UPDATE : Meneer werd vrijgelaten op 08/02/2023
Hij is 44 jaar oud. Hij komt oorspronkelijk uit Tunesië en woont sinds 12 jaar in België. Op 13 december werd hij na een politiecontrole in Stalingrad in een gesloten centrum geplaatst. Hij had zijn leven in België opgebouwd, maar verloor plotseling alles. Hij had asiel in Italië, maar nu zijn zijn papieren verjaard. Hij wil terug om zich bij zijn familie te vervoegen. Maar de Belgische autoriteiten zijn vastbesloten hem terug te sturen naar Tunesië, een land in crisis waar hij, afgesneden van zijn familie, niets meer heeft. Nahdi vraagt asiel aan in België, maar dat wordt hem niet gegund omdat Tunesië geen land in oorlog is. Dan, geconfronteerd met de wanhoop van zijn situatie, begint hij op 16/01/2023 een hongerstaking. Vandaag, 06/02/2023, in de medische isolatiecel van het gesloten centrum van Merksplas, is hij aan zijn 25ste dag van hongerstaking bezig. Hij riskeert zijn gezondheid en zijn leven. Hij vraagt om vrijheid.
AUDIO hier 06/02/2023https://www.gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2023/02/t%C3%A9moignage-de-Nadhi-Mouz.mp3
Transcriptie van de getuigenis
- “Ik ga door tot het einde, zie je, tot de dood. Ik heb geen tijd. Het is mijn plicht om het te nemen.
- De andere keer sprak ik met de directie hier. Ze zei tegen me: “Waarom ga je niet naar Tunesië en dan terug naar Italië? Ik heb geen vleugels, zie je. Laat me hier, ik ga alleen naar Italië. Italië is naast hier. Waarom ga ik naar Tunesië en dan naar Italië?
- Ze hebben het recht niet om me in een gesloten centrum te stoppen. Als de politie een probleem met me heeft, stoppen ze me in de gevangenis, niet in een gesloten centrum. Ik ben al 12 jaar in België. 12 jaar in België. Ik heb veel dingen hier in België. Zie je, ik heb een vrouw. Ik heb haar verlaten, ik weet niet hoe. Mijn zaak, mijn baan ben ik kwijtgeraakt. Ik heb alles verloren. Nu heb ik niets meer in België om te blijven.
- Deze mensen spelen met het moraal van de mensen. Ze willen dat ik eet. De andere keer zeggen ze me “Eet, we brengen je naar een ander centrum”. Wat is het probleem dat ze me willen wegbrengen? Het is hetzelfde. “Eet!” Nee, ik eet niet. Ik sterf hier bij jou, ik sterf hier.
- We hebben geen medische dienst. Want hier werkt de medische dienst alleen ‘s morgens. s Nachts is er geen dienst die je controleert. Als je ‘s nachts sterft, sterf je. s Nachts is er hier geen ziekenhuis of wat dan ook. Je ziet me, ik heb al 24 dagen niet gegeten, hoe gaat het met me? Ik word een skelet. Nu 58 kilo. Ik ben 17 kilo afgevallen. Een skelet. En toch kijken mensen naar je, willen je controleren. Wat wil je controleren? Breng me naar het ziekenhuis, als je controle wilt.
- Als iemand hier sterft, worden we erkend als mensen en niet als dieren. Omdat de mensenrechten hier niet worden gecontroleerd. Er is een vrijwilliger die langskomt, naar ons kijkt, met ons praat, vraagt hoe het gaat, hoe het niet gaat. Hij komt langs en dan gaat hij naar zijn huis, hij lacht, hij is helemaal niets. Er zijn hier geen mensenrechten. Waar zijn de mensenrechten in Brussel? Die zijn er niet. Ze spelen met je gezondheid. Nu, 24 dagen. Kijk, zie je? Kom eens hier. Dit is niet normaal. Iemand zal hier sterven. Omdat ik de laatste vier dagen niet lekker ben.
- Ik ben hier helemaal alleen, weet je. Ik ben hier alleen in mijn hart weg.
- Hoe heet ik? Nahdi Mouz. Zoals dit, zie je, mijn naam is geschreven om het te houden. Laat zien wat er is.”
