30 november 2011 : telefonische getuigenis van een Congolees, gevangen in het gesloten centrum 127bis.
Hij is de zoon van een politieke tegenstander van de Democratische Republiek Congo. Zijn vader werd vermoord in 1998. Zijn hele familie ontvluchtte het land. Zijn moeder en oudste broers wonen al 20 jaar in België. Zelf vluchtte hij eerst naar Nigeria en daarna naar andere Afrikaanse landen. Sinds een paar maanden, kwam hij uiteindelijk via Marokko in België aan. Hij diende twee asielaanvragen in, die werden afgekeurd. Hij kan niet terugkeren naar Congo zonder zijn leven op het spel te zetten en kent verder niemand in Marokko. Bij de vierde poging tot uitzetting op 29 november, begeleidde een escorte van 10 agenten hem die hem aan boord moesten overdragen aan Marokkaanse militairen. Hij weigerde aan boord te gaan en de Marokkaanse militairen mishandelden hem. Ze zeiden hem: ‘als niet aan boord gaat, beland je de volgende keer in de gevangenis en zal men je in de woestijn achterlaten.” Deze informatie bevestigt zijn vermoedens over de slechte behandelingen in Marokko. Dit gebeurde onder het oog van verantwoordelijken van de Belgische politie die niets ondernamen. Na zijn weigering bracht de Belgische politie hem terug naar het gesloten centrum 127 bis. Andere pogingen tot uitzetting zullen plaatsvinden.
Luister de interview (FR) :
[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/Congolais-EXP5.mp3|titles=Congolais EXP5]Door de dood van mijn vader, ben ik naar België gekomen, hij was politiek actief en daarom vermoord mijn moeder, mijn broers en mijn zussen wonen allemaal in België. Ze hebben allemaal al 20 jaar hun papieren. Ik vroeg asiel aan in 127, maar het was negatief. Dus toen brachten ze me naar 127bis om me uit te zetten Ik ben afkomstig uit de Democratische Republiek Congo, maar mijn vlucht passeerde in Casablanca. Bij mijn aankomst vertelden ze me dat ze me naar Casablanca in Marokko zouden terugzenden aangezien dit het laatste land was waar ik voet aan de grond heb gezet. De eerste keer heb ik geweigerd. De tweede uitzetting, ben ik erheen gegaan en trachtten ze me onder druk te zetten. De derde uitzetting zeiden ze me: “kleed je uit”. Ik kleedde me uit. Twee agenten stonden voor me, achter een kleine deur stonden nog 4 of 5 andere personen waarvan een vrouw zei: “Ouf, hij is dik niet ?” Ik dacht : “Doe je je werk of kijk je naar mijn lichaam om me te zeggen dat ik dik ben?” Ik kleedde me opnieuw aan en ze kwamen om me onder druk te zetten. Ze hadden alle macht om me pijn te doen, om te doen met me wat ze wilden. Ze lieten me los en zeiden: “ok, de volgende keer zijn het de Marokkanen”
De volgende keer was gisteren. Ze zeiden me: “Ok, meneer, je wil niet vertrekken, dus zal je in de wachtzaal voor uitzettingen blijven.” Ze lieten me daar 3 uren ! Ze kwamen terug : “je weet dat het vandaag menens is met je, je moet terug, indien niet zal het zwaar zijn met de Marokkanen. Je weet wel hé, hoe de Arabieren zijn? Je weet dat het zwaar zal zijn? Het zijn geen Belgen hé!”
Ze zeiden me : “luister, we gaan je boeien en overgeven aan de Marokkaanse agenten.” Ik ben in de wagen gestapt en de Marokkanen kwamen om me te zeggen: “Zie je, je zal vertrekken, wij zijn in burger, je moet goed meewerken met ons, want als je weigert, komen de agenten. Zij zullen je handen en voeten boeien”.
Ik antwoordde : “ok geen probleem “.
Ik ben heel erg langzaam de trap naar het vliegtuig opgeklommen… Twee stappen voor ik in het vliegtuig stapte, stond ik stil en vroeg: “Waar is de piloot ?” Ze zeiden me : “Nee je moet vertrekken, het leidt nergens toe hem te zoeken. Je moet vertrekken !”
Ze duwden me maar ik verzette me. Er hielden zich nu een tien mannen met me bezig ! In het gesloten centrum heb ik veel mensen gezien met verwondingen aan de handen, hun tanden. Ze zetten hen uit met geboeide handen en voeten en zelfs met dichtgetapete mond.
De Marokkanen duwden en trokken aan me. De Belgische agenten zeiden: “Ah je wil ons doen vallen zeker? ” Ik heb me verzet, verzet, verzet … tot het moment dat de politie-inspecteur of iets van die orde zei : “Stop. Jullie zijn niet in staat die meneer mee te nemen. Dus hij kan er niet naartoe !” En dus gingen we terug naar het bureau, maar ik ben bedroefd je te zeggen dat ik opnieuw de ring zal moeten betreden voor een nieuw gevecht. Als ik win, blijf ik in België, als ik verlies, zal ik me in Marokko bevinden.
Deze persoon heeft een paar dagen na de tweede getuige (zie getuigenissen)
