20 februari 2012 – telefonisch interview vanuit het gesloten deteniecentrum 127bis
Beluister het interview (FR) :
Je vois un homme qui est mort devant moi
Hallo?
Ik vertrek morgen.
Morgen? Waarom? Gaan ze je deporteren?
Ik heb ze mijn paspoort gebracht. Ik vertrek.
Heb je er genoeg van?
Omdat ik Marrokaans ben, ik heb vingerafdrukken daar in Nederland, begrijp je…
In Nederland?
Ja, in Nederland. Ze hebben me gezegd dat ze me naar daar zouden sturen omdat ik daar al geweest ben. Ze hebben daar mijn vingerafdrukken, maar ik heb ze een valse naam opgegeven in Nederland. Dus ofwel geef ik mijn echte naam hier in België of ‘ik moet naar Nederland’. Ik heb geweigerd want als ik naar daar ga, zit ik minstens 10 maanden in een centrum.
Dus morgen sturen ze je terug naar Nederland?
Nee, nee, ik heb de beslissing genomen. Ik heb ze mijn paspoort gebracht en ik heb gezegd dat ik niet naar Nederland wil, dat ik naar Marokko wil vertrekken..
Ok, dus nu sturen ze je terug naar Marokko en je neemt het vliegtuig in alle kalmte.
Ja, ik doe het vrijwillig.
Ok, beter op die manier dan wanneer er geweld gebruikt wordt op het vliegtuig en zo.
Ja, al die vluchten en zo. Ik zal peoberen uit te leggen, hij is hier bij mij.
Ok, leg het me uit en dan kan je vertalen wat hij zegt.
Ok, (…) wat is er gisteren gebeurd?
(…)
Hij voelde een hevige pijn in zijn hart. Hij kon niet eens van zijn bed komen.
Had hij een hartaanval?
Bijna, ja, het was een hartaanval.
Hij had een hartaanval? Gisteren heb je me verteld wat er gebeurd was toen hij zijn hartaanval kreeg, en je zei dat de okters niet wilden…
Juist, ik was daar bij hem. Ze vroegen waarom ik zoveel praatte als er niets mis was met mij. Ik antwoordde “Het is normaal dat ik veel praat! Er ligt een dode man voor mij en jullie zijn hier met vier, vijf of zes bewakers en de dokter van het centrum, en jullie doen niets, jullie doen niets!!” Eigenlijk waren ze nog aan het lachen. Ik zweer je dat ze lachten, alsof er niets aan de hand was. Toen heb ik ze gevraagd naar me te luisteren.
Dus hij had een hartaanval en de dokter en de bewakers waren naar hem aan het kijken, ze lachten en deden niets om hem te helpen?
Juist, precies zoals ik zeg. Zelfs de dokter, hij ging niet naar boven in zijn slaapkamer, zie je.
Dacht hij dat het een grap was?
Hij dacht dat het een grap was. Het was echt erg, je kan het je niet voorstellen, hij kreeg zelfs een andere kleur…
Dus het was pas toen de anderen samen met jou begonnen te roepen dat ze de ziekenwagen belden?
Ja, maar we moesten een uur wachten.
Jullie wachtten een uur voor ze een ziekenwagen belden?
Ja. Toen hebben ze hem naar het ziekenhuis gebracht. Eerst wilde de verantwoordelijke hier hem niet laten vertrekken, maar de mensen van de ziekewagen zeiden dat hij echt dringend naar het ziekenhuis moest. Hij was drie uur in het ziekenhuis.
Hij bleef drie uur in het ziekenhuis?
Toen hij het ziekenhuis verliet zeiden ze dat ze een verslag over zijn gezondheid zouden opstellen. Hij vroeg dat dat rapport naar zijn advocaat zou gefaxt worden. De dokter antwoordde ja. Ze hebben hem tot nu toe geen medicijnen gegeven. Hij voelt zich nog heel zwak, hij kan nog altijd de schok voelen van wat gisteren gebeurd is.
Nu is de man terug. Voelt hij zich beter?
Ja, hij voelt zich beter maar je ziet aan zijn gezicht dat hij erg vermoeid is.
De dokter van het centrum doet niet veel om te helpen, blijkbaar?
Nee, inderdaad niet.
En heeft hij geprobeerd een klacht in te dienen via zijn advocaat of niet?
Nee, maar ik zal later met hem bekijken of hij dat wil doen.
Want, weet je, als je echt lang moest wachten zonder dat ze iemand verwittigden, moet je binnen de vijf dagen een klacht indienen bij de klachtencommissie. Dat moet hij absoluut bespreken met zijn advocaat.
Ok, ik begrijp het.
Ok?
Ja, maar als hij dat doet, wordt het erger voor hem want als er iemand klacht tegen hen indient kan je er zeker van zijn dat ze later iets zullen terugdoen.
Ik zal bepaalde mensen op de hoogte brengen, maar hij moet het zeker met zijn advocaat bespreken.
Ja, mensen moeten absoluut weten wat er gebeurt hier in het detentiecentrum. Ik vertrouw op jou.
Veel geluk met je terugkeer.
Ja, dank je, ik zal mijn moeder en alle anderen terugzien.
Goeie dag.
Dag
