28 januari 2010 – telefonische getuigenis van een gedetineerde tijdens een actie voor het gesloten centrum van Merksplas
Beluister het interview (FR) :
[audio:http://gettingthevoiceout.org/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/a-linterieur-il-y-a-des-choses-que-lon-ne-veut-pas-montrer.mp3|titles=a-linterieur-il-y-a-des-choses-que-lon-ne-veut-pas-montrer]
Hallo? Ja, goeiedag!
Ik bevind mij aan de kant van het spandoek. (Waar het telefoonnummer is op geschreven).
Wat willen jullie weten?
We zijn hier illegaal. We zijn geen criminelen. Voor we binnenkomen, nemen ze de telefoon af als die een camera of zoiets heeft. Dus gebeuren er binnen dingen die ze niet willen tonen. Het eten hier is een catastrofe. Er zijn vier blokken en in elk blok zitten er een vijftigtal mensen. We mogen niet slapen op het uur dat wij dat willen. We moeten slapen om 21u30. Weet je, we zijn verplicht om dan al te slapen. In de namiddag mag je niet eten om 13h30. Je mag alleen eten om 13u.
Voor het avondmaal is het ook zo. Je mag enkel eten om half zeven en als je daarna ’s nachts nog honger hebt, is dat jouw probleem.
Het is hier sowieso vreselijk, als het dat is dat je wilde weten.
Het moment van pauze is van half drie tot half vier. Na het eten.
In de voormiddag blijven we binnen. Het probleem: de mensen binnen hier hebben niets gedaan. Sommigen vroegen regularisatie aan na zes, tien of elf jaar. En ze kregen een negatief antwoord. Dus mij lijkt het dat België geen migranten meer wil. Sommigen verlieten hun land al zes, acht of tien jaar terug.. Dat is niet logisch, het is ongeloofelijk.
(Stem achterin) We zitten in een gevangenis hier.
Elke week komen en gaan een tiental personen en zijn er tientallen die weggaan. Ze willen niet dat het centrum leeg staat, omdat ze er hun brood mee winnen. Het probleem is dat elke zijn verhaal heeft. Ik ben een van de personen die de regularisatie aanvroeg. En ik kreeg een negatief antwoord, om onverklaarbare redenen. Want een persoon die hier al acht à tien jaar is in dit land, heeft recht op papieren!
Wacht, ik geef een van mijn broers door die met je wil praten.
(een andere persoon)
Voor mij was er een meneer die getrouwd is en drie kinderen heeft. Ze stuurden hem al twee keer naar de luchthaven en ze sloegen hem. Een andere hebben ze een spuitje gegeven. Nog iemand is getrouwd en is al tien jaar hier. Ze sloegen hem. Ze zijn agressief tegen hem omwille van zijn reis. (deportatie)
Op een keer kwam hij terug met een blauw oog. Ze boeiden hem en snoerden hem de mond met plakband. Hij heeft zich verzet omdat hij niet met hen wilde meegaan. Daarom sloegen ze hem, duwden ze hem neer en trapten op zijn hoofd. Ze hebben veel stommiteiten met hem begedaan.
Nog een andere persoon naast mij in het cachot riep, dus kwamen ze binnen met tien bewakers en gaven ze hem een spuitje. Dus is hij vertrokken zoals een robot. Hij kon niet meer stappen. Hij kon niets meer doen.
Er is hier een man die ze Obama noemen. Hij heeft twee dochters hier. Een van negen en een van zes. Hij is al meer dan tien jaar getrouwd en ze willen hem naar Afrika sturen. Nu is hij op de luchthaven. Hij heeft hier twee kinderen en ze sturen hem weg. Hoe is het mogelijk!Dat is niet goed!
(Terug de eerste man)
We waren iets belangrijk aan het zeggen. De politie sloeg hard. Wanneer de man terug kwam naar zijn kamer, kon hij niet meer wandelen.
We kunnen je niet uitleggen wat er hier gebeurt. Als je een telefoon hebt met een camera, mag je die hier niet meenemen. Want er gebeuren dingen die ze niet willen tonen aan de buitenwereld, die ze niet mogen geweten zijn.
Dat is het probleem.
Wat wilde je nog weten? Ik laat het hier bij, het is tijd om te eten. Maar ik bel u nog.
Dankjewel, we zijn blij dat jullie hier zijn. Dankjewel.
