1. Geestelijke gezondheid en medicatie
Het geweld van het gevangenissysteem en de opsluiting zelf hebben zware gevolgen voor de geestelijke gezondheid van gevangenen. Verschillende mensen in het gesloten centrum maken zich zorgen over medegedetineerd met ernstige aandoeningen:
“Ze moeten niet hier blijven. Ze moeten verzorgd worden. Dit is onmenselijk. Het is misbruik.”
“Het is een chemische dwangbuis”: Veel gedetineerden laten ons weten dat ze medicatie krijgen zonder enige behandeling, en dat er zeer weinig informatie is over de aard van de geneesmiddelen en de behandeling.
Het is ook niet ongewoon dat gevangenen het gebruik van medicatie voor repressieve doeleinden aan de kaak stellen om gevangenen die in opstand komen te “kalmeren”, of, in een andere context, om pogingen tot deportatie te vergemakkelijken …
“Y. had de TV kapot gemaakt: ze namen hem mee met 6 safeties en stopten hem in blok 5. Daar bleef hij zeer opgewonden en kreeg 3 injecties. Daarna kwam hij terug naar ons blok. Hij kon niet praten en kwijlde… We hebben geklaagd en uiteindelijk hebben ze hem overgeplaatst naar 127 bis zodat we dit alles niet hoefden te zien.”
“En als we iets zeggen, zeggen de bewakers ons: wij zijn het niet, het is de Dienst Vreemdelingenzaken die beslist.”
2. Poging tot uitzetting van drie Algerijnse mannen
Drie mannen die in verschillende gesloten centra vastzaten, moesten op woensdag 05/04/23 met hetzelfde vliegtuig naar Algerije uitgezet worden.
Hun uitzetting ging niet door en tegen 23 uur waren ze alle drie terug in de centra van Vottem en Merksplas.
We vernamen dat één van hen door de politie in elkaar werd geslagen nadat hij tijdens de uitwijzingspoging had geweigerd medicijnen te slikken.
“Zij trainen zichzelf om methoden te gebruiken om ons in de val te lokken, wij trainen onszelf om ons aan elke verandering aan te passen en ons te verzetten.”
Fysiek en psychologisch geweld, intimidatie, dwang… de politie-escorte aarzelt niet als het gaat om methoden om repatriëring af te dwingen.
De Dienst Vreemdelingenzaken is meedogenloos in zijn streven gedetineerden uit te zetten, zelfs in gevallen waarin uitzetting onmogelijk is (bijvoorbeeld omdat de ambassade van het betrokken land geen pas afgeeft):
“Dit is onvoorstelbaar. Er zijn er die tot 18 maanden voor niets in een detentiecentrum verblijven. Ze weten ze niet uit te zetten of sommigen verzetten zich tot het einde. Het is nutteloze opsluiting.”
