02/10/2019 : Hij is al enkele jaren in België, hij heeft een straf van 6 jaar uitgezeten in verschillende gevangenissen. Op het einde van deze 6 jaar werd hij overgebracht naar een gesloten centrum met het oog op zijn deportatie naar zijn “land van herkomst” (dubbele straf).https://www.revuenouvelle.be/Le-retour-de-la-double-peine) Hij werd effectief uitgezet, maar zijn land van herkomst weigerde hem omdat hij geen doorlaa tbewijs had, hij werd teruggestuurd naar België en opnieuw in een gesloten centrum vastgehouden. Hij wordt al zes maanden vastgehouden en zit momenteel in de beveiligde vleugel in Vottem, die hij de ‘kerker’ noemt. http://www.gettingthevoiceout.org/de-gevangenis-in-de-gevangenis-in-vottem-de-beveiligde-vleugel/
Hij is in hongerstaking en vraagt om te getuigen.
Hier is zijn getuigenis Audio: HIER
Vertaling NL
Ik zit hier in het gesloten centrum van Vottem, ik heb al 17 dagen niet meer gegeten, ik ben in hongerstaking.
De eerste dag dat ik begon, vroeg ik om de directeur te spreken, maar ik heb hem nog steeds niet gezien.
Mijn reden om in hongerstaking te gaan is alleen maar om een job of een overplaatsing te vragen omdat ik nu al zes maanden in het centrum vastzit. Ik zit al zes maanden zonder werk, ik weet niet hoe we tabak of een andere dingen kunnen kopen.
De levensomstandigheden in dit centrum zijn moeilijk. De manier waarop ze onze kleren wassen is verkeerd. Ze doen de kleren in zeer strakke bol en al die bollen kleren steken ze in de machine en de kleren komen net zo vies als voorheen terug, en ook nog nat.
Ik ben in België aangekomen op een manier die niet erg legaal is. Ik heb een gevangenisstraf gekregen wegens onrechtvaardigheid, omwille van mijn naam en niet omwille van een feit, dit was duidelijk in het dossier. En gedurende de zes jaar dat ik mijn gevangenisstraf uitzat, had ik ook wat gevangenisverlof. Ik ben meer dan vijftig keer met verlof geweest, ik heb altijd de voorwaarden gerespecteerd. Ik ging terug naar de gevangenis en toen werd ik teruggestuurd naar Marokko.
In Marokko hebben ze mijn repatriëring niet aanvaard zonder een doorlaatbewijs en ze hebben me direct terug naar België gestuurd.
Ik zat voordien in het gesloten centrum van Brugge en ik bleef daar. Daar is het iets beter dan hier, maar het werk is hetzelfde, er was geen werk.
Na vier maanden in Brugge te hebben verbleven, ging ik in hongerstaking en na tien dagen hongerstaking werd ik naar dit centrum overgeplaatst.
Toen ik hier aankwam, zeiden ze me: “Hier is het beter, hier is werk”.
Dus toen ik bij de afdeling kwam, stopte ik mijn hongerstaking en at ik daar, maar ze zetten me direct in een isoleercel , alsof het een disciplinaire overplaatsing was, terwijl ik niet eens een disciplinair rapport had. Ik heb gegeten en toen ik terugkeerde naar de afdeling begreep ik dat de levensomstandigheden slechter zijn dan in Brugge. Er is geen werk, alles is slecht georganiseerd, alles is verkeerd. Alleen al om de maatschappelijk werker te zien moet je 5 of 6 dagen wachten. Hier zal je nooit de Directeur te zien krijgen, moet je niet van dromen, maar in Brugge aten de maatschappelijk werksters en de directeur met ons in dezelfde ruimte en kon je hen de volgende dag te zien krijgen.
Er zijn nu veel factoren waarvoor ik mij van het leven wil beroven, ik wil zelfmoord plegen want het duurt te lang. Als ik nu wil sterven, is dat voor een goed doel, zodat iedereen weet wat er in de centra gebeurt. Want nu al is het onmenselijk om iemand 6 of 8 maanden te houden en zonder hem of haar ten minste een job te geven om een beetje geld te verdienen om te kopen wat hij of zij nodig heeft.
We zeggen “ja, we hebben mensenrechten”, waar zijn ze? Waar zijn mijn rechten? Als ik hier 6 maanden was gebleven en elke drie dagen 1 euro had gekregen, is dat oké, want ik kan met 1 euro iets kopen. Ik ben een roker, ik moet 15 dagen wachten om een pakje tabak te kopen dat ik in twee dagen rook, maar ik moet meer kunnen kopen.
Hier, zoals ik al zei, blijven de mensen die hier passeren niet lang. Elke dag komen er nieuwe binnen, elke dag gaan er anderen naar buiten. Er zijn er die een week, drie dagen, vier dagen, een maand blijven! Het zijn mensen die er niet om geven, ook al kunnen ze niet werken, ze weten dat ze niet lang zullen blijven. Dat is vooral een probleem voor iemand die lang blijft.
Ik vroeg om de directeur te spreken en hij wou me niet eens te zien. Ik heb al 17 dagen niet meer gegeten. Ik word elke dag gecontroleerd. Ze weten heel goed dat ik niet eet, maar het is hun manier om te zeggen “verhonger” tegen mij.
