9 maart 2011 – Telefoongesprek met een Congolese dame die net is uitgewezen na vier maand in een gesloten centrum. Ze bevindt zich nu in Kinshasa.
Luister de interview (FR) :
[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/vous-pouvez-fermer-les-centres-fermc3a9s.mp3|titles=vous-pouvez-fermer-les-centres-fermc3a9s]Kan je me vertellen hoe de uitzetting gebeurde ?
Ze escorteerden me (naar de vlieghaven, nvdr). Mijn rug en buik doen nog steeds pijn door deze escorte. De escorte verhinderde dat ik kon bewegen. Er was veel politie in het vliegtuig.
Ze bonden je armen en benen vast ?
Ja.
Stapte je zelf op het vliegtuig of droegen ze je naar binnen ?
De escorte droeg me op het vliegtuig. Ik huilde en zei: ‘Wat heb ik gedaan? Ik heb niets verkeerd gedaan. Enkel omwille van mijn papieren?”. Ze zeiden me: “Nee, je vertrekt!”. Ze waren met velen!
Wat zeiden ze je ?
“Je blijft niet in België. Je vertrekt, zelfs als je weent.” Ik kon niet bewegen of proberen om van het vliegtuig te geraken. Ik ben nu in Congo, maar ik heb geen huis, geen plaats waar ik kan eten. Ik heb niets. Er is hier veel miserie.
Ik heb niet gestolen, niet gefraudeerd, niet gemoord en geen drugs verkocht. Maar ze zeiden me: “je bent niet in orde met je papieren, je moet België verlaten.”
Hoelang woonde je in België ?
Ik woonde vier jaar in België. Eerst had ik een oranje kaart (voorlopige verblijfsvergunning, nvdr). Mijn regularisatieaanvraag is nog lopende. We wachten nog steeds het antwoord af. Ik weet niet wat ze nu met die procedure doen.
Je wou niet terugkeren naar Congo ?
Ik wilde niet terug naar Congo. Maar door die escorte en omdat ik alleen was… Ik was vier maand en dertien dagen in het centrum 127 Bis!
Was dat zwaar voor jou ?
Ja, het was zwaar. We aten niet goed, er was geen zeep… Het is een kwelling. De mensen die daar nog zijn lijden! ‘s Avonds is er enkel brood om te eten.
Wat gebeurde er in het vliegtuig? Zijn de mensen je niet ter hulp gekomen ?
Toch wel. De mensen zeiden: “waarom doen jullie dat? Laat dat meisje met rust! Ze wil niet opstappen. We gaan omwille van haar het vliegtuig missen!”
De twee politieagenten die bij mij waren riepen versterking op, omdat de passagiers zeiden: “Als de vrouw hier binnenkomt, stappen wij uit en vertrekken jullie alleen met haar”.
Er daagden massaal politieagenten op. Dus konden de mensen niet meer met mij praten.
De passagiers wilden je toch helpen ?
Ja, maar door al die politieagenten bleven ze op hun plaats. Ik heb gehuild tot het moment waarop we in Congo aankwamen.
Gebruikten de agenten geweld bij je uitwijzing ?
Ja. Ze zetten me met geweld op het vliegtuig. Ze wilden niet dat de mensen me zagen. Ze verborgen me en gingen voor mij zitten zodat de mensen me niet zagen. Ze waren met veel.
Je bent nu in Kinshasa ?
Ja. Op de luchthaven droegen ze me over aan de politie. Die sloot me opnieuw in een cel op. Ze sloegen me, ze gebruikten geweld tegen me. Dat is echt niet goed. Ik kwam gisterenavond vrij.
Wat denk je van deze gesloten centra ?
Kunnen jullie deze centra sluiten? Ik was er en ik kan het je bevestigen: ze zijn slecht. Sluit ze en laat de mensen met rust! De mensen die er nog opgesloten zijn lijden.
We praten er hier over, maar het is niet gemakkelijk. Gaat het ?
Ja, het gaat. Bedankt.
Ik wens je nog veel sterkte.
Bedankt, en tot binnenkort.
