17 januari 2011 – getuigenis per telefoon van vluchteling vanuit het gesloten centrum te Zaventem
Beluister het interview (FR) :
[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/01/nous-vivons-sur-le-qui-vive.mp3|titles=nous-vivons-sur-le-qui-vive]
Ik ben voor het eerst in een gesloten centrum, ik had er wel al over gehoord. Wat ik eerst en vooral wil zeggen is dat de meesten onder ons, de buitenlanders die hier wonen, ons absoluut willen integreren.
De meesten van ons hebben een aanvraag tot regularisatie ingediend, maar hierdoor worden we net gearresteerd.
Veel van de mensen die hier zijn (red: in het gesloten centrum) zitten hier omwille van de regularisatieaanvraag die ze hebben ingediend, maar dit heeft zich tegen hen gekeerd.
Dus wij zijn teleurgesteld, omdat wij zien dat in België, bijvoorbeeld, veel daklozen zijn, er zijn veel mensen die geen dak boven hun hoofd hebben om onder te schuilen. Ze zouden beter plaatsen bouwen om alle mensen te herbergen, ons helpen een statuut te krijgen, zodat we kunnen gaan werken en eerlijk zijn. Maar dat willen ze niet. En daar nog eens bovenop zijn er hier velen (red in het gesloten centrum) met problemen in hun thuisland. Zij kunnen dus niet terugkeren.
Bovendien is men bezig om veel mensen uit te zetten, echt massa’s. Je ligt ‘s nachts te slapen tot ze je plots om 5 uur ‘s morgens uit je bed lichten om je naar de luchthaven te brengen. Met geweld, ze tuigen je daar af, zodat je zwak zou zijn. Vervolgens plakt een escorte van ten minste 10 politieagenten je vast (red. Met tape) om je zo op het vliegtuig te zetten.
Hier moeten altijd waakzaam zijn, je weet niet of je al dan niet je ogen kan sluiten. Er zijn heel wat mensen die hier een hongerstaking gestart zijn, een aantal al 21 dagen. Ze zijn fysiek en moreel erg verslagen, maar de autoriteiten gunnen hen zelfs geen blik. Zelfs als je ziek wordt, zeggen ze je: «je doet alsof om vrij te komen, maar we zullen je niet vrijlaten». Het is hier dus echt heel moeilijk.
Hier te Vottem zijn er vier vleugels. Per vleugel zijn er ten minste 30 à 40 gevangenen. In onze vleugel zijn we met minstens 5 personen in hongerstaking. Deze leefsituatie is echt heel moeilijk!
Het is echt een gevangenis, zelfs erger dan een gevangenis. Gevangenen weten immers hoeveel dagen ze al zitten en wanneer ze zullen vrij komen. Maar hier, en dit zeggen ze ons zelfs, zitten we in een wachtzaal. We wachten hier enkel op het moment van onze uitzetting naar de bestemming die hen goed uitkomt.
Verder wil ik ook de problemen die we hebben met de ambassades toelichten. Zij laten de Belgische autoriteiten te makkelijk hun gang gaan. Ze nemen de situatie van de mensen die ze terugsturen naar hun land niet in acht. Bijvoorbeeld de Congolese ambassade: het is duidelijk dat ze alles snel willen afhandelen en Congolezen terug naar huis sturen maar er echt veel te licht overgaan. Ik weet niet of ze hierin samenwerken met de Dienst Vreemdelingenzaken of met de Belgische autoriteiten, maar het is echt teleurstellend.
Er zijn hier ook mensen waarvan hun procedure nog loopt, maar de ambassades geven toch groen licht om ze terug te sturen naar hun land, zelfs al weten ze dat ze bij hun aankomst in de problemen komen.
Soms hebben ze geen bewijs om iemand uit te zetten, dan zoeken ze een motief om deze persoon 2 maanden langer te kunnen vasthouden. De mensen leven altijd waakzaam, men kan geen oog dicht doen. Elke keer als men ons oproept om zogezegd naar een ziekenhuis te gaan of naar een sociaal assistente, dan zijn er daar bewakers om ons op te pakken. Ze zetten je voor enkele uren of voor de hele dat in een isoleercel en daarna transporteren ze je naar de luchthaven om je met geweld uit te zetten
Voilà. Wat me echt zeer teleurstelt, is dat we gedaan hebben wat Minister Whatelet ons gezegd heeft te doen. Namelijk papieren verzamelen die bewijzen dat we hier in België leven, welke nationaliteit we hebben en dat we ons goed integreren. Dit alles om regularisatie te verkrijgen, maar datzelfde papier dient ook als een wapen dat zich tegen ons keert. De meeste mensen hier waren voor de partij van Mr Whatelet, omdat hij veel engagementen genomen heeft voor de buitenlanders. Eenmaal in de regering, doet hij hetzelfde als Mme Turtelboom: mensen uitzetten. Hij doet het zelfs beter dan haar.
Ok, dank je wel.
Ok, merci madame, wij zullen u bellen als er iets is.
Tot ziens
Tot weerzien.
