13/12/2019
De oproepen tot hulp en wanhoop in gesloten centra zijn enorm
Weerstand tegen deportaties
Veel migranten worden naar hun Dublinland gedeporteerd, en komen terug of hervatten hun migratieroute.
Anderen die gedoemd zijn om teruggestuurd te worden naar hun ‘land van herkomst’ weigeren krachtig en worden met geweld behandeld door hun politieescorte tijdens de uitwijzingspoging.
Wekelijks krijgen we nieuwe getuigenissen over extreem gewelddadige uitzettingspogingen.
De laatste dateert van 9 december 2019: ‘Ze werd aan het begin van de middag met geweld opgehaald, in een cel geplaatst door 6 politieagenten, 4 mannen en 2 vrouwen. De vrouwen bleven in de cel. Ze kleedden haar uit en bonden haar vast. Voordat ze aan boord van het vliegtuig gingen, sloegen ze haar. Eenmaal in het vliegtuig schreeuwde en huilde ze en enkele passagiers reageerden. Ze is uiteindelijk van boord gezet en werd opnieuw met geweld geslagen, met name aan één hand die al pijnlijk was.
De politie vertelde haar dat er in België niet genoeg ruimte was, dat het een klein land is en dat ze moest vertrekken.
Kleine groepjes gastheren en activisten organiseren zich om naar de luchthaven te gaan en de passagiers te waarschuwen voor de aanwezigheid van een persoon die met geweld zal worden gedeporteerd op hun vlucht, wanneer ze daar kennis van hebben. Sommige passagiers verzetten zich vastberaden tegen deze deportaties.
Ontsnappingspogingen
14 oktober 2019, Vottem
Rond 14.00 uur probeerden twee gedtineerden te ontsnappen door de hekken te beklimmen. De eerste werd door de bewakers verhinderd en de tweede klom maar viel van 5 meter hoog. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht, zwaar gewond.
22 november 2019, 127 bis.
Een man probeerde de hekken te beklimmen. Hij werd gepakt en overgebracht. We verloren zijn spoor.
Getuigenis van een bezoeker: ‘Mamma mia, mijn kleine hartje is verscheurd door stress en pijn…. Zittend in de wachtkamer, sympathiserend met de twee bezoekers van onze aardige Braziliaanse student (die zijn studentenvisum geweigerd zag terwijl hij in zijn tweede jaar architectuur zat, 17 jaar in België woonde, 4 talen sprak … en uiteindelijk besloot om de papieren te tekenen voor een vrijwillige terugkeer), doken plots meer dan 20 bewakers in paniek, schreeuwend naar buiten, ongerust kijkend, in radiocontact…. De jongens (en meisjes) rennen naar de doorgang rond de achtertuin, naar de hoek van de gevangenis (ja, het is inderdaad een gesloten centrum en geen gevangenis, dat weten we maar al te goed!) . De gevangene probeerde over de hoge hekken te springen (stel je de wanhoop voor? Er is geen manier om daar uit te ontsnappen). Hij bevond zich tussen de 2 hekken, slaagde er niet in om het tweede hek over te steken en werd vastgepakt. Ik zag ze allemaal terugkomen, de man omringd door twee grote mannen, richting opsluiting cel ongetwijfeld. Ik wilde zijn blik ontmoeten, mijn hand op het raam leggen om hem te vertellen dat ik bij hem was, maar hij zag me niet. Het brak mijn hart om te zien dat de man bereid was het onmogelijke te proberen, ondanks de risico’s van repressie, een nog zwaardere straf dan vrijheidsberoving en de belofte om teruggestuurd te worden naar een land waar hij niet langer wil zijn….’.
Zelfmoordpogingen:
Vottem 28 november 2019
Een man sneed vanmorgen zijn polsen door nadat hij gehoord had dat hij de dag erna gedeporteerd zou worden. Ze namen hem mee en we verloren zijn spoor.
11 november 2919.
Een man die gedeporteerd gaat worden, heeft alle slaappillen die hij de laatste 15 dagen gekregen had in één keer ingeslikt. Hij viel flauw. Hij werd naar het ziekenhuis gebracht en vervolgens vrijgelaten.
Holsbeek
Een vrouw, wanhopig omdat ze in geval van deportatie van haar kinderen gescheiden zou worden, sneed haar polsen door. Ze werd naar het ziekenhuis gebracht en naar het centrum teruggebracht.
127bis 1 december 2019
Bericht van een gedetineerde:
– Twee of drie weken geleden kreeg een Afghaan een ticket naar Polen. Hij wist dat als hij terugkeerde naar Polen, hij voor 2 jaar de gevangenis in zou gaan om vervolgens naar Afghanistan te worden uitgezet. Wanhopig sneed hij zijn polsen 3 of 4 keer door met een scheermesje. Hij werd naar het ziekenhuis gestuurd maar kwam nooit meer terug.
Hongergerstakingen
Veel vrouwen en mannen begonnen met hongerstakingen of dorststakingen, soms de enige manier om hun stem te laten horen.
Sommige vrouwen en mannen zijn ondanks de moeilijkheden en de gevaren voor hun gezondheid met een honger of/en dorst staking gegonnen.
Na een tiental dagen worden ze soms in een cel met medische toezicht geplaatst, maar meestal in een echte cel zonder medische controle. Sommige verdwijnen of worden gedeporteerd, anderen worden na enkele weken vrijgelaten.
Dit zijn slechts de gevallen waarvan we op de hoogte worden gebracht, maar we zijn ervan overtuigd dat, gezien de administratieve druk van de direktie in de verschillende gesloten centra om deze informatie niet te onthullen, deze wanhoopsdaden helaas veel talrijker zijn, evenalss de gedwongen deportaties met escorte die minstens twee keer per dag in volstrekte anonimiteit plaatsvinden!
Nocamps
Stopdeportaties
