29/05/2012 Interview met een Tunesische man die naar Tunesië gedeporteerd werd. Zijn partner en twee van zijn kinderen zijn naar Tunesië gereisd om hem te ondersteunen.
Getuigenis hier (FR) :
Ik heb vier kinderen met de Belgische nationaliteit. Ik woon sinds vijftien jaar in België. De vier kinderen hebben mijn naam. Twee van hen zijn geplaatst maar ze komen ons vaak bezoeken, de twee andere zijn van mijn partner en ze wonen bij ons. Ze zijn ten laste van haar net als ik terwijl ik wachtte op de regularisatie van mijn verblijf.
Ze kwamen en arresteerden mij. Ik sprak met mijn advocaat die zei dat ik het eerste vliegtuig kon weigeren.
Ze kwamen met zijn drieen om me naar Vottem te transporteren. Ik ben in hongerstaking gegaan en ze zeiden dat ik naar het ziekenhuis moest omdat ik problemen met mijn nieren heb. Ze brachten me terug naar Merksplas waar ik geslapen heb. ‘s Morgens zijn de drie me komen halen. Ze hebben me op het vliegtuig gezet. Ik wilde de piloot spreken.
Ik zal je foto’s sturen om te tonen hoe mijn gezicht eruit zag toen ik in Tunesië aankwam. Ze hebben mijn gezicht in elkaar geslagen. Ze wilden me niet laten praten. Ik heb asthma, ik stierf bijna.
Ik zei “luister mijnheer, laat me, ik zal niet praten” en hij antwoordde “crève, sale chien!” (sterf, vuile hond!). We hebben een tussenstop gemaakt in Italië en daarna was het Tunesië. Nu ben ik hier, ik weet niet eens waarom, wat moet ik doen? Ik word gek zonder mijn kinderen die ginder gebleven zijn. Mijn partner kwam met mijn twee dochters, maar de anderen, wat moet ik doen?
De advocaat neemt de telefoon niet op als ik bel.
De mensen in Vottem zeiden dat we naar het ziekenhuis gingen en zodra we daar waren, hebben ze me in een cel opgesloten en gezegd dat ik om 3u ‘s morgens op het vliegtuig zou zitten.
Ik zei dat ik hoe dan ook zou weigeren. Ik heb kinderen, enzo. Voor ze me naar Tunesië brachten, had mijn advocaat gezegd dat het onmogelijk was dat ze me op een vliegtuig zouden zetten aangezien ik 4 kinderen heb, de ambassade zou het niet toelaten. Hij zei ook dat als het toch gebeurde, we naar de rechtbank zouden gaan, enz.
Ik had gisteren of eergisteren naar de rechtbank moeten gaan voor een onmiddellijke vrijlating, maar ik heb het niet gedaan. Ik heb ze niet gekregen. Ik word hier gek in Tunesië. Ik heb een zoontje van 8 jaar en een van 6 jaar oud, ik ben echt heel erg gehecht aan mijn kinderen. Van de ene op de andere dag bevind ik me hier, als een hond brachten ze me hier met enkel sleffers en wat spullen.
Hij had lederen handschoenen, zoals die van arbeiders. Hij hield er mijn mond mee dicht, hij schuurde er mijn gezicht mee. Men zei dat ik een volledig verbrand aangezicht had. Ze brachten een soort gaas aan, voor en achter vastgemaakt zoals beesten van 500kg. De drie samen zaten op mij. Ik heb astma, ik had kunnen sterven!
Er waren mensen op het vliegtuig. Ze lieten me niet roepen. De mensen stonden recht. Ze zetten me achteraan op drie lege zetels. Ze gingen links, rechts en voor mij zitten. Als ik begon te praten, zetten ze zich op mij en lieten me niet bewegen. Daar had ik overal pijn, ik heb overal blauwe plekken.
Ik ademde niet, ik kon niet praten. Laat me spreken, ik heb behoefte om te praten. Ik deed niets, ik zat geboeid. Ik heb het recht te weigeren!
Ik zat niet zelden opgesloten, maar nooit op een vliegtuig… Telkens ging ik in beroep en werd een regularisatiedossier geopend. Tenslotte zeiden ze me: “Ziezo meneer, u heeft geen band met het Belgische grondgebied.” Maar wat dan te doen? Ik heb vier kinderen in België. Moet ik een hond kopen om verwanten te hebben in België?
Met betrekking tot een ander document kreeg ik op een dag tegenbericht. Men excuseerde zich voor een fout die in het dossier was geslopen, u zult uw document ontvangen. Vervolgens kwamen ze me thuis opzoeken en zeiden ze me: “Kom met ons voor een halfuurtje mee naar het commissariaat.” Vandaar bevind ik me nu hier, in Tunesië.
Het is nu een week dat ik hier in Tunesië zit.