetze tegen de
sans-papiers de spuigaten uitloopt. De onverschilligheid van de belgen
tegenover het blinde jusqu’auboutisme van Theo Francken maakt ons
misselijk. Theo Francken heeft zijn asiel- en migratiepolitiek gebouwd
op vooroordelen en paranoïa. Het amalgaam tussen immigratie en
terrorisme heeft stevig postgevat binnen de regering, die veel te
gemakkelijk een verband legt tussen sans-papiers, criminelen en
terroristen. Duizenden onschuldige mensen lopen op elk moment het gevaar
op straat gearresteerd te worden. Die arrestaties gebeuren soms met een
list in de Dienst Vreemdelingenzaken en monden uit in opsluitingen in
een van de vijf gesloten centra in België. Zijn obsessie met
opsluitingen en het misprijzen dat hij toont jegens migranten zou elke
belg moeten verontwaardigen. Immigranten en sans-papiers worden op een
schandalige manier behandeld.
Daarom roept de Coordinatie van Mensen Zonder Papieren op tot een grote
protestbijeenkomst voor de Dienst Vreemdelingenzaken op maandag 10 april
om 13u30 om de golf van arrestaties aan te klagen de vrijlating te eisen
van Medoune Ndiaye et Malik Ball.
Coordinatie van Mensen Zonder Papieren in België
Serge 0493 291 974, Romina 0479 772 317, Mamadou 0493 995 444
Udate 07/04: Le vol a été annulé suite à une nouvelle demande d’asile. Il a fait un aller retour Merksplas-127 bis-Merksplas et n’a pas été présenté à l’aéroport : ““Merksplas – 127 bis – Merksplas- Tout ce va est vient, c’est le stress, j’ai mangé avec les yeux, l’appétit est coupé !”
Ce jour sa demande d’asile a été rejetée par l’office de étrangers!
Mohamed Sofiane, 37, of Algerian origin, has been retained for 5 months at the centre in Merksplas, which the retainees call the “Flemish Guantanamo”!. He was arrested while shopping. “I entered a shop and they arrested me in front of everybody while I was shopping. It is not normal. I am not a terrorist.”
Mohamed had a car accident and his legs were severly injured. He is walking with crutches. His health requires a close monitoring and an urgent operation. However, in the centre, nobody deems necessary to follow the treatment prescribed by the medical file. The doctors appointment and operations foreseen are systematically cancelled! Five months of retention in pain, with always the same answer “it is not urgent, you are totally normal!”. Mohamed is getting tired of all this. “It is like in a cemetery here, we are dying slowly. People are suffering…’.
Today, following the decision not to grant him the right to live in Belgium, it is total lack of understanding! He built his life here, his mother and sister are living here and he is very close to them, he has no family, no acquaitances in Algeria anymore and he will refuse to return.
The deportation flight is foreseen this Friday 7 April at 3 p.m. in Zaventem.
LET’S MEET AT 1 P.M. IN FRONT OF THE CHECK-IN COUNTERS of the flight AH 2063 3 P.M to Alger. 15 heures vers Algiers.
If you can not be present, you may still send faxes and call the people in charge of these deportations:
Algerian consulate that should deliver a let pass to enable the boarding on the flight
Ik wil mezelf eerst even voorstellen. Mijn naam ……
Ik woon in Schaerbeek. Ik ben zes en een half jaar hier.
Op 28 november 2016 kwamen zij naar mijn thuis, 3 politieagenten (2 mannen en 1 vrouw). Ze zeiden: “We komen u meenemen.”
Ik vroeg waarom?
Ze zeiden: “ze zullen u dat op het commissariaat vertellen.”
We vertrokken met hen tot Schaerbeek, maar voor het vertrek wilde ik mij aankleden, want ik was in mijn slip, ik ging naar mijn kamer , de officieren volgde me in mijn kamer .
Ik was naakt , Ik vroeg hen om weg te gaan, want ik was van plan om me om te kleden, maar zij bleven daar staan.
Zodra ik klaar was handboeide ze me. Ik vroeg waarom? Ik heb niet gestolen, ik heb niets gedaan!
Ik stak mijn handen uit en ik werd geboeid. We vertrokken naar Evere. Ze namen er vingerafdrukken enz. We gingen naar het Noordstation en ik werd meteen in een cel gezet. Ik bleef daar meer dan 2 uur en toen vertelde ze me dat ik naar het gesloten centrum van Brugge moest op 28 november.
Ze brachten me hier in Brugge. Ik verbleef er 3 en een halve maand sinds 28november. Ik vroeg mijn 3e asiel. Ik had in 2010 asiel gevraagd, de tweede vroeg ik hier, de 3e vroeg ik hier ook, het was op 21 februari 2017, dus ik wachtte op een antwoord op.
Tot mijn verbazing, op 21 maart, roept de maatschappelijk werker me en vertelde me “Mr. uw ticket werd gegeven, Op 24 maart moet je naar Congo gaan.” Om 16 uur zetten ze me in een cachot, van 16u tot 6:00.
Was het de 1ste keer dat ze u probeerden uit te zetten?
Ja, het was de eerste keer.
Rond 06:00 reden ze me naar de luchthaven en dan zetten ze me in een cel en de politie vertelde me “vandaag ga je naar Congo. ”
Ik zei nee ik kan niet naar Congo, omdat ik asiel heb aangevraagd, ik kan zo niet gaan , omdat ik nog geen antwoord heb.
Ze zeiden dat ze naar de Dienst Vreemdelingenzaken hadden gebeld en dat we in een uur de resultaten zouden krijgen.
Ik zei: Zo gaat dat niet! We moeten eerst antwoorden op de aanvraag krijgen en vervolgens de reis voorbereiden! Jullie beginnen eerst met de voorbereiding van de reis en vragen daarna pas het antwoord op de asielaanvraag !!
Ze zeiden: “dat weten we niet, maar je gaat nu slapen in Congo”.
Ze vroegen me om me uit te kleden, ik deed mijn overalls uit en ik bleef met mijn slip, maar ze vroegen me ook om de slip te verwijderen. Ze waren 4 mannen en 1 vrouw, ik deed mijn slip uit. Ze vertelden me dat ik moest bukken tot 30 cm, ik bukte 2 keer .
“Okay okay nu zullen we gaan.” Ze namen een riem om me te binden.
Ik vroeg waarom een riem? Ik ben geen dief noch een crimineel!
Sinds ik in Europa ben is het de eerste keer dat ik naar de politie moet.
Ze vertelden me dat ze me gaan vastbinden, ik zei nee ik ga niet weg, ze zeiden: “Nu ga je zien….” …
Ze kwamen met 8 op mij, ze begonnen me te slaan in de cel, ze duwden me op de grond, ze begonnen me te slaan, vooral de vrouw, ze probeerde mij te wurgen.
Ze bonden me de riem om , de bonden me helemaal vast met tape en ze droegen me naar de bus als een beest, en vervolgens gingen we te voet tot het vliegtuig, waar de trap geplaatst werd, ik bewoog niet, ik was echt vastgebonden. Ze namen me, ze waren met 6, ze droegen me als een zak, als een lijk op de trappen. We kwamen in het vliegtuig, er was niemand in het vliegtuig, we zaten op de laatste stoelen van het toestel met agenten naast me, twee links en twee rechts, twee voor mij en de vrouw naast me.
“Nu gaat u naar Congo en wanneer wij er zijn zullen wij u helpen, wij zullen u helpen om buiten de luchthaven te geraken, en we zullen u afzetten op 500-600 meter. Ik zei: “je zegt dat je zult me helpen door mij op 500 meter verder af te zetten, want op de vlieghaven zelf zal ik in de problemen komen! “Als ik niet in gevaar was kon je me op het vliegveld afzetten, dus ga ik er vanuit dat je weet dat ik in de problemen ben! Ik zeg u zelf dat ik in gevaar ben, ik ben een strijder, ik ben overal bekend.
En in vliegtuig
Aangekomen op het vliegtuig zeiden ze me: “Meneer ga daar zitten, wij zetten u daar zo, wees kalm. Eens in Congo, zullen we u begeleiden bij de aankomst en dan zullen we u helpen, wij zullen u 500km verder afzetten. ”
Ik zei: “Ik zeg u dat ik problemen heb daar in Congo! Als ik daar kom zullen ze me vermoorden. Maar je gelooft me niet.
Waarom vertel je me dan dat als we er zijn u mij 500km verder gaan afzetten? Ik heb problemen daar. Als ik geen problemen had waarom wil je me 500 km verder afzetten? ”
Ik bleef kalm, want er was niemand in het vliegtuig, ik was alleen met vijf politieagenten. Ik bleef kalm en wanneer mensen aankwamen, veel mensen, begon ik te schreeuwen en iedereen begon te schreeuwen en kibbelen tegen de politie.
Toen kwamen 2 hotessen en die zeiden dat de piloot niet kan opstijgen, dat ik moest uitstappen. Ze namen me uit het vliegtuig.
De politievrouw maakte de tape los die ik rond mijn benen had, en de tape aan mijn handen bleven. Ik kreeg te horen “we gaan naar beneden gaan.”
We gaan de trap af, één van de agenten vertelde me: “Zie je wat je gedaan hebt? Nu zul je zien wat ik zal doen om u. .. ”
We gingen de bus in, hij begon me te slaan in de ribben, ik was als een zak, we stonden dicht bij de cel, hij gaf me een schop onder de kont en raakte mij op de plek van mijn operatie van drie jaren geleden, die gezwollen is. Ik heb heel veel pijn. Ik ben daar 45 minuten moeten blijven en toen kwamen mensen uit Gesloten centrum van Brugge mij halen.
2017/04/01: We leren vanuit verschillende bronnen dat een militaire vlucht naar de Democratische Republiek Congo (DRC) in de komende dagen / weken georganiseerd wordt. We weten dat er een 15 tal mensen uit DRC momenteel in onze gesloten centra vastzitten, waaronder 7 vrouwen !!
Deze vluchten worden uitgevoerd door Europese landen of “Frontex” (Europees agentschap voor het beheer van de operationele samenwerking aan de buitengrenzen van de lidstaten van de Europese Unie) in het grootste geheim. Ze worden begeleid tijdens de arrestaties, opsluitingen en boarding, systematisch met geweld , volgens verschillende getuigenissen.
De militaire en politie mobilisatie gebruikt voor de verwijdering van mensen gekwalifeerd als “weigeraars” en “criminelen” is enorm. De meerderheid van de mensen die momenteel opgesloten zitten hebben reeds verschillende uitzettingspogingen ondergaan waartegen ze zich verzet hebben. Deze uitzettingspogingen gingen gepaard met ernstig geweld van de politie. De meerderheid van deze mensen hebben herhaaldelijk verklaard dat ze niet konden en wilden terugkeren naar hun land. De meerderheid zijn weldegelijk van de oppositie en riskeren arrestaties, folteringen bij aankomst.
Misschien is het wel een begin van de uitvoering van de recente aanbeveling van de Europese Commissie die zegt dat “ het terugkeer beleid moet verstrengd worden met alle middelen om te komen tot “een aanzienlijke verhoging van het rendement” in een “gestroomlijnde organisatie en goed geïntegreerde, multidisciplinaire vaardigheden op nationaal niveau”.
De Commissie verlangt dat de immigratie-diensten beschikbaar zijn “24 uur op 24 en 7 dagen op 7.” http://www.editions-legislatives.fr/content/politique-de-retour-la-commission-r%C3%A9clame-un-durcissement-sans-pr%C3%A9c%C3%A9dent
Een laatste “speciale vlucht” naar DRC vond plaats op 2016/02/12 met 12 Congolezen
Bericht van de metgezel van een uitgezette man: “Mijn vriend is net uitgezet naar Congo met een militair vrachtvliegtuig, 12 uitgezetten onder toezicht van meer dan 20 politieagenten..gehandboeid van 06:00-11:00. Ze weten niet waarom. En in Congo, van 19u tot 23u discussie om de gevangenis te vermijden en hierbij een paspoort niet door hem getekend! een schande! Zijn zoon is nu 4 jaar zonder vader en de baby moet nog komen! Dank u voor het breken van gezinnen theo Franken en het uitzetten van een man naar een land dat hij zelfs niet kent, ik ben gebroken ”
Update 24/03/2017: Vertrokken om 6u30 vanuit het centrum, belt hij om 14u bij zijn terugkeer in het centrum ” als je me ziet zal je wenen”
Er waren 5 mannen en 1 vrouw van de federale politie bij aankomst: ” ik had een mes op mij dat ik had ingeslikt, omdat ik niet wil terugkeren naar Togo. Ze hebben me gezegd “zo kan je gaan sterven in Togo”.
Het bloed is uit zijn mond gekomen en liep over zijn kleren, de politieagenten hebben zijn kleren uitgetrokken om alle sporen te verwijderen: ” ze hebben mijn kleren verstopt, ik weet niet waar.”
“Het bloed bleef lopen, ik hield het in mijn mond en in het vliegtuig heb ik geroepen “Help Help en het bloed kwam eruit”. Toen ik riep, hielden de politieagenten mijn keel dicht. ” ze hielden tegelijkertijd mijn mond dicht en ook mijn neus…ik stikte.”
een jonge man stond op en zei “jullie gaan hem doden”
Er was een geluid, B. was half bewusteloos, de commandant van het vliegtuig komt aan en zegt ” ik kan hem niet meenemen”. We verlaten het vliegtuig,een auto komt aan ” ze hebben me er erin geduwd”, B. vraagt ” willen jullie me doden?”, een politieagent geeft hem een stomp en zegt hem ” het is nog niet gedaan! als je terugkomt, zal je zien wat dat gaat geven”.
” Ik zal dit nooit van mijn leven vergeten”
Zijn bagage is vertrokken naar Togo, geen telefoon meer en geen kleren, enz. ertrokken om 6u30 vanuit het centrum, belt hij om 14u bij zijn terugkeer in het centrum ” als je me ziet zal je wenen”
Er waren 5 mannen en 1 vrouw van de federale politie bij aankomst: ” ik had een mes op mij dat ik had ingeslikt, omdat ik niet wil terugkeren naar Togo. Ze hebben me gezegd “zo kan je gaan sterven in Togo”.
Het bloed is uit zijn mond gekomen en liep over zijn kleren, de politieagenten hebben zijn kleren uitgetrokken om alle sporen te verwijderen: ” ze hebben mijn kleren verstopt, ik weet niet waar.”
“Het bloed bleef lopen, ik hield het in mijn mond en in het vliegtuig heb ik geroepen “Help Help en het bloed kwam eruit”. Toen ik riep, hielden de politieagenten mijn keel dicht. ” ze hielden tegelijkertijd mijn mond dicht en ook mijn neus…ik stikte.”
een jonge man stond op en zei “jullie gaan hem doden”
Er was een geluid, B. was half bewusteloos, de commandant van het vliegtuig komt aan en zegt ” ik kan hem niet meenemen”. We verlaten het vliegtuig,een auto komt aan ” ze hebben me er erin geduwd”, B. vraagt ” willen jullie me doden?”, een politieagent geeft hem een stomp en zegt hem ” het is nog niet gedaan! als je terugkomt, zal je zien wat dat gaat geven”.
” ik zal dit nooit van mijn leven vergeten”
zijn bagage is vertrokken naar Togo, geen telefoon meer en geen kleren, enz.
B. werd gearresteerd in Zaventem eind december 2016 . Komende uit Togo, was hij in transit op de luchthaven van Zaventem om de vervolgingen die hij doormaakte in zijn thuisland te ontvluchten. Zijn misdaad ? Zijn seksuele geaardheid. B. is gay. In Togo kon hij worden veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf. “Want voor de autoriteiten van mijn land, is het een boze geest dat een persoon aandrijft, en om hem hiervan te ontdoen moet hij worden geslagen of opgesloten.”
Daarom is hij naar België gekomen om bescherming te zoeken. Als antwoord kreeg hij al zijn eerste uitzettingsticket. Het CGVS gelooft niet in zijn homoseksualiteit. “Het CGVS wijst erop dat je niet in staat was om hen te overtuigen”, werd tijdens de beroepsprocedure gezegd. Als men de oefening wil keren, hoe zou je je heteroseksualiteit bewijzen?
“Ik geef er de voorkeur aan om in de gevangenis in Belgie te sterven dan terug naar Togo te reizen.”
“Als ze me deporteren naar Togo, komt het op hetzelfde neer als een dier naar het slachthuis te sturen.”
22/03/2017: Hij kwam in Belgie begin december 2016 en vroeg asiel. Hij werd achtervolgd in zijn land van herkomst, Sierra leone, als christen. Hij werd opgepakt en opgesloten in het gesloten centrum Le Caricole.
De CBVS gelooft hem niet en Vreemdelingendienst wil hem absoluut uit het land zetten:
18/12/2016: Uitzettingspoging naar China , land waar hij transiteerde om naar hier te komen. Hij weigert.
28/02/2017: Uitzetting naar China: China wil hem niet in Peking: geen dokumenten. Hij wordt teruggevlogen naar Brussel.
10/03/2017: Uitzetting naar Sierra Leone: hij blijft 2 dagen op vlieghaven van Free town (Sierra Leone) en wordt daarna teruggestuurd naar Belgie, omdat hij geen documenten heeft.
16/03/2017: Uitzettingspoging, geforceerd met escorte naar China: hij verzet zich.
19/03/2017: Uitzettindspoging,geforceerd met escorte naar Sierra Leone: Hij verzet zich.
21/03/2017: Uitzettingspoging, geforceerd met escorte naar China: afgeklopt door 10 flikken van Federale politie op het commissariaat van de vluchthaven. De vliegmaatschappij weigert hem op de vlucht gezien zijn staat (vol bloed). Hij wordt naar de Caricole teruggestuurd…..
Hij zegt ‘ze zullen mij zo vermoorden””
Hij vertelt: “Bij elke uitzettings(poging) wordt hij in een cel opgesloten, volledig naakt. Hij mag zich pas terug aan kleden om naar het vliegtuig te gaan of naar het gesloten centrum”
“Het is niet meer mijn lichaam. Vier maanden ben ik opgesloten. Ik ben geen crimineel. Ik heb nooit een overtreding begaan. Ik ben alleen gekomen om asiel te vragen. Ik zal nooit vergeten wat ze mij hier aangedaan hebben. Ik wil dat ze naar mij luisteren.Ik ben een mens.Ze weten niet wat met mij te doen.Ze zijn mij stillaan aan t’vermoorden. God is mijn getuige.Ik kan niet slapen. Ik wandel rond.
Iedereen zegt dat ik een brave mens ben. De piloot van de vlucht naar Sierra Leone zei mij: “ik zie dat je een brave mens zijt”. De mensen in de caricole hebben medelijden met mij.”
Dag,
Op Dinsdag 14 maart 2017 werd ik gearresteerd aan de luchthaven van Charleroi Zuid omdat ik mijn datum van toelating op mijn Visa overschreden had (90/180 clause, dat ik niet kende en niet op mijn vignet geschreven is)? Zij hebben mij gebracht naar het gesloten centrum de caricole zoals een crimineel. Schande aan de Belgische autoriteiten,schande aan het Belgische volk.
Ik heb 36 uren opgesloten gezeten. Ik heb mijn ticket willen betalen om zo snel mogelijk naar huis terug te kunnen, ticket dat voorzien was op 18 maart door het centrum.. Na discussie met de sociaal assistente, heb ik haar gevraagd zo snel mogelijk een vlucht te vinden naar om het even welke stad in Marokko. Dat blijft mijn thuis en het stoort mij absoluut niet in eender welke stad te belanden.
De misbehandelingen van de flikken,hun manier om ons te ondervragen en tegen ons te praten hebben mij pijn gedaan Eigenlijk nemen ze de mensen voor criminelen!Mijn bloeddruk is gestegen tot 15,5, daarna 16,5 de tweede dag en 18 de derde dag.Nu ben ik thuis en heb dit evenement nog steeds niet verteerd. Ik heb tenminste een dak, mijn land is niet in oorlog.
Het groot probleem zijn asielaanvragers die mentaal, psychisch en ook fysisch daaronder te lijden hebben. Ik heb met hen gepraat en ik denk dat de Belgische staat en Vreemdelingendienst haat zonder limiet aan t’onderhouden zijn en zelfs misschien nieuwe terroristen ceereren, zonder het te beseffen. De mensen slapen niet, eten niet.Hun enige zorg is te worden vrijgelaten en een nieuw leven te beginnen , een beter leven dan wat ze achter de rug hebben.
Om te eindigen , ik zal persoonlijk proberen nooit meer een voet op uw grondgebied te zetten.
Ik ben vergeten te melden dat er ook een vrouw van 70 jaar en een diabetische vrouw van 57 jaar was. Er was ook een jongen van 17 jaar en een kind van 8 jaar.
Update 17/03/2017: Hij is nog steeds op de medische dienst van het centrum. Hij had een giletmesje ingeslikt en was op zijn hoofd gevallen. Hij werd naar een spoeddienst gestuurd voor controle en werd daarna naar het centrum teruggebracht. Hij heeft nog veel koppijn en keelpijn. Het giletmesje werd niet teruggevonden en zou in zijn maag zitten.Wij zoeken een dokter om hem zo vlug mogelijk te gaan bezoeken!
15/03/2017: Hij was fysisch en psychologisch uitgeput door een opsluiting van meer dan drie maanden, terwijl de de CGVS en RVV zijn helpoproepen niet hebben willen horen.
Zijn oproepen waren nochthans heel duidelijk: Ik sterf liever hier dan terug te gaan naar Togo”, “als ze mij terugsturen naar Togo komt het op neer mij naar het slachthuis te sturen”
Het enig antwoord van de adminstratie was ” de elementen rond uw homosexualiteit zijn niet overtuigend.”
Verschrikt door manipulatiepogingen en dreigingen wanneer men hem een video toontvan een geforceerde uitzettingspoging terwil ze hem zeggen dat het gevaarlijk is, dat hij beter een “vrijwillige” terugkeer moet aanvaarden en “dat het nog tijd is”
In deze context heeft hij op 14/03/2017 een einde willen maken aan zijn calvaire
Op deze 15/03 ligt hij nog steeds in de medische dienst van het gesloten centrum
Hoe lang gaan we nog dit lijden, georganiseerd door onze instanties tolereren?!
Batha werd dood aangetroffen in een isoleercel op 02 maart 2017 in het gesloten centrum van Vottem. Hij werd 36 uren daarvoor daar geplaatst omdat hij met een gilet mesje in zijn nek gesneden had. Volgens de informaties verzameld, kreeg hij geen bezoek van een dokter.
“Natuurlijke dood” zegt de wetsdokter.
“Een cel vol bloed ” zegt een werker uit het gesloten centrum.
Hij bloedt, alleen in een cel….. druppel per druppel….. gedurende uren…
Zijn lichaam wordt leeg van bloed…druppel per druppel…
Zijn hart en longen versnellen opdat de vitale organen het nodige zuurstof krijgen…
Zijn bloeddruk verlaagt….
Zijn organen krijgen minder en minder zuurstof….
Zijn hersencellen sterven….
De collaps is aan gang….
Zijn longen doen inspanningen om verder te kunnen….
Hij heeft het moeilijk om te ademen….
De spieren van zijn hart krijgen geen zuurstof meer. Zijn hart stopt….
Dit duurde HEEL lang, meer dan 36 uren….Afschuwelijke dood…..Natuurlijke dood…..Onnodige dood….
“Aan de buitenkant, enorme barrières, hekken zo ver als je ogen kunnen zien, luidsprekers om de 3 meter, afgesloten ramen met schroeven. Aan de binnenkant, onschuldige mensen die geboren zijn met de verkeerde documenten of in het verkeerde land. De opsluiting in het gesloten centrum ontmoedigd velen. Idyllische visie van een staat die van hun migratiebeleid een repressieve, onmenselijke politiek willen maken, geconditioneerd door angst. De gedetineerden noemen het “de zachte gevangenis” of “de geavanceerde Guantanamo ‘, het varieert. Maar het is echt over de omstandigheden in de gevangenis: “Hier zijn we opgesloten in een kamer van 23:00-07:00, we mogen de ramen niet aanraken anders gaar het alarm af,er is geen schakelaar, zij zijn het die de beslissen wanneer het licht moet in of uitgeschakeld worden, het is moeilijk. ”
Terwijl het migratiebeleid steeds meer autoritair en exclusief wordt,vermenigvuldigen zich de vertrek vliegtuigtickets in het centrum en komt er geen einde aan het heen en weer reizen van de luchthaven naar het centrum ,het is een uitzettingswals. Hoewel ze allemaal dezelfde gemeenschappelijke tralies hebben in het centrum heeft elk gedetineerde een uniek verhaal: van politieke vervolgingen, gedwongen huwelijk of homoseksualiteit; de verhalen zijn veelvuldig.”
B. werd gearresteerd in Zaventem, ook al wenste hij zich niet in Belgie te vestigen. Komende uit Togo, was hij in transit op de luchthaven van Zaventem om de vervolgingen die hij doormaakte in zijn thuisland te ontvluchten. Zijn misdaad ? Zijn seksuele geaardheid. B. is gay. In Togo kon hij worden veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf. “Want voor de autoriteiten van mijn land, is het een boze geest dat een persoon aandrijft, en om hem hiervan te ontdoen moet hij worden geslagen of opgesloten.” B. werd niet naar de gevangenis in Togo, maar naar een militair kamp gestuurd waar hij 3 maanden gevangen bleef en daar martelingen moest doorstaan.
Daarom is hij naar België gekomen om bescherming te zoeken. Als antwoord kreeg hij al zijn eerste uitzettingsticket. Het CGVS gelooft niet in zijn homoseksualiteit. “Het CGVS wijst erop dat je niet in staat was om hen te overtuigen”, werd tijdens de beroepsprocedure gezegd. Als men de oefening wil keren, hoe zou je je heteroseksualiteit bewijzen? Terwijl genderstereotypen nog steeds diep ingeworteld zijn in alle gebieden van de Belgische samenleving, lijkt de oefening riskant, zelfs gevaarlijk. Momenteel wordt hij sinds 3 maanden vastgehouden in het centrum Caricole; een periode van wachten, stress en angst, die hem bijzonder aantast.
“Ik geef er de voorkeur aan om in de gevangenis in Belgie te sterven dan terug naar Togo te reizen.”
“Als ze me deporteren naar Togo, komt het op hetzelfde neer als een dier naar het slachthuis te sturen.”
Of hij homo is of niet, het is niet over de juistheid van zijn verklaringen dat men zich moet ondervragen, maar wel over het bestaan van een staatsstructuur die mannen, vrouwen en zelfs kinderen arresteren , opsluiten om de eenvoudige reden dat ze geloofden dat Europa een plaats was met “mensenrechten”.
02/02/2017 Persbericht./CRACPE
Een man uit Azerbeidzjan, opgesloten in het gesloten centrum in Vottem, stierf vanmorgen.
Volgens de informatie die we hebben, was hij sinds drie dagen in Vottem en werd hij overgebracht vanuit een ander gesloten centrum. Twee dagen geleden had hij zichzelf verminkt. In antwoord hierop heeft men hem in een isolatiecel geplaatst. Hij werdt er deze morgen dood aangetroffen.
Wat is er precies gebeurd? We weten het niet. Maar wat we wel weten is dat de isolatiecel, ook het cachot genaamd, een gevangenis is binnen de gevangenis en een onmenselijke behandeling is. Dat de isolatie belet een kreet om hulp, ongeacht de oorzaak, te horen en te zien.
We willen eraan herinneren dat het gesloten centrum voor vreemdelingen, een machine is om mensen te deporteren. Om deze deportaties voor te bereiden, moeten ze de weerstand van de gevangenen breken, door opsluiting en psychologische marteling; en als dat niet werkt, aarzelen ze niet om om mensen in isolatie te plaatsen. Deze isolatie wordt vaak weken aan een stuk verlengd in een “speciale” vleugel in het detentiecentrum voor buitenlanders in Vottem. We hebben herhaaldelijk het isolement van “rebellen” die hun illegitieme vrijheidsberoving niet accepteren aan de kaak gesteld, maar ook de opsluiting in isolatie van mensen die daadwerkelijk medische of psychiatrische zorg nodig zou hebben.
Dit zijn de concrete resultaten van het gevoerde beleid door Theo Francken, van het sluiten van de grenzen, het deporteren van 1.000 extra mensen per jaar en het opdrijven van het aantal detenties! Binnenkort zullen kinderen opnieuw worden opgesloten in gesloten centra … en die zullen dan op hun beurt slachtoffers van misbruik zijn!
De CRACPE zal aanwezig zijn, zoals elke week op zaterdag, aan het detentiecentrum Vottem vanaf 16u en roept op voor een brede mobilisatie om het onaanvaardbare aan de kaak te stellen!
En in Brussel zal er een protestactie plaatsvinden op het Muntplein, zaterdag 4 maart om 16 uur!
Woorden uit het gesloten centrum in Vottem
« Il faut faire quelques chose Madame avec vos politiques de merde »
« Un homme a perdu sa vie avec vos politiques de merde madame »
« On est pas des animaux Madame »
« Ils vont continuer à tuer comme ça ? »
« Vous allez bouger quand vous les Belges ? Combien de morts faudra-t-il ? »
« Ici ce matin les gardiens mettent la musique à fond et essaient de nous distraire. Ils ne respectent rien madame ,même pas les morts »
27/02/2017: In dit hele kleine land dat België is hebben we een staatssecretaris van migratie, Meneer Theo Francken, en de dienst onder zijn bevelen, de dienst vreemdelingenzaken, die uitstekend zijn in hun rol van uitsluiting en uitzetting van de vreemdeling.
Het is de dienst vreemdelingenzaken en zijn staatssecretaris die beslissen wie moet opgesloten worden, asielzoekers inbegrepen;
Het is de dienst vreemdelingenzaken (DVZ) die de planning maakt voor de uitzettingen;
Het is de DVZ die druk uitoefent op de ambassades om een laissez passer (toelating) te verkrijgen om een uitzetting mogelijk te maken;
Het is de DVZ die druk uitoefent op de vliegtuigmaatschappijen om de uitzettingen te vergemakkelijken,
Het is de DVZ die een moeder opsluit en weigert te geloven dat haar kinderen haar kinderen zijn en verkiest om haar opsluiting te verlengen gescheiden van haar kinderen in afwachting van de resultaten van de DNA testen;
Het is de DVZ die collectieve vluchten organiseert, collectieve vluchten waarvan de wettelijkheid door verschillende NGO’s in vraag gesteld wordt;
Het is de DVZ die reeds sinds enkele jaren illegale en schaamtelijke strategiën gebruikt om “vreemdelingen” ertoe te dwingen om uitgezet te worden in een schijn van legitimiteit;
het is de DVZ die met haar arglistig bestuur gevangenschappen verlengt ver boven de toegestane grens;
Het is de DVZ die uiteindelijk, met de gebruikelijke steun van het Parket, herhaaldelijk beroep aantekent tegen de beslissingen van invrijheidstelling;
Een staat in de Staat, een goed gerodeerde staat, gekarakteriseerd door een misbruik van macht, de minachting voor de uitspraken van de rechtbanken en die de wetten omzeilt en steeds meer repressieve wetten voorstelt.
En een nieuwe stap werd overschreden: Theo Francken heeft een wet laten stemmen op 9 februari 2017 gericht op ” het leiden van een meer coherente, transparantere en efficiëntere politiek van verwijdering ” die hem toelaat om elke vreemdeling of afstammeling van vreemdelingen die in België verblijven en die de diensten inschatten een gevaar te zijn voor de publieke orde of veiligheid op te sluiten en uit te zetten zonder tussenkomst van een rechtbank! Persbericht LDH
Op 24/02/2017 hebben we vernomen dat Theo francken advocaten aanvalt met een nieuwe wetsvoorstel gericht op het straffen van proceduremisbruiken van het vreemdelingenrecht! Bericht van Balie hier
Op de vlieghaven heeft de politie geen nood aan wetten om dagelijks gekleurde mensen in transit te beletten hun volgende geprogrammerde vlucht te nemen. Zij zetten visa’s geleverd door de consulaten en ambassades, de paspoorten geleverd door afrikaanse landen, verblijfskaarten geleverd door Schengen landen en zelfs de natuurlijke band tussen moeder en kinderen in twijfel.
Wij krijgen veel getuigenissen van mensen die gearresteerd worden op de luchthaven op basis van “vermoeden van valsheid”:
IN transit
Zij bevinden zich vaak in de transitzone van de luchthaven, klaar om op te stappen op de vlucht naar hun land van bestemming met paspoorten, visa en alle administratieve documenten geeist door het land van bestemming. Agenten van de Vreemdelingendienst vatten hen aan de instapbalie en beletten hen op het vliegtuig te stappen omwille van hallucinante voorwendsels: twijfelachtige visa’s,twijfelachtige paspoorten, geen hotelreservatie……
Er was een man die een hotelreservatie had geboekt in de stad van bestemming: een politieman belde naar dat hotel,annuleerde de reservatie en arresteerde de man want hij had “geen hotelreservatie”!
Een dame kwam in Belgie om een sportopleiding te geven en had in dat kader een afspraak met een minister: De ambtenaren hebben verklaard dat haar visa niet meer geldig was. Na meerdere beroepen tegen die beslissing, werd de vrouw vanuit het centrum caricole uitgezet en vergezeld door een escorte!
Asielaanvraag
Sommigen doen een asielaanvraag bij aankomst aan de luchthaven:ze worden systematisch gearresteerd en opgesloten in het centrum Caricole : het is vanuit het gesloten centrum dat ze de documenten moeten verzamelen die bewijzen of ze wel degelijk in hun land vervolgd worden en van waaruit ze een advokaat moeten vinden. Regelmatig worden die moeizame verzamelde bewijzen en getuigenissen geweigerd door futiele voorwendsels bijv ” het originele document mankeert”…
Een homosexuele dame , voor wie in het land van herkomst een arrestatiemandaat bestond,werd uitgezet: ” geen bewijzen van haar homosexualiteit”. Wij hebben geen enkel nieuws van die vrouw en zij is hoogstwaarschijnlijk in de gevangenis voor 5 jaar vanwege haar homosexaulieit.
Een andere vrouw die een geforceerd huwelijk ontvluchtte en vervolgd werd door de familie van haar toekostige echtgenoot, werd naar haar land uitgezet, omdat volgens vreemdelingendienst ” er geen geforceerde huwelijken in haar land zijn”. Zij schrijft aan ons: Aan de luchthaven vroeg ik naar mijn passpoort: die was nog geldig en ik heb toen besloten dat het beter is te vertrekken in plaats van nog lange tijd opgesloten te blijven. Ik ben tenslotte goed aangekomen, maar ik moet mij hier verstoppen.”
En man ui Sarahaoui die asiel gekregen had voor 5 jaar in ons land, ging naar de Vreemdelingendienst om een verlenging van zijn asiel aan te vragen. Hij werd gearresteerd en uitgezet. Bij zijn aankomst in Casablanca werd hij gearresteerd en overgebracht naar de gevangenis in Laayoune.
Een opgeslotene in de caricole zegt ons: ” Twee mensen hier in het centrum zijn vandaag naar de rechtbank geweest voor hun beroep. Een uur na hun terugkomst in het centrum kregen ze al een negatief antwoord op hun beroep. Serieus,helpt dat nog van naar de rechtbank te gaan?”
Verblijfskaarten
Een van de plezieren van de politieagenten aan de vluchthaven is om mensen te arresteren, door hun verblijfskaart in een Schengenland,waar die mensen al jaren leven,waar ze hun familie hebben en daar werken,in vraag te stellen. Ze worden dan opgesloten, soms maanden lang om tenslotte naar het land van verblijf teruggestuurd te worden of naar hun land van herkomst of naar het land waar ze gepasserd zijn. Tijdens die gevangenschap zullen ze verschillende uitzettingspogingen moeten ondergaan.
Vreemdelingenzaken hebben zich de taak toegeeigend, dankzij hun racistisch uithoudingsvermogen en de lafheid van de andere regeringsleden, om uit alle macht vreemdelingen en kinderen van vreemdelingen die volgens hen zouden kunnen verdacht worden van een gevaar voor de openbare orde te zijn, te arresteren, op te sluiten en uit te zetten !
Meneer Francken triomfeert met zijn cijfers over opsluitingen en uitzettingen en twijfelt er niet om in zijn berichten en tweets flagrante leugens te gebruiken en om schaamteloos mensen met geldige papieren te arresteren.
Meneer Francken heeft het lef verblijfspapieren uit een Schengenland in vraag te stellen, en zelfs de afstamming van legale kinderen.
En nochtans heeft Meneer Francken bij het dekreet van Trump het lef gehad te verklaren :« Een Iranier die in de Verenigde staten woont sinds 5 jaren zou nu niet meer terug kunnen? Stel u voor: hij neemt een week vakantie om Parijs te bezoeken en hij mag niet terug? ” En hij doet juist hetzelfde!!
Meneer Francken triomfeert en blinkt uit in zijn migratiepolitiek met de uitsluiting van vreemdelingen en wil een reaktionair voorbeeld geven van Belgie voor de andere Europese landen door zijn uitzettingsmachine op volle toeren te draaien met veel energie en zonder gewetensbezwaar.
En onze verkozenen stemmen in zonder terug te deinzen!
De drie kinderen willen naar Groot Britannie waar hun gemeenschap hen opwachten . Ze waren reeds een paar keren gearresteerd . Er werd hen voorgesteld van asiel te vragen in Belgie maar dat willen ze niet. Na hun transfer naar het open centrum in Srteenokkerzeel, zullen ze waarschijnlijk verdwijnen om hun weg naar Groot Britannie verder te doen , objektief bepaald door hun ouders en hun vrienden . Zij zullen alleen verder reizen , de man die hen vergezelfde werd met hen gearresteerd en is in het gesloten centrum van Brugge opgesloten gebleven.
Update 24/02 : Eigenaardig genoeg ( ! ) werden na onze oproep van gisteren en het aan gang zetten van advokaten en verenigingen de drie kinderen opgesloten in het gesloten centrum van Brugge sinds meer dan een week, als minderjarig verklaard en deze morgen doorgestuurd naar het open centrum voor minderjarigen in Steenokkerzeel. De gedetineerden in Brugge zijn uiterst geisoleerd, geen enkele NGO gaat er nog naartoe en we kunnen uitsluitend op de gevangenen rekenen om te weten wat er daar gebeurd Oproep om ons verder te helpen om hun SIM card te herladen. http://www.gettingthevoiceout.org/contact-nl/
——————————————————————————————————————————————
23/02 We vernemen dat drie heel jonge Afghanen in het gesloten centrum in Brugge sinds 9 dagen zijn opgesloten. Het centrum in volgens diverse getuigenissen vuil en sinister met heel veel repressie. Aktueel zijn de mensen daar opgesloten zeer angstig en vragen ons noch hun telefoonnummer , noch hun namen door te geven. Zij hebben ons toch gebeld , ondanks alle dreigingen waaraan ze onderworpen zijn, om ons te melden dat er drie kinderen sinds 8 dagen daarverblijven en dat ze dat schandalig vindens
De jongste van hen zou 13 jaar oud zijn.
Een advokaat en de kinderrechtencommissariaat zijn verwittigd.
Deze kinderen mogen daar geen dag meer blijven
Bel, fax, mail naar de verantwoordelijken:
Het centrum voor Illegalen van Brugge (CIB) (112 plaatsen – ongeveer 750 personen per jaar)
Zandstraat 150, B-8200 Brugge
Tél. +32 50451040
Fax. +32 50315956
Update: in beroep werden de besluiten van zijn negatieve asiel aanvraag geweigerd en hij werd vriigematen
————————————————————————————————————————————————
Onze Staatssecretaris voor Asiel en migratie zie overal bandieten . Hij achtte op zijn eentje dat Mohamed DE gevaarlijke terrorist is en tracht hem met alle middelen te deporteren zonder onderzoeken zonder bewijzen.Hij publiceert zelfs zijn exploits in alle media, tot in Algerije.
Zie persberichten hieronder.
Hier is de getuigenis (in Frans) van Mohamed, diemomenteel vastgehouden is inhet gesloten centrum Vottem!
– Vertel me, ben je in het gesloten centrum van Vottem?
-Ja dat ben ik.
– Je zijt er sinds een paar dagen ? Je had er al eerder geweest, je wordt vermoed van radicaal, islamitisch te zijn?
-Ja inderdaad. In het begin kwamen ze naar mijn huis, twee en een halve maand geleden of zo, ze kwamen om mij te zien, ik sprak met de politie en vroeg hen waarom ze me zo meenemen. Ze antwoordde dat ik het grondgebied moest verlaten, dat is alles wat ze zeiden. Toen ik aankwam hier in het gesloten centrum, begreep ik dat er iets anders was,omdat ze me in een isolatiecelplaatsten.
Ik heb altijd dezelfde vraag gesteld,dat wil zeggen de vraag ‘waarom behandel je me zo?’. Zij antwoordden dat het afkomstig was uit Brussel, dat zij het bevel gektregen hadden om me te isoleren.
Toen ik een advocaat kon zien legde hij me alles uit,hij zei : ‘Hier is wat ze zeggen over jou: je bent een gevaarlijk man, een radicalist, een terrorist, je behoort tot een terroristische groep. en je vrouw is de eerste vrouw die kwam terug uit Syrië. ‘ Dit alles met geen enkel bewijs! Het verraste me echt dat ze dingen zeiden zonder bewijs, en ik wist niet hoe me te verdedigen, dit was mijn fout . Ik bleef twee maanden hier in het centrum,dan liet de gerechtsdeurwaarder me op het laatste moment vrij.De dag na mijn vrijlating, vroegen journalisten me of ik hen kon ontmoeten om uit te leggen dat ik onschuldig was, maar het was een val; Ze vertelden me wat de minister had gezegd, dat ik een radicalist was enz. Dus had ik een gesprek met de journalisten, voor ongeveer 20 minuten, maar op tv zag ik dat ze slechts twee woorden van wat ik zei dat positief waren opnamen,al de rest was tegen mij. De echte dingen die ik zei hebben ze niet laten horen. Dus nu weet iedereen het, want het was op het nieuws. Ze maakten het interview met mij, zij eindigde op 12:30 en het werd rechtstreeks uitgezonden in het nieuws van 13:00 Ze hadden al de val gepland. In het nieuws, zag ik een goed voorbereide reportage, hadden ze de minister voor mij opgenomen, alles was tegen mij, wat betekent dat zelfs de journalist niet kan worden vertrouwd. Zelfs hier in het centrum, toen ik terug kwam vertelden mijn cogedetineerden me dat ik viel in een val,dat de journalisten gelogen hebben.Zelfs op mijn vrijlating, omhelsden mijn vrienden mij en zeiden dat ik onschuldig was en dit en dat, maar toen ze het nieuws zagen,ze waren erg verbaasd en zei dat wat ze zeiden over mij was niet dewaarheid, maar tegelijk waren ze bang , omdat ze dachten dat als de minister iets dat nie tovereenkomt met wat je zegt vertelt,zij ook in dezelde val kunnen vallen.Ze zijn mijn vrienden, ze lopen met mij,dus als ze zeggen dat ik een terrorist ben, vrezen ze dat mensen zullen zeggen dat ze ook terroristen zijn,medeplichtigen of tot dezelfde g roep horen.
-Heeft de politie vragen gesteldover uw terrorisme?
– Nee dat deden ze niet, nooit. Ik woonde hier voor 8 jaar, en ik spreek tegen iedereen , ik heb nooit iets met de politie gehad, ik ben wit als sneeuw zoals ze zeggen. U kunt onderzoeken doen over mij, 8 jaar, je kunt naar de El Hikma moskee gaan vragen in Vorst , vraag de mensen daar hoe ik me gedroeg etc. Vraag hen over mijn werk, ik ben eenschroothandelaar.
Na de criminele retentie,midden januari van mevrouw E., gearresteerd op haar transitvlucht op de luchthaven van Zaventem in bezit van een Franse verblijfsvergunning die in orde is, maar volgens de Dienst Vreemdelingenzaken was dit een “niet conform” paspoort:
Na 3 deportatiepogingen naar China, waar ze het paspoort probleem op de RDCambassade in China moest gaan regelen;
Na de plaatsing van haar vier kinderen in een open centrum door de voogdijdienst
Na de publicatie van een online petitie voor haarvrijlating, die 638 handtekeningen kreeg in een paar uren ( http://www.gettingthevoiceout.org/een-moeder-uit-drc-van-vier-kinderen-die-legaal-in-frankrijk-verblijf-in-een-gesloten-centrum-in-afwachting-van-haar-uitzetting-naar-china/), heeft Dienst Vreemdelingenzaken eindelijk mevrouw E op vrijdag 10 februari om 20:00 vrijgelaten zonder preciese redenen. Mevr E is haarkinderen gaan halen en is terug naar haar huis in Frankrijk vertrokken.
Vorige week zijn 9 mensen van Palestijnse origine vrijgelaten uit het Gesloten centrum Caricole na 2 maanden opsluiting.
ARRESTATIES
Onder de arrestaties van “buitenlandse” toeristen op het vliegveld als gevolg van die pathologische obsessie van de Dienst Vreemdelingenzaken, die overal vreselijke buitenlanders zien met valse paspoorten/visa:
11 februari 2017: arrestatie op de luchthaven van 2 Senegalese vrouwen op doorreis naar Frankrijk. Eén van hen heeft een diplomatiekpaspoort, maar eenmaal aan de controlebalie wordt haar verteld dat ze “te jong is om een diplomatiek paspoort te hebben”, ze is 35 jaar oud! De ander werkt in een bank en ze was van plan om haar vakantie door te brengen in Parijs. Beiden werden overgebracht naar de Caricole tot op vandaag. Bel de consulaire afdeling van de ambassade op 02/673 00 97en vraag om een onderzoek.
9 februari 2017: Een vrouw woont en werkt in Frankrijk. Ze reisde voor een week naar Marokko. Ze landde op de luchthaven van Charleroi op 9 februari om haar broer, die in België woont te bezoeken en wilde nadien terug naar Frankrijk. Ze werd gearresteerd op de luchthaven van Charleroi en wordt vastgehouden in de Caricole. Ze kent nog altijd de reden van deze arrestatie niet. De vreemdelingendienst wil haar terugsturen naar Rabat volgende zondag. Ze heeft geen andere oplossing dan te worden gedeporteerd en dezelfde dag in Rabat een vlucht te nemen. Wat is de Franse ambassade aan het doen?
VERZET in de gesloten centra
10 februari 2017
Deze vrijdag, in het gesloten centrum van Vottem, wilden de bewakers een man uit één van de vleugels van het gesloten centrum in Vottem isoleren: Zijn medegevangenen probeerden zich hiertegen te verzetten door zich op te sluiten in hun vleugel en de deuren te blokkeren. Het gevolg was een tussenkomst van de Robocops, met traangas en vele slagen.
Verschillende gevangenen van het gesloten centrum van Merksplas zijn al vijf dagen in hongerstaking als protest tegen hun opsluiting.
Drie onder hen werden geïsoleerd en in het cachot opgesloten als represaille. Er wordt ook gezegd dat het aantal racistische feiten door de bewakers van het centrum explodeert.
Sommige van de hongerstakers werden gearresteerd bij de Dienst Vreemdelingenzaken na een oproeping om hun asiel te verlengen dat ze 5 jaar geleden hebben gekregen, zonder enige uitleg, zonder mogelijkheid tot beroep werd hen gezegd. Andere zijn al verschillende maanden in het centrum en zien geen uitweg.
De gevangenen in Caricole zijn gechoqueerd door verschillende drama’s
Zij gaat heel, heel slecht en zegt : “Zij hebben mij alles afgenomen: passpoort,identiteitskaart, en mijn kinderen. Ik ben niets meer’ “Hoe ga ik verder leven zonder kinderen?” “Hoe gaan wij dat daarna allemaal herstellen ?”
Daarna volgden er nog andere vreselijke drama’s:
Er werd geweld gepleegd op een zwangere vrouw tijdens een poging tot uitzetting.
“Ze werd als een baby vastgehouden door de bewakers die haar wurgden, ze riep, het was vreselijk. Zelfs in Afrika zou een zwangere vrouw nooit op zo’n manier worden behandeld.”
“Wat we hier zien (in Caricole) is vreselijk. Er kwam een vrouw toe met een baby. Ze zei dat de politie haar geduwd had en dat ze gevallen was met de baby in haar armen. Daarna hebben ze haar in een ijskoud vertrek gezet waar de baby kon doodgaan. Ze heeft geroepen om haar eruit te laten.”
“Een Chinese vrouw kwam toe uit Angola om andere Chinezen in Europa op te zoeken. Toen ze met vertraging toekwam, werd ze gearresteerd omdat haar hotel haar reservatie had geannuleerd.”
“Het is verboden om voedsel mee te nemen in de kamer. Een bewaker heeft een stuk brood uit mijn handen gerukt. Koeken of chips kopen, dat kan alleen wanneer de kantine open is”.
“Veel tumult vandaag, de mensen in het centrum zijn nerveus, ze zijn moe, dat is normaal. Als er een fototoestel op onze gsm zou zitten, zweer ik je dat het centrum binnen een week zou sluiten!”
“De mensen begrijpen er niets meer van. Ze geven hen documenten in het Nederlands, nochtans begrijpt hun advocaat die taal niet, zij ook niet, dus waarom doen ze dat?”
“Ze willen niet dat de mensen weten wat er hier gebeurt, daarom hebben we geen telefoon met fotoapparaat! Maar het is waanzin wat hier gebeurt: bijvoorbeeld gisteren hebben er twee personen in de gang geslapen met enkel een deken!
Ontsnapping uit gesloten centrum 127 bis
We vernemen dat 3 gedetineerden ontsnapt zijn uit het gesloten centrum 127bis in de week van 12/12/2016. Ze hebben het chassis van hun raam in hun kamer uit elkaar gehaald, de tralies doorgezaagd en zijn ontsnapt. De bewakers hebben hun verdwijning pas vier uur later opgemerkt! Ze zijn nog steeds spoorloos. We wensen hen het beste!
Na de criminele retentie,midden januari van mevrouw E., gearresteerd op haar transitvlucht op de luchthaven van Zaventem in bezit van een Franse verblijfsvergunning die in orde is, maar volgens de Dienst Vreemdelingenzaken was dit een “niet conform” paspoort:
Na 3 deportatiepogingen naar China, waar ze het paspoort probleem op de RDCambassade in China moest gaan regelen;
Na de plaatsing van haar vier kinderen in een open centrum door de voogdijdienst
Na de publicatie van een online petitie voor haarvrijlating, die 638 handtekeningen kreeg in een paar uren, heeft Dienst Vreemdelingenzaken eindelijk mevrouw E op vrijdag 10 februariom 20:00 vrijgelaten zonder preciese redenen. Mevr E is haarkinderen gaan halen en is terug naar haar huis in Frankrijk vertrokken.
Zij gaat heel, heel slecht en zegt :
“Zij hebben mij alles afgenomen: passpoort,identiteitskaart, en mijn kinderen. Ik ben niets meer’
“Hoe ga ik verder leven zonder kinderen?”
“Hoe gaan wij dat daarna allemaal herstellen ?”
——————————————————————————————————————————————
30/01/2017
Een moeder van vier kinderen uit DRC (Democratische Republiek Congo), die legaal in Frankrijk verblijft, zit in een gesloten centrum, in afwachting van haar uitzetting naar China!
Wanneer zal er een einde komen aan de willekeurige en discriminerende arrestaties in de luchthaven van Zaventem ? Wanneer komen er vervolgingen tegen de discriminerende praktijken van de Vreemdelingendienst en zijn agenten?
Is de luchthaven van Zaventem een racistische valstrik? We vragen het ons af gezien het toenemende aantal mensen die, ondanks het feit dat ze in het bezit is van geldige documenten(visa of verblijfsvergunningen ), gearresteerd worden bij hun aankomst of tijdens hun transit, op basis van volkomen ongegronde vermoedens.
Het laatste geval is schokkend: een vrouw uit de Democratische Republiek Congo wonende in Parijs en in het bezit van een geldige verblijfskaart tot 2025,keerde terug uit China en wilde de trein naar Parijs nemen. Ze is moeder van vier kinderen, één van haar kinderen heeft de Franse nationaliteit en de andere drie zijn geboren in Frankrijk en in het bezit van een verblijfskaart zoals hun moeder, waaronder tweelingen van een jaar oud. Deze dame werd gearresteerd op de luchthaven omdat haar paspoort niet in orde zou zijn.
Opgesloten in het gesloten centrum Caricole, heeft zij al twee uitzettingspogingen naar China ondergaan! De volgende poging zal gebeuren met escorte. De Belgische autoriteitenstaan klaar om geweld te gebruiken om een moeder te scheiden van haar vier kinderen en de Belgische en internationale wetgeving te overtreden!
Deze zondag 29 januari werden de vier kinderen door de familie van Parijs naar het gesloten centrum Caricole gebracht omdat hun plaats bij hun moeder was. Men kan ons de schok inbeelden van deze vereniging van moeder en kinderen tussen de murenvan een gesloten centrum . Agenten van de vreemdelingendienst en politiemensen kwamen de vier kinderen oppikken om hen naar een voogdijdienst te sturen. Ondanks de tussenkomst van Bernard De Vos,algemeen afgevaardigde voor de rechten van het kind, klampt Vreemdelingendienst zich vast aan haar besluit. De moeder bleef in Caricole, nog steeds onder de dreiging van deportatie naar China. Een gezin vernietigen, een moeder in nood laten, werk voor psychiaters in perspectief, dit alles waarvoor?Waar is de grens voor de agenten van de Vreemdelingendienst tussen hun opdracht over controle en een onmenselijke en vernederende behandeling?
We eisen de onmiddellijke vrijlating van deze dame.
En we willen weten wie verantwoordelijk is voor deze illegale arrestaties en detenties. De luchthaven van Zaventem is vaker het toneel van systematische discriminatie van personen, meestal zwart, Arabische of gesluierd,die het land legaal willen bezoeken of in transit zijn naar een ander Schengenland. We hebben tientallen gedocumenteerde situaties van zulke arrestaties en kunnen verklaren: Wees voorzichtig, langs Brussels Airport reizen kan erg duur oplopen.
Walid, aktueel gedetineerd in het gesloten centrum in Vottem, was een honger en dorst staking begonnen om te protestern tegen zijn opsluiting sinds meer dan één jaar in onze gesloten centra.
Het antwoord van Vreemdelingendienst deed zich niet lang wachten: Walid werd in een “cachot” geplaatst deze 15/01/2017 om 15 uur en ze hebben hem een uitzetting beloofd morgen 16/01. Zij hebben hem zijn telefoon afgenomen en hij kon niemand verwittigen. Het is een van zijn medegevangenen die ons verwittigd heeft.
De waarschijnlijke vlucht zal Air AlgeriA zijn AH 2063 om 14 uur op 16/01
Afspraak in Zaventem om alles uit te leggen aan de passagiers om 12 uur
Oproep tot alle mogelijke akties…….
EN
Fax, mails en oproep naar
De Algerijnse consulaat die morgen een Laissez passer voor Walid moet leveren om die uitzetting mogelijk te maken
Walid woont in België sinds 2008. Hij heeft een 3-jarige dochter. In 2014 bracht hij een paar maanden door in de gevangenis voor een kleine diefstal en werd vrijgelaten op het einde van zijn straf.
Op 16 december 2015, beukte de politie binnen in zijn appartement in Oostende om 05:00 ‘s morgens: 5 politiebusjes,4 in burger en schreeuwende sirenes . Hij werd naar het politiebureau gebracht en na 24 uur overgebracht naar het centrum 127bis in Steenokkerzeel met de bedoeling om hem uit te zetten naar “ zijn land van herkomst”Algerije.
In maart 2016, tengevolge van voorziene renovatiewerken in het gesloten centrum in Steenokkerzeel, werden 32 gedetineerden verplaatst en Walid wordt naar Merksplas overgebracht, waar hij 9 maanden zal doorbrengen.
Naar aanleiding van een hongerstakingsbeweging in Merksplas, uit protest tegen de lange en onmenselijke gevangenschap, worden meerdere gedetineerden opgesloten in isoleercellen om de strijd te breken. Walid wordt geïsoleerd gedurende 48 uur en daarna naar het gesloten centrum van Vottem verhuisd, waar hij nog eens 4 dagen zal doorbrengen in een isoleer cel (cachot noemen zij die plaats).
In Vottem werd hij uiteindelijk geplaatst in de “beveiligde vleugel” , vleugel genaamd door de gedetineerden “de gevangenis in de gevangenis” waar moeilijke en / of psychisch gestoorde gedetineerden worden geisoleerd.Hij zit alleen in een cel,met de mogelijkheid om één uur per dag, telkens alleen te gaan wandelen in een kooi omringd door prikkeldraaden en beveiligd door camera’s. “Een Guantanamo op zn belgisch”, beschrijft hij zijn hachelijke situatie .
In December 2016, toen hij zijn eerste jaar in het gesloten centrum viert,krijgt hij een verlengingsbevel van zijn opsluiting met 2 maand.
Hij zit nog steeds geïsoleerd in Vottem, zelfs als zijn situatie enigszins verbeterd, mag hij maar een paar uur in een andere vleugels gaan om “menselijke contacten” te behouden, zegt de directie van het centrum.
Het is nu al meer dan een jaar dat Walid vastgehouden wordt omwille van “administratieve redenen” zonder proces. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft hem 8 maal proberen te deporteren , maar elke keer werd de vlucht geannuleerd als gevolg van de afwezigheid van een laissez-passer die door het Algerijnse consulaat moet geleverd worden om de uitzetting mogelijk te maken.
Verschillende malen heeft zijn advocaat een aanvraag ingediend voor vrijlating. In 3 gevallen beviel de rechtbank zijn vrijlating, en 3 keren is de DienstVreemdelingenzaken in beroep gegaan tegen die beslissingen.Een nieuwe rechtbank besloot Walid in hechtenis te houden.Walid zal in zijn cel moeten blijven.
Hij is op zoek naar een nieuwe advocaat, die voor hem een nieuwe aanvraag tot vrijlating wil indienen voor de rechtbank van Oostende of Brugge, die verantwoordelijk blijft voor zijn gevangenschap.Momenteel zonder succes: geen advocaat wil of kan zijn delikate dossier overnemen.
Walid is wanhopig. Alles wat hij vraagt is een vrijlating en zijn dochter terug te vinden.
Hij weet niet wat hij nog kan doen en zegt dat hij niet meer instaat voor zijn daden!
“Die martelingen moeten stoppen,op één of andere manier …”
15/01/2017: Walid is in hongerstaking en dorststaking sinds 3 dagen: Hij vraagt: “Wat willen ze van mij,Wat willen ze met mij doen? Waarom worden we als dieren behandeld? Liever dood dan zo verder leven.”
Update: MH a été expulsé dans “les règles de l’art”: Fouille au commissariat de l’aéroport, mis à poil, 6 flics, attaché avec ceinture “comme Hannibal le cannibal”, accueillit par la police à Alger, prise d’empreintes et 4 heures d’interrogatoire……..puis libéré
——————————————————————————————————————-
MH,Algerijnse man opgesloten in het gesloten centrum van Merksplas sinds enkele maanden, zal zijn achtste uitzettingspoging ondergaan op maandag 09/01/2017 naar Algiers.
Hij heeft reeds in het verleden 7 vliegtickets ontvangen, maar telkens werd de uitzetting geannuleerd, waarschijnlijk door gebrek aan laissez passé af te leveren door Algerijnse consulaat … De “zogenaamde assistent” van het centrum vertelde MH dat het consulaat een pas zou leveren die de veiligheidsagenten zou gaan halen op het consulaat deze zaterdag .
De consulaat van Algerije weigert laissez passé te leveren sinds heel lang op enkele uitzonderingen na. De overnameovereenkomsten tussen België en Algerije lijken nog altijd vastgelopen
Hierdoor worden vele Algerijnen in detentie gehandhaafd tot meer dan een jaar op afwachting van een uitzettingsmogelijkheid! Oproep hier
Op hetzelfde moment, kan men een ommekeer vrezen,vermits Theo Francken diverse uitstapjes naar Algerije maakt om de druk op de lokale overheid te zetten, niet aarzelend tegelijk abrupt veel Algerijnen te arresteren, om zijn actie te ondersteunen.
Dit is nog een kleine horror door Theo Francken ontwikkeld om kunstmatig zijn “statistieken” te verhogen , in dit geval het aantal uitzettingspogingenpogingen: sluit een ”onverwijdbaar”op , en dan doen alsof je hem uitzet.Bij elke weigering van”zijn” consulaat een pass te geven , hem terug sturen naar de doos gevangenis met een gratis verlenging van de detentie (voor hem, niet voor de belastingbetaler die betaalt ongeveer 160 €/ dag) voor twee maanden.
Natuurlijk, je maakt een leven kapot. En lever spilt publiek geld? Ja, maar je financieert luchtvaartmaatschappijen, en verbetert je cijfers!
Eigenlijk, telt er een ander ding in onze samenleving?
MH is in België sinds bijna 30 jaar, hij kent Algerije niet meer, en weigert te worden uitgezet.
Hij had ons al gezegd “liever zelfmoord” zijn getuigenis hier
Bovendien wordt eraan herinnerd dat een van de onlangs verdreven twee Algerijnen zwaar geslagen werd door zijn escorte (één van hen moest worden opgenomen in het ziekenhuis en had een gebroken neus).
De uitzetting van M is gepland op maandag 09/01/2017 om 14u vanuit Zaventem naar Algers Vlucht AH2063 uitgevoerd door Air Algerije.
Afspraak aan de luchthaven maandag om 12 uur voor de registratiebalie om de situatie van M aan de passagiers uit te leggen
5 A.M .. T. wordt wakker .Lawaai op de deur, precies een hond?. Het is koud deze 5 december en aangezien de verwarming in het appartement niet in orde is, slapen ze op de sofa in de woonkamer met haar dochter, 12 jaar oud, en haar Algerijnse vriend A., die ze ontmoette een paar maanden geleden. Men houdt zich warm zoals men kan …
Nog steeds slaperig struikelt ze naar de deur, toen de deur openbarst :ongeveer 10 gewapende mannen dwingen zich een weg in het appartement al schreeuwend, ze worden verblind door fakkels aan het eind van hun kanonnen, verdoofd door de schreeuwen van de indringers : “liggen!”, “shut up!”, “u alleen? We zijn hier niet voor jou,zwijg, hou je bek!”. Men springt op haar vriend, verplettert hem naar de grond en schopt hem . Hij schreeuwt zijn naam, hij is nauwelijks in staat om te ademen. Het meisje is doodsbang, mannens chreeuwen op haar ook en dringen aan opdat ze stopt met gillen,daarbij wijzend met hun geweren naar haar.
A. wordt meegenomen naar het politiebureau kantoor Brussel. Zij vertellen hem dat hij is gearresteerd in verband met de terreuraanslagen in Parijs en Brussel en zijn telefoonnummer. Hij begrijpt niet. Zijn nummer wordt gecontroleerd, zijn FB pagina ook, zij tonen hem foto’s van mensen die hij niet kan herkennen. Samenwerken zeggen zij hem, hij begrijp nog steeds niet wat hij hier doet. Ze moeten zich vergissen denkt hij.
Gedurende 45 minuten vernielden de politie het appartement van boven naar beneden, legden alle laden op de vloer,vernielden objecten en souvenirs van T’ s vader, waaraan ze erg gehecht was. Ze vinden niets, nemen niets mee, maar laten een verschrikkelijke puinhoop achter hen, met inbegrip van een gebroken beneden deur en een moeder en dochter in staat van shock. Voor dat ze weggaan, vragen ze aan T een papier te ondertekenen,ze doet dat zonder het te lezen, om een einde aan deze nachtmerrie te zetten.Geen kopie gekregen, ze weet nog altijd niet wat ze juist ondertekent heeft.
Na een halve dag in Brussel, vertelt de politie aan A dat hij vrij is om te gaan , ze hebben niets tegen hem. Hij is vrij of bijna…….: Hij woont zonder papieren in België voor meerdere jaren. Hij zal uiteindelijk in het gesloten centrum Vottem bij Luik gedetineerd worden. Zonder zijn telefoon, zijn geld of zijn schoenen,gehouden door de politie. A. verstaat nog steeds niet waarom, na 6 jaar in België, hij wordt opgesloten. Hij deed niets verkeerd , geen misdaad, hij heeft gewoon geleefd zoals hij kon hier. Hij is een Algerijn en kan niet worden uitgezet. Hij wil gewoon leven met zijn vriendin en haar helpen met haar dochter. Hij is bang.
T. kan nog steeds niet begrijpen waarom haar huis werd afgekraakt, haar vriend in elkaar geslagen en gearresteerd, haar dochter getraumatiseerd, in plaats van haar met haar vriendje op te roepen in politie kantoor, of hem op straat te arresteren. Hij verbergde zich niet, kruiste regelmatig politiemensen in zijn straat en wou leven,net als ieder ander. T. heeft geprobeerd een klacht tegen de politie in te dienen, bij het lokale station, maar kreeg te horen dat het niet mogelijk was. Er was een mandaat en alles gebeurde in volledige legaliteit en ze zouden zorgen dat de verzekering van politie de beschadigde deur terug betaalt, aangezien A. onschuldig is.
Dus,waarover zouden ze klagen?
PERSBERICHT Voor onmiddelijke verschijning, Brussel, 28 december 2016
Vandaag, woensdag 28 december, zet het anonieme collectief Manneken Pis achter slot en grendel. Via deze symbolische actie wilt het collectief het asielbeleid van onze regering aanklagen.
Manneken Pis werd niet zomaar gekozen. Naast zijn functie als symbolisch embleem van België, stelt het standbeeld ook een kind voor. Met dit in het achterhoofd wilt het collectief de recente politieke nota van onze Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, de Heer Theo Francken, aankaarten en aanklagen.
In deze politieke nota, die de toekomst van ons migratiebeleid schetst, acht de Heer Franken het nodig om de capaciteit van de gesloten centra te vergroten. Zodoende zouden families die worden vergezeld met minderjarigener eveneens in kunnen worden ondergebracht. Omwille van deze maatregel werd België echter reeds in 2008 geschorst door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.
Wij achten het moreel onaanvaardbaar om mensen op te sluiten omwille van administratieve onregelmatigheden, eens te meer wanneer het om minderjarigen gaat. Het ontnemen van iemands vrijheid enkel en alleen vanwege het gebrek aan geldige papieren is volgens ons onaannemelijk.
Anderzijds weerspiegelt deze politieke nota het discriminatorisch asiel- en migratiebeleid van onze overheid. Sinds enkele jaren zijn we getuige van een diepgaande regressie van de fundamentele rechten van de mens en meer recentelijk ook van een campagne die de migranten zowel stigmatiseert als uitsluit. Daarenboven, de reactie van onze autoriteiten bij aanklaging door het Brussels Hof van Beroep lijkt ons zeer zorgwekkend.
We betreuren deze vernederende, beschamende, wrede alsook politiek ten zeerste, die eveneens onze geschiedenis ontkent.
“Ze hadden me gevraagd of ik ‘vriendelijk’ ging zijn. De woorden spelen nog in mijn hoofd. ‘Je moet vertrekken, je hebt geen keuze. Je bent verplicht om in dit vliegtuig te stappen, anders breken we iets”. Drie politieagenten houden hem vast en doen hem een speciale vest aan om zijn armen vast te maken. Je zou zeggen een dwangbuis, zegt mohammed. Niet gezien, niet gekend, ze hebben mijn jas erover getrokken, zodat de andere passagiers niets zouden merken.
Vrijdag 16 december 2016 om 18 u, blok 4 van het gesloten centrum van Merksplas (CIM): de gevangenen zijn niet tevreden, ondanks meerdere gesprekken met de directie betreffende de maaltijden, en meer bepaald de avondmaaltijden, om 18 uur, dewelke standaard uit kaas met twee boterhammen bestaan, waarna er niets meer te eten is tot de volgende ochtend. Enkele gevangenen weigeren nog te eten.
De reactie van het centrum: iemand aanwijzen als verantwoordelijke voor het verzet, hem daarna in isolatie steken en een klimaat van dreiging creëren. Deze persoon wordt in isolatie gezet is 35 jaar oud en lijdt aan diabetes. Er werd reeds verleden week gevraagd om een externe dokter op bezoek te laten komen. Volgens zijn medegevangenen is hij met zijn hongerstaking voortgegaan in de isoleersel, hetgeen erg verontrustend is gezien zijn gezondheidstoestand.
een gedetineerde berichtte ons:
“Om 5 uur s’ochtends, hoorden we een geluid. Ze zijn een man komen halen, 48 uur cel omdat ze zeggen dat hij de hongerstaking georganiseerd heeft.”
“Je kan je niet verdedigen hier, in elk geval zullen ze je niet geloven. Het enige wat ze zeggen is: dat is het reglement. Standaard wordt er geen geloof gehecht aan jouw verhaal, het is echt overdreven!!”
“Het is hier Merdeplas, een grote maffia. De directeur en de verantwoordelijke van de afdeling enz.. die doen wat ze willen (ze behandelen ons als afvalzakken’.
Een andere persoon, 31 jaar in België en met 3 Belgische kinderen, zit reeds twee maanden in Merksplas, na 68 maanden gevangenis. Hij zegt: ‘Het is erg zwaar in Merksplas. We zitten opgesloten in een bosomgeving, ver van alles, en sommigen onder ons hebben geen enkel misdrijf begaan. Voor mij en voor anderen ook, is het een tweede bestraffing voor onze zelfde fouten.’.
Een andere persoon heeft een baby van 14 maanden en een vriendin die hem opwacht hier in België. Nu, soms kan hij tegenover de ganse absurditeit van de situatie, zijn woede niet meer inhouden: ” ik draai hier rond zoals een vis in een bokaal, ik heb niets te doen, en dus denk ik: ik heb mijn zoon nodig, maar ik kan niets doen. Ik barst dan, en ik huil of ik roep, het is echt zwaar…
Update 19/12: 12uur Vlucht geannuleerd,” want geen plaatsen genoeg in vliegtuig”! Nieuwe Uitzetting voor de volgende dagen zeggen ze hen!
Update 19/12 11uur 30: De familie zou het centrum verlaten om 16 uur met hun escorte en gereden naar de airport. Ze hebben een nieuw asielaanvraag ingediend waarvan geen nieuws voor het ogenblik
——————————————————————————————————————————-
R, 26jaar, zijn broer A, 30jaar, en hun moeder zijn sinds 2 maanden opgesloten in het gesloten centrum Caricole in Steenokkerzeel. Ruben, de oudste van het gezin, lijdt aan een ernstige progressieve ziekte en is lichamelijk zwaar gehandicapt. Hij heeft constant hulp nodig van zijn moeder om te kunnen eten, zich aan te kleden, naar toilet te gaan en hij verplaatst zich in een rolstoel.
Ze kwamen zes jaar geleden in België aan. Zij vluchtten weg uit Armenië omwille van politieke problemen (de familie werd bedreigd na de moord op een oom)en de zeer slechte gezondheid van R, die geen degelijke zorg kon verkrijgen in zijn land. De vader vluchtte naar Rusland, waar hij nu in armoede en zonder papieren leeft.
Sinds hun aankomst in België, verkregen zij driemaal een oranje kaart waardoor ze konden leven en R. de nodige zorg kon krijgen. R werd verschillende malen geopereerd en kreeg de geschikte behandeling voor de ziekte,een behandeling die de evolutie van zijn ziekte vertraagt en zijn mobiliteit bevordert.
Maar dienst vreemdelingenzaken weigerde hun verblijfstoelating te verlengen en de familie werd gearresteerd en in het Caricole centrum geplaatst in afwachting van hun deportatie naar Armenië.
Zij ontvingen op 15/12/2016 een uitzettingsprogramma “onder begeleiding” die zal plaatsvinden op maandag 2016/12/19.”Onder begeleiding” bestaat uit een uitzetting vergezeld door een aantal politieagenten, de mensen worden geboeid en met dwang meegenomen op het vliegtuig. Al meerdere malen werden de gezinsleden in handboeien voor de rechter gebracht. R werd geboeid aan zijn rolstoel en was zeer geschokt door deze behandeling.
Verschillende medische verklaringen werden door dokters geschreven waaruit blijkt dat gezien de ernst van de ziekte van R “een terugkeer naar het land van herkomst waar deze behandelingen zeer moelijk zijn, zo niet volledig onbereikbaar, zou leiden tot een hervatting van de ziekte en een uitbreiding van de symptomen en zijn handicap. ”
R zegt dat een terugkeer voor hem een “langzame dood ” betekent, dat de medicatie die hij hier krijgt niet bestaat in Armenië en andere alternatieven niet geschikt of toegankelijk zijn.
In oktober 2015 hadden advocaten,artsen,maatschappelijk werkers de opmerking gemaakt om de interpretatie van de criteria te beperken die toegang geven tot een verblijfsvergunning voor medische redenen in België en eiste”een toepassing van de wet waarbij de rechten van zwaar zieke vreemdelingen gerespecteerd wordt”
Vandaag zien we dat er niets veranderd is. Zware zorgen in onze ‘beschaafde’landen zijn alleen beschikbaar voor de bevoorrechte burgers.
Op 13 december werd België opnieuw veroordeeld door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens voor de onmenselijke en vernederende behandeling. Het slachtoffer was deze keer een ernstig zieke Georgische man, die naar zijn land van herkomst werd uitgezet,terwijl zijn familie in België verblijft.
Deze arresten worden frequenter, maar het repressieve beleid van België, dat zich weer voorbereid om een ernstig zieke persoon terug te sturen naar een toekomst van lijden, is niet veranderd.
Om de uitzetting van deze familie te beletten afspraak aan de luchthaven op maandag, 19/12 om 17u25 om aan de passagiers van de vlucht de toestand van deze familie uit te leggen
Massa’s fax, tel en mail campagne naar de verantwoordelijken van deze criminele uitzettingen
The airline
Polish Airlines
tel + 32 78 180 014 Open 24 h E-mail lot_info@lot.pl
Algerijnse vrienden(innen) Verstop U! De jacht is geopend! – 08/12/2016
Terwijl België tracht zonder succes om de “samenwerking met de Algerijnse politie” te versterken http://www.lalibre.be/actu/belgique/la-belgique-tente-de-renforcer-la-cooperation-policiere-avec-l-algerie-58494a23cd709a48787c4049 en Théo Francken ons meedeeld op twitter dat ze zullen verderwerken “achter de schermen”, gaat de jacht voort! Verschillende tientallen Algerijnen werden sinds maanden opgesloten, zelfs tot een jaar, in onze gesloten centra en wij vernemen dat één van dezer dagen nog anderen tientallen politieagenten s’ochtends bij hun thuis zullen zien verschijnen en voor de ogen van hun vrouwen en kinderen meegenomen zullen worden naar de gesloten centra en daar opgesloten worden tot hun uitzetting, die onmogelijk is aangezien er geen akkoord is en het consulaat van Algerije weigert om in de meeste gevallen een laisser-passer te leveren….
En wat zal dat zijn, ” het werk achter de schermen” van Théo Francken? Serait-ce ça, « le travail derrière l’écran » de Théo Francken ? De betrokkenen en hun familie gebruiken als gijzelaars om druk te zetten op Algerije?
Drie getuigenissen :
Vandaag:
Een vrouw belt ons: ze zijn officieel getrouwd voor de gemeente en zij hebben 2 kleine kinderen, de jongste is 8 maanden. Ze zijn Algerijnen. Zij heeft een verblijfsvergunning van 5 jaar, hij had geen papieren. op de gemeente hadden ze hem gezegd dat hij moest wachten.Drie dagen geleden zijn er tien politieagenten om 5 uur s’ochtends gekomen en hebben iedereen wakker gemaakt en Meneer meegenomen naar een gesloten centrum. Zij is heel wanhopig en begrijpt er niets van. Wij ook niet…
5 dagen geleden is er een man gearresteerd bij zijn Belgische vriendin. Zij hebben hem kunnen vinden via zijn lyca kaart in het kader van een terroristisch onderzoek. 7 combis, vol met politieagenten zijn hem komen arresteren en hebben hem meegenomen naar het gesloten centrum.
Getuigenis verzameld door iemand die steun levert van een man die WIl terugkeren naar zijn land met als titel:
“ABSURDITEIT”
Een jonge Algerijn van 21 jaar wil getuigen voor hem en anderen over de absurditeit en slechte behandelingen van beleefde situaties in de gesloten centra. De gevangenen hebben geen toegang tot betrouwbare informatie. zij ontkennen wat er met hun eigen situatie gebeurd. De advocaten en sociale assistenten van de centra blijken ook niet te helpen. Als er een gevangene zegt dat hij ziek is, dan sturen ze hem naar de isoleercel waar hij al het contact verliest.
M. is 3 jaar geleden aangekomen in België, toen hij 18 jaar was. Hij bevond zich samen met andere jongeren die aan hun lot overgelaten werden en om te kunnen overleven heeft hij een aantal diefstallen gepleegd. Zonder woning, zonder inkomen, was het leven hard en hij heeft hiervoor moeten boeten. Hij wil waardig verder leven. Hij wil dat zijn situatie helder wordt, hij zegt dat hij aanvaard heeft om terug te keren naar Algerije, maar men stuurt hem niet terug, maar men laat hem ook niet vrij. Hij zit in het gesloten centrum zonder dat een beslissing wordt genomen in de ene of andere richting. “Ik begrijp er niets van, zegt hij”, “ik aanvaard om terug te keren naar Algerije maar men stuurt mij niet terug.” Hij wil een duidelijke beslissing, maar wil niet in het gesloten centrum blijven waar er geen leven is. Hij zegt dat de belgische minister naar Algerije is gegaan deze week, maar blijkbaar beweegt er niets. Het consulaat wil blijkbaar geen laissez-passer geven om terug te kunnen naar Algerije.
En een andere getuigenis :
M. is 37 jaar, van algerijnse afkomst en zit opgesloten in Merksplas. Hij werd gearresteerd toen hij zijn boodschappen aan het doen was, ” ik ben een winkel binnengestapt en voor de ogen van iedereen, terwijl ik mijn boodschappen deed, hebben ze me gearresteerd. Ik begrijp er niets van, ik ben legaal, niet clandestien, ik heb een voorlopig nummer en ik heb een officiële aanvraag bij dienst vreemdelingenzaken, ik wacht op mijn antwoord, ik heb een adres. Waarom zijn ze niet bij mijn thuis gekomen? zo de ogen van iedereen, dat is niet normaal, ik ben geen terrorist.
M. heeft een verblijfsaanvraag ingediend voor medische redenen ( 9 ter). Ten gevolge van een eerste weigering, heeft hij een beroep ingediend en wacht momenteel op antwoord. In het gesloten centrum van Brugge, zegt men hem dat er geen enkel spoor is van een beroep en ook niet van een medisch dossier. Wanneer hij uitlegt dat hij reeds 3 operaties heeft ondergaan aan zijn benen omwille van een zwaar accident op straat en dat zijn dossier zich bevindt in het ziekenhuis van Elsene, zeggen ze hem ” dat het hen niets kan schelen, wij hebben uw paspoort en geen enkel spoor van een medisch dossier, we sturen je terug zo snel mogelijk”. Als hij uitlegt dat er een andere operatie voorzien is in twee weken,en dat men hem op zijn minst zijn zorgen moet kunnen beeindigen, dan antwoordt men hem: “of je het wilt of niet, het zal Algerije worden”
“het is hier het Guantanamo van België, er is geen rood kruis, er zijn geen mensenrechten, niets. Ik heb pas na twee dagen hier een sociaal assistent gezien, zij heeft in het vlaams gebeld met dienst vreemdelingenzaken en ik heb niets begrepen en vervolgens zegt ze mij: geen beroep en geen medisch dossier, je moet binnen 15 dagen vertrekken!. In tussentijd, wacht M. met pijn en voor zijn gezondheid heeft hij een stricte begeleiding nodig: medicijnen, kiné sessies, enz, … de dokter ter plaatse vindt het niet nodig om de behandeling die in het getuigschrift staat te volgen: “ik heb een beetje pijnstillers gekregen, maar normaal heb ik een gel nodig tegen de pijn, maar de dokter zegt me dat ik dit hier niet nodig heb, zoals bij de kinesist!”
Vrijdag 2 december, M. verneemt dat er een reservatie is voor een vlucht de volgende dag op zijn naam, hij zal uitgezet worden in 14u. ” ik begrijp er niets van, men zegt me dat ik naar de luchthaven ga en dat als ik niet in het vliegtuig wil stappen, dat ik het dan pas daar moet zeggen. Dat heeft toch geen zin, ik wil er niet naartoe gaan en dat zal ook morgen zo blijven. Ik begrijp het niet, dat dient toch tot niets, willen ze me kraken of wat!” M. vreest voor psychisch dwang en hij is niet in staat om zich te verdedigen, want hij loopt met krukken. Hij heeft er nood aan om te praten, maar M. is geïsoleerd op allerlei mogelijke manieren: ze hebben zijn telefoon afgenomen, de dag zelf is hij naar een andere blok verplaatst, onmogelijk om zijn familie of vrienden te bellen om hen op de hoogte te houden van de evolutie van zijn situatie. Iedereen wacht….
07/12/2016 Today we have received a phone call from someone in Morton Hall, who tells us that a man died yesterday in the detention centre.
We have been told that yesterday afternoon, at around 3pm, the man started foaming at the mouth. We are told that he was a fit man who exercised every day and was not known to suffer from any medical conditions. The guards then locked him in his room and said they would return, but didn’t until 3 hours later – at which point they called an ambulance and the man was taken away.
Volgens de getuigenis van een gedetineerde van het gesloten centrum van Merksplas (CIM) is een politie-escorte maandag het centrum binnengekomen om Arsen K. een Tchetcheen, uit te wijzen naar Moskou. Oproep uitzetting hier
Het betrof zijn eerste uitwijzingspoging, en de politie-escorte is dus niet gebruikelijk.
Arsen K. heeft aangegeven dat hij ernstige risico’s loopt bij een uitwijzing naar Moscou, ten gevolge van de ‘lange geschiedenis van conflict tussen Rusland en Tchetechenië”; Hij stelt dat hij tientalen jaren gevangenis riskeert.
Eén van zijn drie zonen ligt momenteel in het ziekenhuis, hij zou gevraagd hebben om hem te kunnen bezoeken voor zijn uitwijzing, hetgeen hem geweigerd werd.
Arsen heeft het centrum verlaten, omringd door politieagenten, en niemand heeft hem teruggezien. Elk contact met hem werd verbroken.
Zijn vrouw en drie jonge kinderen, zijn dus afgesneden van hun echtgenoot en vader, zonder enig vooruitzicht om hem terug te zien.
Opnieuw een voorbeeld van een immoreele wrede politiek van onze regering. Ontmenselijkt en ontmenselijkend.
Arsen leefde reeds tien jaar in België, samen met zijn vrouw en drie kinderen. Als Tchetcheen werd hij teruggestuurd naar een regime berucht voor zijn slechte behandeling, zelfs foltering en executies van gevangenen.
1 uitwijzing, drie kinderen die achterblijven, 1 vrouw die achterblijft.
Waarvoor? Enkel voor cijfers in een tabel, en misschien uiteindelijk enkele stemmen meer bij de volgende verkiezingen… Wat een mooie balans.
Hoelang zullen we dit nog tolereren?
Theo Francken is trots op de opsluitingen en de uitzettingen van de vele «ongedocumenteerde criminelen» . Deze eindeloze opsluitingen zijn uitdagend, ze maken deel uit van zijn machiavellistische en oneerlijke, om niet te zeggen illegale processen. Als voorbeeld onder vele anderen, sommigen hadden documenten, maar na hun “inciviliteit” werd hun stukje papier afgenomen en ze werden zo ‘verwijderbare ongedocumenteerde criminelen’ in de statistieken van de heer Francken en….. worden ze uit het land gezet!
Getuigenis door M., vastgehouden in Merksplas sinds enkele maanden, 23 november 2016
M. is in België sinds 27 jaar, en in Merksplas opgesloten sinds 6-7 maanden.
Hij is Algerijns, zijn terugkeer werd geweigerd door het consulaat, maar dit belet niet dat de Dienst Vreemdelingenzaken hem beroofd van zijn vrijheid tegen alle logica in en om het geld van de belastingbetaler te verspillen.Ze hebben al 7 keer geprobeerd om hem te deporteren! Men zou geneigd zijn te denken dat de subsidiëring van luchtvaartmaatschappijen één van de doelstellingen is van Théo Francken.
M. die nu 52 jaar oud is, was vanuit uit Algerije rechtstreeks naar Zaventem gekomen. Hij was opgeroepen om oorlog te voeren tegen de islamisten, met het Algerijnse leger waar hij zijn militaire dienst had gedaan . Echter, M. wilde niet vechten tegen andere Algerijnen, noch in het leger, noch binnen de islamitische bewegingen. Zijn enige mogelijkheid was om een burgeroorlog te ontvluchten.
In 2000 introduceerde hij een asielaanvraag die verworpen werd. In 2006 werd hij veroordeeld tot 3 jaar gevangenisstraf voor diefstal. Hij herkende de overtreding, maar stond erop dat hij nooit geweld gebruikt heeft tegen niemand. Hij deed zijn straf en werd tenslotte vrijgelaten.
18 maanden geleden, werd hij gecontroleerd voor zijn huis en de politie vertelde hem dat hij terugmoest naar de gevangenis omwille van het geval van 2006.
Hij begrijpt dit niet, meerdere malen voordien werd hij gecontroleerd zonder noemenswaardige problemen.
Hij werd opgesloten in Vorst, Tilburg en vervolgens Wortel alvorens te worden overgebracht naar het gesloten centrum van Merksplas. Op het moment van de overdracht, vertelt de griffier van de rechtbank hem dat hij zal worden vrijgelaten na een paar dagen in Merksplas. Hij kent nog steeds niet de reden van deze ‘terugkeer’ naar de gevangenis .
Maar de paar dagen werden lange maanden, onderbroken met vliegtickets en verlenging van de detentie, omdat ze niet in staat waren om hem terug te sturen naar Algerije.
Hij vraagt om een bevel om het grondgebied binnen de 24 uur te verlaten, zodat hij ‘Belgie verlaat en dat niemand ooit nog van hem hoort ‘.
Maar het antwoord is altijd hetzelfde: het is niet mogelijk.
M. weet dat Algerije zijn uitzetting zal blijven weigeren. Indien Algerije zijn uitzetting aanvaard, dan zal hij in een kist terugreizen volgens hem. Hij zou liever zelfmoord plegen.
M. zit vast in Merksplas. In een absurde situatie die hij niet begrijpt en zonder enige oplossing.
Hij kan niet het centrum en het racisme van de bewakers niet meer verdragen. Hij vraagt voor een transfer naar een Franstalige centrum, maar ze zeggen dat het niet mogelijk is.
Hij deed mee gedurende 15 dagen aan een hongerstaking in Merksplas. Maar hij gaf het op, na de dreiging van in het cachot te vliegen of injecties te krijgen, waarvan hij vreesde dat ze hem gek zouden maken.
Zijn woorden tonen de opstand en de wanhoop in verband met deze wrede en absurde gevangenschap:
“Ik zou alles vernietigen om te kunnen bewegen. Ze dwingenje om dat te doen. “
“Op maandag, verdeelt de sociaal assistent de vliegtickets, net als pinda’s, het is zwaar, ik slaap heel slecht.”
“Hier, van harte welkom in de hel!”
“We krijgen geen hulp van het personeel, het is te moeilijk …”
“Er is een hoop racisme hier, het is de NVA, de bewakers zeggen dat hun baas Theo Francken is…”
“Er is geen tijdslimiet hier”
“Het eten, dat zouden zelfs honden niet eten. … 2 toasts, 3 plakjes kaas, een stuk chocolade. We kunnen niets kopen, alleen wafels en coca cola … Voor alles wat we krijgen , zeggen ze dat de gedetineerden een fortuin kosten “.
“Binnen 20 dagen, zal één man hier één jaar (…) zitten. Elke keer dat een deportatie wordt afgelast, wordt zijn verblijf met 2 maanden verlengd ‘
“Ze sluiten vaders op en deporteren hen, hun kinderen zullen misdadigers worden …”
Testimony by Arsen Kuntaev, Chechen, in Belgium for around 10 years and father of three children, whose deportation to Moscow is planned for this Monday 28th of November at 12.25 a.m from Zaventem
Arsen was living in Lier close to Antwerp with his wife and his 3 sons (6, 4 and 2 years and a half).
The police came to his house when he was looking after his children while his wife was working. She is cashier at Quick’s, with flexible working hours.
Arguing that the police knew his address and that he would not escape, he asked them to go to the police station when his wife (who as a temporary residence permit) would be back home. The police refused and brought him to the police station with his kids, in a state of shock.
He was arrested and the police went to the work of the mother with the kids. It was a problem for the manager of Quick’s, who fortunately did not fire the mother, while insisting that he would have done it normally. To be noted that she needs this work in order to keep her residence permit. Thank you Police…
Arsen has been retained in the closed centre of Merksplas for 4 mohths. He doesn’t have a Chechen passport and risks from 18 to 28 years imprisonment if sent back to Russia, because of a ‘long story during Chechnya’s war’.
He is scared not to see his children again…
He refused his first deportation, but this one will be with an escort, according to the social assistant. He is desperate and thinks he will not be able to do anything to prevent it.
Life in the centre is extremely tough. ‘When one has problems, the guards are laughing’. ‘Food is disgusting’. ‘The social assistant isn’t of any help’.
Deportation flight : Monday 28 November 2016, 12.25 a.m. Aéroflot Russian Airlines SU2169
Let’s prevent this deportation – speaking to the passengers at luggage check-in from 10.25 a.m. – sending a fax/email or ringing the people in charge of this criminal deportation.
Update :CP 6 Beschuldigden omwille van solidariteit 1 december 18:12
Deze ochtend (1/12/16) zijn een 60 tal mensen bijeengekomen voor het paleis van de ” zogezegde rechtvaardigheid”. Enkele vertegenwoordigers van verschillende organisaties zoals LDH, AI, de CRER, Bruxelles Laïques en veel andere personen, evenals een belangrijke delegatie vanuit Berlijn en één uit Rijsel…waren aanwezig om de criminalisering van een humane en solidaire houding aan te klagen. Alsook de onmenselijke methodes van de uitzettingen in België en elders aan te klagen. Vooraan in de zaal van de audiëntie noteren de politieagenten de gegevens van de identiteitskaarten en nemen gsm’s in beslag … ( dit is niet de eerste keer dat dit gebeurd, dit gebeurd telkens als er een oproep is om deel te nemen aan het debat). Enkel drie à vier van de steungroep worden binnengelaten,omwille van plaatsgebrek. De vier aanwezige beschuldigden wachten achterin af niet goed wetende wat hen te wachten staat. Alles gebeurd in het Nederlands, een taal die zij niet begrijpen.
Voor hun een andere “affaire”, en de welke! een vrouw die beschuldigd wordt van rebellie omdat zij tussengekomen is tijdens een uitzetting. ” Mevrouw de rechter, ik heb gewoon aan de politieagenten gezegd wat de uitgezette vrouw zei, want zij begrepen haar taal niet” ” ik heb hen gezegd dat ze pijn had, dat ze zwanger was, ik heb hen gevraagd om haar handboeien wat losser te maken, dat is alles wat ik heb gedaan”
De rechter ” en jij stond recht op het moment dat de politieagenten u vroegen om te gaan zitten? en ben je gaan zitten? enz enz…” zij begint te muggenziften over details om toch maar iets te vinden om deze vrouw van rebellie te kunnen beschuldigen!! Zij gaat zelfs door met haar te intimideren ” de volgende keer gaat u zitten en ga je je niet bezighouden met iets dat je niet aanbelangt” of nog ” het is vaak zo dat personen die uitgezet worden overdrijven…”. Het is ongelofelijk schandalig om te horen van een “rechter” dat zij positie inneemt en openlijk haar mening verkondigt. Evenals zich permitteert om een “beschuldigde” te zeggen op welke manier ze zich hoort te gedragen, namelijk niet te reageren op het lijden van een ander! De avocaat, zelfde verhaal, bij het naar buiten gaan legt hij uit aan de mevrouw dat ze moet blijven zitten in een vliegtuig.
Na deze affaire, de beurt aan de 6 beschuldigden van 17 augustus 2016. Geen van hen woont in België, vier van hen waren getuige van deze voorgaande cirkusvoorstelling. De avocaten worden ondertussen op de hoogte gesteld van belangrijke elementen van de tegenpartij waarvan zij niet op de hoogte waren, en dus niet voorbereid zijn om antwoord te geven op deze nieuwe elementen. De advocaten zijn ontzet en vragen vervolgens, ook omwille van het feit dat alle beschuldigden zich wensen uit te drukken in het Frans, de audiëntie te verzetten en deze in de taal te laten doorgaan die de beschuldigden begrijpen,zodat de beschuldigden het proces correct kunnen volgen.
Na aarzeling bij de tegenpartij, geeft de rechter aan dat zij op 22 december zal aangeven of de audientie verzet wordt (of niet).
Geweldige show, nog een keer, met magistraten die hun rol en hun neutraliteit duidelijk overschrijden, en zelfs openlijk subjectief zijn en dit uiten. Het is duidelijk, dames en heren, als je iemand ziet lijden, hou je bek dicht en onderga, blijf zitten, en lever geen hulp aan een lijdende persoon.
———————————————————————————————————————————-
Van Ventimiglia tot Calais, van Ceuta naar Melilla, van Lesbos naar Athene, over alle grenzen en verder.. De criminalisering van diegenen die de europese migratiepolitiek verstoren is volop aan de gang!
Zo ook in België, waar 6 passagiers die een uitwijzing verhinderden op een vlucht georganiseeerd door de beruchte SN Brussels Airlines, de luchtvaartmaatschappij, die regelmatig zogenaamde ongewensten uitwijst.
Daarom roepen we op om talrijk aanwezig te zijn bij het Justitiepaleis, Place Poelaert in Brussel, op 1 december om 8u30, om onze steun en vastberadenheid te tonen tegen deze intimidatiepoging en repressie tegen diegenen die het luchtverkeer durven verstoren.
Geen grenzen, geen deportaties.
Indien ze de oorlog aan migratie verklaard hebben, dan moeten wij hen de oorlog verklaren!
Hieronder wordt hun oproep gevoegd. De oproep wort gesteund door enkele “mensenrechtenorganisaties” en het CISMP
6 Beschuldigden omwille van solidariteit
1 december 18:12
Deze ochtend (1/12/16) zijn een 60 tal mensen bijeengekomen voor het paleis van de ” zogezegde rechtvaardigheid”. Enkele vertegenwoordigers van verschillende organisaties zoals LDH, AI, de CRER, Bruxelles Laïques en veel andere personen, evenals een belangrijke delegatie vanuit Berlijn en één uit Rijsel…waren aanwezig om de criminalisering van een humane en solidaire houding aan te klagen. Alsook de onmenselijke methodes van de uitzettingen in België en elders aan te klagen.
Vooraan in de zaal van de audiëntie noteren de politieagenten de gegevens van de identiteitskaarten en nemen gsm’s in beslag … ( dit is niet de eerste keer dat dit gebeurd, dit gebeurd telkens als er een oproep is om deel te nemen aan het debat). Enkel drie à vier van de steungroep worden binnengelaten,omwille van plaatsgebrek. De vier aanwezige beschuldigden wachten achterin af niet goed wetende wat hen te wachten staat. Alles gebeurd in het Nederlands, een taal die zij niet begrijpen.
Voor hun een andere “affaire”, en de welke! een vrouw die beschuldigd wordt van rebellie omdat zij tussengekomen is tijdens een uitzetting. ” Mevrouw de rechter, ik heb gewoon aan de politieagenten gezegd wat de uitgezette vrouw zei, want zij begrepen haar taal niet” ” ik heb hen gezegd dat ze pijn had, dat ze zwanger was, ik heb hen gevraagd om haar handboeien wat losser te maken, dat is alles wat ik heb gedaan”
De rechter ” en jij stond recht op het moment dat de politieagenten u vroegen om te gaan zitten? en ben je gaan zitten? enz enz…” zij begint te muggenziften over details om toch maar iets te vinden om deze vrouw van rebellie te kunnen beschuldigen!! Zij gaat zelfs door met haar te intimideren ” de volgende keer gaat u zitten en ga je je niet bezighouden met iets dat je niet aanbelangt” of nog ” het is vaak zo dat personen die uitgezet worden overdrijven…”. Het is ongelofelijk schandalig om te horen van een “rechter” dat zij positie inneemt en openlijk haar mening verkondigt. Evenals zich permitteert om een “beschuldigde” te zeggen op welke manier ze zich hoort te gedragen, namelijk niet te reageren op het lijden van een ander! De avocaat, zelfde verhaal, bij het naar buiten gaan legt hij uit aan de mevrouw dat ze moet blijven zitten in een vliegtuig.
Na deze affaire, de beurt aan de 6 beschuldigden van 17 augustus 2016. Geen van hen woont in België, vier van hen waren getuige van deze voorgaande cirkusvoorstelling. De avocaten worden ondertussen op de hoogte gesteld van belangrijke elementen van de tegenpartij waarvan zij niet op de hoogte waren, en dus niet voorbereid zijn om antwoord te geven op deze nieuwe elementen. De advocaten zijn ontzet en vragen vervolgens, ook omwille van het feit dat alle beschuldigden zich wensen uit te drukken in het Frans, de audiëntie te verzetten en deze in de taal te laten doorgaan die de beschuldigden begrijpen,zodat de beschuldigden het proces correct kunnen volgen.
Na aarzeling bij de tegenpartij, geeft de rechter aan dat zij op 22 december zal aangeven of de audientie verzet wordt (of niet).
Geweldige show, nog een keer, met magistraten die hun rol en hun neutraliteit duidelijk overschrijden, en zelfs openlijk subjectief zijn en dit uiten. Het is duidelijk, dames en heren, als je iemand ziet lijden, hou je bek dicht en onderga, blijf zitten, en lever geen hulp aan een lijdende persoon. Nederlands, een taal die zij niet begrijpen.
Voor hun een andere “affaire”, en de welke! een vrouw die beschuldigd wordt van rebellie omdat zij tussengekomen is tijdens een uitzetting. ” Mevrouw de rechter, ik heb gewoon aan de politieagenten gezegd wat de uitgezette vrouw zei, want zij begrepen haar taal niet” ” ik heb hen gezegd dat ze pijn had, dat ze zwanger was, ik heb hen gevraagd om haar handboeien wat losser te maken, dat is alles wat ik heb gedaan”
De rechter ” en jij stond recht op het moment dat de politieagenten u vroegen om te gaan zitten? en ben je gaan zitten? enz enz…” zij begint te muggenziften over details om toch maar iets te vinden om deze vrouw van rebellie te kunnen beschuldigen!! Zij gaat zelfs door met haar te intimideren ” de volgende keer gaat u zitten en ga je je niet bezighouden met iets dat je niet aanbelangt” of nog ” het is vaak zo dat personen die uitgezet worden overdrijven…”. Het is ongelofelijk schandalig om te horen van een “rechter” dat zij positie inneemt en openlijk haar mening verkondigt. Evenals zich permitteert om een “beschuldigde” te zeggen op welke manier ze zich hoort te gedragen, namelijk niet te reageren op het lijden van een ander! De avocaat, zelfde verhaal, bij het naar buiten gaan legt hij uit aan de mevrouw dat ze moet blijven zitten in een vliegtuig. Na deze affaire, de beurt aan de 6 beschuldigden van 17 augustus 2016. Geen van hen woont in België, vier van hen waren getuige van deze voorgaande cirkusvoorstelling. De avocaten worden ondertussen op de hoogte gesteld van belangrijke elementen van de tegenpartij waarvan zij niet op de hoogte waren, en dus niet voorbereid zijn om antwoord te geven op deze nieuwe elementen. De advocaten zijn ontzet en vragen vervolgens, ook omwille van het feit dat alle beschuldigden zich wensen uit te drukken in het Frans, de audiëntie te verzetten en deze in de taal te laten doorgaan die de beschuldigden begrijpen,zodat de beschuldigden het proces correct kunnen volgen. Na aarzeling bij de tegenpartij, geeft de rechter aan dat zij op 22 december zal aangeven of de audientie verzet wordt (of niet). Geweldige show, nog een keer, met magistraten die hun rol en hun neutraliteit duidelijk overschrijden, en zelfs openlijk subjectief zijn en dit uiten. Het is duidelijk, dames en heren, als je iemand ziet lijden, hou je bek dicht en onderga, blijf zitten, en lever geen hulp aan een lijdende persoon.
———————————————————————————————————————————-
Van Ventimiglia tot Calais, van Ceuta naar Melilla, van Lesbos naar Athene, over alle grenzen en verder.. De criminalisering van diegenen die de europese migratiepolitiek verstoren is volop aan de gang!
Zo ook in België, waar 6 passagiers die een uitwijzing verhinderden op een vlucht georganiseeerd door de beruchte SN Brussels Airlines, de luchtvaartmaatschappij, die regelmatig zogenaamde ongewensten uitwijst.
Daarom roepen we op om talrijk aanwezig te zijn bij het Justitiepaleis, Place Poelaert in Brussel, op 1 december om 8u30, om onze steun en vastberadenheid te tonen tegen deze intimidatiepoging en repressie tegen diegenen die het luchtverkeer durven verstoren.
Geen grenzen, geen deportaties.
Indien ze de oorlog aan migratie verklaard hebben, dan moeten wij hen de oorlog verklaren!
Hieronder wordt hun oproep gevoegd. De oproep wort gesteund door enkele “mensenrechtenorganisaties” en het CISMP
Update :CP 6 Beschuldigden omwille van solidariteit 1 december 18:12
Deze ochtend (1/12/16) zijn een 60 tal mensen bijeengekomen voor het paleis van de ” zogezegde rechtvaardigheid”. Enkele vertegenwoordigers van verschillende organisaties zoals LDH, AI, de CRER, Bruxelles Laïques en veel andere personen, evenals een belangrijke delegatie vanuit Berlijn en één uit Rijsel…waren aanwezig om de criminalisering van een humane en solidaire houding aan te klagen. Alsook de onmenselijke methodes van de uitzettingen in België en elders aan te klagen. Vooraan in de zaal van de audiëntie noteren de politieagenten de gegevens van de identiteitskaarten en nemen gsm’s in beslag … ( dit is niet de eerste keer dat dit gebeurd, dit gebeurd telkens als er een oproep is om deel te nemen aan het debat). Enkel drie à vier van de steungroep worden binnengelaten,omwille van plaatsgebrek. De vier aanwezige beschuldigden wachten achterin af niet goed wetende wat hen te wachten staat. Alles gebeurd in het Update :CP 6 Beschuldigden omwille van solidariteit
1 december 18:12
Deze ochtend (1/12/16) zijn een 60 tal mensen bijeengekomen voor het paleis van de ” zogezegde rechtvaardigheid”. Enkele vertegenwoordigers van verschillende organisaties zoals LDH, AI, de CRER, Bruxelles Laïques en veel andere personen, evenals een belangrijke delegatie vanuit Berlijn en één uit Rijsel…waren aanwezig om de criminalisering van een humane en solidaire houding aan te klagen. Alsook de onmenselijke methodes van de uitzettingen in België en elders aan te klagen.
Vooraan in de zaal van de audiëntie noteren de politieagenten de gegevens van de identiteitskaarten en nemen gsm’s in beslag … ( dit is niet de eerste keer dat dit gebeurd, dit gebeurd telkens als er een oproep is om deel te nemen aan het debat). Enkel drie à vier van de steungroep worden binnengelaten,omwille van plaatsgebrek. De vier aanwezige beschuldigden wachten achterin af niet goed wetende wat hen te wachten staat. Alles gebeurd in het Nederlands, een taal die zij niet begrijpen.
Voor hun een andere “affaire”, en de welke! een vrouw die beschuldigd wordt van rebellie omdat zij tussengekomen is tijdens een uitzetting. ” Mevrouw de rechter, ik heb gewoon aan de politieagenten gezegd wat de uitgezette vrouw zei, want zij begrepen haar taal niet” ” ik heb hen gezegd dat ze pijn had, dat ze zwanger was, ik heb hen gevraagd om haar handboeien wat losser te maken, dat is alles wat ik heb gedaan”
De rechter ” en jij stond recht op het moment dat de politieagenten u vroegen om te gaan zitten? en ben je gaan zitten? enz enz…” zij begint te muggenziften over details om toch maar iets te vinden om deze vrouw van rebellie te kunnen beschuldigen!! Zij gaat zelfs door met haar te intimideren ” de volgende keer gaat u zitten en ga je je niet bezighouden met iets dat je niet aanbelangt” of nog ” het is vaak zo dat personen die uitgezet worden overdrijven…”. Het is ongelofelijk schandalig om te horen van een “rechter” dat zij positie inneemt en openlijk haar mening verkondigt. Evenals zich permitteert om een “beschuldigde” te zeggen op welke manier ze zich hoort te gedragen, namelijk niet te reageren op het lijden van een ander! De avocaat, zelfde verhaal, bij het naar buiten gaan legt hij uit aan de mevrouw dat ze moet blijven zitten in een vliegtuig.
Na deze affaire, de beurt aan de 6 beschuldigden van 17 augustus 2016. Geen van hen woont in België, vier van hen waren getuige van deze voorgaande cirkusvoorstelling. De avocaten worden ondertussen op de hoogte gesteld van belangrijke elementen van de tegenpartij waarvan zij niet op de hoogte waren, en dus niet voorbereid zijn om antwoord te geven op deze nieuwe elementen. De advocaten zijn ontzet en vragen vervolgens, ook omwille van het feit dat alle beschuldigden zich wensen uit te drukken in het Frans, de audiëntie te verzetten en deze in de taal te laten doorgaan die de beschuldigden begrijpen,zodat de beschuldigden het proces correct kunnen volgen.
Na aarzeling bij de tegenpartij, geeft de rechter aan dat zij op 22 december zal aangeven of de audientie verzet wordt (of niet).
Geweldige show, nog een keer, met magistraten die hun rol en hun neutraliteit duidelijk overschrijden, en zelfs openlijk subjectief zijn en dit uiten. Het is duidelijk, dames en heren, als je iemand ziet lijden, hou je bek dicht en onderga, blijf zitten, en lever geen hulp aan een lijdende persoon. Nederlands, een taal die zij niet begrijpen.
Voor hun een andere “affaire”, en de welke! een vrouw die beschuldigd wordt van rebellie omdat zij tussengekomen is tijdens een uitzetting. ” Mevrouw de rechter, ik heb gewoon aan de politieagenten gezegd wat de uitgezette vrouw zei, want zij begrepen haar taal niet” ” ik heb hen gezegd dat ze pijn had, dat ze zwanger was, ik heb hen gevraagd om haar handboeien wat losser te maken, dat is alles wat ik heb gedaan”
De rechter ” en jij stond recht op het moment dat de politieagenten u vroegen om te gaan zitten? en ben je gaan zitten? enz enz…” zij begint te muggenziften over details om toch maar iets te vinden om deze vrouw van rebellie te kunnen beschuldigen!! Zij gaat zelfs door met haar te intimideren ” de volgende keer gaat u zitten en ga je je niet bezighouden met iets dat je niet aanbelangt” of nog ” het is vaak zo dat personen die uitgezet worden overdrijven…”. Het is ongelofelijk schandalig om te horen van een “rechter” dat zij positie inneemt en openlijk haar mening verkondigt. Evenals zich permitteert om een “beschuldigde” te zeggen op welke manier ze zich hoort te gedragen, namelijk niet te reageren op het lijden van een ander! De avocaat, zelfde verhaal, bij het naar buiten gaan legt hij uit aan de mevrouw dat ze moet blijven zitten in een vliegtuig. Na deze affaire, de beurt aan de 6 beschuldigden van 17 augustus 2016. Geen van hen woont in België, vier van hen waren getuige van deze voorgaande cirkusvoorstelling. De avocaten worden ondertussen op de hoogte gesteld van belangrijke elementen van de tegenpartij waarvan zij niet op de hoogte waren, en dus niet voorbereid zijn om antwoord te geven op deze nieuwe elementen. De advocaten zijn ontzet en vragen vervolgens, ook omwille van het feit dat alle beschuldigden zich wensen uit te drukken in het Frans, de audiëntie te verzetten en deze in de taal te laten doorgaan die de beschuldigden begrijpen,zodat de beschuldigden het proces correct kunnen volgen. Na aarzeling bij de tegenpartij, geeft de rechter aan dat zij op 22 december zal aangeven of de audientie verzet wordt (of niet). Geweldige show, nog een keer, met magistraten die hun rol en hun neutraliteit duidelijk overschrijden, en zelfs openlijk subjectief zijn en dit uiten. Het is duidelijk, dames en heren, als je iemand ziet lijden, hou je bek dicht en onderga, blijf zitten, en lever geen hulp aan een lijdende persoon.
———————————————————————————————————————————-
Van Ventimiglia tot Calais, van Ceuta naar Melilla, van Lesbos naar Athene, over alle grenzen en verder.. De criminalisering van diegenen die de europese migratiepolitiek verstoren is volop aan de gang!
Zo ook in België, waar 6 passagiers die een uitwijzing verhinderden op een vlucht georganiseeerd door de beruchte SN Brussels Airlines, de luchtvaartmaatschappij, die regelmatig zogenaamde ongewensten uitwijst.
Daarom roepen we op om talrijk aanwezig te zijn bij het Justitiepaleis, Place Poelaert in Brussel, op 1 december om 8u30, om onze steun en vastberadenheid te tonen tegen deze intimidatiepoging en repressie tegen diegenen die het luchtverkeer durven verstoren.
Geen grenzen, geen deportaties.
Indien ze de oorlog aan migratie verklaard hebben, dan moeten wij hen de oorlog verklaren!
Hieronder wordt hun oproep gevoegd. De oproep wort gesteund door enkele “mensenrechtenorganisaties” en het CISMP
6 Beschuldigden omwille van solidariteit
1 december 18:12
Deze ochtend (1/12/16) zijn een 60 tal mensen bijeengekomen voor het paleis van de ” zogezegde rechtvaardigheid”. Enkele vertegenwoordigers van verschillende organisaties zoals LDH, AI, de CRER, Bruxelles Laïques en veel andere personen, evenals een belangrijke delegatie vanuit Berlijn en één uit Rijsel…waren aanwezig om de criminalisering van een humane en solidaire houding aan te klagen. Alsook de onmenselijke methodes van de uitzettingen in België en elders aan te klagen.
Vooraan in de zaal van de audiëntie noteren de politieagenten de gegevens van de identiteitskaarten en nemen gsm’s in beslag … ( dit is niet de eerste keer dat dit gebeurd, dit gebeurd telkens als er een oproep is om deel te nemen aan het debat). Enkel drie à vier van de steungroep worden binnengelaten,omwille van plaatsgebrek. De vier aanwezige beschuldigden wachten achterin af niet goed wetende wat hen te wachten staat. Alles gebeurd in het Nederlands, een taal die zij niet begrijpen.
Voor hun een andere “affaire”, en de welke! een vrouw die beschuldigd wordt van rebellie omdat zij tussengekomen is tijdens een uitzetting. ” Mevrouw de rechter, ik heb gewoon aan de politieagenten gezegd wat de uitgezette vrouw zei, want zij begrepen haar taal niet” ” ik heb hen gezegd dat ze pijn had, dat ze zwanger was, ik heb hen gevraagd om haar handboeien wat losser te maken, dat is alles wat ik heb gedaan”
De rechter ” en jij stond recht op het moment dat de politieagenten u vroegen om te gaan zitten? en ben je gaan zitten? enz enz…” zij begint te muggenziften over details om toch maar iets te vinden om deze vrouw van rebellie te kunnen beschuldigen!! Zij gaat zelfs door met haar te intimideren ” de volgende keer gaat u zitten en ga je je niet bezighouden met iets dat je niet aanbelangt” of nog ” het is vaak zo dat personen die uitgezet worden overdrijven…”. Het is ongelofelijk schandalig om te horen van een “rechter” dat zij positie inneemt en openlijk haar mening verkondigt. Evenals zich permitteert om een “beschuldigde” te zeggen op welke manier ze zich hoort te gedragen, namelijk niet te reageren op het lijden van een ander! De avocaat, zelfde verhaal, bij het naar buiten gaan legt hij uit aan de mevrouw dat ze moet blijven zitten in een vliegtuig.
Na deze affaire, de beurt aan de 6 beschuldigden van 17 augustus 2016. Geen van hen woont in België, vier van hen waren getuige van deze voorgaande cirkusvoorstelling. De avocaten worden ondertussen op de hoogte gesteld van belangrijke elementen van de tegenpartij waarvan zij niet op de hoogte waren, en dus niet voorbereid zijn om antwoord te geven op deze nieuwe elementen. De advocaten zijn ontzet en vragen vervolgens, ook omwille van het feit dat alle beschuldigden zich wensen uit te drukken in het Frans, de audiëntie te verzetten en deze in de taal te laten doorgaan die de beschuldigden begrijpen,zodat de beschuldigden het proces correct kunnen volgen.
Na aarzeling bij de tegenpartij, geeft de rechter aan dat zij op 22 december zal aangeven of de audientie verzet wordt (of niet).
Geweldige show, nog een keer, met magistraten die hun rol en hun neutraliteit duidelijk overschrijden, en zelfs openlijk subjectief zijn en dit uiten. Het is duidelijk, dames en heren, als je iemand ziet lijden, hou je bek dicht en onderga, blijf zitten, en lever geen hulp aan een lijdende persoon. Nederlands, een taal die zij niet begrijpen.
Voor hun een andere “affaire”, en de welke! een vrouw die beschuldigd wordt van rebellie omdat zij tussengekomen is tijdens een uitzetting. ” Mevrouw de rechter, ik heb gewoon aan de politieagenten gezegd wat de uitgezette vrouw zei, want zij begrepen haar taal niet” ” ik heb hen gezegd dat ze pijn had, dat ze zwanger was, ik heb hen gevraagd om haar handboeien wat losser te maken, dat is alles wat ik heb gedaan”
De rechter ” en jij stond recht op het moment dat de politieagenten u vroegen om te gaan zitten? en ben je gaan zitten? enz enz…” zij begint te muggenziften over details om toch maar iets te vinden om deze vrouw van rebellie te kunnen beschuldigen!! Zij gaat zelfs door met haar te intimideren ” de volgende keer gaat u zitten en ga je je niet bezighouden met iets dat je niet aanbelangt” of nog ” het is vaak zo dat personen die uitgezet worden overdrijven…”. Het is ongelofelijk schandalig om te horen van een “rechter” dat zij positie inneemt en openlijk haar mening verkondigt. Evenals zich permitteert om een “beschuldigde” te zeggen op welke manier ze zich hoort te gedragen, namelijk niet te reageren op het lijden van een ander! De avocaat, zelfde verhaal, bij het naar buiten gaan legt hij uit aan de mevrouw dat ze moet blijven zitten in een vliegtuig. Na deze affaire, de beurt aan de 6 beschuldigden van 17 augustus 2016. Geen van hen woont in België, vier van hen waren getuige van deze voorgaande cirkusvoorstelling. De avocaten worden ondertussen op de hoogte gesteld van belangrijke elementen van de tegenpartij waarvan zij niet op de hoogte waren, en dus niet voorbereid zijn om antwoord te geven op deze nieuwe elementen. De advocaten zijn ontzet en vragen vervolgens, ook omwille van het feit dat alle beschuldigden zich wensen uit te drukken in het Frans, de audiëntie te verzetten en deze in de taal te laten doorgaan die de beschuldigden begrijpen,zodat de beschuldigden het proces correct kunnen volgen. Na aarzeling bij de tegenpartij, geeft de rechter aan dat zij op 22 december zal aangeven of de audientie verzet wordt (of niet). Geweldige show, nog een keer, met magistraten die hun rol en hun neutraliteit duidelijk overschrijden, en zelfs openlijk subjectief zijn en dit uiten. Het is duidelijk, dames en heren, als je iemand ziet lijden, hou je bek dicht en onderga, blijf zitten, en lever geen hulp aan een lijdende persoon.
———————————————————————————————————————————-
Van Ventimiglia tot Calais, van Ceuta naar Melilla, van Lesbos naar Athene, over alle grenzen en verder.. De criminalisering van diegenen die de europese migratiepolitiek verstoren is volop aan de gang!
Zo ook in België, waar 6 passagiers die een uitwijzing verhinderden op een vlucht georganiseeerd door de beruchte SN Brussels Airlines, de luchtvaartmaatschappij, die regelmatig zogenaamde ongewensten uitwijst.
Daarom roepen we op om talrijk aanwezig te zijn bij het Justitiepaleis, Place Poelaert in Brussel, op 1 december om 8u30, om onze steun en vastberadenheid te tonen tegen deze intimidatiepoging en repressie tegen diegenen die het luchtverkeer durven verstoren.
Geen grenzen, geen deportaties.
Indien ze de oorlog aan migratie verklaard hebben, dan moeten wij hen de oorlog verklaren!
Hieronder wordt hun oproep gevoegd. De oproep wort gesteund door enkele “mensenrechtenorganisaties” en het CISMP
Zes gevangenen hebben proberen te ontsnappen op vrijdag 18/11/2016 uit het gesloten centrum van Brugge.
Vier van hen zijn erin geslaagd en zijn nu vrij.Twee werden gestopt door de cipiers.
Ze hebben de tralies van een venster doorgesneden en zijn het dak opgeklommen. Vandaar zijn ze op de wagen van een personeelslid en in vrijheid vertrokken.
De man die ons ingelicht heeft zegt ons dat het belangrijk is dat dit gepubliceerd wordt want de directie zal daar niet over spreken en “dat moet geweten worden”.
Sindsdien werd de beveiliging in het centrum versterkt met enkele nieuwe bewakers, wat niets veranderd aan het leven in het centrum, zegt hij
Le drame social et familial n’a pu être évité. M. Daté HOUEDAKOR l’a subi à ses dépens. Les autorités de l’asile et l’immigration ont pris une décision à la surprise du commun des mortels. Les enfants attendaient le retour de leur papa à la maison. Détenu depuis le 1er octobre 2016 au centre Caricole, il s’est vu refouler lors de la troisième tentative le 8 novembre 2016 via le vol Royal Air Maroc (Bruxelles – Casablanca – Accra). La chasse aux étrangers est devenue une réalité de notre temps. Peu importe la situation administrative, le modus operandi est l’expulsion aveugle selon les échos du cabinet. Même si l’on ne s’en doute pas que le Secrétaire d’Etat à l’Asile et l’Immigration du gouvernement Michel a fait de la reconduction des étrangers même en situation régulière son cheval de bataille.
Au centre Caricole
J’ai été appelé au dispatching du centre Caricole. J’ai été surpris par la nouvelle de mon expulsion. Aussitôt les agents de la Police fédérale sont arrivés. Ils m’ont passé les menottes et ils ont mis une corde à l’un de ses pieds. Dans la précipitation ils ont démarré vers l’aéroport. Ils étaient plusieurs.
Arrivée à l’aéroport de Zaventem
Arrivée à l’aéroport, mis en isolement pendant plusieurs heures. Accès à l’avion plus tard. L’avion n’était pas rempli, les passagers occupaient la moitié soit l’avant jusqu’au milieu. Ils m’ont mis à l’arrière dans l’avion avec deux escortes qui me quadrillaient. Un autre agent debout maintenait ma tête vers le bas contre le siège avant. Je suis resté courbé et oppressé privé de tout geste. Je criais mais personne ne pouvait m’attendre. J’arrivais à peine à respirer. J’étais suffoqué. Je me sentais anéantie et j’avais peur pour ma vie. Mais à un moment une personne probablement un passager sur le vol s’est approchée et a déclaré qu’elle est médecin, elle voulait savoir ce qui se passait. Les agents lui ont marmonné quelque chose. Je n’ai pas trop compris. La dame qui dirigeait l’opération a parlé avec un membre de l’équipage, elle disait que « il doit partir, il nous a fait perdre de l’argent »
Au moment de décoller les agents de la police fédérale et la dame qui dirigeait l’opération ont quitté l’avion. J’ai voyagé donc avec les deux agents qui me quadrillaient jusqu’au Maroc où ils m’ont laissé entre les mains de la police de ce pays.
A Casablanca j’ai perdu un peu connaissance, j’étais faible et épuisé. Je ne tenais plus debout et prêt à m’effondrer. Ils m’ont épaulé pour me sortir de l’avion. Au pied de l’avion nous attendait une ambulance. Ils m’ont conduit jusqu’à un local où j’ai pu être mis sous perfusion. J’en ai reçu deux. Je suis resté là jusqu’à 23h en attendant le départ pour Accra. Un Monsieur en costume noir apparemment d’origine marocaine est venu me sermonner, il m’a fait des remontrances comme quoi je fais perdre l’argent à la compagnie Royal Air Maroc. Je lui ai répondu timidement que je ne suis pas « sans papier » ni « un criminel ». En Belgique où je vis depuis plusieurs années, j’ai un emploi, une famille et une maison.
Départ de l’aéroport de Casablanca
Le Monsieur en costume noir apparemment d’origine marocaine est devenu calme après mes explications. Il m’a accompagné jusqu’à l’avion. Il a refusé aux policiers marocains de me conduire jusqu’à Accra. Il a alors remis mes documents aux pilotes.
Arrivée à l’aéroport Kotoka d’Accra
Un membre du service de l’immigration est venu m’interroger à propos de mes papiers. Le reste de la brigade m’a posé plusieurs questions car il ne comprend pas pourquoi j’ai été refoulé. J’ai expliqué ma situation et ma détention en Belgique (6 semaines) suivi de mon expulsion. Je leur ai dit qu’en Belgique j’ai une situation régulière, je suis père de quatre enfants, j’ai un contrat CDI auprès d’un employeur et propriétaire de ma maison.
J’ai été demandeur d’asile politique en Belgique puis j’ai été régularisé. N’étant pas marier avec ma compagne, je rencontre des difficultés pour déclarer mes enfants à l’Etat Civil. L’administration me réclame mon passeport de mon pays d’origine et cette situation dure depuis neuf ans.
A quelques mois de la naissance de mes enfants jumeaux, j’ai pris le risque de me rendre dans mon pays d’origine le Togo après plus d’une décennie de vie en exile. C’est la première fois que j’effectue ce voyage afin de me faire délivrer un titre de voyage.
Au Togo, je n’ai pas réussi à obtenir ledit document. Ayant laissé femme et enfants ainsi que mon travail derrière moi, je me suis rendu au Ghana pour solliciter le concours des autorités ghanéennes. Le Ghana est avant tout un pays panafricain où certains pères de l’indépendance ont pu trouver asile pendant les luttes pour la libération du joug colonial. D’ailleurs dans les années 90, les togolais ont pu trouver refuge lors de leurs exodes (octobre 1992 à août 1993).
J’ai pu obtenir un « laissez passer » pour retourner en Belgique afin de reprendre mon travail. C’est ainsi que mes déboires ont débutés.
En Belgique les autorités belges n’ont pas accepté pour que je puisse avoir accès au territoire pour cause de non présentation du passeport de mon pays. Malgré toutes mes explications, mes multiples recours déposés par mes conseils, les autorités belges ont donné une fin de non-recevoir et ont maintenu leur décision de me refouler nonobstant ma situation sociale et familiale. Je suis séparé de ma famille et de mon travail. Ainsi va la vie au pays des occidentaux.
Vu mon état de faiblesse, les autorités policières de l’aéroport Kotoka d’Accra m’ont demandé de me reposer le temps qu’un membre de la communauté panafricaine vienne me chercher.
Je dois encore consulter un médecin pour le suivi de mon état de santé.
La qualité du réseau étant peu performant j’ai eu du mal à entrer en contact téléphonique avec les miens. La communication se coupe mais je vais finir par les rassurer.
Je profite pour remercier toutes les personnes connues et anonymes notamment mes conseils maîtres Philippe Mortiaux et Noémie Seghers qui ont abattus un travail de titan face à l’administration de l’immigration, les médias qui ont relayés l’information sur ma détention. Je n’oublie pas ma compagne Yolande L. et toute sa famille pour leur attention et soutien indéfectible. Un clin d’œil à tous mes compatriotes de la diaspora et les africains de Belgique qui ont répondu à l’appel de « Ici et d’Ailleurs – Agir pour le Togo » et du CRACPE de Liège pour un sit-in devant l’hôtel communal de Herstal. Je n’oublie pas les autorités communales pour leur écoute, le soutien de mon employeur, le corps enseignants et les parents d’élèves de l’école de mes enfants. Un vibrant merci au monde associatif (Amoureux de vos papiers, CRER, MRAX, UJPB, OBSPol, la ligue belge des droits de l’homme).
J’espère vous retrouver très prochainement dans de très bonnes circonstances.
La vie est un combat permanent et j’ai appris beaucoup sur le sort qui peut être réservé à chacun d’entre nous sur cette terre.
Oproep te betogen uit solidariteit op de wekelijkse samenkomst van de Cracpe voor het gesloten centrum op zaterdag 12/11/2016 om 16 uur , Visé Voie 1, 4041 Vottem
Gesloten centrum van Vottem
Zestig procent van de gedetineerden in het gesloten centrum van Vottem zijn reeds twee dagen in hongerstaking.
Ze protesteren tegen:
– De medische zorgen: sommigen hebben belangrijke afspraken in ziekenhuizen, maar hun afspraken worden niet gerespecteerd. ‘ voor je naar de luchthaven te brengen zijn ze er altijd met hun escortes, maar om je naar het ziekenhuis te brengen, dan kunnen ze niet.’
Slaapmiddelen, kalmeermiddelen en pijnstillers worden verdeeld door de bewakers aan iedereen die het wil. Sommige gedetineerden zijn zombies geworden en komen niet meer overeind. “Ik noem dat drogeren.”
– het voedsel: “elke ochtend smeerkaas, elke avond choco. S’middags een klein bord met een klein beetje vlees dat niet Halal verklaard wordt. Alles is walgelijk. We hebben de ganse dag honger.”
– De onbeschaamdheid en agressiviteit van de bewakers: ” s’morgens, s’middags en s’avonds zeggen ze ons: “als je niet tevreden bent keer dan terug naar uw land “, “zij doen met ons wat ze willen”
“De gevangenen die komen van een andere gevangenis worden onmiddelijk in de isoleercel geplaatst. Anderen worden geïsoleerd als men een opmerking durft maken. Enkele dagen geleden was er een man die heel ziek was, je zag dat heel goed: zij hebben hem 2 dagen in isoleercel geplaatst!
Veel van ons zitten al sinds 8, 9, 10 tot zelfs 11 maanden hier opgesloten.
Eén van ons is hier sinds 8 maanden en aangezien hij één uitzetting geweigerd heeft, hebben ze hem terug op nul gebracht: “ga ik hier nog eens 8 maanden blijven vastzitten ?”
Anderen vragen terugkeer aan naar hun land en moeten hier maanden wachten voordat hun vlucht geregeld is.
En in het gesloten centrum van Brugge:
Zondag 06/11/2016 hebben een twintigtal gevangenen geweigerd om binnen te gaan na hun wandeling om te protesteren tegen de gewelddadigheid van een bewaker. Na een vergadering met de directeur is de spanning geminderd….en zijn 4 rebellen overgeplaatst naar andere centra!
De gevangenen van Brugge protesteren tegen het gebrek aan medische zorg en het voorschrift van kalmeermiddelen op vraag, de hygiëne “alles is hier heel vuil” “we mogen maar een douche nemen om de 12 dagen”
Ze protesteren tegen het onaangename en agressieve gedrag van het personeel: ” wij betalen belastingen voor jullie, keer terug naar uw land”
Hongerstakingen verspreid zich in de gesloten centra
In Merksplas hebben 20 gevangenen een hongerstaking gestart op 10/11/2016
zij verzetten zich tegen:
Ovoldoende voedsel: ” ze hebben de kaas beu”
De dagelijkse en systematische physiche controles (fouilles)
Het heersende racisme en misbruik: ” wij zijn geen beesten”
De afwezigheid van mensenrechten
Systematisch in isoleercel gestopt te worden
” Het is hier erger dan in een gevangenis, het is een echte foltering” ” Het is het systeem dat niet werkt” ” De dienst vreemdelingenzaken regelt alles en heeft alle macht over ons, zij zijn verantwoordelijk voor deze folteringen” “Waarom geeft de staat hen alle macht, zonder er zelf ook maar iets aan te doen”
Al die getuigenissen gevoegd aan alle getuigenissen die wij wekelijks krijgen, illustreren de verslechtering van de levenscondities in de gesloten centra in Belgie en in heel de europese unie, zoals geschreven in een recent rapport van Migreurop, “Migrant detention in the European Union : a thriving business” (http://www.migreurop.org/article2762.html?lang=en).
Betreffende Belgie het rapport zegt: “While closed centres are managed by the public sector, private companies are also engaged for certain services related to the operation of centres and the care of detainees. Catering, cleaning and technical services can be outsourced to private companies. Access to doctors and medicine is also delegated to the private sector via calls for tender open to independent doctors and pharmacies”.
11 maanden in een gesloten centrum , verdedigd door een advokaat lid van de NVA en tenslotte uitgezet naar Kaboul. Is Belgie een veilig land voor asielzoekers?
S.R ,een asielaanvrager uit Afghanistanis een jaar geleden aangekomen in België is sinds 11 maanden opgesloten in een gesloten centrum. Eerst het gesloten centrum van Brugge,daarna, sinds oktober 2016, in Steenokerzeel.
Bij zijn aankomst in Brugge, werd hem een advocaat toegewezen. Deze advocaat is tevens lid van een plaatselijke afdeling van de NV-A, waar hij adjunct-secretaris is en in staat voor logistiek en organisatie.
S.R deed 6 asielaanvragen, allen geweigerd, en onderging ook een aantal uitwijzingspogingen, waarbij hij telkens weigerde. Meneer S.R valt volledig binnen de voorwaarden van een asielzoeker. Hij komt uit Nangarhâr, in Surkh-Rōd district, een deel van Afghanistan erkend als “niet-veilig” door Europa.
Twee aspecten van zijn procedure kunnen ter discussie gesteld worden:
– de objectiviteit van een advocaat die behoort tot een politieke partij die alle middelen gebruikt om de migratiestroom naar Europa en in het bijzonder naar België te stoppen. Wanneer de staatssecretaris voor Asiel en Migratie, die tot dezelfde partij behoort stelt dat “deze regering wil repatriëren, niet reguleren,” hebben we het recht ons af te vragen hoe groot de motivatie is van een NVA advokaat om deze man door de asielprocedure te loodsen.
– wie heeft het recht te spreken van “veilig” en “niet-veilig” in een land dat reeds 15 jaar in oorlog is. Sinds de Amerikaanse invasie in 2001, heeft Afghanistan geen maand gehad zonder beschietingen en aanslagen. In Kabul, bijvoorbeeld, dat wordt uitgeroepen tot “veilige” stad, gaat er geen week voorbij zonder explosies van alle soorten. We moeten toegeven dat sommige steden en dorpen minder rechtstreeks blootgesteld zijn, maar De europese unie, die laatst een akkord getekend heeft met Afghanistan om de uitzetting van 80000 Afghanane te vergemakkelijken, vergeet één ding; Als een Afghaan uit deze “meer veilige” gebieden naar Europa vlucht en vervolgens naar huis gestuurd wordt, zullen de Taliban en leden van de Islamitische Staat (hun aanhang groeit in dit deel van de wereld) niet aarzelen om hem te beschouwen als een verrader en is een executie mogelijk.
Sinds augustus, heeft SR een nieuwe advocaat, maar de schade is gedaan. Hij werd gedeporteerd naar Kaboul op 04/11/2016 en een nieuwe uitzettingspoging is gepland voor deze vrijdag 11/04/16.Wij hebben geen enkele nieuws van hem!
Er zullen nog meer uitzettingen plaatsgrijpen naar Afghanistan. Belgie is geen veilige land voor Afghaanse azielzoekers!
The diary of an immigrant going to be deported soon: violence and babarism by the law enforcement staff!
Interview by Yves K. LODONOU (24/10/20016 de21h50 à 22h25) +32474 37 83 76 ; yakolod@gmail.com
The only crime is to be a foreigner, the other one there. “The foreigner is not dangerous but he is in (permanent) danger ” according to Frontières ouvertes asbl
It is variable-geometry democracy in our big States. Well, we are not really surprised. The individual does not count, institutional violence is the rule. What happens currently to the voiceless? They are whispering far away from any sympathetic ear and look…
Mr Houedakor Daté experienced an unparalleled story at his expense. He was shaken, despised, molested, handcuffed, put on a plane and then taken out of it thanks to the clairvoyance of the pilot. Read what follows:
« Caricole Centre, 3 p.m.. I am ready for the second deportation attempt. There was supposed to be another person. The social service of the retention centre calls me. I go to meet them and agents introduced themselves to me as federal police agents. A quite particular unit since they were in civilian clothes.
What will follow tells a lot.
They bring me to their premises. They meticulously search me. I was totally undressed. They checked everyting that was in my suitcase. I come from retention and they search me like a vulgar criminal.
Five officers only for me
The officers gave me a debriefing on the deportation. They assert that I have fake documents. They showed my ID card and told me that if I accepted to return I could get my ID back and then be allowed to come back.
I told them that I still had pending procedures, notably the DNA test. They answered me that I was naive, that I let myself be cheated by the lawyer, that he is a liar and doesn’t tell me the truth. etc
I have the feeling that they did not read my record and that they invent things.
I tell them that my fingerprints were taken, I am an honest man, I work and I am a father.
Then they handcuffed me very tight (you can see the traces on my wrists). I cried and shouted but these people are insensible. Then they tied my feet. They striked me with their elbows, humiliated me, trampled me, pushed on my stomach etc to then throw me into a car. The brutality continued. I am helpless and I am not a danger for anynone, neither for me nor for others nor the pulic order.
Once arrived on the tarmac, they made me go into the place and had me sit at the back. Mistreatments continued. In pain, I started to shout and cry of distress. These presumed federal police officers asked me to keep quiet.Passengers in the plane turned back, trying to understand what was going on. A man of African origin also started to shout at some point.
Each time I could shout I did it, but my voice was fading away at times.
This is how the pilot came to see me and asked me not to shout but I couldn’t handle it anymore. Then the pilot said he would not fly with me on board.
I was taken out of the plane and driven back to the Caricole. I was suffocating and asked to see a doctor.
A doctor came. He examined me and asked me what was wrong. I started explaining everything but the presumed federal police officers told him that I was lying and that I had fake papers.
What happened to me that night helped me realise how thousands of victims suffer during deportations with the presumed federal police officers.
At a certain point I thought I was going to die. I even asked the presumed officers to kill me so that my children would be able to visit my grave.
I asked them if they had children.
I have children, and twins who were just born.
I think that a criminal may not even experience what they made me experience. I did not commit any offense, any political, economical, blood crime etc. but my fate was sealed between the hands of those presumed federal police officers.
As a conclusion
May I lodge a complaint against the Belgian State (5 officers, i.e my torturers)?
Democracy and the respect for individual freedoms are not guaranteed in the areas where laws do not apply, such as the Caricole centre. Semira Adamu had gone through all that, and others as well I guess…
Today it is my turn. May be God didn’t want to? May be my African ancestors did not want to?
I lost my appetite, I am discouraged and I fear for my security. If a State like Belgium that is supposed to protect me puts my life at risk, I wonder a lot about what does the life of an immigrant deprived of their liberty represent, because he wanted to live, yes, live, it’s all about the RIGHT TO LIVE. One has to go through a therapy after experiencing all this retention things.
Belgium welcomed me, it gave me the chance to live until October 1st 2016, when I found myself in this pit, the Caricole centre.
The presdumed federal police agents really behaved like a militia obeying orders…
In countries where unpopular and antidemocratic regimes rule, one may assist to such blunders.
Belgium, a democratic country in Western Europe, big power having adhered to international treaties lets those same texts be violated by inhuman, degrading, xenophobic and negrophobic acts.
Er zijn meerdere personen in hongerstaking gegaan in de gesloten centra:
– een jonge Afgaan opgesloten in 127 bis sinds 11 maanden (arrestatie 01/12/2015) is in hongerstaking sinds 12 dagen!
– een Palestijnse activist is 13 dagen in hongerstaking. Hij was in 127 bis toen hij zijn hongerstaking startte, ze hebben hem geprobeerd om hem te dwingen om te eten volgens zijn mede-gevangenen, wat hij geweigerd heeft. Ze hebben geschreeuw en slagen gehoord….vervolgens is hij naar Merksplas overgebracht waar hij zijn hongerstaking in volledige afzondering verder zette. We zijn op zoek naar een arabische activist om te proberen contact met hem op te nemen.
– een man die sinds 6 maanden opgesloten zit en getrouwd is met een belgische vrouw en vader van hun kind (de DNA testen hebben dit bevestigd) en een toekomstig kind zal in februari geboren worden, zal woensdag uitgezet worden naar Iraaks Koerdistan (waar alles heel goed gaat volgens de informatie) via Turkije met een Europees “Laisser-passer”!
– Sow, de Guineaan die samen met zijn 11 andere kameradn tijdens een razzia in de beveiligde cel van Vottem is geplaatst, vleugel waar de gevangenen in volledig isolement leven en omringd zijn door prikkeldraad, een gevangenis in een gevangenis, waar de “gevaarlijke criminelen”, de “bezetenen”… en “militante activisten” geplaatst worden!
En dat Francken niet komt zeggen dat het oude “criminelen” zijn. Neen,geen één van hen heeft ZIJN openbare ordre verstoord! Maar ze zijn illegalen!!!
En laten we niet meer praten over de rechten van de man en van de kinderen aub en niet over die van de vrouw ook niet! Het Facisme zegeviert op volle toeren!
Er zijn honderden mensen opgesloten in de gesloten centra, omdat ze naar verluidt “niet over de juiste papieren beschikken”. Velen zijn wanhopig.
Sommigen gaan in hongerstaking, anderen proberen zichzelf te doden of te ontsnappen.Ze voelen zich achtergelaten en eenzaam in deze strijd tegen hun opsluiting en vragen om ondersteuning in hun strijd.
Hoe gaat het? Is de eenzame opsluiting niet te hard?
– Nou, er zijn een paar dingen te onthullen. De detentie in het gesloten centrum in Brugge, en we zouden graag onze eisen daar doorsturen …
Sow heeft geen zelfmedelijden. Hij is druk bezig in hetkleine zaaltje van het gesloten centrum in Vottem.
Hij legt uit:
“Ze kwamen op 19 september om 5:30 in de ochtend met ongeveer 200 politieagenten, honden en een helikopter. De politie drongen binnen langs de ramen op de bovenste verdieping, dankzij de helikopter.Vervolgens hebben we de deur geopend beneden, omdat deze politie-operatie er echt gewelddadig uitzag. Als er mensen gedood of gewond zouden worden , zou het gemakkelijk zijn om te beweren dat ze terroristen waren .
De dag voordien hadden we een bijeenkomst in het huis om een oplossing voor de laatste bewoners van hetbezette gebouw te bespreken. De meesten van ons vertrokken na de vergadering, maar ik kon niet, omdat het te laat was om terug naar huis te gaan.
Het was eigenlijk de bedoeling om de autoriteiten van Molenbeek op vrijdag te ontmoeten . De socialisten hadden ons verteld dat vóór die officiële bijeenkomst er slechts een heel klein risico was voor ons …
Maar ze willen mensen in alle bezette huizen, dat onze bastions zijn, sluiten om ons af te schrikken. Ze willen onze demonstraties, onze laatste overgebleven wapen, afnemen.
Ik zou graag willen weten wie de opdracht voor deze inval gaf? Ik beschuldig de burgemeester van Molenbeek,Rosemont, en Francken – ik denk dat ze het bevel gaven. Rosemont was teleurgesteld door de slechte resultaten van de inval … Ze wilden 45 van ons arresteren. Ik dring erop aan dat ze moeten ondervraagd worden …
Nu weet ik wat het is om in een gesloten centrum te leven. Het is belangrijk voor mensen die strijden voor de rechten van de sans-papiers te weten over dit en in staat zijn om deze informatie openbaar te maken.
In het gesloten centrum in Brugge, verzamelden we onze 7 eisen in een tekst , maar het was nodig om te herformuleren in een juiste Frans, omdat, weet je, ik ben een wiskunde-leraar en Frans is niet mijn sterkste punt.
Tot nu toe hebben 31 gedetineerden in Brugge onze eisen ondertekend … Wat is het meest schokkend in Brugge zijn de slaapzalen. Er zijn 20 mensen in elke slaapzaal en de toiletten zijn echt vies. We hadden graag een aantal schoonmaakmiddelen om ze schoon te maken . We moeten naar bed om 22.00 uur en wordt wakker om 7:00,er is geen toegang tot internet mogelijk is, maar het ergste zijn de medicijnen.
Ik heb een behandeling die niet mag worden gestopt. Zij gaven mij geen medicijnen juiste.Ik vroeg naar de dokter, maar hij wilde niet antwoorden. Ik zei dat ik een klacht zal indienen tegen hem. Hij vertelde me: “Fuck!”
Later kreeg ik de medicatie, maar ik zag dat het niet dezelfde waren. Ze wilden nooit de verpakking tonen. Dus, eigenlijk, je hebt geen idee van wat je neemt. Ik heb de medicatie niet genomen. Ik wilde ze verstoppen om ze te kunnen later laten zien, maar toen ik verhuisde vonden zij hen. De meeste gedetineerden in Brugge worden gek en als ze eenmaal zijn vrijgegeven zijn ze niet meer in staat om te onthullen wat er met hen gebeurd. Ze willen dat we niet meer in staat zijn om te getuigen . Als ze worden gedeporteerd en plots zonder die drugs geraken, kunnen ze zelfmoord plegen … Een land mag deportaties toestaan, maar niet mensen vernietigen … Dit is onaanvaardbaar.
Sommige mensen blijven voor een zeer lange tijd in die gesloten centra. Zij moeten worden toegestaan om talen te leren, want er zijn er die tenslotte vrijgelaten worden. Dit zou zeer nuttig zijn.
Het document met onze eisen – tekende ik zo: Sow, de coördinator van de collectif Ebola, lid van de International Coalition of Sans-papiers en migranten, van de coördinatie van Sans-papiers in België, vakbondsman. Is dit de reden waarom ik werd verplaatst naar een beveiligde vleugel in Vottem? Dat ik in eenzame opsluiting zit? In Brugge werd ik aangevallen door een andere gedetineerde. Ze zeiden dat ze loten om te weten wie verplaatst zou worden …
Hier in Vottem, zie je welke medicijnen je krijgt. Maar ik ben in eenzame opsluiting en ikheb geen contacten met andere gedetineerden. Ik ontvang eten vierkeer per dag, meestal brood, maar niet voor de lunch. Ik mag buiten gedurende 1 uur in de ochtend en 1 uur ‘s middags.
127Bis-27/09: tijdens de wandeling is een man over de drie hekkens van het gesloten centrum geklommen, er werd onmiddellijk een enorme politiemacht ontplooit en een mensenjacht ingezet. Hij werd teruggevonden, in de isoleercel gestoken, en dan getransfereerd naar de beveiligde vleugel van het gesloten centrum van Vottem. Vottem – 26/09: een man is over het eerste hekken van het gesloten centrum gesprongen, heeft de tweede omheining beklommen, hij is vervolgens bovenaan blijven zitten, terwijl de politie hem opwachtte beneden aan de hekkens. Hij werd uiteindelijk gearresteerd en overgebracht naar een ander centrum. ‘Ik begrijp het’ zegt een gevangene. ‘Het is reeds zeven maanden dat ik opgesloten zit, enkel omdat ik iemand zonder papieren ben, dat is toch om zot te worden’. Algemene fouillering op 28/09 in een vleugel van het gesloten centrum 127bis.
Manifestatie ‘fietsen, geen gesloten centra’: onderdrukking van de communicatie.
Oproep van de organisatoren: de CRER: http://regularisation.canalblog.com/archives/2016/09/12/34313886.html
Tengevolge van de oproep van de CRER tegen de gesloten centra, waren er enkele tientallen militanten verzameld voor het centrum. De directie van het centrum had zijn voorzorgen genomen om elk contact tussen de manifestanten en de gedetineerden te vermijden. 6 personen werden de avond voordien reeds geisoleerd, 3 anderen de volgende ochtend (‘diegenen die het goed konden uitleggen’ volgens een andere gedetineerde) In de vrouwenvleugel werden ze allen verwijderd van de ramen om contact met de buitenwereld onmogelijk te maken. In de mannenvleugel hadden de manifestanten contact met een man. De anderen zaten achter gesloten ramen.
‘Ik ben naar het raam geweest, ik had je gezien, maar het raam was gesloten, ik kon niet babbelen met jullie’.
Bezoek van de familie en vrienden was afgeschaft, net als de dagelijkse wandeling.
Uitijzing van Frontex op 28/09/2016 naar Guinéé en RDC
Udate 29/09
Het was uiteindelijk een FRONTEX vlucht met een twintigtan Guinese en Congolese vluchtelingen die uitgewezen werden vanuit Brussel! De gedeporteerden zijn op de avond van 28/09 in Conakry aangekomen waar de Ambassadeur van België en de Minister van binnenlandse zaken van Guinée hen opwachten. Ze zijn direct overgedragen geweest aan hun familie die hen opwachtte.
Het vliegtuig is vervolgens met de Congolese mensen doorgereisd naar Kinshasa.
Eén Congolees heeft een gebroken voet naar aanleiding van geweld omdat hij weigerde te vertrekken.
Drie Guinese en twee C0ongolese vluchtelingen werden niet naar de luchthaven gebracht, omdat ze op een ‘reservelijst’ stonden en werden naar Vottem en Merksplas teruggevoerd.
Er was een manifestatie georganiseerd door de Coordinatie van Sans Papiers voor de ambassade van Guinée de vooravond aan de vlucht. De Guinéese media heeft ruim deze informatie verspreid.
Wij hebben Sow telephonisch kunnen bereiken. hij is in gevangenschap sinds maandag 19 September in Brugge samen met 12 andere mensen zonder papieren. Zij werden gearresteerd tijdens de razzia op een bezet gebouw in Molenbeek. Het gebouw is reeds meer dan 2 jaar bezet door de groep “Voix sans papiers”, een groep mensen zonder papieren die vechten voor hun rechten en campagne voeren met andere groepen zonder papieren verzameld in ” de coordinatie van de Mensen zonder papieren”. Sow vertelt dat de gespierde interventie begon om 5u30 ‘s morgens met een helikopter en 200 manschappen die aankwamen met disproprotionele brutaliteit. Een twaalftal inwoners werden gearresteerd! Na de lichaamsfouilleringen volgden handboeien en barcode nummers .De vrienden werden vervolgens opgesloten in de kelder om vervolgens naar het gesloten centrum in Brugge gereden, na een stop bij de centrale politiekazerne in Brussel. Ze werden gedurende uren geboeid, waardoor zij protesteerden, maar dit resulteerde in een opsluiting in isolatiecellen.
Eenmaal opgesloten in het gesloten centrum, was er solidariteit, waardoor de blijvende overtuiging dat enkel strijd kan leiden tot een regularisatie.
Het was uiteindelijk een FRONTEX vlucht met een dertigtal Guinese en Congolese vluchtelingen die uitgewezen werden vanuit Brussel! De gedeporteerden zijn op de avond van 28/09 in Conakry aangekomen waar de Ambassadeur van België en de Minister van binnenlandse zaken van Guinée hen opwachten. Ze zijn direct overgedragen geweest aan hun familie die hen opwachtte.
Het vliegtuig is vervolgens met de Congolese mensen doorgereisd naar Kinshasa.Eén Congolees heeft een gebroken voet naar aanleiding van geweld omdat hij weigerde te vertrekken.Drie Guinese en twee congolese vluchtelingen werdenniet naar de luchthaven gebracht, omdat ze op een ‘reservelijst’ stonden en werden naar Vottem en Merksplas teruggevoerd.
———————————————————————————————————————————————
Update 26/09/2016 : ALERTE in het 127 bis
In het gesloten centrum 127 bis werd aan 10 mensen uit DRC gemeld dat ze op 28/09/2016 zullen uitgezet worden met een collectieve vlucht, waarschijnlijk dezelfde vlucht voorzien voor Guinea.
Onder hen 6 vrouwen . Vijf zijn in een cohabitatie of trouw procedure , een in een procedure van asielaanvraag, procedures die nog niet afgerond zijn. Verschillende onder hen werden thuis gearresteerd een paar weken geleden !
———————————————————————————————————————————-
Update 23/09/2016: Bevestiging van de collectieve uitzetting: een gedetineerde heeft van sociaal assistent het bericht gekregen dat hij deel uitmaakt van een lijst van mensen die collectief zullen uitgezet worden op 28/09 en dat hij op maandag 26/09 zal overgeplaatst worden naar de 127bis .
OPROEP /Zodra de uitzettingsmachine voor een collectieve deportatie aan de gang is, met zijn cohortes van militairen en politie, wordt het moeilijk en zelfs onmogelijk voor de gedeporteerden om weerstand te bieden. Andere politieke of militante akties van buitenuit kunnen zulke vlucht echter beletten. In 2014, werd zo de landing van een charter met 34 Guineanen aan boord geweigerd door de regering in Conakry en het vliegtuig werd gedwongen om terug te vliegen naar Brussel!http://www.gettingthevoiceout.org/guinea-wijst-collectieve-uitzettingen-van-hun-onderdanen-af/
Theo Francken heeft aangekondigd op twitter dat er een eerste Europese collectieve uitzetting naar Conakry wordt georganiseerd op 28 september 2016. Deze uitzettingsprojecten worden meestal geheim gehouden tot het allerlaatste moment. Francken’s tweets zijn meestal propaganda of bedreigingen maar zijn soms ook juist!
Enkele tientallen Guineanen zijn sinds maanden gedetineerd in onze gesloten centra en konden tot hiertoe niet uitgezet worden omdat de Guinese ambassade hun een Laissez-passer, nodig voor een uitwijzijg, weigerden af te leveren. Het lijkt erop dat nu een overeenkomst (geheim, illegaal?) gesloten werd tussen Francken en de ambassadeur om die deportaties mogelijk te maken.
Deze informatie moet worden verspreid en de Guineanen moeten snel gewaarschuwd worden!.
De betrokken personen:
De mensen die een negatief en definitief antwoord op hun asielaanvraag kregen
De mensen die bij ons verblijven en geen papieren hebben
De mensen zonder papieren die als “crimineel” bestempeld worden staan op de prioriteitenlijsten voor de deportaties en lopen groter gevaar op arrestaties en deportaties
De mensen vastgehouden in gesloten centra. Risico’s van Arrestaties
Arrestaties kunnen nog steeds gebeuren op straat, thuis, of op het politiebureau aan de Dienst Vreemdelingenzaken
Hoe een uitzetting vermijden
Vermijd u de plaatsen hierboven vermeld (verblijf niet op uw adres dat is gekend door de autoriteiten, vermijd plaatsen als stations , metro, gaat niet naar een afspraak met de Dienst Vreemdelingenzaken, noch bij de gemeente of politieburelen)
Informeer uw advocaat die een nieuwe asielaanvraag of een beroep tegen een beslissing van de rechtbank kan invoeren, wat de deportatie kan beletten of vertragen.
Informeer uw vrienden en familie zeer snel in geval van arrestatie
Informeer landgenoten over de dreiging op deportatie, politici (man / vrouw) in ons land en in het land van herkomst
Als je ziek bent, raadpleeg dan uw arts, zodat hij u een certificaat kan maken die de uitzetting misschien kan voorkomen. Hieronder een kort overzicht van wat verzameld is met betrekking tot het verloop van een collectieve uitwijzing.
DE VOORAFGAANDE WEKEN:
Aanhoudingen in publieke plaatsen van mensen zonder papieren en met de geviseerde nationaliteit,
Opsluiting in gesloten centra van die personen,
Vasthouden van personen die reeds in die gesloten centra opgesloten zaten en/of al een poging tot uitwijzing ondergingen,
Opsluiting in centrum 127bis van personen die op de luchthaven asiel aanvragen en een snel onderzoek van hun dossiers.
DE VOORAFGAANDE DAGEN:
Het overbrengen uit de Belgische gesloten centra naar het gesloten centrum 127bis van al zij die door Vreemdelingenzaken geselecteerd werden.
DE VOORAFGAANDE UREN:
Isoleren van de uit te wijzen personen, daarbij inbegrepen een onbekend aantal ‘reservisten’ voor de vlucht.
EN 4 à 5 UREN VOOR DE VLUCHT:
Het inschepen van de uit te wijzen personen in vrachtauto’s en bussen, soms militaire voertuigen. De gevangen zijn geboeid en worden begeleid door 2 of 3 agenten in uniform of in burger.
De weerspannigen en zij die reeds eerder een uitwijzing weigerden en dus als gevaarlijk beschouwd worden, hebben recht op een speciale behandeling: isolement, uitgekleed worden en buigen in het bijzijn van agenten, vastgebonden en begeleid door een speciaal escorte. http://www.gettingthevoiceout.org/vijf-maanden-in-een-gesloten-centrum/
Dit duurt normaal meer dan 2 uur en gaat geregeld gepaard met geweld.
Vertrek van de karavaan naar de militaire vlieghaven van Melsbroek op de Haachtsesteenweg, inschepen in een militair vliegtuig. De uitgewezenen blijven geboeid tijdens de vlucht, sommigen omgordeld en elkeen begeleid van 2 of 3 agenten of militairen.
Bij aankomst worden ze overgedragen aan de autoriteiten, soms met hun asieldossier.
19/09/2015 Arrest and transfer in closed centres of 12 undocumented persons of the VSP and the Collectif Ebola during the eviction of Molenbeek’s occupation.
Demonstration this Wednesday 21th September 2016 in front of the Foreigners Office, against the closed centre, and for their release. http://sanspapiers.be/
In commemoration of Semira Adamou, assassinated in 1998 by the police during their 6th deportation attempt.
-22/09/2016 Brussels Demonstration “Semira Adamu, 18 years later … nothing has changed!”
12 a.m. in Arts-Loi in front of Francken’s cabinet. Reading and lodging of the claims; Speakers: Mrax, La Coordination des Sans-papiers, Crer, Fgtb, Csc, Sos Migrant and other solidary signatory associations .
2 p.m. departure (march – parade) until the Foreigners Office; reading and lodging of the claims.
5 p.m. (after the demonstration), we could meet at Toestand to share a coffee and exchange opinions on the undocumented struggle, situational analysis. (Table d’hôte dinner for Dieng and Hamed, prepared by undocumented cooks).
28/09/2016 European collective deportation to Guinea Conakry, organised by Belgium and announced by Theo Francken. Actions to be conceived.
01/10/2016 FROM PARIS TO CALAIS –– SOLIDARITY with the migrants!Call for initiatives by CISPM – International coalition of undocumented and migrants–Demonstration in Calais’ jungle and in the retention centre of Coquelle
Against closed centres, against hot spots, in favour of a world with no borders
«Hier gaat het niet meer over het gesloten centrum voor illegalen. Het gaat om gevangenissen, martelingen en illegale opsluitingen. “
14/09/2016
Sinds meer dan een jaar, verklaart Theo Francken in de media’s dat hij ‘ongedocumenteerde criminelen’ uitzet.
In de centra, waar ze vaak worden bijeengebracht, is de repressie indrukwekkend voor deze gevangen die het onrecht uitschreeuwen. Ze begrijpen vaak niet wat er gebeurt, ze vinden dat ze genoeg betaalden voor hun overtredingen en dat ze willen blijven in het land waar ze reeds 10, 20, soms 30 jaar verblijven. Dat ze hier families, kinderen en vrienden hebben die ze niet willen verlaten. Ze tonen veel solidariteit met medegevangenen die ten onrechte als “criminelen” worden gelabbeld zonder reden, met anderen die hier kinderen hebben, met anderen wier arrestatie “illegaal” is.
Enkele voorbeelden:
Hamid (alias) was een kind toen hij aankwam in België met zijn ouders. Tussen zijn 18e en 20ste jaar, werd hij twee keer veroordeeld. Hij ging uit met vrienden en aan het einde van de avond waren ze helemaal dronken en stalen een tas en een portemonnee.
«Op dat moment dachten wij alleen over het geld dat we niet hebben en die anderen in overvloed hadden”
Eens uit de gevangenis beseft hij dat hij anders moest gaan leven, volgens de regels, en hij zoekt andere vrienden op. Hij leeft een normaal leven, hij werkt en stopt met drinken. Op een dag roepen ze hem op het politiebureau. Ze vragen hem een document te ondertekenen waarin staat dat hij klaar is om terug te keren naar zijn land. De politie snijd zijn identiteitskaart stuk en gooit het in de vuilbak. Een een paar maanden later wordt hij gearresteerd omdat hij geen papieren heeft en wordt naar het gesloten centrum gebracht. Hij is dan 23 jaar oud. Zijn misdaad: tijdelijk afgeweken van onze normen zonder al te veel na te denken.
Een man uit Somalië in België sinds 2010 bracht een maand in de gevangenis door. Vandaaruit brengen ze hem naar het gesloten centrum in Brugge met het oog op uitzetting naar Somalië. Hij brengt daar meer dan 8 maanden door en wordt tenslotte vrijgelaten. Het busje van het centrum zet hem af aan Brugge station (dank u!), maar 10 minuten later controleert de politie hem op het perron: zij nemen hem mee naar het politiebureau en hij wordt getransfereert naar de Caricole, nog steeds met het doel hem te deporteren naar Somalië. Zijn misdaad: hij kan niet worden uitgezet.
Een man werd beschuldigd van diefstal en gearresteerd. Hij bracht enkele dagen door in de gevangenis en werd vrijgelaten door een vrijgespraak van de rechter. Maar de politie wacht hem op aan de gevangenis, om hem naar een gesloten centrum te sturen, gezien zijn ‘strafblad’. Hij bracht daar weer 4 maanden door en werd overgebracht naar een ander centrum omwille van disciplinaire redenen: inderdaad, hij nooit aarzelt om opmerkingen te maken als hij getuige is van onrecht. Hij maakte 13 opmerkingen. Het lijkt erop dat 13 het nummer is waarbij je disciplinair uit straf overgeplaatst wordt naar een ander centrum! Hij kreeg dus al 2 tickets om gedeporteerd te worden, elke keer afgelast omdat zijn ‘land van herkomst’ geen laissez passé aflevert. Hij woont hier al 22 jaar en al zijn vrienden en familie wonen hier. Zijn misdaad: hij heeft klacht ingediend tegen politiegeweld. Woorden van gevangenen
«Ik ben ervoor om te boeten als ik iets ‘fout’ doe, maar ik word hier vastgehouden zonder reden! ‘
Een jonge jongen uit Molenbeek in een gesloten centrum «Ik kwam naar hier met mijn ouders. Ik was een kind. Ik deed alles om te integreren, maar jullie hebben mij niet willen integreren. Daarom heb ik gedaan wat ik kon om mijn leven verder te zetten. “
«Wij zijn hier, wij weten niet waarom. »
«Stop met praten over democratie en mensenrechten. Die bestaan niet meer in uw land. We hebben niet langer het recht om te spreken, we hebben het recht niet om de waarheid te vertellen . “
«Hier gaat het niet langer over gesloten centra, het gaat over martelingen en illegale opsluitingen”.
«Soms ben ik bang om hier dingen te zeggen, om de waarheid te vertellen, want ik weet dat het me parten gaat spelen.”
Wednesday 7th September – flight AF386 Paris-Bamako
It is 1.30 p.m. when the police of the administration retention centre of Vincennes come to pick up Sekouba MAREGA to drive him to the airport and put him against his will on a plane to Bamako. Sekouba, a young father, remembers the moments of happiness spent with his girlfriend Aminata and his son Abdoulaye, 3 months old, whom he will never see again. In the deportation premises of PAF at Roissy airport, the police threaten him with prison if he opposes his deportation.
3.30 p.m. the dirty work starts. The police deprive him of his mobile phone and bring out their dehumanisation artillery: handcuffs, straps around the ankles and knees. The plane has to take off at 4.30 p.m. They take him in their vehicle and drive him to the foot of the plane. The passengers are at the boarding gate and still don’t know the horror they will be the witnesses of. Sekouba doesn’t show any resistance in the car because he knows they could drug him to reach their goal. 4 p.m. – the police take him out of the car to get him on the plane before the arrival of the passengers. They are a dozen against one man whose only blame was not to have the right documents in his possession. On the steps that bring him to the door of the plane, Sekouba resists and the police throw him on the ground. One puts one foot on Sekouba’s chest, pushing hardly, whereas another one puts him a boxing helmet. He is totally hampered and can not move. Nevertheless, one police officer violently kicks him on the chest before going to the plane. They have him sit down at the back. As soon as the passengers start to enter the plane, one police officer squeezes his genital parts so as to dissuade him of any resistance, but Sekouba only thinks of his son whom he doesn’t want to be separated from. He starts shouting until passengers notice his presence. Some of them get close to him and question him despite the threats by the policemen and the fact that they are being filmed. Sekouba explains his situation in Bambara and in French. Almost all the passengers then stand up and oppose this deportation. Alerted by the passengers’ cries, the captain realises the chaos and asks the police to disembark Sebouba. Thanks to the passengers’ mobilisation, this young father could go back to the ARC of Vincennes but in a worrying psychological and physical state. What happened on board of this flight may only be conscience-shocking and have one question about the real reasons of such an obstinacy by
Mr Hollande’s government, violating several human rights principles. The legal end of the retention period for Sekouba Marega is foreseen this Saturday (45th day of retention) and it would be a minimum of common sense to definitely put an end to it with his release.
To react on these facts and call for Sekouba’s release:
jean-pierre.jouyet@elysee.fr Secrétaire général Elysée
boris.vallaud@elysee.fr Secrétaire général Adjoint Elysée
thierry.lataste@elysee.fr Dircab Elysée
premier-ministre@pm.gouv.fr Matignon
sebastien.gros@pm.gouv.fr Chef de cab Matignon
Intérieur : 01 40 07 60 60 ask for the immigration adviser
Sinds enkele weken is de spanning in het centrum zeer hoog. Verschillende opgeslotenen zijn in hongerstaking gegaan,er waren verschillende keren kleine opstanden. De opgeslotenen hebben zeer weinig middelen om weerstand te bieden, elke kleine beweging wordt bestraft. Het personeel (bewakers, bestuurders, sociale assistenten) gebruiken voortdurend chantage, bedreigingen van allerlei soort, sommigen worden geisoleerd (cachot), getransfereerd naar een ander centrum ,anderen hebben recht op verrassingsdeportaties .
Een paar van hen bellen ons vanuit het 127 bis na de isolatie van een man die sinds 7 maanden opgesloten zit in het centrum.
Op zondag drong de man de keuken binnen die open was gebleven om iets te eten en te drinken buiten de toegestane uren.
Hij werd door de cipiers met geweld in een“cachot” gezet. Zijn medegevangenen protesteerden, maar tevergeefs.
Ze vertellen ons dat ze heel weinig te eten krijgen en dat het personeel hen als dieren behandelt .
«Het is een echte jungle hier”.
«Iedereen heeft er genoeg van.»
«We krijgen allemaal pillen om te kalmeren. Sommige zijn zombies geworden met die pillen. »
«Zij (het personeel) leiden aan een fobie tegen vreemdelingen, het is discriminatie.”
«Waarom krijgt het personeel koud water in flessen terwijl wij water uit de kraan moeten drinken als het weer zo warm is? »
«We zijn nog steeds mensen! »
Dertig van hen hebben een petitie ondertekend, en willen de direktie aanspreken.
Ze protesteren tegen hun gevangenschap, tegen hun leefomstandigheden, en ze vragen om de vrijlating van hun vriend.
«Volgens het reglement van het centrum , waarvan wij een kopie kregen,moest deze man een waarschuwing krijgen en moest hij niet in isolatie.”
In de tweede vleugel van het 127bis, op een avond rond 02:00, waren de gedetineerden bezorgd voor een man die ademhalingsproblemen had. Ze riepen de cypiers die de man wilden opsluiten in een isoleercel in afwachting van de arts de dag nadien. Allen weigerden dat hij zou worden opgesloten,omwille van zijn gezondheidstoestand.Op het einde, onder druk, aanvaarden de bewakers de deur van zijn cel ‘s nachts open te laten.
«Ze overtreden constant de wet”
«Het is haat»
In het gesloten centrum van Merksplas zijn er mensen opgesloten sinds 5, 7, 8, soms zelfs 11 maanden.
De mensen in deze centra met wie we contact hebben op dit moment zijn de zogenaamde ‘criminelen’ die onze staatssecretaris voor Migratie, Theo Francken, hoopt te deporteren. Ze bevinden zich in een nieuwe gevangenis voor onbepaalde tijd met het oog op uitzetting na hun straf te hebben ondergaan. Sommigen zitten in het geslotencentra al 5, 7, 8, soms zelfs 11 maanden. Ze zeggen dat ze in een nieuwe gevangenis zitten zonder enige vorm van proces en ze vinden het oneerlijk. Zij hebben hun straf gedaan,betaalden hun schulden, en bevinden zich weer in de gevangenis . Degenen die zo zijn vastgehouden sinds maanden in een gesloten centrum zijn afkomstig uit landen die weigeren hun onderdanen terug te nemen en geen laissez passé leveren, hetgeen nodig is voor een uitzetting.Ondanks de onmogelijkheid om ze te deporteren, worden ze in de gevangenis gehouden tijdens extreem lange periodes, zonder enige vorm van proces … ze zijn erg boos.
“Ze zijn op zoek naar problemen, en ze zullen ze krijgen” zeggen ze.
In de Caricole is een ontsnappingspoging helaas mislukt vanwege de tussenkomst van een andere gevangene!
Ze waren met enkelen de avond van de 29/08 die hun venster hadden gebroken. Maar ze hebben geen tijd gehad om weg te lopen want een celgenoot verwittigde een cypier. Twee mensen die in de kamer aanwezig waren, werden in de cachot gezet.
Een van hen is tenslotte volledig vrijgelaten uit het centrum, het verzoek van zijn advocaat tegen zijn uitzetting was succesvol!
De tweede persoon is overgebracht naar Merksplas na twee dagen cachot. Hij mag daar enkel contact
hebben met zijn medegevangenen in de loop van de dag, maar niet ‘snachts.
Muur per muur, steen per steen, venster per venster, laten we alle gevangenissen vernietigen!
Today 12:45 deportation of 40 Sudanese are rounded up there two days before the center of the Red Cross Ventimiglia towards Sudan (Khartoum), via Turin Airport and the company “EgyptAir”.
They were received by a judge and their deportation was validated in less than 24 hours.
These people have not had the opportunity to seek asylum in that short period, they have been “chosen” in a lot of people refusing to drop their footprint in Italy, in the center of the Red Cross.
It would not be the first deportation of its kind, according to Sudanese friends, another flight from Rome and towards Khartoum took place last week.
These deportations follow the new agreements between Italy and Sudan, authorizing the deportation of Sudanese illegally on Italian soil and be part of the new European agreements on the management of the “migration crisis”: the “migration compact”.
Italian link in an analysis of these agreements: http://dirittiefrontiere.blogs pot.com/2016/04/migration-comp act-renzi-rilancia-il.html
We knew these practices possible through EU agreements / Turkey, but it is now clear that Europe has developed legal means in order to organize the deportations directly from the European soil.
friends (misinformed …) are made today to Milan airport to try to block the departure of the aircraft, they would quarantine, three of them are mounted on an airport pounded to protest against the deportations. they would be now in the hands of the Milanese police,
we do not know what’s befallen others for now.
what responses, what responses ?????
Europe is covered by the blood of the ones it deports !!!
Ik vertrok op 17/08/2016 om 06:40 van Berlin Tegel naar Douala via Brussel, waar ik landde om over te stappen op de aansluitende vlucht om 11:00 (de vlucht was voorzien om 10:40). In het vliegtuig zaten er meer dan 200 mensen van diverse afkomst voor deze transitvlucht en ik zat op plaats 14 E. Een tijdje later en gezien de vertraging onverwacht, was er opeens lawaai in het achterste compartiment van het vliegtuig. Het eerste geluid kwam van een migrant die gewurgd en verstikt werd en dan was er het geschreeuw van vrouwen, kinderen en mannen die protesteerden tegen deze onmenselijke behandeling van deze migrant. Toen drong ik me tussen de passagiers door om beter te zien wat er gebeurde en om druk uit te oefenen opdat de migrant niet meer gewurgd zou worden. Net zoals de anderen protesteerde ik tegen die onmenselijke behandeling en eiste dat hij uit het vliegtuig zou vrijgelaten worden. Daarbij had ik mijn telefoon bovengehaald om de feiten te filmen en de beelden te gebruiken als getuigenis (ik heb de video’s en foto’s zelf gefilmd). Een paar minuten later vroeg men dat de boordcommandant orde op zaken kwam stellen in zijn vliegtuig, en toen besliste hij om de migrant niet mee te nemen (ik publiceerde een video op mijn facebookpagina die getuigt van de feiten). Hij vroeg aan alle passagiers om zich te kalmeren en opnieuw te gaan zitten zodat we eindelijk zouden kunnen vertrekken.
Een paar minuten later werden we er op goed geluk uitgepikt 6 personen (waaronder een vrouwelijke schepen uit Kameroen die werd vernederd door de belgische politie en ook mezelf) met een extreem gebruik van geweld, om naar het commissariaat van de luchthaven gebracht te worden om ons, en vooral mij, aan te pakken. De politie graaide zonder omhaal mijn telefoon weg om bepaalde bestanden te wissen. Een paar minuten later bracht men ons naar een ander commissariaat om onze verklaringen op te nemen en daarna werden we gearresteerd (24u) in afwachting van de beslissing van de procureur des konings. Later op de avond bracht men ons twee per twee naar de cel. De volgende dag, ttz de ochtend van 18/08, bracht men ons opnieuw naar het commissariaat waar we werden gehoord en precies om 11u was ik de eerste persoon die geroepen werd om papieren te tekenen in het nederlands wat ik weigerde. We ontvingen enkel een oproepingsbevel om op 1 december voor de rechtbank te komen, zowel ikzelf als de 5 anderen.
En grosso modo zijn we alle 6 beschuldigd van weerspannigheid en zullen we moeten voorkomen op 1 december.
Mevrouw F., van Guinese afkomst, woont al 18 jaar in de Verenigde Staten. Ze verblijft daar legaal, huurt een appartement, en werkt in New York.
Op 03/07 landt ze in België met haar twee dochters van 11 en 12 jaar, om haar oom en andere leden van haar familie te bezoeken. Ze heeft 4000 euro op zak, haar creditkaart, haar vluchtelingenpaspoort afgeleverd in de Verenigde Staten en alle retourtickets voor september. Maar niets verloopt zoals verwacht… F. en haar twee dochters werden gearresteerd onder het voorwendsel van gebrek aan visa, ook al is ze in het bezit van documenten waaruit blijkt dat ze geen visum nodig had om België binnen te komen.
Maar de grenspolitie wil er niets van horen: na 6 uur wachten op de luchthaven wordt ze alleen naar het gesloten centrum Caricole gebracht, terwijl haar oom haar dochters komt ophalen. De Dienst Vreemdelingenzaken wil F. terugsturen naar de VS zonder haar dochters! Bovenop deze absurde en onmenselijke opsluiting, waarbij haar dochters haar werden afgepakt (ze mochten haar eenmaal bezoeken in het gesloten centrum), wordt zij behandeld als een misdadiger, geboeid naar het justitiepaleis gebracht… Ze wil niet gescheiden worden van haar dochters en heeft, op eigen kosten, de retourtickets veranderd voor haar dochters om samen te kunnen terugkeren naar de Verenigde Staten.
De commissie van de rechten van het kind werd op de hoogte gebracht van de feiten sinds het begin van de arrestatie van F., en haar naam en telefoonnummer werd hen meegedeeld. Een antwoord op 13/07 luidt als volgt: “De familie (moeder en kinderen) verliet de Caricole vorige week voor een terugkeer naar huis” en een tweede bericht op 19/07: “Ik ben eindelijk in geslaagd om informatie over deze moeder en haar kinderen te krijgen. We spreken de Dienst Vreemdelingenzaken aan over de situatie.” Tot hiertoe geen nieuws meer! De commissie van de rechten van het kind is zeer inefficiënt geweest in dit dossier.
En waarom? Waarom deze gretigheid van de grenspolitie en de Dienst Vreemdelingenzaken, die, ondanks alle gezond verstand, en zelfs boven alle begrip, kinderen scheidt van hun moeder en haar opsluit terwijl het duidelijk een toeristisch bezoek aan haar familie in België betreft? Een vrouw die op het punt stond om het Amerikaans staatsburgerschap te vragen: waarom haar en haar kinderen mishandelen, bovendien op kosten van de Belgische Staat!!? Had F. misschien niet de “juiste” kleur, die nodig is om geen argwaan van grenspolitie te wekken?
Meneer L werd gearresteerd aan nationale airport in Zaventem verschillende maanden geleden en opgesloten in het gesloten centrum Caricole. Hij werd gearresteerd na een reis naar “zijn land van herkomst guinee”.Hij leeft sinds 15 jaren legaal in Rotterdam met heel zijn familie . De federale politie aan vlieghaven heeft al zijn papieren van residentie in Nederland afgepakt !
Het is niet de eerste die tijdens zijn volledig legaal transit in Belgie wordt gearresteerd en teruggestuurd « naar zijn land van herkomst »
Meneer Sow uit Spanje werd zo ook gearresteerd vorige maand maar onder druk enslotte vrijgelaten.http://www.gettingthevoiceout.org/een-persoon-met-verblijfsdocumenten-in-spanje-wordt-uitgewezen-naar-guinee/
Zo zal Meneer L zoals vele anderen die in volledige legaliteit met familie in een Schengen land leeft naar een land teruggstuurd worden die hij 15 jaren geleden gevlucht heeft
Menneer L vraagt hulp om zijn uitzetting te beletten !
Vlucht met transit in Casablanca (AT 833) 10/08/2016 17h40 à Brussels Airport
Daarna vlucht Casablanca-Conakry (AT 527) 22h25
De compagnie die Meneer T uitzet is Royal Air Maroc
Afspraak aan vlieghaven vanZaventem 10/08/2016 om 15 u 40 om de situatie van Meneer T uit te leggen
en campagne fax et mail et tel naar de verantwoordelijken !!
Nederlandse Ambassade in Brussel
Kortenberglaan 4-10 1040 Brussel België
Telefoon
+32 2 679 17 11 of
+32 2 679 15 11 – 24 uur per dag, 7 dagen per week bereikbaar
For several months, Subsaharian or Maghrebin travellers in transit at Brussels National airport are caught by the police and retained in closed centres.
During the holidays period, some who are legal residents in one of the Schengen countries go back to their home country to see their family and friends. While in transit at Brussels airport they are controlled and caught by the airport police.
We collected several testimonies by people retained in the Caricole closed centre who have been arrested that way at Brussels airport. The pretexts of their arrests are very similar, they are being accused of being in possession of a ‘fake passport’ or of documents not in order and are directly retained at the Caricole, a closed centre directly linked to the no man’s land of the airport, in view of a ‘refoulement’ to their country of departure… The Foreigners Office refute their saying, refuse to believe them, deny their residence permits and retain them for several weeks, even for several months. Then they are released or turned back to their country of origin where, according to the Foreigners Office, they should, through the embassy of their country of residence, settle their situation and take another plane to their country in Europe. Hence, these people, although they have been legal residents in a European country sometimes for more than ten years, are being administratively retained for weeks or months. This gives way to unimaginable hassles for these people and their families. A lot of them will lose their job and their housing following this retention.
Other travellers who live in Subsharian countries or in Maghreb come to our countries to spend holidays with their families settled in Europe. Some of them while in transit at the airport also get arrested by the airport police for various fanciful pretexts. They also find themselves retained in closed centres, sometimes with their children, in view of their ‘refoulement’. Most of them, instead of spending their ‘holidays’ in closed centres, and after having understood the administrtive hassle it takes to get a possible release, prefer to forget about their plan to meet their families installed in Europe and decide to let themselves turn back to their countries.
Other borders
Others get arrested at the border between France and Belgium or in Zeebrugge, mainly Afghans who fled the living conditions and the police repression in Nord-Pas-de-Calais. They are being retained sometimes for several months in the Belgian closed centres, waiting for their deportation…
Racism in all its glory
The administrative retentions of all these travellers reflect the European and Belgian obsession to hunt ‘foreign travellers’ the majority of whom would be travelling with fake passports, according to the Foreigners Office. One would wonder whether the airport police is capable of making a distinction between a real and a fake passport or whether, which seems much more logical, their judgment is not purely racist.
These repressions and deportations of foreigners are the expression of a pure and simple racism towards any person ‘of colour’ and do not have anything to do anymore with the announced migratory controls. Why arrest and retain travellers with a residence permit in a Schengen country for years or travelling to visit their families settled in Europe if not in view of discouraging, intimidating, excluding, pissing off and making money out of the arrests and deportations/refoulements, to reinforce the image of the ‘cheating’ foreigners and apply methods advocated by the far right.
All this happens in a deafening silence: neither the political parties nor the associations, and certainly not the media mention these ignoble acts at the borrders: they all are at the mercy of the power for fear of losing their votes, subsidies, listeners, etc.
‘Third countries’ citizens with whom the EU want to sign readmission and partnership agreements through ‘incentive measures’ are not fooled: it will be dead expensive to sign agreements with these third countries that see the members of their communities being mistreated in EU countries! The European Union is heading for a fall once again with its arrogance and stupidity.
More info:
Europe is trying to buy its way out of the migratory crisis : http://www.irinnews.org/analysis/2016/06/30/europe-tries-buy-its-way-out-migration-crisis
One example of this répression: Mr Sow, still being retained at the Caricole
update 8th of July – the second family is composed of a mother and 3 children legally residing in the US for 10 years. Today the 3 children were brought to friends of the mother in Liège. The mother still is at the Caricole and theyare planning to deport her tomorrow, Sunday, to the United States. She will refuse to leave without her children!
ENG
Update 7th July: A second family with three children arrived yesterday; a woman and three children, legal residents in the United States, arrested at the airport. Both families left the centre today but we don’t know where they have been brought to.
Verschillende mensen opgesloten in het centrum informeren ons over de opsluiting van een palestijnse familie met 3 kinderen waarvan de jongste 8 maanden oud is.De mensen opgesloten in het centrum zijn daar met de bedoeling hen terug te sturen (refoulement) naar het land waarlangs ze hier aankwamen of hen uit te zetten naar hun land van herkomst.
Velen gedetineerden zijn onder druk en durven niet te reageren uit schrik maar zodra er kinderen, oudere mensen , gehandicapten opgesloten zijn kunnen zij niet meer zwijgen en roepen zij allen samen .
zij zeggen ons
“Men sluit geen kinderen op”
“Hier is het geen centrum, het is een gevangenis”
“Het is een schande”
Enkele verenigingen vragen ons de situatie van de familie voor dat ze iets kunnen doen.
NEEN: geen enkele situatie kan een opsluiting verantwoorden, en zeker niet van kinderen.
Update 12 July 2016 – After one month of retention, two deportation/refoulement attempts, three appearances in courtfor a release request each time postponed, Mr Sow has been released and may at last join his family in Spain, his country of residence!
Update 30/06: Zij hebben niet gedurfd!: Meneer Sow werd naar vlieghaven gebracht: hij heeft zijn vlucht geweigerd en werd terug naar het centrum gebracht. Dank aan allen die fax en mail gestuurd hebben. Soms werkt dat toch wel!
———————————————————————————————————–
Update 29/06/2016: Monsieur Sow heeft zijn ticket gekregen voor vlucht SN 205 naar Conakry via Dakar om 11 uur deze 30/06.
Kom de passagiers verwittigen over de situatie van Meneer Sow om 8uur 30 en stuur massal fax/mail/
SN Brussels Airlines (et demandez à ce que que votre message soit transmis au Commandant de bord) Email :customer.relations@brusselsairlines.com Fax= 027233599 / 027238496 / 027534931 Tél 078 188889 / 027232345 /027232362
M. Sow was op 13 juni 2016 in transit op de luchthaven van Brussel om terug te keren naar Spanje, waar hij reeds veertien jaar woont. Hij heeft echter tijdens zijn reis zijn verblijfspapieren verloren en kon de luchthavenpolitie zijn verblijfskaart niet tonen. Omdat deze documenten ontbraken beval de Dienst Vreemdelingenzaken aan de luchthavenpolitie om M. Sow te arresteren en hem op te sluiten in het centrum ‘Caricole’ in Steenokkerzeel met het oog op zijn uitwijzing naar Guinee.
Vanuit het gesloten centrum heeft M. Sow het Spaans Consulaat in Brussel kunnen contacteren en heeft hij van dit consulaat een document ontvangen dat hij wel degelijk over een verblijfsvergunning in Spanje beschikt, geldig tot 2020, en hernieuwbaar.
De Dienst Vreemdelingenzaken schijnt deze bevestiging door het consulaat van Spanje echter niet te geloven en heeft beslist om M. Sow voor de tweede keer proberen terug te sturen naar Guinee deze donderdag 30 juni 2016.
M. Sow beschikt wel degelijk over verblijfsrechten in Spanje en zou dus ongehinderd op Belgisch grondgebied moeten kunnen verblijven. Niettemin probeert de Dienst Vreemdelingenzaken hem te dwingen om naar Guinee terug te keren, waarna hij daar bij de Spaanse autoriteiten een nieuwe verblijfsvergunning zou moeten aanvragen en een nieuw vliegtuigticket zou moeten kopen naar Europa, enkel en alleen omwille van de verloren papieren.
Ook zonder verblijfsdocumenten blijft de verblijfsvergunning van M. Sow van kracht en de Dienst Vreemdelingenzaken weet dat heel goed. De detentie van M. Sow is dus volstrekt illegaal en zijn gedwongen terugkeer naar Guinee is volledig ongegrond.
M. Sow en zijn advokaat zijn van plan klacht neer te leggen tegen Theo Francken, staatssecretaris voor immigratie, voor willekeurige vrijheidsberoving en inbreuken tegen het vrije verkeer van werknemers binnen de Europese Unie.
Het is volstrekt onbegrijpelijk dat de Dienst Vreemdelingenzaken niet gewoonweg een laisser-passer voor Spanje aan M. Sow wil afleveren, zodat hij vlug terug naar Spanje kan, om daar terug te kunnen werken. De Vreemdelingendienst vindt daarentegen altijd een laisser-passer als zijzelf iemand willen terugsturen.
Het lijkt erop dat de Dienst Vreemdelingenzaken liever een enorme administratieve molen in gang zet dan te opteren voor de eenvoudigste en goedkoopste oplossing.
Een aanvraag tot vrijlating van M. Sow werd ingediend en wordt behandeld op vrijdag 1 juli 2016 voor de Brusselse Raadkamer. Vreemd genoeg heeft de Dienst Vreemdelingenzaken reeds een eerste maal geprobeerd om M. Sow de voorbije zondag uit te wijzen, en voorziet zij een tweede poging op donderdag 30 juni 2016. Het lijkt erop dat zij deze detentie aan het gerechtelijk toezicht wil onttrekken, en dat ze liever vlug af willen van iemand die durft zich te beklagen over zijn behandeling.
Wij worden momenteel overrompeld door aanvragen van mensen opgesloten in de gesloten centra om herlaadkaartjes voor hun telefoon.
Sommigen werden gearresteerd tijdens hun migratieroute (Zeebrugge, Oostende, aan de grens met Frankrijk) en werden gescheiden van hun familie die ze willen terugvinden en/of verwittigen. Anderen werden gearresteerd thuis, op de openbare weg, in de kantoren van Vreemdelingendienst of aan de grenzen (voornamelijk luchthaven in Zaventem). Anderen nog staan op het punt uitgezet te worden en moeten vrienden en familie in hun land van herkomst verwittigen. De noodzaak familie en vrienden te verwittigen over hun situatie is onontbeerlijk en van enorm belang voor hen.
U kunt hen helpen door een Lycamobile-herlaadkaart van 10 euro te kopen in uw nachtwinkel, boekhandel of kruidenier. Zend ons de PIN-code van deze herlaadkaart per mail naar ons adres gettingthevoiceout(at)riseup.net of per SMS op ons telefoonnummer 0032(0)484026781. Wij sturen die PIN-code per SMS naar de gedetineerde zodat hij/zij verder contact kan houden met de buitenwereld.
U kunt ook 5, 10 of 20 euro (of meer!) storten op onze rekening, of via uw bank een doorlopende opdracht instellen van 5, 10, 20… euro.
Collectif Contre Les Expulsions
TriodosBank BE58 5230 8016 1279 BIC: TRIOBEBB
Vermelding: lyca
Met dank uit naam van de gedetineerden.
Verspreid deze oproep naar uw vrienden en kennissen.
De woorden van een gedetineerde, sinds meer dan vier maanden in een detentiecentrum:
“Het detentiecentrum is een kleine maatschappij op zich: we organiseren, we praten met mensen van de hele wereld, we maken ruzie om ons later te verzoenen, we delen onze ervaringen en we verwelkomen de nieuwkomers en nemen afscheid van wie terugkeert naar hun land. Ik zal die ervaringen van samenleven in zo’n situatie nooit vergeten.”
Enkele voorbeelden van de absurditeit van opsluitingen
Een vrouw met een verblijfsvergunning in Frankrijk wordt opgesloten voor deportatie naar haar ‘land van herkomst’. Na eindeloze gerechtelijke stappen besloot zij zich te laten uitzetten. Bij aankomst op de luchthaven van haar land van herkomst stapt ze op een vlucht naar Parijs met haar Franse verblijfsvergunning zonder problemen en vindt ze haar familie in Parijs terug.
Een man van Franse nationaliteit wordt op straat gecontroleerd, maar hij heeft geen identiteitspapieren bij zich. Hij wordt gearresteerd en naar een gesloten centrum gebracht. Hij wordt geïdentificeerd als een Serviër: ” ja, zijn overgrootvader migreerde bijna een eeuw geleden naar Frankrijk…” Na 15 dagen opsluiting, de tijd nodig om zijn Franse nationaliteit te bewijzen, werd hij uitgewezen naar Frankrijk.
Een man met een gerechtelijke verleden verbleef acht maanden in een detentiecentrum voor deportatie. De ambassade van zijn “vermeende” land van herkomst weigert hem een laissez-passer te geven. Hij werd vrijgelaten na acht maanden detentie met een bevel om het grondgebied te verlaten. Wat moet hij nu doen?
In het gesloten centrum 127bis verblijft sinds 7 maanden een Guinese man van 74 jaar die sinds 11 jaar in België woont…! Een tweede deportatiepoging is gepland voor 23/6/2016. Grenscontroles:
Op de luchthaven stopt de grenspolitie op bevel van de Dienst Vreemdelingenzaken selectief wie zou kunnen “komen genieten van onze rijkdom” (dixit een lid van de federale politie naar een vermeend migrant):
Een vrouw arriveert op de luchthaven met een visum voor Duitsland en vraagt asiel in België. Ze werd gearresteerd, meegenomen naar het detentiecentrum. Haar uitzetting is gepland voor Duitsland
Een vrouw arriveert op de luchthaven met een visum voor Frankrijk om tijdens haar 3 weken vakantie haar familie in Frankrijk te bezoeken. Ze werd gearresteerd en meegenomen naar het gesloten centrum met de bedoeling haar te repatriëren naar Guinee. Na een week besluit ze om terug te keren naar haar land. “Ik keer terug naar huis, het is een schande.”
Een man kwam aan op de luchthaven met een Belgisch visum voor een vakantie in Europa: hij werd gearresteerd op de luchthaven, en 5 uur lang in een kamer geïsoleerd zonder eten, drinken, en uiteindelijk naar een detentiecentrum gebracht. Hij besloot naar huis terug te keren in plaats van zijn vakantie door te brengen in een gesloten centrum!
Kleine reflectie van de broer van die man: “Mijn broer was volledig in orde met alle visumvoorwaarden. Ik denk dat het nodig is om een helpdesk op de luchthaven op te zetten om te zien of alles in orde is voordat ze u naar een detentiecentrum brengen waar het niet langer mogelijk is om iets te doen.”
De arrestaties, de opsluitingen in een gesloten centrum soms meer dan 8 maanden en de uitzettingen is de regel en het belangrijkste doel!
Maar soms schaakmat voor de Vreemdelingendienst en het CGVS: velen vinden een terugweg dankzij welwillende “smokkelaars” om terug te keren bij hun vrienden, hun kinderen, hun familie in Belgie of om opnieuw asiel aan te vragen want ze zijn echt in gevaar in hun land, wat het CGVS er ook van denkt.
Zes van hen werden toen in een gesloten centrum opgesloten. 5 onder hen werden tenslotte vrijgelaten, twee werden uit het land gezet.
H verblijf sinds 18/11/2015 in het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel..
H is in ons land sinds meer dan 10 jaren. Hij heeft deelgenomen aan 2 hongerstakingen in 2009 en 2011. Hij heeft een oranje verblijfskaart gekregen die hem terug afgenomen werd in 2012. Hij heeft een appartement in Molenbeek waarvoor hij verder zijn huur betaald. Hij werd op 7 mei bezocht door parlementairen tijdens de Steenrock festival voor het centrum. Hij heeft toen een document laten zien die hem feliciteerde voor een burgerlijke actie waaraan hij deelnam.
Hij is opgesloten sinds 6 maanden en heeft reeds 3 uitzettingspogingen ondergaan. Hij moest voor de raadkamer verschijnen op 30/05/2016 voor een aanvraag tot vrijlating en een nieuwe uitzettingspoging was geprogrammeerd op 1 juni.
Hij is in hongerstaking met andere kameraden sinds 27 dagen om hun vrijlating te eisen.
En plots deze morgen van 25/05 /2016 kwamen de cypiers hem oppakken om hem te isoleren voor een nieuwe uitzettingspoging de volgende dag. Hij begint nu een dorst staking en vraag ons hem te helpen om zijn uitzetting te beletten ! Zijn gezondheidstoestand is zeer verontrustend.
Deze tactiek van Vreemdelingendienst om mensen zeer snel in volledige illegaliteit uit te zetten gebeurt meer en meer. Vorige week is een pakistaanse man , in hongerstaking sinds 37 dagen zo uitgezet : Twee politiemannen zijn hem komen halen, zeggende dat hij naar het ziekenhuis moest : hij werd naar het vlieghaven gebracht en uitgezet naar Pakistan !
Wij weten niet op welke vlucht hij zal gezet worden. Hij werd er niet over geinformeerd.
De coordinatie van de mensen zonder papieren hebben een samenkomst voorzien aan Vreemdelingenzaken morgen om te protesteren tegen alle uitzettingen.Uur nog niet vastgezet.
Op donderdag 2016/05/19 kwam een ziekenwagen, samen met drie politiewagens, een Pakistaanse man halen die in hongerstaking is sinds 37 dagen. De gevangenen werden allen zeer kwaad en schreeuwden tegen de politie in het centrum, wat voor sommigen een paar dagen opsluiting in het “cachot” betekent.
Velen worden zeer snel in eenzame opsluiting geplaatst zodra hun gedrag niet “goed” is volgens de bewakers. En als er iemand schreeuwt voor zijn vrijheid (dat doen de gedetineerden vaak sinds Steenrock, festival tegen de gesloten centra voor het gesloten centrum 127 bis op 7 mei2016), komen een tiental bewakers hem halen om hem op te sluiten in hun “cachot”.
Een getuigenis:
“Een jongemanmet een huidziektewerd meegenomen naar een lege kamer “om hem te verzorgen”. Hij werd rechtstreeks en zeer snel vanuit die kamer naar Spanje uitgezet.Een escorte van 15 mensen kwam hem oppakken in zijn cel.Ondanks zijn smeekbeden, kreeg hijniet het recht om zijn bezittingen mee te nemen (met inbegrip van zijn gsm), noch om afscheid te nemen van zijn kameraden.”
Nog een getuigenis:
“Gedurende 8 jaar ben ik in België en ik had dat in België nooit geweten.”Volgens B. worden gedetineerden behandeld als dieren, “erger dan in Afrika,” zei hij. Als hij gefouillerd wordt, herhaalt hij onvermoeibaar tegen de bewakers dat hij een mens is en geen crimineel. Hij dwong een bewaker om zijn zaken in zijn kast terug te zetten nadat hij er alles uitgehaald had.De bewaker weigerde,maar een “chef” beveelde hem dit tedoen.
Volgens een derde getuige had een andere hongerstaker gevraagd om geïsoleerd te worden omdat hij moeilijk tegen het lawaai kon. In isolatie kwamen de bewakers elk uur, dag en nacht, het licht aandoen om hem wakker te maken en om hem te vragen hoe het met hem ging. Zouden we dit niet martelingen kunnen noemen, volgens de theorieënvan de mensenrechten?
Tenslotte werden ook twee mannen die tijdens het Steenrockfestival rechtstreeks getuigden vrijgelaten, en een vrouw bezocht door een parlementslid werd ook vrijgelaten.
Sinds de algemene hongerstaking die begon op 28/04, uiting van het algemene ongenoegen en tegen de opsluitingen, heerst er een zware repressie in het centrum met transferts, isolaties,uitzettingen. Velegedetineerden blijven zich verzetten binnen de centra en tegen de behandelingen waaraan zij onderworpen worden, en eisen hun vrijheid!
Deze zondag 2016/05/14, besloten plots rond 13:00, de bewakers van het gesloten centrum 127 bis om alles en iedereen te fouilleren in de vleugel nr 1.
Alle gevangenen werden verzameld in de gemeenschappelijke zaal.Ze werden één voor één met hun nummer opgeroepen, gescheiden van de groep en onderworpen aan een volledig fysiek onderzoek, terwijl andere bewakers de kamers en de kasten onderzochten.
Een van de gedetneerden vertelde ons dat deze fouilles zeer frequent zijn, altijd in opdracht van de direktie waarbij zij de reden van die zoekopdrachten uitgelegden.
Hier geen direktie, geen uitleg en volgens sommigen racistische en respektloze houding van de bewakers.
Bij het begin van die fouilles waren de gedetineerden kwaad en heel nerveus, riepen om steun van buiten uit.
Voor het ogenblik, voor zover wij weten, zijn er nog vier mannen in hongerstaking sinds meer dan 15 dagen. Een ander begon een hongerstaking drie dagen geleden, om zijn vrijlating te eisen.Hij woont hier al 6 jaren. Hij is getrouwd en ziet niet de reden waarom hij opgesloten is.
In de vleugel van de vrouwen, zijn twee vrouwen in hongerstaking en de gezondheid van een van hen is heel zorgwekkend.”Ze gaat sterven als er niets gedaan wort” zegt eens van haar mede gevangene
De meeste mensen begrijpen niet waarom ze worden vastgehouden, hebben geen enkele uitleg gekregen. Sommigen zitten daar al sinds meer dan 8 maanden!
Deze zoekopdrachten zijn onderdeel van de intimidatie en repressiestrategieën, karakteristiek voor alle gevangenissenom te laten zien wie de macht heeft en dat de cypiers alles en iedereen kunnen controleren wanner ze willen! “ Les matons sont là pour mater”
Oproep tot steun en solidariteit met de opgesloten mensen
Once again, the visit is harsh and discouraging. The retention conditions of the foreigners who are being watched, behind closed doors, are unacceptable and appalling for anyone with a sound mind. Request to enter with RTBF TV refused. Verification of the names, handing out of our ID cards which we’ll get back only when we come out. Going through a metal detector (gate). If it rings, take out all metal objects and go through it again… Bag deposited in a locker at the entrance – nothing is accepted except paper and pens.
On that day, there were 120 retainee in the centre.
A member of the management team guides us, enabling the access to the ‘wings’ we want to see, and the meeting with hunger strikers.
We walk past rooms of two people called ‘rooms of adapted regime’, for ‘retainees who can not live in the community’.
It is impossible to communicate with one of the hunger strikers seen her obvious dazed state.
They bring us to a common hall. Several women tell us about their disarray and incomprehension about the reasons of their retention. Their stories are edifying. Although she requested asylum, a woman has been retained for several days and doesn’t understand.
A woman of Congolese origin living in Belgium for many years tells us that she fled her country because she was persecuted as a natural child. In 2009 she asked for her regularisation here but it was rejected. She found herself in the middle of a traffic control and was immediately brought to a closed centre. ‘When you don’t have papers, you are nothing’.
A young man tries to communicate with us, which is very difficult because he only speaks Farsi (he must be from Afghanistan). He ends up asking me to follow him to his room, I think it might be to find an interpreter. When he opens the door of his room I am totally stunned. There is a strong smell of urine, an old woman is sitting on the floor in a fallback position, there are 4 beds, the last one being occupied by a man lying down, visibly asleep.
The young man tells me they are his father and mother! As far as I understood, the bed in the middle on which lies a visibly already used adult diaper would be the father’s. The young man would have a sister in Belgium. His eyes full of tears, he feels desperate to see his fathers treated that way. He is calling for urgent help. Later on his mother joins us in the common hall, imploring us.
The visit goes on at the men’s, where many tell us their stories, all humanly dramatic and incomprehensible. They denounce in particular the separation of families. One of them has been in Belgium for 17 years. He arrived when he was minor, in order to study. He has a daughter 8 months old with a woman who has documents from the Netherlands. He is retained in view of his deportation to Morocco. ‘I don’t know that country, I don’t know anyone overthere. I don’t want to be separated from my wife and my daughter.’ But the administration doesn’t seem to care. He was told ‘You came here to study, not to get married’.
A Syrian man in Belgium for 9 months doesn’t understand that he will be deported to Spain whereas he didn’t introduce any asylum request. He was forced to leave his fingerprints there.
Two male hunger strikers share a room with two beds a bit apart.In hunger strike respectively since April 20th and 21st. One, Moroccan, put the pictures of his daughters (1 year and 2 years and a half) on the wall. Their mother is Belgian. He wanted to get married but he didn’t succeed and is now retained before his deportation to Morocco.
The other one is Pakistani. He explains us the serious problems in his country. Members of his family would have been murdered there. He looks very weak.
It seems they haven’t seen a doctor for more than 3 days, only the nurse who passes by daily.
2 or 4 retainees had been placed in confinement cells as a precautionary measure seen the festival going on outside. An internal “risks analysis” concluded it was too risky to eventually let them become troublemakers.
The strongest denunciations go to the Foreigners Office which, according to the retainees, functions in a totally arbitraty, shocking and inhumane way.
Other accusations
the admnistration of tranquilizers (sleeping pills even) by the doctor during any kind of care request. For e.g toothache, tranquilizers are given because it seems the retainee is nervous: retainees tell us they feel in the clouds after the administration of these pills;
the lack of information. for eg. the list of associations that come to visit is not communicated to them; they don’t understand what is expecting them;
the lack of follow-up by the lawyers: no one to accompany them at the court; sometimes no visit at all;
difficulty to understand Dutch ;
the relationship with the social assistant are not helpful at all, on the contary. Their attitude is of someone seeking to convince them to accept deportation, they explicitly say they are there for that reason and not th help them. One sentence one of them would have said: “I don’t help anybody” or “when I enter this centre, I cut my two hands so I may not help anyone”.
a serious problem of medical follow-up: a Guinean man was suffering from hepatitis B cured outside the centre. He didn’t get any medication again since his retention at the centre.
This visit only confirms the revolting functioning of these centres where people are being retained because their documents to live in Belgium are not valid. However these people sometimes have been living here for 10, 15 or even 20 years. Besides, the length of retentions is too long, it can go up to 8 months, through circuitous routes to avoid any release. Retentions administratively and randomly decided. Living conditions are intolerable.
Only one solution : immediately close the centres of shame!
Hongerstakingen in de gesloten centra in Steenokkerzeel, Vottem , en Brugge.
Terwijl op 7 mei voor de zesde keer Steenrock plaats heeft, een manifestival tegen de gesloten centra en de criminalisatie van de migranten (voor het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel) blijft de situatie in de gesloten centra uiterst moeilijk en alarmerend .
Op 22/04/2015 waren 80 mensen opgesloten in het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel. Zij zijn hongerstakingen begonnen, uit protest tegen de opsluiting van vrouwen, van ouders van Belgische kinderen, van bejaarde koppels (70 jaar) en tegen de langdurige opsluitingen die soms lopen tot 7 maanden…
Ze protesteren tegen het gedrag van een aantal cipiers, hun gebrek aan respect en hun racistische uitlatingen. Ze noemen het regime waaraan zij onderworpen zijn een regime van nazisme. Ze zijn op zoek naar steun en solidariteit tegen deze migratiepolitiek en tegen de gesloten centra.
Met de tijd en de fysieke en psychologische moeilijkheden van een hongerstaking, tengevolge van de systematische fouilleringen, de overplaatsingen naar andere gesloten centra, de dagelijkse pesterijen of zelfs echte psychologische martelingen, het dreigen met of het toepassen van de isolatiecel, zijn velen gestopt met hun hongerstaking.
Vandaag zijn er nog 6 mannen in hongerstaking waarvan 2 in een isolatiecel geplaatst werden. Sommigen zijn zeer zwak en verplaatsen zich in een rolstoel.
Veel vrouwen, opgesloten op het gelijkvloers van het centrum, waren ook verschillende dagen in hongerstaking maar velen hebben hun aktie opgegeven. Twee van hen zijn vandaag nog steeds in hongerstaking sinds 13 dagen en zijn heel slecht physisch en psychisch. Ze zijn wanhopig omdat zij absoluut niet willen of mogen uitgezet worden!
In het gesloten centrum van Brugge zijn ook een twintigtal gedetineerden een hongerstaking begonnen. Aktueel zijn ze nog met vijf in hongerstaking sinds 14 dagen. De direktie schijnt de aktie te negeren en doen alsof er niets gebeurd.
In het gesloten centrum van Vottem zijn er regematg hongerstakingen. Voor het ogenblik is er man die vacht voor zijn vrijlating : zijn leven,zijn familei en zijn vrienden zijn hier ! Soms zijn er ook zelfmoorden in het centrum : ter hennirening in december 2015 heeft een man van 50 jaar een einde aan zijn leven gemaakt voor dezelfde redenen. .
Met die alarmerend toestanden eisen we nogmaals de sluiting van de gesloten centra en we vragen aan de media’s die realiteien te verspreiden : Zelfmoord, hongerstakingen. …….
Update 08/05/2016: Meneer D werde onder dawang uitgezet, geboeid aan armen en benen en met zijn mond dichrgeplakt opdat hij niet zou kunnen roepen
——————————————————————————————————————————-
Nl vertaling welcom
D has been retained in our centres for 8 months, waiting to be deported to his ‘country of origin’, Tunisia. D took part in the hunger strike movement at the 127bis centre and he continues to support the strikers despite a systematic repression on them and on any kind of support. He would like to be present at the Steenrock https://steenrock.wordpress.com/ this Saturday 7th of May to tell the demonstrators about the treatment they get in the centres and he is asking for our help to prevent his deportation!
He has been living here for 10 years, has worked his way around, he committed a ‘crime’ for which he was condemned, then he got stable and he has been living quietly with his girlfriend in Antwerp for 4 years.
His girlfriend doesn’t want to be separated from him. ‘He is all my life’ she says. She denounces these retentions and speaks of ugly wheeling and dealing and of a real mafia from the management side and the Foreigners Office that manage these closed centres and organise the deportations.
She could not go and visit him in the different centres where he was moved to because she has difficulties to move seen her health state and the finances required for these trips.
D will be deported this Friday through Rome by one of the airlines that actively cooperates to this deportation policy, ALITALIA. He will be taken away from his prison in Steenokkerzeel by his escort this Friday at 8.30 a.m. to be driven to the airport.
It will be extremely difficult to go and speak to the passengers at the check-in seen the ‘security’ measures currently in place, but we call for a fax/mail campaign and phone calls to the persons in charge of these deportations!
iin de 127bis in Steenokkerzeel is sinds 6 dagen hongerstakingen begonnen om te protesteren tegen de lange en illegitime opsluitingen. Sommigen van hen zijn sinds 8 maanden opgesloten, wachtende op een beslissing van Vreemdelingenzaken over hun lot. Velen leven hier in Belgie sinds jaren,soms 20 jaar.
Enkelen hebben niet meer gegeten sinds 6 dagen, anderen organiseren zich met draaiende hongerstakingen.In de eerste vleugel zijn ze met een 20 tal, in de tweede vleugel is de beweging ook aan de gang maar zonder meer informaties.
Deze donderdag 28/04/2016 werd iedereen ferm gefouilleerd, kasten en vuilnisbakken werden onderzocht. De direktie zoekt wanhopig naar
een telefoon met camera om de schuldige te vinden die foto’s vanuit het centrum op internet geplaatst hebben. Het is volledig verboden GSM met camera’s binnen te smokkelen in het centrum. De aanwezigheid van een telefoon met camera is voor de direktie ondraaglijk en ze zoeken obsessioneel erachter sinds verschillende dagen. De gedetineerden hebben er wel veel plezier mee en zeggen dat ze die nooit zullen vinden want “er is er geen”
De mensen die deelnemen aan de aktie worden bedreigd met isolatie, een klassieke repressieve procede bij protestakties in de gesloten centra
Wij vernemen dat in her gesloten centrum van Brugge ook bewegingen van hongerstakingen zijn begonnen door een twintigtal gevangenen
De beweging is de uitdrukking van een algemene gevoel van ras le bol, met geen duidelijke eisen, zonder “chef” of “verantwoordelijken”
Wat we horen zijn “ça suffit”, “laat ons leven”, “acab,”« Font chier et on les fait chier »
Als iemand zonder papieren hoort dat de politie hem wil spreken, neem als u blieft geen contact met hen. Verdwijn eventjes van uw officieel adres en zoek hulp bij uw advokaat , vrienden, gespecialisserde verenigingen of collectieven van mensen zonder papieren.
De politie heeft nooit goede bedoelingen, dat moet je weten !
Wij hebben veel oproepen van mensen die gearresteerd worden door de politie met heel bepaalde strategieen, om hen in een vakstrik te krijgen. De politie komt thuis voor te praten. Als je thuis zijt vertellen zij u t’is eender welk verhaaltje en na vastgesteld te hebben dat je wel thuis zijt sturen ze heel vlug een zwaar bewapende patrouille om u in de boeien te slaan.Als je niet aanwezig zijt, wordt aan de medebewoners of aan de buren verteld dat het heel belangrijk is en dat hij/zij zo vlug mogelijk contact met hen moet nemen. Vol vertrouwen belt de zonder papier terug naar de politie die hem vriendelijk vraagt waar hij is.Zeer vlug daarna komt een zwaar bewapende patrouille op de afspraak om hem op te pakken !
En alle verhalen kunnen van pas komen : politie is zo bij een cohabitant van een zonder papier komen vertellen dat de gast moest ondervraagd worden over de aanslagen in Brussel. In paniek belt hij terug om een afspraak. Zeer vlug komt een politie escorte af om hem te arresteren, gewoon omdat hij zonder papieren in ons land verblijft, niets te maken met de aanslagen !.
Een laatste verwittiging aan de mensen uit Guinee : De oproepen dat we krijgen komen tegenwoordig dikwijls van mensen zonder papieren uit Guinea. Dat is misschien een toeval en het is niet zeker dat die arrestaties alleen gericht zijn naar Guineanen maar toch opletten en alle vrienden verwittigen !
They came to Europe 5, 10, 15 or 20 years ago. They built their lives here, some with documents, others clandestinely. Some have children who were born here. They all worked legally or illegally. Some have been retained for 4, 7 or even 8 months. Some had troubles with their ‘integration’ and committed minor acts of delinquency or resistance for which they were condemned by our courts.
They were arrested at their homes, during a traffic control or in public transports, and brought to the 127bis centre by order of the Foreigners’ Office.
They say it is a complete disaster in the centres, they are ill-treated, like animals, without respect, and threatened with deportation.
Together, they all decided to go on a hunger strike on 22nd of April 2016. They think it is outrageous.
They do not want to be separated from their families and friends and to be sent to a country they barely know, only because Mr Francken chose that country as being their ‘country of origin’ and because some were judged as ‘criminals’.
On the 23rd of April, about 40 of them still were on hunger strike with the support of those who started to feed themselves again.
Here are a few testimonies we got:
‘We want freedom!’
A lot of people say they are shocked to see that families are separated. They think it is unbelievable that mothers/fathers can be separated from their small children. They say that even a criminal doesn’t find himself living in a different country than their children, without being able to know what their children become. They say we must denounce that, and that people will be shocked to know that such a situation is possible in a country like Belgium.
‘Where are the children rights in these forced separations?’
‘Where is the respect of family life?’
‘Retention periods are extremely long. Some of us have been here for months, almost a year, with no decision. One year of our life is taken away from us for no reason’.
‘I have been in the closed centre for 8 months and they will prolong it for 2 months!.
‘We ask the dossiers of everybody to be seriously and deeply reviewed. Currently it is the total chaos.’
‘Belgians have to know what is going on here, we are treated like animals’.
‘It is the authorities that are criminal, not us.’
80 gedetineerden ( de mannen van de twee vleugels) zijn een hongerstaking begonnen vandaag 22/04/2016 om te protesteren tegen de opsluitingen van vrouwen, ouders van Belgische kinderen, oude koppels (een koppel van meer dan 70 jaren) soms gedurende meer dan 7 maanden.
Ze protesteren tegen de onrespekteloos gedrag tegen over sommige van hen.
Ze noemen de regime waarin ze moeten leven een naziregime.
Ze roepen naar solidariteit tegen deze migratiepolitiek en die opsluitingen
Hij leefde meer dan 10 jaar bij ons. Hij klom op een kraan in 2000, daarna sprong hij uit wanhoop in het kanaal. Hij verbleef in het ziekenhuis wegens depressie. Hij werd aangehouden en naar een gesloten centrum gebracht. Bij zijn aankomst weigerde hij te eten uit protest tegen zijn opsluiting. Niemand was ervan op de hoogte. Na 36 dagen hongerstaking kwam hij VRIJ!
Hij moest naar Marokko uitgezet worden. Zijn vrouw kwam naar het centrum met hun baby van 10 dagen oud. Zij verliet het centrum en liet de baby achter in de armen van de vader, en zei “als hij moet vertrekken, vertrekt zijn zoon met hem”. Paniek en algemene vergadering van de directie van het centrum. De moeder komt terug. Na overleg en (valse) beloftes verlaat de mama het centrum met de baby. ‘s Anderendaags wordt de papa uitgezet.
“Ik wil wel vertrekken, maar niet onder dwang.”
“De Belgen moeten weten wat hier gebeurt: een vrouw werd onder dwang uit het centrum verwijderd: ze riep en verzette zich. Tien “veiligheidsagenten” overmeesterden haar en zette haar in de bestelwagen om haar naar de luchthaven te brengen. Wij zijn allemaal gechoqueerd.”
“Ik heb de Middellandse Zee overgestoken in een bootje vanuit Marokko naar Spanje. We waren met z’n dertigen. Ik heb me in Spanje geïnstalleerd waar ik me aanpaste. Ik kwam naar België om een vriend te zien en ik werd aangehouden. Ik ben in een gevangenis (gesloten centrum).Ik werd geïdentificeerd als Guineeër. Een laissez passer werd afgeleverd door de ambassade van Guinee zonder me ooit gezien te hebben, zonder onderhoud, zonder bewijzen. Ze willen me uitzetten naar Guinee.Ik heb geen papieren nodig om te leven. Mijn thuisland heeft voor mij geen belang.Ik wil terug naar Spanje. Ik heb het recht om te leven waar ik wil…”
“In Mali waren de blanken super welkom, maar als ik zie hoe we hier verwelkomd worden…….”
UDATE 12/04: Vanmorgen ontving Mahmadou een ticket voor zijn deportatie naar Gambia de volgende dag. Het resultaat van het beroep tegen zijn uitzetting moest ook vandaag vallen: de rechtbank heeft besloten dat zijn opsluiting illegaal was en dat hij in vrijheid moest gesteld worden! Deze beslissing lijkt genegeerd te worden door de Dienst Vreemdelingenzaken die hem wilde uitzetten. Dit was zonder te tellen op de snelheid van communicatie van Mahmadou en van zijn advocaat en de alarmberichten die rondgestuurd werden op de netwerken! Mahmadou kwam vandaag om 18u vrij. Maar hoevelen worden zo illegaal opgesloten en uitgezet door de Dienst Vreemdelingenzaken?
———————————————————————————————————————————–
09/04/2016
M was 15 – 16 jaar toen hij de tragische evenementen in Noord–Mali beleefde. Hij heeft heel vroeg zijn ouders en broers verloren in de oorlog in Kidal, sommigen zijn gedood, anderen zijn verdwenen. Hij leefde verder in Kidal onder de hoede van zijn oudste broer.Toen zijn broer gedood werd door Djihadisten vluchtte hij naar Gambia, en later naar België. Hij werd bij zijn aankomst in de luchthaven van Brussel opgepakt en naar het gesloten centrum Caricole gebracht, nu bijna 3 maanden geleden. Hij vierde daar zijn 19de verjaardag… Zijn asielaanvraag werd geweigerd en hij blijft opgesloten met de bedoeling zijn deportatie te organiseren.
Op 19 jaar zit hij achter tralies onder de dreiging gedood te worden in zijn land, onderworpen aan bureaucratische onrechtvaardigheid. Zij hebben gekozen hem vast te houden, tegen hun eigen wetten, omdat hij geen onfeilbaar geheugen heeft. Weet u waar u was op 6 mei 2013?
Hier zijn getuigenis en de getuigenis van zijn advokaat die zware dysfunkties aan de kaak stelt betreffende zijn opsluiting en de behandeling van zijn asielaanvraag.
– Je bent opgesloten in het gesloten centrum Caricole sinds al meer dan twee maanden. Hoe komt het dat je naar België bent gevlucht? Je komt uit welk land?
– Ik kom uit Mali, en ik ging naar Gambia voor ik in België geraakte. – Waarom ontvluchtte je Mali ?
– Er was oorlog thuis in het noorden van Mali, en mijn broers, mijn ouders… er zijn veel mensen die werden gedood door jihadisten. Mijn moeder stierf. Mijn broer, mijn vader, nou ik weet niet waar ze zijn. Ik had daar een broer als enige familielid. Hij heeft helaas veel problemen met de terroristen gehad en ik moest weg naar Gambia. – En hoe lang ben je in Gambia gebleven?
– Ik ging naar Gambia en ik bleef er ongeveer, nou ik ken de exacte datum niet, maar ik heb er een jaar en een beetje gewerkt. – En toen besloot je om te vertrekken. Je moest vertrekken?
– Nou, ik was er omdat ik voor een man werkte, maar het leven daar is ook een probleem. Hij werkte in de administratie daar en het lijkt erop dat er problemen waren. (Iedereen weet dat ik voor hem werkte) Hij vertelde me dus nu ook … dat hij moest vertrekken met zijn familie, dus hij zei mij: wat wil je, wil je terugkeren naar Mali of niet? Ik zei hem neen, ik ben van plan om naar Europa te gaan. Hij regelde dat voor mij en zorgde ervoor dat ik in België geraakte. -En toen je aankwam op de luchthaven, hebben ze je gearresteerd?
-Ja, Zij vertelden mij toen ik op de luchthaven aankwam “eerlijk gezegd sir je mag niet op het grondgebied van België komen.” Ik werd gearresteerd en meegenomen naar het centrum Caricole waar ik naar asiel vroeg… – En het antwoord op uw asielaanvragen op het moment was negatief?
– Ja, ik heb asiel aangevraagd, ik deed de interviews, deed het grote interview op Commissariaat-generaal… nou… Ik was negatief. Ik ging naar de rechtbank, was ook negatief. – Wat zal er gebeuren als je teruggaat naar Gambia?
– Ik weet dat als ik terug naar Gambia ga, ik opgesloten zal worden, of gedood, omdat ik weet hoe mijn baas het land met zijn gezin heeft moeten verlaten, en ik weet dat de manier waarop hij mij vertelde dat ik het land moest verlaten, is dat ik ook een probleem zal hebben. Nou ik weet dat Gambia een land is van dictatuur, ik weet dat ze mij zullen opsluiten daar.
Overschrijving van getuigenis van de advocaat:
-Jij bent de advocaat van Mamadou in het gesloten centrum Caricole?
-Ja – Kunt u in het kort de gerechtelijke toestand van Mahmadou uitleggen?
– Mahmadou is uit Mali aangekomen en in de Caricole geplaatst op 27 januari van dit jaar. Hij werd onmiddellijk bij zijn aankomst in het gesloten centrum Caricole geplaatst. Hij wilde op Zaventem om asiel vragen maar werd onmiddellijk in een gesloten centrum gezet. Dat noemen ze een asielprocedure aan de grens .
Er zijn twee grote problemen op juridisch vlak, een probleem van asiel en een probleem van detentie.
Volgens een Europese richtlijn moet bij een asielaanvraag aan de grens voor mensen in hechtenis, de staat hen na 4 weken vrijlaten. Maar hij wordt nog steeds vastgehouden. Dus eigenlijk moest hij vrij zijn sinds 26 februari. En dat deden zij niet. Dit is echt een probleem, want elke keer als we spraken met een rechter, ontweek de rechter de vraag. Zij zeggen ons: “in een rechtzaak hebben jullie gelijk maar jullie moesten hiermee niet bij mij komen…” . In feite hebben wij ons niet vergist van procedure, zij maken fouten. Er is dus een echt probleem betreffende de volledige onwettigheid van de detentie van de jongen.
Het tweede probleem: Mamadou is een heel jonge man die een paar dagen geleden 19 jaar is geworden. Hij vierde zijn verjaardag in de Caricole. Hij is jong, en hij verliet Mali in zeer moeilijke omstandigheden, meer dan een jaar geleden, want hij is eerst naar Gambia vertrokken. Zijn herinneringen aan Mali zijn die van een jonge gast. Hij leefde in Mali toen hij 15 of 16 jaar was. Die feiten keerden zich tegen hem bij zijn asielaanvraag. Het CGVS vond dat hij niet meewerkte bij zijn asielaanvraag omdat hij niet in staat was om een nauwkeurige chronologie van de gebeurtenissen te geven. M is iemand die weinig opleiding heeft gekregen en dus chronologie is niet zijn ding, maar dat betekent niet dat wat hij zegt niet waar is. Alles wat hij zegt komt overeen met wat we weten over Mali en over wat er daar gebeurde. Het is nog steeds een land in oorlog waar Frankrijk ingrijpt. Er zijn daar afschuwelijke gebeurtenissen geweest. En alles wat Mamadou vertelt, komt overeen met de werkelijkheid, maar hij is gewoon niet in staat om ons een tijdlijn op zijn Europees te geven, en dat past het CGVS niet.
Deze detentie en deze asielweigering is echt heel problematisch .
Vottem : Betoging op zaterdag 16 April 2016 om 14 uur
“Terwijl Europa al zijn grenzen sluiten en het recht op asiel en de vrijheid van beweging uitsluit, terwijl de Belgische regering de mensen die asiel vragen opzoeken om hen op te sluiten en te deporteren. Laten wij allen protesteren!
Vottem, 17 jaren, neen ik neem dat nog altijd niet aan! ”
Betoging op zaterdag 16 April 2016 om 14 uur
Samenkomst Place St Lambert in Liège, Espace Tivoli,
March tot het gesloten centrum voor vreemdelingen in Vottem
Steenokkerzeel : 7 Mei 2016 voor het gesloten centrum 127 bis 14 uur Steenrock
« Wij eisen de afschaffing van de gesloten centra, het einde van de deportaties, de herziening van de asiel en migratie politieken , vragen de vrijheid van bewegingvan allen, en een coherente en respektvolle politiek om mensenrechten te vrijwaren. Wij veroordelen politie geweld”. https://steenrock.wordpress.com/revendications/
Enkele videos van akties tegen de gesloten centra sinds 2009
Woorden van Freddy Roosemont, directeur Dienst Vreemdelingenzaken, aan de leden van de Coördinatie van Mensen Zonder Papieren tijdens een onderhoud…
“Als er 1000 vrije plaatsen zouden zijn in de gesloten centra, zouden we er alles aan doen om ze in te vullen en meer mensen uit te zetten”
Er is helemaal geen politieke wil om te regulariseren, maar wel om de capaciteit van de gesloten centra op te drijven. De gemeentelijke overheden hebben de opdracht om mensen zonder papieren bij hun thuis te gaan halen om hen naar het gesloten centrum te sturen voor hun deportatie.
Hoog tijd voor actie!
De repressie wordt almaar sterker ! Totwaar laten we het komen? De kampen in Europa en aan haar grenzen, de uitzettingen en de moordende grenzen, het recht op leven en dood dat de politiek en de zakenwereld zichzelf toekennen, verbergen goedkoop populisme… de jacht is open en wij kunnen niet zeggen dat wij het niet wisten. Kunnen wij zeggen dat wij alles gedaan hebben om het te verhinderen?
Betoging van Coordinatie Zonder Papieren op 17/03/2016 : Repressie!
Last week, a wing of the detention center 127 bis has been emptied on 08/03/2016.
We hear that on 14/03 17 Nigerian women have been brought there. So, we assume that some of them have been brought from other European countries.
It seems that there is a cllective flight to Nigeria being prepared. Note that collective deportations to this country are reagularly carried out.
Last October, two collective flights took place.
GB prepared a collective flight to Nigeria on 22/03/2015, not without problems (see below)
Collective deportation in collaboration with GB from Brussels oon 22/03/2016?.
A good Adress Embassy of the Federal
Republic of Nigeria
Avenue de Tervuren 288
1150 Brussels
Tel: + 32 (0)2 762 5200
Fax: +32 (0)2 762 3763
And action in GB :
https://www.facebook.com/events/1762411670660192/
Following the thousand-strong demonstration at Yarl’s Wood in Nov 2015,
there has been successful collective resistance to stop a mass
deportation to Nigeria by charter flight, and for the first time put the
collusion of the Nigerian government on the public agenda in Nigeria.
As a result of organising coollectively inside YarlsWood to resist and a
mass campaign to get the Nigerian government to refuse to allow the
charter flight to land – out of aproximately 40 women, only 2 were on
the flight.
After the success of the latest Surround YarlsWood demonstration on 12th
March we mst contonue to build ouir movement to end detention and end
these mass deportation charter flights – join us on 17th March at the
Nigerian High Commission – Nigeria can refuse to accept these flights –
we must demand they do so!
The next Nigerian charter is in 9 days (22nd March), and we must
orgainse again to defend our community from being forcibly ‘removed’.
Protesters bang on walls of Yarl’s Wood detention center demanding the immigration prison be shut down as detainees wave from windows and address the gathering via phone. #ShutDownYarlsWood#refugeeswelcome
*Fire in retention : the violence in retention has to end*
Four arsons happened over the last days in the administrative retention centre (CRA) of Mesnil-Amelot. Among the three of them that happened in the CRA n°2, the most violent spread itself on Saturday afternoon. Two fire trucks and one helicopter were requisitioned. At least four people were injured. The other two took place on Sunday night. In the CRA n°3, the fire started on Sunday evening.
The CRA of Mesnil-Amelot is an administrative faction that gathers two centres in the same enclosure, with a relocated court in an adjacent building. It is the biggest CRA in France, strategically located at the feet of Roissy airport runways. All the violence of the retention and deportation politics led by the State towards foreigners is crystallised there.
After the first arson, the women retained in the CRA n°2 were transferred to the CRA of Paris Cité, some men were transferred to the CRA n°3 or to the one in Palaiseau, and some other people were released because the administrative staff didn’t think they would be able to deport them. The more than sixty men who are still detained have now been gathered in the two buildings that are still open and accessible, notably the one of the women-family zone where the heating is not functioning properly.
Two pepole suspected of having started the first fire on Saturday were brought to the hospital. They would have been placed in custody in view of appearing in court following the degradations.
The administration considered appropriate to deprive all the retained people of their rights to have visits since Saturday. They are more isolated than ever although they just lived a traumatic experience that adds to the anxiety-provoking deprivation of liberty. Besides, the personal belongings that remained in the buildings which caught fire are not accessible, including for the few people who were released.
The CRAs regularly catch fire following acts of despair by the retained people [1]
but the later are the first victims of this institutional violence. The Cimade is asking for the immediate release of all the people who are still being retained at the CRA Mesnil-Amelot.
The security obsession that guides the politics led by the government towards foreigners has to end. It only generates violence and despair. A different approach has to be adopted, closing all the retention centres.
[1] The fire notably started in Vincennes in June 2008 (the centre was completely destroyed and then rebuilt), Nantes in July 2008, the old CRA of Mesnil-Amelot n°1 in August 2008, Toulouse
in February 2009, Bordeaux in March 2009 and then in May 2013, Bobigny in September 2010, Marseille in March 2011, Palaiseau in March 2012, Metz in February 2016.
Ze drageneufemistischenamen zoals “ImmigrationRemovalCentre” in het Verenigde Koninkrijk, “Identificatie en UitwijzingsCentra” in Italië of“Centra voordeinterneringvanbuitenlanders” inSpanje. En het ZIJN gevangenissen.
Wij krijgen veel oproepen vanuit de gesloten centra van mensen die gearresteerd worden aan Brussels airport. Onder hen hebben velen de juiste papieren in Frankrijk, Italie, Belgie, Nederland, USA met de juiste visa. De ambtenaren aan onze grenzen stuiken op een photo, een data….of de huidskleur van de reiriger. Die mensen worden gearresteerd en geraken in een van onze gesloten centra soms voor maanden . Zoals die vrouw die in Frankrijk woont met haar dochtertje van 3 jaar, land waar ze asiel gekregen hebben en sinds 3 maanden opgesloten is. Zij werd gearresteerd terwijl ze in transit was in Brussel en is gescheiden van haar dochtertje die in Franfrijk bij vrienden gebleven is.
And here is another example of the arbitrariness happening at our borders, a statement sent to the media on 29th February 2016 in Engl:
New blunder by civil servants at Brussels’ National Airport
A voluntary ambassador for the United Nations arrested and retained in a closed centre
Junior Nzita, Congolese, 32 years old, is a former child soldier. For almost 10 years he has been travelling around Europe to do awareness-raising and educate young people on this problematic that is still relevant in Africa. He is chairing the NGO “Peace for Children in DRC” and takes part in the UN campaign #Enfants Pas Soldats. His book ‘If my life as a child soldier could be told’ was published with the support of the Swiss embassy in Kinshasa. Last year, he gave testimonies in front of the European Parliament in Brussels and he gave a lot of conferences in schools in France, Germany, Italy, Belgium and Switzerland.
He was heading to Switzerland when they arrested him during a stop over in Brussels’ National airport on 28th of February. The city of Geneva had foreseen public interventions in the framework of citizenship promotion and a shooting crew with personalities of the UN and the Swiss government were expecting Junior Nzita, notably the federal advisor of the Federal Department of Foreign Affairs of the Helvetic Confederation.
They hadn’t counted on the zeal and silliness of the civil servants of the immigration police at Brussels’ airport who assessed that Junior Nzita’s visa was not valid.
The reason behind this? He would have stayed longer than 90 days during his last stay in the Schengen area.
If these civil servants had not succumbed to illegal foreigners hysteria, they would have learnt that an error of date had caused this so-called problem. Nzita did not arrive in Belgium on 2nd of October 2015 but well on 2nd of November 2015. This digit error was rectified at the Belgian embassy of Kinshasa when it delivered a visa to Nzita for his current tour. That civil servants withdraw a visa that is totally in order at the border witnesses an arbitrary judgement and an obvious incompetence, all the more since Junior Nzita had all the required documents in his possession: invitation of the city of Geneva and the cost acceptance by the organisers.
As a result, Junior Nzita spent two days at the closed centre Caricole in Steenokkerzeel. He missed his flight to Geneva financed by Swiss people as well as his first appointments, and apart from the trauma of this arbitrary retention, he is deeply outraged at his unjustified retention.
Warned of this astounding news, militants against closed centre mobilised themselves, a lawyer introduced an appeal, and Junior Nzita was released on 29th February by order of the Ministry of Home Affairs. Without apologies. Without compensation. Just the advice to wait until he reached the Swiss territory to warn the media! It is really tough to be a foreigner in Belgium nowadays!
So, Junior Nzita is “free” but so many others are still being retained. It is true that they do not enjoy the same support!
Mrs T fled Guinea and a forced marriage with her brother-in-law two months ago.
She was arrested at her arrival at the airport and driven to the Caricole. There she introduced an asylum request. The CGRA did not believe her and the answer she got as well as the appeal turned out to be negative.
They promised to deport her for the second time with escort this Wednesday 2nd of March to Casablanca and then Monrovia in Liberia (same journey as when she came here).
She cannot and does not want to go back to Guinea where his father is looking for her and she does not know anyone in Liberia.
She says that they will deport her like an animal and that it is unacceptable! She prefers to go back to Guinea in a coffin than alive.
Let’s meet at the airport this Wednesday 2 March at 2.40 p.m. to speak to the passengers of Air Maroc to Casablanca and prevent this deportation.
En stuur NU massaal protestfaxen en -mails naar de uitvoerders van deze criminele praktijken!
Charles Michel
Eerste minister: Tél: 02 501 02 11 Fax: 02512 69 52
e-mail:charles.michel@premier.fed.be
Jan Jambon
Vice Premier en Minister binnenlandse zaken tél: 02 504 85 13 Fax:02 504 85 00
email: kabinet.jambon@ibz.fgov.be
‘De hele wereld is verzameld in onze gesloten centrum. Noord-Afrikanen, sub-Saharabewoners,Oost-Europeanen, Russen, Aziaten, Latijns-Amerikanen, en zelfs een uit de Verenigde Staten “. Zij zullen worden gedeporteerd dankzij de collegiale samenwerking van de consuls en ambassadeurs van hun land van herkomst, die hen de nodige laissez passer zullen afleveren opdat ze op een vlucht naar hun land kunnen gezet worden
Onder onze vrienden in de gesloten centra zitten een paar Algerijnen in retentie sinds verschillende maanden,zelfs tot 8 maanden voor een van hen! De Algerijnse consul staat stevig op zijn positie en weigert laissez passer af te leveren! ‘Omdat ik wist dat Algerije geen laissez passer geeft,dacht ik dat ik hier een paar dagen zou blijven . Het is al 7 maanden dat ik hier opgesloten ben. Hoe lang gaan ze mij houden? Dit alles op uw kosten! ‘
De Marokkaanse consuls integendeel levert zonder genade laissez passer aan iedereen ondanks het ontbreken van een duidelijke overeenkomst tussen België en Marokko.http://www.libe.ma/Une-histoire-belge-pas-drole-du-tout_a71332.html
Gelukkig zal alles snel worden opgelost: onze ministers Francken, Reynders en Jambon zullen een bezoek brengen aan hun Marokkaanse collega’s op 29 februari 2016 om te proberen de politieke, economische en samenwerkingsovereenkomsten,waarachter ze al een 10 tal jaren smeken eindelijk te tekenen..
‘Migratie en veiligheid zal in het middelpunt van de besprekingen zijn ‘schrijft een Marokkans krant.Lees tussen deregels : de re-entry afspraken die hen in staat stellen om chartervluchten te gebruiken om Marokkanen zonder papieren of asielaanvragers die langs Marokko zijn gekomen om in ons land te geraken uit te zetten. http://m.hespress.com/politique/295136.html
Vertaling
‘Minister-president Charles Michel, vice-premier en minister van Veiligheid en Binnenlandse Zaken Jan Jambon en de staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken zal naar Marokko reizen van 29 februari tot 1 maart. Tijdens hun verblijf zullen de ministers hun Marokkaanse collega’s ontmoeten.Migratie en veiligheid zal de kern van de discussies worden.
De Europese staten
Elke staat probeert het meest performante te zijn in zijn uitsluitingsbeleid . Een aantal Europese landen, waaronder de ster van het jaar, Merkel, zijn in een vergevorderd stadium om een re-entry overeenkomst met Marokko te sluiten,een land dat ze al snel trots zal voegen aan haar lijst van veilige landen!http://www.libe.ma/L-Europe-se-bunkerise-Le-Maroc-dit-oui-au-retour-de-ses-migrants-irreguliers-dans-le-cadre-d-accords-bilateraux_a71221.html
Hetzelfde geldt voor Algerije, ondanks de afwezigheid van een conventie door Algerije bekrachtigd tot groot ongenoegen van het nationale kantoor van de Algerijnse Mensenrechten Defensie(LADDH). http://www.algeriepatriotique.com/article/expulsion-d-algeriens-d-allemagne-la-laddh-sinquiete-0
‘Als conclusie, de Algerijnse organisatie (LADDH) waarschuwt voor de gevaren over de toekomst van de Euro-Mediterrane partnerschap, als gevolg van dit beleid, dat de uitvoer van goederen uit het Noorden naar Algerije gunsten (geschat op 58,33 miljard dollar in 2014 ) tenkoste van de man en de Algerijnse economie “, besluit het persbericht.
Europa
De externalisering van de grenzen en de toekenning van de rol van waakhonden aan de limitrophe landen, het bewaken van de Europese grenzen in ruil voor economische beloften en miljoenen euro’s uit de Europese ontwikkelingsbeurzen,is in volle gang.
De gehele Europese beleid, waarvan de prioriteiten van vandaag zijn de bescherming van de grenzen, de reduktie van de migratiestroom aan de buitengrenzen, het beschermen van het Schengengebied, de jacht op “passeurs” , de re-entries bevorderen,de steun verlenen aande buurlanden van EU om beter te kunnen deporteren, zijn in de conclusies van de Europese top die plaatsvond op 18-19 februari terug te vinden. Geen woord over tragedies op zee noch over levensreddende activiteiten. http://www.consilium.europa.eu/fr/press/press-releases/2016/02/18-euco-conclusions-migration/
Too tough inside: The inquiry is looking into the need to lock up so many migrants
LONDON, 6 February 2015 (IRIN) – This month, the UK parliament is due to release findings of an inquiry into the detention of migrants and asylum seekers, prompted by high profile incidents of sexual abuse and deaths. Unlimited immigration detention contributes to – and can even cause – lasting mental health problems among detainees, according to IRIN interviews with former detainees, aid and advocacy groups and UK court decisions.
Several studies have examined the impact of immigration detention on mental health. A review of 10 of these studies by specialists who gave evidence to the inquiry found that they all “reported high levels of mental health problems in detainees. Anxiety, depression and post-traumatic stress disorder were commonly reported, as were self-harm and suicidal ideation. Time in detention was positively associated with severity of distress.”
In the UK, there are 11Immigration Removal Centres (IRCs), used to hold migrants and asylum-seekers on arrival, pending a decision on their status. Where applications have been rejected, IRCs also hold them prior to deportation.
In the EU, only Greece detains more people in such centres than the UK, according to London-based NGO Detention Action. More than 30,000 people spent time in them in 2013. The government held almost 800 people in prisons under immigration legislation in mid-2014.
The country now has more than 4,000 designated immigration detention beds compared to a few hundred beds 15 years ago and the Home Office, the government department responsible for immigration, plans to further expand its detention capacity in 2015.
Besides the mounting cost to British taxpayers – estimated at US$57,000 per detainee per year – Detention Action’s Executive Director, Jerome Phelps, points to the significant number of detainees who are being harmed “in lasting ways”.
“There is a crisis of mental health in detention,” he told IRIN.
A 2010 study by the Jesuit Refugee Service, which interviewed 685 detainees in 23 EU countries, found that “detention brings very negative consequences for detainees’ mental health” and that prolonged detention “compounds the adverse mental health effects”.
Both international and European law stipulate that migrants and asylum seekers should only be detained as a last resort and for the shortest time possible. The European Union Returns Directive sets a detention limit for irregular migrants of 18 months. Many countries have their own shorter time limits, but the UK has opted out of the directive and is the only member state with no time limit on detention.
Sharif*, who says he fled torture in a north African state he preferred not to name for fear of repercussions, spent a year in detention centres before being released. He told IRIN that conditions inside were oppressive.
“I lost my health in detention, after all this stress and bad feeling,” he said.
“A lot of people self-harm. My friend, he cut his neck with a razor… I wasn’t supposed to see all this.”
Four months after his release, Sharif, who suffers from claustrophobia and had to be heavily medicated during his incarceration, still fears being re-arrested and sent back home. Even the sound of keys in locks puts him on edge.
Hassan Seguya, a Ugandan refugee who spent six months in two different immigration detention centres after his initial asylum claim was refused, told IRIN about one particularly stressful issues for detainees.
“I felt like I was in prison, but it was worse because you don’t know [the length of] your sentence,” he told IRIN.
“I was only waiting to be deported and I thought to die here [in detention] would be better because I knew they’d torture me back home,” said Seguya, who recounted how he spent three years behind bars in Uganda, where he was allegedly beaten and tortured, after being accused of complicity in a coup plot.
Another detainee who gave evidence by phone from a removal centre said he had been held for three years. He said efforts to deport him had failed because he came from a disputed area claimed by both Nigeria and Cameroon and neither state agreed to receive him, arguing it was the other’s responsibility.
He said while in detention he had been treated for previous traumatic stress, but inadequately.
“I tried to use a sheet, my bedding, to stop my breathing,” he told the parliamentary committee. “[Some] days I wake up, I don’t want to wake up. I just want [them] to carry me out in a carrier bag and take me out of this place.”
The Home Office’s own rules are meant to protect “any detained person whose health is likely to be injuriously affected by continued detention.” On-site doctors are supposed to notify managers as well as the Home Office of such cases, in particular those at risk of suicide and survivors of torture.
According to Phelps, these reports are routinely ignored. A 2011 study found that only nine percent of such notifications led to the release of a detainee.
On six occasions over the past three years, UK courts have ruled that the human rights of mentally ill detainees had been violated.
The most recent case concerned a young woman from Guinea who was detained upon her arrival at Heathrow Airport. During 17 months in a detention centre, she suffered a mental collapse and was frequently isolated or hand-cuffed to prevent her harming herself. In July 2014, the High Court ruled that her detention was unlawful and that her human rights were violated.
Phelps said he was “optimistic” the parliamentary inquiry could bring change. While there may be little public sympathy for detained migrants and asylum seekers in the current political climate, “there are powerful efficiency arguments for limiting detention.”
One specific aspect of UK immigration law being examined by the inquiry is the Detained Fast Track (DFT) procedure, which is used for apparently straightforward asylum cases and which often restricts the right of applicants to appeal rulings.
The UN Refugee Agency, in its submission to the inquiry, pointed to “serious shortcomings in the procedure including the lack of clarity in Home Office policy as to the scope and criteria for applying the DFT procedure; the undefined time limit on detention under DFT, leaving open the possibility of applicants being detained well beyond the period of time required to reach a decision; and significant and repeated errors in refugee status determination (RSD) decision-making within the DFT procedure.”
It was under DFT that Sharif had his claim and appeal rejected. He subsequently spent 11 months in detention while the Home Office made several unsuccessful bids to deport him.
One of the main concerns about DFT is that in the 14 years since it was introduced, it has morphed into a system that offers asylum seekers little opportunity to prove their case and that often leads to prolonged detention.
Certain aspects of how DFT works in practice have been ruled unlawful in UK courts.
A Home Office spokesman told IRIN, “DFT is playing a significant role in saving taxpayers’ money by allowing us to remove those with no right to be in the UK at the earliest opportunity.”
The Home Office did not comment on the issue of mental health in immigration detention centres. IRIN was given a statement by Immigration and Security Minister James Brokenshire, which blamed the previous government for many of the current problems.
“The immigration system we inherited was totally dysfunctional with systematic abuse of family, work and student visas and an agency overseeing it all that was completely incapable of the task,” it said.
“Turning around years of mismanagement has taken time, but it is now well underway. We have reformed visa routes to make them more resistant to fraud; cancelled failing contracts; and taken significant steps to deal with the backlogs we inherited.”
Ik zit in het gesloten centrum van Brugge sinds twee maanden en tien dagen. Ik woon in Ninove. De politie kwam naar mijn huis, maar ik was er niet. Mijn man was er; Hij zei dat de politie voor mij was gekomen, ik vroeg hem waarom en hij antwoordde dat hij dacht dat het over ons huwelijk gingen. Om je de waarheid te zeggen, ik zei: ‘Ik wil niet naar de politie’, maar mijn man zei: ‘We zullen samen gaan, het is het voor ons huwelijksaanvraag’. Dus gingen we naar de politie. Ze vroegen me waarom ik daar was, dus ik legde de situatie uit. Ze zeiden: Ok, geen probleem. Dus ik wachtte en toen iemand vertelde me dat ze iets van me nodig hadden. Mijn man heeft het niet begrepen. Hij ging mijn paspoort thuis ophalen. Toen kreeg ik te horen ‘Ok, je bent illegaal ‘. Ik vroeg hen waarom ik onwettig was: ik leef in België al zes jaren. Ik introduceerde een huwelijks verzoek, ik heb een vaste woonplaats , de agent van mijn gemeente kent me, de buren kennen mij. Ik heb niets verkeerd gedaan. Ik ben OK met iedereen. Hij vertelt me dat het op aanvraag van de Dienst Vreemdelingenzaken was en dat ze me naar het gesloten centrum van Brugge brengen.
Dus, hier ben ik nu. Ze vertelden me dat ik terug naar Marokko moet gaan. Maar als ik terug naar Marokko gestuurd word, wat zal ik daar doen? Ik heb mijn leven hier, mijn man, een appartement, alles! Ik weet niet waarom ik naar Marokko zou moeten gaan , ik heb geen huis daar,ik begrijp het niet. Je zijt in het gesloten centrum sinds meer dan twee maanden. Heeft uw advocaat iets gedaan?
Ja, hij zegt dat we dit en dat gaan doen, maar ik weet het niet … Ik zal een ticket voor Marokko krijgen en wat doet hij? Heeft hij het ticket geblokkeerd? Nee dat deed hij niet.
Is het de eerste keer dat ze proberen om u op een vliegtuig te zetten?
Nee, het is de derde keer. De eerste keer had ik geweigerd.
De tweede keer ben ik niet weggeweest, omdat ik asiel had aangevraagd, maar de advocaat zei dat mijn verzoek werd geweigerd. Het is altijd negatief voor de Marokkanen. Ze willen ons geen asiel verlenen, ik weet niet waarom. De advocaat zei dat het zou kunnen zijn omdat er geen oorlog in Marokko is.
En waarom hebben ze je huwelijk geweigerd?
Ik vroeg dit in Roosdaal. Ik betaalde mijn advocaat. Ik zei de waarheid. Ik vond de man aan de gemeente behoorlijk racistisch met mij. Mijn dossier bleef daar vier jaren en gedurende vier jaren ging ik daar naar heen en zij bleven mij vertellen dat ik moest wachten, wachten en wachten en wachten. Mijn advocaat kon niets doen. Ik kreeg te horen dat we konden trouwen en toen zeiden ze ‘omdat je niet meer leeft in Roosdaal, kun je niet trouwen.’ Vanwege de racistische man bij het gemeentehuis van Roosdaal kan ik niet trouwen. Daarom zijn mijn man en ik vertrokken en stelden ons huwelijksverzoek hier in Ninove, ik betaal mijn advocaat maar hij doet niets. Mijn man werkte, nu is hij werkloos. Op het stadhuis van Ninove zeiden ze dat ze mijn dossier nodig. Ik ging naar de gemeente Roosdaal om het te halen en ik vertelde hen dat de burgemeester van Ninove zei dat we konden trouwen, want we woonden samen sinds een lange tijd . We maakten al de islamitische huwelijk in Marokko. Toen kreeg ik te horen dat ik een nieuwe verzoek moest doen, wat ik deed. De gemeente stuurde brieven, maar het probleem is dat we veel brievenbussen hebben en dat we nooit de brieven voor het huwelijk kregen. Daarna werd het huwelijk geweigerd. Ik ging naar mijn advocaat die niet begreep waarom het huwelijk was geweigerd . Ik ging naar de gemeente en zij zeiden dat het huwelijk was geweigerd omdat brieven naar ons werden gestuurd, brieven die ik nooit gekregen heb. Dit is de reden waarom ik nu in het gesloten centrum ben, ik heb niets slecht gedaan, ik weet niet waarom ik hier ben. En hoe is het in het centrum?
Wat doen we de hele dag ? We kijken tv. Ik weet het niet, ik ben verdrietig hier. Ik verloor bijna 8 kilo, 8 kilo kun je je voorstellen! Elke dag dat ik huil en huil. Ik ben verloren, ik eet niet, ik slaap niet, ik heb problemen, problemen.
En hoe zit het met eten?
Ik zeg de waarheid, ik eet niet, want ik voel me niet goed. Ik drink koffie, ik eet brood en boter. Ik eet niet, ik vermager. Toen mijn familie naar mij kwamen waren ze geschokt! Ik verloor 8 kilo! Ik ben zo in stress, stress..
En onder de gevangenen, hoe verloopt dat?
Persoonlijk ben ik verdrietig, voor het moment kan ik geen vrienden maken. Ik zeg de waarheid. Ik blijf altijd alleen, en ik denk, ik denk . ‘Wat doe ik? Waar ga ik heen? ‘ Dat is nu mijn probleem. Ik heb niet de middelen om terug naar Marokko te gaan.
Heeft u nog familie in Marokko?
Nee, ik heb geen familie daar .
Bedoel je dat iedereen hier is?
Ja, ik heb een broer in Frankrijk, mijn zus is hier. Ik heb geen familie daar.
Een jongere werd met dwang uitgewezen: zijn ouders, zijn familie wonen hier. Hij verliet zijn “land van oorsprong”, Congo, toen hij 7 was, en kent er niets of niemand.
Zijn misdaad: een misdrijf plegen en deel uitmaken van een stadsbende. Hij woonde al 15 jaar bij ons.
Drie zussen zijn opgesloten in het gesloten centrum van Brugge. Ze zijn geboren in Duitsland, zijn nooit in hun “land van oorsprong” geweest. Hun misdaad: hun ouders hebben bij hun aankomst in België een valse identiteit opgegeven om asiel te krijgen, 16 jaar geleden.
Een man is opgesloten in het gesloten centrum van Merksplas en wordt binnenkort uitgewezen naar zijn “land van oorsprong”, Rusland. Zijn misdaad: vluchten uit een terugkeerhuis om zijn gezin te redden van een uitzetting, waar hij verbleef op bevel van de Dienst Vreemdelingenzaken met zijn vrouw en 3 kinderen. Hij woont al 9 jaar bij ons.
Een man werd met dwang uitgezet naar zijn “land van oorsprong”, Egypte. Zijn misdaad: scheiden na vele jaren samenwonen. Hij heeft hier 11 jaar gewoond.
Al deze mensen hadden “papieren” die na enkele jaren werden ingetrokken.
Niet dat sommige mensen meer recht dan andere hebben op papieren. Maar het staatsracisme (hier Europees en Belgisch) leidt tot aberrante situaties, zelfs tegenover de “eigen” migratiepolitiek. Afnemen van nationaliteit, steeds meer uitzettingen van mensen die hier al jarenlang wonen… de uitzettingsmachine verhoogt zijn cadans.
Papieren voor iedereen of iedereen zonder papieren.
Ils étaient plusieurs à l’aéroport pour parler aux passagers. Les passagers semblaient réceptifs et certains assuraient qu’ils n’allaient pas accepter que Rhama soit expulsée. Rhama était accompagnée de 4 policiers , 3 hommes et une femme; Ils l’ont bloqués sur un siège à l’arrière de l’appareil, 2 policiers étaient placés devant elle, deux derrière elle. Des discussions ont été entamées par les passagers avec le commandant de bord. Suite à cela le commandant est venu voir Rhama à l’arrière de l’avion et a décidé de participer à cette expulsion . A son arrivée à Casablanca Rhama a passé plusieurs heures au commissariat pendant lesquelles les flics marocains l’ont questionné et requestionné. Rhama a été relachée au petit matin.
24/01 Update : De verschijning van Rhama in de raadkamer voor haar vrijlating werd uitgesteld naar woensdag 27/01
MAAR haar uitzetting met escorte, dus met geweld IS gehandhaafd op 25/01 !!!
Opkomst aan vlieghaven om 14u 40 onontbeerlijk om de toestand aan de passagiers van de vlucht naar Casablanca uit te leggen, en verder faxen, mailen, bellen naar de verantwoordelijken van die uitzettingen!
Op 16/11/2015 gingen 8 mensen zonder papieren opnieuw over tot actie om hun recht op die verdomde papieren op te eisen. Ze zijn op twee kranen geklommen in Brussel. Ze werden gearresteerd, en vier onder hen zijn nog steeds opgesloten in gesloten centra.
Rhama was een van hen. Ze is hier al 8 jaar, en nam deel aan de strijd van mensen zonder papieren met 2 hongerstakingen achter de rug alvorens op de kraan te klimmen. Ze is al meer dan 2 maanden opgesloten in Brugge. Haar gezondheidstoestand is erg slecht. In het gesloten centrum krijgt ze niet steeds de juiste medicatie die ze nodig heeft.
Dienst Vreemdelingenzaken wil haar voor de derde keer proberen uit te zetten naar haar “land van oorsprong”, Marokko. Ook al moet ze op 25/1/2016 in de ochtend voor de rechtbank komen met een vraag tot vrijlating die haar advocaat heeft ingediend, toch heeft DVZ een uitzetting gepland voor diezelfde dag, naar Casablanca om 16u40, vlucht AT 833 met Air Maroc.
Oproep om samen te komen in de luchthaven deze maandag 25/01 om 14u40 om de passagiers te informeren over de eventuele aanwezigheid van Rhama en haar escorte op de vlucht, en over hun mogelijkheid zich te verzetten tegen een gedwongen uitwijzing.
Omdat het mogelijk is dat de uitzetting wordt geannuleerd (wij hopen het!), is het best om de updates te volgen op gettingthevoiceout
En stuur NU massaal protestfaxen en -mails naar de uitvoerders van deze criminele praktijken!
Royal Air Maroc
TEL : 027215050
FAX :027256292 infobru@royalairmaroc.com
Het zijn twee jongeren uit Bosnie, 18 en 20 jaar. Zij leven met hun familie in het Noorden van Frankrijk. Ze lopen over de grens naar Belgie om cigaretten te kopen.Zij worden opgepakt door de Belgische politie en worden op vraag van Vreemdelingendienst in het gesloten centrum van Merksplas opgeloten met het doel hen uit te zetten naar Bosnie, land dat ze niet kennen.
Hun ouders,broers,neven en nichten wonen sinds verschillende jaren in Noord Frankrijk. Na het besluit door Vreemdelingenzaken hen naar Bosnie terug te sturen, gevolgd van een hele reeks onderhandelingen, werden ze na 2 maanden uit het centrum gezet, op straat, aan de grens tussen Nederland en Belgie.Ze namen verschillende bussen om tenslotte bij hun familie terug te geraken in Noord Frankrijk.
“Het was een gevangenisstraf zonder iets gedaan te hebben” zeggen ze ons.
Op 14 oktober 2015, waren er twee Frontex deportaties naar Nigeria: een vlucht vanaf Amsterdam, gecoördineerd door Nederland met 28 gedeporteerden uit verschillende landen met een tussenstop in Madrid, de tweede vanaf Rome, gecoördineerd door Italië, met 48 gedeporteerden.
Vijf Nigerianen opgesloten in België waren geprogrammeerd voor deze vlucht. Het was niet gemakkelijk om de vlucht route van onze twee getuigen te begrijpen. Eén werd geblinddoekt en geboeid tijdens de verschillende transfers, de andere heeft helemaal niets gezien in een bus met getinte ramen . Het geheim was zeer goed gehouden en valse informaties werden ons gegeven! Er was ook enige verwarring geweest omdat we dachten dat er één vlucht was en we hadden onze vrienden gewaarschuwd in Rome waar veel Nigerianen opgesloten zijn. Uiteindelijk waren er twee verschillende collectieve deportaties! http://www.gettingthevoiceout.org/%EF%BB%BFalerte-vol-special-frontex-vers-le-nigeria-ce-14102015/
Geschreven getuigenis (origineel in engl)van een man die was uitgezet op een Frontex vlucht van België naar Nigeria.
“Op maandag rond 15:30 kwam de sociaal assistente van het gesloten centrum , hij zei mij dat ik mijn spullen moest nemen omdat ik naar het centrum van Merksplas moest verhuizen.Hij vertelde mij dat mijn uitzettingsvlucht waarschijnlijk zal gebeuren op 13 oktober 2015. Ze brachten mij naar het centrum in Merksplas. Ze vroegen me om mij uit te kleden, ik was volledig naakt.Ik vroeg hen waarom ze dit deden? Maar ze waren niet in staat mij te beantwoorden. Later zei een veiligheidsman tegen mij dat ze dat doen met alle immigranten die geen papieren hebben. Later gaven ze me een klein witte short. Ze sloten me op en ik vroeg voor een douche, ze vertelden me dat dit hier niet toegelaten was. En niemand kon mij nog komen bezoeken, de twee vrienden van mijn kerk mochten mij niet zien. Het was verschrikkelijk. Wat zij deden voor mij is tegen mensenrechten en tegen God en tegen de menselijkheid.
“Twee nachten voor dat ze me naar Nigeria brachten , heb ik niet kunnen douchen. En ze lieten mij alleen telefoongesprek twee keer in een dag toe. Alles werd mij afgenomen, ook mijn mobiele telefoon, ik was gedesorganiseerd en uitgeput. Niemand kon mij nog bezoeken.
Allen één man die de veiligheid regelde, een christen, kwam naar me toe en bidde voor mij en moedigde mij aan om mijn geloof ongeacht te houden.
Terug naar 13 oktober om ongeveer 17 uur:de veiligheidsmensen en de politie kwam om me op te halen zonder dat ik een woord kon zeggen, ze sleepten mij weer van de trappen naar beneden en gooiden me op de vloer , mijn handen gehandboeid rond mijn middel,ze gaven mij een klap in mijn gezicht en klopten in mijn ribben waardoor ik bij het aankomen in mijn land nog pijn had.
Om 17, 30 uur brachten ze een bus met donkere vensters waarbij niemand binnen konden zien, ze sleepten en duwden me als een koe in de bus, ze lieten mij nooit zelf naar de bus lopen. Vanaf 17:00 was ik gehandboeid aan mijn middel, zelfs in de bus die naar Rotterdam Airport in Hollands reed. Het was een ongelooflijk en dodelijke ervaring in mijn leven. Ik was nooit van mijn leven in de gevangenis gezeten.
De vlucht kwam aan om 22:30 terwijl mijn handen nog gehandboeid waren. We checken in en we vertrokken om ongeveer 23 u 15.
Er was meer dan 100 soldaten + Politie escorten.
1.Monitoring team leader
2.Monitor team
3.Observator leader
4.Observatorteam leader
5.Officer in Command
6.Backup leader
7.Backup team leader
8.Officer in control team leader
9.Officer in control
10.Team leader, …..Enz. om er maar een paar te noemen. De Escort was met meer dan 50. Het waren allen Europese leiders die voor die Escort samenkwamen
De mensen in de vlucht waren uit
1.Belgium
2.Nederland’s
3.Switzerland
4.Luxembourg
5.Spain
6.Finland
7.Denmark
Dat zijn de enige landen dat ik me kan herinneren, want ik heb hen de vraag gesteld. Die mensen waren in andere landen opgepakt en naar Amsterdam gebracht, waaronder gehandicapte kinderen. en gezinnen met kinderen, met inbegrip van mensen die ziek waren en medicijnen kregen tijdens de vlucht omdat ze er erg aan toe waren.
Mijn handen waren nog steeds gehandboeid tot we in Madrid in Spanje, waar we transiteerden, aankwamen. We kwamen aan rond 01:00 ‘s nachts.
Ze vroegen aan de vrouw die de controlleader was om mijn handen los te maken, omdat ieder mens twee escorten hadden, ik had ook twee escorten,een man en een vrouw, maar de vrouw zei: “nog niet”
Daar stapten sommige officieren uit de vlucht om naar huis te gaan. Wij bleven daar vanaf 01:00 to 3: 15,
Om 03:30 vertrok de vlucht. Na 20 minuten vliegen deden ze mijn handboeien los.
Het was een nachtmerrie,een vreselijke nacht die ik nooit zal vergeten in mijn leven. Dank aan God, die mij sterkte gaf en vervulde mij met energie en moed. Ik kon niet meer huilen en er waren geen tranen in mijn ogen om te huilen vanwege de pijn die had was ik volledig uitgedroogd
Ik kwam in Nigeria om 8 uur in de ochtend. De douane en het leger kwamen om me te controleren, ze stelden mij een vraag “Heb je gestolen? Heb je drugs verkocht? Ik zei nee, ze namen mijn vingerafdrukken en lieten me gaan omdat ik geen crimineel was.”
127bis: 17 people still on hunger strike. They met the Director of the Centre this afternoon.
Vottem: 17 people still on hunger strike in the blue wing, several “leaders” as the Office calls them, have been placed in solitary confinement in view of a transfer, among whom Driss, one of the men who had climbed the crane.
Bruges: very few continued the strike. Two women still are striking, ammong whom Rhama.
Marksplas: repression: 5 “leaders” are in solitary confinement. No news on the movement in the different wings! A dozen police officers entered the centre on Monday night and they placed the leaders in solitary confinement.
The two demonstrations in Vottem and Brussels happened smoothly, with a lot of people and a good atmosphere!
Many are from North Africa. The majority have been here for years (some of them for 20 years), they introduced regularisation requests but in vain. They do not understand why they can not continue living here!
SOLIDARITY!
—————————————————————————————————
Update: Samenkomst voor het gesloten centrum in Vottem 16 uur Zondag 20/12/2015. Solidariteit!
SAMENKOMST voor Vreemdelingendienst in Brussel Maandag 21/12 13 uur
Een man uit RDC heeft deze namiddag zelfmoord gepleegd in het gesloten centrum van Vottem. Alle mensen opgesloten in het gesloten centrum van Vottem zijn onder schok en hebben besloten een hongerstaking te beginnen. Ook in het gesloten centrum 127bis, in het gesloten centrum van Brugge en in het gesloten centrum van Merksplas beginnen velen een hongerstaking. Ze willen hierbij hun opsluitingen aanklagen en protesteren tegen de migratie politiek van Theo Francken.
Een Europese grens- en kustwacht voor de bescherming van de Europese buitengrenzen
Straatsburg, 15 december 2015
Een Europese grens- en kustwacht voor de bescherming van de Europese buitengrenzen
De Europese Commissie komt vandaag met een aantal voorstellen voor belangrijke maatregelen om de buitengrenzen van de EU te beheren en het Schengengebied zonder binnengrenzen te beschermen. Met de voorgestelde maatregelen kan migratie doeltreffender worden beheerd, de interne veiligheid van de Europese Unie worden versterkt en het vrije verkeer van personen worden gewaarborgd. De Commissie stelt voor een Europese grens- en kustwacht op te richten, die moet zorgen voor een krachtig gezamenlijk beheer van de buitengrenzen. Om de veiligheid van de Europese burgers verder te vergroten, stelt de Commissie ook voor om alle personen die het Schengengebied binnenkomen of verlaten, stelselmatig te controleren aan de hand van de relevante databases.
Frans Timmermans, eerste vicevoorzitter van de Europese Commissie: “In een gebied van vrij verkeer zonder binnengrenzen moet het beheer van de Europese buitengrenzen een gezamenlijke taak zijn. De crisis heeft duidelijke zwakke punten en lacunes aan het licht gebracht in de bestaande mechanismen die voor de handhaving van de EU-normen moeten zorgen. We moet daarom nu werken aan een werkelijk geïntegreerd systeem van grensbeheer. De Europese grens- en kustwacht zal worden gevormd door enerzijds een versterkt agentschap, dat een beroep kan doen op een reservepool van mensen en uitrusting, en anderzijds de autoriteiten van de lidstaten, die voor het dagelijks beheer van de grenzen zullen blijven zorgen. Het systeem dat we vandaag voorstellen, maakt het mogelijk om zwakke punten onmiddellijk op te sporen en snel te verhelpen. Het versterkt bovendien ons collectieve vermogen om crisissituaties waarbij een deel van de buitengrens onder sterke druk komt te staan, doeltreffend aan te pakken.”
Dimitris Avramopoulos, Europees commissaris voor migratie, binnenlandse zaken en burgerschap: “De huidige migratie- en veiligheidsproblemen overstijgen de grenzen. Ze vereisen een daadwerkelijk Europese aanpak. Frontex beperkt zich nu nog tot ondersteuning van de lidstaten bij het beheer van hun buitengrenzen, maar het nieuwe grensagentschap krijgt ruimere taken. Het gaat vandaag om meer Europa: om onze buitengrenzen te beheren, om irreguliere migranten sneller terug te sturen, om ons asielstelsel naar behoren te laten functioneren voor mensen in nood en om de controles aan de buitengrenzen van de Europese Unie te intensiveren. Het grenzenpakket dat wij vandaag presenteren, zorgt voor meer veiligheid voor onze burgers en strenge normen voor het grensbeheer.”
Een Europese grens- en kustwacht
De Europese grens- en kustwacht zal bestaan uit een agentschap voor de Europese grens- en kustwacht, dat wordt opgericht op basis van Frontex, en de instanties van de lidstaten die met het grensbeheer zijn belast. De nationale instanties blijven bevoegd voor het dagelijks beheer van de buitengrenzen.
De nieuwe Europese grens- en kustwacht wordt gekenmerkt door:
Een pool van snel inzetbare grenswachters en technische uitrusting: het agentschap kan een beroep doen op een snel inzetbare reserve van ten minste 1 500 deskundigen die binnen drie dagen inzetbaar zijn. Dit agentschap zal bovendien (anders dan voorheen) zelf uitrusting kunnen aanschaffen en een beroep kunnen doen op een pool van technisch materieel dat door de lidstaten ter beschikking zal worden gesteld. Tekorten aan personeel of uitrusting voor Europese grensoperaties zullen tot het verleden behoren. Het nieuwe agentschap krijgt meer dan tweemaal zo veel personeel als Frontex: tot maximaal 1 000 medewerkers in 2020, onder wie ook mensen die op het terrein werkzaam zijn.
Monitoring en toezicht: er wordt een centrum voor monitoring en risicoanalyse opgezet om de migratiestromen naar en binnen de Europese Unie te monitoren en risicoanalyses uit te voeren. Dit centrum verricht ook verplichte kwetsbaarheidsbeoordelingen waarmee zwakke punten worden geïdentificeerd en aangepakt. Naar de lidstaten worden verbindingsfunctionarissen uitgezonden die op het terrein aanwezig zullen zijn op plaatsen aan de grens waar zich risico’s voordoen. Het agentschap is toegerust om te beoordelen welke operationele capaciteit, technische uitrusting en materieel lidstaten nodig hebben die aan hun buitengrenzen met problemen kunnen worden geconfronteerd. Het kan de lidstaten verplichten om binnen een bepaalde termijn maatregelen te nemen als er sprake is van een kwetsbare situatie.
Recht om in te grijpen: de lidstaten kunnen verzoeken om gezamenlijke operaties en snelle grensinterventies en om inzet van Europese grens- en kustwachtteams ter ondersteuning daarvan.Als tekortkomingen aanhouden of als een lidstaat onder aanzienlijke migratiedruk staat waardoor het Schengengebied in gevaar komt, en nationale maatregelen uitblijven of onvoldoende zijn, zal de Commissie bij uitvoeringsbesluit kunnen bepalen dat de situatie op een bepaald segment van de buitengrenzen dringend optreden op Europees niveau vereist.Het agentschap kan dan Europese grens- en kustwachtteams inzetten, die in actie kunnen komen ook als een lidstaat de noodzakelijke maatregelen niet kan of wil nemen.
Surveillance door de kustwacht: de nationale kustwachten maken deel uit van de Europese kust- en grenswacht, voor zover zij grenscontroletaken uitvoeren. De taken van het Europees Bureau voor visserijcontrole en het Europees Agentschap voor maritieme veiligheid zullen in overeenstemming worden gebracht met die van de nieuwe Europese grens- en kustwacht. De drie agentschappen zullen gezamenlijke surveillanceoperaties kunnen opzetten, bijvoorbeeld door gezamenlijk drones in te zetten boven de Middellandse Zee.
Een mandaat om in derde landen actief te zijn: het agentschap zal op grond van zijn nieuwe mandaat verbindingsfunctionarissen kunnen uitzenden naar aangrenzende derde landen en met die landen (ook op hun grondgebied) gezamenlijke operaties kunnen uitvoeren.
Een grotere rol bij terugkeer: binnen het agentschap wordt een Europees terugkeerbureau opgericht dat Europese interventieteams voor terugkeer kan uitzenden. Deze bestaan uit begeleiders, toezichthouders en terugkeerspecialisten die ervoor zorgen dat illegaal verblijvende derdelanders daadwerkelijk terugkeren. Dankzij een Europees standaardreisdocument voor terugkeer zullen terugkerenden door meer derde landen worden toegelaten.
Waarborgen van de interne veiligheid: het agentschap zal in zijn risicoanalyses ook grensoverschrijdende criminaliteit en terrorisme in aanmerking nemen. Het zal samenwerken met andere EU-agentschappen en internationale organisaties voor de preventie van terrorisme. Het zal er daarbij voor zorgen dat de grondrechten ten volle in acht worden genomen.
Systematische controle van EU-burgers aan de buitengrenzen
Om de veiligheid binnen het Schengengebied te vergroten, stelt de Commissie voor een specifieke wijziging aan te brengen in de Schengengrenscode, die verplichte systematische controle van EU-burgers aan de land-, zee- en luchtbuitengrenzen mogelijk maakt. EU-burgers zullen verplicht worden gecontroleerd aan de hand van databases zoals het Schengeninformatiesysteem, de Interpoldatabase van gestolen en verloren reisdocumenten en de relevante nationale systemen. Daarbij wordt nagegaan of binnenkomende personen een dreiging vormen voor de openbare orde en de interne veiligheid. Het voorstel maakt het ook noodzakelijk dat de biometrische identificatiemiddelen in het paspoort van EU-burgers vaker worden geverifieerd, als er twijfel bestaat aan de echtheid van het paspoort of de legitimiteit van de houder. Controles zullen ook verplicht worden bij het verlaten van de Europese Unie.
Aangezien de controles van documenten en de controles van personen tegelijk plaatsvinden, zouden de autoriteiten in beginsel de relevante databases moeten kunnen raadplegen zonder dat de grensoverschrijding meer tijd kost. De regels voorzien in flexibiliteit in gevallen dat de systematische controles onevenredige gevolgen hebben voor de verkeersstromen aan de grens. De lidstaten kunnen dan aan de hand van risicobeoordelingen beslissen om op sommige doorlaatposten aan de land- en zeegrenzen gerichte controles uit te voeren. De risicobeoordeling zal aan het agentschap worden meegedeeld, dat vervolgens kan beoordelen hoe het de uitzonderingssituatie in zijn kwetsbaarheidsanalyse zal verwerken.
Bij de systematische controles aan de hand van de databases wordt gekeken of er al dan niet sprake is van een treffer. Dit houdt in dat als de gecontroleerde persoon geen risico uitmaakt, de controle niet wordt geregistreerd en diens gegevens niet verder worden verwerkt. Door de databases op deze wijze te raadplegen, ontstaan er slechts zeer beperkte gevolgen voor de rechten inzake de persoonsgegevens, die in verband met de veiligheid gerechtvaardigd zijn.
Achtergrond
De oprichting van een Europese grens- en kustwacht werd door Commissievoorzitter Juncker op 9 september in diens State of the Union aangekondigd. Deze maatregel is onderdeel van de Europese migratieagenda, die tot doel heeft het beheer en de beveiliging van de buitengrenzen van de EU te versterken. In de migratieagenda, die de Europese Commissie in mei 2015 heeft vastgesteld, wordt duidelijk gemaakt dat migratiebeheer om een brede aanpak vraagt. De doelstelling ervan is erkend door het Europees Parlement en goedgekeurd in de duidelijke richtsnoeren die de Europese Raad op 23 september en 15 oktober heeft vastgesteld.
Naar aanleiding van de recente tragische aanslagen en de toenemende dreiging die buitenlandse terroristische strijders uitmaken, heeft de Commissie haar werkzaamheden aan maatregelen die onderdeel zijn van de Europese veiligheidsagenda, versneld uitgevoerd. Het vandaag ingediende voorstel is een antwoord op de noodzaak om de buitengrenzen van de EU beter te beveiligen. Daartoe hebben de ministers van Binnenlandse zaken op 20 november opgeroepen.
De voorbije week zijn er enkele tientallen vrijlatingen geweest, waaronder enkele Afghanen die werden opgesloten in het kader van de door Francken aangekondigde jacht op Afghanen.
Deze week werd ook een vleugel voor 40 personen heropend met een persconferentie en alle rimram erbij in het centrum. De gevangenen hebben geprobeerd om zich tot de media de richten, door te roepen door de ramen. Luister naar de RTBF reportage (op 23:20) http://www.rtbf.be/video/detail_jt-19h30?id=2065972). De spanning is duidelijk te voelen!
Deze plaatsen werden heel snel opgevuld door nieuwkomers (25 nieuwkomers de laatste dagen, van alle nationaliteiten).
Er is een groot aantal uitwijzingen en mensen in isoleercel.
Het lijkt erop dat de werknemers in het centrum de gevangenen sterk ‘afraden’ om te telefoneren naar allerlei verenigingen, en hun zelfs bedreigen met sancties en uitwijzing. Zo wordt de communicatie met de buitenwereld bijna onmogelijk gemaakt;
Angst heerst in het centrum, iedereen leeft in zijn hoekje, en probeert alle contact met anderen binnen en buiten het centrum te vermijden. De terreur verlamt iedereen, het is een methode die ook in een fascistische regering zou kunnen gebruikt worden.
Wikipedia: Het woord terreur, letterlijk vertaald “Schrikbewind”
The word ‘terror’, in the meaning of a collective terror that is spread among the population to break their resistance. Terror can be used as a way to govern, “enabling the power to break down those who resist it thanks to extreme measures and collective terror”.
Terrorism is the use of terror for political, religious, ideological or vilanious ends.
In het gesloten centrum van Brugge
In de vleugel voor de vrouwen, zijn verschillende vrouwen opgesloten op verdachting van “wit huwelijk”. En altijd dezelfde rytme: Uitzettingen,nieuwe opsluitingen van vrouwen gearresteerd aan vreemdeningenzaken, thuis of op openbaar vervoer.
In het gesloten centrum in Merksplas
Zes gevangenen trachten te ontsnappen op 09/12. Zij hebben de tralies gebroken en zijn gesprongen. De oppassers werden gealerteerd door het lawaai en verwittigden de politie.De politie waren beneden om hen op te vangen.Zij werden 3 dagen in een isolatiecel geplaatst en werden daarna naar diverse gesloten centra verhuisd.
Zij zeggen ons:
“Alles is vuil in Merksplas, het eten is afschuwelijk. Wij zien uitsluitend uitzettingen, isolaties en negatieve antwoorden.”
“Zij zeggen dat we gevaarlijk zijn, maar het zijn zij die gevaarlijk zijn.”
“Zij zeggen dat wij illegaal zijn, maar het zijn zij die in de illegaliteit zijn!”
Altijd in Merksplas, twee heel jonge mannen uit Bosnie werden gearresteerd aan de grens met Frankrijk een maand geleden. Hun families wonen in Frankrijk sinds 5 jaren en vragen dat ze terug thuis komen. Vreemdelingendienst wil hen naar Bosnie terugsturen, land dat ze niet kennen.
In Vottem
Meer dan 15 Afghanen zijn daar opgesloten tengevolge de jacht op Afghanen van staatssekretaris Théo Francken.
In de blauwe vleugel vraagt een gedetineerde om hulp: een man was sinds 28 dagen in hongerstaking werd gehospitaliseerd, een ander heeft een zelfmoordpoging gedaan en werd ook gehospitaliseerd, een derde is proberen te ontsnappen en is van de muur gevallen, hij werd ook gehospitaliseerd.
Een betoging werd georganiseerd voor het gesloten centrum van Vottem op 12/12/2015, met steuun comitees en mensen zonder papieren van brussel en Luik. http://sanspapiers.be/
De vrouwen en mannen die op 16/11/2015 op een kraam gekropen zijn:
Zes onder hen werden opgesloten in gesloten centra. Twee werden vrijgelaten, de 4 anderen zijn in het gesloten centrum van Brugge, in Vottem en 2 in het gesloten centrum 127bis. Mohamed heeft een ontsnappingspoging gedaan en werd overgeplaatst naar het 127bis
Na een tourtje naar Steenokkerzeel rijdt Mohamed terug naar Merksplas!
——————————————————————————————————
Mohamed een van de mannen die op een kraan geklommen was ga zijn tweede uitzettingspoging ondergaan op 05/12/ 2015. De sociale assistente van het gesloten centrum in Merksplas heeft hem verwittigd deze 04/12 om 14 uur dat hij uitgezet zou worden de volgende dag om 7 uur ‘s morgens. Hij wordt voor het ogenblik gebracht naar het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel.Hij heeft onmiddellijk een asiel aanvraag ingediend die normaal deze uitzetting zou annuleren als Vreemdelingendiienst die regels toepast
!Mohamed is in Belgie sinds meer dan 10 jaren, is militant in de bewegingen van de mensen zonder papieren en heeft al zijn vrienden hier. Hij wil verder hier leven en vraag hulp om zijn uitzetting te beletten..
Zij hebben hem niet toegelaten ons te bellen om details over de vlucht te geven maar hoogstwaarschijnlijk ga de uitzetting gebeuren via Rome met ALITALIA op 05/12/2015 om 7 uur ‘smorgens. Wij denken dat Vreemdeningendienst alle repressieve middelen zal gebruiken om hem uit te zetten als voorbeeld voor alle zonder papieren die in de toekomst aktie zouden voeren.!
Afspraak aan vlieghaven om de situatie van Mohamed uit te leggen aan de passagiers van de vlucht Alitalia AZ157 naar Rome om 5 uur ‘smorgens ! De passagiers mogen tegen de commandant van de vlucht zeggen dat ze die uitzetting weigeren De commandant heeft alle macht in zijn toestel en mag aan de politie het bevel geven Mohamed uit de toestel te verwijderen !
Campagne fax en mail om te protesteren tegen die uitzetting:
Alitalia 02 5511122
e-mail to customer.relationsBE@alitalia.it
fax to 02 551 11 49
You can contact directly the Alitalia ticket office:
Er zijn duizenden mensen die aanschuiven voor het kantoor van Dienst Vreemdelingenzaken met de hoop om asiel in ons land te krijgen. Ze zijn heel zichtbaar, de media spreken er dagelijks over. En net als aan alle grenzen van het Schengengebied is een selectie aan de gang op basis van de verklaringen van de man met alle macht in Belgie,staatssecretaris Theo Francken.
Laaste nieuws: Francken wil Afghanen afschrikken om asiel aan te vragen in België.Deze keer heeft Theo de Afghanen gekozen als doelwit omdat zij voor het ogenblik de meerderheid vertegenwoordigen voor de deuren van Vreemdelingenzaken en omdat hij het onthaal wil ontlasten. Twee maanden geleden was het doelwit de Irakezen! Wat volgt hierna ????…
Dit is geen typisch Belgisch beleid,maar een beleid van wijdverspreide uitsluitingen aan alle grenzen van het Schengengebied.De strategieën van elk land zijn verschillend maar gaan altijd gepaard met grote verklaringen van het beleid. Bijvoorbeeld aan de grens metMacedonië mogen momenteelalleen Irakezen, Afghanen en Syriërs de grens overschrijden! Anderen (veel Iraniërs) worden geparkeerd langs de grens en voeren actie, uit protest tegen dit beleid (met hongerstakingen, …..) http://bordermonitoring.eu/
De staten voelen zich verplicht zich te “beschermen” tegen een “invasie”, met gebruik van repressie, opsluiting en deportatie.Europa weigert nog vluchtelingen op hun grondgebied.
Van grens tot grens, van nationaliteit tot nationaliteit, wordt de “stroom” vluchtelingen gestopt door middel vanrepressie.Het diabolische Europa sluit zijn deuren.
Grenzen en Staten hebben dit tot doel: filtreren, onderdrukken, en de ongewensten wegjagen
Hier is het bericht Francken aan de Afghanen:
« Staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) heeft een brief opgesteld waarin hij Afghanen afraadt om asiel aan te vragen in België. De mededeling staat te lezen op Facebook. Begin oktober was al een vergelijkbare oproep opgesteld om potentiële Iraakse asielzoekers op andere gedachten te brengen. »http://deredactie.be/cm/vrtnieuws/binnenland/2.40548?eid=1.2506811
En de Facebook-pagina van het Ministerie voor vreemdelingenzaken waar ze Aghaanse minderjarigen en alle andere Afghanen bedreigen met gedwongen terugkeer! “De belgische overheid heeft besloten asielaanvragen te weigeren van afghanen die zeggen minderjarig te zijn, tenzij bepaalde voorwaarden vervuld zijn.”
« Tijdens de zomer van2015 is hetoorlogsgeweld in Afghanistan weer in alle hevigheidopgeflakkerd. InKaboel vonden tientallen zelfmoordaanslagen plaats,vaak gerichttegen konvooien aan de luchthaven, ook tegenregeringsgebouwen, hotelsen westerse doelwiten. Naast de tijdelijkeinname van de stad Kunduzdoor de Taliban eind september 2015, warener aanvallen en aanslagenin de noordelijke provincies Faryab,Sar-e-Pal, Badakhshan, Baghlan,Jowzjan, in de oostelijke provinciesNangarhar (waar ook IS aanwezigis) en Kunar, in de centraleprovincie Wardak, in de zuidoostelijkeprovincie Ghazni en in dezuidelijke provincie Helmand. Deze lijst isniet volledig. Enkel hetwesten van het land lijkt enigszins gespaard.»
Op 24 november 2015, publiceerde de site avocats.be een tekst met de titel
“Boodschap van advocaten aan asielzoekers: Welkom aan de asielzoekers in het Koninkrijk België.”Jullie moeten jullie niet laten ontmoedigen. ” Geschreven door PatrickHenry en Jean-Marc Picard, voorzitter en beheerder van deze site.
De titel is bemoedigend, maar voor de rest moeten we ons afvragen wat de auteurs nemen alvorens te gaan werken?
Volgens hen ligt de oorzaak van de moeilijkheden in het verloop van de asielaanvragen bij een verkeerd bericht van de overheid,
Want afgezien van dat bericht van de overheden is België een “democratische staat”, “die de internationale verdragen, [die] ervoor zorgen dat de mensen die asiel aanvragen worden ontvangen met waardigheid en respekt en dat hun aanvraag correct wordt verwerkt”.
Bovendien:”Advocaten zijn van mening dat de commissaris-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen […] en Fedasil […] naar behoren hun rol vervullen. “
Dus maak je geen zorgen dames en heren asielzoekers, België is een democratie en uw verhaal zal worden gehoord en u wordt verwelkomd met waardigheid. (maar pas op als je van Irak of Afghanistan komt!) “Velen van jullie komen om asiel te zoeken in ons land, en België heeft een efficiënt asielstelsel waarbij je uw aanvraag voor bescherming in de beste voorwaarden kunt indienen in overeenstemming met de Europese normen.”(wij groeten de flexibiliteit van de Europese normen)
We hebben waarschijnlijk uitgevonden dat mensen langer dan 6 maanden wachten om een antwoord te krijgen van hun asielaanvraag, dat mensen worden uitgezet voor dat hun asielaanvraag was beeindigd, dat mensen teruggestuurd worden naar landen waar hun asielaanvraag niet zal worden behandeld (bvb “Dublin” naar Hongarije enz …).
We hebben waarschijnlijk uitgevonden dat Dienst Vreemdelingenzaken voor hun deur de goede en slechte asielzoekers filtreren volgens de beslissingen van Théo Francken (Dublin, Afghanen , Irakesen,economische / politieke vluchtelingen, landen beschouwd als “veilig”….) We hebben waarschijnlijk uitgevonden dat een aantal van de asielzoekers in detentiecentra geraken op willekeurige beslissingen van Vreemdelingenzaken. We hebben waarschijnlijk uitgevonden dat CGVS de dossiers behandelen met als eerste beschouwing dat het leugenaars zijn zolang zij het omgekeerde niet bewijzen, en dat de Raad van Betwistingen, waar ieder beroep kan doen tegen op een beslissing van Vreemdelingendienst of CGVS, allemaal profiteurs zijn .We hebben waarschijnlijk uitgevonden dat het niet eenvoudig is om een advocaat te vinden, nog moeilijker een advokaat die zich betrokken voelt om het lot van zijn cliënt.. En wanneer die advokaten bestaan, kunnen we ons ook voorstellen hoe moeilijk het moet zijn geconfronteerd te zijn met een kafkaëske beleid waar wetten zelfs niet gerespekteerd worden. De race tegen de beslissingen van Vreemdelingenzaken, de verscheurde gezinnen, de mensen teruggestuurd naar hun eigen dood … ja, we hebben dat allemaal uitgevonden..
Dus dank u heren advocaten om alles terug op orde te schrijven.En bedankt voor deze les in optimisme en enthousiasme voor de democratie.
En voor degenen van slechte wil: Zou het geen oproep zijn om sans papiers en asielzoekers aan te moedigen zich te melden en zich te laten ficheren aan Vreemdelingendienst met de gevolgen daaraan?
Op 16 november 2015 klommen acht mensen zonder papieren in twee kranen te Brussel. De meesten bevonden zich al meer dan 10 jaar op Belgisch grondgebied. Vele waren al enkele jaren geëngageerd in bewegingen die strijden voor sans-papiers. Zij gingen opnieuw tot actie over om toegang te krijgen tot hun vervloekte papieren.
Gedurende drie dagen vonden er onderhandelingen plaats. De Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) had hen voogesteld naar hun bureau te komen om te praten. Argwanend hebben ze geweigerd en uiteindelijk hebben ze van de DVZ een document geëist wat stelt dat hun dossier zal worden herbekeken. DVZ heeft dit geweigerd.
Uitgeput na twee nachten en nog een derde dag in de top van de kraan, geteisterd door wind en regen, hebben vier personen met tegenzin besloten om naar beneden te komen. De andere vier besloten echter niet uit de kranen af te dalen. Daarop klommen brandweermannen naar boven, maar, verrassing, het waren politieagenten in vermomming!
De vier personen moesten ook naar beneden en alle acht werden ze onmiddelijk gearresteerd en meegenomen naar het commissariaat.
Na contact met DVZ werden er twee vrijgelaten. De zes anderen werden weggeleid naar onze gesloten centra in afwachting van hun uitzetting.
Momenteel zit dus één vrouw opgesloten in Brugge, drie mannen in het gesloten centrum van Vottem (waarvan één werd vrijgelaten na één week opsluiting), één in het gesloten centrum van Merksplas en één in het gesloten centrum 127bis van Steenokkerzeel.Twee van hen hebben een ticket gekregen voor hun uitzetting op 1 decembre terwijl ze op 2 decembre voor de rechtbank moeten verschijnen tengevolge de indiening van een aanvraag voor hun vrijlating. Opvallend is hun verspreiding, opgezet om hen uit elkaar te halen en bezoeken te bemoeilijken.
Zelfs wanneer deze actie voor velen “onvoorbereid”, “op het foute moment” of “zonder nadenken” lijkt, weerspiegelt ze de urgentie en de noodzaak van een oplossing voor sans-papiers en de nood van enkelen om de strijd voor dit stukje papier dat hen toelaat om hun leven voort te zetten .
Volgens één van onze contacten is het gesloten centrum 127bis overbevolkt. De meerderheid van de gedetineerden zijn van Marokkaanse of Afghaanse origine, gearresteerd in de publieke ruimte, bij hun thuis of in DVZ. Velen hebben hier een vrouw, kinderen, al jaren werk en een “normaal” leven, zij het ondergronds en beperkt gezien hun gebrek aan “papieren”.
De echo van de gesloten centra:
“Elke dag nieuwelingen, elke dag uitzettingen, zelden vrijlatingen”
19/10/2015: Sharif, een jonge Afghaan, 17 jaar oud, kwam naar België via de Balkanroute in maart 2015. Hij probeerde een asielaanvraag in te voeren. De Dienst Vreemdelingenzaken verklaarde hem als ‘Dublin’, want hij was langs Bulgarije gereisd. Hierbij verklaarde de dienst Vreemdelingenzaken, na een bot test, hem volwassen ondanks zijn documenten uit Afghanistan en de erkende probaliteitsfouten van bottesten door alle wetenschappers. Hij werd gearresteerd op 14 september 2015 en vastgehouden in het gesloten centrum 127bis, waar hij uit wanhoop,probeerde zelfmoord te plegen.
Hij werd gedeporteerd met geweld naar Bulgarije op 27 september 2015. Na te zijn gearresteerd en geslagen bij zijn komst in Bulgarije, bracht hij een week op straat door en kwam tenslotte terug naar België. Dit alles op 17 jaar ! Hij is nog steeds erg getraumatiseerd en blijft bang.
Hier is zijn getuigenis in Pashto met simultane vertaling naar het Frans.
Q: Sinds hoe lang zijt je hier in Belgie?
C: 6 maanden.
Q: Wat is er gebeurd? Ze hebben hem gearresteerd en hij ging naar het gesloten centrum 127 bis …
C:Als ik de asielaanvraag ïntroduceerde, zei ik at ik minderjarig was op basis van mijn documenten. Ze hebben dit niet aangenomenen hebben mij een medische test doen ondergaan. Ze zeiden dat ik ouder was dan wat op mijn Afghaanse identiteitskaart werd geschreven. Na 6 maanden, gaven ze me een datum , ik dacht dat dit was vooreen interview bij CGVS. Maar het was niet het geval, na 6 maanden brachten ze me naar het gesloten centrum, ze wilden me terug naar Bulgarije sturen.
Q: Hoe was het in het gesloten centrum?
C:Het was erg moeilijk, in het gesloten centrum besteden ze geen aandacht aan de mensen. Mensen worden slecht behandeld. Ik voel me verdrietig omdat ze niet in mijn leeftijd geloofden, ze behandelden mij als eenvolwassene. Dat was erg moeilijk voor mij.
Q: Het was moeilijk. Hij sneed zichzelf, hij heeft zichzelf gemutileerd ?
C:- Hij zegt: het was te hard voor mij in het gesloten centrum. Ik was zeer vervelend. Ik wist niet wat te doen. Ik was in de gevangenis,hoewel ik niets verkeerd had gedaan. Ik had alleen maar mijn eerste verzoek in Bulgarije geïntroduceerd. Daar zijn de vluchtelingen niet gerespecteerd. Het leven is er hard. Dat is de reden waarom ik Bulgarije verliet , om hier te komen, om hier asiel aan te vragen in België. In het centrum, sneed ik mijn hand omdat ik genegeerd werd. In het centrum, wat ik deed kon hen niets schelen.
De Sociaal assistent van het centrum vertelde me,nadat ik mijn hand had gesneden, dat ik mij nog meer kon snijden ,het zou niets veranderen aan het feit that ze me terug zou sturen naar Bulgarije.Daarna werd ik in isoleercel geplaatst, waar het helemaal donker was. Het was echt moeilijk.
Q: Toen werd hij meegenomen naar de luchthaven om hem te deporteren naar Bulgarije?
C; -Hij Zegt: Ik wist niet eens dat ik de dag erna zou worden uitgezet. Ik was in de activiteitenruimte. Ze kwamen om te vragen naar de receptieruimte te gaan. Toen ik aan de receptie aankwam, namen ze me mee naar de isoleercel en lieten ze me daar,helemaal alleen. Zij vertelden me dat ik zou naar Bulgarije vertrekken de dag daarop. Ik bleef in de cel de hele nacht tot de ochtend toen vier mannen me kwamen op halen. Ze bonden mijn voeten en mijn handen vast.
– Het was om 04:00 s’porgens dat ze me kwamen oppikken. Ik had niets geeten en niet geslapen. Ze reden me naar de luchthaven.In de auto maakten ze mijn voeten en mijn handen los. Maar toen we de luchthaven bereikten heb ik gezegd dat ik niet weg wou. Ik weigerde te vertrekken, vandaar bonden ze me nog sterker de handen en de voeten en ook de mond. Met vier droegen ze mij naar het vliegtuig .
Q: Dus, dan vloog hij naar Bulgarije, en wat is er toen gebeurd?
C:- Hij zegt: Toen lieten ze me met de Bulgaarse politie op de luchthaven, ze deden me in een cel voor één nacht. De dag daarna kwamen ze en gaven ze me een papier die verklaarde dat ik het recht niet had om te verblijven in Bulgarije . Op die papier stond geschreven: uw zaak hier is gesloten, je moet Bulgarije zo snel mogelijk verlaten.
Er was ook een tweede optie zeiden ze :als je echt wilt in Bulgarije blijven, kunt u een appartement huren en terug bij ons komen met alle contracten enz. Zodat u een asielaanvraag kan herinvoeren en wachten om te zien of het wordt aanvaard of niet. Ik had geen geld , het was echt heel moeilijk.
Q:In Bulgarije, hebben ze u ook niet beschouwd als minderjarig?
C:Hij zegt: toen ik aankwam in Bulgarije, had ik heb niet mijn ID-kaart bij me . Ik vertelde hen mijn leeftijd, maar mijn tolk vertaalde verkeerd: hij heeft het Afghaanse jaar veranderd in de Europese kalenderjaar, zodat ook daar ik beschouwd werd als een volwassene.
Q: Wat deed hij daarna in Bulgarije, gezien de twee voorstellen, heeft hij besloten weg te gaan of een appartement te huren ?
C: Hij zegt dat wat betreft het tweede voorstel,dat hij geen geld had om een appartement te vinden. Hij bracht een week door op straat. Tenslotte ging hij terug weg. Hij kwam hier terug. Want zoals hij al zei , hij heeft een oom hier, een lid van zijn familie.
Q: Wil iets anders toevoegen?
C:Hij zegt: ja, mijn gezondheid is zeer slecht nu, ik kan niet goed meer denken. De dingen die mij gezegd wordt, vergeet ik de dag erna.Ik ben echt niet rustig. Ik kan echt niet accepteren dat ik als een minderjarige word afgewezen terwijl ik hen de documenten gaf, de echte ID-kaart enz. Ik voel me zo triestig dat ze me niet accepteren.Dat is wat hem het meest pijn doet, zegt hij.
Q: Hij is zeer getraumatiseerd…
C: Hij zegt: in Bulgarije ken ik niemand, heb ik geen familie. Hier heb ik een gezin, ik heb een oom die als een vader is voor mij. Ik dacht dat ik naar school kon gaan, de taal leren en vooruitgaan in mijn leven. Maar ik had niet verwacht dat ze me een leugenaar zouden noemen. Mijn droom was om hier bij mijn oom te wonen, en om mijn studie voort te zetten. Ik ben erg verdrietig dat het niet werkt.
14/10: Bevestiging dat de uitzettingsvlucht naar Nigeria zal vertrekken vanaf militair vlieghaven van Melsbroek . Volgens wat we te weten komen zou die vertrekken deze avond . Te bevestigen.
13/10: Een mobilisatie gedurende twee dagen in Rome tegen de collectieve vlucht, gezien aantal Nigerianen verzameld verzameld in retentie centrum ( ponte galera à Rome) de laatste dagen en de grote kans dat de Frontex daar zal langs komen om de mensen op te pikken!
Tenminste 5 mensen, 4 opgesloten in Merksplas en een in Vottem werden naar de isolatie cellen van het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel geplaatst om op 14/10/2015 met een vlucht naar Nigeria terug te sturen.
Zoals voorzien zullen de uitzettingen versneld worden dankzij Frontex /Europa
01/10/2015
Hassan who had been retained in the closed centre for two months and a half was deported by the State this morning. During his imprisonment, Hassan never let himself be pushed around. First, he tried to escape from the closed centre in Bruges; which resulted in him being beaten and transferred to the 127bis centre. Then he kept disobeying the guards; these dogs who earn their living the ugliest way possible. Thirdly, at the 127bis when trying to encourage rebellion, increasing the pressure, even spending one day and one night on the roof of the prison, on 20th of September. Lastly, shouting his hatred for imprisonment, borders, States, the police and everything that places bars around his life, our lives.
After spending the night on the roof of the 127bis closed centre, he was transferred to Merksplas by the Office. After a few days he got a plane ticket for Tunisia, flight foreseen on Wednesday 30th of September. In the meantime he was kept in solitary confinement, isolated from the other detainees, out of fear that his rage would again contaminate the others. Yesterday, the police drove him to the airport, but Hassan resisted once more, cutting himself with a razor blade. He was told they would drive him back to Merksplas. But things did not happen that way. Last night, the guards barged into his cell, they tied him and took him to the airport for a new flight, after beating him again.
Hassan is our companion. The path he chose is the only one that can really endanger the routine of imprisonment and deportation of travellers with no visa, borders’ burners. We don’t have anything to expect from the politicians and the state who only try to make their deportation system more efficient, faster and more successful. It is through our own impulsions, insubordinations, and revolts that the closed centres will perhaps be brought down one day.
To end with this news item, here are some sentences our friend used to chant, and that should be heard much more often in these infamous prisons that the State calls closed centres: States, murderers, Politicians, murderers, Police, murderers, Borders, murderers, F.. capitalist system, murderers ACAB, For Freedom! Long live anarchy!
Unpdate 26 septembre
Tengevolge de repressie op de “actors” van de “troubles” van verleden week, schijnt het dat alles terug kalm is geworden in het gesloten centrum .
En toch: Een tiental Iraakse mannen werden uit het gesloten centrum 127 bis bevreid en naar een open centra gestuurd waar hun asiel aanvraag zal worden behandeld. Ze vroegen GEEN vrijwillge terugkeer en waren GEEN Dublin zoals T . Francken in media berichten beweerde. De media’s hebben weerom de verklaringen van hun minister gecopieerd zonder enige analyse van wat verlaard wordt!
Poroep van gedetineerden uit het gesloten centrum 127bis: “Dank u aan de demonstranten die 3 opeenvolgende dagen zijn komen aanmoedigen, Dank u aan de medegevangen die met ons aktie gevoerd hebben, Dank u aan de LDH en MRAX die druk hebben gezet op de autoriteiten op hun bezoek in het centrum op woensdag, Dank u aan onze Tunesische vriend die op het dak is gekropen en zo de aandacht van de media’s aantrok. Tien van ons werden vrijgelaten. dit is een overwinning. VRIJHEID!”
Zou je niet beschaamd worden Belg te zijn bij het zien van de praktijken van onze regering en zijn administratie?
Hun antwoord op deze “vluchtelingencrisis”, geen menselijkheid, geen rechtvaardigheid; alleen een beleid dat even hypocriet is als verwerpelijk.
Het belangrijkste en enige doel -die de meest weerzinwekkende methoden lijkt te verrechtvaardigen- is de boodschap buiten onze grenzen te verspreiden: ‘Kom niet naar België, je zult hetzelfde beleven als je broeders en zusters. Ga ergens anders! ‘.
Terreurcampagne, onzichtbaar in de media,
Enkele tientallen Irakezen werden gearresteerd bij de DienstVreemdelingenzaken (DVZ) en direct achter de tralies van het 127bis en het Caricole gezet. Isolatie, de hardheid van de gevangenis en de detentieomstandigheden worden sinds jaren aangeklaagd door veel verenigingen, waaronder ook het Comitee ter voorkoming van foltering.
Het Comissariaat Generaal voor Vluchtelingen en Staatslozen (CGVS) kondigde de bevriezing van de beslissingen met betrekking tot asielaanvragen van Irakezen aan “na de installatie van tal van asielzoekers, vooral Irakezen”, in het Parc Maximilien.
Op hetzelfde moment, lanceerden de minister Francken en zijn regering een campagne rond het thema ‘Bagdad lijkt weer veilig te zijn, we moeten in staat zijn om ze terug te sturen’
Andere mededelingen van de overheid over vermeende ‘vrijwillige terugkeer’ en deportaties van de Iraakse vluchtelingen onder de Dublinakkoorden hebben als doel de vluchtelingen te terroriseren, hen te laten denken dat zij binnenkort ook naar hun land kunnen verzonden worden.
Wat zou meer afschrikkend zijn voor al diegenen die hun asielaanvraag aan DVZ nog moeten indienen?
Verontwaardigd over hun willekeurige en onverklaarbare opsluiting, onder druk gezet en misleid door het democratisch beeld van onze regering, reageerden gedetineerde Irakezen. We kunnen dat begrijpen.
Een beweging van protest ontstond in de gesloten centra, en de Irakezen werden zeer snel vergezeld door andere gedetineerden, die opgesloten waren voor lange periodes (tot 8 maanden), soms met hun vrouw en/of kind (eren) in België. Een reeds broeiende woede flakkerde op, een hongerstaking werd begonnen, samen met ongehoorzaamheidsakties zoals de weigering om naar hun cellen terug te keren na de wandelingsuur.
Ook hier heeft DVZ, geholpen door de direktie van het centrum, methoden die slechts in een bananenrepubliek gebruikt worden.
Gewoon walgelijk …
De administratie toonde een ‘begrip’ voor de “Irakese situatie”, en later, gezien de verspreiding van de beweging, stelden ze voor aan elke gemeenschap een woordvoerder te benoemen om een ” dialoog te vergemakkelijken “.
Deze woordvoerders konden zich uiten voor de demonstranten en camera’s .
Maar niet met goede bedoelingen werd dit beslist, het was een valstrik: ALLE woordvoerders van de Irakezen, Marokkanen, Tunesiërs, Algerijnen werden vervolgens geplaatst in opsluitingscellen(cachots) en overgebracht naar andere opsluitingcellen, in andere gesloten centra.
Voor zover wij weten is dit minstens zo in de centra van Brugge en Merksplas.
Hun telefoonmogelijkheden zijn beperkt tot 30 minuten per dag. Bezorgdheid van de directie? Nee. Angst voor de veroordeling van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens? Waarschijnlijk …
De administratie maakt gebruik van immorele methoden, waardig aan de methoden van totalitaire regimes.
De meeste media interpreteren alleen maar hun gepolijst communicaties,zonder onderzoekwerk.Nochtans is dat de basis van de journalistiek.
Zoek de zaak beter uit, de DVZ liegt en manipuleert (u)!
Het is tijd dat we dit doen stoppen, om die verfoeilijke praktijken en manipulaties stop te zetten. Het is tijd dat we in opstand komen, zoals de gedetineerden, die het durfden te doen in het centrum. Als we niets doen, zullen we ook bloed aan onze handen hebben.
Mijnheer R werd 4 maanden geleden gearresteerd in de luchthaven. Hij is Congolees, kwam uit Zuid-Afrika, en kwam naar hier via Duitsland. Sinds zijn aankomst zit hij opgesloten in de Caricole. Hij heeft een asielaanvraag ingediend die hem geweigerd werd. Dienst Vreemdelingenzaken wil hem uitzetten naar Bangkok want volgens hen komt hij van daar omdat zijn GSM van daar komt!
Hij vertelde ons dat hij in Carcole kon vaststellen dat de meerderheid van de Congolezen bij aankomst teruggedreven wordt bij gebrek aan adres in België, woonplaats enzovoort. Hij wijt dit aan het racisme tegen de “zwarten”.
Een van zijn medegedetineerden werd eveneens uitgezet naar Bangkok en werd hevig geslagen door de politie in de luchthaven. Hij kwam uiteindelijk aan in Bangkok en werd daar veroordeeld tot één jaar cel voor… illegale immigratie!
Mijnheer R is bang om naar Bangkok te gaan, een land dat hij niet kent. Ten einde raad vraagt hij aan DVZ om uitgezet te worden naar DRC.
Hij ondergaat een tweede uitzettingspoging op 24/9 naar Bangkok en is tot alles bereid om deze uitzetting te verhinderen.
24/09, directe vlucht naar Bangkok om 13u3O TG 935 en SN8601
Afspraak om 11u3à aan de balie om te spreken met de passagiers.
Protestmail en -fax naar twee luchtvaartmaatschappijen die bekend staan om hun uitzettingspraktijken:
Brussels Airlines (vraag dat het bericht wordt doorgegeven aan de boordcommandant) Email:customer.relations@brusselsairlines.com
Fax 027233599 / 02/7238496 / 027534931
Tel 078 188889 / 027232345/027232362
een naar de verantwoordelijken voor de uitzettingen:
(Nederlands vertaling welcom)
We were very few in front of the 127bis closed centre to encourage the detainees among whom 30 are on hunger strike. Quite sad, all the more since the detainees had organised themselves and were expecting us. In the backyard of the first building, they were over 50 with their banners, shouting for liberty, expressing their anger and incomprehension of their arbitrary imprisonment. The management had allowed them to stay there until 2.30 p.m. Then they refused to go back inside, and long exchanges were possible between the demonstrators and the detainees. They told us about the absurdity of their detention, the violence in the centre, their arrests etc. Many Iraqis were arrested at the Foreigners Office when introducing their asylum requests. One may wonder if it is a deliberate policy aiming at discouraging Iraqi refugees – notably those who are still present in the Maximilien parc- from requesting asylum in Belgium. In any case, these massive detentions will have that effect. Is it a decision by the Minister Francken, or by a very powerful administration that no one controls anymore? It is to be clarified, but the process followed is iniquitous.
The detainees are either asking for their transfer to an open centre for their asylum request to be dealt with, or for an Order to leave the territory to be able to leave this “bullshit country” that doesn’t want to welcome them and “treats them like animals”. Others have been in Belgium for 10 years sometimes and they have wives and/or children here. They all tell us that the centre is a real prison and that it should not exist, that it is a place of lawlessness. Others say that they will continue their hunger strike, that they will not give up the fight. One man climbed on the roof of the centre with banners and he was shouting “Anarchia, Liberta!”.
A police cordon prevented us from meeting the prisoners in the second wing. They told us that the tension was too high there and that it could degenerate into a riot inside the centre. Seen the number of policemen and demonstrators, we had to renounce, and we stayed there in front of the cordon cooking under the sun.
The detainees want to speak with the media. They also want to meet a representative of the Foreigners Office as well as Theo Francken who apparently hastened to say he refused!
At 9 p.m. the detainees were stil in the backyard, and the one on the roof threatened to jump and commit suicide. A very large “security” cordon was established around the centre. Three friends who wanted to enter were arrested.
They could get close to the centre before their arrest. Several detainees of the second wing were in the backyard and they were all shouting for freedom, happy to see new people coming to support them. These detinees were forced to go back inside around 11 p.m. by the “police special forces”. This morning, the three militants who had been arrested were released and the detainee who was on the roof was arrested and placed in a confinement cell.
We also heard that 2 Somalians have been on hunger strike since their arrival at the centre and that they are in a very bad state. Their co-detainees are extremely concerned. They say that they are letting them die in silence! Other (bad) news, “plane tickets are being distributed” to the “Dublin” people and the deportations are increasing, one of the means they use to get rid of these killjoy!
Short Update 20/09: Detainees were waiting for us in the backyard of the centre with banners, shouting for freedom A man climbed on the roof with many banners. In a second wing we could not get close to the tension was extremely high. They are all furious and ask us to continue to support them. At 9 p.m. the detainees were still in the backyard, refusing to go back inside, and the man on the roof was threatening to jump. A large security perimeter was established by the police and three friends got arrested.
Tervuursesteenweg300, 1820 Steenokkerzeel
Met de trein Noordstation 13u03 of 14.03 richting leuven stop in Nossegem ,
Met de fiets afspraak aan Jubelparkmuseum om 12.30 uur. Hongerstaking in het gesloten centrum 127 bis en het gesloten centrum Caricole
Op 18/09/2015 zijn meer dan 60 gevangenen van het gesloten centrum 127bis en 15 van het gesloten centrum Caricole een aktie van hongerstaking begonnen
Sinds twee weken worden Irakesen gearresteerd aan Vreemdelingenzaken bij het indienen van hun asielaanvraag en opgesloten in onze gesloten centra. Ze zijn met 29 in het gesloten centrum 127bis en 11 in het gesloten centrum De Caricole.
Ze zijn een hongerstaking begonnen om de regularisatie van hun situatie en hun vrijlating te eisen. « We zijn asielaanvragers en we hebben niets te doen in een gevangenis » In een berichtgeving op 17/09 verklaarde Francken dat 78 Irakesen een vrijwillige terugkeer hadden aangenomen en in een vliegtuig zouden worden gezet. Na contact met de betrokkenen vernemen we dat geen enkele van hen een vrijwillige terugkeer hebben gevraagd..
Deze opsluitingen maken duidelijk deel uit van een strategie om Irakesen van de Maximiliaan park te ontmoedigen om een asiel aanvraag in te dienen
Vele co gedetineerden, Syriers, Marokanen, Tunesiers, Algerijnen….zijn solidair met hen en sommigen van hen zijn ook in hongerstaking. Sommigen van hen zeggen ons dat ze al jaren in Belgie wonen en vrouw en kinderen hier hebben.
Ze klagen allen het racisme in de centra aan en eisen de vrijlating van iedereen. Neen aan de gesloten centrum, stop de uitzettingen
We vernemen van de Nederlandstalige media dat de Dienst Vreemdelingenzaken een “vrijwillige terugkeer” van 78 Irakezen organiseert. 40 zouden op het vliegtuig worden gezet deze vrijdag 18/9/2015 en 38 woensdag, 23/09/2015.
Het CGVS had de tijdelijke bevriezing van de beslissingen over asielaanvragen van Irakezen aangekondigd; we lezen op de website van het CGVS op 3 september 2015: “Uit een eerste analyse van recent ingediende asielaanvragen van personen afkomstig uit Bagdad (Irak) blijkt dat veel asielzoekers gelijkaardige feiten op eerder stereotiepe wijze aanhalen. Zij voeren hierbij vaak onvoldoende elementen aan die wijzen op een reëel risico bij terugkeer. Bovendien blijkt uit een aantal bronnen dat de actuele veiligheidssituatie in Bagdad verschilt van die in 2014. De situatie is er niet langer van die aard om te stellen dat elke persoon afkomstig uit Bagdad een reëel risico bij terugkeer heeft. “- Ziemeerop: http://www.cgvs.be/nl/actueel/tijdelijke-beslissingsstop-voor-asielaanvragen-van-irakezen
Sindsdien geen nieuws meer. Niemand onder hen wilde opnieuw met ons praten. NGO’s werden gealarmeerd en probeerden op hun beurt contact te nemen met het centrum en de Irakesen daar opgesloten, zonder succes.
Maar waarom zouden die Irakezen die een vrijwillige terugkeer hebben aanvaard dan opgesloten zijn? Waarom willen ze met niemand meer praten?
Wat betekenen deze overhaaste deportaties, georganiseerd door het CGVS en de Dienst Vreemdelingenzaken slechts 15 dagen na de bevriezing, en zonder een duidelijk beeld van de situatie ter plekke?
Het lijkt ons duidelijk dat de meerderheid van die mensen onder druk gezet zijn en dat elk contact met de buitenwereld hen verboden werd.
De term “vrijwillige terugkeer” rijmt voor ons met collectieve uitzettingen per charter onder bedreiging.
Onze Belgische en Europese autoriteiten zullen niet stoppen met het weigeren en uitzetten van migranten, of het nu aan de grenzen is of in de Europese landen en zo de oorlog tegen migranten die al meerdere jaren aan de gang is verder te zetten.
Deze 14/9/2015 vernemen we dat in een van de twee vleugels van het gesloten centrum 127 bis 25 Irakezen zijn opgesloten. De meerderheid werd gearresteerd aan Dienst Vreemdelingenzaken in het kader van een oproeping. Ze hebben hen gezegd dat ze in het gesloten centrum zijn in afwachting van de bevestiging dat ze niet “Dublin” zijn (dat ze niet gepasseerd zijn in een ander Schengen-land waar ze hun vingerafdrukken hebben achtergelaten, en naarwaar de DV hen met plezier zullen uitzetten). Het gebeurde in het verleden niet vaak dat Irakezen in gesloten centra terechtkwamen, en nu zijn er 25 op 2 weken tijd!
Dienst vreemdelingenzaken, de organisator van de opsluitingen en uitzettingen van de “ongewensten”, heeft de kwalijke gewoonte om regelmatig een categorie personen of een nationaliteit te selecteren, om druk uit te oefenen en om de geviseerde groepen te intimideren (Afghanen, Congolezen, Albanezen, Guineeërs….).
Sinds er talrijke Irakezen zijn toegekomen in het Maximiliaanpark om een asielaanvraag in te dienen, heeft de DV gekozen om de druk op deze gemeenschap op te drijven.
De Irakezen in het centrum zijn verontwaardigd en zeggen dat ze slecht behandeld worden, dat ze aan hun lot worden overgelaten en dat ze geen juridische bijstand hebben. Ze roepen onze hulp in!
En ze hebben herladings ticket nodig om te kunnen bellen
dus herhalen we:
“U kunt de gedetineerden helpen door een Lycamobil-herlaadkaart van 5 of 10 euro te kopen in uw nachtwinkel, boekhandel of kruidenier. Zend ons de PIN-code van deze herlaadkaart per mail naar ons adres gettingthevoiceout(at)riseup.net. Wij sturen die PIN-code per SMS naar de gedetineerde zodat hij/zij verder contacten kan houden met de buitenwereld.
U kunt ook 5, 10 of 20 euro (of meer!) storten op onze rekening, of een doorlopende opdracht aan uw bank geven, op naam van
“Collectif Contre Les Expulsions”
Bank Triodos BE58 5230 8016 1279” BIC: TRIOBEBB
Vermelding: gettingthevoiceout
“The arrival of refugees to the EU is often chaotic and messy. But when it comes to getting rid of those who aren’t wanted, the system is extremely efficient.”
Vraag: Hoe gaat het ? Antwoord: Helemaal niet goed.
V : Waar hebben ze je aangehouden ?
A : Ik verkocht sigaretten op de markt van het slachthuis. Ik bracht een nacht door op het commissariaat en de dag erna werd ik opgesloten in Brugge.
V : Werd je alleen opgesloten?
A : Toen ik aankwam in het gesloten centrum, werd ik naar een vleugel gebracht met 30 personen.
V : Hoe voel je je bij die opsluiting?
A : De agenten doen alsof ze ons goed behandelen maar je ziet achter hun glimlach dat ze ons verafschuwen. Bijvoorbeeld vanochtend kregen we kaas die al drie dagen vervallen was. Als je protesteert, is het eenzame opsluiting in het cachot. Ze nemen je telefoon af om 22u, alles is georganiseerd zoals in een gevangenis. Een routine. We slapen met z’n dertig in een zaal. Net zoals in de gevangenis in ons thuisland.
‘s Ochtends krijgen we een ontbijt. Daarna gaan we buiten op de kleine binnenplaats. Daarna moeten we terugkeren naar een zaal waar er zelfs niet genoeg plaats is voor iedereen. Sommigen moeten rechtop blijven staan. De douche is er enkel voor als je gaat fitnessen. Als je niet naar de fitnesszaal gaat, heb je geen recht op een douche. Een keer per dag.
V : Kan je ons vertellen hoe je in Europa bent toegekomen? .
A : Ik kwam toe in Italië in 2005. Ik werkte in het zwart in de landbouw, ik werd opgelicht door mensen die me geld vroegen om een verblijf te hebben.
Daarna had ik een drugsprobleem. Ik werd een keer opgepakt en zelfs al vond de politie niets behalve drie gsm’s werd ik veroordeeld tot 5 jaar gevangenis.
V : Hoe lang ben je in de gevangenis gebleven ?
A: 4 jaar en 4 maanden.
V : En daarna ?
A : Ik was het noorden kwijt gedurende een jaar, voor ik naar vrienden hier in Brussel kwam.
V : En om te overleven verkocht je sigaretten?
A : Ja en ik was niet de enige. Ik ben er nog anderen tegengekomen die dit deden. Ik dacht dat het niet zo erg was.
V: Waren er nog andere sigarettenverkopers toen je werd opgepakt?
A: 7 of 8, maar de anderen werden onmiddellijk vrijgelaten want ze hadden papieren. De politie had het op mij gemunt want op een keer heb ik een conflict gehad met een politie-agent en ik werd geslagen en ik kwam op spoedgevallen terecht.
V: Hoe was het op het commissariaat ?
A: Ik heb zelfs geen zin om over de politie te praten, ik was geïntimideerd, telkens als je iets zegt moet je hun geweld ondergaan. Ik ben woedend op hen.
Er moet een oplossing gevonden worden om ons hier weg te halen. We kunnen niet meer, we aanvaarden het niet maar de meerderheid leg er zich bij neer. En we zijn hier met allemaal verschillende nationaliteiten, dus kunnen we niet goed onderling communiceren om ons te organiseren.
Ik heb hier niets misdaan in België. Mijn advocaat die me toegewezen werd, zegt dat mijn verleden in Italië mij parten speelt.
V: Wil je er nog iets aan toevoegen?
A: Het dagelijkse leven is zwaar, je kan niet rusten, er is veel spanning door de stress en de vermoeidheid.
Op 4/09 vernamen we dat 2 Irakezen werden opgesloten. Op 08/09/2015 vernemen we dat ze al met meer dan 15 zijn in het gesloten centrum 127bis, voornamelijk afkomstig uit Bagdad. Bijna allen werden ze aangehouden bij de Dienst Vreemdelingenzaken op het moment dat ze hun asielaanvraag kwamen indienen!
Breng je vrienden in het Maximiliaanpark op de hoogte!
Er is een urgentiesituatie, genoemd een humanitaire crisis. Maar de term “urgentie” impliceert dat dat er enkel korte termijn oplossingen worden gevonden, en dat aldus elk project op langere termijn verhinderd wordt en dat zelfs de politieke oorzaak van deze urgentie wordt “vergeten”…
En nochtans zullen meer dan de helft van de vluchtelingen die momenteel in het Maximiliaanpark kamperen, in afwachting van hun asielaanvraag bij de Dienst Vreemdelingenzaken, een negatief antwoord krijgen op hun aanvraag vanwege het CGVS.
Bepaalde nationaliteiten staan momenteel in de top 10 van het CGVS (de Syriërs bijvoorbeeld) maar anderen dreigen teruggestuurd te worden naar hun land (50% van de Irakezen bijvoorbeeld). Zij zullen uitgewezen worden of zullen in de clandestiniteit moeten leven , en “mensen zonder papieren” worden met een bevel om het grondgebied te verlaten in hun pocket. Op 04/09/2015 vernemen we dat enkele Irakezen naar een gesloten centrum werden overgebracht!
Een asielzoeker zal aanvaard worden indien hij “reëel gevaar loopt……” bij zijn terugkeer naar zijn geboorteland! En op voorwaarde dat hij niet via een ander Schengenland is gepasseerd (Dublin3), waar hij onmiddellijk naar zal worden teruggestuurd.
Zo dreigen vele asielzoekers in het Maximiliaanpark opnieuw in een nachtmerrie terecht te komen: uitwijzing, clandestiniteit, opsluiting enz. door de zeer strikte normen die de administraties hanteren (UNHCR, CGVS, Dienst Vreemdelingenzaken…).
Het Europese migratiebeleid verhindert de komst van deze migranten door ze te blokkeren aan de grenzen. Voor wie door de mazen van het net kan glippen, filteren ze hen en maken ze een onderscheid tussen aan de ene kant de “goeden”, de “echte” en aan de andere kant de “slechte”, de “valse” vluchtelingen. En Zonder te melden de vluchtelingen die het etiket “economisch” opgeplakt krijgen (vraag: heeft economie echt niets te maken met politiek?), of die van een “veilig” land komen volgens CGVS en van wie het asielverzoek zal geweigerd worden binnen de 15 dagen.
Parallel met de dringende hulp die burgers bieden, zullen er heel wat andere acties nodig zijn om de uitgeslotenen van ons migratiebeleid te ondersteunen die niet kunnen/willen terugkeren.
Heel wat andere initiatieven/acties zijn absoluut noodzakelijk om dit systeem van uitsluiting (dat niet enkel op migranten van toepassing is trouwens) en grenzen uit te schakelen, systeem eigen aan onze huidige maatschappij.
Vele onderzoekers, antropologen, sociologen enz bevestigen dat de opening van de grenzen voordelig is voor iedereen.
Onze strijd tegen deze beleidsmaatregelen, de strijd van de uitgeslotenen, de strijd van de vluchtelingen, de strijd van de mensen zonder papieren, is gelinkt aande verschafte humanitaire hulp. Als wij deze strijd niet ondersteunen, dreigen wij eeuwen lang aan humanitaire hulp te doen, …..en nog altijd in alle urgentie.
Na een lange tijd van inactiviteit vanwege onze kant, bij gebrek aan kandidaten voor om naar de bewoners van de centra te luisteren, gaan we terug van start (met twee ….. we verwelkomen dus ook andere kandidaten!)
De eerste indrukken sindsdien: Veel overplaatsingen. Verscheidene gevangenen worden voortdurend van het ene centrum naar het andere verplaatst omdat zij “het gemeenschapsleven in de centra zouden verstoren”. Zij die zich verzetten dus. Een van hen werd zeer zwaar in elkaar geslagen door de gevangenisbewakers in het gesloten centrum van Brugge net voor zijn transfer.
– Een gevangene wacht al bijna acht maanden in de gesloten centra op een DNA-test die moet bevestigen dat zijn zoon, die in België verblijft, wel degelijk zijn zoon is. Hij is zelf al 5 jaar in België. Hij pleegde een misdaad en over zijn straf werd beslist in de rechtbank, maar er werd besloten hem de dubbele straf toe te kennen, voet bij stuk te houden en hem blijven vast te houden.
– Een man die al 16 jaar in België verblijft werd drie weken geleden gearresteerd. Nogmaals vanwege zijn gerechtelijk verleden! Hij heeft ook drie kinderen hier en moet dat bewijzen om niet het land te worden uitgezet! Hij weigert gescheiden te worden van zijn kinderen.
– Een jongen van 17 jaar is opgesloten in het gesloten centrum 127bis. De medegevangenen vinden dit onaanvaardbaar. De autoriteiten die instaan voor de rechten van het kind worden gewaarschuwd, maar zwijgen. De jongen wacht op een bot-onderzoek om zijn leeftijd vast te stellen, wat een geschatte leeftijd zal opleveren met een foutmarge van 2 jaar. Als het bot-onderzoek onthult dat hij bijvoorbeeld tussen 17 en 19 jaar zou zijn, zal hij meerderjarig worden verklaard!
– Een man is volgens zijn medegevangenen sinds 24 augustus in hongerstaking in centrum 127bis. Hij werd op 01/09/2015 meegenomen naar de luchthaven voor een vlucht naar Marseille. Hij weigerde, werd in de cel gestoken en vervolgens teruggebracht naar 127 bis.
De gevangenen in 127bis vinden het onaanvaardbaar dat sommigen van hun medegevangenen psychiatrische patiënten zijn en daar “niet op hun plaats zitten”, dat ze in een echte gevangenis zitten en dat ze verontwaardigd zijn door de opsluiting van een kind.
Verschillende gedetineerden van het gesloten centrum zijn een hongerstaking begonnen, voor enkele van hen al 5 dagen.
Ze eisen de behandeling van hun dossiers. Sommige zijn er al enkele maanden zonder dat ze nieuws hebben gekregen.
Sommige hebben geen advocaat en kunnen zich niet verdedigen, de directie zegt hen dat “een advocaat nergens voor dient, hun zaak is veel te erg.”
Ze zeggen hen de hele dag door dat ze “terug naar huis” moeten gaan.
Andere zijn al verschillende keren naar de luchthaven gebracht, maar konden niet op het vliegtuig gezet worden want hun ambassade weigert hen een laissez-passser af te leveren. Ze vragen zich af waarom ze maandenlang opgesloten blijven.
Ze zeggen ons:
– Ik verzaak niet aan mijn rechten
– Ze moeten de wet respecteren
– Ze moeten niet denken dat we idioten zijn
– Ik keer nog liever terug in een doodskist
De directie bedreigt hen met het cachot als ze hun acties verder zetten.
Ze hebben onze steun nodig.
Het Centrum voor Illegalen in Brugge (CIB) 112 plaatsen – ongeveer 750 personnen per jaar) Zandstraat 150, B-8200 Brugge Tel. +32 50451040 Fax. +32 50315956
Update 29/07: De zoon werd uitgezet en is in Belgrado. De ouders zullen deze vrijdag 31/7 uitgezet worden. Zich verzetten zullen ze niet doen: “Met de escortes is verzet onmogelijk. Wij hebben geen geluk. Wij vertrekken.”
De familie N. – vader, moeder en een zoon van 25 jaar – is in België sinds 2009. Zij werden op 14/04/2015 opgepakt en opgesloten in het gesloten centrum Caricole.
Zij zijn Servisch en behoren tot de Albaneessprekende minderheid. Zij hebben een asielaanvraag ingediend, een aanvraag tot regularisatie en een verzoek tot regularisatie 9ter voor mevrouw die psychisch en lichamelijk zeer ziek is.
Hun advocaat heeft beroep ingediend tegen het bevel tot verlaten van het grondgebied, tegen de opsluiting, tegen de pogingen tot uitwijzing.
Op 8 mei 2015 deed het Hof van beroep van Brussel volgende uitspraak, een première: “verbod aan de Belgische staat om ze van het gebied te verwijderen tegen hun zin voordat de raad en/of de kamer van inbeschuldigingstelling zich uitspreken over het lopende beroep.”
De advocaat klaagt de helse administratieve en gerechtelijke molen aan waarin de familie is verzeild.
Deze dinsdag 28/07/2015 zal de Dienst Vreemdelingenzaken proberen om de zoon onder escorte uit te wijzen hoewel het dossier van de volledige familie nog steeds in behandeling is.
De zoon wil zijn ouders niet in het gesloten centrum achterlaten en vraagt onze hulp om zijn uitwijzing te verhinderen.
Te noteren valt dat een betwistingsprocedure voor het Hof van Cassatie over de familie voorzien is op 19/08/2016 , maar het hof voegt eraan toe dat als hij wordt uitgewezen, de rechtszaak vervalt!
Vlucht JU301 Lucht Air Serbia naar Belgrado om 10u25
Afspraak in de luchthaven deze dinsdag om 8u25 om de passagiers op de hoogte te brengen van de vermoedelijke aanwezigheid van de jongeman achteraan in het vliegtuig.
En aan onze beleidsverantwoordelijken
– Dhr. M. F. Roosemont, Directeur Dienst Vreemdelingenzaken : Bur_Presse@dofi.fgov.be T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 ,
Eerste minister Charles Michel
Tél: 02 501 02 11 Fax: 02 512 69 52 e-mail: info@premier.fed.be
Dhr. Jan Jambon Vice Eerste Minister en Minister van Binnenlandse Zaken
Tél: 02 504 85 13
email: secretariaat.kabinet@ibz.fgov.be
EN aan
Dhr. Theo Francken
Staatssecretaris voor Asiel, Migratie, belast met Administratieve Vereenvoudiging
Tel: 02 206 14 21 – theo.francken@n-va.be
P.B. 246 Luik 2 4020 Luik
Telefoonpermanentie: 04.232 01 04 van maandag tot vrijdag 17u – 18u30
Mail: cracpe@skynet.be
Persbericht.
Maandagavond hebben wij verschillende telefonische oproepen ontvangen uit het gesloten centrum voor vreemdelingen van Vottem, over een poging tot zelfmoord die toen net had plaatsgevonden. Een man die sinds verschillende maanden in de zogenaamde “speciale vleugel” (groene vleugel) is opgesloten, heeft zichzelf gesneden op verschillende plaatsen op zijn lichaam en moest naar het ziekenhuis gebracht worden. Wij kennen zijn huidige gezondheidstoestand niet, maar wij vrezen dat zijn leven in gevaar is.
Deze vleugel genaamd “speciale vleugel” werd in juli 2014 geopend, na een beslissing van de vorige regering, en van de toenmalige Staatssecretaris van Asiel en Migratie, Maggie De Block. Het gaat om een beveiligde vleugel bestemd voor bepaalde “bewoners” van de gesloten centra die “onhandelbaar” zouden zijn, bijvoorbeeld personen met psychologische of psychiatrische problemen die volgens ons eerder zou moeten behandeld worden door gespecialiseerde instellingen. Maar ook gaat het in vele gevallen eenvoudigweg om personen die zich verzetten tegen hun opsluiting en de werking van het gesloten centrum, en zich vastberaden verzetten tegen hun uitwijzing, omdat zij geen toekomst meer hebben en/of zich in onveilig voelen in hun geboorteland, omdat hun familiebanden, hun leven hier is…
De zogenaamde “speciale” vleugel is voorzien om deze weerstand te breken: de gevangenen bevinden zich in afzonderingsregime, alleen in een kamer, dag en nacht, zonder dat dit regime onderhevig is aan de reglementering die de duur van de afzondering in het cachot in de gesloten centra beperkt. Zij zijn slachtoffer van allerlei repressieve maatregelen. In geval van protest wordt men beroofd van zijn GSM, zijn vulpen, van bezoekrecht, zo vermelden verschillende getuigenissen. Over het toezicht “zoals in Amerikaanse films”, vertelt een van hen: ‘s nacht om de 45 minuten doen de bewakers het licht aan om te controleren wat er gebeurt in de kamer – al ligt cel dichter bij de waarheid. Overal zijn er camera’s.
Het is hoofdzakelijk door dit afzonderingsregime dat sommigen het niet meer zien zitten… Sommigen van hen aanvaarden uiteindelijk hun uitwijzing, wat het finale doel was van deze mensonwaardige behandeling. Anderen plegen zelfmoord of doen een poging daartoe. Allen zijn ten prooi aan ernstige psychologische problemen. Een persoon die ten lange leste, na vele maanden onder dergelijk regime zijn uitwijzing aanvaardde, zei ons: Ik ben ten einde raad, zij hebben me kapot gemaakt; ik keer volgende week terug!
Wij eisen dat er een onderzoek komt over de omstandigheden van de opsluiting in deze speciale vleugel, omwille van de onmenselijke behandeling die er plaatsvindt.
CRACPE blijft ijveren voor de afschaffing van de gesloten centra voor vreemdelingen waar het enige “misdrijf” van de opgesloten personen is geen verblijfsvergunning te hebben, dat dient om mensen terug te sturen naar daar waar ze vervolgd worden, waar oorlog en ellende heerst… terwijl zij enkel op zoek waren naar een veilige plek voor hen en vaak ook voor hun familie.
Two Congolese men will undergo new eviction attempts. For one it will be the first attempt after he have receive 5 times a deportation ticket who were canceled, for the other the second attempt!
Since the organisation of 2 collective flights to the Democratic Republic of Congo on 17/06 and 04/06, many Congolese who have “missed the flight” have been deported by commercial flights in recent weeks, their appeals to prevent their evictions have always received negative answers from the CEC, despite common sense evidence that, in the context of their political activism,arrests by the Congolese authorities on their arrival in Kinshasa will be unavoidable.
For some of those who arrived in Kinshasa with previous collective flights we are still without any news.They are probably still in the hands of the secret services! The two people that the Office of shame will try to deport on the same flight this Wednesday the 08-07-2015 urge us to assist them in order to prevent their deportation!
Flight Kinshasa Wednesday, 08 July 10:40 SN 357
Meeting at the airport this Wednesday at 8:40 to inform passengers of the presence of deported persons on their flight
Let us be efficient !
Also to express your disgust to those in charge, call, send emails, faxes and letters of protest to:
Brussels Airlines (ask your message to be transmitted to the the plane captain)
Email :customer.relations@brusselsairlines.com
Wij hebben enkele informaties gekregen over de collectieve uitwijzing van 17/06/2015.
De informatie is niet gemakkelijk te krijgen gezien het overduidelijke trauma dat de uitgewezen hebben opgelopen door het geweld dat zij bij deze uitwijzing hebben gevoeld, door de ontvangst die de Congolese overheid voor hen in petto had, en door de gevaren om vrijuit te spreken in DRC.
Volgens bepaalde informatie waren ze met 16 Congolezen waarvan sommige uit andere Europese landen en waaronder 2 of 3 vrouwen. Drie of vier anderen zijn van het vliegtuig gehaald op het allerlaatste moment tengevolge het beroep dat hun advocaten hadden ingediend.
Een van onze getuigen vertelt ons dat hij in het centrum 127bis werd geïsoleerd gedurende 3 dagen, zonder telefoon en zonder mogelijkheid tot contact met de anderen. Op woensdag is de politie hen komen halen, heeft hen handboeien aangedaan en hen naar Melsbroek gebracht. Zij werden in het vliegtuig gedragen en bleven lange tijd geboeid. Zij werden elk vergezeld door hun escorte (twee politieagenten) en hadden geen enkele vrijheid om zich in het vliegtuig te verplaatsen of om te praten met de anderen. Zelfs om naar de toiletten te gaan, werden zij geescorteerd.
Bij hun aankomst in Kinshasa, werd een van hen met spoed overgebracht naar het ziekenhuis.
Sommige werden ondervraagd en vervolgens vrijgelaten. Een van hen was uiterst boos en staat erop om het hier te vermelden, want hij werd beledigd door een van de Belgische politieagenten van “connard”. Anderzijds is hij zeer tevreden om in het land van de zon te zijn na lange maanden in de Belgische gesloten centra…
Voor anderen is het lot hen minder goed gezind: zij werden vanaf hun aankomst aangehouden en in een gevangenis gezet waarvan een van onze getuigen niet kan zeggen waar die zich bevindt. Zij werden beledigd, en bejegend als bandieten, misdadigers. Zij werden in het cachot gezet zonder drinken of eten, zonder te kunnen zitten of liggen. “We moesten rechtstaand slapen”.
Onze getuige werd 24 uur later bevrijd, hij verbergt zich momenteel en bereidt zijn vertrek naar een ander Afrikaans land voor: “Het is te gevaarlijk om in dit land te blijven.”
Hij heeft helaas geen enkel nieuws van zijn vrienden die samen met hem werden vastgehouden in Kinshasa.
Als iemand nieuws van deze personen zou hebben (onder meer van de persoon die bij zijn aankomst in Kinshasa in het ziekenhuis werd opgenomen of van wie nog vastzit), dan zou het goed zijn om het ons te laten weten, zodat we deze uitwijzingen die moordende staatsgeheimen zijn, kunnen blijven aanklagen.
We beginnen om 17 uur daar:
Le ritabaga: Rue de Châtillon 65 à5310 Liernu (sortie 12 E411)
-Vidéo en voorstelling van gettingthevoiceout, discussion sur la lutte contre les centres fernés en de opsluitingen
-Perstafel en infokiosk
-Eten en bar ten voordele van voor gettingthevoiceout
-Concerten:
René Binamé:http://www.aredje.net/biname/ EmmaPils (fr): http://www.emmapils.org/ Nasty Candy & Coco Lipstick: Chansons électro-punk-pop, acides et acidulée
EN de fanfare “GOGOLGOTHA” uit Luik!
Money van Bar en eten zal voor gettingthe voice zijn. Een hoed zal ronddraaien om de groepen te financieren
Zondag 14/06 vernamen personen die een verwante in het gesloten centrum 127bis wilden bezoeken dat dit drie dagen lang niet mogelijk zou zijn! Na aandringen over het waarom van deze maatregel werd hun gezegd dat er een grote collectieve vlucht zou zijn.
Bepaalde Congolezen in de verschillende gesloten centra hebben een “ticket” ontvangen voor een uitwijzing deze woensdag, aan andere werd gezegd dat zij op de “wachtlijst” stonden voor deze vlucht.
Momenteel zijn er enorm veel overbrengingen, is er een komen en gaan in het centrum 127 bis. Men legt hen uit dat deze overbrengingen gebeuren met het oog op de Ramadan die in de loop van deze week begint, en dat de moslims gedurende deze periode samengebracht worden in 127bis, bovenop de overbrengingen van de Congolezen met het oog op de collectieve vlucht!
Onze voorspelling:
Er is wel degelijk een FRONTEX vlucht deze woensdag 17/06/2015 (vertrek dat de gevangenen wordt aangekondigd: 10 uur in de luchthaven van Melsbroek), reden waarvoor de bezoeken onmogelijk zijn voor het personeel om te beheren: De Congolezen uit verschillende Belgische gesloten centra en de Congolezen afkomstig uit andere Europese landen zullen beetje bij beetje in het gesloten centrum 127 bis dichtbij de luchthaven worden samengebracht voor een omvangrijke vlucht, gecoördineerd door België en onder supervisie van het agentschap Frontex, het Europese agentschap voor de buitengrenzen, gecreëerd in 2004 en gebaseerd in Warschau.
En dan is er ook nog het gevaar dat de uitgezette personen lopen die niet beschikken over de noodzakelijke “laissez passer”, maar enkel over een
mysterieuze “vrijgeleide” afgeleverd door iemand van het ministerie van immigratie in Kinshasa. Onder hen zijn enkele tegenstanders van het
huidige regime die veel riskeren bij hun aankomst in Kinshasa!
Volgens de statistieken van Frontex zouden er in 2014 geweest zijn:
69.014 gedwongen uitwijzingen vanuit Europa, waarvan 1.968 bij gemeenschappelijke operaties van de Schengen-landen.
Volgens de statistieken van de Dienst Vreemdelingenzaken voor België in 2014:
5.602 opsluitingen, 4.360 verwijderingen (terugwijzingen of repatriëringen), waarvan 101 personen werden uitgezet met beveiligde Belgische vluchten, waarvan 39 Congolezen op 3 beveiligde vluchten.
En deze statistieken tonen NOOIT wat er geworden is van deze uitgewezen personen!
Voor een wereld van migratie!
Welkom aan allen!
No border!
Actie!
« Joint Return Operation
One of Frontex’s tasks stipulated in the founding regulation is to provide Member States with the necessary support, including, upon request, coordination or organisation of joint return operations.
Frontex-coordinated returns by air group together non-EU nationals from several Member States for a flight. Returnees are transported from several Member States to the Member State organising the flight,where they embark an aircraft and travel together to the destination airport in a third country.
Frontex acts as an intermediary, coordinating with the various national authorities that want to participate in a joint return flight. However, Frontex does not have any background information about the individual cases of the returnees. Personal data processed by the agency is strictly limited to those personal data which are required for the purpose of a joint return operation and is deleted no later than 10 days after the end of the operation. »
Te weten: sinds 2014 coördineert Frontex “collective joint return operations”, d.w.z. gemeenschappelijke terugkeeroperaties waarin de herkomstlanden van de gerepatrieerden belast worden met een deel van de operatie (ophalen – “collect” – van de onderdanen in een lidstaat van de EU om hen terug naar “huis” te brengen). De eerste landen die aan deze nieuwe vorm van “outsourcing” van het beleid inzake migratiecontrole hebben deelgenomen, zijn Albanië en Georgië.
Meer info: http://frontex.europa.eu/feature-stories/self-collection-a-new-way-of-returns-P4dpos
Op donderdag 04/06 werd een collectieve uitzetting op een militaire vlucht gemeld aan 20 Congolezen opgesloten in de gesloten centra.
We vernemen van een van de uitgezette personen die in Kinshasa is, dat ze op een groot militair vliegtuig met vier waren, 3 mannen en een vrouw en 20 politiemensen. Ze werden geboeid uit het centrum naar het vlieghaven gebracht. Ze werden door de Congolese autoriteiten niet goed ontvangen en ondergingen zware ondervragingen. De persoon die ons contacteerde werd tenslotte vrijgelaten en wordt geholpen door vrienden in Kinshasa. We hebben geen nieuws van de 3 andere mensen die werden uitgezet.
Volgens de persoon die ons contacteerde hadden 2 van hen een laissez passer die werd afgeleverd door de Congolese ambassade in Brussel; twee anderen hadden een “sauf conduit” die volgens hem vals waren.
Deze getuigenis bevestigt andere getuigenissen die je hier vind.
Bericht aan onze Congolese vrienden: Pas op: de Dienst Vreemdelingenzaken zal er alles aan doen om, als goede leerling van Europa die twee vluchten vol te krijgen. Arrestaties en razzia’s meer dan mogelijk!
Een nieuwe collectieve uitzetting op 04/06/2015 naar DRC werd aangekondigd aan sommige Congolezen die zijn opgesloten in de gesloten centra. De vlucht zou om 10 uur vertrekken vanuit de militaire vlieghaven van Melsbroek met een twintigtal uit te zetten mensen die geleidelijk aan naar het gesloten centrum 127 bis zullen worden overgebracht tijdens de volgende dagen.
De meerderheid van hen werd niet geïdentificeerd door de ambassade, die momenteel heel dikwijls weigert om een laissez-passer af te leveren. Om die uitzettingen toch mogelijk te maken, gebruikt onze overheid zogenaamde “sauf-conduits” (vrijgeleiden) die afgeleverd worden door een ministerie in Kinshasa.
Sinds de twee afgelaste collectieve uitzettingen van 28/04 en 06/05/2015, werden velen uitgezet met een commerciële vlucht, anderen werden vrijgelaten dankzij de steun van een steuncomité of een beroep. Er zouden nog 20 mensen overblijven die ze niet hebben kunnen uitzetten en die op een beveiligde vlucht moeten geplaatst worden!
Onder hen opposanten, mensen die nog in procedure zijn, een man die zwaar ziek is, een vrouw die reeds 10 jaar in België verblijft, enz…
Vreemdelingenzaken zoekt alle middelen en trucjes om de Congolezen die ze hebben kunnen arresteren bij controles op de weg of het openbaar vervoer, bij razzia’s of bij een afspraak bij Vreemdelingenzaken, uit te zetten.
Een andere collectieve uitzetting, een Frontex-vlucht, zou voorzien zijn op 17/06/2015.
Hieronder de getuigenis van een uitgezette man die de “sauf conduit” in vraag stelt en die de Frontex-vlucht van 17/06 vermeldt. AUDIO hier saufconduit
Bericht aan onze Congolese vrienden: Pas op : Vreemdelingenzaken zal er alles aan doen om, als goede leerling van Europa, die twee vluchten vol te krijgen. Arrestaties en razzia’s meer dan mogelijk!
TWEE CONGOLESE VROUWEN BEDREIGD MET UITWIJZING
1) Schokkend: de Dienst Vreemdelingenzaken en de gemeentelijke autoriteiten pakken een vrou op die slachtoffer was van echtelijk geweld
Ze is in België sinds 8 jaar, getrouwd met een Belg die haar sloeg. Zij is gevlucht naar een centrum voor geslagen vrouwen. Terwijl zij als “artikel 60” werkte, heeft haar echtgenoot de scheiding aangevraagd. De gemeente heeft haar identiteitskaart ingetrokken en haar een uitwijzingsbevel gestuurd.
Op 27 maart werd zij op haar werk aangehouden. Ze werd naar het gesloten centrum van Brugge gebracht, en zij zal morgen een eerste poging tot uitwijzing ondergaan.
Samengevat: een vrouw slachtoffer van huiselijk geweld wordt door haar gemeente aangegeven, aangehouden en in hechtenis genomen door DVZ, die haar tegen haar wil zal uitwijzen. Twee keer slachtoffer dus, want vrouw én zonder papieren. Gestraft door een Staat die haar zou moeten beschermen.
Vrijdag 15 mei
Vlucht SN357 van 10u40 naar Kinshasa
Afspraak om 7u40 in de luchthaven om de passagiers op de hoogte te brengen.
Contact:0485 21 32 06
2) Een andere vrouw, die vredig met haar echtgenoot leefde, werd eveneens aangehouden en in hechtenis genomen. Na hun huwelijk voor de kerk bereidde het koppel het burgerlijke huwelijk voor. De Belgische overheid heeft er zich mee gemoeid.
Maandag zal deze vrouw een tweede poging tot uitwijzing naar Kinshasa ondergaan, dus waarschijnlijk onder fysieke dwang!
Maandag 18 mei
Vlucht SN357 van 10u40 naar Kinshasa
Afspraak om 7u40 in de luchthaven om de passagiers op de hoogte te brengen.
Contact: 0485 21 32 06
Dit alles is mogelijk “dankzij” de niet-aflatende medewerking van BrusselsAirlines.
Wij sporen de verenigingen ter verdediging van de vrouwenrechten aan om druk uit te oefenen op de Belgische overheid opdat deze vrouwen worden vrijgelaten!
Om de verantwoordelijken deelgenoot te maken van uw afkeur: telefoneer, verzend mails, faxe en stuur protestbrieven naar:
BrusselsAirlines (en vraag dat uw bericht wordt doorgegeven aan de Boordcommandant)
Sinds de voorziene collectieve pogingen tot uitwijzingen eind april en begin mei geannuleerd werden, schijnt de dienst Vreemdelingenzaken deze mislukte uitwijzingen van Congolezen die hier zijn opgesloten te vervangen door uitwijzingen met normale vluchten vanuit Zaventem.
Sommigen onder hen hebben geen paspoort, werden niet aan de ambassade voorgelegd en hebben geen doorlaatbewijzen bij hun uitwijzingen. Reeds in het verleden waren er bij de uitwijzingen onregelmatigheden die volgens de wet als “illegaal” kunnen worden bestempeld. Sommige van deze uitgewezen zijn belangrijke politieke tegenstanders en worden zonder medelijden aan dictatoriale regimes uitgeleverd. Voorbeeld van een opposant opgesloten in Nederland en uitgezet met de collaboratie van de Belgische staat en SNAirlines http://aprodec.blog4ever.com/expulsion-de-mathieu-ngudjolo-la-procureur-pres-la-cpi-et-letat-hollandais-complices-de-joseph-kabila
Andere gemelde pogingen tot uitwijzingen zijn deze week voorzien. Het gaat om Nigerianen op de vlucht voor Boko Haram : Zij hebben deze vervolgingen niet kunnen bewijzen voor het CGVS.
Zo gaan de systematische repressies op ballingen verder, door de sluiting van de grenzen, de jacht op de smokkelaars en de deportaties van vrouwen en mannen die hier sinds jaar en dag leven, en die kiezen om hier te blijven leven of anderen die vluchten uit hun land en onze bescherming vragen.
Aldus passen Europa en België de Europese “richtlijnen” toe:
– Deze “ontwikkelingshulp” verder zetten aangezien ze voor een deel uitgevoerd worden met subsidies van ontwikkelingshulp
– Met dictatoriale regimes samenwerken door hun tegenstanders “uit te leveren”, teneinde interessante diplomatieke betrekkingen te behouden
– Herkoloniseren van onder andere Libië door voor te stellen om er “een regering van nationale eenheid” te vormen
– Zonder hun boodschap van propaganda, van racisme en verwerping van “de buitenlander” te vergeten
Deze week zijn er heel wat pogingen tot uitwijzingen voorzien. CRER lanceert deze week een oproep om die uitwijzingen aan de luchthaven te verhinderen.
“UITWIJZINGEN DEZE WEEK
Er zijn deze week talrijke uitwijzingen voorzien vanuit Zaventem. Voor sommige gaat het om uitzettingen met politie-escorte, en met geweld, omdat de personen tijdens vorige pogingen tot repatriëring zich verzet hebben.
Als je beschikbaar bent om de passagiers in de luchthaven te waarschuwen, bel ons dan op het nummer 0485 21 32 06.
DINSDAG 12/5
– een Congolese man, van wie de vrouw hier in België is, sinds twee maanden opgesloten in 127bis.
Vlucht SN357 van 10u40 naar Kinshasa
Afspraak in de luchthaven om de passagiers om 7u40 op de hoogte te brengen.
– Een Nigeriaanse vrouw die op de vlucht is voor Boko Haram, die in de Caricole is opgesloten sinds 1 maart. Ze zal morgen haar derde uitwijzingspoging ondergaan.
Vlucht Royal Air Maroc AT833 AT833 van 17u40
Afspraak in de luchthaven om de passagiers om 14u40 op de hoogte te brengen.
WOENSDAG 13/5
– Een andere Congolese onderdaan, sinds vier jaar in België, die in maart werd opgesloten in het gesloten centrum van Brugge.
Vlucht SN357 van 10u40 naar Kinshasa
Afspraak in de luchthaven om de passagiers om 7u40 op de hoogte te brengen.
DONDERDAG 14/5
– een Katholieke priester uit Nigeria,vervolgd door Boko Haram. Hij kwam op 27 februari aan in Zaventem, heeft er asiel gevraagd, en werd onmiddellijk in hechtenis geplaatst (welkom in België). Zijn aanvraag werd verworpen want hij heeft niet kunnen bewijzen dat hij persoonlijk door Boko Haram wordt vervolgd (maar CGVS erkend dat de christenen vervolgd worden door Boko Haram…). Hij zal zijn derde poging tot uitwijzing ondergaan.
Vlucht SN251 van 14u55 voor Lomé (Togo)
Afspraak in de luchthaven om de passagiers om 12u op de hoogte te brengen.
Een nieuwe poging tot collectieve deportatie naar DRC WEERAL GEANNULEERD
Sommige Congolese bewoners van het gesloten centrum 127bis werden in kennis gesteld op 05/05 van hun geplande deportatie op 2015/07/05 om 21 uur op een vlucht vanuit de militaire luchthaven in Melsbroek naar Kinshasa.
En deze morgen 06/06 werd hen gemeld at de vlucht geannuleerd werd!
En nu deze 06/05 om 12 uur melden ze hen dat de collective deportatie geannuleerd werd!
Maar wat gebeurd er in de gangen? Diplomatische problemen? Te zware druk van de Congolese diaspora?
Onder de Congolese mannen en vrouwen opgesloten op dit moment in onze vijf gesloten centra zijn er politieke tegenstanders en een meerderheid van vrouwen en mannen die in België verblijven sinds 5 tot 15 jaren. Hun asielaanvraag, hun vraag naar regularisatie of aanvraag tot huwelijk werd geweigerd.
In de meeste gevallen werden hun verzoeken afgewezen door Vreemdelingendienst of het CGVS, op grond van “valse” verklaringen “valse” huwelijk,”valse” papieren, zonder enige andere overweging …
Een voorbeeld: een vrouw is reeds 8 jaar in Belgie. Ze trouwde maar werd geslagen door haar man.Ze bracht een jaar door in een opvanghuis voor mishandelde vrouwen.Haar man vroeg de scheiding aan. Na de scheiding verloor ze haar recht om hier te blijven en moet ze worden uitgezet.
Geen uitzetting heeft betekenis. Allen zijn hier al jaren, hun leven is hier, hun vrienden zijn hier, niemand wacht op hen in hun thuisland en sommige riskeren hun leven bij een terugkeer.
Herinneren we de geheime documenten gepubliceerd door The Guardian, over het lot van de mensen verdreven uit het Verenigd Koninkrijk bij aankomst in Kinshasa.http://bxl.indymedia.org/spip.php?article3432
Vier gevangenen hebben hun vrijheidherwonnen . Zij ontsnapten uit hun gevangenis in Vottem de nacht van01/05 op 02/05. Zij kropen door het venster en over de hekken van hetcentrum.
« Alles is volgens de plannenverlopen »
De direktie van het centrum hebben eenalgemene Fouillering van het centrume beloofd op deze 03/05.
Terugkeerders: hun leven is hier!
Velen die worden uitgezet naar een land waarlangs ze Europa binnenkwamen en de naam “Dublin” kregen, komen terug : zij hebben hun leven, vrouw, kinderen, werkrelaties hier sinds jaren. Ze willen blijven en zullen hier verder hier clandestien blijven leven…
D. werd uitgezet met een collectieve vlucht naar de Democratische Republiek Congo in 2014 en kwam terug met een verzoek om gezinshereniging. Hij werd destijds gedeporteerd ondanks zijn familiebanden hier. Hij is een politieke tegenstander en werd opgesloten bij aankomst in Kinshasa gedurende meerdere dagen en heeft zich daarna moeten verbergen. Hij kreeg zijn papieren na een aanvraag om gezinshereniging!
De hongerstakers: Verdwijning verzekerd
Veel echo’s van hongerstakingen van gevangenen in alle centra. Syriërs, Pakistanen…. De hongerstaker wordt meestal “geïsoleerd”, de co-gevangenen verliezen het contact met hem en dan verdwijnt hij spoorloos: uitzetting, verplaatst ????
Geen opsporingsbericht voor “illegalen”!
Zelfmoorden en zelfmoordpogingen: totale ontkenning van geestelijk lijden voor ‘illegalen’
Het psychisch lijden in de gesloten centra is enorm. Naast de twee bekende zelfmoorden, door verschillende collectieve manifestaties in de aandacht gebracht, zijn andere pogingen frequent in de gesloten centra en worden genegeerd door de autoriteiten.
Veel gevangenen spreken ook van mensen die psychisch zeer verstoord zijn. Zij dwalen in de gangen rond en praten alleen. “Dit is geen plaats voor hen hier mevrouw, zij moeten verzorgd worden.”
Geen medische aandacht voor “illegalen”!
Vrijlating: Bevel om het grondgebied te verlaten verzekerd.
We waren blij te horen over de vrijlating van een aantal van onze contacten na enkele maanden opsluiting:
Een Palestijnse man waarvan Vreemdelingendienst niet wist waar naartoe te sturen: gedegouteerd verlaat hij zeer vlug Belgie en zet zijn migratieroute verder.
Een man die vader is van een Belgisch meisje, die zich verzet heeft tegen verschillende uitzettingspogingen, die werd opgesloten in de beveiligde vleugel van Vottem wegens zijn verzet: Hij werd vrijgelaten en is terug bij zijn familie met in zijn zak Bevel het land te verlaten “zonder uitstel”!
Een Tunesische man die na 6 maanden in hechtenis werd vrijgelaten zonder duidelijke reden, buiten zijn verzet: “Ze verknalde mijn leven, ik verloor mijn appartement, mijn werk …”
Geen bevel het land te verlaten voor een Congolese man en een jonge Congolese vrouw die 6 maanden zwanger is waarvan 5 maanden in het gesloten centrum en waarvoor de CCE de beslissing van het CGVS verworpen heeft. Zij zullen hun hele asielprocedure opnieuw moeten doen.
Gearrangeerde huwelijken en samenwonen verboden voor “illegalen”
Veel mannen en vrouwen worden opgesloten op verdenking van aanvraag voor gearrangeerde huwelijk of samenwonen. Ze moeten bewijzen dat ze verliefd zijn!
Want het is duidelijk dat alle huwelijken altijd gebaseerd zijn op liefde?
De officier die uw bruiloft uitvoert, vraag u of u echt verliefd bent?
Het lijkt erop dat gearrangeerde huwelijken verboden zijn voor “illegalen”!
Verstoren van de openbare orde: twee maten, twee gewichten
We hoorden van veel vrouwen en mannen die in een detentiecentrum werden geplaatst voor het “verstoren van de openbare orde”.
Bijvoorbeeld:
Een vrouw werd verdacht van winkeldiefstal: een bewaker belde de politie en Vreemdelingendienst nam de beslissing haar in een gesloten centrum te plaatsen voor het “verstoren van de openbare orde”. Ze werd al snel verdreven zonder verder proces.
Een man probeerde tussen te komen in een gevecht op straat: hij werd gearresteerd en is sinds 4 maanden in een detentiecentrum in afwachting van zijn uitzetting voor het “verstoren van de openbare orde”. Zijn advocaat probeert te bewijzen dat hij niets te maken had met dat gevecht.
“Verstoren van de openbare orde” heeft volledige andere behandelingen tot gevolg als je “illegaal” bent!
Ontruimingen: tegen elke prijs!
Uitzettingen gaan verder. De “input” en “output” in de gesloten centra zijn dagelijkse kost. De inputs nemen de plaats in van zij die werden uitgezet. Velen “accepteren” hun uitzettingen, na valse beloften van mogelijke “snelle” terugkeer door maatschappelijk werkers of chantage en geweld.
Een man uit Zuid-Amerika die werd gearresteerd en die hier in transit was om Spanje te bezoeken, heeft 5 uitzettingspogingen onder gaan (niet-gewelddadige zegt hij ons). Hij wilde gewoon naar Spanje en begreep niet waarom hij dat niet mocht. Hij heeft tenslotte toegegeven en zijn terugkeer aanvaard. Zijn gezondheid verslechterde (hij verloor 12 kg tijdens zijn detentie) en hij wilde niet “creveren in onze Belgische gevangenissen”
De “criminelen”: de dubbele straf
De overheid is trots te kunnen aankondigen dat zij ons bevrijden van de stoute criminelen opgesloten in onze gevangenissen! Ze worden onmiddellijk vanuit de gevangenis naar het vliegveld gebracht voor een uitzettingspoging. Velen van hebben hebben hier familie, vrouwen, kinderen.
Sommigen weigeren de uitzetting en worden naar een gesloten centrum gereden, hun “nieuwe gevangenis”. Anderen worden onder druk en chantage in het vliegtuig gezet zonder de kans te hebben een beroep in te dienen tegen die beslissing!
Getuigenis van een Iraakse man in het gesloten centrum hier lawyers
Mijn naam is Mr Ibrahim.Ik ben een asielzoeker uit Irak en op 27 maart 2015 kwam ik aan in het gesloten centrum 127 bis.
Ze willen me deporteren naar Frankrijk, het was een Belgische beslissing van het commissariaat onder de Dublin wet om me terug naar Frankrijkte sturen .
Op 3 April 2015 werd mij een advocaat aangewezen door de Raad voor Rechtsbijstand die betaald wordt door hun baas en mijn sociaal assistente .koos deze advocaat voor mij.
Hij aanvaardde mijn geval en mijn sociale assistente Nathalie stuurde hem mijn documenten, maar ik ben niet tevreden over de volgende punten:
1 / Het centrum en de advocaat bevestigde dat hij mijn geval aanvaardde , wat betekent dat een advocaat aan mij werd toegewezen. Ze vertelden me dat ik een advocaat zal hebben na 8 dagen verblijf in het gesloten centrum, dat is niet normaal.
2 / De advocaat stuurde een beroep naar de rechter na 12 dagen en het was niet een dringende oproep omdat de verordening hier in het gesloten centrum zegt dat je dat kunt doen binnen de 10 dagen,
Dus de advokaat kon een aanvraag doen voor een dringende oproep binnen de tien dagen, maar hij deed het niet.
3 / Het verzoek was erg zwak en had geen betrekking op de belangrijkste redenen voor mijn beroep, en bevatte mijn hele verhaal niet.
4 / De advocaat was niet betrokken om mijn zaak te herzien en er was geen communicatie tussen mij en hem over mijn totale verhaal. Hij kwam slechts een dag, ik zag hem gewoon, hij heeft niet eens gepraat over mijn verhaal of wat dan ook, hij keek enkel naar de papieren die hij kreeg van mijn sociale aasistante en dat is alles.
5 / De advocaat bevestigde aan mijn sociaal assistente dat hij een beroep deed op 7 april 2015, dit slechts een dag voor mijn eerste vlucht op 8 april 2015, wat niet normaal is .Dit gebeurd zo met alle mensen hier in dit gesloten centrum.
6/ De advocaat laat zichzelf niet zien in het centrum voor mijn vlucht om met mij te praten of op zijn minst mij op te bellen om me te verwittigen: je kunt weigeren, dat heeft hij me nooit verteld. Heel die tijd belde ik hem en hij was nooit op kantoor , altijd de voicemail, ik liet berichten, maar niets …
7 / Ik ben erg teleurgesteld over de manier waarop in het algemeen mijn situatie wordt behandeld.
8 / Mijn mensenrechten werden over de gehele lijn sinds het begin van mijn detentie niet gerespecteerd.
De sociaal assistente zegt dat ze hier gewoon werkt en ze is gewoon mijn contact met de advocaat, ze helpt niet, noch probeert te helpen.Ze zegt dat ze niets kan doen. Ze volgt gewoon de orders en doet haar werk. Ze trekt zich er niets vanaan, zelfs als je haar wil betalen om hier te blijven, of om hulp te vragen ; ze zegt dat ze gewoon haar werk doet en dat ze je niet kan helpen.
De enige persoon die jou kan helpen is de advocaat, ze doet haar werk en alleen dat. Dat is het.
01/05/2015: De vlucht van 28/04 werd geannuleerd voor onbekende redenen. Een klein dertigtal Belgische Congolesen , waaronder een tiental vrouwen werden overgebracht naar het gesloten centrum 127 bis de dagen voor de voorziene uitzetting . Een dertigtal anderen moesten bijkomen waarschijnlijk uit ander Europese staten. Ze werden na de annulatie van de vlucht allen teruggereden naar “hun” centra. Volgens sommige informatiebronnen zou een nieuwe collectieve uitzetting gepland worden in de volgende dagen.
Update 27/04 Deportatie zou geannuleerd zijn! te bevestigen!
——————————————————————————
We vernemen dat er een nieuwe gegroepeerde deportatie naar DRC is gepland voor 28 april 2015. Congolezen die in België of in andere Europese landen verblijven zullen door de federale politie naar de luchthaven van Melsbroek worden begeleid voor een militaire vlucht richting Kinshasa.
De vlucht is georganiseerd of door België, of in samenwerking mat andere Europese landen, en waarschijnlijk gecoördineerd door Frontex.
Wij nodigen u uit om uw Congolese vrienden die riskeren op deze vluchten gezet te worden te waarschuwen om voorzichtig te zijn, en te beletten dat ze tijdens controles op het openbaar vervoer, op straat, thuis of op de Dienst Vreemdelingenzaken in de komende dagen worden gearresteerd.
Getuigenis van een Congolese man. Het CGVS verwierp zijn asielaanvraag.
‘Op de luchthaven (van Kinshasa, nvdr) zal ik direct gearresteerd worden… Ik ben geen alleenstaand geval! Ik bel u om u te waarschuwen dat mijn leven in gevaar is. Als vandaag het CGVS of de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen blijven aandringen om mij terug te sturen naar mijn land, zal dat mijn dood zijn. Ik ben ervan overtuigd dat de veiligheidsdiensten, aangezien ze regelmatig onze website raadplegen, ook al zijn namen en mijn naam niet vermeld, foto’s hebben waar ze mij en mijn kameraden kunnen zien in de luchthavens en overal! Als ik word teruggestuurd, ben ik dood.’
De laatste gegroepeerde vlucht naar DRC vond plaats op 4 november 2014, met 19 ‘illegalen’ uit België en 3 uit Roemenië en Finland.
Herinneren we de geheime documenten gepubliceerd door The Guardian, over het lot van de mensen verdreven uit het Verenigd Koninkrijk bij aankomst in Kinshasa. http://bxl.indymedia.org/spip.php?article3432
Elk jaar worden duizenden mensen opgesloten en uitgezet door de Dienst Vreemdelingenzaken. We weigeren een politiek van repressie en we verzetten ons tegen het bestaan van deze gesloten centra.
Wij nodigen u uit om op te treden, waarschuw uw vrienden, wees waakzaam en ondersteun de mensen die opgesloten zijn en uitgezet zullen worden.
GEEN Uitzettingen
GEEN gesloten centra
VOOR een wereld zonder grenzen
20/04/2015: We hebben geen enkele nieuws van Shabir, wat heel verontrustend is. Enkele NGO in Pakistan werden verwittigd maar zonder succes.
17/04/2015: Deze morgen heeft ze ons gebeld: zij was in Amsterdam vergezeld van 5 politiemensen die haar bedreigden . Ze was gepanikeerd. Daarna geen nieuws meer. Wij hopen nieuws te krijgen bij haar aankomst in Pakistan.Persbericht deze morgen van LDH:http://www.liguedh.be/espace-presse/les-communiques-de-presse
————————————————
Onze machthebbers zetten sinds meer dan een jaar mensen uit naar Pakistan ondanks hulpoproepen van diverse kanten.
Sabir kan en wil niet terug naar Pakistan: Zij zegt ons dat ze in haar land of in de gevangenis zal gaan voor tenminste voor 5 jaren, of zal gedood wordt door haar familie. Zij vraagt hulp om zich te verzetten tegen die uitzetting. Zij wacht nog steeds op het antwoord op haar asielaanvraag en zou ondanks dit uitgezet worden door vreemdelingendienst. Haar verhaal hier onder.
Afspraak aan luchthaven om 4u30 op 17/04 om te spreken met de passagiers van de vlucht naar Amsterdam van 6u 15. Vrienden zullen op het luchthaven van Schipholl aanwezig zijn om hetzelfde te doen
Op 15/04/2015 om 17 uur werd Mevrouw Sabir Nosheen ,een Pakistaans vrouw uit Peshawar, gehaald in het gesloten centrum van Brugge waar zij reeds 4 maanden opgesloten is, en werd geisoleerd. Zij melden haar een uitzettingsvlucht binnen 2 dagen. Zij zou overgeplaatst worden om 7 uur naar het gesloten centrum de caricole om de volgende dag uitgezet te worden.
Het zijn haar vriendinnen van het gesloten centrum in Brugge die ons verwittigd hebben. Ze waren onder de shock. ZE dachten dat hun vriendin onmiddellijk ging uitgezet worden gezien de manier waarop ze haar zijn komen halen : « neem uw pakken mee, geef ons je telefoon, je moet weg ! » .
Een nieuwe asielaanvraag is gaande.Vreemdelingendienst zegt dat het antwoord morgen zal « vallen”en dat de vlucht voorzien is de volgende dag als het antwoord negatief is. De advocaat zal op een negative beslissing beroep doen maar die beroepen zouden de uitzetting niet altijd annuleren. De ambassade van Pakistan zou ook geweigerd hebben een laissez passer te leveren voor mevrouw Sabir Nosheen
Vreemdelingendienst kan heel gedetermineerd en efficient zijn als het betreft een uitzetting naar de hel en zelfs de dood !
En hier riskeert Mevrouw zware problemen als ze naar Peshawar terug keert.! Zij vluchte een gedwongen huwelijk.
Laten we alert en attent zijn!!!!!!!!!
Als er uitzetting is zal dat met de vlucht naar Amsterdam zijn op vrijdag 17/04 om 06u15 KL 1720, en in Amsterdam vlucht KL 437 naar Abou Dabi om 11uur 35!
Een petitie en een persbericht werd gepubliceerd door Amnesty Internationaal op 07/04/2015 tengevolge een eerste uitzettingspoging op 07/04/2015.
Hier de petitie dat je nog altijd kunt tekenen ( In FR)
08/04/2015
Zij zijn verliefd en zij is in in verwachting… Ze besloten heel vanzelfsprekend om te trouwen. Dat moest gebeuren op 17 april. Zij werden opgeroepen in het gemeentehuis op 8 april om 9 uur voor een “interview”.
Op straat naast het gemeentehuis stopt een anonieme wagen met lichtsignaal. Vier mannen in burger komen uit de wagen, grijpen de man vast en verdwijnen met hem.
De dame gaat in shock naar de burgemeester.
Inderdaad, zegt hij haar, hij heeft meegewerkt aan deze “kidnapping”, maar “dat was in haar belang, om haar te beletten een stommiteit te doen”.
De dame is 39 jaar, zij heeft al een dochter van 5 jaar (die getuige was van de kidnapping van haar tweede vader) en ze zegt ons dat ze oud en wijs genoeg is om zelf beslissingen te nemen en dat die beslissingen haar en alleen haar toebehoren.
Niemand wil haar zeggen waar haar toekomstige echtgenoot zich bevindt. Zijn misdrijf: geen papieren!
Eh Ja, de identificaties en de collaboraties zijn aan de gang, de camps zijn daar , en de vliegtuigen staan klaar, dit alles “in ons belang”
De heer A was sinds een aantal maanden gedetineerd in verschillende centra. Hij heeft 15 dagen doorgebracht in de beveiligde vleugel van Vottem. Hij werd uiteindelijk vrijgelaten met een “bevel om het grondgebied te verlaten zonder uitstel”.
Je bent in de beveiligde vleugel, de ‘groene vleugel’ zoals ze het noemen in het centrum van Vottem, ‘een gevangenis in de gevangenis’.
Nee, het is erger dan dat mevrouw, in een gevangenis heb je verschillende privileges;uw wandeling is met andere gedetineerden, je bent alleen in je cel, je heb niet echt het gevoel dat je wordt gevolgd 24 uren op 24.
Elk uur komen ze het licht aansteken
Ik zal u vertellen hoe het in de cel is.
Hier in de cel wordt alles gepantserd, zelfs de televisie. Er is een spiegel in een hoek, de bewakers kunnen precies zien waar je bent vanuit van een klein hokje in de hoek. Ze schakelen het licht aan om het uur heel de avond en gedurende heel de nacht.. Elk uur komen zij en doen het licht aan,vanaf de allereerste dag. Ze zeggen “sorry, het is onze taak,we moeten elk uur controleren of u in uw bed ligt of niet door het het licht aan te steken. ‘ Psychologisch is het vermoeiend, je wordt elk uur wakker : je slaapt, je wordt wakker, je slaapt, je wordt weer wakker …
Het is alleen maar om je te ergeren. Uw cel is volledig gepantserd, je-hebt met niemand contact. Iedereen is opgesloten. De bewakers lopen rond met de sleutels. U kunt zelfs geen lucht voelen die in de cel circuleert . Ramen zijn vergrendeld met sleutels . Ze openen ze alleen een beetje in de avond .
Alleen met drie bewakers
Voor de rest, vragen ze of je een uur wilt gaan wandelen. Ofwel zeg je ja of nee. Maar, naar buiten gaan met drie bewakers die de hele tijd naar je kijken geeft je het gevoel dat je gevaarlijk bent, drie bewakers voor jou alleen. Afgezien van dat komen ze met voedsel.:” Wil je dit of dat” Ofwel zeg je ja of nee.
Delen is hier verboden
Op 13:00 uur komen ze vragen of je iets wilt kopen.Als je geen geld hebt, maar als je een vriend hebt die je iets wil opsturen, dan zeggen ze dat het verboden is om te delen en uit te wisselen . Ik heb het interne reglement voor me, ik heb het gelezen en over delen is er niets vermeld.Als je een bewaker vraagt, als je hem vertelt ‘ ik ben zonder papieren, ik heb geen familie hier, ik heb geen sigaretten, ik heb geen filters. En iemand van een andere vleugel of van de groene vleugel wil mij iets geven?’ Dan zeggen ze je ‘Nee meneer, het is verboden om te delen’. Dus, ik ben hier opgesloten , ik kan niet bewegen, ik heb met niemand contact, ik heb geen geld , wat kan ik doen ??
De bewaker vertelt me ’als je wilt kun je werken’. Wat voor werk? ‘De gangen kuisen en dan geven we u één €’.
Dat wil zeggen:Ik zal een week moeten werken om een pakje sigaretten met filters te betalen! Als ik nu wil roken, zou een van mijn buren me een sigaret door het raam kunnen geven, als we konden delen. Zelfs in de gevangenis, is het niet verboden, mevrouw! Nee, Ze weigeren. Dus hierdoor geven ze je het gevoel dat je een zeer gevaarlijk persoon bent.
Het is erger dan in de gevangenissen van Sint-Gillis of Vorst in Brussel. Delen is er niet verboden. Als iemand je iets stuurt, controleren de bewakers het eerst en dan geven ze het aan jou. Hier in het centrum is het verboden! Waarom ? : om je het gevoel te geven dat je gevaarlijk bent.
Ze vertellen me: ‘Wij weten dat je familie buiten hebt’. Ja, zeg ik maar ze hebben geen geld ! ‘Dan kun je werken voor één euro!’.
Die man gaan we kloten
Ze spelen met uw moraal, ze zetten druk op je opdat je uiteindelijk iets heel slecht doet .
Zij maken gebruik van de mensen voor wie ze hebben geprobeerd om een vliegticket te krijgen en voor wie dat niet lukt langs de ambassadeur om.Dus proberen ze iets anders. Ze denken “ we gaan die man kloten zodat hij zelf de papieren tekent , totdat hij zelf zegt : “Ok, ik wil vertrekken … “. Deze cel is het ergste, het is erger dan een gevangenis, zonder sigaretten, er is niets … je kan iets vragen, maar het antwoord is altijd nee.
Net als kleine kinderen …
Soms zeggen ze dat je voor een uur in de zalen mag gaan waar er een Playstation en een voetbalspel is. Maar met wie ga je spelen? Je voelt je gehandicapt, met een vrouw voor je met een zeer strakke jeans en een strakke t-shirt. En jij gaat alleen spelen? Net als kleine kinderen … Moreel heb je het gevoel dat je als een klein kind beschouwd wordt. Eerlijk gezegd, sinds ik hier ben, ben ik niet buiten geweest, geen wandeling, niets, ik wil niet.Want dat doet me nog meer pijn. Ik zie de mensen passeren en het doet me pijn, soms voel ik me echt nutteloos.
Soms geven ze je een aansteker in je cel, ze overhandigen het aan u, en dit is een reëel probleem.
In de secties waar er 50 personen samen zijn, is er slechts één aansteker, geplaatst onder de camera’s, dit betekent dat het gecontoleerd wordt door de bewakers en niemand kan naar zijn cel met de aansteker. En hier in deze cel is er een speciale aansteker voor jou alleen, waarom ? Nou, ze vallen je constant lastig , je wordt heel nerveus en je hebt een aansteker in je cel, je gaat uw matras verbranden: doel! je bent nu een gevaarlijk persoon …
Hoeveel mensen zijn er in de groene vleugel?
Normaal zijn zij met 8 personen.
Eén zit hier al 7 maanden. Een andere 3 weken, een andere een maand en half. Ik heb gemerkt dat er drie Tunesiërs hier zijn. Ze hebben een laissez passer gevraagd voor Tunesie maar dat kan 4 tot 5 maanden duren. Dat is waarom ze u vast houden: om je te ergeren (en uiteindelijk hun vrijwillige terugkeer zelf vragen’).
Wat ik begrepen heb, is dat ze je onder druk zetten opdat je een zware fout maakt: dan kunnen ze in uw dossier schrijven dat je heel gevaarlijk bent.
Ik heb al 12 dagen hier doorgebracht en ik heb er genoeg van. Ik begin nachtmerries te krijgen, ik maak mij zenuwachtig zelfs op bewakers die vriendelijk met me zijn …
Ik spreek soms’s nachts met mezelf . Om 02:00 uur: “Ik ben er nog steeds, venster is gesloten, ik heb geen sigaret.
Voor de mensen hier is dat gek …
Ik begrijp dat ze spelen met het moreel van de mensen zodat ze chaos veroorzaken, zodat ze hen als gevaarlijk kunnen beschouwen
07/04/2015: Veel oproepen uit alle gesloten centra. Velen worden soms voor verschillende dagen geisoleerd, anderen worden konstant overgeplaatst van de ene centrum naar de andere. Intimidaties, bedreigingen zijn constant. De oplossing van velen is zich heel klein te maken, niets zeggen en met de schrik te wachten. Alle centra zijn volzet.
Voor het ogenblik is er een grote betoging in Brussen in herdenking van de 2 slachtoffers die verleden week vermoord werden door dit moorddadig migratie beleid.
04/04/2015 Update:
Merksplas: Sommigen werden overplaatsts naar andere centra. Twee blijven in het cachot in Merksplas.
127bis: Zij zijn gestopt met de hongerstaking gezien de lange paas week end. Veel “incidenten en spanningen” in het centrum. De mensen hadden gehoord dat er media’s en sympatisanten hen zouden komen bezoeken tijdens hun uitgang op zaterdag tussen 13 en 15 uur: ze hebben gewacht maar niemand is gekomen. De direktie zoekt naar de ‘meneurs” van de beweging
—————————————————————————————————————————-
03/04/2015
Na de dood door ophanging van een man in het detentiecentrum van Merksplas en de dood, vandaag aangekondigd door het parket van de Guinese man, die zich in brand gestoken had in het kantoor van Fedasil ,na een poging tot aktie en hongerstaking van de mensen opgesloten in Merksplas, staking onderdrukt in de kiem door het plaatsen van 10 “leiders” in isolatie, zijn alle gevangenen van het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel een hongerstaking begonnen op 2015/04/03.
Ze eisen VRIJHEID. Zij herhalen dat ze niet zonder proces zomaar mogen opgesloten worden, en dit alleen voor een stuk papier. Ze klagen het racisme in het centrum aan. Ze willen de opsluiting van een aantal gevangenen die ernstig ziek zijn , en die in een zieken huis zouden moeten verzorgd worden aanklagen.
Sommige gevangenen praten over zelfmoord plegen op hun beurt, de woede is groot. Sommigen klagen dat ze geen toegang hebben tot een advocaat, dat de sociale assistenten van het centrum bewust de procedures uitstellen en hen zonder verdediging laten, om hen zo vlug mogelijk te kunnen uitzetten.
Verschillende mensen zonder papieren zijn in alert en organiseren betogingen in Brussel tegen dit moorddadige migratie beleid.
De Belgische staat wil criminelen wegjagen? Dat ze eerst zichzelf verjagen! (en dat ze de rest van de wereld dan met rust laten)
EEN ZELFMOORD IN HET GESLOTEN CENTRUM VAN MERKSPLAS
Een Marokkaan sinds 2 maand opgesloten in het gesloten centrum te Merksplas werd vanochtend dood aangetroffen door zijn medegedetineerden van blok 4. Hij had zich verhangen.
Hij at al een week niet meer en het ging er erg slecht mee.
De directie van het gesloten centrum heeft getracht de sfeer te kalmeren en de affaire in de doofpot te stoppen. De persoon had een afscheidsbrief achtergelaten maar de directie heeft geweigerd de brief aan de andere gedetineerden te tonen. De gevangenen zijn woedend over deze censuur en beschuldigen de directie ervan niet te hebben opgetreden terwijl ze perfect wisten dat het erg slecht met de man ging en dat hij niet meer at. Hij weigerde op 20/04/2015 te eten en eiste contact met mensen van buiten het centrum en in het bijzonder met journalisten.
“We worden behandeld als honden”, “niemand geeft om ons”, “Hij heeft gelijk. Er is geen oplossing, ik wil ook sterven!”
Sinds 13u beantwoorden de gevangenen van Merksplas geen telefonische oproepen meer … wordt vervolgd
EEN ZELFVERBRANDING VOOR DE DIENST VREEMDELINGENZAKEN
Eveneens deze ochtend heeft een man in de zetel van Fedasil zichzelf in brand gestoken.
De Guineaan van 25 jaar had in 2008 zijn aanvraag ingediend. (weet je dat hij sinds 2008 geen antwoord kreeg?)
Hij begaf zich omstreeks 11u naar Fedasil. Hij is naar het toilet gegaan, heeft zich overgoten met brandstof en is al brandend naar buiten gegaan. Hij is in kritieke toestand, zijn toestand is levensbedreigend.
Een jaar geleden reeds werd in de instelling in Brugge een dode in verdachte omstandigheden aangetroffen. Wat betreft de zelfverbranding is dit minstens de derde poging op een jaar tijd. Ziehier hoe rot en verwrongen deze wereld is.
Ziehier de macht die bureaucratie heeft over leven en dood. Ziehier hoe België (en de andere EU-landen) goed honderdduizend bij de keel houdt. Ze grijpt ze bij de keel, laat ze leegbloeden tot de laatste euro (215 euro te betalen per regularisatie-aanvraag), zet ze onder druk als werkvee voor een hogere productie aan een lagere kost (wie gelooft nog dat de staat geen profijt trekt bij zwartwerk?), perst ze uit als citroenen, leg hun hoofd op de zuurpers terwijl ze geïnjecteerd worden met een permanente en diepe angst. Als dag na dag, jaar na jaar, elke seconde die voorbijgaat gepaard gaat met de angst op controle, arrestatie, opsluiting, uitzetting, marteling, dood… Als elke seconde dat allemaal verhaalt, hoe dan niet door het lint gaan? En heel die psuchologische marteling, al deze miserie, al die druk die de mensen ondergaan in afwachting van een stukje papier.
Zo rot en verwrongen is deze wereld: het gaat om een stempel op een blad papier (gepaard gaande met het volledige repressie-apparaat dat de inkt voor de stempel levert)die bepaalt of men kan ademhalen of zal stikken, het recht om te leven of overleven.
En als men zelf tracht wat frisse lucht in te ademen, zoals de twee personen die vannacht in Vottem getracht hebben te ontsnappen, is het onmiddellijk richting cachot.
Hoe kan men zich erover verbazen dat mensen temidden dat alles niet breken?
De tijd voor verbazing is voorbij, de tijd voor woede is aangebroken.
Tal van oproepen uit gesloten centra in Steenokkerzeel, Brugge, Vottem
Tal van verhalen, soms schokkend.
Veel haat, veel tranen, en kleine of grote opstanden in de kiem gesmoord.
Veel intimidatie en repressie: ze weigeren vegetariërs te “dienen”. Je opent je mond: cachot. Je probeert met je co-gedetineerden te praten: cachot! Je hebt ruzie met iemand: cachot!
Enkel onverklaarbare detenties, ieder heeft zijn/haar reden om hier te zijn, om hier te blijven, ieder wil “leven”.
Sommige zijn aangehouden sinds weken, sommigen zelfs al maanden.
“Vals” huwelijk, “Illegale” kinderen, Werk “in ‘t zwart”, zogezegde “crimineel”, “Vals” asiel: allemaal redenen om op te sluiten, te onderdrukken, te breken.
Elke vrijlating van een rechter wordt ontzegd; Vreemdelingendienst doet systematisch beroep op een beslissing van een rechtbank om je warm te houden in het geslotencentrum in afwachting van….!Het is goed voor de cijfers, het is goed voor de kiezers.
Als ze geen laissez-passer voor je uitzetting kunnen vinden, houden ze je in het gesloten centrum in afwachting van…….
Een Palestijnse man is opgesloten sinds meer dan 4 maanden: ze weten niet naar welk land hem terug te sturen, ze houden hem opgesloten in afwachting van….
Een Rwandese man die op bezoek was bij zijn kinderen. Hij wil geen asiel, hij wilde de situatie uitzoeken van zijn kinderen die hier illegaal verblijven, en daarna terug naar zijn land keren. Hij is aangehouden in de Caricole sinds bijna drie maanden in afwachting van …. (wat?)
Verschillende mensen worden vastgehouden in de beveiligde vleugel in Vottem, omdat ze ziek zijn of te ‘turbulent’, of omdat ze in opstand komen tegen deze detenties. Zij zijn een ‘gevaar voor het leven in het centrum’ en worden in ‘eenzame opsluiting’ geplaatst in een “beveiligde vleugel”. Een van hen is in volledige isolatie sinds meer dan 7 maanden; een echte marteling!
Een vrouw is aangehouden in Brugge sinds 4 maanden zonder specifieke reden.
Een Congolese vrouw, zes maanden zwanger, is opgesloten sinds bijna 5 maanden! Wat een zwangerschap!Ze zal haar zoontje ‘Caricole’ noemen!
Een tweede Marokaanse vrouw, in dezelfde situatie haar getuigenis Hier
Er zijn veel Marokkaanse vrouwen opgesloten. Een van hen heeft een Spaanse verblijfsvergunning sinds 2008! De sociaal assistente vertelt haar dat ze hoe dan ook terug naar Marokko moet en dat er daar geen discussie over kan bestaan!
Dagelijkse uitzettingen, waarvan een aantal gedwongen, naar een land waar je best “verdwijnt”: een politieke tegenstander werd gedeporteerd naar Ivoorkust. Hij verstopt zich daar nu met zijn vrouw en verloor alles hier EN in zijn land. Hij heeft geen toekomst meer, nergens, en overweegt terug te komen naar Europa!Zijn verhaal hier
Andere, altijd aangename en zeer mooie ontmoetingen: de ‘Dublin’ mensen. Mannen en vrouwen die werden teruggestuurd naar de Schengen-land waar ze voor het eerst geraakt waren. Deze komen heel snel terug.
Al die verhalen om hulp te vragen om al die oproepen op te vangen!
Solidariteit voor oproepen op te vangen, voor de overschrijvingen enz…..
Stuur ons een e-mail als je ons kunt helpen!
En financiele solidariteit…
Een van de problemen waarmee we geconfronteerd worden is de vraag van gedetineerden om hun telefoon te herladen. U mag helpen door het kopen van 5 euro recharges Lycamobil bij uw kruidenier, nachtwinkel of boekhandel. Je stuur ons de pincode van die recharges naar ons e-mail gettingthevoiceout (a) riseup.net. Wij sturen de code naar hen zodat ze contact kunnen houden met de buitenwereld en met ons..
U kunt ook storten of nog beter een doorlopende order maken van 2, 5, 10, € 20 of meer(!) op de rekening :
Collectif Contre Les Expulsions
Banque TriodosBE585230 8016 1279
Zeg het voort aan je vrienden en kennissen, aan allen die zich hiermee betrokken voelen.
Na een lange en energetische mars van honderden mensen op 22/03/20015 en na de toespraken en getuigen, gingen we naar de gepantserde deur van het centrum. Hier konden boodschappen van solidariteit met de gevangenen worden doorgegeven en konden we onze woede uitspreken tegen die gevangenissen.
Deze keer werd dat echter onmogelijk gemaakt. Een reeks trommels werden voor de gepantserde deur geplaatst. De drums maakten een vreselijk lawaai tot op het einde van de bijeenkomst: geschreeuw, slogans of een benadering van de deur was onmogelijk. We werden toeschouwer en waren zo dom niets te zeggen op zulke volledig onverwachte situatie …
Hier is een kleine video van de sfeer https://www.facebook.com/video.php?v=349794655220584
Waren die drums op dit strategisch punt een vermomde censuur? Of waren die drummers daar met de beste bedoelingen zonder te begrijpen dat er gevangenen waren achter deze tralies, en dat de mensen daar waren om hun verontwaardiging te uiten tegen die opsluitingen?
Muziekgroepen in demonstraties zijn erg nuttig voor de sfeer, de motivatie, het plezier, etc. en besteden aandacht aan de mensen rondom hen. Ze zijn daar voor het intensiveren en het voeden van de verschillende acties en reacties. Helaas, onze drummers hebben dit niet verstaan en hebben verder gedrumd totdat alle betogers vertrokken waren. Op het moment van de toespraken werd aan de Samba gevraagd eventjes te stoppen en op het moment dat de demonstratie een andere vorm moest nemen waarbij er contact kon genomen worden met de gevangenen, waar solidariteit kon worden geuit, waren onze drummers nog steeds bezig en hebben ze de rol van repressie overgenomen van onze flikken!
Beetje bij beetje zijn de mensen vertrokken, sommigen waarschijnlijk erg blij dat alles zonder incidenten was verlopen, anderen erg gefrustreerd. De waterkannonnen en tuti quanti vertrokken zeer vlug, blij zo snel te zijn vrijgelaten en te hebben kunnen rekenen op het zeer efficiënte werk van een intermitterende orde.
Vanuit het centrum, het volgende tekstbericht:
“Hartelijk dank aan allen, maar hier kunnen wij niets doen, omdat de bewakers ons bedreigen als we durven iets te zeggen!”
Binnen: repressie en bedreigingen; Buiten: censuur.
De gepantserde deur die reeds meerdere malen werd mishandeld tijdens de jaarlijkse betogingen in Vottem en die zelfs werd gebroken ten gevolge van zware druk op de deur door luidruchtige demonstranten, blijft het symbool van die demonstraties tegen de gesloten centra ONDANKS censuur en sabotage.
DE STRIJD GAAT verder, neen aan de GESLOTEN CENTRA, VRIJHEID voor allen!
Honderden mensen zijn aktueel in hongerstaking in meer dan de helft van de detentie centra in Groot Britannie . Het is de grootste opstandsbeweging tegen het racistisch beleid in Groot Britanne sinds 10 jaar . De gedetineerden eisen hun VRIJHEID en RECHTEN.
Solidariteitsbewegingen gebeuren dagelijks rond die gesloten centra in Groot Britannie.
Om internationale druk te zetten op de Britse regering hebben we uw solidariteit nodig: Betogingen voor de consulaten, ambassades in uw landen en diverse akties OVERAL.
Vottem, het kamp van de schande, al 16 jaar lang! Dit is onaanvaardbaar! De door de staatssecretaris voor asiel en immigratie Theo Franken aangekondigde maatregelen en de huidige regering stigmatiseren alweer de vreemdelingen. Het discours is duidelijk: asielzoekers en verblijfsaanvragers zijn fraudeurs en we moeten hen vervolgen en ontmoedigen. Programma: de jacht op schijnhuwelijken, 100 extra plaatsen in de gesloten centra maken, een duizendtal meer gedwongen uitzettingen met een collectieve vlucht per maand, het beperken van het aantal asielaanvragen die kunnen worden ingediend …
En vooral het creëren van paviljoens in het centrum 127 bis om weer gezinnen met kinderen op te sluiten. De opsluiting van families werd afgeschaft in 2009. België werd al drie keer veroordeeld voor de detentie van minderjarigen door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens.
Gesloten centra blijven gevangenissen die hun echte naam verbergen. Dagelijks wordt er geweld gebruikt tegen de mensen die daar worden vastgehouden. Inderdaad, detentie is gericht om het verzet te breken en zo uitzettingen mogelijk te maken. Het geweld bereikt zijn hoogtepunt op het moment van de uitzetting wanneer de persoon op het vliegtuig wordt gezet: handboeien, lichaam vastgebonden, geketend, mishandelingen, beledigingen … al meerdere klachten werden ingediend.
Sinds juli 2014 werd in Vottem een “speciale” vleugel geopend, na een besluit van de vorige regering, om gevangenen die als “onhandelbaar” beschouwd worden, op te sluiten: zij die opstandig zijn, sommigen die uit een Belgische gevangenis komen en die onderworpen zijn aan een “dubbele straf”, zieke mensen die in een aangepaste instelling zouden moeten behandeld worden. Deze sectie maakt het mogelijk om mensen weken in isolatie te houden, zonder enige regulering, het is een ‘gevangenis binnen de gevangenis”!
Meer dan ooit, herinneren we aan onze eisen en ondersteunen we de mensen zonder papieren die hun strijd voor waardigheid hervatten!
Sluiting van de detentiecentra voor vreemdelingen Onmiddellijke stopzetting van uitzettingen Voor een asiel- en immigratiebeleid dat de mensenrechten respecteert Voor een regularisatie van de mensen zonder papieren
Waarschuwing: De nieuwe doelgroep voor Minister Francken voor de komende weken zal de Noord-Afrikanen worden en meer in het bijzonder de Marokkanen.
De heer Francken, de anti-migratie minister, zal binnenkort zijn collega’s in Marokko bezoeken om zijn beloften te houden en de uitwijzingen van onze Marokkaanse vrienden met veel media-aandacht voor te bereiden!
Na de “criminelen”, de Albanezen, de Kosovaren, is het nu de beurt aan de Marokkanen.
Zijn strategie: een specifieke bevolkingsgroep kiezen, ze opsluiten, een reisje maken naar dat land voor een ontmoeting met zijn collega’s,aankondiging van een collectieve ‘charter’ deportatie, een tiental mensen op een vliegtuig zetten, met vermelding dat het voornamelijk criminelen zijn!
En als zijn wens is om ons land te bevrijden van al deze “vreemdelingen”, heeft hij het fout!Er zullen tientallen of honderden charters nodig zijn om al die“vreemdelingen” weg te krijgen terwijl er vele anderen (terug) onderweg zijn!
Al de herrie rond deze charters past binnen zijn strategie om populariteit te winnen bij zijn kiezers en het radicalisme van de NVA te bevestigen .
Het lijkt er, volgens interne bronnen, op dat er in de hogere administratie mensen zijn die deze eenzijdige beslissingen van de heer Francken niet apprecieren, maar niemand zegt een woord!
De strijd gaat verder in de straat en in de detentiecentra!
Ander nieuws:
De arrestaties van Marokkanen lijken meer te gebeuren op de openbare weg, soms door politie in burgerkledij, soms door de federale politie!
Gesloten centrum de Caricole:
Velen komen en gaan, vele arrestaties in de luchthaven, soms absurd.
Enkele voorbeelden:
– een vrouw van 84 jaar, e
– en andere vrouw die meer dan acht maanden zwanger is,
– een koppel op bezoek bij familieleden die sinds 30 jaar in België wonen, wordt geweigerd en teruggestuurd omdat zij geen hotel gereserveerd hebben!
Sommigen zitten al maanden opgesloten en ze vragen zich af waarom?
– Een man op doorreis werd gearresteerd aan de vlieghaven met Spaanse verblijfspapieren die in orde waren. Hij werd 1 maand geleden opgesloten, Zonder te weten wat ze met hem gaan doen!
– Een 6 maanden zwangere vrouw is sinds 4 maanden opgesloten. Ze heeft al twee uitzettingspogingen ondergaan, en is in een nieuwe asielprocedure sinds de CCE de negatieve beslissing van het CGVS voor haar eerdere asielaanvraag verworpen heeft.
– Een Kameroenese man verblijft sinds 5 jaar in België, hij werd met geweld overgedragen aan Spanje omdat hij een ‘Dublingeval’ zou zijn. Eenmaal aangekomen in Spanje, ontving hij een document die zegt dat hij geen “Dublingeval” is en dat Spanje zijn asielaanvraag niet kan ontvangen! Hij moet het Spaans grondgebied verlaten!
127bis:
Veel mensen opgesloten, vooral Noord-Afrikanen.
Een man werd vrijgelaten na vijf maanden . De raadkamer beval zijn vrijlating op basis van een Laissez-passer die vervalst zou zijn door de Dienst Veemdelingenzaken DVZ is uitzonderlijk niet in beroep gegaan op die beslissing! Bizar! Valsheid in geschrifte heet dat!
De mysteries van het migratiebeleid:
Een collectieve vlucht vond plaats op 26 februari, zegt Francken, met 8 Kosovaren. Er bereikte ons nadere informatie dat tientallen Albanezen naar het centrum 127bis werden gebracht en in een bus naar het vliegveld gestuurd op dezelfde dag! Gezien de beperkte informatie over deze tweede vlucht zou het een collectieve vlucht georganiseerd door Frontex kunnen zijn; Frontex, dat zeer discreet is over hun aktiviteiten en helemaal niet transparant is.
Tijdens 2 weken,bleven twee vleugels van het gesloten centrum 127bis leeg zonder duidelijke reden. Geen werken, geen renovaties!
Er zijn geen vrouwen meer in het centrum 127 bis. We weten niet wat er achter deze beslissing staat? Momenteel zijn ze in het gesloten centrum van Brugge en de Caricole.
En een kleine Belgische verhaal
Mr. Larbaoui, van Franse nationaliteit en gedeporteerd naar Algerije, die 15 jaren vast zat in de Belgische gevangenissen en 5 maanden in het gesloten centrum van Vottem ging naar het Belgische consulaat in Algiers: de consul vertelt hem “ER ZIJN GEEN SPOREN VAN UW AANWEZIGHEID IN BELGIE “
They are around a hundred to walk 14 km to the closed centre in order to protest againt the imprisonment of some of their friends in the closed centres.
The call had been launched by MRAX and the Front des Migrants.
Once on the spot,the usual police cordon, reinfored by the robocops seen the pressure of the demonstrators and their strong will to get close to the entrance of the centre. Forbidden to go further than the first wing of the centre. Intimidation by the police in number and their dogs.
Inside, detainees had prepared a banner and tried to communicate. Inside the centre, the guards did everything possible to avoid the communication between the demosntrators and the detainees.
Many undocumented were extremely moved, there were men and women crying.
After two hours of shouting and singing, they walked 14km again to the centre of town!
We are disappointed by the little support, apart from the usual people present during this very bold adventure by the undocumented!
DESTRUCTION OF THE CLOSED CENTRES8
Stop to the repression on all!
Solidarity?! It concerns us all!
Reminder: yearly demonstration at the Vottem closed centre in Liège on March 22nd 2015 here
Mass protest inside Harmondsworth immigration detention centre
8 March 2015, 7.25pm
e: detaineesriseup@riseup.net
More than 200 people detained in Harmondsworth immigration detention centre are mobilising a hunger strike from 8.00am tomorrow, following a noise demonstration inside the centre today.
They are protesting for an end to:
• indefinite deprivation of liberty and human rights
• the use of “Detained Fast Track” [1]
• bias and incompetence in case-handling by the Home Office
• unlawful forced removals
• stressful and degrading conditions which they describe as “mental torture” and which lead many to self-harm
• overcrowded accommodation “comparable to animal cages”
• refusals to return those who want to go back to their countries of origin
Similar protests have taken place this week by women inside Yarl’s Wood immigration detention centre. The resistance follows this week’s release of undercover film footage of Yarl’s Wood and Harmondsworth by Channel 4 [2], and a parliamentary inquiry report into detention [3].
One protester said of the treatment by Harmondsworth staff: “It’s like we are animals. They are not giving us help or proper food. if anyone came inside and see conditions here they would see and release us.” Another said detention was “mentally torturing” them.
Protesters say staff are threatening them with prison if they do not stop protesting.
Francken geeft in de pers een duidelijk signaal ” de enige goede manier om naar ons land te komen en te verblijven, is de legale “…………………..
Een 84-jarige vrouw werd gearresteerd op 1 maart 2015 op de luchthaven van Brussel. Ze kwam uit Montenegro om voor de laatste keer haar kinderen en kleinkinderen die hier leven en sommigen van hen hier in België geboren zijn te bezoeken! Ze had nog nooit haar land eerder verlaten.
Ze werd lange tijd ondervraagd door de luchthavenpolitie, zij werd verdacht van ‘terrorisme’ en beschuldigd van illegale immigratie. Ze had geen retourticket bij zich omdat de familie hoopte om een last minute ticket voor haar terugkeer te vinden binnen een maand! Het zou deels zijn om die reden dat onze autoriteiten spreken van ‘illegale immigratie’ en ‘terrorisme’. Ze werd naar het gesloten centrum Caricole gebracht!
Op de luchthaven worden zo tientallen mensen, verdacht van “illegale immigratie”, gearresteerd en opgesloten . Sommige zijn alleen in transit op de luchthaven van Brussel, anderen hebben een ‘verdachte’ visum, anderen een ‘verdachte’ paspoort, anderen een ‘verdacht’ gezicht, anderen nog geen retourticket en anderen vragen asiel. Ze worden ondervraagd door de luchthavenpolitie, soms zonder vertalers, en worden aangehouden op grond van een zeer subjectieve appreciatie van de politiekrachten en geboeid naar een gesloten centrum gebracht met het oog op een snelle georganiseerde repatriëring!
Na 24 uur werd de vrouw vrijgelaten na zware druk op de politici, mededelingen aan de pers, en een attest van de arts van het centrum Caricole!
-Hoe gaat het? Het gaat niet goed
-Waar zijt je? Ik ben in Madrid. de politiemensen hebben mij gedood. Zij hebben mij zwaarf geslagen. Ze waren met 10 politiemensen op mij, 10! Drie hebben mij tot in Madrid gebrachtg, Drie polites!
10 politie mensen hebben mij naar het vliegtuig gebracht,Zij hebben mij daarvoor zwaar geslagen.Zij hebben mij de twee voeten vastgebonden,mijn twee handen, zij hebben mij vastgebonden in het vliegtuig. Niemand heeft gereageerd, Niemand.Ik heb geroepen, geroepen, Niemand. En als ik riep, hebben ze mijn hoofd naar beneden geduwd, tot dat ik pijn had in mijn rug. Zij hebben mijn rug gebroken.Ik heb dat nooit gezien.De politie in Spanje heeft mij uit het vliegtuig gedragen . Zij hebben mij een papier gegeven: ik moet binnen de 14 dagen het land verlaten.
Update 24/02/2015: Veel nieuwkomers, allen Albanees, in het gesloten centrum 127bis. We weten niet juist van waar ze komen? En wat we ook te weten zijn gekomen: De meerderheid van de opgesloten in de CRA van in Calais en Rijsel zijn Albanesen: Joint deportation?Frontex?
Update 23/02/2015 : 42 Albanen zijn ingeschreven voor de vlucht, maar voor het ogenblik geen Albanesen in de 127 bis maar wel veel vrije plaatsen! Wel zijn er enkele albanesen in de andere gesloten centra. Ze zouden moeten naar het gesloten centrum verplaatst worden in de komende dagen. Een vraag blijft: Frontex vlucht?
En pas op nog mogelijke arrestaties voor deze vlucht
———————————————————————————————————————————-
EN VIER!
Na de collectieve deportatie op 17/12/2014 van 38 Albaniërs, de Frontex-vlucht met 50 Albaniërs uit heel Europa waaronder 8 uit Belgie op 29/01/2015, de collectieve vlucht met 8 Albaniërs uit ons land op 30/01/2015, vernemen we dat een nieuwe collectieve deportatie voorzien is voor deze donderdag op 26/02/2015. Lees hier
dus lijkt het duidelijk dat deze collectieve uitzettingen niet meer zijn dan zand in de ogen, omdat er heel wat andere kandidaten op weg zijn om hun vrienden en familie hier in Europa te vervoegen en om op zoek te gaan naar een beter leven. Voor 10 die er weg zijn, komen er 100 naar hier!
Gelukkig is kameraad Reynders naar Albanië gegaan om hen in te fluisteren hoe ze het moeten aanpakken!
Weet dat er in het centrum 127bis in Steenokkerzeel veel plaats is “vrijgekomen” nadat er heel wat gedetineerden weggehaald werden tijdens de WE van de marche brussel/Antwerpen van 14 en 15 februari 2015!
Hier is de transcriptie van de heer A’s interview op 2015/12/02.
Hoe gaat het nu verder met de arts in het centrum Caricole?
Toen ik aankwam op Caricole, had ik een medische kaart die bewijst dat ik een chirurgische ingreep heb ondergaan in het ziekenhuis. Ik heb alle papieren, al de bewijzen, en heb alles doorgegeven aan de Caricole. Ik vertelde hen dat ik een handicap heb, dat ik hier normaal niet zou moeten zijn omdat ik een operatie ondergaan heb. Ze hebben dit niet in overweging genomen. Ze lieten me hier, en toen ze probeerden me uit te zetten naar Spanje, verzette ik me daartegen. De agenten sloegen me, ze vertrapten mijn nek, mijn hoofd en mijn borst, waar ik geopereerd werd. Ze stuurden me terug naar Caricole. Geen dokter zorgde voor mij. De dag erna (10 februari), vroeg ik naar de dokter, raadpleegde ik hem en vertelde hem alles, hoe ik werd geslagen op de luchthaven. De dokter heeft me niets geven om de pijn te verlichten. Vandaar dat ik sinds maandag nog niet eens heb gegeten omdat de pijn te sterk was. Vandaag hetzelfde, ik heb geprobeerd om te eten, maar vanmorgen had ik te veel pijn, zodat ik niet kon eten. Pas gisteren gaf de dokter me pijnstillers . Ik woon hier (in België) sinds 5 jaar, ik volg mijn behandeling hier, ik had twee operaties. Ik weet niets over Spanje. Waarom willen ze me naar Spanje uitzetten? Als ze mij slaan om me daarheen te brengen, betekent dit dat als ik daar aankomt ze alles geregeld hebben om mij te doden? Ik weet niet wat ik moet denken.
Ziet u ook een maatschappelijk assistent in het centrum?
Ik vroeg gisteren om een maatschappelijk assistent te zien, maar ik kreeg geen enkele te zien. Ze is niet langs gekomen om de situatie te controleren, om te zien hoe het met me gaat sinds ik terug ben van de luchthaven. Toen ik aankwam in het centrum, vertelde ze me dat als ik een probleem had, als ik ziek was of wat dan ook, dat ik haar kon zien. Maar sinds ik terug ben van het vliegveld heb ik haar niet gezien. Ik vroeg gisteren om haar te ontmoeten, maar ik mocht niet.
Heb je de dokter gezegd dat je iemand zou willen zien van buiten het centrum om je te raadplegen?
Ze weigerden. Sommige mensen vertellen je dat als je genezen bent, dat je terug kan gaan, maar het is niet waar! Als ze je kunnen slaan en na drie dagen niemand je komt raadplegen, betekent dat gewoon dat ze je willen laten sterven. 3 dagen geleden werd ik in elkaar geslagen op de luchthaven, legde ik alles uit aan de dokter enz … en gaven ze mij geen enkel medicijn. Dit betekent dat het hen niets kan schelen, absoluut niets kan schelen !! Ik lijd zoveel …
12/02/2015 Uitzettingen, nieuws uit de gesloten centra
Nieuws over wat er in de gesloten centra gebeurt. Het aantal uitwijzingen is enorm, de uitwijzingsweigeringen onder de gedetineerden eveneens, hetgeen hen recht geeft op een tweede derde vierde…. poging tot uitwijzing “onder escorte” met geweld !
Maar we vermelden ook enkele vrijlatingen en ontsnappingen, om niet te negatief te zijn.
Dublin
Een Syrische dame die sinds 20 januari 2015 wordt opgesloten, moest naar Spanje (Dublin3) uitgewezen worden. Zij heeft familie bij ons maar niemand in Spanje, en was sinds 4 maanden in België. Wegens de bombardementen die zij in Syrië heeft meegemaakt, is deze vrouw getraumatiseerd door het vliegtuig, zowel als zij in het vliegtuig zit als door de vliegtuigen die voortdurend over het gesloten centrum vliegen. Zij is ziek en getraumatiseerd.
Een ernstig zieke man uit Kameroen onderging zijn tweede poging tot uitwijzing naar Spanje. Hij werd herhaaldelijk geopereerd bij ons, is in België sinds verschillende jaren. Hij heeft nog veel verzorging nodig. Bij deze tweede poging werd hij geslagen en gaat het zeer slecht met hem. http://regularisation.canalblog.com/archives/2015/02/08/31490223.html
Vier zwangere vrouwen in het gesloten centrum 127bis
Eén van hen, sinds 5 jaar in België, heeft haar tweede uitzettingspoging ondergaan: 12 politieagenten hebben zich op haar in de cel aan de luchthaven gestort: chantage, intimidaties, beledigingen, pesterijen. Zij werd tenslotte naar het centrum teruggebracht.
“Het was een echte foltering” zei ze.
Een andere vrouw, een Marokkaanse asielzoekster, drie maanden zwanger, heeft last van duizeligheid en heeft bloedingen gehad. Zij is naar het ziekenhuis geweest, maar eens terug in het centrum weigerde de arts van het centrum om haar de voorgeschreven geneesmiddelen uit te reiken onder het voorwendsel dat zij het voorschrift zelf zou hebben geschreven.
Dubbele straf
Twee opgesloten mannen vertellen ons:
“Zij zijn ons komen halen in de gevangenis om ons naar de luchthaven te brengen, zonder ons te verwittigen. Wij hebben de uitwijzing geweigerd want wij hebben allebei kinderen hier.”
Voor een onder hen was er een tweede poging 2 dagen later voorzien die geannuleerd werd na een snelle tussenkomst van een advocaat. Voor de tweede zal een tweede poging “onder escorte” op 17/02 plaatsvinden. Hij is van plan dit te weigeren.
Asielaanvraag
Een man uit Ivoorkust loopt het risico op grote problemen in geval van uitwijzing, aangezien hij tegenstander is van de huidige regime in zijn land. De CGVS gelooft hem niet, hij heeft reeds 2 uitzettingspogingen ondergaan. Zijn hele familie is op de vlucht voor het regime. http://www.gettingthevoiceout.org/de-macht-over-leven-en-dood/
Een jonge Congolese vrouw zit weldra vier maanden opgesloten, zij is in België sinds 5 jaar en woonde samen met haar vriend. Zij heeft een miskraam gehad bij het begin van haar opsluiting in het centrum. Zij heeft reeds twee uitzettingspogingen ondergaan, en de derde poging is aan de gang! http://www.gettingthevoiceout.org/maar-waar-is-martine-verdwenen-sinds-48-uren/
Een andere man is sinds 4 maanden in het gesloten centrum, heeft twee pogingen tot uitwijzing ondergaan, en moet een derde onder escorte ondergaan naar “zijn geboorteland” op 16/02.
Wat de gedetineerden erover zeggen:
“Jullie installeren dictaturen bij ons om onze rijkdommen te kunnen nemen en desondanks worden jullie allemaal goed ontvangen. En hier willen jullie niet van ons weten. Dat kan zo niet langer. Op een dag gaan we jullie allemaal buitenzetten.”
“Er is geen menselijkheid meer bij jullie. Bravo België “Hoofdstad van Europa!”
“Jullie leren anderen elders de les, maar thuis schenden jullie de mensenrechten”
“De wet is NIET gelijk voor iedereen”
“Vrijheid van verkeer en verblijf, zei u? Voor u, NIET voor ons!”
Update 13/02: Martine werd tenslotte uitgezet vanuit Amsterdam door Ethiopan Airlines. Zij werd bij haar aankomst in Kinshasa naar het ziekenhuis gebracht. Zij is uitgeput.Zij heeft gedurende 72 uren verschillende uitzettingspogingen met geweld ondergaan. Andere informaties zullen volgen.
———————————————————————————————-
Update 12/02 16 uur: Martine zou nu in Schipholl zijn. Ze zou opnieuw uitzettingspogingen hebben ondergaan met geweld schijnt het. Ze zou normaal terug naar Belgie gebracht moeten worden
————————————————————————————————-
Update 12/02: Martine zou sinds 48 uren nog altijd “op het punt staan uitgezet te worden”. Maar niemand weet waar ze is, noch in Kinshasa, noch in Belgie!
Update11/02/2015 13 uur: Volgens de media’s zou Martine , na een escale in Parijs zijn teruggebracht naar een gesloten centrum in Belgie. Maar we vinden geen enkele spoor van Martine . In het gesloten centrum zeggen ze dat ze op een vlucht van Ethiopian airlines werd gezet! Ook te noteren de leugens van Vreemdelingendienst: Martine moest geregularisserd worden op basis van een aanvraag van samenwoning met haar vriend. Ze was in Belgie sinds 5 jaren en was student.
Een jonge vrouw moest uitgezet worden naar Kinshasa vandaag 10/02 20015 in de morgen.Ze heeft de vlucht geweigerd en verschillende passagiers hebben zich verzet tegen die uitzetting. Ze werden allen opgepakt en zijn aktueel vastgehouden aan het commissariaat van de vlieghaven. Martine zou ou op een andere vlucht gezet worden morgen !
Achille Gnapi is een politieke tegenstander uit de Ivoorkust die actief was tegen het huidige regime en zijn land heeft moeten ontvluchten, samen met zijn hele familie, aangezien hun leven in gevaar was. Sommige zijn in Ghana, onder subsidiaire bescherming, een andere is asielzoeker in China.
Achille kwam eind 2006 in België aan om asiel te vragen. Na zijn 4de aanvraag werd zijn erkenning als vluchteling geweigerd, en tekende hij beroep aan bij de Raad voor Vreemdelingenbetwistingen (RVV). Dit beroep werd op 29 januari 2015 door de RVV onderzocht, ondanks het feit dat noch de advocaat, noch Gnapi tijdig op de hoogte werden gebracht van deze zitting.
Dezelfde dag nog ontving heeft een ticket voor zijn uitzetting naar de Ivoorkust, terwijl het antwoord van de RVV er nog steeds niet was. De uitzetting was voorzien voor deze zaterdag 31 januari om 14u. Meneer Gnapi heeft deze tweede poging tot uitwijzing geweigerd.
De situatie van de politieke gevangenen, de zogenaamde “pro-Gbagbo” in de Ivoorkust, is uiterst moeilijk en was het onderwerp van talrijke verslagen van ngo’s zoals HRW, AMNESTY INTERNATIONAL en zelfs van de speciale VN-rapporteur van de mensenrechten. Alle rapporten hebben het over onmenselijke behandelingen en een justitie van “overwinnaars” die één enkel kamp viseren.
Indien Achille Gnapi terugkeer, dreigt hij ernstige en onomkeerbare schade op te lopen.
Uit een fragment van het verslag dat Amnesty in 2013 opstelde, getiteld “de wet van de overwinnaars” lezen we wat de politieke tegenstanders of iedereen die verdacht wordt de repressie aan te klagen, ondergaan:
“Deze personen werden soms tijdens lange periodes vastgehouden in gevangenissen die niet als zodanig worden erkend en waar velen slachtoffer werden van folteringen en slechte behandelingen. Sommige werden beschuldigd, vaak op basis van “bekentenissen” afgelegd onder dwang, van een lange lijst van gelijksoortige lasten, met name van schade aan de nationale defensie, aanslag of complot tegen de staat en van oprichting van gewapende benden. Anderen werden zonder beschuldiging vrijgelaten na verschillende weken van willekeurige vrijheidsberoving en soms na een losgeld aan hun bewakers betaald te hebben. http://www.amnesty.org/fr/library/asset/AFR31/001/2013/fr/028f70d7-8f37-4a40-ad71-71c9e8369a41/afr310012013fr.pdf
Achille Gnapi zit nu al vier en een halve maand in het gesloten centrum van Brugge.
Wanneer hem gevraagd wordt wat er in het centrum gebeurt, dan antwoordt hij: “Hier geldt er geen recht, je hebt steeds ongelijk, omdat je een gevangene bent, een buitenlander. Dat vernietigt de psyche, de geest.”
Zijn omgeving en zijn kennissen weigeren dat Achille Gnapi wordt uitgewezen, en allen getuigen van het duidelijke gevaar dat hij loopt wanneer hij terugkeert naar de Ivoorkust.
De Dienst Vreemdelingenzaken en het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) hebben weer eens beslist over leven en dood van een persoon, door ervoor te zorgen dat hij volledig vernietigd wordt.
Kinderen die van hun moeder worden gescheiden, Congolezen hetzelfde lot ondergaan als Achille Gnapi, Larbaoui die zijn dubbele straf zag omgezet worden in een drie- en zelfs vierdubbele straf, mensen die hebben geprobeerd om een eind aan hun dagen te maken in de gesloten centra en zij die erin zijn geslaagd, zij die zijn gestorven net zoals de jonge Afghaan Aref toen ze moesten terugkeren… de DV en het CGVS zijn nog niet aan het einde van hun Latijn.
Update 06/02: en een ontsnapping vandaag uit het gesloten centrum 127bis!
Na de twaalf ontsnappingen op 7 januari 2015 zijn opnieuw mensen uit het gesloten centrum proberen to ontsnappen.
Maandag 02/02/2015 is een groep van vijf in de avond door de vensters ontsnapt. Twee van hen hebben hun vrijheid teruggevonden. De drie anderen werden spijtig genoeg opgepakt.
Op 05/02 probeerde een gevangene weg te lopen nadat de bewakers de poort per ongeluk eventjes open lieten staan. Hij werd later opgepakt door de politie.
De Europese Unie heeft zo net de resultaten van Mos Maiorum vrijgegeven, een enorme razzia-operatie uitgevoerd door 27 landen in heel Europa tussen 13 oktober en 26 oktober onder toezicht van Frontex.
Meer info hier
Het rapport van de Raad van Europa is hier beschikbaar (in het Engels)
In totaal werden 19.234 mensen gearresteerd, gecontroleerd of ondervraagd tijdens deze operatie waarvan het doel was om informatie over immigranten en ‘nieuwe migratieroutes’ te verzamelen om zo het anti-immigratiebeleid te versterken. 257 mensen beschouwd als ‘smokkelaars’ werden gearresteerd.
Meer dan 6002 controles vonden plaats: 1538 aan de buitengrenzen, met de arrestatie van 9890 mensen; 4464 binnen het Europese grondgebied, waarbij 9344 mensen werden gearresteerd. De modelleerlingen van de oorlog tegen migranten zijn Italië (5954 personen gecontroleerd), Duitsland (3683 personen gecontroleerd), Hongarije (3075 personen gecontroleerd), Oostenrijk (1219 personen gecontroleerd) en het Verenigd Koninkrijk (995 personen gecontroleerd). Landen waar de minste controles plaatsvonden waren Letland, Estland en Zwitserland (wat niet betekent dat ze meer ‘gastvrij’ zijn dan de anderen).
Het aantal gecontroleerde mensen is veel hoger dan tijdens voorgaande operaties: in 2013, tijdens de Perkunas-operatie (twee weken in september-oktober) werden 10.459 mensen gearresteerd, en in 2012, tijdens de Aprhodite-operatie, 5298.
Een groot deel van de mensen die gearresteerd werden, zijn afkomstig uit landen in oorlog of conflict; landen of regio’s waar de Westerse machten aanwezig zijn en de afgelopen jaren voor chaos zorgden in naam van het kapitalisme of de koloniale overheersing: Syrië, Afghanistan, Kosovo, Eritrea, Somalië, enz. Vandaag zijn er enkele duizenden vluchtelingen die zich ongewenst voelen in Europa, achtervolgd door de politie en levend in rampzalige omstandigheden.
In Frankrijk werden 958 mensen gecontroleerd, voornamelijk afkomstig uit Syrië, Eritrea en Albanië (371 personen). In Parijs werd veel gecontroleerd rond Gare du Nord, waar de treinen vertrekken naar Calais, het grensgebied met Engeland waar veel migranten heen gaan in de hoop het kanaal over te steken.
Diverse initiatieven in Europa probeerden te informeren over deze operatie om dit te voorkomen: het verspreiden van meertalige folders, het ophangen van affiches, bijeenkomsten, aanmoedigingen tot weerstand tegen controles. Een interactieve kaart van de verschillende controles werd opgesteld, voor het lokaliseren van de controlezones op Europees niveau.
Mos Maiorum was van uitzonderlijke aard gezien de omvang van de operatie, maar arrestaties gebeuren dagelijks in heel Europa waarbij de mensen in detentiecentra geplaatst worden om daarna chartervluchten te vullen, dit om te voorkomen dat de mensen zich verplaatsen naar waar ze willen, vooral voor personen uit arme landen.
Laten we hopen dat de solidariteitsbewegingen die ontstaan als reactie op deze operatie blijven voortgaan, en dat we concreet in staat zijn om de deportatiemachine te stoppen.
Deze week, slaat de Belgisch-Europese deportatie machine weer sterk.
Voor de jacht op migranten en hun racistisch beleid, kent Europa geen grenzen.
Herinnering in deze context: Albanië diende in 2009 haar aanvraag in voor toetreding tot de Europese Unie, maar de officiële status van kandidaat werd pas aanbevolen in oktober 2012. De reden hiervoor was dat Albanie beschouwd werd als een “niet-gestabiliseerde democratie” en dat ze de 12 punten die EU van essentieel belang achten, niet naleven. Onder deze punten, de rechterlijke macht en fundamentele rechten; punten waarvoor (zelfs) EU van mening is dat aanzienlijke inspanningen nodig zijn. Het is hetzelfde voor “Justitie, vrijheid en veiligheid.” En als de EU het zegt … Zou dat drastisch veranderd zijn , in een paar jaren?
FRONTEX: De vlucht vond plaats op 29 januari, gecoördineerd en medegefinancieerd door de Frontex, en deporteerde 50 mensen naar Albanië
Deze deportatie was het resultaat van een perfecte samenwerking van de verschillende lidstaten van de Europese Unie : in het toestel waren er 22 mannen gearresteerd in Frankrijk, 18 mensen opgepakt in Duitsland, waaronder 3 vrouwen en 9 kinderen, acht mannen opgesloten in België en één in Denemarken http://gazeta-shqip.com/lajme/2015/01/29/qendronin-ilegalisht-ne-disa-shtete-te-se-riatdhesohen-50-shqiptare/
Naar aanleiding van deze uitzettingen verklaarden de ambassadeurs van Frankrijk en Duitsland op 30/01:
“Wij blijven repatrieren.”
“Na de deportatie van 50 Albanezen, gaven de ambassades van Duitsland en Frankrijk een gezamenlijk persbericht, en verklaarden dat hun land de ontruimingsprocedure zouden verder zetten Het aantal van deze gezamenlijke repatriëringsvluchten zijn niet verminderd, en, volgens de verklaringen, zullen niet afnemen, omdat deze burgers met illegale verblijfsvergunning proberen te emigreren om economische redenen, dat geen enkele landen kan aannemen. De mededeling stelt dat “asielaanvraag mag niet worden misbruikt. Het is strikt beperkt tot werkelijke politieke vluchtelingen. De vluchtelingenstatus wordt niet verleend om economische redenen”. De Franse en Duitse ambassades zeggen dat deze asielprocedures niet kunnen ontweken worden omdat dit de Albanese burgers in dat opzicht zou schaden”. http://www.top-channel.tv/lajme/english/artikull.php?id=13484&ref=fp#.VMzK-mMWVWU
Merk hier op dat subsidiaire bescherming bijv. eenvoudig verdwenen is. Bovendien, is het niet verwonderlijk dat de staten miljarden besteden om banken te redden maar elke collusie weigeren tussen economische en politieke redenen als het gaat om het leven van allochtonen.
Zij werden verzameld, zoals gebruikelijk, in het gesloten centrum 127bis, de dagen voorafgaand het vertrek, geplaatst in eenzame opsluiting en meegenomen onder escorte en geboeid naar de Melsbroek luchthaven om in een militaire vlucht naar Albanië te worden gezet.
Francken, de staatssecretaris in België asiel en migratie, kondigde aan dat:
“Acht Albanese criminelen begeleid door 16 politieagenten” werden gedeporteerd naar Albanië. In het persbericht voegt Francken sappige details over hun perfecte integratie hier: “De uitgezette Albanezen verbleven illegaal in ons land en waren allen betrokken bij daden van inbraak,, diefstal en winkeldiefstal of schade aan eer “(zie de fragmenten uit het artikel verschenen in het Laatste Nieuws hieronder
Weeral wordt een strategie van verdeling gebruikt:: de goeie die de regels respekteren en de slechte, de “criminelen”.
We kunnen overigens ons de vraag stellen of het gebruik van de uitdrukking “criminelen” heir past? De term criminaliteit wordt gebruikt als er een schending van het recht bestaat dat meer dan 5 jaar gevangenisstraf vereist, uitgesproken door het hof van Assisen …
http://www.hln.be/hln/nl/922/Nieuws/article/detail/2201576/2015/01/31/Achterstand-in-dossiers-vreemdelingen-explodeert.dhtml
‘Francken maakte ook bekend dat hij deze week twee chartervluchten met aan boord clandestiene Albanezen naar Tirana liet vliegen. Vrijdag is een Embraer van het Belgische leger geland in de Albanese hoofdstad. Aan boord van het toestel: acht Albanese criminelen en zestien politiemensen. De gerepatrieerde Albanezen verbleven illegaal in ons land en waren stuk voor stuk betrokken bij inbraken, diefstal met braak, winkeldiefstal of aanranding van de eerbaarheid, zo staat ook in Het Laatste Nieuws te lezen. Ook donderdag zette de Dienst Vreemdelingenzaken acht illegale Albanezen op een vliegtuig voor repatriëring naar hun land van herkomst.”
Na de collectieve vlucht georganiseerd op 17 december 2014 waarbij 38 Albanezen werden uitgezet, is een nieuwe collectieve uitzetting naar Albanië gepland op vrijdag 30 januari.
Maar geen zorgen, de toekomstige gedeporteerden zijn voornamelijk ‘criminelen’; degenen die de openbare orde verstoord hebben om verschillende redenen… Ze werden veroordeeld door onze rechtbanken en zijn het voorwerp van een tweede straf: uitzetting.
De dubbele straf:
«Artikel 20 van de wet van 15 december 1980 betreffende de toegang tot het grondgebied, het verblijf, de vestiging en de verwijdering van vreemdelingen kan de uitzetting van immigranten die ernstig de openbare orde hebben verstoord.”
Wetende dat de heer Francken en de Dienst Vreemdelingenzaken niet te veel onderscheidingsvermogen hebben, is het duidelijk dat elke persoon die door onze rechtbanken werd veroordeeld, door Meneer Francken zal beschuldigd worden van een ‘ernstige schending van de openbare orde’. Hun motto blijft immers “Allen buiten!”
Trouwens, ongeacht wat de gedeporteerden hier hebben opgebouwd, soms sinds 10 of 20 jaren, ongeacht of ze een vrouw, een moeder, een vader, kinderen en soms kleinkinderen achterlaten, Francken borstelt dit allemaal terzijde.
Wetende dat de openbare orde dient voor de rust van de rijksten en dat de ‘eerste, tweede en derde generatie allemaal potentiële dubbele straffen zijn’, zal België al zeer snel al zijn inwoners gedeporteerd hebben!
En geen financiële zorgen!
Deze vluchten worden betaald voor 80% door het Europees Terugkeerfonds, dixit de heer Francken.
Het Europees Terugkeerfonds is één van de vier financiële instrumenten van het algemeen Europees programma onder de naam van “Solidariteit en beheer van de migratiestromen”. http://www.standaard.be/cnt/dmf20141218_01435983
Monsieur B. subira une deuxième tentative d’expulsion ce lundi 19 janvier à 16h40 sur le vol AT833 Bruxelles-Casablanca de Royal Air Maroc.
Rendez-vous donc à 15h00 à l’aéroport au check-in Royal Air Maroc!
ALERTE EXPULSION
Deuxième tentative ce lundi 19 janvier
pour Monsieur B, militant pour le peuple Sahraoui
Monsieur B, 37 ans, est en Belgique depuis 2007. Il a la nationalité marocaine mais vient de la région du Sahara Occidental. La situation de cette zone est très précaire, la violence réelle. Les Sahraouis sont mal considérés par les marocains. Monsieur B a fui le Maroc car il était actif dans des associations pour la paix au Sahara occidental. Il court donc de graves risques en rentrant là-bas.La répression des Sahsouiriens au Maroc est aveugle. Beaucoup se retrouvent en prison.
http://www.spsrasd.info/fr/content/la-police-marocaine-empêche-une-manifestation-pacifique-à-la-ville-d’el-aaiun-occupée
http://www.spsrasd.info/fr/content/un-prisonnier-politique-sahraoui-entame-une-gr%C3%A8ve-de-la-faim-0
Les autorités belges veulent le renvoyer à Casablanca, où il ne connait personne. Il a encore un peu de famille dans le sud du Maroc. Ces attaches sont ici en Belgique, où il vit depuis sept ans et où il a une compagne qu’il n’a pu épouser du fait de sa situation administrative.
Il a subi une première tentative d’expulsion vendredi dernier. La deuxième tentative est prévue pour ce lundi 19 janvier.
Il demande notre aide pour empêcher cette expulsion !
1) RENDEZ-VOUS À L’AÉROPORT
Vol Royal Air Maroc AT833 Bruxelles-Casablanca de 16h40
Rendez-vous à 15h00 au check-in Royal Air Maroc
SOYONS NOMBREUX POUR PREVENIR LES PASSAGERS !
2) DENONCEZ L’EXPULSION
Campagne de téléphone, fax et mails aux responsables :
Royal Air Maroc
TEL : 027215050
FAX : 027256292
infobru@royalairmaroc.com
F. Roosemont
Directeur de l’Office des Etrangers
Bur_Presse@dofi.fgov.be
T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40
Charles Michel
Premier Ministre
Tél: 02 501 02 11 Fax: 02 512 69 52
e-mail: info@premier.fed.be
Jan Jambon
Vice Premier Ministre et Ministre de l’Intérieur
Tél: 02 504 85 13
email: secretariaat.kabinet@ibz.fgov.be
Theo Francken
Secrétaire d’Etat à l’Asile et la Migration
Tél: 02 206 14 21 –
theo.francken@n-va.be
kab.francken@ibz.fgov.be
In de nacht van 17/01 tot 18/01 probeerden drie gevangenenen te ontsnappen: Ze braken de ramen van hun cel, geraakten op de binnenplaats en probeerden de hekken rond het centrum te beklimmen. De bewakers van het centrum belden de politie, die in grote versterking aankwam en de voortvluchtigen arresteerden voordat ze de hekken konden beklimmen. Zij werden in de isoleercellen gegooid.
Een van hen moest morgen worden uitgezet, een ander is een paar dagen geleden in het centrum aangekomen, de derde kwam uit een van onze nationale gevangenissen.
Update 18/01:
S. werd blijkbaar uitgewezen en bovendien lijkt hij van de aardbodem VERDWENEN. Zijn omgeving in België is zeer bezorgd. Zij hadden hem alle middelen gegeven om contact op te nemen zodra hij in Armenië zou toekomen. Maar sinds zijn uitwijzing op 13/01/2015 heeft S. geen nieuws meer gegeven. Alle scenario’s zijn denkbaar gezien het geweld dat gepaard gaat met de uitwijzingen, gezien de kwetsbaarheid van S., gezien de ontvangst in Armenië of het transitland, Rusland. Verzoeken naar alle bevoegde instanties moeten gelanceerd worden om deze verdwijning op te helderen, en de vrienden van S vragen hulp.
————————————————————————————
Dat het immigratiebeleid blind te werk gaat hoeft geen betoog: opnieuw wil Dienst Vreemdelingenzaken Meneer S die niet terug naar Armenië kan en wil, uitzetten. Hij zegt dat hij nog liever de mishandelingen in het vliegtuig ondergaat dan zich te bevinden in een psychiatrische instelling in Armenië.
Hij vraagt onze hulp om de uitzetting te verhinderen.
Vlucht SU 2169 naar Moscou komende dinsdag 13/01/2014, 12u30
Afspraak komende dinsdag 13 januari om 10u30 in de luchthaven om de passagiers te wijzen op de aanwezigheid van S. achteraan in het vliegtuig met zijn escorte.
Fax en mail naar de verantwoordelijken voor deze uitzetting.
Vul de postbussen en mails van de organisatoren van deze uitzetting (adres hieronder) met deze brief of met een persoonlijk bericht om te protesteren tegen de uitzetting van Meneer S.
Dames, Heren,
Met deze bericht vragen wij u de vierde uitzettingspoging van meneer S naar Armenie te stoppen. Die uitzettingspoging moet plaatsgrijpen op dinsdag 13/01/2015 op de vlucht SU 2169 om 12 uur 30 naar Moskou.
Deze man verblijft in Belgie sinds 2007. Hij was gevlucht voor de psychiatrische behandelingen in Armenïe waar hij 6 maal onder dwang werd gehospitaliseerd. Sinds hij in Belgïe verblijft heeft hij een nieuwe psychologische evenwicht gevonden dankzij des steun van vrienden. Het is hoogstwaarschijnlijk dat hij in Armenïe dat evenwicht zal kwijtgeraken en opnieuw in psychiatrische ziekenhuizen zal geraken.
Vrienden die hem goed kennen zeggen ons :
“Wij denken niet dat S. gevaarlijk is. In tegendeel, hij gaat positieve sociale
banden aan en verdedigt de zwaksten, het milieu en de natuur (zo reinigt hij stiekem
de jaagpaden… van Charleroi). Hij heeft een scherp (soms misplaatst) gevoel voor
recht en onrecht. Wanneer S. zich nuttig maakt en stabiele sociale relaties heeft,
gaat zijn psychiatrisch gedrag er sterk op vooruit.”
Wij vragen u deze uitzetting van Meneer S te stoppen en hem te beschouwen als een kwetsbaar persoon die enorme gevaren loopt voor zware mishandelingen in zijn land.
Met de hoop dat u onze oproep hoort
Groeten,
«Aeroflot»
Vertegenwoordiging van «Aeroflot»
Alexandre Karataev
Adres: Koloniënstraat 58, 1000 Brussel
Tel.: +32 (0) 2 513-65-38 , 2 513-60-66
Aeroflot Moscou tel +7 (495) 258 4089
+7 (499) 500 6760
Mail : corporate@aeroflot.ru en callcenter@aeroflot.ru
En aan onze beleidsverantwoordelijken
– Dhr. M. F. Roosemont, Directeur Dienst Vreemdelingenzaken : Bur_Presse@dofi.fgov.be T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 ,
Eerste minister Charles Michel
Tél: 02 501 02 11 Fax: 02 512 69 52 e-mail: info@premier.fed.be
Dhr. Jan Jambon Vice Eerste Minister en Minister van Binnenlandse Zaken
Tél: 02 504 85 13
email: secretariaat.kabinet@ibz.fgov.be
EN aan
Dhr. Theo Francken
Staatssecretaris voor Asiel, Migratie, belast met Administratieve Vereenvoudiging
Tel: 02 206 14 21 – theo.francken@n-va.be
De gesloten centra of het slechte geweten van België.
Het ware gezicht van de duivel: niemand kan zich voorstellen dat de mensenrechten tot op dit punt worden geschonden in de strafinstellingen die “gesloten centra” worden genoemd door de Belgische Staat, en die met ijzeren vuist geregeerd worden door de Dienst Vreemdelingenzaken, een repressief instrument ten dienste van een imperialistisch migratiebeleid.
Dit repressieve instrument is schrikwekkend doeltreffend, en moet de kampen in goede banen leiden zonder de indruk te wekken dat het internationale recht geschonden wordt, en met name het arbeidsrecht. Vottem, waar ik me momenteel bevind, lijkt in de dagelijkse praktijk, en alle verhoudingen in acht genomen, op een concentratiekamp gezien de constante psychologische en mentale druk in elke uithoek van het kamp.
De aanwezigheid van veiligheidsagenten dringt zich op als een dam tegen transgressie, zodanig dat er bij het individu een soort van geestelijke zelfverminking wordt uitgelokt. Deze permanente aanwezigheid van agenten vormt een verwonding in de ziel, en vernietigt elke poging tot eis of terechte revolte. Trouwens, de vaststelling is overduidelijk: zeldzaam zijn zij die durven het woord te voeren om zich te laten horen over de omstandigheden van opsluiting, hygiëne, communicatie met de media, maatschappelijk werkers, enz. of andere terugkerende huishoudelijke problemen die deel uitmaken van het dagelijkse leven van de gevangenen.
De uitgeoefende druk valt onder de noemer foltering, in de strafrechtelijke zin van het woord. Onder het mom van “veiligheid” slaagt men erin mensen hun waardigheid te ontnemen, ze zijn ontdaan van onder meer hun persoonlijke bezittingen, onnodig om de aanstootgevende en schokkende details te vertellen. Terwijl deze migranten, die omwille van eenvoudige administratieve maatregelen worden opgesloten, door de fysieke belemmering verhinderd zijn om van bewegingsvrijheid te genieten, zoals logischerwijze het geval zou moeten zijn, en onderworpen zijn aan een behandeling die in het algemeen is weggelegd voor de misdadigers, en zelfs in bepaalde gevallen nog slechter als misdadigers worden behandeld. Het voorbeeld van een persoon die de “Belgische taal” niet beheerst, maakt deze opsluiting nog schrijnender. Zo is er momenteel een onderdaan uit China die enkel Chinees spreekt en dus beroofd is van communicatie, omdat het kamp hem geen enkele tolk ter beschikking stelt.
In deze instelling voelt men de onderhuidse spanning, geconfronteerd met de algemene malaise van de gevangenen die berusten en die aangeduid worden met de pompeuze benaming “bewoners”. Wat een schande! Het woord “bewoner” is in dit geval een schaamlap voor de gevangeniswerkelijkheid in zijn volle omvang, in een context van algemene onderwerping van de werkers, in het perspectief van beteugeling door het staatsterrorisme. Laten we het met recht en rede hebben over de opsluiting van vrouwen, kinderen en mannen met als doel de schijn hoog te houden wat betreft de transparantie van dwingende humanitaire regels.
Mensen behandelen als “quantité négligeable” om statistieken te vullen en cijfers te tonen, is dat net geen ontkenning van de principes van de rechtsstaat waar de democratie zo trots op is… Men moet de dingen bij hun naam noemen. Een gevangene kan geen “bewoner” genoemd worden, zelfs gedwongen. Men wordt zonder reden opgesloten zonder aan de normen van de internationale conventies inzake opsluiting te voldoen. In principe sluit men mensen niet op voor wie zij zijn of niet zijn, maar wel voor wat ze hebben begaan, vastgesteld door de rechtelijke macht met bevoegdheid om een perfect omkaderde opsluiting te bevelen.
Maar de Dienst Vreemdelingenzaken, een Staat in de Staat, trekt het recht naar zich toe, om naar eigen goeddunken te beschikken over het menselijke wezen, tot zelfs gevangenneming toe, zonder strafrechtelijk verantwoording te moeten afleggen. Het zijn bijzonder afkeurenswaardige praktijken. Moet men eraan herinneren dat deze instelling (de seculiere arm in zekere zin, en merkwaardig genoeg een repressief instrument dat een zekere verwantschap vertoont met, en sinistere herinneringen oproept aan het “Commissariaat-Generaal voor het Joodse Vraagstuk” van het Vichy-regime dat belast was met het opsporen en verzamelen van personen alvorens ze te zenden naar een bestemming met een gewisse dood in het vooruitzicht. De context is niet helemaal dezelfde. Dat neemt niet weg de werkwijze bijna dezelfde is. Het is de systematische industriële doeltreffendheid) verschillende malen veroordeeld werd door het Europees Hof van de Rechten van de Mens voor onmenselijke behandelingen.
De migranten die in Vottem worden opgesloten, zijn gelijkgesteld aan lastdieren, die van ‘s morgens tot ‘s avonds volgestopt worden met vier maaltijden per dag op basis van boterhammen met kaas of choco… Louter als tijdsverdrijf, en per uitbreiding voor de afwisseling, gezien het gebrek aan vrijheid en de inherente verplichting opdat het repressieve instrument niet moet afzien van de erbarmelijke voorstelling die het nietsdoen te zien geeft.
Dit is het geval. Niemand kan ongevoelig blijven tegenover dit soort van opsluiting dat een stroom tranen creëert, door het verlies van werk, familie en vrienden, en van gelijkheidsprincipes tegenover de wet, die onschadelijk werd gemaakt.
Hoe zit het met de verantwoordelijken voor dit soort wrede en onwaardige praktijken? De politici, of de uitvoerders van de politiek. Ze gebruiken politiek als normatieve methodologie voor de regulatie van de migranten in een globaal proces van berekening, beschouwd als een meedogenloze pletwals van mensen. Politici en uitvoerders verheugen zich. België, rechtstaat. Het is slechts een etiket, want hoe uitleggen dat vrouwen en mannen, vaak vergezeld van kinderen ondanks alles manu militari worden uitgewezen terwijl hun rechten nog onderzocht worden, ondanks beroep voor de rechtbanken?
Het is onzinnig, men heeft me gezegd dat België het land is van het surrealisme, maar kennelijk is het het land waar deze notie nog lijkt overschreden. Hier werden alle etappes die leiden tot een schandvlek vrolijk overschreden. De ontbinding van de verantwoordelijkheden laat toe dat alles en om het even wat kan in een systeem dat door zichzelf wordt bestuurd en dat, in het geval van de Dienst Vreemdelingenzaken die ontsnapt aan overheidsvoogdij, het gaat over een totalitaire Staat in het klein… of course!
Larbaoui Mohamed
Beveiligde vleugel van het gesloten centrum voor vreemdelingen van Vottem
Hij brengt twee maanden door in de gevangenissen van Bergen en Lantin waarvan 3 weken in het cachot van Bergen zonder precieze reden. Dat was voor hem een van de moeilijkste momenten: geen enkel contact met de buitenwereld, in volledige afzondering.
Een uitwijzing naar Algerije was voorzien op 22/12 vanuit de gevangenis; uitwijzing geannuleerd omwille van ADMINISTRATIEVE REDENEN.
Op 19/12 kondigt men hem aan dat hij naar Vottem zal teruggebracht worden, vervolgens uitgesteld tot 24/12. ADMINISTRATIEVE REDENEN. En wanneer ze aankomen voor de poort van het centrum, weigert de directie de combi de toegang. Zij moeten bijna een uur wachten voor de poort van het gesloten centrum. ADMINISTRATIEVE REDENEN !
De opeenvolgende overbrengingen gebeuren onder de hoogste beveiliging, in een beveiligde combi die voor de transfert van gevangenen wordt gebruikt, met twee politieauto’s en een tiental politieagenten in kogelvrije vest en van machinegeweren voorzien. Karim heeft een bivakmuts over zijn hoofd, geboeid en vastgemaakt. Hij ziet niets, hoort de sirene gedurende het hele traject en het geknars van de banden, maar kan zich niet bewegen. De combi stopt nooit en rijdt door de rode lichten.
Vreemdelingendienst wil koste wat het kost hem naar Algerije uitwijzen. Aangezien Karim een Franse Algerijn is, wil hij naar zijn vrouw en zoon in Parijs terug. Het consulaat van Algerije wil geen papieren leveren om zijn uitwijzing toe te laten.
Op 29/12/2014 wordt hij overgebracht naar de luchthaven voor een poging tot uitwijzing. Hij berustte en ging deze uitwijzing aanvaarden, waarnahij hoopte dat hij dan eindelijk vrij zou zijn.
Op het tarmac van de luchthaven, terwijl hij bereid is om aan boord te gaan, kondigt men hem aan dat de uitwijzing wordt uitgesteld. ADMINISTRATIEVE REDENEN. Hij wordt naar het gesloten centrum van Vottem teruggebracht. Hij verneemt later dat de Dienst vreemdelinges zafen de ambassade van Algerije niet heeft kunnen bereiken en dat er dus geen laissez-passer is.
Op 05/01/2014 verschijnt hij voor de raadkamer voor een aanvraag tot invrijheidstelling. De rechter beveelt zijn invrijheidstelling voor de derde keer… en de DV gaat voor de derde keer in beroep tegen deze uitspraak!
Karim zal binnen de 14 dagen verschijnen voor de kamer van inbeschuldigingstelling… en blijft ondertussen in de cel in de beveiligde vleugel van Vottem.
Sinds enkele dagen biedt hij weerstand: hij komt niet meer uit zijn cel, zelfs niet voor de wandeling en weigert om met wie dan ook te spreken.
“Deze behandeling brengt je in een ondraaglijke staat van sociale, affectieve, relationele verwarring. Wat zou me verlichting kunnen brengen?”
Deze nacht hebben twee zeer jonge serviërs kunnen ontsnappen uit de 127bis. Opgesloten sinds 3 dagen, hebben ze na de laatste contrôle van middernacht hun raam er kunnen uithalen en van de vrijheid genieten.
Update 27/12: S heeft weerstand geboden. Hij werd geboeid en met zware escorte in het vliegtuig gezet. In het vliegtuig hebben ze hem gezegd dat zijn laatste asielaanvraag werd geweigerd. Hij weigerde een papier te tekenen dat hij niet kon lezen. Zijn hoofd werd naar beneden gedrukt tussen zijn 2 knieën om hem te beletten te roepen. Hij dacht dat hij zou stikken. En plots heeft hij toch kunnen roepen, heel hard. Enkele Russische passagiers, die verwittigd waren van zijn mogelijke aanwezigheid door twee vrienden in de luchthaven, en enkele stewardessen hebben geëist dat hij uit het vliegtuig werd gezet. Zij hebben hem terug naar het gesloten centrum van Merksplas gebracht. S zegt ons dat het afschuwelijk was, dat hij overal pijn heeft, en dat het was zoals in de psychiatrische ziekenhuizen in Armenië met hun dwangbuis. Hij wil dit niet meer ondergaan. « De wereld is geweld » zegt hij ons.
Meneer S. woonde tot 2007 in Armenië. Vanaf de leeftijd van 25 jaar werd S. zes keer
opgenomen in psychiatrische instellingen in Armenië, telkens onder dwang door de
politie. De omstandigheden van die internering en de behandelingen waren volgens hem
extreem zwaar en traumatiserend.
0ver dit onderwerp is er een rapport van het CPT (situatie in Armenië).
Meneer S. ontvluchtte de psychiatrie in Armenië en kwam aan in België in 2007. Hij
heeft verschillende asiel- en regularisatieaanvragen ingediend.
In België kreeg S. papieren en een werkvergunning die hem weer snel werd afgenomen
tot hij een bevel tot verlaten van het grondgebied kreeg in 2013.
Een vereniging die hem goed kent, zegt over hem:
“Wij denken niet dat S. gevaarlijk is. In tegendeel, hij gaat positieve sociale
banden aan en verdedigt de zwaksten, het milieu en de natuur (zo reinigt hij stiekem
de jaagpaden… van Charleroi). Hij heeft een scherp (soms misplaatst) gevoel voor
recht en onrecht. Wanneer S. zich nuttig maakt en stabiele sociale relaties heeft,
gaat zijn psychiatrisch gedrag er sterk op vooruit.”
Tijdens de Europese campagne tegen illegalen, werd S. gearresteerd in Charleroi en
op 15 oktober overgebracht naar het gesloten centrum van Brugge, en daarna naar
Merksplas.
Hij werd een eerste keer naar Zaventem gebracht maar weigerde zijn uitzetting,
waarna hij weer naar het centrum werd gebracht.
Daarna diende hij een beroep in tegen het bevel om het grondgebied te verlaten, werd
ondervraagd door de DVZ. Desondanks werd hij een tweede keer naar de luchthaven
gebracht. Maar hij werd terug naar het centrum gestuurd toen men merkte dat de
beroepsprocedure de uitzetting onmogelijk maakte.
Een derde uitzettingspoging naar Armenië (Erevan) via Moskou is voorzien voor deze
vrijdag 26 december. Vertrek in Zaventem om 12u30.
Meneer S wil niet terug naar Armenië omdat hij vreest opnieuw in de marteling van de
psychiatrie terecht te komen, en vraagt onze hulp om deze uitzetting te voorkomen.
Afspraak deze vrijdag 28 december in de luchthaven om 10u30 om de passagiers op de
hoogte te stellen van een mogelijke aanwezigheid van S. achteraan in het vliegtuig
met escorte.
Vlucht SU2169 naar Moscou om 12u30.
Fax en mail naar de verantwoordelijken voor deze uitzetting:
«Aeroflot»
Vertegenwoordiging van «Aeroflot»
Alexandre Karataev
Adres: Koloniënstraat 58, 1000 Brussel
Tel.: +32 (0) 2 513-65-38 , 2 513-60-66
Aeroflot Moscou tel +7 (495) 258 4089
+7 (499) 500 6760
Mail : corporate@aeroflot.ru en callcenter@aeroflot.ru
En aan onze beleidsverantwoordelijken
– Dhr. M. F. Roosemont, Directeur Dienst Vreemdelingenzaken : Bur_Presse@dofi.fgov.be
T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 ,
Eerste minister Charles Michel
Tél: 02 501 02 11 Fax: 02 512 69 52 e-mail: info@premier.fed.be
Dhr. Jan Jambon Vice Eerste Minister en Minister van Binnenlandse Zaken
Tél: 02 504 85 13
email: secretariaat.kabinet@ibz.fgov.be
EN aan
Dhr. Theo Francken
Staatssecretaris voor Asiel, Migratie, belast met Administratieve Vereenvoudiging
Tel: 02 206 14 21 – theo.francken@n-va.be
Sinds meerdere dagen worden Albanezen naar het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel gebracht. Op dinsdag 16/12 zijn de activiteiten van de gevangenen in het centrum opgeschort voor de organisatie van een collectieve uitzetting naar Albanië.
Deze 15/12, zijn 40 Albanezen opgesloten in het centrum, voor sommigen sinds verschillende dagen, voor sommigen in isolatiecellen. Mannen en vrouwen jong en oud. Ze probeerden naar hier te komen uit reislust, om elders anders te gaan kijken, om een beter leven te vinden, om familie te komen bezoeken of als toerist.
Ze werden echter gearresteerd op straat of thuis, anderen werden overgebracht van gevangenissen.
En werden gedeporteerd naar “hun land van herkomst”.
Velen van hen zullen al terugkomen na hun deportatie, omdat hun leven is hier. Het is hier dat ze familie, een baan, een veel beter leven hebben dan in Albanië. Zij kennen de weg naar hier, kennen de trukjes om grenzen over te steken. Indien nodig zullen zij smokkelaars betalen, waarvan de”business” welvarend is, de vraag zijnde zeer sterk om Europa te bereiken.
Zes vollectieve uitzettingen zijn al gepland voor de komende maanden, zegt Francken
Op 23 oktober 2014 heeft de Raad van State oordeelde dat Albanië geen plaats had op de lijst van de “veilige landen opgericht door Belgie.
Nochtans
Theo Francken wil de verkorte procedure voor de Balkan houden.
De staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Theo Francken, onderzoekt hoe de verkorte procedure te behouden voor de Balkanlanden, heeft hij gezegd op woensdag op de Belga agentschap. “We nemen nota van de beslissing van de Raad van State en studeren. We zullen kijken hoe verkorte procedures voor de Balkan te behouden,” zei hij zonder verder commentaar. http://www.lalibre.be/actu/belgique/le-conseil-d-etat-retire-l-albanie-de-la-liste-des-pays-surs-5450f9803570a5ad0edef3e6
Zat laatst op zo’ n uitwijzingsvlucht naar RDC….19 mensen die werden uitgewezen…wijzelf waren met 8 mensen van defensie…alle
andere plaatsen werden opgevuld door “begeleiders” …tijdens de boarding werd ons verteld dat het verboden was foto’s aan boord te nemen….onze
stewards waren not amused met het gedrag van Fed Pol personeel. ..hun gedrag tijdens de vlucht liet te wensen over…doordat wijzelf verplicht ook in
burger te reizen hadden ze niet onmiddellijk door dat we niet tot hen behoorde. …uitspraken als ” op kosten van de staat op hotel gaan feesten in
RDC “…Ik was gedegouteerd en beschaamd na deze vlucht. ….Reken maar uit het kostenplaatje van deze airbusvlucht….
Ze koos ervoor om zich te vestigen in België enige tijd met haar twee dochters van 4 en 9 jaar in september 2014. Ze hadden alle drie een geldig Schengenvisum voor 2 jaren. Ze waren in Brussel geïnstalleerd en de twee kinderen gingen naar school.
De moeder moest heen en weer naar Marokko tijdens een weekend en had haar kinderen toevertrouwd aan een vriendin.
Bij haar terugkeer op 24 november 2014, werd de moeder gecontroleerd op Brussels Airport. De officier van dienst en vreemdelingendienst schrijven: “Er kan ernstige getwijfeld worden aan de intenties van de betrokkene.”
Ze zegt op de luchthaven dat 2 kinderen op haar wachten. Zij geeft het adres waar de kinderen verblijven aan vreemdelingendienst..
Zij wordt naar het gesloten centrum Caricole gebracht.Na een paar dagen verwittigt ze een netwerk over de situatie van de kinderen, die alleen zouden achtergelaten worden, omdat de vrouw die op hen paste dit niet langer kon doen en dat Vreemdelingendienst niet ongerust scheen over het lot van die kinderen.
Naar aanleiding van deze oproep worden de kinderen opgevangen door activisten en de gepaste overheden worden verwittigd. De contacten tussen de kinderen en hun moeder worden onderhouden door telefoontjes meerdere keren per dag en verschillende bezoeken bij de moeder in het detentiecentrum.
Moeder vraagt om te worden vrijgelaten om voor haar kinderen te zorgen, of als het nodig is, dat haar kinderen bij haar worden gebracht. Ze vraagt om te leven met haar kinderen in België of als het moet terug naar haar land van herkomst te reizen, altijd met haar kinderen.
Het probleem voor Vreemdelingen dienst zou zijn dat de moeder onaanvaardbaar werd verklaard in Belgie en dat de kinderen wel legaal op het grondgebied verblijven. De moeder moet gerepatrieerd worden en de kinderen mogen blijven!
Druk wordt uitgeoefend door haar advocaat, door “le Conseil général des Droits des Enfants” en door de SAJ ( Service d’Aide à la Jeunesse) op Theo Francken, staatssecretaris voor Asiel en Migratie en de Dienst Vreemdelingenzaken opdat de kinderen en de moeder verenigd worden en om uit die kafkaanse situatie te geraken.
Naar aanleiding van deze druk kondigde Vreemdelingendienst op vrijdag 12/05 om 18:01 dat de moeder met haar kinderen zou uitgezet worden de volgende ochtend om 8 uur. De moeder zou worden gebracht naar de luchthaven en de kinderen moesten worden ingediend bij de federale politie van de luchthaven om 8 uur met hun paspoorten. Gezien het gebrek aan transparantie over de uitzetting van “legale” kinderen, gezien de beperkte tijd om de twee meisjes voor te bereiden en gezien op dat ogenblik de afwezigheid van paspoorten, besloot de moeder deze uitzetting te weigeren en wenste niet dat de kinderen worden afgezet bij de de federale politie van de luchthaven.
Na 15 dagen opsluiting in het gesloten centrum, gescheiden van haar twee dochters en uit gebrek aan mogelijke alternatieven, besliste de moeder, uitgeput en ontmoedigd, om naar haar land te keren door het zelf betalen van de reis voor haar en haar kinderen.
De reis is gepland voor donderdag 11/12 om 12u., De maatschappelijke werker van het centrum zegt hen dat dit een goede oplossing is en dat zij en haar kinderen hierdoor vrij zullen blijven om te reizen met hun geldige visum .
De voorwaarden voor die reis wordt besproken door de maatschappelijk werker van het centrum met Vreemdelingendienst, zodat kinderen hun moeder terugvinden zonder tussenkomst van de federale politie, vermits hier geen sprake is van uitzetting maar een vrijwillege terugkeer op koste van de moeder.
Nieuw trukje van Vreemdelingendienst:
In plaats van de kleine familie in sereniteit te laten wegreizen, nieuwe aktie van de Dienst Vreemdelingenzaken: zij nemen het besluit zonder waarschuwing het beheer van de reis te omzeilen door de vliegtickets van de twee kinderen zelf te betalen, terwijl dat van de moeder wordt betaald door de luchtvaartmaatschappij. Vreemdelingendienst ijvert opdat deze “vrijwillige terugkeer” wordt veranderd in een ‘deportatie’ zodat de paspoorten van mevrouw en de kinderen kunnen verzegeld worden met een verbod voor 5 jaren van alle Schengenlanden .
Tijdens de tussenstop in Casablanca werd de moeder uitvoerig ondervraagd door de Marokkaanse politie over de redenen voor de “uitzetting” en is het is zeer moeilijk geweest om een vlucht naar de eindelijke bestemming , Tanger, te vinden.
Ze zijn eindelijk tenslotte aangekomen in Tanger de volgende dag rond 04:00 uur s’morgens met in hun zakken een verbod voor alle Schengen landen voor een periode van 5 jaar en een registratie door de Marokkanse politie!
SCHAAKMAT!
Met deze uitzetting heeft Vreemdelingendienst de oplossing gevonden om het “porobleem” van zich te houden en te ontsnappen aan de aanhoudende druk van de verschillende verenigingen van de rechten van het kind, die wezen op hun nalatigheid in verband met het lot van de kinderen na de arrestatie van de moeder.
Vreemdelingendienst heeft via zijn misleidende strategie een vrijwillige terugkeer omgezet in een gedwongen repatriëring van een dame in orde visum, maar beschouwd als “verdacht” en de uitzetting van haar kinderen, eerder verklaard als “legaal “op het grondgebied.
Vreemdelingendienst heeft zijn principes van repressieve beperking van de vrijheid van verkeer toegepast: ” De controle van de migratiestromen’ noemen ze dit
Zij reisde heen en weer tussen Tanger en Brussel met een geldig visum voor een periode van 2 jaar sinds een aantal maanden zonder problemen, haar twee dochters waren op school in Brussel.
Op een dag komt ze weer naar de luchthaven van Brussel en een politieagent vindt haar visum “verdacht””
Na contact met de Dienst Vreemdelingenzaken, wordt zij naar het Caricole gesloten centrum gebracht in afwachting van haar repatriëring naar Marokko . Vreemdelingendiesnt vindt dat er een goede reden is om te twijfelen aan de intentie van deze dame.
Mensen aan wie ze de zorg van haar kinderen had toevertrouwd in Brussel waren niet meer beschikbaar om voor hen te zorgen, en alert werd gegeven gegeven omdat de kinderen alleen bleven , met een moeder opgesloten in een detentiecentrum.
Er werd gebeld naar de algemeen afgevaardigde voor de rechten van het kind, die ons doorstuurde naar de jeugdzorg. Omdat het een vrijdag namiddag was was het antwoord “Breng ze naar de politie, waar ze veilig zullen zijn! “
De moeder had geen enkele vertrouwen in die oplossing
en wilde een nieuwe trauma voor de kinderen voorkomen. “Vrienden” besluiten de kinderen op te vangen en voor hen te zorgen in afwachting van een oplossing.
Een dringend recours werd ingediend aan Vreemdelingenbetwisting voor de opschorting van de repatriëring van de moeder . Deze werd geweigerd en Vreemdelingendienst besloot de moeder te repatrieren zonder de kinderen.
Nu zijn we 04/12/2014. De moeder is opgesloten, de twee kinderen zijn erg getraumatiseerd door de scheiding van hun moeder en een “repatriëring” is voorzien voor de moeder alleen!
Er werd berichten gestuurd naar alle organen die zorgen voor het welzijn van kinderen en naar Vreemdelingen dienst. De oproepen blijven onbeantwoord………
06/12:7 décember: Mevrouw werd uitgezet ondanks mobilisatie aan vlieghaven en een medisch attest verklarend dat een reis per vliegtuig voor haar gevaarlijk kon zijn.De dokter van vlieghaven heeft haar medicijnen gegeven voor de reis en ondanks dat is ze ziek geweest in het vliegtuig. Vrienden in Kinshasa hebben kunnen beletten dat ze gearresteerd werd en de plaats in Afrika waar ze nu verblijft wordt geheim gehouden
Mevrouw L, 60, Congolese, was opgeroepen bij Dienst Vreemdelingenzaken. Ze dacht meer te horen over haar asielaanvraag en regularisatie 9ter. De Vreemdelingenzaken had er echter niets beters op gevonden dan haar te arresteren en haar geboeid naar het gesloten centrum 127 bis te sturen. Haar aanvraag tot asiel en medische regularisatie werden niet aanvaard. Vreemdelingendienst oordeelt dat ze niet ziek genoeg is ondanks haar hartproblemen, hoge bloeddruk en psychologische moeilijkheden en ondanks haar leeftijd.
Ze woont in Belgie sinds 2 jaar. Haar huis in Congo was afgebrand en zij had daar niemand meer om haar te helpen. Ze werd opgevangen door haar nicht in België die trots was dat zij haar kon opvangen. Ze wilde geen hulp van de staat om aan haar behoeften te voldoen. Zij is trots dat ze kan zeggen dat ze alle kosten inclusief de medische zorgen zelf kan dragen.
Sinds meer dan 1 maand zit mevrouw L opgesloten in het gesloten centrum 127bis samen met 6 andere Congolese vrouwen. Sinds haar aankomst werd een van de vrouwen (die van haar leeftijd is) uitgezet, een andere vrijgelaten.
Mevrouw L ontving op 28/11 de mededeling dat ze op woensdag 3 december een tweede uitzettingspoging naar Kinshasa zal ondergaan, dit keer met politebegeleiding (geboeid en vastgebonden met een ‘riem’!).
Ze zullen haar woensdag 3 december om 10:25 op de vlucht naar Kinshasa (SN 357) proberen te zetten.
Opnieuw beslissen de Dienst Vreemdelingenzaken en minister Francken zonder aarzelen en zonder enige scrupules om mensen te verdrijven.
Mevrouw L vraagt onze hulp om niet uitgezet te worden!
Afspraak op 3 december om 08:25 op de luchthaven aan de bagage-registratie voor de passagiers. Hier kunt u hen informeren over de aanwezigheid van deze dame achteraan het vliegtuig, begeleid door een aantal politieagenten in burger. De passagiers kunnen zo bewust gemaakt worden van hun recht om te weigeren deel te nemen aan uitzettingen. Passagiers kunnen weigeren om te gaan zitten en hun gordel vast te maken en kunnen het personeel aanspreken en weigeren dat het vliegtuig opstijgt met die dame die gedwongen wordt uitgezet.
Je kan ook faxen of e-mails sturen naar de luchtvaartmaatschappij Brussels Airlines die regelmatig samenwerkt met Vreemdelingenzaken om die uitzettingen mogelijk te maken, en naar de verantwoordelijke ministers.
Menselijk: nee – Rechtvaardig : nee – Efficiënt: Ja – Het is Francken!
Ze zijn op dit moment 4 vrouwen tussen 60 en 70 jaar opgesloten in het 127bis sinds,voor sommigen meer dan twee maanden.
De politie kwam ze halen in hun huis. Ze werden geboeid voor hun familie en de buren en werden in een cachot in het politie bureau gedurende soms 24 uren opgesloten. Ze moesten een papier ondertekenen, alhoewel sommigen geen Frans of Nederlands kenden. Een van haar moest de brief ondertekenen zonder de mogelijkheid om de tekst te lezen, omdat de politie haar bril in beslag had genomen! Het papier in kwestie getuigde dat zij hun toestemming gaven om te worden meegenomen naar een detentiecentrum en vervolgens gedeporteerd.
Ze kwamen in België enkele jaren geleden om te leven naast hun kinderen of echtgenoten, sommigen van Belgische nationaliteit . Hun families willen dat ze naast hen wonen en willen voor hen zorgen.
Gezinshereniging is niet voor iedereen: na een aantal juridische procedures, hebben ze een bevel het grondgebied te verlaten van Vreemdelingendienst gekregen: Verspreiden van gezinnen is hier geen enkele probleem.
Een dame van 65, blind, heeft een verzoek tot regularisatie 9ter (op medische gronden) ingediend.Die werd geweigerd wegens een identificatie probleem! Ondanks dit, wordt ze bedreigd met uitzetting in de komende dagen MET haar identificatie probleem!
Ze vertellen ons:
“Ze pikten me bij mijn dochter op. Ze handboeiden me en brachten mij in een politiecombi voor de ogen van de familie en alle buren. Schaamte. ”
“Ik bleef 24 uren in de cachot van het politiecommissariaat en ik werd de hele nacht door beledigd”
“Ze weigerden me mijn medicatie te geven dat ik om de 4 uren moet nemen”
“Ze namen mijn bril af”
“Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik opgesloten word”
In het gesloten centrum 127bis zijn ze verlamd van angst en schrik. Ze willen niet praten over de omstandigheden van hun detentie. Zodra we hen daarover vragen, wenden zij hun hoofd.
Het is onmogelijk om een getuigenis te krijgen:
“Ik wil niet dat ze mij op internet terugvinden. Ik wil anoniem blijven anders krijg ik problemen in de DRC, het is noodzakelijk dat ik anoniem blijf”
Ze willen daar niet blijven en vragen om te worden vrijgelaten of gedeporteerd. Ze zijn moe van het zijn in de gevangenis.
“Geen dag meer hier, het is marteling”
“Ik wil niet opgesloten blijven, ik heb nog nooit in de gevangenis gezeten”
“We zijn allemaal erg geschrokken”
En ze zouden niet durven asiel vragen, ook al hebben ze een goede reden om dat te doen:
“Als ik asiel aanvraag, blijf ik hier opgesloten. België zal onze asiel weigeren zoals voor de meeste congolezen. Ze zullen mij dan tenslotte terug naar Congo sturen en daar geraak ik in de gevangenis of wordt ik misschien zelfs vermoord omdat ik hier asiel aangevraagd heb.”
Gedetineerden vertellen ons vaak dat wanneer ze asiel aanvragen in een gesloten centrum de sociaal assistent van het centrum de aanvragen niet doorstuurt naar de Dienst Vreemdelingenzaken. Hun asielaanvraag wordt dan ook niet overwogen. Een van hen werd gedeporteerd zonder zijn nieuwe asielaanvraag te kunnen indienen.
Een Congolese man die moest worden gedeporteerd naar Bulgarije introduceerde een verzoek voor een vrijwillige terugkeer naar zijn land, omdat hij niet meer wilde horen over Europa. De sociaal assistent zou een positief antwoord van de Dienst Vreemdelingenzaken hebben ontvangen. De betrokken gedetineerde heeft geen document gekregen waarop dit akkoord zwart op wit geschreven was. Wij hebben bij alle mogelijke instanties gezocht maar wie die aanvraag gekregen heeft en hebben nooit enig bewijs van deze aanvraag gevonden. Onze vriend wacht sinds drie weken in het gesloten centrum op zijn vrijwillge terugkeer naar zijn land die de sociaal assistent hem beloofd had.
Censuur in het centrum 127 bis: “Alles gaat hier goed, mevrouw”
Wanneer we contact hebben met de gedetineerden, is het enige antwoord dat we krijgen “Alles gaat hier goed, mevrouw”, een zin schijnbaar uit het hoofd geleerd door iedereen.
Nochtans:
-Een Iraanse man probeerde zich op 6 november op te hangen in het gesloten centrum 127 bis. Alle gedetineerden waren in shock. We slaagden er niet in om meer informatie over deze man te krijgen.Volgens medegevangenen is hij niet meer in het centrum.Waar is hij dan?
-Op zondag 9 november om 11 uur hoorden we dat een aantal gedetineerden het dak waren opgeklommen. De dag erna belden we onze contacten en het antwoord dat we kregen was: “Alles gaat hier goed, mevrouw”. En we vernamen via andere bronnen dat vijf personen in een isoleercel werden geplaatst in afwachting van een transfer dezelfde ochtend!
-Andere Getuigenis: ‘Volgens de persoon die ik bezocht, zijn er zware nachtelijke spanningen in de mannenvleugels. De politie zou er elke avond komen. Er zouden gevechten zijn tussen de gedetineerden en protesten tegen het eten.
Het lijkt duidelijk dat de spanningen sterk zijn en dat orders werden gegeven aan de gedetineerden van de 127 bis onder de dreiging van ??? : Geen contact met de buitenwereld en als die er is, is het motto “Alles gaat hier goed, mevrouw”.
Andere informatie verkregen op 12/11: sommige vleugels in Vottem en 127 bis zijn heel weinig bevolkt. Dit zou een sijn kunnen zijn voor nieuwe razzia’s of een nieuwe collectieve vlucht.
Eenzame opsluiting in Vottem
19 gevangenen die sinds verschillende maanden opgesloten zijn in het gesloten centrum van Vottem, zijn een hongerstaking begonnen op 6 november om hun vrijheid te eisen! Op 11/11 zijn negen van hen nog in hongerstaking, twee werden gehospitaliseerd.
De veronderstelde leider van de hongerstaking werd in de beveiligde vleugel opgesloten.
Een man die al bijna 8 maanden in het gesloten centrum zit, en die meerdere malen werd overgebracht van centrum tot centrum, moest naar een andere vleugel van het gesloten centrum van Vottem worden verplaatst. Toen de bewakers hem vroeg om te verhuizen, weigerde hij en zei hij dat men niet de hele tijd met hem kon spelen: “Ik ben uw poedel niet.” Hij werd in eenzame opsluiting geplaatst (cachot).
Een man die al sinds 10 dagen in zijn bed ligt wegens zware rugpijn werd in een isoleercel geplaatst op 11 november.
Hetzelfde lot onderging een man die een scheermesje zou hebben ingeslikt …
Sommige bewakers die in staking gingen gedurende twee dagen vroegen aan enkele gevangenen om “chaos in het centrum te creëren” tijdens deze twee stakingsdagen!
De collectieve vlucht moest 19 Belgische Congolezen en 3 Congolezen uit Bulgarije en Finland uitzetten volgens de Dienst Vreemdelingenzaken, vlucht gecoördineerd door Frontex. Er was een tussenstop in Niger om vervolgens ‘s nachts te landen in Kinshasa. Ze waren met 29 (dit cijfer is bevestigd) in de luchthaven van Kinshasa -na controle van de immigratiedienst blijkbaar zonder enig probleem- en ze moesten wachten op een bus om hen mee te nemen.
Op 5 november ‘s middags kwam de bus hen ophalen om ze naar het ANR (National Intelligence Agency) te brengen, zeer machtig in de DRC en met een uiterst slechte reputatie!
Een paar uren later kregen we een telefoontje uit Kinshasa:
‘In theorie werd iedereen vrijgelaten’
‘Ze waren met 22 (18 uit België, 3 uit Finland en 1 uit Bulgarije)’
‘Elke gedetineerde werd tijdens de hele vlucht vergezeld door twee escortes’
‘Ze werden geïdentificeerd door de Algemene Directie van Migratie en overgebracht naar het ANR’
‘Ze werden schijnbaar allen vrijgelaten op last van een ouder of een voogd’
Wordt vervolgd…
We brengen in herinnering dat een aanbeveling gegeven werd door het Congolese ministerie van Binnenlandse Zaken, aan de hoge ambtenaren van het National Intelligence Agency (ANR) en de politie en de Algemene Directie van Migratie (zo blijkt uit een geheim document in ‘The Observer’ afgelopen februari): “(…) Agenten worden uitgenodigd om ‘meer rigoureuze’ (…) behandeling voor te behouden aan deze personen : folteringen en elke andere behandeling moet in de grootste discretie gebeuren. Deze orders moeten worden uitgevoerd op een perfecte manier.’
Een onderzoek door het Home Office (Verenigd Koninkrijk, Ministerie van Binnenlandse Zaken), gepubliceerd in november 2012, vermeldt dat acht mensenrechtenorganisaties in de DRC aan de kaak stellen dat uitgewezen asielzoekers zware risico lopen op martelingen bij terugkeer.
Volgens een rapport van de rechter na de observatie van 11 gedeporteerden naar de RDC uit het Verenigd Koninkrijk in een tijdspanne tot september 2013, werden negen personen aangehouden, acht gevangenen werden gedetineerd en twee overleden, blijkbaar na zware slagen van Congolese officieren. Het is duidelijk dat gedeporteerden uit België, Bulgarije of elders hetzelfde lot zullen ondergaan. Eens te meer kan men zich afvragen wat voor soort onderzoek wordt gedaan door onze Minister van Binnenlandse Zaken, wat voor soort beoordeling elk dossier dat behandeld wordt door de Dienst Vreemdelingenzaken of het CGVS?
04/11 16 u: het was een vlucht Frontex met 19 congolesen uit Belgie,en 3 uit Roumenie en Finland zegt de mainstream media
04/11 13 u: Zij hebben om 12 uur , allen geboeid, in 2 grote bussen en verschillende camionnetjes onder strikte politieescorte het centrum 127 bis verlaten. Er waren politiecontroles aan het station van Nossegem.
04/11 9u30: Twee grote bussen zijn aangekomen, een vol met mensen, een ander leeg.En veel flikken in camionnettes.
04/11/2014 9h10: Staatsgeheim: De vlucht naar Kinshasa zou plaats grijpen om 14 uur.Twintig à vijfentwintig mensen zitten in isolatie, sommigen sinds 4 dagen.Zoals gewoonlijk werden foute informaties gegeven. Sinds deze morgen is het centrum omringd door poltiewagens die het centrum beveiligd tegen?????
België organiseert, waarschijnlijk in samenwerking met andere Europese landen en Frontex, een nieuwe militaire collectieve vlucht naar Congo, deze dinsdag 04/11/2014.
Het vertrek van deze misdadige vlucht zou voorzien zijn op dinsdag 04/11/2014 om 08u30 in de luchthaven van Melsbroek, Haachtsesteenweg (uur niet bevestigd).
De gevangenen komende van de andere gesloten centra van het land en andere Europese landen zouden in het gesloten centrum 127 bis van Steenokkerzeel samengebracht worden deze zondag en maandag, en zouden onder escorte om 7 uur ‘s ochtends deze dinsdag naar de luchthaven gebracht worden.
Ten gevolge inlichtingen van de gevangenen in de gesloten centra kan reeds bevestigd worden dat sommigen onwettig door Dienst Vreemdelingenzaken uitgewezen worden: tegenstanders aan het regime in DRC, geen laissez-passer voor sommigen… Nog steeds stuurt onze overheid mensen terug naar hun beulen, mensen die op de vlucht zijn en in gevaar zijn. De overheid misbruikt haar administratieve macht om niet gewenste personen uit te sluiten.
Want het is een reële oorlog tegen de migranten die almaar doorgaat:
De Europese Unie heeft verschillende nieuwe maatregelen voorzien om de oorlog tegen migranten te versterken, waarvan Mos maiorum de recentste was. Het dominerende discours heeft tot doel om elke dag iets meer de haat tegen de andere te versterken en bouwt het beeld van een mens “zonder papier”op als een vijand die iedereen moet willen zien verdwijnen: profiteur, verstekeling, terrorist, dief, enz. Aldus wordt de steeds meer gebanaliseerde mythe opgebouwd over ongewenste personen die moeten worden verwijderd, opgesloten, uitgewezen. Dit met het doel elk verzet te annihileren.
Breng je Congolese kennissen en vrienden op de hoogte. Tot maandag kunnen nog razzia’s en arresties plaatsvinden.
“Strijden tegen de uitzettingsmachine, tegen de razzia’s, tegen de gesloten centra, opbouwen van initiatieven van solidariteit met migranten, is stokken in de wielen steken van de oorlog tegen migranten.”
Wij zullen nooit aanvaarden dat personen worden deporteerd omdat zij de goede papieren niet hebben, omdat zij niet in het goede land zijn geboren.
Protestsamenkomst op Maandag 03/11/2014 17 uur voor Vreemdelingendienst,administratie die deze moorddadige beslissingen neemt.
Antwerpsesteenweg, 59B 1000 Brussel (Noordstation)
28/10/2014: Mr A was deported. The Bulgarian authorities let him go and advised that he leave Europe and return in 3 months when his Dublin would be expired ! He is currently living in the streets of Sofia with no house nor resource.
—————————————————————————————— Last minute 24/10, 06 p.m. A. mounted on the roof of the closed centre 127 bis this afternoon. Police come in the centre and take him in isolation in the centre. The tension was very strong in the centre
——————————————————————————————
There are several people in the closed centres who should be deported to
Bulgaria in the context of the famous ‘Dublin’ agreement. Bulgaria is not
really the best place for the welcoming of migrants. In January 2014, the
UNCHR had advised European countries not to send migrants back to Bulgaria
and they are still very cautious about the treatments of migrants in that
country. Being deported to Bulgaria means being imprisoned for months,
facing regular racist violence, living a long term wandering with no
livelihoods, and finally being deported to the country of origin. http://bulgaria.bordermonitoring.eu/2014/07/07/trapped-in-europes-quagmire/ http://www.amnesty.org/en/library/info/EUR15/002/2014/en
Let’s resist these deadly migration policies ending with imprisonments and
deportations to all the European countries. Among the 30 daily
deportations done by Belgium, Mr A, from Afghanistan, will be deported to
‘his Dublin’, in this case Bulgaria, on Monday 27th of October 2014.
Let’s prevent this deportation!
A is Afghan, on October 27th 8.50 a.m, he will experiment his second deportation attempt to Sofia, Bulgaria.
He doesn’t want to return neither to Bulgaria nor to Afghanistan.
He is asking for our help to go and speak to the passengers of the flight and support him in his fight against his deportation.
Flight details:
Take off at 8.50 a.m terminal 2, Bulgaria Air
His testimony:
“I arrived in Bulgaria in June 2014 after fleeing Afghanistan. The border police arrested me. They took me to jail. They beat me and left me under the rain for two days, without giving me anything to eat. It was cold. I was sick but they didn’t bring me to a doctor.
They were really aggressive, they were treating human beings like animals. They told me “if you want asylum here, ask for it, otherwise we’ll send you back to Afghanistan.” They beat me and took my fingerprints under coercion. I didn’t want to stay in Bulgaria. I remained in prison for 17 days, then they released me with a temporary residence permit but they took my money, my phone, my clothes and they did not give me housing nor food. I could not afford to stay there, hence I went to see a courier so that he could send me to another country, and I came to Belgium to ask for help. But now, I’m in a closed centre here in Belgium. If they send me back to Bulgaria they will beat me and imprison me. They will not give me any place to live, no food, no papers, nothing! My life will be a pure disaster.
Even worse, if they send me back to Afghanistan, my life will be in danger, and if I come back to Europe by illegal means, I might die or be seriously injured!
If you refuse my asylum request here in Belgium, I am OK to go to another country, but please, don’t send me back to Bulgaria or Afghanistan !”
Let’s meet at the airport on 27/10/2014 at 7 a.m. to warn the passengers of their rights and duties, and to support Amin!
Come on, let go! send faxes and emails to protest against all these deadly deportation flights! Act very fast!
fax/mail
– Monsieur M. F. Roosemont, Directeur de l’Office des Etrangers : Bur_Presse@dofi.fgov.be
T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 ,
Hi,
I send this email to you to protest against the deportation of A that is going to take place with the support of your company on
October 27th at 8.50 a.m.
Amin Niazi, who is from afghanistan, will experiment his second
deportation.
He doesn’t want to return neither to Bulgaria nor to Afghanistan.
He arrived in Bulgaria in June 2014 after fleeing Afghanistan. The
border police arrested him and took him to jail. They beat him and left
me under the rain for two days, without giving him anything to eat. He
was sick but they didn’t bring him to a doctor.
He remained in prison for 17 days, then they released him with a
temporary residence permit but they took his money, his phone, his
clothes and they did not give him housing nor food. He could not afford
to stay there, hence he went to see a courier so that he could send him
to another country, and he came to Belgium to ask for help. If you send
him back to Bulgaria they will beat him and imprison him. His life will
be a pure disaster.
A will do everything he can to resist this deportation.
Stop this deportation before it is too late !
Don’t collaborate with this daily violence !
27/10: Politie zijn in de cel van meneer A gekomen in het gesloten centrum van Vottem om hem te zeggen dat ze een arrestatie mandaat hadden. Zij namen hem mee naar de gevangenis in Lantin.Het schijnt dat de staat (onder druk van Vreemdelingendienst?) gevraagd heeft om zijn voorwaardelijke vrijlating te herzien.
Meneer A heeft 25 jaren in de gevangenis gezeten en werd vrijgelaten met de voorwaarde dat hij het land zou verlaten, wat hij ook van plan was. Hij wou terug naar Frankrijk waar heel zijn familie waaronder zijn vrouw en zoon woont. De dag voor zijn vrijlating werd hij door vreemdelingen dienst naar het gesloten centrum van Vottem gebracht waar hij 2 maanden in volledige isolatie werd geplaatst.En nu Lantin!
De heer Larbaoui is al een maand in volledige afzondering (“Een gepaste maatregel”, volgens de directeur), in een cel van de beveiligde vleugel in het detentiecentrum Vottem. Hij mag met niemand contact hebben en hoort geen enkel geluid. Hij heeft recht op een wandeling van twee uur in een koer met hoge hekken en camera’s, alleen of beter gezegd, in gezelschap van 4 of 5 bewakers. Vaak weigert hij die wandeling, daar hij het nut ervan niet inziet.
http://www.gettingthevoiceout.org/la-gevangenis-in-de-gevangenis-a-Vottem de vleugel-SECURISEE/
Er werd klacht neergelegd voor illegale opsluiting en fysieke en psychische mishandeling.
Het Comitee voor de Preventie van Foltering werd ingelicht.
Tekst van de heer Larbaoui over zijn detentie
“De HBK of de verleiding van de beveiligstrategie. Of wanneer een administratieve behandeling in gevangenisstraf wordt omgezet zonder de goedkeuring van de rechtbank.”
“Vastzitten in Vottem onder het regime “orde en veiligheid” is geen sinecure, al is het al dat de operationele regels worden opgesteld door de autoriteiten.
Maar dit staat nergens op papier. Zij openden een zogenaamde beveiligde vleugel, ontworpen om een groep van gevangenen met een duidelijk profiel op te sluiten. En daar zit de knik in de kabel: je kan je afvragen wie bevoegd is om dat profiel dan te definiëren en wie uiteindelijk beslist om iemand op te sluiten? Aangezien per definitie een gesloten centrum niet kan beschouwd worden als een gevangenis en ze a fortiori geen strengere gevangenschap biedt dan gevangenissen, is het absoluut niet te ontkennen dat de detentieomstandigheden in de beveiligde vleugel van Vottem, met een totaal isolement, nog veel strenger zijn dan in een echte gevangenis. Dit is bovendien illegaal volgens het internationaal recht en de verdragen over de behandeling van gevangenen. Het ontbreken van voorschriften resulteert noodzakelijkerwijs in een programma dat van dag tot dag wordt vastgelegd en eindeloze veranderingen die als doel hebben te destabiliseren.
De isolatie van 24 uur op 24 veroorzaakt ondraaglijke nerveuze spanning en maakt de contacten met de bewakers bijzonder agressief en conflictueus. Niets rechtvaardigt dit type van behandeling. Deze wordt genomen als een disciplinaire sanctie of als een preventieve maatregel om eventuele klachten van welke aard ook te omzeilen gezien de persoonlijkheid van het individu. Net als in de gevangenis is opsluiting ook hier de regel, behalve dat er geen contact is tussen de gevangenen en dus geen sociale banden gemaakt kunnen worden of vormen van solidariteit tegenover elkaar geuit kan worden en dit met de zwakkeren in het bijzonder.
De gevangenisstructuur, gebaseerd op de maximale dwang veroorzaakt permanente spanning gepaard met gedragsproblemen. In deze mate, dat de agenten hierover, zonder het echt te zeggen, klagen. De botsing is nooit ver weg, gezien de spanningen, verergerd door opsluitingen en gebrek aan vooruitzichten. Men kan zelfs beginnen denken dat het omnipresente beveiligingsmateriaal, camera’s en microfoons, eerder een waarborg en een voordeel voor de gevangenen zijn en een nadeel voor de agenten. Een voordeel in de zin dat alles wordt opgenomen en dus als bewijs kan dienen voor of tegen ernstige inbreuken zoals zo vaak gebeurt in opsluitingsplaatsen. Het is een nadeel voor de agenten die constant geobserveerd worden en niet kunnen doen wat ze willen in het geval van een acute crisis.
In ieder geval is de huidige gevangenisstructuur zonder vastgestelde regels angstaanjagend. Het is een deuk in het imago van de Dienst Vreemdelingenzaken, de echte manager van de Belgische goelag.”
Raadkamer onder hoge beveiliging
Deze donderdag 2 oktober moest de heer Larbaoui verschijnen voor de raadkamer in Bergen voor een verzoek tot vrijlating dat ingediend was door zijn advocaat. Hij werd geboeid in een combi verplaatst. De combi nam de weg naar Mons, met schreeuwende sirenes en onder escort van twee politieauto’s met 10 politiemensen, uitgerust met kogelvrije vesten en machinegeweren.
En …. de raadskamer van Mons beval de vrijlating van M!
En zoals gewoonlijk heeft de Dienst Vreemdelingenzaken een beroep ingediend tegen de beslissing. Ze deelde mee aan de rechter, dat de Algerijnse ambassade een laisser passer zou afgeven. Merk op dat de ambassade echter weigert om een pas te geven. Verschillende instanties kwamen met M “spreken” opdat hij een document zou tekenen waarin hij zegt akkoord te zijn om naar Algerije te gaan. Dit beroep schorst voor het ogenblik deze uitzetting.
Merk op dat M.Larbaoui in Algerije geboren is in de jaren toen Algerije nog een Franse departement was. Hij groeide op in Frankrijk waar zijn familie, waaronder zijn vrouw en zoon, al altijd hebben gewoond!
De heer Larbaoui voegt hierbij toe: “We moeten de feiten onder ogen zien en vaststellen dat deze hele ceremonie, omgeven door een overvloed aan onnodige voorzorgsmaatregelen (escort, rechtshuis, en disproportionele isolatie) België ONGELOOFLIJK BELACHELIJK maakt ! Sinds ik juridische gezien en legitiem ben vrijgelaten moet ik mij niet meer in een gesloten centrum bevinden en nog veel minder in België, maar thuis in Frankrijk.
Last minute: M.Larbaoui verschijnt in hoger beroep voor de kamer van inbeschuldigingstelling in Bergen op 14/10/2014:De kamer heeft gesteld dat er geen bewijzen zijn van physische of psychologische martelingen en dat de beslissing van vrijlating van de raadkamer wordt afgelast. Meneer Larbaoui zal binnen een maand een nieuwe vraag tot vrijlating kunnen indienen. Intussen blijft Vreemdelingendienst druk uit oefenen op de ambassade om een Laissez passer te verkrijgen.
Op basis van meerdere getuigenissen zijn we zeer bezorgd over de behandeling in de Belgische gesloten centra en over het geweld dat de gevangenen ondergaan bij hun uitzettingspogingen.
“Martelingen en terreur”, zeggen de gevangenen
Aan de telefoon vragen de gedetineerden expliciet anoniem te blijven. “Schrijf niet alles wat ik vertel, want dan zullen ze weten van wie dat het komt.” Ze zijn bang dat hun getuigenis hen zou kunnen schaden. Ze zeggen dat het zeer riskant is om ons te bellen: “Ik zal proberen te vertellen, maar het zal gevaarlijk zijn voor mij.”
Sommige mensen in de centra zijn betrokken bij de strijd voor de vrijheid van beweging, ze waren daarvoor al in strijd in hun land van herkomst of in een transitland en moeten daarom “tegen elke prijs” uitgezet worden, aldus een vertegenwoordiger van de Dienst Vreemdelingenzaken.
Ze voelen zich gemuilkorfd en kunnen zich niet verzetten tegen deze daden!
Isoleermaatregelen zijn dagelijkse kost. Gespierde politie-invallen in het centrum zijn heel frequent bij hongerstakingen of andere protestacties die “de openbare orde” in het centrum verstoren.
Er zijn getuigenissen over het ontkleden van sommige gevangenen, soms van iedereen in eenzelfde vleugel van het centrum! Racistische uitlatingen zijn ontelbaar. Medische zorg is vrijwel afwezig.
In de beveiligde vleugel van Vottem worden de “turbulente of “gevaarlijke” individuen geïsoleerd. Het regime wordt door de directie geval per geval opgelegd. Een man zit al meer dan een maand volledig geïsoleerd in een geluidsdichte cel. Hij ziet niemand (behalve “éducateurs” (begeleiders) die hij “indicateurs” (verklikkers) noemt), hij hoort niets en heeft geen contact met andere gevangenen. http://www.gettingthevoiceout.org/het-grote-banditisme-in-het-detentiecentrum-van-vottem/
Het gesjoemel van de Dienst van Vreemdelingenzaken:
Verschillende mensen vertellen ons dat de Dienst Vreemdelingenzaken een enorme druk legt op de ambassades om “laissez passer” (tijdelijk reisdocument) te verkrijgen die nodig zijn om mensen te kunnen uitzetten. En als de ambassade niet wil meewerken, komt Dienst Vreemdelingenzaken soms naar het centrum om de gevangene te intimideren en om hem een deal voor te stellen opdat hij een document tekent waarbij hij de toelating tot zijn uitzetting zelf ondertekent. “Je moet al behoorlijk zelfzeker zijn om tegenover Dienst Vreemdelingenzaken vergezeld van hun flikken neen te kunnen zeggen!” zegt een gevangene. “Maar we weten wat onze rechten zijn, wij zijn niet idioot.”
Een andere manier van werken: de gedetineerde wordt naar Dienst Vreemdelingenzaken gebracht en er wordt hem een zogenaamde vertegenwoordiger van hun ambassade voorgesteld om druk uit te oefenen. Een telefoontje aan die ambassade volstaat om aan te tonen dat de ambassade zich nooit verplaatst en dat ze eventueel een laissez passer geven als de persoon tot in hun kantoor wordt gebracht.
“Deze zoektocht naar een laissez passer is een obsessie vanwege Dienst Vreemdelingenzaken,” zeggen sommige gevangenen.
Gedwongen uitzettingen gebeuren dagelijks en zijn zeer, zeer gewelddadig. Soms komen ze terug van het vliegveld in zeer ernstige toestand!
De strijd in de centra
Na diverse contacten in de centra stuurden de gevangenen ons deze berichten:
Ze protesteren tegen
-hun opsluiting
-het racisme in de centra
-de machiavellistische beslissingen van Dienst Vreemdelingenzaken
-de psychologische en fysieke martelingen in de centra en tijdens de deportaties …
Ze eisen
-Vrijheid van beweging
-Terugkeer van de kapitalen naar het land van herkomst
-Menselijkheid
-Respect voor de mensenrechten
-Een stop aan de uitzettingen die (voor sommigen) de weg naar het slachthuis betekent
En ze doen een oproep aan
de bezoekers van de gesloten centra
de verenigingen
de ambassades
de advocaten
en allen
om “Niet te zwijgen over wat je hoort, wat je ziet! Niet samen te werken met dit beleid zonder naam!
En niet te vergeten “Zwijgen is toestemmen!”
Geconfronteerd met het Europese en Belgische ” migratiebeleid” en de huidige racistische uitspraken van sommige politici, wordt gewelddadig gedrag aangemoedigd en blijft het onbestraft voor mensen die de macht hebben of denken te hebben: cypiers, politie, sommige instanties die beslissingen nemen in verband met asiel en migratie…
De terugkeer van de kinderen in de gesloten centra
In de komende weken zullen sommige verenigingen of media wakker worden in verband met de opsluiting van kinderen na verklaringen van de nieuwe minister van asiel en migratie Theo Francken (N-VA) over het opnieuw opsluiten van families met kinderen in het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel in afwachting van hun uitzetting! “Een stap terug,” zeggen sommigen.
Maar het is vooral een nieuw bewijs dat de hervormingen en humanisering van de gesloten centra onzin blijft. Dit leidt slechts tot een gedeeltelijke en onbevredigende overwinning. Andere opgeslotenen, minder “fotogeniek” op de humanitaire kaart, zullen in de steek gelaten worden. Volgens het principe “verdeel en heers” zou het meer aanvaardbaar zijn om in een detentiecentrum opgesloten te worden wanneer je 18 jaar en één dag bent? Laten we ons niet vangen door een langzame maar zekere afbrokkeling van de vrijheden, en slechts een gedeeltelijke strijd aanvatten.
Geen kinderen EN geen volwassenen in de hel van de opsluiting!
Vernietiging van de detentiecentra!
Ook nog dit – Azerbedjan: vakantiecentrum in Vottem
Een delegatie van Azerbedjan in het gesloten centrum van Vottem: De directie heeft haar best gedaan: De gevangenen hadden mooie nieuwe kleren aan en ze mochten vrij rondwandelen in het centrum terwijl de delegatie op bezoek was! Het centrum zag er uit als een echt vakantiecentrum.
Mohamad I., 24 jaar oud en afkomstig uit Pakistan, is opgesloten in het gesloten centrum van Vottem, en is sinds zes dagen in honger- en dorststaking.
Zijn gezondheidstoestand is verontrustend, zeggen zijn medegevangenen.
Hij kwam naar België omdat hij in Pakistan tot een oppositiepartij behoorde. Hij verloor hij ook alles wat hij bezat door overstromingen.
Hij is een politiek EN klimaatvluchteling!
Hij wil een nieuw leven opbouwen bij ons!
Hij is enorm angstig in verband met zijn eventuele deportatie:hHij heeft niets meer in Pakistan en riskeert de gevangenis door zijn politieke aktiviteiten.
Zijn leven is in gevaar indien hij wordt uitgezet, maar ook hier is zijn leven nu in gevaar.
Het asielbeleid van de Belgische Staat is zeer restrictief: 75% van de asielzoekers wordt afgewezen, zelfs als er weldegelijk gevaar is voor hun leven bij uitzetting naar hun land. Ter herinnering: Aref, een jonge Afghaan, werd in oktober 2013 na zijn uitzetting neergeschoten door de Taliban in zijn land.
Een aantal andere gevangenen in Vottem zijn momenteel ook in hongerstaking uit protest tegen het asielbeleid in België dat de mensenrechten niet respecteert!
22 /10/2014: Bijeenkomst uit protest Woensdag 22 oktober 16 uur
Centraal station Brussel
Laat je stem horen : NEEN aan de uitsluiting, NEEN aan de racistische staat!
Zeg neen tegen de jacht op buitenlanders, zeg neen tegen de politiecontroles op basis van racistische criteria, zeg neen tegen de opsluiting van vreemdelingen.
Hun veiligheidspolitiek zal nooit een einde kunnen maken aan onze solidariteit !
http://bxl.indymedia.org/spip.php?article5491
———————————————————————————————
18/10/2014 Mos Maiorum vervolg
De akties va Mos Maiorum in Belgie zijn moeilijk uit te zoeken:
– Er zijn discrete controles op treinen waar mannen , civiel gekleed, mensen die te wit lijken aanspreken en een hele reeks van vragen stelt.
– Er zijn discrete razzia’s in de phoneshops in Leuven. Een Afghaanse man , dat we weten is gearresteerd geweest en werd opgesloten in een deportatiecentrum
– Er zijn meer controles geweest dan gewoonlijk in Brussel, maar het is moeilijk te zeggen welke in het kader van Mos Maiorum zijn.
– Autocontroles zijn ook heel frequent geweest
– De Brusselse stations schijnen ook een mikpunt te zijn voor die operatie
Als ze u aanspreken om “vragen te stellen, kunt u weigeren en niet deel nemen aan die screening georganiseerd door Frontex en Europol waarvan het doel is de vrijheid van beweging te beperken!
Als je getuige of slachtoffer zijt van die controles, stuur ons een mail met wat je gezien heb, wat je gehoord heb.
De Raad van de Europese Unie organiseert van 13 tot 26 oktober 2014 een grote gezamenlijke operatie met de Schengen-lidstaten, Europol en Frontex, genaamd “Mos Maiorum”
Laten we eerst kijken naar de racistische of zelfs fascistische ondertoon van de naam mos maiorum :
Het mos majorum (of mos maiorum) betekent “oude gebruiken” of “voorouderlijke gewoonten”. In het oude Rome verwijst het naar de levensstijl en het systeem van voorouderlijke waarden. Het wordt vaak als referentie gebruikt, als contrast met de decadentie van de huidige wereld!!!!
De vijf fundamenten van mos maiorum zijn:
fides: loyaliteit, respect voor het gegeven woord, trouw, geloof; vertrouwen (…)
pietas: vroomheid, toewijding, patriotisme, plicht
majestas: het natuurlijke gevoel te behoren tot een superieur uitverkoren volk, majesteit
virtus: eigenschap die specifiek is voor het Romeinse burgerrecht, moed, politieke activiteit
gravitas: alle gedragsregels van het traditionele Romeinse respect voor traditie, ernst, waardigheid, gezag
Wat een programma! De keuze van de codenaam zegt al genoeg!
Alle mogelijke migratiesroutes in Europa zullen worden worden geviseerd, in alle Schengenstaten EN aan de buitengrenzen van Europa.
De doelstellingen zijn:
-Arresteren van “illegale” migranten en informatie verzamelen
-De georganiseerde criminele bendes identificeren en verstoren
-Het consolideren van de gezamenlijke acties om “illegale” migratie te voorkomen
-Uitzoeken van de routes gebruikt door migranten en migratienetwerken
-Verzamelen en analyseren van de informatie met betrekking tot de zgn. secundaire circulatie
Controles op luchthavens, treinstations, havens, grenzen en andere strategische plaatsen (trein, bus, metro, tram?) zullen zonder twijfel versterkt worden. Wees dus uiterst voorzichtig.
Meneer Z is sinds 2006 in België, en heeft deelgenomen aan verschillende hongerstakingen van Mensen zonder Papieren.
Hij is sinds ruim een maand opgesloten in het gesloten centrum van Vottem. Dienst Vreemdelingenzaken gaat proberen hem voor de tweede keer op een vliegtuig richting Casablanca te zetten, in samenwerking met Royal Air Maroc.
Meneer Z is net zoals vele anderen onderworpen aan het systeem van de “dubbele straf”: hij werd hier veroordeeld en zat zijn straf uit, maar eens zijn straf uitgezeten, wordt hij gedeporteerd! Er zijn heel wat ex-gedetineerden die zo dubbel gestraft worden, ook al wonen ze al meer dan 5, 10, 15 of zelfs 20 jaar in België.
Meneer Z vraagt onze hulp om deze deportatie te verhinderen. Hij kent niemand meer in Marokko, en zijn ouders zijn overleden.
Vlucht maandag: 22/09/2014 vlucht AT833 17h4O naar Casablanca
Afspraak aan de luchthaven op 22/09/2014 om 15u40 om de passagiers op hun rechten en plichten te wijzen.
Fax en mails naar:
Royal Air Maroc
Jacqmainlaan 134 , 1000 Brussel
TEL : 027215050
FAX : 027256292 infobru@royalairmaroc.com
“Op de ochtend van 15/09/2014 kwamen een tiental politiemannen een Nigeriaan halen in het gesloten centrum ‘Le Caricole’.
Toen hij weigerde met hen mee te gaan, werd hij geslagen en op de grond gesleurd. Hij werd geboeid en er was bloed op zijn gezicht. Hij bleef schreeuwen. De politie zette een medisch masker op zijn gezicht en een van hen zette hem een ”spuit” met een soort van “revolver” op enkele meters afstand. De gevangene viel onmiddellijk neer, bewoog niet meer en werd naar de politiebus gebracht,” zegt ons een ooggetuige.
“Het was vreselijk mevrouw,” zei een gevangene, “Hij werd neergeschoten als een beest.”
“Uitzetting in het zwart”
De volgende dag, nog steeds in de Caricole, werd een gevangene door de bewakers om 15 uur meegenomen naar het kantoor van de sociaal assistent. Toen kwamen ze terug om zijn spullen in zijn cel mee te nemen. Het lijkt erop dat hij naar de luchthaven werd gebracht voor zijn vierde uitzettingspoging. Deze man was sinds meer dan vier maanden in een detentiecentrum. Hij werd van het ene centrum naar het andere verplaatst (Brugge, 127bis, Caricole) omdat hij regelmatig de onmenselijke behandelingen in de centra aanklaagde. Deze deportatie was voorzien maar hij had een nieuwe asielaanvraag ingediend, wat de uitzetting had moeten opschorten… maar de maatschappelijk werker van het centrum had dat asielverzoek niet ingediend bij de bevoegde autoriteiten!
“Het is een uitzetting in het zwart”, zegt een van zijn medegevangenen.
Hongerstaking in gesloten centrum Vottem:
Sinds enkele maanden zijn er meerdere hongerstakingen of pogingen tot hongerstaking begonnen, collectief of individueel. Momenteel zijn Verscheidene personen in hongerstaking in het centrum.
Ze willen vrijheid, en ze willen dat de uitzettingen stoppen.
Een van hen is is in zijn zevende dag van hongerstaking uit protest tegen de verscherping van de opsluiting: Hij is geïsoleerd in de beveiligde vleugel van het centrum van Vottem, zonder enig contact met andere gevangenen. Met steun van zijn advokaat, klaagt hij de onmenselijke en vernederende opsluitingen aan. Een tweede gevangene sinds 12 dagen in hongerstaking werd op 17/09 in isolatie geplaatst.
Mail van een uitgezette man in Pakistan
Subject I am going to be mintal
Message I am R. N. I was in vottem and 127 BIS for 5 months now I am not
mentally and physically fit I forget the things and I have too much health
problems I don’t know what I do where I go I loss every thing in belgium my
health my family my every thing and there so many unjustice things happen to me
if you give me the time so I can tell you even you people will not believe that
what they did with me thanks you
SMS ontvangen:
“Dank u voor uw steun. Er moet ook geprotesteerd worden op de consulaten in Brussel om te eisen dat ze stoppen met laissez passer af te leveren. Wij weigeren in het vliegtuig te stappen en worden dan geslagen buiten het zicht van de passagiers. Dit is onmenselijk!”
“Ik was woedend: Jacob (directeur Vottem detentiecentrum) heeft me gechanteerd. Ofwel teken ik de papieren van mijn uitzetting naar Algerije en stop ik met mijn hongerstaking, ofwel regelt hij met de adminstratie dat mijn voorwaardelijke invrijheidstelling wordt herzien en ga ik terug naar de gevangenis!”
“Je moet ons helpen vrij te geraken en verder druk uit te oefenen tegen de gesloten centra.”
Hij heeft 25 jaar in de gevangenis doorgebracht, met inbegrip van een periode in de streng beveiligde vleugel in Brugge. Hij heeft zijn volledige straf uitgezeten. Hij zou worden vrijgelaten onder voorwaarden: het grondgebied verlaten, wat hij beloofd had te doen. Maar een dag vóór zijn officiële vrijlating, werd hij overgeplaatst naar het gesloten centrum van Vottem met oog op zijn uitzetting! Naar Algerije of naar Frankrijk, omdat hij de twee nationaliteiten heeft.
“Deze keer ben ik echt illegaal vastgehouden.”
“Het is waanzin.”
“We worden hier slechter behandeld dan in de gevangenis: geen regels, we worden onder druk gezet, zij chanteren, er zijn overal camera’s.”
“Alles is gecontroleerd, alles is getimed.”
“Het is een aansporing tot rebellie.”
“Ze noemen dat een slaapkamer, maar in feite is het een cel zoals in andere gevangenissen!”
“De kantine is chocotoffs en cola… schandalig!”
Pas aangekomen in Vottem, is hij getuige van een jongere die gewond is. Samen met andere co-gedetineerden, eist hij een arts. Twee bewakers komen hem halen en brengen hem naar het cachot. Voor het cachot wachten 20 bewakers hem op! “Provocatie”, zegt hij.
Wijselijk betrad hij cachot, en niemand deed iets.
24 uur later komen ze hem halen en brengen ze hem naar “de beveiligde vleugel van Vottem.”
Hij huldigt de nieuwe vleugel in, een gevangenis in de gevangenis, die in eerste instantie werd opgericht voor de zogenaamde “criminelen” die uit de gevangenis komen, en volgens Maggie De Block ook voor hen “wier gedrag toezicht en specifieke opvolging vereist” (bedoeld wordt zij die in opstand komen tegen het systeem, degenen die hebben besloten zich niet op deze manier te laten behandelen).
Er is geen enkele gevangene. Hij is de eerste en denkt dat hij de “eer” heeft de beveiligde vleugel alleen in te huldigen!
“Er zijn overal camera’s, zelfs in mijn cel is er een camera en een microfoon!”
Hij verneemt ook dat noch Frankrijk, noch Algerije een laissez passer willen afleveren.
Een medewerker van de Dienst Vreemdelingenzaken komt en stelt hem voor dat hij een papier ondertekent waarin staat dat hij heeft ingestemd om naar Algerije te vertrekken:
“Geen sprake van, u vraagt me om het werk van de Belgische staat en van de Dienst Vreemdelingendienst te doen!”
Wordt vervolgd…
Mijnheer M.
Op 09/09/2014 is er een tweede ‘gast’ in de beveiligde vleugel.
M. is reeds 15 jaar in Europa. Hij woont in Oostenrijk.
Hij werd gearresteerd in Luik en naar het gesloten centrum 127 bis gebracht.
Op 09/09, ondergaat hij een uitzettingspoging: hij weigert en wordt geslagen door zes agenten op de luchthaven! Hij dient klacht in en wordt naar de beveiligde vleugel van Vottem gebracht.
Ten einde raad zegt hij ons:
“Heb je papieren nodig om naar de hemel te gaan? Anders ga ik er vanavond heen.”
Mijnheer M werd op 11/09/2014 overgeplaatst naar het gesloten centrum van Brugge.
De heer Jacques kwam in België in 2005 en bracht zes jaar door in ons land. Hij was aangekomen met een toeristenvisum. Hij kwam bij zijn familie, waaronder zijn moeder en broer die al woonachtig waren in België. Hij had geen papieren en werkte illegaal. Hij had geen gevoelens van angst, maar voelde een gebrek aan aandacht vanwege zijn illegale status. Hij zei echter dat hij zich niet afgekeurd voelde, aangezien het werk “zonder problemen” verliep.
De heer Jacques werd gearresteerd op de internationale luchthaven van Brussel in 2011, toen hij terugkwam van een familie-uitstap naar Marokko. Hij was alleen op reis, maar was niet de enige uit het vliegtuig die gearresteerd werd. De immigratie-ambtenaren boden hem aan om terug te keren en hij kreeg te horen dat hij geen recht had in Europa te komen. De agenten vroegen hem om hen te volgen, wat hij deed vanuit goed vertrouwen, hij voelde zich immers onschuldig. Hij begreep niet echt waarom ze hem arresteerden. Hij dacht dat hij vrij kon bewegen, hij had al andere reizen gemaakt, steeds binnen Europa. Hij werd meegenomen naar het detentiecentrum van de luchthaven, genaamd de 127. Ambtenaren van de Dienst Vreemdelingenzaken raadden hem aan asiel aan te vragen, anders zou hij worden gerepatrieerd naar Marokko.
Hij diende een asielaanvraag in vanuit het gesloten centrum, die zou worden geweigerd. De reden voor de weigering: onjuiste aanvraag. Nochthans is Jacques één van de tegenstanders van het regime in de Democratische Republiek Congo en komt hij uit een Mobutistische familie, die in de wijk Ma Campagne in Brussel woont.
De heer Jacques bleef zes maanden in een detentiecentrum. Hij verbleef twee en een halve maand in de 127. Vervolgens werd hij overgebracht voor twee maanden naar 127bis en eindigde hij zijn opsluiting in het centrum van Brugge (1 ½ maand). Hij was in contact met de CRER Association via de telefoon, evenals met gettingthevoiceout. Hij zag nooit zijn gesprekspartners, maar besteedde veel tijd aan de telefoon met hen en sprak heel hartelijk. De heer Jacques werd, wegens zijn regelmatige contacten met verenigingen, onder druk gezet in de centra. “Als we u met Getting nog contact zien hebben, zul je een hoop problemen krijgen.” Hij verzette zich tegen een poging om een persoon met hiv te deporteren. Het centrum heeft de gevangene verborgen toen de officiële verenigingen het centra kwamen bezoeken. Hij denkt dat als een gevolg van zijn contacten met de verenigingen de Dienst Vreemdelingenzaken zijn zaak heeft versneld.
Jacques heeft acht uitzettingspogingen ondergaan waarvan de laatste succesvol was. Hij werd vier keer in het vliegtuig gezet. Tot het laatste moment dacht hij dat hij in België kon blijven. Hij dacht dat een betere advocaat vanaf het begin, een wettig verblijf mogelijk gemaakt zou hebben.
Jacques vond dat hij werd gewaardeerd door het personeel van het centrum, en sommige zijn zelfs in contact met hem gebleven. Vanwege zijn verzet tegen de deportaties, was hij erg populair bij de andere gevangenen, die hem uitbundig ontvingen, elke keer als hij terug van het vliegveld kwam. Hij werd nooit geïsoleerd alvorens te worden gedeporteerd.
Tijdens zijn deportatie werd de heer Jacques uit het centrum weggenomen, geboeid en de mond gesnoerd, zijn armen werden tegen zijn lichaam gebonden. Hij droeg een buikgordel en kreeg een helm op. Zijn keel werd toegedrukt én hij werd bedreigd “plat” gespoten te worden als hij zijn kalmte niet bewaarde. Nog steeds houdt hij tekens over aan zijn nek van deze behandeling. Hij werd op een collectieve vlucht gezet, “de vlucht van de koning”, samen met dertig andere mensen. Onder deze mensen waren 4 vrouwen aanwezig: een minderjarige, een Angolese en een Franse vrouw waarvan de papieren werden gestolen. Om hen heen stonden honderd politieagenten, artsen, maatschappelijk werkers “in dienst van het kantoor”, militaire psychologen. Iedereen was vastgebonden bij het opstijgen, na ongeveer dertig minuten werden de mensen losgemaakt. Hij moest meer dan een uur wachten, hij zat tussen twee grote politie-agenten.
Aangekomen in Kinshasa, werd hij met met de andere gedeporteerden in een auto van de HIACE geplaatst. Hij werd begeleid door ANR agenten (binnenlandse agenten) en werd naar de algemen directie van deze dienst gebracht. Deze plaats lag dicht bij de residentie van president Laurent Kabila. Zij verbleven daar drie dagen zonder eten of drinken, zonder zich te kunnen wassen. Wel konden ze twee uur per dag naar buiten in een veilige tuin. Ze werden opgesloten samen met politieke tegenstanders van het regime. De gevangenis bestond uit 4-5 cellen elk gevuld met een dozijn mensen. Als hij aan de bewaker vroeg , “waar zijn we? “kreeg hij als antwoord :” wat? Je weet niet waar je bent? U bent een gevangene van de president. “”Hier kan niemand je vrij laten behalve hij.”
Na drie dagen in de gevangenis, komt een bewaker naar hen toe: de president heeft besloten om hen vrij te laten. Hij kreeg te horen dat hij geen contacten meer mag hebben met bewegingen van verzet tegen het regime, ze kennen zijn naam en ze zullen hem volgen tot het einde. Het is hem ten strengste verboden om het bestaan van de gevangenis te vermelden evenals wat hij zag binnen. De bewakers namen hem mee naar buiten. Ze bieden hem te drinken en te eten. Na een tijdje vertrekken de bewakers en zeggen hem dat ze vrij zijn en dat ze contact mogen opnemen met hun familie. Een laatste tip, die meer lijkt op een order voor het vertrek: zij moeten zich aansluiten bij de PPRD partij Een ambtenaren geef hem de kaart van de partij en zegt hem dat hij mag bellen als hij het nodig heeft.
Ze bellen naar hun famile. Zijn grote zus komt hem afhalen en neemt hem mee naar een kamer van het huis van de overleden vader.
De terugkomst is nog moeilijker dan de opsluiting. De familie is teleurgesteld dat hij onverwacht is terugkeerd in zulke omstandigheden en met lege handen. Vermits ze weten dat hij niets heeft, zetten ze geen druk op hen om deel te nemen aan de draagkracht van het gezin, maar hij wordt ook niet meer als een deel ervan beschouwd. “Het was alsof ik niet meer bestond, er werd gezegd dat ik nutteloos was, ik mocht niets doen, niemand sprak mij meer aan.” Terwijl de familie verwacht had hem met trots en geld terug te vinden, krijgen de familieleden de schuld hem te hebben betooverd. Slechts 2 of 3 personen houden contact met hem, “Ik heb mij alleen getroost.”
Sommige mensen gedeporteerd naar Kinshasa bellen de familie niet als ze gedeporteerd worden, om te voorkomen dat hun terugkomst een schande voor hun familie betekent. Ze proberen eerst wat geld en een koffer te vinden om deze afwijzing niet te ondergaan.
Sommige werknemers uit het detentiecentrum hebben Jacques gebeld om te zeggen dat ze waren teleurgesteld met de beslissing van zijn zaak. Ze vonden het niet eerlijk, maar het was hun werk. Hij hield contact met de verenigingen, activisten kwam naar hem toe om een documentaire te filmen.
Momenteel bevindt mijnheer Jacques zich niet in een comfortabele situatie. Hij wacht op het einde van een erfenisprobleem en wil dan weg naar Australië of Oostenrijk. De Oostenrijkse ambassade is gevestigd in Kenia, zodat zijn reis daar zal beginnen.
Les décisions d’expulsion vers le Soudan se multiplient. Même s’il semble qu’elles ne soient pas mises à exécution jusqu’à présent, elles signifient qu les personnes sont enfermées en rétention pendant des semaines avec l’angoisse d’un retour qui peut signifier la prison, la torture, parfois la mort. Et rien n’exclut que les renvois n’aient pas lieu si la vigilance baisse. Il semble que ce soit la réponse du gouvernement français à l’arrivée d’exilés d’Afrique de l’est en quête d’asile.
Trois Soudanais sont ainsi au centre de rétention de Vincennes et ont un vol pour Khartoum prévu pour le 6 septembre.
Ci-dessous un appel à les soutenir et à empêcher leur expulsion, et une proposition de message aux autorités françaises. N’hésitez pas à le relayer largement.
” LA FRANCE EXPULSE : EMPÊCHONS-LA !!
Dans le cadre des nouvelles directives programmées de Cazeneuve, on doit s’attendre à une augmentation impressionnante d’expulsions par vol commercialisé ou par charter dans les mois qui suivent.
Et ça commence rapidement :
Trois Soudanais arrêtés à gare du nord et en route pour l’Angleterre via Calais, sont enfermés au centre de rétention de Vincennes et vont être expulsés vers Khartoum ce samedi 6 septembre 2014 si l’ambassade du Soudan leur délivre le laissez-passer indispensable pour pouvoir les expulser.
APPEL à envoyer des fax, mail à l’ambassade du Soudan
Téléphone local: (01) 4225.5571
international : +33.1.4225.5571
Fax local: (01) 4563.6673
international : +33.1.4563.6673
APPEL à se rendre à l’aéroport de Paris Charles de Gaulle le 06 septembre 2 heures avant le départ, si le laissez-passer est transmis, pour parler aux passagers du vol afin qu’ils parlent au commandant pour empêcher cette expulsion. Nous vous tiendrons au courant lorsque nous saurons avec certitude si l’ambassade du Soudan a donné son aval pour cette expulsion.
Vol prévu pour deux d’entre eux à 11heures, présence à l’aéroport 9 heures
11h Paris Charles de Gaulle – 18h25 Doha, vol QROO4 vers Doha puis Khartoum
Et pour le troisième présence à l’aéroport 20h 30 Vol QR0038 départ à 22h30 vers Doha
APPEL à inonder la boite fax et mail de la compagnie qui collabore à ces expulsions et à saboter les infrastructures existantes / attaquables (page web, agences, bureaux, boîtes aux lettres …)
Agence de Paris
Qatar Airways
24/26 Place de la Madeleine (Entrée au 7 Rue Vignon)
+33 1 70 95 05 80
Appel à harceler le ministre de l’intérieur Cazeneuve et ses copains
Ministère de l’Intérieur :
Cabinet du ministre,
Téléphone : 01 49 27 49 27 (standard, demander le Cabinet), Fax : 01 40 07 13 90 (Directeur de Cabinet)
E-mail : bernard.cazeneuve@interieur.gouv.fr
Secrétaire général : Michel LALANDE michel.lalande@interieur.gouv.fr
Directeur de cabinet : Thierry MORVAN : eric.morvan@interieur.gouv.fr et Pierre-Antoine MOLINA : pierre-antoine.molina@interieur.gouv.fr
Chef de cabinet : Gabriel KUNDE : gabriel.kunde@interieur.gouv.fr et sec.chefcab@interieur.gouv.fr
Conseiller Immigration : Raphael SODINI : raphael.sodini@interieur.gouv.fr
Directrice de l’accueil, de l’accompagnement des étrangers et de la nationalité à la direction générale des étrangers en France : Muriel NGUYEN : muriel.nguyen@interieur.gouv.fr
Directeur général des étrangers en France : Benoit BROCART benoit.brocart@interieur.gouv.fr
Directeur général de la sécurité intérieur (DGSI) : Patrick CALVAR patrick.calvar@interieur.gouv.fr ”
Vous pouvez vous inspirer du message suivant pour les autorités françaises (Bernard Cazeneuve et son cabinet) :
” Monsieur le Ministre,
Les décisions d’expulsion de Soudanais vers le Soudan se multiplient,
prises par les préfets. Trois personnes dans ce cas sont au centre de
rétention de Vincennes.
Soit ces décisions décisions ne sont pas destinées à être exécutées,
faute d’obtenir les documents nécessaires, et l’enfermement de ces
personnes pendant plusieurs semaines avec la menace d’une expulsion, et
peut-être à la clé la prison, la torture ou la mort, constitue un
traitement inhumain et dégradant.
Soit l’expulsion peut se concrétiser, et ces personnes risquent
effectivement la prison, la torture et la mort.
Ces deux cas de figure sont inacceptables. Ces personnes doivent être
libérées sans délais, et les préfets doivent cesser de prononcer des
décisions d’expulsion vers le Soudan.
Veuillez recevoir, Monsieur le Ministre, ‘expression de mes salutations
citoyennes. ”
Vervolg op 27/08
De cypiers vertellen aan de gevangene dat hij deze morgen naar het vlieghaven werd gebracht. Hij heeft zich daar verzet, zich uitgekleed en heeft zijn passpoort gescheurd. Hij werd naakt terug in het centrum gebracht en terug in isolatie (cachot) geplaatst.
Een man uit Montenegro werd naar het centrum gebracht in de namiddag van 25/08. Zijn co gedetineerden zeggen dat hij psycholgisch zwaar geperturbeerd was. Zij hebben aan de cypiers gevraagd een dokter te roepen. Het antwoord werd: drie cypiers hebben hem op de grond geplakt.
“Hij had een wonde aan zijn schedel en er was overal bloed” Hij werd naar een isoleercel gebracht en zijn vrienden hebben geen nieuws van hem. Zij vragen hulp.
En nog niet vertaald
Témoignage du centre fermé 127 bis
« Ici on est vraiment maltraité. Dans le centre 70 % des gardiens sont super racistes, 30 % sont sympas. Ils parlent comme ça : « allez dégage »
Les gardiens abusent de l’autorité et provoquent pour essayer qu’on s’énerve pour nous mettre au cachot. Les gardiens sont de plus en plus racistes de jour en jour, ils croient que nous sommes tous des criminels.
C’est pire qu’une prison. On n’est pas des humains, on est des animaux
Toutes les semaines ils font une fouille générale. Les gardiens disent que c’est des ordres de la direction
La semaine passée ils nous ont mis sous la pluie pendant 2 heures . Il faisait très froid. Cela pour fouiller tout le centre, sans dire ce qu’ils cherchaient… et …ils n’ont rien trouvé »
Témoignages du centre fermé le Caricole
« Faut pas s’inquiéter pour nous. Nous on se bat jusqu’au bout »
« Beaucoup d’arrestations à l’aéroport : Beaucoup ont des visas en ordre et sont pourtant très rapidement remis dans un avion sans possibilités de recours. On ne comprend pas. Certains d’entre eux sont passés par l’Espagne et sont renvoyés là-bas. »
« Il y a eu des rafles à la recherche de travailleurs au noir dans les commerces à Bruxelles. Beaucoup ont été arrêtés et amenés au Caricole. Certains ont déjà été expulsés ! »
« Plusieurs principalement Guinéens sont enfermés au Caricole depuis parfois 4 mois. Un groupe a entamé une grêve de la faim , mais ils l’ont interrompue après 3 jours, suivant « les bons conseils » des travailleurs du centre. »
« Des demandeurs d’asile ici mais aussi d’autres, souvent Marocain(e)s arrêtés à leur travail ou des « récalcitrants » transférés d’autres centres. »
« Ce sont des assassins »
Suite au meurtre d’un homme algérien à l’aéroport de Roissy, les détenus de Bruges, de Merksplas, du 127bis et du Caricole demandaient de l’aide. La rumeur première étant que c’était un co-détenu de Bruges qui avait été tué, ils étaient d’autant plus fâchés et angoissés.
http://www.gettingthevoiceout.org/on-ne-negociera-pas-communique-des-retenus-du-centre-de-retention-de-vincennes/
Sinds enkele weken lijkt de Dienst Vreemdelingezaken het gemunt te hebben op de Pakistaanse gemeenschap. Vaak wonen deze Pakistanen al jaren in België en werden ze nooit geregulariseerd net als vele anderen. Velen bevinden zich in het gesloten centrum van Vottem en beginnen regelmatig aan een honger-en/ of dorststaking. Ze hebben erg schrik om terug naar hun land gestuurd te worden.
Getuigenissen en internationale rapporten bevestigen dat de Belgische politie systematisch deze mensen aan de de Pakistaanse politie doorgeeft, waardoor ze blootgesteld worden aan arbitraire opsluitingen, foltering, afpersing en oneerlijke processen omdat ze illegaal in België verbleven.
Advokaten en verenigingen verzamelden verschillende getuigenissen daarover.
Getuigenis opgetekend door RTBF Radio (Thierry Van Gulick):
(…) Police and prison officials frequently used the threat of abuse to extort money from prisoners and their families. (…)if a failed applicant for refugee status is handed over by the country concerned to Pakistani authorities, Pakistani FIA/relevant authorities would question such a person… All deportations are inquired into. (…) The police in Pakistan are perceived to be corrupt as a matter of course, and are thought to be largely, if not solely, responsible for the breakdown of law and order in the country and for the steady erosion of the criminal justice system. (…)
HRW http://www.hrw.org/world-report/2013/country-chapters
(…) The police and other security forces have been responsible for numerous abuses, including, torture and other ill-treatment of criminal suspects, extrajudicial killings, and unresolved enforced disappearances of terrorism suspects.”
update:
Dimanche 24 août 2014, centre de rétention de Vincennes:
“On est toujours en grève de la faim. Le commandant n’est pas revenu
nous voir depuis vendredi. La nuit a été calme. Mais les policiers
continuent de nous provoquer. Ils veulent qu’on mange et ils nous
cherchent, ils veulent qu’on craque. D’habitude il y a 2 policiers
dans les parties communes, là ils sont 5 ou 6…”
“On continue la grève de la faim. Il n’y a pas de changements. Les
policiers essaient de nous convaincre de manger.
Dès la première tentative d’expulsion, les policiers avaient scotché
Abdelhak. Ils lui avaient scotché les jambes et menotté les mains dans
le dos. C’est pas normal! Ils l’ont amené comme ça dans l’avion et
c’est le commandant de bord qui a refusé de le prendre, parce qu’il
était complètement ligoté.
On ne demande rien pour nous. On ne veut pas que ça se reproduise.
C’est pas normal. On est des êtres humains. Il y a des policiers qui
nous traitent comme des chiens. ”
Fermeture des centres de rétention !
Liberté de circulation et d’installation!
Jeudi 21 août 2014, Abdelhak Goradia est décédé alors qu’il était
conduit par les flics à l’aéroport Roissy Charles de Gaulle pour être
expulsé vers l’Algérie. Il avait réussi à refuser une première fois
son expulsion le 16 août dernier. Selon la version policière, c’est
dans le fourgon en arrivant à l’aéroport qu’il aurait eu « une crise
cardiaque ». Les flics ont même parlé d’une mort naturelle. Or,
l’autopsie a révélé qu’il était décédé par asphyxie. Ce n’est pas la
première fois qu’une personne décède lors de son expulsion. Plusieurs
sans papiers sont en effet morts assassinés par la PAF comme Ricardo
Barrientos en décembre 2002 ou Mariame Getu Hagos en janvier 2003.
Les retenus du bâtiment 1 de Vincennes se sont mis en grève de la faim
dès qu’ils ont appris la mort de leur camarade. Ils ont rédigé un
communiqué que voici :
“Nous, retenus du bâtiment 1 du CRA de Vincennes, demandons:
– que des journalistes puissent venir voir les conditions de vie dans le centre
– que les acteurs des violences envers M. Goradia soient punis, car
ils l’ont tabassé à mort.
– que la durée de rétention soit réduite à 20 jours car il y a trop de
violences. Ce n’est pas la peine, 45 jours, ça ne sert à rien
– que la nourriture soit améliorée. On mange très mal alors qu’on n’a
pas demandé à être ici.
– Une partie de la police est très agressive verbalement et fait des
provocations. Ils vont jusqu’à dire des insultes dans le micro. Ils
hurlent et font des gestes obscènes.
On ne négociera pas. On continuera la grève de la faim tant que nos
revendications ne seront pas satisfaites ”
Liberté de circulation et d’installation !
Les personnes sans papier prisonnières à Vincennes sont joignagles via les cabines téléphoniques du centre dont voici les numéros :
Bâtiment 1 : 01 45 18 12 40 – 01 45 18 02 50 – 01 45 18 59 70 –
Bâtiment 2 : 01 48 93 69 47 – 01 48 93 69 62 – 01 48 93 90 42 –
Bâtiment 3 : 01 48 93 99 80 – 01 43 76 50 87 – 01 48 93 91 12 –
While this woman, seeking asylum, was driven back from the tribunal, handcuffed as usual as is the custom for foreigners driven in vans, the guards forgot her in full sunlight after reaching the Caricole closed centre.
On Monday (22 July), two detained women seeking asylum were to be driven back to their detention places. One was driven back to a centre whereas the other was supposed to be brought to Caricole but she was ‘forgotten’ in the van on the Caricole parking place! Handcuffed, warmly dressed, she found herself alone in full sunlight for two hours. Afraid that it was the start of her deportation, she burst into tears and experienced times of great panic, not knowing what was going to happen to her, and suffering from heat and thirst. It was only when a guard came to fetch something in the vehicle that he realised her presence and that he ‘allowed’ her in the centre.
This racist system implemented to arrest, to imprison, to reject residence requests for all sorts of reasons, to oppress foreigners in intolerable ways during their detention with no deadlines, to violently deport these people who arrived from other countries with no papers; this system does not permit any reasonable accommodation nor humanisation and it should simply be eradicated. It enables drifts, well concealed tortures that are never punished. Indeed, who would dare to lodge a complaint in the case of that women? Afraid that this complaint would only accelerate the deportation process, all the more since the system in place to ‘gather complaints’ is all blurred and leading to deadlocks.
Each testimony carries its dosis of horror, this one is just another aspect of it.
http://bxl.indymedia.org/spip.php?article4852
Ze worden behandeld als dieren. Geen respect, geen enkele rechten. Sommigen hebben geen juridische bijstand. Bij ernstige ziekte, kunnen ze een dokter niet zien. Als je er een wilt zien, moet je 3 of 4 dagen wachten. De arts luistert niet naar hun klachten, onderzoek hen niet en geeft een pil.
Ze zijn het beu alle dagen getuigen te zijn van gewelddadige deportaties mdoor een tiental agenten. Ze zijn het beu getuigen te blijven van nieuwe aankomsten van gearresteerde mensen die soms jaren in Belgïe verblijven, soms kinderen hebben, werk hebben ……
En op op 14 juli om 22:00 was het te veel: sommigen hadden hun eten niet gekregen tengevolge de slechte wil van een “racistische cypier”. Allen hebben als protestaktie geweigerd te eten die avond.
Na een afspraak met de directrice van het centrum, werden drie van hen in eenzame opsluiting (cachot) geplaatst, de drie die hadden durven proberen om een dialoog met de directrice te starten.
Na de arrestatie van hun kameraden, zijn ze in opstand gekomen en schreeuwden ze”Vrijheid!” door de ramen naar een aantal mensen die verzameld waren voor het centrum.
En vanavond, 15 juli,besloten 25 van hen voor te gaan met een hongerstaking als teken van protest, met de hoop aandacht te kunnen trekken van media’s en solidariteitsbewegingen te krijgen van buitenuit
. Verklaring van de Gedetineerden :
JA, Ramadan werd door de direktie van het centrum gerespecteerd en we kregen onze maaltijden om 22 uur en 3 uur ‘s morgens.
JA, op 14 juli waren we kwaad toen sommigen van ons niet hun maaltijden kregen en toen 3 van ons werden geplaatst in een isoleercel, omdat ze geprobeerd hadden een dialoog te starten met de directrice van het centrum.
JA, we blijven vechten tegen de opsluitingen en tegen onze slechte levensomstandigheden in de gesloten centra.
JA, we zijn slachtoffers van deze Belgische en Europese migratiebeleid, net als vele anderen in heel Europa.
En JA, we zullen blijven vechten tegen de gesloten centra en voor de vrijheid!
Getekend: Gedetineerden van het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel
Update 15/07: 25 gedetineerden weigeren deze avond te eten en eisen de vrijheid voor allen>
Text message from the closed centre 10:54 p.m. on 14th July
« There is a huge mess in the centre. Everyone’s on strike ».
At the breaking of the fast, a ‘racist in charge’ refused to distribute the food according to the rules and some detainees didn’t get any meal. After that, ALL the detainees refused to eat, in a big chaos, and they threw out their food into the bin.
The centre director arrived to discuss with the detainees. Following this conversation, three detainees were placed in solitary confinement; which caused the revolt of the other detainees. Policemen came. At the same time, a small gathering formed itself spontaneously with a journalist in front of the centre. Detainees were shouting through the windows. The journalist then asked to enter the centre but his request was rejected. Seen the presence of the police forces, the calm came back during the night and any new confrontation could be avoided.
On 15th July 1:00 p.m. the centre was again relatively calm. A director was supposed to come back to discuss with the detainees. The three people in solitary confinement haven’t been released yet in spite of the promise of one of the directors.
Words by detainees:
« They treat us like animals”
« Some don’t have the right to juridical assistance”
« Medical care is inadequate”
« It is a complete disaster in here”
« We will not give up. We will continue to claim our freedom!”
Nooit Meer !?
Zaterdag 12 juli
Anti-razzia’s protest in solidariteit met de migranten
Afspraak 14uur Place d’Armes in Calais
We dachten dat we het ergste gezien hadden met de vernietiging van de Afghaanse jungle in Calais in 2009, met de arrestaties van 278 migranten en hun detentie overal in Frankrijk.
Maar woensdag 2 juli 2014, werdt een stap verder gezet. Om 6:00 s’morgens werden de migranten in Calais massal aangevallen op verschillende plaatsen door mooi gecoordoneerde mobiele rijkswacht, CRS , nationale politie en grens politie.
Zes honderd migranten werden in hun squatt’s en kampen vergast, beledigd, vernederd, geterroriseerd en gearresteerd zonder ooggetuigen. De getuigen en pers werden hevig weggejaagd verweg van de razzia’s. De migranten werden in bussen weggevoerd uit de buurt van Calais zonder het geringste idee van hun eindbestemming . 200 van hen werden in detentie centra’s in heel Frankrijk opgesloten. De anderen werden vrijgelaten in een onbekendes Franse stad en zijn in Calais teruggekomen.
Dit machtsvertoon en politiegeweld weerspiegelt een verlangen van de autoriteiten om de migranten te terroriseren zodat ze de wil zich te vestigen in het land van hun keuze opgeven.
Deze operaties worden gesteund door Europa, maken deel uit van het Europees systeem van uitsluiting en van de oorlogsverklaring aan migranten en migratie. Geconfronteerd met deze oorlog en zijn fascistische methoden van repressie die ermee gepaard gaan, moeten we een vastberaden verzet aannemen.
Vandaag in Calais werden de migranten weer weggedreven uit de stad. De meesten van hen worden verdrongen naar plaatsen waar de politie hen verder zonder getuigen en ongestraft, gewelddadig kunnen lastigvallen.
Wij dringen er bij iedereen aan naar Calais te komen om tegen deze hardhandige optreden te protesteren.
Zaterdag 12 juli
Anti-razzia’s protest in solidariteit met de migranten
Afspraak 14uur Place d’Armes in Calais
en zaterdag 12 – zondag 13 andere collectieve acties gepland en uitvinden.
Kom met je energie en je creativiteit!.
Solidariteit met de strijd van alle mensen zonder papieren in Europa en aan haar grenzen.
Papieren voor Allen of voor Niemand!
Vrij verkeer voor allen!
Afschaffing van alle grenzen!
Update 11/07:
The deportation of A in 127 bis and the man of Vottem were concelled
Update – Hunger strike at the 127bis, July 8th
Yesterday, A. fell in his room. He was placed in solitary confinement after his fall. His codetainees went to see their “boss” and then the director, and they insisted that A. be brought to the hospital. He was taken to the hospital and brought back to the centre afterwards. When back, he was told that they would deport him to Pakistan “tomorrow or after tomorrow” without precising the exact date or time. Appeal from detainees in the 127bis
Mr A A is Pakistani. He has been living in Belgium for 8 years. He is detained at 127bis. He has been on hunger strike (and thirst, according to some
reports) for more than 8days. His fellow inmates are worried. He is getting skinnier and is having a hard time expressing himself.
The other inmates went to see the director of the center. The director is minimizing A’s actions. “We’ll see on monday” is what he said.
The fellow inmates are calling for help. They don’t want their friend to die in his cell and they are very scared.
*Deportation scheduled this Monday 7/7/14 : Statement by Cracpe*
Sharzyl RACHID is a Bengladeshi citizen. He has been in belgium for more han 8 years. He has been active in the Undocumented struggle, he has taken
part in occupations and in the hunger strikes of 2006. He is undocumented and gets by as best he can without documents.
He took part in events and actions let by different movements of the Verviers area.
He lives in Dison. He introduced different appeals but has been rejected.
He mentionned, among other things, his health problems.
He was arrested after being checked on a train and he is staying in the Closed center in Vottem.
His deportation is scheduled on Monday, on flight 9W221 9W276 at 10:07
destination Bombay.
He is no longer taking food.
SN airlines no longer has an email address but they have a ‘contact’ page on their website. There are fax lines that can be contacted to protest this
deportation : http://www.brusselsairlines.com/com/contact/
Fax = 027233599 / 02/7238496 / 027534931
We call on all people who can, to be at the airport tomorrow (7/7/14) and to head to the checkin line of the SN flight to Bombay. Please be present
at 8h07 to ask the other passengers not to sit down for take-off in order to block the deportation.
Merksplas :
Twee gedetineerden zijn al acht dagen in het cachot in het gesloten centrum van Merksplas. Ze zijn al acht dagen in hongerstaking.
Vottem
Een man uit Indië die vastzit in het gesloten centrum van Vottem is al negentien dagen in hongerstaking. Hij is vier dagen geleden ook een dorststaking begonnen. Zijn gezondheidstoestand is zorgwekkend.
Het gaat om een asielzoeker. Hij vreest zijn uitzetting naar een land dat hij ontvlucht is omwille van zijn politieke overtuigingen. Zijn asielaanvraag werd geweigerd, maar de procedure loopt nog steeds. Zijn leven loopt gevaar als hij wordt uitgezet, maar ook hier is zijn leven in gevaar gezien zijn gezondheidstoestand!
Hij woont sinds 2008 in België. Hij is erg gehecht aan ons land waar hij een nieuw leven heeft opgebouwd met sociale banden!
Er zijn nog andere personen in hongerstaking in Vottem, onder andere een Afghaan en een Haïtiaan.
127 bis :
In 127 bis zijn twee jonge Palestijnen uit Gaza een week geleden ook een hongerstaking begonnen… Ze klagen een asiel- en immigratiebeleid aan dat de mensenrechten niet respecteert
In 127bis doen de meeste gevangenen Ramadan. Twee of drie doen het niet. Een van hen stoort systematisch het levensrythme van de anderen. De gevangenen hebben daarover gepraat met direkteur van het centrum, maar niets verandert. Zij vragen zich af of het gedrag van die man niet intentioneel is.
Brugge :
De vrouwen komen in opstand, proberen om boodschappen door te geven, maar ze botsen op censuur: “Als ze weten dat ik telefoneer, pakken ze mijn telefoon af!”
PS. De Indiër van Vottem werd ondertussen vrijgelaten.
In Molenbeek werd er een bezetting van 100 mensen zonder papieren gestart. Een vrouw met twee kinderen die deel uitmaakte van de bezetting werd gearresteerd aan de Dienst Vreemdelingenzaken. We wachten op nieuws.http://bxl.indymedia.org/spip.php?article4690
Opgelet: Ga nooit naar de Dienst Vreemdelingenzaken ter gelegenheid van een oproepbrief, en breng zeker geen kinderen mee. Men wordt er gegarandeerd opgepakt!
Getuigenissen van “bezoekers”
– “Ik ken de website zeer goed en ik heb zelfs een mail gestuurd in maart toen mijn Guineese partner die toen in Merksplas zat bijna uitgezet werd via een militaire vlucht. Er was toen trouwens heel wat heisa rond.
Na vier maanden werd mijn partner vrijgelaten maar de situatie is nog steeds moeilijk. Wanneer dit duidelijker wordt, zal ik die verdomde centra steen per steen afbreken. In afwachting klaag ik aan wat ik kan.”
– “Gisteren, 24 juni, werd S., een Guinese dertiger, een wees zonder familie, op barbaarse wijze uitgezet…
Het was de vijfde poging en helaas de laatste, na zes maanden in het gesloten centrum.
S. is diabeticus, hij heeft hepatitis en zijn gezondheid is zeer wankel.
De overheid heeft er alles aan gedaan om hem te repatriëren: in maart, de vierde poging, werd hij geslagen door de bewakers van het gesloten centrum. Zo erg dat hij zijn hoofd niet meer kon bewegen toen hij terugkeerde van de luchthaven.
In april weigerde hij zijn medicatie; een week cachot.
In mei boden ze hem een jaar behandeling aan indien hij vrijwillig naar zijn land zou terugkeren.
Begin juni, kondigen ze hem een vlucht aan op 26 juni. Daarna blijft het stil. Wanneer hij meer wil weten, krijgt hij geen antwoord.
Op 25 juni wordt hij in het cachot gezet. Geen nieuws meer.
Op vrijdag 22u slaag ik erin om hem te bereiken. Hij is in Conakry, 10 agenten hebben hem geëscorteerd. Gedurende de vlucht werd hij vastgebonden, geboeid als een misdadiger. Bijna gestikt want zijn borstkas werd tegen zijn knieën gedrukt.
Duur van de vlucht: zes uren.
S. is teruggekeerd naar zijn land om er te sterven.
Ik schaam me om Belg te zijn!”
Vottem
Na de honger en dorst stakingen , voor de meesten Pakistanen, xerden2 van hen vrijgelaten, zou er een nieuwe hongerstaking van een 20tal mensen begonnen zijn .
Merksplas:
Zes dagen geleden is en een protestakie gestart, waaronder een hongerstaking. Drie migranten, aangeduid als “verantwoordelijken” werden in isolatie geplaatst . Zij zitten er sinds 6 dagen geweest en twee van hen zetten hun hongerstaking voorts.
Brugge
Veel nieuwe komen aan een meerderheid van hen hebben papieren. Gevangenen vinden dat deze situatie niet normaal is en ze zijn kwaad.
Vrouwen: Een vrouw vertelde ons dat veel opgesloten worden zonder reden. Een vrouw werd gearresteerd aan Zuidstation in Brussel 10 dagen geleden: Vreemdelingendienst heeft haar een naam en een nationaliteit gegeven die niet van haar is. Ze is erg ziek als gevolg van martelingen in haar thuisland.
Ze vertellen ons dat mensen zijn gearresteerd en uitgezet zonder Laissez passer en zonder verwittigd te worden, zonder voor een rechter te zijn verschenen.
Een 80-jarige vrouw die nauwelijks kan lopen, werd opgesloten in Brugge
127bis:
Musulmanen (vooral Marokkanen) werden in de 127bis verzameld voor de periode van de Ramadan.
“Veel nieuwkomers en dagelijkse uitzettingen gemeengoed geworden helaas”, zegt een gevangene.
Migranten 127bis zijn groot voorstander van de caravan in Brussel en Danken allen voor de initiatief.
De gedetineerden van het gesloten centrum 127 bis zeggen aan allen
MERCI, DANK U, Thank you to everybody from the camp
Betoging 26/O6/2014
BETOGING van de karavaan van migranten – 26 juni 2014 – Samenkomst aan het Begijnhofplein, Brussel om 16u30
In het kader van de karavaan van migranten die honderden migranten uit heel Europa samenbrengt en zich geïnstalleerd heeft in het Maximiliaanpark in Brussel, roepen we op voor een grote betoging op 26 juni met vertrek op het begijnhofplein.
Voor gelijkheid en tegen het tegen elkaar uitspelen van mensen
Het kapitalistische systeem maakt gebruik van onze echte of vermeende verdeeldheid om ons onderling tegen elkaar uit te spelen. Racisme en onze verschillende statuten worden voor dit doet aangewend. Deze verdeling verzwakt ons; op voet van gelijkheid staan we sterker!
Onze eisen:
– Voor de vrijheid van verkeer en vestiging
– Mobiliteit voor asielzoekers, tegen het Dublinreglement
– Voor permanente regularisatie zonder criteria (niet gebonden aan arbeidsovereenkomsten)
– Voor dezelfde werkomstandigheden voor iedereen
– Stop aan de opsluiting en deportatie van migranten
Voor de herinnering en de waardigheid
Wij komen uit landen die door neokoloniale oorlogen en imperialistische beleid van de Europese regeringen vernietigd worden. Wij vragen erkenning en compensatie voor de gepleegde misdaden.
Eisen:
Stop aan het Europese imperialistische beleid (vrijhandelsakkoorden, oorlogen gesteund door NAVO…)
Afschaffing van Frontex, Eurosur en andere politieke anti-migratiemaatregelen
Stop aan mensenhandel
Voor meer rechten en sociale rechtvaardigheid
Meer economische, sociale en culturele rechten. Onderwijs, gezondheidszorg en huisvesting voor iedereen. Politieke rechten voor allen (betogingen, vrijheid van meningsuiting, stemrecht…).
Tegen racisme en seksisme.
– http://caravan2014.noblogs.org – http://freedomnotfrontex.noblogs.org
For the last 8 days, a hunger strike, and sometimes a thirst strike, has started at the closed centre in Vottem.
Among them are people who fear for their lives in case of forced depor-tation. One example among many others: in Pakistan, several political movements became the targets of Talibans.
We do not accept the very restrictive policy of the Belgian State in mat-ter of immigration and asylum. 75% of asylum requests are rejected, which means that they deport people to countries where there is war and insecurity, dictatorships or authoritary regimes. At the end of last year, Aref, a young Afghan, got shot dead by Talibans upon his return to Afghanistan.
Among the hunger strikers, some insist on other aspects: they have built their lives in Belgium for years, they have friends and family here, they are dismissed of a procedure although they have been working, follow-ing trainings here etc and they do not have any family members left in their country of origin. Only 6% of the regularisation requests were accepted in 2013.
They all undertook this strike because their lives would be destroyed if they were deported.
Two Pakistani who had started the hunger strike 8 days ago were re-leased and brought to the hospital on Thursday to get cured. Five or six other persons are continuing or got engaged in the strike.
In order to support them in their claims for an asylum and immigration policy that respects human rights, notably the right to seek asylum, to move freely and settle down, to live in security, in family, etc. we invite you to join us for our weekly gathering on Saturday 21st June from 4 p.m. till 5 p.m. around the closed centre of Vottem. Since it is the day of Music, any musical contribution is certainly most welcome!
Sinds zes dagen, zijn veel mensen in hongerstaking, en, voor sommigen, in dorststaking in het detentiecentrum voor vreemdelingen Vottem.
Deze omvatten vooral mensen van Pakistaanse afkomst, die vrezen voor hun leven als ze gedwongen worden uitgezet. Inderdaad, zijn er in Pakistan meerdere politieke bewegingen het doelwit van de Taliban . Ze aarzelen niet om aanvallen uit te voeren en te doden, zoals we er een paar dagen hebben gezien bij een aanslag in de buurt van de luchthaven van Karachi.
Wij accepteren het zeer restrictief beleid van de Belgische Staat betreffende immigratie en asiel niet. 75% van de asielaanvragen zijn afgewezen, wat betekent dat mensen worden gedeporteerd naar landen met heersende oorlog en onveiligheid, of dictatoriale of autoritaire regimes.
Eind vorig jaar is een jonge Afghaanse jonge man, AREF, overleden op zijn terugkeer naar Afghanistan onder de Taliban kogels.
Onder de hongerstakers hebben sommige hun leven opgebouwd in België al jaren, werd hun procedure afgewezen terwijl ze hier jaren wonen en werken
Ze zijn deze beweging begonnen omdat hun leven vernietigd zou worden door deportatie. Hun levens zijn nu in gevaar hier, een persoon die de hongerstaking en dorst geraakt in een zeer zorgwekkende toestand voor zijn gezondheid!
(English below)
Dans le cadre de la semaine d’actions qui suivra l’arrivée à Bruxelles de la Caravane des sans-papiers et des réfugiés (Caravane SP 2014), une rencontre aura lieu le 24 juin 18 h pour partager des expériences et des stratégies de lutte contre les centres de rétention pour étrangers en Europe. Rejoignez des militants de France, d’Espagne, des Pays-Bas, d’Allemagne, d’Italie et de Belgique pour cette séance d’information et d’organisation collective suivie d’un concert!
In the framework of the action week following the arrival of the Freedom March to Brussels, activists from France, Spain, the Netherlands, Italy, Germany and Belgium will gather to share informations and strategies on the fight against immigration detention centers in Europe. Join us for a meeting followed by a concert on Tuesday 24! 06 p.m
Naar aanleiding van een aantal gebeurtenissen, heerst een explosieve sfeer in het centrum 127 bis
Grondige zoektocht en inbeslagname van gebedstapijten
Op 4 juni 2014, na een ontmoeting georganiseerd met de gedetineerden door het personeel van het centrum, waarbij de meerderheid van de gedetineerden klaagden over de leefomstandigheden in het centrum, werd een algemene fouillering georganiseerd in de cellen en werden de gedetineerden gefouillerd. De gebedstapijten werden in beslag genomen. De gedetineerden kregen te horen dat als ze wilden bidden ze dat moesten regelen met hun chef. De gedetineerden appreciëren de toestand niet.
Zelfmoordpoging
Een Afghaanse man probeerde zelfmoord te plegen in de avond van 5 juni. Hij werd geïsoleerd (cachot) gedurende anderhalf uur en dan, gezien zijn zorgelijke toestand, werd hij naar het ziekenhuis gebracht.
Conflicten en gevechten
Veel conflicten en gevechten tussen gevangenen onderling en met de cypiers: het antwoord van de directie is systematische isolatie in een cel.
Klachten
Momenteel dienen verschillende gevangenen klachten in bij de klachtencommissie. Ze krijgen te horen dat hun klachten zullen worden geanalyseerd. Zij worden verwittigd dat die klacht ontvankelijk moet verklaard worden door het comité en dat ze daarover op de hoogte zullen worden gesteld. Maar nooit krijgen de gedetineerden een follow-up van die klacht! Ze hebben het gevoel dat deze klachten, die zij aan de directeur of een lid van het personeel moeten voorleggen, het klachtencomité nooit bereiken.
Deportaties
Vele oproepen voor hulp om een uitzettingspoging te beletten gepland voor volgende week: Guinee, Marokko, enz. De oproepen zullen later worden gepubliceerd.
Op 27/05 om 7 uur ‘s morgens zijn een cohorte van politieagenten in uniform, vergezeld van politie in burger binnengedrongen in de binnenplaats van het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel.
Getuigenissen :
“Het weekend van 24 en 25 was er veel beweging , het was een hel.”
“De zes Congolese vrouwen en mannen die aanwezig zijn sinds een aantal maanden in het centrum werden in een vleugel geisoleerd. Gedurende het weekend zijn Congolezen aangekomen in bussen van verschillende centra van België; en nog anderen uit verschillende Europese landen…”
“De mensen die uitgezet zouden worden, werden geïsoleerd in een andere vleugel. Wij bleven in onze vleugel. Ze hebben er alles gedaan opdat we niets konden zien.”
“Op dinsdag om 7 uur viel de politie het 127bis binnen. We konden niet veel zien omdat de bussen geparkeerd stonden bij de ingang van het centrum.”
“Ik, ik zag enkel dat er een vrouw in een rolstoel onder hen was.”
“Er was een grote bus en twee kleinere bussen.”
“Er waren meer dan 50 politieagenten in het centrum.”
En verscheidene getuigenissen die veel wil zeggen maar:
“We kunnen niets zeggen. Ik kan u niet de informaties geven.”
Een Contact met een uitgezette man in Kinshasa op 2014/05/28 : “We zijn momenteel op de luchthaven voor identificatie, we zijn met een honderdtal….” Daarna werd de oproep onderbroken.
Verdere informatie over de uitzetting: Volgens sommige gedetineerden waren er tussen de 90 en 100 Congolezen. Volgens iemand die in het centrum werkt 110. En …volgens de Dienst Vreemdelingenzaken gecontacteerd door een vereniging, waren ze “slechts” met 19 : 16 Congolezen uit België , drie uit Frankrijk en een uit het Luxemburg.
Deze informatie is ver van volledig, het zijn staatsgeheimen! Als anderen informatie hebben: schrijf naar gettingthevoiceout@riseup. Zo kunnen we onze informatie vervolledigen!
” Ze hebben een hoop geld hier : Twee agenten voor elke uitzetting meerdere keren per dag, met een heen enterugreis. Dit is een groot budget voor een land in crisis! ”
” de uitzettingshandel werkt in de detentiecentra “
In de gesloten centra
Hongerstaking te Merksplas vorige maand : 9 mensen werden opgepakt, geisoleerd , overgebracht naar andere centra of zijn “verdwenen” waarschijnlijk stiekem uitgezet !
” De Sociale diensten in de gesloten centra hebben als taak de mensen aan te moedigen om de vraag voor een vrijwillige terugkeer te doen “, aldus Vreemdelingendienst :
Gedetineerden hebben aanvankelijk vol vertrouwen in hun maatschappelijk werkers in het centrum, zij lijken erg vriendelijk : “Je moet je geen zorgen , alles zal wel goed verlopen! ”
Velen zijn zich niet bewust van de realiteit en geloven dat ze vlug zullen vrijgelaten worden, gezien volgens hen de onrechtvaardigheid van hun gevangenschap , tot de dag dat ze uit hun cel gepikt worden om op het vliegtuig gezet te worden!
De sociale assistente stel NOOIT een vrijwillige terugkeer voor . Zij geeft geen informatie en haar enige doel in haar leven schijnt te zijn: Uitzetting ten alle koste !
Gedragsstoornissen
Sommigen worden overgedragen in de nieuwe vleugel van het detentiecentrum in Vottem.
” Een nieuwe vleugel voor bewoners met gedrags-of psychische stoornissen” dixit Maggie De Block
Een manier om degenen die zich verzetten tegen hun opsluiting , in opstand zijn tegen hun uitzetting , en dus “gedragstoornissen” hebben te psychiatriseren ! …
Uitzettingen
Guineanen : elke dinsdag , donderdag en zaterdag wordt ten minste een Guineaan uitgezet door SN Airlines naar Conakry , en snel vervangen in het centrum door nieuwe gearresteerde Guineanen .
Een Marokkaanse man verdreven : heel zijn familie in België ,hij zei ons : “Geen probleem ik zal spoedig terugkeren ” en hij is terug !
Een Albanese vrouw werd uitgezet een paar dagen na haar arrestatie : ” super systeem dat goed werkt , ” zegt zij ! De maatschappelijk werkster vertelde haar dat ze de advokaat , die de AS had voorgesteld moest vertrouwen, advokaat die nooit van hem heeft laten horen!
Een Congoleze man in België sinds 10 jaar en geregulariseerd in 2009 werd gearresteerd tijdens een inval in St Niklaas VLOS associatie met een aantal andere families http://www.tvoost.be/nl/2014-04-03/illegalen-aangetroffen-bij-huiszoeking/
Hij bracht meer dan een maand in een gesloten centrum : het werd uiteindelijk vrijgelaten en kreeg dezelfde dag een positieve antwoord op de nieuwe aanvraag tot regularisatie : het was een ” administratieve vergissing ”
De dubbele straf
Veel Noord-Afrikanen worden gedeporteerd zonder scrupules : Zij laten hunt werk , vrouwen en kinderen hier achter. Ze worden uitgezet zonder waarschuwing , een escorte komt hen halen 3 uren voor het vertrek van hun vlucht , waardoor er geen mogelijkheden meer zijn om door de advokaat of anderen iets te ondernemen tegen die uitzetting. Maar geen excuses: zij hebben eens veroordeeld geweest in ons land.
SMS ontvangen op 28 april :
26 april 2014 14 h45: vijf politie mensen hebben mij in vliegtuig gezet. Zij hebben mij met geweld op de zetel vast gebonden.. Ik heb heel hard beginnen roepen. Zij zijn begonnen met mij te slaan. Zij hebben mijn benen geblokkerd aan mijn zetel. Een andere heeft stevig zijn handen rond mijn hals gezet.. Ik heb er mijn stem van verloren en dacht dat ik zou stikken.Ik kon niet meer roepen. Een andere hield mijn handen vast. Een andere maakte de veiligheidsgordel heel sterk vast en plooide mijn bovenlichaam naar beneden. Ik had veel pijn en kon niet meer ademen.
De toepassing van de dubbele straf lijkt een van de prioriteiten van Vreemdelingendienst.
En zelfs als ze ernstig ziek zijn en gaan sterven in hun land : ze zijn “criminelen” en dus te verdrijven . Geen 9ter voor een “crimineel” of wel een 9ter die moet uitgezet worden ! Punt
En laatste info:
Er zou een nieuwe collectieve uitzetting plaats grijpen op 27 mei naar Kinshasa. Verwittig uw Congoles vrienden. Ze kunnen nu nog worden gearresteerd en met de collectieve vluchte uitgezet worden .
Het schijnt dat alles wordt voorbereid door de belgische autoriteiten om die vlucht voor te bereidenzonder te weten of Kinshasa daar mee eens zal zijn.
Call to all squatters, antifascists and everyone else to support the struggle in Calais!
On May 27th, the three main camps of Calais will be destroyed by the police. More than 600 people live in these camps, which were won through constant migrant struggle after a long series of evictions. No solution has been proposed for the evicted migrants. Moreover, a social center and two further squats are up for eviction starting on May 30th. All told, more than 800 people will be put on to the street.
In this stopping point on the way to England, squatting is the only housing solution that exists. It is also a tool of resistance for migrants to protect themselves from violence and police harassment in the camps and in the city. Today, the mayor of Calais’s fight against squatting has reached a new low. This time she has proposed a law which would change the 48 hour period in which squats must be evicted (which is not officially set down in French law). We know very little about the content of this law, only that it will attack the right to housing for all. The entire future of squatting in France is endangered by this law.
We call all squatters to take action in their own cities to defend themselves from this grave threat to the right to squat. Moreover, we call all squatters, activists and militants to come fight this law where it was born: here, in Calais!
We call everyone to come and resist these evictions and to squat more empty buildings in Calais.
We call everyone who believes that after years of constant evictions with no solution for housing the migrants, this game of cat and mouse must end.
Antifascists, militants, activists, Zadists, freedom marchers: come support the struggle in Calais!
On Friday (2 May) over 150 detainees in Harmondsworth migration prison
occupied the main courtyard in a sit down protest and began a mass hunger
strike. On Monday (5 May) supporters held solidarity noise demos outside
Harmondsworth and simultaneously at Dungavel (Scotlans). Yesterday evening
(Tuesday 6 May) protests started to spread to Colnbrook and Brook House
migration prisons.
At lunchtime on Friday 2 May over 150 people detained in Harmondsworth,
the UK’s largest migration prison run by corporation GEO group for the
Home Office, staged a sit-down occupation of the main courtyard and began
hunger strike. They issued a set of demands (see below) protesting against
the ‘Fast Track’ system, under which refugees seeking asylum are
immediately imprisoned before their claims are even heard, as well as
further mistreatment in detention.
The protestors stayed in the courtyard until the evening, when the Home
Office sent 3 officials to meet with delegates of the protestors. The
officials took a petition signed by all of the protestors, and said they
would reply to the demands on Tuesday 6 May. The detainees decided to
suspend their hunger strike while they waited for the response.
On Monday (5 May) solidarity noise demos took place at Harmondsworth and
also at Dungavel detention centre in Scotland. At Harmondsworth, over 30
people made lots of noise with pots, pans, drums, whistles, etc. to let
the detainees know they are not alone. The people locked inside waved and
held up signs to the windows with messages such as ‘Unlawful Detention’
and ‘No Healthcare’. There was also contact over the phone, and the
prisoners said they were really glad of the support.
No big surprise, the Home Office broke its promise and still (1.30 PM
Wednesday 7 May) hasn’t given any reply to the protestors. Instead they
have moved rapidly to issue deportation tickets to several dozen people
involved in the protest.
However, yesterday (Tuesday 6 may) the unrest began to spread. In
Colnbrook detention centre, built right next to Harmondsworth, guards
broke up an organising meeting of 40 detainees inside Colnbrook yesterday
and put five ‘ringleaders’ in isolation cells, before moving them to
another secure facility. Supporters have since been unable to contact the
men.
Then at 10pm last night a group of 20 men detained at Brook House IRC near
Gatwick staged a protest in the courtyard and refused to return to their
cells.
The prisoners have been particularly asking for us to help spread their
words and voices as widely as possible beyond the prison walls. They face
a tough struggle ahead, and need our active solidarity.
Update 07/05 22 uur: M is terug in het centrum, geisoleerd en zonder tel. We weten niet hoe het met hem is. update 09/05: Na 24 uren isolatie werd M overgebracht naar het gesloten centrum van Vottem.De uitzettingspoging is (te) correct verlopen. Zij hebben hem gevraagd of hij weg wou. Hij heeft neen geantwoord en hij werd terug naar het centrum gestuurd
Wij hebben het bericht zojuist gekregen, wat enige mobilisatie belemmert
Zij hebben hem in het gesloten centrum opgepakt deze middag en met escorte naar vluchthaven gebracht : wschlijke vlucht Casablanca 17u40
Ziehier wat we geschreven hadden op zijn tweede uitzettingspoging :
“Een jonge man van 26 jaar,met zware hart problemen (nieuwe kleppen en pontage) heeft zijn tweede uitzettingspoging ondergaan: zij pakten hem uit zijn cel 4 uren voor de vlucht naar Marocco, volledig onverwachts. De dokter van het vlieghaven heeft zijn onenigheid verklaard betreffende het gevaar van die uizetting en wierp zijn verantwoordelijkheid af. De jonge man werd terug naar het gesloten centrum gebracht.
Vreemdelingen dienst wil die man absoluut weg omdat hij voor de rechter was geweest en zelfs in de gevangenis heeft gezeten.Het schijnt dat voor vreemdelingendienst de slechte gezondheid van iemand geen belang heeft voor een ex gedetineerde.”
“We hebben niet het recht om een misstap te maken, om een mislukking te ondergaan. Er is geen tweede kans voor ons”
“Waarom roepen ze constant naar de mensenrechten, als die niet meer bestaan? “
Radiopanik: Wij ontmoeten vier mensen uit Brussel die naar Marocco zijn geweest om migranten en aktivisten te ontmoeten in Ceuta, Mellila, Tanger , Nador en Oujda.
Définition : « On nomme camp de concentration un lieu fermé de grande taille créé pour regrouper et pour détenir une population considérée comme ennemie, généralement dans de très mauvaises conditions. Cette population peut se composer des opposants politiques, des résidents d’un pays ennemi, de groupes ethniques ou religieux spécifiques, des civils d’une zone critique de combats, ou d’autres groupes humains, souvent pendant une guerre. Les personnes sont détenues en raison de critères généraux, sans procédure juridique, et non en vertu d’un jugement individuel. Le régime nazi a créé une relative confusion en utilisant le terme de camp de concentration pour désigner certains de ses camps d’extermination, il convient de les distinguer, même si les conditions de détention dans les camps de concentration peuvent mener à des niveaux de morbidité et de mortalité extrêmement élevés. »
Nos camps de concentration sont les prisons, les hôpitaux psychiatrique, les centres fermés pour jeunes , les centres fermés pour étrangers……. On y enferme, concentre les personnes jugés « non intégrables »ou « non désirables ».
Les camps fermés pour étrangers :
On y concentrent les illégaux, ceux qui ont une « couleur » et qui ont osé mettre les pieds sur notre territoire pour visiter, revoir la famille, pour essayer de trouver un endroit pour respirer , pour essayer d’assurer un avenir pour leurs enfants…………ou tout simplement par esprit de voyage, de découverte. Ils sont arrêtés, dans la rue, chez eux ou a nos frontières et concentrés dans des camps en attendant leur expulsion ou plus proprement dit leur rapatriement.
Pour les autorités et les médias ils sont présentés comme des voleurs, des criminelles, qui viennent profiter de notre système, qui viennent nous polluer , qui viennent nous voler les droits que nous avons acquis. Ces droits ne sont réservés qu’à nous, et nous les garderons pour nous. Personnes sauf ceux qui suivent les règles du système ont ces « droits »
Eux, ceux définit comme « étrangers », « malades », « criminelles » ont droit à des enfermements avec sanctions, coups, maltraitances et expulsions.
Nous nous sommes appropriés le monopole de la violence face à ces indésirables
Et les Droitsdel’hommistes occidentaux bien pensant ont bien intégré cette nouvelle vision des Droits de l’homme et ne disent mots !
Les Droits à…..sont réservés aux bon « citoyens », à celui qui obéit, fonctionne comme on lui dit.
L’autre, le SDF, le Sans papiers, les Roms….resteront « dans la rue » ou dans les prisons , privés de ces fameux droits, décriés par tous
La guerre aux migrants et sans papiers n’est pas qu’aux frontières . Elle est chez nous, sur notre sol, dans nos quartiers, dans nos rues, dans nos transports en commun.
Nos états n’auront aucuns moyens d’empêcher ces migrations. La seule chose qu’ils pourront faire est de réprimer, renvoyer tout ce qui « dérange », fermer d’autres frontières, créer de nouvelles armées .
Agissons, créons la riposte contre ce pouvoir omniprésent de l’état et de ses armées
Update 27/04 :Meneer M werd met geweld uitgezet. Vijf politie hebben hem in het vliegtuig vast gebonden op zijn zetel en hij heeft slagen gekregen over heel zijn lichaam. Zijn gezicht is volledig blauw en hij kan amper praten t.g.v wurgings pogingen.
SMS op 28 april :
26 april 2014 14 h45: vijf politie mensen hebben mij in vliegtuig gezet. Zij hebben mij met geweld op de zetel vast gebonden.. Ik heb heel hard beginnen roepen. Zij zijn begonnen met mij te slaan. Zij hebben mijn benen geblokkerd aan mijn zetel. Een andere heeft stevig zijn handen rond mijn hals gezet.. Ik heb er mijn stem van verloren en dacht dat ik zou stikken.Ik kon niet meer roepen. Een andere hield mijn handen vast. Een andere maakte de veiligheidsgordel heel sterk vast en plooide mijn bovenlichaam naar beneden. Ik had veel pijn en kon niet meer ademen.
Meneer M kwam 14 jaar geleden aan in ons land . Hij was toen 18 jaar.
Na een moeilijke aanpassingsperiode, begon hij in 2007 te werken en trouwde hij in 2009
.
Op dit moment zit hij opgesloten in het repatriëringscentrum 127 bis te Steenokkerzeel, nadat ze hem op zijn werk zijn komen halen. Nochtans is hij in het bezit van een legaal werkcontract en heeft zijn baas een belofte van definitieve tewerkstelling doorgegeven aan de Vreemdelingendienst om op die manier zijn situatie te regulariseren.
Tijdens zijn aanpassingsjaren heeft hij het echter moeilijk gehad en werd veroordeeld door de rechtbank.
De Vreemdelingendienst maakt nu jacht op vreemdelingen die ooit werden veroordeeld. Zij zijn doof en blind voor elk argument en zorgen in feite voor een dubbele straf. Nadat je verroordeeld word door een rechtbank, staat je een tweede straf te wachten: een uitzetting uit het land.
Behalve enkele moedige advocaten, schijnen geen enkele NGO, Syndicaat of vereniging daar een probleem in te vinden: zo worden kinderen van hun vader gescheiden, worden arbeidscontracten gestopt, worden mensen met zware gezondheidsproblemen uitgezet……….in totale onverschilligheid.
Ondanks een vrijlatingsaanvraag die was aangevraagd en geprogrammeerd voor 29/04, zal Vreemdelingendienst hem proberen uit te zetten op Zaterdag 26/04. M wil niet weg en vraagt onze hulp.
Vlucht SN Airlines naar Casablanca op 26/04/2014 om 13u45
Afspraak om 11u45 om aan de passagiers de situatie van M uit te leggen.
Sommigen, gedetineerd in de gesloten centra leggen er zich bij neer, anderen blijven vechten.
Sommigen worden zeer snel uitgezet zonder de tijd te hebben enige aanvraag te doen “We hebben zelfs het recht niet om zich te verdedigen”
Anderen worden 4, 6 , 8 maanden vast gehouden om soms tenslotte vrijgelaten te worden met een orde het land te verlaten: er werd geen laissez passer gevonden…. of…. adminstratieve probleem of….tuti quanti…..
Anderen nog, die met het gerecht te maken hadden, worden zonder consideraties van hun familiale of gezondheidstoestand uitgezet onder dwang.
Een jonge man van 26 jaar,met zware hart problemen (nieuwe kleppen en pontage) heeft zijn tweede uitzettingspoging ondergaan: zij pakten hem uit zijn cel 4 uren voor de vlucht naar Marocco, volledig onverwachts. De dokter van het vlieghaven heeft zijn onenigheid verklaard betreffende het gevaar van die uizetting en wierp zijn verantwoordelijkheid af. De jonge man werd terug naar het gesloten centrum gebracht.
Vreemdelingen dienst wil die man absoluut weg omdat hij voor de rechter was geweest en zelfs in de gevangenis heeft gezeten.Het schijnt dat voor vreemdelingendienst de slechte gezondheid van iemand geen belang heeft voor een ex gedetineerde.
“We hebben niet het recht om een misstap te maken, om een mislukking te ondergaan. Er is geen tweede kans voor ons”
“Waarom roepen ze constant naar de mensenrechten, als die niet meer bestaan? “ En de Guineanen
Na het mislukken van de collectieve vlucht georganiseerd door België naar Guinee op 2014/03/17 , werden de meerderheid van de Guineanen vastgehouden in de detentiecentra .
Anderen werden verder gearresteerd bij Vreemdelingendienst of op openbare plaatsen en geraakten met hen in de gesloten centra . Ze zijn meer dan twintig die wachten en hopen in onze gesloten centra.
Maggie Deblock blijft hen uitzetten, één per één, ondanks een aantal updates over de verdachte laissez passers gepubliceerd op de officiële media Het lijkt erop dat twee “expert onderzoekers ” door Guinee werden aangewezen om een selektie te maken van de uit te wijzen Guineanen! ( de tegenstanders ? )
En als geen Laissez passer kan verkregen worden, wordt de passe partout, de zogenaamde “Europese laissez passer”, gebruikt om toch uit te zetten.
Een tiental guineanen werden dedeporteerd in de afgelopen weken , andere uitzettingen zijn gepland in de komende dagen .
Een 4 maanden zwangere Guinese dame , vervolgd in haar land en verworpen door haar familie omdat zij verliefd was op een jongen uit een andere etnische groep , werd gedeporteerd onder begeleiding van een escorte bij haar eerste uitzettingspoging op 10/04 .
“We hebben geen recht op liefde “
“Iedereen heeft zijn reden om te reizen : politiek, economisch of gewoon om ergens anders te gaan kijken” ……
. Niemand is illegaal
Meneer A is in Belgïe aangekomen in 2012 om asiel aan te vragen. Hij heeft zware problemen in Guinee en riskeert bij zijn aankomst gearresteerd te worden. Vreemdelingendienst had hem reeds proberen uit te zetten met de collectieve vlucht van 17/03. Hij is sinds verschillende maanden opgesloten in het gesloten centrum 127bis.Hij is zeer angstig en wil en kan niet terug naar zijn land van herkomst !
Vreemdelingendienst gaat hem weer proberen uit te zetten op 13/04 om 11u30.
De Guinese ambassade heeft voor hem geen Laissez passer geleverd. Onze autoriteitenzullen de « Europese laissez passer « gebruiken om hem proberen uit te zetten.
Die laissez passer’s blijven juridisch heel twijfelachtig en werden door Europa uitgevonden om de mensen zonder akkord van hun land van herkomst uit te zetten .
Afspraak om 9u30 om de situatie aan de passagiers uit te leggen en die uitzetting te beletten.
Op 21/03/2014 rond 23U30 hebben de gedetineerden van het gesloten centrum 127 bis gebeld omdat er veel geroep en geschreeuw was in het centrum tengevolge van enorme buikpijnen van velen; De cipiers hebben eerst geweigerd dat de ambulances binnen rijden maar gezien de staat van de gedetineerden toch dit aangenomen. Zes ziekenwagens hebben mensen naar het ziekenhuis gebracht.
In total zijn vijf guineanen gehospitaliseerd waarvan een vrouw.
De direktie van het centrum hebben deze morgen iedereen samen gebracht om uit te leggen dat ze daar niets mee te maken hebben en dat de maaltijden van buitenuit komen.
Tijdens hun hospitalisatie zijn 2 Guineane weggelopen terwijl zij naar het centrum moesten teruggebracht worden.
De anderen zijn terug in het centrum.
Mogelijk veinsden ze ziek te zijn,_zegt Vtm nieuws
http://nieuws.vtm.be/binnenland/84741-mogelijk-veinsden-asielzoekers-ziekte
Vreemdelingenzaken had een collectieve uitzetting van Guineeërs georganiseerd met een militaire vlucht op 17 maart 2014. Dit project was een grote flop. Voor het eerst verzette een Afrikaanse staat zich tegen de collectieve deportatie van zijn onderdanen.
Op 17 maart in de ochtend weigerde de Guineese overheid de landing van het militaire vliegtuig in Conakry met aan boord 27 uitgezette Guineeërs. Er werden contacten gelegd tussen Maggie De Block en de ambassade van Guinee in Brussel. Er werden persberichten verstuurd waarin België met de vinger gewezen werd voor het niet-naleven van de afspraken tussen de Guinese autoriteiten en de staatssecretaris tijdens haar bezoek enkele weken geleden aan Conakry.
De mislukte deportatie veroorzaakte een verstoring in de diplomatieke relaties tussen België en Guinee. François Fall, hoofd van de Guineese diplomatie, verduidelijkte de positie van Guinee over de uitzetting per militair vliegtuig van de 27 Guineeërs. Deze positie kan worden samengevat in drie punten : -weigering van collectieve uitzettingen en het verbod er op -Guineeërs op Belgische bodem moeten worden geregulariseerd in overeenstemming met de internationale wetten -maatregelen moeten effectief getroffen worden ter ondersteuning en herintegratie van de geweigerde asielzoekers of regularisatie-aanvragers.
Wanneer het over de laissez-passers gaat, de reisdocumenten die essentieel zijn voor een uitzetting, herinnert de minister aan de exclusieve verantwoordelijkheid van de Guinese ambassade in Brussel. Een hooggeplaatste delegatie zal binnenkort in Brussel deze procedure op punt komen stellen. Ter herinnering: de uitgezette Guineeërs hadden geen enkel officieel reisdocument.
Het resultaat van de onderhandelingen tussen de ministers zou een akkoord zijn dat afgesloten werd tussen België en Guinee : de deportatie van afgewezen Guineeërs zal van nu af aan uitgevoerd worden door Brussels Airlines met een maximum van vier personen per vlucht.
In dit geval komen de onderhandelingen neer op een gelijkspel: een punt voor Guinee dat nu collectieve uitzettingen weigert, en een punt voor België dat individueel zal blijven uitzetten.
Er werd reeds een vlucht gepland op 19 maart met 4 personen via Banjul (Gambia) en een andere op 20 maart via Dakar.
Achter deze onderhandelingen gaan mensenlevens schuil die op het spel worden gezet. Deze uitzettingspolitiek, gericht op cijfers, zal de migratieproblematiek niet oplossen.
Ce lundi 17 mars, un vol militaire est prévu pour expulser une vingtaine de Guinéens actuellement détenus dans les centres fermés de Vottem, Merksplas et Brugge. “Nous cherchons vos laissez-passer mais votre expulsion c’est lundi”, ont annoncé les assitantes sociales aux personnes concernées.
Contactée, l’Ambassade de Guinée a confirmé n’avoir délivré aucun laisser-passer. Une délégation des Pays-Bas serait venue récemment à Bruxelles pour solliciter ces documents indispensables à tout rapatriement. L’Ambassade aurait alors contacté le Ministre guinéen des Affaires étrangères, Louseny Fall, qui dans un fax a immédiatement confirmé à Bruxelles l’opposition de la Guinée aux délivrances de laisser-passer pour ses ressortissants.
Il est vrai que le contexte est relativement sensible: lors de la visite récente de Maggie De Block à Conakry sensée solliciter l’aide du gouvernement guinéen pour le rapatriement de ses compatriotes en situation irrégulière en Belgique, le Président Alpha Conde s’est dit catégoriquement opposé aux rapatriements de Guinéens vivant en Belgique “sauf s’ils sont dealers ou criminels”. La visite du Président prévue le mois prochain à Bruxelles complique encore la donne. Ainsi que la perspective des éléctions présidentielles en Guinée prévues en 2015.
Il est à prévoir qu’en absence de laisser-passer délivré par l’Ambassade, représentante légale de l’Etat guinéen en Belgique, le gouvernement belge appliquera alors une recommandation du Conseil de l’Union européenne effective depuis le 1e janvier 1995 et qui instaure un laissez-passer européen qui permet aux Etats membres d’expulser des personnes sans document de voyage ou dont la nationalité n’a pas été formellement établie.
Autrement dit, l’Union Européenne instaure une procédure qui outrepasse les prérogatives d’un Etat.
Les Guinéens contactés dans les différents centres fermmés attendent dans l’angoisse leur transfert au 127bis de Steenokkerzeel, vraisemblablement la veille de l’expulsion. Tous ont déclaré qu’ils refuseront cette déportation dans un pays que la plupart ont quitté voici 4 ans.
Qui parmis “nos responsables” s’intérroge sur les raisons profondes qui font des demandeurs d’asile guinéens le deuxième groupe le plus important après celui des Afghans? Que penser d’un pouvoir en place qui est incapable d’assurer la sécurité de ses citoyens en raison d’une corruption qui sévit à tous les échelons de la société? Que répondre aux 80% de jeunes diplomés guinéens qui ne trouvent pas de travail au pays? que dire aux familles de ces ados abattus en pleine rue parce qu’ils manifestent pour plus de justice et moins d’impunité?
En organisant cette nouvelle déportation collective, la Belgique se place une nouvelle fois dans une position peu honorable: en violant l’art. 4 du Protocole n°4 de la Convention Européenne des Droits de l’Homme qui interdit et condamme les expulsion collectives. Mais aussi, en ayant recours à une instance supra-nationale, l’Union européenne, qui par ses recommandations s’immisce de manière anti-démocratique dans les prérogatives dévolues aux représentants légaux des Etats souverains.
Update 16/03: Er werd hen gezegd dat ze morgen, maandag 17/03 naar miltair haven zouden gebracht worden tussen 11 en 12 uur, vergezeld van politie krachten.
Update 15/03: In Merksplas werden 4 mensen overgeplaatsts naar het gesloten centrum 127 bis. Vandaag worden 2 anderen geisoleerd om 14 uur voor een verplaatsing naar Steenokkerzeel. Ze zijn wanhopig. Ondanks contactenmet verschillende advocaten hebben ze geen enkele nieuws,
Update 14/03: Een betoging zal georganiseerd worden op 15/03 voor de ambassade van Belgie in Conakry om te protesteren tegen die uitzettinge. Er wordt ook gepraat over het weigeren door de president van Guinee weigert dat de toestelin Konakry Landt….
Acht guinéeanen zijn in beroep tegen die uitzetting met de advocaten en de rechter heef die uitzetting geweigerd_
We hbben vernomen dat aan een twintigtal Guineanen opgesloten in de gesloten centrum op 17/03/2014 uitgezet zouden worden.
Het is niet gewoon dat dit op voorhand gemeld wordt. Vooral dat de meesten van hen geen laissez passer van hun ambassade gekregen hebben en dat er informaties zijn dat de president van Guinee de Guineanen die uitgezet worden niet zal opvangen. http://bxl.indymedia.org/spip.php?article3687 .
Opgepast voor de Guineanen die nog in vrijheid zijn: Ze kunnennog thuis of op straat gearresteerd worden…..
“In de centra zijn we allemaal wanhopig. Er is geen enkele hoop voor ons.”
“Ik kwam van ver, via Melilla, en heb asiel aangevraagd. Deze lange weg gedurende 2 jaar, ik ga niet terug.”
“Ik zal terugkomen, ik ken de weg nu, maar ik keer niet alleen terug. Ik zal terugkomen met vrienden en wapens.”
“Het zijn niet wij die hulp nodig hebben. Het zijn jullie die hulp nodig hebben om opnieuw menselijk te worden. Jullie zijn er zeer slecht aan toe.”
“Veel Guineanen zijn verdreven zonder pardon.”
“Ik geloof dat België het ergste van alles is, ik had niet moeten kiezen voor België.”
“België vernietigt ons fysiek en psychologisch”.
Een man werd naar 3 verschillende ambassades gebracht. De administratie probeerde om een laissez-passer voor zijn uitzetting te bekomen. Zonder succes. Geen enkel land wilde hem erkennen. Hij weet niet wat er hem nu wacht…
Michelineonderging verscheidene pogingen tot gedwongen uitzetting waarvan één zeer gemediatiseerd: http://www.gettingthevoiceout.org/vol-SN-Airlines-du-15022014-vers-Kinshasa/
Ze werd geregistreerd voor de collectieve vlucht naar Kinshasa op 19/02/2014, maar miste de vlucht omdat ze te ziek was. Ze werd uiteindelijk gedeporteerd op 24/02. Op 05/03 heeft ze nog steeds niets laten weten aan haar moeder, die hier in België woont, en ook niet aan haar vrienden in Kinshasa. Ze vertelde het CGVS dat ze in gevaar was in Congo, maar haar woorden werden in twijfel getrokken. Op dit moment zou ze zich in een cel van de geheime diensten bevinden, en
niemand slaagt erin nieuws van haar te hebben. Verschillende NGO’s werden gewaarschuwd, maar niemand doet iets (of durft iets te doen?).
D. werd verdreven via een collectieve vlucht naar Kinshasa op 19/02/2014: http://www.gettingthevoiceout.org/le-bruit-des-bottes-expulsion-assassine-collective-vers-kinshasa-ce-19022014/
Ze waren met 38 in de militaire vlucht. Velen kwamen uit andere Europese landen (onbevestigde Frontex-vlucht). Bij zijn aankomst in Kinshasa werd hij een paar uren vastgehouden op de luchthaven, dan vrijgelaten na betaling van een hoge borgsom door zijn vader. Maar na 3 dagen arresteerde de politie hem bij zijn thuis. Ze beweerden dat hij een “strijder” was. Hij bracht dan weer 5 dagen door in de cel van de geheime dienst, voordat hij op borgtocht werd vrijgelaten. Hij is nu zeer bang en verbergt zich. Hij heeft slechts heel weinig nieuws van zijn vrienden. Velen zijn verdwenen, anderen zijn op de vlucht in buurlanden. Zijn vrouw is Belgisch, woont in Brussel en moet binnenkort bevallen. Ze vraagt hulp om de vader van haar kind terug te vinden.
Rosewerd uiteindelijk na verschillende gewelddadige pogingen naar Kameroen uitgezet op 27/02. Ze had 9 maanden in een gesloten centrum doorgebracht. In het vliegtuig was ze vergezeld van 3 politie mensen, 2 naast haar en één voor haar. Zij hielden haar op haar zetel en waren zeer gewelddadig. De passagiers hebben zich gerebelleerd en wouden dat ze uit het vliegtuig gezet werd. De politie mensen zijn met de commandant lange tijd gaan praten. Tenslotte is de commandant komen praten met de passagiers en het vliegtuig is vertrokken. Aangekomen in Daoundé werd zij uren ondervraagd door de politie. Tenslotte werd ze vriigelaten. Een passagier van de vlucht wachtte op haar en heeft haar meegenomen naar Yaoundé. Voor het ogenblik is zij opgevangen door diezelfde passagier , maar weet niet wat doen. Voordat ze uit Kameroen 5 jaren geleden vluchtte, had ze haar kinderen voor hun veiligheid naar haar gezin in Nigeria gestuurd. Ze is vruchteloos op zoek naar nieuws van hen. Ze is wanhopig.
Tijdens een van de uitzettingspogingen, kantten de passagiers zich reeds tegen de uitzetting die daardoor mislukte: http://www.gettingthevoiceout.org/expulsion-avortee-grace-aux-passagers-dun-vol-sn-airlines-et-de-son-commandant/
Update25/02 19 u : Over de efficatiteit van de repressie : In het gesloten centrum van Brugge is het terug kalm geworden: enkele mensen geisoleerd, een cohorte van flikken met honden hebben het geregeld. “Onmogelijk te resisteren” zeggen de gedetineerden.
25/02: 10u30 : de politie is het centrum binnengedrongen met honden. Een gevangene werd gebeten . Politie heeft vier “lijders” meegenomen
De avond van 24/02 moest een man geisoleerd worden om uitgezet te worden de volgende dag.
De andere gevangenne wouden van hem afscheid nemen.
De cypiers weigerden dit en zijn plots zeer gewelddadig geworden. Ze klopten op de man die moest uitgezet worden en op al wie hem wilde beschermen. Een gedetineerde zou hierbij een gebroken arm hebben.
« De cypiers hebben heel veel geweld gebruikt. » Uit protest tegen dat geweld zijn alle mannen van Blok C deze morgen 25/02 een hongerstaking begonnen.
« Het is hier heel warm. Je moet journalisten verwittigen, dat iedereen weet hoe we hier behandeld worden »,
Update 05/03: Ze werd geregistreerd opnieuw voor de collectieve vlucht naar Kinshasa op 19/02/2014, maar miste de vlucht omdat ze te ziek was. Ze werd uiteindelijk gedeporteerd op 24/02. Op 05/03 heeft ze nog steeds niets laten weten aan haar moeder, die hier in België woont, en ook niet aan haar vrienden in Kinshasa. Ze vertelde het CGVS dat ze in gevaar was in Congo, maar haar woorden werden in twijfel getrokken. Op dit moment zou ze zich in een cel van de geheime diensten bevinden, en niemand slaagt erin nieuws van haar te hebben. Verschillende NGO’s werden gewaarschuwd, maar niemand doet iets (of durft iets te doen?).
Op 15 februari 2014 onderging ze een derde poging tot uitzetting naar Congo, tegen haar wil. Vastgebonden in de staart van het vliegtuig en op haar zetel vastgehouden door een half dozijn flikken, huilde ze, geschokt door het geweld en wanhopig omdat ze een zieke vader moest achterlaten die ze waarschijnlijk nooit meer zou zien. (gtvo)
« Ze wordt gepijnigd, vastgehouden bij de arm. Ze kan onmogelijk bewegen. Men dreigt met het kussentje als ze niet kalmeert. », vertelt een passagier die duidelijk geshockeerd is door de gebruikte methodes aan Belga. Kreten overstemmen de getuigenis over de telefoon. (Belga)
Deze schokkende gebeurtenis in de pers bevestigt alleen maar de getuigenissen en de kreten om hulp die al maanden aan de kaak gesteld worden door mensen die zich om het lot bekommeren van de gevangenen in de gesloten centra, de mensen die tegen hun wil uitgezet worden, de mensen waartegen de autoriteiten op alle niveaus psychologisch en fysiek geweld gebruiken. Het doet er niet toe of het over de zeer gemediatiseerde Afghanen gaat, de Guineanen die niets meer durven zeggen of de Congolezen.
Op 15 februari 2014, niet toevallig op een vlucht van Brussels Airlines, zijn de passagiers geschokt door het tafereel… Maar het gebeurt vaak dat de passagiers onbewogen blijven tijdens uitzettingen, en zeker piloten, hostessen, stewards of ander personeel dat bij uitzettingen betrokken is. Wiens brood men eet… Deze keer heeft de persoon die werd uitgezet geschreeuwd en gehuild, maar zeer vaak zijn ze meegaand, zelfs sereen… onder invloed van kalmeermiddelen. Op de vooravond van een uitzetting, dus zonder de minimale termijn te respecteren waarvoor iemand moet op de hoogte gebracht worden van haar of zijn uitzetting, wordt het doelwit in de isolatiecel geplaatst, vaak zonder bagage. Volgens verschillende getuigenissen krijgt de persoon er preventief kalmeermiddelen toegediend. De vreemdeling is ongewenst door een hardvochtig en onzinnig regime dat zelfs zijn eigen regels overtreedt. Zonder enige schaamte noch bij de Dienst Vreemdelingenzaken, noch bij de andere betrokkenen. De onverschilligheid is totaal, « verberg deze vreemdeling dat ik haar/hem niet meer zie ».
Deze keer heeft de uitzetting wat meer gerucht teweeg gebracht. Bedankt Micheline voor je moed, voor de durf om je te verzetten en veel moed toegewenst voor wat nog zal komen ! Want nu zullen ze je niet meer loslaten, je hebt een beroemde voorgangster die Semira heette. Zij ook wilde het geweld van de opsluiting en de uitzetting niet aanvaarden. En pas op, zij heeft het kussentje van dichtbij leren kennen, en jou hebben ze er al mee bedreigt !
Dit alles gebeurt tegen de achtergrond van de schokkende en ijzingwekkende onthullingen in de britse krant The Observer (zie HIER). Het artikel werd gepubliceerd op de dag na de uitzetting. Volgens de krant circuleert een ultra-geheim document bij de hoogste veiligheids- en politiechefs van de Democratische Republiek Congo. Daarin wordt gesuggereerd dat mensen die worden uitgezet uit 5 europese landen, waaronder België, het risico lopen op foltering bij de terugkeer in hun land van herkomst. Het is ook interessant om uit te lichten dat Groot-Brittanië sinds twee jaar niet meer systematisch de Congolezen uitzet omwille van het vermoeden van schendingen van de mensenrechten in de DRC. Maar België maakt zich geen zorgen, beter nog, ze organiseert « gegroepeerde » vluchten, waarbij elk geval individueel wordt onderzocht. Zowel autoriteiten als organisaties blijven doof voor de aanklachten die net hetzelfde aankaarten als wat in het artikel wordt vermeld. De richtlijn aan het adres van de veiligheids- en politiechefs in Congo geeft duidelijk aan dat de mensen die door Europa zijn uitgezet actief moeten worden opgespoord, aangehouden en « in alle discretie » gefolterd. En blijkbaar werkt het want die discretie komt goed uit voor al die niets wil horen ! Nochtans hebben heel veel stemmen deze courante praktijken, de aanhoudingen en de verdwijningen, aan de kaak gesteld ! De belgische escortes stellen zich tevreden met het uitleveren van de uitgezette personen in de klauwen van de ANR en gaan terug naar huis, alles is goed verlopen ! En voilà, de truuk heeft gewerkt, de cijfers tikken aan.
Wanneer komt die schreeuw van verontwaardiging, wanneer komt er een echt onderzoek op het terrein ? Het britse Ministerie van Binnenlandse Zaken heeft het gedaan, wat doen Maggie, Reynders en al die anderen ? Meer nog, als men leest in dat document dat er lijsten worden opgesteld, komt dat dan niet overeen met de recente getuigenissen uit de 127bis, toen een « vertegenwoordiger van de ambassade van Congo » langskwam in het gezelschap van agenten van de Dienst Vreemdelingenzaken en van het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen. Persoonlijke dossiers van « opposanten » onder de arm. Misschien ook met vooraf ingevulde « laisser-passer » klaar om getekend te worden ?
Uittreksel uit het document De agenten worden opgeroepen om « de strengheid aan te scherpen » waarmee gezocht wordt naar « combattants ». Daarbij wordt « zonder verwijl een zekere lijst en foto’s doorgestuurd. » Het document preciseert verder « De behandeling van deze personen is duidelijk : foltering en andere zaken moeten gedaan worden met de grootste discretie. Deze bevelen moeten op een onberispelijke manier worden uitgevoerd… »
We zijn geschokt, verontwaardigd, misselijk ; we voelen ons letterlijk verkracht in onze menselijkheid door deze praktijken. We eisen de onmiddellijke stopzetting van de uitzettingen van « geval per geval » naar zogezegd « veilige landen » en andere onvoorstelbare maskerades. G
Op zaterdag 15 februarie 2014 hebben zo’n 10.000 mensen – voor een groot deel migranten – gedemonstreerd naar de gevangenis voor ongedocumenteerde migranten (CIE) Ponte Galeria in Rome.
O5/03:D. werd verdreven via de collectieve vlucht naar Kinshasa op 19/02/2014:
Ze waren met 38 in de militaire vlucht. Velen kwamen uit andere Europese landen (onbevestigde Frontex-vlucht). Bij zijn aankomst in Kinshasa werd hij een paar uren vastgehouden op de luchthaven, dan vrijgelaten na betaling van een hoge borgsom door zijn vader. Maar na 3 dagen arresteerde de politie hem bij zijn thuis. Ze beweerden dat hij een “strijder” was. Hij bracht dan weer 5 dagen door in de cel van de geheime dienst, voordat hij op borgtocht werd vrijgelaten. Hij is nu zeer bang en verbergt zich. Hij heeft slechts heel weinig nieuws van zijn vrienden. Velen zijn verdwenen, anderen zijn op de vlucht in buurlanden. Zijn vrouw is Belgisch, woont in Brussel en moet binnenkort bevallen. Ze vraagt hulp om de vader van haar kind terug te vinden.
24/02: Ze waren met 38 Congolesen op de vlucht waarvan 7 uit de gesloten centra in België. “Het was heel,heel hard”. De meerderheid van hen zijn nog in detentie in Kinshasa na 5 dagen!
19/02: Het vliegtuig is deze morgen om 9 uur vertrokken met volgens onze bronnen 7 Congolese mannen. Het schijnt dat deze vlucht speciaal was voorzien om o.a. Micheline , de vrouw die vorige zaterdag reeds moest uitgezet worden, proberen uit te zetten: ze werd in de loop van de nacht gehospitaliseerd en is niet uitgezet!
18/02 20 uur : telefoon van een gevangene: er zijn gevechten in de isoleercellen en ambulances
We vernemen dat er morgen (woensdag) een collectieve uitzetting naar Kinshasa zal plaatsvinden.
In 127 bis zitten er momenteel 6 personen in het cachot: 5 mannen en een vrouw (de vrouw die zaterdag een mislukte uitzettingspoging heeft ondergaan).
Anderen zouden vanavond overgebracht worden naar 127bis.
Het vertrek van de militaire vlucht is gepland deze woensdag 19/02 om 10u ‘s morgens.
Velen onder hen zijn reeds maanden opgesloten en staan algemeen bekend als politieke opposanten, zelfs al weigert het CGVS hen te geloven.
Hun ontvangst in Kinshasa zal niet mals zijn, zoals ook te lezen in het artikel van The Guardian.
Een “top secret” document dat circuleert onder de politie en de veiligheidsverantwoordelijken van de DRC beweert dat de personen die uitgezet worden vanuit het Verenigd Koninkrijk riskeren van gefolterd te worden bij hun aankomst in Congo.
Lees : : http://www.theguardian.com/uk-news/2014/feb/16/congo-torture-asylum-seekers
De vraag rijst of het om een Frontex-vlucht gaat, en of er nog andere Congolezen naar 127bis gebracht worden om op deze vlucht gezet te worden!
Een man van vijftig jaar heeft een zelfmoordpoging gepleegd op vrijdag 14/02/2014. Hij heeft zich gesneden met een mes.
De man werd naar het ziekenhuis gebracht, en de gevangenen zijn zonder nieuws gebleven.Tenslotte werd hij terug naar het centrum gebracht en in isolatie geplaatst.
Sindsdien hebben ze geen nieuws meer van hem. De opgeslotenen zijn woedend . Ze verstaan niet hoe zoiets mogelijk is en dat er geen enkele reakties daarop komen van de politiekers of van de publieke opinie. Zij verstaan niet hoe het mogelijk is dat zulke afschuwelijke feiten geen protestbewegingen veroorzaken!
Zij vragen reakties van buitenuit, ze vragen steun, ze vragen journalisten.Ze klagen aan aan dat er geen mogelijkheid is om psychologen te ontmoeten , vooral dat de direktie en de sociale assistenten absoluut niets willen horen over hun aanklachten en het geweld dat ze daar ondergaan.
Ze willen protesteren maar voelen zich heel machteloos tegen dat geweld in het centrum
Hoeveel zelfmoordpogingen en protestakties nog voor dat er reakties komen?
Updat 0503: Ze werd terug geregistreerd voor de collectieve vlucht naar Kinshasa op 19/02/2014, maar miste de vlucht omdat ze te ziek was. Ze werd uiteindelijk gedeporteerd op 24/02. Op 05/03 heeft ze nog steeds niets laten weten aan haar moeder, die hier in België woont, en ook niet aan haar vrienden in Kinshasa. Ze vertelde het CGVS dat ze in gevaar was in Congo, maar haar woorden werden in twijfel getrokken. Op dit moment zou ze zich in een cel van de geheime diensten bevinden, en niemand slaagt erin nieuws van haar te hebben. Verschillende NGO’s werden gewaarschuwd, maar niemand doet iets (of durft iets te doen?).
Micheline is in Belgïe aangekomen een jaar geleden. Haar vader, moeder en broer wonen hier sinds 1986. De vader kreeg politiek asiel bij ons bij zijn aankomst in Belgïe.
Zij wou bij haar familie komen omdat haar vader zwaar ziek is. Hij is volledig verlamd en kan niet meer spreken.
Bij haar aankomst in Belgie deed zij een asielaanvraag. In afwachting van een antwoord woonde zij eerst in een open centrum en daarna bij haar ouders in ST Lambrechts Woluwé.
Tengevolge een negatief antwoord aan haar asielaanvraag kwam de politie haar thuis oppakken op 2 november 2013.
Sindsdien is ze opgesloten in het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel.
Zij onderging haar derde uitzettingspoging op 15/02/2014?
Vastgebonden op haar stoel in vliegtuig SN Airlines naar Kinshasa , was ze vastgehouden door 12 politeagenten. Zij huilde , geschrikt van die machtsvertoon en wanhopig omdat ze haar vader moest verlaten en hem waarschijnlijk nooit meer zal zien.
De passagiers van de vlucht waarvan een parlementslid klaagden bij de escorte over het gebruik van dat geweld.
Verschillende passagiers werden uit het vliegtuig gejaagd samen met Micheline en haar escorte.
Bij haar terugkeer naar het gesloten centrum werd ze door de politiemensen met geweld behandeld terwijl zij haar riepen: “Heb je nu gezien wat je gedaan heb?”
Micheline is zwaar getraumatiseerd en kan heel moeilijk nu getuigen over wat er gebeurd is.Zij wil bij haar zieke vader blijven en hem verder verzorgen.
Velen, als ze zich niet te ver weg bevinden en/of de middelen hebben, keren terug bij ons gezien al hun banden hier .
Maar voor anderen is het de hel!
Enkele uitgewezen Congolezen, die uit angst voor represailles hun identiteit niet onthullen, vertellen ons:
Congolezen worden verhoord en gedurende een aantal dagen vastgehouden in een geheime plaats na hun aankomst in Kinshasa om hen te identificeren en zekerheid te hebben dat ze geen “strijders” tegen het regime zijn.Sommigen worden dagen lang kwalijk ondervraagd.
“Alle uitgewezen congolezen worden beschouwd als “strijders” totdat het tegendeel bewezen is, vertelt een man die gedeporteerd werd naar Kinshasa!”
Als ze eindelijk worden vrijgelaten (met borgtocht) is het nog niet gedaan met de problemen: ze moeten dan beschikbaar blijven tot het moment dat ze “vrijgesproken zijn van elke verdenking”. Soms komt de politie hen later terug thuis ophalen. Veel gedeporteerden verlaten, na hun vrijlating, het land onmiddellijk naar een buurland, na hun gezin in veiligheid te hebben verplaatst! Bijna dagelijks worden Congolezen uitgewezen en velen zijn al “verdwenen” zodra ze aankwamen in Kinshasa, gevangen gezet of het land ontvlucht..
Een “top-secret” document over folteringen in RDC van uitgeprocedeerden uit GB .
Een Togolese vrouw werd 15 dagen geleden uitgewezen. Het was de derde poging tot uitzetting; we krijgen het bericht dat het erg slecht met haar gaat, fysiek en mentaal.
Een bericht van een ander persoon uitgewezen naar Togo:
“Ze is ernstig ziek! Ik heb haar gezien, ze is helemaal opgezwollen van kop tot teen! Ze lag in het ziekenhuis, waar ze injecties kreeg. Ik vroeg haar om terug te keren naar het ziekenhuis voor een hart-analyse of iets anders, ik weet het niet, maar we moeten kunnen diagnosticeren waarom ze helemaal opgezwollen is en hoe we haar adequaat kunnen behandelen.
Het gaat helemaal niet goed met haar! Nog steeds in shock beseft ze niet wat er aan de gang is. We mogen haar niet in de steek laten!
Ze sprak van een injectie die de escorts haar wilden toedienen op het vliegveld, uit schrik heeft ze geen weerstand meer geboden in het vliegtuig en stemde ze toe om terug te keren naar Togo!
Kortom, ze is nog steeds in shock, we zijn bang dat ze zichzelf iets zou aandoen!
Haar bagage is nog steeds niet teruggevonden!”
Deze zeer moeilijk te verkrijgen getuigenissen zijn slechts het topje van een enorme ijsberg! Het lot van de resterende uitgewezenen interesseert België en Europa niet!Het zijn de cijfers die tellen!
Onze Maggie Deblock en haar vriend Freddy Roosemont, directeur van Vreemdelingenzaken zijn op bezoek in Conakry.Tegelijkertijd worden hier vele Guineanen gearresteerd aan de Dienst Vreemdelingeszaken of op openbare plaatsen.
Op 1 februari vond een politie-inval plaats in een Guinees café in Brussel:iedereen werd gefouilleerd. 5 Guineanen werden gearresteerd en naar het detentiecentra gestuurd.Een tiental anderen werden – volgens onze informatie – de afgelopen dagen gearresteerd bij een bezoek aan het kantoor van de Vreemdelingendienst.
Het is duidelijk dat onze Maggie indruk wil maken tijdens haar bezoek in Conakry door in België Guineanen te arresteren en op te sluiten om ze daarna uit te zetten naar Guinee. “Een land dat veel minder gevaarlijk is dan Afghanistan of DRC”, volgens Freddy Roosemont! “Hij voegt er aan toe: “In Guinee, is er geen geweld, geen vervolgingen zoals in de RDC of Afghanistan”.
Uitgebreide verklaringen van Maggie en Freddy kunnen hier gelezen worden:
Je zou kunnen zeggen… alweer… maakt het een verschil…. ?
We waren met een dertigtal voor het centrum om de gevangenen te ondersteunen, om te protesteren tegen die gevangenissen waar zij in opgesloten zitten.
Dit zal zeker geen direct verschil maken, maar het helpt om de gevangenen duidelijk te maken dat ze er niet alleen voor staan, dat er personen van buitenaf strijden tegen deze onmenselijke toestand.
De strijd gaat verder!
Buiten: de politie
Dat we naar een detentiecentrum gaan om ons verzet tegen de gevangenissen te laten horen, bevalt de autoriteiten niet. Het was onvermijdelijk dat de politie aanwezig was om te beletten dat er een spandoek ontrold wordt, of wat dan ook.
De ” cijfers” van Maggie zijn goed beschermd. Zelfs zo goed dat sommige robocops zo bang zijn dat ze hun gezicht niet durven tonen: onder hun vizier dragen ze een masker!
En nogmaals… vrouwen of mannen , kinderen of volwassenen , Marokkanen, Afghanen, Afrikanen, asielaanvragers of niet, vervolgd of niet, niemand mag worden opgesloten !
En binnen: talrijke oproepen
” Het is geweldig wat jullie doen” ” Het zal het migratiebeleid veranderen ”
” Kunnen jullie ons hier weg krijgen? ” ” De Liga voor Mensenrechten moet hier komen ” ” We zouden graag journalisten zien ”
” De bewakers waren heel bang , dat zag je in hun ogen . Ze zijn niet heel dapper ! ”
” Zijn er geen rechten in uw land? “
En veel afschuwelijke verhalen: Syriërs die worden teruggestuurd naar Italië of Hongarije, Libanezen, Afghanen gevangen sinds 6 maanden, mishandelde vrouwen in alle landen van de wereld , Afrikanen die sowieso beschouwd worden als “leugenaars” en dus niet eens gehoord worden…
Zij spraken over hun angst, angst voor de toekomst, hun verlangen naar vrijheid, hun machteloosheid, en hun noodkreet om hulp…
Volgende keer moeten we nog talrijker zijn om onze afkeer van dit vreselijke systeem uit te roepen en om onze solidariteit met de gevangenen te tonen.
N is opgesloten in Steenokkerzeel sinds 3 maanden. Zij zal haar tweede uitzettingspoging ondergaan naar Kinshasa op 05/02. Zij heeft twee asielaanvragen ingediend en een derde is nog niet behandeld. Zij is sinds 2011 in België.
Zij heeft ons een SMS gestuurd: “Ik kreeg bevestiging van een vlucht met escorte voor morgen om 10u40. Help! Ik word uitgeleverd aan verkrachting en aan de dood! Ik ken Kinshasa niet. Ik woonde in de provincie Kisangani. Ik werd er vervolgd en mijn leven is in gevaar. Help mij aub!”
Zij is wanhopig en vraagt hulp.
Afspraak aan de luchthaven om 8u40 om aan de passagiers uit te leggen dat N achteraan in hun vliegtuig zal zitten, vastgebonden en vastgehouden door politie-agenten, en dat ze mogen weigeren dat er iemand gedwongen met hen moet meereizen.
Vlucht SN Airlines 357 naar Kinshasa 10u40 op woensdag O5/02.
Update 05/03: Rosewerd uiteindelijk na verschillende gewelddadige pogingen naar Kameroen uitgezet op 27/02. Ze had 9 maanden in een gesloten centrum doorgebracht. In het vliegtuig was ze vergezeld van 3 politie mensen, 2 naast haar en één voor haar. Zij hielden haar vast op haar zetel en waren zeer gewelddadig. De passagiers hebben zich gerebelleerd en wouden dat ze uit het vliegtuig gezet werd. De politie mensen zijn met de commandant lange tijd gaan praten. Tenslotte is de commandant komen praten met de passagiers en het vliegtuig is vertrokken. Aangekomen in Daoundé werd zij uren ondervraagd door de politie. Tenslotte werd ze vriigelaten. Een passagier van de vlucht wachtte op haar en heeft haar meegenomen naar Yaoundé. Voor het ogenblik is zij opgevangen door diezelfde passagier , maar weet niet wat doen. Voordat ze uit Kameroen 5 jaren geleden vluchtte, had ze haar kinderen voor hun veiligheid naar haar gezin in Nigeria gestuurd. Ze is vruchteloos op zoek naar nieuws van hen. Ze is wanhopig.
Mevrouw R. heeft opnieuw een poging tot uitzetting ondergaan op 01/02/2014.
Ze werd achteraan in het vliegtuig geplaatst, geboeid, “vastgeplakt” (in haar woorden, waarschijnlijk de armen en benen met tape omwikkeld, zoals vele slachtoffers van uitzettingspogingen melden) en vastgehouden door de politie-escorte. Ondanks de dwang uitgeoefend door haar begeleiders, is ze erin geslaagd om de aandacht te trekken en luidop haar situatie kenbaar te maken aan de passagiers. Deze passagiers, die op de hoogte waren van haar aanwezigheid op het vliegtuig dankzij enkele personen aan de check-in, zijn tussengekomen en eisten dat ze uit het vliegtuig ging. De commandant van SN-Airlines gaf ten slotte het bevel aan de escorte om het toestel te verlaten met mevrouw R.
Zij kwam in shock uit deze uitzettingspoging, is zeer getraumatiseerd, zowel fysiek als moreel.
Mevrouw. R. is al meer dan 8 maanden opgesloten in het gesloten centrum van Steenokkerzeel, en had al verschillende uitzettingspogingen ondergaan (minstens drie blijkbaar).
Ze was gearresteerd in juni 2013, na een verzoek om medische bijstand. Het OCMW van Antwerpen is toen naar haar huis gegaan samen met de politie, zogezegd om haar woonplaats te controleren. Maar ze werd gearresteerd.
Ze is al zes jaar in België, en ze kan en wil niet terugkeren naar Kameroen. Ze heeft al verschillende asielaanvragen ingediend, maar zonder succes, CGVS en de Raad voor Vreemdelingengeschillen erkennen niet dat ze gevaar loopt in haar eigen land.
Ze zegt en herhaalt dat ze niet naar Kameroen terug kan. Ze zal zich blijven verzetten. Wij steunen haar volledig.
Op 28/01/2014 om 7u30 ‘s ochtends was er een inval door een indrukwekkend aantal politie-agenten met honden in de 3 operationele vleugels van het kamp (in de vierde vleugel vinden werken plaats na de ontsnappingen van 2 maanden geleden).
De gevangenen werden één voor één meegenomen en verzameld, nadat ze volledig werden gefouilleerd. Alle vertrekken werden grondig nagekeken: de plafonds, de cellen, de vuilbakken… Deze inval vond vermoedelijk plaats na de ontdekking van een zaag.
Leven in het centrum is verschrikkelijk: zeer weinig contact met de buitenwereld, geen TV. De gevangenen weten niet wat er gebeurt in de wereld, behalve wanneer ze erin slagen om aan een krant te geraken. Ze zijn erg geïsoleerd. De meerderheid is zeer bang, vooral de eerste dagen “is er een enorme angst in hun ogen te lezen“. Anderen zijn erg depressief, sommigen trachten een einde te makenaan hun leven.
Een van de gevangen vergelijkt deze kampen met “die van tijdens uw laatste oorlog”: “geen uitroeiing, maar wat als ze dat konden??”
“Zonder wetten of rechten, gewoon omwille van de herkomst.”
“Geen rechten, zelfs niet om zich te verdedigen.”
“En dit migratiebeleid is een echt opbod. Veel mensen verdienen er enorm veel geld mee, hier en in het land van herkomst.”
De jacht op“illegalen“, degene waarvan de administratieve situatie niet volledig overeenkomt met de wet, vergroot van dag tot dag: men zie breder, breder en nog breder.Er xorden razzia’s uitgevoerd op alle verdiepingen. Zij moeten cijfers maken.
Dezelfdegevangenevertelt ons dat er mensen in het centrum zijn die al tien of vijftien jaar in België wonen. Een meneer met een lange witte baard was al 22 jaar in België. Anderen hebben vrouw en kinderen. Een familie met 2 kinderen komt 2 tot 3 keer per week op bezoek voor hun echtgenoot en vader uit Luik.
Hij heeft het ook over een Congolees die gearresteerd werd omdat hij geen papieren bij had, maar in orde was. Hij werd na 5 dagen vrijgelaten na tussenkomst van een advocaat.
Hij spreekt nog over twee Roemeense neven, opgesloten in het centrum : een van hen werd gedeporteerd en was 3 dagen later terug in het centrum om zijn neef te bezoeken!!
“En Europeanen worden nu ook opgesloten: Een Italiaan werd gedeporteerd naar Italië na enkele maanden detentie!”
Wanneer het einde van de tunnel een doodlopende admlinistratief weg wordt, is Vreemdelingendienst creatief. Of niet.
Voor de gevangenen nogmaals onbekendheid,permanente onveiligheid. En angst.
Velen “verrotten” maandenlang in het centrum,zegt onze man, omdat hun ambassade weigert een laissez-passer af te leveren. Hij heeft het ook over een enorme zwendel van vreemdelingenzaken om de laissez-passer te bekomen.
Voor een Congolees die al 7 jaar in België woont, weigerde de ambassade een laissez-passer af te leveren, maar Dienst Vreemdelingenzaken heeft van de Congolese regering in Kinshasa een vrijgeleide voor zijn uitzetting gekregen.
“Er waren vele Chinezen, maar de meerderheid werd uitgezet zonder enige uitleg te kunnen geven, zonder advocaat, zonder iets te kunnen vragen.”
“Vele anderen komen via Italië waar ze tijdelijke papieren ontvingen, en worden naar daar teruggestuurd: “Wat lost dat op? Ze komen toch terug.”
“En soms erger: ze worden naar hun herkomstland teruggestuurd in plaats van Italie: zodat ze veel moeilijker kunnen terugkomen!”
En de uitzettingen gaan verder…
“Sinds de enkele maanden dat ik hier zit , hebik slechts drie vrijlatingen gezien in mijn vleugel. Het aantal uitzettingen is niet meer te tellen.“
Hij denkt dat ze momenteel heel hard zijn, gezien de nakende verkiezingen.
Gelukkig blijft er hoop op een beter leven…
“Ieder heeft zo eijn eigen plan om na hun uitzetting terug te keren naar België, en tips worden uitgewisseld“
Dat deze absurde lijnen op de kaart verdwijnen … ze hebben geen enkele betekenis voor ons.
Mevrouw O van Angola werd op 17/12/2013 gearresteerd door de politie aan het vlieghaven van Brussel. Ze was in transit en ging met een visa naar Italie. Sinds is ze opgesloten in het gesloten centrum van Brugge
Zij gaat haar derde uitzettingspoging ondergaan op 23/01/2014. Ze vraagt ons hulp om deze uitzeetting te beletten.
« Wij zijn geen honden Mevrouw. Ik wou naar Italie.Belgie is niet vriendelijk »
Vlucht naar Luanda donderdag 23/01 om 10u45 SN 359
Onder de gedetineerden in de gesloten centra zijn er Congolezen, Chinezen, Marokkanen, Algerijnen, Kameroeners, Russen en… Afghanen. De meesten onder hen worden na maanden gevangenis uitgewezen.
Talrijk zijn de Afghanen die gedeporteerd worden, vaak nadat ze gearresteerd werden tijdens de manifestatie van de Afghanen in Brussel (https://450afghans.owlswatch.net/) en die nu sinds vier maanden opgesloten zijn. Vaak zijn ze hier als minderjarige toegekomen, en willen ze hier blijven.
Maar onze beleidsmensen denken er anders over: “Allen buiten, iedereen naar huis”, “Sluit de grenzen”.
“De Wet is de Wet,” zeggen ze zoals anderen zeggen “ik doe mijn werk”, “ik voer bevelen uit”.
Misschien moeten ze er aan herinnerd worden dat nog niet eens zo lang geleden mensen veroordeeld zijn geweest omdat ze gehoorzaamden aan bevelen en wetten die later als onwettig en onmenselijk beschouwd werden!
Kortom, de beulen gaan verder met hun vuile werk:
– een nieuwe Afghaan is net aangekomen in het centrum 127bis. Hij is 16 jaar volgens zijn geboorte-akte, maar vreemdelingenzaken zegt dat hij 20 is!
– een andere Afghaan ondergaat een nieuwe uitzettingspoging deze 22/1/2014.
Vlucht naar Frankfurt SN 7003, 11u10 naar Dubai, eindbestemming Kaboel.
Afspraak aan de luchthaven om 9u10 – WEES TALRIJK!!
On 5 December, a detainee of the closed centre of Bruges was found dead in his cell. Although no light has been made yet on the circumstances of his death, one can but notice that another person has succumbed to imprisonment.
After that event, all the centre’s detainees started a hunger strike, as a last resort for the unheard. It is the way people choose to fight when they have nothing left to lose. The hunger strike movement rapidly spread to other centres, in Vottem and the 127bis centre.
This movement echoes the one that was launched by the Afghans’s support group a few months ago. Indeed, in front of the assassin persistence of Maggie De Block and the Belgian government as a whole (is it worth reminding that De Block is but one of the pawns, following Wathelet and others, implemented by the Belgian system in its campaign to repress and break the undocumented), several Belgians took the decision to stop feeding themselves until the Afghans finally get a positive answer to their request.
Where there’s life there’s hope, but the path they took might lead to something totally different. Deaths, hunger strikes, forced deportations, constant controls, Š for many people life has become unbearable and the climate explosive.
What to do? The answer is so obvious that it seems absurd to repeat it for the umpteenth time. But OK, let’s say it again. As of today, we should abolish the frontiers and stop the policing and humiliations, put an end to indulgence with the racist and assassin state, and with the introverted Europe that is responsible for massacres in the name of the preservation of a so-called economic and security well-being.
The widespread riot is therefore not very far, and so much the better if it finally gets rid of all this crap and evaporates this awful and toxic smell exhaled by the placidity and blindness of the well-off!
Er zijn heel wat vrouwen die ons momenteel contacteren om de situatie van hun lotgenoten in de gesloten centra van Brugge en Steenokkerzeel aan de kaak te stellen.
Op 17/01 zijn er 35 vrouwen in het gesloten centrum van Brugge en 30 in Steenokkerzeel.
Ze hebben elk hun eigen verhaal, en een deel van hun leven dat hier is. Ze kunnen niet terug naar huis, met ieder haar personlijkre reden daarvoor.
Enkele verhalen:
-Een Marokkaanse vrouw woont al 9 jaar in Frankrijk, is 4 maanden zwanger, en zal haar derde poging tot uitzetting ondergaan: De uitzetting werd geweigerd door een dokter in een hospitaal en ze werd teruggebracht naar het gesloten centrum.
– Een vrouw van 80 jaar die Russisch spreekt, is sinds 1 maand opgesloten, en heeft een eerste uitzettingspoging ondergaan! Ze is in zeer slechte gezondheid, beeft over haar hele lichaam, en eet niet.
– Een Kameroenese vrouw is sinds 7 maanden opgesloten. Ze is gearresteerd tijdens een verzoek om dringende medische hulp in Antwerpen: de sociaal assistent van het OCMW kwam naar haar huis in het kader van haar verzoek voor DMH om vast te stellen of dit haar woonst was. Ze werd vergezeld door de politie die de aanvraagster gearresteerd heeft.
– Een Peruaanse vrouw, opgesloten sinds een maand, werd zeer gewelddadig gearresteerd om 5 uur in de ochtend in haar huis in Sint-Joost. Ze weigerde een eerste poging tot uitwijzing; haar hele familie woont hier legaal.
– Een Marokkaanse moeder opgesloten sinds 2 maanden. Haar twee zonen leven in Brussel en zijn Belg. Ze werd gearresteerd tijdens een controle. Ze heeft niets en niemand meer in Marokko. Haar zonen willen haar ten laste nemen om hun moeder dicht bij hen te houden!
– Een Pakistaanse vrouw gearresteerd op haar werk, sinds 2 maanden opgesloten. Ze is sinds 2 jaar in België, trouwde hier en kan niet naar haar land terugkeren. Haar dorp zal zich tegen haar keren. Ze loopt het risico gedood te worden.
– Een Kameroenese vrouw, gearresteerd op de Dienst Vreemdelingenzaken. Ze heeft 1 jaar doorgebracht in Cyprus waar ze een lijdensweg doormaakte (gesloten centrum, gedwongen prostitutie…). België wil haar terugsturen naar Cyprus (Dublin2).
En twee vrijlatingen:
– Een zwangere vrouw van 33 weken. De vader van het kind woont legaal in België. Ze onderging een eerste poging tot deportatie naar Noorwegen (Dublin2), wat ze weigerde. Vervolgens werd ze vrijgelaten.
– Een vrouw uit Burkina Faso met Italiaanse papieren die in orde zijn, werd vrijgelaten… Toen ze werd gearresteerd, was ze in transit in Brussel. Nu ze vrijgelaten is, weet ze niet waar naar toe, ze kent niemand in Brussel, en heeft geen eigen middelen. Ze wil terugkeren naar haar gastland, Italië. Het was een “vergissing” van de administratie!
En dit alles is maar een glimp van wat er achter deze muren gebeurt…
Mevrouw K werd onder escorte de vooravond van haar geplande uitzetting naar het gesloten centrum van Steenokkerzeel gebracht. Zij werd er geïsoleerd in het vooruitzicht van haar uitzetting de volgende ochtend. Rond 19 uur stelde ze vast dat ze bloed verloor en verwittigde het personeel van het centrum.
Zij antwoordden haar: “Niet erg, dat gebeurt regelmatig bij zwangere vrouwen!”. Ze kreeg geen dokter te zien en de cipiers gaven haar een pil om te slapen.
Enkele uren later verloor ze nog veel meer bloed. Ze schreeuwde om een ziekenwagen. Het personeel van het centrum geraakte in paniek en belden toen eindelijk de spoeddiensten.
In het ziekenhuis werd ze vergezeld door mensen van de veiligheidsdienst van het centrum. Na de nodige onderzoeken verklaarde de dokter dat ze niet op het vliegtuig mocht gezet worden. De mensen van de veiligheidsdienst waren kwaad en zeiden “dat ze absoluut weg moest”. De dokter heeft heel hard moeten aandringen opdat ze het certificaat “not fit on flight” zouden aannemen!
In de nacht werd ze teruggebracht naar Steenokkerzeel en zaterdagochtend naar het centrum in Brugge. Ze stelt het goed en haar baby ook. Ze dankt iedereen voor de steun.
Gedurende 24 uren heeft niemand informatie kunnen krijgen over Mevrouw K, noch haar man, noch haar vriendinnen van het centrum. Iedereen was zeer ongerust gezien de risico’s verbonden aan die gedwongen uitzetting. Het is pas na haar aankomst in het gesloten centrum in Brugge dat ze haar telefoon heeft teruggekregen en dat ze haar man heeft kunnen verwittigen.
Vreemdelingendienst in dienst van Frankrijk?
Mevrouw K leeft in Frankrijk sinds 9 jaren. Ze werkt er legaal en is in orde met alles, maar heeft niet de “juiste papieren”. Zij is 4 maanden zwanger. Op haar Marocaanse passpoort staat haar adres in Parijs.
Ze kwam een vriendin bezoeken die in een hospitaal lag in Belgie lag. Ze werd gearresteerd bij een controle.
Mevrouw K zit vast in het gesloten centrum van Brugge sinds meer dan 1 maand en gaat haar derde uitzettingspoging ondergaan op zaterdag richting Rome en daarna Casablanca.
Zij had klacht ingediend tegen de federale politie tengevolge geweld tijdens haar tweede uitzettingspoging. Ze gaan alles doen om tijdens die derde uitzettinspoging haar uit te zetten. Dat hebben ze haar tenminste beloofd!
Haar advokaat heeft een vrijlatingsaanvraag ingediend die zal plaatsgrijpen op maandag 20/01, na haar uitzetting!
Alles wat ze vraagt is terug naar Frankrijk te gaan om haar regularisatie procedure te eindigen die normaal tot een goed einde zal komen
In Marocco zal ze door haar famile verstoten worden wegens haar zwangertoestand.
Vlucht naar Rome door Brussels airlines zaterdag 18/01/2014 om 07 uur 30en daarna naar Casablanca.
Afspraak om 05U30 om tegen de passagiers te praten
of protes fax en mails naar de verantwoordelijken:
Update 15/01: Tengevolge de “ontmoeting” met de directeur van het centrum, werden vijf mensen in de cachot geplaatst en 15 overgebracht naar andere centra! Alles is terug kalm geworden in Vottem!
Sinds zaterdagavond 11/01 is de spanning hoog opgelopen in de gele vleugel van het gesloten centrum van Vottem.
Alles zou begonnen zijn met een ruzie tussen de gedetineerden, waarop de bewakers reageerden door willekeurig enkele personen in het cachot te steken. Zondag 12/1 waren er opnieuw ruzies, buitenproportionele reacties van de bewakers, dreigingen met hongerstakingen en dreigingen met flikken die hen zouden “afslachten”.
“Het is hier oorlog, mevrouw”
De gevangenen beklagen zich over het totale gebrek aan respect van de cipiers en de doodsbedreigingen, ze protesteren ook tegen de voorziene deportatie van een Afghaan.
Vanavond werd er een akkoord gevonden: de belofte om de directeur maandag te ontmoeten! De sfeer blijft gespannen.
Update 13/01/2013: Schilder werken zijn begonnen in vleugel 1. Zelfs dat enkele gevangenen meeschilderen en zouden daarvoor betaald worden (in het zwart?)
Deze morgen werd vleugel 1 van het gesloten centrum in Steenokkerzeel leeggemaakt. Alle gevangenen werden verplaatst in de vleugel 2. Volgens de direktie « wegens werken ! »
Het is hoogstwaarschijnlijk dat Vreemdelingendienst plaatsen (50 plaatsen) vrijgemaakt heeft om nieuwe mensen op te sluiten.
Verschillende mogelijkheden :
Razzia’s deze week end ?
Van de Afghanen die morgen zaterdag hun tweede marche beginnen naar Gent in hun strijd voor verblijfspapieren?Zou Maggie durven ?
Razzia’s in Matonge.Deze week liepen geruchten rond over een nieuwe collectieve vlucht naar de RDC?
Razzia,s op de treinen en trams in Brussel of elders?
Frontexvlucht waarbij migranten van verschillende Schengenlanden zouden verzameld worden in het gesloten centrum om deporteerd te worden?
Of, meer pervers, zou het een strategie zijn van intimidatie om de strijd van de Afghanen en de mobilisatie hierrond te breken.?
Eerst een opmerking: Wij krijgen momenteel heel weinig informatie van de gevangenen over de situatie in de centra. Het is pas na hun vrijlating of hun uitzetting dat de tongen loskomen en ze bereid zijn hun getuigenissen door te geven.
Het lijkt erop dat in de meeste centra de cipiers een nieuwe opdracht gekregen hebben: vriendelijk en beleefd zijn.
“Er zijn er zelfs die glimlachen, maar het is zo’n glimlach waarbij je alleen je tanden laat zien. Het is nep.”
Anderzijds, na de dood van de jonge Ivoriaan in het gesloten centrum van Brugge, de daaropvolgende hongerstakingen in verschillende detentiecentra en de opeenvolgende ontsnappingen, werden de veiligheidsmaatregelen in sommige centra versterkt .
Maar de deportatiemachine blijft goed geolied, en het aantal uitzettingen is industrieel:
“In ons centrum zijn er elke dag een tiental die vertrekken en een tiental anderen die toekomen.“
Een Congolese zei ons : “Er is een dictatuur in jullie land. Nu begrijp ik waarom er een dictatuur heerst in Congo: het zijn jullie die deze dictatuur hebben geïmporteerd en jullie blijven die natuurlijk steunen.”
Massale arrestaties:
De arrestaties vinden plaats zonder enige coherentie of ethiek in alle mogelijke stadia van het migratietraject. Het zijn de cijfers die tellen! Verder lezen hier….
Bevelen om het grondgebied te verlaten zonder beperkingen
Als de centra vol zitten en de deportaties op hun maximum zijn, hoe kunnen de statistieken dan nog beter, vraagt Maggie zich af ? Lees verder hier…
Opsluitingen,een essentieel beleidsinstrument voor Super Maggie
En nu maar hopen dat de gesloten centra gevuld blijven, met een maximale turn-over om de opsluitingsstatistieken hoog te houden! Lees hier verder…
De Asielaanvragen: een gerechtelijke procedure om in te perken, te verminderen, komaf mee te maken.
Vreemdelingenzaken registreert de asielaanvragen en voert voorafgaand onderzoek voor ze het dossier naar het CGVS. Verder lezen hier….
De procedure Dublin 2: het zwarte gat van Maggie
Dienst Vreemdelingenzaken maakt zonder scrupules gebruik van de Dublin-procedure om nieuwe asielaanvragen te voorkomen, en om een stijging van het aantal uitzettingen en zelfs opsluitingen te bewerkstelligen! Lees hier verder…..
De ronde langs de ambassades: een rondje Russische roulette.
Om te kunnen deporteren heeft Vreemdelingenzaken een laissez-passer (doorlaatbewijs) nodig van de ambassade van het land van herkomst. Vreemdelingenzaken doet er alles aan om dit te bemachtigen,en soms in strijd met de wet (de wet is de wet, maar niet voor iedereen!). Lees hier verder……
Uitzettingen, een doel op zich, een symbool voor de kiezers
Uitzettingen aan eender welke prijs om de cijfers te doen stijgen! Deportaties zijn dagelijkse kost en worden gebanaliseerd in de centra: “Binnenkort is het mijn beurt, mevrouw.” Lees hier verder…..
Collectieve uitzettingen : industriële uitzettingen,onder toezicht van Maggie en Europa (Frontex): Lees hier……
Ontsnappingen en vrijlatingen, goed bewaard geheimen..: We vinden er niets van terug in de gepubliceerde statistieken! Lees hier verder…..
Conclusie: Maggie past een zeer industriële visie toe van onderdrukking en terreur tegen migranten wat ze weergeeft in cijfers en nog eens cijfers. Alles is goed om mooie rapporten te maken, mooie grafieken, doorspekt met holle zinnen en schokkende uitspraken. Haar gevoerde “beleid” is in strijd met de menselijkheid, en soms in strijd met het recht. Haar beslissingen zijn arbitrair, en plaatsen de mensen in kafkaiaanse situaties, waarbij heel wat belastinggeld over de balk gegooid wordt. Want dat is de prijs van haar populariteit. Maar haar houding is er één van “who cares”? Elke gelijkenis met een bankier (net voor de crash) is puur toevallig.
Mail et fax aux responsables :
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers
T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice :
Téléphone : 02 542 80 11 Fax : 02 542 80 03 info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Aux Ministres et Secrétaires d’Etat concernés, c’est à dire, tout le Gouvernement puisque l’armée belge est présente en Afghanistan…
J’apprends avec la plus grande indignation que Monsieur Fahim Sofi, citoyen afghan actuellement détenu en centre fermé, devrait expulsé demain matin par le vol de 8:15 vers l’aéroport de Schipoll, à Amsterdam, et de là, vers Dehli puis Kaboul, ville dont l’aéroport est placé sous la protection de l’armée belge, mais paradoxalement considérée comme “zone sûre” par le Commissariat Général aux Réfugiés et aux Apatrides.
De plus, lors d’une récente rencontre avec la Secrétaire d’Etat Maggie De Block, et en présence du Premier Ministre, il a été proposé aux Afghans de réintroduire de nouvelles demandes d’asile qui seraient réexaminées à la lueur des nouvelles guidelines du HCR.
Pour toutes ces raisons, je vous demande avec la plus grande insistance que Monsieur Fahim Sofi ne soit pas expulsé, qu’il y ait un moratoire sur les expulsions en Afghanistan et que les Afghans présents sur notre territoire puissent être régularisés.
En nu maar hopen dat de gesloten centra gevuld blijven, met een maximale turn-over om de opsluitingsstatistieken hoog te houden!
Detentie duurt vaak enkele maanden en gaat gepaard met chantage, fysieke en/of psychologische druk. Het doel is om de druk op de gevangenen te houden, zodat hij/zij verdwijnt door deportatie, een gedwongen “vrijwillige terugkeer”, een ontsnapping (minder gewaardeerd door Maggie) of een vrijlating met een BGV. De bedoeling is de gedetineerde te breken om zo snel mogelijk plaats te ruimen voor anderen. En dit terwijl de detentie soms tot meer dan 4 maanden oploopt!
Voor het publiek dient de opsluiting om aan te tonen dat de jacht op migranten voortgaat, dat “illegalen” systematisch worden “opgesloten” en “uitgezet”.
En voor de toekomstige migranten dient het als een afschrikmiddel. “In België wacht u opsluiting en een zeer harde behandeling. Ga elders asiel vragen, in een gastvrij land.”
Om te kunnen deporteren heeft Vreemdelingenzaken een laissez-passer (doorlaatbewijs) nodig van de ambassade van het land van herkomst. Vreemdelingenzaken doet er alles aan om dit te bemachtigen,en soms in strijd met de wet (de wet is de wet, maar niet voor iedereen!).
Een man, afkomstig uit Zimbabwe, werd opgesloten gedurende meer dan 4 maanden. Op het moment dat hij werd gearresteerd, was hij op bezoek in Brussel en wilde hij naar het Verenigd Koninkrijk. Vreemdelingenzaken heeft er alles aan gedaan om hem proberen uit te zetten. De ambassade van Zimbabwe geeft nooit laissez passer bewijzen: hij werd voorgesteld en overgebracht naar de ambassade van Angola, Guinee en de Democratische Republiek Congo. Geen enkele ambassades kon bevestigen dat hij afkomstig was van hun land. De man werd wanhopig en vroeg hem terug te sturen naar zijn land. Hij was Europa hartstikke beu. Hij werd uiteindelijk vrijgelaten met een BGV.
Een vertegenwoordiger van de ambassade van de DRC ging naar het gesloten centrum 127bis, met vooraf getekende laissez passer’s onder de arm. Hij kwam om de mensen “te identificeren”. De mogelijkheden om de mensen uit te zetten naar Kinshasa waren klaar voordat hij de betrokkene ontmoet had. Volgens verschillende getuigenissen kon hij de dossiers van de asielaanvragen inzien om de mensen te identificeren. Voor politieke opposanten betekent een uitzetting naar hun land op zijn best mishandelingen bij hun aankomst in Kinshasa, in het slechtste geval een lange opsluiting in gevangenissen of een “verdwijning”…
Vreemdelingenzaken registreert de asielaanvragen en voert voorafgaand onderzoek voor ze het dossier naar het CGVS (Commissariaat-Generaal voor de Vluchtelingen en Staatlozen) doorstuurt. Daarbij gebruikt Vreemdelingenzaken alle mogelijke trucjes om de aanvragen te verwerpen en deze niet als officiële verzoeken te registreren. Die dossiers zullen nooit het CGVS bereiken.
Als de aanvraag wordt aangenomen en overgebracht naar het CGVS, is het gebruikelijk dat de asielaanvrager wordt gearresteerd en opgesloten.
“Wij brengen u onder in een detentiecentrum om uw procedure voort te zetten. Dit zal sneller gaan.“
Dit is de nieuwe leugen die de Dienst Vreemdelingenzaken heeft uitgevonden.
Eenmaal opgesloten, wordt het heel moeilijk om bewijzen te verzamelen over de asielaanvraag, waardoor het risico op afwijzing van de aanvraag toeneemt.
Maggie citeert graag het toenemende aantal “meervoudige asielaanvragen” als bewijs van “de kwade trouw” van de asielaanvragers.
Tegelijkertijd dwingt het systeem om asielzoekers meerdere aanvragen te laten indienen: hypocriet!
In vele gesloten centra beweren de sociale assistenten: “De enige uitweg om hier buiten te geraken, is een nieuwe asielaanvraag te doen.” En aangezien er geen andere oplossing is, doen ze dit met natuurlijk zeer weinig nieuwe elementen en met een grote kans op weigering of dat de aanvraag zelfs niet behandeld wordt door het CGVS.
Verbazingwekkende statistieken van het CGVS uit november 2013, als we weten dat er wereldwijd miljoenen vluchtelingen zijn:
In november 2013 werden 1.103 asielaanvragen ingediend. Dit is een daling van bijna 34% in vergelijking met november 2012. Dit is het laagste aantal asielaanvragen dat sinds februari 2009 in een maand werd ingediend.
352 (31,9%) van de 1.103 asielaanvragen die in september werden geregistreerd, waren meervoudige aanvragen. Het aantal meervoudige aanvragen daalde met 24,5% in vergelijking met oktober 2013.
De arrestaties vinden plaats zonder enige coherentie of ethiek in alle mogelijke stadia van het migratietraject. Het zijn de cijfers die tellen!
De negatieve antwoorden van de regularisatiecampagne van 2009 komen nu toe. De mensen worden vaak thuis gearresteerd en vernemen tijdens hun arrestatie of bij aankomst in een gesloten centrum het negatieve antwoord op hun regularisatieaanvraag. Een Congolese vrouw die reeds 8 jaren bij ons verblijft vertelt: “Ze kwamen bij mijn huis met twee agenten om me te vertellen dat ik met hen mee moest om informatie te krijgen over mijn aanvraag. Op het politiebureau hebben ze me in een cel gezet, en vervolgens brachten ze me naar een detentiecentrum.”
Huwen of samenwonen: een risicogedrag?
Velen worden thuis gearresteerd na een aangifte bij de gemeente om wettelijk te huwen of samen te wonen. Alles is verdacht voor de administratie, die de jacht heeft geopend op “Schijnhuwelijken en valse verklaringen van wettelijke samenwoning” met een ijver die aan paranoia grenst. En de tegenstrijdigheid dat sommige van deze “schijnkoppels” het recht hebben op maandelijkse echtelijke bezoeken in het detentiecentrum lijkt hen niet te deren!
Een man heeft meer dan vijf maanden in een detentiecentrum doorgebracht na een aangifte tot huwelijk. Na verschillende uitzettingspogingen en verscheidene administratieve beroepen, heeft een gemeente ten slotte aangenomen dat hij mocht huwen. Na vijf maanden detentie kwam hij eindelijk vrij. Di Rupo is voor het recht op huwelijk voor iedereen … of bijna iedereen!
Het huwelijk van een andere vluchteling was aanvaard, en de trouwdatum werd vastgelegd op begin januari. Een maand voor die datum werd hij uitgezet naar Irak. Zijn vrouw, zwanger en met zwakke gezondheid, moet zich nu naar Irak begeven om daar proberen te trouwen. “De wet is de wet,” zou Maggie zeggen, die betreurt dat ze de moeder en het ongeboren kind niet in haar macabere statistieken kan opnemen.
Aan anderen wordt het “advies” gegeven om te gaan trouwen in hun land van herkomst. Dit advies werd gegeven aan een Guineeër die legaal in België woont, maar die wordt verdacht van een schijnhuwelijk. Zijn verloofde is opgesloten in het gesloten centrum 127bis en wacht nog steeds op een gunstig antwoord om te trouwen.
– In transit op de luchthaven? Alles is mogelijk!
Verschillende passagiers in transit op de vluchthaven van Brussel met een visum voor een ander Europees land werden gearresteerd. Vervolgens worden ze opgesloten en snel gerepatrieerd naar hun land van herkomst op kosten van de belastingbetaler. Absurd, maar het verhoogt de uitzettingscijfers…
– Proberen het land te verlaten zonder officiële deportatie: geen geluk, niemand ontsnapt aan Maggie!
Een man werd gearresteerd op de luchthaven van Charleroi. Zijn misdrijf: het land op eigen krachten verlaten, nadat hij een Bevel om het grondgebied te verlaten had ontvangen. Hij is sinds 4 maanden opgesloten in het gesloten centrum van Brugge, in afwachting van zijn deportatie. De logica van Maggie is ver te zoeken!
– Naar de gemeenteloketten gaan voor een document: een valstrik op z’n Belgisch.
Steeds vaker horen we over arrestaties op de gemeente. Sommige gemeenten maken er een sport van: dat heet de jacht op migranten.
Een vrouw werd gearresteerd in haar gemeentehuis (Molenbeek). Ze kwam om een document te legaliseren, maar de bediende ontdekte dat één van haar voornamen verschillend was op haar document. Verdacht element, des te meer omdat de administratie nooit fouten maakt! Onze overijverige ambtenaar belde de politie om de verdachte te melden. De vrouw werd meegenomen naar een detentiecentrum, en werd na 3 maanden opsluiting uitgezet. Vertrouw de administratie, speel het spel mee, je wordt er voor beloond!
– Bij een wegcontrole ben je beter dronken dan zonder papieren!
Hoewel het niet vaak wordt vermeld, worden mensen regelmatig gearresteerd bij wegcontroles.
Een Afghaanse man, betrokken bij de huidige beweging van Afghaanse vluchtelingen in de Begijnhofkerk, werd gearresteerd in Leuven en opgesloten. Hij werd uiteindelijk na twee weken vrijgelaten. De rechter vermeldde in zijn conclusies dat “Vreemdelingenzaken “onredelijke beslissingen” neemt.
– Bij huisuitzettingen lijkt Maggie alle facetten van armoede te gebruiken.
Voor zover wij weten, werden tijdens de ontruiming van het Gesu-klooster twee mensen gearresteerd. Ze zijn momenteel opgesloten in het gesloten centrum van Brugge. Met Maggie komt een ongeluk nooit alleen.
Dienst Vreemdelingenzaken maakt zonder scrupules gebruik van de Dublin-procedure om nieuwe asielaanvragen te voorkomen, en om een stijging van het aantal uitzettingen en zelfs opsluitingen te bewerkstelligen!
Tijdens deze procedure kunnen de vluchtelingen niet worden bijgestaan door een advocaat en zijn ze dikwijls niet in staat te bewijzen dat zij niet “Dublineerbaar” zijn.
Een aanzienlijk aantal opgeslotenen worden door Vreemdelingenzaken als Dublin2 beschouwd. Ze worden meestal gearresteerd in de kantoren van Dienst Vreemdelingenzaken bij hun asielaanvraag. Als er een kleine kans is dat de asielaanvrager kan worden “gedubliniseerd”, worden zij in een detentiecentrum opgesloten in afwachting van een antwoord van een Europees land waar hij/zij langs is gekomen om in ons land te geraken. Zij worden als Dublin beschouwd op basis van de verklaringen van de asielaanvrager, op basis van een visa, een vliegticket, vingerafdrukken genomen in een andere Schengen-land enz. Indien het betrokken land de behandeling van de asielaanvraag overneemt, wordt de vluchteling naar dat land uitgezet. Zijn asielaanvraag in België zal dus niet worden behandeld: een asielaanvraag minder en een deportatie meer. Maggie is tevreden en haar electoraat opgelucht!
Soms is de situatie tragikomisch en absurd. Onlangs is een man die een asielaanvraag heeft ingediend, opgeroepen bij Vreemdelingenzaken. Hij moet komen om de documenten op te halen die hem toelaten terug naar Frankrijk te gaan, waar hij zijn eerste asielaanvraag had ingediend. Hij ging naar Vreemdelingenzaken met zijn bagage, klaar om de trein te nemen naar Frankrijk. Maar Vreemdelingenzaken heeft een verrassing in petto: hij wordt gearresteerd en opgesloten in een detentiecentrum in afwachting van zijn uitzetting naar Frankrijk!
Een andere persoon verblijft sinds drie maanden in een detentiecentrum. Hij werd gearresteerd toen hij naar Brussel kwam om een kopie van zijn Bevel om het Grondgebied te Verlaten te halen om zijn asielaanvraag in Frankrijk te vervolledigen!
Nog een andere kwam om asiel aan te vragen: hij werd gearresteerd en gevangen gezet onder de Dublin-procedure. Gelukkig heeft hij kunnen bewijzen dat hij niet onder de Dublin-procedure viel, en hij werd vrijgelaten na 15 dagen opsluiting.
01/01/2014: Uitzettingen aan eender welke prijs om de cijfers te doen stijgen!
Deportaties zijn dagelijkse kost en worden gebanaliseerd in de centra: “Binnenkort is het mijn beurt, mevrouw.”
Veel gevangenen zullen hun uitzetting aanvaarden na verschillende maanden opsluiting en juridische strijd onder bedreiging van geweld en chantage.
“Als je je verzet, zal je nooit mogen terugkeren naar België,” wordt hen gezegd.
“Hier worden we allen uitgewezen en krijgen we watervallen van negatieve resultaten voor onze procedures.”
De uitzettingsfurie kent geen grenzen: een Afghaanse man die de landstalen niet sprak werd opgesloten zonder te begrijpen wat er gebeurde en zonder de redenen van zijn detentie te kennen. Een medegevangene vroeg hem of hij zijn papieren mocht zien en stelde vast dat zijn papieren op naam stonden van een andere persoon! Dit is een goed voorbeeld van hoe Maggie het principe “geval per geval” – benadrukt om uitzettingen te rechtvaardigen en toepast.
Ex-gedetineerden worden uitgezet, soms onmiddellijk vanuit de gevangenis, soms na overplaatsing naar een detentiecentrum. Zij worden uitgezet naar hun land van herkomst zonder enige aandacht voor hun gezinnen en het leven dat ze hier achterlaten!
Te lezen op de website van Vreemdelingenzaken:
“Een werkgroep bestaande uit het ministerie van Buitenlandse Zaken en de Federale Politie Brussel werd opgericht om te onderzoeken hoe een buitenlander het best kan worden overtuigd om terug te keren zonder weerstand en zonder beperking (escorte).” Het is echter niet duidelijk of de huidige gebruikte technieken zoals misleiding, leugens, chantage, bedreigingen en fysieke/psychische druk zullen worden geëvalueerd en verfijnd.
De gevangenen getuigen: “Zo snel mogelijk uitzetten; ze zetten ons in de gevangenis en zonder waarschuwing onder dwang op een vliegtuig.”
Un Congolese man die al 5 uitzettingspogingen heeft ondergaan, werd plots uit zijn bed gehaald in het gesloten centrum van Brugge om 22 uur de 25/12 . Hij werd op een vliegtuig gezet richting Kinshasa de volgende morgen zonder iemand te kunnen verwittigen, vergezeld van zijn escorte! : Strategie van Vreemdelingendienst om alle mogelijke mobilisaties te beletten! Gelukkige Kerstmis!!!.
Tot slot, nog altijd worden jonge Afghanen gedeporteerd naar een “veilig land”, Afghanistan, waarover de ministeries van Toerisme en Buitenlandse Zaken zo enthousiast zijn.
21/11/13 – Een collectieve deportatie naar Oost-Europa vond plaats. Op 20/11 in de late avond werden een tiental mensen naar het gesloten centrum 127bis gebracht en in isolatie gezet. De volgende dag vroeg in de ochtend, werden ze in politiecombi’s overgebracht naar de luchthaven, en gedeporteerd.
4/12/2013: Collectieve uitzetting naar Congo –
52 Congolezen stonden op de lijst van Vreemdelingenzaken. 30 van hen werden op de collectieve vlucht gezet. Uit de verschillende getuigenissen blijkt dat de meesten bij aankomst in Kinshasa eerst ondervraagd werden en daarna vrijgelaten. De autoriteiten hebben alle paspoorten in beslag genomen. De meesten wachten nog steeds in Kinshasa op de teruggave van hun paspoort, vaak verborgen uit vrees voor verdere represailles.
Een van hen, een Angolese man, blijft rondzwerven in Kinshasa. Het is onmogelijk voor hem om zonder paspoort naar zijn land terug te keren.
Informatie over het lot van de gedeporteerden blijft zeer versnipperd: de contacten die we hebben met familieleden zijn zeer terughoudend geworden. We hebben de indruk dat ze niet durven spreken. De gedetineerden die zich niet op de collectieve vlucht bevonden, worden momenteel een voor een met chartervluchten uitgezet.
Als de centra vol zitten en de deportaties op hun maximum zijn, hoe kunnen de statistieken dan nog beter, vraagt Maggie zich af?
Een drie-letter-oplossing (kiezers onthouden gemakkelijk korte namen), een BGV : Bevel om het Grondgebied te Verlaten.
Ze worden massaal afgeleverd. Maggie moet tonen dat het “efficiënt” blijft! Het lijkt erop dat in het Maggie-tijdperk een BGV een MBGV is (nee, niet Maggie’s Bevel om het Grondgebied te Verlaten, maar wel Meervoudig Bevel om het Grondgebied te Verlaten).
Dit BGV wordt voor velen een soort identiteitskaart: “Wanneer ik gecontroleerd word, dan toon ik mijn BGV en laten ze mij met rust.“
En nog “grappiger”, zij die opgesloten werden en daarna weer vrijgelaten omdat ze “onuitzetbaar” zijn, ontvangen op dat moment een nieuw BGV, waarna ze soms opnieuw worden gearresteerd, opgesloten en vrijgelaten… met het zoveelste BGV! Dit schept werkgelegenheid (voor nutteloze ambtenaren) en vooral mooie statistieken!
Zondagnamiddag 08/12/2013: een vrolijke bende houdt halte aan het gesloten centrum 127 bis van Steenokkerzeel.
Na een kort praatje met de gedetineerden die op de binnenplaats waren, riepen de bewakers hen snel terug naar binnen om elk contact te voorkomen…
De bewakers gingen terug naar binnen onder geroep van “Ga weg, idioten, neem ontslag!!!” en “Flikken, bewakers op het vliegtuig!”
Hoewel het centrum die dag niet gebrand heeft, en er geen ontsnappingen waren, drukte de woede tegen deze gevangenissen zich uit met voetzoekers, rook en vuurwerk, en dit alles vergezeld door een vrolijke lawaai.
Het doel van deze wandeling was om solidariteit te betonen met de mensen zonder papieren en onze woede te uiten over het bestaan van de centra en de dood van een gevangene deze week in het gesloten centrum van Brugge.
In de vier gesloten centra zijn door velen hongerstakingen begonnen na de dood van een Ivoorse man, en uit solidariteir met de Afghaanse bewegingen.
Zeer snel werd repressie gebruikt om deze protest akties te stoppen.
In Brugge is de politie de tweede dag reeds trussen gekomen. Drie werden geisoleerd, vijf naar een andere gesloten centrum gebracht.
In Vottem was de druk meer psychologisch. Enkelen zijn nog steeds in hongerstaking. Een van hen wordt vandaag naar een andere centrum overgeplaatst.
In het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel werden tientallen hongerstakers getransfereerd.
Dertien doen verder hun aktie,waarvan 8 Afghanen. Een werd op 10/12 uitgezet naar Kaboul. Zes aktivisten hebben gesproken met de passagiers aan de vlieghaven.
We vernemen ook dat dat drie Afghanen die al verschillende dagen in hongerstaking waren verleden week werden uitgezet naar hun land. Een Algerijn in hongerstaking sinds 5 dagen werd uitgezet en vrijgelaten in Venetie! Hij loopt daar verloren zonder geld en zonder papieren!
In Merksplas vernemen we dat 4 in hongerstaking zijn: 3 Afghanen en een Pakistanees.
Monsieur N , Afghan, va être mis sur un vol KLM vers Amsterdam ce 10/12/2013
Il y a 8 ans qu’il vit en Belgique. Demande d’asile, demande de régularisation n’ont pas été accepté. Il est enfermé au centre fermé 127 bis depuis bientôt 4 mois. Et en grève de la faim depuis 4 jours .
Il va être mis sur le vol KL172 KLM à 8 h 15 vers Amsterdam , puis vers Kaboul, toujours par KLM.
Rendez-vous à 6h DEMAIN MATIN (10/12/2013) à l’Aéroport de Zaventem.
Allez y, laissez vous aller, envoyer des fax et des mails pour protester contre ces vols meurtriers.
Mai et fax aux responsables : Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be
Fax022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur : milquet@lecdh.be
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice : Téléphone : 02 542 80 11 Fax : 02 542 80 03 info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Update: Meneer B bel ons: hij werd uitgezet en vrijgelaten in Venetie: Hij loopt daar verloren zonder geld en zonder papieren!
Meneer B is Algeriaan. Zijn leven is in gevaar als hij in zijn land terugkeert. Hij woont bij ons sinds 2009.Hij kreeg steun van de FGTB Luik als arbeider.
Hij werd gearresteerd aan Vreemdelingendienst, terwijl hij zijn asiel aanvraag wou indienen.
Een deel van zijn familei is naar Spanje gevlucht
Meneer B is in hongerstaking sinds 5 dagen in het gesloten centrum 127bis
Hij gaat zijn tweede uitzettingspoging onder gaan op dinsdag 10/12 en Vreemdelingendienst zal waarschijnlijk de nodige middelen gebruiken voor die uitzetting
Wij moeten die uitzetting beletten.
Vlucht 10:05 10/12/2013
SN3201
vers Venice VCE
Afspraak aan vlieghaven om 8 u 05 om dit uit te leggen aan de passagiers
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre : info@premier.fed.be
// Fax 022173328, 025126953
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur : milquet@lecdh.be
milquet@milquet.belgium.be
/ Fax: 022380129, 025048500, 025048580
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice : info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Ce 5 décembre, un prisonnier du centre fermé pour sans-papiers de Bruges est retrouvé mort dans sa cellule. S’il n’y a pas encore d’éclairage sur les circonstances de sa mort, le constat est là, une nouvelle personne a succombé à l’enfermement.
Suite à cet événement, tou-te-s les incarcéré-e-s du centre ont entamé un grève de la faim, dernier recours des sans-voix. C’est le moyen de lutte de celles et ceux qui n’ont plus rien à perdre. Le mouvement de grève s’est rapidement propagé vers d’autres centres, au 127Bis et à Vottem.
Ce mouvement fait furieusement écho à celui lancé par le groupe de soutien aux Afghans qui a débuté il y a quelques mois. En effet, devant l’obstination meurtrière de Maggie De Block et du gouvernement belge dans son ensemble (faut-il rappeler que De Block n’est qu’un des pions, succédant à Wathelet et d’autres, mis en place par par le système belge dans sa campagne de répression et de cassage des sans-papiers), plusieurs Belges ont pris la décision de ne plus s’alimenter jusqu’à ce que les Afghans obtiennent enfin une réponse favorable à leur demande. L’espoir fait vivre, mais le chemin emprunté risque de déboucher sur tout autre chose.
Morts, grèves de la faim, rapatriements forcés, contrôles incessants, la vie est, pour de nombreuses personnes, insupportable et le climat devient explosif.
Que faire ? La réponse est tellement évidente qu’il paraît absurde de la répéter une énième fois. Mais bon, allons-y. Il faut dès aujourd’hui abolir les frontières et cesser le flicage et les humiliations, en finir avec la complaisance à l’égard de l’Etat raciste et assassin, de l’Europe repliée sur elle-même et responsable d’hécatombes au nom de la préservation d’un soi-disant bien-être économique et sécuritaire.
L’émeute généralisée n’est donc pas loin, et tant mieux si, enfin, elle fout aux ordures toute cette merde et dissipe cette puanteur rance et toxique qu’exhalent la placidité et l’aveuglement des bien-lotis!
Hier matin, un jeune homme originaire de la Côte d’Ivoire a été retrouvé mort dans sa chambre au centre fermé pour étrangers de Bruges. L’enquête sur les circonstances du décès est en cours.
La nouvelle s’est répandue, et dans plusieurs centres des mouvements d’indignation se propagent: tous les détenus de Bruges sont en grève de la faim, et n’ont pas dormi; grève de la faim au 127 bis aussi, à Vottem, à l’heure où nous vous écrivons, 59 personnes ne mangent pas. Tous sont également solidaires des Afghans et de leurs soutiens belges grévistes de la faim.
Rappelons à ce propos que l’un d’entre eux, Loïc, mène son action dans une tente face à Vottem.
Au téléphone, de Vottem, ces paroles d’un des détenus grévistes : “et puis il y a aussi le décès de Mandela aujourd’hui, c’est le même combat…”
Pour appuyer ce mouvement contre l’inacceptable que restent les centres fermés, machines à expulser, rejoignez, si vous le pouvez, notre rassemblement hebdomadaire ce samedi à 16 heures devant le centre fermé de Vottem.
In brugge is de politie gekomen. Ze zijn buiten gebleven en de hongerstakers een voor een uit het centrum genomen. Drie werden geisoleerd, drie anderen naar een andere centrum gebracht.een deel van de hongerstakers hebben hun aktie gestopt en zijn zeer gedemotiveerd. .
Update 06/12:
centrum 127 bis: 75 in hongerstaking
Vottem: 40 in hongerstaking
Brugge: Algemene hongerstaking
Update 06/12 8.30 ; hier in Brugge verspreid zich te staking aan iedereen: geen eten, geen slapen, geen douche, Algemene staking.
Update 05/12 23u: Hier in brugge is niemand naar boven voor te slapen ( we waken) Hongerstaking gaat verder.
Update 15 u : 40 gevangenen uit Brugge zijn uit protest een hongerstaking begonnen. Ook zijn 20 mensen opgesloten in het gesloten centrum van Vottem ook een hongerstaking begonnen uit solidariteit voor de mensen van Brugge en met de 4 Belgische hongerstakers die strijden voor de rechten van de Afghanen.
Update 12.40: Hongerstaking begonnen van alle gedetineerden in het gesloten centrum van Brugge
Een man van 30 jaar werd deze morgen dood gevonden in zijn bed in het gesloten centrum van Brugge
De gedetineerden zijn zeer verontrust
” de politie komt om de dood vast te stellen”
” Dat moest eens gebeuren”
“Het is hier een hel”
” er moet een stop gezet worden aan al die martelingen”
Bericht van een medegevangen
“Gisteren zijn de cypiers hem komen halen omdat hij bezoek had van zijn vriendin om 21 uur. Hij is daarna teruggekomen en gaan slapen. De volgende morgen was hij dood!
Update 04/12: een dertigtal Congolese vrouwen en mannen werden op de miultaire vliegtuig gezet, elk vergezeld van drie flikken. Verdere informaties volgen.
Update 04/12 9h45
15 femmes et 38 hommes Congolais dans le centre fermé.La police vient d’arriver avec 2 bus et des camionnettes. Le vol est prévu à 12 heures ou 13 heures au départ de l’aéroport de Melsbroek
Update dinsdag 12/03 08:30 : Allen nog in isolatie , sommigen sinds 36 uren ! Er zijn aktueel 32 vrouwen en mannen geisoleerd in het gesloten centrum! Een vrouw is in een rolstoel. Niets beweegt. Er werd aangekondigd dat de uitzetting zou plaatsgrijpen morgen woensdag om 6 uur of 12 uur. Onder hen zijn er ook “reservisten ” voor de vlucht , dwz die worden uitgezet als er nog plaats is in de toestel! Ook een tiental vrouwen zijn geisoleerd! Verwarring en stress onderhouden, lijken de strategie. Noemen ze dit niet “martelingen” in de termen van de mensenrechten ? En waar zijn zijn de verenigingen die betaald worden om zich te vergeren over zulke situaties ?
Update 02/12 : Ze waren een twintig tal op de betoging: roepen , vuurwerk , ambiance . De gedetineerden hebben geapprecieerd.De robocoffs waren daar ( met helmen en schilden ) maar zijn braaf gebleven._ Voor het ogenblik zijn meer dan twintig geisoleerd in het gesloten centrum waarvan een tiental vrouwen. Vele migratie verhalen van mensen die dachten dat ze eindelijk een plek hadden gevonden om in rust te leven. Sommigen hebben heel hun familie hier, zijn soms erg jong, andere zijn ouder en zijn bij ons sinds tien jaren. De uitzettingsvlucht zou om 10 uur dinsdag vertrekken http://www.gettingthevoiceout.org/gebruiksaanwijzing-voor-collectieve-vluchten/
NODEPORTATION !
Samenkomst maandag 2/12/2013 om 18 uur voor het gesloten centrum 127 bis om te protesteren tegen deze georganiseerde misdaad !
Onder algemene onverschilligheid gaan de uitzettingen van vreemdelingen verder. Na de collectieve uitzetting van vrouwen en mannen uit RDC op 27 oktober, wordt een nieuwe deportatie naar Kinshasa voorbereid en zal waarschijnlijk plaatsvinden op dinsdag 3 december.
Een vertegenwoordiger van de ambassade van de DRC bezocht op 7 november het gesloten centrum 127 bis om mensen te identificeren om hun uitzetting mogelijk te maken. Hij werd vergezeld door vertegenwoordigers van de Dienst Vreemdelingenzaken en het CGVS. De gevangenen die door hen geïnterviewd werden, vertelden ons geschokt en verontwaardigd dat de afgevaardigde van de ambassade zicht had op hun asieldossier. Legaal mag geen enkele inlichtingen gegeven worden aan vertegenwoordigers van het land van herkomst van vluchtelingen.
Volgens onze informatie werd een lijst van Congolese vrouwen en mannen vastgelegd voor een aankomende uitzetting naar Kinshasa. Waarschijnlijk met een militaire vlucht vanuit de vlieghaven van Melsbroek.
We herinneren er nogmaals aan dat het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens collectieve uitzettingen verbiedt, ”behalve in gevallen waarin een dergelijke maatregel wordt genomen na en op basis van een redelijk en objectief onderzoek van de specifieke situatie van elke individuele vreemdeling van de groep ” en dat België reeds in het verleden is veroordeeld voor deze feiten (zie met name het arrest Čonka februari 2002).
Activisten en tegenstanders van het Kabila-regime en mensenrechtenactivisten maken deel uit van de mensen die zouden worden gedeporteerd. Nog eens bekommert Vreemdelingenzaken zich niet over het lot van de uitgeprocedeerden in hun land van herkomst.
Volgens verschillende getuigen worden de gedeporteerden bij aankomst opgewacht door de beruchte ANR (de inlichtingendienst van de RDC) en worden ze systematisch opgepakt en ondervraagd. Indien ze worden verondersteld om politieke tegenstanders te zijn, worden ze gevangen genomen en gemarteld.
Almachtig in het land, hangt de ANR rechtstreeks af van de president van de Republiek. De inlichtingendienst is niet onderworpen aan enige parlementaire controle en is zwaar bekritiseerd voor zijn herhaalde schendingen van de mensenrechten door zowel de VN als door tal van verenigingen.
Deze knagende angsten worden bevestigd door verenigingen die actief zijn in de verdediging van de Congolese mannen en vrouwen gedeporteerd op 27 oktober. Zij hebben geen nieuws van hun contacten en hebben bevestiging gehad dat minstens vier van hen zijn opgesloten in Kinshasa sinds hun aankomst.
Nogmaals arzelen Vreemdelingenzaken en de Belgische regering niet om vluchtelingen te deporteren ondanks de gevaren die ze oplopen om in de gevangenis te belanden, martelingen te ondergaan en in het slechtste geval er te sterven.
Nogmaals hebben ze geen enkel begrip voor de schendingen van de mensenrechten, alhoewel ze heel goed weten wat de gedeporteerden te wachten staat.
Ze doodden Aref, maar ze hebben het nog steeds niet begrepen.
Hoeveel doden zal het nog duren voordat onze ministers een einde maken aan deze macabere hypocrisie, hoelang gaan ze nog negeren wat iedereen weet?
Elke nieuwe uitzetting is een te veel . Elke nieuwe uitzetting is een misdaad.
Austrian Airlines refuse to collaborate with a new deportation of a Gambian boy living in Vienna. The actvists in Vienna thinks he will be deportated the follow time with the collaboration of SN Airlines and appeal for a fax and mail campaign against SN Airlines
Nyatta J. (born 13.02.1979, Gambia) from Gambia is living in Austria for 10 years already and iswell integrated. He speaks German on B1-level and he was working legally. He was married for five years to an Austrian woman and applied for humanitarian visa after the divorce. The visa wasrejected. Instead they arrested and put him into detention center on 25th of August 2013. He does not have a ban on staying and wants to live in Austria. The responsible asylum authority rejected hisrequest. The asylum court did not react on his appeal and did not grant suspensive effect.
The Austrian aliens’ police tried to deport him on the 18th of November via Brussel to Gambia, butAustrian Airlines did refuse it. It was too risky for the pilot, because of the health and mental condition of Nyatta J.!! He is now in an even worse mental condition and the deportation is againsthis free will.
The Austrian aliens’ police does not mind and wants to try to deport him again. This is an utter scandal!!
He could probably be put on a flight of Brussels Airlines, because Austrian Airlinesstill refuse to transport him. If Brussels Airlines transport Nyatta J., the responsible crew willendanger the safety of the whole flight and passengers!
As customers of Brussels Airlines we don ́t want you to make money by deporting refugeesagainst their will. Don ́t make business with authorities who day by day break Human Rights,as fair asylum procedures, freedom of movement and protection!
Solidarize with Nyatta, rise up and protest! Stand up for human rights and the freedom ofmovement and against deportations which are based on racist laws!
De 17 Congolezen in 127bis zijn in rouw: de moeder van één van hen overleed gisterenavond in Angola. De zoon had zijn moeder jarenlang niet meer gezien. Hij zit al verscheidene maanden vast in het gesloten centrum. Boodschappen van medeleven op gettingthevoiceout@riseup.net zijn welkom, we zullen ze doorgeven.
Vervolgens goed nieuws:
Ontsnappingen in 127 bis:
Twee gevangenen zijn deze ochtend ontsnapt. Ze lopen nog steeds vrij rond.
Ontsnappingen in het gesloten centrum van Merksplas vorige maand:
«Vorige maand probeerden zes gevangenen te ontsnappen: ‘s nachts sloegen ze de ramen stuk, neutraliseerden ze het alarm en klommen ze over de muur.» Drie van hen waren gewond en zijn er niet in geslaagd om te ontsnappen. Drie anderen hebben doorgezet en zijn verdwenen. De bewakers waren gealarmeerd door de kreten van pijn van de drie gewonden aan de muur, een van hen heeft een gebroken voet. Twee van de gewonden zijn sindsdien vrijgelaten. »
Vrijlatingen in 127bis: een Togolees en een Algerijn zijn vandaag vrijgelaten.
Vrijlating in het gesloten centrum van Brugge: Een man uit Zymbabwé werd vrijgelaten na 4 maanden opsluiting. De ambassade van Zymbabwe weigert laissez passer te leveren: Vreemdelingendienst heeft hem gebracht naar de ambassade van Angola, Guinee en tenslotte RDC om toch een Laissez passer te vinden om hem uit te zetten, zonder succes!
Update 25/11/2013: Mevrouw J werd niet uitgezet tengevolge een nieuwe asielaanvraag en een klacht ingediend aan de Europees Hof voor derechten van de mens. MAAR een andere Congoles vrouw werd de vooravond om 20 uur in het gesloten centrum van Brugge geisoleerd en deze morgen op de vlucht naar Kinshasa gezet in plaats van J. Zij heeft niemand kunnen verwittigen. Zij heeft geaccepteerd onder de bedreiging voor een collektieve uitzetting binnen 7 dagen.
Mevrouw J werd gearresteerd op de luchthaven, 4 maanden geleden. Ze was in transit en wilde naar Italië gaan voor een medische behandeling.
Sinds haar aankomst zit ze in het gesloten centrum, en deed ze een asielaanvraag en een aanvraag tot regularisatie voor medische reden.Al deze aanvragen werden geweigerd door het ministerie van Buitenlandse Zaken.
Haar zus werd gewelddadig uitgezet op 19/11 en werd gearresteerd bij haar aankomst in KINSHASA. Sindsdien heeft niemand nieuws van haar. Zij is meer dan waarschijnlijk nog in handen van inlichtingendienst. “Een opgesloten vrouw onderging haar vierde poging deze 19/11, zonder de mogelijkheid om iemand op de hoogte te brengen of wat dan ook! Ze werd op het vliegtuig gezet door 12 federale politieagenten, vastgebonden en geboeid. Ze werd gearresteerd bij haar aankomst in Kinshasa…”
De Dienst Vreemdelingenzaken zal voor de derde keer mevrouw J met escorte op een vliegtuig naar Kinshasa zetten, en dit riskeert gewelddadig te verlopen.
Sinds enkele maanden zijn de begeleiders ongelooflijk gewelddadig tijdens deze gedwongen uitzettingen, zoals blijkt uit de geschreven getuigenis van een Togolese vrouw na haar uitzetting.
Mevrouw J wil niet terugkeren naar haar land en is erg bang van wat er van haar zal worden daar.
Ze wilde en wil nog steeds naar Italië.
Vlucht SN 357 maandag 25/11 10:40 naar Kinshasa!
Er is een mobilisatie op de luchthaven nodig, maandag om 8u40, voor deze dame zodat ze niet wordt teruggevonden in de moorddadige gevangenissen van Kinshasa! Stuur deze oproep door!
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre : info@premier.fed.be
// Fax 022173328, 025126953
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur : milquet@lecdh.be
milquet@milquet.belgium.be
/ Fax: 022380129, 025048500, 025048580
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice : info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Meneer B woont in Gents sinds 3 jaren. Hij is sinds enkele maanden opgsloten in het gesloten centrum van Brugge. Hij zal een tweede uitzettingspoging ondergaan op zondag 24/11. Hij kan en wil niet weg. Hij vraagt onze hulp om die uitzetting te beletten.
Vlucht SN 205 24/11 11 uur 30 naar Conakry
Afspraak om tegen de passagiers te praten om 9 u 30
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre : info@premier.fed.be
// Fax 022173328, 025126953
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur : milquet@lecdh.be
milquet@milquet.belgium.be
/ Fax: 022380129, 025048500, 025048580
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice : info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Update 22/11: We hebben de advocaat s’avonds kunnen bereiken, die niet op de hoogte was! Hij heeft een dringend beroep van uitstel ingediend. Deze uitzettingspoging was volledig illegaal. Meneer B was nog in procedure! Goed geprobeerd mensen van Vreemdelingendienst!
Vele congolesen (17 in de 127bis) in de gesloten centra voor het ogenblik. Zij hadden gehoord over een collectieve vlucht voor hen, maar dat schijnt uitgesteld te zijn. Ze worden een voor een uitgezet op civiele vluchten.
Op 19/11 werd zo een vrouw door elf mensen van de federale politie op een vliegtuig gezet , geboeid, zonder dat ze iemand kon verwittigen.In Kinshasa geraakte ze onmiddellijk in een gevangenis van Kinshasa.
De meeste gedeporteerden naar Kinshasa zullen hetzelfde lot ondergaan. Voor de congolese autoriteiten is asiel gaan vragen, gelijk aan deelnemen aan een oppositie partij.
Vandaag hebben we vernomen dat Meneer B werd geisoleerd voor een vlucht naar Kinshasa op vrijdag. Hij werd hem niet de reden gegeven van die maatregel en kon hij zijn advokaat niet bellen!
Hij zal op de vlucht SN 351 gezet worden , naar Duala en daarna KInshasa en zal tenslotte wschl in de gevangenis in Kinshasa geraken.
Afspraak om 8 uur 30 aan de vlieghaven om dit proberen te beletten of Fax, mail sturen naar de verantwoordelijken
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre : info@premier.fed.be
// Fax 022173328, 025126953
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur : milquet@lecdh.be
milquet@milquet.belgium.be
/ Fax: 022380129, 025048500, 025048580
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice : info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Tél 02 542 80 11 // Fax : 02 542 80 03Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre
Tweede uitzettingspoging naar Kinshasa op vrijdag 21/11
De strijd van de Congolezen in de detentiecentra :
Sinds de collectieve uitzetting van 10 Congolesen in aanwezigheid van onze minister De Crem op 27/10/2013 , zijn een dertigtal Congolese mannen en vrouwen nog steeds opgesloten in onze detentiecentra, met het oog op uitzetting .
Sommigen hebben gehoord dat er een nieuwe collectieve vlucht zou worden geregeld voor hen.
Zoals voor de 10 Congolezen die zijn uitgezet op 27/10/2013, bestaat ook voor de volgende groep die uitgezet zal worden het gevaar van een gevangenisstraf of achtervolging door de ANR ( National Intelligence Agency ) in Kinshasa.
Op vrijdag 08/11/2013 hebben een afgevaardigde van de ambassade van de RDC , vergezeld door vertegenwoordigers van de Dienst Vreemdelingenzaken en het CGVS met een groot bataljon van politie-mensen een bezoek gebracht aan mensen die opgesloten zitten in het gesloten centrum. Reden van dit bezoek was hen ondervragen en “identifieren”.
Een van de vermeende Congolese vroeg aan hen of asiel nog bestond. Het antwoord hierop luidde: ” Dat is een grote vraag , meneer! “
Velen van hen zijn nog steeds in beroep voor hun proceduren: de delegatie antwoordde systematisch dat ze daar niet meer info over hebben!
Een Angoleze man kreeg een laissez passer voor de RDC geleverd door de ambassade van Congo. Hij werd in een isoleercel geplaatst ter voorbereiding op een eerste uitzettingspoging naar de RDC. Hij weigerde dit met al zijn krachten gedurende verschillende uren en werd tenslotte door 12 cypiers met geweld alsnog naar de isoleercel gebracht. De volgende dag reden ze hem naar de vlieghaven. Hij weigerde verder zijn uitzetting en werd terug naar het centrum gebracht.
Hij voelt zich hopeloos, en tengevolge het gevaar van deportatie naar de RDC en de behandeling die hij onderging in het centrum, overweegt hij een vrijwillige terugkeer naar Angola. En is hij dus ook bereid om alles wat hij hier opgebouwd heeft achter te laten.
Een Congolese man werd gearresteerd in zijn kamer in een open centrum van het Rode Kruis en naar een gesloten centrum gebracht.
Een vrouw, gevangen sinds meer dan drie maanden is wanhopig. De reden hiervoor: ze kreeg een ticket voor een vlucht naar de RDC. Ze vraagt zich af of ze dit zal accepteren, ondanks de ernstige risico’s dat ze oploopt in haar land. Zij is volledig uitgeput.
De Afghanen:
Deze week zijn vier jonge Afghanen,voor zover wij weten, gedeporteerd naar Kabul.Mensen van het steuncomité voor de Afganen waren op de luchthaven aanwezig om de situatie van de Afghanen aan de passagiers van de vermeende vlucht te kennen te maken.Helaas worden de data, tijden en vliegtuigmaatschappijen voor deze uitzettingen regelmatig door Vreemdelingendienst gewijzigd. Juist om dergelijke acties te voorkome .
Leden van het steuncomite organiseerde een actie op de luchthaven met een spandoek “Stop deportatie ” en een toneelstuk rond protest tegen de uitzettingen .
Op dezelfde plaats werd op 9/11 – weeral – een psychisch gestoorde man in een cel geplaatst.Zijn medegevangenen begonnen een hongerstaking om hiertegen te protesteren.De directeur heeft zeer snel de man uit de cel gehaald en de gevangenen stopten hun actie .
Op 10/11 schijnt het dat een aantal cypiers hebben gestopt te werken. Ze zouden dat werk beu zijn!
En op 11/11 is er weer een man aangekomen die psychisch heel zwaar gestoord is!
Gesloten centrum 127 bis:
Op 9/11 probeerde een man te ontsnappen. Hierop kwam de politie met man en machttussen en de man werd terug opgepakt.Gevangenen hebben de neiging nogal lacherig te doen over de inzet van zulk een politiemacht voor “een kleine ontsnapping”.
Veel Afghanen en Congolezen zijn opgesloten in de 127 bis. De angst voor gedwongen/collectieve uitzettingen is enorm !
Geschreven getuigenis van een dame die werd uitgewezen op 06/10/2013.
Sinds mijn aankomst in het gesloten centrum te Brugge, op de ochtend van 06/10, is alles verschrikkelijk. Geen ontbijt zoals gewoonlijk en dit met kwaad opzet, opdat ik zo zwak mogelijk zou zijn. Alles zag er naar uit dat ik naar de elektrische stoel gebracht zou worden, zonder dat ik iets verkeerd gedaan had. Ik ben aangekomen op de luchthaven van Zaventem met een angstig gevoel in mijn maag. Er viel geen minuut te verliezen, alles was nauwkeurig gepland. De woorden die ik hoorde en de gezichten die ik zag die ochtend, vergeet ik nooit meer – wat ik ook zal doen.
“Je keert vandaag niet terug naar het centrum”, zei een federale politie-agent tegen mij. Hij besloot met de woorden: “Het is gedaan voor jou. Het is aan jou te kiezen tussen leven en dood door kalm te blijven in het vliegtuig. In elk geval: ik heb mijn orders gekregen. Het zal echt een vreselijke dag worden voor jou, een die je nooit meer zal kunnen vergeten? Wij hebben bij alle vliegtuigmaatschappijen een plaats voor jou gereserveerd, en drie agenten zullen zorgen voor jouw escorte naar Togo.”. Hij ging nog door: “Als je uit één vliegtuig zou kunnen ontsnappen, dan zetten we je op een ander. Zelfs al zou het betekenen dat je twee dagen hier op Zaventem zou moeten doorbrengen, we zullen ervoor zorgen dat je terugkeert naar Togo en daar kunnen we niet over onderhandelen.”. Hierop heb ik rustig gevraagd of ik de toelating kreeg om mijn advocaat te bellen. Uiteindelijk kwam één van de politieagenten naar mij met een laissez-passer. Ik dacht er aan na te kijken of de vlag van mijn land, of op zijn minst de handtekening en naam van de ambassadeur van Togo in België vermeld waren. In de plaats ervan zag ik het logo van de EU. Ik zei tegen mezelf dat ik wist dat ze me naar Afrika zouden uitwijzen, of misschien zouden ze me doorheen Europa laten reizen.
Bij het aankleden, na gefouileerd te zijn, deden twee agenten me een pamper aan. Omdat ik tijdens mijn laatste deportatie in het vliegtuig zou geplast hebben. Ik vroeg hen wat dat mij zou hebben opgeleverd om in mijn broek te plassen in het vliegtuig…
De uitzetting
De woorden van S op de luchthaven van Lomé gericht aan het hoofd van het escorteteam: “Jullie hebben me vastgebonden met – laten we zeggen – een ‘Franse gordel’ en het me onmogelijk gemaakt om zelfstandig te wandelen; jullie hebben me ondersteund en waren met twee om dat te doen! Eén keer in het vliegtuig, was het zelfs niet genoeg om me vast te binden; jullie hebben zelfs mijn voeten en handen aan die van jullie vastgemaakt en aan de zetel om me zo te immobiliseren. Maar het verschrikkelijkste was mijn nek (een zeer gevoelig deel van het lichaam), jullie hebben met al jullie krachten mijn hoofd naar beneden geduwd, zodat jullie mijn woorden, mijn kreten, mijn verhaal en jullie ontvoering verborgen zouden blijven. Dit is afschuwelijk! Jullie waren met z’n elven in het vliegtuig met mij. Er moest een stewardess tussenkomen om te zeggen dat “de passagiers beginnen in te stappen, en alleen zij die haar begeleiden in de lucht mogen blijven.” Maar zodra ik zei dat jullie me vastbonden, en dat ik eigenlijk ontvoerd was, zijn de agenten weergekeerd om te voorkomen dat passagiers foto’s zouden nemen en de scène filmen. De commissaris van de luchthaven was er ook, en hij was het die de passagiers vertelde “het is niet waar wat ze zegt, ze doet dit om jullie aandacht te trekken.” Zelfs een stewardess heeft gereageerd door op hem toe te stappen en zacht te zeggen (en dit heeft mij erg verbaasd) “Ze zegt dat er een klacht loopt, en dat je haar uitzet om geen reactie op deze klacht te hebben. Als het waar is wat ze zegt, heeft u niet het recht.” En jullie hebben allen geantwoord dat ik onzin vertelde, gewoon omdat ik niet terug naar huis wilde gaan.
En jullie gingen ver deze keer: de passagiers die mij verdedigden, die jullie methode vreselijk noemden, en die eisten dat ik uit het vliegtuig werd gelaten, werden op hun beurt uit het vliegtuig gezet. Een stewardess kwam terug en zei: “Goed, de luidruchtige passagiers zijn eruit gezet, zij vormen normaal gesproken geen probleem meer. Binnenkort sluiten we de deur”. Ik kon er mijn leven bij verliezen!
Die 6 oktober heb ik nog gezien en beseft hoe anti-vreemdelingenzaken tekeergaat tegen een persoon, hoe ze bereid zijn illegaal te werk te gaan, te bedriegen, om elke regel en wet met de voeten te treden; met als doel : naar mijn land terugkeren, dood of levend. Ze leggen zich geen beperkingen op. Het ministerie van buitenlandse zaken beschuldigt ons van illegaal te zijn, maar wat ze op die zondag 6 oktober 2013 deden, is veel meer illegaal.
In Lomé
Ik kwam aan in Lomé (Togo) om 3u27 ‘s morgens lokale tijd, met een escorte van drie agenten (2 mannen en 1 vrouw). Eenmaal in de lobby van de internationale luchthaven van Lome waar de controle plaatsvindt, zag een officier van de Togolese politie die de registratie doet, dat ik leed. Hij verliet zijn post, kwam naar me toe en vroeg wat er gebeurd was. Ik bleef zwijgen. Ik was erg bang, bang dat hij me direct naar de gevangenis zou sturen omdat mijn paspoort verlopen was. Hij drong aan en zei, “Voordat we de escorte laten weggaan, moet ik weten waarom je pijn hebt, want je kan je nek nauwelijks bewegen.” Verzwakt liet ik hem de sporen van de aanval op mijn onderarmen zien. Geschokt wendde hij zich tot de drie escorte-agenten en zei: “Ik begrijp dat u haar uitzet uit uw land , maar haar op die manier verwonden, daar sta ik versteld van. Het is hier geen vuilbak waar jullie je geweld kunnen veroorloven en onze burgers trauma’s bezorgen en ze hier achterlaten,” vervolgde hij droog. “Ik moet uw paspoort in beslag te nemen,” zei hij. “Jullie brengen de vrouw naar het ziekenhuis voor verzorging, ofwel keren jullie terug met haar naar België.”
Ik kon het bijna niet geloven, eindelijk iemand die durft te spreken… iemand die de waarheid in hun gezicht vertelde, dat ze niet het recht hebben, dat ze geen rechten mogen schenden. “Neem haar mee naar het ziekenhuis.” Een escorte-agent, waarschijnlijk het hoofd van de missie, opent zijn koffertje en haalt er een medisch formulier uit dat hij aan de politieman geeft terwijl hij zegt: “Een arts werd geraadpleegd en ze is kerngezond. ” En de politieman antwoordde zonder een blik te werpen op het medisch dossier: “Wanneer werd de dokter geraadpleegd?” Het hoofd van de missie antwoordde: “Aan de voet van het vliegtuig.” “Pure leugens,” fluisterde ik.
Later wanneer ik het medisch dossier in kwestie las, zag ik dat het gedateerd was op 4 oktober, terwijl ik in Lomé aankwam op 7 oktober. Geen enkele dokter had me onderzocht, noch in het centrum ‘s ochtends voor het vertrek, noch aan de de voet van het vliegtuig, zoals de escorte-agent beweerde.
De escorte-agent voelde dat de politieagent echt vastbesloten was om me naar het ziekenhuis te laten brengen. Hij doorzoekt zijn zakken en zegt aan de politieagent: “Ik zal u geld geven.” Geërgerd antwoordde de Togolese politieagent: “Ik heb geen geld nodig, en wat ik u al 40 minuten vraag, is niets anders dan zorg te dragen voor deze dame die u ongetwijfeld mishandeld hebt, anders zou u niet proberen om me om te kopen. Het is verschrikkelijk wat u doet, weet u dat? “. Ik begrijp dat u haar uitzet, maar in dergelijke omstandigheden is het ondenkbaar, onaanvaardbaar en krankzinnig!” besluit hij. “Ik werk hier in Togo in de immigratiedienst, en ik weet tot wat jullie in staat zijn.”
Het hoofd van de missie van de escorte slaat een andere toon aan en zegt: “Wil u zien waarmee we haar hebben vastgebonden? Het is een riem,” en hij haalt de riem uit zijn koffer. Geïrriteerd kon ik mezelf niet inhouden:
“Het is waar! Het was zo gewelddadig dat uw schoen kapot ging, en dat u andere schoenen moest aantrekken voordat we in Casablanca aankwamen. Jullie lachten alle drie in plaats van te huilen. Jullie waren zelfs bereid om mijn leven af te nemen, en waarom? Het verliezen van een verblijfsvergunning of het ontbreken ervan?”
De politieagent is volledig verbijsterd, en zegt: “Ze is toch legaal naar België gekomen, ik heb het visum in het paspoort gezien, en u brengt haar terug in deze toestand? Dat is onwaardig voor een rechtsstaat zoals België. Brussel geeft ons lessen van post-electoraal gedrag en mensenrechten, Brussel berispt ons over geweld na de verkiezingen in Togo… Van datzelfde Brussel komt een landgenote helemaal overhoop terug, beschadigd, misbruikt en getraumatiseerd? Ongelofelijk. Met alle respect: ofwel laten jullie haar verzorgen, ofwel keren jullie met haar terug naar België voor een behandeling”, en hij ging naar zijn kantoor, waar hij me plaats liet nemen. Het hoofd van de missie kwam terug naar ons en zei: “Ik moet contact opnemen met onze ambassade die alles zal regelen.”
De ere-consul van België in Togo kwam aan in de luchthaven van Lomé rond 6u lokale tijd. Ze stelt zich voor en zegt dat ze garant staat om me naar het ziekenhuis te brengen.
Om 6u20 precies kwamen we aan bij de dokter van de luchthaven met de consul en de politieagent. De dokter ontvangt mij en verwijst mij naar een gynaecoloog en een trauma-arts voor meer passende zorg.
Een gynaecoloog omdat tijdens het fouilleren een federale agent haar vinger in mijn vagina stak. Ze droeg een latex handschoen. Ik vraag me af wat ze daar zocht.
Het is onmenselijke en vernederende behandeling die mijn verstand te boven gaat.
Een paar minuten later worden we naar de Togolese nationale politie geleid met de consul. Daar word ik gehoord. Ik heb zelfs klacht ingediend tegen de drie federale agenten van de escorte waarvan ik de namen nu ken voor recidive.
De drie agenten van de escorte zullen de volgende ochtend worden opgeroepen door de Togolese nationale politie voor hun getuigenis.
Duizend en een vragen tollen in mijn hoofd. Waarom zoveel geld verspillen voor één uitzetting, terwijl de persoon niet veel kost aan het land? Ik leefde bijna 6 maanden in het gesloten centrum van Brugge waar ik dagelijks een indrukwekkende som geld kostte aan de Belgische Staat. Wat is het nut van deze verspilling? Is het doel van de uitzetting om de wet toe te passen ten koste van het verliezen van de waarden van een rechtsstaat zoals België? Ik heb een vriendin in het detentiecentrum van Brugge die placht te zeggen: “Als een mens illegaal wordt bevonden op aarde, waar is dan zijn plaats?”
Een nieuwe bedreiging voor een collectieve uitzettingsvlucht naar de RDC.
De Congolese ambassadeur komt op vrijdag 8/11 aan de 127bis om de 20 congolese mensen te bezoeken en identificeren , 7 vrouwen en 13 mannen .
Een paar citaten van de gevangenen :
” Het is ontploffend hier “
” We moeten nu of nooit in Aktie komen ! “
” Als ik naar huis ga, ben ik dood ! “
” Kun je je voorstellen ?: Aankomen met handboeien op een militaire vlucht in Kinshasa : het zal het einde van mijn vader betekenen Hij is een afgedankte militair.”.
” Uw politici werken met de ANR (nationale inlichtingendienst),wist je dat niet? “
” Beschamend “
” Zijn wij, Congolezen, een handelswaar geworden voor het beleid tussen ons land en België ? “
” Bestaat Asiel hier nog? “
Velen zeggen dat ze een antwoord op hun asielaanvraag of op hun beroep niet meer ontvangen: of zullen ze die krijgen als ze het vliegtuig binnenstappen, als het te laat is?.
” Er zijn niet langer antwoorden op onze asielaanvragen “
” Er is geen justice in je landen “
En een aantal suggesties :
“We moeten marcheren op de Dienst Vreemdelingenzaken”
De vlammen van woede worden aangewakkerd in de kou van de gesloten centra. De vlammen raakten de lakens inéén van de cellen van Vottem deze maandagavond. Vanaf dan klonken de stemmen die tegen de detentieomstandigheden opkwamen luider en luider. Ongeval of daad van rebellie, who cares. Het feit blijft dat de repressie voortduurt. De politie heeft vijf mensen in een isolatiecel gegooid. Een van hen werd vrijgelaten, terwijl er van de vier anderen geen nieuws was tot dinsdagavond. De robocops sloegen ze natuurlijk verrot voordat ze terug naar hun cel werden gebracht. We weten nog steeds niet in welke toestand deze mensen zich bevinden, en of ze gewond zijn.
Het is moeilijk om te vechten en de hoop niet te verliezen vanuit een afschuwelijk cel. En de praktijk van het isoleren is bedoeld als laatste klap om iemand te breken.
Laten we de vonken niet doven, laten we onze vlammen verenigen.
Update 08/11: Ze waren met zes om te praten met de passagiers s’morgens vroeg. We hebben geen enkele nieuws en onze vriend Afghaan antwoordt niet meer!
Het is de vierde Afghaan die in een week tijd zo verdwijnt!
Sinds enkele weken worden er bijna dagelijks Afghanen, opgesloten in gesloten centra, uitgezet.
De uitzettingen verlopen in het grooste geheim en indien sommigen de uitzetting weigeren,
worden ze volstrekt illegaal dezelfde dag op een andere vlucht gezet.
Eén onder hen, 24 jaar, zal morgen, donderdag 07/11 een tweede poging tot uitzetting ondergaan.
Vlucht naar Amsterdan Schiphol 08h15, KL 1722
Daarna van Schiphol vlucht KL 871 naar New Delhi, vertrek 13:15
Wie aanwezig kan zijn: afspraak op de luchthaven van Zaventem om 06u15 om de passagiers te informeren.
tel 070222466, 070225335,FAX 070222480KLM, Netherlands 0031(0)205459780, 0031(0)4747747
Dear Sir, Madam,
A Belgian organization just let me know that a young asylum seeker would be brought back from Belgium to Afghanistan tomorrow ( November the 7th). It seems that his “travel” will begin with KLM flights :
I guess you know that Afghanistan is a country where there is still the war. An Afghan man who was about 20 years old was killed there some months ago after he was sent back in his country by Belgian authorities that considered that there was no danger for him there.
I also guess you have a family, maybe children… If it was one of your own brother or child, would you accept he would be sent back in such a country ? This is not human to do this to him !
I then ask you to refuse to take this asylum seeker in your planes. Don’t collaborate with Belgian authorities !
Thanks a lot for paying attention to my request. Voorbeeld van mail/fax door te sturen
mail en fax de verantwoordelijken:
De heer M. F. Roosemont,Directeur dienst Vreemdelingenzaken T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 ,
Bur_Presse@dofi.fgov.be
De heer Elio Di Rupo, Eerste Minister
info@premier.fed.be
Fax022173328, 025126953
Mevrouw Joëlle Milquet, Vice Eerste-Minister en Minister van Binnenlandse Zaken:
milquet@lecdh.be
milquet@milquet.belgium.be
Fax: 022380129,025048500,025048580
Mevrouw Maggie De Block, Staatssecretaris voor Asiel, Migratie en Sociale Integratie,
Deze informatie werd verzameld op basis van getuigenissen van mensen die uitgezet of opgesloten zijn .
Dertig migranten uit Congo werden naar het gesloten centrum 127 bis gebracht voor voor een collectieve uitzetting op 27/10 naar de RDC : 10 van hen werden daadwerkelijk uitgezet. De overige 20 waren administratief niet in orde om een uitzetting te ondergaan en zitten nog steeds in het gesloten centrum 127 bis!
De 10 mensen werden uitgezet in een militair vliegtuig met 110 parachutisten, en naar verluidt, Pieter De Crem in persoon!
Aangezien er nog plaatsen over waren in het vliegtuig, zou de minister voorgesteld hebben aan Vreemdelingenzaken om enkele uit te zetten Congolezen mee te nemen.
Het lijkt erop dat sommigen weerstand geboden hebben in het vliegtuig, en dat er geweld gebruikt werd.
Bij aankomst in Kinshasa werden ze overgedragen aan de Congolese autoriteiten met hun asieldossier. Zij werden lange tijd vastgehouden.
Een oproep van Kinshasa op 28/10/2013 om 19:43 :
Hoe was de vlucht : “Ik kan u niets zeggen, we waren met tien en 110 Belgische para’s in het vliegtuig.”
U bent nu vrij. “Niet echt. Ik kan je niets vertellen…. ”
Ze werden uiteindelijk vrijgelaten.
MAAR de volgende dag zijn soldaten hen thuis komen oppakken. Momenteel zijn er vier mensen onder arrest.
SMS deze 31/10/2013 : “De ANR agenten zijn op zoek naar de kamaraden die uitgezet werden afgelopen zondag, ze moesten vluchten.”
We moeten waakzaam blijven: in juni werd een tweede collectieve vlucht georganiseerd een week na de eerste, na de dossiers van uitzetting te hebben geregeld van hen die niet uitgezet konden worden (20 mensen)!
De vrouwen:
Vijf vrouwen opgesloten in Brugge werden zaterdagochtend 26/10/2013 meegenomen naar het detentiecentrum 127bis. Twee van hen werden uitgezet. Drie anderen zijn teruggebracht op maandag 28/10 naar het centrum van Brugge. Ze brachten meer dan 36 uren door “in een betonnen ruimte, een betonnen bed, een kraan en een toilet. We moesten drinken uit onze handen. Het was verschrikkelijk en heel erg lang, vooral omdat we niet wisten wat er zou gebeuren.”
Een van hen stond niet op de lijst van de gedeporteerden. Ze begrijpt niet waarom ze werd genomen en bleef de hele tijd, 36 uur lang, in twijfel.
Een vrouw van het Centrum 127bis werd vrijgelaten .
Meneer B is Algerijn. Hij is opgesloten in het gesloten centrum van Vottem en ga zijn tweede uitzettingspoging ondergaan.
Hij woont in Frankrijk sinds zijn 14 jaar bij adoptieve ouders . Zijn adoptie werd nooit herkend door de Franse autoriteiten.
Zijn adoptieouders zijn zeer ongerust en willen naar het vlieghaven komen om de uitzetting te beletten. Het zal zijn tweede uitzettingspoging zijn met escorte
Vlucht 4847 17 u 10, 31/10/2013, van Charleroi naar Alger Thomson Airways
Afspraak om 15u 10 in Charleroi ( dit is een première) om dit allemaal uit te leggen aan de passagiers
Update 29/10: hij zit in Kaboul, volledig verloren en kan niet verder naar zijn dorp want de weg is te gevaarlijk. Hij is heel ongerust voor zijn broer van 19 jaar die in Belgie achter gebleven is. Wij hebben contact genomen die hem gaan proberen terug te vinden in Kabul.
Een jong Afghaan die sinds drie maanden opgesloten is in het 127bis werd uitgezet. Hij werd op een eerste vlucht gezet s’morgens. Gezien hij deze uitzetting weigerde, werd hij met dwang dezelde dag op een ander vlucht gezet, vergezeld van een escorte.Hij zei ons dat hij in Kabul in gevaar was!
De 162 Afghanen die in de loop van de week met geweld gearresteerd werden, zijn nu vrijgelaten omwille van een tekort aan plaatsen in de gesloten centra (link: yahoo.skynet.be/actualites/politique/
Heel veel andere Afghanen die niet deelnemen aan de akties worden echter de laatste weken gearresteerd en opgesloten, alsof een wraakaktie moet ondernomen worden. Momenteel zijn er meer dan vijftig van hen opgesloten.
Als ze geen passpoort of laissez passez hebben om hen uit te wijzen, wordt hen een “Europese” passpoort geleverd, waarvan de legaliteit in twijfel wordt getrokken door de advocaten.
De uitwijzingen gebeuren strikt geheim (er zijn deze week twee uitwijzingen geweest waarvan we kennis hadden, waarschijnlijk zijn dit er meer…). Ze krijgen hun vliegticket niet,zoals de wet het verplicht, en weten niet op welke vlucht ze zullen gezet worden. Dat kan via Amsterdam, Istanbul, Moscou,… zijn.
Een van hen sprak zelfs over een spuit die hij voor zijn vlucht zou gekregen hebben. Hij is in Moskou wakker geworden. Dit is echter allemaal zeer moeilijk om te verifiëren, aangezien hij na dat laatste bericht verdwenen is.
Zou de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) schrik hebben van een invasie van de luchthaven bij een van de uitwijzingen?
De twee maatschappijen die aan die uitwijzingen mee werken zijn KLM en Turkish Airlines, ook SN Brussels Airlines zou dit doen, maar minder frequent.
Voor mensen die zich gemakkelijk en snel kunnen verplaatsen, stuur ons uw GSM nummer naar gettingthevoiceout@riseup.net. Als we het uur van een uitwijzing te weten komen, sturen we u een SMS om naar de luchthaven te komen..
Vele congolese vrouwen en mannen worden in de verschillende centra in Belgie geisoleerd en gebracht naar Zaventem om in een vliegtuig gezet te worden op 27 october.
De details van de vlucht kennen we natuurlijk niet
Er is een oproep om te protesteren aan het gesloten centrum127 bis om 10 uur deze zondag
De 162 Afghanen die in de loop van de week met geweld gearresteerd werden, zijn nu vrijgelaten omwille van een tekort aan plaatsen in de gesloten centra (link: yahoo.skynet.be/actualites/politique/
Heel veel andere Afghanen die niet deelnemen aan de akties worden echter de laatste weken gearresteerd en opgesloten, alsof een wraakaktie moet ondernomen worden. Momenteel zijn er meer dan vijftig van hen opgesloten.
Als ze geen passpoort of laissez passez hebben om hen uit te wijzen, wordt hen een “Europese” passpoort geleverd, waarvan de legaliteit in twijfel wordt getrokken door de advocaten.
De uitwijzingen gebeuren strikt geheim (er zijn deze week twee uitwijzingen geweest waarvan we kennis hadden, waarschijnlijk zijn dit er meer…). Ze krijgen hun vliegticket niet,zoals de wet het verplicht, en weten niet op welke vlucht ze zullen gezet worden. Dat kan via Amsterdam, Istanbul, Moscou,… zijn.
Een van hen sprak zelfs over een spuit die hij voor zijn vlucht zou gekregen hebben. Hij is in Moskou wakker geworden. Dit is echter allemaal zeer moeilijk om te verifiëren, aangezien hij na dat laatste bericht verdwenen is.
Zou de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) schrik hebben van een invasie van de luchthaven bij een van de uitwijzingen?
De twee maatschappijen die aan die uitwijzingen mee werken zijn KLM en Turkish Airlines, ook SN Brussels Airlines zou dit doen, maar minder frequent.
Voor mensen die zich gemakkelijk en snel kunnen verplaatsen, stuur ons uw GSM nummer naar gettingthevoiceout@riseup.net. Als we het uur van een uitwijzing te weten komen, sturen we u een SMS om naar de luchthaven te komen..
Aref Hassanzada, een jonge Afghaanse asielzoeker had tot vier keer asiel aangevraagd in België. Telkens werd zijn aanvraag geweigerd. Hij keerde terug en werd gedood in Afghanistan.
Aref
Aref vroeg voor het eerst asiel in 2009. Hij was uit Afghanistan gevlucht omdat zijn leven in gevaar was. De Belgische staat geloofde zijn verhaal niet. Na de vierde afwijzing in 2012 besloot Aref terug te keren.
De Belgische staat beschouwde hem als een leugenaar, op zijn werk werd hij uitgebuit en de meeste van zijn nachten bracht hij door in de stinkende gangen van het Brusselse Noord Station. Een jaar na zijn terugkeer naar Afghanistan werd hij vermoord door een militiegroep. Heel waarschijnlijk Taliban. Het wordt momenteel onderzocht. Een ding staat vast: hij heeft niet gelogen.
Het verhaal van Aref is een van de weinige verhalen die we te weten komen. In dit geval dankzij een vriend van hem die momenteel in België verblijft. Als die vriend er niet was geweest dan hadden we nooit iets over zijn dood vernomen. Hoe zit het met die honderden andere mensen die België terug heeft gestuurd naar landen zoals Afghanistan, Irak en Somalië? We weten het niet en zullen het nooit te weten komen.
De perfecte schoonzoon
Als er een verhaal in de schijnwerpers komt te staan, zoals dat van Parwais of Navid dan staat en valt alles met hun individueel verhaal. De media en politici herleiden het hele asielproblematiek tot een verhaal.
Het is een bewuste tactiek. Emopolitiek en emojournalistiek noemt men zoiets. De echte pijnpunten van het beleid worden niet aangekaart. Het is veel makkelijker om de publieke opinie te bespelen met individuele verhalen op het niveau van emoties.
Parwais en Navid moesten terug naar Afghanistan ondanks het feit dat ze hier geïntegreerd waren en een leven hadden. Zoals u en ik. Verontwaardiging alom. En terecht.
Toen bleek dat ze niet de ideale mens waren (alsof die bestaat) verdween die verontwaardiging al even snel. Elk klein detail werd uitvergroot. Neen, Navid noch Parwais waren de perfecte schoonzoon in onze ogen. Als minderjarigen hadden ze een misstap begaan.
Maggie heeft gelijk. Alleen de perfectie heeft plaats in ons land. Wie de kleinste leugen vertelt of ooit ruzie heeft gemaakt, heeft hier niets te zoeken. En als één (Afghaan in dit geval) zoiets doet, is dat een teken aan de wand. Ze zijn allemaal hetzelfde. Doe maar Maggie, stuur ze terug. Zo erg gevaarlijk is het trouwens ook weer niet in Afghanistan.
Afghanistan: veilig voor Afghanen, onveilig en ‘uiterst problematisch’ voor al de rest
Het reisadvies voor Afghanistan op de website van ministerie van Buitenlandse Zaken luidt: ‘De veiligheidssituatie in Afghanistan is uiterst problematisch. Alle reizen van toeristische aard naar Afghanistan worden volledig afgeraden.’
Afghanistan is al een aantal jaren op verschillende lijsten het tweede gevaarlijkste land ter wereld. Alleen Somalië doet slechter. En toch: als we de staatssecretaris voor Asiel en Migratie mogen geloven, is Afghanistan veilig. Eergisteren (15/10) werd een provinciegouverneur vermoord door de Taliban. In een moskee nota bene. Een paar dagen geleden werden twee kinderen van 8 en 10 jaar oud gedood door de Taliban. De kinderen werden verdacht van spioneren voor de overheid. Ja, Maggie, gelijk heb je: het is veilig in Afghanistan.
Mythes in het land van melk en honing
Veel mensen zijn ervan overtuigd dat (bijna) alle Afghanen naar België willen komen. ‘Het land van melk en honing’ om procureur Yves Liégois even te citeren. De cijfers van Het Hoog Commissariaat voor de Vluchtelingen (UNHCR) ontkrachten dergelijke mythes.
De overgrote meerderheid van de Afghaanse vluchtelingen verblijft in Pakistan en Iran. Bijna 2 miljoen Afghaanse vluchtelingen verblijven in deze twee landen. Alleen een klein deel heeft de middelen en de kans om naar het Westen te vluchten. In 2012 ging het in totaal om 37.774 asielaanvragen in ontwikkelde landen. De top drie bestemmingen zijn Duitsland (7.500), Zweden (4.750) en Turkije (4.400). In België waren het afgelopen jaar slechts 2.600 asielaanvragen door Afghanen. Sinds Maggie De Block minister is geworden, twee jaar geleden, hebben in totaal 4.680 Afghanen asiel aangevraagd.
Alle Afghanen naar het land van melk en honing, zei u? Afghanistan telt 30 miljoen inwoners.
Ook goed om te weten. 5.7 miljoen vluchtelingen zijn de afgelopen 10 jaar teruggekeerd naar Afghanistan. Anderzijds gaat het de afgelopen jaren vooral achteruit met de veiligheid in Afghanistan. Dit is te zien aan de cijfers van mensen die intern binnen het land moeten vluchten onder druk van de Taliban. Alleen dit jaar hebben er meer dan 600.000 mensen hun huis moeten verlaten door de gevechten en het geweld van de Taliban. De meeste van deze mensen eindigen in kampen rond de hoofdstad Kaboel.
In 2014 gaan de VS zich terugtrekken uit Afghanistan. Mensen vrezen dat de onveiligheid alleen maar zal toenemen omdat de Afghaanse regering de situatie niet onder controle krijgt en de Taliban steeds meer terrein wint. ‘We verwachten dat het aantal vluchtelingen zal stijgen’, zegt Jamahir Anwari, Afghaans minister van Vluchtelingen. Begrijpelijk als de onveiligheid zo groot is. UNCHR bericht zelfs over vluchtelingen die terugkeren naar Afghanistan maar omwille van het gevaar toch weer gaan vluchten.
Het is geen toeval dat de Afghanen die gedeporteerd worden uit België of andere landen meestal moeten onderduiken. Zoals Parwais. Of Navid die niet buiten durft te komen. Kunnen we hen kwalijk nemen dat ze bang zijn in het tweede gevaarlijkste land ter wereld?
Uitgedoofd verzet
Maggie ligt er in elk geval niet wakker van. Het huidige beleid van de Belgische overheid, uitgestippeld door Maggie, is zoveel mogelijk mensen terugsturen. Dit gebeurt op twee manieren. De eerste manier is de deportatie. De tweede manier is de vrijwillige terugkeer, wat eigenlijk een synoniem is voor deportatie. Wie wil nu vrijwillig terugkeren naar Afghanistan? Naar een land in oorlog? Een land waar de onveiligheid heerst?
Mensen gaan op de vlucht, niet voor het avontuur maar omdat ze geen keuze hebben als ze willen overleven. De vluchtelingen betalen duizenden euro’s om in België te geraken. De familie van deze vluchtelingen verzamelt het geld en er worden zware schulden aangegaan. Vluchtelingen riskeren hun leven.
Alleen al in de Middellandse Zee lieten de afgelopen 20 jaar minstens 20.000 vluchtelingen het leven. Hoe durven Maggie De Block en haar collega’s te beweren dat deze mensen vrijwillig willen terugkeren? Een schandalige leugen.
En toch. Maggie doet het. Maar niet zij alleen. Haar beleid krijgt de steun van de regering. De meeste politieke partijen steunen haar ook. Het is pas onlangs door die paar individuele verhalen dat enig verzet zich liet optekenen bij een aantal partijen. Na een aantal dagen was dat snel uitgedoofd. Vanuit die kant zal het verzet tegen dit onmenselijk hard asielbeleid niet komen.
In Zuid-Europese landen is er altijd een traditie geweest van mensen die op straat komen voor de rechten van vluchtelingen en migranten. Zo zijn er regularisaties gekomen in Spanje en Italië. In België komt geen kat op straat ondanks het onrechtvaardig beleid. Die traditie is er gewoon niet.
In België hebben middenveldorganisaties altijd een belangrijke rol gespeeld inzake migratie. Zij hebben tegenwicht geboden aan de politiek. De afgelopen jaren is hier verandering in gekomen. De meeste van deze organisaties die het op papier voor de vluchtelingen en migranten opnemen, hebben de kant van het beleid gekozen. Samen met Maggie zijn ze grote voorstanders van vrijwillige terugkeer.
Een aantal van die organisaties ziet nu pas in wat de gevolgen zijn van het huidige beleid. De vraag is of er iets zal veranderen nu De Block er politiek mee heeft gescoord. Uit het niets is ze tweede populairste politicus in Vlaanderen geworden. Ze gaat niet alleen haar eigen partij, de Open Vld, redden, maar ook Di Rupo. Zo horen we dagelijks van journalisten en opiniemakers.
De realiteit in Afghanistan
Nochtans is het beleid van Maggie De Blok in drie woorden samen te vatten: hard, onmenselijk en onrechtvaardig. Om bij het geval van de Afghanen te blijven. De Afghaanse overheid zou deze repatrieringen moeten weigeren zolang ze niet in staat is om de veiligheid van de mensen te garanderen. De vluchtelingen hebben geen toekomst in Afghanistan.
Ten eerste is en blijft het heel gevaarlijk in Afghanistan. De kinderen zijn hier opgegroeid en soms zelfs hier geboren. Ten tweede wordt degene die Afghanistan verlaat door de gemeenschap ginder in de steek gelaten. Bij terugkeer hebben mensen zoals Parwais en Navid werkelijk niemand. Ze mogen van geluk spreken als ze nog wat familieleden hebben die hen kunnen/willen helpen. Maar meestal is dit niet het geval want die mensen hebben het zelf moeilijk. Ten derde heeft de Taliban een klopjacht ingezet op deze mensen die terugkeren. Veel mannen zijn gevlucht omdat de Taliban hen wilde inlijven. Voor de Taliban zijn deze vluchtelingen verraders. Als ze uit het Westen terugkeren is het nog erger. Deze ‘verwesterde’ Afghanen ziet de Taliban liever dood dan levend.
België moet keuze maken
De advocaten van Aref hebben laten weten dat ze Belgie voor de rechter willen slepen ‘als de familie van de jongeman dat vraagt’. België is meermaals veroordeeld voor zijn behandeling van vluchtelingen. Gezien het huidige beleid moet België een keuze maken. Uit de internationale verdragen en conventies zoals die van Geneve stappen of verantwoordelijkheid opnemen. Dat betekent een beleid voeren dat de rechten van de vluchtelingen garandeert en respecteert. Concreet: deportaties (met inbegrip van de zogenaamde ‘vrijwillige terugkeer’) naar onveilige landen zoals Afghanistan moeten per direct worden stop gezet.
170 zeer gewelddadige arrestaties, een groot deel van hen zullen morgen in de gesloten centra geplaatst worden.
Vandaag waren er nog 50 Afghanen in de gesloten centra waarvan 15 gearresteerd tijdens een vorige betoging, 25 anderen werden tengevolge een beroep voor de rechtbanken vrijgelaten.
Tengevolge de betoging en de arrestaties van vandaag zullen enkele tientallen naar die gesloten centra gestuurd worden.Een gelijk aantal mensen zonder papieren zullen vrijgelaten worden met een bevel het land te verlaten en gaan in de ondergrondse wereld verdwijnen, om ruimte te maken voor de nieuwkomers.
Weldra zullen er alleen Afghanen, tengevolge hun protestbewegingen in de gesloten centra bevinden!(600 plaatsen )
Opsluitingen worden gebruikt als bedreigingen, bedreigingen van uitzettingen uit het land, bedreigingen van onderdrukkingen.
Smoel toe, verdwijn, is het bericht gestuurd naar alle zonder papieren.
Bij haar aankomst in Lomé werd ze naar het ziekenhuis gebracht. Ze diende klacht in, en de drie mensen van de escorte (twee mannen en een vrouw) werden beroofd van hun paspoort door de Togolese autoriteiten en vastgehouden in Lomé. De politie-escorte ontkende bij ondervraging alle beschuldigingen.
Diplomatieke onderhandelingen zorgden ervoor dat de drie mensen van de escorte drie dagen later weer naar ons land mochten terugvliegen.
Mevrouw S verblijft nog steeds in het ziekenhuis met een zwaar cervicaal trauma.
“Er moet een einde gemaakt worden aan dat geweld,” zegt ze ons.
Massa vrijlatingen in de gesloten centra
Na de arrestatie van 42 Afghanen op een betoging in Brussel, werden veel mensen die vastgehouden waren in de detentiecentra vrijgelaten… om plaats te maken voor de Afgaanse nieuwkomers. Indrukwekkende turnover in onze detentiecentra. De mensen die werden vrijgelaten kregen een bevel het land te verlaten meestal binnen de 7 dagen en keerden terug in de clandestiniteit .
De gesloten centra worden gebruikt als een instrument van onderdrukking en intimidatie voor degenen die durven de gevestigde orde te schenden.
Inmiddels zijn meer dan de helft van de gearresteerde Afghanen vrijgelaten en zijn er plaatsen vrijgemaakt voor nieuwkomers…
Een man die legaal in België leeft sinds 20 jaren, werd gearresteerd op het vliegveld en opgesloten in het gesloten centrum de Caricole. Door de dood van zijn vader ging hij naar zijn land en bleef daar meer dan een jaar. Hierdoor werden zijn verblijfspapieren hem ontnomen, zoals onze wetten het bepalen… Zij hebben hem al twee keren proberen uit te zetten naar zijn land van herkomst. Hij wil hier blijven bij zijn vrienden en familie!
Een andere man sinds een paar dagen opgesloten in Vottem , is woedend geworden: hij heeft alles kapot geslagen. Politie, ambulance en een psychiater zijn gekomen en hij werd meegenomen, niemand weet waar naartoe.
“Het is zeer moeilijk om te zien hoe mensen hier zot kunnen worden” zegt een van zijn medegevangenen
Vele nieuwe opsluitingen van mensen van Poolse afkomst!
Laissez passer
Om de deportatie te kunnen uitvoeren, moet de ambassade van het veronderstelde land van herkomst van de mensen een laissez passer aan de Dienst Vreemdelingenzaken uitreiken. Hiervoor worden ze door Vreemdelingenzaken aan hun ambassade gepresenteerd, waar bevestigd wordt of ze inderdaad al dan niet afkomstig zijn uit dat land.
Een getuige vertelt ons:
“Er stonden twee combi’s voor de ambassade, dubbel geparkeerd, één met drie of vier mannen, een andere met een vrouw. Zij bleven allen in de combi’s en één voor één werden ze, geëscorteerd door de cypiers (drie in elke combi) uit de combi gebracht om gepresenteerd te worden aan de consul van de ambassade. Het interview duurde voor elk van hen een paar minuten, tijd die voldoende blijkt te zijn om te bepalen of hij/zij wel of niet van dat land afkomstig is.
Vrijwillige Terugkeer
De chantage om mensen te overtuigen een vrijwillige terugkeer naar hun land te aanvaarden, blijkt meer en meer frequent, dit in samenwerking met NGO’s die de beleidsbeslissingen van Vreemdelingenzaken aangenomen hebben en er moedig mee collaboreren. Zij schijnen actief hieraan mee te werken, overtuigd dat de vrijwillige terugkeer “de beste oplossing voor hen is”. Deze NGO’s werken nauw samen met de overheid aan dat beleid van uitsluiting en vergeten geleidelijk waarvoor ze er zijn. Met dat spel van het “minste kwaad” ondersteunen ze en versterken ze dit beleid.
Een man van Tsjetsjeense afkomst ondertekende een vrijwillige terugkeer naar Moskou, onder de dreiging van te worden opgesloten en geseponeerd in Moskou in geval van gedwongen terugkeer. Hij is erg bang voor deze terugkeer, heeft geen banden met Rusland. We herinneren ons een man die na zijn uitzetting gedurende een aantal maanden op de luchthaven in Moskou gebleven was, omdat hij niet durfde voet te zetten op Russische bodem.
Terug naar huis
Nog steeds veel telefoontjes van mensen die zijn gedeporteerd en naar ons land terugkeren, soms van heel ver.
Zij vonden hun vrienden, hun gezinnen en hun kinderen hier terug. Details zijn hier natuurlijk niet publiceerbaar.
11/10: 23 h, ze zijn hem komen zeggen dat de vlucht geannulleerd is:wschl tengevolge van druk van allen en deze wijd verspreide artikel
De strijd gaat verder!
Tweeëntwintig van de 42 Afghanen gearresteerd tijdens een samenkomst voor het kabinet van Mr Elio di Rupo en opgesloten in de gesloten centra werden vrijgelaten tengevolge een beroep. De rechter en de procureur vonden dat de toestand in Afghanistan verergerd was en dat ze niet naar dat land mochten uitgezet worden.
Voor vijf Afghanen, opgesloten in de 127 bis in Steenokkerzeel, heeft Vreemdelingen dienst esloten hen uit te zetten in de loop van de week, alhoewel hun situatie identiek is .
Een eerste jonge man, waarvan de advokaat geen beroep heeft ingediend, zal morgen vroeg, zaterdag 12/10 een eerste uitzettingspoging ondergaan met escorte, dus zal hij niet mogen weigeren.
Twee vluchten zijn mogelijk morgen zaterdag 12/10
12/10/2013 TK1942 Istanbul 7:50
12/10/2013 KL1722 Amsterdam Schiphol 8:15
Afspraak voor degenen die dat kunnen om 5:50 om tegen de passagiers te praten.
Voor de volgende vluchten in de loop van de week volgen andere mededelingen en akties
Oproep mails, fax naar de verantwoordelijken van deze moorddadige handelingen gedurende heel de week !
Meneer F. Roosemont, Directeur van Vreemdelingendienst
T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Mevrouw S , uit Togo werd gedeporteerd bij haar derde uitzettingspoging door Vreemdelingenzaken deze 6 october in catimini om mobilisatie of weerstand te vermijden !
Zij werd in het gesloten centrum van Brugge geisoleerd op zaterdag 05/10 in de namiddag . Ze is net geslaagd om contacten te verwittigen : zij moest op de vlucht geplaatst worden van 14.35 SN Airlines naar Lomé .
We hadden de oproep tot mobilisatie aan het vlieghaven niet gestuurd omdat deze vlucht geannuleerd was op de website van de luchthaven van Brussel. We dachten naïef dat het goed nieuws was voor S.
Vreemdelingendienst vond echter een andere oplossing om deze dame persé uit te zetten : Zij werd gezet op de vlucht naar Casablanca / Marokko Air om 13 uur 45 , met een verbinding naar Lome !
Een klacht na de slagen bij de tweede poging werd voorgelegd en moest behandeld worden door de rechtbank. Normaal moest deze klacht een uitzettingspoging opschorten.Maar Vreemdelingendienst dacht er anders over.
Een lid van CRACPE werd twee uren lang vast gehouden door de politie tijdens die uitzettingspoging .
De geschiedenis van S. is klassiek . Ze trouwde met een Belg in Togo en verliet alles voor hem . Zij was reeds in Belgie sinds drie jaren . Haar echtgenote verwierp haar onmiddellijk uit haar leven , en verschillende procedures hebben geleid tot echtscheiding . S. verloor haar verblijfsrecht en haar aanvragen tot regularisatie werden afgewezen . Ze vreesde sterk haar deportatie naar Togo , omdat ze een ” gescheiden ” vrouw is, die niet maatschappelijk zal geaccepteerd worden , vooral in haar gezin van herkomst . S. is een slachtoffer van discriminerende procedures in België . Ze zal hetzelfde ondergaan in Togo .
Ze stuur ons een SMS uit Casablanca : ” Ik ben gewond want ik heb gevochten tot het einde…… Duizenden danken , Dank u voor uw inzet, U hebt een zeer nobele strijd . “
En ik verzeker u dat er zwangere vrouwen in het centrum waren. Een vrouw die zwanger was en die haar baby verloor. Een mama van tachtig jaar was ook opgesloten, een oude mama, een oude mama uit Kosovo. Er waren vrouwen boven de zestig die ook werden gearresteerd.
Ze (de cipiers) waren niet vriendelijk, ze behandelden ons als gevangenen.
Zij komen u zomaar ophalen (voor een uitzetting)?
Ja, we worden nooit verwittigd. Het wordt niet meegedeeld, ze nemen je bij verrassing en isoleren je. En als je op de vlieghaven weigert, organiseren ze soms een andere vlucht de volgende dag. Dat is een constante stress.
Er wordt ons verteld dat er een maatschappelijk werker is om ons te helpen, maar ik denk dat het eerder een organisator van de uitzettingsvluchten is. Een maatschappelijk werker wordt verondersteld om u te helpen ethisch, moreel, zeker in deze situatie .
De medische dienst, hoe werkt dat?
Oeps, dat is niet te vertellen! Als je ziek bent, ga je naar de medische dienst, ze geven kleine tabletten, zonder naam en zonder vervaldatum.
En de arts onderzoekt u? Hij doet dat serieus?
We zien de dokter nooit. Er zijn alleen verpleegkundigen die ons zien. Als je de dokter echt wil zien, moet je echt aandringen ( …. ) .
Soms vertellen ze dat je niet moet doen alsof je ziek bent om vrijgelaten te worden.
“Het is heel normaal dat je maagpijn heb, dat je moet overgeven als je zo opgesloten bent. Dit is normaal,” zeggen ze.
Maar het feit dat ze ons plots isoleren zonder te verwittigen om ons op een vlucht te zetten, dat is niet normaal.
Ze zeggen ons dat we onze spullen moeten nemen, maar ik beschouw dat iemand die jaren geleden zijn land heeft verlaten, sinds jaren hier heeft geleefd, niet zomaar met een valies van de ene dag op de andere kan weggestuurd worden (…).
Als je echt wil dat mensen weggaan, organiseer dan hun terugreis met henzelf, met alles wat ze hier hebben, en ze vertrekken.
Wij gaan niet van het ene land naar het andere voor de lol, het is omdat er iets mis is dat we naar een andere land gaan. Anders zouden we niet bewegen.
Iedereen vraagt niet beter van in zijn thuisland te blijven. In het gesloten centrum vragen ze ons constant: “Waarom wil je niet naar huis gaan?”
Ik antwoord gewoon dat de aarde aan niemand behoort.
Niemand heeft gekozen om geboren te worden in een arm of rijk land. Het is het lot. Nu, als je een beetje je situatie kan veranderen… op zoek gaan (naar iets anders ), dat is de reflex van de mens. Zij proberen om hun situatie te veranderen.
Dus , was ik 2 maanden in Merksplas , en tijdens deze twee maanden heb ik gezien dat het een plaats is dat ze centrum noemen , maar het is meer een gevangenis , want we hebben niet het recht om het even wat .
Je krijgt geen goed eten , de plaats is niet proper , de mensen worden ziek . Veel mensen gaan naar de dokter , en er wordt hen verteld dat ze liegen en dat ze moeten weggaan . Dat is altijd wat ze aan de mensen zeggen , en ze maken dat de mensen zich slecht voelen .
We hadden voorzien dat niemand meer zou eten, omdat het eten gewoon kaas en brood was . In de tussentijd gaven ze ons soms iets anders , maar soms is het koud , soms is het droog en je kunt het niet eten , en soms is het eten oud . Om deze reden heeft iedereen in mijn blok besloten niet meer te eten .
Dus 40 mensen stopten met eten .
Toen zeiden we dat aan de directeur en de directeur stuurde ons de politie. Ze zeiden tegen ons als mensen niet eten, zul je zien wat we doen . De politie begon iedereen te slagen ,en bracht twee mensen naar een isoleercel .
Ik vertelde de directeur dat dit niet goed is wat ik hier zie in deze gevangenis , als mensen vragen naar hun rechten , sturen ze de politie .
Dat zijn dingen die je ziet in Nigeria , Egypte , in dit soort landen . Wij zijn in Europa , ze noemen het democratie , mensenrechten , maar mensen kunnen niets vragen .
De directeur vroeg me om een lijst van wat de mensen willen veranderen. Ik zei: OK, ik maakte de lijst en op maandag 1u30 had ik een moment met hem , ik gaf hem de lijst. Hij zei me dat het niet over de lijst ging: “We hebben andere problemen met je , je moet naar een isoleercel want je bent de leider” . Als mensen niet eten wordt allen naar een isoleercel gestuurd. Ze bedreigen ons daarmee .
Na twee dagen in isolatie , werd ik verplaatst naar het gesloten centrum van Brugge .
Mensen worden ziek vanwege het systeem , wat ze doen is niet om je te ontspannen , als ze je kunnen deporteren , deporteren ze je , als ze je vrij kunnen laten , laten ze je vrij .
Wat ze doen met ons is om ons moe te maken , ze doen alles om ons te overtuigen om terug te gaan en te zeggen ik wil terug naar mijn land.
De politiek in het centrum is mensen ziek maken , mense uitputten . De directeur vertelde me ‘ Jullie zijn illegaal in dit land , je hebt geen recht in dit land , je kunt niet vragen om iets in dit land te krijgen .
Wat ik hoorde van de directeur is niet normaal .
Als je iets vraagt, zeggen ze u dat je te veel praat en dat je hier niet mag blijven , dat je niets mag vragen .
Ook in andere centra , worden mensen die om hun rechten vragen in isolatie gezet .
Short report from the deportation centre, from someone inside.
It is very bad in the deportation centre. the deportation centre is more
bad than the prison. if you go to the prison you know why. there is a
reason and the judge tells you what you did wrong.
but people come to the deportation centre for nothing. they take you in
the early morning time, arrest you and bring you to the deportation
centre.
after a couple of days you see the judge who tells if you really get
deported or not. most of the time you get deported.
when you have papers they deport you quickly, the same day or one day
later. if you dont have papers it can take up to fifteen days. they say
they have to ask italy if they want you or not.
there is two times food in the day. at six o clock in the morning and at
twelve o clock. one baguette for four people.
its not clean inside and there are three, sometimes four people in one room.
they hit the people. they did this to me but also to other people, that is
normal. if you do something wrong, they hit you. but they dont tell you
what you do wrong.
they are not friendly, but very racist. they never say nice things and
they never listen to you.
but inschallah they deport me quickly.
Ze verlieten hun land , ongeacht de reden , en vinden na een lange reis , die fataal kan zijn ,de koude en wrede westerse landen , die nog steeds elke dag hun land van herkomst blijven plunderen.
Welcom in de fortresseuropa waarvan de prikkeldraden alle hoop ontneemt. En als iemand hier toch geraakt, zijn hun Agenten daar om hen terug te vinden, hen handboeien, hen opsluiten .
” Je bent niets ”
Ze proberen dat gevoel diep in hun ingewanden te injecteren
” Je bent niets ”
Ze worden als dieren behandeld .
” Je bent niets ”
En opdat ze niet gaan sterven, zwaaien ze hen hun dagelijkse rantsoen van brood en kaas .
Stap per stap volgens een militaire ritme : 20 minuten douches voor 40 mensen , vier douches : 2 minuten per man om proper te blijven ! Stap per stap !
Gewoon om hen te laten lijden , geen medische verzorging .
” Je bent niets ”
En omdat ze toch iets zijn ,Omdat ze dit weigeren , durven sommigen te spreken , proberen aktie te voeren, vanuit hun kooien .
Zoals in Merksplas Vrijdag: ze waren 40 die een hongerstaking begonnen en steun vroegen van buitenuit ,om niet geisoleerd te blijven in het centrum, om hun strijd met de buitenwereld te binden .
En het duurde slechts 4 uren voor dat de robokeufs er waren . Vijf van hen werden met geweld geisoleerd .
Dit heeft hun vastberadenheid niet gebroken , ze zijn nog met 20 om de aktie voort te zetten. Ze schreewen hun vorderingen. Ze werkten er samen aan, ze maakten een lijst van hun eisen die ze aan de directeur van het centrum gaven.
Het enige antwoord dat naar hun gezicht werd geworpen was : “Je bent illegaal , je hebt geen rechten , je hebt niets te vragen . ” : Nog een zesde wordt naar de cachot gestuurd .
Vier dagen van hongerstaking , vier dagen systematische en gewelddadige onderdrukkingen, zes mensen in de cachot geplaatst , een overplaatsing naar een andere detentiecentrum .
Meneer B uit Cameroun wil bij ons blijven. Hij leeft hier sinds 2008. Hij werd gearresteerd in augustus aan de gemeente in Bergen bij een aanvraag tot huwelijk, en werd opgesloten in het gesloten centrum van Vottem
Hij is verliefd en zijn vriendin is zwanger. Ze willen trouwen en dat mag precies niet.,
Hij zal zijn tweede uitzettindspoging ondergaan op 29 september. Hij wil niet weg en vraagt onze hulp om zijn vertrek te beletten.
Brussels Airlines – Flights 351 om 10 u40 naar Douala.
Afspraak om 8u40 om aan de passagiers de toestand uit te leggen
Gesloten centrum ‘De Refuge’: 32 vrouwen, van verschillende origine hebben zich in de kleuren van Nigéria gekleed, hebben zich verzameld en hebben enkele minuten stilte gehouden voor Semira Adamu, daarna hebben ze gezongen voor haar herdenking.
hun boodschap:
“In een seconde werd onze vrijheid gegijzeld. Geboeid en als criminelen beschouwd, verzetten wij ons.
Met als enige wapen onze woorden, tegen het geweld bij de escortes hebben wij enkel onze woorden, alarmkreten…
Semira Adamu, je bent voor ons een toonbeeld van verzet, volhardendheid en bravoure. Je zal altijd in de harten blijven van diegenen die opgesloten worden in gesloten centra. Wij doen verder zoals jij begonnen was.”
(bedankt aan France Arets van het CRACPE die deze boodschap overbracht.)
24/09: vlucht ticket voor Navid werd om 11 uur geannuleerd. Wschl was hij toen al in vliegtuig! We wachten op nieuws van hem
23/09 17 heures
Een tweede Afghaan opgesloten in Merksplas zou op dezelfde vlucht gezet worden
Maggy De Block verklaarde in de pers dat 12 Afghanen werden uitgezet in 2011, 18 in 2012 en 21 in de eerste zes maanden van 2013.
België heeft geen overname-overeenkomst met Afghanistan, in tegenstelling tot andere Europese landen. Concreet betekent dit dat bij terugkeer in Afghanistan, de uitgezette persoon niet door de Afghaanse autoriteiten zal ontvangen worden en geen enkele steun zal krijgen. Zijn aanwezigheid op Afghaanse bodem is in dat geval niet juridisch legaal en niet administratief geregistreerd.
De jonge Afghaan die uit België deporteerd wordt, zal aan de uitgang van de luchthaven helemaal op zichzelf aangewezen zijn.
Daardoor zal hij niet traceerbaar zijn, en de Belgische autoriteiten zullen niet in staat zijn om te zeggen wat er met hem geworden is in Kaboel.
De Ambassade van Afghanistan weet niets over de uitzettingen van Afghanen door België, en de UNHCR blijkbaar evenmin!
Zijn deze uitzettingen wel legaal?
Toch gaat Maggie Deblock verder met haar uitzettingsbeleid:
Een jonge Afghaan zal zijn tweede uitzettingspoging ondergaan op 24/09. Hij kwam aan in Belgie in 2008, toen hij 16 jaar was. Hij verliet Afghanistan op de leeftijd van 4 jaar, en woonde tot zijn 15 jaar in Iran. Na een lange reis van zes maanden kwam hij aan in België en vroeg asiel. Hij kent niemand in Afghanistan!
Een petitie met meer dan 1000 handtekeningen staat online: http://www.petities24.com/navid_sharifi_moet_blijven
Navid zal opgehaald worden uit de Refuge in Brugge op 24/09 om 6u30. Daarna wordt hij op de vlucht naar Amsterdam gezet die vertrekt om 11u20. De vluchtgegevens zijn KL1724. Deze vlucht komt aan om 12u15 in Amsterdam. Daarna gaat de reis van Amsterdam naar Dubai met de vlucht KL427 die vertrekt om 14u30. Daarna op 25/09 om 03u30 gaat het van Dubai naar Kaboel met de vlucht 4Q202.
Afspraak aan luchthaven in Brussel om met de passagiers van de vlucht naar Amsterdam te praten
om 9u20, of in Amsterdam/Schiphol om 12u30 voor de vlucht naar Dubai.
Protestfax en -mail naar KLM en de verantwoordelijken:
Na3dagenvanhongerstakingwilden zeeeneisbrief aan de direktie afleveren:dedirecteur verteldehen “Je bentzonder papieren,illegaal,dus je hebt geen enkele rechtenen zeker niethetrechtom dingen tevragen“
24/09: Ze zijn gestopt met hun hongerstaking ” het is te moeilijk, te veel repressie” ” het is nutteloos” “Misschien gaat er toch iets veranderen dankzij die beweging?”
Zes van hen zijn nog in een isoleercel, 5 sinds 4 dagen, een sinds 24 uren
23/09
Vanochtendwaren zenog10 in hongerstakingsinds drie dagen,voornamelijkKoerden.Ze warenhun eisen aan het opstellen. De directeur dreigde hen naar een andere centrum te verplaatsen.
Vanmiddagzijn nieuwe“leiders“ geïdentificeerden in cachot geplaatst, hoeveel weten we niet.
Vijfgeplaatstin eenzame opsluitingin het beginvan de aktiezijn er altijd;waarschijnlijk zwaar toegetakeld,geen nieuws!
En dit in alle onverschilligheid!
21/09: Vijf werden gisteren in cachot gestuurd. De directeur van het centrum is hen komen bedreigen de politie terug te bellen als ze niet stoppen met hun hongerstakind. Twintig hebben besloten hun aktie voort te zetten. Zij voegdenaan huneisen de vrijlatingvan devijfgevangenenuit de cachot.
20/09
21 uur: De drie “leiders” werden zeer gewelddadig gearresteerd en in de “cachot” gegooid. De anderen hebben besloten verder in hongerstaking te blijven.
20 uur: politie is daar!!!!!!!
Veertig gedetineerden van het gesloten centrum in Merksplas zijn vandaag 20/09 om 16 uur een hongerstaking begonnen om de behandelingen die zij ondergaan in het centrum aan te klagen:
Ze protesteren tegen de militaire rytme die hen wordt opgedwongen, tegen het eten (uitsluitend brood en kaas), tegen de onbestaande medische zorgen.
Ze klagen ook de opsluiting van vaders van Belgische kinderen aan, de opsluiting van sommigen van hen sinds meer dan tien maanden.
Ze vragen dat er mensen komen naar het centrum om de voorwaarden waarin ze leven vast te stellen.
Ze spreken van algemene mishandelingen.
Ze vragenom deze informaties te verspreidenendemedia’ste verwittigen.
Wetende datdeze bewegingenheel,heel snelworden onderdrukt, vragen we dat dit zeer snel wordt verspreid.
Sinds een aantal weken is de spanning zeer sterk toegenomen in het gesloten centrum in Steenokkerzeel. De aandacht van sommige van de gevangenen is gemobiliseerd door de alarmerende situatie van een aantal van hen.
Vorige week heeft een gevangene van Palestijnse afkomst, in hongerstaking sinds 15 dagen en in een zeer slechte gezonheidstoestand, de aanleiding gegeven tot een solidaire algemene staking van de mede-gedetineerden. Dit om te eisen dat die man gehospitaliseerd werd.
De hongerstaking werd snel onderbroken en de Palestijnse man in kwestie werd gedeporteerd naar Hongarije: 10 bewakers kwamen zonder waarschuwing zijn kamer binnen om hem naar het vliegveld te brengen
Vandaag krijgen we een nieuwe oproep:
“Een heer van Iraakse afkomst is gedetineerd in het gesloten centrum 127 bis. Een aantal dagen geleden automutileerde hij zichzelf en kreeg tientallen hechtingen . Vijf dagen geleden begon hij een hongerstaking. Op zaterdagavond 14/09 probeerde hij een scheermesje in te slikken en werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. De ochtend van 15/09 werd hij naar het centrum teruggebracht en werd geïsoleerd in een ruimte met camera’s en twee bewakers. “
Zijn vrienden zeggen dat hij wil sterven en ze er zeker van zijn dat hij opnieuw zijn leven in gevaar zal brengen.
Hij zou worden gedeporteerd naar Bulgarije. In Bulgarije zou hij voor onbepaalde tijd in een detentiecentrum opgesloten worden om tenslotte gedeporteerd te worden naar Irak waar hij in gevaar zou zijn ..
Gevangenen weten niet wat ze moeten doen om hun vriend te helpen en ze vragen hulp van verenigingen, alsook de verspreiding van deze informatie.
Ze zeggen dat het voor hen ondraaglijk is om getuigen te blijven van zulke leed zonder iets te kunnen doen.
EN….Tijdens een betoging op 08 september hadden de opgeslotenen alles voorbereid en ze hebben veel lawaai gemaakt binnen het centrum uit protest. De betoging was een mislukking, heel weinig volk. Ze zeggen dat de mensen er waren als “toeristen” en dat het niet goed was. Enkele senators zijn met hen komen praten, maar “dat heeft geen enkele nut”, zeggen ze…behalve misschien om ze allen gerust te stellen!!!
Het was vorige zondag op 11 augustus, ik had mijn tweede uitzettingspoging.
We verlieten het centrum om 9.30 uur, met de chauffeurs zoals gebruikelijk, met bewakers zoals gebruikelijk en de vragen: “Kom je terug naar het centrum, of ga je weg?” Op deze vragen antwoordde ik met een glimlach, niet wetend wat er ging gebeuren.
We zijn aangekomen op de luchthaven, in een wagen met de twee politieagenten die me opgepikt hadden. Zij namen mij mee in een cel en ze vertelden me meteen: “Dit is wat er zal gebeuren. Wij zullen met twee zijn om u naar Togo te brengen. We zullen een stop doen in Abidjan en daarna gaan we naar Lome in TOGO.”
Ze fouilleerden me volledig: je moet je volledig uitkleden en volledig naakt, twee maal naar voren bukken.
Daarna zijn er de vragen. Er is een dame die kwam om te vragen: “Zit je al lang in het centrum?”
Ik zei: “Alles is in mijn dossier, dat moet je weten.” Ze vertelden me dat ze niet echt toegang hebben tot het dossier.
We weten dat je een broer hier in België hebt. Wilt u hem bellen? Ik zei “Nee het is prima”. U wilt Lome bellen? “Nee, alles is OK.”
Ik zei niet veel en ik ben heel rustig gebleven met een glimlach.Ze wisten niet dat ik Nederlands verstond: ze zeiden onder elkaar “Hier is iemand die kalm is, die niets zegt en niets vraagt.”
Daarna kwamen ze naar me toe en zeiden: “Er is medicatie in je tas, waarom?” “Dit is voor de bloeddruk.”
Na 47 minuten komt er een politieagent naar me toe en zegt: “Weet u dat de geldigheid van uw paspoort verlopen is?” “Ja ik weet het.”
En dan bleven ze zeggen “Ah je bent een braaf meisje, de vlucht zal leuk zijn” en ze keken of ze hun camera in hun tas hadden om naar Lomé te gaan. “Alles zal perfekt verlopen”, zeiden ze.
Daarna vertelden ze me: “Hier is hoe het zal gebeuren: We gaan je vastmaken met een riem en spullen aan uw armen. Dit is het reglement, en dan gaan we in het vliegtuig.” “OK geen zorgen”, antwoord ik.
Dan is er nog een meneer die zich voorstelt als de commissaris van de luchthaven die mij komt vragen: “Ga je niet vechten in het vliegtuig?” “Ik begrijp het niet”. Hij zei: “Dit is frequent geworden. Er zijn mensen die, eens in het vliegtuig, lawaai maken.” Ik zei: “Nee, ik begrijp het niet, op het vliegtuig? Wanneer?”
Hij vraagt me of ik zeker ben dat ik kalm ga blijven. “Ja, ik ben kalm, geen zorgen” en hij gaat weg.
Nu was het de moment gekomen van de groene gordel waarmee ze je vastmaken. Je kan bijna niet meer ademen en je armen niet meer bewegen. Ik kan het niet goed uitleggen.
We zijn met een wit busje naar het vliegtuig vertrokken. Ze chronometreerden alles. Ik denk dat het 14 uur was. Ik wierp een blik op het horloge van de dame van de escorte die naast mij zat.
Wij gingen met de roltrap het vliegtuig binnen. Ik kon niet alleen stappen, want ik was vastgebonden, en ze steunden mij.
Toen we aankwamen, moest ik gaan zitten op de stoel:
Mijn doel was dat ze me niet immobiliseerden op de stoel. Ik begon dan zoveel mogelijk te bewegen en een dame (van de escorte) zei: “Ze wil het niet!”
Met hun zessen namen ze me vast om me te verplichten te gaan zitten. Een van hen mijn linkervoet, een andere de rechtervoet en anderen mijn handen. Het enige waar ik in slaagde was me niet te laten plakken op de stoel, zodat ik kon roepen en gehoord worden.
Ik was 15 minuten vroeger dan de passagiers in het toestel. Eens dat de passagiers instapten, begon ik te schreeuwen dat mijn paspoort was verlopen en dat ik niet inzie waarom ze niet naar de ambassade zijn geweest voor een aanvraag voor een laissez passer, dat als ze me naar Togo met het verlopen paspoort sturen, de Togolezen zich gaan afvragen: wat heeft ze gedaan om uitgezet te worden met verstreken paspoort? En ze zullen me in de gevangenis steken.
Dus heb ik dat gezegd. Een van de politieagenten zei me “Uw paspoort is niet verstreken” Ik zei: “Maar meneer, je houdt de zot met mij: in de cel zeg je me dat mijn paspoort verstreken is, en nu zeg je dat het niet verstreken is!”
Hij zei: “Je had twee uur tijd in de cel om te praten. Je hebt niets gezegd. Als je iets gezegd had, hadden we kunnen…”
“Waarom denk je dat we u deporteren: om te onderhandelen met de Togolese instanties zodat ze je kunnen zien en je niet in de gevangenis steken.”
Ik blijf roepen, maar ondertussen hadden ze me zeer, zeer hard vast. Ik had erge pijn. Ik huilde en ik vroeg dat er ten minste een vrouw (van de escorte) mij vasthield.
Ik zei hen dat ik niet tegen de pijn kon.
Een van de mannen zei me: “U verdraagt geen pijn, maar je kan wel roepen.””O ja, dat is waarom ik roep.” Verder bleef ik roepen zo hard als ik kon, en niet meer wist wat ik zei.
Ze namen alle zes mijn nek op hetzelfde moment vast, en duwden mijn hoofd onder de zetel zodat de passagiers me niet konden zien, allen samen. Ik was zwaar geschrokken en begon heel hard te schreeuwen.
Gelukkig was er een dame (er waren vier mannen en twee vrouwen in de escorte) die reageerde en zei: “Jullie gaan haar nek breken.” Ze lieten me los. Ik kwam met mijn hoofd omhoog en ik bleef zeggen wat ik te zeggen had.
Er was een passagier die uiteindelijk reageerde. Ik was aan de achterkant van het vliegtuig. Hij kwam naar ons, ik hoorde hem roepen. “U belet ons te zien wat er gebeurt en waarom er zoveel geweld gebruikt wordt tegen die vrouw!”
Toen stonden een tiental passagiers onmiddellijk op.
Een politieagent zei: “OK, we laten haar gaan.”
Ik zei: “Maak me los.” Ze wilden me niet losmaken, ze zetten me recht. Ik probeer te laten zien aan de passagiers hoe ik vastgemaakt was vermits ze alles hadden verstopt.
Toen we uit het vliegtuig kwamen, was er een politieagent die me heftig duwde om te zeggen: “je hebt gelogen.” De anderen hielden me tegen opdat ik niet zou vallen.
In het busje zei ik: “Mijn bagages zijn al in het vliegtuig.”
“Uw bagage gaat naar Togo. Nu ga je heel erg afzien. Vergeet deze datum van 11 augustus niet. Dat wordt een memorabele dag: Je had ruzie met de federale politie en je wordt nu beschouwd als een crimineel. Je verbod op terugkeer naar België en het Schengengebied zal niet meer 3 jaar zijn maar acht jaar.”
Ik heb niets gezegd en we zijn teruggekeerd naar de cel.
Ze zeiden me: “U zult onderzocht worden door een arts.”
De dokter kwam met een kledij van een kosmonaut en vroeg me waar ik pijn had: ik liet mijn arm met het litteken zien. Hij vertelde me “Je had dat voor je hier kwam.”
Ik was geschokt en ik zei: “Wat? en toch heb je me vastgebonden met zo’n arm?”
Hij zei: “OK, ik ga opschrijven dat je niets hebt.”
De chauffeurs van het centrum tilden me op om me terug te voeren naar het centrum.
43 opgeslotenen hebben besloten niet meer te eten vanaf vandaag in solidariteit met een Palestijnse man die in hongerstaking is sinds 11 dagen en die er heel slecht aan toe is. De direktie van het centrum weigert hem te hospitaliseren.
Ze vragen dat dit bericht wijd wordt verspreid en roepen naar solidariteit
Solidariteitsakties welkom
en mail/fax protest
Au 127 bis Tel. +32 2 7550000
Fax. +32 2 7598168
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers
Een zo getrouw mogelijke transcriptie van een telefoongesprek met een gedetineerde in Steenokkerzeel
“Dit is niet normaal mevrouw,
Het is geen gevangenis hier. Het is een wachtkamer en voor sommigen zelfs een dodencel, een gesloten wachtkamer. Niemand weet hoe lang hij/zij moet wachten: enkele weken, soms enkele maanden. Niemand weet wat er gaat gebeuren met hem/haar: vrijlating of deportatie?
Persoonlijk kan het mij niet veel schelen. Ik heb geen geen vrouw of kinderen. Ik heb twee armen, twee benen en een hoofd. Of ik hier blijf of naar mijn land moet, het is niet het einde van mijn leven.
Maar er zijn andere mensen, mevrouw, voor wie de situatie ernstig is. Er zijn veel Afghanen, er komen er elke dag nieuwe bij. Ze gaan naar de bommen teruggezonden worden, mevrouw.
En dan heb je de Guineanen die extreem bang zijn omdat er een nieuwe consul is die de laissez-passer tekent. Als ze terug naar hun land moeten, wordt het zeer gevaarlijk voor hen mevrouw.
Dan heb je de mensen die uit de gevangenis komen: zij volgden reïntegratie programma’s. Ze konden regelmatig hun kinderen zien, dankzij bijeenkomsten georganiseerd opdat de kinderen niet te veel lijden van de scheiding van hun vader, en daarna worden ze gedeporteerd. Geen vader meer! Heeft dat zin?
En de Congolezen! Ik heb ze zien vertrekken (tijdens een collectieve deportatie), geketend en omringd met vele politieagenten – net als slaven. Laat je dat zomaar gebeuren mevrouw?
Via mensen die in een gesloten centrum zitten, werden we op de hoogte gesteld dat enkele van hen “bezoek” hebben gekregen van ambtenaren van SN Airlines op 03/09/2013.
Deze ambtenaren vroegen naar de dossiers van enkele van hen die reeds een of meer uitzettingspogingen hadden ondergaan. Op hun verzoek heeft de sociaal assistent van het centrum hen de gevraagde dossiers doorgegeven.
De ambtenaren van SN Brussels Airlines hebben de aangewezen mensen individueel gesproken en hen voorgesteld volgende uitzetting aan te nemen zonder escorte. In ruil zou SN Airlines hen bij aankomst in land van herkomst 250 euro geven.
Volgens onze gesprekspartner werd dit voorstel reeds eerder door SN Airlines gedaan op het moment van de uitzetting op de luchthaven. Bij aankomst, volgens onze getuige, zijn zij deze belofte echter niet nagekomen.
Ter herinnering: een controverse vond plaats naar aanleiding van volgende Belga berichten:
« Geld voor gedwongen repatriëringen bijna op »
« Crisisoverleg tussen Joëlle Milquet, Maggie De Block en Catherine De Bolle moet voorkomen dat er een derde minder gedwongen repatriëringen van illegalen komen door geldgebrek. »
“Het budget voor de gedwongen repatriëringen dat bijna opgebruikt is voor dit jaar, is het budget voor de escortes van de federale politie, verduidelijkt Cleemput aan Belga. » http://www.standaard.be/cnt/dmf20130826_00707983
Zou het mogelijk zijn dat ze hopen dat deze oneerlijk samenwerking met SN Brussels Airlines een einde zou maken aan “het probleem van de politie escortes voor de repatriëring”?
Hoe kunnen medewerkers van een private onderneming toegang krijgen tot gesloten centra die zo hermetisch zijn? Het centrum van Brugge weigerde zelfs de toegang te verschaffen aan journalisten tijdens de campagne ‘Open Access’.
Hoe werkt de ethiek van de sociale assistenten bij de overhandiging van de persoonlijke gegevens van de mensen aan deze “medewerkers”?
Zou deze manier van functioneren niet aangeven dat men de mogelijkheden tot privatisering van de deportaties door gespecialiseerde ondernemingen nagaat?
Zoals bijvoorbeeld in Groot Britannïe waar repatriëringen reeds door een privaat bedrijf – G4S – worden beheerd, en dit niet zonder ernstige “collateral damage”. http://www.corporatewatch.org/
Update: Op 25/08 om 21:30 uur zijn ten minste twee Congolese vrouwen in afzondering geplaatst, zonder te weten waarom, zonder de mogelijkheid te hebben iemand te verwittigen. De vrouwen zijn erg bezorgd en zijn bang voor een onverwachte uitzettingspoging.
Togo, Congo, Marokko, Brazilië, Guinea, ………
Ze ze zijn veertien in hun vleugel.
Ze werden gearresteerd op het vliegveld, thuis, in een open centrum, in een openbare plaats ………. tussen Antwerpen en Verviers.
Ze worden beschuldigd van witte huwelijksaanvraag, gelogen te hebben tijdens hun asielaanvraag, aangekomen te zijn met valse documenten, niet zo ziek te zijn als ze beweren…………
Ze zijn opgesloten sinds een paar weken tot een paar maanden.
Sommigen werden gescheiden van een wanhopige man, van een kind ……..
De meerderheid van hen hebben al minstens een poging tot uitzetting ondergaan, sommigen reeds twee of drie, zeer gewelddadig.
Een van hen had een miskraam in het centrum.
Ze zijn wanhopig en boos, maar solidair!
Ze kozen om hier te komen wonen.
En ze kunnen ons veel dingen brengen!
Enkele situaties :
-Een vrouw getrouwd in Marokko in 2007 met een Belgische man: hun gemeente heeft hen gezegd dat het huwelijk geregistreerd werd, maar niet herkend is! Ze moeten in Marocco gaan scheiden voordat ze hier kunnen hertrouwen! Ze werd gearresteerd en gevangen gezet toen ze 6 weken zwanger was. Ze onderging een miskraam in het centrum. Haar man is wanhopig. Ze heeft een eerste poging tot uitzettin ondergaan op 31 juli
-Een dame is in Brugge sinds 4 maanden. Ze werd gearresteerd op het vliegveld. Ze was in een ernstige situatie in Congo . Haar asielaanvraag werd geweigerd omdat ze met “valse papieren” naar hier kwam. Ze onderging twee gewelddadige uitzettingspogingen .
-Een vrouw is opgesloten sinds enkele weken. Zij heeft het bestaan van haar zoon ontkend, opdat hij niet zou uitgezet worden. Ze is erg bezorgd over haar zoon die bij vrienden woont.
-Een jonge dame is ernstig ziek. Zij kan de noodzakelijke behandeling voor haar ziekte niet krijgen in haar land. Haar uitzetting zal duidelijk een doodvonnis zijn voor haar. Ze werd ondersteund door een FEDASIL centrum in afwachting van een regularisatie 9ter. De politie heeft op orde van Vreemdelingendienst haar in het detentiecentrum gebracht. http://www.gettingthevoiceout.org/vreemdelingendienst-vraagt-mij-in-mijn-land-te-gaan-sterven/
-Een vrouw heeft een zeer geweldadig tweede uitzettingspogingspoging ondergaan. Een lid van de CRACPE die aanwezig was op de luchthaven om de passagiers toe te lichten over de situatie van die vrouw werd gearresteerd gedurende meer dan een uur
“Hallo mevrouw,
Ik ben sinds een maand opgesloten in Brugge, ik werd gearresteerd in Luik.
De autoriteiten zijn van mening dat ik illegaal ben omdat ik een bevel om het grondgebied te verlaten gekregen heb, maar ik was gewoon aan het wachten naar het verloop van een aanvraag 9ter aan vreemdelingendienst en daarom woonde ik in een opvangcentrum. Ik heb een adres en ben nog altijd ondersteund door Fedasil .
Dus ik was verrast te worden gearresteerd. De politie die me controleerde heeft, in plaats van naar mijn opvangcentrum en fedasil die verantwoordelijk is van mijn verblijf op het belgische grondgebied te bellen, gebeld naar vreemdelingendienst, die de orde gegeven heeft mij op te sluiten hier in Brugge. Daarom ben ik hier. Vreemdelingen dienst heeft besloten mij vast te houden en voorziet een uitzetting naar mijn land. Hiervoor zullen ze stappen ondernemen om een reisdocument te hebben voor mij.”
-En je bent ziek . Je hebt twee ernstige ziekten. Wat zou er gebeuren als je terugkeert naar Guinee ?
“Ja, ik ben ziek, het is al meer dan acht maanden dat ik het weet en als ik terug moet naar Guinee moet: … We hebben geen ziekenhuizen die uitgerust zijn, zelfs niet om malaria te verzorgen, dus ik denk voor ziekten waaraan ik leid zeker niet!. Ik weet dat omdat ik daar woonde, ik heb daar mensen die deze ziekten hadden toen gesteund. Zelfs voor diarree wordt alleen een mengsel van zetmeel gebruikt om het te doen stoppen, dus vraag ik mij af hoe dit land een tritherapie kan geven voor mensen met die ziekte.
-En ik kreeg te horen dat er weinig voorraden zijn o.a.van die medicamenten in uw land?
-De voorraden zijn dikwijls uitgeput en er zijn heel veel magouille . En soms zijn het geneesmiddelen die worden vervaardigd in Nigeria of China. In feite geneesmiddelen die geen effekt hebben op de ziekte. Dit is gewoon opdat je zou denken dat je medicijnen gebruikt, maar in feite neem je niets voor de ziekte te bestrijden.
-En u hebt diabeet en moet insuline meerdere keren per dag nemen?
Ja, ik prik mij 5-6 keer per dag, dus ik heb het nodig. Dit is medicatie die in de koelkast moet worden bewaard. Bij ons is er geen elektriciteit, en dus geen insuline, geen insuline omdat er geen apotheek het risico gaat nemen produkten te bestellen die gaan vervallen. En als het product in de open lucht met de warmte blijft en je het inspuit is uw dood verzekerd, ik heb het niet uitgevonden. Het is gewoon niet mogelijk om toegang tot insuline te hebben.
Als je uitgezet wordt betekend dat uw dood?
“Ja, Vreemdelingendienst vraagt mij in mijn land te gaan sterven!”
-En in Brugge hoe het gaat?
“Het gaat zoals iemand die in een gevangenis opgesloten is. We hebben twee kamers met elk 16 bedden, met alle nationaliteiten.
-Heb je belangrijke dingen toe te voegen?
“Ik zeg alleen maar, ik weet dat de Belgische staat zich verdedigt door te zeggen dat hij niet iedereen kan aannemen.
Maar ik wil niet in België wonen, alleen omdat het België is. Ik wil leven in België of Europa simpelweg omdat het een zaak van leven is voor mij. Het is noodzakelijk voor mij, het is belangrijk voor mij hier te blijven! Het is geen luxe of iets anders, maar ik moet in Europa blijven, in België, Frankrijk, of elders in Europa. Ik moet toegang hebben tot adequate zorg. Ik denk dat het menswaardig niet te veel gevraagd is”
Hij is 17 jaar. Is in Belgie sinds zijn 12 jaar. Hij was met een vriendin naar Zwitserland geweest. De politie nam hem terug naar Belgie. Hij moest zich aan melden aan Vreemdelingendienst
Wat hij op 1 augustus doet : hij werde gearresteerd en opgesloten in het gesloten centrum 127 bis. Na medische onderzoek zegt Vreemdelingendienst dat hij meer dan 18 jaar is, voldoende reden om hem vast te houden !
Monsieur A est Sénégalais. Il y a 10 ans qu’il est en Belgique. Il y a plus de 2 mois qu’il est enfermé au centre fermé de Merksplas.
Quatre fois déjà l’Office a essayé de l’expulser. A chaque fois son avocat a fait un recours qui a annulé l’expulsion.
Demain dimanche 25 août l’Office va à nouveau essayer de l’expulser vers Dakar avec escorte. Il n’a plus personnes au Sénégal. Sa famille est dispersée dans les pays d’Europe
Il demande notre aide pour empêcher cette expulsion.
« Il préfère mourir ici que retourner au Sénégal »
Son avocat refait un recours mais rien n’est sure !
“Hallo Meester! Gisteren was het afschuwelijk en wreed in het vliegtuig.Er waren zes mensen om mij te begeleiden. Ze hebben mij pijn gedaan aan mijn arm en bijna mijn nek gebroken om mijn hoofd onder de stoelen te verstoppen.”
Een Afghaanse jongen werd ernstig “geboxed” door de politie tijdens zijn deportatie.
Soms worden sommigen vrijgelaten zonder uitleg met een bevel om het grondgebied van een week te verlaten. Zij verlaten het centrum en duiken onder. Ze durven niet thuis te blijven uit angst voor een nieuwe arrestatie.
Velen begrijpen niet waarom ze zijn opgesloten.Zij krijgen geen verklaring van hun sociale assistent en denken dat ze de “juiste” papieen hebben:
Een man heeft een geldige oranje kaart tot 2014. Hij heeft een baan en voelt zich van hier. Hij woonde in Leuven, waar hij werd gearresteerd. De ambassade weigerde hem een pass te geven. De maatschappelijk werker vertelde hem dat hij nog vier maanden in het centrum zou blijven en dan zal hij worden vrijgelaten.
Sommigen hebben een vrijwillige terugkeer getekend en wachten op een datum van terugkeer sinds weken.
Sommigen zijn ernstig ziek, anderen worden zot:
Een man opgesloten sinds meer dan vier maanden huilt de hele dag, hij is erg bang om terug te keren naar “zijn land”. De gevangenen maken zich zorgen over hem.
Een andere man is na een ongeval zwaar gehandicapt: hij was sinds 2jaren geregulariseerd en werd toch gearresteerd.
Sommigen willen terugkeren naar hun land en vragen de datum van de “repatriëring”, sinds verschillende weken, maanden
Een man op bezoek in België werd gearresteerd en naar 127 bis.gebracht Hij wil naar huis. Er heeft er zijn werk en zijn gezin. Het is al een maand opgesloten en heeft voorgesteld met zijn eigen middelen te vertrekken. Hij blijft opgesloten.
Sommige hebben vrouwen en kinderen hier en willen bij hen blijven.
Sommige worden beschouwd als “gevaarlijk voor de openbare orde.” Ze vertellen ons dat ze “betaald hebben” en ” ze niet zien waarom ze niet bij ons kunnen blijven.
Sommigen hebben gevraagd om een advocaat, maar zien niets afkomen.
Velen zeggen dat ze worden behandeld als dieren.
De isoleercel, “cachot” noemen ze het, is de dagelijkse repressie. Simpelweg zijn stem verheffen en ze zijn in de cachot voor 24, 48 uur of meerdere dagen.
Het spreekt voor zich dat zij allen zeer kwaad zijn en roepen naar onrechtvaardigheid. Ze vragen steun van buitenaf!
Gisteren was ik voor een derde deportatie onder escorte naar het vliegveld gebracht. Zij bonden mijn voeten en mijn handen in een soort zak, zodat ik moest rustig blijven en geen enkele beweging kon doen met mijn armen noch op iets leunen.
Het was al mijn derde vlucht onder begeleiding. Ze staan niet toe dat ik mijn dossier behandeld wordt. Sinds ik in Belgie woon heb ik veelee verschillende stappen ondernomen, heb ik integratie klassen gevolgd,deed ik vrijwilligerswerk als leraar enz. Op een ochtend kwam ze naar mijn huis en vertelde me dat ik illegaal was op het grondgebied. Ik antwoordde dat dit niet mogelijk was omdat mijn oranje kaart nog geldig is tot en met 31 januari. Ze arresteerden op de 14e en sinds die dag zit ik in de problemen.
Was u op het vliegtuig gisteren?
Ja, we gingen naar het vliegtuig. Ik verzette zoveel als ik kon en een paar passagiers vertelden de kapitein dat ze niet willen reizen met mij in deze voorwaarden.
Mensen stonden op en weigerden dat je reisde met hen op hetzelfde vlucht.
de politie accepteerden tenslotte dat ik uit het vliegtuig moest, maar ze vertelden me dat het niet voorbij was, dat ze zouden proberen om me op een ander vliegtuig te zetten.
Een ander vliegtuig? Op dezelfde dag?
Ja, op dezelfde dag. Maar het was niet mogelijk dus ze stuurde me terug naar Brugge en vertelde me dat ze mij op de hoogte zouden houden, dat ze terug zou komen om me op te halen binnen een paar dagen.
Heeft de mensen ook op de tweede vliegtuig reageren?
We hebben het tweede vliegtuig niet bereikt. Toen ze zagen dat ik weerstand bied zijn ze begonnen te slaan en marcheerden op mij
Ze je vertrapt??
Ja, weet je, ze blokkeerden mijn hoofd met hun voeten en beletten mij bewegingen te maken met mijn hoofd. Mijn nek en mijn armen doen nu nog echt pijn , mijn armen zijn opgezwollen.
Hier, een van mijn landgenoten had ook een gebroken arm. Hij had ook een uitzetting onder escorte en kwam terug met een gebroken arm. Nu hebben ze hem in een geïsoleerde kamer gezet, helemaal alleen.
Hij is nu geïsoleerd, met een gebroken arm?
Ja. Hij moet een behandeling krijgen . We weten niet wat er gaande is. Dat is hoe ze te werk gaan. Zodra er iets is, ze proberen je te verbergen en smoren u.
Na dat een dokter kwam om mij te zien en om te vragen hoe ik me voelde. Ik zei dat ik hier geen vertrouwen heb in de artsen en dat ze mij naar het ziekenhuis moht sturen. Ze weigerden.
Je bent nu terug in het centrum van Brugge en je bang bent voor een ander deportatie?
Ik weet dat ze opnieuw zullen proberen, ze wilden dat ik er zeker van was dat het niet voorbij is. Wat zeker is dat ze deze week zullen komen, op zondag uiterlijk.
Heeft u nog andere belangrijke dingen te zeggen?
Ja. Wat ik belangrijk vindt is aan een bewustmaking te werken onder deze mensen die reizen. Ik denk dat wanneer iemand reist, wanneer hij / zij betaalt voor zijn vliegticket, hij / zij heeft het recht om te kiezen of zij,hij wil reizen met zulke mensen in zulke omstandigheden, omdat de omstandigheden waarin ze ons doen reizen zijn echt niet menselijk.
Zelfs in de centra is het erg, het is echt erger dan de gevangenis! Met vriendelijke groet, zou ik zelfs liever naar de gevangenis zijn dan hier te zitten
Gisteren stelde ze me 50 € om terug te gaan naar mijn land, om daar in mijn land een paspoort en een studentenvisum te vragen.
Ik vertelde hen dat het was makkelijker voor mij om hier te blijven omdat ik hier ben geregistreerd en het gemakkelijker is deze status hier te geven. Ik vroeg hen om wat gezegd wordt hier te schrijven en te ondertekenen, maar ze zeiden dat de besluiten vanuit Brussel komen, dat Brussel moest beslissingen nemen … maar ik kan niet terug naar mijn land.
Je zou hier willen blijven … hoe dan ook, als je hoort over een nieuwe deportatie poging laat het ons weten.
Deportatie is een probleem . Ik denk dat iedereen hier recht heeft op informatie over hun vlucht . Iedereen moet op de hoogte van de vlucht zijn, hoe laat, welke dag enz. Maar dat is niet hoe ze het doen: ze komen om je te zien en vertellen dat uw vlucht voor de volgende dag is.
Normaal, en als ze de wet respecteren, moet u worden gewaarschuwd 48 uur van tevoren.
Ja inderdaad. Maar zodra ik de melding krijg, moet ik naar een isoleercel en ze nemen mijn mobiele telefoon, dus kan ik niemand verwittigen. Ik heb geklaagd over dit al drie keer, maar ze antwoorden me allen dat het is zoals het is. Waarom? Ik moet worden geïnformeerd over mijn vlucht!
Hij woont in België sinds 14 jaren. Hij heeft een vriendin met wie hij een kind van 8 maanden heeft dat hij erkend heeft, en ze verwachten een tweede kindje.
Om hun situatie te regelen zijn ze naar het stadhuis van Antwerpen gegaan om te trouwen. Ze werden onderworpen aan de interviews die elke vreemdeling die wil trouwen moet ondergaan. En ze waren geslaagd! Ze kregen hun trouwdatum nadat ze hun “trouwboekje” betaald hadden: 23 augustus.
Maar er is een kink in de kabel: de Dienst Vreemdelingenzaken heeft ontdekt dat mijnheer veroordeeld is geweest tot 18 maanden gevangenis met uitstel, na 4 maanden voorhechtenis.
Dus heeft de politie van Antwerpen op een vroege ochtend een maand geleden deze papa uit zijn bed gelicht om hem naar zijn land van oorsprong uit te zetten op basis van zijn oude Marocaanse identiteitskaart, zonder laissez passez of passpoort.
Is het voor onze veiligheid….. of om een zeker kiezerspubliek tevreden te stellen….. dat een vader van zijn kinderen gescheiden mag worden???
Mijnheer A. zal zijn eerste uitzettingspoging ondergaan deze vrijdag 16 augustus.
Vlucht Air Maroc 13u45 naar Casablanca
In Centrum 127bis waar hij verblijft heeft de sociaal assistente hem gewaarschuwd dat hij niet mag weigeren en dat er een escorte zal zijn.
Afspraak aan de luchthaven om 11u45 om onze woede uit te drukken over deze moorddadige politiek en om deze uitzetting te verhinderen.
Protestfax en mail aan medewerkers en verantwoordelijken
Royal Air Maroc 134 bd Jacqmain, 1000 bruxelles TEL : 027215050 FAX : 027256292 infobru@royalairmaroc.com
Meneer F. Roosemont,Directeur van Vreemdelingendienst T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Selon Gassama, son expulsion a été annulée car il n’a pas de laissez-passer. Il semblerait aussi que les assistantes sociales à Merksplas font du zèle pour briser la résistance des réfugiés en leur annonçant des expulsions qui ne sont pas réellement programmées. A vérifier. Merci à ceux et celles qui sont intervenus : toujours utile de secouer le cocotier !
URGENT CALL: 2nd deportation attempt for Gassama to Conakry on 4th of August
Gassama, 27, from Guinea, has been living in France for ten years without being granted asylum. He was arrested in Belgium and has been retained in the centre for illegal immigrants in Merksplas since 16th of January. Belgium also refused to grant him the asylum protection.
A second deportation attempt to Guinea is planned for this Sunday 4 August on SN Brussels Airlines flight 205 at 11.25 a.m.
Gassama has no family in Guinea anymore and he will refuse this new deportation attempt under escort. His fears for his physical security are confirmed by the multiple human rights violations perpetrated by police forces during demonstrations by the opposition, and by the incessant impunity granted to authors of abuse.
After more than six months in a detention centre, Gassama, who does not have the financial means to answer the requirements of his lawyer, can only arm himself with courage to refuse this second deportation attempt.
Let’s help him by contacting by fax, tel, email the politics in charge of this deportation as well as Brussels Airlines that collaborate to it.
http://www.brusselsairlines.com/com/contact/
Fax = 027233599 / 02/7238496 / 027534931
Tél : 078 188889 / 027232345 / 027232362
A la compagnie SN Brussels Airlines
zone General Aviation
Brussels Airport Building 26
Ringbaan
1831 Diegem
Réception: 02 / 754 19 00
A l’attention du Commandant de bord du vol SN 205 du 4 août à 11h25 à destination de Conakry
Monsieur,
Nous apprenons qu’un homme enfermé depuis près de 7 mois au centre fermé de Merksplas va subir une deuxième tentative d’expulsion vers son pays d’origine , la Guinée, par l’entremise de votre compagnie. Gassama vit depuis dix ans en Europe, il n’a plus aucune famille au pays et il refusera pour la seconde fois d’être déporté.
Nous vous demandons expressément de refuser cette expulsion et de ne pas participer à cette violence exercée par notre gouvernement à l’encontre de personnes qui cherchent ici asile et protection.
En vous remerciant,
NOM
et Copie ou autre courrier à :
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be/ Fax022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur :milquet@lecdh.be/ milquet@milquet.belgium.be/ Fax: 022380129,025048500,025048580)
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice :
Téléphone : 02 542 80 11
Fax : 02 542 80 03
E-mail info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Vele ongewenste migranten van alle nationaliteiten worden gearresteerd thuis vroeg in de morgen, door de lokale en/of de federale politie onder controle van de dienst SEFOR, dienst opgezet door Vreemdelingenzaken. Alhoewel andere procedures meestal aan gang zijn voor hen worden ze gearresteerd omdat ze een bevel om het grondgebied te verlaten hadden gekregen. http://www.foyer.be/?lang=fr&page=article&id_article=9574&id_rubrique=118 http://www.sefor.be/
Ze worden gebracht in een gesloten centrum, wachten verdere beslissingen over hun lopende aanvragen en kunnen van het ene op het andere moment,naar goeddunken van de beslissingen van Vreemdelingendienst een poging tot uitzetting ondergaan,soms zelfs als ze onuitzetbaar zijn of geen Laissez passez gekregen hebben.
Vreemdelingendienst aarzelt niet om hun detentie elke maand te verlengen zonder redenen. Zelfs als een rechter het bevel geeft om een persoon vrij te laten, zal Vreemdelingendienst systematisch beroep doen, wat betekent een verlenging van de detentie van een maand. Zo kan een gedetineerde soms 3, 4 tot 9 maanden opgesloten blijven voor dat hij vrijgelaten wordt!
Het blijkt dat Vreemdelingendienst veel plezier heeft mensen vast te houden!
-“De tijd is lang madame”
De opsluitingen zelf is een eerste serieuze intimidatie. Andere intimidaties volgen in het centrum: druk, chantages, bedreigingen en pogingen tot deportatie gebeuren dagelijks en systematisch:
Zo krijgen ze,soms bij hun aankomst in het gesloten centrum als er absoluut nog geen sprake is van uitzetting, een video te zien over een geforceerde uitzetting en wat er gebeurd als ze weigeren!
Andere intimidatie voor degenen die durven de procedure in twijfel te stellen of hun stem of vuist tonen: “isolatiecel” (ze noemen het de cachot) voor meerdere dagen voor sommigen, of zelfs weken voor anderen.
Er wordt ons verteld dat de politie en het personeel van het centrum hen zeggen terwijl ze geboeid en gescotchd worden:
“Dit is de procedure en laat je doen, alles gaat goed verlopen!”
“Het is voor je goed.”
Over het verbod weer op Europese bodem voor vijf of zeven jaren terug te komen, worden ze gerustgesteld:’maak je geen zorgen. Het is gewoon een allez/retour”! Dat is mis: ze krijgen een verbod van vijf jaren of zeven jaren om naar Europa te komen te komen.
-De terugkeer van sommigen
Sommigen van hen komen terug in België
Een uitgezette zegt ons::
“Ze volgen hun procedure, wij volgen onze procedure: we komen snel terug”
-Collectieve uitzettingen
Op sommige momenten, worden bepaalde nationaliteiten gearresteerd en aangehouden voor collectieve uitzettingen.
België lijkt een van de Europese landen om meer collectieve uitzettingen te organiseren. In 2012 charterde België 11 militaire vliegtuigen om collectief te deporteren:
pagina 30 « In 2012, Belgium organized 11 secured flights to remove illegal immigrants to DR Congo, Guinea, Kosovo, UK and Albania. Other European countries participated in 2 of these 11 flights. In March 2012 Belgium organized a flight to Kinshasa in which the Netherlands also participated. 18 people were removed from Belgium and 1 person from the Netherlands. Another flight was organized to Kinshasa in December, this time with the participation of Ireland and Germany. This flight removed in total 17 persons. Belgium also participated in one secured flight organized by Germany in cooperation with Frontex, with destination Serbia »
Momenteel werden veel migranten uit Guinee en Senegal gearresteerd en zitten opgesloten in Belgische detentiecentra.
Dagelijks blijven Afghanen gearresteerd en naar het centrum gebracht (momenteel zijn ze met een twintigtal in het centrum 127bis ,een tiental in Brugge en een tiental in Vottem)
Vragen rijzen: waarom blijven tientallen Afghaanse volwassenen en gezinnen sinds verschillende maanden opgesloten? Waarom zou België niet de huidige trend van uitzetting naar Afghanistan gedicteerd door de Europese Unie volgen? http://kabulblog.blog.com/
Wanneer als Vreemdelingendienst zegt dat ze zo weinig uitzetten (toch wel 21 de eerste 6 maanden 2013 t.t.z het dubbel van de eerste 6 maanden van 2012), waarom krijgen de honderden Afghanen die in Belgie zijn dan geen verblijfsvergunning?
-Over de productie van mensen zonder papieren
De staatssecretaris Maggie De Block excelleert in persberichten met behulp van cijfers zonder nuances.
Volgens hun cijfers voor 2012:
76.497 Bevel het land te verlaten, 30.000 aanvragen voor regularisatie geweigerd (en geaccepteerd 3.870) 16.000 asielaavragen geweigerd(4.500 geaccepteerd) .?
5000 uitzettingen, 5000 verdreven met een “vrijwillige terugkeer”:vaak onder dwang na een opsluiting van maanden in een detentiecentrum (dit wordt niet vermeld in de rapporten natuurlijk!)
Degenen die door de mazen van deze klopjacht passeren leven in wettelijke illegaliteit
En niet te vergeten: diegenen die niets vragen die ook “illegaal” zijn en de nieuwkomers !
De Gesloten centra en de uitzettingen hebben slechts een symbolische doel en, zo wordt ons verteld, een afschrikmiddel voor asielzoekers of regularisatieaanvragers.
Honderdduizenden mensen leven clandestien in ons land. Duizenden nieuwen zijn daar of zijn op weg, ondanks de Europese beperkingen en de bouw van onze Europese ford, om een meer leefbaar elders te vinden.
Het zal niet de opsluitingen en uitzettingen (5.000 in 2012), die de migratiegolf zal stoppen.
De autoriteiten en onze migratiesecretaresse komen met hun mooie cijfers die niets betekenen om hun kiezers tevreden te stellen , injecteren een nauwelijks verhulde racisme, en werken mee aan de trend van de nationalistische en / of communautaire terugtrekking .
Geen deportaties, Niemand is illegaal, Geen wereld zonder migraties!
Ze willen écht van hem af: de DT&V gaat woensdag 31 juli voor de vijfde keer proberen Cheikh Bah te deporteren.Hij is momenteel al 72 dagen in hongerstaking; hij is al twee keer door een arts niet fit-to-fly verklaard, omdat hij daar fysiek veel te zwak voor is.
Hij vertelt aan de Werkgroep Deportatieverzet dat ze dit keer hebben geweigerd hem de vluchtgegevens bekend te maken, omdat ze bang zijn dat zijn vertrouwensarts op hetzelfde vliegtuig probeert te stappen. Bij de vorige deportatiepoging werd zij geweigerd omdat ze een “veiligheidsrisico” zou zijn.
Cheikh Bah is de hongerstaker die in mei in het nieuws kwam nadat hij in elkaar getimmerd was door gevangenispersoneel. Nadat hij in Nieuwsuur was gekomen, werd hij nog een keer in elkaar geslagen door een bewaker. Sindsdien heeft de DT&V hem al vier keer geprobeerd te deporteren – alle vier de pogingen mislukten. Bij minstens één poging hebben ze zijn papieren vervalst. Volgens Bah hebben ze voor de aanstaande poging (de vijfde) dat nog een keer gedaan.
Zijn verhaal lijkt eindeloos te worden. Wanneer gaat de overheid eindelijk ophouden met deze mishandeling? Welke malloot verzint het om iemand die al 72 dagen niet heeft gegeten, voor de vijfde keer (met vervalste papieren) te deporteren naar het land waar hij vandaan gevlucht was?
Ce mercredi, les réfugiés afghans et des citoyens belges se rendront devant le centre fermé 127 bis à 11h30, munis de cerfs-volants de Kaboul, symbole de liberté. Ils montreront leur soutien aux personnes enfermées et continueront leur protestation en interpellant le gouvernement par rapport aux expulsions vers l’Afghanistan et aux situations de danger vers lesquelles ils risquent d’être renvoyés.
La presse est vivement conviée à cet évènement s’inscrivant dans le cadre de la semaine d’actions du Collectif des Afghans contre les expulsions.Bien à vous,
Le Collectif des Afghan(e)s” —————————————————————————————————————————————————-
Actie in Brussel van de Afghaanse gemeenschap tegen de gedwongen uitzettingen
Nadat de Afghaanse gemeenschap in België gealarmeerd werd over een collectieve uitzettingsvlucht naar Kabul, begonnen 200 à 300 Afghanen op 15 juli 2013 een actieweek in de Begijnhofkerk in Brussel. Ze mobiliseren tegen de uitzettingen en willen de regering onder druk zetten om af te zien van de plannen voor collectieve vluchten. Onder hen zijn veel gezinnen met kinderen.
De Afghaanse gemeenschap die de kerk bezet maakt met haar actie duidelijk dat Afghanistan een land in oorlog is waar de situatie almaar erger wordt. Ze verzetten zich tegen de gedwongen deportaties naar hun land van herkomst.
Volgens onze informatie worden momenteel minstens 25 Afghanen opgesloten in de Belgische gesloten centra: 15 in 127 bis in Steenokkerzeel, een tiental in Brugge, en een tiental in Vottem. We hebben geen informatie over het gesloten centrum van Merksplats en van de Caricole in Steenokkerzeel, omdat het contact met de gedetineerden daar moeilijk blijft.
Sommige Afghaanse families zijn gevlucht uit het terugkeercentrum van Holsbeek door de geruchten over de mogelijke collectieve uitzetting naar Kabul. In het centrum in Holsbeek worden individuen en families door Vreemdelingenzaken geplaatst om hun “vrijwillige terugkeer” voor te bereiden.
Ook in Nederland zijn veel Afghanen gearresteerd en opgesloten in hun “retentiecentrum”.
Dit lijkt erop te wijzen dat een collectieve vlucht in samenwerking met andere Europese landen wordt voorbereid door de respectieve regeringen en/of door Frontex, het Europese Agentschap voor het beheer van de operationele samenwerking aan de buitengrenzen van de lidstaten van de EU.
Migranten die hun toevlucht zoeken in onze Europese landen hebben daarvoor hun economische, ecologische, politieke redenen.
Slechts een zeer kleine minderheid van de migranten komt naar Europa. De meerderheid vlucht naar buurlanden en woont in vluchtelingenkampen.
Elke gemeenschap voert actie tegen de individuele en collectieve deportaties van hun landgenoten met betogingen voor de gesloten centra of aan de luchthaven. Dit was ook het geval voor de Guineese en de Congolese gemeenschap tegen eerdere collectieve vluchten.
Deze opdeling tussen de verschillende gemeenschappen is geen toeval. De migranten worden door de Dienst Vreemdelingenzaken geklasseerd naargelang verschillende criteria die een mogelijke solidariteit beletten. Dit zonder te vergeten dat elke gemeenschap haar eigen kenmerken, problemen en solidariteitsnetwerk heeft.
Elke gemeenschap heeft onze solidariteit nodig!
No deportation for all!
Voorlopige programma:
– Maandag: pers 11uur
– Dinsdag: Betoging 127bis en in Holsbeek
– Woensdag : Bespreking en bezoek naar politiekers
– Donderdag : vrouwendag
– Vrijdag: kinderendag
Meneer A zit sinds 8 maanden opgesloten in de gesloten centra van Belgie. Hij werd gearresteerd in november 2012.
Op 15 maart, had Meneer A die terugkwam in het gesloten centrum van Merksplas na een derde poging deportatie een woordenwisseling met de directrice van het centrum.
De beveiliging werd geroepen. Hij werd geslagen en opgesloten in een isoleercel. Hij bleef daar zonder zorg, met veel pijn aan een arm en een been en kon gedurende een week niet slapen van de pijn.
Na een week werd hij naar het ziekenhuis gebracht, waar ze erachter kwamen dat hij een humerus fractuur had. Nadat hij werd verzorgd werd hij overgebracht naar het gesloten centrum van Brugge, om te beletten dat zijn mede-gevangenen hem in die staat konden zien. Hij bracht een paar andere dagen in afzondering door in Brugge. Hierop diende hij een klacht in, maar zonder effect tot nu toe.
Zijn arm is nog niet genezen en hij heeft nog medische zorgen nodig.
Ze gaan hem opnieuw proberen uit het land te zetten op 10 juli naar Conakry via Dakar
Vlucht SN235 11u25 naar Dakar.
Meneer A ga deze uitzetting opnieuw weigeren en vraagt onze hulp.
Afspraak om 9 uur 25 om te praten met de passagiers en met het personeel van de vlucht naar Dakar.
Fax en mails (soms zeer nuttig) naar de verantwoordelijke vluchtmaatschappij, en naar de politiekers:
——————————
Meneer, Mevrouw,
Wij hebben vernomen dat een man sinds 8 maanden opgesloten in het gesloten centrum van Brugge een viifde poging tot uitzetting zal ondergaan naar het land van oorsprong met uw maatschappij.
Het gaat over de vlucht SN235 naar Dakar op 10 juli
Wij vragen u dringend om deze uitzetting te weigeren en niet deel te nemen aan het geweld dat uitgevoerd wordt door onze belgische overheid bij het uitzetten van mensen die zij ongewenst vinden.
wij danken u,
NAAM
————————————
en copie of andere brief naar:
Meneer F. Roosemont,Directeur van Vreemdelingendienst T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
15/07: Antwoord niet meer; Niet meer in Vottem: uitgezet?
H. kwam 17 jaar geleden aan in Europa, als 15-jarig weeskind.
Hij heeft enkele jaren in Nederland gewoond, en daarna in België. Hij werd gearresteerd na een verklaring van samenwoning met zijn vriendin. Hij zit al meer dan twee maanden opgesloten in het gesloten centrum van Vottem in Luik. Hij was akkoord om terug te keren naar Nederland waar hij zijn asielaanvraag had ingediend, in het kader van Dublin 2, maar de Dienst Vreemdelingen heeft dit geweigerd.
Hij heeft zijn leven hier opgebouwd en wil hier blijven. Na 17 jaar heeft hij geen enkele band meer met Niger.
Vreemdelingenzaken gaat proberen hem uit te wijzen op 10/07/2013 naar Niamey in Niger, met een tussenstop Paris/Charles de Gaulle.
Hij vraagt onze hulp om zijn deportatie te vermijden.
Woensdag 10 juli SN Airlines 3633 Brussel 10u15 naar Parijs Charles de Gaulle.
Voor onze Franse kameraden: Air France 542 naar Niamey in Niger
15:20 woensdag 10 juli.
Terminal: 2E Charles De Gaulle (CDG), Parijs – Frankrijk
België: Afspraak om 8u15 aan de luchthaven van Brussel om te praten met de passagiers en het personeel van de vlucht SN 3633.
Frankrijk: Afspraak om 13:20 aan de luchthaven van Charles de Gaulle om te praten met de passagiers en het personeel van de vlucht AF 542.
Fax- en mail-campagne om de aandacht te vestigen op de verantwoordelijkheid van de luchtvaartmaatschappij en de boordcommandant tijdens deze uitzetting.
Contacten Air France
Callcenter (Frankrijk)
• Tel: 36 54 (0,34€ /min.)
Klantendienst (Frankrijk)
• Fax : 03 44 14 44 79
• Tel: 0810 033 033 (0,28€/min vaste lijn), van maandag tot vrijdag van 10u tot 12u en van 14u tot 17u.
Een Afghaan vrijgelaten uit de 127 bis, tien opgesloten in gesloten centrum in Brugge. De vermeende collectieve vlucht naar Kaboul blijft meer en meer zeker ( in coordinatie met Nederland?)
07/07/2013
Er zijn 15 Afghanen in het gesloten centrum 127 bis, een paar in Vottem. Ze zijn zeer ongerust en vragen hulp! We hebben geen nieuws van de andere centra waarmee de communicatie heel moeilijk is.
We vernemen ook dat er heel veel Afghanen in Nederland gearresteerd en opgesloten werden de laatste dagen/weken
05/07/2013
We vernemen van een betrouwbare bron dat op dit moment veel Afghanen opgesloten zijn in de verschillende gesloten centra in Belgie. Tenminste een Afgaanse familie mat 5 kinderen werden geplaatst inhet opvangcentrum in Holsbeek om hun uitzettingen voor te bereiden.
Het is meer dan waarschijnlijk dat een collectieve uitwijzing naar Afghanistan gepland is in de volgende dagen of weken .
De Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) en de Belgische ministers hebben in de afgelopen maanden een “naadloze efficiëntie” getoond in de organisatie van collectieve deportaties naar verschillende landen (Guinee, Congo, Albanië …). Dit keer zijn de Afghanen het doelwit.
Is het een Frontex vlucht, een vlucht georganiseerd door de Belgische overheid of een vlucht georganiseerd in samenwerking met verschillende Europese landen? We zullen het veel later weten ,immers, het staatsgeheim is van kracht.
We zullen de komende dagen meer informatie ontvangen over dit nieuwe initiatief en vragen iedereen om attent te zijn, zich te informeren, dit alarmbericht te verspreiden en in aktie te treden opdat deze vlucht niet plaatst vindt!
Opgelet: een collectieve uitwijzing betekent ook dat ze zullen proberen om de centra snel te vullen en daarom Afghaanse migranten te arresteren..
Quand la police met Barbès en état de siège pour rafler des sans-papiers
Mathieu Molard le 13 06 2013
Jeudi 6 juin, plus de 80 interpellations
Info StreetPress
C’est une gigantesque descente qui a eu lieu à Barbès, jeudi 6 juin. Pendant une heure et demie, une centaine de policiers bloque 4 rues du quartier, dispose des check-points et fouille les bistrots du coin à la recherche de sans-papiers.
quand-la-police-met-barbes-en-etat-de-siege-pour-rafler-des-sans-papiers
“J’avais l’impression qu’ils arrêtaient tout le monde”
Métro Barbès – 15 heures. Ce jeudi, Kamel* est posté comme chaque jour face aux tourniquets de sortie de la station. Il tente d’alpaguer le chaland -« cigarettes, cigarettes ! » – quand il voit « des dizaines de fourgons de police arriver par tous les côtés. » En un instant c’est la débandade. Les vendeurs à la sauvette courent dans tous les sens, semant derrière eux des paquets de clopes et quelques babioles. Le jeune Tunisien, comme bon nombre de ses amis, n’a pas de titre de séjour. La plupart se précipitent à l’intérieur du Tati situé de l’autre côté de la rue.
Du premier étage du magasin, ils assistent au déploiement des CRS. « Ils ont mis en place des barrages », raconte Karim. Harnachés « comme Robocop », ils prennent position en travers de la rue, formant un mur d’uniformes. Impossible de passer. La même scène se répète dans les rues voisines : les forces de l’ordre établissent un périmètre. A l’intérieur : une partie de la rue de La Goutte d’Or, la rue des Islettes, la rue Capla, la rue Charbonnière et une partie du boulevard Barbès. En un instant, le quartier est bouclé.
Violence
A l’intérieur du périmètre, c’est la panique. Certains se faufilent dans les halls d’immeuble, les cours ou les commerces. Mohamed, sans titre de séjour, tente sa chance en direction du boulevard Magenta. « Je voulais traverser ici. » Index tendu, il désigne un passage piéton sur le boulevard de la Chapelle. Il court sur le trottoir. « Un policier m’a mis un coup de pied », il exhibe alors un bleu sur l’arrière de sa cuisse tandis qu’un strap maintient son épaule blessée. « Ensuite, il m’a poussé contre les barrières en me tirant le bras dans le dos », continue le Tunisien de 29 ans. « Et puis, je ne sais pas pourquoi, il m’a relâché en me disant ‘vas-y dégage’ ». Sans demander son reste, il s’éloigne du quartier.
A chaque intersection, les riverains racontent la même histoire : un cordon de CRS prend position en travers de la rue. Progressivement, une queue se forme au check-point. « Pour entrer ou sortir du périmètre il fallait présenter ses papiers », explique un bistrotier de la rue de la Goutte d’Or. Lui comme ses clients sont priés de rester dans l’établissement, limitrophe de la zone bouclée. Ils regardent médusés l’opération. « Il y avait des dizaines de fourgons de police ici et autant par là. Au total plus de cent policiers », raconte un client, la quarantaine grisonnante et du plâtre plein le t-shirt. La préfecture de police, contactée par StreetPress, ne « souhaite pas communiquer sur les effectifs déployés ». A l’intérieur du périmètre, CRS, police de quartier et agents de la brigade anti-criminalité sillonnent les rues, pendant près d’une heure trente.
Rafle Personne ou presque n’échappe au contrôle. « Comme s’ils cherchaient quelqu’un », raconte un vendeur de téléphone. Femme, enfants, personnes âgées… les policiers vérifient méthodiquement l’identité de chaque passant. Pas de papiers, immédiatement les talkie-walkies grésillent : « J’en ai un ! ». Mickaël et sa bande sont posés sur un muret rue de la Goutte d’Or quand quatre agents en civils – « en sweats, déguisés en jeunes, quoi ! » – leur tombent dessus. « Vos papiers, les jeunes ! » Deux d’entre eux n’en ont pas. Face au mur, les bras dans le dos, ils sont menottés. En guise de bracelet, des lanières de plastiques leur enserrent les mains. Enfin, deux policiers les escortent jusqu’à l’un des trois bus garés un peu plus loin. A l’intérieur, des dizaines de sans-papiers s’entassent. « Plus de 80 », racontent de nombreux témoins. Certains parlent d’une centaine de personnes. La préfecture de police ne souhaite pas communiquer le nombre exact d’interpellations.
Du premier étage du magasin Tati où il se cache, Karim observe le ballet incessant des policiers. Tous ceux qui sortent du métro sont contrôlés, impossible par ailleurs d’y entrer. « J’avais l’impression qu’ils arrêtaient tout le monde. Je les ai même vus embarquer un touriste avec son appareil photo. » Certains sans-papiers se sont glissés dans les cours ou les halls d’immeuble. « Ils allaient les chercher à l’intérieur, on les voyait ressortir menottés », raconte Frank, lunettes de soleil vissées sur le visage. Saïd, patron du Barbès Café, est posté derrière son comptoir quand une dizaine de policiers « tous en civil », font leur entrée dans l’établissement. « Ils ont fermé la porte derrière eux. » Dehors, le soleil est au beau fixe. Pas grand monde à l’intérieur. « Une dizaine de clients tout au plus. » Table après table, les agents contrôlent les papiers d’identité, jusqu’à tomber sur un sans-pap’. « Au total, ils ont arrêté trois personnes chez moi, dont deux mineurs », raconte Saïd.
Pendant ce temps-là
Jeudi 6 juin, toutes les caméras du pays semblent tournées vers la rue Caumartin où la veille, Clément Méric, jeune militant antifasciste est mort. En milieu d’après-midi quelques centaines d’antifas viennent lui rendre hommage. Une heure plus tard, ils seront près de 6.000 place Saint-Michel. Anne Hidalgo, candidate socialiste à la Mairie de Paris tente une apparition. La foule scande alors « PS hors la manif, socialos trahison » puis quelques instants plus tard un autre slogan est repris en cœur « les fascistes assassinent à saint Lazare, le PS rafle à Barbès ». Des militants de retour du 18è font circuler l’info : des dizaines de sans-papiers sont interpellés au même moment. Anne Hidalgo décide de rebrousser chemin.
Hygiène
La préfecture confirme bien être entrée dans les cafés et restaurants du quartier. L’opération était menée en collaboration avec les services administratifs. Le motif ? « Vérifier le respect des normes d’hygiène, de licence, la vente d’alcool aux mineurs… Neuf établissements ont été contrôlés », explique la préfecture. Deux établissements ont été immédiatement fermés, « deux autres ne devraient pas tarder à l’être ».
En plus de ces « contrôles administratifs », on évoque deux autres objectifs : « lutter contre l’accroissement des cambriolages dans l’arrondissement » et combattre les « receleurs, nombreux dans le marché sauvage autour de la station de métro ». Bilan officiel de l’opération : 16 gardes à vue pour « des questions de droit commun » (« un port d’armes prohibées, du recel et plusieurs individus inscrits au fichier des personnes recherchées. ») La police se refuse à communiquer le nombre total de personnes amenées au commissariat pour vérification d’identité, puis pour certains placés en centre de rétention.
GAV
A 16h20, la police lève les barrages. « A la sortie des classes, encore beaucoup de policiers, mais c’était possible de passer », raconte l’un des employés de l’école du quartier. Certains sans-papiers se glissent hors de leurs cachettes. « Il y avait toujours des mecs en civil. Ils en ont encore cueilli quelques-uns qui pensaient s’en être sortis », raconte un commerçant. Pour tous les interpellés, direction le commissariat de la rue de Clignancourt. Les militants de plusieurs associations d’aide aux sans-papiers dont Réseau Education Sans Frontières ont pu recueillir par téléphone quelques témoignages. L’un d’entre eux raconte avoir été placé en cellule pendant « trois ou quatre heures » avec une vingtaine de personnes. Le temps de vérifier l’identité des 80 interpellés (chiffre approximatif). Finalement, en plus des 16 GAV, 33 personnes devront passer devant le juge des libertés pour défaut de titre de séjour. Pour eux, direction le centre de rétention administratif de Vincennes.
Je les ai même vus embarquer un touriste avec son appareil photo !
Au tribunal Mardi 11 juin, tribunal de grande instance de Paris. Au dernier étage du bâtiment après une interminable montée des marches, un portique de détection de métaux et un gendarme gardent l’entrée sur un petit couloir. Une dizaine de militants s’y entassent. Depuis quelques jours, l’info circule sur les mails d’alerte des collectifs d’aide aux sans-papiers : les clandestins de Barbès passent devant le juge des libertés. Derrière une porte, à l’abri des regards. Les sans-papiers attendent leur tour, alignés dos à dos sur un banc en bois. Quelques avocats consultent les dossiers sur leurs genoux. Les trois boxes d’entretien sont occupés. Chacun est prié de faire vite. Jour d’affluence pour la justice, 36 cas doivent être tranchés dans la journée par les deux magistrats. A trois exceptions près, tous ont été interpellés le 6 juin dans le 18e.
Les audiences se suivent et se ressemblent. Dans une petite pièce, la magistrate, la cinquantaine coiffée avec un chignon. A sa gauche, la greffière, plus jeune. Face à eux, quatre chaises. « Monsieur Singh », la vingtaine, prend place sur l’une d’entre elles. A sa gauche, une traductrice lui chuchote à l’oreille. A sa droite, son avocate. Juste à côté, l’avocat de la préfecture. Maître Kornman compulse le dossier de son client. Commise d’office, elle n’en a pris connaissance que le matin même, comme les quatre autres cas qu’elle défendra dans la journée. Son argumentaire est très technique. Elle pointe les défauts du dossier. Ici une signature qui manque, là un délai de quatre heures entre la sortie du commissariat et la notification d’arrivée en centre de rétention… Jurisprudence à l’appui, elle tente de faire valoir la nullité de la procédure. L’avocate de la pref’ a pu consulter à l’avance les arguments de sa consœur. Elle répond point par point, précédent à l’appui. Maître Kornman tente de reprendre la parole pour répondre. « Vous avez déjà plaidé, si on fait toujours ça, on n’en finit jamais », coupe la juge. Elle réussit à placer une phrase avant d’être coupée à nouveau. Après 25 minutes d’échanges, tout le monde dehors. « Monsieur Singh », n’a pas dit un mot. Seule question qui lui est posée : « Etes-vous prêt à rentrer dans votre pays ? »
Expulsions
Dans le couloir, les militants s’échangent leurs notes. « Sur un document, ils avaient écrit qu’ils avaient procédé à un menottage permettant l’usage d’un téléphone. J’ai du mal à imaginer ! », ironise l’un d’entre eux. « Le dernier charter est parti hier et le prochain est seulement dans vingt jours ! Alors ils ont demandé un délai pour organiser le retour dans son pays ! » Les tristes anecdotes se succèdent, dressant en pointillés le portrait d’une police débordée par le nombre de dossiers. Des procédures traitées à la va-vite. « Lui, pendant la procédure, il avait un interprète tamoul alors qu’il parle ourdou. Ils vont l’expulser quand même. » Pour « Monsieur Singh », même traitement. La jeune avocate, visiblement fatiguée et dépitée, sort en courant « s’en griller une ». « De toute façon, cette juge expulse tout le monde », commente un militant, cheveux longs et carnet de notes à la main. Ceux qui échappent à l’expulsion doivent encore patienter 6 heures. Le délai pendant lequel la préfecture peut faire appel. Les autres tenteront leur chance en appel.
Warning Les sans-papiers cités dans l’article ont préféré voir leur nom changé.
M. is al bijna vier maanden opgesloten in het gesloten centrum van Vottem.
Hij kwam drie jaar geleden in België aan. Hij heeft reeds één uitzettingspoging achter de rug.
Zijn advocaat heeft cassatieberoep aangetekend – uitspraak op 2 juli.
Maar Vreemdelingenzaken zal hem voor het verstrijken van deze datum trachten uit te zetten, en de ambassade van Senegal heeft reeds een laissez-passer afgeleverd.
Op 28/6 om 11u25 zullen ze hem op een vlucht naar Dakar proberen te zetten.
SN Airlines Vlucht 237
M. is wanhopig en wil niet naar Senegal terugkeren. Hij vraagt onze hulp om deze deportatie te verhinderen.
Afspraak aan de luchthaven op 28/6 om 9u25 om de situatie aan de passagiers uit te leggen, en te protesteren bij het personeel van SN Airlines.
Terwijl vorige week een dertigtal Congolezen uit België, Ierland, Frankrijk en Duitsland uitgezet werden met een Frontex-vlucht richting Congo… werd deze zondag 23/6 een nieuwe militaire vlucht voorzien voor de uitzetting van vier Congolezen, zij die vorige week niet konden gedeporteerd worden. Van verbetenheid gesproken!
Een van de personen die uitgezet zou worden, was vorige week op het laatste moment uit het vliegtuig gehaald omdat haar advocaat was kunnen tussenkomen. Zaterdag werd diezelfde persoon, nog steeds opgesloten in 127 bis, opnieuw in isolement geplaatst, om zondag nogmaals uit het cachot bevrijd te worden! Ze zou dan toch niet uitgezet worden. Men kan zich wel voorstellen hoe deze persoon zich voelt in een situatie van totale onzekerheid.
Dit voorval illustreert de manier waarop mensen behandeld worden die niet “van bij ons” zijn, en die hier niet mogen verblijven.
Dus: bevestiging van de Dienst Vreemdelingenzaken dat er drie personen met een militaire vlucht zouden uitgezet worden op 23/6, tegelijkertijd met een vracht bestemd voor ontwikkelingshulp, en de verzekering dat er zelfs een arts en escorte zouden zijn.
Om hun verzet te uiten, waren een twintigtal personen aanwezig aan de luchthaven van Melsbroek.
En dan vernemen we diezelfde zondag om 21u dat 127bis gevuld werd met Congolezen, en dat een twintigtal personen opgehaald werden…
De communicatie van de overheid is op z’n minst verhuld te noemen. Wie zijn die personen die vlug-vlug in een gesloten centrum worden opgesloten, met oog op een uizetting, en waar komen ze vandaan? Moesten de kosten van de uitzetting maximaal opbrengen?
Dienst vreemdelingenzaken verzekert dat ze niet op de hoogte zijn van eventuele problemen van de gedeporteerden bij aankomst, maar beschikken ze echt over alle informatie? Kan het hen overigens iets schelen?
Het zoveelste hoofdstuk in deze barbaarse geschiedenis, die dagelijks wordt geschreven onder de onverschillige blik van zij die niet willen zien.
26/06: Meneer Bah is terug! Gisteren heeft de IND voor de tweede keer geprobeerd om meneer Bah te deporteren naar Guinea en is dat voor de tweede keer mislukt! Hij werd naar luchthaven Brussel meegenomen in twee geblindeerde busjes, één bus met hem er in en de ander leeg (kennelijk om activisten te misleiden). Hij was bijzonder verzwakt, want hij is al meer dan vijf weken in hongerstaking. De IND arts had hem fit to fly verklaard zonder hem te onderzoeken, maar op luchthaven Brussel werd hij door de medische dienst onderzocht en die concludeerden dat hij in zo’n verzwakte toestand was dat hij niet kon vliegen, waarna de luchtvaartmaatschappij hem weigerde aan boord te nemen. Meneer Bah kwam in de loop van de middag terug naar het justitieel medisch centrum.
We zijn ontzettend blij dat meneer Bah terug is, maar we vinden het ook verschrikkelijk voor hem dat hij steeds maar heen en weer gesleept wordt, wat uitputtend voor hem moet zijn. Hij belde me vanochtend en wil iedereen bedanken die op wat voor manier dan ook geholpen heeft. Als je hem (en meneer Koulibaly, ook in het justitieel medisch centrum, ook in hongerstaking en ook uit Guinea) een kaartje wilt sturen, dan kan dat naar dit adres:
dhr. Bah / dhr. Koulibaly PI Haaglanden, Justitieel Medisch Centrum (JMC) Postbus 87810 2508 DE DEN HAAG, the Netherlands
MOrgen, op dinsdag 25 juni gaat de Dienst Terugkeer en Vertrek voor de
tweede keer proberen om meneer Bah uit te zetten. Meneer Bah komt uit
Guinea en is al zes weken in hongerstaking, in protest tegen het
asielbeleid. Hij speelt een sleutelrol in de ontdekking van de Guinese
LP’s, die overduidelijk door de DT&V vervalst zijn. Zijn eigen papieren
zijn overduidelijk gefotoshopt.
Vorige week werd geprobeerd om hem te deporteren. Hij verzette zich in het
vliegtuig van Amsterdam naar Parijs door zijn situatie aan de andere
passagiers uit te leggen (hij is te zwak voor fysiek verzet door de
hongerstaking). Geen van de passagiers reageerde. De marechaussee deed
tiewraps om zijn enkels en polsen, deed daar riemen doorheen en droegen
hem aan die riemen. In parijs riepen ze de hulp in van de franse
marechaussee, maar zij weigerden om mee te werken, omdat, ik citeer: zij
nog niet eens beesten op die manier vervoeren.
In het vleigtuig van Parijs naar Conakry verzette meneer Bah zich weer,
dit keer succesvol. De passagiers kwamen in opstand, de piloot weigerde
hem aan boord en hij werd weer teruggebracht naar het penitentiaire
ziekenhuis in Scheveningen.
MOrgen wordt meneer Bah met de auto naar vliegveld Brussel gebracht, daar
moet hij vlucht SN 205 van Brussel naar Conakry nemen. De vlucht vertrekt
om 11:25u.
We roepen al onze broeders en zusters in Brussel op om hier luid tegen te
protesteren en te proberen om andere passagiers te informeren over de
uitzetting!
24/06: We waren met een twintigtal personen aan de luchthaven van Melsbroek om van ons te laten horen. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft ons misleid: diezelfde avond werden opnieuw een twintigtal Congolezen in het gesloten centrum verzameld (waar komen ze vandaan?) die om 21 uur door talrijke politie-agenten in bussen geplaatst werden om ze op een nieuwevlucht te zetten!
Precies een week geleden werden 34 Congolezen uit verschillende Europese landen gedeporteerd via Brussel naar Congo. Volgens onze info worden sommigen van hen nog steeds vastgehouden in Kinshasa.
We vernamen vandaag dat een aantal mannen en vrouwen van Congolese origine zijn geïsoleerd in het gesloten centrum 127bis voor een nieuwe deportatie deze zondag 23/06 om 18:00 vanuit de luchthaven van Melsbroek! Onder hen is een man die uit het vliegtuig vorige week werd genomen na een beroep van zijn advokaat. Zijn beroep is nog niet afgehandeld en toch wordt hij terug uitgezet…
Niets zal de Dienst Vreemdelingenzaken stoppen: naast de 30 dagelijkse uitzettingen, organiseren ze meer en meer collectieve vluchten.
Het is een standaardpraktijk geworden die gebanaliseerd wordt door de meesten: politici, verenigingen en NGO’s. Deze banalisering en stilte stelt hen in staat om hun doel ongehinderd te bereiken.
Luid het einde van de deportaties in, en de machine die ze begeleidt – leve de wind van vrijheid!
Verzamel bij de luchthaven van Melsbroek, deze zondag 23/06 om 17:00.Haachtsesteenweg 138, 1820 Steenokkerzeel
Buslijn 270 naar Keerbergen 16:05 Noordstation, 04:11 Kruidtuin, halte:
Geerenstraat Melsbroek
En fax en e-mail de verantwoordelijken:
15 Wing Transport Aerien Quartier Groenveld Haachtsesteenweg 138 1820
Het “staats”geheim werd goed bewaakt , en we zijn later te weten gekomen dat deze vlucht was gecoordoneerd door Frontex (Europees agentschap voor het beheer van de operationele samenwerking aan de buitengrenzen) en georganiseerd door België en Vreemdelingendienst DVZ.
Dit is de derde deportatie vlucht gecoördineerd door DVZ van Brussel naar Kinshasa in een jaar. De vorige hadden plaats op 6/03/2012 en 6/12/2012
Op 16/06/2013 werden 34 Congolese migranten verzameld in het gesloten centrum 127 bis.in Steenokkerzeel. Twintig van hen kwamen uit de 4 verschillende Belgische detentiecentra , 3 uit Frankrijk, 10 uit Ierland en 1 uit Duitsland.
Een groot aantal politiekrachten (honderd volgens onze getuigenissen) zijn om 12 uur het detentiecentrum 127 bis binnengevallen om de mensen aangewezen voor de vlucht op te pakken. Volgens onze bronnen waren ze zeer gewelddadig. Elk persoon werd individueel met geweld beheerst.
“Ze komen als dieven om ons te pakken” zei een van de gedetineerden.
In de namiddag zijn bussen aangekomen, met Congolesen van de verschillende andere landen.
Het duurde vier lange uren voor dat de politie de 34 Congolese geboeid in hun verschillende voertuigen konden installeren
Alle gevangenen van het centrum waren in opstand tegen dat geweld en schreeuwden hun afschuw hiertegen. Een man die waarschijnlijk te hard riep werd geboeid en beheerst door een aantal politieagenten. Wanneer een van de politiemannen hem aan de nek langs achter vastpakte, dacht hij dat hij ging stikken en beet een agent om zich vrij te maken. Hij werd met geweld in een isoleercel geplaatst voor 48 uren. Gedetineerden bleven manifesteren en haalden hun matrassen buiten om te protesteren.
“Het was moeilijk, mevrouw, het was erg moeilijk”, zei een gevangene.
De indrukwekkende politie-escorte met twee volle arrestatiebussen hebben het centrum verlaten om 17 uur richting de militaire luchthaven van Melsbroek .
Op de luchthaven waren een aantal Congolezen aanwezig om hun gedeporteerde vrienden te ondersteunen en de samenwerking tussen België en de RDC aan te klagen.
Militaire politie was overal op de luchthaven en was op kijk naar iedere verdachte handeling.
Drie mensen werden uit de vlucht gehaald tengevolge een dringende beroep geddan door hun advocaat. Ze werden teruggebracht naar 127 bis en geisoleerd van de andere gevangenen!
Het vliegtuig vertrok om 18 h 30
127bis
De spanning blijft hoog in het detentiecentrum.
“Wij hebben de haat”
“We hebben afgesproken niet verder zo te worden behandeld”
“Nu is het genoeg”
Nieuws uit Kinshasa
Bericht van 06:39 deze 17/06:
Ze werden meegenomen naar het presidentieel paleis, waar ze zullen worden geïnterviewd
We wachten op verdere berichten.
Wetten, conventies, verdragen opgested door België en Europa plaatsen deze zogenaamde collectieve of gegroepeerd vluchten in een sommaire legaleit.
Niets zal de wilskracht de Europese Unie en haar lidstaten stoppen om hun “controle” op de migratiestromen te beletten…..
We willen niet dat dit staatsterrorisme, dat denkt dat zij de macht hebben om te definiëren wie op aarde het recht heeft om te bewegen, om te ademen, om te leven.
16/06 10 uur: We vernemen dat de vlucht zal gebeuren om 18 uur vandaag vanuit militaire vlieghaven van Melsbroek. Zoals gewoonlijk probeert Vreemdelingendienst valse informaties te geven om mobilsaties te voorkomen tegen die schandalige uitzettingen.De gedetineerden antwoorden niet meer aan de telephoonoproepen. Waarschijnlijk zullen ze allen in bussen en combi’s geplaatst worden om 16 uur deze namiddag om hen uit het gesloten centrum 127 bis naar militair vlieghaven te brengen. Fax verder!!!
Tussen 30 en 40 personen van Congolese oorsprong worden morgen uitgezet op een gezamenlijke vlucht deze zondag.
Ze komen uit diverse gesloten centra in België, 15 onder hen komen uit het gesloten centrum van Merksplas.
Sommigen zijn nu al in de isoleercel, maar niet allemaal want er is niet voldoende plaats.
Velen hebben geen ‘laissez passer’.
Sommigen hebben gezin en kinderen hier.
Velen verblijven hier al jaren, iemand zelfs al 21 jaar.
Sommigen zijn politieke tegenstanders in hun land.
Er zijn enkele vrouwen onder hen, één van hen is zwanger.
Voor velen is het de eerste uitzettingspoging.
Zij willen niet uitgezet worden, ze willen zich verzetten en vragen hulp!
Het vertrek van het vliegtuig is volgens onze bronnen tussen 9u en 10u aan het militair vliegveld van Melsbroek, Haachtsesteenweg 138 in Steenokkerzeel.De gedetineerden zullen waarschijnlijk overgebracht worden naar het gesloten centrum van Steenokkerzeel tussen 7 en 9u ‘s morgens, Tervuursesteenweg 300, 1820 Steenokkerzeel
Gezien de tijd dringt roepen we iedereen op te reageren:
Voor het militaire vliegveld om 9u ‘s morgens
Aan het gesloten centrum 127 bis om 7u
Stuur een fax naar het gesloten centrum 127 bis FAX +32 2 7598168 Tel. +32 2 7550000
In hun verbeten jacht op migranten, arresteert de politie een maximaal aantal personen om de deportatiemachine op volle toeren te laten draaien.
Hun nieuwe doelwit: een jongen van zestien. Hij werd naar Vottem op 13/06/2013 gebracht nadat hij aangehouden werd in de straten van Brussel. Hij is een Servische Rom en zijn familie verblijft momenteel in de Samusocial. Sinds zijn aankomst in het centrum huilt hij onophoudelijk.
Vrijdagochtend werd hem gezegd dat hij eerst moest bewijzen dat hij minderjarig is. Zijn paspoort, een duidelijk bewijsstuk, werd naar het centrum gefaxt.
Maar de jachthonden lossen hun prooi niet zomaar: ze verklaarden hem dat de Dienst Vreemdelingenzaken gesloten is tijdens het weekend, dat ze hem niet vrij kunnen laten, en dat er geen plaats is in de opvangcentra voor jongeren.
De andere gedetineerden maken zich ongerust en reageren:
«Wij zijn zeer boos»
«Er loopt iets helemaal mis»
«Een kind kan hier niets doen»
«Hij hoort bij zijn familie»
«De minister wil een opsluitings- en uitzettingsquota halen om te scoren bij de verkiezingen, en de arrestaties gebeuren willekeurig: zieken, gezinshoofden, (schijn?)huwelijken, werkers, en nu zelfs kinderen!»
«Ze hebben wel iets beters te doen dan vast te zitten in de centra, vast in deze machine die maalt, beangstigt en hele levens ruïneert.» De gedetineerden vragen dat er naar hen wordt geluisterd.
Het ziet er naar uit dat een meerderheid van de arrestaties, opsluitingen en deportaties momenteel weggelegd zijn voor Marokkanen en Tunesiërs.
De dienst Vreemdelingenzaken lijkt te focussen op deze 2 nationaliteiten, daar waar dit voorheen voornamelijk Guineeërs, Kosovaren en Albanezen waren.
Personen van Marokkaanse of Tunesische afkomst zijn momenteel talrijk vertegenwoordigd in de Belgische gesloten centra. Ze worden aangehouden tijdens een razzia of in hun woonplaats.
Ze worden snel uitgezet dankzij een nauwe samenwerking tussen onze ministers, de dienst Vreemdelingenzaken, de ambassade van Marokko of Tunesië, en de luchtvaartmaatschappijen Air Maroc en SN Airlines.
Ze hebben alle leeftijden, en zijn vaak al decennialang in België.
Alle argumenten zijn goed om hun een Bevel tot het verlaten van het grondgebied te geven: gerechtelijk verleden, verdenking van een schijnhuwelijk, zwartwerk,of wat dan ook.
Velen hebben jarenlang gewerkt na een regularisatie en met een werkvergunning.
De dienst Vreemdelingenzaken zoekt naar de kleinste onregelmatigheid om hen een Bevel tot het verlaten van het grondgebied te geven:
Zo is er een mijnheer van 57 jaar die sinds 2002 in België verblijft. Hij trouwde met een Belgische in 2003, werkte jarenlang, kocht een huis, een auto en een kat! Hij werd beschuldigd van een schijnhuwelijk te zijn aangegaan in 2003, omdat het koppel ondertussen gescheiden is. Hij werd aangehouden en opgesloten met het oog op uitzetting. Hij dacht dat hij een ‘geïntegreerde burger’ was. Nu vraagt hij zich af wat de betekenis van deze woorden is!
Is de echte reden misschien dat deze mijnheer niet meer kan werken en dus niet meer “productief” is? Hij is ziek geworden, lijdt aan diabetes, heeft hernia, en heeft problemen aan zijn luchtwegen zodat hij dagelijks een luchtpomp nodig heeft.
Verwittig je vrienden en kennissen van deze nieuwe jacht op migranten met of zonder papieren, met of zonder werk, geleid door de dienst Vreemdelingenzaken!!
07/06 17 uur: Meneer A heeft vernomen dat zijn uitzetting Geannuleerd is, terwijl een aanvraag voor vrijlating geweigerd werd. We weten niet waarom! De staats geheimen zijn goed bewaard!
Meneer A zit sinds 7 maanden opgesloten in de gesloten centra van Belgie. Hij werd gearresteerd in november 2012.
Op 15 maart, had Meneer A die terugkwam in het gesloten centrum van Merksplas na een derde poging deportatie een woordenwisseling met de directrice van het centrum.
De beveiliging werd geroepen. Hij werd geslagen en opgesloten in een isoleercel. Hij bleef daar zonder zorg, met veel pijn aan een arm en een been en kon gedurende een week niet slapen van de pijn.
Na een week werd hij naar het ziekenhuis gebracht, waar ze erachter kwamen dat hij een humerus fractuur had. Nadat hij werd verzorgd werd hij overgebracht naar het gesloten centrum van Brugge, om te beletten dat zijn mede-gevangenen hem in die staat konden zien. Hij bracht een paar andere dagen in afzondering door in Brugge. Hierop diende hij een klacht in, maar zonder effect tot nu toe.
Zijn arm is nog niet genezen en hij heeft nog medische zorgen nodig.
Deze 6 juni, toen hij terugkwam van een raadpleging in het ziekenhuis, werd hem gezegd dat een nieuwe vluchte voorzien was op zondag 9 juni naar Conakry via Dakar.
Vlucht SN235 et Senegal Airlines DN237 11u25 naar Dakar.
Meneer A ga deze uitzetting opnieuw weigeren en vraagt onze hulp.
Afspraak om 9 uur 25 om te praten met de passagiers en met het personeel van de vlucht naar Dakar.
Fax en mails (soms zeer nuttig) naar de verantwoordelijke vluchtmaatschappij, en naar de politiekers:
————————————
Meneer, Mevrouw,
Wij hebben vernomen dat een man sinds 7 maanden opgesloten in het gesloten centrum van Brugge een vierde poging tot uitzetting zal ondergaan naar het land van oorsprong met uw maatschappij.
Het gaat over de vlucht SN235 naar Dakar op 9 juni
Wij vragen u dringend om deze uitzetting te weigeren en niet deel te nemen aan het geweld dat uitgevoerd wordt door onze belgische overheid bij het uitzetten van mensen die zij ongewenst vinden.
wij danken u,
NAAM
————————————
en copie of andere brief naar:
Meneer F. Roosemont,Directeur van Vreemdelingendienst T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur A va subir une deuxième tentative d’expulsion ce 7 juin
Il vit depuis 5 ans en Belgique avec sa future femme.
Il est enfermé dans le centre de Merksplas depuis plus de deux mois.
Il demande depuis longtemps d’être transféré au centre de Vottem pour être plus près de ses amis, mais la direction refuse.
Il n’a pas non plus d’avocat, n’ayant pas les moyens de s’en payer un et n’ayant pas confiance dans les avocats donnés par le centre.
Il ne veut pas être expulsé de force vers l’Algérie, où il n’a plus rien à faire…
Il demande notre aide pour résister à cette expulsion forcée…
Vol (AH2061) Air Algérie de 15h pour Alger
RDV à l’aéroport à 13 h pour parler aux passagers de l’avions lors du chek-in…
N’hésitez pas à envoyer des fax et des mails à :
Air Algérie
FAX : + 32 22198233
Et aux responsables
et Copie ou autre courrier à :
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be Fax022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur :milquet@lecdh.be/ milquet@milquet.belgium.be Fax: 022380129,025048500,025048580)
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice :
Téléphone : 02 542 80 11
Fax : 02 542 80 03
E-mail info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Begin deze week werd je het land uitgezet. Voorheen was je opgesloten in het gesloten centrum van Brugge. Wat is er precies gebeurd?
Inderdaad. Op de ochtend van de 15de kwamen ze me ophalen; ze hadden gezegd rond de middag, ze zeiden dat ik mijn assistent moest gaan zien. Die zei me dat ik mijn koffer moest maken en naar de luchthaven gaan.
Toen heb ik mijn vriendin Francesca gecontacteerd, en eens op de luchthaven nam ik ook contact op met mijn advocaat. Hij zei me dat hij nog geen antwoord had gekregen, want hij had een aanvraag ingediend waar geen antwoord is op gekomen. Hij zei dat hij iets zou doen maar…. ik kon niet weigeren, ik moest echt naar de luchthaven gaan.
Daar aangekomen, vroegen ze me of ik wilde vertrekken. Ik zei dat ik geen keuze had, dat ik een aanvraag had lopen zonder antwoord, en dat ik daarom geen keuze had, dat ik zou vertrekken.
Dan brachten ze me naar een vertrek waar ze mijn zak doorzochten. Het ergste was toen ze me vroegen mijn kleren uit te doen. Ik vroeg hun waarom en ze zeiden dat het om veiligheidsredenen was. Maar wat dachten ze dat ik, een klein meisje, zou doen met de mensen in het vliegtuig? Het was vreselijk, heel erg is dat zo’n behandeling, naakt voor al die mensen zodat ze je kunnen fouilleren. Ze hebben me zelfs handboeien omgedaan! Dat wilde ik niet: ik weigerde mijn vertrek niet, dus moet ik die dingen niet om mijn handen. Ze antwoordden dat het de procedure was, dat ze geen keuze hadden, dat ze het moesten doen. Twee politie-agenten brachten me naar het vliegtuig, en ik bleef geboeid tot in Burkina Faso. Het was zo vernederend, want ze moesten dat echt niet doen, het was zwaar, en gewelddadig. Op het vliegtuig vroeg ik ze om de boeien weg te doen, maar ze weigerden, opnieuw omdat het tegen de procedure zou zijn. Het is hun procedure om mensen zo te mishandelen. Zelfs als je niet weigert om te vertrekken, moet je zulke dingen ondergaan. Naakt zijn zonder reden was vernederend, er zijn mensen die zelfs genitaal gefouilleerd worden.
Hoe is het in je land?
Ik ben niet bij mijn familie, ik ging er natuurlijk niet terug heen. Ik ben bij een vriendin in een onthaalfamilie, een vriendin van me had gezegd dat indien ik terugkwam, ik bij haar kon blijven in afwachting. Ik ben de hele dag thuis, ik kom niet naar buiten.
Je was gedurende twee of drie dagen in hongerstaking in het gesloten centrum van Brugge. Denk je dat er een verband is?
Eerlijk gezegd heb ik geen idee, maar het zou kunnen, want de mensen daar doen alsof, maar ze volgen je in al je bewegingen.
Werd je streng gecontroleerd in het centrum?
Jazeker, veel te streng! De minste beweging en ze stelden een verslag over je op, de hele tijd! Ik weet niet of ze die verslagen doorgaven of niet, ik heb er geen idee van.
Getuigenis van een vrouw die wegJe voulais qu’on me protège liep van een gedwongen huwelijk en die wordt vastgehouden in het gesloten centrum in Brugge
Je bent in het gesloten centrum van Brugge. Kun je uitleggen sinds wanneer je er geweest bent en hoe / waarom je in België gekomen zijt?
Toen ik aankwam op het vliegveld, brachten ze me rechtstreeks naar de de Caricole, het is ook een detentiecentrum niet ver van de luchthaven.
Wat betreft het doel van mijn reis: ik liep weg uit een lastige situatie, een gedwongen huwelijk in mijn land. Ik wilde aan dit huwelijk ontsnappen en toevlucht zoeken ergens. Maar ik wist niet dat er een plaats was waar men asiel kon aanvragen, ik was gewoon weggelopen van die situatie … Toen ik naar het vliegveld aankwam, werd ik gearresteerd omdat ik niet aan de voorwaarden van de reis voldeed: ik had geen hotelreservering enz en dus stuurden ze naar de Caricole. Er werd mij medegedeeld dat men asiel kon vragen vanaf dat momnent .
Dus, heb je asiel aangevraagd op dat moment, toch?
Ja, ik deed dat. Ik was weggelopen van een bepaalde situatie en ik wist niet dat het mogelijk was om asiel aan te vragen, als ik het had geweten zou ik dat direct gedaan hebben.
Sinds wanneer zijt je daar?
Sinds twee maanden en een paar weken, ik kwam op 11 februari aan.
Dus, was je weggelopen van een gedwongen huwelijk met een man die ouder is dan je neem ik aan?
Ja, de man is ouder dan ik en hij heeft zelfs twee vrouwen en grote kinderen. Hij is een oude vriend van de familie en hij is ook mijn baas want hij wilde dat ik voor hem werkte.
Ik moest weg! Ik vroeg om wat hulp van een vriend. Ik had een paar keren geprobeerd,het was de enige manier … maar het heb slechte dingen moeten doen,omdat … Ik had geld nodig voor de reis, ik moest geld te stelen op mijn werk, om dit alles te kunnen organiseren …
En nu bent u in het detentiecentrum van Brugge?
Ja .Ik introduceerde mijn eerste asielaanvraag, zij weigerden.Negatief.We zijn in beroep geweest voor de rechter, ze weigerden opnieuw en ze vertelden me dat ik moest terugkeren.
Ik belde mijn vriendin in mijn land,zei ze dat ik beter niet terugkomt want het was zeer gevaarlijk daar, ze zochten me overal.
Eenmaal op de luchthaven bij mijn eerste uitzettingspoging zei ik dat ik niet kon terugkeren.
Een vriend vertelde me dat ik het recht had om een tweede asielaanvraag in te voeren. Ik wist het niet.Ik weigerde die eesrste uitzettingspoging en daarom werd ik overgeplaatst in Brugge.
Ze probeerden je twee keren uit te zetten?
Ja.Ze vertelden me zelfs dat de volgende keer ze mij zouden handboeien om me terug te sturen.Ik heb geprobeerd om mijn situatie uit te leggen,ik heb geprobeerd hem te doen verstaan dat alles wat ik wilde was te worden beschermd, dat ik er niet was om een andere reden.
Omdat de algemene consulaat weigerde, zeiden ze dat op mijn leeftijd en gezien mijn niveau van studies ik niet kon gedwongen worden … maar ze vergeten dat in onze tradities de leeftijd of uw studieniveau niet in opspraak komt: als uw gezin beslist,kunt je niets doen … dit is wat ze niet begrijpen, er is niets wat je kunt doen!
Op 23/05 waren de gevangenen van de gesloten centrum van Brugge een algemene hongerstaking begonnen http://www.gettingthevoiceout.org/algemene-hongerstaking-in-het-gesloten-centrum-van-brugge/
De politie heeft onmiddellijk ingegrepen. Ze zijn in aantal in het centrum binnengestormd en hebben alle cellen en de gevangenen gefouilleerd
In een blok van het centrum werden twee mensen gecibleerd en met geweld gearresteerd. Zij werden een lange tijd vastgehouden in de commissariaat van Brugge. Een van hen werd naar het gesloten centrum van Merksplas gestuurd waar hij met geweld in een cachot geplaatst werd. De tweede werd overgebracht naar het gesloten centrum 127 bis in Steenokkerzeel.
Het is mogelijk dat er nog mensen in hongerstaking zijn , maar de informaties zijn zeer moeilijk te verzamelen want de meeste telefoons antwoorden niet meer.
Gesloten centrum van Vottem
Ten gevolge de hongerstaking in het gesloten centrum van Brugge zijn solidariteitsbewegingen hier ook begonnen. Daarbij ook wanhoopsdaden : Een man heeft zich over heel zijn lichaam gemutileerd en sleutels ingeslikt. Hij werd dringend gehospitaliseerd en is deze nacht uit het ziekenhuis gevlucht in een zeer zorgwekkend staat.
De toestand in Vottem is aktueel zeer gespannen.De gevangenen van twee vleugels hadden besloten een hongerstaking te beginnen om te protesteren “tegen de arbitraire beslissingen van vreemdelingendienst waarvan de enige objektief uitzettingen zijn,en tegen de repressieve gedragingen van het personeel in het centrum”. Zeer vlug werd de beweging onderdrukt door sommige in isolatie te plaatsen, anderen hadden recht op “individuele gesprekken’
Update: om 9 uur was de politie in grote getallen in het centrum aan gekomen
11 uur: de opgeslotenen antwoorden niet meer aan telefoon. Hun GSM werd hen waarschijnlijk afgepakt
De mensen die opgesloten zijn in de vleugels A, B, C en D van “De Refuge”, het gesloten centrum in Brugge, laten ons weten dat ze een hongerstaking van bepaalde duur beginnen op 23 mei 2013.
Ze voeren actie tegen hun aanhouding, opsluiting en uitzetting.
De meerderheid onder hen werd thuis opgepakt omwille van twijfelachtige of zelfs onwettelijke motieven. Hun arrestatie ging vaak met geweld gepaard.
De omstandigheden van hun opsluiting zijn die van een concentratiekamp. Hun opsluiting is vergezeld van systematische controle van alles wat ze doen. Elke beweging, houding, conversatie, telefoongesprek wordt als verdacht beschouwd. Dagelijks worden mensen in het cachot opgesloten om willekeurige redenen.
Medische opvolging is er niet of is onaangepast: wanneer ze een gezondheidsprobleem hebben ontvangen ze zonder voorafgaand medisch onderzoek een medicijn “zonder naam” dat geen effect heeft, of dat het hen onmogelijk maakt te reageren of zich te verplaatsen.
Wanneer de dienst Vreemdelingenzaken een uitzetting voorziet, zijn ze vaak niet op de hoogte gesteld. De vooravond van hun uitzetting worden ze in isolement geplaatst dikwijls zonder dat ze hun advocaat, familie of vrienden kunnen waarschuwen, en dit terwijl het reglement duidelijk stipuleert dat ze ingeval van uitzetting 48 uur op voorhand moeten worden ingelicht.
Ze wensen zich te richten tot de politieke verantwoordelijken, en ze willen journalisten ontmoeten om te getuigen van hun situatie.
In de gesloten centra zijn er sinds enkele weken heel wat Albanezen en Kosovaren verzameld.
De strategie van de dienst Vreemdelingenzaken is om zich gedurende een bepaalde periode te concentreren op een bepaalde nationaliteit, en om hun uitzetting te organiseren met het akkoord van het land in kwestie en in samenwerking met bepaalde vliegmaatschappijen.
Momenteel worden de Albanezen en de Kosovaren individueel uitgewezen, vaak met geweld. Een indirecte getuige deed verslag over een persoon die “opstandig” was, een inspuiting kreeg, en vervolgens in Pristina ontwaakte.
Over het algemeen worden ze ‘s morgens vroeg in hun woonst opgepakt.
Waarschuw uw Albanese en Kosovaarse vrienden en buren.
Zelfs als ze denken dat ze in orde zijn, doen ze er goed aan om op hun hoede te zijn: sommige gedeporteerden hadden nooit een uitwijzingsbevel gekregen, en dachten in het bezit te zijn van een legaal verblijfsdocument.
Ze bevonden zich op de lijst van uit te wijzen personen, lijsten die aangelegd worden door de dienst Sefor van Vreemdelingenzaken. Vervolgens ontvangt de politie van de gemeente waar de personen verblijven die op die lijst staan, het bevel van Sefor om de personen in kwestie op te halen en te arresteren.
Je werd gedeporteerd op de collectieve vlucht in april 2013. Kan je ons vertellen wat er gebeurd is?
Ja, ik was erbij. Nou,het gebeurde op dinsdag. Ik wist niet eens dat ik een vlucht had.
Dus op dinsdag rond 13 uur kwamen de bewakers in mijn kamer om me te vertellen dat ik op het kantoor werd geroepen. Ik wist niet waarom. Ik was in hongerstaking, dus dacht ik dat dit misschien de reden was.
Was dat in het gesloten centrum 127bis?
Ja. Ik stond op en volgde hen naar het kantoor waar mijn sociaal assistente was. Een bewaker sloot de deur en mijn sociaal assistente zei: ‘OK, je reist morgen, je hebt een speciale vlucht.’
Ik antwoordde: ‘Maar waarom een speciale vlucht, waarom moet ik morgen vertrekken? Ik ben hier al zo lang, kon je mij niet eerder informeren?’
Ze zei dat het zo was, en dat ze me in een andere isoleercel zouden zetten waar ik zou moeten blijven tot de dag van de uitzetting.
‘Ik ga mijn bagage in mijn kamer ophalen en dan kunnen we gaan waar jullie willen.’
-‘Nee, ik ben bang dat je niet terug naar je kamer kan, we zullen dat in jouw plaats doen.’
Ik zei: ‘Luister, ik haal alleen mijn kleren, er is geen probleem, ik neem gewoon wat er in de kast zit!’.
– ‘Nee, vanavond kom je met ons mee, of je nu wilt of niet… ”
‘Luister, jullie gaan me meenemen, maar ik ga er niet heen uit vrije wil…’
Ze stuurden me naar een kamer waar ik mij moest uitkleden, naakt, om te controleren of ik niets verborg. Ze vonden niets.
Ze stuurden mij naar de isoleercel waar er een andere kerel was. Ze hadden mensen uit de andere gesloten centra van Brugge, Vottem, Antwerpen allemaal naar 127 bis gebracht.
We brachten de nacht daar door. Ik bleef een tijdje in die kamer met de mannen. Toen kwam de sociaal assistente om ons de video met uitleg over deportaties op een speciale vlucht te tonen.
Ik keek naar de video.
Ik vroeg hen of ik kon bellen naar mijn land om te controleren of iemand op mij kon wachten op het vliegveld omdat ik niet wist waar te gaan eens daar aangekomen.
Ze zei: ‘OK, geen probleem, wij geven je een telefoon, je kan later bellen’. Toen zeiden ze dat ik ze niet kon bellen vanuit België, maar slechts vanuit Guinee. Ik vroeg het een paar keer, maar ze bleef maar zeggen ‘Wacht, je zal kunnen bellen, maak je geen zorgen’. Tenslotte vertelde ze me op een gegeven moment ‘Nee, de telefoon is gebroken, je kunt niemand meer bellen …’.
Vervolgens gingen de bewakers zogezegd mijn bagage regelen… Ze namen eender wat… want toen ze me gearresteerd hadden bij de Dienst Vreemdelingenzaken had ik niets, alleen wat ik aanhad en een onderbroek… Ze hebben alles in een tas gestoken.
De dag daarna kwamen ze ons wakker maken, namen ze de lakens enz.
Ze namen één persoon tegelijk. Toen ik aan de beurt kwam, gingen we naar beneden naar de politieagenten die ons moesten begeleiden.
Ze brachten ons naar een kleine kamer waar wij werden uitgekleed, naakt, nogmaals, vermoedelijk omdat ik nog iets zou verbergen terwijl ik de hele nacht met hen had doorgebracht, en ze hadden me de dag ervoor reeds naakt gefouilleerd!
Ik ontkleedde mij, ze hebben niets gevonden.
Daarna werd ik geboeid net zoals iedereen. Ze stuurden me naar de bus met twee politieagenten, vervolgens naar de luchthaven. Een politie-auto kwam en we werden begeleid alsof we een misdaad hadden begaan.
We vertrokken naar het vliegveld, we moesten uitstappen en één voor één naar het vliegtuig lopen. Eenmaal in het vliegtuig, zit je in het midden, twee politieagenten gaan naast je zitten, een derde aan de andere kant voor het geval een van hen moet naar de wc moet zodat hij kan worden vervangen. Dus, drie politieagenten per persoon.
Was je nog steeds geboeid?
Ja, we waren geboeid. Ik heb vaak gevraagd tot wanneer we zouden geboeid blijven.
Een politieagent zei ‘we zullen wachten tot na het opstijgen, het is de grote baas die beslist …’ Hij toonde mij de grote baas en vertelde me dat hij het is die zou beslissen, hijzelf kon niets doen… Het zou kunnen eens de lichten van de veiligheidsgordel werden uitgeschakeld… ‘
We bleven geboeid in het vliegtuig gedurende een of zelfs twee uren. Vervolgens verwijderden ze de boeien om ons te laten eten.
Toen we landden in Conakry, rond 15u. Er was daar iemand uit Guinee, misschien iemand van de overheid, dat weet ik niet.
Elke persoon werd geroepen, je hoort je naam en je gaat. Mannen in uniformen wachtten op ons beneden, in twee rijen, we moesten in het midden passeren en in een bus stappen.
Eens iedereen in de bus, reden ze ons naar de nationale luchthaven. We bleven daar een tijdje in een zaal en toen zeiden ze: laten we gaan, en we mochten onze bagage halen.
Hebben ze jouw asieldossier aan de autoriteiten doorgegeven?
Dat deden ze niet. De dingen die we hadden gestuurd voor ons dossier, gaven ze ons terug in het vliegtuig. Voor mij bijvoorbeeld, gaven ze me alle bewijzen die ik in mijn dossier had en mijn telefoon, voordat we uit het vliegtuig kwamen.
Ze voerden geen controles uit. Ik denk dat alles duidelijk was geworden om te beweren dat de overheid niets wist.
Een paar dagen later luisterde ik naar de radio, een vertegenwoordiger van de regering zei dat hij niets wist over de speciale vlucht van België naar Guinee.
Toch waren er mensen die ons opwachtten toen we aankwamen…
Dan werd je vrijgelaten en iedereen ging terug naar huis?
Ja, ze lieten ons één voor één vrij… Ik denk dat niemand vrienden had kunnen verwittigen van onze aankomst op het vliegveld.
En zijn er sommigen in de problemen daar geraakt?
Nee, daar weet ik niets van …
Toen we uitgezet werden, waren wij allemaal opgesplitst. Ik denk dat er geen represaille zijn geweest, dat dat afgesproken was, opdat de mensen uit Guinee niet zouden weten dat ze bezig zijn met repatriëring van onderdanen. Daarom hebben ze er de voorkeur aan gegeven om ons te laten gaan.
Daarna luisterde ik naar de radio en ze zeiden dat ze echt niets wisten over deze vlucht… Maar als je ziet welke procedure aan gang was, kan je zien dat alles zeer goed geregeld was. Als je naar de ambassade zonder identiteitskaart gaat… en dat de ambassadeur je een laissez-passé geeft, betekent dat dat alles vooraf geregeld is… dus als ze zeggen dat ze van niets weten… We begrepen waarom er geen represailles waren toen we aankwamen, want we waren daar zeer bezorgd over.
En werden sommigen van jullie mishandeld voor het vertrek?
Ja, Ja. Tenminste, ze waren vastbesloten om hard te zijn, maar… uiteindelijk weet ik niet of er geweld was: ze stuurden de ene na de andere op het vliegtuig, dus ik weet niet wat er met de anderen gebeurd is.
Wanneer ze je komen halen, ben je alleen. In de kleine kamer waar je je moet uitkleden zijn er alleen politieagenten, en wanneer je die kamer verlaat ga je naar de bus, dus degene die mij volgt… Ik weet niet wat er met hem gebeurd is… tenzij je aan je vriend vertelt wat er met je gebeurd is, zul je het nooit weten.
De vrouwen die op 7 mei een hongerstaking waren begonnen in het gesloten centrum van Brugge, hebben na zware druk van de directie hun actie opgeschort op 9 mei.
Ze hadden gevraagd om journalisten te ontmoeten om hun opsluiting en hun leefomstandigheden aan te klagen, maar de directie antwoordde hen dat het verboden was om met journalisten te praten, en dit omwille van hun “veiligheid”, en dat er zware consequenties aan verbonden waren als ze dit verbod niet in acht zouden nemen.
Door deze bedreigingen verkozen ze om hun actie te onderbreken, maar ze blijven onderling solidair.
Ze zijn zeer bang voor opsluiting in het cachot, voor represailles van Vreemdelingenzaken in hun individuele dossier, en voor “verrassings”deportaties. Dat laatste is dagelijkse kost in de gesloten centra: ze worden bij de sociaal assistent geroepen die hen een vlucht voor de volgende dag aankondigt, waarna ze direct in het cachot worden opgesloten zonder dat ze hun advocaten of medegevangenen kunnen inlichten. Zo werd twee dagen geleden een Congolese dame in alle stilte onder escorte uitgezet. Ze zou een zitting voor de Geschillencommissie deze week gehad hebben. Haar advocaat was niet op de hoogte gebracht van deze nieuwe uitzetting en heeft geen beroep kunnen instellen.
Een groep actievoerders is op 8 mei hun solidariteit komen betuigen voor het centrum op het moment dat de vrouwen zich op de binnenplaats bevonden. Zeer snel werden ze weer naar hun kamer gebracht met hun “veiligheid’ als voorwendsel. Deze steunbetuiging heeft de vrouwen veel plezier gedaan. Ze wisten niet dat mensen van buitenaf zich verzetten tegen de gesloten centra, en ze waren erg blij om dit te vernemen.
TOON JE SOLIDAIR MET HONGERSTAKENDE VLUCHTELINGEN IN DETENTIECENTRA IN NEDERLAND publieke aanklacht tegen het beleid van repressie dat Fort Europa heet. Zestig asielzoekers in detentiecentrum Rotterdam zijn al vier dagen in hongerstaking. Achttien van hen weigeren sinds woensdag 8 mei ook te drinken. Ze protesteren tegen het asielbeleid dat vluchtelingen criminaliseert: ze worden op straat gegooid zonder een rooie cent, zonder opvang en ze worden tot 18 maanden opgesloten in gevangenissen.
De honger- en dorststakende vluchtelingen eisen dat ze niet meer als crimineel worden behandeld.
Heel duidelijk verklaren ze dat ze vrijheid en bescherming willen.
Golf van hongerstakingen
Op woensdag 1 mei zijn twintig vluchtelingen in detentiecentrum Schiphol begonnen met een hongerstaking. Terwijl bewakers het protest bruut onderdrukten door de stakers in de isoleercel te gooien, weigerden vanaf maandag 6 mei ook in detentiecentrum Rotterdam 80 vluchtelingen te eten. Een dag later gingen vijftig vrouwen in detentiecentrum Brugge (België) in hongerstaking. Een dorststaking is nog gevaarlijker dan een hongerstaking: in het laatste geval kunnen mensen het 40 dagen volhouden voordat ze in een kritieke situatie belanden, terwijl een persoon die niet drinkt, na een week dood is.
Arrogantie overheid De Nederlandse overheid heeft een ongelofelijke arrogantie tentoon gespreid. In het begin reageerde ze niet eens op de eisen van de vluchtelingen. Een Kamerlid van de VVD ging zelfs zo ver om te verklaren dat de hongerstakers “de regering in gijzeling namen” met hun protest. Op donderdag 8 mei kwam de DT&V met een waardeloos “aanbod”. In ruil voor een einde aan de hongerstaking, werd beloofd de 17 uren die iemand per dag in zijn cel opgesloten zit, te verlagen met een paar uur per dag. Natuurlijk gingen de honger- en dorststakers niet in op dit belachelijke voorstel. Ze gaan door met hun protest.
Ondertussen begint de situatie zeer ernstig te worden. Vrijdag 10 mei is de derde dag zonder water voor de vluchtelingen die geen enkel ander middel hebben om hun stem te laten horen, dan een honger- of dorststaking.
VLUCHTELINGEN WORDEN ONDERDRUKT!
Vluchtelingen die een veilig bestaan zoeken, worden door een Kafkaesk-bureaucratische molen gegooid waarin ze niet-bestaand bewijs moeten leveren, als enige mogelijkheid om een verblijfsvergunning te krijgen. Eenmaal afgewezen, worden ongedocumenteerden op straat geflikkerd en wordt hen basale mensenrechten ontzegd, zoals voedsel, onderdak, werk, zorg. Op straat worden ze opgejaagd door racistische politie. In detentie wordt hen hun waardigheid afgenomen, hun autonomie, hun leven en hun toekomst. Eenmaal gedeporteerd, hoort niemand meer iets van ze. Momenteel eisen de vluchtelingen in Rotterdam heel duidelijk hun rechten en hun vrijheid op. De overheid moet snel en adequaat reageren, wil ze niet verantwoordelijk zijn voor tientallen doden.
Toon je solidair! We roepen jou op om je solidariteit te tonen! Solidariteit met de honger- en dorststakers in het bijzonder, en met vluchtelingen in het algemeen. De staat is gericht op het uitsluiten van iedereen die niet direct uit te buiten valt door kapitaal. Maak bekend hoe dit krankzinnige beleid van repressie tienduizenden levens verwoest. Toon je solidariteit door deze aanklacht te verspreiden! Print deze brief uit en plak hem overal op, bij voorkeur op de muren die de uitsluiting van Fort Europa symboliseren: het parlement, ambassades, deportatie-kantoren, immigratie-kantoren, etc. Brief verwijderd? Plak ‘m opnieuw. Overal.
Update 08/05: ze zijn een vijftigtal vrouwen in hongerstakingen en zijn solidair. Enkele vrouwen doen niet mee omdat ze ziek of zwanger zijn; De direktie schijnt voor het ogenblik de beweging aan te nemen op voorwaarde dat ze het levensrythme van het centrum respekteren: naar zaal gaan waar gegeten wordt om 13 uur en 18 uur en hun dagelijkse uitgang om 13u45 en 19u 45 .
We vernemen dat op maandag 06/05 10 gevangenen opgesloten in het gesloten centrum van Brugge op het dak van het centrum gekropen zijn. Drie van hen hebben kunnen ontsnappen en werden niet opgepakt
Tengevolge dit hebben alle vrouwen in hun vleugel deze morgen 07/05 een hongerstaking begonnen om te protesteren tegen hun opsluiting en de onmenselijke voorwaarden waarmee ze behandeld worden. Ze vragen journalisten te mogen ontmoeten om hun situatie openbaar te maken. Ze vinden dat als asiezoekster of regularisatie aanvraagster hun plaats niet in een gevangenis is
In Nederland zijn er sinds 1 mei ook belangrijke hongerstakingen aan de gang in de detentiecentrum in Schiphol en Rotterdam http://no-border.nl
Ces dernières semaines, nous avons eu des nouvelles de l’intérieur du centre par le biais d’une personne enfermée dans le cra 2 qui a appelé sur le téléphone de l’émission de radio Sans papiers ni frontières. Il a malheureusement été expulsé aujourd’hui, sûrement vers l’Algérie (il est Tunisien…).
Malgré la difficulté de mettre en oeuvre des réponses pratiques face à ce genre d’appels, c’est important que le numéro continue de tourner et que les infos sortent de l’intérieur, en ne désespérant pas d’être capables de construire des formes de solidarité plus concrètes à l’avenir. Je rappelle le numéro, à diffuser largement : 06.50.07.52.32
En ce moment, et comme souvent, la colère ressentie par certains retenus se mélange à un fort sentiment d’impuissance. Les expulsions ont l’air de battre leur plein, et notamment grâce à la complaisance du consulat algérien qui semble délivrer des laisser-passer à tour de bras pour tous les ressortissants du nord de l’Afrique, peu importe leur nationalité. Les flics usent toujours des mêmes sales méthodes. Le 13 avril, deux retenus refusent un vol. L’un en est à 22 jours de rétention, l’autre à 44 jours. Quand ils réintègrent leur chambre, les flics viennent chercher celui qui en est à 44 jours pour lui demander de “venir signer un papier”. Quand il sort de la chambre, ils lui sautent dessus et le scotchent pour le mettre dans l’avion. De leur côté les juges font fonctionner l’abattoir judiciaire et collaborent avec la préfecture, avec l’aide des avocats commis d’office qui, comme d’habitude, n’ont “rien à dire” pour la défense des retenus.
« Y’a des gens qu’ont des maladies graves comme l’hépatite C, y’a trop de maladies. Là le médecin, j’ai parlé avec lui. Pour les gens qui sont malades vraiment, il a parlé avec la préfecture, il a dit « ce monsieur il est malade, vous n’avez pas le droit de le garder, de renvoyer une personne comme ça avec une hépatite C . Le médecin il envoie trois certificats médicaux pour la préfecture, la préfecture n’est pas d’accord, ils ont renvoyé cette personne. On dit il y a la loi de l’homme, mais moi j’ai pas trouvé la loi de l’homme, la préfecture elle fait ce qu’elle veut. Les gens ils sont malades, ils les envoient pas à l’hôpital. Ils font là le traitement, toute la journée on est défoncé, on n’arrive pas à parler, on arrive à faire rien du tout. Vraiment y’en a marre. On est tout fatigués, on est tout faibles. On n’a pas le droit au médecin pour examen, mais pour le valium, le seresta, les médicaments qui sont trop forts tu vois, pour les gens qui consommaient de la drogue… Ils nous ont envoyé au juge, il nous laisse même pas la chance de parler, même pas un mot. Le juge il parle il dit : « tu veux être libérer, ramène ton passeport, je te libère ». On a donné le passeport pour le juge, il donne le passeport à la préfecture, ils renvoient ce monsieur direct. Ca c’est pas correct qu’un juge il dit « bon, ramenez pour moi votre passeport, je vous promets je vais vous libérer ». Tu donnes le passeport, il le donne direct à la préfecture, demain il a l’avion. Ils ont renvoyé deux mecs marocains, un du cra 1 et un avec nous du cra 2, ils les ont renvoyés en Algérie, sans passeport, sans laisser-passer, sans rien du tout. Ils ont pris trois mois de prison en Algérie. Y’a personne qu’a un passeport, y’a personne qu’a une pièce d’identité, y’a rien du tout. Moi j’ai pas parlé un mot avec le consul, ni en Français, ni en Arabe, comment il retrouve quelqu’un qui n’a même pas parlé avec lui ?!»
Encore une victoire totale pour les Sages de l’Office des Étrangers et leur Oracle irréfragable : une fois encore, la Loi et les Citoyens leur auront donné satisfecit, et nul renégat n’aura osé s’écarter de Leurs Voies Impénétrables pour contester leur Interprétation de la Grande Carte de la Misère, de l’Oppression et de la Corruption.
Au moins 19 Guinéens.ennes l’auront appris ce matin à leur dépens, qui ont été réveillés aux aurores par les Exécuteurs des Basses Œuvres diligents et confiants dans le sens de leur Mission, puis entraînés avec leurs hardes et leurs maigres possessions vers la Porte du Royaume, celle par laquelle on entre avec des papiers et du fric, ou bien on sort avec des menottes aux poignets, une escorte et des larmes plein les yeux. Justice est faite.
Pendant que les Élus rigolent encore de notre requête en vue de suspendre l’expulsion collective et d’ouvrir une enquête officielle sur les accusations de corruption des fonctionnaires et de l’Ambassade, pendant que les journalistes tournent et tournent et retournent en derviches improbables dans leur comité de rédaction la question de l’opportunité de mener leur propre investigation, pendant qu’une poignée d’associations jouaient leurs subsides en ciselant toujours plus finement le texte de leurs protestations par voie de presse, pendant que les Isolés comptaient les minutes et priaient d’autres Dieux que les nôtres, le temps ne suspendait pas son vol, mais le préparait minutieusement : minutage précis, effectifs, procédures, coordination. Efficacité. Sur quels autres thèmes a-t-on déjà vu Administration plus performante, aussi soucieuse de masquer irrégularités, dysfonctionnements, mauvaises pratiques et mauvaise publicité ?
Pendant ce temps, Amnesty International organisait une action symbolique autour de la Place du Luxembourg à Bruxelles (cf. http://www.whenyoudontexist.eu/sos-europe-european-parliament-must-stand-up-for-migrants-news/), une procession d’Hommes Debouts marchant derrière un bateau et figurant chacun un disparu en mer, une de ces Victimes inconscientes de la Loterie Aquatique tirée chaque jour par le Grand Conseil de Frontex(it) et ses Vassaux nationaux. Ambiance bon enfant, costumes et tailleurs sombres, sourires respectueux et salamalecs obséquieux étaient au rendez-vous dans ce quartier convivial et populaire, pour remettre, sous les regards étonnés des banquiers, fonctionnaires européens et lobbyistes de tous poils attablés pour le déjeuner sous un soleil de bonne augure, la Pétition de 71 000+ signatures à un Représentant du Parlement Européen, puis écouter religieusement la Voix des Peuples de Mère Europe répéter son engagement pour les droits des migrants, réaffirmer sans pouffer le modèle social comme socle historique de l’Europe, et souhaiter un assouplissement des conditions d’octroi de titres de séjour, sans remettre en cause le principe d’une immigration légale. Peu nombreuses étaient les voix pour scander “No Border, No Nation, Stop Deportation !”. Wrong Time, Wrong Place, Wrong People ? Pas un mot en tout cas de l’avion qui emportait, loin au-dessus de nos têtes benoîtes, les 28 Nobodies vers leur destin (funeste ?).
Nullement inquiets de cette micro-action insignifiante, les Sages ont usé de leur droit de réponse en déléguant une Porte-parole (sacrée) auprès de la RTBF, pour instruire les Ignorants (http://www.rtbf.be/radio/player/lapremiere?id=1817998&e=) : dans le cadre de la politique migratoire globale, il s’agit juste de réguler les flux, car l’on ne peut accueillir tout le monde, et vous êtes priés de le croire sur parole. D’ailleurs, la procédure est toujours respectée et les droit systématiquement garantis avant l’expulsion, y compris une visite médicale avant d’embarquer. Seuls les imbéciles et les incrédules par profession auraient pu croire que 18 grévistes de la faim qui n’ont rien absorbé de solide depuis 6 jours se seraient vu refuser la bénédiction du savant disciple d’Hippocrate mandaté tout exprès ! Tous reçus, comme à l’École des Fans ! Nous voilà bien rassurés, et notre confiance pour les Savants de l’Office encore renouvelée.
Ainsi s’achève un épisode de plus de ce Grand Livre d’Histoire que beaucoup d’entre nous ne lirons jamais à nos enfants. Comment les endormir avec un tel récit sordide, aussi bête à pleurer, si dramatique dans son inéluctabilité, écœurant dans l’image qu’elle renvoie de notre humanité perdue ? Comment raconter cette Histoire sans dire notre complicité, notre trahison collective, notre pendable lâcheté que de laisser au Pouvoir la responsabilité de prendre les décisions qui nous concernent TOUS ? Une bonne berceuse fera bien l’affaire…
Alors, à bientôt sûrement pour de nouvelles mésaventures…. Et en attendant, on peut toujours harceler les pouvoirs publics pour réclamer une enquête (comme suggéré dans les messages précédents), et demander que l’Ambassadeur belge en Guinée et au Sénégal s’enquière officiellement du sort réservé aux 28 Nobodies (dont nous avons une partie des identités).
La semaine dernière, Frontex, l'”agence européenne pour la gestion de la coopération opérationnelle aux frontières extérieures”, annonçait fièrement dans son rapport annuel que “les franchissements irréguliers des frontières extérieures de l’UE ont été divisés par deux en 2012 grâce aux renforcements des contrôles aux frontières”, au déploiement de 1 800 gardes-frontière en Turquie, et à la construction d’une clôture en fil barbelé à la frontière gréco-turque longue de 10,3 km chacune et d’une hauteur de 2,5 à 3 mètres : Quelque 72 430 franchissements illégaux ont été dénombrés en 2012, ce qui représente une baisse de 49 % par rapport aux 141 060 détectés l’année précédente. Etrangement, Frontex n’évoque pas, par contre, le nombre de migrants morts aux frontières de l’Europe. En 2011, j’avais contribué à créer une carte interactive répertoriant plus de 14 000 hommes, femmes & enfants “morts aux frontières” de l’Europe, depuis 1993. Printemps arabe “aidant”, l’ONG en charge de cette macabre comptabilité a depuis recensé 4 000 victimes supplémentaires, en seulement 2 ans… Une vingtaine d’ONG ont lancé, il y a de cela un mois, une campagne internationale pour dénoncer cette “guerre” que l’Europe a décidé de lancer contre “un ennemi qu’elle s’invente”. A l’exception d’un article sur Slate.fr, des articles et de l’émission « De Big Brother à Minority Report » que le Vinvinteur (l’émission de télévision où j’officie aussi désormais) a consacré à cette guerre qui ne dit pas son nom, aucun média n’en a parlé. Aucun. 18 000 morts en 20 ans, dont 4 000 ces deux dernières années. Aux portes de l’Europe. Dans l’indifférence quasi-générale…Pour échapper aux scanners rétiniens, et rester incognito, le héros de Minority Report se faisait greffer de nouveaux yeux. L’histoire se passait en 2054. Le tiers des réfugiés qui migrent aujourd’hui à Calais, dans l’espoir de se rendre au Royaume-Uni, préfèrent de même effacer leurs empreintes digitales en les brûlant au moyen de barres de fer chauffées à blanc, de rasoirs ou de papier de verre (voir Calais: des réfugiés aux doigts brûlés). Explications : la création de l’espace Schengen a permis d'”ouvrir” les frontières des pays membres de l’Union européenne, afin de permettre aux Européens d’y voyager sans avoir à décliner leurs identités, ni donc être obligés de montrer leurs papiers. Une révolution. En contrepartie, l’Europe a aussi créé une agence, Frontex, en 2004, afin de sécuriser les frontières extérieures de l’Union européenne. Qualifiée d’« organisation militaire quasi-clandestine » par Jean Ziegler, Frontex disposait en février 2010 de 26 hélicoptères, 22 avions légers et 113 navires, ainsi que de 476 “appareils techniques”… Frontex est aussi un service de renseignement, ainsi qu’un relais policier, militaire, et diplomatique, avec les autres pays de l’Union… et pas seulement : Frontex a en effet passé des accords techniques de coopération avec des pays comme le Bélarus (157e -sur 179- au classement de la liberté de la presse de RSF), la Russie (148e), l’Ukraine (126e), la Turquie (154e), et en prépare d’autres avec la Libye (131e), le Maroc (136e), l’Egypte (158e), la Tunisie (138e) ou l’Azerbaïdjan (156e, cf « L’Internet est libre »… mais pas notre pays). Le respect des droits de l’homme ne se résume certes pas au seul respect de la liberté de la presse. A contrario, on a du mal à imaginer qu’un pays qui ne respecte pas la liberté de la presse respecterait les droits des migrants… et donc à comprendre ce pour quoi, et comment, Frontex ait ainsi pu externaliser le fait de bloquer, et faire incarcérer, des migrants dans des pays peu regardants en matière de droits de l’homme.FrontExit, lancé par une vingtaine d’ONG de défense des droits de l’homme, réclame aujourd’hui “plus de transparence sur le fonctionnement de FRONTEX et le respect des droits des migrant.e.s aux frontières” : “Pour lutter contre une prétendue « invasion » de migrants, l’Union européenne (UE) investit des millions d’euros dans un dispositif quasi militaire pour surveiller ses frontières extérieures: Frontex.”Le budget annuel de Frontex a été multiplié par 20 en 5 ans, passant de 6 millions d’euros en 2006 à 118 millions d’euros en 2011. Un record, en ces temps de crise, sachant qu’il est aussi 9 fois plus important que celui du bureau européen chargé, non pas de refouler les réfugiés, mais d’harmoniser leurs demandes de droit d’asile…Une des missions de Frontex est de rendre nos frontières “intelligentes”, au moyen d’une batterie de nouvelles technologies, développées, pour la plupart, par des marchands d’armes : caméras de vidéosurveillance thermiques, détecteurs de chaleurs et de mouvement, systèmes de drones, etc., le tout pour un budget estimé à 2 milliards d’euros.2 milliards d’euros, c’est grosso modo ce que réclamaient les associations caritatives pour assurer l’aide alimentaire aux plus démunis, soit 19 millions de personnes en Europe, dont 4 millions en France. Austérité oblige, l’Union européenne a finalement décidé d’amputer l’aide alimentaire de 1 milliard d’euros… au grand dam des ONG humanitaires, qui ont un peu de mal à accepter que “les chefs d’État demandent (donc) aux pauvres de sauter un repas sur deux”… Pourquoi il ne faut pas “rigoler” sur sa photo d’identitéLe cauchemar décrit dans “Minority Report” est devenu réalité : pour échapper aux systèmes de surveillance, des hommes n’hésitent pas à se mutiler, voire à mourir…Pour l’instant, & à ce jour, il s’agit essentiellement de “réfugiés”, “sans papiers”. Mais les migrants et étrangers ne sont pas les seuls à être fichés : la “délivrance” d’un visa, ou d’un passeport, est aujourd’hui conditionnée au fait de donner ses empreintes digitales, plus une photo d’identité, bien “cadrée”, afin de faciliter la tâche des systèmes de reconnaissance biométrique… Vous ne le savez peut-être pas, mais s’il est interdit de rigoler sur vos papiers, c’est pour permettre à des logiciels de reconnaissance faciale de pouvoir vous identifier… (voir Il ne faut pas rigoler avec vos photos d’identité). Pour l’instant, seuls les sans papiers en arrivent à se mutiler pour effacer leurs empreintes digitales. Pour l’instant.L’Europe a décidé, de façon particulièrement cynique, de privilégier le fichage des étrangers, en limitant le nombre de consulats offrant la possibilité d’obtenir un visa biométrique (cf Tchernobyl: les enfants bloqués à la frontière française), tout en conditionnant l’obtention d’untel visa biométrique au fait pouvoir se le payer (cf La France refoule 12% des artistes africains).Résultat : en 20 ans, cette “guerre aux migrants” aurait fait entre 18 & 72 000 victimes… C’est le constat, effrayant, dressé par United Against Racism, une ONG qui, depuis 1993, documente dans une base de données les morts aux frontières de l’Europe. Début 2011, elle en avait répertorié 14 000. Printemps arabe aidant, le nombre de victimes serait passé à 18 000, soit 4 000 morts de plus en 2 ans… dans l’indifférence quasi-générale, ce pour quoi j’ai proposé au Vinvinteur d’en parler : Ghert est l’un des responsables d’United Against Racism, l’ONG qui dénombre les “morts aux frontières” de l’Europe. Il a préféré être interviewé de dos, plusieurs membres de son ONG ayant déjà été menacé voire tabassé par des militants d’extrême-droite. Non content de m’expliquer qu’il n’a pu documenter qu’1/4 des “morts aux frontières” -et qu’il estime donc que le chiffre réel serait trois fois plus important, aux alentours de 80 000-, Ghert m’a notamment raconté l’histoire de cette mère qui a choisi d’éborgner ses enfants -afin de leur permettre de rester en Europe. Dressant un parallèle entre ce que l’Europe traverse aujourd’hui et ce qu’elle avait vécu dans les années 1930, Ghert estime ainsi que ce qui se passe en Grèce et en Italie (notamment) pourrait potentiellement – Ghert estime aussi que l’on risque un jour de voir cette “guerre” se retourner contre “nous”. L’interview dure 40′, elle est en anglais, mais le constat est terrifiant : Pour Claire Rodier, que j’avais déjà interviewée en 2011 à l’occasion de la mise en ligne du mémorial des “morts aux frontières de l’Europe“, « la liberté de circulation s’impose comme une évidence au regard des ravages causés par la lutte contre les migrations “illégales” ». Juriste au Gisti et responsable de Migreurop, l’une des ONG qui a lancé FrontExit, Claire Rodier a publié un essai, « Xénophobie Business », analyse cinglante et alarmante du « marché » de l’externalisation sinon de la privatisation, du contrôle de l’immigration. Elle y dénonce les « profiteurs de guerre » de ce marché “très lucratif” où les agents de sécurité ne reçoivent souvent qu’une formation de cinq jours sur les techniques de contrôle et de contention, failitant d’autant les cas de recours excessif à la force, voire de tabassage en règle. Son interview dure plus d’une heure, mais je ne saurais que trop vous conseiller de la lancer, en tâche de fond, et de l’écouter, vraiment : Si d’aventure ces questions vous ont ébranlé, vous pouvez également consulter le kit de sensibilisation de Frontexit, les cartes issues de l’Atlas des migrants en Europe , la Transborder map, “carte de la résistance contre le régime des frontières européennes”, réécouter l’émission Liberté sur paroles consacrée à Frontexit (où l’on apprend que des garde-frontières ont tiré sur des bateaux de réfugiés pour les couler, et qu’il est question de doter les patrouilles de Frontex d’armes létales), acheter « Xénophobie Business », le livre de Claire Rodier (voir les 30 premières pages).
Mijnheer TM kwam drie jaar geleden aan vanuit Kameroen. Hij was toen 20 jaar. Hij werd in januari 2013 aangehouden en is sindsdien opgesloten, eerst in het gesloten centrum van Merksplas, dan in dat van Vottem, en nu in Brugge.
Op 4 april onderging hij een derde uitzettingspoging, waartegen hij zich verzet heeft. De passagiers op de vlucht naar Duala hebben gereageerd en weigerden te reizen met een persoon die onder dwang uitgezet werd. Dezelfde dag nog wilde de Vreemdelingendienst hem tevergeefs op een vlucht naar Casablanca te zetten. Omdat hij zich verzette, hebben ze opgegeven. Hij werd geslagen en teruggevoerd naar het gesloten centrum van Brugge. Momenteel ondervindt hij nog fysieke gevolgen van het geweld dat hij onderging tijdens de uitzettingspoging.
Mijnheer M zal opnieuw een uitzettingspoging ondergaan op donderdag 2 mei, vlucht SN Airlines naar Duala om 10u40. Hij is vastbesloten om zich te verzetten, want hij wil hier blijven. Hij vraagt onze hulp.
Opgepast want Vreemdelingenzaken zet hem misschien opnieuw op een andere vlucht als deze poging mislukt. Dat zal dan hoogstwaarschijnlijk de vlucht naar Casablanca zijn van Air Maroc om 17u40.
We proberen mijnheer TM te helpen door deze uitzetting tegen te houden.
Afspraak op 2 mei om 8u40 aan de luchthaven om te praten met de passagiers en de personeelsleden van de vlucht SN Airlines naar Duala.
We proberen ook aanwezig te zijn aan de check in van Air Maroc om 15u40 voor de vlucht naar Marokko indien het nodig zou zijn!
Fax-telefoon-mailcampagne naar de vliegtuigmaatschappien en de politieke verantwoordelijken:
Fax en meil naar de verantwoordelijke vluchtmaatschappij en naar de politiekers:
A la compagnie SN airlines
Brussels Airlines
zone General Aviation
b.house
Brussels Airport Building 26
Ringbaan
1831 Diegem Réception: 02 / 754 19 00
Meneer, Mevrouw,
Wij vernemen dat een man, opgesloten in de gesloten centra in Belgiê een vierde uitzettingspoging zal ondergaan op 2 mei naar Cameroun, door uw vluchtmaatschappij .
Wij vragen u expliciet deze uitzetting onder dwang te weigeren en niet deel te nemen aan uitzettingen van mensen die als onwensbaar beschouwd wordt door onze staat.
Met dank,
NAAM
et Copy naar:
-Monsieur M. F. Roosemont, Directeur de l’Office des Etrangers :
– Monsieur Elio Di Rupo, Eerste minister : info@premier.fed.be
Fax 022173328, 025126953
– Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur : milquet@lecdh.be, milquet@milquet.belgium.be
Fax: 022380129, 025048500, 025048580
– Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice : info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Tél 02 542 80 11 // Fax : 02 542 80 03Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre
Sinds verschillende weken werden vele migranten uit Guinee en Senegal opgesloten in de Belgische gesloten centa. We kregen tal van getuigenissen van de betrokkenen en hun medegevangenen tijdens die periode van opsluiting.
Het was niet moeilijk te voelen dat er iets gaande was: transfers, solidariteitsbewegingen, concentratie van nationaliteiten, systematische arrestaties aan de dienst Vreemdelingenzaken…
Tal van oproepen kregen we uit de verschillende gesloten centra over de situatie van migranten en over wanhoopsdaden:
05/04
“Dit is een samenzwering tegen ons georganiseerd door de Guinese regering en de Dienst Vreemdelingenzaken in België”
“Zonder papieren en met papieren: allen mensen”
“Al die transfers! Daar moet een reden voor zijn! ”
15/04
“Een man uit Guinee in het gesloten centrum van Vottem probeerde zich op te hangen. Hij had alle voorzorgsmaatregelen genomen om zijn daad te doen slagen: hij versluierde de camera en koos een ogenblik waarop niemand aanwezig was. Een medegevangene kwam toevallig langs en kon hem op het nippertje redden.”
“In het centrum van Brugge is een gedetineerde sinds een week opgesloten en is in een toestand van zware psychische moeilijkheden. Hij werd gearresteerd op het vliegveld van Charleroi, kwam uit Griekenland waar hij vier jaar was en werd gearresteerd. Medegevangenen proberen hem zo goed mogelijk te ondersteunen.”
Geconfronteerd met deze situaties, waren vele gedetineerden ongerust en probeerden de NGO’s te waarschuwen. De meeste NGO’s uitten twijfels over de informatie, en vragen eerst bevestiging hiervan voor ze kunnen ingrijpen!
De betrokken gevangenen waren wanhopig niet te worden gehoord. Het was een collectieve noodoproep die weinigen wilden horen.
16/04:
Begin van een hongerstaking door 18 mensen in het centrum 127bis:
“Dit is onze enige manier om te vechten”
“Zonder papieren en met papieren: allemaal mensen”
“We moeten hulp krijgen van buiten om onze strijd voort te zetten”
21/04:
De Guinese gemeenschap in Brussel betoogt voor het gesloten centrum 127 bis, protesteert tegen deze discriminatie en tegen de gesloten centra en deportaties in het algemeen. De spanning was voelbaar binnen het centrum en de politie vroeg herhaaldelijk kalm te blijven uit angst voor vernielingen binnen het centrum.
21, 22 en 23 april:
Geleidelijk werden op 21, 22 en 23 april mensen uit Guinee en Senegal uit de verschillende gesloten centra verplaatst naar het detentiecentrum 127bis en Caricole in Steenokkerzeel. Toen hebben vele gevangenen begrepen dat “het niet normaal was” dat dit geen “gewone uitzetting” was:
“Verschillende busjes brengen tientallen gedetineerden uit verschillende centra naar het 127 bis om hun uitzetting te organiseren vanuit de militaire luchthaven van Melsbroek” verklaarden medegevangenen.
De transfers gebeuren met geweld:
Een getuigenis die we ontvingen:
“Een Guinese man in Vottem weigerde zijn transfer: een verpleegster gaf hem een injectie, hij werd geboeid, vastgebonden aan een rolstoel met een helm op zijn hoofd, en hij werd naar het gesloten centrum Caricole gebracht. Hij werd in een isoleercel gezet tot zijn deportatie. De directe getuige van het geweld werd ook uitgezet en we hebben geen nieuws van hen.
24/04: D-Day:
De avond van 23/04, vooravond van de collectieve uitzetting, scheen heel de zone rond het gesloten centrum 127bis en Caricole door de politie gecontroleerd, volgens sommige bronnen.
De volgende dag, woensdag 24/04, kwam “een enorme militaire caravaan” naar het gesloten centrum met diverse bussen en een tiental politieauto’s, zei een opgesloten getuige.
“Ze kwamen onder zware beveiliging de kandidaten voor uitzetting halen voor hun terugkeer naar Afrika.”
Zij zullen om 10 uur gedwongen geplaatst worden op een “groepsvlucht” op de luchthaven van Melsbroek, geboeid, vastgebonden en elk begeleid door drie of vier officieren.
Een tiental werden niet op het toestel gezet omdat er “geen plaats meer was” en keerden terug naar hun respectievelijke gesloten centra.
Een gevangene in het gesloten centrum probeerde tussen te komen toen de bewakers kwamen om de zaken op te halen van zijn vriend die zou worden uitgezet: hij kreeg als straf een isolatie in een cel gedurende 24 uur.
Alles was getimed, georganiseerd om elke beweging, alle reacties te vermijden met de nodige repressies die deze procedes begeleiden “alsof we in oorlog waren en wij de vijanden waren”.
Verschillende getuigenissen over het politiegeweld:
“Slagen en geweld op het tijdstip van de transfers”
“Geweld op het moment van het instappen in het vliegtuig, er zijn gewonden”
“Vastketend aan de zetels en handboeien tijdens de hele reis”
De meerderheid van de hongerstakers werden gedeporteerd. Anderen zijn wanhopig en stopten hun staking.
“Ontmoedigd, gek, kan niet standhouden’
Er zijn nog een tiental Guineeërs en Senegalezen in het 127bis, en waarschijnlijk ook in andere gesloten centra:
In het 127bis is een van hen in opstand, een ander is “overdonderd” en weet niet wat te doen, een derde is in eenzame opsluiting sinds verschillende dagen door de ernstige verslechtering van zijn gezondheid. De gevangenen zijn zeer bezorgd over hem en vragen om hulp.
Sommige gedeporteerden gaven nieuws, van anderen is er geen nieuws. Ze vinden het zeer verontrustend.
“De kwestie van de Guinese asielzoekers in België blijft een punt van zorg voor de Guinese regering en de Belgische regering, alsmede van de Internationale Organisatie voor Migratie,” verklaarde eerder deze maand Freddy Roosemont, directeur-generaal van Vreemdelingenzaken, in Conakry.
Gedurende de eerste drie maanden van 2013 ontving Vreemdelingenzaken 442 asielaanvragen van Guineeërs, tegen 444 aanvragen van Afghanen.
Volgens Freddy Roosemont is deze grote vraag van Guineeërs in België te wijten aan de rol van de illegale netwerken die mensen aanmoedigen om “zich te wagen aan illegale situaties van asielzoekers.”
De laatste woorden van de gedeporteerden: “We zijn geen dieren” “Op een dag zal Europa de prijs moeten betalen” “Stop eerst ons uw kapiltalisme op te leggen” “We zijn allemaal mensen” “En onze waardigheid, zelfs die is niet gerespecteerd” “Dertig Guineeërs gedeporteerd vandaag en 50 nieuwe asielaanvragen van Guineeërs aan Vreemdelingenzaken deze week!
– Je bent in het gesloten centrum van Brugge. Kunt u ons vertellen wat er gebeurd is, hoe hebben ze je gearresteerd?
– Ze arresteerden me, ik was met een vriend, zondag om 11:00 Ze arresteerden me en vroegen me voor mijn papieren. Ik zei dat ik er geen had, maar dat de regularisatie aan de gang was. Ze geloofden me niet. Ze namen me en stuurden me naar de gevangenis, het was een gevangenis, het was zo slecht!
– Wat is er gebeurd er? Is het echt een gevangenis?
– Ja, het is echt! Ze sloten me daar, er was er niets, zelfs geen wc-papier. Ze sloten me op als een crimineel, net als ik iemand had vermoord. Ze gaven mij niet eens water, van 11:00 tot 07:00 op maandag, hebben ze me niets gegeven . Ik heb niet gegeten.
Ik braakte, ik was heel slecht. Ik vroeg hen om mijn medicijnen. Ze vertelden me dat er geen medicijnen daar waren maar dat ik alles wat ik nodig had zou krijgen op de plaats waar ze mij gaan brengen. Ik vertelde hen dat ik in de tussentijd medicijnen nodig anders zou ik sterven. Ze vertelden me dat het hen niet scheelde, het was niet hun probleem.
Op maandagochtend kwamen ze naar mij om mij te sturen naar een gesloten centrum in Brugge. Wat heb ik gedaan voor hen om me naar een gesloten centrum te sturen? Opnieuw vertelden ze me dat het niet hun probleem was. Ze handboeien om mij.
Ik vroeg hen waarom ze me geboeid hebben, dat ik niemand had vermoord, dat ik niets verkeerds had gedaan! Ze vertelden me dat het de manier was waarop ze te werk gaan. Dit is niet mogelijk. Ik ben geen crimineel, maar je handboeit mij vanwege ID zaken? Toen ze me geboeid kregen, huilde ik van daar tot aan Brugge. Ze hebben zelfs niet naar me gekeken. Toen ik daar aankwam in Brugge, vroegen ze me of ik me had gewassen. Ik zei dat ik dat niet had kunnen doen, dat ik niet had gegeten sinds een dag.
Ze vertelde me om daar te blijven tot dat ze mijn geval hadden nagekeken. Ik vertelde hen om mijn advocaat te bellen, ik weet mijn geval! Ze vertelde me dat ik daar moest blijven. Ik ben hier sinds maandag …
Gisteren, vroeg de assistente me om klaar te zijn om maandag naar de ambassade te gaan om een gesprek te hebben met mijn consul. Ik zei OK. Toen belde ik mijn advocaat die me vertelde rustig te blijven, dat hij bezig was met mijn dossier en wist wat nodig was.
– Je bent ziek. Je introduceerde een 9ter verzoek, maar je kreeg een negatief antwoord?
– Ja, ze weigerden. De dokter schreef er een aantal dingen, met name dat de ziekte kon verzorgd worden dankzij ik de ‘caisse nationale de l’agriculture’ voor de werknemers van Guinee. Ik weet niet eens waar dit ‘caisse nationale de l’agriculture de Guinee’ ligt. Hoe ga ik te werk gaan? Ze vertellen me dat ik alleen maar kan lid worden als ik daar werk
Ik heb geen werk, ben niet naar school geweest, alles wat ik weet is wat ik hier heb geleerd. Sinds ik hier ben volgde ik opleidingen. Zelfs hier is het mij verboden om te werken. Hoe zou ik werken voor de ‘caisse nationale de l’agriculture de Guinee’? Dus, ze weigerden mijn 9ter.
Mijn advocaat blijft zeggen dat ik niet terug kan gaan naar Guinea, dat ik ziek ben! Zelfs mijn dokter schreef dat ik niet kon bewegen, dat ik ziek ben en kan niet terug gaan!
Het is hier dat ik mijn ziekte ontdekte . Toen ik aankwam hier en vroegen om asiel zei ik absoluut alles, dat ik was verkracht, alle slechte dingen die zij mij deden in Guinee, al die dingen die me deze ziekte veroorzaakte. Ze willen niet begrijpen.
Nu vertellen ze me dat de ambassade op maandag mij uitleg zal geven. Wat doe ik daarmee?
Op 21 april hebben een honderdtal mensen betoogd voor het gesloten centrum 127bis in Steenokkerzeel.
Ze klagen de opsluiting aan van tientallen Guineers in de verschillende centra in Belgie, waarschijnlijk met de bedoeling hen collectief uit te zetten naar Guinee.
De grote meerderheid van de betogers waren van Guinese afkomst. De betoging was woelig maar verliep zonder problemen. Veel van de opgesloten mensen riepen hun afschuw en hun haat uit tegen de voorziene uitzetting naar Guinee, een heel onstabiel land waar ze mogelijks gevangenisstraffen en martelingen zullen ondergaan.
De spanning in het centrum was voelbaar
Een tiental opgeslotenen in 127bis zijn al 6 dagen bezig met een hongerstaking en sommigen drinken heel weinig. Hun gezondheidstoestand is verontrustend. De direktie van het centrum weigert hen naar het ziekenhuis te sturen.
Collectieve Uitzetting?
Enkelen hebben een uitzettingsdata gekregen voor 24 april
Andere informatiebronnen zeggen dat er verschillende Guineers in Vottem vandaag werden geisoleerd voor een tansfert naar de 127bis. Andere bronnen praten van een collectieve vlucht op 24 april met 30 Guineeres
Georganiseerde misdaad
Gezien de aktuele zware repressies uitgeoefend door de regering op de opposanten in Guinee en gezien de meeste opgeslotenen in Belgie opposanten zijn, spreken sommigen van een georganiseerde misdaad uitgeoefend door onze Belgische autoriteiten.
Brief en protest fax
naar
Lettre et fax de protestation
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur van de dienst vreemdelingen zaken T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be Fax022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Premier ministre et Minister van binnenlandse zaken :milquet@lecdh.be
milquet@milquet.belgium.be
Fax: 022380129,025048500,025048580)
Madame Maggie De Block, Staatssectretaris van asiel, migratie, maatschappelijke integratie, assistente van het ministerie van justitie:
Téléphone : 02 542 80 11
Fax : 02 542 80 03
E-mail info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Achttien Guineêrs zijn een hongerstaking begonnen sinds twee dagen in het detentiecentrum 127bis. Deportaties naar Guinee gebeuren wekelijks sinds verschillende maanden. Guineanen worden thuis of bij een afspraak op Vreemdelingendienst gearresteerd.
Nochthans vluchten de Guineers een zeer politiek onstabiel land.Sinds meer dan twee jaren heeft Guinee geen verkozen wetgevende macht. Elke demonstratie van de oppositie werd met geweld onderdrukt. Dit was het geval in Maart: negen demonstranten werden gedood door het leger. En een nieuwe betoging van de oppositie op 18 april werd opnieuw met geweld onderdrukt. De militairen opereren vaak onder het mom van gewapende milities.
Ook zijn er twijfels rond het recente bezoek van de directeur van Vreemdelingendienst in Conakry. Laatstgenoemde verklaarde dat “10.000 Guineanen die in België wonen zouden worden gedeporteerd en ze zouden beter kiezen voor te vertrekken om gedwongen terugkeer te voorkomen.”
Er bestaan ook serieuze twijfels over de wettelijkheid van de laissez passers geleverd door de Guinese ambassade om een deportatie mogelijk te maken.
De Guineanen van het gesloten centrum 127 bis zijn in hongerstaking uit protest tegen hun opsluitingen en uitzettingen naar een land waar ze geconfronteerd zullen worden met gevangenis, martelingen of verdwijningen. Sommigen van hen werden reeds gedeporteerd. Hun vrienden hebben geen enkele nieuws van hen en zijn zeer ongerust.
“Liever sterven dan terugkeer naar Guinee! “Zeg deze wanhopige.
Ze vragen solidariteit van de buitenwereld om hun actie te ondersteunen.
17/04: Tengevolge tussenkomst van een NGO wordt Meneer vrijgelaten
Mister A will go through his second deportation attempt to his country of origin, Turkey, tomorrow 17th of April. He has been detained in the closed centre of Vottem for two weeks.
Mister A has been living in Belgium for 28 years, he arrived when he was 20.
He has two Belgian children, one of them minor.
Mister A is calling for our help to resist this deportation.
Flight TK1942 7.50 a.m
It seems that Turkish Airlines deport their nationals almost every day on the first flight of the day, thus collaborating to the Belgian and European migration policies.
Let’s react to this!
Sales OfficeAddress:Cantersteen 51. 1000 Brussels
Or fax mail
Turkish Airlines
+32 2 511 76 76
FAX 025145096
Desk at the airport:
+32 2 720 34 68
and to the people in charge
and copy or other mailing to:
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be Fax022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur :milquet@lecdh.be/ milquet@milquet.belgium.be Fax: 022380129,025048500,025048580)
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice :
Téléphone : 02 542 80 11
Fax : 02 542 80 03
E-mail info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Mei 2013 Terwijl een zestig mensen door België marcheren, vastberaden om te vechten tegen het fascistische en racistische beleid, ondergaan anderen de gevolgen van dit repressief beleid.
Een dertig Guineeërs werden samengebracht in een zestal gevangenissen voor buitenlanders, verspreid over België. Dit hoge aantal mannen en vrouwen van dezelfde nationaliteit doet het vermoeden rijzen dat het gaat om een collectieve uitzetting via militaire vlucht naar Guinee. Dergelijke collectieve vluchten naar o.m. Guinea, Nigeria, Congo (DRC), Albanië… worden regelmatig georganiseerd door België, in samenwerking met andere Europese landen.
Wij verzetten ons bijzonder fel tegen zowel deze collectieve als individuele uitzettingen!
De Belgische en Europese overheid negeert op gruwelijke wijze alle respect voor migranten. De vervolging van en de jacht op migranten vanaf hun aankomst op het Europees grondbebied die de autoriteiten als hun persoonlijk bezit beschouwen. Deze autoriteiten nemen onrechtvaardige en onmenselijke maatregelen. Zolang er een migratiebeleid bestaat, zullen er razzia’s, gesloten centra, deportaties bestaan. We verzetten ons tegen elke beheer van de migratiestromen, omdat we geloven dat iedereen vrij moet zijn om zich te installeren en te verplaatsen waar hij wil!
Wij betuigen onze solidariteit met alle opgesloten en met geweld uitgedreven migranten en in dit geval in het bijzonder met de Guineeërs. Sommigen onder hen leven al jaren lang in België, hebben zich hier gevestigd en hebben hier hun leven opgebouwd. Anderen, recenter gearriveerd, komen van de ene vervolging in de andere terecht. Bijvoorbeeld van Guinee, geteisterd door ernstige politieke en etnische conflicten, en Europese landen die hebben besloten om een onvoorwaardelijke oorlog te voeren tegen migranten.
Het Westen pompt natuurlijke rijkdommen uit Afrikaanse landen. Guinee is één van die landen die op catastrofale wijze verarmde als gevolg van het Westers kolonialisme en post-kolonialisme. Het land wordt nog steeds geplunderd door de Europese landen die azen op de ondergrondse rijkdommen zoals diamanten, goud en bauxiet (voor de productie van aluminium) waarvan Guinee één van de grootste reserves bezit wereldwijd.
Wij verwerpen dit selectief immigratiebeleid door onze beleidsvoerders waarbij vreemdelingen enkel worden getolereerd als arbeidskrachten, of tijdens oorlog, als kanonnenvoer.
Wij verwerpen de economische belangen als drijvende kracht van sociale relaties. We verwerpen de realiteit waarbij enkel de rijken vrij kunnen beslissen waar ze zich vestigen en leven.
Wij eisen :
Vrij verkeer en verblijf voor allen
Het stopzetten van de jacht op migranten en mensen zonder papieren
Het stopzetten van een racistisch en discriminerend migratiebeleid
De sluiting van de gesloten detentiecentra
Het stoppen van de uitzettingen.
Solidariteitsmars van Mensen met EN zonder papieren
Men wil de heer B een tweede keer proberen te deporteren op 13 april (vlucht TK1942)
Hij is 38 jaar oud en woont al 10 jaar in Belgie met zijn familie. De politie arresteerde hem met geweld bij hem thuis in Charleroi. Hij zit nu al meer dan een maand opgesloten in het centrum van Vottem. Hij ziet niet in waarom hij naar Turkije terug moet en wil hier blijven.
Hij vraagt onze hulp om zijn deportatie tegen te gaa
Vlucht (TK1942) Turkish Airlines 7:50 ‘s ochtends
Gelieve op de vlieghaven aanwezig te zijn om 5:50 ‘s ochtends!
of fax/mail naar
Turkish Airlines
+32 2 511 76 76
FAX 025145096
Desk at the airport:
+32 2 720 34 68
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur Vreemdelingenzaken T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 ,
Bur_Presse@dofi.fgov.be
De heer Elio Di Rupo, Eerste minister info@premier.fed.be Fax022173328, 025126953)
Mevrouw Joëlle Milquet, Vice-Premier en Minister Binnelandse Zaken : milquet@lecdh.be
Zelfs bij sterke solidariteit tussen de gevangenen onderling, gebeurt het zelden dat er een echte actie uit ontstaat van binnenuit. Bepaalde centra zijn zeer repressief en het wordt steeds moeilijker om te weten te komen wat er daar gebeurt, want de opgeslotenen worden geconfronteerd met strenge controlemaatregelen, intimidaties en straffen van zodra ze durven zich te organiseren of zelfs maar te praten met ‘buitenaf’.
Hongerstakingen worden regelmatig gestart maar snel stopgezet omdat men ze in de gevangenis plaatst, transfereert of uitzet. Dit alles met het doel de hoogopgelopen spanning in de centra te ontladen.
Alle getuigenissen hier onder zijn ontstaan uit gedeeltelijke contacten met gevangenen uit bepaalde centra en tonen maar een klein gedeelte van de huidige situatie gezien de moeilijkheden om contact te leggen met binnenaf.
De opgeslotenen vertellen over de aanwezigheid van echt racistisch personeel in de centra. We ontvingen ook oproepen van bewakers die bepaalde individuele zaken wouden aanklagen.
“Menselijkheid” blijft vaak het meest voor de hand liggende argument om opsluitingen en deportaties aan te klagen, zoals betrokkenen, verenigingen en zelfs de bewakers dit doen. Voor hen is het gemakkelijker om te proberen het systeem te verzachten in plaats van de stopzetting ervan te vragen (bijvoorbeeld: de bewakers zouden allemaal hun ontslag kunnen vragen).
Erger nog, soms lees je tussen de regels dat er vluchtelingen zijn die moeten vrijgelaten worden en anderen die het verdienen zich in het centrum of het vliegtuig te bevinden. Dit soort ideeën bevordert de verdeling tussen de gevangenen en past het principe toe dat er “goede” en “slechte” immigranten zijn. Dit bevestigt misselijkmakende procedures en moordende controles aan de grenzen van Europa of op het grondgebied van België en Europa.
Een beetje goed nieuws:
In de nacht van 5 op 6 april, zijn twee gevangenen ontsnapt uit het detentiecentrum 127bis door het doorknippen van de hekken. Voor deze twee gevangenen was er een nieuwe poging tot deportatie gepland. Volgens onze informatie, zijn ze niet gevat.
Naar aanleiding van de willekeurige arrestaties van de Dienst Vreemdelingenzaken en de dienst Sefor (Dienst van vreemdelingendienst die nauw samenwerkt met de gemeenten), worden sommige gevangenen – die beter verdedigd worden – vrijgelaten na 2, 3 of 4 maanden gevangenschap!
En meneer B., van wie de uitzetting was geannuleerd als gevolg van druk op Air Algerije, werd vrijgelaten na drie dagen hongerstaking. In feite is hij niet uitzetbaar. De Vreemdelingendienst heeft nochtans volgehouden met twee uitzettingspogingen en verlengingen van de detentie.
Dit voorbeeld toont de geest van de “uitzetting tegen elke prijs” van de Vreemdelingendienst.
Een Kosovaarse vader van een baby van 3 maanden, werd vrijgelaten na twee maanden detentie.
Een Albanese, die reeds 12 jaren in België verblijft, werd vrijgelaten na een maand.
Een man uit Kameroen heeft reeds vier uitzettingspogingen ondergaan en verblijft nog steeds in het gesloten centrum in Brugge. Een nieuwe uitzettingspoging wordt de komende dagen verwacht.
Maar hoeveel mensen geraken niet door de mazen van de netten en worden wel gedeporteerd?
De arrestaties gaan hun gang, OVERAL!
Arrestaties tijdens de vele “raids”in de steden:
Arrestaties bij MIVB-controles of bij de Lijn tijdens wegcontroles.
Arrestaties op de luchthaven: een vrouw met haar twee kleine kinderen kwam haar man bezoeken die in België werkt, zij werd samen met haar twee kinderen gearresteerd aan de vlieghaven en in het gesloten centrum “de caricolle” opgesloten. Ze koos ervoor om terug naar Servië te gaan in plaats van haar twee kinderen deze gevangenisstraf aan te doen.
Politie in burger voeren arrestaties uit op de straat (pas op, ze zijn discreet).
Zeer frequent gebeuren er arrestaties om 5 uur ‘s morgens thuis.
Arresties aan Vreemdelingendienst ter gelegenheid van een “afspraak”
Arrestaties ……..
Detenties worden langer (tot 8 maanden)
Verlengingen van de detentieperiode met 2 maanden voor dubieuze redenen (de zogenaamde weigering van een uitzetting, bijvoorbeeld wanneer er geen poging tot uitzetting was) zijn systematisch.
Twee gevangenen vertelden ons op 5/04 over de aanwezigheid van ten minste één gezin met kinderen die er al gedurende drie dagen in het detentiecentrum 127 bis verbleven. Ze zijn woedend bij het idee dat kinderen in deze gevangenis zitten!
Een man WIL terugkeren naar zijn land: hij zit sinds meer dan 4 maanden opgesloten . Er wordt hem sinds maanden gezegd dat hij moet wachten!
Een Afghaanse jongeman in 127 bis kreeg op 8/04 een negatief antwoord op zijn asielaanvraag: hij sloeg zijn hoofd verschillende keren tegen een ijzere deur en viel bewusteloos. Een ambulance is hem komen halen.
Een Guineese man werd gearresteerd bij een dagvaardiging aan Vreemdelingenzaken: Hij werd gearresteerd en naar het gesloten centrum van Brugge gebracht. In de camionnette rook hij gas en kon hij niet meer ademen. Hij verloor het bewustzijn. Hij zei dat het een echte marteling was!
SMS
Van een cipier:
“Voor M:. Als er geen nieuws is op dinsdag, bellen naar advocaat want er moet een procuderefout zijn!. ‘
Van de opgeslotenen:
“Ik wil niet worden uitgezet en mijn baby (3 maanden) hier achterlaten. Ik wil niet gedeporteerd worden naar Kosovo, een land waar ik niet eens geboren ben. ‘
‘Mevrouw solidariteit. De strijd gaat hier ook door. Dank u. »!
“Als ik terugga, ben ik dood. ‘
“Je kunt ouders en kinderen niet van elkaar scheiden.’ (man met 4 Belgische kinderen)
“ We worden allen psychopaten”
“Wat is dit land? ‘
Getuigenissen: “Wat er hier gebeurt zijn staatsgeheimen”
“We worden allemaal psychopaten”
“Acht of negen bewakers kwamen zonder waarschuwing, bonden een man vast en boeiden hem om hem in een isoleercel te steken. De volgende dag kwam de politie hem halen om hem – nog steeds geboeid – naar de vlieghaven te brengen! Ik zag het 9 keer in 2 maanden tijd, alleen al in mijn vleugel! ‘
“Een gevangene werd met geweld en geboeid door acht politieagenten meegenomen naar een ambassade”
“De cel is een provocatie”
Er zijn ook ernstige twijfels onder gevangenen over de reisdocumenten:
“Veel ambassades weigeren om reisdocumenten af te geven. Toch worden velen uitgezet met valse reisdocumenten volgens sommige gedetineerden.
Advocaten worden regelmatig in twijfel getrokken. Sommigen weigeren om een advocaat te bellen, ze zien er het nut niet van in. Velen klagen van advocaten “die hun zakken vullen.”!
Dit moet je allemaal op facebook zetten!
Een jonge man werd een paar dagen geleden gearresteerd en overgebracht naar het gesloten centrum van Vottem . Hij is verbijsterd, wist niet dat dit bestond. Hij wil met alle middelen laten weten hoe deze gevangenissen zijn!
“Een man onder ons is erg ziek. Wij denken dat hij zal sterven. Hij is al twee keer gevallen sinds ik hier ben. Hij heeft grote gezondheidsproblemen. Hi heeft een aanvraag tot medische regularisatie gedaan die werd geweigerd werd. Hij zal sterven, ik zeg u, het doet mij huilen” ‘
“Elke keer als ik eet moet ik overgeven.” ‘
“Het is heel vuil hier.” ‘
“Het eten is walgelijk. Een hond eet daar niet van”. ‘
“Het toilet is verstopt”
“Er zijn mensen die hier reeds maanden zijn, ik begrijp het niet.
Op 15 maart, had een man die terugkwam in het gesloten centrum van Merksplas na een derde poging deportatie een woordenwisseling met de directrice van het centrum.
De beveiliging werd geroepen. Hij werd geslagen en opgesloten in een isoleercel. Hij bleef daar zonder zorg, met veel pijn aan een arm en een been pijn en kon gedurende een week niet slapen van de pijn. Na een week werd hij naar het ziekenhuis gebracht, waar ze erachter kwamen dat hij een humerus fractuur had. Nadat hij werd verzorgd werd hij overgebracht naar het gesloten centrum van Brugge, om te beletten dat zijn mede-gevangenen hem in die staat niet kon zien. Hij bracht een paar andere dagen in afzondering in Brugge. Hij diende een klacht in, maar zonder effect tot nu toe.
Collectieve uitzettingen?
Het lijkt erop dat veel Guineeërs momenteel worden vastgehouden in de centra; een klein dertigtal volgens onze cijfers. Desondanks de kritische politieke situatie in Guinee en desondanks de aktuele twijfels betreffende de legaliteit van de laissez passer geleverd door de Guinese ambassade zal vreemdelingendienst durven een nieuwe collectieve vluchte organiseren naar Guinee? Een groot deel van de Guineeërs die gedetineerd zijn, zijn politieke tegenstanders die gevangenisstraf en zelfs verdwijning riskeren bij hun terugkeer!
Getuigenis van een poging tot uitzetting van een vrouw uit de Ivoorkust, gearresteerd op het vlieghaven bij haar aankomst en opgesloten in het gesloten centrum Caricole. Uiteindelijk werd ze gedeporteerd naar Egypte in een nieuwe uitzettingspoging.
“Onze asielaanvraag werd geweigerd. Ze stuurden ons een ticket voor vertrek op vrijdag om ongeveer 15 uur naar Egypte.
We gingen akkoord met de terugkeer naar ons eigen land maar niet naar Egypte gezien de situatie daar.
Wij vroegen voor een ticket Brussel-Ivoorkust. We hebben de sociaal assistent gesproken, maar hij kon op dat moment niets doen. Dus we vertelden hem dat als ze ons ophaalden wij zouden weigeren.
Het is beter dat we hier blijven tot maandag om de situatie recht te zetten en vervolgens weg te gaan. Ik ben klaar om te gaan op voorwaarde dat we een ticket naar de Ivoorkust krijgen. Op zaterdag zegt onze advocaat dat ze in staat zijn om ons op te halen, ons te handboeien om ons op een vliegtuig naar Egypte te zetten. Ze zijn inderdaad gekomen en ze toonden geen begrip.
Ze begonnen me te pesten. Ik zei dat ze me niet konden intimideren, want als ze me pesten, zullen ze de gevolgen daarvan moeten dragen.
Zodra ik dat zei, probeerden ze mijn badge af te nemen. Ik weigerde de badge te geven en ik verstopte het in mijn beha. Ze riepen er een vrouw bij. De dame was zeer zenuwachtig.
Ze riepen er nog 4 andere mensen bij die begonnen te vechten om de badge af te nemen.
Als de bewaker mijn telefoon trachtte af te pakken, wilde ik naar mijn advocaat bellen. Op dat moment voelde ik me zwak en ik viel.
Zo hebben ze me in een wagen gezet. Aangekomen op het vliegveld parkeerde de wagen.
Toen kwamen er vijf mannen voor de wagen staan. Ik had pijn aan mijn borst en ik ging op een stoel bij de ingang zitten. Toen dachten ze dat ik iemand wou slaan. Toen kwam er een man achter mij staan en sloeg mij.
Ik vertelde hem dat het enige verschil tussen hem en mij mijn donkere huid is. Ik zei hem: Ik weet niet of je rood of wit bent maar je bent ziek om mij zo te behandelen. De anderen zeiden hem dat hij moest stoppen. Ik kwam in ademnood maar gebruik geen ventolin meer want dat heeft geen effekt meer op mijn lichaam. Ik had hier meer dan twee uren last van. Ik bleef rustig, ben een beetje gaan liggen. ”
En je zit nu in het gesloten centrum 127 bis?
Ja
En je wil terug naar de Ivoorkust , maar niet naar Cairo?
Ja, op dit moment is de situatie in Egypte niet stabiel. Momenteel is er een crisis in Egypte. Wie kan me verzekeren dat de vliegtuigen opstijgen in Egypte?
Two days ago, two detainees in Coquelle detention center started a hungerstrike, that was today joined by 4 other detainees.
The refusal of food is, as many other hungerstrikes that have been held in Coquelle so far, a protest against the inhumane conditions inside this detention center.
The main demands of the protesters are:
– Getting food in sufficient amounts
– Serving halal food
– Respectful treatment
– Proper medical care
– An end to their injust detention
The protesters reported that another detainee had been been beaten up this morning – when No Border supporters tried to visit several people this was the only person the police “could not find in the computer”, so that it was impossible to check in what state this person is now.
The detention centers’ atmosphere is marked by strong repression and intimidation, the recent beating is only an escalation of that.
The protesters would be happy about signs of solidarity from the outside and about everyone spreading their demands and their reports about the treatment they receive. Messages of solidarity can be send to the CMS mail adress, we will pass it on.
The phone number of Coquelles detention center, for everyone who wants to give them a small feedback, is 00333 21 46 25 00.
Food is brought into prison by a private company, name so far unknown.
Meneer B heeft zich verzet tegen zijn uitzetting .De passagiers hebben geweigerd dat hij in het toestel blijft. Daarna heeft Vreemdelingendienst hem op een nieuwe vlucht naar Casablanca proberen te zetten. Op dit toestel hebben daar ook de passagiers deze uitzetting geweigerd. Meneer B heeft veel slagen gekregen en werd terug gebracht naar het gesloten centrum van Brugge
Een man uit Cameroun zit sinds verschillende maanden in het gesloten centrum van Vottem en daarna Brugge. Hij is sinds 4 jaar in België en hij voelt hier zich goed en leeft zijn leven. Hij wil hier blijven !.
De dienst vreemdelingenzaken daarentegen heeft beslist dat hij ongewenst is en probeert tegen alle prijs hem uit te zetten.
Hij heeft reeds 2 pogingen tot uitzetting ondergaan.
Hij gaat een derde poging tot uitzetting met escorte ondergaan deze 4 april. Hij vraagt onze hulp om zich tegen deze uitzetting te verzetten.
Vlucht naar Duala: SN Airlines 370 10 U 40
De doeltreffendheid kennende van SN airlines om aan deze uitzettingen deel te nemen, maakt dat alle middelen moeten ingezet worden om deze uitzetting te kunnen tegengaan!
Afspraak aan de luchthaven van zaventem deze 4 April 8u40
om met de passagiers van deze vlucht te praten en hen uit te leggen dat ze het recht hebben om te weigeren te reizen met een persoon die tegen zijn wil meegenomen wordt in hun vliegtuig.
campagne, per fax, per telefoon en per mail aan de verantwoordelijke maatschappij van deze vlucht en aan de politiek verantwoordelijken van deze uitzettingen; http://www.brusselsairlines.com/com/contact/ Fax = 027233599 / 02/7238496 / 027534931 Tel : 078 188889 / 027232345 / 027232362
Aan de maatschappij SN airlines
Brussels Airlines
zone General Aviation
b.house
Brussels Airport Building 26
Ringbaan
1831 Diegem Receptie: 02 / 754 19 00
Meneer, Mevrouw,
Wij hebben vernomen dat een man in het gesloten centrum van Vottem en later Van Brugge een uitzetting zal ondergaan naar het land van oorsprong, Camroun met uw maatschappij
Het gaat over de vlucht SN 370 naar Duala van 4 april
Wij vragen u dringend om deze uitzetting te weigeren en niet deel te nemen aan het geweld dat uitgevoerd wordt door onze belgische overheid bij het uitzetten van mensen die zij ongewenst vinden.
wij danken u,
NAAM
en copie of andere brief naar:
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be/ Fax022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur :milquet@lecdh.be/ milquet@milquet.belgium.be/ Fax: 022380129,025048500,025048580)
Madame Maggie De Block, staatssecretaris van Asiel, Migratie en sociale integratie, medewerkster van de minister van Justitie :
Téléphone : 02 542 80 11
Fax : 02 542 80 03
E-mail info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
3 april: Na een hongerstaking van 3 dagen werd Meneer B op 3 april vrijgelaten
Mijnheer B , opgesloten in het gesloten centrum van Vottem sinds meer dan 3 maanden, ondergaat een tweede uitzettingspoging deze woensdag 27 maart.
Hij is reeds meer dan 8 jaar in België. Hij heeft zware problemen met zijn gezondheid en de dokters in Luik hadden een medische ingreep gevraagd, wat het centrum steeds geweigerd heeft.
B. heeft zwaar geweld ondergaan tijdens de eerste uitzettingspoging in januari.
De ambassade van Algerije zou geen laissez-passer hebben gegeven voor B.
B. is van plan zich te verzetten tegen zijn uitzetting en roept onze hulp in.
Vlucht Air Alger 2061 27/03 14u
Afspraak om de passagiers en het personeel in te lichten: check-in van de luchthaven op 27/03 om 12u.
Vandaag is mij ter ore gekomen dat Air Alger mogelijk betrokken is bij een onvrijwillige uitzetting van een vluchteling uit Belgie naar Algerije. Deze uitzetting staat momenteel gepland op woensdag 27 maart (Vlucht Air Alger 2061 27/03). Om 14 uur precies, zal naar deze informatie een vluchteling met zware gezondheidsproblemen en zonder lassiez-passer uitgeleverd worden aan de Algerijnse autoriteiten. Wat zal inhouden dat de betroffene alleen onder zeer lastige omstandigheden zal kunnen overleven in Algerije, maar belangrijker deze persoon reist onvrijwillig met Air Alger en wordt gedwongen uitgezet.
Al eerder is geprobeerd dezelfde vluchteling uit te zetten. Dit is echter mede door het aanzienlijke geweld vanuit de politie destijds niet gelukt. Wel heeft de betroffene duidelijk gemaakt dat hij zich tegen een nieuwe uitzettingpoging opnieuw zal verzetten.
Air Alger verkoopt haar producten onder de leuze `always caring for you`. Ik ga er vanuit dat dit principe voor alle passagiers van Air Alger opgaat. Door middel van dit schrijven vraag ik u dan ook dringend om geen medewerking te verlenen aan de geplande uitzetting van 27 maart 2013 (vlucht 2061).
Graag zou ik een bevestiging van u ontvangen waarin u de veiligheid alle passagiers Vlucht Air Alger 2061, 27 maart 2013, 14 h. garandeert.
Met vriendelijke groet,
Naam: XXX
Adres: XXX
Copie à
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be/ Fax022173328, 025126953)
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’État à l’Asile, à l’Immigration et à L’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice :info@fedasil.be / info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Nous publions ci-dessous deux textes diffusés par un collectif de soutien crée suite à l’évasion de quatre personnes du centre de rétention administrative de Palaiseau (région parisienne) en décembre 2012. Ils racontent le procès d’Ibrahim, accusé de violences dans le cadre de cette évasion, et appellent à la solidarité.
D’une prison à l’autre…
Le 16 décembre 2012, cinq personnes tentent de s’évader du centre de rétention de Palaiseau. Quatre vont y parvenir mais la cinquième personne, Ibrahim, va rester dans les mains de la police qui le passera à tabac. Il est placé en garde-à-vue puis déféré devant un juge deux jours plus tard accusé d’avoir ceinturé un flic pour lui voler un badge magnétique qui a permis aux autres de se faire la belle. Il est ensuite incarcéré en préventive à Fleury-Mérogis jusqu’au 18 janvier 2013, jour du jugement où il est condamné à deux ans de prison ferme et à verser 1200 euros à deux flics qui se plaignent de violence. En centre de rétention, l’évasion n’étant pas un délit, les flics et les juges cherchent donc à charger sur d’autres chefs d’inculpation.
Ibrahim se trouve maintenant incarcéré à la prison de Fleury-Mérogis. Il n’a pas fait appel de la condamnation. Quand on est isolé, étranger et qu’on ne parle pas français, sans avocat, il est quasiment impossible de comprendre qu’on a dix jours pour faire appel. La justice écrase d’autant plus que l’on est pauvre et sans papiers.
D’une taule à une autre, de la prison pour étrangers à la maison d’arrêt, le chemin est tout tracé, et dans les deux sens. Le pouvoir profitera toujours des révoltes, des tentatives d’évasions, des refus d’embarquement, pour enfermer toujours plus les récalcitrants. Et inversement, quand on sort de prison et qu’on est sans papiers, ce qui nous attend c’est dans la plupart des cas, le centre de rétention et l’expulsion.
Quand on est enfermé dans un centre de rétention, quand tous les recours juridiques sont épuisés et quand s’annonce l’expulsion, la seule alternative c’est l’évasion et la révolte. C’est pourquoi ces histoires se répètent : quelques jours avant l’évasion de Palaiseau, sept personnes se sont échappées du centre de rétention de Vincennes, on espère qu’ils courent toujours. A Marseille, en mars 2011, des retenus ont mis le feu à la prison pour étranger du Canet. Depuis, deux personnes sont sous contrôle judiciaire après être passées par la case prison, dans l’attente
d’un procès.
Pour Ibrahim comme pour ceux de Marseille, il est important d’être solidaire avec celles et ceux qui se révoltent pour leur liberté, qu’ils soient innocents ou coupables. Car tant qu’il restera des prisons, des papiers et des frontières, la liberté ne restera qu’un rêve.
Feu à toutes les prisons !
Liberté pour toutes et tous !
Pour ne pas laisser Ibrahim isolé face à la prison et à la justice, il est possible de lui écrire :
Ibrahim El Louar
écrou n°399815
Bâtiment D4 – MAH de Fleury-Mérogis
7 avenue des Peupliers
91705 Sainte-Geneviève-des-Bois
Des mandats lui sont envoyés. Si vous voulez y contribuer vous pouvez envoyer de l’argent à Kaliméro, caisse de solidarité avec les inculpés de la guerre sociale en cours. Le n° de compte pour faire un virement :
102780613700020471901 Clé 07.
Si vous voulez envoyer des vêtements ou des colis, ou pour tout contact, il est possible d’envoyer un mail à : evasionpalaiseau (at) riseup.net
Audience en appel du procès de l’évasion de Palaiseau : Pièce et Bouton cousus de fil blanc.
Le mercredi 20 mars 2013 a eu lieu le procès en appel d’Ibrahim El Louar, condamné à deux ans d’emprisonnement par le TGI d’Évry le 18 janvier pour “vol et violence en réunion sur agent dépositaire de l’autorité publique ayant entraîné une incapacité de travail de moins de 10 jours” et “soustraction à une mesure d’éloignement”. Il a également été condamné à verser des dommages et intérêts de 1000 et 600 euros à deux flics.
Le 16 décembre 2012, quatre prisonniers du centre de rétention de Palaiseau avaient réussi à s’évader après avoir subtilisé à un flic le badge magnétique ouvrant les portes. Suite à cela, un cinquième retenu, Ibrahim, a été arrêté et placé en garde-à-vue, accusé d’avoir participé à l’évasion. Frantz Pièce, maton au centre, l’a accusé de l’avoir ceinturé et maitrisé pendant que les autres lui dérobaient son badge et prenaient la fuite. Sa collègue, Coralie Bouton, arrivée en renfort l’accusait elle de l’avoir fait tomber au sol et d’avoir essayé de lui prendre ses menottes et son badge.
Après une courte instruction d’un mois, il a été jugé par le tribunal d’Évry, sans bénéficier de l’assistance d’un avocat bien qu’il en ai demandé un. Lors de l’audience les faits ont été requalifiés (de “tentative de soustraction à une mesure d’éloignement et violence ayant entraîné moins de dix jours d’ITT” en “vol et violence en réunion sur agent dépositaire de l’autorité publique ayant entraîné une ITT de moins de 10 jours” et “soustraction à une mesure d’éloignement”) de façon a pouvoir appliquer la récidive (sur une précédente condamnation pour vol) et donc faire passer la peine encourue de trois à quatorze ans.
Ce jour là, des vidéos des caméras de surveillance du centre ont été visionnées. Comme l’a fait remarquer la défense, le tribunal devait être en possession de “lunettes spéciales qui altéraient sa capacité de vision”. En effet, sur les images que nous vu lors de l’audience d’appel, on voit que rien ne s’est déroulé comme l’on déclaré Pièce et Bouton.
Déjà, on ne voit rien (les retenus qui ont dérobé le badge avaient pris le soin d’éteindre la lumière), ou presque : des ombres qui ceinturent un policier (reconnaissable à son uniforme) puis deux policiers qui tabassent quelqu’un dans un couloir. Ibrahim, qui nie depuis le début avoir participé à l’évasion, s’est par contre toujours reconnu dans la personne tabassée. Un PV établit en garde-à-vue constate d’ailleurs qu’il porte de nombreuses traces de coup. Lors de cette garde-à-vue, Ibrahim a essayé de se mutiler avec une lame de rasoir qu’il avait sur lui, ce à quoi les flics ont répondu en le gazant et en l’entravant aux pieds et aux mains jusqu’à ce qu’il soit déféré.
Lors de l’audience d’appel à laquelle une trentaine de personnes étaient présentes en solidarité, l’avocate a plaidé le fait qu’il n’avait pas pu se défendre en première instance et qu’elle même n’avait pas pu préparer la défense comme elle l’aurait souhaité (pas eu accès aux vidéos, pas pu bénéficier d’un interprète pour s’entretenir avec son client les jours avant l’audience…). Ibrahim n’a pas varié dans ses déclarations. Il a continué à réfuter les accusations des flics et son avocate a pu mettre en avant les nombreuses incohérences existant entre les déclarations policières et les images vidéo. D’ailleurs, lors de l’exposé des faits on remarque que les déclarations des flics ont changé au cours de leurs auditions.
Le procureur a demandé confirmation des chefs d’inculpation et de la peine. L’avocate a plaidé la relaxe. Le jugement sera rendu le 02 avril à 13h, sans qu’Ibrahim ne soit extrait.
Liberté pour toutes et tous, avec ou sans papiers !
Ni prison, ni rétention !
Evasionpalaiseau (at) riseup.net
Tiré du site : http://lenumerozero.lautre.net/article2537.html
Een man zit sinds 4 maanden vast in het gesloten centrum van Vottem. Hij wil absoluut een gesprek, omdat hij op 14 maart had moeten vrijkomen, na vier maanden vast te hebben gezeten. Maar er werd hem gemeld dat zijn opsluiting met twee maanden verlengd is omdat hij een gedwongen uitzetting op 13 maart geweigerd zou hebben, wat niet waar is: op 13/3 werd hij niet naar het vliegveld overgebracht, en was er helemaal geen poging tot uitzetting die dag!
U bent sinds vier maanden in het gesloten centrum. Kan u me uitleggen wat er gebeurt?
Ik ben sinds 3 oktober 2012 opgesloten. Ik was een keer in de luchthaven, maar ben daarna teruggekomen.
Mijn advocaat had een aanvraag tot invrijheidstelling ingediend voor de rechtbank van eerste aanleg in Luik. De rechter heeft mijn vrijlating bevolen. De Dienst Vreemdelingenzaken heeft echter beroep aangetekend. Daarna heeft mijn advocaat opnieuw beroep aangetekend in cassatie. De advocaat heeft een opschorting van de uitzetting naar mijn land verkregen.
Hier had ik op 14 maart moeten worden vrijgelaten. Gisteren, 14 maart, heeft de directie van Vottem me gebeld om te zeggen dat ik de 13de een uitzetting geweigerd heb. Maar dat is nooit gebeurd.
Ze hebben gezocht en geprobeerd om me nog twee maanden hier te kunnen houden. Dat zou tot 12 mei zijn. Dat is niet normaal.
Daarom wil ik getuigen: om te tonen wat ze de mensen allemaal aandoen, en dat het niet de mensenrechten zijn die ze toepassen in de centra.
Zeven gevangenen zijn ontsnapt uit het gesloten centrum van Merksplas tijdens de nacht. De cipiers ontdekten hun verdwijning pas ‘s morgens vroeg. De vluchters waren al ver weg, verdwenen in de natuur!
Een man vastgehouden in het gesloten centrum van Vottem gedurende 3 maanden kreeg het nieuws dat zijn aanvraag positief was ontvangen en hij de Belgische nationaliteit gekregen had. Toch heeft de Dienst Vreemdelingenzaken hem proberen te deporteren enkele dagen nadien. Gelukkig reageerde zijn advokaat snel en kon de uitzetting vermijden. Hij werd uiteindelijk vrijgelaten na een paar dagen. http://www.gettingthevoiceout.org/genaturaliseerd-en-opgesloten/
Een man die spoorloos verdwenen was, heeft ons terug gebeld: hij wordt nog steeds vastgehouden (nu bijna vijf maanden) en hij heeft er genoeg van. Hij heeft al vier Belgische gesloten centra ‘bezocht’. Hij zou worden vrijgelaten op 28 maart, maar Vreemdelingendienst dreigde met nog een verlenging van zijn detentie van een maand.
Deportaties en pogingen tot deportatie
Collectieve vlucht : Een collectieve vlucht zou zijn georganiseerd naar Albanië eind februari: een gevangene vertelde ons dat het gesloten centrum 127bis leeggemaakt werd in januari. Albanezen werden geleidelijk in het gesloten centrum opgesloten. Ze werden allen eind februari in 2 politiebussen gezet richting vlieghaven. Het lijkt erop dat de Albanezen ingestapt zijn langs de caricole.
Deportaties :
23/02
– Een vrouw uit de Ivoorkust kende een eerste zeer gewelddadige deportatie poging. Ze moest uitgezet worden naar Cairo, maar daar zou ze zware problemen krijgen (want volgens het Verdrag van Chicago, is de maatschappij die iemand naar Europa brengt verantwoordelijk voor de terugkeer, Egypte in dit geval). Ze wil de mogelijkheid worden geboden om zo snel mogelijk terug te gaan naar de Ivoorkust, zelfs als ze moet betalen!
28/01
Dallah wordt gedeporteerd naar Senegal:
“Geboeid en al, er was niets wat ik kon doen.” Terug in Senegal, werd hij vastgehouden gedurende 24 uur en een van zijn vrienden is er in geslaagd via onderhandelingen zijn vrijlating tegen betaling te verkrijgen. Hij woont nu in een klooster, omdat zij nog altijd naar hem zoeken. Zijn broer is nu ook gevangen. Hij is op zoek naar nieuwe contacten om het land te verlaten “Ik kan hier niet blijven, het is te gevaarlijk”, maar hij denkt aan migreren naar andere landen dan België.
Een andere Tunesisch-Algerijnse man werd meegenomen naar de luchthaven met Mounir. Hij werd geslagen en hij zag alles, maar hij durft niet te getuigen.
Een man uit Guinee belt ons: “… Ze doen wat ze willen hier bij ons, het is verschrikkelijk. De deportatie van Mounir is schokkend.” Hij was klaar om te getuigen, maar ze deporteerden hem de dag erna.
Bericht door CRACPE
Gisterenochtend werden twee Tunesische mannen naar het vliegveld gebracht, een kwam terug. De gedetineerden vertelden ons dat degene die terugkwam er erg slecht uitzag. Volgens de getuigenis van een andere persoon, gingen een tiental cipiers van het centrum naar hun kamer om ze op een zeer gewelddadige manier mee te nemen. Alle andere gevangenen werden opgesloten.
DE CENTRA
Intimidatie, chantage, verwekken verlammende angst bij mensen zonder papieren. Dat is het gewenst doel van dit repressief migratiebeleid.
In de gesloten centra is het gebruikte geweld bij de getuigen zeer voelbaar. De contacten met de buitenwereld worden door gebruik te maken van bedreigingen en sancties door de directie en het personeel van de centra belemmerd. Zodra contact wordt gemaakt met de buitenwereld, wanneer bijvoorbeeld mensen aan de voorkant van het centrum proberen te spreken met gedetineerden, worden deze laatste weggehaald en wordt hen niet toegestaan om te communiceren. Ondanks de “officiële voorschriften” in de praktijk, is er een flagrant gebrek aan basisinformatie, zoals een beroep doen op een bezoeker of een advocaat.
Een paar mensen organiseerden een luide demonstratie om hun solidariteit te tonen met de gedetineerden die positief reageerden op hun aanwezigheid door het gooien van stukjes papier door de ramen, schreeuwen en veel lawaai maken!
Ondanks deze dagelijkse repressiemaatregelen, geraakt er toch informatie naar buiten.
127bis
Op 3 maart was een Afghaanse man al 15 dagen in hongerstaking. Ze zetten hem in een isoleercel. Geen enkele nieuws sindsdien …
De gedetineerden spreken van ‘verrassingsuitzetting’.
Een Iraki werd in elkaar geslagen, ze gaven hem injecties zonder zijn toestemming en plaatsten hem in een isoleercel. Hij diende een klacht in bij de directeur van het centrum en werd tenslotte gedeporteerd. Eenmaal uitgezet, is er geen follow-up van de klacht.
Nieuwe camera’s zijn geïnstalleerd in de gemeenschappelijke ruimtes.
Brugge en Merksplas
Angst en schrik in Brugge en Merksplas.
Ze zeggen
“Het is een andere wereld”. “Gevangenis” “Marteling”
“Ze noemen ons negers” “Crazy”
Informatie door een bezoeker met betrekking tot de detentieomstandigheden in gesloten centra:
“Ik sprak net met een Marokkaanse vrouw opgepakt in Brugge. Ze is daar al twee weken. Ze was rustig , maar toen ze begreep dat ik van de Liga kwam, wilde ze haar naam niet geven om bezoek te krijgen. Ze zegt dat ze haar zaak niet wil verergeren. Ze klaagde over het volgende:
– verstopte toiletten
– In de gemeenschappelijke ruimte zijn de fauteuils vuil en gescheurd. Ze klaagde veel over vervuiling in het algemeen
– Ze mag geen voedsel van mensen krijgen die op bezoek komen en is verplicht om hetzelfde voedsel van het centrum te eten de hele tijd.
– Ze doen niets, er is geen activiteit die wordt georganiseerd. In tegenstelling tot het centrum in Zaventem, waar taalcursussen worden gegeven (had ze opgevangen van een vrouw die naar daar was overgebracht).
– Momenteel is er een zwangere vrouw die niet naar de dokter van het centrum
mag. Het is niet toegestaan om een gynaecoloog te zien.
– Een ander meisje die net (gedeporteerd?) weg is naar Nederland, verloor haar baby in het centrum! Ze was zwanger en verloor bloed tijdens een week, waarna ze haar baby verloor.
Er zijn momenteel ongeveer 35 vrouwen in Brugge.
Andere getuigenissen: – “We moeten heel vroeg in de ochtend opstaan en dan is er niets te doen, er zijn zelfs onvoldoende stoelen en de sofa’s.” – “We mogen niet terug naar onze kamers in de loop van de dag, maar om 22 uur moeten we terug en om 23 uur gaan de lichten uit.” – “We zitten in slaapzalen met 10 stapelbedden, dus we zitten met 20 per slaapzaal!” – “We mogen maar drie keer 45 minuten per dag buiten.” – “De medische follow-up is een ramp, we moeten vechten om een arts te zien” – “Een van de maatschappelijk assistenten is zeer onbeleefd en bedreigt ons”.
Velen worden gearresteerd tengevolge een aanvraag aan de gemeente voor samenwonen of huwelijk, anderen worden gescheiden van hun kinderen ook al zijn ze soms nog erg jong!
“Het is verboden voor ons om verliefd te worden of om kinderen te krijgen”. “Ze arresteren ons voor alles” “Ernstige dingen gebeuren elke dag” “We gaan het allemaal verbranden” “Als je spreekt: isoleercel” “Solidariteit” “Geen enkele vertrouwen in personeel van het centrum” “De wet wordt niet gerespecteerd” “Overweldigd” “Zodra je schreeuwt, word je geslagen” “Racist” “Ze spreken slecht over ons”
De jaarlijkse optocht georganiseerd door CRACPE in de richting van het gesloten centrum van Vottem in Luik vindt plaats op 17 maart.
De getuigenissen van gedetineerden van het centrum bevestigen de afschuw van gevangenschap in het algemeen en meer in het bijzonder hier van de opsluiting van mensen wier aanwezigheid op onze “grondgebied” ongewenst wordt geacht door de Dienst Vreemdelingenzaken.
Deze Office of Shame is uitgegroeid tot een staat binnen de staat, en hebben zichzelf de de bevoegdheid toegeeigend mensen te oordelen, op te sluiten en te deporteren met behulp van fascistische methodes.
Zij organiseren een echte jacht op buitenlanders met behulp van hun SEFOR dienst en de adminstraties van de grote steden om zich te ontdoen van al degenen, die zij verdenken zich hier te willen vestigen voor bepaalde tijd.
Deze jacht, opsluitingen en deportaties gebeurt met mishandelingen volgens de getuigenissen, een totaal gebrek aan respect voor de mens en martelingen toegebracht door het personeel van het centrum en van de federale politie.
Oproep om de dagelijkse strijd van de gevangenen voor hun vrijlating te steunen, om de afschaffing van de gesloten centrum te eisen en het stozetten van de deportaties.
SOLIDARITEIT!
Moge deze demonstratie uitgroeien tot een groot feest voor de gevangenen!
De oproep van de Cracpe is voor zondag 17 maart om 2 p.m
“Vottem, kamp van schaamte, al 14 jaar ..
Ik kan nog steeds niet accepteren!”
Samenkomst in Luik, parc de la citadelle, rue des Glacys en marche naar gesloten centrum van Vottem 2 P.M.
12/03: zij werden uitgezet naar Bulgarije na een lange stop in de isolatiecellen van het gesloten centrum 127bis
Getuigenis hier:
[audio:http://www.gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2013/03/Enreg002.mp3|titles=Bulgares donc voleurs]
Ze waren met vier in hun wagen op de snelweg bij Antwerpen. Ze werden gevolgd door een politie-wagen en andere politiecombi’s kwamen erbij. De politie zwaaide dat ze opzij moesten gaan rijden: volledige zoek naar de auto en papiercontrole. De politie vond niets en hun papieren zijn in orde .
Ze worden gebracht naar het politiebureau van Turnhout. Reden: poging tot diefstal, eraan wordt toegevoegd dat dit niet de eerste keer is dat ze worden gecontroleerd op de Belgische wegen, dat ze van Bulgarije komen en dus dat ze dieven zijn.
De politie zegt hen dat ze een advocaat kunnen bellen, maar het veel sneller zal gaan zonder. Vol vertrouwen accepteren ze dit en wachten.
Na 36 uren isoleercellen zonder zelfs een glas water, worden ze naar het gesloten centrum van Vottem bebracht!
“Wij begrijpen niet waarom we opgesloten zijn. We hebben de juiste papieren. ‘
“Men mag niet opsluiten zonder enig proces”
Ze weten niet waar hun bagages en auto zijn. Zij vernemen dat zij zouden worden uitgezet op maandag.
In het gesloten centrum hebben ze geen enkel contact met niemand om de situatie uit te leggen, noch advocaten, noch Sociaal Assistent.
Zij zouden graag hun auto en hun bezittingen gaan halen om zo snel mogelijk België te verlaten!
We hebben meer en meer contact met uitgewezen mensen die zodra ze terug in hun land van origine aankwamen, ervoor zorgden dat ze voldoende middelen kregen om terug naar hier te komen.
« Hun vrienden en familie zijn hier en dus besloten zij dat hun leven ook hier is.
Sinds hun terugkomst leven zij hier in de clandestiniteit met de hulp van vrienden, familie, buren, verhuurders en soms zelfs hun baas.
Hun leven hier is niet eenvoudig, maar voor hen is het gewoon logischer om hier te leven dan in hun land van origine dat ze soms nauwelijks kennen en waar zij bijna niemand hebben , over geen financiele middelen beschikken.
Anderen hebben die mogelijkheid niet, ze leven als kluizenaars, moeten zich soms verschuilen in een land dat hen ook niet wil.
Ze kijken uit naar elke mogelijkheid om te vluchten naar een land waar zij vrij kunnen leven, om de grenzen over te steken die Europa en diens leger FRONTEX voor hen heeft gegrendeld.
Ondanks de constructie van het Fort Europa, met zijn gesofisticeerd repressief systeem, zal de mens steeds zichzelf het recht toeeigenen te leven zoals hij zelf wil, in vrijheid waar hij wil. »
15/02: Meneer werd tenslotte vrijgelaten. Tien dagen illegale detentie voot Menneer Traore. Duizenden illegitieme detenties voor anderen. Vrijheid voor allen! Niemand is illegaal!
Mijnheer Traore is afkomstig uit Guinea en woont sinds 2004 in België. Hij ontving een verblijfskaart voor 5 jaar, die nadien werd ingetrokken.
Hij werd op 11/12/2012 gearresteerd en opgesloten in het gesloten centrum van Vottem.
Hij weigerde een eerste uitzettingspoging op 23/01/2013.
Op 03/02/2013 kreeg hij een positief advies over zijn aanvraag tot naturalisatie: hij werd Belg!
Toen dacht hij dat hij snel zou vrijkomen.
Maar dat was buiten de verbetenheid van de dienst Vreemdelingenzaken geteld.
Op 9/02 ondergaat hij een tweede uitzettingspoging, ondanks zijn naturalisatie!
Gelukkig kwam zijn advocaat snel tussen en werd de vlucht geannuleerd.
Op 14/02 zit hij nog steeds vast: hij heeft geen verblijfsvergunning maar is toch Belg: dit had de dienst Vreemdelingenzaken niet voorzien.
Geconfronteerd met deze kafkaiaanse toestand gaat Vreemdelingenzaken hem zeker niet vrijlaten: hij wordt vastgehouden in het gesloten centrum, alhoewel hij Belg is en niet kan uitgezet worden!
Mijnheer Traore is zeer bang dat de situatie zich tegen hem zal keren: “Ze zijn tot alles in staat.”
U verblijftsinds 3 maanden in het gesloten centrum van Vottem , klopt dat?
Ja
Kunt u ons vertellen hoe het leven in het centrum is?
Vandaag gaat het min of meer want er is staking, en er zijn weinig cypiers. Maar eerlijk gezegd is het hier heel slecht. Het eten is heel slecht. De cypiers respecteren de mensen niet. Ze behandelen ons als beesten. Alsof we geen rechten hebben. Alsof we de slechten, de nietsnutten zijn.
Bijvoorbeeld gisteren: ‘s morgens bij het wakker worden had ik rugpijn. Ik vroeg een cypier achter de tralies vriendelijk om twee pijnstillers. Hij vroeg me wat ik deed om rugpijn te hebben. Ik vroeg opnieuw vriendelijk om pijnstillers en hij antwoordde: rot op! In het reglement art. 7 is het absoluut verboden dat de veiligheidsagenten de bewoners beledigen. Nochtans gebeurt dat heel frequent. Het is niet de eerste keer.
Bij de maaltijden krijgen we alleen boterhammen. Alleen ‘s middags krijgen we iets meer, anders zijn het altijd boterhammen.
We moeten aandringen om een dokter te zien. Als je zegt dat je ziek bent geven ze Dafalgan of een paracetamol.
Zijn er veel uitzettingen in het centrum? Zijn er veel mensen die binnenkomen en uitgezet worden?
De meeste mensen worden uitgezet.
En mensen die al lang in België verblijven?
Sommige mensen leven hier al tien of twaalf jaar. Ik zelf ben al zeven jaar in België en ze willen mij uitzetten.
Heb je al een uitzettingspoging ondergaan?
Ja. Ik ben naar de luchthaven gebracht op 23 januari voor een uitzetting. Gelukkig heb ik geweigerd.
Nu wacht je op de tweede uitzettingspoging?
Ja. Wat het meest pijn doet is dat ze akkoorden hebben met de ambassades en dat ze geld onder tafel geven om een laissez-passer te verkrijgen.
U bent Guineaan. Is dat zo voor Guinée?
Ze onderhandelen met de ambassadeur. Ze geven hem geld onder tafel om de laissez-passer te verkrijgen. Ik ben niet de enige. Alle Guineanen hebben dat probleem.
Ik wou dat de Belgische bevolking te weten kwam wat er in de gesloten centra gebeurt. Dat ze hun ogen openen en betogen tegen de gesloten centra. Wat er in de gesloten centra gebeurt is illegitiem en illegaal.
Ze behandelen ons als beesten, alsof we geen mensen zijn.
Tengevolge moeilijk te verstaan administratieve redenen over gezinsherenigingen heeft hij geen papieren gekregen.Nochtans woont heel zijn familie hier.
Tengevolge een negatieve antwoord aan zijn regularisatie aanvraag werd hij in de vooruitzicht van een uitzetting in het gesloten centrum van Vottem opgesloten.
Wij verstaan niet waarom iemand waarvan heel de familie in Belgie woont, moet uitgezet worden.Wij ondersteuen zijn nieuwe aanvraag tot regularisatie.
Mr NGOYI is goed geintegreerd in Belgie en moet hier kunnen blijven, meer in het bijzonder moet het recht voor gezinshereniging gerespekteerd worden.
12/02/2013: Hij werd uitgezet met een vlucht van SN Airlines naar Rome. Hij werd geboeid, vastgetaped en geëscorteerd door tien politie-agenten. Hij werd slecht behandeld, en kwam fysiek en moreel gebroken aan in Rome, waar hij op een andere vlucht naar Nigeria zou nemen.
Een Nigeriaan zit sinds 8 maanden opgesloten in het gesloten centrum van Merksplas. Hij is sinds 3 jaar in België en hij voelt hier zich goed en leeft zijn leven. Hij wil hier blijven dicht bij zijn vrienden(innen).
De dienst vreemdelingenzaken daarentegen heeft beslist dat hij ongewenst is en probeert tegen alle prijs hem uit te zetten.
Hij heeft reeds 2 pogingen tot uitzetting ondergaan. Tijdens de tweede poging heeft hij zich serieus verzet en hebben ze hem niet kunnen uitzetten.
Hij gaat een derde poging tot uitzetting met escorte ondergaan deze maandag 11 februari. Hij vraagt onze hulp om zich tegen deze uitzetting te verzetten.
Vlucht naar Rome: SN Airlines 3175 07u30
De doeltreffendheid kennende van SN airlines om aan deze uitzettingen deel te nemen, maakt dat alle middelen moeten ingezet worden om deze uitzetting te kunnen tegengaan!
Afspraak aan de luchthaven van zaventem deze maandag 11 februari om 5u30
om met de passagiers van deze vlucht te praten en hen uit te leggen dat ze het recht hebben om te weigeren te reizen met een persoon die tegen zijn wil meegenomen wordt in hun vliegtuig.
campagne, gans het weekend, per fax, per telefoon en per mail aan de verantwoordelijke maatschappij van deze vlucht en aan de politiek verantwoordelijken van deze uitzettingen; http://www.brusselsairlines.com/com/contact/ Fax = 027233599 / 02/7238496 / 027534931 Tel : 078 188889 / 027232345 / 027232362
Aan de maatschappij SN airlines
Brussels Airlines
zone General Aviation
b.house
Brussels Airport Building 26
Ringbaan
1831 Diegem Receptie: 02 / 754 19 00
Meneer, Mevrouw,
Wij hebben vernomen dat een man sinds 8 maanden opgesloten in het gesloten centrum van Merksplas een derde poging tot uitzetting zal ondergaan naar het land van oorsprong, Nigeria, met een overstap in Rome met uw maatschappij.
Het gaat over de vlucht SN 3175
Wij vragen u dringend om deze uitzetting te weigeren en niet deel te nemen aan het geweld dat uitgevoerd wordt door onze belgische overheid bij het uitzetten van mensen die zij ongewenst vinden.
wij danken u,
NAAM
en copie of andere brief naar:
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be/ Fax022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur :milquet@lecdh.be/ milquet@milquet.belgium.be/ Fax: 022380129,025048500,025048580)
Madame Maggie De Block, staatssecretaris van Asiel, Migratie en sociale integratie, medewerkster van de minister van Justitie :
Téléphone : 02 542 80 11
Fax : 02 542 80 03
E-mail info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
De Staatssecretaris van asiel en migratie is bezorgd om de werkgelegenheid in Wallonië
Maggie De Block heeft vorige vrijdag het gesloten centrum van de schaamte in Vottem (Luik) bezocht. Interessant dat dit gesloten centrum in pers “asielcentrum” wordt genoemd!
Wie zich verwachtte aan een grondige bevraging naar de oorzaken van de zware oproer en de oproep tot hulp die de gedetineerden in een open brief uitten, kwam bedrogen uit. Vanzelfsprekend had Maggie De Block ook de getuigenissen op Gettingthevoiceout niet gelezen. Nee, ze ging naar Vottem om een beslissing aan te kondigen die alle problemen in één klap oplost. Het persagentschap Belga had het zelfs over “een gesloten vleugel in een gesloten centrum”. Moet kunnen!
De gebruikte woordenschat blonk uit in inventiviteit: een aparte vleugel voor de “criminelen” die illegaal verblijven “in een gesloten centrum voor asielvragers” in Vottem. Verder preciseren ze dat het om “criminelen” gaat die uit de gevangenis vrijkomen!
Ach zo, Ze komen dus vrij uit de gevangenis om er meteen daarna weer in te gaan!
Maar opgelet want blijkbaar “veroorzaken ze nogal wat problemen met de andere bewoners” (Het Nieuwsblad). Ze zouden aan de basis liggen van de “opstootjes”.
Nog een primeur dus: in het gesloten centrum zijn er mensen die er “wonen” , en die helaas gestoord worden door “criminelen”. Oproer wordt dus niet veroorzaakt door een slechte behandeling, maar door illegale vreemdelingen die net uit de gevangenis komen.
Gelukkig is er de goede fee Maggie die in overleg met de directie en de syndicaten een aparte vleugel opstart om die lastige “criminelen” te “onthalen” voordat ze uitgezet worden!
22 plaatsen in een gesloten vleugel in een gesloten centrum – en 34 personeelsleden die aangeworven worden om de opgeslotenen te vrijwaren van nieuwsgierige blikken van buitenaf. Er zou zelfs een aparte douche en een aparte tuin zijn… of een binnenkoer. En dit alles nog voor de zomer.
“A.U.B. Meneer, doe iets voor ons, alsjeblieft Meneer.
Wij zitten in een afschuwelijke situatie.
Wij zijn bang.
Sommige vrouwen zitten hier al 2,3,4 maanden. Het is afschuwelijk hier.
Wij kunnen onze naam niet geven, wij kunnen niet spreken, het is te gevaarlijk.
Alsjeblief, doe iets voor ons.”
Nous apprenons que 7 prisonniers se sont évadés du centre fermé de Merksplas la nuit du 2 au 3 février. Ils étaient déjà bien loin quand le personnel du centre s’est rendu compte de ces évasions et que les recherches ont débuté!!!!!!!!!!!!
Plus de traces des évadés!
Ze hebben de grote middelen gebruikt: een ploeg van vijftien agenten, sommigen onder hen in burger, de avond ervoor in het gesloten centrum van Vottem werd hij geslagen, geboeid en de mond gesnoerd met plakband. Ze zetten hem met geweld in een bus richting vliegveld gezet. Sommige van de gevangenen waren geschokt(dat was het doel van de interventie). Het was de derde uitwijzingspoging van Mounir.
Om zes uur ‘s morgens zetten ze hem op de Alitalia vlucht richting Rome. Hij verzette zich zo hard dat de kapitein deze passagier en zijn begeleiding weigerde op het vliegtuig. Iemand was aanwezig op het vliegveld om 4u maar deze persoon werd zwaar geïntimideerd door een burger en dan door de politie waardoor deze persoon besliste weg te gaan na enkele passagiers te hebben kunnen spreken.
De Dienst Vreemdelingenzaken had beslist dat hij weg moest. Mounir en zijn begeleiding werden op een andere vlucht gezet met Tunis Airlines om 12u30. Daar verzette hij zich weer en de passagiers die zich zeer bewust leken van uitwijzingen weigerden luidruchtig zijn deportatie.
Mounir werd teruggebracht naar het gesloten centrum van Vottem de avond van 31/01
We moeten ons blijven verzetten tegen deze oplsuitingen en deportaties. We moeten blijven naar het vliegveld gaan om alles uit te leggen aan de passagiers. We hebben gemerkt dat meer en meer passagiers zich bewust worden van deze situatie en dat zij deze uitwijzingen niet aanvaarden, vele deportaties mislukken dankzij hun reacties.
De Staat en haar Ministers gebruiken bedenkelijke manieren om een deel van de publieke opinie gerust te stellen over hun mogratie politiek door oncontroleerbare cijfers te publiceren om hun effienciëntie te bewijzen.
De Dienst Vreemdelingenzaken is een Staat binnen de Staat geworden die alle mogelijke manieren gebruikt om onze politici gerust te stellen.
De verdedigers van de mensenrechten laten hen hun gang gaan en zeggen geen woord.
Of het nu in gevangenissen, gesloten centra, psychiatrische hospitalen, in de straat enz is, de vrijheid om te ademen enkel toegestaan aan zij die liever zwijgen om hun privileges niet te verliezen… en de andere mogen doodgaan!
LATEN WE ONSZELF BEVRIJDEN, LATEN WE HEN BEVRIJDEN!
Last Minute 01/02
Deze morgen, 7 a.m., gesloten centrum van Vottem Al de gevangenen waren opgesloten in hun kamer, hun telefoons in beslag genomen terwijl een politie ploeg was aangekomen om Mounir onder dwang mee te nemen en hem naar het vliegveld te brengen! Het is zijn vijfde uitwzijzingspoging! We weten niet welke vlucht. Gisteren probeerden ze twee keer!!!!! Het kan de vlucht zijn van ALITALIA 12u ‘s middags of om 14u SN Airline naar Rome!!! Mounir belde ons: hij zal opgeven en zich laten deporteren. Hij is helemaal uitgeblust! ALITALIA weigerde Mounir en zijn escorte maar SN Airlines deporteerde hem: hij werd vastgevonden aan zijn stoel en geboeid, een klein verzet van passagiers heeft niet geholpen.
Detainees in the closed centre of Vottem warned us that Mounir had just been taken by force (30/01 08.00 p.m) by 15 plain clothes officers, that he was mistreated, scotch-taped, beaten and brought to an isolation cell. He is now in the isolation cell of the airport and will soon be brought to the Alitalia flight AZ157 to Rome at 6.10 a.m on 31/01 to then fly to Tunis.
Everything went really fast: 8 p.m: 15 police officers, among whom some in plain clothes, came to the closed centre of Vottem, threw him on the ground, scotch-taped and handcuffed him. We’ve heard that he would be brought to the plane at 6.10 a.m, much too late for us to be able to react!
It is their third deportation attempt on him.
We would need people at the airport at 4.10 a.m to speak to the passengers and tell them to be very watchful to what is going on aboard and to refuse this deportation. Mounir had been detained in Vottem for three months and a half and he was going to go to court for his release on January 30th! (he did not receive the decision on the verdict).
He had been in Belgium for ten years. He got arrested when he was submitting his wedding request with his girlfirend. LET’S BLOCK THE DEPORTATION MACHINE
Alitalia flight AZ157 6:10 a.m to Rome
Let’s meet at 04:30 a.m at the check-in desk.
If you can not make it, you may still send fax, tel, mails to the people responsible for this deportation:
Here is the letter:
TO ALITALIA Tel: 0032 (0)2 7204412 or 0032 (0)2 7144210 Fax: 0032 (0)2 7209306
To whom it may concern,
We learnt that a Tunisian citizen will be on AZ157 flight to Rome this 31/01/13 at 6:10 a.m. We know that this man refused his deportation, that he was roughly taken away by a police escort of 15 men from the closed centre of Vottem where he was detained. We also heard that he did not get any let pass from the Tunisian embassy for this deportation.
we urge you to oppose this deportation and not to take part in the violence enforced by the Belgian government to deport people they deem undesirable.
Sincerely yours,
C.c to
Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office des Etrangers T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre info@premier.fed.be / Fax022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur :milquet@lecdh.be / milquet@milquet.belgium.be / Fax: 022380129,025048500,025048580)
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à L’intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice :info@fedasil.be / info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Dus jij bent opgesloten in het gesloten centrum van Vottem?
— Dat ben ik, ja.
Kan je me vertellen hoe je daar terecht kwam en hoe het leven daar is?
— Ik ben hier sinds 21 december 2012. Ik werd opgepakt in Verviers, in
de kamer waar ik verbleef. De politie kwam en klopte op de deur:
“Meneer, de Dienst Vreemdelingenzaken vroeg ons om u te arresteren omdat
u geen gevolg hebt gegeven aan het bevel om het Belgisch grondgebied te
verlaten.” Ze arresteerden me en namen me mee naar het politiekantoor en
van daaruit werd ik naar Merksplas, Antwerpen gebracht. Ik verbleef tien
dagen in Merksplas en dan vroeg ik om overgeplaatst te worden naar
Vottem waar ik ben, dicht bij Luik.
Hoe is het leven in het centrum?
— Het is hier héél erg omdat ze ons nooit de waarheid vertellen. Dat is
het probleem. Ze wekken je en zeggen direct dat je vandaag een afspraak
hebt. Welke afspraak dat is weet je niet en dan brengen ze je direct
naar het vliegveld!
Ze geven je geen enkel informatie i.v.m. invrijheidstelling of wat de
dienst Vreemdelingenzaken heeft gezegd. En ze doen eender wat met
vreemdelingen die hier aankomen. Ik heb een vriend uit Guinee en op de
eerste dag van zijn verblijf hier kreeg die een injectie onder dwang.
Hij kreeg een injectie onder dwang?
— Ja mevrouw. Hij was niet ziek dus vroegen we ons af waarom hij een
injectie kreeg. Ze vertelden hem dat dat een verplichting is. Hij
weigerde waarop de verpleegster de dokter belde. Ze bonden hem vast en
gaven hem de injectie. Niemand die weet welke injectie het is. Zo gaat
het er hier aan toe, je krijgt injecties, je wordt gedwongen
gedeporteerd en na zes, zeven maand terug in je eigen land te zijn ga je
dood of wordt je gek. Ze doen dat met veel mensen hier.
Gebeurd dit regelmatig?
-Ja, ik ken veel mensen die hier een injectie hebben gekregen.
En worden er veel mensen gedeporteerd?
— Ja, elke dag worden er mensen gedeporteerd! Zonder waarschuwing! Ze
komen je wakker maken als je slaapt en zeggen je dan dat je naar het
vliegveld gaat. Ze zeggen je niet of je verblijfsvergunning hebt gehad
of niet, niets vertellen ze je! Je krijgt niets van nieuws, het is zoals
slavenhandel. Ze behandelen je hier alsof je geen mens bent. Ze doen
waar ze zin in hebben, ze volgen de Wet niet. Waarschijnlijk is geen
enkele VZW/NGO hier toegelaten om te kunnen vernemen wat hier echt gebeurd
in de gesloten centra, ze doen hier wat ze willen.
-So, you are being detained in the closed centre of Vottem?
-Yes I am.
– Can you tell me what happened and how it is like in the centre?
– I have been here since 21 December 2012. I was arrested in Verviers, in the bedroom I was living in. The police came. They banged on my door and said: “Sir, the Foreigners Office asked us to arrest you because you did not respect the Order to leave the territory.”
They arrested me and took me to the police station and from there to Merksplas near Antwerp. I stayed in Merksplas for 10 days and then I asked to be transferred to Vottem. I now live in Vottem close to Liège.
– How is it in the centre?
– It i very bad here because they never tell us the truth. That is the problem. They directly wake you up and tell you “Sir you’ve got an appointment”, what appointment you don’t know, and they directly bring you to the airport!
They don’t give you any information related to your release or to what the Foreigners Office said, and also, they really do any old thing with the foreigners who come here. I have one Guinean friend here, the very first day he was here he was forced to get an injection.
– He got an injection by force?
– Yes madam. He was not sick so we wondered why they wanted him to get an injection. They told him it was compulsory. He refused. The nurse called the doctor. They enchained him and gave him the injection. Nobody knows what kind of injection it is. That’s how it goes here, you get injections, you are forced to be deported, and after six-seven months back home you either die or get mad. They do that to many people here!
– Does it frequently happen?
– Yes, very often, I know a lot of people here who got this injection.
– And do they deport many people too?
– Yes they do! Every day they deport people. Without notice! If you are asleep, they come and wake you up and they tell you “Sir, you are going to the airport”. They don’t tell you whether you got your let pass, nothing! You don’t get any news, absolutely nothing, it is just like slavery. We are being treated here like if we were not human beings. They do whatever they please, they do not apply the law, they get round the law, they never say the truth. May be no A.S.B.L is allowed to come here to try and discover what is really going on in the closed centres, hence they do whatever they want to!
Oproep verspreid door CRER:
Mohammed kwam aan uit Egypte met een visum voor Roemenie.Hij werd gearresteerd toen hij wachtte op zijn aansluiting in de vlieghaven en vastgehouden in het Caricole centrum waar hij asiel aanvroeg.
Vreemdelingenzaken vindt dat dit de verantwoordelijkheid van Roemenie is ondanks het feit dat de man er nog nooit geweest is en hij de eerste oproep afwees die eindigde in een eerste poging tot uitzetting
(geweigerd)en zijn opsluiting in het gesloten centrum van Merksplas.
Een tweede poging tot deportatie is voorzien om door te gaan morgen donderdag 24 januari om 10u20 in Zaventem voor een vlucht naar Bucharest. Mohamed weigert gedeporteerd te worden naar Roemenie
omdat de omstandigheden tijdens de opsluiting mesnonwaardig zijn. Nu vrijdag zal er een hoorzitting tot beroep (zonder compromis) plaatsvinden georganiseerd door zijn advokaat. Het is dus dringend en van
groot belang om samen te komen nu donderdag om de passagiers te informeren over deze poging tot uitzetting en mee te helpen deze te voorkomen. Bedankt voor uw steun.
Laat ons samenkomen aan de vlieghaven om 8u20 ‘s ochtends morgen 24 januari om met de passagiers te praten van RO 372 and SN4031
Fax en protestmail richten aan het Brussels agentschap TAROM
Brussel vlieghaven, vertrekterminal
OP 44, 1930 Zaventem
Tel: (322)2186382
Fax: (322)2198046
e-mail: financial@tarom.be
U kunt ook schrijven naar de verantwoordelijken M M. F. Roosemont,Directeur vreemdelingendienst T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be et anderen Monsieur Elio Di Rupo, eerste minister(info@premier.fed.be )
15 dagen geleden kwam de oproerpolitie met honden binnen in het centrum . De gevangenen werden geslagen en de politie was zeer gewelddadig, tot in de moskee van het centrum. Sommige gevangen hebben weerstand geboden: 6 werden geplaatst in eenzame opsluiting gedurende 7 dagen.
De gevangenen hebben drie klachten ingediend onder de vorm van een gezamenlijke brief aan de direktie: ze hebben daar nooit antwoord voor gekregen.
“We kennen de wetten”
“Er zal iets gebeuren hier”
“Dit is racisme”
Vottem:
Ze zijn 15 Guinesen in Vottem. Een van hen werd bij zijn aankomst onmiddellijk geboeid en kreeg een injektie onder dwang.
“Angst regeert”. Ze weten niet wat er zal gebeuren (charter?)
Andere gevangenen zijn in opstand: Veel zelfverminkingen, zelfmoordpogingen. Een Tunesische man opende zijn keel, armen en buik een week geleden. Hij werd weggenomen en kwam nooit meer terug.
Andere gedetineerden hebben eerder ontslag genomen en ingestemd met een “vrijwillige gedwongen terugkeer” met escort!
Een ander gevangene heeft een eerste poging tot uitzetting ondergaan. Hij bleef van 9 tot 21u op de politiebureau van de luchthaven zonder voedsel of drank, “we zijn hier niet in het hotel” vertelde hem de politie
“Er gebeuren hier erge dingen elke dag ”
“We zullen alles moeten in brand steken”
“Als je spreekt wordt je in de cachot gezet”
“Er zijn geen wetten meer voor ons”
127bis
Een dame die werd vrijgelaten vertelt ons dat het verschrikkelijk is, een hel in de 127bis, maar durf niet meer zeggen!
SMS gekregen op 16/01/2013 van Kumar na zijn deportatie: “Sir I’m in Nepal now. It’s bad luck I’m in jail.”
22/02/2013: Nieuwe SMS gekregen van Kumar uitgezet naar Nepal op 15 januari
“Gisteren was ik vrij. Ik heb 1500 euros betaald maar elke week moet ik naar politie gaan. Ik vind niet goed in Nepal. Hoop ik volgende week naar distric gaan voor mijn paspoort aanvraag. Ik weet niet zal het krijgen of niet. Met vriendelijke groeten.” Kumar
Kumar has been detained in the 127bis centre for more than 4 months. He was swindled by the promises of regularisation in 2009, and the State refused to grant him a residence permit and kept him imprisoned during 4 months, being obsessed with deporting him to Nepal.
However Kumar lives here where he has all his acquaintances, friends and projects. He does not want to go back to Nepal, nothing but civil war is waiting for him there where the population is confronted with kidnapping, murders, lost bullets, etc.
The State will try to deport him for the third time; the first attempt having been canceled in extremis and Kumar having refused the second one.
His third deportation attempt is foreseen for today Tuesday January 15th. Kumar has no official identity document from his country of origin but out of generosity the Sate has granted him an ad-hoc let pass enabling to deport him outside the borders of the EU and leaving him with no way out.
Kumar is asking for our help to prevent this deportation. He wants to resist and refuse this forced return. We know that strength will be used without ceremony to make it happen so the only way for us to prevent this deportation is to inform the passengers about the deportation on their flight so that they ask the captain to cancel it.
It will be flight TG935 Thai Airways to Bangkok, departure 12:45 a.m Tuesday January 15th
He will then be expelled to Katmandu through another flight from Bangkok.
Let’s meet at the airport to talk to the passengers of the flight to Bangkok at 10:45 this Tuesday January 15th at the check-in of Thai Airways, SN airlines and TP (partners of the flight, N°SN 8601 and TP8369)
He has been living in Belgium for 7 years but he was suddenly caught by the arbitrary and violent nature of imprisonment.
Vous pouvez aussi écrire ,Faxer, mailer à Monsieur M. F. Roosemont,Directeur de l’Office de la Honte pour faire pression. Monsieur le Directeur général T 02 793 80 31 (NL – EN) – 02 793 80 30 (FR), Fax 02 274 66 40 , Bur_Presse@dofi.fgov.be et Aux autres responsables Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre (info@premier.fed.be )
Jamal, ami et résistant en lutte pour la régularisation de tous les sans papiers se fait expulser demain sur le vol AT839 départ 12h45 vers Casablanca (embarcation 2h avant) Air Maroc.
RV à l’aéroport pour parler aux passagers ce samedi 12 Janvier 2013 à 10h45
Arrivé en Europe à l’âge de 11 ans, Jamal passe quelques années en Espagne. Il finit par devoir quitter le pays car il est pourchassé par la police là-bas. Décidé à ne pas se laisser faire, Jamal lutte à différents endroits pour la cause des sans papiers. D’abord à Calais et ensuite en Belgique.
La lutte, il la commence à Ixelles, avec une soixantaine de personne en occupant la place Fernand Cocq. Sur place jour et nuit, ils veulent “dénoncer la clandestinité dans laquelle les autorités belges et européennes les plongent et la précarité qui s’en suit”. Des assemblées sont organisées ainsi que des moments de tractage et d’information aux passants. Après deux semaines dans le froid, plusieurs hospitalisations et le poids du fascisme des policiers présents tous les jours, deux locaux sont ouverts. L’un à la VUB, l’autre dans une maison à Ixelles. Ils y seront entassé et bien que décidés à “continuer la lutte contre les politiques (anti)migratoires et pour leurs papiers”, le quotidien difficile les rattrape et la cohabitation à 25 personnes à la VUB est plus que tendue. Malgré un suivi des avocats, la situation pour ces personnes reste la même.
Ne voyant pas de perspective dans les nouveaux contacts avec des avocats, le groupe entame une grève de la faim. Ils veulent leur régularisation et annonce la grève au finish. Des “contacts avec les autorités” sont entrepris. Le cabinet de Maggie Deblock refuse de lâcher prise et maintient la décision de ne pas de papiers aux personnes en grève de la faim.
Jamal découragé mais surtout écœuré du mépris des autorités se coud la bouche pour “attirer l’attention sur la situation désastreuse des personnes considérées comme illégale sur le territoire”.
Malgré les 100 jours de grève de la faim, des manifestations hebdomadaires devant le cabinet de M. Deblock ou du parti socialiste et quelques actions dans la ville, rien ne change et le gouvernement tient fermement sa décision. Les grévistes excédés décident d’arrêter leur action.
C’est avec un Orodre de Quitter le Territoire qu’ils reprennent le chemin de la rue. Une fois tout le monde dehors, nombre d’entre eux sont suivis par la police. Jamal qui a été mis sous le feu des médias en se cousant la bouche, l’est particulièrement. Après une bagarre en rue, Jamal est jeté en prison.
Après six mois d’emprisonnement, alors qu’il aurait pu être libéré avec un ordre de quitter le territoire, l’office des étrangers décide de l’expulser directement à partir de la prison.
Contrairement à Jamal, nous ne luttons pas pour la régularisation des sans papiers. C’est bien pour la liberté de circulation et d’installation et la destruction de tous les centres fermés que nous nous levons. Plus largement c’est contre ce système qui expulse, fiche, rejette et emprisonne ses “indésirables” et ses insoumis que nous luttons. Si nos chemins se sont écartés sur la manière de lutter, nous sommes restés amis et solidaires face à la répression. Nous voulons donc le soutenir dans sa lutte contre son expulsion.
A côté des discutions à l’aéroport, il y a mille autres actes à poser pour contrer la machine à expulser : contre l’état et ses institutions, et tous les organismes qui y collaborent de près ou de loin.
Een man schreef ons dat hij naar Belgie kwam om Kerstmis met zijn zuster te vieren, zijn visum was in orde. Hij werd gearresteerd in de luchthaven, vastgehouden in het Caricole centrum en werd uitgezet naar zijn land !
Hij stuurde een bericht aan de Belgische overheid. « Afrika is geen hel, we leven er in eerbaarheid en met plezier. Niet iedereen wil naar Europa, dus als jullie ons een visum toewijzen, gelieve ons dan ook eervol te behandelen. »
RETOURREIS
Een Algerijn belde ons dat hij gedurende 1 maand opgesloten was in Brugge, dan gedeporteerd werd naar Zwitserland (Dublin), maar nu terug in Belgie is.
Een Marokkaanse man die naar Marokko werd gedeporteerd vertelt ons dat hij weer in Belgie is en een leuke reis heeft gehad!
OPSLUITING
Een jonge Braziliaan van 18 is nu al 3 maanden opgesloten in Merksplas.
Met de hulp van een advocaat deed hij een aanvraag tot vrijlating en zij hebben hun zaak gewonnen. Toen hij klaar was om te vertrekken, zijn bagage gepakt had en klaar stond om zich bij zijn familie, zijn vriendin enz te vervoegen, werd hij op de hoogte gebracht dat Vreemdelingenzaken de beslissing heeft aangevochten. Hij verloor en de rechter overdenkt om hem terug naar Brazilie te sturen.
Zoals steeds doet gerechtigheid haar taak, spelend met mensen, met hun vrijheid, hun leven. Hij accepteerde om zo snel mogelijk terug naar Brazilie te keren, maar wil terugkeren en dit aanvechten.
Een man uit Nepal zit al enkele maanden opgesloten in het 127bis centrum. Grote samenkomsten en protesten werden georganiseerd aan het gerechtsgebouw en in de luchthaven, voornamelijk dankzj zijn Nepalese vrienden. Hij is nog steeds opgesloten, gevangen in een administratieve circus. http://www.gettingthevoiceout.org/dringend-oproep-uitwijzing-kumar-op-zaterdag-22122012/
We kregen een telefoontje van een Algerijnse man die vastgehouden wordt in Vottem. Er werd een poging tot deportatie gedaan op basis van een andere naam en een foto van hem uit het centrum 127bis. Hij weigerde omdat de papieren niet op zijn naam waren opgemaakt.
PROTESTEN IN DE CENTRA
Vottem : gedetineerden van het centrum hebben hun eisen duidelijk gemaakt tijdens de Kerstsamenkomst
Een van de mensen die deelnam aan de opmaak en distributie van deze brief werd onmiddellijk daarna opgepakt. Na een eerste poging tot deportatie werd hij 24 uur lang opgesloten in een isolatiecel om vervolgens opnieuw te trachten hem te deporteren.
« Ze doen dit om mij zwak te maken zodat ik sneller zou vertrekken, maar ik heb me verzet. » De derde poging zal hem terugbrengen naar Marokko.
Een man, herkende Apatride, werd meer dan 4 maanden vastgehouden, eerst in het gesloten centrum van Merksplas, vervolgens in Brugge. Hij werd uiteindelijk op 3 januari ll vrijgelaten. In het gesloten centrum toonde hij veel solidariteit met zijn medegevangenen en belandde hij daardoor verschillende keren in de isolatiecel.
« Een ander mooi voorbeeld van een ‘fout’ gemaakt door Vreemdelingenzaken, de terreur die de Staat mensen aandoet die weigeren de laarzen te likken van degenen die hen schoppen. »
Een Turkse/Koerdische vrouw verbleef verschillende maanden in het gesloten centrum van Brugge en werd uiteindelijk vrijgelaten door de inspanningen van haar energieke advocaat.
Een jonge Afghaan maakte een erg gewelddadige deportatiepoging mee en kwam terug naar het gesloten centrum in Brugge met een gebroken rib.
Dagelijkse marteling: een persoon die aan hepatitis lijdt zit al meer dan 1 maand opgesloten.De artsen van het centrum weigeren hem zijn medicatie te geven op de voorgeschreven tijdstippen. Ze wachtten zelfs 3 dagen voor hij toegang kreeg tot zijn medicatie.
“Het is hun manier om me te martelen (…), ik zeg hun dat elke dag en ik weiger mijn medicatie in te nemen tijdens de verkeerde tijdstippen, maar het kan hen niet schelen…ze vermoordden me elke dag een beetje meer” zegt hij.
ASIEL
Clarisse trachtte ons verschillende keren te bereiken om te vertellen over de levensomstandigheden in het Caricole centrum en over een protestbeweging in de Caricole. Ze verdween plotseling en beantwoordde haar telefoon niet meer. Een poging om haar te bezoeken mislukte. Later kwamen we te weten dat ze snel gedeporteerd werd.
Een man uit Tsjetsjenie vastgehouden in Brugge vreest voor zijn leven: hij kwam te weten dat een Tsjetsjeense vriend van hem die vorige maand werd gedeporteerd, geexecuteerd werd in Rusland.
28/01/2012: Dallah werd uitgezet bij zijn derde uitzettingspoging. “Met handboeien, dus kon ik niets doen”. Eens terug in zijn land van herkomst werd hij 24u vastgehouden. Een vriend heeft tegen betaling zijn vrijlating bekomen.
Dallah komt niet meer buiten want hij wordt nog steeds opgespoord. Ook zijn broer is nu opgesloten. Hij zoekt opnieuw contacten om het land te verlaten. “Ik wil niet blijven want het is te gevaarlijk”. Maar hij wil andere landen dan België proberen…
à 14h35 vers Dakar. Il a été arrêté en novembre 2012 à l’aéroprt, a été enfermé au Caricole puis au centre fermé de Merksplas. Il est Sénégalais et est recherché par les autorités de son pays pour avoir fait une enquête sur l’assassinat de son père(préfet d’une ville du Sénégal). Il est maintenant recherché par le gouvernement. Son frère au Sénégal vient d’ailleurs de se faire tabasser pour n’avoir pas donner les informations sur le lieu où se trouve Dallah, et une convocation de la police vient d’être envoyé à sa famille au Sénégal également. Après plusieurs démarches juridiques, et des preuves racontées sur un site internet,le cas de Dallah (comme celui de nombreuses autres personnes aux histoires diverses) n’intéressent pas les autorités belges et prie l’office des étrangers de faire son travail de rapatriement. RV URGENT à l’aéroport de Zaventem ce 6/01/2013 12h35 pour parler aux passagers et aux personnels du vol SN 201 vers Dakar. Dallah NE PEUT PAS PARTIR !
FAX et mail SN AIRLINES EN MASSE peut aussi servir!
faxer, tél à la compagnie SN Airlines
sur leur site http://www.brusselsairlines.com/com/contact/
ou Fax = 027233599 / 02/7238496 / 027534931 -Tél 078 188889 / 027232345 / 027232362
Wij, die opgesloten zitten in het gesloten centrum Vottem, wensen hiermee onze arrestatie, opsluiting en deportatie aan te klagen.
Wij werden allemaal thuis of op het werk gearresteerd. We wonen allemaal al jarenlang in Belgie.
Sommigen hebben een vrouw en kinderen hier.
Sommigen hebben een legale verblijfskaart uit een ander Schengenland.
Sommigen zijn ernstig ziek.
Sommigen werden hier in Belgie geboren.
De kinderen van sommigen gaan naar dezelfde school als de kinderen van de bewakers.
We hebben allemaal asiel aangevraagd of een legalisatie van onze situatie overeenkomstig de wettelijke bestemmingen.
We werden allemaal bij onze arrestatie als criminelen behandeld: geboeid en urenlang opgesloten in politiecellen, soms zonder water of voedsel.
We werden geboeid overgebracht naar gevangenissen die ze nu gesloten centra voor vreemdelingen noemen. Op de muren van deze gevangenissen schrijft ieder zijn verhaal neer in zijn eigen taal. Net een echt museum over de ellende in deze wereld.
Sommigen heeft men getracht te deporteren, tot soms 2 keer toe in 24 uur tijd en zij zijn getuigen van ernstig politiegeweld of hebben dit aan den lijve ondervonden. Wij worden in eenzame opsluiting gehouden en naar de vlieghaven gebracht in boeien en ducktape, zonder waarschuwing, zonder de kans gekregen te hebben te spreken met onze advokaat of onze familie.
Anderen zijn geboeid vertrokken naar een land waar ze niet kunnen of willen leven, soms zelfs naar een land dat ze niet eens kennen.
Sommigen hebben advokaten die niets doen om hen te verdedigen en incompetent zijn. Ze worden aanschouwd als medewerkers aan dit beleid van vrijheidsberoving. De incompetentie of het gebrek aan actie van deze advokaten speelt in de kaart van Vreemdelingenzaken om naar believen te deporteren.
We maken het vergelijk tussen de acties van Vreemdelingenzaken en de praktijken van het Naziregime: Vreemdelingenzaken kan naar goeddunken arresteren en opsluiten en dit ongestraft, het doelpubliek is deze keer de Vreemdeling.
Wij wijzen de macht gegeven aan Vreemdelingenzaken af, alsook het feit dat ze straffeloos kunnen werken zonder dat ze hiervoor verantwoordelijkheid moeten afleggen. Ze sluiten ‘vreemdelingen’ op en deporteren ze soms in tegenspraak met de wet.
Wij keuren zo een buro voor Vreemdelingenzaken af dat geen problemen heeft de wet te overtreden en vuile spelletjes speelt om zijn doelen te bereiken. Het laat beslissingen gemaakt door het BCHV of de Europese of internationale richtlijnen, links liggen.
Wij keuren dit beleid van blindelingse efficientie af: deporteer iedereen, zorg dat de machine blijft rollen, leg statistieken aan.
Wij, die opgesloten zitten in het Vottemse gesloten centrum, wensen deze oproep te gebruiken om een gezicht van Belgie te laten zien dat de Belgische burger niet wil zien.
Deze oproep zal uitgezonden worden tijdens de Kerstsamenkomst rond het Gesloten Centrum van Vottem op maandag 24 december.
Kumar is op dit moment opgesloten in 127 bis. Al meer dan 3 maanden dringt de overheid aan op zijn opsluiting en willen ze hem ten alle prijzen uitwijzen naar Nepal, zijn land van herkomst. Ondanks al zijn inspanningen om zijn integratie in de maatschappij te bewijzen, is de Belgische overheid van mening dat Kumar ongewenst is.
Kumar woont al bijna 7 jaar in België. Ondanks de mogelijkheid van een regularisatie in 2009, weigerde de overheid hem een verblijfsvergunning. Hij kreeg een bevel om het land te verlaten, alvorens hem bij zijn thuis te arresteren onder het valse voorwendsel van een adrescontrole. Nochtans werkt Kumar hier, heeft hij hier banden en projecten. Hij heeft 3 personen in dienst in zijn restaurant in Tienen, hij is geliefd bij zijn buren en hij wordt zelfs ondersteund door de burgemeester van zijn stad. Hij wil niet terug naar Nepal waar hij niets meer heeft. Zijn leven is hier.
De overheid heeft al eens geprobeerd om hem uit te wijzen. Vervolgens weigerde de overheid tweemaal zijn verzoek tot vrijlating en, hoewel zijn advocaat in cassatie is tegen de negatieve beslissing van de Kamer van inbeschuldigingstelling, heeft de Dienst Vreemdelingenzaken beslist dat het tijd is om zich van hem te ontdoen. De tweede poging tot uitwijzing zou gepland zijn deze zaterdag 22 december.
Kumar vraagt onze hulp om zijn uitwijzing te voorkomen. Hij wil zijn terugkeer weigeren, maar we weten maar al te goed dat er geweld wordt gebruikt om de uitwijzing te doen slagen. Onze enige manier om de passagiers van de vlucht te vragen de boordcommandant op de hoogte te stellen, zodat deze de gedwongen uitzetting van Kumar in zijn vliegtuig weigert.
Het gaat om de vlucht 9W0227 Jet Airways naar Bombay, om 10:05, zaterdag 22 december.
Vervolgens wordt hij gedeporteerd naar Kathmandu via een andere vlucht de volgende ochtend
(vlucht 9W266).
Ga naar het vliegveld om te praten met passagiers op de vlucht naar Bombay
om 8 uur, zaterdag 22 december, aan de bagage check-in van Jet Airways.
Massaal faxen en schrijven naarSN AIRLINES kan ook!
fax, telefoon van Jet Airways:
E-mail: infobenelux@jetairways.com
Fax +32 2 709 09 00 – Tel +32 (0) 2 709 09 09
Of ook naar Meneer. Roosemont,Directeur de l’Office de la Honte.
en naar de anderen verantwodelijken
Monsieur Elio Di Rupo, Premier ministre (info@premier.fed.be / Fax 022173328, 025126953)
Madame Joëlle Milquet, Vice-Première ministre et Ministre de l’Intérieur milquet@lecdh.be / milquet@milquet.belgium.be / Fax: 022380129,025048500, 025048580)
Madame Maggie De Block, Secrétaire d’Etat à l’Asile, à l’Immigration et à l’Intégration sociale, adjointe à la Ministre de la Justice :
info@fedasil.be / info.maggiedeblock@ibz.fgov.be
Regelmatig zijn er rechtbanken die besluiten mensen in gesloten centra in Belgie vrij te laten omdat hun detentie te lang werd, niet gegrond,zonder gevaar voor vlucht enz….
Systematische doen onze autoriteiten daar een beroep tegen (of parket, of vreemdelingendienst of procureur) zonder onderscheid (u zeit geval per geval?).
t betekent voor de gevangenen een verdere opsluiting van 15 dagen voor ze weten of ze eens vrij zullen zijn
Dit was het gevalk voor Kumar en G
Voor Kumar:
De Kamer van inbeschuldigingstelling heeft besloten dat hij niet bevrijd mag worden “20/12/2012 Kumar werd niet vrijgelaten door de Kamer van inbeschuldigingstelling. Volgens de rechtbank moet Kumar nu in de gevangenis blijven in afwachting van zijn uitwijzing. Ondanks het feit dat hij geen paspoort of andere identiteitsbewijzen heeft, zou Europa hem een identiteit vervaardigd hebben. Een “laissez passer” zou in de maak zijn, of zou zelfs reeds vervallen zijn! De situatie is zeer onduidelijk, maar de Dienst vreemdelingenzaken wil hem ten alle prijzen uitwijzen. Kumar gaat in cassatie tegen het oordeel, maar is erg bang dat, ondanks alles, de Dienst vreemdelingenzaken er alles aan doet om hem uit te wijzen, als het moet via allerlei omwegen.” http://www.gettingthevoiceout.org/samenkomst-ter-ondersteuning-van-kumar-op-maandag-17-december-2012-om-10u30/ LAATSTE MINUUT: Kumar gaat een tweede uitzettingspoging ondergaan op 22/12 oproep volgt
En onze Brasiliaanse vriend opgesloten in Merksplas sinds oktober werd vrijgelaten door de rechtbank deze morgen. Hij was verschrikkelijk gelukkig deze morgen!Totdat hem werd verteld dat er beroep werd gedaan tegen die beslissing: hij zal nog 14 dagen opgesloten moeten blijven en voor een nieuwe rechtbank verschijnen om te weten of hij vrijgelaten wordt . Na een eerste woede reaktie heeft hij besloten alles terug in handen te nemen en verder te vechten!
We hadden 7 contacten van congoleze mensen in de gesloten centra die
allen naar de 127bis naast vlieghaven gebracht werden de dagen voor de
uitzetting
De dag voor de uitzetting werden die 8 mensen samen gebracht,er werden
hen uitgelegd met een videootje hoe de uitzetting moest verlopen. Ze
werden alle 8 daarna in isoleercellen gebracht 2 per 2. De volgende dag
werden ze voor de vlucht uit de cel gebracht . De politie kwam met grote escorte hen halen
met bussen waarin reeds een 16 tal andere congolesenn zaten, denken ze . Ze weten
absoluut niet vanwaar die kwamen ( en wij ook niet maar hoogwaarschijlijk niet van
een gesloten centrum in Belgie). Iedereen werd naar militair vlieghaven
gebracht ( behalve 2 van de 8 waarvoor advokaat in beroep was gegaan).
Ze waren allen geboeid en waren vergezeld van een honderdtal belgische
politiemensen zegt ons contact die werd uitgezet en in Congo is (maar
die heel vaag blijft en voelbaar niet te veel mag zeggen).Ze werden
losgemaakt van hun boeien een uur na vertrek van de vlucht.
Bij aankomst in Kinshasa werden allen gearresteerd en na identificatie
vrijgelaten volgens ons getuige, die niet veel mocht of kon zeggen.
Hier persreakties van politiekers 5 dagen na de uitzetting.
Telefonisch contact onderhouden met mensen die vastzitten in gesloten centra in België om hen onze solidariteit te tonen en de strijd die zij van binnenuit voeren te ondersteunen.
Het verzamelen en verspreiden van getuigenissen van gedetineerden en informatie over wat er in deze gevangenissen gebeurt, en het documenteren van het Belgische en Europese racistische migratiebeleid in het algemeen.
Verschillende middelen ontwikkelen om te protesteren en mensen bewust te maken van het probleem van de grenzen.
Woorden van Freddy Roosemont, directeur Dienst Vreemdelingenzaken, aan de leden van de Coördinatie van Mensen Zonder Papieren tijdens een onderhoud…
(English below)
