16 december 2011: Tweede getuige van deze man (Luister naar de eerste verklaring). Werd hij overgeplaatst naar het centrum van Brugge. Hij had net zijn zesde poging om uit te zetten en werd geplaatst in een isoleercel
Beluister het interview (FR) :
[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/Ils-mont-mis-une-couche_01.mp3|titles=Ils m’ont mis une couche_01]Fichier à télécharger (clic droit – enregistrer sous)
Zit je nog steeds in de cel op dit moment?
Ja, ik zit nog steeds in de cel.
Hebben ze je gisteren proberen uit te wijzen?
Ja, om 11u30 kwamen ze me zeggen: “Jacques, neem al je bezittingen en ga naar de sociaal assitent.” Ik ben naar de sociaal assistent gegaan en die zei me: “Jacques, neem je spullen, je gaat naar de vlieghaven, daaaag!”.
Dat was gisteren, juist?
Ja, inderdaad. En op weg naar het vliegveld moest ik dringend pissen maar ze verboden me naar het toilet te gaan. Ze zeiden dat ik moest wachten omdat we bijna op het vliegveld waren. Ik heb hen gesmeekt, ik heb zelf een beetje in mijn broek gedaan want ik kon mezelf niet meer controleren snap je… Ik heb zo aangedrongen dat ze naar een politiestation hebben gezocht zodat ik naar het toilet kon. Handgeboeid kwam ik daar binnen, met 5 of 6 politieagenten. Ik ging naar het toilet, en toen direct terug de auto in, tot aan het vliegveld, en dan rechtstreeks naar de isolatiecel. Daar vroegen ze me mijn broek uit te doen en hebben ze me een pamper aangedaan.
Wat? Ze hebben je een pamper aangedaan?
Ja, ze hebben dat echt gedaan, alsof ik een baby was, dat heeft me enorm gekwetst. Op een bepaald moment kwamen de Marokkanen mijn cel binnen, ze hadden plakband mee. Ze hebben mijn handen geboeid en dan hebben ze plakband over mijn handen geplakt, mijn handen waren gevouwen zodat ik ze niet meer kon bewegen. Toen hebben ze me naar de auto doen lopen en ik moest minstens veertig minuten wachten voor we het vliegtuig binnengingen.
Veertig minuten moest je gehandboeid wachten?
Ja, mijn handen waren gedurende veertig minuten vastgebonden. Het was de marokkaanse politieagent die de plakband had meegbracht. Ze gaven het aan de Belgische politieagent om me vast te binden. Ze hebben ook plakband rond mijn knieën, voeten en handen geplakt… dat was echt verschrikkelijk. Ze droegen me rond als een dier. Ze legden me omgekeerd neer, met mijn hoofd en handen omlaag en mijn voeten omhoog. Ik kon onmogelijk bewegen. Ik heb niet eens geschreeuwd want vanbinnen voelde ik me veel te gekwetst.
Mocht je spreken?
Ja dat mocht, maar ik kon gewoon niet schreeuwen want ik voelde me zo overweldigd.
Zat je tussen twee Marokkaanse politieagenten in?
Ja, en een van hen zei me: “Je gaat vertrekken, of je het nu wilt of niet. En wanneer je ginds aankomt zul je pas zien wat ze met je gaan doen!” Een van hen was een agent bij Royal Air Maroc, dus het was verloren. Daarom schreeuwde ik heel heel luid, ik deed alles om wat plaats te winnen en door te bewegen en te schreeuwen kwam de plakband iets losser te zitten. Ik schreeuwde zeer luid: “Jullie brengen me naar Marokko, maar waarom? Jullie sluiten me op, en doen dan dit en dat met me …” Toen zeiden ze me dat ik mijn mond moest houden en zo’n dingen niet moest zeggen.
Dus je schreeuwde uit wat ze jou hadden verteld, dat ze je gingen opsluiten in Marokko. Waren er op dat moment passagiers in het vliegtuig?
Op dat moment waren ze het vliegtuig aan het opstappen. Ze stonden allemaal recht, vanachter stonden ze te kijken. Ze verstonden niet wat er gebeurde. Er werd gevraagd aan de Belgische politieagenten om hen naar buiten te brengen. We brachten zo bijna veertig minuten door in het vliegtuig.
Zei de kapitein iets?
Nee, hij heeft niets gezegd.
En wat deden de passagiers toen?
De passagiers stonden allemaal recht, ze keken naar me maar zeiden geen woord.
En daarna brachten ze je rustig terug naar Brugge?
Ja inderdaad. Ik kwam gisteren om 20u30 aan. Het was al laat in de namiddag en ik heb niemand gezien. Mijn handen waren opgezwollen. Ik vroeg om een verpleegster te zien, voor wat zalf ofzo, maar die is niet gekomen.
Dus dit was mentaal gezien heel moeilijk voor je?
Het is moeilijk om in deze omstandigheden te leven, en het verschrikkelijkste is dat ze me naar Marokko willen terugsturen.
Waarom? Omdat ze je zeiden dat ze je daar slecht zullen behandelen?
Ja, want ze hebben gezworen dat ze dat zullen doen!
Denk je dat je je nog eens tegen zo een uitwijzing gaat kunnen verzetten?
Het is echt … enorm moeilijk en hard. Ik zeg niet dat ik het niet ga doen, ik kan me verzetten, maar het is enorm hard.
