Op 15 februari van dit jaar stierf Tamazi, een man van Georgische afkomst, in het gesloten centrum van Merksplas. Getting the Voice Out berichtte destijds over deze tragedie die veel vragen opriep, ook omdat de man al enkele dagen in hongerstaking was.https://www.gettingthevoiceout.org/sterfgeval-in-gesloten-centrum-merksplas-na-hongerstaking-15-02-2023/
Terwijl de Belgische pers uitweidde over het “tumult” veroorzaakt door de gerechtvaardigde woede van zijn geschokte medegevangenen, kondigde de Dienst Vreemdelingenzaken de volgende dag al aan dat het om een “natuurlijke dood” ging. Het Antwerpse parket bevestigde dit dag daarop.
Het onderzoek van Mediapart blikt terug op het leven van deze vader, die gemarteld werd in Georgische gevangenissen voordat hij zijn toevlucht zocht in Frankrijk. Het artikel roept ook belangrijke vragen op over de omstandigheden van zijn dood, terwijl er alleen een externe “analyse” van het lichaam is uitgevoerd.
Sommige medegevangenen spreken over gedwongen injecties met mogelijk antipsychotica, medicijnen die ernstige hartproblemen kunnen veroorzaken. Tamazi’s dochter heeft tevergeefs gevraagd om een lijst van de drugs die hij kreeg toegediend.
Foto’s van het lichaam genomen in het mortuarium tonen ook wonden aan zijn oor, zijn voorhoofd, zijn torso en een elleboog. Zijn vrouw getuigde dat hij de dag ervoor geen wonden had toen ze hem bezocht. Ze voegde eraan toe dat hij in het mortuarium “opgezwollen was. Hij had bloed in zijn mond en op zijn oren, wat door zijn haar werd verborgen”.
De familie heeft een civiele procedure aangespannen en we hopen dat hun strijd ervoor zal leiden tot de waarheid en dat zowel individuele als politieke verantwoordelijkheid duidelijk worden vastgesteld. Tamazi had nooit in dit gesloten centrum terecht mogen komen, net als alle andere gedetineerden. De pogingen van de Vreemdelingendienst en het Openbaar Ministerie om de oorzaak van Tamazi’s dood niet te achterhalen weerspiegelen het racisme aan de basis van het migratiebeleid.