Er zijn hier geen mensenrechten

28 Januari 2011 – Getuigenis via telefoon van een gevangene, tijdens een actie voor het gesloten centrum te Merksplas.

Beluister het interview (FR) :

[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/ya-pas-de-droits-de-lhomme-ici.mp3|titles=ya-pas-de-droits-de-lhomme-ici]

Ik ben in het centrum, en ik vertel je mijn verhaal. Ik ben Algerijn. Ik diende mijn artikel 9bis in voor mijn regularisatie. Ik heb er recht op. Ik leef hier al zes jaar en nu hebben ze me hier gebracht. Ze zeiden me dat ik onvoldoende bewijzen had. Een vriend van mij had werkelijk veel bewijzen. Ook hem gaven ze een negatief antwoord en brachten ze hier.

Ze vielen bij mij binnen. Ze onderzochten mijn huis. Ze pakten mij, mijn vriend en vele anderen uit de buurt mee. Ze namen mijn vingerafdrukken, maar vonden niets over mij. Enkel mijn regularisatie-aanvraag. Ze zeiden me: “Het spijt ons maar u hebt negatief!”.

Ik was zelfs nog nooit in een gevangenis geweest. Het deed me pijn, want ik verdien het niet om hier te zijn. Ze houden je hier ongeveer twee maanden vast en nadien sturen ze je terug naar je land van afkomst. Ik heb daar niets meer. Ik wil niet terugkeren: ik woon hier al zes jaar.

In Europa mag je (wettelijk) maximum twintig dagen in een centrum verblijven, maximaal een maand. Sommige mensen zijn hier al vier tot vijf maanden. Het is niet normaal, je wordt zot! Er zijn hier werkelijk geen mensenrechten! Het is moeilijk: wij zijn geen criminelen, wij zijn mensen. Wij willen vrijheid! Ik versta er niets van, ik ben geen dief en ik werk!

Alstublieft, help ons! Stuur een goed bericht naar de Belgische staat om dit probleem op te lossen!

Als ik het verdiende, zou ik mijn lot accepteren. Maar ik heb niets misdaan! Ik heb een blanco strafblad. Er zijn hier veel mensen die niets misdaan hebben. En de dieven die blijven buiten? Ik weet echt niet meer wat te zeggen! Ai, ai, ai! Ik ben de hele tijd gestresseerd. Je slaapt hier niet. Ik heb hier geen woorden voor…

Ce contenu a été publié dans Getuigenissen. Vous pouvez le mettre en favoris avec ce permalien.