“Jullie gaan haar nek breken!”

 Getuigenis van een vrouw over haar tweede uitzettingspoging:

sikatémoignage

Het was vorige zondag op 11 augustus, ik had mijn tweede uitzettingspoging.
We verlieten het centrum om 9.30 uur, met de chauffeurs zoals gebruikelijk, met bewakers zoals gebruikelijk en de vragen: “Kom je terug naar het centrum, of ga je weg?” Op deze vragen antwoordde ik met een glimlach, niet wetend wat er ging gebeuren.

We zijn aangekomen op de luchthaven, in een wagen met de twee politieagenten die me opgepikt hadden. Zij namen mij mee in een cel en ze vertelden me meteen: “Dit is wat er zal gebeuren. Wij zullen met twee zijn om u naar Togo te brengen. We zullen een stop doen in Abidjan en daarna gaan we naar Lome in TOGO.”

Ze fouilleerden me volledig: je moet je volledig uitkleden en volledig naakt, twee maal naar voren bukken.

Daarna zijn er de vragen. Er is een dame die kwam om te vragen: “Zit je al lang in het centrum?”
Ik zei: “Alles is in mijn dossier, dat moet je weten.” Ze vertelden me dat ze niet echt toegang hebben tot het dossier.
We weten dat je een broer hier in België hebt. Wilt u hem bellen? Ik zei “Nee het is prima”. U wilt Lome bellen? “Nee, alles is OK.”
Ik zei niet veel en ik ben heel rustig gebleven met een glimlach.Ze wisten niet dat ik Nederlands verstond: ze zeiden onder elkaar “Hier is iemand die kalm is, die niets zegt en niets vraagt.”

Daarna kwamen ze naar me toe en zeiden: “Er is medicatie in je tas, waarom?” “Dit is voor de bloeddruk.”

Na 47 minuten komt er een politieagent naar me toe en zegt: “Weet u dat de geldigheid van uw paspoort verlopen is?” “Ja ik weet het.”
En dan bleven ze zeggen “Ah je bent een braaf meisje, de vlucht zal leuk zijn” en ze keken of ze hun camera in hun tas hadden om naar Lomé te gaan. “Alles zal perfekt verlopen”, zeiden ze.

Daarna vertelden ze me: “Hier is hoe het zal gebeuren: We gaan je vastmaken met een riem en spullen aan uw armen. Dit is het reglement, en dan gaan we in het vliegtuig.” “OK  geen zorgen”, antwoord ik.

Dan is er nog een meneer die zich voorstelt als de commissaris van de luchthaven die mij komt vragen: “Ga je niet vechten in het vliegtuig?” “Ik begrijp het  niet”. Hij zei: “Dit is frequent geworden. Er zijn mensen die, eens in het vliegtuig, lawaai maken.” Ik zei: “Nee, ik begrijp het niet, op het vliegtuig? Wanneer?”
Hij vraagt me of ik zeker ben dat ik kalm ga blijven. “Ja, ik ben kalm, geen zorgen” en hij gaat weg.

Nu was het de moment gekomen van de groene gordel waarmee ze je vastmaken. Je kan bijna niet meer ademen en je armen niet meer bewegen. Ik kan het niet goed uitleggen.

We zijn met een wit busje naar het vliegtuig vertrokken. Ze chronometreerden alles. Ik denk dat het 14 uur was. Ik wierp een ​​blik op het horloge van de dame van de escorte die naast mij zat.
Wij gingen met de roltrap het vliegtuig binnen. Ik kon niet alleen stappen, want ik was vastgebonden, en ze steunden mij.

Toen we aankwamen, moest ik gaan zitten op de stoel:

Mijn doel was dat ze me niet immobiliseerden op de stoel. Ik begon dan zoveel mogelijk te bewegen en een dame (van de escorte) zei: “Ze wil het niet!”

Met hun zessen namen ze me vast om me te verplichten te gaan zitten. Een van hen mijn linkervoet, een andere de rechtervoet en anderen mijn handen. Het enige waar ik in slaagde was me niet te laten plakken op de stoel, zodat ik kon roepen en gehoord worden.

Ik was 15 minuten vroeger dan de passagiers in het toestel. Eens dat de passagiers instapten, begon ik te schreeuwen dat mijn paspoort was verlopen en dat ik niet inzie waarom ze niet naar de ambassade zijn geweest voor een ​​aanvraag voor een laissez passer, dat als ze me naar Togo met het verlopen paspoort sturen, de Togolezen zich gaan afvragen: wat heeft ze gedaan om uitgezet te worden met verstreken paspoort? En ze zullen me in de gevangenis steken.

Dus heb ik dat gezegd. Een van de politieagenten zei me “Uw paspoort is niet verstreken” Ik zei: “Maar meneer, je houdt de zot met mij: in de cel zeg je me dat mijn paspoort verstreken is, en nu zeg je dat het niet verstreken is!”

Hij zei: “Je had twee uur tijd in de cel om te praten. Je hebt niets gezegd. Als je iets gezegd had, hadden we kunnen…”
“Waarom denk je dat we u deporteren: om te onderhandelen met de Togolese instanties zodat ze je kunnen zien en je niet in de gevangenis steken.”

Ik blijf roepen, maar ondertussen hadden ze me zeer, zeer hard vast. Ik had erge pijn. Ik huilde en ik vroeg dat er ten minste een vrouw (van de escorte) mij vasthield.
Ik zei hen dat ik niet tegen de pijn kon.
Een van de mannen zei me: “U verdraagt ​​geen pijn, maar je kan wel roepen.””O ja, dat is waarom ik roep.” Verder bleef ik roepen zo hard als ik kon, en niet meer wist wat ik zei.

Ze namen alle zes mijn nek op hetzelfde moment vast, en duwden mijn hoofd onder de zetel zodat de passagiers me niet konden zien, allen samen. Ik was zwaar geschrokken en begon heel hard te schreeuwen.
Gelukkig was er een dame (er waren vier mannen en twee vrouwen in de escorte) die reageerde en zei: “Jullie gaan haar nek breken.” Ze lieten me los. Ik kwam met mijn hoofd omhoog en ik bleef zeggen wat ik te zeggen had.

Er was een passagier die uiteindelijk reageerde. Ik was aan de achterkant van het vliegtuig. Hij kwam naar ons, ik hoorde hem roepen. “U belet ons te zien wat er gebeurt en waarom er zoveel geweld gebruikt wordt tegen die vrouw!”
Toen stonden een tiental passagiers onmiddellijk op.

Een politieagent zei: “OK, we laten haar gaan.”

Ik zei: “Maak me los.” Ze wilden me niet losmaken, ze zetten me recht. Ik probeer te laten zien aan de passagiers hoe ik vastgemaakt was vermits ze alles hadden verstopt.

Toen we uit het vliegtuig kwamen, was er een politieagent die me heftig duwde om te zeggen: “je hebt gelogen.” De anderen hielden me tegen opdat ik niet zou vallen.

In het busje zei ik: “Mijn bagages zijn al in het vliegtuig.”

“Uw bagage gaat naar Togo. Nu ga je heel erg afzien. Vergeet deze datum van 11 augustus niet. Dat wordt een memorabele dag: Je had ruzie met de federale politie en je wordt nu beschouwd als een crimineel. Je verbod op terugkeer naar België en het Schengengebied zal niet meer 3 jaar zijn maar acht jaar.”

Ik heb niets gezegd en we zijn teruggekeerd naar de cel.

Ze zeiden me: “U zult onderzocht worden door een arts.”
De dokter kwam met een kledij van een kosmonaut en vroeg me waar ik pijn had: ik liet mijn arm met het litteken zien. Hij vertelde me “Je had dat voor je hier kwam.”

Ik was geschokt en ik zei: “Wat? en toch heb je me vastgebonden met zo’n arm?”

Hij zei: “OK, ik ga opschrijven dat je niets hebt.”

De chauffeurs van het centrum tilden me op om me terug te voeren naar het centrum.