09 februari 2012 : Telefonische getuigenis van een man opgesloten in het gesloten centrum van Brugge.
Beluister het interview (FR) :
[audio:http://www.gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/03/Ici-on-est-en-Belgique.mp3|titles=Ici, on est en Belgique]Goeiedag, waar ben je ?
Op dit moment ben ik in het gesloten centrum van Brugge.
Wat gebeurt er binnen ?
Hier binnen is er niets georganiseerd dat instaat voor je zorgen. Het eten is slecht. Elke dag zijn het aardappelen. Ofwel gewoon, of frieten of puree, maar altijd aardappelen.
Medisch gezien heb ik ontstoken spieren, maar de dokter heeft nog geen aandacht geschonken aan dit probleem. Elke dag zegt hij me dat het wel zal gaan, dat ik geduldig moet zijn. Dat ik minstens een maand moet wachten om de juiste zorgen te krijgen. Maar als je zelf geen dokter bent, kan je niet gewoon geduldig zijn, want je weet niet wat er mis gaat. Ik heb al enkele weken iets aan mijn arm, en ik weet niet wat het is.
Sinds je arrestatie heb je pijn aan je arm?
Ja, ik heb geklaagd bij hen.
En is er geen dokter in het centrum?
Er is een dokter, maar dat is een huisarts. Ik zou bijna zeggen, dat is voor consultaties en wij moeten het hier daarna met de weinige geneesmiddelen doen die we krijgen.
En hoe loopt het in het centrum met de bewakers?
De bewakers… wel ze proberen allen sympathiek te zijn maar soms zijn er niet genoeg bewakers en dan moeten we een tijdje wachten in de kou. Wachten om naar buiten te mogen, om te mogen gaan eten.
En hebben jullie recht op bezoek, hoe verloopt dat?
Ja we hebben recht op bezoek, een uur per dag en elke dag van de week.
En ze doen niet moeilijk ten aanzien van de mensen die jullie komen bezoeken?
Nee, niet dat ik weet. Volgens de regels moet je gewoon een identiteitskaart hebben en op tijd zijn.
En woonde je dicht bij het centrum waar je bent opgesloten?
Ja, ik woonde in Oostende. Ik ben opgepakt op mijn adres in Oostende. Er werd aangebeld, ik keek door het raam en zag dat het de politie was, een politieagent, alleen. Ik heb de papieren van mijn regularisatieaanvraag getoond, en die van mijn huwelijk, want die is nog lopende, we zijn niet gescheiden. Hij heeft me gevraagd om met hem naar het commissariaat te gaan. Ik ben enkele zaken gaan halen die ik nodig had en toen ik terugkwam zei hij “wel, we gaan naar het commissariaat.” Mijn vriendin ging ook mee, zij vroeg hoe lang het ging duren en hij antwoordde twee, maximum drie uur. Ik ben ingestapt en we zijn naar het commissariaat gegaan. Toen we aankwamen vroeg hij om de papieren voor de persoon die ze moest controleren, hij ging een bureau binnen en kwam toen terug. Hij zei dat de persoon er niet was en dat ik moest wachten. Hij nam me toen mee naar beneden, naar de cellen. Hij vroeg me al mijn bezittingen af te geven, dus ik geef hem alles: mijn telefoon, mijn aansteker, mijn sleutels. Ik vraag hem mag ik mijn advocaat bellen? Hij antwoordde nee, dat ik mijn advocaat niet mocht bellen. En ik zei hem dat ik gewoon graag aan mijn advocaat wil zeggen in welke situatie ik mij bevind. Hij antwoordde: “We zijn hier niet in Amerika, maar in België.” Op dat moment draaide hij zich om, en al pratend, draaide hij zich om naar mij en gaf me slaag. Ik stapte achteruit en zei hem: “Stop, wat gebeurt er? Ik heb gewoon gevraagd om mijn advocaat te bellen, dat is toch geen probleem?” Maar hij gaf me nog meer slaag en de anderen zijn gekomen. Ik zei hen: “maar dit heeft geen zin, ik vraag niets, waarom slaan jullie me zonder reden?” Toen hebben ze me handboeien aangedaan en in de kamer gegooid. De volgende dag realiseerde ik me dat ik gewond was aan mijn hand en mijn voet door de voetstampen en tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds pijn. Ik weet niet of het door de slagen kwam, of het een ontsteking is, maar… zo is het gebeurd.
Zijn er mensen rondom u, in het centrum, met gezondheidsproblemen of problemen met het eten?
Ja, ik ben niet de enige, iedereen heeft dat want er is maar een dokter voor het hele centrum. Dat kan gewoon niet efficiënt zijn.
