Gesloten centrum: twee getuigenissen geschreven door gasten van burgerplatform

Vrijdag 2 november 2018 .

H belt me….. Hij is sinds 23/08 in Vottem. “Het is niet goed…..; ik ben verhuisd naar een andere kamer, ik ben alleen met een andere man; we kunnen maar een uur per dag uitgaan, we zien niemand. We moeten zelfs in onze kamer eten”.

Door het tam tam in het centrum leer ik dat H waarschijnlijk een zelfmoordpoging heeft gedaan, en daarom werd hij in isolement geplaatst; een “luxe cachot”. Ik ga hem bezoeken een week later en probeer uit te vinden wat er is gebeurd.

Vertel me, H….. Hij schaamt zich, durft me niet in de ogen kijken, want hij weet dat het me veel verdriet doet.

Dan praat hij, zijn hoofd verstopt in mijn schouder…..
“Er werd me verteld: ‘Je wordt naar de Ethiopische ambassade gebracht om te kijken of ze instemmen met de uitgifte van de pas voor je deportatie. Ik zei: “Oké, ik ga naar de ambassade. Het duurde daar drie minuten! Niemand sprak met mij, niemand stelde me vragen, niemand luisterde naar wat ik te zeggen had. De dame die bij mij was tekende de papieren en wij vertrokken. Toen kreeg ik te horen “je moet asiel aanvragen, je hebt geen keuze meer, anders ga je terug naar Ethiopië”; toen zei ik “oké, ik vraag asiel aan”.

“De andere jongens in het centrum vertelden me dat als mijn aanvraag werd geweigerd, ik  gedeporteerd zou worden. Ik wilde ze niet geloven….. Toen werd een Albanees die er al 6 maanden was, waarvan zijn aanvraag en beroep geweigerd werd, teruggestuurd naar zijn land. Dus ik geloofde ze….. en vond een koordje dat ik in mijn bed verstopte, voor de dag dat ook ik  teruggestuurd zou  worden. Die dag zal mijn leven stoppen in het centrum….. De opvoeder vond het snoer.
We blijven de hele dag in deze kamer, zelfs om te eten, zelfs om naar de badkamer te gaan. We kunnen gewoon een uur per dag naar buiten gaan en om 7:00 uur naar de douche. Ze namen alles van mij af, ze namen de armband die je me gaf…..

 

Oktober 2018
Bezoek aan 2 protégés opgesloten in Brugge….. “Weet je, we kunnen hier niets doen, de bewakers volgen ons overal. Alleen in de badkamer kan je alleen gaan. Als we niet eten, worden we opgesloten in een donkere kamer in de kelder; als er ook gevechten zijn, sluiten ze de jongens op in de kelder.
We zijn allemaal samen in de refter, 3 bewakers kijken naar ons; ik werd getest voor ik binnenkwam”.

En toch…..

Een bewaker komt de kamer binnen; N’s gezicht bevriest, hij heeft een terugtrekkingsbeweging en een uiting van afkeer. “Weet je, als je weggaat, gaat hij me naar mijn kamer brengen en moet ik me volledig uitkleden. Ze zullen me doorzoeken, zien of ik iets verborgen heb….”.
S: “Ja, dat klopt, ze onderzoeken alles, zelfs ons haar, zelfs onze anus…..”. “De bewakers zijn afschuwelijk hier, ze zijn racistisch; mijn maatschappelijk werkster ook; ze beantwoordt nooit mijn vragen, geeft geen informatie; als ik haar moet bezoeken, voel ik me slecht.
We staan echt onder veel stress”.

NEEN AAN DE GESLOTEN CENTRA

Ce contenu a été publié dans Getuigenissen. Vous pouvez le mettre en favoris avec ce permalien.