15/11/2017
Voor de betoging voor de regularisatie 12 november jongstleden hadden enkele geïnterneerde zich bereid gesteld om deel te nemen via direct telefoon. Jammer genoeg is dat door technische problemen niet mogelijk geweest.
Hier hun getuigenis. Parole de détenus
“We zitten in een gesloten centrum, ze houden ons gevangen: twee maanden, we ondertekenen, opnieuw twee maanden, we ondertekenen. Ze ontnemen ons onze vrijheid en ze zeggen tegen ons “Je zit niet in de gevangenis”. Maar we zitten in de gevangenis! We zijn opgesloten. We hebben recht op één uur binnenplaats in de ochtend, en één uur in de namiddag. Als iemand iets klein uithaalt, krijgen we een disciplinair rapport. Het is een gevangenis, het is hetzelfde!
We hebben families buiten. Ikzelf heb twee kinderen en een vrouw die op mij aan het wachten zijn. Wat ik niet begrijp is dat de Belgische overheid mij van mijn kinderen wilt scheiden. Ze willen dat ik terug ga naar mijn land terwijl mijn kinderen hier legaal geregistreerd zijn, zo ook mijn vrouw. Ze gaven mij 10 jaar ontoelaatbaarheid, wat betekent dat ik bijna 58 jaar oud zal zijn wanneer ik terugkom.
Het is niet logisch, het is niet normaal, of wel mevrouw?
En er zijn zoveel verhalen. Een week geleden kwam er een jonge Syrische jongen van 14 jaar, een kleine jongen. We moesten met de sociaal assistent praten, we praatten met iederen hier zodat ze zouden tussenkomen. Hij bleef hier twee nachten. Vind je het normaal dat ze een minderjarige naar een gesloten centrum met volwassenen brengen, omdat ze twijfelden over zijn leeftijd? Wanneer je zijn gezicht ziet, is het duidelijk dat hij maar 14 jaar is. Dat valt niet te ontkennen! Wanneer ze twijfelen, wat ze gewoonlijk doen, wordt hij bij andere minderjarigen geplaatst, in een centrum voor minderjarigen. Dan nemen ze een test zoals ze zoals ze van plan waren om te doen, om te bewijzen dat hij minderjarig is. We hebben een beetje druk gezet, we spraken met de baas van het centrum, met de sociaal assistent, we belden verschillende organisaties, en het werkte, twee dagen later.
We zijn hier, gevangen, onze vrijheid ontnomen. Er is niets beter dan vrijheid, mevrouw. Maar we lijden, ik zweer het, we lijden veel. Het is moeilijk om gescheiden te zijn van je kinderen. We lijden onder alles, mevrouw, alles. Gelukkig hebben we hoop. Als we dat niet zouden hebben, we zouden zelfmoord plegen. Het probleem is dat we bang zijn van de donkere wereld, want we weten niet wat hierna komt. En we hopen, dus we doen het niet, we kunnen het niet doen. We hebben mensen achter ons, we hebben familie die op ons wacht, kinderen, vrouwen.
Wat ze met ons doen is ernstig. En de politiek, het is waar… Met politiekers geraken we nergens. Zij hebben de macht, hé!”
