De voorbije weken werd de hele Belgische samenleving gereorganiseerd om de sanitaire maatregelen te volgen die door de regering werden beslist. De hele Belgische samenleving, nou ja… bijna. In gesloten centra, gevangenissen, psychiatrische ziekenhuizen en voor daklozen zijn de genomen maatregelen niet hetzelfde. De vergeten mensen van deze kapitalistische samenleving zijn nog steeds en nog meer onderhevig aan sociale ongelijkheden, waaronder de ongelijkheden tussen mannen en vrouwen en tussen de rassen.
“We zijn aan onszelf overgeleverd”, verklaart een gevangene in het gesloten centrum van Merksplas.
Sinds de overdracht van het virus gebeurt via druppels, hetzij door hoesten, niezen en/of het aanraken van voorwerpen zoals deurkrukken, voedsel, bestek, enz., zijn de door de Belgische sanitaire diensten voorgeschreven maatregelen erop gericht om zoveel mogelijk te vermijden dat te veel mensen zich in dezelfde ruimte bevinden, dezelfde voorwerpen aanraken, in de gemeenschappelijke leefruimtes vertoeven.
Getuigenis 01-04-2020:
In geval van koorts wordt je in een isoleercel geplaatst.
Vorige week in Merksplas had een man 39°C koorts. Ze hebben hem 5 dagen opgesloten in een isolatiecel, hoewel er niet eens een tafel is om te eten en er geen ventilatiesysteem is. Ze hebben hem eruit gehaald en weer bij de anderen geplaatst zonder enige test.
Nog steeds in Merskpas, in blok 3, een man vertelt ons: er is geen afstand van 1,5 meter, water in de douche is koud, er is geen zeep om je handen te wassen. We zijn met 4 per kamer, de bewakers respecteren de afstand ook niet en dragen geen maskers.
Vandaag, op de vloer boven blok 3, controleerden ze mensen, ze namen al hun kleren (zelfs hun ondergoed) zogenaamd nadat er medicijnen waren gestolen, maar ze konden niets vinden. Ze brachten mensen naar de douches om ze daar te doorzoeken. Deze man zegt dat het centrum moet worden gesloten en dat het zal worden gesloten.
Wat de collectieve instellingen betreft, is het wassen van handen, voorwerpen, oppervlakken en het dragen van een masker ten zeerste aanbevolen om met name de risicogroepen te beschermen (personen die lijden aan chronische aandoeningen van de luchtwegen, hartziekten, nierziekten of diabetes) die bij het oplopen van het virus ademhalingscomplicaties zouden kunnen krijgen. In gesloten centra zijn risicopersonen echter niet opgespoord en op 6 april 2020 zijn er geen preventiemaatregelen genomen.
Getuigenis 30/03/2020:
“Nu kunnen mijn vrouw en zonen me niet meer komen bezoeken. Ik zit in blok nr. 3 in het gesloten centrum en het is een zeer kritieke en gevaarlijke situatie, het is als de hel. We zijn met z’n drieën in elke kamer en gebruiken dezelfde toiletten en douche en 20 mensen zitten dicht bij elkaar in dit blok. Er wordt niets gedaan om ons te beschermen tegen het virus, we eten en spelen samen, we raken dezelfde deuren aan en we roken in dezelfde kamer. Er werken veel mensen in en uit dit blok. Niemand draagt hier maskers en er is geen machine om het virus te controleren.
We zagen op TV dat 2 gevangenen in de gevangenis van Merksplas werden getroffen door het virus. Als iedereen ziek wordt, wat gaan ze dan doen? Nu blijf ik altijd in mijn kamer omdat ik ook bang ben voor mijn familie. Ik ben zo gestrest dat ik maar 2 keer per dag eet.
Ze moeten het centrum leegmaken en sluiten zodat iedereen gezond kan blijven!
Ik zag op TV dat er mensen doodgaan, ik wil met mijn familie op stap. Elke dag belt mijn vrouw me op en huilt, ze is alleen aan het werk en zorgt voor de kinderen.”
De gevangenen zijn onderworpen aan een hiërarchische institutionele macht, waartegen ze maar weinig actiemiddelen hebben.
Sommigen proberen te reageren op het voortdurende geweld en onrecht waarmee ze geconfronteerd worden door zich collectief op verschillende manieren te organiseren, door in opstand te komen, door te proberen met de directeur van het centrum te spreken, of door hun getuigenissen te delen.
De onderdrukking van hun daden en hun pogingen om hun stem te laten horen en hun keuzes te laten horen, is telkens weer zeer hard om elke vorm van solidariteit te smoren
Getuigenis 01-04-2020: Demonstratie en isoleercellen!
Staking begon boven in blok 3 : Twee weken geleden begonnen de mensen van boven in blok 3 met een demonstratie en schreeuwden omdat ze weigerden om na de lunch terug naar binnen te gaan vanwege het coronavirus.
Iedereen beneden schreewde mee in solidariteit, maar ze deden niet mee aan de staking.
De politie kwam, 6 jongens van boven werden in isoleercellen gezet en 4 jongens van beneden ook voor 3, 4 en 5 dagen : ” we hebben niet gevochten en hebben niemand aangeraakt !”
Gisteren 27/03/2020: na de lunch, die nog steeds in de refter plaats heeft, hebben de gedetineerden een actie gevoerd. Ze weigerden de zaal te verlaten totdat ze met de directeur konden spreken.
A. heeft met de directeur gesproken en hem gezegd dat het de Belgen absoluut niets zou kosten om de gesloten centra in deze crisisperiode te legen, dat ze hoe dan ook thuis zouden worden opgesloten, en vooral dat ze over 3 maanden, na de crisis, nog genoeg ‘illegalen’ zouden kunnen vinden om de gesloten centra weer op te vullen…”.
De directeur zei uiteindelijk dat hij het nieuws of de informatie uit Brussel zou onderzoeken/afwachten.
De opgeslotenen zijn klaar om meteen weer te beginnen, ze wachten op nieuws begin volgende week. Als er maandag of dinsdag niets komt, vragen ze woensdag weer om de directeur te spreken. A. staat erop dat de gesprekken vreedzaam en zonder geweld zullen verlopen.
Getuigenis 30/03/2020:
“In de gevangenis ernaast, in Turnhout, werd één persoon positief getest op het coronavirus, ik maak me zorgen, dat zag ik op TV. Ook in de gevangenis van Vorst. Iedereen hier maakt zich zorgen, want er zijn hier zeker besmette mensen. 60 mensen werken elke dag hier in het centrum. De situatie is echt gevaarlijk. We krijgen geen informatie, ze vertellen ons niets. Ze laten bepaalde mensen vrij omdat ze de aantallen moeten verminderen, maar anderen blijven hier, we weten niet waarom, hoewel we niets verkeerds hebben gedaan”, vertelt een man in Merksplas. (…) volgen jullie sanitaire maatregelen? Echt, er is hier niets veranderd sinds de uitbraak van het virus. Business as usual, in de refter dragen de mensen die het voedsel serveren maskers en handschoenen. De bewakers zeggen geen woord, ze dragen geen maskers. We staan voortdurend bloot aan gevaar, iedereen. We hebben vanmorgen met de directeur gesproken omdat we allemaal het centrum moeten verlaten, het is te gevaarlijk. (…) Niets veranderd, we gaan naar onze kamers van 22.00 tot 7.45 uur, ze sluiten ons op. Ze komen terug om 7.45 uur, we gaan ontbijten. In de refter zitten we zoals gewoonlijk, dan gaan we naar de veranda waar de snooker is, de babyfoot, we spelen daar zoals gewoonlijk. We kunnen er allemaal tegelijk zijn, op dit moment zijn we met 20 personen. In de slaapkamers zijn we nu met z’n drieën, vroeger waren we er met 5, maar verder is er niets veranderd (…) Alsjeblieft, er moet iets gebeuren, anders gaan we hier allemaal dood.
De personen die in deze centra worden vastgehouden, hebben dus geen toegang tot adequate sanitaire maatregelen en worden geconfronteerd met de verergering van institutioneel geweld. Sinds de uitbraak van het coronavirus worden zij nog meer vergeten. In afwachting van gevangenisstraf en meer geweld worden steeds meer retainees zwakker, ontwikkelen ze posttraumatische en psychosomatische symptomen (amenorroe of zware menstruatieperiodes voor veel vrouwen; braken, hoofdpijn of traumatische verwondingen, ernstige depressies, zelfs depersonalisatiesymptomen) of brengen ze dit geweld tegen zichzelf in (escalatie van zelfverminkingen).
De bezoeken zijn opgeschort, maar de werknemers van de gesloten centra zijn gedoemd om de instelling elke dag te verlaten en hebben veel contact met veel andere mensen, in tegenstelling tot de personen die worden vastgehouden.
Zij worden nooit op de hoogte gebracht van de institutionele besluiten met betrekking tot mogelijke maatregelen en bestaande gevallen en worden al blootgesteld aan een traumatisch systeem (dreiging van deportatie, gevangenschap, promiscuïteit, verlies van oriëntatiepunten, institutioneel geweld, enz. )
Het (niet-)beheer van de coronavirusepidemie in gesloten centra versterkt deze prioriteitstelling.
Er zijn mensen die hun leven verdienen om verzorgd te worden en… de anderen… de opgeslotenen van welke aard dan ook (gevangenissen, gesloten centra, psychiatrische ziekenhuizen, fabrieksarbeiders, etc.)
Wij zijn diep verontwaardigd, in opstand gekomen en gekant tegen dat onmenselijke, ongelijke, racistische en kapitalistische systeem dat door de Belgische autoriteiten wordt gesteund.
Wij vragen de opening van alle gesloten centra, de vrijlating van alle retainees en de terbeschikkingstelling van opvangplaatsen.
