Jasmin Gushani 20/11/2020
Zijn arrestatie
Op 30 september 2020 kregen we een telefoontje van Jasmin Gushani, die sinds 21 augustus 2020 vastzit in de 127bis, nadat hij op een dag werd gearresteerd toen hij zijn masker niet op straat droeg. “Ik verontschuldigde me en legde het terug, maar het was te laat, ze arresteerden me.”
Zijn betreurenswaardige opsluiting voorwaarden…
Hij legt uit dat hij ziek is vanwege de ongezonde omstandigheden in het centrum. “Een week geleden heb ik iets gegeten in de kantine, en sindsdien heb ik zware buikpijn.” Vanwege de sanitaire omstandigheden in het centrum en de gezondheidsproblemen die het oproept, kan hij niet naar het gerechtshof gaan om zijn vrijlating te bepleiten. Hij maakt zich zorgen en vertelt ons “als ik naar de badkamer ga, is het een mix van water en bloed”,
“ik ben ziek, op de verpleegafdeling hebben ze me net een pil gegeven, wat niet helpt”. Hij heeft sindsdien heel weinig gegeten. Hij is nog steeds ziek.
De onvermijdelijke bezorgdheid over zijn eis tot vrijlating…
Zijn eis tot vrijlating wordt afgewezen en de argumenten van zijn advocaat worden teruggedraaid door de rechter die, terwijl hij zijn dossier snel doorleest, van mening is dat Jasmin een bedreiging vormt voor de nationale veiligheid omdat hij meerdere keren in de gevangenis verbleef. Zijn advocaat vertelt ons echter dat het alleen maar om kleine daden gaat.
Als we met Jasmin spreken, vertelt hij ons over zijn gevoel van onrechtvaardigheid en het geweld dat hij in het administratieve proces heeft ondergaan.
“Ik voel me slecht, ik wacht al 12 jaar en heb mijn leven verloren, ik ben 38 jaar oud, plus 6 maanden… Ik heb geen tijd! […] België is mijn land […] Sinds de gevangenis ben ik al in 4 centra geweest, dat is te veel! Ik heb hier mijn leven verloren. Ik wilde een normaal leven leiden, ik heb het geprobeerd, maar ze weigeren ons overal documenten te geven, geen wonder dat men illegale dingen moet doen om te overleven. Ik zou hier graag weg willen, maar ze zouden me geen tweede kans geven”
Zijn situatie is bijzonder, geen enkel Balkanland neemt de verantwoordelijkheid en is bereid hem terug te nemen. Hij past in de categorie van mensen die moeten worden vrijgelaten vanwege de “onmogelijkheid om terug te keren”. Eigenlijk blijft hij in hechtenis omdat hij internationale bescherming eist om zijn situatie te regulariseren en zijn leven weer op te bouwen;
Fysiek geweld in het gesloten centrum
Hij getuigt ook van het geweld dat in het centrum werd ervaren toen hij op 4 oktober ‘s nachts werd geslagen door medegevangenen.
“s Nachts maakte de man die mijn cel deelt me wakker en zei dat ik aan het snurken was. Ik dacht niet dat dat het geval was, maar het kan zijn dat het komt door de medicijnen die ik nam… Ik stond op om het licht aan te doen en met hem te praten, maar hij werd bang en rende weg… Hij dacht dat ik hem ging slaan, maar ik wilde gewoon met hem praten.
Hij kwam terug met 8 jongens, 4 hielden me vast terwijl de andere 4 me sloegen en plastic in mijn mond stopten. Ik voel me erg slecht, ik heb overal blauwe plekken… in mijn rug, mijn ribben, en mijn voet en vingers doen veel pijn.”
Daarna brachten ze hem naar een opsluitingscel, en later naar een andere vleugel van het centrum. Een dokter van buitenuit en twee politieagenten zullen ook komen om zijn gezondheidstoestand en wonden te bepalen. Zijn sociaal assistent vult een officieel document in voor zijn juridisch dossier , maar als zijn advocaat het krijgt, ziet hij twee fouten die het document onontvankelijk maken. Eén fout in zijn geboortedatum en de afwezigheid van een datum voor zijn agressie. Jasmin zegt dat hij begint te geloven dat ze dat met opzet heeft gedaan, ze zeggen hem ook dat zijn document zo snel mogelijk moet worden opgestuurd om zijn klacht mogelijk te maken. De dag erna komt een andere werker in zijn kamer om hem te vertellen :
“Bel je advocaat, de mensen die hier werken willen niet dat het nieuws over het gevecht het centrum verlaat, als je wilt dat er iets gebeurt, vraag hem dan dringend te komen”!
Gezondheidsaanval
Naast zijn fysieke gezondheid staat ook zijn geestelijke gezondheid op het spel na vele jaren van opsluiting en institutioneel geweld. Vaak zegt hij dat hij “duistere” gedachten heeft en zelfvernietigend gedrag vertoont.
“Ik blijf denken en denken, ik wil weg. […] Ik voelde me slecht vandaag, ik bokste de muur en de radiator, ik sneed mijn armen af met Gilette-scheermesjes, ik kan er niet meer tegen.”
Hij voelt zich in de steek gelaten, veroordeeld tot een leven zonder documenten na 12 jaar in België. Hij zegt ook dat hij bang is voor een nieuwe aanval, want “als je hier zou sterven, zou niemand het ooit weten.”
