Afgelopen zondag (21 juni) kwamen een veertigtal activisten bijeen voor de gesloten centra van Caricole en 127bis in Steenokkerzeel om hun steun te betuigen aan de retainees en op te roepen tot het sluiten van deze retentieplaatsen.
Terwijl de wereld in opstand komt tegen institutioneel racisme, lijkt de retentie in gesloten centra de overheid niet te interesseren. Deze racistische praktijk is al meer dan 25 jaar aan de gang: een repressief beleid dat razzia’s uitvoert, foltert soms tot aan de dood toe.
Meer dan 20 jaar geleden werd Semira Adamu het symbool van het retentie- en uitzettingsbeleid. Net als George Floyd is Semira door de politie verstikt geraakt. Haar lijdensweg duurde 11 minuten. We tellen de uitzettingspogingen die eindigden met racistische beledigingen en systemische mishandeling niet meer . Arrestaties of uitzettingen, hetzelfde racistische systeem is aan het werk: George Floyd in de Verenigde Staten, Adama Traoré in Frankrijk, Semira Adamu in België en alle anderen, de geschiedenis herhaalt zich, en het is overal hetzelfde.
Veel van deze mensen zitten al eindeloos lang in gesloten centra, in grote nood, niet wetend hoe lang ze daar zullen blijven. Ze zijn bang voor een uitzetting die hen elk moment kan worden opgelegd, zodra de grenzen weer opengaan. Ze hebben de wereldwijde sanitaire crisis van Covid-19 doorstaan in uiterst erbarmelijke omstandigheden. Er is bijna geen enkele sanitaire maatregel genomen. Hun rechten werden nog steeds geschonden en hun stemmen werden tot zwijgen gebracht.
Onder het voorwendsel van een ‘onregelmatig’ administratief statuut voert de Belgische staat een racistisch en dehumaniserend migratiebeleid, uit het zicht, aangezien gesloten centra niet toegankelijk zijn, met name voor journalisten.
« Sophie Wilmès praat over huisdieren tijdens haar persconferenties, maar ze heeft het nooit over ons gehad, in gesloten centra. De overheid geeft meer aandacht aan honden dan aan ons mensen. ” (iemand die in Caricole wordt vastgehouden)
De geïnstitutionaliseerde vervolging van niet-blanken gebeurt niet alleen via de politie. Ook detentieplaatsen – zoals gesloten centra – behoren tot de repressieve schakels.
« Ze behandelen ons als dieren. Het personeel provoceert ons voortdurend. Geen respect, geen hallo, geen alsjeblieft, geen afscheid. Zodra we iets vragen, bedreigen ze ons. Het eten is vreselijk en niet voldoende. Als we vragen waarom ze ons zo behandelen, is hun automatische antwoord: het is de wet.” (iemand die in 127bis wordt vastgehouden)
Binnen zijn de mensen echter woedend en walgelijk. Hongerstakingen komen heel vaak voor. Retainees bellen elke dag om ons te vertellen over hun situatie.
« We hebben de demonstraties tegen racisme op tv gezien. 10.000 mensen! Het was hartverwarmend. We willen ook graag met u kunnen demonstreren. In de centra hebben we ook veel last van racisme.” (iemand die in Caricole wordt vastgehouden)
Als we zwijgen zijn we medeplichtig. Hetzelfde geldt voor beleidsgeweld, als we er niet over praten, steunen we hun beleid, als we het vasthouden en vervolgen van niet-blanken verzwijgen maken we ze mogelijk. Vandaag breken we de standbeelden van de kolonisten af; laten we morgen de gesloten centra leeghalen en vernietigen. Zoals de activisten deze zondag schreeuwden:
“Brick after brick, stone after stone, let’s destroy all borders.”
