06/03/2019: Oproep van de Voix des Sans-Papiers (VSP) in Brussel
Één van onze vrienden, Diallo Ahmad Bilo, werd op 25 december bij het Noordstation gearresteerd en overgebracht naar Vottem. Hij heeft buikpijn sinds 11 februari en vroeg om naar een dokter te gaan. De enige oplossing die zij voorstelde was om hem in afzondering te plaatsen en ze zeiden dat hij dit veinsde(Nochtans had hij in november een operatie ondergaan).
In deze eenzaamheid, dit gebrek aan rechtvaardigheid, deze individuele en structurele mishandeling, ondanks de waarschuwingen van zijn advocaat, is er niets veranderd aan zijn situatie. Daarom besloot hij een nieuwe strijd te voeren: op 15 februari begon hij een hongerstaking om de aandacht te vestigen op deze gerobotiseerde gevangenisadministratie (Vottem bestaat al 20 jaar) als antwoord op de Belgische overheid. Een overheid die helemaal niet om zijn persoon geeft, deze onvermoeibare strijder, die er altijd is om sociale rechtvaardigheid, gelijkheid, waardigheid, vrijheid te verdedigen.
Wij hebben niet langer het recht om onze rechten op te eisen en als mens te worden beschouwd. Zullen we deze onrechtvaardigheid, die de gemoderniseerde voortzetting van de slavenhandel is, ondergaan en accepteren? We hebben genoeg gezien, het is tijd om dat te veranderen.
De audio-getuigenis van Diallo Ahmad Bailo (FR)
Transcriptie hieronder:
“Mijn naam is Diallo Ahmad Bailo. Sinds 25 december 2018 zit ik in het gesloten centrum van Vottem in Luik. Ik ben in België sinds januari 2014 en ik heb geen papieren. Omdat ik niet de juiste documenten heb, noemden ze mij ‘illegaal’.
Ik ben geboren in Mauritanië, maar mijn ouders komen uit Guinee Conakry. Ik verkreeg gisteren informatie van mijn advocaat, de Dienst Vreemdelingenzaken wilde contact opnemen met de ambassade van Guinee om mij naar daar te deporteren, maar ik ken niets, bijna niets van Guinee. Ik wou dat ze me naar Mauritanië zouden deporteren. Wat mijn gezondheid betreft, ben ik al heel lang ziek. Ik heb er alles aan gedaan om niet gedeporteerd te worden, maar ik zie geen andere oplossingen. Ik ben gestopt met de hongerstaking vanwege mijn gezondheid, ik heb leverproblemen en kan dus niet lang in hongerstaking gaan. Omdat ze me niet vrijgelaten hebben besloot ik te stoppen met deze hongerstaking.
Hier in het gesloten centrum is het niet zoals buiten. De medische diensten geven je alleen paracetamol als je hoofdpijn hebt. Er is hier geen goede medische dienst, in tegenstelling tot buiten als je vrij bent.
Ik zit al 2 weken geïsoleerd binnen in de gevangenis, alleen in mijn kamer. Ik ga 30-40 minuten per dag naar buiten en ik neem één douche per dag. Er zijn 3 maaltijden per dag en er is een televisie, maar ik zit al 2 weken in isolement.
Ik heb twee weken niet geslapen, ik heb veel stress, en veel nachtmerries.
Alleen de bewakers komen naar me toe, iemand anders zie ik niet. Ik communiceer met niemand anders. En de andere werknemers zijn niet echt open, ze zeggen alleen ‘hallo’, ‘hallo’ en dat is het. Voor mij is het alsof ze racisten zijn. Ze spreken met niemand, ze zeggen zelfs niet eens ‘hallo’. Sommigen van hen zeggen wel hallo, maar anderen lopen langs alsof je onzichtbaar bent.
