De heer X had ons op 05/05/2021 een getuigenis afgelegd over het extreme geweld dat hij had ondergaan in de isolatiecel van het gesloten centrum 127 bis. Wij hadden toen afgezien van die publicatie om hem niet in gevaar te brengen voor nieuwe represailles in het centrum.
Ten gevolge van dit geweld heeft hij aanzienlijke rugpijnen gehad die door de arts van het centrum met pijnstillers zijn behandeld. Op 30/06/2021 (anderhalve maand later) wordt naar aanleiding van aanhoudende pijnen en moeite met lopen een scanner aangevraagd: “Belangrijke discushernia”.
Verklaring van een externe arts 07/07/2021 “De scanner toont inderdaad een hernia tussen de wervels L4 en L5 met een compressie van de wortel L5 (5e lumbaal) die een zeer belangrijke ischiaspijn kan veroorzaken in het linker been schade aan de zenuw die uiteindelijk chronisch kan worden. Als hij geen symptomen had vóór wat hij in het centrum meemaakte, kunnen deze bevindingen mogelijk verband houden met het trauma (langdurige gedwongen houding zoals hij beschrijft). “
Verklaring van de bezoeker 07/07/2021: “Hij wijt zijn rugprobleem aan het geweld dat hij op 5 mei in het centrum heeft ondergaan. Hij is heel specifiek over wat er is gebeurd: hij werd op 30 april gearresteerd en moest zijn telefoon afgeven. Hij had de simkaart bewaard en weigerde die af te geven toen hem daarom werd gevraagd. Hij werd geboeid met zijn handen achter zijn rug, toen werden zijn voeten vastgebonden en zijn benen werden over zijn rug gevouwen en hij werd in de rug geslagen. En sindsdien, heeft hij pijn. Hij is bereid om een klacht in te dienen, zegt hij.”
Na de ernstige verwondingen werd meneer op 07/07/2021 uit het centrum ontslagen met een bevel om het grondgebied te verlaten
Op 09/07/2021 vraagt hij dat we zijn getuigenis publiceren “Zodat dit niet langer anderen wordt aangedaan.”
AUDIO getuigenis van 05/05/2021 hier ( fr) https://www.gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2021/05/torture-127-bissans-titre.mp3
Transcriptie van de getuigenis in het nl :
Ik ben in het gesloten centrum 127bis. Gisterenmorgen, woensdag, rond 9 uur, kreeg ik berichten van mijn advocaat en ik wou ze meedelen aan mijn sociaal assistent. Ik belde de bewaking. Er stond een vrouw voor mijn deur. Ze opende de deur en ik vroeg haar of ik mijn maatschappelijk assistent kon zien. Ze zei me dat de maatschappelijk assistent er in de namiddag zou zijn. Ik zei haar dat het dringend was, dat ik in beroep moest gaan en dat vandaag de laatste deadline was voor de advocaat om mijn dossier te krijgen. Ze antwoordde dat het niet aan mij was om te beslissen en dat ik tot de namiddag zou moeten wachten. Ik vroeg haar ook het papiertje mee te nemen dat ik vasthield met het telefoonnummer en het e-mailadres van mijn advocaat. Ik vroeg haar dat op haar bureau te laten liggen, zodat ze het aan mijn maatschappelijk assistente kon geven als ze haar zou zien. De vrouw wilde de deur sluiten terwijl ik haar probeerde te spreken.
Ik had een kleine Nokia mobiele telefoon. Ik gooide het op de grond. Ik zei dat het complete onzin was.
De vrouw belde de beveiliging die in aantal arriveerde, om te vragen wat er aan de hand was. Ik vertelde het hen. Ze zeiden luister, iedereen hier moet luisteren, ik wilde met de vrouw spreken maar ze wilde niet luisteren, toen gooide ik mijn telefoon op de grond.
“Dat is wat we zeiden meneer, je kan dat niet doen, je moet mensen respecteren.””Eerlijk genoeg, mensen verdienen respect, maar wij ook, wij zijn mensen net als jullie!”Toen pakten ze mijn telefoon af en gingen weg. Een half uur later kwamen ze terug met de directeur van het centrum.
Ze zeiden dat ze hadden besproken wat ze moesten doen en dat ik een sanctie moest krijgen. Ze zeiden me dat ik 24 uur in een isoleercel moest blijven en brachten me daarheen. Ze namen me alles af wat ik in mijn handen had, mijn zakken, ze namen mijn schoenen, mijn riem, alles. Ik had mijn simkaart in een klein zakje, ze wilden dat ik die aan hen gaf. Ik weigerde en zei dat ik het in mijn telefoon zou zetten om mijn advocaat te bellen zodat hij me kon zeggen wat ik moest doen.
De directeur kwam, met meer dan 7 mannen. Ze kwamen naar mijn kamer. Hij beval hen mij met geweld mee te nemen en mijn simkaart te nemen. De 7 mannen zaten achter me aan, ze deden me handboeien om, vertrapten mijn rug, deden alles om mijn sim kaart te krijgen. Ze deden me handboeien om, bonden mijn voeten vast met handboeien, mijn handen achter mijn rug. Ze gingen weg. Ze kwamen een tweede keer terug om te controleren of ik genoeg vastgebonden was om niet weg te komen. Ze bonden me een tweede keer vast.
Een man nam mijn voeten van achteren, ik lag op mijn buik. Hij boog mijn voeten om bij mijn hoofd te komen. Mijn rug en mijn hoofd deden veel pijn. Toen schreeuwde ik, ik stond op en ik kon niet gaan zitten, in een comfortabele positie. Ik huilde en vertelde hen dat ze mijn rug hadden gebroken.
Toen renden ze direct om de handboeien en de tape af te doen. Ik had veel gehuild, de matras lag vol met spullen, ze maakten alles schoon, ze namen de handboeien en de tape, ze vertrokken en sloten de deur. Ze lieten me zo achter gedurende 13 uur tot de middag de dag erna. Ik was de hele nacht op dieet, geen eten, geen drinken, niets, en er kwam niemand. De dag erna kwamen ze me vertellen dat mijn opsluiting voorbij was en dat ik die kamer kon verlaten. Maar ik was niet in staat om op te staan. Ze drongen erop aan dat ik opstond, maar dat was niet mogelijk. Ik vertelde hen dat mijn rug gebroken was en dat het veel pijn deed.
Ik bleef daar nog twee uur. Ze konden zien dat ik me niet bewoog. Ik bleef in dezelfde houding liggen als de vorige dag, met mijn buik op de grond. Misschien zijn ze bang geworden en hebben ze de ziekenwagen gebeld; ik ben naar het ziekenhuis van Vilvoorde gereden. Ze namen een radiografie. De dokter zei dat er niets gebroken was, dus reden ze me terug naar het centrum. Daar ben ik nu, ik leg u alles uit vanuit een andere isoleercel.
Hier is mijn getuigenis van wat er in het centrum gebeurd is.
