Opsluitingscentrum 127 bis in Steenokkerzeel
Er zitten 15 mensen in de L1 vleugel van het gesloten centrum 127 bis, waarvan drie in Quarantaine. Op 1 februari 2022 besloten ze in hongerstaking te gaan om te protesteren tegen :
- hun detentieomstandigheden
- het gebrek aan duidelijke informatie over de duur van hun opsluiting
- Ze weten nooit hoe lang ze zullen blijven: “Het is een loterij”. Zij weigeren eindeloze opsluiting.
Zij vragen om :
- Hun vrijlating, zelfs als ze een BGV ( Bevel Om het Grondgebied te Verlaten ) krijgen
- Stop de deportaties naar hun land van herkomst “waar de meerderheid van ons niet welkom zijn”.
- Respect van het personeel
- Wij willen dat de publieke opinie met ons zijn
- Behandeld worden als mensen: met waardigheid
- Een verandering in het opvangsysteem
- Contact met de pers
- Wij vragen om solidariteit
En zeggen ons:
“Laat ons vrij en laat het ons elders proberen. We kunnen de negatieve procedures aanvaarden, we respecteren dat, maar laat ons vrij en laat ons elders proberen.
“We hebben nog een leven voor ons, laat ons leven met waardigheid”
“Iedereen heeft het recht om te leven.”
Op het moment van de wandeling besloten ze te weigeren om terug te gaan naar hun kamer. Het bewakingspersoneel kwam en legde uit dat de directie de volgende dag met hen zou komen praten, eraan toevoegend dat als zij weigerden terug naar boven te gaan, dit met geweld zou gebeuren, zelfs als dit zou betekenen de tussenkomst van de politie. Uiteindelijk zijn ze na deze bedreigingen teruggegaan naar hun kamer en wachten ze op de ontmoeting met de directie.
Op 2 februari hebben ze met de directie gesproken, die hen vertelde dat ze niets konden doen aan de beslissingen van het CGVS of de Vreemdelingendienst, maar dat ze zouden proberen in het centrum te doen wat ze konden.
Vertaling van de geuigenis hieronder
Het gesloten centrum BRUGGE:
- Ze zijn met 15. Ze vragen om “respect”: “wij zijn geen varkens”,
- Ze protesteren tegen de aanwezigheid van een minderjarige onder hen: “we sluiten geen kinderen op met volwassenen, hij is als onze kleine broer”,
- Ze klagen over het gebrek aan medische verzorging en hygiëne.
- Na de Covid 19 is het hen verboden videosessies met hun familie te houden en worden de bezoeken beperkt,
- Degenen die de testen covid weigeren worden in medische isolatie geplaatst
- Ze noemen ook het racisme van het personeel
en roepen:
“We willen geen advocaat. Deze centra zouden gewoon niet mogen bestaan.”
Ze eisen de sluiting van alle gesloten centra!
Het gesloten centrum in Merksplas
Iedereen is gediagnosticeerd als covid positief en in quarantaine
“Dit centrum moet gesloten worden”.
Gesloten centrum voor vrouwen in Holsbeek
Allen in quarantaine sinds 02/02/2022: geen bezoek meer van advocaten of vrienden. Ze zitten 23 uur per dag opgesloten in hun kamer.
______________________________________________________________
Vertaling van audio getuigenis hier
Twee van de hongerstakers uit het gesloten centrum 127bis leggen uit wat de redenen zijn van hun actie en waarom ze besloten niet terug te keren na de “wandeling” op de binnenplaats.
“Het gaat niet echt goed, het gaat helemaal niet goed.
De mensen zijn hier een hongerstaking begonnen. Ah, het is heet, iedereen deze keer. Niemand gaat na de wandeling naar huis, iedereen blijft buiten in de kou staan. Ja, dat moet duidelijk veranderen.
– Met hoeveel zijn jullie?
– Dertien. Ja, want er zijn niet zoveel mensen hier op dit moment.
– Oké, en hoe lang zijn jullie al in hongerstaking?
– Sinds vanmorgen.
– En jullie blijven op de binnenplaats om 3:00 vanmiddag, toch?
– Ja, ja.
– En wat willen jullie?
– Over een paar dagen is het acht maanden voor mij en drie maanden voor de anderen. Er is hier misschien al drie maanden een minderjarige. Mensen zijn hier en er is geen follow-up. Altijd maar negatieven, negatieven. En hun enige probleem is om ons vast te binden en ons terug te brengen naar de problemen die op ons wachten. Het is negatief geweest en we hebben geen asiel gekregen, oké. Maar laten we onze kansen elders wagen en proberen ons eigen leven te leiden. Want zij gaan ons vastbinden en op een vliegtuig zetten om ons terug te brengen naar de dood die ons te wachten staat, het is niet hun probleem. En achteraf zullen ze zeggen dat ze in staat waren om dat leven te redden. Bij gebrek aan bewijs, brengen ze je terug om de problemen die op je wachten onder ogen te zien. Acht maanden later en er is geen opvolging, je wordt niet vrijgelaten, je zit hier zo. Je hebt geen misdaad begaan, je zit zo in de gevangenis, als een crimineel. Hier is alles negativiteit, alles is negativiteit. Alles wat ze hebben is terug, terug, terug. Als we terug hadden kunnen gaan, hadden we daar niet langer dan acht maanden gezeten. We hebben geen misdaad begaan om zo opgesloten te worden.
We zijn weggelopen van een probleem om gevangen te worden gezet? Ah, eerlijk gezegd is het te hard, het is te hard. Er zijn andere mensen die willen praten.
– Hallo? Hallo. We zijn hier al sinds vanmorgen. Niemand eet, niemand doet hier iets. We hebben om 15.00 uur op de heenweg besloten dat we niet terug hoeven, we blijven in de kou, hier maakt het de dingen ingewikkelder. We hebben uw hulp echt nodig, eerlijk gezegd.”
)
