Getuigenis van een man die deel uitmaakte van de groep die gedeporteerd werd naar Guinea

Getuigenis audio:

audio vol collectif

Je werd gedeporteerd op de collectieve vlucht in april 2013. Kan je ons vertellen wat er gebeurd is?

Ja, ik was erbij. Nou,het gebeurde op dinsdag. Ik wist niet eens dat ik een vlucht had.

Dus op dinsdag rond 13 uur kwamen de bewakers in mijn kamer om me te vertellen dat ik op het kantoor werd geroepen. Ik wist niet waarom. Ik was in         hongerstaking, dus dacht ik dat dit misschien de reden was.

Was dat in het gesloten centrum 127bis?

Ja. Ik stond op en volgde hen naar het kantoor waar mijn sociaal assistente was. Een bewaker sloot de deur en mijn sociaal assistente zei: ‘OK, je reist morgen, je hebt een speciale vlucht.’

Ik antwoordde: ‘Maar waarom een speciale vlucht, waarom moet ik morgen vertrekken? Ik ben hier al zo lang, kon je mij niet eerder informeren?’

Ze zei dat het zo was, en dat ze me in een andere isoleercel zouden zetten waar ik zou moeten blijven tot de dag van de uitzetting.

‘Ik ga mijn bagage in mijn kamer ophalen en dan kunnen we gaan waar jullie willen.’

-‘Nee, ik ben bang dat je niet terug naar je kamer kan, we zullen dat in jouw plaats doen.’

Ik zei: ‘Luister, ik haal alleen mijn kleren, er is geen probleem, ik neem gewoon wat er in de kast zit!’.

– ‘Nee, vanavond kom je met ons mee, of je nu wilt of niet… ”

‘Luister, jullie gaan me meenemen, maar ik ga er niet heen uit vrije wil…’

Ze stuurden me naar een kamer waar ik mij moest uitkleden, naakt, om te controleren of ik niets verborg. Ze vonden niets.

Ze stuurden mij naar de isoleercel waar er een andere kerel was. Ze hadden mensen uit de andere gesloten centra van Brugge, Vottem, Antwerpen allemaal naar 127 bis gebracht.

We brachten de nacht daar door. Ik bleef een tijdje in die kamer met de mannen. Toen kwam de sociaal assistente om ons de video met uitleg over deportaties op een speciale vlucht te tonen.

Ik keek naar de video.

Ik vroeg hen of ik kon bellen naar mijn land om te controleren of iemand op mij kon wachten op het vliegveld omdat ik niet wist waar te gaan eens daar aangekomen.

Ze zei: ‘OK, geen probleem, wij geven je een telefoon, je kan later bellen’. Toen zeiden ze dat ik ze niet kon bellen vanuit België, maar slechts         vanuit Guinee. Ik vroeg het een paar keer, maar ze bleef maar zeggen ‘Wacht, je zal kunnen bellen, maak je geen zorgen’. Tenslotte vertelde ze me op een gegeven moment ‘Nee, de telefoon is gebroken, je kunt niemand meer bellen …’.

Vervolgens gingen de bewakers zogezegd mijn bagage regelen… Ze namen eender wat… want toen ze me gearresteerd hadden bij de Dienst Vreemdelingenzaken had ik niets, alleen wat ik aanhad en een onderbroek… Ze hebben alles in een tas gestoken.

De dag daarna kwamen ze ons wakker maken, namen ze de lakens enz.

Ze namen één persoon tegelijk. Toen ik aan de beurt kwam, gingen we naar beneden naar de politieagenten die ons moesten begeleiden.

Ze brachten ons naar een kleine kamer waar wij werden uitgekleed, naakt, nogmaals, vermoedelijk omdat ik nog iets zou verbergen terwijl ik de hele         nacht met hen had doorgebracht, en ze hadden me de dag ervoor reeds naakt gefouilleerd!

Ik ontkleedde mij, ze hebben niets gevonden.

Daarna werd ik geboeid net zoals iedereen. Ze stuurden me naar de bus met twee politieagenten, vervolgens naar de luchthaven. Een politie-auto kwam en we werden begeleid alsof we een misdaad hadden begaan.

We vertrokken naar het vliegveld, we moesten uitstappen en één voor één naar het vliegtuig lopen. Eenmaal in het vliegtuig, zit je in het midden, twee politieagenten gaan naast je zitten, een derde aan de andere kant voor het geval een van hen moet naar de wc moet zodat hij kan worden vervangen. Dus, drie politieagenten per persoon.

Was je nog steeds geboeid?

Ja, we waren geboeid. Ik heb vaak gevraagd tot wanneer we zouden geboeid blijven.

Een politieagent zei ‘we zullen wachten tot na het opstijgen, het is de grote baas die beslist …’ Hij toonde mij de grote baas en vertelde me dat hij het is die zou beslissen, hijzelf kon niets doen… Het zou kunnen eens de lichten van de veiligheidsgordel werden uitgeschakeld… ‘

We bleven geboeid in het vliegtuig gedurende een of zelfs twee uren. Vervolgens verwijderden ze de boeien om ons te laten eten.

Toen we landden in Conakry, rond 15u. Er was daar iemand uit Guinee, misschien iemand van de overheid, dat weet ik niet.

Elke persoon werd geroepen, je hoort je naam en je gaat. Mannen in uniformen wachtten op ons beneden, in twee rijen, we moesten in het midden passeren en in een bus stappen.

Eens iedereen in de bus, reden ze ons naar de nationale luchthaven. We bleven daar een tijdje in een zaal en toen zeiden ze: laten we gaan, en we mochten onze  bagage halen.

Hebben ze jouw asieldossier aan de autoriteiten doorgegeven?

Dat deden ze niet. De dingen die we hadden gestuurd voor ons dossier, gaven ze ons terug in het vliegtuig. Voor mij bijvoorbeeld, gaven ze me alle bewijzen die ik in mijn dossier had en mijn telefoon, voordat we uit het vliegtuig kwamen.

Ze voerden geen controles uit. Ik denk dat alles duidelijk was geworden om te beweren dat de overheid niets wist.

Een paar dagen later luisterde ik naar de radio, een vertegenwoordiger van de regering zei dat hij niets wist over de speciale vlucht van België naar         Guinee.

Toch waren er mensen die ons opwachtten toen we aankwamen…

Dan werd je vrijgelaten en iedereen ging terug naar huis?

Ja, ze lieten ons één voor één vrij… Ik denk dat niemand vrienden had kunnen verwittigen van onze aankomst op het vliegveld.

En zijn er sommigen in de problemen daar geraakt?

Nee, daar weet ik niets van …

Toen we uitgezet werden, waren wij allemaal opgesplitst. Ik denk dat er geen represaille zijn geweest, dat dat afgesproken was, opdat de mensen uit Guinee niet zouden weten dat ze bezig zijn met repatriëring van onderdanen. Daarom hebben ze er de voorkeur aan gegeven om ons te laten gaan.

Daarna luisterde ik naar de radio en ze zeiden dat ze echt niets wisten over deze vlucht… Maar  als je ziet welke procedure aan gang was, kan je zien dat alles zeer goed geregeld was. Als je naar de ambassade zonder identiteitskaart gaat… en dat de ambassadeur je een laissez-passé  geeft, betekent dat dat alles vooraf geregeld is… dus als ze zeggen dat ze van niets weten… We begrepen waarom er geen represailles waren toen we aankwamen, want we waren daar zeer bezorgd over.

En werden sommigen van jullie mishandeld voor het vertrek?

Ja, Ja. Tenminste, ze waren vastbesloten om hard te zijn, maar… uiteindelijk weet ik niet of er geweld was: ze stuurden de ene na de andere op het         vliegtuig, dus ik weet niet wat er met de anderen gebeurd is.

Wanneer ze je komen halen, ben je alleen. In de kleine kamer waar je je moet uitkleden zijn er alleen politieagenten, en wanneer je die kamer verlaat ga je naar de bus, dus degene die mij volgt… Ik weet niet wat er met hem gebeurd is… tenzij je aan je vriend vertelt wat er met je gebeurd is, zul je het nooit weten.

Dank u