Wij hebben enkele informaties gekregen over de collectieve uitwijzing van 17/06/2015.
De informatie is niet gemakkelijk te krijgen gezien het overduidelijke trauma dat de uitgewezen hebben opgelopen door het geweld dat zij bij deze uitwijzing hebben gevoeld, door de ontvangst die de Congolese overheid voor hen in petto had, en door de gevaren om vrijuit te spreken in DRC.
Volgens bepaalde informatie waren ze met 16 Congolezen waarvan sommige uit andere Europese landen en waaronder 2 of 3 vrouwen. Drie of vier anderen zijn van het vliegtuig gehaald op het allerlaatste moment tengevolge het beroep dat hun advocaten hadden ingediend.
Een van onze getuigen vertelt ons dat hij in het centrum 127bis werd geïsoleerd gedurende 3 dagen, zonder telefoon en zonder mogelijkheid tot contact met de anderen. Op woensdag is de politie hen komen halen, heeft hen handboeien aangedaan en hen naar Melsbroek gebracht. Zij werden in het vliegtuig gedragen en bleven lange tijd geboeid. Zij werden elk vergezeld door hun escorte (twee politieagenten) en hadden geen enkele vrijheid om zich in het vliegtuig te verplaatsen of om te praten met de anderen. Zelfs om naar de toiletten te gaan, werden zij geescorteerd.
Bij hun aankomst in Kinshasa, werd een van hen met spoed overgebracht naar het ziekenhuis.
Sommige werden ondervraagd en vervolgens vrijgelaten. Een van hen was uiterst boos en staat erop om het hier te vermelden, want hij werd beledigd door een van de Belgische politieagenten van “connard”. Anderzijds is hij zeer tevreden om in het land van de zon te zijn na lange maanden in de Belgische gesloten centra…
Voor anderen is het lot hen minder goed gezind: zij werden vanaf hun aankomst aangehouden en in een gevangenis gezet waarvan een van onze getuigen niet kan zeggen waar die zich bevindt. Zij werden beledigd, en bejegend als bandieten, misdadigers. Zij werden in het cachot gezet zonder drinken of eten, zonder te kunnen zitten of liggen. “We moesten rechtstaand slapen”.
Onze getuige werd 24 uur later bevrijd, hij verbergt zich momenteel en bereidt zijn vertrek naar een ander Afrikaans land voor: “Het is te gevaarlijk om in dit land te blijven.”
Hij heeft helaas geen enkel nieuws van zijn vrienden die samen met hem werden vastgehouden in Kinshasa.
Als iemand nieuws van deze personen zou hebben (onder meer van de persoon die bij zijn aankomst in Kinshasa in het ziekenhuis werd opgenomen of van wie nog vastzit), dan zou het goed zijn om het ons te laten weten, zodat we deze uitwijzingen die moordende staatsgeheimen zijn, kunnen blijven aanklagen.
