08/05/2011 – Getuigenis van een jonge Iraanse vrouw via de telefoon, gesloten centrum 127bis
Luister de interview (ENG) :
[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/two-twins-sisters-of-nighteen-in-closed-center.mp3|titles=two-twins-sisters-of-nighteen-in-closed-center]Kan je me zeggen wanneer jullie hier in België zijn aangekomen?
Wij kwamen aan op 24 maart. Op het moment dat we aankwamen, vroegen we asiel aan en vanaf dat moment zaten we gevangen in België. We hebben geen straten en geen mensen gezien, enkel de gevangenis.
Hoe kwam je tot in België? Met het vliegtuig?
Ja met het vliegtuig. We wisten niet dat er iets mis was met onze visa. We waren echt geschrokken en verrast toen ze ons arresteerden.
Lieten ze jullie met iemand praten of een advocaat opbellen?
Op het vliegtuig zeiden ze ons op een brutale manier dat we naar een andere plek moesten en toen stuurden ze ons naar dit gesloten centrum.
Ben je nog steeds in ditzelfde centrum – jullie werden niet verhuisd?
Ja we zijn nog steeds in hetzelfde centrum sinds dat we hier in België aankwamen.
Wanneer kreeg je het recht om iemand te bellen?
Na 1 dag in het centrum. We hadden geld nodig om een telefoonkaart te kopen en gebruikten deze om onze familie te bellen.
En kon je familie iets voor je doen, konden ze een advocaat regelen of zo?
Mijn familie in Duitsland huurde een advocaat in voor ons. Het is geen advocaat van het centrum.
En jij bent daar samen met je zus?
ja mijn zus zit samen met mij in dit centrum. De bedienden hier, de werkers behandelen ons niet goed. Zij behandelen ons als vuil als dieren. Zij zien ons niet als mensen. Wij zijn 19 jaar. Een ander meisje sloeg mijn zus in haar gezicht in het zicht van twee politieagenten, maar zij deden hier niets aan.
In welk centrum ben je?
127b.
En je zit daar nu al meer dan 1 maand?
Éen maand en twaalf dagen.
En wat zegt je advocaat hiervan?
Onze advocaat doet zijn best, we hebben al interviews gehad, maar alle antwoorden zijn negatief, de beslissing is negatief. We kunnen niet vrijgelaten worden. Ik begrijp niet waarom we niet naar een open centrum of op straat kunnen. We moeten onze tijd verspillen in de gevangenis. We hebben heel veel problemen. We kunnen s’nachts niet slapen, we krijgen geen goed eten. We hebben stres en zijn in shock.
Ben je daar met veel mensen?
Ja met heel veel mensen. Sommigen van hen vertonen een heel slecht gedrag. Wij willen niet in contact komen met de mensen, ik heb nog nooit zulk een gedrag gezien. zeer erg. Ze willen praten met de politiemannen. Ik wil gewoon studeren, ik kom hier niet voor een goed leven of comfort of moderne technologie. I kwam naar hier voor vrijheid en om een beter leven te hebben zonder slecht behandeld te worden.
Zie je vaak politie?
Ja, er is altijd politie. Zij werken hier en zij komen onze kamer in om naar ons te kijken, kijken naar wat we doen. In het geval we hier misschien iemand willen vermoorden!
Dus je hebt geen privacy?
Veel mensen kwamen in onze kamer. We hebben hierover geklaagd en gevraagd om ons alstublieft een andere kamer te geven, want we kunnen niet slapen. Ik wil niet onbeleefd zijn, maar zij hadden een rare geur, een slechte houding. Midden in de nacht praten ze met hun familie, hun vriendjes, ze wenen en schreeuwen. We hebben schrik van hen. Maar we kregen geen andere kamer. Nu zitten we samen met een andere Iranese vrouw, want we zeiden dat dit beter was voor ons, omdat we mekaar verstaan. Uiteindelijk gingen ze hiermee akkoord.
Ik wil de Belgische bevolking zeggen dat ik in Iran hoorde dat de Europese landen het woord “mensenrechten” kennen en vanaf de eerste dag dat ik hier kwam heb ik hier niets van gemerkt. We willen gewoon asiel aanvragen, we vragen jullie om ons te helpen, maar niemand kan ons horen, niemand hoort onze stemmen.
De andere Iranese vrouw die in onze kamer verblijft, zij is 40 jaar oud. In het vliegtuig, haalden ze de familie uiteen – dit is tegen de wet. En zij heeft geen advocaat. Ze scheidden de moeder van haar minder dan 18 jarige dochter. Haar situatie is dezelfde als de onze. De toilet en de badkamer zijn in slechte staat. Aangezien ik hier al een tijd ben, zit mijn gezicht onder de pukkels,omdat het hier zo vuil is in deze plek. Zij is nu sinds 4 dagen in onze kamer. Ze kan niet goed slapen omdat ze ver weg van haar dochter is.
Waar is haar dochter?
Zij is in het open centrum in Tubize. Ze is gescheiden van haar familie. Haar dochter heeft hartklachten en zij moet samen zijn met haar moeder, maar ze haalden hen uit elkaar. Ze is geschokt en in stres. Nu heeft ze een advocaat, maar ze moest eerst geld betalen. Zij zegt: ” Als er iets met mijn dochter gebeurt, dan is dit de verantwoordelijkheid van de Belgische regering”. Ze is erg ziek. Help haar.
