Dit interview vond plaats tijdens de blokkade van het gesloten centrum in Merksplas op 21 januari 2011
Luister de interview (NL) :
[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/ik-wil-niet-dat-ze-mij-slaan.mp3|titles=ik-wil-niet-dat-ze-mij-slaan]
Ik wil graag vertellen wat hier gebeurt met ons. Ik spreek goed Nederlands. Ik woon al 18 jaar in België en ik heb geen papieren. Mijn vrouw is Belgisch, mijn kinderen zijn Belgisch. (…)
We zitten hier opgesloten voor niets. Ik heb twee kindjes en mijn vrouw hier. Ik mag hier niet weg. (…) Mijn kinderen wonen in Antwerpen. (…)
Ik zit hier al een maand en tien dagen. Er is hier een advocaat, maar die wil me wegsturen. Maandag hebben ze een reis geboekt naar yuguslavië. Ik kom van Servië. Ik woon al 18 jaar in België. Ben hier naar school geweest.
(…)
Ik heb mijn kind erkend op het gemeentehuis van Antwerpen. Mijn vrouw woont in Antwerpen.
En mijn advocaat helpt mij niet. Afwachten.
(…)
Normaal heb ik toch het recht om in België te blijven. Ik woon hier al achttien jaar en mijn kinderen en mijn vrouw zijn hier. Mijn vrouw is Belgisch en mijn kinderen zijn Belgisch. Mijn vrouw is hier geboren. Mijn kinderen zijn hier geboren. Mijn zoon is drie jaar en mijn dochter is zeven maanden.
(…)
Ze controleerden mij op straat en sloten me op omdat ik geen papieren heb.
Begrijp je mij?
Normaal heb ik het recht om in België te blijven. Maar maandag 31 januari gaan ze mij naar mijn land sturen, om 12 u. In Zaventem.
(…)
Als ik niet meewerk dan doen ze me handboeien aan. Ik heb dat al zien gebeuren. Ze doen iemand handboeien aan en beginnen er op te kloppen en te slaan. Omdat ze niet terug willen naar hun land.
Ik wil niet dat ze mij slaan, dus heb ik gezegd dat ik wel terugga naar mijn land. Zonder geweld, zonder handboeien. (…) Ik heb dat gezien, daarmee….
Ze gebruiken geweld. Een paar dagen geleden is er nog iemand hard aangepakt.
Het is echt moeilijk hier. Het is hier niets voor mij. Mijn zoon verjaart binnenkort en ik kan er niet bij zijn. Ik heb gewoon gezegd: ‘ok, goed, ik ga wel naar mijn land.’
(…)
Ik weet niet wat er gaat gebeuren.
Ik ga mijn familie hard missen, echt.
Zeker mijn dochter, die is nog maar zeven maanden. En mijn zoon. En mijn vrouw, die moet er dan alleen voor zorgen. Ze staat er alleen voor, niemand kan haar helpen.
(…)
Of ze me kunnen helpen? Ik denk het niet. Ik heb dat al zien gebeuren, ze pakken dan gewoon geld van ons af. Begrijp je mij?
Nu heb je mijn nummer misschien en kan je mij contacteren.
(…)
Dankjewel.
Wij staan aan de kant waar de camionette staat, met een geluidsspreker. Daar ben ik, met een witte trui. We zijn nu buiten, maar jullie kunnen ons niet zien. Alleen via de ramen.
Daag.
