“Hallo, ik wilde uitleggen wat we hier in dit centrum doormaken. De meerderheid van de mensen die hier zijn, zijn allemaal gekomen, we zijn gevlucht: er zijn mensen die de dood zijn ontvlucht, mensen die misbruik zijn ontvlucht. Iedereen heeft redenen om zijn land te verlaten. We kwamen naar België, we vroegen asiel, we vroegen bescherming, we vroegen alles hier en het is altijd hetzelfde…….”
Transcriptie van de getuigenis
Hallo, ik wilde uitleggen wat we hier in dit centrum doormaken. De meerderheid van de mensen die hier zijn, zijn allemaal gekomen, we zijn gevlucht: er zijn mensen die de dood zijn ontvlucht, mensen die misbruik zijn ontvlucht. Iedereen heeft redenen om zijn land te verlaten. We kwamen naar België, we vroegen asiel, we vroegen bescherming, we vroegen alles hier en het is altijd hetzelfde. Onze advocaten, ze leggen ons pro deo advocaten op, ze geven ons advocaten waar we niet mee kunnen communiceren. Ze bereiden ons niet voor, ze komen ons niet opzoeken, helemaal niets. We zitten opgesloten in dit centrum omdat we gewoon normaal willen leven, zoals iedereen, wat we daar thuis niet konden. Er zijn homoseksuelen, in hun vaderland, is het verboden, wordt het gedood, wordt het gestraft. Straf is ernstig in hun land. Ze hebben al hun geld uitgegeven, ze hebben zelfs geen geld meer. Zij ontvluchten hun land, zij komen hierheen om te schuilen voor het gevaar dat er in hun vaderland is. Ik, bijvoorbeeld, vluchtte voor de dood, ik bracht een medisch rapport mee, ik bracht foto’s mee, alles, solide bewijs. Veel mensen hier hebben solide bewijs. Ze komen, ze zeggen ons: “Ja, wacht, we geven je een advocaat”. De advocaat is nooit bereikbaar. De situatie waar we psychologisch in zitten is… Het is echt erg. We zijn zo slecht dat mensen hier praten over zelfmoord plegen. We wisten niet dat het zo zou gaan, anders waren we niet weggelopen om naar België te komen. We zouden vluchten naar een ander land in de Europese Unie. Er zijn veel mensen, ze zijn in Spanje aangekomen, in Frankrijk, ze blijven 2-3 dagen. Er zijn hier mensen die hier al 8 maanden zijn, 7 maanden. Hier is een kerel die bang is om zijn echte leeftijd te vertellen, hij is minderjarig. Iedereen in dit centrum heeft een reden om weg te gaan. Je kunt niet zomaar voor de lol je huis verlaten en hierheen komen. Nee, ieder van hen is gevlucht voor de dood of… De meesten van hen zijn gevlucht voor de dood of marteling.
De hulp die we krijgen is opsluiten in een centrum, we worden om 8 uur gewekt om te ontbijten. Als je er niet binnen 15 minuten bent, is het ontbijt voor jou voorbij. Om 11 uur ga je lunchen. Als je er niet bent van 11 tot 11:30 of van 11:30 tot 12:00, dan is het over, je gaat niet lunchen. Mensen gaan in hongerstaking, ze geven niets om hen. “Ga je gang en sterf als je wilt“. We ontvluchten slavernij, we komen hierheen, het is moderne slavernij, het is moderne slavernij die we hier in de centra hebben. De maatschappelijk werkers die hier zijn, helpen ons niet. Hoe dan ook, wij hebben met de directrice gesproken en zij zei ons: “Dit zijn geen maatschappelijk werkers die voor u werken, dit zijn repatriëringsagenten. Congolezen hier. Vijftig Congolezen of ik weet niet hoeveel, werden op een militair vliegtuig gezet om ze terug te sturen naar Congo. Als schapen werden ze ‘s avonds meegenomen zonder iets te zeggen, zonder hen te waarschuwen. Ze stoppen ze in kerkers, in isoleercellen. De volgende dag werden ze op bussen gezet en naar het vliegveld gebracht. Stap op het vliegtuig. Hop! Ga naar huis. Hoewel sommigen van hen 16, 17 jaar in België verblijven. Ze kennen de Congo niet, ze kwamen hier heel jong. Ze nemen onze telefoons af, want ze kunnen onze telefoons niet achterlaten, als ze onze telefoons met camera’s achterlaten zal iedereen weten wat hier gebeurt. Maar ze laten onze telefoons niet achter en ze laten niets voor ons achter. Het is om ons op te sluiten en ons te beroven van onze wetten en onze rechten. En ze geven ons advocaten die er niet voor ons zijn, ze zijn er voor hen.
