Foto van een vrijgelaten iemand en opmerkingen van zijn gastvrouw: “Ze hebben hem vrijgelaten en hem de richting van het station getoond, zonder enig document.Hij kwam thuis, met twee cijfers op zijn pols (het ene van de politie, het andere van het centrum.”
Tengevolge van die razzia zijn er 19 personen naar de federale politie in Steenokkerzeel gebracht voor identificatie. Bijna allemaal werden ze na 4 dagen opsluiting, met of zonder advocaat, vrijgelaten. Een laatste werd op 21/11/2018 vrijgelaten en één “pechvogel” blijft in hechtenis. Hij weigert de hulp van een advocaat te aanvaarden:
M – Verhaal van onze arrestaties in Aarlen in de nacht van 13 op 14/11/18.
In de nacht van 13 op 14 november stapten we in een vrachtwagen. Rond 6 uur s’ morgens werd de chauffeur wakker. Hij moet onze aanwezigheid gevoeld hebben, want hij opende de deur en vond ons. We gingen eruit en hij belde de politie.
We waren met z’n vieren. We gingen het bos in, waar we zouden kunnen slapen. Twee van hen bleven een beetje achter. Degenen die in het bos sliepen hoorden ons niet toen we aankwamen. Toen de twee die achergebleven waren bij ons kwamen, vertelden ze ons dat de politie aankwam.
Iemand zei dat het geen zin had om te rennen en te proberen te ontsnappen, dat het probleem hetzelfde zou blijven. Twee politieagenten kwamen aan, daarna nog eens twee en nog eens twee, en zo verder….. De politie vroeg iedereen om zijn schoenen aan te trekken. Ze verdeelden ons in vier bestelwagens en drie auto’s en brachten ons naar het politiebureau van Aarlen.
Daar hebben ze ons doorzocht en vervolgens drie uur lang in cellen gehouden. Ieder van ons kreeg een nummer op een armband die aan zijn pols was bevestigd.
Toen er een politieagent kwam, hoorden we iemand op een celdeur kloppen. De politieagent kreeg te horen dat deze persoon om water vroeg omdat hij een nierprobleem had. De politieagent antwoordde dat hij binnen 10 minuten kon gaan drinken.
Ze brachten ons naar het centrum aan de luchthaven in een grote bus begeleid door twee politieauto’s . We kregen een fles water en een broodje met kaas.
In het centrum hebben ze ons opnieuw doorzocht (in ons ondergoed), waarna ze ons met z’n vieren terug in de cel hebben gezet. Een persoon in burger sprak Arabisch. Hij vroeg om naam en nationaliteit en liet me vervolgens een papier tekenen. Ik weet niet of het in het Frans of Nederlands was.
Ik heb getekend zonder te vragen wat er geschreven stond. Degene die Arabisch sprak, vertelde me dat het een eenvoudige formaliteit was om het centrum binnen te komen. Ook hier werd een armband met een nummer aan elke pols bevestigd.
Na ongeveer een uur kwam een politieagent me halen. In een kamer nam hij mijn vingerafdrukken en een foto van mij. Toen deed hij hetzelfde voor alle anderen.
De volgende dag, rond 11:00 tot 12:00 uur, kwam een politieagent bij mij met een andere politieagent. Hij vertelde ons: “Je bent vrij. ”
Hij opende de deur van het centrum: “Aan het einde van de straat, aan de linkerkant, na een half uur lopen, vindt u het station….. “We liepen en namen de trein terug naar Brussel. Anderen die vervolgens werden vrijgelaten, werden bij de Dienst Vreemdelingenzaken afgezet.
VRIJHEID VAN BEWEGING EN VESTIGING VOOR ALLEN
