.29/07/2020 :Minder dan 200 mensen worden vastgehouden in detentiecentra voor migranten, voor 600 plaatsen; de detentiecentra passen de Covid-maatregelen verder toe .
Zij worden in deze centra gedurende enkele maanden, soms wel 9 maanden, vastgehouden met het oog op uitzetting, ook al zijn deze uitzettingen bijna onmogelijk uit te voeren; ofwel zijn de vluchten niet verzekerd, ofwel weigeren de landen van herkomst officiële reisdocumenten af te geven. Ze begrijpen niet waarom ze worden opgesloten en kwalificeren hun detentie als marteling.
Hier publiceren we een overzicht van de situatie waarvan we op de hoogte zijn en de strijd van de gedetineerden.
In het Detentiecentrum Brugge:
Vorige week gingen de gedetineerden in hongerstaking om te protesteren tegen hun opsluiting. Na 24 uur werden zeven van hen in eenzame opsluiting (cachot) geplaatst en vervolgens heel snel naar andere centra overgebracht.
Op 27 juli 2020 hebben de opgeslotenen ons opnieuw gebeld: er zitten nog zes mensen in het centrum met vijftien bewakers. Twee van hen zitten in eenzame opsluiting, een ander is al vier dagen in hongerstaking. Ze vragen ons om hun situatie onder de aandacht te brengen: “er is hier geen menselijkheid”.
In het detentiecentrum 127 bis:
Ze hebben ongeveer twintig mensen opgesloten op dit moment.
Velen van hen hebben telefonisch contact opgenomen met ons om te proberen hun woede te uiten en hun bezorgdheid te uiten over een aantal van hun medegevangenen.
1 juli 2020: na de eenzame opsluiting van een van de gedetineerden, omdat hij zijn rechten had opgeëist, is een solidariteitsbeweging ontstaan. Alle gevangenen van de R-vleugel eisen eenzame opsluiting omdat ze ook hun rechten willen op eisen!
Andere gevangenen willen terug naar hun land van herkomst, maar hun vliegtickets worden herhaaldelijk geannuleerd: “Hier is het niet alleen fysiek, maar vooral ook psychisch misbruik”.
“Ze spelen met mensen, ze hebben me tot het uiterste gedreven, ik verlies mijn verstand. Ik wil mijn vrijheid terug. Het is mijn recht.”
“Ik zit vol woede en haat. Ik ben al 27 jaar in België. Vroeger hield ik van dit land. Nu begrijp ik waarom mensen terroristen worden. Het is net als het nazi-systeem hier.
25 juli 2020: “We moeten deze man helpen, mevrouw. Hij is niet in orde, hij heeft aanvallen en valt bewusteloos. Hij hallucineert en slaapt ‘s nachts niet. Hij vertelt ons dat de duivel naar zijn kamer komt. Hij is erg bang. Hij is ziek. Hij hoort hier niet thuis, hij heeft een behandeling nodig. Er moet iets gedaan worden.”
Anderen claimen hun rechten en gaan door met de strijd, ondanks dat ze onderdrukt worden en dagelijks bedreigd worden met eenzame opsluiting:
“Ik ga liever door met vechten dan in een depressie te belanden.”
“Denken ze echt dat we bang zijn om in eenzame opsluiting te zitten?”
Gesloten centrum Merksplas:
Veel van de gedetineerden zijn daar al verscheidene maanden.
Ze leven in hoop: de maatschappelijk werkers vertellen hen dat ze na acht maanden worden vrijgelaten, dus ze wachten (de meesten van hen geraken aan de 8 maanden!).
Een man belt ons op 28 juli 2020: na een week opsluiting wil hij contact opnemen met een “mensenrechten”-advocaat om een klacht in te dienen.
Een Guinese man is vandaag na 9 maanden gevangenschap vrijgelaten.
Een Ethiopische man is na zeven maanden gevangenschap en twee pogingen tot uitzetting vrijgelaten: hij geeft ook uiting aan zijn onbegrip over het onrecht dat hem is aangedaan: “Waarom ben ik zo lang gebleven? Waarom word ik als “agressief” bestempeld als ik een gewelddadige arrestatie heb ondergaan, “zoals in Amerika”? “Geen geluk” zei hij. Hij vertrok om te proberen een meer gastvrij land te vinden: “Het Belgische systeem is niet goed.”
Detentiecentrum Caricole:
Uitzetting tegen elke prijs: 25 juli 2020: twee vrouwen die asiel aanvragen werden enkele maanden vastgehouden. ZE kregen in het centrum een oproep kregen van Brussels Airlines die hen aanbood om vrijwillig naar hun land van herkomst te vertrekken, dat ze een vlucht zouden vinden en dat ze misschien alleen in het vliegtuig zouden zitten.
Een van hen vertelt ons : “Ze nemen ons mee voor het vee, ik heb deze vrouw “nee” gezegd, dat ze mijn leven niet kent, dat ze niet weet wat er met mij zal gebeuren als ik in mijn land van herkomst aankom”. Ze zeiden haar dat ze de volgende keer door de politie zou worden geëscorteerd en dat dit beter vermeden kan worden.
In dit verband is een open brief gepubliceerd: https://www.gettingthevoiceout.org/ils-ont-tue-une-femme-pas-son-combat/
28 juli 2020, werden ze eindelijk vrijgelaten.
Een gevangene die al enkele maanden opgesloten zit en niet kan worden uitgezet: “Laat me op zijn minst naar het huis van mijn broer gaan. Ik ben zo moe, ik ben uitgeput, ik zit opgesloten, ik weet niet wat ik moet doen. Ik wil niets doen waar ik spijt van krijg, ik ben het zat. Ik wil mijn leven opnieuw beginnen. Ik heb niemand in Marokko, dus als ik daar aankom, vertrek ik.
STEUN EN VERZET!
SLUIT DE DETENTIECENTRA!
