.12/03/2023
Er zijn talrijke getuigenissen uit de centra uitgelekt over het geweld van het personeel en de onmenselijke omstandigheden van de detentie. Ter
herinnering : het doel van de gesloten centra is mensen zonder papieren
op te sluiten om ze van het Belgische grondgebied te verwijderen.
De werking van een gesloten centrum is vergelijkbaar met die van een gevangenis.
Ons
doel is het bestaan zelf van deze centra aan te vechten. Wij komen
regelmatig in contact met gedetineerden die, geïsoleerd van de rest van
de wereld, ernstige schendingen van hun grondrechten meemaken.
Hieronder hebben we verschillende getuigenissen over het dagelijks leven in gesloten centra thematisch gegroepeerd:
Medische dienst
Elk centrum heeft een medische dienst waar gedetineerden terecht kunnen voor verzorging. De theorie staat ver af van de praktijk. Zeer regelmatig ontvangen wij getuigenissen van mensen die zorg wordt geweigerd of wier medische problemen oppervlakkig worden behandeld. Zeer weinig infrastructuren houden rekening met het probleem van de geestelijke gezondheid. Zo vertelden mensen ons onlangs:
” U vraagt om verzorging : paracetamol. Je hebt pijn : paracetamol. Paracetamol voor alles en voor niets”.
“Je hebt psychische problemen, je bent nerveus : kalmeermiddel of ze bieden je een injectie aan”.
” Als we met de directeur praten over de medische follow-up, zegt hij dat hij er niets mee te maken heeft… Als hij de directeur is, heeft hij er iets mee te maken, dat is niet normaal”.
Dialoog met het personeel
Gedetineerden rapporteerden ook moeilijke contacten met personeelsleden. Er wordt zeer weinig aandacht besteed aan hun verzoeken, en deze leiden zelden tot positieve reacties. Zodra zij voor hun rechten durven opkomen of om enige waardigheid vragen, worden zij direct gestraft of voor vele uren in een geïsoleerde cel gezet.
“Zodra je een regel aankaart of iets wilt voorstellen, krijg je een “waarschuwing” of een 24-uurs opsluiting.”
“We praten tegen een muur, met onze woorden wordt geen rekening gehouden…. Het gaat langs de ene kant binnen en de andere kant uit”.
Racisme
Gedetineerden vertelden ons ook dat personeelsleden openlijk racistisch zijn in hun woorden, gedrag en houding…
“Er zijn grote racisten onder het personeel”.
“Een bewaker van extreem rechts, super racistisch. Hij verdient het niet om hier te werken, ook al ben je racist, je houdt je racisme buiten. Je racisme hou je voor jezelf. Je hoort hier niet met je racisme. We zijn mensen, geen dieren, ook al zijn we illegaal”.
“Ze houden ons hier als dieren, je woont hier jaren en dan sluiten ze je op in een gevangenis omdat je een buitenlander bent”.
“Ik begrijp het niet, we zijn mensen, we hebben kinderen, ouders…”.
“De maatschappelijk werkers weten niets, ze kunnen zelfs geen hallo zeggen. En alles is in het Nederlands. We begrijpen er niets van”.
Voeding
Klachten over de kwaliteit en kwantiteit van het eten komen ook vaak voor.
“S’morgens 7.15u : de deur wordt opengedaan voor het “ontbijt”: een sneetje brood, s’middags: aardappelen met een schijn van saus, s’avonds om 18.00 uur: een boterham.” “En als je om meer vraagt, gooien ze ,voor je ogen met een grote glimlach wat overblijft in de vuilnisbak.”
Toegang tot een advocaat
Iedereen die in een gesloten centrum aankomt, heeft het wettelijke recht om verdedigd te worden door een advocaat, hetzij via rechtsbijstand, hetzij privé. Over het algemeen zijn advocaten die door het bureau voor rechtsbijstand zijn aangesteld, betrokken bij de verdediging van gedetineerden.
Dit is een vorm van procederen waarbij gedetineerden zich vaak hulpeloos voelen, omdat zij weinig respons krijgen van de mensen die hen moeten verdedigen.
Zij voelen zich in de steek gelaten, in een juridisch labyrint, dat zij niet begrijpen. Bovendien worden ze niet geholpen door het personeel van het centrum, dat zich uisluitend richt op hun uitzetting.
“Mijn advocaat neemt nooit de telefoon op, ook al heb ik hem geld gegeven voor mijn asielaanvraag en het beroep. Hij heeft zijn geld, en ik krijg mijn uitzettingsticket”.
De omstandigheden drijven mensen tot het uiterste en ze verliezen soms alle hoop: “Sommigen snijden zichzelf, sommigen slikken messen, aanstekers, batterijen in of gaan in hongerstaking”.
“Ze verlengen onze detentie met 2 maanden… tot wanneer? Sommigen zitten hier al meer dan een jaar.”
“Sommigen worden gek”
“Ik begrijp het niet. Het is beter om te sterven.”
“Ik werkte voor dat ik hier kwam. Wie zal nu mijn familie voeden, mijn kinderen?”
“Sommige mensen laten zich na 9 of 10 maanden uitzetten naar een land dat ze niet kennen omdat ze het zat zijn om opgesloten te zitten.”
BRAND AAN DE DETENTIECENTRA
#FreedomForAll
