Getuigenis/Inleiding
19/10/2015: Sharif, een jonge Afghaan, 17 jaar oud, kwam naar België via de Balkanroute in maart 2015. Hij probeerde een asielaanvraag in te voeren. De Dienst Vreemdelingenzaken verklaarde hem als ‘Dublin’, want hij was langs Bulgarije gereisd. Hierbij verklaarde de dienst Vreemdelingenzaken, na een bot test, hem volwassen ondanks zijn documenten uit Afghanistan en de erkende probaliteitsfouten van bottesten door alle wetenschappers. Hij werd gearresteerd op 14 september 2015 en vastgehouden in het gesloten centrum 127bis, waar hij uit wanhoop,probeerde zelfmoord te plegen.
Hij werd gedeporteerd met geweld naar Bulgarije op 27 september 2015. Na te zijn gearresteerd en geslagen bij zijn komst in Bulgarije, bracht hij een week op straat door en kwam tenslotte terug naar België. Dit alles op 17 jaar ! Hij is nog steeds erg getraumatiseerd en blijft bang.
Hier is zijn getuigenis in Pashto met simultane vertaling naar het Frans.
Q= Vragen
C = Vertaler
Q: Sinds hoe lang zijt je hier in Belgie?
C: 6 maanden.
Q: Wat is er gebeurd? Ze hebben hem gearresteerd en hij ging naar het gesloten centrum 127 bis …
C:Als ik de asielaanvraag ïntroduceerde, zei ik at ik minderjarig was op basis van mijn documenten. Ze hebben dit niet aangenomenen hebben mij een medische test doen ondergaan. Ze zeiden dat ik ouder was dan wat op mijn Afghaanse identiteitskaart werd geschreven. Na 6 maanden, gaven ze me een datum , ik dacht dat dit was vooreen interview bij CGVS. Maar het was niet het geval, na 6 maanden brachten ze me naar het gesloten centrum, ze wilden me terug naar Bulgarije sturen.
Q: Hoe was het in het gesloten centrum?
C:Het was erg moeilijk, in het gesloten centrum besteden ze geen aandacht aan de mensen. Mensen worden slecht behandeld. Ik voel me verdrietig omdat ze niet in mijn leeftijd geloofden, ze behandelden mij als eenvolwassene. Dat was erg moeilijk voor mij.
Q: Het was moeilijk. Hij sneed zichzelf, hij heeft zichzelf gemutileerd ?
C:- Hij zegt: het was te hard voor mij in het gesloten centrum. Ik was zeer vervelend. Ik wist niet wat te doen. Ik was in de gevangenis,hoewel ik niets verkeerd had gedaan. Ik had alleen maar mijn eerste verzoek in Bulgarije geïntroduceerd. Daar zijn de vluchtelingen niet gerespecteerd. Het leven is er hard. Dat is de reden waarom ik Bulgarije verliet , om hier te komen, om hier asiel aan te vragen in België. In het centrum, sneed ik mijn hand omdat ik genegeerd werd. In het centrum, wat ik deed kon hen niets schelen.
De Sociaal assistent van het centrum vertelde me,nadat ik mijn hand had gesneden, dat ik mij nog meer kon snijden ,het zou niets veranderen aan het feit that ze me terug zou sturen naar Bulgarije.Daarna werd ik in isoleercel geplaatst, waar het helemaal donker was. Het was echt moeilijk.
Q: Toen werd hij meegenomen naar de luchthaven om hem te deporteren naar Bulgarije?
C; -Hij Zegt: Ik wist niet eens dat ik de dag erna zou worden uitgezet. Ik was in de activiteitenruimte. Ze kwamen om te vragen naar de receptieruimte te gaan. Toen ik aan de receptie aankwam, namen ze me mee naar de isoleercel en lieten ze me daar,helemaal alleen. Zij vertelden me dat ik zou naar Bulgarije vertrekken de dag daarop. Ik bleef in de cel de hele nacht tot de ochtend toen vier mannen me kwamen op halen. Ze bonden mijn voeten en mijn handen vast.
– Het was om 04:00 s’porgens dat ze me kwamen oppikken. Ik had niets geeten en niet geslapen. Ze reden me naar de luchthaven.In de auto maakten ze mijn voeten en mijn handen los. Maar toen we de luchthaven bereikten heb ik gezegd dat ik niet weg wou. Ik weigerde te vertrekken, vandaar bonden ze me nog sterker de handen en de voeten en ook de mond. Met vier droegen ze mij naar het vliegtuig .
Q: Dus, dan vloog hij naar Bulgarije, en wat is er toen gebeurd?
C:- Hij zegt: Toen lieten ze me met de Bulgaarse politie op de luchthaven, ze deden me in een cel voor één nacht. De dag daarna kwamen ze en gaven ze me een papier die verklaarde dat ik het recht niet had om te verblijven in Bulgarije . Op die papier stond geschreven: uw zaak hier is gesloten, je moet Bulgarije zo snel mogelijk verlaten.
Er was ook een tweede optie zeiden ze :als je echt wilt in Bulgarije blijven, kunt u een appartement huren en terug bij ons komen met alle contracten enz. Zodat u een asielaanvraag kan herinvoeren en wachten om te zien of het wordt aanvaard of niet. Ik had geen geld , het was echt heel moeilijk.
Q:In Bulgarije, hebben ze u ook niet beschouwd als minderjarig?
C:Hij zegt: toen ik aankwam in Bulgarije, had ik heb niet mijn ID-kaart bij me . Ik vertelde hen mijn leeftijd, maar mijn tolk vertaalde verkeerd: hij heeft het Afghaanse jaar veranderd in de Europese kalenderjaar, zodat ook daar ik beschouwd werd als een volwassene.
Q: Wat deed hij daarna in Bulgarije, gezien de twee voorstellen, heeft hij besloten weg te gaan of een appartement te huren ?
C: Hij zegt dat wat betreft het tweede voorstel,dat hij geen geld had om een appartement te vinden. Hij bracht een week door op straat. Tenslotte ging hij terug weg. Hij kwam hier terug. Want zoals hij al zei , hij heeft een oom hier, een lid van zijn familie.
Q: Wil iets anders toevoegen?
C:Hij zegt: ja, mijn gezondheid is zeer slecht nu, ik kan niet goed meer denken. De dingen die mij gezegd wordt, vergeet ik de dag erna.Ik ben echt niet rustig. Ik kan echt niet accepteren dat ik als een minderjarige word afgewezen terwijl ik hen de documenten gaf, de echte ID-kaart enz. Ik voel me zo triestig dat ze me niet accepteren.Dat is wat hem het meest pijn doet, zegt hij.
Q: Hij is zeer getraumatiseerd…
C: Hij zegt: in Bulgarije ken ik niemand, heb ik geen familie. Hier heb ik een gezin, ik heb een oom die als een vader is voor mij. Ik dacht dat ik naar school kon gaan, de taal leren en vooruitgaan in mijn leven. Maar ik had niet verwacht dat ze me een leugenaar zouden noemen. Mijn droom was om hier bij mijn oom te wonen, en om mijn studie voort te zetten. Ik ben erg verdrietig dat het niet werkt.
