Menselijk: nee – Rechtvaardig : nee – Efficiënt: Ja – Het is Francken!
Ze zijn op dit moment 4 vrouwen tussen 60 en 70 jaar opgesloten in het 127bis sinds,voor sommigen meer dan twee maanden.
De politie kwam ze halen in hun huis. Ze werden geboeid voor hun familie en de buren en werden in een cachot in het politie bureau gedurende soms 24 uren opgesloten. Ze moesten een papier ondertekenen, alhoewel sommigen geen Frans of Nederlands kenden. Een van haar moest de brief ondertekenen zonder de mogelijkheid om de tekst te lezen, omdat de politie haar bril in beslag had genomen! Het papier in kwestie getuigde dat zij hun toestemming gaven om te worden meegenomen naar een detentiecentrum en vervolgens gedeporteerd.
Ze kwamen in België enkele jaren geleden om te leven naast hun kinderen of echtgenoten, sommigen van Belgische nationaliteit . Hun families willen dat ze naast hen wonen en willen voor hen zorgen.
Gezinshereniging is niet voor iedereen: na een aantal juridische procedures, hebben ze een bevel het grondgebied te verlaten van Vreemdelingendienst gekregen: Verspreiden van gezinnen is hier geen enkele probleem.
Een dame van 65, blind, heeft een verzoek tot regularisatie 9ter (op medische gronden) ingediend.Die werd geweigerd wegens een identificatie probleem! Ondanks dit, wordt ze bedreigd met uitzetting in de komende dagen MET haar identificatie probleem!
Ze vertellen ons:
“Ze pikten me bij mijn dochter op. Ze handboeiden me en brachten mij in een politiecombi voor de ogen van de familie en alle buren. Schaamte. ”
“Ik bleef 24 uren in de cachot van het politiecommissariaat en ik werd de hele nacht door beledigd”
“Ze weigerden me mijn medicatie te geven dat ik om de 4 uren moet nemen”
“Ze namen mijn bril af”
“Dit is de eerste keer in mijn leven dat ik opgesloten word”
In het gesloten centrum 127bis zijn ze verlamd van angst en schrik. Ze willen niet praten over de omstandigheden van hun detentie. Zodra we hen daarover vragen, wenden zij hun hoofd.
Het is onmogelijk om een getuigenis te krijgen:
“Ik wil niet dat ze mij op internet terugvinden. Ik wil anoniem blijven anders krijg ik problemen in de DRC, het is noodzakelijk dat ik anoniem blijf”
Ze willen daar niet blijven en vragen om te worden vrijgelaten of gedeporteerd. Ze zijn moe van het zijn in de gevangenis.
“Geen dag meer hier, het is marteling”
“Ik wil niet opgesloten blijven, ik heb nog nooit in de gevangenis gezeten”
“We zijn allemaal erg geschrokken”
En ze zouden niet durven asiel vragen, ook al hebben ze een goede reden om dat te doen:
“Als ik asiel aanvraag, blijf ik hier opgesloten. België zal onze asiel weigeren zoals voor de meeste congolezen. Ze zullen mij dan tenslotte terug naar Congo sturen en daar geraak ik in de gevangenis of wordt ik misschien zelfs vermoord omdat ik hier asiel aangevraagd heb.”
