Algerijnse vrienden(innen) Verstop U! De jacht is geopend! – 08/12/2016

Algerijnse vrienden(innen) Verstop U! De jacht is geopend! – 08/12/2016

Terwijl België tracht zonder succes om de “samenwerking met de Algerijnse politie” te versterken http://www.lalibre.be/actu/belgique/la-belgique-tente-de-renforcer-la-cooperation-policiere-avec-l-algerie-58494a23cd709a48787c4049 en Théo Francken ons meedeeld op twitter dat ze zullen verderwerken “achter de schermen”, gaat de jacht voort! Verschillende tientallen Algerijnen werden sinds maanden opgesloten, zelfs tot een jaar, in onze gesloten centra en wij vernemen dat één van dezer dagen nog anderen tientallen politieagenten s’ochtends bij hun thuis zullen zien verschijnen en voor de ogen van hun vrouwen en kinderen meegenomen zullen worden naar de gesloten centra en daar opgesloten worden tot hun uitzetting, die onmogelijk is aangezien er geen akkoord is en het consulaat van Algerije weigert om in de meeste gevallen een laisser-passer te leveren….

En wat zal dat zijn, ” het werk achter de schermen” van Théo Francken? Serait-ce ça, « le travail derrière l’écran » de Théo Francken ? De betrokkenen en hun familie gebruiken als gijzelaars om druk te zetten op Algerije?

Drie getuigenissen :

Vandaag:

Een vrouw belt ons: ze zijn officieel getrouwd voor de gemeente en zij hebben 2 kleine kinderen, de jongste is 8 maanden. Ze zijn Algerijnen. Zij heeft een verblijfsvergunning van 5 jaar, hij had geen papieren. op de gemeente hadden ze hem gezegd dat hij moest wachten.Drie dagen geleden zijn er tien politieagenten om 5 uur s’ochtends gekomen en hebben iedereen wakker gemaakt en Meneer meegenomen naar een gesloten centrum. Zij is heel wanhopig en begrijpt er niets van. Wij ook niet…

5 dagen geleden is er een man gearresteerd bij zijn Belgische vriendin. Zij hebben hem kunnen vinden via zijn lyca kaart in het kader van een terroristisch onderzoek. 7 combis, vol met politieagenten zijn hem komen arresteren en hebben hem meegenomen naar het gesloten centrum.

Getuigenis verzameld door iemand die steun levert van een man die WIl terugkeren naar zijn land met als titel:

“ABSURDITEIT”

Een jonge Algerijn van 21 jaar wil getuigen voor hem en anderen over de absurditeit en slechte behandelingen van beleefde situaties in de gesloten centra. De gevangenen hebben geen toegang tot betrouwbare informatie. zij ontkennen wat er met hun eigen situatie gebeurd. De advocaten en sociale assistenten van de centra blijken ook niet te helpen. Als er een gevangene zegt dat hij ziek is, dan sturen ze hem naar de isoleercel waar hij al het contact verliest.

M. is 3 jaar geleden aangekomen in België, toen hij 18 jaar was. Hij bevond zich samen met andere jongeren die aan hun lot overgelaten werden en om te kunnen overleven heeft hij een aantal diefstallen gepleegd. Zonder woning, zonder inkomen, was het leven hard en hij heeft hiervoor moeten boeten. Hij wil waardig verder leven. Hij wil dat zijn situatie helder wordt, hij zegt dat hij aanvaard heeft om terug te keren naar Algerije, maar men stuurt hem niet terug, maar men laat hem ook niet vrij. Hij zit in het gesloten centrum zonder dat een beslissing wordt genomen in de ene of andere richting. “Ik begrijp er niets van, zegt hij”, “ik aanvaard om terug te keren naar Algerije maar men stuurt mij niet terug.” Hij wil een duidelijke beslissing, maar wil niet in het gesloten centrum blijven waar er geen leven is. Hij zegt dat de belgische minister naar Algerije is gegaan deze week, maar blijkbaar beweegt er niets. Het consulaat wil blijkbaar geen laissez-passer geven om terug te kunnen naar Algerije.

En een andere getuigenis :

M. is 37 jaar, van algerijnse afkomst en zit opgesloten in Merksplas. Hij werd gearresteerd toen hij zijn boodschappen aan het doen was, ” ik ben een winkel binnengestapt en voor de ogen van iedereen, terwijl ik mijn boodschappen deed, hebben ze me gearresteerd. Ik begrijp er niets van, ik ben legaal, niet clandestien, ik heb een voorlopig nummer en ik heb een officiële aanvraag bij dienst vreemdelingenzaken, ik wacht op mijn antwoord, ik heb een adres. Waarom zijn ze niet bij mijn thuis gekomen? zo de ogen van iedereen, dat is niet normaal, ik ben geen terrorist.
M. heeft een verblijfsaanvraag ingediend voor medische redenen ( 9 ter). Ten gevolge van een eerste weigering, heeft hij een beroep ingediend en wacht momenteel op antwoord. In het gesloten centrum van Brugge, zegt men hem dat er geen enkel spoor is van een beroep en ook niet van een medisch dossier. Wanneer hij uitlegt dat hij reeds 3 operaties heeft ondergaan aan zijn benen omwille van een zwaar accident op straat en dat zijn dossier zich bevindt in het ziekenhuis van Elsene, zeggen ze hem ” dat het hen niets kan schelen, wij hebben uw paspoort en geen enkel spoor van een medisch dossier, we sturen je terug zo snel mogelijk”. Als hij uitlegt dat er een andere operatie voorzien is in twee weken,en dat men hem op zijn minst zijn zorgen moet kunnen beeindigen, dan antwoordt men hem: “of je het wilt of niet, het zal Algerije worden”

“het is hier het Guantanamo van België, er is geen rood kruis, er zijn geen mensenrechten, niets. Ik heb pas na twee dagen hier een sociaal assistent gezien, zij heeft in het vlaams gebeld met dienst vreemdelingenzaken en ik heb niets begrepen en vervolgens zegt ze mij: geen beroep en geen medisch dossier, je moet binnen 15 dagen vertrekken!. In tussentijd, wacht M. met pijn en voor zijn gezondheid heeft hij een stricte begeleiding nodig: medicijnen, kiné sessies, enz, … de dokter ter plaatse vindt het niet nodig om de behandeling die in het getuigschrift staat te volgen: “ik heb een beetje pijnstillers gekregen, maar normaal heb ik een gel nodig tegen de pijn, maar de dokter zegt me dat ik dit hier niet nodig heb, zoals bij de kinesist!”

Vrijdag 2 december, M. verneemt dat er een reservatie is voor een vlucht de volgende dag op zijn naam, hij zal uitgezet worden in 14u. ” ik begrijp er niets van, men zegt me dat ik naar de luchthaven ga en dat als ik niet in het vliegtuig wil stappen, dat ik het dan pas daar moet zeggen. Dat heeft toch geen zin, ik wil er niet naartoe gaan en dat zal ook morgen zo blijven. Ik begrijp het niet, dat dient toch tot niets, willen ze me kraken of wat!” M. vreest voor psychisch dwang en hij is niet in staat om zich te verdedigen, want hij loopt met krukken. Hij heeft er nood aan om te praten, maar M. is geïsoleerd op allerlei mogelijke manieren: ze hebben zijn telefoon afgenomen, de dag zelf is hij naar een andere blok verplaatst, onmogelijk om zijn familie of vrienden te bellen om hen op de hoogte te houden van de evolutie van zijn situatie. Iedereen wacht….