De gedetineerden van 127bis hebben ons vanochtend opgebeld om te melden dat een man vannacht zelfmoord heeft gepleegd in het centrum. Het gaat om Mahmoud Ezzat Farag Allah, een Palestijnse man die al drie maanden in het centrum vastzat.
Zijn medegevangenen vertellen ons dat Mahmouds moeder net was overleden in Palestina, juist voor hij in het gesloten centrum aankwam. De rest van zijn familie is nog steeds in Palestina: onze gedachten gaan naar hen uit.
Zijn medegevangenen zijn verontwaardigd. Ze zijn in het centrum in hongerstaking gegaan en hebben een spandoek gemaakt met zijn naam. Ze zeggen ons: “Vandaag is het Mahmoud, morgen is het iemand anders. Er moet iets gebeuren, de beveiliging lacht ons uit. Er moet iets gebeuren.”
Elk jaar melden de gedetineerden ons gemiddeld 2-3 sterfgevallen in de gestloten centra. We denken aan Tamazi Rasoian in 2023, aan Baudouin Pandikuziku in 2025, aan A. in 2024, aan Semira Adamu in 1998, aan Gebre Mariam in 2018, en aan zoveel anderen (waarvan we helaas nooit kennis van hebben gehad). We denken ook aan alle mensen waarvan de dood nooit bekend zal worden, die verborgen gehouden worden door de Belgische staat.
Het is duidelijk dat de Belgische staat, de Dienst Vreemdelingenzaken en alle institutionele actoren van het repressieve migratiebeleid verantwoordelijk zijn voor de dood van Mahmoud. De staat die opsluit, uitzet en vermoord.
Detentie in gesloten centra is gewelddadig. Het drijft mensen tot het uiterste. Het vermoord.
Laten we gemobiliseerd blijven en klaar staan om samen te komen ter nagedachtenis aan Mahmoud en aan alle mensen die zijn gestorven als gevolg van grenzen en gevangenissen. Laten we samenkomen ter ondersteuning van zijn medegevangenen en de duizenden mensen die elk jaar door België in de centra worden opgesloten.
GRENZEN DODEN
DE BELGISCHE STAAT DODEN
WIJ VERGEETTEN NIET
WIJ VERGEVEN NIET
WEG MET DE GESLOTEN CENTRA
VRIJHEID VOOR IEDEREEN
