Op 31 januari 2025 onthulde de nieuwe federale regering eindelijk het langverwachte regeerakkoord. De eerste zinnen van de preambule zetten er de toon: Bart De Wever, kersvers aangesteld premier onder het N-VA-vaandel, doet geen poging om de hardheid van het toekomstige beleid te verbergen. Hij waarschuwt dat de tocht die voor ons ligt “geen wandeling door het park” wordt, en dat de aangekondigde maatregelen “offers van alle actoren in onze samenleving” zullen vragen.
Ongeacht de fermheid van deze retoriek, doen zowel de uitspraken die erin staan én hun rechtvaardigingen kwalen.
In alle paragrafen van dit document komt namelijk duidelijk de wens naar voren om bepaalde bevolkingsgroepen te stigmatiseren. De argumenten van de regering zijn voornamelijk gebaseerd op de zogenaamde “massale migratiestromen” en op een nauwelijks gemaskeerde criminalisering van deze personen.
Deze benadering, die verre van neutraal is, wakkert angsten en verdeeldheid aan en legitimeert restrictieve en discriminerende maatregelen. De tekst kondigt meer dan alleen hervormingen aan: het schetst regel na regel een angstopwekkende, racistische en bevooroordeelde visie op de samenleving, die onbehagen en verontwaardiging doen opwekken.
Ons collectief wil een wereld zonder grenzen en muren, waar iedereen kan wonen en reizen waar hij of zij wil. Zoals verwacht, is dit ver van wat er de komende jaren in België en in de rest van Europa op het programma staat.
Bijna zes maanden na de bekendmaking van het federaal regeerakkoord, werpen we onze aandacht op de belangrijkste punten met betrekking tot “Asiel en Migratie”, om een duidelijk overzicht te houden van het historisch keerpunt dat we meemaken, van de steeds diepere verschuiving naar een samenleving die gevoed wordt door angst en repressie.
Er zullen vier grote delen besproken worden:
1/ Opvang
2/ Verblijf
3/ Asiel
4/ Detentie & terugkeer
DEEL 4 – DETENTIE & TERUGKEER
——————– DETENTIE ——————–
Het vervolg van het “masterplan gesloten centra”
Het “masterplan gesloten centra” in België is een strategisch plan dat werd gelanceerd door Theo Francken (N-VA), toen hij staatssecretaris voor Asiel en Migratie was (tussen 2014 en 2018). Dit plan had wou de migratiecontrole te versterken, met verschillende doelstellingen:
- De detentiecapaciteit van gesloten centra (dus het aantal centra) verhogen;
- De uitzettingsprocedures versnellen;
- Migratie naar België ontmoedigen, met name door de detentiemaatregelen te verscherpen (het idee was om België minder aantrekkelijk te maken voor mensen die er een verblijfsrecht wilden aanvragen).
Sinds Francken heeft de Vlaamse christelijke partij CD&V (conservatief rechts) de bevoegdheid voor asiel en migratie in de federale regering overgenomen. Ondanks het feit dat de CD&V officieel minder rechts is dan de N-VA, weerhoud de partij zich niet om zich volledig aan te sluiten bij dezelfde racistische en repressieve ambities: de twee personen die de functie van staatssecretaris voor Asiel en Migratie hebben opgenomen, (Sammy Mahdi en Nicole de Moor) hebben de doelstellingen van Francken voortgezet, waaronder zijn masterplan voor de gesloten centra.
Met de Arizona-regering is de bevoegdheid Asiel & Migratie opnieuw in de handen van de N-VA (waarvoor de functie van staatssecretaris wordt opgewaardeerd tot minister), met Anneleen Van Bossuyt. Zij lijkt inderdaad klaar (en begon al) om het “strengste migratiebeleid ooit in België” door te voeren.
Het is geen verrassing dat Arizona de voortzetting van het masterplan voor gesloten centra aankondigt, met nog meer repressie, opsluiting en deportaties met een ondertoon van racisme en fascisme.
Hun boodschap: “De migratiecontrole versterken”
Ons antwoord: Iedereen moet vrij zijn om te reizen of zich te vestigen waar hij of zij dat wil.
Steeds meer gesloten centra
Om de detentiecapaciteit te vergroten, voorziet het masterplan van Francken de bouw van zes nieuwe gesloten centra. Het doel was om de detentiecapaciteit te verdubbelen, van 600 plaatsen nu tot ongeveer 1.100 plaatsen. Het gesloten centrum voor vrouwen in Holsbeek maakte trouwens al deel uit van dit masterplan toen het in 2019 werd geopend. Vandaag zijn er nog 4 tot 6 nieuwe centra gepland (in Zandvliet, Jumet, Steenokkerzeel en Jabbeke). De bouw van het centrum in Jumet (in de regio Charleroi) krijgt helaas steeds meer vorm, ondanks de protesten (met name van het collectief Ni Jumet, Ni Ailleurs).
Het regeerakkoord spreekt ook over de bouw van een speciaal centrum voor de (groeiende) groep mensen die kampen met medische en psychische problemen als gevolg van een toxicomanie. Aangezien de psychologische bijstand van gedetineerden in gesloten centra nu al quasi onbestaand is, valt het ergste te verwachten: het doel van een dergelijk centrum zal absoluut niet de zorg of een verbeterde opvang van mensen zijn.
De overeenkomst kondigt ook de oprichting aan van zogenaamde “Dublin-centra”, deze zullen uitsluitend gericht zijn op terugkeer (lees: gedwongen uitzetting), om personen wiens vingerafdrukken in andere Europese landen werden geregistreerd (en die dus volgens de Europese wetgeving eerst naar die landen moeten worden teruggestuurd om vervolgens uit het Europese grondgebied te worden uitgezet) nog sneller te identificeren en te deporteren.
Ten slotte bevestigt de overeenkomst het verbod op de opsluiting van kinderen, maar dit is niet gegarandeerd op lange termijn: de wet zal na twee jaar worden geëvalueerd, wat betekent dat een wettelijke terugkeer naar de opsluiting van kinderen in de toekomst een mogenlijkheid blijft. In de praktijk worden kinderen vaak opgesloten in centra (omdat ze op basis van bottenonderzoek ten onrechte als meerderjarig worden beoordeeld).
Hun boodschap: “Zoveel mogelijk centra, om te controleren wie er op ons grondgebied blijft”
Ons antwoord: Weg met jullie gesloten centra en al jullie gevangenissen.
Belgische gevangenissen buiten het Belgische grondgebied
De Belgische gevangenissen zijn overbevolkt en de huidige strafrechtelijke logica is om steeds meer mensen op te sluiten, voor steeds langere straffen. Deze logica van opsluiting is overigens volkomen zinloos: de gevangenis heeft geen enkel effect op de criminaliteit, die overigens daalt (terwijl de gevangenisstraffen alleen maar toenemen). De logica van straffen, onderdrukken en opsluiten staat centraal in de ambities van de racistische en op veiligheid gerichte staat. In de Belgische gevangenissen zitten veel mensen opgesloten die geen verblijfsvergunning hebben. Soms gaat het om mensen die hun verblijfsvergunning hebben verloren als gevolg van hun “delict “ (soms voor kleine vergrijpen, zoals rijden zonder rijbewijs of diefstal zonder geweld). Na het uitzitten van hun gevangenisstraf worden deze mensen direct naar een gesloten centrum gestuurd, met het oog op hun uitzetting (ons collectief spreekt dan van ”dubbele straf”).
Aangezien de Belgische gevangenissen vol zijn, zegt de Arizona regering dat ze overeenkomsten zal sluiten met andere Europese landen (zoals Kosovo en Estland) om daar gevangenissen te bouwen (of te huren) voor veroordeelden die geen verblijfsvergunning hebben. In dat geval worden deze personen na het uitzitten van hun gevangenisstraf rechtstreeks naar hun land van herkomst uitgezet. Deze afgelegen gevangenissen zullen de opgesloten personen nog onzichtbaarder maken dan ze nu al zijn en hun nog meer het zwijgen opleggen. Ze dreigen hun isolement te vergroten, terwijl ze al sterk gemarginaliseerd zijn door het verlies van hun verblijfsvergunning en hun criminalisering. Dit zal hun toegang tot bezoek, sociale begeleiding en rechtsmiddelen bemoeilijken (of zelfs onmogelijk maken), wat hun kwetsbaarheid en psychologische nood kan verergeren.
De uitbesteding van gevangenissen roept ook belangrijke vragen op over de naleving van de grondrechten, de vraag of België kan garanderen dat de detentieomstandigheden in overeenstemming zijn met internationale normen (terwijl de detentie van buitenlanders in België al het voorwerp is geweest van kritiek en veroordelingen wegens onmenselijke of vernederende behandelingen).
Deze uitbesteding biedt geen oplossing voor de structurele oorzaken van de overbevolking in gevangenissen, noch voor de toenemende criminalisering van mensen zonder papieren: het bouwen van Belgische gevangenissen in het buitenland wil het probleem van de overbevolking gewoon buiten het Belgische grondgebied verplaatsen, waardoor de gruwelen van detentie verder weg en onzichtbaar worden voor de Belgische bevolking en voor groepen of organisaties die strijden tegen opsluiting of die toezien op de naleving van de mensenrechten.
Deze mensen, die door de staat van hun papieren zijn beroofd, behoren tot het deel van de bevolking in België dat het meest gecriminaliseerd wordt door de racistische, sécuritaire en kapitalistische staat. De Belgische autoriteiten maken hiervan gebruik om deze mensen als “criminelen” te bestempelen en de noodzaak van hun uitzetting uit het Belgische grondgebied te rechtvaardigen. Het is een simplistische, leugenachtige, racistische en fascistische retoriek die hen in staat stelt om mensen die als “ongewenst” worden beschouwd, uit de weg te ruimen.
Hun boodschap: “Gevangenissen ver weg van ons en onze burgers”
Ons antwoord: Vuur op de gevangenissen en alle andere opsluitingsplaatsen.
Verlenging van de maximale detentieduur
Vandaag de dag is de maximale detentieduur in een gesloten centrum in theorie 8 maanden. En zelfs dan is de maximumduur van 8 maanden alleen bedoeld voor uitzonderlijke situaties:
- De initiële detentieduur is 2 maanden;
- Deze detentie kan met een maand worden verlengd, tot vier keer achter elkaar (dus maximaal zes maanden in totaal);
- Bij weigering van medewerking of belemmering van de uitzetting kan de detentie nog eens met twee maanden worden verlengd (dus tot acht maanden: nog steeds in theorie in uitzonderlijke gevallen).
De realiteit is echter heel anders: gedetineerden in centra blijven veel langer opgesloten. Bij elke mislukte uitzettingspoging wordt de persoon teruggebracht naar het centrum en wordt de teller weer op nul gezet. Sommige personen met wie ons collectief in contact staat, zitten soms al 1 of 2 jaar opgesloten, zonder dat er een datum voor hun vrijlating is vastgesteld.
Maar volgens het regeerakkoord wordt de maximale detentieperiode verlengd tot 18 maanden. Aangezien de maximale detentieperiode vandaag theoretisch beperkt was tot 8 maanden, maar sommige personen in de praktijk al 18 maanden vastzitten, is het zorgwekkend wat deze nieuwe “limiet” zal betekenen…
Daar staat tegenover dat de rechterlijke controle op de termijn gewaarborgd blijft. Met andere woorden, verlenging van de detentie kan (voorlopig) alleen plaatsvinden in het kader van een afspraak bij de rechtbank. Maar zelfs via de rechterlijke controle heeft de Dienst Vreemdelingenzaken vandaag de dag geen moeite om de detentie systematisch te verlengen: het is louter een formaliteit.
In het akkoord bevestigt de regering dat ze de detentieduur “zo kort mogelijk” willen houden. Dit is feitelijk onjuist, gezien ze de maximumduur verlengen tot 18 maanden. Het is ook misleidend, omdat het niet betekent dat ze mensen zo kort mogelijk wil opsluiten: de regering wil gewoon zo snel mogelijk uitzetten.
Hun boodschap: “We houden je opgesloten tot je breekt”
Ons antwoord: een opsluiting van een uur is al te lang : vrijheid voor iedereen!
Asielaanvraag tijdens detentie niet meer mogelijk
“We binden resoluut de strijd aan met de praktijk van het indienen van onoprechte asiel- en andere verblijfsaanvragen vanuit de gesloten centra, louter om een terugkeer te vertragen of onmogelijk te maken. De mogelijkheden die de Europese regelgeving ter zake bieden worden daartoe maximaal benut.”
De regering zal systematisch elke poging om vanuit een gesloten centrum een nieuwe asiel- of verblijfsaanvraag in te dienen, verhinderen. Dat betekent dat iemand die wordt gearresteerd en opgesloten in een centrum, en die nog geen asielaanvraag heeft ingediend, dat niet meer kan doen en kan worden uitgezet.
Dit is een zeer ernstige maatregel: vandaag de dag is het indienen van een nieuwe asielaanvraag soms het laatste redmiddel voor mensen die met uitzetting worden bedreigd.
Onlangs deelden we de getuigenis van een man die een asielaanvraag had ingediend om zijn uitzetting tegen te houden: hij had een bevel om het Belgische grondgebied te verlaten (BGV) gekregen, terwijl de Dienst Vreemdelingenzaken ten onrechte oordeelde dat hij niet de vader van zijn eigen kind was. Alleen het indienen van een nieuwe asielaanvraag kon hem op dat moment helpen, omdat de andere wettelijke wegen werden geblokkeerd.
Hun boodschap: “Als ze je opsluiten, heb je geen rechten meer”
Ons antwoord: Toegang tot het recht op asiel voor iedereen!
——————– UITZETTINGEN ——————–
Steeds meer, steeds sneller uitzetten
“Een consequent en aanklampend terugkeerbeleid is prioriteit voor deze regering. Wanneer een definitieve beslissing is genomen, moet deze worden uitgevoerd en moet de persoon die een bevel tot vertrek uit het grondgebied ontvangt, zich daar snel aan houden. Vorig jaar werden tienduizenden BGV’s afgeleverd. Vele worden echter niet uitgevoerd en het merendeel van de uitgeprocedeerde vreemdelingen en personen in illegaal verblijf keert niet terug. Dit moet anders. Deze regering streeft naar een aanzienlijke verhoging van de terugkeercijfers.”
De regering van Arizona is duidelijk en expliciet over haar voornemen om de cijfers van de gedwongen terugkeer van personen van buitenlandse afkomst zoveel mogelijk te verhogen. Voortaan is het bevel om het grondgebied te verlaten (BGV) een echte repatriëringsovereenkomst: het bevat alle verplichtingen van de betrokkene personen en de sancties die bij niet-naleving worden opgelegd.
Naast de zogenaamde “vrijwillige” terugkeer (met name via ICAM-afspraken) is de regering van plan de procedures voor gedwongen terugkeer (uitzetting per vliegtuig, met politiebegeleiding, handboeien, enz.) te verscherpen.
Hun boodschap: “Ongewenste personen moeten met alle middelen van ons grondgebied worden verwijderd”
Ons antwoord: Iedereen heeft het recht om te kiezen waar hij of zij wil wonen.
‘Vrijwillige’ terugkeer: verplichte ICAM-afspraken
“Deze regering streeft naar een aanzienlijke verhoging van de terugkeercijfers.”
De vorige regering (Vivaldi) had een terugkeermaatregel ingevoerd, die zij voorstelde als een alternatief voor detentie in gesloten centra: het ICAM-begeleidingstraject (Individual Case Management). De Dienst Vreemdelingenzaken zegt zich te hebben laten inspireren door het maatschappelijk werk en bood mensen zonder verblijfsvergunning “op maat gemaakte” gesprekken aan met “terugkeercoaches”, om een advies te geven over de situatie van de persoon en zijn of haar kansen op een verblijfsrecht. Concreet bieden de “coaches” de personen een “vrijwillige” terugkeer aan en wijzen zij hen op de risico’s die zij lopen als zij niet bereid zijn mee te werken. Het ICAM-principe wordt internationaal geprezen als een goede praktijk die gericht is op “individuele begeleiding met respect voor de rechten”, maar dat is volkomen onjuist: de ICAM-afspraken dienen vooral als instrument voor toezicht en controle voor de Dienst Vreemdelingenzaken, die vervolgens detentie en uitzetting rechtvaardigt met “weigering tot medewerking”.
Er zij ook op gewezen dat de Dienst Vreemdelingenzaken in gesloten centra ook “begeleiders of terugkeercoaches” inzet, die de taak hebben de gedetineerden te overtuigen vrijwillig terug te keren per vliegtuig.
Arizona maakt ICAM verplicht. Er zullen ook proefprojecten worden getest om gezinnen (wiens asiel is geweigerd) tijdens de hele terugkeerprocedure te begeleiden.
De praktijk van zogenaamde “vrijwillige” terugkeer is misleidend en bedrieglijk. In de meeste gevallen bevinden zich de personen aan wie “vrijwillige” terugkeer wordt aangeboden in een uitzichtloze situatie: hun asielaanvraag werd afgewezen, ze hebben geen mogelijkheid om hun verblijf te regulariseren en ze worden geconfronteerd met detentie of gedwongen uitzetting. De “keuze” om te vertrekken wordt vaak gemaakt onder intense druk: administratieve, psychologische of zelfs fysieke druk (met het principe van isolatiecellen). Deze terugkeer is dus in feite gedwongen, maar vermomd als “vrijwillig”.
Hun boodschap: “Als je niet accepteert dat we je vriendelijk dwingen, zullen we harde maatregelen nemen”
Ons antwoord: Een terugkeer onder druk is niet vrijwillig. Stop alle uitzettingen!
Diplomatieke spelletjes om uitzettingen aan te moedigen
“We koppelen bilaterale hulp, inreisvisa, samenwerking inzake veiligheid en defensie en samenwerking inzake handel en economie aan het sluiten van terugkeerakkoorden en aan de effectieve re-admissie van onderdanen van betrokken derde landen. Wat betreft dat laatste werken we samen met de deelstaten. Er worden sancties voorzien in geval van niet-naleving van
de overeengekomen akkoorden. Een optimale samenwerking op het vlak van effectieve terugkeer wordt een essentieel punt in een omvattende regeringsaanpak ten aanzien van derde landen, de zogenaamde ‘whole of government’ approach.”
De regering constateert dat veel bevelen om het grondgebied te verlaten zonder gevolg blijven en dat de meerderheid van de personen niet vrijwillig naar hun land van herkomst terugkeert. Om hier iets aan te doen, zal België voortaan gebruikmaken van akkoorden met derde landen die niet rechtstreeks te maken hebben met immigratie (zoals handelsovereenkomsten, bilaterale hulp, ontwikkelingssamenwerking, veiligheids- en defensieovereenkomsten, enz). Dat betekent dat als de partnerlanden van België geen terugkeerovereenkomsten voor hun onderdanen zonder verblijfsvergunning in België ondertekenen en uitvoeren, de Belgische regering sancties op andere gebieden zal opleggen.
Hun boodschap: “Wij zijn almachtig en kunnen onze macht over de grenzen heen uitbreiden”
Ons antwoord: Einde aan neokoloniale praktijken en het instrumentaliseren van migratie voor geopolitieke doeleinden. Vrij verkeer en vrijheid van vestiging voor iedereen!
——————– ARRESTATIES ——————–
Jacht op “papierlozen” en razzia’s in woningen
“De aangetroffene zal desgevallend bestuurlijk worden aangehouden en op instructie van DVZ, onmiddellijk verwijderd worden of overgebracht worden naar een gesloten centrum of woonunit, met het oog op verwijdering. Deze maatregel wordt uitgevoerd t.a.v. vreemdelingen die een BGV hebben gekregen en een gevaar voor de openbare orde vormen, of een gevaar voor de nationale veiligheid vormen wegens feiten van extremisme, radicalisering of terrorisme, of die veroordeeld werden voor ernstige misdrijven.”
Arizona is van plan om de samenwerking tussen de politie en de immigratiediensten te versterken (in het kader van het HIGH TROUBLE-project). Het doel is om arrestaties aan huis te vergemakkelijken, zodat personen die worden aangemerkt als “meervoudige delinquenten” direct kunnen worden gearresteerd en uitgezet. Informatie over de verblijfplaats/woonplaats van personen van buitenlandse afkomst die (nog) geen verblijfsvergunning hebben, moet worden gecentraliseerd en toegankelijk zijn voor alle betrokken diensten. Het doel is om de terugkeer (“vrijwillig” en gedwongen) te versterken, officieel voor personen “die een gevaar vormen voor de openbare orde” (een zeer vrij te interpreteren formule, die het mogelijk zou kunnen maken om min of meer iedereen aan te houden).
In de praktijk betekent dit dat de Dienst Vreemdelingenzaken en de politie voortaan het recht hebben om personen rechtstreeks in hun woning aan te houden.
De toepassing van deze maatregelen is al waarneembaar: op 18 juli 2025 heeft de Belgische ministerraad een voorontwerp van wet goedgekeurd dat huiszoekingen toestaat.
Hun boodschap: “Arrestaties overal, altijd en eender wanneer”
Ons antwoord: De politie zorgt voor onveiligheid. Racistische staat, medeplichtige politie: weg met de politie-instelling!
Frontex-militairen op Belgisch grondgebied
De Belgische ministerraad heeft onlangs een koninklijk besluit goedgekeurd (voorgesteld door de minister van Binnenlandse Zaken MR, Bernard Quintin) dat Frontex (het Europees agentschap voor de bewaking van de grenzen en de kustwacht) voortaan toestaat actief op te treden en zich in te zetten op Belgisch grondgebied. Deze beslissing sluit aan met het regeerakkoord, dat de nadruk legt op de versterking van de binnenlandse veiligheid en een strenger migratiebeleid.
Het wettelijk kader dat deze samenwerking tussen Frontex en België mogelijk maakt, was tijdens de vorige legislatuur goedgekeurd, maar het nieuwe besluit bevat nu concrete voorwaarden voor de inzet van (gewapend) Frontex-personeel (dat altijd onder het gezag en in aanwezigheid van de Belgische politie zal optreden). De taken van Frontex in België omvatten voornamelijk bijstand bij de controle van de buitengrenzen (op de luchthaven van Brussel-Zaventem, maar ook in grote stations en internationale reisverbindingen) en medewerking bij uitzettingen per vliegtuig (ook van personen die zijn veroordeeld voor strafbare feiten).
Het toezicht op de activiteiten van Frontex in België zal worden uitgeoefend door het Comité P (het toezichthoudend orgaan van de politiediensten). Het doel is om misbruik te voorkomen en ervoor te zorgen dat de interventies in overeenstemming zijn met het wettelijk kader en de grondrechten. Het Comité P is echter een controle-instantie die niet echt vertrouwen wekt, gezien de manier waarop het Comité P bijna systematisch misbruik en geweld door de politie beschermt.
De kritiek op Frontex is talrijk en goed gedocumenteerd. Verschillende internationale en Europese organisaties (evenals instellingen zoals het Europees Parlement en de Europese Rekenkamer) wijzen op ernstige schendingen van de grondrechten tijdens Frontex-operaties: illegale terugdrijving, mishandeling, gebrek aan bescherming van persoonsgegevens, discriminatie en gebrek aan transparantie bij de behandeling van klachten, enz. In België uiten collectieven en verenigingen die opkomen voor de mensenrechten en strijden tegen grenzen hun bezorgdheid over de onduidelijkheid rond de bevoegdheden en verantwoordelijkheden van het Frontex-personeel in België. Vanaf 2026 zullen Frontex-militairen op Belgisch grondgebied aanwezig zijn, en pas dan zullen de gevolgen van deze nieuwe maatregel rechtstreeks zichtbaar worden.
De aanwezigheid van Frontex op Belgisch grondgebied versterkt een repressieve aanpak van migratie, die haaks staat op perspectieven als opvang, collectieve regularisatie of sociale zekerheid voor iedereen.
Hun boodschap: “Steeds meer geld, wapens en mankracht om elk stukje van ONS grondgebied ondoordringbaar te maken”
Ons antwoorde: Ontbind Frontex! Een wereld zonder grenzen is mogelijk
——- CONCLUSIES EN VOORUITZICHTEN ——-
Het huidige migratiebeleid in België weerspiegelt duidelijk de koers van een staat die volledig naar extreemrechts is verschoven. De voorgelegde maatregelen (verscherping van de controles, centralisatie van de procedures, beperking van de toegang tot grondrechten, …) zijn representatief voor een ideologie die repressie, uitsluiting en stigmatisering van buitenlanders centraal stelt in het publieke discours en het politieke optreden.
Onder deze extreemrechtse regering is het recht definitief geen steun meer voor de kwetsbaren: de wet wordt een instrument voor te selecteren en voor willekeurige beslissingen. Het systematisch schenden van procedurele waarborgen, onrechtmatige detenties, ongegronde uitzettingen en de criminalisering van migratie worden de norm. Vreemdelingen, die als “ongewenst” worden bestempeld, worden hun stem, hun rechtsmiddelen en elke effectieve bescherming ontnomen. De (reeds schaarse) institutionele tegenmachten worden verzwakt of hervormd om de politieke doelstellingen van de zittende macht te dienen.
Dit beleid, dat gebaseerd is op controle, angst en uitsluiting, gaat gepaard met de banalisering van staatsracisme en een grondige ondermijning van de democratische principes. Gezien deze autoritaire tendens is het dringend noodzakelijk eraan te herinneren dat menselijke waardigheid, toegang tot justitie en onvoorwaardelijke eerbiediging van de grondrechten centraal moeten blijven staan in elk overheidsbeleid. Het is duidelijk dat de Belgische staat al lang niet meer door deze principes wordt geleid en dat het staatsapparaat zelf ongelijkheid en geweld voortzet.
Gesloten centra bewijzen ons elke dag dat niet alle levens gelijk zijn en dat niet alle mensen gelijk worden behandeld. De koerswijziging in Arizona gaat nog verder: repressieve praktijken worden gelegaliseerd, de bescherming van mensen in ballingschap wordt afgezwakt en een steeds meer uitgesproken beleid van uitsluiting en repressie wordt in de wet vastgelegd.
Laten we ons samen inzetten om deze fascistische, racistische en moorddadige politiek en instellingen te bestrijden. Laten we opkomen voor een open samenleving zonder grenzen of muren, waarin solidariteit en gemeenschap centraal staan. Een samenleving waarin iedereen een plaats heeft, ongeacht zijn of haar afkomst.
Laten we onze ogen niet sluiten voor toenemend fascisme en geïnstitutionaliseerd racisme, in België en elders!
NIEMAND IS ILLEGAAL
NEE TEGEN OPSLUITING
NEE TEGEN GRENZEN
NEE TEGEN UITZETTINGEN
PAPIEREN VOOR IEDEREEN
VRIJHEID VOOR IEDEREEN
Volledige analyse:
1/ Opvang
2/ Verblijf
3/ Asiel
4/ Detentie & terugkeer
