“
Na bijna 7 maanden opgesloten in Caricole, zou Michelle op 30 juli 2020 worden gedeporteerd. https://www.gettingthevoiceout.org/ils-ont-tue-une-femme-pas-son-combat/ Ze kreeg een ticket voor een vlucht van 14:55 uur naar haar thuisland, Kameroen. Om haar uit te zetten moet de DVZ haar op Covid-19 testen. Michelle weigerde het omdat ze niet wil terugkeren naar het land dat ze ontvlucht is.
Ze getuigde op 27 juli, net na het weigeren van de test aan de directeur en de psycholoog van het centrum: “De directeur zei me: ‘Oké, aangezien je weigert mee te werken, gaan we je de rug toekeren. “Keer je je rug toe? Ik werk samen met wat? Weet je waar ik thuis tegenaan loop? Ik kan niet naar huis. Ik ging naar de ambassade om het visum aan te vragen omdat ik wegliep. Ik kom hier, en je wilt dat ik vrijwillig naar huis kom? …ik ga liever terug per escort, omdat ik weet dat als ik teruggestuurd word per escort, ik eerst zal weigeren. Ik ga naar huis komen met blauwe plekken die bewijzen dat je me gedwongen hebt om naar huis te komen.”
Ze werd vrijgelaten op 28 juli 2020! De zware inspanningen van de Dienst Vreemdelingenzaken en de manipulatie van het personeel van het detentiecentrum zullen niet genoeg zijn geweest om de vastberadenheid en de kracht van Michelle te ondermijnen. De schandalige druk van het telefoontje van Brussels Airlines zal ook niets veranderd hebben.
OVERWEGINGEN OVER CHAOS IN HET GESLOTEN CENTRUM
Preambule
Wij zijn sterk gekant tegen alle opsluitingen, in het bijzonder tegen de opsluiting van mensen zonder papieren. Gezien de steeds zorgwekkender situatie die de autoriteiten op alle niveaus en de verantwoordelijke ambtenaren bagatelliseren, willen we echter een aantal updates maken.
De feiten:
De situatie die onder onze aandacht is gebracht, brengt ons ertoe om bepaalde aspecten en onaanvaardbare feiten in de detentie van mensen zonder papieren onder de aandacht te brengen.
De wet op de detentie van migranten, die geen documenten hebben of niet meer hebben om in een Europese lidstaat te verblijven , bepaalt dat de migrant kan worden vastgehouden met het oog op zijn/haar verwijdering van het grondgebied. Dit is strikt beperkt tot de tijd die nodig is voor de uitvoering van de maatregel, zonder dat de bewaringstermijn meer dan twee maanden bedraagt.
Een verlenging van de eerste bewaringsperiode met twee maanden is in bepaalde situaties mogelijk, bijvoorbeeld:
- indien de stappen voor verwijdering zijn genomen binnen zeven dagen nadat de beslissing uitvoerbaar is geworden;
- of deze procedures met de vereiste voortvarendheid worden voortgezet, en;
- als er nog steeds een mogelijkheid is om de ongedocumenteerde migrant effectief te verwijderen binnen een redelijke termijn.
In feite lijkt een systematische verlenging de regel te zijn! De uitzondering wordt de regel als het de autoriteiten politiek goed uitkomt. Dit gebeurt ver van de publieke blik, zonder dat veel mensen gewaarschuwd worden!
Na een eerste verlenging kan de minister een nieuw verlengingsbesluit nemen. Na vijf maanden hechtenis moet de migrant worden vrijgelaten. Echter, als “de bescherming van de openbare orde dit vereist”, wordt de detentie maand na afloop van de periode van vijf maanden verlengd met een maximum van acht maanden detentie in totaal. Het is belangrijk om de term “vrijwaring” van de openbare orde hier op waarde te schatten! Hoe zouden deze mensen, die onder schandalige omstandigheden gevangen zitten en worden vastgehouden, de openbare orde in gevaar kunnen brengen? Maar hoe dan ook, naar welke openbare orde wordt hier verwezen?
Let ook op deze schandelijke mogelijkheid met betrekking tot de tijdslimiet: als een persoon van allochtone afkomst weigert aan boord te gaan van het vliegtuig, dat hem naar een bestemming brengt die hij vreest, kan de Dienst Vreemdelingenzaken hem op de hoogte brengen van een nieuwe beslissing om hem vast te houden, en begint de detentieperiode van twee maanden weer te lopen!
Dit scenario is echter niet in overeenstemming met wat in de zogenaamde EG-terugkeerrichtlijn1 staat en is zeker in strijd met het recht op vrijheid dat in artikel 5, §1, van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens2 is vastgelegd.
In deze getuigenis zien we dat het personeel van het detentiecentrum, waaronder de directie en de maatschappelijk werker, die respectloos zijn, op een bekende manier tegen de gedetineerde ‘M’ spreken, misbruik maakt van hun macht over haar. Bijvoorbeeld door te zeggen dat als ze niet meewerkt “we je de rug toekeren”, of dat ze het risico loopt om onder dwang te worden uitgezet, wat meestal bruut wordt uitgevoerd door de politie.
Volgens het Europees Hof voor de Rechten van de Mens vormt “elk gedrag van de politie tegen een persoon dat de menselijke waardigheid schendt” echter een schending van artikel 3 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens, in het bijzonder “het gebruik (…) van fysiek geweld tegen een persoon wanneer dit door zijn gedrag niet strikt noodzakelijk is”. Bovendien bepaalt de Raad van Europa dat dit moet worden beoordeeld in het licht van “het reële of redelijkerwijs te verwachten verzet van de uit te zetten persoon”.
Als we ons verzetten tegen het principe zelf van het gebruik van geweld dat hier wordt genoemd, benadrukken we dat de politie en de administratie, die belast zijn met de uitvoering van dergelijke praktijken, afgezien van alle menselijke overwegingen, buiten de wet staan.
In de detentiecentra zijn de rollen goed gedefinieerd: de directie is er om de goede werking van het centrum te verzekeren. Er is geen sprake van het samenkomen met andere personeelsleden om de gedetineerden te bedreigen en onder druk te zetten. Dit is noch de taak, noch de rol van de directie.
De medische en psychologische dienst is verantwoordelijk voor het medisch en psychologisch toezicht op de gedetineerden in het centrum. Het is echter bekend dat de medische beroepsgroep, met inbegrip van de verpleegkundigen, medeplichtig is aan het toedienen van medicijnen aan de gedetineerden, waarvan zij zich niet bewust zijn van de werkelijke gevolgen en risico’s, maar waartoe zij soms gedwongen worden door de bewakers.
Bestaat er een follow-up, medisch of psychologisch, van de bijwerkingen van de kalmerende middelen die in deze detentiecentra worden toegediend? Sommige gedetineerden schreeuwen om hulp, maar wat is de follow-up? Eenzame opsluiting, verborgen voor de publieke blik, geïsoleerd van iedereen, lijkt het enige antwoord op hun nood. Dit is ook het lot dat is voorbehouden aan gedetineerden die een zelfmoordpoging hebben gedaan, wat helaas niet ongewoon is. Dit is een dubbele straf voor mensen die al in ernstige nood verkeren.
Wat de sociale diensten betreft: sociale assistenten begeleiden de “bewoners” officieel tijdens hun detentie in het centrum. Zij zorgen voor de opvolging van de administratieve dossiers. Ze zorgen ook voor de voorbereiding van de “bewoners” bij hun terugkeer. Een DVD, in verschillende talen, met informatie over terugkeer en verwijdering, wordt ter beschikking gesteld van de gedetineerden om hen te helpen bij het aanvaarden van de vrijwillige terugkeer.
De gedetineerden getuigen dat het eerder gaat om het uitoefenen van druk, het opwekken van angst en angst en de gewelddadige gevolgen van een weigering om mee te werken. Politici maken vervolgens gebruik van de terugkeercijfers in hun rapporten om de steun van het publiek te vergroten.Dit is een overzicht van de belangrijkste problemen die zich in de detentiecentra voordoen.
Er is echter nog steeds de kwestie van de luchtvaartmaatschappijen die van deze uitzettingen profiteren. Zo is Brussels Airlines, dat eigendom is van de Duitse maatschappij Lufthansa, er trots op dat zij “een luchtvaartmaatschappij met een menselijke aanpak is, die dicht bij onze passagiers staat en waarvoor wij de grootste zorg dragen”.
Sinds wanneer vervangt haar personeel de ambtenaren van de Dienst Vreemdelingenzaken, wanneer het reglement bepaalt dat de uit te zetten persoon op de hoogte wordt gebracht? Het is moeilijk om de verborgen agenda achter deze ongezonde relatie te begrijpen.
We kunnen de behandeling die M en vele andere opgeslotenen in detentiecentra ondergaan, vergelijken met marteling. Deze behandeling is vaak repetitief, wordt aan de gedetineerden opgelegd, in alle discretie en met een gerust hart door de ambtenaren, wat het systemische karakter ervan blootlegt.
Het Verdrag tegen foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling en bestraffing definieert foltering in artikel 1 als “elke daad waardoor een persoon opzettelijk ernstige pijn of ernstig lijden wordt toegebracht, hetzij lichamelijk hetzij geestelijk. “. Bedreigingen, intimidatie, vernedering en gevangenisstraf kunnen echter ook onder de bovenstaande definitie vallen.
Laten we de strijd in de centra steunen!
Verzet tegen uitzettingen!
Overschrijving van de gtuigenis in engels
I’ll start with the day they came and promised me that they would release me at the airport. It was on a Friday. The social assistant and the psychologist (I’ve seen a psychologist since March) both came to tell me that a ticket had been foreseen for me with a departure on 30 July. I said: ‘what ticket?’. She said: ‘You can refuse but you have to do that at the airport’. ‘But why refuse at the airport? I don’t want to leave’. She said ‘I know you don’t want to leave, but they want to release you at the airport’. ‘But why do they want to release me at the airport level? The others were released here.’She said: ‘No Michelle, you can not stay here anymore. They will release you at the airport, you can not come back here because there are no escorts for the moment. Hence, you’ll go to the airport and say that you don’t want to leave,and they will let you. I said ‘OK’. Then she said ‘You’ll do the test on Monday’. This morning, someone from the Office came to fetch me, because when you want to see a doctor, it is someone from the Office who comes to fetch you. They came and said: ‘Michelle, we came to fetch you to go to the hospital’. I asked ‘why to the hospital?’,they said: ‘you have to do the test’. ‘What is the purpose of this test?’ He said: ‘you have to do the test because you are going to catch a flight’. ‘But I never asked for any flight! Why is my name on the flights’ list?’ He said: ‘You are obliged to do the test’. ‘Obliged to do the test? But I am not sick! I have been here for 7 months. Why do they decide that I have to do the test today? I am not sick, I don’t want to travel. I never asked for any flight’. He said: ‘Ok, we’ll tell the doctor’. Then he left. Ten minutes later the psychologist came. She said: ‘Michelle, I am telling you that they are going to release you at the airport, you have to do the test.’ ‘No! One has to think, if I do the test it is like if I accepted to leave. They are voluntary returns. At the airport they will oblige me to enter because I will have done the test already. I cannot do the test because it would mean that I accept to leave and I don’t want to leave.’ She said Ok and left again. She came back with the director. The latter brought me to the big room and whispered to me ‘Michelle, we took all the necessary steps because you stayed here for too long. You can not stay here anymore. We did everything necessary so that they let you at the airport, but you have to do the test.’ I said: ‘No Madam, I can not do the test. If you want to release me, write a note, do as you did for all the others and release me directly from the centre. At the airport they will also release me.’ The psychologist said: ‘No, even if they force you on to the plane, you will shout and they will let you get off.’ I said: ‘No, I won’t have any reasons left to make noise and shout because if I do the test I accept to go on the plane. It would be more normal.’ The director said: ‘Ok, since you refuse to cooperate we will turn our backs on you’. ‘Turn your backs on me? What do I cooperate to? Do you know what awaits me in my country? I don’t want to return. I went to the embassy to ask for a visa because I was fleeing. I get here and you want me to return voluntarily? What will I explain? I’d rather go back with an escort because I know that I will refuse first and I will come back with bruises, which will prove that I was forced to return. Then I will be able to explain. If not, you ask me to return voluntarily? I will go back there to die? No no Madam, I can not accept to return.’ She said: ‘No, you will not leave because they will let you at the airport’. Then she promised me that the psychologist will accompany me to the airport until the moment they release me. I said: ‘why don’t you also call the airport police to tell them that I refused to do the thest because I fear they force me on to the plane because I will have accepted to do the test?’ She said: ‘No, they cannot do that. You cost too much money since we keep you in the centre, I need space for other people. You cost me 100€ per night. I cannot keep you any longer.’ I said: ‘If you cannot keep me any longer, then release me. You released a whole centre, we were more than 150, you released everybody, I am the only one left. What proof do you have of what you are saying? I cannot see any proof. Bring me evidence that you will leave me free at the airport. Then I will leave. But I won’t do the test because if I did it would mean that I accept to take the flight.’ She spoke and said that they would ring the Foreigners Office, that they would be angry, and that they would really try their best to escort me. I said ‘Ok, no worries, because what awaits me there is worse than you turning your backs on me and escorting me by force.’ This is how we ended the conversation, and she left.
