De woorden van een gedetineerde, sinds meer dan vier maanden in een detentiecentrum:
“Het detentiecentrum is een kleine maatschappij op zich: we organiseren, we praten met mensen van de hele wereld, we maken ruzie om ons later te verzoenen, we delen onze ervaringen en we verwelkomen de nieuwkomers en nemen afscheid van wie terugkeert naar hun land. Ik zal die ervaringen van samenleven in zo’n situatie nooit vergeten.”
Enkele voorbeelden van de absurditeit van opsluitingen
Een vrouw met een verblijfsvergunning in Frankrijk wordt opgesloten voor deportatie naar haar ‘land van herkomst’. Na eindeloze gerechtelijke stappen besloot zij zich te laten uitzetten. Bij aankomst op de luchthaven van haar land van herkomst stapt ze op een vlucht naar Parijs met haar Franse verblijfsvergunning zonder problemen en vindt ze haar familie in Parijs terug.
Een man van Franse nationaliteit wordt op straat gecontroleerd, maar hij heeft geen identiteitspapieren bij zich. Hij wordt gearresteerd en naar een gesloten centrum gebracht. Hij wordt geïdentificeerd als een Serviër: ” ja, zijn overgrootvader migreerde bijna een eeuw geleden naar Frankrijk…” Na 15 dagen opsluiting, de tijd nodig om zijn Franse nationaliteit te bewijzen, werd hij uitgewezen naar Frankrijk.
Een man met een gerechtelijke verleden verbleef acht maanden in een detentiecentrum voor deportatie. De ambassade van zijn “vermeende” land van herkomst weigert hem een laissez-passer te geven. Hij werd vrijgelaten na acht maanden detentie met een bevel om het grondgebied te verlaten. Wat moet hij nu doen?
In het gesloten centrum 127bis verblijft sinds 7 maanden een Guinese man van 74 jaar die sinds 11 jaar in België woont…! Een tweede deportatiepoging is gepland voor 23/6/2016.
Grenscontroles:
Op de luchthaven stopt de grenspolitie op bevel van de Dienst Vreemdelingenzaken selectief wie zou kunnen “komen genieten van onze rijkdom” (dixit een lid van de federale politie naar een vermeend migrant):
Een vrouw arriveert op de luchthaven met een visum voor Duitsland en vraagt asiel in België. Ze werd gearresteerd, meegenomen naar het detentiecentrum. Haar uitzetting is gepland voor Duitsland
Een vrouw arriveert op de luchthaven met een visum voor Frankrijk om tijdens haar 3 weken vakantie haar familie in Frankrijk te bezoeken. Ze werd gearresteerd en meegenomen naar het gesloten centrum met de bedoeling haar te repatriëren naar Guinee. Na een week besluit ze om terug te keren naar haar land. “Ik keer terug naar huis, het is een schande.”
Een man kwam aan op de luchthaven met een Belgisch visum voor een vakantie in Europa: hij werd gearresteerd op de luchthaven, en 5 uur lang in een kamer geïsoleerd zonder eten, drinken, en uiteindelijk naar een detentiecentrum gebracht. Hij besloot naar huis terug te keren in plaats van zijn vakantie door te brengen in een gesloten centrum!
Kleine reflectie van de broer van die man: “Mijn broer was volledig in orde met alle visumvoorwaarden. Ik denk dat het nodig is om een helpdesk op de luchthaven op te zetten om te zien of alles in orde is voordat ze u naar een detentiecentrum brengen waar het niet langer mogelijk is om iets te doen.”
De arrestaties, de opsluitingen in een gesloten centrum soms meer dan 8 maanden en de uitzettingen is de regel en het belangrijkste doel!
Maar soms schaakmat voor de Vreemdelingendienst en het CGVS: velen vinden een terugweg dankzij welwillende “smokkelaars” om terug te keren bij hun vrienden, hun kinderen, hun familie in Belgie of om opnieuw asiel aan te vragen want ze zijn echt in gevaar in hun land, wat het CGVS er ook van denkt.
