08 februari 2012 : Telefonische getuigenis van een gevangene van het gesloten centrum 127bis. Hij werd opgepakt in een kapsalon tijdens een razzia.
Beluister het interview (FR) :
[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/Je-nai-plus-assez-de-courage_01.mp3|titles=Je n’ai plus assez de courage_01]Fichier à télécharger (clic droit – enregistrer sous)
Ik ben al een maand en half in het gesloten centrum en ik heb veel aan gewicht verloren, mijn toestand is kritiek. Ik wacht op het resultaat van de rechtbank, ik ben naar de rechtbank van eerste aanleg geweest en daar was het negatief.
Ik ben al zes jaar in België. Ik heb een regularisatieaanvraag gedaan. Ik woon ook in een huis, ik heb een adres, ik betaal huur en elektriciteit, ik werk in het zwart om te kunnen eten. Ze hebben me opgepakt in een kapsalon, ze kwamen binnen en omdat ik mijn exacte naam niet heb willen geven aan de federalen…
Ze zeiden : « Geef mij u naam !» Ik heb een naam gegeven, want ik wou mijn echte naam niet geven uit schrik dat ze me uitwijzen. Toen hebben ze uit mijn jas mijn vervoersbewijs genomen, en gezegd : « Dat is je naam helemaal niet, dit is je naam, waarom heb je gelogen ? » Hij heeft me twee keer geslagen, twee keer in het gezicht, en ik had echt gedurende twee weken pijn. Ik heb klacht neergelegd maar daar is niets mee gebeurd.
Ik ben hier in het centrum, ik zie af. Ik wil niet terug naar mijn land Marokko. Ik wil niet en tegelijkertijd kan ik niet. Ik heb echt schrik dat mij iets overkomt, ik heb schrik om het vliegtuig te nemen, mijn hart gaat het misschien begeven. Dus elke keer dat ik een vliegtuig hoor, kan ik zelfs niet door het raam kijken. Beeld u eens in, ik hoor dat elke dag, elke ochtend, elke avond. Ik voel me op moreel vlak zeer zeer slecht, ik zie echt af. Ik wil echt dat dat verandert, dat zou ik echt willen ! Mocht iemand, met ook maar een beetje humaniteit in zich, dit horen en iets kunnen doen, want ik heb echt niets gedaan. Ik ben een goede persoon. Ik heb een regularisatieaanvraag gedaan. Ik werkte normaal in België. Ik wil niet naar Marokko uitgewezen worden. Ik wil het niet ! Ik slaag er maar niet in dat te aanvaarden ! Aan alle mensen met papieren zeg ik : mochten jullie iets kunnen doen, iets kunnen veranderen aan dit centrum, wel, ik wens jullie veel moed, want ik heb de moed niet meer !
Hoe verloopt het in het centrum ?
Het is erg, qua voeding is het erg gesteld. Er is niet genoeg. Stel u voor, de beste schotel hier is rijst, zonder iets bij ! Er zijn mensen die een hongerstaking zijn begonnen, ze moesten de isoleercel in, maar er is niets veranderd ! Zelfs als je protesteert, je mag niet met de bewakers praten. Als je niet op de juiste manier tegen een bewaker praat, of zelf als hij er gewoon zin in heeft, kan hij een rapport opmaken en vervolgens moet je direct naar de isoleercel. Ik begrijp maar niet wat er hier gebeurd. Ik heb niets gedaan, heb niets gevraagd, heb nooit een misdaad begaan hier in België, ik heb steeds getracht goed te zijn.
Welke houding hebben de bewakers tegenover u ?
Ze zouden menselijk moeten blijven, maar het is volledig anders. Ze denken dat wij slechteriken zijn. Ze denken misschien dat we ze kunnen slaan, maar daar is niets van aan. Echt waar, met slechts 1 of 2% ervan kan je een beetje praten.
Het zouden eerder een soort psychologen moeten zijn. Want je bent hier niet omdat je iets ergs gedaan hebt. Wanneer je recht op iets hebt, kunnen ze het je moeilijk maken. Ze zeggen dat dit de regels hier zijn, dat het zo werkt en dat het al lang zo werkt en dat jij de regels niet gaat veranderen. Ze moeten echt van houding veranderen. Activisten en mensenrechtenorganisaties zouden hier moeten zijn, niet bewakers. Dat zijn gewoon agenten, er is niet veel verschil.
Heeft u een advocaat om u te helpen ?
Ja ik heb een advocaat genomen, hij doet wat hij kan en we zullen zien wat hij gaat doen.
En de sociaal-assistenten ? Helpen zij jullie, hoe zit dat ?
Wanneer zij komen, is het om beslissingen van Dienst Vreemdelingenzaken door te geven, en meestal zijn dat negatieve beslissingen. Een vriend van mij heeft gisteren een beslissing gekregen, woensdag was het rechtbank maar hij kreeg pas vrijdag zijn beslissing. Ze willen de beslissing niet geven zodat de advocaat geen beroep kan indienen. En nu moet hij morgen vertrekken, om 6u s’ochtends is zijn vlucht, terwijl hij met een visum was binnen gekomen.
Naar welk land wordt hij uitgewezen ?
Marokko. Hij was echt verbaasd. Ik had hem gezegd dat hij waarschijnlijk wel bevrijd ging worden, want hij had echt niets gedaan. Hij was legaal het land binnengekomen met een visum. Ik heb hem gezegd : « je moet sterk zijn. » Maar gisteren, kon hij niet meer, hij heeft geweend. Op een manier die mijn hart enorm raakte. Ik heb met hem meegeweend. Het was een dramatisch moment.
Hij was zijn werk kwijtgespeeld in Marokko. Hij zei me : « Ze hebben mijn leven kapot gemaakt ! Wat moet ik nu doen wanneer ik toeristen in mijn land zal zien ? »
Ik zei hem dat hij niet moest veralgemenen. Dat autoriteiten niet hetzelfde zijn als mensen. Er zijn goede mensen in dit land, mensen die hun werk doen, mensen die hun leven opofferen om voor de hele mensheid te werken. De mensen die naar hier zijn gekomen, de verenigingen, om ons alleen al te zeggen dat ze met ons zijn, de mensen zonder papieren. Dat heeft ons enorm geraakt, en terug moed gegeven.
Als ik hier uit geraak, word ik ook activist. Dan ga ik ook strijden opdat mensen vrij zijn en het leven kunnen hebben dat ze willen. Opgesloten zijn is het ergste wat er is. Veel succes met jullie project…
Ok, veel moed, ik weet niet wat anders zeggen. We steunen u! Veel moed!
