Een zo getrouw mogelijke transcriptie van een telefoongesprek met een gedetineerde in Steenokkerzeel
“Dit is niet normaal mevrouw,
Het is geen gevangenis hier. Het is een wachtkamer en voor sommigen zelfs een dodencel, een gesloten wachtkamer. Niemand weet hoe lang hij/zij moet wachten: enkele weken, soms enkele maanden. Niemand weet wat er gaat gebeuren met hem/haar: vrijlating of deportatie?
Persoonlijk kan het mij niet veel schelen. Ik heb geen geen vrouw of kinderen. Ik heb twee armen, twee benen en een hoofd. Of ik hier blijf of naar mijn land moet, het is niet het einde van mijn leven.
Maar er zijn andere mensen, mevrouw, voor wie de situatie ernstig is. Er zijn veel Afghanen, er komen er elke dag nieuwe bij. Ze gaan naar de bommen teruggezonden worden, mevrouw.
En dan heb je de Guineanen die extreem bang zijn omdat er een nieuwe consul is die de laissez-passer tekent. Als ze terug naar hun land moeten, wordt het zeer gevaarlijk voor hen mevrouw.
Dan heb je de mensen die uit de gevangenis komen: zij volgden reïntegratie programma’s. Ze konden regelmatig hun kinderen zien, dankzij bijeenkomsten georganiseerd opdat de kinderen niet te veel lijden van de scheiding van hun vader, en daarna worden ze gedeporteerd. Geen vader meer! Heeft dat zin?
En de Congolezen! Ik heb ze zien vertrekken (tijdens een collectieve deportatie), geketend en omringd met vele politieagenten – net als slaven. Laat je dat zomaar gebeuren mevrouw?
Als je naar de demonstratie op zondag komt(http://regularisation.canalblog.com/archives/2013/08/14/27836266.html), dan moet je sterk zijn mevrouw. Niet alleen schreeuwen, zingen en dansen: breng een camera en doe iets.
Je moet sterk zijn mevrouw.
Wat je doet is niet goed mevrouw: ons in een wachtkamer steken en ons van tijd tot tijd komen ondersteunen.
Je moet sterker zijn. Wat je doet is niet goed, mevrouw.
U moet ons helpen, niet ons steunen mevrouw.
Wij doen ons best hier, maar jullie doen niets mevrouw!
