Twee Getuigenissen door uitgewezenen
Februari 2019: B. werd in oktober 2018 rechstreeks van de luchthaven naar Caricole gebracht. Hij verbleef er 3 maanden.
Hij getuigt over het stilzitten van de sociale dienst. “De mensen zitten hier 4, 5 of 6 maanden en er verandert niets.”, “Als je met de directrice over iets wilt praten, moet je haar schrijven en zij accepteert of niet…”.
In het centrum is geen solidariteit of menselijkheid toegestaan door de agenten. “We hebben een blinde begeleid. Het zijn de bewoners van het centrum die hem hielpen met zich te verplaatsen, te eten. Daarna hebben ze hem geen tijd gegeven om advocaat te nemen. Ze hebben hem terug gestuurd.”, “We hebben de man horen roepen: Help mij”, “de agenten verhinderden ons om hem te helpen en 5 mannen namen de man mee …”
Hij benadrukt ook het onbegrip voor de beslissingen door de gevangenen, “nadat ze jouw verblijf verlengen, blijf je nog steeds in het centrum”, of ze sturen je terug “met de federale politie en niemand weet wat er gebeurt met degenen die worden ontslagen … ”
“Er was een vrouw van E. Ze werd ontslagen en we leerden dat ze werd gearresteerd bij haar terugkeer …” … “Dan ben je gestresst en dat geeft problemen “…
“We gaan terug met een slecht beeld van België, want toen ik ervoor koos om naar België te komen, dacht ik dat ze me echt gingen beschermen en onderdak geven … “,
“hier is het erger dan een gevangenis, het is niet normaal.”
Maart 2019: Hallo, ik ben een jonge Afrikaan die deze getuigenis maakt om te proberen uit te leggen wat we zagen in de gesloten centra, met name in België. Ik blijf liever anoniem omwille van mijn veiligheid.
Deze getuigenis is ook een oproep aan de plaats van al diegenen die een hart hebben en ons willen helpen. Wij die zijn opgesloten, alleen maar omdat we asiel wilden aanvragen of bescherming zochten.
Al meer dan 70 dagen opgesloten, de vrijheid ontnomen.
Het is triest om te weten dat we doen alsof we helpen, maar dat is niet het geval. Ik leg het even uit. Alles is gepland. We krijgen advocaten waarvan we niet weten of ze ons willen helpen. Degenen onder ons die zelf advocaten kunnen betalen, hebben meer geluk. Voor ons die niet over de middelen beschikken, is het moeilijk.
Het is triest om te weten dat in twee maanden, er slechts twee Afrikanen zijn die een positief antwoord kregen (ze kregen vluchtelingenstatus), en er een paar vrijlatingen waren. Op een schaal van 100% heeft slechts 20% de vrijheid, de rest wordt verworpen.
De aanvraag van een meisje dat hier zeven maanden doorbracht, werd verworpen en toen ze terugkeerde werd ze gevangen genomen. Sommigen worden verbannen naar andere Afrikaanse landen.
Ik heb nooit een misdaad begaan, maar ik was met handboeien aan het hof zoals een misdadiger. Alleen maar omdat ik vroeg mij te bevrijden om mijn procedure voort te zetten. Geboeid, opgesloten in een cel.
We zijn met zes in onze kamer, we spreken niet dezelfde taal. Er zijn tijdstippen om te scheren, haar te doen, te eten en naar het midden van de tuin te gaan, altijd met toezichthouders om ons in de gaten te houden zodat we niet weglopen.
Waarom weglopen, we zijn van huis gevlucht om hulp te krijgen en ze weigerden te helpen. Ik geloof dat als we echt geholpen zouden worden, niemand zou willen vluchten.
Bij mijn aankomst op de luchthaven, heeft de politieagent die me arresteerde gezworen om me terug te sturen naar van waar ik kom.
De Dienst Vreemdelingenzaken doet er alles aan om ons naar huis te laten terugkeren. Ik heb geen onderdak, mijn ouders leven niet meer, maar ze willen me terugsturen. Nochtans wordt mijn leven bedreigd. Ik vraag maar één ding, hulp, bescherming.
Er gebeuren dingen in de centra. Veel onrecht, ik zweer het je. Het enige dat gerespecteerd wordt, zijn de mensenrechten om hun onrecht te verbergen.
Als ze aan de buitenwereld tonen dat onze rechten worden gerespecteerd, zullen de mensen niet weten wat er hier werkelijk aan de hand is. Hoe je in volle procedure een retourticket krijgt om naar huis terug te keren. Niet de minste vrijheid. We worden gecontroleerd voor het eten, voor het slapen, bij het wakker worden, voortdurend gecontroleerd. In alle eerlijkheid, als ze alles deden om ons te helpen, zou niemand willen weglopen omdat we ons veilig zouden voelen. Maar we staan constant onder druk, op elk moment. Elk uur, elke seconde, elke minuut. Ze kunnen ons op elk moment terug laten keren. Als ze ons niet willen, sturen ze ons naar andere landen, zoals Frankrijk, Italië, etc … om ons te laten onderzoeken.
Vergeef me voor de spellingsfouten, ik ben niet hoog opgeleid, maar alsjeblieft negeer dit bewijsmateriaal niet. We hebben echt hulp nodig. Ik dank je.
Anoniem.
